ความคิดเห็นที่ 1 ขออนุญาตก็อปมาเก็บใว้ แล้วกันนะครับ "มิวสิคคอร์เนอร์ : จิมมี สมิธ บุกเบิกออร์แกนแจ๊ส ประทักษ์ ใฝ่ศุภการ จิมมี สมิธ ครองความยิ่งใหญ่ ในฐานะนักออร์แกนแจ๊สอันดับหนึ่ง มาตั้งแต่ทศวรรษที่ 50 จนถึงวาระสุดท้ายแห่งชีวิต เมื่อวันอังคารที่ 8 กุมภาพันธ์ ที่เพิ่งผ่านไป ที่บ้านพักของเขาในเมืองสกอตต์เดล รัฐอริโซนา เจมส์ ออสการ์ หรือ จิมมี สมิธ เกิดเมื่อวันที่ 8 ธันวาคม 1925 ที่ นอร์ริสทาวน์ รัฐเพนซิลเวเนีย เริ่มเรียนเปียโนกับพ่อและแม่ เขาเข้าสู่วงการธุรกิจบันเทิงช่วงวัยเพียง 9 ขวบ โดยเล่นเปียโนถ่ายทอดสดทางวิทยุ ตอนย่างเข้าวัยรุ่น จิมมีร่วมงานกับพ่อทั้งร้อง เต้น แสดง หลังพ้นหน้าที่ในกองทัพเรือสมัยสงคราม เขากลับไปยังฟิลาเดลเฟีย เข้าเรียนดนตรีที่แฮมิลตันสกูลออฟมิวสิก ในปี 1948 ต่อมาเข้าเรียนที่ออร์นสไตน์สกูลออฟมิวสิก งานอาชีพนักเปียโนที่เจอแต่เปียโนเสียงเพี้ยนๆ ประกอบกับแรงบันดาลใจจากนักออร์แกนอย่าง ไวล์ด บิลล์ เดวิส, บิลล์ ด็อกเกตต์, แจ็กกี้ เดวิส ทำให้จิมมีหันไปเรียนและฝึกฝนออร์แกน 'แฮมมอนด์' อย่างจริงจัง ในปี 1951 จากนั้นก็เล่นออร์แกนแถวเมืองฟิลาเดลเฟีย จิมมี ทรีโอ ได้งานที่ 'กาเฟโบฮีเมีย' ครั้งแรกในนครนิวยอร์ก ปี 1956 ทำให้เขาได้งานต่อเนื่องที่ 'เบิร์ดแลนด์' และได้ไปแสดงในงานเทศกาลดนตรีแจ๊สอันลือชื่อที่นิวพอร์ตในปีต่อมา ยังผลให้ชื่อเสียงของเขาเริ่มโด่งดังในวงการดนตรีแจ๊ส ความจริงออร์แกนไฟฟ้าเริ่มใช้กันในแวดวงแจ๊สมาตั้งแต่ทศวรรษที่ 30 แล้ว แต่มักไม่ได้ใช้เป็นเครื่องดนตรีหลัก ผู้เล่นเช่น เคาน์ท เบซี, แฟ็ตส์ วอลเลอร์ ล้วนเป็นนักเปียโน เล่นออร์แกนในบางช่วงบางเพลง เพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ ด้วยความชาญฉลาดของจิมมีที่เพิ่งมาหัดออร์แกนตอนอายุ 20 กว่าเกือบ 30 จนทำให้ออร์แกนจัดเป็นเครื่องดนตรีหลักสำหรับการเล่นแจ๊สได้สำเร็จ เป็นที่ยอมรับกันครั้งแรกในวงการดนตรีแจ๊ส จิมมีครองอันดับหนึ่งตลอดนับแต่นั้นมา แทนที่จะจัดอยู่ในอันดับเครื่องดนตรีเบ็ดเตล็ด แนวการเล่นออร์แกนของ จิมมี สมิธ ร้อนแรง รวดเร็ว ทันอกทันใจ สะใจคนฟัง เขานำเอาความรู้จากการเรียนเบสที่แฮมิตันมาพัฒนาสร้างแนวเบสในลักษณะ 'วอล์กกิ้งเบส' ใช้ปลายเท้าเหยียบที่แป้นเหยียบอย่างแคล่วคล่อง แทนนักเบสชั้นดีได้อย่างสบาย ส่วนมือซ้ายเล่นคอร์ดเสียงหนาหนักแน่นฉับไว ขณะที่มือขวาเล่นแนวทำนองแบบเครื่องเป่า แพรวพราวสดใสสะใจแฟนแจ๊ส วิธีการบรรเลงของ จิมมี สมิธ กลายเป็นแบบอย่างของนักออร์แกนแจ๊สเรื่อยมาจนถึงปัจจุบัน จิมมี มักเล่นกับแซ็กโซโฟนหรือไม่ก็กีตาร์ โดยมีกลองเป็นหลักอีกหนึ่งเครื่อง ไม่ใช้เบส เพราะเขาใช้เท้าเล่นเบสอยู่แล้ว นอกจากบางชุดเป็นงานที่มีการเรียบเรียง บรรเลงด้วยเครื่องดนตรีหลายเครื่องจึงมีการใช้เบสจริง หากติดตามผลงานจากแผ่นหลายสิบชุดจะเห็นว่าจิมมีชอบเล่นแบบวงเล็กสองสามคนก็พอ ตอนดึกของคืนวันหนึ่งผมแวะไปที่ 'เดอะ แจ๊ส บุลล์' แจ๊สคลับเก่าแก่ ย่านนอร์ธลิงคอล์นพาร์คเวสต์ อยู่ห่างจากด้านเหนือทะเลสาบมิชิแกนไม่มากนัก เพื่อชมการประชันฝีมือของนักกีตาร์สองคน คือ บ็อบบี บรูม กับ โจชัวร์ เบรคสโตน มีแฟนแจ๊สไปเชียร์กันคับคั่ง รวมทั้งเพื่อนนักดนตรีด้วย เช่น นักกีตาร์ดัง สังกัด 'เอ็มซีเอ' เฮนรี จอห์นสัน และ พอล เวอร์ทิโก อดีตมือกลองวง แพ็ต เมธีนี ผมแฮงค์อยู่ที่นั่นจนประมาณตีสองของวันใหม่ ก่อนกลับได้ยืนคุยกับบ็อบบี้ บรูม จึงทราบว่าเขาจะเล่นกับ จิมมี สมิธ ที่โรงแรมแบล็คสโตน อีก 2 วันต่อมา คือ วันอาทิตย์ที่ 3 มิถุนายน 1990 จึงถือโอกาสนัดพบกับบ็อบบี้ บรูม ก่อนการแสดง ก่อนเวลาที่นัดกับบ็อบบี้ ดูนาฬิกาแล้วยังมีเวลาอีกเยอะ จึงเดินเตร่เข้าไปชมแผ่นเสียงและซีดีที่ร้าน 'โรส' แถวแจ็คสัน ย่านดาวน์ทาวน์ จนได้แผ่นที่ถูกใจ แล้วแวะกินข้าวเที่ยงพออิ่มได้ที่ก็มุ่งตรงไปยัง 'แบล็คสโตน' โรงแรมเก่าแก่ แต่มีระดับ ซึ่งยังคงอนุรักษ์บรรยากาศแบบชิคาโกสมัยกว่าครึ่งศตวรรษที่แล้วไว้ แบล็คสโตนตั้งอยู่แถวเซาธ์มิชิแกนแอวินิว ย่านกลางเมืองแต่ไม่จอแจอุดอู้จนน่ารำคาญ เมื่อกล่าวถึงแบล็คสโตนหรือชิคาโก ก็อดที่จะกล่าวถึง โจ ซีกัลไม่ได้ โจ เจ้าของโรงแรมแห่งนี้ มีความผูกพันกับแจ๊สและมีกิจกรรมเกี่ยวกับแจ๊สเพียบ คนในแวดวงแจ๊สต้องรู้จักชื่อนี้แน่นอน เขาทำให้นักร้อง นักดนตรีแจ๊สได้เกิดมากมาย กิจกรรม 'แจ๊ส โชว์เคส' ของเขาทำให้ชิคาโกอบอุ่นด้วยเสียงดนตรีแจ๊ส สมกับที่ชื่อว่าเป็นหนึ่งในเมืองแจ๊สที่สำคัญของสหรัฐอเมริกา ผมไปถึงหน้าห้อง 'คริสทัลบอลรูม' โรงแรมแบล็คสโตน ก่อนห้าโมงเย็นนิดหน่อย สักครู่ บ็อบบี้ บรูม ก็โผล่จากประตูลิฟต์มาตามนัด คุยไปพลางดึงกีตาร์ออกจาก 'กิ๊กแบ็ก' แอ็คท่าให้ถ่ายรูปสองสามรูป เมื่อได้เวลาจึงขอตัวเข้าไปก่อน ผมเดินตรงไปซื้อบัตรเข้าชม 25 เหรียญ แล้วส่งให้โจ ซีกัล ผู้จัดที่มานั่งเก็บบัตรเอง ภายในห้องบรรยากาศอบอุ่นเป็นกันเอง ดูคล้ายเป็นงานกึ่งปาร์ตี้นิดๆ โจให้ชื่อรายการนี้ว่า 'แจ๊ส สุดสัปดาห์' การบรรเลงเป็นคิวของ เรด รอดนี ควินเททก่อน เรดเป็นนักทรัมเป็ตที่มีชื่อเสียงในสไตล์ 'บีบ็อพ' ทำหน้าที่เป็นหัวหน้าวง คริส พอทเตอร์ เป่าเทเนอร์และโซปราโนแซ็กโซโฟน เจอราร์ด ดังเจโล ดีดเปียโน ชิป แจ็คสัน เล่นเบส โจล สเปนเซอร์ ตีกลอง ฝีมือทรัมเป็ตของเรด เท่าที่ฟังยังเยี่ยมมาก สมกับที่เคยเล่นกับ ชาร์ลี พาร์กเกอร์ พอ เรด รอดนี เล่นจบ ใครจะปรบมือเรียกร้องอย่างไรเขาไม่สน เอาทรัมเป็ตใส่กล่องเดินลงเวทีไป ต่อด้วยวงจิมมี สมิธ เขานั่งลงตรงหน้าออร์แกน 'แฮมมอนด์' รุ่น B 3 เครื่องดนตรีคู่ชีพ บนเวทีประกบด้วย บ็อบบี้ บรูม แม้พื้นเพเดิมเป็นนิวยอร์กเกอร์ แต่ตอนนี้ปักหลักที่ชิคาโกแล้ว วอน ฟรีแมน นักเทเนอร์แซ็กโซโฟนชาวชิคาโกแท้ เป็นนักดนตรีรับเชิญของงานนี้โดยเฉพาะ วอน ฟรีแมนตะลุยเล่นทั่วนิวยอร์กและยุโรป เคยเล่นกับ ซันรา อาหมัด จามัล แอนดรูว์ ฮิลล์ ลูกชายคือ ชิโก ฟรีแมน เป็นนักแซ็กโซโฟนดังสุดๆ เช่นกัน พ่อลูกคู่นี้ถือเป็นนักดนตรีที่ชาวชิคาโกภูมิใจ วอนเป็นแบบอย่างการเล่นแซ็กโซโฟนแบบชิคาโก การบรรเลงของวงจิมมี สมิธ ในวันนั้นมีหลากรส ทั้งบลูส์ ฟั้งกี้ สวิง มันสะใจไม่ผิดหวัง เพลงที่บรรเลงเช่น Low Down; The Day Of Wine And Roses; Just Friends เท่าที่สังเกตคิดว่าไม่มีการซักซ้อมมาก่อน เล่นกันสดๆ ฟังกันสบายๆ ไม่เครียด สนุกทั้งคนฟังคนเล่น ผลงานการอัดแผ่นของจิมมี สมิธ แบ่งออกเป็น 2 ช่วง ระหว่างปี 1956-1961 อัดกับบริษัท 'บลูโน้ต' ตั้งแต่ปี 1962 อัดกับ 'เวิร์ฟ' A New Sound, A New Star เป็นแผ่นชุดแรกในจำนวนประมาณ 30 ชุด ที่อัดกับ 'บลูโน้ต' บันทึกเสียงเป็นแผ่น 'ลองเพลย์' เมื่อปี ค.ศ.1956 จิมมีเสนอเสียงออร์แกนใหม่ไม่ซ้ำแบบใคร มีเพลงที่น่าสนใจเช่น Lady Be Good; The Way You Look Tonight; The Preacher โดยมีนักดนตรีที่ร่วมบรรเลงด้วย คือ ทอเนล ชวาร์ต (กีตาร์) เรย์ เพอร์รี (กลอง) แผ่นชุดนี้ต่อมาดูเหมือนจะเปลี่ยนชื่อชุดเป็น The Champ เพราะมีเพลง The Champ บรรจุอยู่ในแผ่นด้วย ช่วงที่สังกัด 'เวิร์ฟ' จิมมี สมิธ ก็มีผลงานดีๆ อีกมากโดยเฉพาะชุด The Dynamic Duo ที่เล่นกับ เวส มอนท์กัมเมอรี ฟังเมื่อไรยังมันเมื่อนั้น จิมมีมีผลงานอัดแผ่นเรื่อยมา 'บลูโน้ต' กับ 'เวิร์ฟ' ถือเป็นบริษัทหลัก นอกนั้นเล่นอัดให้กับบริษัทอื่นไม่กี่ชุด Legacy เป็นแผ่นชุดล่าสุดที่จิมมีอัดให้กับบริษัทแผ่นเสียง 'คองคอร์ด' ซึ่ง 'ดูเอ็ต' กับ โจอี้ เดอฟรานเซสโก นักออร์แกนแจ๊สที่เจริญรอยตามเขา ออกวางตลาดกลางเดือนที่แล้ว พร้อมกับวางกำหนดการออกตระเวนแสดงร่วมกัน แผนการนี้เป็นอันต้องเลิกล้มไปโดยปริยาย แฟนเพลงของจิมมี สมิธ คงได้แค่ติดตามฟังผลงานชุดสุดท้ายของเขาเท่านั้น" จากคุณ : ปุ๋ย (ปุ๋ย PUI) - [ 2 มี.ค. 48 10:10:40 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณครับที่เอาคอลัมภ์ อ.ประทักษ์มาฝาก..... โถ....นสพ.ในเครือของผมเองแท้ๆ... แหะ..แหะ....ดันต้องมาอ่านจากกระทู้คุณปุ๋ย.... จากคุณ : ตุ้ม แม็คฯ - [ 2 มี.ค. 48 12:49:17 A:203.154.97.197 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ดีจังครับ ได้ความรู้ขึ้นมาก เขียนเหมือนเราได้ไปร่วมชมเขาเล่นกันด้วยเลยนะ จากคุณ : Pong,New York - [ 2 มี.ค. 48 13:14:42 A:207.38.181.133 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 รู้สึกว่าจะชอบ Blue Note Sound กันนะครับ Jimmy Smith เนี่ยเล่น Soul Jazz แบบเรียกได้ว่าชัดมาก ๆ เลยครับ Back at the Chicken Shack เนี่ย ลงตัวสุด ๆ ของความเป็น Soul Jazz ถ้าใครไม่รู้ว่าเป็นไงก็ต้องลองฟังอัลบั้มนี้ จากคุณ : nattapong - [ 2 มี.ค. 48 23:14:56 A:203.150.105.202 X: ]