ได้กลับมานั่งตรงนี้อีกครั้ง
นานหลายเดือน หลายวัน
ฉัน..ไม่ได้เขียนถึงเธอ
ไม่ได้แปลว่า..ไม่รัก
ไม่ได้แปลว่า..ไม่คิดถึง
สิ่งที่ผูกพัน
คนที่ผูกพัน
ในชีวิตแต่ละวัน
แม้ไม่ได้นั่งบอกใคร
มีแต่หัวใจตัวเองเท่านั้นที่รู้..
ยามว่าง
มีบ้างดูหนังฟังเพลง
เวลางาน
วุ่นวาย โน่น นี่ นั่น สุมหัว
ต้องจัด ต้องทำ
ต้อง ต้อง ต้อง ๆ ๆ ๆ
เป็นจังหวะรัวเร็ว
โลกของใคร ก็ของใคร
โลกข้างในของฉัน
ยังคงมีเธออยู่ในนั้น..เงียบเชียบ
ตอนนี้ จริง ๆ ก็ ต้องทำงาน
แต่ว่าฉัน..คิดถึงเธอ
คิดถึงว่าจะรักเธอไปถึงไหน
คิดถึงว่าจะจืดจางลงเมื่อไหร่
คิดถึงว่าใครจะเป็นฝ่ายที่ทำให้ความรู้สึกตรงนี้เปลี่ยนไป
เธอ.. หรือว่าฉัน
โอ้.. แต่เรื่องราวของเธอที่บอกเล่าในทุกวัน
ล้วนแต่ทำให้ฉัน...ยิ่งรักขึ้นทุกวันไป
เด็กไร้เดียงสา ในร่างผู้ชายตัวโต
ดูยังไงก็เห็นภาพนี้ซ้อนเป็นเงาข้างใน
สำหรับฉันและแฟน ๆ
ให้ล่อหลอกด้วยรูปโฉมสมบูรณ์แบบเพียงใด
เปลือกที่ห่อหุ้มไว้ ก็ซ่อนเด็กน้อยคนนั้นไม่ได้
เธอก็อย่างนี้
น่ารักไม่แล้วไม่หาย
ให้ไม่เจอกันทุกวัน
แต่พอได้เห็นอีกที
ก็อดใจชมไม่ได้
...
คิดถึงนะคะ
...
เมื่อไหร่จะมาที่นี่อีก
รอ...
แบบเศร้า ๆ หงอย ๆ ก็แล้ว
แบบตั้งตารอรับก็แล้ว
ไม่มาซะที
..
ถึงอย่างนี้
ก็ยังรอ..
ภักดีขนาดนั้น
หัวใจคนเรา
...
พระจันทร์ขึ้น-ลง
เต็มดวงก็แล้ว
เศษเสี้ยวทั้งยิ้ม :) และเศร้า :(
ข้างขึ้น ข้างแรม
...
ระยะทางจากโลกถึงพระจันทร์
ห่างไกลกันเป็นพันปีแสง
ระยะทางจากนี่ถึงใต้หวัน
ถึงใกล้กว่ากันอย่างนั้น
...ถอนใจ...
ความรู้สึกฉัน
กับเธอ..ใกล้ ? แต่ทำไมรู้สึกไกลกว่า..
พระจันทร์..ยังได้มองเห็นทุกวัน
เธอล่ะ..คุณชายแสนดีคนนั้น
ใกล้ถ้าเทียบดวงจันทร์..
หากยังแสนไกลจากสายตาฉัน
ป่านนี้..ทำอะไร
อยู่ไหนกัน...นะ
จากคุณ :
เพลินค่ะ
- [
15 ก.พ. 48 00:32:13
]