ความคิดเห็นที่ 1 scene 8 “ เช้าแล้วค่ะ ตื่นได้แล้วนะคะคุณหนู ” “...........” ~~ เงียบ ซิงหยูมองดูเจ้านายน้อยที่ยังคงนอนไม่ยอมตื่นอย่างอ่อนใจ .... งานแรกของผู้รับใช้ “ ตื่นได้แล้วเจ้าค่ะ” เรียกพลางจะตวัดผ้าห่ม แต่พ่อเด็กขี้เซาคว้าหมับเข้าที่ชายผ้าและยื้อมันเอาไว้แน่น ซิงหยูหรี่สายตามอง ก่อนจะคลี่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์บ้าง โอกาสแก้แค้นเล็ก ๆ น้อย ๆของเธอมาถึงแล้วล่ะ --- จะแกล้งกระชากให้ตกเตียงเลยคอยดูสิ ฮึ ตาคุณหนูจอมเผด็จการ .... 1 - 2 - 3 - ฮึบ! --- “ วะ- เหวอะ - เหวอออออออออ ” ( แต่ว่าร่างที่ซวนเสียหลักกลับเป็นตัวซิงหยูเอง ดังนั้นบัดนี้ร่างแน่งน้อยจึงล้มทับอกกว้างของจอมเผด็จการเข้าเต็ม ๆ ) “ คิดจะแกล้งฉัน ยังเร็วไปอีกร้อยปีนะนางทาส” เสียงคุกคาม และหน้าตาที่เปลี่ยนเป็นซาตาน อยู่ ๆ ก็ลอยเด่นขึ้นมา “ ทีนี้ก็แบกฉันไปห้องสรงเดี๋ยวนี้” สิ้นสุดคำสั่ง ซิงหยูรู้สึกว่า บนไหล่ทั้งสองข้างของเธอหนักอึ้งราวกับกำลังแบกหาม ใช่แล้ว ! บัดนี้ เธอกำลังหามบัลลังก์ของโจวเจวี้ยหมินที่มีบรรดาสาวสวยเซ็กซี่ในชุดหนังขนาบข้างกาย !! ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!! เสียงกรีดร้องดังขึ้น พร้อมกับผวาตื่นในทันใด ( 7.45 a.m. ) ++++++++++++++++++++++++++++++ ---เฮ้อ ! ทั้ง ๆที่เป็นแค่เรื่องในฝันเท่านั้น แต่ทำไมมันถึงได้รู้สึกเหมือนกับว่าไหล่จะหักเสียให้ได้ก็ไม่รู้ --- ซิงหยูทุบไหล่ทั้งสองข้าง เมื่อเช้าเธอตื่นขึ้นมาด้วยฝันที่ร้ายกาจ ....แถมเจ้า “กระป๋อง” รถ scootter เพื่อนยากก็ดันมาเกเรเสียอีก เช้านี้จึงนับว่าเป็นความซวยของเธออย่างแท้จริง ได้ยินเสียงซุบซิบ ๆ ( หันไปมอง ) ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่ราวกับว่าเสียงซุบซิบเหล่านั้นเกิดจากเธอ --- แต่ว่าจะเป็นไปได้ยังไง ??--- (รถเมล์จอดป้าย ซิงหยูลงจากรถ ) “ ดูนั่นสิ ” ( ซุบซิบ ๆ ) “ อุ๊ย ! จริงด้วย .. แต่ว่าใช่เหรอ.” (ซุบซิบ ๆ ) ซิงหยู : ??? “ อรุณสวัสดิ์ครับ คุณซิงหยู ” แล้วจู่ ๆ เสียงทุ้มนุ่มก็เอ่ยทักเธอจากด้านหลัง , แม้เธอจะเห็นหน้าเขาไม่ถนัด แต่ก็พอจะจินตนาการได้ถึงความหล่อเพอร์เฟคของซุนเหวินหลง รองประธานหนุ่มขวัญใจของนักเรียนสาวทั้งอิงเต๋อ “ อรุณสวัสดิ์ค่ะ” ค้อมหัวทักทาย “ ฮะ ๆ ๆ ... แหมทักทายกันเต็มยศเลยนะครับ ( ส่งยิ้มพราวเสน่ห์ )... ว่าแต่ จะดีเหรอครับ ” “ คะ ? ” “ หน้าของคุณซิงหยู.... เป็นกรรมการนักเรียน แต่แต่งหน้ามาโรงเรียนจะดีเหรอครับ ” “ เอ๋ ?!!! ” (รีบหันหลังกลับ ก้มหน้างุดควานหากระจกในกระเป๋าเพื่อจะส่องหน้า ).... แต่ทว่า เธอพกกระจกกับเขาที่ไหนกันล่ะ !!! ซิงหยูพึ่งจะนึกขึ้นได้ตอนนี้นั่นเอง : เมื่อคืนหลังจากกลับมาเธอก็รู้สึกเหนื่อยจึงเข้านอนทั้งที่ยังไม่ได้ลบ make up ตอนเช้าพอตื่นขึ้นมา ก็พบว่าเธอสายแล้ว เลยเปลี่ยนแต่เสื้อผ้าแล้วรีบออกมา... เพราะอย่างนี้นั่นเองเช้านี้เธอถึงได้รู้สึกว่าผู้คนมองเธอแปลก ๆ --- โอย... อยากจะร้องไห้ --- “ นี่ครับ ..( ส่งผ้าเช็ดหน้าผืนสะอาด พลางส่งยิ้มให้)... ใช้ของผมก็ได้... คงยังไม่มีใครสังเกตมากหรอก” ซิงหยูรับมา เช็ดใบหน้า ปื้ด ๆ อย่างเร็วไว “ เป็นอย่างไรบ้างคะ” “ ปุ..ปู้ด......ฮะ ๆ ๆ 55555 ( เห็นใบหน้าเป็นหมีแพนด้าของซิงหยู แม้จะพยายามจะกลั้นขำแต่ก็ทำไม่ได้).... เอ้อ...ขอโทษครับ (ปาดน้ำตาทิ้ง 1 ที พลางเอ่ยขอโทษที่เสียมารยาทขำมากเกินไป) ให้ผมช่วยก็แล้วกันนะครับ ” ว่าแล้วก็หยิบผ้าเช็ดหน้าจากมือซิงหยูเชยคางเธอขึ้นและช่วยเช็ดหน้าให้อย่างบรรจง......ทั้งคู่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากิริยาที่สนิทชิดเชื้อกันเช่นนี้ ได้กลายเป็นจุดเด่นมากแค่ไหน และในบรรดาของสายตาหลายคู่ ก็มีสายตาหนึ่งครุกรุ่นด้วยแรงริษยาดั่งเปลวไฟ !! ( รถคาร์ดิแล็กสีดำแล่นผ่านรั้วโรงเรียน ) สายตาบางคู่ปรายตามอง เย็นชาดุจน้ำแข็งขั้วโลกใต้ ( ดูเผิน ๆ ก็ไม่น่าแปลกใจ เพราะเป็นแววตาประจำตัว แต่บางสิ่งวูบไหว ในสายตานั้นล่ะ ??? ) ++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 14 ธ.ค. 47 16:00:21 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ห้องอาจารย์ใหญ่: " ขอบใจมากนะซิงหยู เพราะเธอ .... โรงเรียนของเราจึงปลอดภัยไปได้อีกสักระยะ" " หมายความว่าคุณชายโจวมาโรงเรียนแล้วสินะคะ" ถึงแม้จะสำรวมกิริยา แต่แววตาดีใจนั้นปิดไม่มิด ---- ค่อยยังชั่ว อย่างนั้นเทียนเปียวก็ปลอดภัยเหมือนกันน่ะสินะ--- ด้านอาจารย์ใหญ่ ไม่รู้ว่าเขาควรดีใจ หรือควรกังวลใจดี .....การที่คุณชายกลับมาครั้งนี้ แสดงว่ามีบางสิ่งบางอย่างในตัวซิงหยูที่สามารถดึงดูดความสนใจที่แสนเย็นชานั้น..... หวังเพียงแต่ว่า เธอจะไม่กลายเป็นของเล่นชิ้นใหม่.....แม้คราวของสีเสินหยาง เขาจะรู้ว่าเรื่องราวทุกอย่างเป็นกับดักอันชาญฉลาดของคุณชาย .... แต่ว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องที่เข้าจะเข้าไปก้าวก่าย . (อาจารย์ใหญ่ถอนหายใจ) สำหรับเขาหากต้องเลือกระหว่างการดำรงอยู่ของโรงเรียน กับ บุคคล .... เขาจำเป็นต้องเลือกอย่างแรกเอาไว้..... ได้แต่ภาวนาว่าครั้งนี้เขาคงไม่จะเป็นต้องเลือกอะไร -------------------------- ห้องเรียน : Oddddddddddddddddddd .. ซิงหยูเก็บหนังสือเรียนลงใต้โต๊ะ เดินออกมาจากห้อง .... โล่งใจที่หมดคาบเรียนเสียที ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองหรือเปล่า แต่เธอคิดว่าตลอดคาบเรียนภาคเช้าที่ผ่านมา บรรยากาศในห้องเรียนตึงเครียดแบบแปลก ๆ “ ซิงหยู ! ” เพ่ยเพ่ยเพื่อนเธอนั่นเอง ไม่รู้โผล่พรวดมาจากทิศไหน “ เรื่องเมื่อเช้าจริงหรือเปล่า ?” “ เรื่องเมื่อเช้า ? ” --- เรื่องอะไร ?? ---- “ ก็ที่เขาเมาท์กันว่าเธอกับรองประธานซุนกุ๊กกิ๊กกันน่ะสิ ” “หาาาาาาาา ” “ ไม่ต้องมา 'หา' หรอก , เขาว่าเช็ดหน้าให้กันหวานหยดซะไม่มี จริงเปล่า ” “ เปล่า !” ตอบทันควัน แต่พอนึกถึงเรื่องเมื่อเช้า “ จริง .. เอ๊ย! เปล่า คือ ฉันหมายถึงไม่จริงน่ะ . ก็แบบว่าเมื่อเช้าหน้าฉันเปื้อน แล้วรองประธานก็ให้ยืมผ้าเช็ดหน้าเท่านั้นเอง" แต่แววตาของเพ่ย ๆ น่ะเชื่อเธอซะที่ไหน " น่า....อย่าปิดกันซี่ เราเพื่อนกันนะ ไม่ต้องอาย , ถึงยังไงฉันก็เชียร์เธอสุดลิ่มอยู่แล้ว.... แหม ฉันนะ สังหรณ์ใจอยู่แล้ว , ก็รองประธานซุนน่ะแอบมองเธอบ่อยจะตาย....... อิจฉาเธอ จริง จริ๊ง เลย ซิงหยู ผู้ชายที่ hot สุด hot มาหลงรักเธอเนี่ย......เป็นอะไรที่โรแมนติกอย่าบอกใครเลยเนอะ " ซิงหยูถอนหายใจ...รู้ดีลองว่าเพ่ยเพ่ยปักใจเชื่อเสียแล้ว ให้เธออธิบายอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์ เรื่องนั้นน่ะช่างมันเถอะ.... ที่น่ากังวลใจมากกว่าคือเรื่อง 'นั้น' ต่างหาก , เมื่อเช้าตอนอาจารย์ใหญ่บอกข่าว มัวแต่ดีใจ.... ดันลืมไปว่าได้ทำสัญญาประหลาดเอาไว้ เพ่ยเพ่ย : “ เอ๋ ... พวกนั้นมุงดูอะไรกัน” ว่าแล้วก็แล่นปรูดไปสมทบเป็นจีนมุงกับเขาบ้าง , ซิงหยูเดินเอื่อย ๆ ตามไป.......และแล้ว ... ที่นั่น.....ในห้องนั้น ตรงที่ริมสุดติดริมหน้าต่าง เด็กผู้ชายที่นั่งเท้าคางจดอะไรยิก ๆ อย่างตั้งอกตั้งใจก็ทำให้เธอตื่นตะลึง --เป็น เขา จริง ๆ น่ะแหละ !!-- “ คุณชายโจวเจวี้ยหมิน !” นักเรียนหญิงที่มุงดู อุทาน “ ไม่ได้ฝันจริง ๆ ใช่ไหมเนี่ยแก คุณชายมาเรียนร่วมกับพวกเรา " " ไม่ได้ฝันจริง ๆ น่ะแหละ.... ว่าแต่ทำไมคุณชายมาเรียนที่แผนก ม.ปลาย ล่ะ...ก็อยู่ ม.ต้นไม่ใช่เหรอ " ( ซิงหยูพยักหน้าหงึกหงัก) ---ใช่ ๆ ....ทำไมคุณชายถึงมาเรียนที่แผนก ม.ปลาย ล่ะ --- " อ๊ะ ! นั่นจะไปไหนคะคุณชาย " อาจารย์ประจำวิชาถามอย่างตกใจ แต่ไม่มีคำตอบใด จากคุณชาย ..... เขาเดินตรงดิ่งมายังประตู ตุ้บ ! แล้วอย่างไม่ทันตั้งตัว ร่างสูงกว่าก็ทรุดลงกับบ่าของซิงหยู จากคุณ : lofidin - [ 14 ธ.ค. 47 16:03:42 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ห้องพยาบาล : ซิงหยูยืนหน้าซีด มองร่างคนที่นอนหลับตาดั่งคนไม่ได้สติ “ ครูมีธุระเสียด้วยสิ....ซิงหยูช่วยครูหน่อยละกันนะ..เธอไม่มีเรียนแล้วไม่ใช่เหรอ” “ เอ้อ...ค่ะ   ” -_-" “ ได้ข่าวว่าร่างกายคุณชายอ่อนแอมาก นี่คงจะเพลีย ....ครูเองก็ไม่เคยดูแลเขา ก็ปกติคุณชายอยู่แต่อาคารโน้นนี่นา ...เออ !   จริงสิ เธอเป็นผู้ดูแลคนใหม่ไม่ใช่เหรอ งั้นครูฝากด้วยละกัน... เอาล่ะครูไปก่อนนะจ๊ะ” กล่าวจบก็คว้ากระเป๋า สลัดเสื้อกาวเดินลิ่วออกไป ซิงหยูหันกลับ เหลือบตามองคนไม่สบาย..... ไม่รู้ทำไมจึงรู้สึกระแวงอันตราย ทั้ง ๆ ที่เขาก็นอนนิ่งอยู่ แล้วความทรงจำครั้งสุดท้ายก็ช่วยตอบคำถาม..... ก็ขนาดตอนเขาเป็นลมซบไหล่ มือไม้ของซาตานร้ายยังเหมือนแกล้งเปะปะไปเรื่อย ! -_-"   ---ถ้านี่ไม่ใช่บุคคลอันตรายแล้วล่ะก็ โลกนี้ก็ไม่มีอะไรน่ากลัวอีกแล้วล่ะ...เราเองก็ควรจะไปเสีย ขณะที่ยังมีโอกาส ----- “ นั่นเธอคิดว่าจะไปไหน หลิว ซิงหยู ” คนที่กำลังหมุนกลอนประตูสะดุ้งโหยง โจวเจวี้ยหมินค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเตียงช้า ๆ ทั้งสีหน้าแววตา ไม่ได้บอกเค้าของคนป่วยไข้เลยสักนิด........เขาจ้องหน้าเธอนิ่ง “ ปละ- เปล่านี่คะ” ตอบติดอ่าง แต่ปั้นหน้าเป็นปกติ --- ให้รู้ไม่ได้หรอกว่ากำลังกลัวเขาอยู่ คุณชายโจวเจวี้ยหมินน่ะไม่ต่างอะไรไปกับสิงโตเจ้าป่า ขืนได้กลิ่นความกลัวของเหยื่อจะได้ทีกระโจนย่ำเท่านั้นเอง..... จะต่อกรกับเขา ต้องอาศัยความกล้าหาญเท่านั้นนะซิงหยู---- ( พยายามรวบรวมความกล้า เชิดหน้าสู้สายตาสุดฤทธิ์ )   “ คุณชายไม่ได้ป่วยจริง ๆ อย่างนั้นสินะคะ....” “..............”   ไม่ตอบ เพียงแต่จ้องนิ่งไม่ยอมละสายตา .... แล้วเขาก็ลุกขึ้นยืนและเดินเข้ามาอย่างช้า ๆ ซิงหยูขยับตัวถอยนิดหนึ่ง ประสาทเกร็งตัวตอบรับโดยอัตโนมัติ ..... สายตาตวัดแวบหาทางหนี ---ประตูอยู่ด้านหลังเยื้องไปทางขวา— “ เธอคิดว่า.....จะเริ่มทำตามสัญญาเมื่อไหร่” “ คะ ? ”  เพราะไม่คิดว่าจะมีบทสนทนา ซิงหยูเลยงง ๆ    ---- สัญญา ? สัญญาอะไร    ? .... เราไปสัญญาอะไรไว้กับเขากันล่ะ---- “ อย่าบอกนะ.....ว่าลืมสัญญาที่ให้ไว้ ” ซิงหยูหน้าซีด .... เพราะมัวแต่ขบคิด เมื่อเงยหน้าขึ้นจึงพึ่งรู้ว่า   ร่างสูงใหญ่ของซาตานน้อยตอนนี้ยืนประชิดตัวเธอเสียแล้ว ซิงหยูสาวเท้าก้าวหลังกรูดโดยอัตโนมัติ ..... ลืมคิดไปว่าถ้าทำอย่างนั้น ตุ้บ !   -_-"    ( หลังเธอจะชิดติดผนัง  ) ---- ตาย ! .... คราวนี้ไม่รอดแน่ ....พ่อจ๋า แม่จ๋า   หนูขอโทษษษษษษษษ  ---  T_T แปะ !               ( กระดาษแผ่นหนึ่งถูกแปะตรงหน้า) ---  ????  --- ซิงหยูดึงเอากระดาษที่โดนแปะอยู่มาประชิดตา ตั้งใจอ่าน          “ หาาาาาาาาาาาาาาา  สัญญาข้าทาส 100 วัน ! ” “ มีอะไรน่าตกใจ  -_-  .. ก็เธอพูดเอง จะทำทุกอย่างที่ฉันต้องการ ” “ ไอ้นั่นมันก็ใช่ค่ะ.... แต่ว่าแบบนี้....”   “ ฉันไม่ใช่คนเสนอ จำได้หรือเปล่า ..” พูดเนิบ ๆ ขณะที่เดินออกห่างอย่างไม่ใส่ใจ   แล้วเมื่อนึกบางอย่างออกมาได้ “ อ้อ .. แล้วเธอจะต้องมาให้ทันภายใน5 นาที  ที่ฉันเรียก.....ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน” ---- หา  ??? ---- นังทาสรับโทรศัพท์ ! นังทาสรับโทรศัพท์ ! เสียงแผดก้องทำให้ซิงหยูตกใจ ...เธอหันซ้ายหันขวา  , แล้วจึงพึ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกประหลาด !!! ซิงหยูหยิบบางอย่างออกมาจาก ...  อกเสื้อสูทด้านใน ติ๊ด.... ” จำเอาไว้มาหาฉันภายในห้านาที นะคุณหลิว !”   เสียงคำสั่งตามสาย ทำให้ซิงหยูถึงกับร่วงกรูดหน้าซีด...... นี่เขาคงเอามันมาใส่ไว้ ตอนที่แกล้งเป็นลมซบไหล่เธอนั่นเอง....      -_-" ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 14 ธ.ค. 47 16:19:56 จากคุณ : lofidin - [ 14 ธ.ค. 47 16:13:12 ]

ความคิดเห็นที่ 4 Scene 9 แคว่กกกกกกกก !! ( เสียงฉีกกระดาษออก พร้อมกับเสียงจ้อกแจ้กจอแจคัดค้าน..... ฝูงจีนมุงย่อม ๆ ฝูงหนึ่งยืนออกันที่บอร์ดข่าว) ซิงหยูเดินเศร้าสร้อยมาตามทางเดิน ..เพราะมัวแต่กำลังนึกสงสารในโชคชะตาตัวเอง จึงไม่ทันได้สังเกต “ คุณซิงหยู .... คุณอยู่นี่เอง” เป็นรองประธานซุนเหวินหลง เขาเดินตรงดิ่งมายังเธอ “ มีอะไรหรือคะ” “ คณะอาจารย์เรียกพบเราสองคนด่วน ที่ห้องพักครูครับ ” ------------------- ห้องพักครู : " ขออนุญาติครับ " ซุนเหวินหลงเปิดประตูเข้าไป ,บรรดาอาจารย์ที่นั่งอยู่ในห้องดูมีสีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด “ อ้อ มากันแล้วหรือ .... นั่งสิ หลิว ซิงหยู , ซุน เหวินหลง ” ซิงหยู นั่งลงตรงเก้าอี้ที่จัดเว้นไว้ให้ พลางกวาดตามองบนโต๊ะ... มีกระดาษอัดมันวางอยู่ 2-3 ใบ .. เธอเห็นไม่ชัดนัก แต่คิดว่าน่าจะเป็นภาพถ่าย อาจารย์ฝ่ายปกครอง : “ เธอคงเห็นภาพพวกนี้ที่บอร์ดข่าวแล้วนะ.... ถึงในภาพจะเห็นหน้าไม่ถนัด แต่ว่า จากชุดนักเรียนตอนก่อนจะเข้า พิจารณาแล้วเป็นนักเรียนของโรงเรียนเราแน่..... อาจารย์ที่ปรึกษาชมรมหนังสือพิมพ์ ได้ฟิล์มมาเก็บไว้แล้ว แต่ว่าจากการสอบถามปรากฏว่าฟิล์มนี้ ไม่ได้มาจากนักข่าวในชมรม ( บรรดาอาจารย์มองหน้ากันอย่างแปลกใจ) ... แต่ไม่ว่าใครก็ตาม ที่ส่งฟิล์มนี้มา ดูเหมือนว่าจะไม่ได้มีประสงค์ร้ายจะทำลายชื่อเสียงของโรงเรียนเรา” “ ทำไมอาจารย์คิดอย่างนั้นล่ะครับ... ไม่แน่ว่าตอนนี้ มันอาจกำลังพยายามหาทางเรียกร้องให้เราจ่ายเงินอยู่ก็ได้” อาจารย์พละ “ ผมไม่คิดอย่างนั้นหรอก.... ถ้าคิดจะบลัฟเราล่ะก็ น่าจะส่งมาแค่ภาพถ่าย และควรจะส่งตรงถึงอาจารย์ใหญ่ หรือไม่ก็ บอร์ดบริหารไปแล้ว.... แต่นี่กลับส่งไปที่ชมรมหนังสือพิมพ์” ( ทุกคนเงียบอย่างเห็นด้วย ) “ อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เราควรจะต้องมีมาตรการ เพื่อป้องกันชื่อเสียงของโรงเรียน และต้องหาเด็กผู้หญิงคนนี้ให้เจอก่อนที่เรื่องจะบานปลาย....ที่ผมเรียกประชุมด่วนวันนี้ ก็เพื่อจะบอกว่าคืนนี้เราจะแยกย้ายกันออกตรวจตราย่านบันเทิงต่าง ๆ ... หลิว ซิงหยู , ซุน เหวินหลง ครูอยากให้เธอเกณฑ์กรรมการนักเรียนออกเป็นกลุ่ม แยกเป็นเวรออกตรวจ ทำได้ไหม ” “ ได้ครับ / ได้ค่ะ “ ตอบพร้อมเพรียง “ ดีมาก ...ถ้างั้น วันนี้ก็ปิดประชุม “ แล้วอาจารย์ใหญ่ก็จัดการนัดหมาย เวรตรวจของอาจารย์ และแจกจ่ายรูปต้นเหตุให้ทุกคน .แล้วตอนนั้นเอง นังทาสรับโทรศัพท์ ! นังทาสรับโทรศัพท์ ! ซิงหยูรีบตะครุบควับ เกือบปิดโทรศัพท์แทบไม่ทัน !! -_-" ----------------------------------------------------------------------------- จากคุณ : lofidin - [ 14 ธ.ค. 47 16:16:58 ]

ความคิดเห็นที่ 5 " ปิดโทรศัพท์ฉันทำไม" คนถามถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่แววตาน่ะ... -_- " เอ้อ...กะ-ก็ คุณชายโทรไปตอนที่อยู่ในห้องประชุมนี่คะ" อธิบาย พลางปาดเหงื่อที่ผุดพราย ( รีบวิ่งมาให้ทัน 5 นาทีตามคำสั่ง) หลังจากหอบหายใจเป็นปกติได้แล้ว ซิงหยูก็ยื่นโทรศัพท์ไปด้านหน้า “ ไอ้นี่น่ะค่ะ.....กรุณาเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าให้ด้วยได้ไหมคะ” “ ทำไม “ -_- “ ก็มันน่าอายออกไม่ใช่หรือไงล่ะ....คะ “ เผลอตวาดเขา อย่างไม่ตั้งใจ ... พอนึกขึ้นมาได้ก็หน้าซีด ---- -_-" ตายแน่ จะโดนเขา ฆ่าตายไหมนะ---- โจวเจวี้ยหมินมองหน้าซิงหยูโดยไม่พูดอะไร..... จากนั้นจึงคว้าโทรศัพท์มากดปุ่ม ซิงหยูมองหน้าด้วยแปลกใจ ....แล้วก็ยิ้มออกมา อย่างสดใส ---- ใช่แล้วล่ะ ก็เคยคิดว่าคุณชายโจวน่ะ จริง ๆ แล้วเป็นเด็กอ่อนโยน ท่าทีร้ายกาจที่เห็นก็เพียงเกราะที่สร้างขึ้นมา ...ถ้าพูดกับเขา ดี ๆ แล้วล่ะก็ ~~ “ จะเปลี่ยนเป็นอะไร “ ^0^ .... “ เป็น..... ที่รักรับโทรศัพท์ ดีไหม ” โจวเจวี้ยหมินรำพึงกับตัวเองเรียบ ๆ แต่ซิงหยูกับรู้สึกถึงความเหี้ยมเกรียมในประโยคนั้น -_-" ---- ให้ตายเถอะ! คน คนนี้ .... น่ากลัวอย่างที่เห็นจริง ๆ---- “ เอ่อ.....ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เปลี่ยนก็ได้ “ เอื้อมมือไปรับรับโทรศัพท์จากเขา “ หิว ” “ วะ...ว่าไงนะคะ ^_^" ?“ “ ฉันบอกว่าหิว.... ไม่ได้ยินหรือ” พูดจาราบเรียบ แต่สายตาที่มองมาน่ะคุกคามสุด ๆ สรุปว่า ซิงหยูต้องเดินปาดเหงื่อไปซื้ออาหารกลางวันมาให้เขา , ในขณะที่เดินผ่านเธอก็ได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดวี๊ดว๊ายนิยมในความหล่อของคุณคุณชาย “ ตายแล้ว.....ดูสิเธ๊ออออ เหมือนเจ้าชายน้อย ๆ เลยนะนั่น ... จะหันซ้าย หันขวา ก็น่าร้ากกกกกกกกกก” --- น่ารักตายล่ะ.... คุณชายโจวเจวี้ยหมินน่ะ ซาตานร้ายกลับชาติมาเกิดชัด ๆ .... แล้วน่ารักตรงไหน หน้าตาเย็นชา ยังกับหมีขั้วโลกใต้อย่างนั้นน่ะ --- นินทาอุบอิบอยู่ในใจ ซิงหยูต่อแถวจนเมื่อยขาอยู่นาน ก็หอบเอาข้าวห่อสาหร่ายเลือกเอาชนิดที่แพงที่สุดมาให้เขา “ นี่อะไร “ -_- --- เอาแล้วไง ไอ้สายตาแบบนี้ เหมือนจะมีลางร้ายแผ่รัศมีออกมาได้อย่างนั้นแหละ--- “ ขะ- ข้าวห่อสาหร่ายค่ะ ” “ เหม็นเขียว ” ตอบด้วยหน้าตาไร้อารมณ์ -_-" เป็นอันว่ากินไม่ได้ , แล้วยังไงล่ะ เธอก็ต้องเดินไปซื้อมาให้เขาใหม่น่ะสิ “ อะไร “ “ ราเม็ง หน้าหมูทอดค่ะ “ “ ฉันไม่ชอบกินราเม็ง “ ~~~~~~~~~~~~~~~~~ซิงหยูไปซื้อมาใหม่ “ อะไร ” “หมูตุ๋นฮ่องเต้” ---- “ ปลาแซลมอนนึ่งซีอิ๋ว” ---- “ แซนด์วิชปลาโทโอ” ฯลฯ และอีกมากมาย ซิงหยูหอบหายใจ เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดพราย .... อาหารทั้งล้วนทั้งมวลที่โรงอาหารสุดหรูของอิงเต๋อมี ได้มากองพะเนินอยู่เต็มโต๊ะ “ อันนี้ฉันพอกินได้ “ -_- ( จิ้มไปที่ไอ้ข้าวหน้าสาหร่ายตอนแรกน่ะแหละ) ซิงหยูแอบก้มหน้า ทำปากขมุบขมิบ นึกอยากบีบคอฆ่าเขาให้ตาย “ ขอโทษนะครับ คุณชายโจวเจวี้ยหมินใช่ไหมครับ.....อาหารที่สั่งมาแล้วครับ” บริกรใส่ชุดทักซิโด้ภูมิฐานเดินเข้ามา ด้านหลังของเขาเป็นโต๊ะเข็นมิลลิเนียมอันใหญ่ .....บริกรมาเสิร์ฟ ๆ ๆ แล้วก็จากไป ซิงหยู : -_-' “ เอ่อ....อะไรกันคะ คุณชาย” “ ภัตตาคารเหิ่นเอ้อ.... อาหารที่นี่สะอาดดี ฉันน่ะต้องระมัดระวังเรื่องอาหารเป็นพิเศษ เธอเองก็ต้องศึกษาเอาไว้ “ บอกหน้าตาเฉยอย่างนี้แหละ ป้าบ !....โชะ ! ตุบตับ ! ตุบตับ ! ( ซิงหยูวาดภาพตัวเอง กระโดดม้วนหน้าตีลังกาฟาดเข้าต้นคอ ซ้ำด้วยถ้ากดล็อก และ จบด้วยแบล็กคิกอีกรอบ) ในชีวิตนี้ไม่เคยคิดอยากประทุษร้ายใครมากเท่านี้มาก่อนเลยจริง ๆ “ ซิงหยู ! “ เสียงเรียกนี้ทำให้ซิงหยูสะดุ้งโหยง ---- มะ- ไม่จริงน่ะ +_+' หรือว่าเขาจะรู้ ---- ( มองสายตาคมกริบที่จ้องเธออยู่อย่างเอาเรื่อง ) “ เธอวางแผนจะให้ฉันข้าวติดคอตายหรือไง “ -_- “ วะ...ว่าไงนะคะ ” ^_^" “ น้ำ “ “ หะ ? “ -----แค่นั้นเองน่ะ ! .... ให้ตายสิกะอีแค่น้ำแค่นี้ต้องคุกคามกันขนาดนี้เลยหรือไง---- แล้วซิงหยูก็ต้องเดินไปซื้อน้ำให้ตามคำสั่ง.... และตอนที่หันหลังกลับมานั่นเอง “ คุณซิงหยู “ ^_^ จากคุณ : lofidin - [ 14 ธ.ค. 47 16:25:32 ]

ความคิดเห็นที่ 6 “ ขอบคุณมากค่ะ “ ( โค้งหัวขอบคุณ กับซองเอกสารที่ ซุนเหวินหลงเดินเอามาให้) “ ไม่เป็นไรครับ....ว่าแต่ทำไมถึงได้ รีบร้อนจังล่ะครับ ... หรือว่า หิวข้าว “ ^^ “ เอ่อ. ....ค่ะ” ^^' “ คุณซิงหยูทานกลางวันแล้วเหรอครับ ” “ เอ่อ.... อันที่จริงก็ยังค่ะ “ ( ส่งยิ้มแหย ๆ ก็ตั้งแต่กลางวันมัวแต่หัวหมุนซื้ออาหารให้คุณชายโจว ตัวเองยังไม่ได้กินอะไรเลย) “ งั้นทานด้วยกันนะครับ “ ซุนเหวินหลงยิ้มเชื้อเชิญ พลางเอื้อมมือจะช่วยถือขวดน้ำ ฟึ่บ ! ( แต่ว่ามือของใครบางคนก็คว้าหยิบมันไปเสียก่อน) “ ทำไมมาซื้อน้ำนาน “ “ สวัสดีครับ” ^^ ซุนเหวินหลงยื่นมือไปข้างหน้า โจวเจวี้ยหมิน : -_- “........................................” ( เวลาผ่านไปราว 3 นาที ) ซุน เหวินหลง : ^^' “ เอ่อ...ผมชื่อ ซุนเหวินหลงครับ เป็นรองประธานนักเรียน” “ จะยืนคุยอีกนานไหม ... ฉันเมื่อย” หันไปบอกกับซิงหยู ไม่ได้มีทีท่าจะสนใจซุนเหวินหลงแต่อย่างไร ซุนเหวินหลงเห็นท่าไม่ดี “ ^^" งั้นผมขอตัวแล้วกันนะครับ .. เอ่อ คุณซิงหยู อย่าลืมเย็นนี้นะครับ “ พูดจบก็รีบเดินจากไป “ เย็นนี้ทำไม “ -_- -_-" ซิงหยูมองสายตาของเขา....ไม่แน่ใจว่าควรจะบอกดีหรือเปล่า “ นั่น อะไร ? ” ถือวิสาสะคว้าซองเอกสารในมือซิงหยูมาเปิดดูหน้าตาเฉย “ -_- ?? ...” ซิงหยู : “ เมื่อเช้ามีข่าวว่าเด็กนักเรียนโรงเรียนเรา ไปสถานเที่ยวกลางคืน แล้วก็คาดว่าจะขายตัวด้วย....อาจารย์ใหญ่เลยให้จัดสายตรวจ แล้วถ้าเจอตัวเด็กผู้หญิงคนนั้นล่ะก็ จะได้รีบดำเนินการแก้ไข... ดิฉันเองในฐานะประธานนักเรียน เย็นนี้ก็เลยต้องออกเวรตรวจเป็นคนแรกน่ะค่ะ” “ งั้นหรือ “ “ ค่ะ “ พยักหน้าหงึกหงัก ... พยายามสำรวมอาการดีใจที่จะได้มีข้ออ้างหลบหน้าเขา “ ดี งั้นเย็นนี้ ..... เธอต้องออกเดทกับฉัน “ “ ค่ะ .................. หาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา !!!! ” “ ออกเดทกับฉันคืนนี้..... แต่งหน้ามาด้วยล่ะ ฉันไม่อยากออกเดทกับผู้หญิงหน้าเป็นปลาน้ำจืด ” “ ตะ..... แต่ว่า คืนนี้ฉันต้องออกตรวจ. ” “ ไม่เกี่ยวกับฉัน” พูดด้วยหน้าตาไม่ใส่ใจ แต่แล้วเขาก็คลี่ยิ้มนิด ๆ .... ซิงหยูเสียวสันหลังวูบ ก็มันเป็นยิ้มที่เธอแอบเรียกว่า รอยยิ้มของซาตานร้าย น่ะสิ “ แล้ว .... ถ้าเธออยากจะใส่ชุดนี้มาก็ได้นะ“ วางภาพถ่ายแปะลงตรงหน้า “ นะ- นี่ มัน !! “ +_+" ------- เป็น ภาพถ่ายเราเองนี่ !! --------- จากคุณ : lofidin - [ 14 ธ.ค. 47 16:32:13 ]

ความคิดเห็นที่ 7 <a href="http://365jukebox.com/script/play.cgi?songid=2560" target="_blank"> แก้ไขเมื่อ 15 ธ.ค. 47 10:04:32 แก้ไขเมื่อ 15 ธ.ค. 47 09:52:44 จากคุณ : lofidin - [ 14 ธ.ค. 47 16:34:07 ]

ความคิดเห็นที่ 8 Scene 10 VS Pub : เสียงหัวเราะครื้นเครง เสียดแทรกขึ้นมาให้ได้ยินเมื่อดนตรีจบลง .... บรรดาสาว ๆ ที่เต้นสุดสวิงเมื่อครู่พากันเดินออกจากลานเต้นรำ และสาวที่เรียกได้ว่าร้อนแรงที่สุดของค่ำคืนก็เดินแลกจูบอย่างดูดดื่มออกมากับใครคนหนึ่ง “ ไง ซีเหมิน.... นายไม่คิดจะออกไปเต้นรำบ้างเลยรึไง เดี๋ยว Bella ก็เบื่อแย่หรอก” คือ เจี้ยนหาว , เขาเสยผมที่เริ่มยาวของตัวเองขึ้น ขณะนั่งลงพร้อมกับคู่ควง “ ไม่หรอก .... ฉันไม่อยากเหงื่อออกกับกิจกรรมที่ไม่จำเป็น ” ซีเหมินยิ้มนิด ๆ เมื่อคลึงแก้วเหล้าบนขาอ่อนของฝ่ายหญิง เจี้ยนหาวมองหน้าซีเหมิน ..... เห็นหมอนี่เจ้าชู้อย่างนี้ก็เถอะ แต่หวงน้องสาวยิ่งกว่าไข่ในหินเสียอีก .... หากมีใครอยากพิสูจน์ทฤษฎี พี่ชายเจ้าชู้ กับ ความขี้หวงน้องสาวแล้วล่ะก็ ....หมอนี่แหละตัวอย่างชั้นดี ... เอ ! แต่จะว่าไป ในกรณีนี้ จะใช้พิสูจน์ข้อสันนิษฐานได้หรือเปล่า? ( เจี้ยนหาวมองผู้หญิงของซีเหมินกระซิบอะไรบางอย่าง แล้วซีเหมินก็หัวเราะออกมา) ----ในความคิดของเจี้ยนหาว----- เมื่อก่อนใช่ว่าจะเห็นรอยยิ้มของซีเหมินได้ง่าย ๆ ..... ซีเหมินในวัยเด็กนับเป็นเด็กที่เย็นชาจนไม่มีใครเข้าถึง... การเติบโตมาด้วยความเหว่ว้า โดดเดี่ยว ครอบครัวที่พ่อและแม่มีแต่ความห่างเหินเย็นชาให้กัน แม้ว่าจะโหยหาความรักสักเท่าใด มันก็ดูยากเย็น เพราะแบบนั้น ซีเหมินจึงกลายเป็นเด็กเย็นชา...........แต่ทว่า เด็กหญิงคนหนึ่งกลับได้ทำสิ่งมหัศจรรย์ให้เกิดขึ้น เธอสลายกำแพงน้ำแข็งเมืองจีนในใจซีเหมิน เด็กผู้หญิงตัวน้อยที่ชื่อ ฮัว เสี่ยวโย่ว** ( การคิดถึงซีเหมินในอดีต ทำให้เจี้ยนหาวหวนนึกถึงใครอีกคน ) ใครอีกคน ผู้มีบุคลิกเย็นชา แต่ทว่าไร้หัวใจยิ่งกว่า ..... และดูเหมือนว่าไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็คงจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงหัวใจที่ด้านชานั้นได้.... ไจ่ไจ๋ !! ---- ป่านนี้หมอนั่นกำลังทำอะไรอยู่ ? ----- --------------------------------------------------------------------------------------------- รถไฟฟ้า : “ แม่ฮะ ..... ดูพี่คนนั้นซี่” เด็กชายชี้มือไปยัง ผู้หญิงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม “เอ่อ....อย่ามองเลยลูก เรารีบไปกันดีกว่า” รีบเอามือปิดตาแล้วพาลูกเดินหนีไป ซิงหยูทั้งเหนื่อย ทั้งนึกอาย ....... เธอผิดเองที่คิดว่าจะพึ่งพาแม่ได้ “ ออกเดทททททททททททททท ! ” ( เสียงแม่อุทานดังไปแปดบ้าน แล้วน้ำตาก็เอ่อปริ่มขึ้นมา ณ หน่วยตา ) “ ลูกสาว ในที่สุดเวลานี้ก็มาถึงแล้วสินะ.......ทั้ง ๆ ที่เมื่อวานแม่ยังเปลี่ยนผ้าอ้อมให้อยู่แท้ ๆ ซิก ๆ ...ฟืดดดด( เสียงสั่งน้ำมูก) “ แม่คะ... -_-' หนูแค่จะไปออกเดท.. ว่าแต่ แม่พอจะมีชุดให้หนูยืมหรือเปล่า” “ พูดอะไรอย่างนั้นล่ะคะ ลูกสาว ..... เย็ส - สะ - อออฟ ครอส , แอ๊บบบ สา หรูด ลี่ , ว๊ายยยยยย นอทททททส์” คำสุดท้ายเน้นสำเนียงซะ ละอองฝอยกระจุยกระจาย ( พยายามพูดภาษาฝรั่ง เพราะมีงานใหม่ที่ต้องไปรับใช้นายท่านชาวอังกฤษ ) ....แล้วแม่ก็หายเข้าไปในห้องสักพัก จนกระทั่ง..... “ แทม....แทม....แทม lady and gentleman, now i pround to presenttttttttttttt ” (ทำเสียงเอคโค่อย่างเร้าใจ) พรึ่บ !!!??? -_-' “ เอ่อ.....แม่คะ นี่มันชุดอะไร” มองดูชุดราตรีสีทองพองฟู.... เสริมความหรูด้วย เกล็ดเพชรเทียมแซมระยิบระยับแพรวพราย “ ชุดสำหรับออกเดทน่ะสิคะลูกสาว รู้ไหมคะว่าชุดนี้น่ะ แม่ใส่ตอนที่พ่อขอแม่ออกเดทครั้งแรก ตอนนั้นน่ะพ่อเขามาขอแม่ด้วยท่าทีประหม่าอาย แหม พูดแล้วก็เขิน และ..ฯลฯ (แม่เพ้อต่ออีกยืดยาว ...ซิงหยูเดินหนี -_-" ) “ อ้าว ! เดี๋ยวสิคะ ลูกสาว ! แล้วชุดนี้ล่ะ ? อย่าบอกนะคะ ว่าาาาาาา T_T (เสียงสั่นเครือ น้ำตาปริ่มเอ่อท่วมตา) จะไม่ใส่ชุดนี้น่ะ .... โฮ ๆ ๆ ๆ ๆ “ ด้วยเหตุนี้ ซิงหยูก็เลยต้องยอมใส่ชุดสีทองของแม่ออกมา..... นอกจากนั้น .... ( ซิงหยูเหลือบตามองเงาในกระจก ) -_-" นังทาสรับโทรศัพท์ ! นังทาสรับโทรศัพท์ ! ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ฮึ ๆ ... คิก ๆ ๆ ๆ ......555555555555555 ( เสียงผู้คนที่เดินผ่านไปมาหัวเราะอย่างกลั้นไม่อยู่ ) โจวเจวี้ยหมินมองซิงหยูหัวจรดเท้า , สภาพตอนนี้ของหญิงสาวเป็นอะไรที่ดู ‘ พิลึก’ หล่อนอยู่ในชุดสีทอง หน้าตาแต่งจัดไม่ผิดกับนกแก้ว มีสีเขียว ๆ ตรงเปลือกตา ยังจะแก้มแดงเป็นวง ๆ นั่นอีก “ เธอคิดจะแกล้ง ให้ฉันอายหรือไง “ -_- ซิงหยูกัดริมฝีปาก เธอเองน่ะอายจนนึกอยากจะร้องไห้ซะหลายครั้ง .... ตั้งแต่เดินมาหาเขา ตลอดทางที่ผ่านมาก็โดนแต่เสียงหัวเราะเยาะ การที่ต้องกลายเป็นตัวตลกต่อหน้าสาธารณะ มีใครนึกอยากจะเป็นกันบ้างล่ะ โจวเจวี้ยหมินมองหน้าซิงหยูนิ่ง แล้ว ก็คว้ามือเธอจูงเดินโดยไม่พูดอะไร ระหว่างทางมีเสียงหัวเราะคิกคัก ปนเปมากับเสียงชื่นชมความหล่อน่ารักของคุณชาย....และหลายคนกังขาว่า ช่างเป็นคู่ที่แปลกประหลาดและไม่เข้ากันเอาเสียเลย “ ดูสิหล่อน ผู้หญิงน่ะไม่อายบ้างหรือ, ทั้งที่มีแฟนน่ารักมากถึงขนาดนั้นแท้ ๆ เป็นฉันล่ะก็ไม่มีวันทำให้เขาอับอายอย่างนั้นแน่ ” ซิงหยูหน้าร้อน ๆ ชา ๆ... เหลือบตามองคนที่จูงมือ ก็ยังคงเห็นเขามีใบหน้าราบเรียบสนิทเช่นเคย “ เอ้อ.... คุณชายคะ ปล่อยมือฉัน~” “ เป็นทาสมีสิทธิ์มาออกคำสั่งกับเจ้านายหรือไง ” เจอสายตาที่ปรายมอง ซิงหยูรู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ , หลบตาก้มหน้าเดิน ไม่คิดจะพูดอะไรอีก ---เอาเถอะ เดทให้จบ ๆ ไป จะได้กลับบ้านเสียที.... ถึงจะบอกให้แม่ช่วยโกหกรองประธานซุนให้ ...แต่ว่า ...ยังรู้สึกสังหรณ์ใจพิกล --- แล้วซิงหยูก็นึกถึงภาพถ่ายของเธอ ภาพนั้นมาได้อย่างไร ... มีใครเห็นเธออย่างนั้นหรือ ? ถึงมันจะเป็นเรื่องเข้าใจผิด แต่รูปการณ์ทุกอย่างก็ส่อเค้าอย่างที่ข่าวว่า อย่างไม่อาจปฎิเสธได้ ... ช่วยไม่ได้หรอก หากใครเห็นเธอในสภาพนั้น แถมยังเดินเข้าสถานที่อย่างว่าเสียอีก ถึงเธอจะปฎิเสธไปก็คงไม่มีใครเชื่อ ... โชคดีอยู่บ้างที่ในภาพนั้นเห็นหน้าเธอไม่ถนัด “ เข้าไป “ ประโยคคำสั่งทำให้ซิงหยูพ้นออกมาจากห้วงคิด เธอมองหน้าคนที่ออกคำสั่ง.... “ เข้าไปสิ “ สั่งพลางดันเธอให้เข้าไปในคลับแห่งหนึ่ง VS PUB ? --------------------------------------------------------- จากคุณ : lofidin - [ 14 ธ.ค. 47 16:38:36 ]

ความคิดเห็นที่ 9 “ พี่ชายขารับโทรศัพท์ .... รับโทรศัพท์ค่ะ  “ เสียงเล็ก ๆ น่ารักของเด็กผู้หญิงดังขึ้น...ซีเหมินผละจูบทันที  ,  คว้าโทรศัพท์รับสายคนพิเศษ ไม่สนใจใยดีว่าทำให้คู่ควงสาวสวยอารมณ์ค้าง “ หวัดดี  เสี่ยวโย่ว “  ซีเหมินยิ้ม  แล้วเดินออกไปทางด้านหลังร้าน “ ไม่ไหวเลยเจ้านี่    น้องสาวโทรมาทีไรเป็นงี้ทุกที “  เจี้ยนหาวพูดยิ้ม ๆ “ ไม่เป็นไรนะครับ Bella คืนนี้ผมเทคแคร์คุณเอง” “ ได้ไงคะ    เจี้ยนหาว  แล้วฉันล่ะ”  คู่ควงของเจี้ยนหาวประท้วง “ ไม่เป็นไรนี่ครับ   ผมเทคแคร์ได้ทั้งสองคน .... ไม่เชื่อผมหรือ “  เจี้ยนหาวหลิ่วสายตาเจ้าชู้เป็นนัย   สาวสวยทั้งคู่หัวเราะรับคำเชิญชวนนั้น    แล้ว Bella ก็เห็นใครคนหนึ่ง “ hey ! ฟานฟานทางนี้จ้ะ” หญิงสาวผู้นั้นถอดแว่นตาดำออก  เผยให้เห็นเครื่องหน้าสมบูรณ์เก๋....   หล่อนมีเสน่ห์พอตัวทีเดียว ร่างสูงเพรียว และท่วงท่ามั่นใจ  เป็นผู้หญิงแบบที่เจี้ยนหาวชอบ  .....  แต่ว่า  มีอะไรบางอย่าง , บางอย่างที่ดึงดูดความสนใจของเจี้ยนหาวเป็นอย่างมาก.... เจี้ยนหาวเจตนาพรายยิ้มให้หล่อน “ หวัดดี Bell “ ฟานฟานทักเพื่อน   พลางเลิกคิ้วนิดหนึ่งให้เจี้ยนหาวอย่างเปิดเผย  “ สวัสดีค่ะ สนใจฉันหรือคะ” ยูจิที่นั่งดื่มเงียบในมุมมืดอยู่นานหัวเราะในลำคอ .....   ฟานฟานหันไปมองนิดหนึ่ง “ จะดื่มอะไรดีครับ “  เจี้ยนหาวถาม “ ขอ Pink lady ค่ะ ”  หญิงสาวตอบ  พรายตาสำรวจโดยรอบ ....   แม้จะรู้อยู่ว่า  bella เพื่อนของเธอไม่มีวันหักหลัง  บอกข่าวการกลับมาไทเปของเธอ  แต่ก็อยากให้แน่ใจว่าไม่มีนักข่าว หรือปาปารัสซี่อยู่แถว ๆ นี้ .... ที่จริงเธอกลับมาไทเปเพียงวันเดียว  พรุ่งนี้ก็จะบินกลับนิวยอร์กแล้ว ... เธอไม่มีเพื่อนมากนัก  และเพื่อนในวงการที่ถือได้ว่าสนิทก็มีแต่เพียง bella เพียงคนเดียว “ ฟางหลันเป็นไงบ้าง “    bella ถามถึงน้องสาวคนเดียวของเพื่อน “ สบายดี....  ว่าแต่ เธอไม่เปลี่ยนใจแน่หรือ bell “  ฟานฟานถาม  สายตาเป็นห่วงเพื่อน.....   ยูจิกระดกยินออนเดอะร็อค มองหญิงสาวทั้งคู่เงียบ ๆ....  ที่จริงเขาไม่เคยใส่ใจเรื่องคนอื่น  เขาชอบที่จะอยู่เงียบ ๆ ในโลกส่วนตัวของเขามากกว่า .... แต่ไม่รู้ทำไมเขาจึงสนใจในบทสนทนาของหญิงสาวทั้งคู่นัก....อาจเป็นเพราะเนื้อหาบทสนทนา  ที่ดูผิดวาระโอกาสไปสักหน่อย   แถมยังความรู้สึกของสองสาวที่สื่อถึงกันราวกับ code ลับอะไรสักอย่าง “ ฉันอยู่ลึกเกินไปแล้วล่ะ  ฟานฟาน .... ( แวบหนึ่งที่ร้อยยิ้มของ bella ดูเศร้าสร้อย)....แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ... ฉันน่ะมีความสุขดีทุกอย่าง   เธอเองก็ต้องมีความสุขมาก ๆ นะจ๊ะ ”  bella ส่งรอยยิ้มแพรวพรายดั่งเช่นเคย ฟานฟานยิ้มตอบเพื่อน  แล้วโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น ....  ฟานฟานขอตัวเข้าห้องน้ำ ---------------- ด้านเจี้ยนหาวที่เดินมาสั่ง Pink lady ให้ฟานฟาน...กำลังอารมณ์ดี  ,  แล้วเขาก็ได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดของสาว ๆ ในฝูงอะตอมมนุษย์หญิงนิวเคลียสใหญ่.....  ที่อยู่ตรงกลางคือ   ไจ่ไจ๋ ?? “ เอ้ ....  ไจ่ไจ๋ “   (ตะโกนเรียกยิ้ม ๆ )....หมอนี่ยังเนื้อหอมเหมือนเดิมสิน่า  ทั้ง ๆ ที่หน้าตาเรียบเฉยเย็นชามากอย่างนั้นแท้ ๆ “ ทำไมคืนนี้ยอมมาได้....  รึว่า  เบื่อคลับพ่อบุญธรรมนายแล้ว”   โจวเจวี้ยหมินไม่ตอบ  เดินก้าวนำเจี้ยนหาวไปยังที่นั่งประจำของพวกเขา ยูจิ ชูแก้วในมือเป็นเชิงทักทาย   โจวเจวี้ยหมินพยักหน้าก่อนจะทรุดตัวลงนั่งยังโซฟาที่ว่าง “ ฟานฟานล่ะครับ ”   (เจี้ยนหาวถาม bella  ) “ ไปห้องน้ำค่ะ”           เจี้ยนหาววางเครื่องดื่มลง   หันมาทางไจ่ไจ๋.... ถึงท่าทีของไจ่ไจ๋จะไม่ต่างไปจากทุกที  หน้าตาเฉยเมยไร้ความรู้สึก  แต่สายตาที่กวาดไล่ไปทั่ว pub อย่างช้า ๆ  .....ราวกับกำลังมองหาใคร ?? “ นาย มองหาใครหรือไจ๋ ” “ ยายนั่น “   เป็นคำตอบที่สั้นมาก  จนทำให้เจี้ยนหาว งง  ...  แต่ไม่ว่า ‘ยายนั่น’ จะเป็นใคร ดูเหมือนจะไม่ใช่แค่ผู้หญิงธรรมดา... ก็สามารถทำให้ไจ่ไจ๋สนใจตามหาได้นี่นะ (เจี้ยนหาวยิ้มนิด ๆ) ---สงสัยของเล่นชิ้นใหม่ของไจ่ไจ๋จะน่าสนุกไม่น้อย---- ---------------- ด้านซิงหยูเธอพลัดหลงกับคุณชายโจวเจวี้ยหมิน   เพราะแรงดันจากฝูงสตรีกลุ่มใหญ่ เธอพยายามมองหาเขา    แต่สายตาเจ้ากรรมที่สั้นสุดประมาณ ก็ไม่ช่วยเธอเอาเสียเลย..... แล้วซิงหยูก็รู้สึกปวดเบา ห้องน้ำ : “ ต๊าย .... ดูสิ  แต่งอย่างนี้ก็ช่างกล้า....  นี่เขาคิดว่าจะไปงิ้วโรงไหนกันเนี่ย” “ ดูหน้าเจ้าหล่อนสิ......น่าสมเพชพิลึก ”   “ ไม่รู้ว่าการ์ด  ปล่อยให้ยายนี่เข้ามาได้ยังไง..... ที่นี่น่ะ  เฉพาะพวกมีระดับเท่านั้นนี่นา “ คำวิพากษ์ ทำให้ซิงหยูรู้สึกหน้าชา แอ๊ด.....กึก แล้ว รองเท้าส้นเข็มของใครบางคนเดินออกมาจากห้องน้ำห้องในสุด ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 22 ธ.ค. 47 12:35:59 จากคุณ : lofidin - [ 14 ธ.ค. 47 16:40:30 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โฮะ โฮะ ...หวัดดีจ้า ล๊อฟ  ...ดีใจสุด ๆ เลยที่ล๊อฟกลับมาแล้ว........  คิดถึงล๊อฟกับเจ้าซาตานน้อยมาก ๆ ....เล้ย... ว่าแต่ "ยูจิ" จะให้จิ้นเป็นใครแล้วนะ  พี่เริ่มลืม ๆ แล้วซิ..... แล้วให้ซานตานน้อยมีบทสวีท ๆ บ้างซิ... อย่าเอาแต่เก็กหล่ออยู่อย่างนี้.... เดี๋ยวซิงหยูก้อโดนคนอื่นงาบไปก่อนหรอก...... แล้วตอนนี้เวปบ้านโบ ก้อสวยเช้งกะเด่ะเลยนะ  ว่าง ๆ ก้อแวะไปเยี่ยมชม/แปะฟิคบ้างน้าจ้า..... ...**...**...**...**...**...**...**...**... To: น้องลอฟ   เวปบ้าน(โบ้)โบนะจ้า... www.f4bo-thailand.com/forum/ ตอบ คห.เดิมแล้วกันนะ  ช่วยประหยัด...อิอิ  (ลอฟจะเห็นข้อความมั้ยเนี้ย) .............................................. แก้ไขเมื่อ 16 ธ.ค. 47 19:01:35 จากคุณ : sml - [ 14 ธ.ค. 47 20:38:55 ]

ความคิดเห็นที่ 11 พี่เหวยขา ทำทางเข้าหให้หน่อยนะคะ บ้านโบของพี่อ้ะ ( ทำสายตาเว้าวอนสุดฤทธิ์ ) จะด่าก็ด่าเถอะค่ะพี่ แต่หนูจำเวบไม่ได้ ... อยากเข้าไปคุยด้วยค่ะพี่ คิดถึงเหลือเกิน และครับผม เดี๋ยวจะเขียนตอนใหม่มาให้ครับ เรื่องยูจิ ก็มิใช่ใคร พ่อยอดชายนายเจย์ ของเรานั้นเองฮ่ะพี่ ฝากความคิดถึง ถึงหน้าม้า ยายเอ๋ - amos ด้วยนะคะ อ้อ ขอบคุณอีกหลายรอบค่ะ รู้ไหมคะรูปที่พี่ทำสวยทุกรูปเลย แหะ หนูแอบก๊อปไปไม่น้อยเหมือนกันแหละค่ะ รักและคิดถึง lof จากคุณ : lofidin - [ 14 ธ.ค. 47 22:35:02 ]

ความคิดเห็นที่ 12 Arrggghhhhh d ak P'lof...finally na ka eie but i think P up nid deal eang ah...hehe...and y u stop at that ...really want to read la...plz...up real real na ka..waiting 4 u ka จากคุณ : nicvay - [ 14 ธ.ค. 47 23:05:23 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ดีใจจังคุณ lof เอาตอนใหม่มาลงแล้ว เข้าไปตามดูใน f4 thailand ทุกวันเลยค่ะ มีสาวๆไปทวงกันเยอะมากกกกกกกก คุณชายน้อยโหดจัง อยากรู้ว่าจะอ่อนลงเมื่อไหร่ รออ่านต่อไปค่ะ....ขอบคุณมากค่ะที่เอามาลงที่นี่ด้วย จากคุณ : PI-TA - [ 15 ธ.ค. 47 01:41:38 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ซาวีดัด เพื่อนล็อต ฮี่ ฮ้อ มาแย้วเน้อ หนาวเนอะ ที่โน้นคงสั่นแหง๋ก ๆๆๆๆ ก่าที่นี่เปงหนัย ๆ ตุ้ยบ่ เทคแคร์ล่วยนะ & พี่เหวยๆ พี่ตา แควน ๆ ฟิคยัยเพื่อนล็อตทุกทั่นล่วยคับผ๊ม จิ้นผู้ชายของหมู่เฮามาบ้างเด่ะ อย่าจิ้นแต่ของพี่เหวย ๆ & พี่ตา เพลินเน้อ นี่คือคำขู่ ม่ายช่ายเล่น ๆ นะ จากคุณ : amos - [ 15 ธ.ค. 47 11:44:59 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ดีจ้า lof หายไปนานเลยนะเพื่อน รออ่านฟิคเพื่อนเสมอนะ จากคุณ : annaivanness (annaivanness) - [ 15 ธ.ค. 47 22:33:03 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ดีจายจังล๊อฟ ในที่สุดวันที่รอคอยก็มาถึง วันที่ล๊อฟมาต่อฟิค รอมานานมั้กม๊ากก จากคุณ : sonyapotter (ZZsassyZ) - [ 16 ธ.ค. 47 22:19:57 ]

ความคิดเห็นที่ 17 lof..... ดีใจที่ยังแต่งต่อนะคะ...รอลอฟนานมากๆเรยยยย... มาอัพอีกนะคะ....แฟนรอตรึมเรยอะ...ชอบไจ๋จัง เวอร์ชั่นนี้แปลกดี ชอบๆๆๆๆ จากคุณ : Atomiclife - [ 18 ธ.ค. 47 19:37:56 ]

ความคิดเห็นที่ 18 หมายเหตตั้งใจว่าจะมาต่อกันวันนี้นะคะ.... แต่ติดธุระไม่รู้ว่าจะยังไง อย่างไรก็ตามหากมีใครเผลอมาอ่อนก่อนจะสมบูรณ์  แนะนำให้กดฟังเพลงประกอบค่ะ   น่าจะช่วยให้สนุก และจินตนาการชัดเจนขึ้น รักผู้อ่านทุกคนเสมอ  .....  และเพื่อน ๆ ทุกคนด้วยค่ะ (แปะ ๆ ไว้ก่อน แล้วจะกลับมาทักใหถ้วนหน้าค่ะ ...lof ) แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 47 13:46:42 แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 47 13:42:02 จากคุณ : lofidin - [ 20 ธ.ค. 47 15:15:48 ]

ความคิดเห็นที่ 19 Scene 11 “ เอาล่ะ  ทุกคนเข้าใจกันดีแล้วนะ....เดี๋ยวเราแยกกันตรงนี้    ถ้าไม่มีอะไรอีกชั่วโมงเจอกันที่นี่“  กลุ่มอาจารย์และกรรมการนักเรียนพยักหน้า  , แยกย้ายกันออกตรวจตราตาม pub ร้านค้า ด้านซุนเหวินหลง จับคู่กับอาจารย์ฝ่ายปกครอง ....อะไรบางอย่างยังคงค้างคาอยู่ในใจ     ------------------------------------------------- “ ไจ่ไจ๋  เป็นอะไร ”     ซีเหมินถามเจี้ยนหาว..... พลางพยักเพยิดไปยังไจ่ไจ๋  ที่ตอนนี้กำลังส่งสายตาเยียบเย็นไปยังโทรศัพท์มือถือที่วางเอาไว้ เจี้ยนหาวหัวเราะ ส่ายหัวยิ้ม ๆ    “ ไม่รู้เหมือนกัน  ...  แต่ฉันว่าคืนนี้ต้องมีเรื่องสนุกแน่ “ ซีเหมินเลิกคิ้วนิดหนึ่ง    ......เรื่องสนุกของไจ่ไจ๋ ?   -----  น่าสนใจ ,  เรื่องสนุกของหมอนี่  ก็คงเป็นเรื่องผู้หญิงสินะ -----     ซีเหมินรินเครื่องดื่มของตัวเอง  แล้วเอนหลังหาความสบาย  มองหน้าเพื่อนที่อ่อนวัยมากที่สุดในกลุ่ม คิดถึงฉายาซาตานร้ายของไจ่ไจ๋  ก็ยิ้มมุมปากนิด ๆ หมอนี่ออกจะเย็นชา   ไม่สิ !  ต้องเรียกว่า ด้านชา น่าจะถูกกว่า  ,  ไจ่ไจ๋ไม่เคยเอาอกเอาใจผู้หญิง  ไม่แยแส  ไม่ใส่ใจ  และไม่เคยถนอมน้ำใจ .....ผู้หญิงสำหรับไจ่ไจ๋  ไม่มีค่าอะไรเกินกว่าเครื่องมือปลดเปลื้องความต้องการทางร่างกาย  .. ต้องยอมรับว่าวิธีปฎิบัติต่อผู้หญิงของหมอนี่ออกจะโหดร้าย , ครั้งหนึ่งเขาเห็นผู้หญิงของไจ่ไจ๋วิ่งร้องไห้ออกมาจากห้องหลังมีความสัมพันธ์กัน..... ช่วยไม่ได้ที่หมอนี่จะเป็นเช่นนั้น..... ซีเหมินคิดถึงบางเรื่องราว  พลางกระดกเครื่องดื่มลงคออย่างเงียบ ๆ แล้วจู่ ๆ เสียงเพลงนี้ก็ดังขึ้น   http://365jukebox.com/script/play.cgi?songid=2242" I pick all my skirts to be a little too sexy Just like all of my thoughts they always get a bit naughty When I'm out with my girls I always play a bit bitchy Can't change the way I am sexy naughty bitchy me แสงสปอร์ตไลต์สาดจับหญิงสาวนางหนึ่ง  เธอก้าวเข้ามาในฟลอร์ด้วยท่วงท่ามั่นใจ สะโพกส่ายน้อย ๆ เข้าจังหวะก้าวย่างที่เดินไป....หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ผิวปากดังเปี๊ยวป๊าว ( คือ ฟานฟาน) I'm the kind of girl that girls don't like     I'm the kind that boys fantasize.  I'm the kind that your momma   and your daddy were afraid you'd turn out to be like       I may seem unapproachable     but that's only to the boys     who don't have the Right approach or ride that makes a girl like me     wanna hop in and roll ถ้านั่นถือว่าเร้าใจแล้วล่ะก็   ยังนับไม่ได้กับหญิงสาวอีกนาง ...  เธออยู่ในชุดกระโปรงซับในสั้นสีครีมจาง เผยให้เห็นเนินขาขาว ไร้ไฝฝ้า..... ร่องอกเผยโฉม   ด้วยคอเสื้อที่ถูกฉีกแล่งเป็นทางอย่างมีศิลป์ แล้วดวงตากลมก็เบิกน้อย ๆ  เมื่อถูกชายหนุ่มกระชากเข้าไปอยู่ในอ้อมอก   เอวเธอถูกโยกไหวเข้าไปกับจังหวะดนตรี.... People think it's intimidating       when a girl is cool with her sexuality       I'm a 180 to the stereotype girls like staying home       and being innocent หญิงสาวถูกแย่งจากมือนักเต้นคนหนึ่ง  ไปสู่นักเต้นอีกคนหนึ่ง  การเต้นรำกลายเป็นสงครามทางดนตรีอย่างน่าตื่นใจ ......  จังหวะดนตรีร้อนแรง...... มือหนาลูบไล้..... ไหล่โค้ง ... เนินสะโพก  .... ,  หญิงสาวผลักมือเขาออก แต่ราวกับว่ามันเป็นเพียงการเย้าหยอก   ... ในสายตาของผู้ชมการเต้นรำ   เร่าร้อน   ตื่นเต้น  ระเริงใจ  ...... เสน่ห์หญิงสาวสุดเซ็กซี่  ร้อนแรงแทบจะทำให้ฟลอร์ลุกเป็นไฟ...... จนกระทั่งดนตรีจบลง  ....  ร่างของซิงหยูก็ติดอยู่ในอ้อมอก ผู้ชายคนหนึ่ง  ,  เขาส่งยิ้มให้เธอ  ผายมือและโค้งคำนับอย่างสุภาพ “ You  are Hot ,  Baby ”  โน้มหน้าลงมา  ....   แต่ทว่า ...........“เหยยยย....  แหวะ !...ตุ๊ยยยย”         ต้องถุยปากถ่มน้ำลาย    เพราะปรากฎว่าปากตัวเองประกบจูบอย่างสิเน่ห์หากับชายหนุ่มอีกคน     (  ไจ่ไจ๋กระชากมารับจูบแทนซิงหยู) “ คิดว่าตัวเองเป็น tata หรือไง.....เต้นอะไรน่าเกลียดชะมัด  ”      วิจารณ์ด้วยหน้าตาราบเรียบ    แต่สายตาไม่ได้ละจากดวงหน้า ที่บัดนี้ถูกประทินขึ้นใหม่ ...... ซิงหยูสวยหยาดเยิ้ม  ขนาดสามารถทำให้ผู้ชายหยุดลมหายใจ !! “ หลิว   ซิงหยู !! ”           เป็นเสียงอุทานของซุนเหวินหลง   ซิงหยูหันไป ..... ต่างฝ่ายต่างอึ้ง ............... , แต่เป็นซิงหยูที่ฉุดสติขึ้นมาก่อนได้  เธอรีบรั้งแขนของโจวเจวี้ยหมินที่ยืนจ้องตอบรองประธานนักเรียนเฉยอย่างไม่ใส่ใจ  (ต้องออกแรงดึงมหาศาลกว่าจะลากให้เขาวิ่งตามเธอออกมา) “ ผู้หญิงคนนั้น  ใคร ?     แล้วทำไมไจ่ไจ๋ต้องวิ่งหนี ?  ”       ซีเหมินถามเจี้ยนหาว   ซึ่งอีกฝ่ายเอาแต่ยืนยิ้มขำ “ ก็บอกแล้วไง  ว่าคืนนี้ต้องมีอะไรสนุก ๆ ให้ดู ” ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ซิงหยูวิ่งลัดเลาะฝ่าฝูงชน   มือข้างหนึ่งฉุดมือคุณชายโจวเจวี้ยหมิน........เหลียวมองด้านหลัง เห็นซุนเหวินหลงวิ่งตามมาติด ๆ   มีอาจารย์ฝ่ายปกครองที่วิ่งไปพลางวอเรียกตามกำลังที่เหลือไปพลาง “   ทำไงดี  ......  ถ้าโดนจับได้ล่ะก็ ~~  ”    ซิงหยูนึกอยากร้องไห้    ....ไม่อยากจะคิด ... ถ้าเรื่องเด็กผู้หญิงในภาพถ่ายกับเธอเป็นคนๆ เดียวกัน ถูกเปิดเผย  ผลออกมาจะเป็นเช่นไร .....ถึงข่าวเรื่องนั้นจะไม่จริงก็เถอะ    แต่ว่า...... ปึ้ก !     จู่ ๆ ร่างบางก็ซวนเสียหลัก   เอนปะทะอกคนที่อยู่ด้านหลังเต็ม ๆ --- ???----       ความแรงจากการชน ทำให้ซิงหยูงง ...   แล้วจึงตระหนัก   ที่เธอเซมาด้านหลังก็เพราะ คุณชายโจวเจวี้ยหมินหยุดวิ่ง ! “ เอ่อ... คุณชายคะ ”   -_-" โจวเจวี้ยหมิน :    ยืนนิ่ง  มองหน้าเธอเฉย ...... ซิงหยูมองมือของตัวเองในมือของเขา...... เริ่มสัมผัสได้ ถึงลางร้าย หันไปมองซุนเหวินหลง......  ที่วิ่งใกล้เข้ามาทุกที ๆ “ คุณชายคะ...ได้โปรด ”  ส่งสายตาเว้าวอน   ,   แล้วก็ถึงกับเสียววูบ  เมื่อเจอรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นบาง ๆ  -_-"   จำได้ว่า  ไอ้รอยยิ้มแบบนี้ครั้งสุดท้าย.... “ ขอรางวัลล่วงหน้า”   อ่า...-_-"   “ ขะ – ของรางวัลอะไรคะ” โดยไม่มีการตักเตือน   .ริมฝีปากสวยประทับสัมผัสเรียวปากบางของหญิงสาวอย่างเร็วไว ... ....(Kiss)       ( ซิงหยูตัวแข็ง  อึ้ง  , ซุนเหวินหลงที่วิ่งตามมาก็หยุดตะลึงไม่แพ้กัน) ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเพียงใด  ....   จนกระทั่ง เอี๊ยดดดดดดดดดดด               Porsche  คันสวยปาดเทียบ   ,คนขับรถกระโจนออกมาเปิดประตูให้อย่างเร็วไว   “ คุณชายขอรับ ”   โจวเจวี้ยหมินยิ้มนิด ๆ  ดึงมือซิงหยูขึ้นรถ  แล้วสตาร์ทแล่นออกไป.... ด้านอาจารย์ฝ่ายปกครองที่พึ่งวิ่งมาทันซุนเหวินหลง  .....  ยืนหอบหายใจอย่างหนักเหนื่อย “ แฮ่ก ๆ  ๆ ๆ ....ไหน ?  ซุนเหวินหลง  อยู่ที่ไหน” “ ครับ ?” “ ก็เด็กคนนั้นไง” “ เอ่อ.....”     สีหน้าลังเลไม่รู้จะตอบว่าไง  เพราะคนที่เขาวิ่งตาม  ... หลิว  ซิงหยู ??? “ แล้วเธอวิ่งตามใครกันเนี่ย ....แฮ่ก ๆ ๆ” ซุนเหวินไม่ได้ตอบ   เพียงแต่มองตามถนนที่ปอร์เช่พึ่งจะวิ่งลับหายไป   +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 22 ธ.ค. 47 14:46:50 แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 47 16:19:42 แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 47 13:42:36 จากคุณ : lofidin - [ 20 ธ.ค. 47 15:19:03 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ปีใหม่ไปเที่ยวไหนจ้าลอฟ...เดินทางปลอดภัย..แล้วเอาฟิคมาฝากกันบ้างนะจ้ะ... จากคุณ : sml - [ 30 ธ.ค. 47 22:46:00 ]

ความคิดเห็นที่ 21 จึ้ก ...จึ้ก...... จึ้ก นิ้วยาวจิ้มไหล่บาง........ ร่างน้อยไหวเอนตามแรง แต่ไม่มีทีท่าว่าจะได้สติ โจวเจวี้ยหมิน : -_- ( กำลังคิด ) ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ แล้วทันใด ก็ตวัดแขนโอบที่นั่ง , โน้มหน้าลงใกล้ “จะทำอะไรคะ คุณชาย !! “ ซิงหยูพึ่งจะได้สติ ..ใช้มือยันหน้าเขา “ เปล่านี่” ตอบหน้าตาย พลางผละไปนั่งที่นั่งของตัวเอง.... ซิงหยูมองหน้าคุณชายโจวเจวี้ยหมิน นึกหวาด ๆ อยู่ในใจ ---- เด็กผู้ชายคนนี้หน้ากลัวที่สุด ------ แล้ว ....... ซิงหยูก็สัมผัสถึงสายลมอ่อน...... มันหอบพัด เอา Maple leaf ทิ้งตัวพราวเป็นม่าน เพราะถึงฤดูผลัดใบ “ สวยจัง” ซิงหยูเดินลงจากรถ ดุจละเมอ.......ไม่ใช่เพราะม่านใบไม้สีแดงสวย แต่เป็นแสงทอระยิบระยับเปล่ง ราวกับมีใครบรรจงวางอัมณีที่สามารถเปล่งแสงได้ ลงในแม่น้ำเบื้องหน้าต่างหาก Damshui ..หญิงสาวพรมจรรย์ , หล่อนกำลังสะท้อนเงาเย้าเล่นกับแสงไฟที่สาดส่องจากสิ่งปลูกสร้างขนาดใหญ่ Taipei Bridge .. ซิงหยูไม่เคยเห็นมันในมุมมองที่งดงามละลานตามากขนาดนี้มาก่อน “ สวยใช่ไหม” คนที่เดินตามมาเงียบ ๆ ถาม....ขณะยืนซ้อนเบื้องหลังจ้องมองแม่น้ำผืนเดียวกัน “ หญิงสาวพรมจรรย์ ...... กับบุรุษเย็นชาน่ะหรือคะ” ซิงหยูยิ้ม ยังไม่ยอมละตายตา “ หญิงสาวพรมจรรย์ ...... กับบุรุษเย็นชา? “ “ ค่ะ “ พยักหน้าหงึก “ มีคนแต่งกลอนบทหนึ่งเกี่ยวกับทั้งคู่ไว้ว่า...... Taipei Bridge บุรุษผู้ทรงอำนาจ ทว่าเย็นชา ..ไม่เคยแยแสต่อผืนธรรมชาติงดงาม ,ไม่หวั่นไหวต่อความยั่วยวนของสายลม , และไม่มีอะไรจะสั่นคลอนความกร้าวกระด้าง..... แต่หญิงสาวพรหมจรรย์ , Damshui กลับสามารถสะท้อนความอ่อนไหวของ Taipei Bridge บนสายน้ำอันแสนอ่อนโยนจของเธอได้” ซ่าาาาาาาาา วิ้ว วิ้ว วิ้ว ( 5 นาทีผ่านไป มีแต่เสียงสายลมจูบผิวน้ำ อันที่จริงมันทำให้ซิงหยูผ่อนคลายเสมอ....... แต่ความเงียบของคนที่อยู่ข้าง ๆ ทำให้ซิงหยูเครียดอย่างช่วยไม่ได้ ) “ เอ่อ...” หันกลับมา “ ปัญญาอ่อน” “ คะ?” “ สะพานที่ไหน มันอ่อนไหวบ้าง “ ตอบด้วยความเฉยชาเช่นเดิม ก่อนจะหันหลังเดินกลับ ซิงหยูจ้องมองตามเบื้องหลัง...... ชั่วแวบหนึ่งเธอรู้สึกว่าสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนของเขา.....ซิงหยูยิ้มนิด ๆ ---- ถึงอย่างไรเด็กคนนี้ก็มีความน่ารักอยู่บ้าง ---- “ พึ่งรู้ว่าโรคจิต ชอบมองก้นผู้ชายนะคุณหลิว” เสียงลอยตามลมมา ทำให้ซิงหยูหน้าหงิกในทันใด ----- ตาเด็กบ้า ---- +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ Scene 14 “ อรุณสวัสดิ์ ประธานนักเรียน...... รักษาสุขภาพนะคะ” นักเรียนรุ่นน้องเอ่ยทักทายอย่างมีไมตรีห่วงใย “ อรุณสวัสดิ์ ....ขอบใจจ้ะ” ซิงหยูยิ้มรับคำทักทาย รู้สึกสดชื่นอย่างบอกไม่ถูก ตั้งแต่เช้ามาแล้วทุกคนที่เดินผ่านต่าสงทักทายเธอยิ้มแย้ม ----- ^^ ต้องอย่างนี้สินะ ชีวิตดี ๆ ต้องเริ่มต้นด้วยเช้าอันสดใส----- “ อรุณสวัสดิ์ครับ.....ประธานหลิว” เป็นรองประธานซุนนั่นเอง เขาเดินกลับมากับเลขากรรมการนักเรียนสาวสาย “ ค่อยยังชั่วแล้วหรือครับ” “ คะ ?” “ ก็ไอ้นั่นไงครับ” “ คะ ?” “ อรุณสวัสดิ์ค่ะ ประธาน..... ขอให้ริดสีดวงหายไว ๆ นะคะ” นักเรียนรุ่นน้อง เดินเข้ามาทักอีกรายพลางวางยาแก้ริดสีดวงทวารแหมะไว้บนมือซิงหยู แววตาห่วงใยมาก ๆ “ อย่าหักโหมมากนะคะ......พวกเราเป็นห่วง” พูดจบก็หัวเราะคิก ไปสมทบกับเพื่อนที่ยืนรออยู่ อ่า.. -_-'' ....นี่มันอะไรกันเนี่ย “ เอ่อ....ขอโทษนะครับ ผมไม่รู้ว่าเรื่องนี้รั่วไปได้ยังไง ( ซุนเหวินหลงมีหน้าตาลำบากใจ)...... เมื่อวานผมไปตามคุณที่บ้าน เพราะติดต่อคุณไม่ได้...... แม่คุณบอกว่าคุณไปโรงพยาบาล เพราะริดสีดวงแตก” หะ -_-'' .. “ เอ่อ .....คุณค่อยยังชั่วแล้วนะครับ” “ คะ – ค่ะ” “ โล่งอกไปที.....นี่ครับ ( วางถุงกระดาษเล็ก ๆ บนมือซิงหยุ) ยาตำรับที่บ้าน ใช้ดีชะงัดมากเลยนะครับ” กระซิบหน้าแดง แล้วรีบเดินจากไป ซิงหยูหน้าแดงด้วยความกระดากอายไม่แพ้กัน.... เลขาสาวสาวสวยที่เดินไปพร้อมกับซุนเหวินหลง เหลียวกลับมามองซิงหยู.....แวบหนึ่งดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความมาดร้าย ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ คาบเรียนที่ 1.................. ซิงหยูเรียนด้วยความสุขใจ เลขคณิต ตรีโกณมิติ .... ปราศจากเสียงเรียกเข้ากวนใจ คาบเรียนที่ 2.................. ภาษาอังกฤษ อือมมมมม ยากหน่อย แต่ก็เรียนอย่างสบายใจ คาบเรียนทื่3 .................. ประวัติศาสตร์ .....อือมมมมมมม อ่าาาาาาาาาา เอ มันเงียบไปหรือเปล่า?????? เริ่มเฉลียวใจ ไม่มี !!!!! ในนี้ก็ไม่มี.... ตรงนั้นก็ไม่มี.......ไม่มี .....ไม่มี.....ไม่มี โทรศัพท์หายไปไหน !!!!!!! ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดด ( ประตูห้องเรียนถูกเปิดออก) คุณชายโจวเจวี้ยหมิน ยืนเด่นคาประตูห้องเรียน ( มีแบล็กกราวด์ เป็นผู้หญิงฝูงหนึ่งที่เดินละเมอตามมา) “ เอ่อ ขอโทษนะครับคุณชาย..... ยังไม่หมดคาบเรียน” อาจารย์ประจำวิชาเอ่ยกล้า ๆ กลัว ๆ ปึ้ก ..... จู่ ๆ ร่าสงหน้าก็ซวนพิงประตู .... หน้าตาไม่สู้ดี “ ปวดท้อง อยากอ้วก” “ หลิว ซิงหยู !!!!!!!” อาจารย์เรียกซิงหยูในทันใด --------------------------------------------------------------------------------------------------- “ อยากตายหรือไง ทำไมไม่รับโทรศัพท์” สายตาคุกคาม หัวยังหนุนหมอน “ คะ- คือ” ไม่กล้าตอบว่าทำโทรศัพท์หาย “ แล้ว ตกลงว่ายังไง” “ คะ” “ คำตอบเธอไง” ถามจบ ก็เบนสายตาหลบ ---- เอ ? ยังไง ??? ทำไมวันนี้คุณชายโจวเจวี้ยหมินดูแปลก ๆ ..... เขาหลบตาเธอทำไม ?.....ว่าแต่เขาจะถามอะไรเธอกันแน่ ----- “ คำตอบอะไรคะ ?” คำถามของซิงหยู ทำให้ดวงตาราบเรียบ เบนกลับมา..... สายตาหรี่ลง “ โทรศัพท์ อยู่ไหน” “ ง่า..... ตกลงค่ะ “ รีบตกลงดีกว่า ขืนรู้ว่าโทรศัพท์หาย เราตายแน่ สายตาคมกริบยังจ้องมองเธอ....... ซิงหยูรู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ .... ไอ้สายตาแบบนี้มันน่ากลัวกว่า สายตาเย็นชาประจำตัวของเขาเสียอีก “ ดี กฎข้อที่ 1 ผู้หญิงของฉันต้องทำตามที่ฉันสั่ง โดยห้ามบิดพลิ้ว” ----- อ่า ... ก็ไม่เห็นว่ามันจะต่างจาก นางทาสตรงไหน.... หะ !! “ วะ – ว่าไงนะคะ !!!!” โจวเจวี้ยหมิน ชันศอกขึ้น ผมระที่อยู่ตรงต้นคอพลิ้วลงมา...... ยิ้มเหี้ยม ๆ ปรากฏอยู่ที่ริมฝีปาก “ คืนนี้เธอต้องพิสูจน์ตัว” -_-" .......อ่า......... +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 4 ม.ค. 48 15:36:21 ]

ความคิดเห็นที่ 22 สนามบินไทเป : ฟานฟานพลิกดูนาฬิกา ...... อีก 20 นาทีก็จะถึงไฟลท์ของเธอ ----- ทำไมเขายังไม่โทรมาอีกนะ----- ยกโทรศัพท์สีชมพูขึ้นมอง ผู้ชายที่รับโทรศัพท์ คงจะเป็น boyfriends ของสาวน้อยที่เธอแปลงโฉมให้เมื่อวานกระมัง คิดถึงเด็กคนนั้น....ฟานฟานก็ยิ้ม สายตาเธอมองไม่ผิด แว่บเดียวที่พิจารณาใบหน้ารูปไข่ ก็เห็นเสน่ห์ที่เร้นซ่อน.....เด็กคนนั้นสวยร้อนก็จริง แต่ความอ่อนโยนต่างหากที่มีเสน่ห์โดดเด่นมากกว่า......เพียงแต่เมื่อคืนเธอต้องการดึงความร้อนแรงของเด็กสาว เพราะไม่ชอบใจที่เห็นผู้หญิงพวกนั้นเยาะเย้ยถากถาง ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฟานฟาน จึงรู้สึกถูกชะตากับเด็กสาวคนนั้นจัง...... อาจเป็นเพราะเธอเองก็มีน้องสาวกระมัง ---- Boy friend ของเด็กกคนนั้นจะเป็นผู้ชายแบบไหนกันนะ...... ถ้าเป็นผู้ชายที่ดีก็จะดีหรอก---- ฟานฟานอดรู้สึกเป็นห่วงไม่ได้...... เธอเดาได้ว่าโทรศัพท์เครื่องนี้คงเป็นเครื่องที่ฝ่ายชายซื้อให้ เพราะมีแค่เบอร์ ๆ เดียวโทรเข้า....ใน memory ก็ไม่มีเบอร์โทรอื่นเลย..... เมื่อคืนผู้ชายคนนั้นโทรเข้าหลายครั้ง แต่เธอไม่ได้ยินเพราะในpub เสียงดังมาก และกว่าจะรู้ตัวว่าเด็กคนนั้นลืมโทรศัพท์ไว้กับเธอ เด็กคนนั้นก็ออกจาก Pub ไปเสียแล้ว เมื่อวานเธอใช้เบอร์ของเธอติดต่อกับผู้ชายคนนั้น.... เพราะโทรศัพท์เครื่องนี้โทรออกไม่ได้ บางสิ่งบางอย่างทำให้เธอตะขิดตะขวงใจ ทั้ง ๆ ที่เขานัดหมายว่าจะมารับคืนวันนี้...... แต่เมื่อคืนดันมีข้อความแปลก ๆ เข้ามาในโทรศัพท์ “ เป็นผู้หญิงของฉันซะ..... แล้วจะยกเลิกสัญญา” ผู้ชายแบบไหนกัน ที่ส่งข้อความแบบนี้ให้ผู้หญิงคนอื่น ฟึ่บ ! ( กุหลาบสีแดงช่อใหญ่ ถูกยื่นตรงหน้า) “ สวัสดีอีกครั้งครับ....คุณฟานฟาน” “ คุณ !!!” “ เจี้ยนหาวครับ” ส่งยิ้ม Sunshine อันทรงเสน่ห์, แต่ดูเหมือนว่าคราวนี้จะไม่ได้ผลกับฟานฟาน “ ทำอย่างนี้กับผุ้หญิงบ่อยไหมคะ” “ ครับ” “ ฉันว่า......คุณควรเลิกกับเด็กสาวคนนั้ดีกว่านะคะ....เด็กคนนั้นน่ะบริสุทธิ์เกินไป ไม่ทันผู้ชายอย่างคุณหรอก” “ ครับ..... ว่าแต่คุณพูดถึงใครอยู่ล่ะครับ” ส่งยิ้ม หน้าตามไม่มีเค้าท่าว่าจะรู้สึกผิดเอาเสียเลย “ ก็เจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้ไงล่ะ..... คุณต้องการอะไรกันแน่ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าโทรศัพท์อยู่กับฉัน แต่ก็ยังส่งข้อความแบบนั้นมาอีก” “ ข้อความ ??” ฟานฟานรู้สึกหงุดหงิด ที่เห็นเขาทำหน้าตาซื่อ ๆ ราวกับไม่รู้เรื่องราว..... แต่ที่แย่ไปหว่านั้น คือ ใจเธอน่ะสิ อยู่ ๆ ก็รู้สึกวูบวาบอย่างประหลาด “ นี่ ( ยื่นโทรศัพท์ไปกระแทกอกอย่างแรง) “ และขอร้อง เลิกกับเด็กคนนั้นซะ” “ ได้ครับ” ยิ้มแฉ่งรับคำ “ ว่าแต่แลกกันนะครับ..... ผมจะไม่คบกับเด็กคนนั้น แต่คุณต้องคบกับผมแทน” พูดจบก็เดินจากไป ไม่ให้โอกาสหญิงสาวที่ยืนอื้ง อยู่มีโอกาสปฎิเสธ --------------------------------------------- เจี้ยนหาวยืนพิง Maserati สีบลอนด์ ยิ้มนิด ๆ ขณะเสยผมมองดูเครื่องบินทะยานขึ้นฟ้า............ ฟานฟาน.....ผู้หญิงคนนี้พิเศษกว่าทุกคนที่ผ่านมา.....เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่บางอย่างทำให้เขารู้สึกจริงจังมากกว่าทุกครั้ง..... อีกสามวัน เขาจะบินตามหล่อนไปนิวยอร์ก ว่าแต่หล่อนพูดอะไรเกี่ยวกับข้อความในมือถือกันนะ ? เจี้ยนหาวพลิกดูโทรศัพท์สีหวานแหวว.... มันเป็นเครื่องที่ไจ่ไจ๋ซื้อให้ใครบางคน เรื่องนี้ออกจะสร้างความประหลาดใจให้เขาอยู่ไม่น้อย .....ก็รู้ ๆ กันอยู่ไจ่ไจ๋เคยเอาใจผู้หญิงของตัวเองเสียเมื่อไหร่ แต่นี่ถึงขนาดซื้อมือถือให้ ? เมื่อวาน , หลังจากเกิดเรื่อง ไจ่ไจ๋ดันลืมดทรศัพท์มือถือตัวเองไว้ที่โต๊ะ เขาจึงเป็นคนรับสายตาอนที่ฟานฟานโทรมา..... เขาไม่ได้บอกเรื่องนี้กับไจ่ไจ๋ เพราะคิดว่าหมอนั่นคงไม่สนใจ..... แต่สำหรับเขามันเป็นโอกาสอันดีที่จะได้เจอฟานฟาน -------“ คุณต้องการอะไรกันแน่ .. ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าโทรศัพท์อยู่กับฉัน แต่ก็ยังส่งข้อความแบบนั้นมาอีก ”-------- ข้อความ ? ติ๊ด : “ เป็นผู้หญิงของฉันซะ..... แล้วจะยกเลิกสัญญา” ----?????----- นางทาสรับโทรศัพท์ .... นางทาสรับโทรศัพท์ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 4 ม.ค. 48 15:40:09 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อ่า..... หวัดดีค่ะพี่เหวย** ปีใหม่น้องไม่ได้ไปไหนเลยค่ะ....ยังนั่งเศร้าอยู่ที่เชียงใหม่เหมือนเดิม พี่เหวยล่ะคะ เที่ยวไหน อ้อ.... จุ๊บ ๆ ค่ะพี่เหวย .... ขอบคุณสำหรับทางเข้าบ้านนะคะ.... น้องตามไปลงทะเบียนใหม่ แล้วตั้งใจจะไป post ที่บ้านนั้น พี่เหวยจะได้ตามง่าย ๆ ไงคะ ไม่ต้องมาปวดเศียร เวียน head กับพันธ์ทิพ หวัดดีย่ะ ยายเอ๋** กับ แอนอ้าย**(annaivanness) คิดถึงเธอสองคน มั่ก ๆ .... งัยปีใหม่สบายดีไหมจ๊ะ ยังไงขอให้สวย วัน สวยคืน .... มีเพื่อนเขยมาฝากเพื่อนเร็วไวนะยะ....kiss kiss แล้วก็สวัสดี เพื่อนที่พึ่งจะเห็นชื่อกัน .... แต่คาดว่าคงตามอ่านกันมานานอย่าง : Atomiclife** sonyapotter (ZZsassyZ) นะคะ เอาล่ะค่ะ จะรีบปั่นตอนใหม่ไว ๆ เท่าที่จะเป็นไปได้ค่ะ ขอบคุณผู้อ่านทุกคนที่กรุณาติดตาม รู้ไหมคะว่าตัวคุณ เป็นขุมพลังที่สำคัญมากเพียงไหน ขอบคุณค่ะ อ่า.....ว่าแต่ภาพนี้........อ่า.....อ่า......อ่า ฮ่วยยยยยย....ป๋าตู ยิ่งมีข่าวอยู่ด้วย..... ไจ๋ นา ไจ๋ ไม่น่าเล้ย แต่อิจฉาฟุ้ยยยยย ( เอายังไงเนี่ย --" อีนังคนแต่งนี่) จากคุณ : lofidin - [ 4 ม.ค. 48 16:39:00 ]

ความคิดเห็นที่ 24 หวัดดีจ้า ลอฟ บ่ ได้ไปไหนเหมือนกัน  อยู่บ้านสบายใจที่สุด....   ตอนใหม่นี้สนุกจังเลย  ซิงหยู เอ้ยดันตกลงไปได้  ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าไจ๋พูดถึงอะไร  เอาหล่ะซิ  จะเป็นไงต่อไปหล่ะเนี้ย  มาต่อไว ๆ นะจ้า... ************************ แก้ไขเมื่อ 07 ม.ค. 48 18:46:30 จากคุณ : sml - [ 7 ม.ค. 48 18:44:45 ]

ความคิดเห็นที่ 25 Scene 14 VS Pub : “ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ..... คุณชายซู่หลง .... คุณชายซู่หลง......” เสียงกรี๊ดกร๊าด กระหน่ำของบรรดาหญิงสาว ทำให้ เหยียน ซู่หลงหน้าหงิก .... รอบ ๆ กายของเขาคือ การ์ดส่วนตัวที่คอยกรุยทางให้ “ Hey ..Guy “ เจี้ยนหาวเดินเข้ามากอดคอรับ ยิ้มอวดฟัน 32 ซี่ “ ไง ...” ซีเหมินยกมือข้างหนึ่งทักทาย อดไม่ได้ที่จะยิ้มกับความหงุดหงิดของเพื่อน “ เพราะอย่างนี้ถึงได้เกลียดผู้หญิง” ทิ้งตัวลงนั่ง หน้าหล่อ ๆ ถ:-)ทึงด้วยความหงุดหงิด .... แล้วการ์ดส่วนตัวก็เดินตามมา ประกบยืนตรึงกำลังทั้ง 4 มุมโซฟา “..............” (ซู่หลงปรายสายตา).......... บรรดาการ์ดถอยหลังกรูด (รู้ว่าขืนยืนอยู่ใกล้ ๆ พวกเขาอาจเจ็บตัวได้) “ ยินดีด้วยนะ กับตำแหน่ง BOYZ” ยูจิชูแก้วขึ้น หน้าตาราบเรียบนั้นแทบเดาไม่ออกว่ากำลังล้อเลียนเพื่อนอยู่ “ นายอยากมีเรื่องหรือไง ยูจิ ” ซู่หลงพูดอย่างไม่สบอารมณ์ ยูจิ ยิ้ม , เอาหูฟังประจำตัวใส่หู แล้วเข้าสู่โลกส่วนตัวของตัวเอง....... แม้ว่าหากนับอายุกันแล้ว ซู่หลงจะมีอายุมากที่สุดภายในกลุ่ม..... แต่หากเทียบวุฒิภาวะทางอารมณ์ล่ะก็ หมอนี่อาจจะอ่อนวัยมากที่สุดก็ได้ ...ซู่หลงเป็นคนโผงผาง อารมณ์ร้าย และใจร้อน เพราะถูกเอาอกเอาใจ ในฐานะทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลเหยียน.....ความร่ำรวย ทรัพย์ศฤงคาร ของตระกูลนี้ เป็นที่รู้จักกันดีในวงธุรกิจใต้หวัน.... แต่นั่นไม่ได้ทำให้คุณชาย เหยียน ซู่หลงมีความสุข..... ยังมีบางเรื่องราว ที่ทำให้หมอนี่ ทำอะไรบ้าระห่ำ และ ทำบางอย่างชนิดที่ใคร ๆคาดไม่ถึง เจี้ยนหาว : “ แล้วตกลงว่าเป็นไง ..... ใช่เขาหรือเปล่า ” “ ไม่รู้สิ.... หมอนั่นดันเปลี่ยนแผนบินไปคานส์ ” ซู่หลง กระดกเหล้าในมือดื่มหน้าตาหงุดหงิดยิ่งกว่าเก่า ............... แต่แล้วก็ผ่อนลมหายใจยาว “ บ้าชะมัด.... อุตส่าห์ลงทุนประกวดอะไรก็ไม่รู้บ้าบอ.... สุดท้ายก็ไม่ได้อะไรเลย , แถมยังมีพวกผู้หญิงตามล้อมหน้าล้อมหลังอีก....นายมีวิธีอะไรดี ๆ กำจัดผู้หญิงพวกนั้นบ้างไหม ไจ่ไจ๋ ( หันไปถามเพื่อน ,ก็ต้องเลิกคิ้วด้วยความสงสัย เมื่อเห็นไจ่ไจ๋หน้าบึ้งจ้องโทรศัพท์สีหวานแหว) ----- ปกติ หมอนี่มีแต่หน้าตาไร้อารมณ์..... ไม่ว่าจะมีความรู้สึกรุนแรงเพียงใด ก็ไม่เคยแสดงอารมณ์ทางสีหน้า....เกิดอะไรขึ้น??---- “เอ้....เจี้ยนหาว ...ไจไจ๋เป็นอะไร ” คนต้องตอบหัวเราะหึ “ ของเล่นชิ้นใหม่น่ะ” +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “ อ่า....ริดสีดวงแตกอีกเม็ดหรือครับ” “จ้ะ .... ก็เม็ดใกล้ ๆ เม็ดเดิมน่ะแหละ .... ไม่รู้เคราะห์ซ้ำ กรรมซัดอะไรนะจ๊ะ แย่จริงๆ เลย.... ด้วยเหตุนี้เวรออกตรวจคืนนี้ก็คงไปไม่ได้ ขอโทษด้วยนะจ๊ะ ” “ ไม่เป็นไรครับ....ว่าแต่คุณซิงหยูอยู่โรงพยาบาลอะไรครับ....ผมอยากจะไปเยี่ยม” “ เอ้อ ไม่ต้องหรอกจ้ะ..... แม่กำลังจะออกไปรับพอดี แล้วยังไงจะบอกซิงหยูให้นะจ๊ะ ว่าคุณแวะมาเยี่ยม” “ เอ่อ.... “ ไม่สามารถพูดอะไรต่อได้ เพราะคุณนายหลิวปิดประตูเข้าบ้านไปเรียบร้อยแล้ว ส่วนคนที่ถูกอ้างว่าเป็นริดสีดวงน่ะหรือ ฮะ- ฮะ – ฮัดชิ้ว!! (ซิงหยูสูดน้ำมูกที่เริ่มมาคลอ ณ ริมจมูกขึ้น ) “ฟืด... บรื๋อออออ... หนาวจังเลย....... ว่าแต่ ตัวนี้น่าจะใช้ได้นะ ” ไม้ก้านยาวถูกแหย่ ไปยังเป้าหมาย วุ่บ วุ่บ วุ่บ.....( เงาไม้ไหวเอน นอกห้อง.... ทำให้สมาชิกเจ้าของห้องรวมตัว พลางขมวดคิ้วมองอย่างสงสัย) “ อะไรวะ? ” ฟุ่บ ! ตุ้บ ! “ เย้ !!!!!!!!!!!” (เผลอตะโกนด้วยความดีใจ) “ เฮ้ยยยยย !! หยุดนะไอ้โรคจิต .....เร็ว พวกเรา! มันมาตกกางเกงในพวกเราโว้ย ” เหล่านักเรียนชายโผล่หน้าพรึ่บพรั่บในทันใด..... แล้วเวลาไม่ถึงเสี้ยวนาที เสียงโครมครามและเสียงฝีเท้านับสิบก็ดังขึ้น “ เฮ้ย ! ช่วยกันจับมันให้ได้.... อยากเห็นหน้านัก ไอ้โรคจิตที่ไหนวะ....ดันมาตกกางเกงในผู้ชาย” -_- ซวยแล้วไง..... ดูท่าว่าคราวนี้จะเป็นวิบากกรรมของเธออย่างแท้จริง ( ซิงหยูโกยอ้าวอย่างไม่เคยทำมาก่อนในชีวิต) ตึ่ก ๆ ๆ ......เสียงฝีท้าวิ่งไล่เข้ามาใกล้ทุกที , ซิงหยูเหงื่อแตกซิ่ก ขณะที่สายตาส่ายมอง ----ทางไหนล่ะ.... เราต้องไปทางไหน?---- ภายในสมอง : แปลนเขียว : หอพักชาย 4 : ระเบียง 3 ชั้น ฝั่งทิศตะวันตก....เป้าหมาย : เครื่องมือปกป้องความเป็นชาย , ภารกิจสำเร็จ วิ่งไปทางซ้าย เจอตรอกขวา แล้วเลี้ยว.... อ๊ะ .. นั่นไง ! ^^ ( เลี้ยวฟึ่บ........ -_-''.....อ่า ...... นี่มันอะไรกัน... ไอ้กำแพงสูงนี่มันอะไรกัน ซิงหยูแหงนหน้า มองกำแพง....รู้สึกสิ้นหวังอย่างบอกไม่ถูก +_-" ระ - หรือว่า ..... ( ใช้แล้วล่ะ ตอนดูแปลนเขียว ซิงหยูดันหันด้านผิด.... ดังนั้นตรอกขวาที่ว่า ความจริงแล้วมันคือตรอกซ้ายต่างหาก..) ---- T^T ลาก่อนชีวิตสาวมัธยมปลาย.... ลาก่อนอนาคตสาวมหาวิทยาลัย---- ( ซิงหยูน้ำตาไหลพราก อาลัยอนาคตที่ดูเหมือนจะดับวูบลง.... แอดดดดดดดดดดด ????? ตึ่ก ๆ ๆ “หายไปไหนแล้ววะ...ก็เมื่อกี้เห็นเงาแว้บ ๆ มาทางนี้นี่หว่า” ฝูงนักเรียนชายที่วิ่งตามมา , มองทางตัน ..เกาหัวแกรก.. --เจ้านั่น........ หายไปได้ยังไง !!??--- --------------------------------------------------------------- จากคุณ : lofidin - [ 10 ม.ค. 48 15:17:44 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ----  ยายบ้า  กล้าทำของที่ฉันให้หาย  งั้นหรือ ---- โจวเจวี้ยหมินขมวดคิ้ว  ใบหน้าบึ้งตึง.....   ----  ทั้ง ๆ ที่......ทั้ง ๆ ที่.. ----     ป๊อง!  (  หน้าแดง  เมื่อคิดถึงข้อความ) “ ตกลง  ไจ่ไจ๋เป็นอะไร”   ซู่หลงมองปฎิกิริยาแปลก ๆ ของไจ่ไจ๋อย่างไม่เข้าใจ เจี้ยนหาวไม่ยอมตอบเอาแต่หัวเราะ  หึ ๆ     ซู่หลงจึงหันไปทางซีเหมิน ... ฝ่ายนั้นยิ้มเรียบ ๆ ยักไหล่นิดหนึ่ง  เป็นเชิงบอกว่าไม่รู้อะไรเหมือนกัน  ,   เหลือแต่ยูจิ.....   .   แต่เจ้านั่นก็ดันหลับไปเสียอีก พรวด  ! โจวเจวี้ยหมินลุกพรวด... ใบหน้ามีรอยยิ้ม  ...ดวงตามีแววแปลก ๆ (ราวกับมีแผนการณ์บางอย่างอยู่ในใจ) ......แผนการณ์สำหรับผู้ต้องโทษจากซาตานร้าย...... ---- เธอลองดี  กับฉันเองนะ   หลิว  ซิงหยู---- --------------------------------------------------------------- เฮือกก ซิงหยูผวาตื่นในทันใด .... ....  แซ่ด ...แซ่ด ...แซ่ด  ...  จ้อกแจ้ก  จอแจ      ( เป็นเสียงพูดคุยของนักเรียนชาย) ตายจริงนี่เธอเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่  ( กระพริบตา )... จริงสิ ตั้งแต่เข้าประตูบานนั้นมา  เธอก็พยายามเงี่ยหูฟังเหตุการณ์ภายนอก   แต่เพราะนานเกินไปเธอก็เลยผล็อยหลับ....มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงคนนี่แหละ แกร็ก .... ( เสียงเปิดประตู)    “ นั่นสิ.... จู่ ๆมันก็หายไปเลย.....  พวกฉันนะวิ่งตามมันไปติด ๆ แท้ ๆ” “ มันคงปีนกำแพงออกไป” “ ก็เป็นไปได้ .... แต่มันน่าเจ็บใจ  อีกนิดเดียวก็จะจับมันได้แล้ว   ....ถ้าจับมันได้ล่ะก็พ่อจะเล่นเสียให้เข็ด” “ เอาน่ะ...อาบน้ำกันดีกว่า.... เหนื่อยว่ะ วิ่งซะได้เหงื่อเลย..” “ เออ    .....  อ้าว!  สบู่หมด....    เฮ้ย  ยืมสบู่หน่อยดิ  ” เด็กพวกนี้พูดอะไร ??   สบู่ ?   อาบน้ำ ?!!...อ่า....อย่าบอกนะว่า  -_-" ( ป้าย     :      -->      ห้องอาบน้ำชาย) “เฮ้ย    ฉันจองตรงกลางนะ ....อ้าว  !   นั่นใครน่ะ...... บอกแล้วนา   ตรงกลางเป็นของฉัน ”  ชะโงกหน้าออกมาจากล็อคเกอร์  ขมวดคิ้วนิดหนึ่ง   --- เจ้านั่นมันเป็นอะไร ....มันจะอาบน้ำ?  แล้วไหง ยังใส่ชุดวอร์มซะครบเซ็ต.......หรือจะเป็นไอ้   ต๊ะเยิ่น ...ไอ้หมอนี่แปลก ๆ อย่าไปยุ่งกับมันดีกว่า---     ถอดเสื้อผ้าเสร็จ  ก็เอาผ้าขนหนูพาดหัวไหล่  เดินโทง ๆ มายังที่   ที่จองเอาไว้...  เหลือบตามองต๊ะเยิ่นนิดหนึ่ง   เห็นหมอนั่นเลี้ยวไปอีกฟาก   ก็หมดความสนใจ พรึ่บ ! ... เฮ้ยยยยยยยยยย  !! “ อะไรกันวะนี่ย    ไฟดับ!... อาไร้ มันจะซวยซ้ำซวยซ้อนอย่างนี้ฟะ....โชคยังดีนะเนี่ยที่น้ำยังไหล” “ รีบอาบดีกว่า... มันพึ่งดับ น้ำคงยังอุ่น ๆ อยู่บ้างล่ะน่ะ ” “อื้อ........โอ๊ะ!.........เฮ้ย  ตะเยิ่น    แกอยู่ตรงนั้นหรือเปล่า  หยิบสบู่ให้หน่อยดิ๊  รู้สึกมันจะลอดไปทางแกว่ะ” “.................”  เงียบ  ไม่มีเสียงตอบใด ๆ “ ได้ยินหรือเปล่า  เก็บให้หน่อย”           ซิงหยูไม่กล้าตอบ...กลัวว่าเสียงของเธอจะทำให้ถูกจับได้,   แต่ตอนนี้ก็กำลังพยายามก้มหน้าก้มตาเก็บสบู่ให้อยู่ “ ชิ ! ....  ไอ้หมอนี่  ไม่มีน้ำใจเลย  เก็บเองก็ได้วะ  (บุ่น ฉุน ๆ  , ขณะคลำทางมาอีกฟาก) โอ๊ะ !.. เหวอ...เหวอ....เหวอ....”      โครมมมมมม!     เจ้าสบู่ต้นเหตุ ทำให้ร่างกำยำเปลือยเปล่าลื่นคะมำหน้าไถล แจะ....( มือซิงหยูสัมผัสอะไรบางอย่าง) นี่มัน  อะไร? ....หยุ่น ๆ   นิ่ม ๆ ....อ่า  มีขนด้วย .... แล้วไอ้ที่ลื่น ๆ นี่มัน !!???.... “ ไอ้ต๊ะเยิ่นนนนนนนนนนนนนนน” แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 48 15:19:50 จากคุณ : lofidin - [ 10 ม.ค. 48 15:19:02 ]

ความคิดเห็นที่ 27 1 จากคุณ : lofidin - [ 10 ม.ค. 48 15:22:48 ]

ความคิดเห็นที่ 28 Truddddd .. Truddddd .. Truddddd .. “ เหวย ....เหวินหลง พูด.....อือ....ได้ .. ทางนี้ก็เสร็จพอดี แล้วจะรีบไป” “ มีอะไร หรือเปล่า ” อาจารย์ฝ่ายปกครองถาม “ ไม่มีอะไรครับ...หอพักชายมีเรื่องนิดหน่อย.. .ถ้างั้นผมขอตัวนะครับ” “ ได้... แล้วนี่ต้องให้ครูไปด้วยหรือเปล่า “ “ ไม่เป็นไรครับ ..... แค่ไฟดับเท่านั้นเอง” ซุน เหวินหลงตอบ แต่คิ้วขมวดเล็ก ๆ , ขณะเดินไปคว้าหมวกกันน็อค สตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ หอพักชาย : คำว่าวุ่นวาย คงอธิบายกับเหตุการณ์ที่เป็นอยู่ไม่เพียงพอ ....... ต้องเรียกว่าโกลาหลถึงขั้นจราจล น่าจะเหมาะกว่า “ ประธ๊านนนนนนนนนนนนน ประธานครับ.....ฮึก ๆ ๆ ฮือ ๆ ๆ “( เสียง โวยวาย ปนเสียงสะอื้นนี้ เป็นของชายหนุ่มที่ลื่นหกล้มในห้องน้ำเมื่อตะกี้) “ ช่วยด้วยครับ......ฮืออออ...... ไอ้ต๊ะเยิ่น .... ไอ้ต๊ะเยิ่น มันนนนนนน ..ฮึก ๆ ๆ ๆ” “ ใจเย็น ๆ เสี่ยวหมิน.... บอกมาซิ ใครทำอะไรเสี่ยวหมิน ” ประธานหอพักชาย ตีหน้ายักษ์ พลางปลอบคู่รักของตัวเองในความมืด -_-" ( คนที่อยู่ในเหตุการณ์ หน้าถอดสี) ถึงจะรู้ว่าคู่นี้ รักกันมาแต่ไหนแต่ไร แต่ก็ยังทำใจยอมรับกันไม่ค่อยได้....... ก็ดูเอาเหอะ ร่างใหญ่ยักษ์ยังกับหมีควายทั้งคู่ ดันเป็นคู่เกย์กันด้ายย “ ปล่าวครับ.....ฮึกกก ( สะอึก ป้ายน้ำตา ทำท่าน่ารัก ... ยังดีอยู่นะว่า มันอยู่ในความมืด)..... ต๊ะเยิ่น มันเป็นอะไรก็ไม่รู้ สลบอยู่ในห้องน้ำ.... เนี่ย ผมให้ เสี่ยวเสียว เฝ้ามันอยู่” “ นี่เธอ ! อาบน้ำกับ ไอ้เสี่ยวเสียวหรือ ” หึงออกนอกหน้า “ อย่าโกรธสิครับ...... ก็บอกแล้วว่า เสี่ยวหมิน กับเสี่ยวเสียวเป็นแค่เพื่อนกัน” ทำท่าเขินอาย ( เอ่อ....ไม่ทราบว่าจะเขินอายไปทำไม .....ฉันว่าไอ้สภาพแก้ผ้าโทง ๆ ของหล่อนน่ะ มันน่าอายกว่าไม่ใช่หรือไง ..นังเสี่ยวหมิน ) “ไม่ใช่นะ... นี่ไม่ใช่เวลามาหึงกันนะครับประธาน.... ไอ้ต๊ะเยิ่นมันสลบอยู่ในห้องน้ำ ...ไปดูหน่อยสิครับ” กึ่งลากกึ่งจูงมือประธานหอพัก ไปยังห้องน้ำ ----------------------------------------------------------------------- สถานการณ์ หน้าห้องน้ำ : ตอนนี้มีนักเรียนชายมุง อยู่เป็นหย่อม ๆ .... ( ไม่เข้าใจว่ามันจะมุงกันทำไม ... ได้ข่าวว่าไฟยังดับอยู่) “ ต๊ะเยิ่น ... ต๊ะเยิ่น....” เสี่ยวเสียวเอามือตบหน้าเบา ๆ “ อือออออ” (ซิงหยูปรือตา) .... ทำไมมืดจัง นี่เราอยู่ที่ไหน.... “ เอ้.... แกเป็นอะไรหรือเปล่า” ซิงหยูส่ายหัว ... ยังไม่สามารถจูนได้ว่า เกิดอะไรขึ้น “ ลุกไหวไหม .... แกเป็นอะไรของแกฟะ ....อยู่ ๆ ก็สลบทำเอาฉัน กับเสี่ยวหมินตกใจแทบแย่ ” จับไหล่เพื่อนกะช่วยพยุง “ อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” กรีดร้อง ถอยกรูด ... ความทรงจำ Remind เมื่อสัมผัสถึงกล้ามเนื้อลื่น ๆ ของเสี่ยวเสียว.... “ เฮ้ยยยยย ไอ้บ้า ร้องหาพระแสงอะไรวะ!.... แล้วกรี๊ดยังกับผู้หญิง นี่อย่าบอกนะว่า แกก็เป็นไอ้พวกไม้ป่าเดียวกัน” “ แล้วมันเป็นยังไงไม่ทราบ ” น้ำเสียงมาคุ มาจากร่างประธานหอพักตัวใหญ่..... (ยืนเบื้องหลัง กอดอก หน้าตาถ:-)ทึง) ทั้ง ๆ ที่อยู่ในความมืด.... แต่ไม่รู้ทำซิงหยูถึงรู้สึกว่ามีประกายไฟ แล่นแปลบปลาบอยู่ในอากาศ แต่ช่างมันเหอะ.... ตอนนี้ดูเหมือนไม่มีใครสนใจเธอ เป็นโอกาสอันดีที่จะชิ่งหนี..... ว่าแต่ ทางออกมันอยู่ไหนล่ะเนี่ย.... “ อย่าทะเลาะกันสิ ( เสียง เสี่ยวหมินห้ามทัพ) ต๊ะเยิ่นล่ะ เจ้านั่นเป็นยังไงบ้าง ( น้ำเสียงห่วงใย พลางเปิดไฟฉายที่เพิ่งไปยืมมาได้ ส่องกราดหาร่าง ต๊ะเยิ่น) แว่บบบบบบบบ ....... “ อะ “ *o* =_=" อ่า..... ทำไมรู้สึกว่าจะซวยนะ ( ภาพแคปนิ่ง : ซิงหยูกำลังก้าวเท้า , Zoom กระเป๋าเสื้อวอร์ม --> กางเกงใน จีสติง ลายเสือดาวของเสี่ยวหมินห้อยค้าง ) ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ตึ้ก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ แล้ว การตามล่าก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง...... ซิงหยูยังโชคดี สามารถอาศัยช่วงเวลาที่ทุกคนยังตะลึงตาค้าง วิ่งหนีออกมาได้.... ระหว่างทาง ถูกไล่ตะครุบ ก็หลุดรอดมาได้อย่างหวุดหวิด..... แต่ว่า วิ่งมาตั้งนานเริ่มรู้สึกว่าหนทางริบหรี่... ก็ซิงหยูยังไม่เห็นประตูทางออกเลยน่ะสิ อ๊ะ ..^o^ ...นั่นไงประตู ดูเหมือนว่า สวรรค์จะตอบสนองต่อความหวังของเธอ หมับ ! ....T^T อ่า.....หรือว่า..... บางทีอาจไม่ใช่. “ สวัสดี .... ว่าไงครับ ต้องการความช่วยเหลือหรือเปล่า” รอยยิ้มร้าย ๆ ซ่อนเร้นในความมืด จากคุณ : lofidin - [ 11 ม.ค. 48 09:56:11 ]

ความคิดเห็นที่ 29 แว่บ ๆ ...แว้บบบบบบบ เฮ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงเฮ จากทัพนักเรียนชายดังกระหึ่ม..... ไฟสว่าง ....หนทางในการตามล่า ไอ้โรคจิตก็ราบรื่นขึ้น “ เร็ว พวกเราจับมันให้ได้ .... เพื่อกางเกงในของเสี่ยวหมิน” เสียงตะโกนกึกก้องนี้ .... ทำให้บรรดานักเรียนชายชะงักเท้า ( -_-" ใครมันจะไปทำเพื่อกางเกงในของไอ้นั่นกันฟะ) “ อ้าว ...เป็นอะไรไป ....ช่วยกันตามไอ้โรคจิตนั่นต่อสิ” แต่ดูเหมือนจะปล่าวประโยชน์ นักเรียนชายคนอื่น หมดความสนใจเปิดประตูเข้าห้องพักตนเอง “ ก็ได้..... ไอ้พวกไม่มีน้ำใจ.....ฉันตามหาเองก็ได้ เพื่อกางเกงในของเสี่ยวหมิน” บ่นพึมพำ ทำหน้าเชิด ๆ แบบฉันหาของฉันคนเดียวก็ได้ “ ประธานหอพัก เจียว” ซุนเหวินหลงนั่นเอง ที่ปรากฏกายในเวลานี้ “ อ้าว รองประธานซุน” “ ทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือเปล่า..” “ ก็ไม่เชิงหรอก “ “ หือม์.....” “ ก็ไอ้โรคจิตน่ะสิ...... นึกว่ามันหนีไปแล้ว .... แต่เมื่อกี้พึ่งจะรู้ว่ามันยังอยู่ในหอพักของเรา” “ งั้น...... แล้ว ทำไม” มองหน้าสมาชิกหอพักชายที่ ต่างพากันเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ “ ชิ !..... ก็ไอ้พวกนี้มันไม่มีน้ำใจน่ะสิ “ บ่นฉุน ๆ แล้วทันใด.... สวบ ฟุ่บบ ! “ เฮ้ย..... นั่นไง มันอยู่นั่น” เท้าไวเท่าความคิด ประธานหอพักกระะโดดผลุงตามเงามืด ที่พึ่งจะวิ่งผ่านต้นไม้นอกหอพักออกไป --------------------------------------------------------------------------- แฮ่ก ๆ ๆ ๆ ( หอบหายใจเหนื่อย มือเท้าต้นไม้) “ ไปไหนของมันแล้วฟะ ..... ไวทายาดจริง ๆ” “ เจอไหม .... ประธานเจียว “ ซุนเหวินหลง กับ นักเรียนชายส่วนหนึ่งวิ่งตามมา , ประธานเจียวส่ายหัว , ซุน เหวินหลง พึ่งจะสังเกตว่า บริเวณที่พวกเขาวิ่งมาถึงนี้ เป็นอาคารเรียนส่วนตัวที่เรียกว่า....... อาคารเรียนโจวเจวี้ยหมิน “ เฮ้ย !...ตรงนั้นมีคนอยู่ด้วย.... เป็นไอ้หมอนั่นแน่ ..... ดีล่ะ เสร็จฉัน ไอ้โรคจิต!!!” เรือนต้นไม้ : แสงจันทร์เร้นรอด ต้องร่างใครบางคน.....ที่กึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหลังกับกระถางใบใหญ่ “ ไอ้โรคจิต ยอมให้จับเสียดี ๆ.... แกหนีไม่รอดแล้ว” “..............................” เสี้ยวหน้าหันมา แววตาเย็นชามากกกกกกกกกกกก “ แกน่ะแหละออกไป...” สั่งเรียบ ๆ แต่ถึงอย่างนั้นพลังบางอย่างจากผู้เปล่งคำสั่ง ก็ทำให้ผู้รับฟังยะเยือกแข็งโดยอัตโนมัติ “ นะ - หน็อย !.. ว่าไงนะ .... แกรู้ไหมฉันเป็นใคร .... ฉันน่ะประธานหอพักนักเรียนชายอิงเต๋อนะว้อย ” “.......................” หันหน้ากลับ หลับตา ไม่สนใจ “ หน็อย.....ไอ้บ้านี่ ” ถกแขนเสื้อ เดินดิ่งไป~~ ควับ ! “ ทำอะไรฟะ ! เหวินหลง.... ฉันจะไปอัดไอ้โรคจิตนั่น “ “ ไม่ใช่หรอก.. (ซุนเหวินหลงส่ายหัว) เขาไม่ใช่คนที่เราตามหา ” “ หะ.. ...” “ ขอโทษนะครับ ....คุณชายโจวเจวี้ยหมิน พวกผมเข้าใจผิด .... ว่าแต่คุณชายนั่งอยู่ตรงนี้เห็นใครวิ่งผ่านมาบ้างหรือเปล่าครับ” “ ไม่เห็น “ ตอบเย็นชา “ ขอบคุณมากครับ..... เอ่อ ....งั้นพวกเราไม่รบกวนแล้วล่ะครับ” ( ซุนเหวินหลง และเพื่อนเดินจากไป) -_-" ......อ่า.........ในที่สุดก็หลุดรอดมาได้ ว่าแต่..... ไอ้แบบนี้ มันจะไม่กลายเป็นการหนีเสือ ปะ จระเข้ หรือ เงยหน้าขึ้น เหงื่อตก ชักไม่แน่ใจ ( จากมุมนี้ ซิงหยูเห็นแต่คางของผู้ที่จู่ ๆ ก็ปรากฏกายขึ้นช่วยเหลือเธอ ) ถึงแม้ คำสั่งให้มาขโมยกางเกงใน จะมาจากเขาก็เถอะ .... แต่ว่า...... “ ของตอบแทน” นั่นไง +_-" “กฎข้อที่ 1 ผู้หญิงของฉันต้องทำตามที่ฉันสั่ง โดยห้ามบิดพลิ้ว กฎข้อที่สอง ..... หากฉันต้องมาเหน็ดเหนื่อยเพราะเธอ .... เธอต้องมีของตอบแทนที่คุ้มค่า” อ่า ..... แล้วจะไปหาไอ้ของแบบนั้นได้ที่ไหนล่ะ...... ทุกวันนี้ ทำงานพิเศษ ก็ยังแทบไม่เหลือเงินเก็บเลย T_T “ ว่าแต่ ทำไมฉันต้องให้ของตอบแทนคุณชายด้วย ...... ก็ในเมื่อ..... ปึ้ด ๆ ( หลับตากำมือแน่น) ในเมื่อ ไอ้ที่เดือดร้อนอยู่เนี่ยมันเป็นเพราะคำสั่งของคุณชายไม่ใช่หรือไงคะ !!” ( ตวาดด้วยความโกรธสุดขีด) “ ว่าอะไรนะ” หน้าซีด *_*" “ อ่า.... คะ คือ ....คือว่า .... คือว่า กางเกงในค่ะ” หยิบกางเกงในมาชูเบื้องหน้า หวังจะรอดตัว .... แต่ดูท่าคราวนี้จะรอดยากเสียแล้ว “ ไหน ลองพูดใหม่สิครับ ที่รัก” ทั้ง ๆ ที่สรรพนามเรียกใหม่ หวานบาดใจ .... แต่ซิงหยูกลับสัมผัสถึงลางร้ายที่กำลังจะมาเยี่ยมเยือน ฉืบ ( นิ้วเรียวยาวเชยคางเธอขึ้น)..... “ กะ – ก็ .... ก็เพราะว่าคุณชายสั่งให้มาเอากางเกงใน ในหอพักชาย..... และ .... และเพราะแบบนั้น ฉันถึงถูกตามล่า ต้องหนีเข้าไปในห้องน้ำ ( คิดมาถึงตอนนี้ก็น้ำตาคลอ).... ฉันน่ะ .. ...ฉันน่ะ ต่อจากนี้ไปก็คงเป็นเจ้าสาวใครไม่ได้อีกแล้ว ....(ปล่อยน้ำตาอย่างกลั้นไม่อยู่) เพราะคุณชายน่ะแหละ ฉันน่ะถึงต้องไปจับไอ้ของแบบนั้นของผู้ชาย..... “ ของแบบนั้นของผู้ชาย” ดวงตาหรี่ลง “ ก็ไอ้นั่นน่ะ.... ไอ้ความรู้สึกหยุ่น ๆ มือ .... ความสากระคายของขน..... แล้วยังจะมีเมือกลื่น ๆ นั่นอีก” (ซิงหยูน้ำตาไหลพราก) “ งั้นเธอก็มีประสบการณ์แล้วสินะ” T_T????? ไม่สามารถถอดสมการหาคำตอบ..... เพราะจู่ ๆ คุณชายก็ดันร่างเธอออก ควับ ! จับมือเธอขึ้น หมับ ! ตวัดมือเธอลง , รอยยิ้มร้าย ๆ.... ดวงตาที่ปกติเยียบเย็นเปล่งประกาย เป็นครั้งแรกที่ซิงหยูได้เห็นลิ้นสีชมพูของเขา , คุณชายโจวเจวี้ยหมินเลียริมฝีปาก ฟันขาวขบลงนิด ๆ.... ขนตายาวพริ้มลง “ แตะผมหน่อยนะครับที่รัก .. นี่ใช่ไหมครับ ที่คุณรู้สึก ( เสียงแตกพร่า สร้างทั้งความงุนงง ตกตะลึง เสียวซ่าน ... อ่า บางทีอาจจะเป็นเสียววาบ... ก็ไอ้ที่เธอจับอยู่นี่มัน -_-" ) “ ลูบหน่อยสิครับ....มันหนาวนะ” หนะ - หนาว ? .อ่า ตุ้บ โจวเจวี้ยหมิน เสยผมตัวเองขึ้น . “ อา” ร่างหนาสั่นไหว , มันเริ่มขึ้นอย่างช้า ๆ ..... ค่อย ๆ สั่นเทา ก่อนจะกระตุกโดยไร้เสียง ระลอกแล้วระลอกเล่า “ หึ ๆ ๆ.....ฮึ ๆ ๆ.. 5555555555555555555555555555555555 เป็นครั้งแรกในรอบ 15 ปี ที่คุณชายโจว เจวี้ยหมิน หัวเราะอย่างเสียกิริยา โดยมีร่างบางเป็นลมสลบซบอยู่บนอกโดยไม่มีทีท่าว่าจะรู้เรื่องราวใด ๆ มี้ มี้ มี้..... เสียงเล็ก ๆ นี้ สั่นเล็กน้อย..... เพราะเจ้าของเสียงตัวสั่นเทา ..... ร่างเล็ก ๆ มีขนขึ้นพรอมแพร็มดวงตาหยีเล็ก คล้ายยังไม่สามารถจะลืมตาได้ พยายามคลานไต่ขึ้นมาบนหน้าขาของเขา โจวเจวี้ยหมินปาดน้ำตา “ แกสินะ....ไอ้ความรู้สึกหยุ่น ๆ , มีขน , แถมยังมีเมือกลื่น ๆ อีก....หึ ๆ ๆ” นิ้วยาวแตะจมูกสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ , มันใช้จมูกดันนิ้วแกร่งทันที ลิ้นสีชมพูกระจิดริดไล้เลียเพราะนึกว่าจะได้อาหาร “ เธอจะเป็นสัตว์เลี้ยงของฉันนะ.... หลิว ซิงหยู” มี้ มี้ มี้..... สิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ รับรู้ชื่อใหม่ พลางดันจมูกเข้ากับซอกนิ้วทำความคุ้นเคยกับเจ้านาย...... แต่ดูเหมือนว่า คนที่ชื่อเหมือนกัน ยังต้องอาศัยเวลาอีกนานกว่าจะคุ้นเคย จากคุณ : lofidin - [ 12 ม.ค. 48 22:36:58 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ดีค่า พี่สาวมัวแต่ไปป่วยอยู่บ้าน f4 thai ไม่ได้เข้ามาไม่น้อยใจนะกั๊บ อืมห์ น้อยจะเมนต์ว่าอะไรดีนะ เมนต์ใน f4 thai  จนหมดไส้หมดพุงแล้ว เอาเป็นว่า รักและคิดถึง ( ฟิค ) ของพี่มากถึงมากที่สุด อันที่จริงแล้วน้อยอยากเล่น m กะพี่มากเลย แต่ไม่เคยเจอพี่ซะกะที เฮ้อ ตามตัวยากจัง 555+  ( แล้วมันเป็นยังไงนะ ถึงได้ชอบจบตอนค้างคา หรือเขาคอนเซปต์ที่ว่า มาหยอดให้อยากแล้วจากไป อ่ะ ก๊ากกก ) หวังว่าพี่คงจะไม่ทิ้งฟิคหายไปเป็นเดือน ๆ เหมือนปีที่แล้วนะคะ ไม่งั้นแม่จะทวง จิกแหลกเลย คอยดูซิ อิอิ ( เห็น ๆ กันอยู่เทียบรัศมีความหล่อ ว่าใครหล่อกว่ากัน อิอิ แฟนป๋าอย่าฆ่าหนูเลยนะ  กลัวแล้วจ๊า  กลัวแล้ว ...) แก้ไขเมื่อ 15 ม.ค. 48 17:43:31 จากคุณ : Stupid Angel - [ 15 ม.ค. 48 17:42:24 ]

ความคิดเห็นที่ 31 คือหลังจากแอบอ่านมานาน ตอนนี้เพิ่งได้ล็อคอินใหม่ เลยมาลงชื่อไว้ค่ะ มาต่อไวๆ อย่าหายไปนานๆอีกนะคะ จาลงแดง ชอบเรื่องนี้มาก ธรรมดาแล้วไม่ค่อยอ่านฟิคเท่าไหร่ กลัวอ่านแล้วจะติดเหมือนเรื่องนี้ // จากคุณ : อะจ๊ากส์ - [ 25 ม.ค. 48 03:21:57 ]

ความคิดเห็นที่ 32 มาต่ออะยาง....อยากอ่าน...อยากอ่าน จากคุณ : boovoo (boovoo) - [ 31 ม.ค. 48 16:59:44 ]

ความคิดเห็นที่ 33 มาทวงด้วยคน หายเกิน 24 ชม.แล้วนะ เดี๋ยวแจ้งตำรวจเลย... แล้วห้ามมาขอโทษขอโพยเลยน่ะ "เพราะถ้าขอโทษใช้ได้ผล แล้วจะมีตำรวจไว้ทำมาย...." !!!!!! (เฮ... พี่ก้อย เป็นแฟนฟิคเรื่องนี้ด้วยเหรอ ...) จากคุณ : sml - [ 31 ม.ค. 48 20:24:26 ]

ความคิดเห็นที่ 34 หวัดดีครับ ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : windy (Lita Chen) - [ 13 ก.พ. 48 00:23:40 ]