ความคิดเห็นที่ 1 ชื่อของคุณล่อแหลมมากครับ คือทั้ง "ล่อ"  (ให้คนอย่างผมทัก) และ "แหลม" (ไปในทางที่จะทำให้คนอย่างก๋ง และคุณครูปะหล่องคิดทะลึ่ง - อิ อิ) และประเด็นที่คุณตั้งมาก็ "ล่อแหลม" อีกเหมือนกัน คือ "ล่อ" (ให้คนสนใจใคร่รู้) และ "แหลม" (คมจนต้องมานึกหาคำตอบตาม) "...ที่ผมรู้คือ น้องนางบ้านนา ถูก “นำเข้า” และผ่านกระบวนการปรับสภาพ โดยยกระดับผ่าน 'การศึกษา' เธอมีราคา เช่นเดียวกับ 'น้ำหอม' ที่มีราคา ทุกอณูในเรือนกายของเธอ..." ขอขยายความตรงนี้หน่อยได้มั้ยครับ ผมสนใจ.... จากคุณ : หัวใจไข้ขึ้น - [ 22 มิ.ย. 48 17:10:23 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งกับคุณหัวใจฯ และขอขอบคุณแทนผู้หญิง สำหรับข้อความดีๆ แบบนี้จากคุณสุภาพบุรุษผู้ตั้งกระทู้ รู้สึกดี ที่ได้อ่านถ้อยความที่บ่งบอกถึงความเห็นคุณค่าของลูกผู้หญิง ไม่ใช่ตีค่าราคาลูกผู้หญิงไทยเหมือนอย่างเช่นคุณผู้ชายนักเสพกาเมทั้งหลาย เด็กสาวจากบ้านไร่ท้องนา..ถูกชุบตัวใหม่ด้วยความไม่เต็มใจ(รึเปล่า?) เรื่องเหล่านี้มีมานานนับกี่สิบปีแล้ว....และก็ยังมีอย่างต่อเนื่องมาเรื่อยๆ เพราะอะไร???.....หนทางแก้ไขและป้องกันมีไหม???...และเมื่อไหร่??? นั่นสิ.........ทำไม???????????????????????????????? จากคุณ : กระแตไทย - [ 22 มิ.ย. 48 21:54:10 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอต้อนรับคุณ  "ขุน  (ไม่)  ขึ้น"  สู่ห้องลูกทุ่งครับ มาพร้อมประเด็นทางสังคมที่เน้นหนักเกี่ยวกับเรื่องของแม่หญิง  ที่ถูกเปลี่ยนแปลงจนแปลกและก็แปร่งไปจากเมื่อก่อน เมื่อคืนได้มีโอกาสไปสถานที่อโคจร  (ด้วยความจำใจ)  ผมเห็นแม่หญิงวัยรุ่นเท้าไฟแต่งกายอย่างเขี๋ยมเสื้อผ้าดีดดิ้นกันอย่างเมามัน   บางหล่อนสูบบุหรี่พร้อมกับกระดกเหล้าเข้าปาก บางหล่อนโอบกอดและรัดรึงเพื่อนชายที่ร่วมทางมาด้วยราวกับกลัวว่าเขานั้นจะจากหล่อนไปไกลโพ้นโดยไม่กลับมาอีก บางหล่อนโก่งคอปล่อยสรรพเศษอาหารแลน้ำที่อัดแน่นในกระเพาะออกมาจนเลอะไปทั่วพื้น บางหล่อนนั่งฟุบคาโต๊ะที่มีเพื่อนพ้องต่างเต้นอยู่รอบ ๆ โดยไม่สนใจดูแลกิริยายามไร้สติ บางหล่อน.....!!!!! ผมคาดคะเนด้วยสายตา  หล่อน  (ส่วนใหญ่)  น่าจะอยู่ในวัยศึกษาเล่าเรียน  และบางหล่อน  (ส่วนน้อย)  น่าจะอยู่ในวัยทำงาน จึงไม่แปลกที่ว่า   ทำไมถึงไม่มีเสียงเพลงมนต์รักลูกทุ่ง เพราะในสำนึกของวัยรุ่นสมัยนี้ต่างตกเป็นสาวกของเพลงที่มีจังหวะเร่งเร้ารวดเร็ว  เป็นเพลงที่ปราศจากเนื้อร้อง  มุ่งให้เกิดความเมามันในการดีดดิ้นเท่านั้นเอง (ถ้าลุงหัวใจกับป้าแตอยู่กับผมเมื่อคืนนี้  สงสัยต้องหัวใจวายเป็นแน่แท้  อิอิ) จึงไม่แปลกที่ว่า ทำไมไม่มีน้ำปรุงที่แก้มนงคราญ ก็เพราะที่แก้มของทุกหล่อนต่างลูบไล้ด้วยเครื่องสำอางและน้ำหอมสัญชาติต่างด้าว  ที่ราคาแพงยิ่งกว่าค่าอาหารของชาวนาทั้งเดือนรวมกัน ผมเคยถามนักศึกษาว่า "คุณเห็นและรู้สึกอะไรในประโยค  "ขล่ยเป่าแผ่วพลิ้วผ่านทิวแถวต้นตาล"  เด็กตอบว่าไม่เห็นและไม่รู้สึกอะไรเลย  เฉย ๆ ผมสงสารลุงอาจินต์  ปัญจพรรค์ ตราบใดที่  "การดู"  และ  "การฟัง"  ยังทรงอิทธิพลต่อการรับสารของวัยรุ่นสมัยนี้มากกว่า  "การอ่าน"  และ  "การคิด"  ผมว่าน้องนางบ้านนาก็จะยังคงถูก “นำเข้า” และผ่านกระบวนการปรับสภาพ ที่ยกระดับด้วย “การศึกษา”  ซึ่งจะทำเธอมีค่าเช่นเดียวกับ “น้ำหอม” ที่มีราคา  นั่นแล อิอิ  มาแลกเปลี่ยนครับ   ผมทะลึ่งมากไปหรือเปล่า  ลุงหัวใจ ป้าแต  อิอิ จากคุณ : ปะหล่อง - [ 23 มิ.ย. 48 15:13:35 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอต้อนรับคุณ  "ขุน  (ไม่)  ขึ้น"  สู่ห้องลูกทุ่งครับ มาพร้อมประเด็นทางสังคมที่เน้นหนักเกี่ยวกับเรื่องของแม่หญิง  ที่ถูกเปลี่ยนแปลงจนแปลกและก็แปร่งไปจากเมื่อก่อน เมื่อคืนได้มีโอกาสไปสถานที่อโคจร  (ด้วยความจำใจ)  ผมเห็นแม่หญิงวัยรุ่นเท้าไฟแต่งกายอย่างเขี๋ยมเสื้อผ้าดีดดิ้นกันอย่างเมามัน   บางหล่อนสูบบุหรี่พร้อมกับกระดกเหล้าเข้าปาก บางหล่อนโอบกอดและรัดรึงเพื่อนชายที่ร่วมทางมาด้วยราวกับกลัวว่าเขานั้นจะจากหล่อนไปไกลโพ้นโดยไม่กลับมาอีก บางหล่อนโก่งคอปล่อยสรรพเศษอาหารแลน้ำที่อัดแน่นในกระเพาะออกมาจนเลอะไปทั่วพื้น บางหล่อนนั่งฟุบคาโต๊ะที่มีเพื่อนพ้องต่างเต้นอยู่รอบ ๆ โดยไม่สนใจดูแลกิริยายามไร้สติ บางหล่อน.....!!!!! ผมคาดคะเนด้วยสายตา  หล่อน  (ส่วนใหญ่)  น่าจะอยู่ในวัยศึกษาเล่าเรียน  และบางหล่อน  (ส่วนน้อย)  น่าจะอยู่ในวัยทำงาน จึงไม่แปลกที่ว่า   ทำไมถึงไม่มีเสียงเพลงมนต์รักลูกทุ่ง เพราะในสำนึกของวัยรุ่นสมัยนี้ต่างตกเป็นสาวกของเพลงที่มีจังหวะเร่งเร้ารวดเร็ว  เป็นเพลงที่ปราศจากเนื้อร้อง  มุ่งให้เกิดความเมามันในการดีดดิ้นเท่านั้นเอง (ถ้าลุงหัวใจกับป้าแตอยู่กับผมเมื่อคืนนี้  สงสัยต้องหัวใจวายเป็นแน่แท้  อิอิ) จึงไม่แปลกที่ว่า ทำไมไม่มีน้ำปรุงที่แก้มนงคราญ ก็เพราะที่แก้มของทุกหล่อนต่างลูบไล้ด้วยเครื่องสำอางและน้ำหอมสัญชาติต่างด้าว  ที่ราคาแพงยิ่งกว่าค่าอาหารของชาวนาทั้งเดือนรวมกัน ผมเคยถามนักศึกษาว่า "คุณเห็นและรู้สึกอะไรในประโยค  "ขล่ยเป่าแผ่วพลิ้วผ่านทิวแถวต้นตาล"  เด็กตอบว่าไม่เห็นและไม่รู้สึกอะไรเลย  เฉย ๆ ผมสงสารลุงอาจินต์  ปัญจพรรค์ ตราบใดที่  "การดู"  และ  "การฟัง"  ยังทรงอิทธิพลต่อการรับสารของวัยรุ่นสมัยนี้มากกว่า  "การอ่าน"  และ  "การคิด"  ผมว่าน้องนางบ้านนาก็จะยังคงถูก “นำเข้า” และผ่านกระบวนการปรับสภาพ ที่ยกระดับด้วย “การศึกษา”  ซึ่งจะทำเธอมีค่าเช่นเดียวกับ “น้ำหอม” ที่มีราคา  นั่นแล อิอิ  มาแลกเปลี่ยนครับ   ผมทะลึ่งมากไปหรือเปล่า  ลุงหัวใจ ป้าแต  อิอิ จากคุณ : ปะหล่อง - [ 23 มิ.ย. 48 15:13:45 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ชะอุ๋ย...ทีแรกนึกว่าไม่ติด   เริ่มเฮี้ยนแล้วสิห้องนี้   เผ่นดีกว่า จากคุณ : ปะหล่อง - [ 23 มิ.ย. 48 15:16:33 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สวัสดีครับ ประเทศไทย สวัสดีครับ คุณ หัวใจไข้ขึ้น ขออภัยครับ เมื่อวานนี้ หลังการตั้งกระทู้ ผมก็ออกจากวงโคจรในโลกอินเตอร์เนต เข้าสู่โลกจริง กระทั่งเลยไปสู่โลกฝัน เมื่อร่ำสุราท่ามแสงดาวระยิบ ในราตรียาวนานครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณด้วยความดีใจในหลาย ๆ ประการ ขออนุญาตเสวนาด้วยหัวใจอิ่มเอมครับ กึ่งปรารภ..... "...ที่ผมรู้คือ น้องนางบ้านนา ถูก “นำเข้า” และผ่านกระบวนการปรับสภาพ โดยยกระดับผ่าน 'การศึกษา' เธอมีราคา เช่นเดียวกับ 'น้ำหอม' ที่มีราคา ทุกอณูในเรือนกายของเธอ..." กึ่งรำพึงรำพัน.... ในอดีต น้องนางบ้านนา ถูก “นำเข้า” โดยกระบวนการแห่งโลกอุตสาหกรรม ในสังคม “ทุนนิยม” ทว่า ! แม่น้องนางบ้านนา (อันหมายรวมถึงพ่อหนุ่มบ้านนา) ถูกนำเข้าในสถานะของ “แรงงาน” อันหมายถึง “แรงกาย” ที่ถูกแปรสภาพ “ซื้อ-ขาย” ได้ สังคมบ้านนอกคอกนา เคยถูก “ปรามาส” ว่า จะล่มสลาย ทว่า ! ก็ยังไม่เป็นไปโดยสิ้นเชิง เพราะ.... เมื่อถึงหน้าฝน หน้านา-หน้าข้าว หนุ่ม-สาวก็เก็บข้าวเก็บของ พร้อมกับเตรียมซื้อหาของฝากกลับไปบ้านนอก กลิ่นฟาง-กลิ่นดิน กระทั่งกลิ่นกายหนุ่ม-สาว ยังหอมกรุ่นในหัวใจ ท่ามโลกศิวิไลซ์ แล้วก็มาถึงวันนี้ การศึกษายกระดับคน และการศึกษาก็ยกระดับราคาคน ในอดีต มีน้องนางบ้านนา ที่ทั้งถูกหลอก และจำเป็นต้องขายมากกว่าแรงกาย แต่มีส่วนน้อย ที่เต็มใจจะขายร่างกายของเธอ แต่ไม่ใช่ปัจจุบัน ในอดีต น้องนางบ้านนา ถูก “นำเข้า” โดยกระบวนการหลั่งไหลทางวัฒนธรรมในสังคมทุน ที่มุ่งเน้นการเติบโตในสังคมเมือง(หลวง) ปัจจุบัน น้องนางบ้านนา ถูก “นำเข้า” โดยไม่จำเป็นต้องเข้าสู่สังคมเมือง(หลวง) เพราะ... การศึกษายกระดับคน และการศึกษาก็ยกระดับราคาคน “น้องนางบ้านนา ถูก “นำเข้า” และผ่านกระบวนการปรับสภาพ โดยยกระดับผ่าน 'การศึกษา' เธอมีราคา เช่นเดียวกับ 'น้ำหอม' ที่มีราคา ทุกอณูในเรือนกายของเธอ..." น้องนางบ้านนาในอดีต ส่วนใหญ่ ด้อยโอกาสทางการศึกษา ซึ่งบางส่วนถูกหลอก และบางส่วนจำเป็นต้องถูก “นำเข้า” สู่การเป็น “คนมีราคา” ในเมือง(หลวง) ทว่า ! น้องนางบ้านนาในปัจจุบัน ส่วนใหญ่มีโอกาสทางการศึกษา และ “การศึกษา” ก็ยกระดับให้เธอ ในทุกภาคส่วนของสังคม ไม่เฉพาะสังคมเมือง(หลวง) ไม่มีใครต้องตอบถึงความยินยอมพร้อมใจ ไม่มีใครต้องตอบถึงความเต็มใจ ไม่มีใครต้องตอบแทนใคร โอ.... บุรีรัมย์ เพิ่งตกเป็นข่าว กับรายชื่อผู้ใช้บริการ 500 รายชื่อ ก่อนหน้านั้น ก็มีมากมาย และต่อจากนี้ก็ยังมีอีกมากมาย มีผู้ซื้อ มีผู้ขาย ทุกอย่างมีราคา แม้กระทั่งคน ทว่า ! ไม่มีน้ำปรุงที่แก้มนงคราญ ขออนุญาตรำพึงรำพันยาว ๆ อย่างนี้ นะครับ คุณหัวใจไข้ขึ้น คงไม่ว่ากระไรนะครับ จากคุณ : ..ขุน(ไม่)ขึ้น.. - [ 23 มิ.ย. 48 16:51:17 A:10.2.3.7 X:203.154.97.197 TicketID:102390 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สวัสดีครับ คุณ กระแตไทย โอ.... ตรงหัวใจเหลือเกิน คนลูกทุ่งคิดตรง ๆ พูดตรง ๆ เรื่องเหล่านี้มีมานานนับกี่สิบปีแล้ว....และก็ยังมีอย่างต่อเนื่องมาเรื่อยๆ เพราะอะไร???.....หนทางแก้ไขและป้องกันมีไหม???...และเมื่อไหร่??? นั่นสิ.........ทำไม???????????????????????????????? นั่นสิครับ ทำไม ทำไม และทำไม ผมนึกถึงเพลง "รอยไถแปร" ที่ "ก้าน แก้วสุพรรณ" ร้องเอาไว้ ในความหมายตามนี้ครับ ทุ่งนาแดนนี้คงร้างไปอีกนาน ข้าเองก็เหลือจะทาน เพราะมันแสนสุดจะแก้ หมดกำลังใจแล้วเรียมเอ๋ยข้าคงตายแน่ จะไถไปอีกก็กลัวแท้ เพราะรอยมันแปรเสียแล้วเรียมเอง สวัสดีประเทศไทยครับ จากคุณ : ..ขุน(ไม่)ขึ้น.. - [ 23 มิ.ย. 48 16:55:43 A:10.2.3.7 X:203.154.97.197 TicketID:102390 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สวัสดีครับ คุณ ปะหล่อง โอ.... คุณปะหล่อง ครับ ขออนุญาตพูดตรง ๆ อีกครั้งครับ ถ้อยคำที่บอกเล่า ฉายภาพที่เป็นและเห็นอยู่ ชัดเจนจริง ๆ ครับ ไม่มีเพลงมนต์รักลูกทุ่ง ไม่มีกลิ่น ไม่มีภาพ ไม่มีเสียง จากธรรมชาติใด ๆ ที่มีก็เพียงการปรุงแต่ง เพื่อการบริโภคอย่างบ้าคลั่ง “น้ำปรุง” ที่ปรุงแต่ง ก็เพียงแตะแต้มที่แก้มนวล นี่ต่างกับ “น้ำหอม” ในทุกอณูกาย ที่มีเพื่อซื้อขายอย่างมีราคา สวัสดีครับประเทศไทย ยุคสมัยแห่งความทันสมัย ยุคสมัยกินด่วนทันใจ เมนูวันนี้ สั่งได้แบบ “เดลิเวอรี่” รับประกันส่งถึงที่ ในกี่นาทีก็ว่ากันไป และ ทุกทิศทั่วไทย เครือข่ายเดียวกัน โอ้เจ้าช่อนกยูง ไม่มีเสียงเพลงมนต์รักลูกทุ่ง ไม่นีน้ำปรุงที่แก้มนงคราญ สวัสดีประเทศไทย และสวัสดีทุก ๆ ท่าน ขอบคุณ และสวัสดีครับ จากคุณ : ..ขุน(ไม่)ขึ้น.. - [ 23 มิ.ย. 48 17:07:55 A:10.2.3.7 X:203.154.97.197 TicketID:102390 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สวัสดีอ้ายน่องปะหล่อง(บังอาจมาเรียกป้าอีกละ) สวัสดีคุณหัวใจฯ และคุณขุน(ไม่)ขึ้น ด้วยค่ะ สถานที่อันชวนให้บันเทิงไปพร้อมๆ กับหัวใจที่ระทึกนั้น ใช่ว่าป้า เอ๊ย! พี่จะไม่เคยได้เยี่ยมกราย เมื่อครั้งถอยหลังไปประมาณสิบกว่าปี(แล้วเหรอเนี่ย) ผู้หญิงคนนี้ใช่ว่าจะเป็นสตรีผู้เพรียบพร้อมดังผ้าพับไว้ เพียงแต่เริ่มไปเมื่อตนเองสามารถหาเงินไปถลุงเองได้แล้ว ยามเช้าเป็นสตรีสวมชุดขาว ติดปีกราวนางฟ้า เดินเยี่ยมหน้าดูแลคนป่วยไข้อยู่ในโรงพยาบาล ตกดึกเหมือนโคถึกที่คึกพิลั่น หอบหิ้วเพื่อนหญิงเหล่าพยาบาลด้วยกันเข้าสู่สถานอันมืดมิด...ไปนั่งกระดิกหาง เอ๊ย! เท้า เต้นเร่าๆ อยู่กลางลานสถานแห่งนั้น เหมือนคนที่โดนกดดันทางอารมณ์มาจากไหน แล้วไประบายอยู่ในนั้น....สุราเมรัยใครว่าเหมาะสำหรับคุณบุรุษเพศเท่านั้น...ฉันลองลิ้มชิมรสมันมาแล้ว ขมก็ขม...กินแล้วก็ปวดหัว...ตื่นมาควานหาพาราเซตามอลกินทุกๆ ครั้งที่เสพมันเข้ากระเพาะ แต่มีหรือจะยั่น....ครั้งนั้นดั่งเมรีที่ขี้เมา...มีหลายครั้งที่ถูกคุณบุรุษหัวงูทั้งหลายเข้าใจผิด คิดว่าพวกเราเป็นสาวใจแตก....จึงพุ่งเข้ามาหา.....คิดจะฉกเอาความเป็นหญิงจากพวกเรา แต่เสียใจ...ขอบเขตความก๋ากั่นของเรามีเท่านั้น(แค่นี้แม่ก็เป็นลมไปหลายตลบแล้ว อิอิ) ฉันมาเพื่อหาความสนุก เติมแต่งชีวิตฉัน ที่วันทั้งวันจมอยู่กับกองเลือดและสิ่งปฏิกูล ที่คุณๆ ทั้งหลายเห็นแล้วร้องยี้...พวกเราทำอย่างนั้นไม่ได้...ด้วยจรรยาบรรณที่ครอบอยู่บนศรีษะ เพียงแค่นั้นจริงๆ ที่กินแล้วเที่ยว จากนั้นมาเมื่อวิถีชีวิตเปลี่ยนไป....จนถึงวันนี้เกือบสิบปีแล้วที่ไม่ได้ย่างเท้าก้าวเข้าไปสถานที่แบบนั้นอีก อย่างมากก็นั่งอยู่ในห้องแอร์เล็กๆ ในร้านอาหารขับขานเพลงกับเพื่อนฝูงพอให้ได้ผ่อนคลายก็กลับคืน อัครสถานวิมานทอง(บ้าน)ดังเดิม...โดยไม่มีน้ำจันทน์มาสะกิดสักนิดแม้แต่แค่ริมฝีปาก นึกอยากจะไปลองเปิดหูเปิดตาอยู่เหมือนกัน(เผื่อใครจะได้เลิกเรียกป้าสักที) แต่ขอโทษมันไม่สามารถเลยจริงๆ เจ้าค่ะ....มีอยู่คืนหนึ่งเจ้าเพื่อนกลุ่มเดิมคิดจะย้อนรำลึกความหลัง ด้วยการชวนเราไปปล่อยแก่...เขย่าเนื้อหนังที่เริ่มหย่อนยานให้หลานๆ พะอืดพะอมเล่น คืนนั้นพากันแต่งตัวอย่างเฉิดฉาย...เลือกหาชุดที่คิดว่าเปรี้ยวที่สุดแล้วในชีวิต เจ้าเพื่อนเราคนหนึ่งซึ่งมีลูกมีสามีแล้ว...ก็กล้าหาญชาญชัยด้วยการยกเอาเสื้อสายเดี่ยวมาใส่(สามีเผลอค่ะ) ส่วนเรารึแค่เสื้อบางๆ สีสันฉูดฉาด(ข้างในเสื้อกล้ามนะเจ้าคะ)ก็ถือว่าเปรี้ยวแล้วนะนั่น ขับรถฉวัดเฉวียนเลียนแบบเด็กแนวไปแถวอาร์ซีเอแหล่งบันเทิงที่ถือว่ายอดฮิตที่สุดแล้ว สำหรับคนเมืองป่าคอนกรีต.....ระหว่างตระเวณแล่นอยู่ในถนนย่านนั้นเพื่อหาทำเลที่เหมาะ เจ้าประคุณเอ๋ย....เชื่อหรือไม่ว่า...บรรดาป้าๆ เอ๊ย พี่ๆ ที่อัดกันอยู่ในรถ 6 คนไม่มีใครกล้าลงจากรถเลย เพราะตามรายทางที่เราเห็น...สาวน้อย(บางคนก็ร่างใหญ่)แต่ละนางแต่งตัวกันชนิดนึกว่าชุดนอน หรือชุดว่ายน้ำ......บางคนด้านหน้ายังกะด้านหลัง(นึกว่าถอยหลังเดิน)ก็ยังไม่วายใส่เกาะอก ไม่รู้ว่ามันเกาะอยู่ได้ยังไงเหมือนกัน....วันนั้นทุกคนมองออกไปข้างนอกแล้วก็ต้องมองเข้ามาข้างใน เพื่อสำรวจตรวจตราพวกเรากันเอง....แบบปลงสังเวช...ก่อนจะมองตากันแล้วส่งสัญญานให้กันว่า อย่าลงไปให้เด็กมันหัวเราะเยาะเราเลยดีกว่ามั้ง......แล้วค่ำคืนนั้นเหล่าป้าผู้ไม่เจียมสังขารทั้งหก ก็ต้องไปนั่งดื่มกาแฟอยู่ในห้างท็อปแทนน้ำจันทน์ในสถานอโคจร...พร้อมเปล่งเป็นเสียงเดียวกันว่า "บ้านใครบ้านมันดีกว่ามั้งเพื่อน" 555555555555 (โอย! อยากหัวเราะทั้งน้ำตา) แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 48 19:44:06 แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 48 18:47:01 แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 48 18:46:04 จากคุณ : กระแตไทย - [ 23 มิ.ย. 48 18:44:39 ]

ความคิดเห็นที่ 10 "หอมดินเคล้ากลิ่นไอฝน" มันหอมหวลชวนชื่นใจมากแค่ไหนคะ "ยุ้งฉางฟางข้าว" นุ่มนวลชวนสัมผัสจริงหรือ "ทุ่งรวงทองผ่องอำไพ" สวยงามมากแค่ไหน สำหรับคนที่เกิดมาท่ามกลางแมกไม้ป่าคอนกรีต ชีวิตได้สัมผัสแต่กลิ่นคอนกรีตและไอน้ำคลำ ผ่านปีแล้วปีเล่า.....เคยได้รู้และได้สัมผัสจากเพลงลูกทุ่งที่โปรดปรานเหมือนสิ่งทดแทนคุณค่าชีวิตที่หายไป อยากรู้ว่าของจริงจะเหมือนในเพลงที่พรรณาไหม ครั้งหนึ่งเคยกระเสือกกระสนดิ้นรนฟันฝ่าพาชีวิตตัวเองหนีจากเมืองฟ้ามหานคร ที่คนต่างถิ่นมองว่าเป็นเมืองฟ้าโสภา...เป็นเมืองศิวิไล...ไปไกลถึงเมืองเหนือ ด้วยคิดว่าจะฝากชีวิตไว้ที่นั่น....ขอเป็นคนติดดิน....คละเคล้าแมกไม้นานาพันธ์ ให้ชีวิตสมบูรณ์พร้อมด้วยความเจริญทางธรรมชาติ...ดีกว่าอยู่กับแหล่งที่ถูกปั้นแต่งขึ้นมา แต่พระเจ้าเม็งรายท่านทรงไม่อนุญาตให้คนจากป่าคอนกรีตคนนี้...ได้อยู่ใต้ร่มเศวตฉัตรของพระองค์ ชีวิตจึงไปไม่ถึงฝั่งฝัน...ต้องซมซานกลับสู่มหานครมานั่งดมไอน้ำคลำอีกครั้ง แปลกพิลึกที่คนเมืองป่าคอนกรีตอย่างเรากลับเฝ้ากระเสือกกระสนดิ้นรนคืนสู่บรรยากาศแห่งท้องทุ่ง บ้านนาป่าเขาคือดินแดนที่เราเฝ้าฝันหา....บั้นปลายชีวิตขอฝากไว้ใต้พื้นดินที่ฉ่ำชุ่มไปด้วยหยาดฝน และปกคลุมไปด้วยทุ่งหญ้าเขียวขจี จะเป็นที่ใดก็ได้แต่ไม่ใช่มหานครแห่งนี้ ในขณะที่เด็กสาวจากท้องทุ่งกลับกระเสือกกระสนดิ้นรนอยากมาสัมผัสป่าคอนกรีต ด้วยคิดว่ามหานครเป็นเมืองฟ้าอมรที่จะให้ได้ทุกอย่างตามที่หวัง อาจนำความเจริญด้วยทรัพย์มาสู่้ตน หารู้ไม่ว่าคนในเมืองเองยังต้องต่อสู้ฟันฝ่า และแก่งแย่งชิงดีกันแทบตายกว่าจะได้มา หืดขึ้นคอ นรกกินหัวไปกันไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่แล้ว ที่ไหนมีความเจริญที่นั่นย่อมมีความวิบัติ มันเป็นเรื่องจริงที่ผู้เฒ่าผู้แก่คนหนึ่งเคยกล่าวเตือนเราไว้ และเราก็ได้เห็นจริงตามนั้นแล้วด้วย อยากจะสร้างกำแพงเมืองปิดกั้นรึก็ทำไม่ได้ อยากจะกู่ร้องให้ก้องไปทั่วรึใครจะฟัง ของแบบนี้ต้องให้ได้มาสัมผัสเรียนรู้เอง...แล้วเจ้าจะรู้ว่าน้ำตาตกในมันเป็นยังไง แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 48 19:41:49 จากคุณ : กระแตไทย - [ 23 มิ.ย. 48 19:39:17 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สวัสดีครับ คุณกระแตไทย ทีเล่ามา เห็นภาพได้ชัดเจนเลยครับ น่าเสียดาย หนุ่มสาวปัญญาชน ที่ถลำตนจนลืมไปว่า บางทีคำตอบของชีวิตง่าย ๆ อาจไม่ได้อยู่ที่การแสวงหาควมสุขเพียงเปลือกนอกเท่านั้น คิดแล้ว ให้รู้สึกหดหู่ใจจริง ๆ ครับ สวนที่ถามถึงกลิ่นดิน กลิ่นฟาง อยากบอกครับว่า กลิ่นดินหอมจริง ๆ ช่วงนี้ หน้าฝนอยู่ ถ้ามีโอกาสไปเที่ยวต่างจังหวัด เอาใกล้ ๆ อย่างลำตะคอง ก็พอไหวครับ นั่งเล่นริมลำตะคอง เวลาแดดร่มลมตก เย็น ๆ ถ้าปะเหมาะเคราะดี ฝนตกพรำ ๆ ลงใส่ดินแดงที่ถูกแดดเผาให้อุ่น ๆ อยู่ กลิ่นดินจากไอดินที่ลอยขึ้นมาปะทะจมูก หอมและสดชื่นติดในหัวใจจริง ๆ ครับ อืม.... คุยกับคุณกระแตไทย แล้วอยู่ ๆ หัวใจก็ประหวัดถึงครับ คุณหัวใจไข้ขึ้น และคุณปะหล่อง หายไปไหนหนอ ความเงียบทำให้หัวใจโหยหาแกมคิดถึงจริง ๆ ครับ ฝากโคลงไว้สักบทแล้วกันครับ เงียบเงียบฟังหม่นเศร้า.......หัวใจ ยินทุ่งเอ่ยความใน.............ตอกย้ำ ลมเอยพร่ำคำใด...............ไฉนเจ็บ จำเอย คนอยู่กับใจช้ำ..................ชอกช้ำระกำใจฯ สวัสดีครับ จากคุณ : ..ขุน(ไม่)ขึ้น.. - [ 24 มิ.ย. 48 14:08:43 A:10.2.3.7 X:203.154.97.197 TicketID:102390 ]

ความคิดเห็นที่ 12 "คนอยู่กับใจช้ำ..................ชอกช้ำระกำใจ" ชอบประโยคนี้จังเลยค่ะ...อ่านถึงประโยคสุดท้ายน้ำตามันก็ไหลออกมาเองโดยไม่ได้ตั้งใจ(จริงๆ นะไม่ได้แสร้งกล่าว) คนอยู่กับใจช้ำเนี่ยมันทรมานจริงๆ นะคะ ใครไม่เป็นก็จะไม่รู้หรอก ว่าการทนอยู่กับความบอบช้ำหน่ะ มันสุดแสนจะเจ็บปวดมากแค่ไหน...การเป็นคนที่ยังมีลมหายใจอยู่ถ้ามันได้รับแต่สิ่งดีๆ และความสุขสมหวัง โลกมันคงดูน่าอยู่กว่านี้เยอะนะคะ...แต่หากทุกอณูของลมหายใจจะต้องรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่ซ่อนเร้นอยู่ ต้องผจญอยู่กับความไม่แน่นอนของคน...และต้องรับรู้ถึงความผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตลอดจนการค้นหาคุณค่าทางจิตใจของมนุษย์คนแล้วคนเล่าอย่างไม่มีที่สิ้นสุด..เราไม่มีโอกาสได้รู้เลยว่า คนไหนรู้สึกอย่างไรกับเรา...คนไหนที่จริงใจ...และคนไหนที่หลอกเรา...หรือเพราะเราโง่เง่าเต่าตุ่นและอ่อนเดียงสาต่อโลกเกินไป แตถึงได้เบื่อไอ้โลกกลมที่เต็มไปด้วยแสงสว่างนี้...กลางวันสว่างไสวด้วยแสงแห่งอาทิตย์ กลางคืนก็สว่างไสวด้วยแสงแห่งนีออน...แต่แสงเหล่านั้นกลับส่องไม่ได้ถึงแก่นแท้ของใจคน แตเคยได้มีโอกาสเสวนาธรรมกับหลวงพ่อรูปหนึ่งในวันที่เข้าไปบวชชีพราหมณ์ที่ จ.สิงห์บุรี หลวงพ่อท่านสอนแตว่าการพ้นจากบ่วงกรรมและบ่วงทุกข์นั้นไม่จำเป็นหรอกว่าความตายเท่านั้นที่ทำให้เราหลุดพ้น การเป็นคนที่ยังมีชีวิตอยู่ก็สามารถที่จะหลุดพ้นได้เช่นกัน...ถ้าเรารู้จักคำว่า "ปล่อยวาง" แตเถียงหลวงพ่อว่าไม่จริงหรอกเจ้าค่ะ ตราบใดที่เรายังมีลมหายใจ..สมองมันก็ยังคงสั่งการ ใจมันก็ยังคงตอบสนอง....ตราบนั้นเราก็ไม่มีวันหลุดพ้นมันไปได้...หลวงพ่อท่านมองหน้าแต แล้วท่านก็ถอนหายใจก่อนจะตอบกลับมาสั้นๆ ว่า..... "เออ...ไอ้เด็กดื้อ" (555) ชักนอกเรื่องเปรอะเปื้อนไปกันใหญ่...เนื่องด้วยว่าอินกับประโยคสุดท้ายในกลอนของคุณขุน(ไม่)ขึ้นมากไปหน่อย อารมณ์มันก็เลยเตลิดเปิดเปิงไป.................ก็ต้องขออภัยไว้ ณ.ที่นี้ด้วยนะคะ แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 48 17:20:35 จากคุณ : กระแตไทย - [ 24 มิ.ย. 48 17:12:24 ]

ความคิดเห็นที่ 13 พูดถึงกลิ่นดิน ผมคิดว่าคงยากสำหรับคนที่ไม่เคยสัมผัสกับกลิ่นดินที่เป็นธรรมชาติแท้ๆ และหรือเพิ่งเพียงแค่ได้สัมผัส จะทราบซึ้งและรู้สึกลึกเข้าไปข้างในถึงความ หอม ของดินหลังจากฝนแรกพรำใหม่ๆ คนท้องทุ่งไร่นา จะรู้สึกจากการซึมซับสิ่งเหล่านี้มาเป็นเวลาช้านานได้เป็นอย่าดี กลิ่นดิน กลิ่นฟางข้าว หรือแม้แต่หญ้ากอเขียวๆ ก็ยังมีกลิ่นหอม คราใดที่ได้กลับบ้านนอก หรือได้เดินทางไปต่างจังหวัด ทันทีที่สายตาได้ทอดยาวไปไกลจนสุดลูกหูลูกตา มองเห็นท้องนาหรือทุ่งหญ้าเขียวขจี ก็อดคิดถึงความหลังไม่ได้ สมัยเด็กๆตอนอยู่บ้านนอก (เอะพูดยังงี้ เขาจะว่าเราแก่มั้ยเนี่ย) ตอนช่วยพ่อแม่เกี่ยวข้าว จูงวัวไปไถนา หาปลาตามมุมนา หลังเกี่ยวข้าวเสร็จจะเป็นช่วงหน้าร้อน เล่นว่าวกับเพื่อนๆ จนเกือบมืด และนั่งบนคันนาดูพระอาทิตย์ตกดิน ก่อนพระอาทิตย์ตกดิน สีจะแดงและโตซึ่งจะสวยงามมาก พอกลางคืนก็ไปเที่ยวงานวัด คิดแล้วมันช่างมีความสุขเสียเหลือเกิน ไม่น่าคิดผิดที่หลงเข้ามาอยู่ในเมืองคอนครีต ชีวิตเหมือนนักรบต้องต่อสู้กันทุกวัน ชนะบ้างแพ้บ้าง เครียด คนเรานี่ไม่รู้อะไรนักหนา ไม่ใช่ว่าจะอยู่ค้ำฟ้า แต่ต้องดิ้นรนกันเหลือเกิน อันไหนคือความสุขยังไม่รู้กันเลย ยังไงก็แล้วแต่ ผมก็ได้ตั้งปณิธานไว้แล้วว่า อีกไม่เกิน 10 ปีข้างนาก็จะกลับไปสู่ สามัญ ใช้ชีวิตแบบชาวทุ่ง หาผักบุ้งผัดน้ำมันหมู หาปูตามรูคันนา หาปลาไว้แกงส้ม ปลูกชะอมไว้ริมรั้ว กินแกงคั่วฟังเพลงลูกทุง โอ้ย..มีความสุขเหลือเกิน ไม่รู้ว่าฝันไปหรือเปล่า นี่แหละครับชีวิตลูกทุ่งของผม ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยคนสำหรับห้องนี้นะครับ ผมอาจจะพูดห้วนๆไปนะครับ ก็ยังงี้แหละครับคนบ้านนอก อยู่บางกอกมาเกือบ 30 ปี ก็ไม่เป็นจิ้งจกสักที.....ขอให้โชคดีทุกท่านครับ  สวัสดีครับ จากคุณ : น้าฐา (เกาะแซะ) - [ 24 มิ.ย. 48 18:12:21 ]

ความคิดเห็นที่ 14 555555 ..........moderation in all things จากคุณ : chick_alive - [ วันต่อต้านยาเสพติดโลก 08:50:27 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ปกติเข้าคลับนี้แล้วมักจะแวะกระทู้ล่างสุดก่อน นี่สะดุดชื่อกระทู้  สะดุดหัวแทบคะมำชื่อคนตั้งกระทู้ แวะเข้ามาทัก ... หอมกลิ่นดิน ... คนเคยอยู่แถบชนบทสัมผัสได้เหมือน  น้าฐา (๑๓) ว่านั่นล่ะ              . เข้าหน้าฝน  คิดถึงตัวเองสมัยเด็ก - - - วิ่งเล่นกลางฝน - - - ดีใจที่ฝนตก - - - และแล้ว          "เด็กตัวดำวิ่งตากฝนจนหวัดงอม"                         จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 27 มิ.ย. 48 12:44:45 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อิอิ  กลับมาแล้วหลังจากใช้ชีวิตหัวหกก้นขวิดอยู่สองวัน เสาร์ไปตกปลา  อาทิตย์ทำความสะอาดบ้าน บ้านที่รกดังรังหนู  ผมใช้เวลาครึ่งวันจึงเสร็จ แต่อนิจา  ใจคนเล่า  ต้องนานเท่าใดถึงจะสะอาด ป้าแต  อิอิ  ช่วงนี้ป้ามีเรื่องเล่าเยอะเลยนะ   โดยเฉพาะเรื่องสาว ๆ พยาบาลอ่ะ  เอาอีก ๆ หนูชอบอ่านอ่ะ  ป้าเล่ามาเยอะ ๆ นะป้านะ หวัดดีทุกท่านครับ  ห้องนี้คึกคัดขึ้นเยอะเลย ตั้งแต่ทั่นขุน  (ไม่)  ขึ้นเข้ามาวางระเบิด เอ้ย  มาร่วมสนทนา   ลุงหัวใจก็ใจแข็งจริงจริ้ง   ทั่นขุนอุตส่าห์มาเยื่ยม  ยังไม่ยอมออกมาอีก สงสัยกลัวใครจับแน่เลย  มีคดีอะไรหรือเปล่าครับลุง ช่วงนี้ทำหลบ ๆ ซ่อน ๆ เป็นนิจาเลยนิ   อิอิ  แซวเล่นนะลุง  อย่าโกรธนะ แก้ไขเมื่อ 27 มิ.ย. 48 12:58:29 จากคุณ : ปะหล่อง - [ 27 มิ.ย. 48 12:55:13 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เออ.....เจ้าปะหล่อง...ไม่แก่บ้างให้มันรู้ไป..เรียกอยู่ได้ ป้า ป้า   จากคุณ : กระแตไทย - [ 27 มิ.ย. 48 23:52:15 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เขาว่าคนแก่เคยหนุ่ม  แต่คนหนุ่มไม่เคยแก่ คำนี้มีนัยยะอะไรให้น่าคิด  อิอิ จากคุณ : ปะหล่อง - [ 28 มิ.ย. 48 10:31:04 ]

ความคิดเห็นที่ 19 สวัสดีครับ ประเทศไทย พร้อมกับสวัสดีทุก ๆ ท่านครับ บรรยากาศไอฝน ฟ้าหม่น คนเหม่อ ดีเหลือเกินนะครับ สวัสดีครับ คุณกระแตไทย ขอบคุณครับ ที่ชอบ ผมหัดเขียนโคลงประสา “ครูพักลักจำ” ครับ อ่านเอาบ้าง ฟังเอาบ้าง เขียนตามเพื่อน ๆ บ้าง ก็พอเขียนได้ แต่ไม่ใคร่ดีนัก เขียนเป็นไปตามอารมณ์น่ะครับ ดีใจที่ คุณกระแตไทย ชอบครับ ว่าไปแล้ว ความเจ็บช้ำ ก็ทรมานจริง ๆ แหละครับ แต่ก็นั่นแหละ แล้วถ้าไม่มีความเจ็บช้ำ ก็คงไม่มีการเปรียบเทียบ ถ้าอย่างนั้น ความสุขที่มีมา ก็คงไม่มีค่ามากมาย กระทั่งเราถวิลหา โหยหาเหลือเกิน ด้านตรงข้ามก็ดีไปอย่างนะครับ เมื่อมีทุกข์ ก็ทำให้เรารู้จักคุณค่าของความสุข เมื่อเสียไป เราก็ได้รู้ คุณค่าของการได้มา และ ฯลฯ “ปล่อยวาง” เป็นคำง่าย ๆ เป็น “ธรรม” ที่แท้ ทว่า ! ยากเหลือเกินเหมือนกัน สำหรับปุถุชน ที่ยังว่ายเวียนอยู่กับวัฏฏะสงสาร และยังอยู่กับ รัก โลภ โกรธ หลง แล้วเราก็คงดื้อ อย่างที่พระท่านบอกจริง ๆ แหละครับ ผมก็คงตามสภาพแหละครับ มีชีวิตกับชีวิตที่เป็นไป ไม่เบียดเบียนใคร ไม่ทำร้ายใคร มีความสุขกับความทุกข์ของตัวเอง แค่นี้ ก็พอจะสงบได้บ้างแล้วล่ะครับ โอ... ขออภัย ผมไปเรื่อยเปื่อย กับฤดูฝน เสียแล้วไหมล่ะครับ จากคุณ : ..ขุน(ไม่)ขึ้น.. - [ 28 มิ.ย. 48 19:38:27 A:10.2.3.7 X:203.154.97.197 TicketID:102390 ]

ความคิดเห็นที่ 20 สวัสดีครับ น้าฐา (เกาะแซะ) ยินดีที่ได้พูดคุยครับ เห็นด้วยอย่างหมดหัวใจจริง ๆ ครับ คนเราไม่รู้อะไรนักหนา ไม่รู้ว่า ดิ้นรนแสวงหาอะไร ดิ้นรนไป ความสุขอยู่ที่ไหน บางทีก็ไม่รู้เลย เฮ้อ.... คิดถึงไอดินกลิ่นหญ้า คิดถึงบ้านนาป่าเขา คิดถึงถิ่นเคยเนา คิดถึงบ้านเราที่เป็นมา เฮ้อ ....อีกทีครับ อ้อ.... อีกนิดครับ น้าฐา ชอบอันนี้ ที่เขียนเหมือน “ร่าย” ขออนุญาตยกมาอีกที “หาผักบุ้งผัดน้ำมันหมู หาปูตามรูคันนา หาปลาไว้แกงส้ม ปลูกชะอมไว้ริมรั้ว กินแกงคั่วฟังเพลงลูกทุ่ง” โอ๊ย มีความสุขเหลือเกิน ผมเห็นด้วยจริง ๆ ครับ จากคุณ : ..ขุน(ไม่)ขึ้น.. - [ 28 มิ.ย. 48 19:44:10 A:10.2.3.7 X:203.154.97.197 TicketID:102390 ]

ความคิดเห็นที่ 21 สวัสดีครับ คุณ chick_alive เอ่อ..... อ่า..... ..........moderation in all things .. ไอ้หนุ่มลูกทุ่ง เกือบแย่เลยครับ -ขอบคุณนะครับ ที่มาพูดคุยกัน ข้ามันลูกทุ่ง ข้านอนมุ้งสี่สาย ผูกด้วยเชือกจูงควาย เอนกายแล้วสิ้นลำเค็ญ ไม่ต้องสนใจ มาดัดนิสัย ข้าหรอกบานเย็น ข้ามันลูกทุ่ง เอ็งก็คงเห็น ข้าเป็นเช่นคนชาวนา เอาเพลง “ข้ามันลูกทุ่ง” ของ “ม. ฤทธิ์เต็ม” มากระเซ้าเล่น อย่าขุ่นเคืองโกรธกันนะครับ สวัสดีครับ จากคุณ : ..ขุน(ไม่)ขึ้น.. - [ 28 มิ.ย. 48 19:48:46 A:10.2.3.7 X:203.154.97.197 TicketID:102390 ]

ความคิดเห็นที่ 22 สวัสดีครับ คุณ ศาลาไทย (salathai) ยินดีครับ ที่เข้ามาพูดคุยเสวนากัน ขออภัย ถ้าทำให้ต้องสะดุด เสีย ๒ ครั้ง สะดุดชื่อกระทู้ สะดุดชื่อบุคคล โอ.... ถ้าเป็นแถวบ้านผม อาจสะดุด “หัวคันนา” ได้อีกนะครับ พูดถึงบรรยากาศหน้าฝน คิดถึงทุ่งนากว้างไกลสุดสายตา ดินดำน้ำชุ่ม สมดังฉายา ในน้ำมีปลา ในนามีข้าว เสียดาย ภาพในปัจจุบัน ดูจะเลือน ๆ ไปเสียแล้ว วันนี้ ใน “น้ำ” นอกจากจะไม่ค่อยมีปลา แล้วยังไม่ค่อยจะมีน้ำเสียอีกด้วย แล้วก็คงไม่ต้องพูดถึงในนา เพราะปัจจุบัน ที่นา กลายเป็นสนามกอลฟ์ และหมู่บ้านจัดสรร ไปเสียแล้ว ผมคิดถึง ไอ้ขวัญ-อิเรียม คิดถึง ทุ่งรวงทอง คิดถึงกลิ่นโคลนสาบควาย คิดถึงรอยไถแปร และคิดถึง ฯลฯ ครับ เฮ้อ... หน้าฝน บางทีก็ไม่มีฝน หน้าฝน บางทีฝนก็มาเสียถล่มทลาย ที่นาเหลืออยู่ไม่เท่าไร แต่ที่เหลือไม่เท่าไร ถ้าไม่นาแล้ง ก็นาล่ม แถมควายยังหาย เหลือไม่เท่าไร จนอีกหน่อย คงต้องไปดูทีพิพิธภัณฑ์ควาย แถว ๆ สุพรรณบุรี กระมัง เฮ้อ.... สวัสดีประเทศไทย ต้องขออภัยจริง ๆ ครับ สวัสดีครับ จากคุณ : ..ขุน(ไม่)ขึ้น.. - [ 28 มิ.ย. 48 19:57:20 A:10.2.3.7 X:203.154.97.197 TicketID:102390 ]

ความคิดเห็นที่ 23 สวัสดีครับ คุณปะหล่อง ดีใจที่ได้ร่วมเสวนาอีกครั้งครับ ผมไม่ได้มาวางระเบิดนะครับ โอ...ไม่ได้เลยครับ ผมดีใจที่มีที่นี่ ดีใจที่ได้เจอหลาย ๆ คน ที่รักบทเพลง โดยเฉพาะบทเพลงในสายสกุลลูกทุ่ง ด้วยความดีใจก็เลยมาชวนคุยนี่แหละครับ อยากบอกว่า ที่นี่อบอุ่นไม่น้อยเลยครับ หลาย ๆ ท่าน มาร่วมพูดคุยอย่างกันเอง ดีใจเหลือเกินครับ เสียดายอยู่อย่าง ตอนนี้ ไม่รู้ว่า คุณหัวใจไข้ขึ้น หายไปไหน สงสัยต้องออกประกาศแล้วล่ะครับ อีกนิดนะครับ อันนี้ครับ "เขาว่าคนแก่เคยหนุ่ม แต่คนหนุ่มไม่เคยแก่ คำนี้มีนัยยะอะไรให้น่าคิด อิอิ " ผมก็คิดว่า ผมน่าจะยังไม่เคยแก่นะครับ เอ่อ... ไม่แน่ใจว่า จะผิดพลาดหรือเปล่า ถ้าผิดพลาด ก็คงต้องขออภัย เอ่อ ... เดี๋ยวผมต้องขออนุญาตไปถาม คุณ(ป้า)กระแตไทย อีกทีแล้วกันนะครับ สวัสดีครับ จากคุณ : ..ขุน(ไม่)ขึ้น.. - [ 28 มิ.ย. 48 20:03:31 A:10.2.3.7 X:203.154.97.197 TicketID:102390 ]

ความคิดเห็นที่ 24 อืมมมมมมมม.... เพลงมนต์รักลูกทุ่ง เป็นอีกเพลงที่ผมว่าแต่งได้สุดยอดมาก..... สัมผัส คล้องจอง ได้สวยจริง......... เป็นความงดงามที่เพลงสมัยนี้ไม่ค่อยจะมี จากคุณ : ตุ้ม แม็คฯ (Toom McCartney) - [ 28 มิ.ย. 48 23:30:34 ]

ความคิดเห็นที่ 25 สวัสดีคุณขุน(ไม่)ขึ้น(สมควรแล้วอยากมาเรียกเราว่าป้า)เป็นมิตรกันอยู่ดีๆ จะเป็นศัตรูกันก็อีตรงที่เรียกว่า "ป้า" นี่แหล่ะ...นึกถึงเจ้าน่องปะหล่องแล้ว... "อารมณ์เสีย"  (ต้วก่อชนวนเลยนะนั่น) จากคุณ : กระแตไทย - [ 29 มิ.ย. 48 00:22:11 ]

ความคิดเห็นที่ 26 แวะเข้ามาอีก  เข้ามาขำ   - - - >  (สมควรแล้วอยากมาเรียกเราว่าป้า) ป้ากระแต เจ้าขา  พี่ปะหล่องเรียก "ป้า"  งั้นศาลาไทยก็ต้องเรียกป้าสิคะ ป้าของพี่ก็ต้องเป็นป้า  เอ... แล้วถ้าพี่ของป้า  ก็ต้องป้าอีกหงะ แหะ ๆ ศาลาไทยล้อเล่นนนนนนนนนนน... กำลังอึ้ง ๆ กะ "ป้า" อยู่  เริ่มมีคนมาเรียกป้าแล้วเหมือนกัน   เกือบลืมทักเจ้าของกระทู้ คุณ ..ขุน(ไม่)ขึ้น.. - - - ชื่อได้ใจจริง ๆ เอาอะไรคิดเนี่ย... "หัวคันนา"  ศาลาไทยก็เคยสะดุดนะคะ สมัยอยู่ต่างจังหวัดเนี่ย  ไม่ได้สะดุดอย่างเดียว  ยิ่งหน้าฝนแบบนี้  "หัวคันนา"  มันลื่นค่ะ เดิน ๆ ไปต้องคอยระวังไม่งั้นมีลื่นไถล  จาก "หัวคันนา"  ก็เลยกลายเป็น "หัวคะมำ" แต่ก็สนุกดี  ตัวเปื้อนโคลนก็คลุกโคลนซะเลย               เฮ้อ... หน้าฝนของคนอยู่ในเมืองกรุงก็คงทำได้แค่เพียง  ออกไปยืนระเบียงมองฝนหล่นจากฟ้า... โอย... หาเหตุกลับบ้านต่างจังหวัดดีกว่า  ป่านนี้ "หัวคันนา" แถวนั้นคงคิดถึงศาลาไทยเหมือนกัน ปล. ขออภัยอะไรหว่า  มีอะไรต้องขออภัยเหรอคะ หรือ ขออภัยที่  ..ขุน(ไม่)ขึ้น..  แซวเล่นค่ะ         . แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 48 13:05:13 จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 29 มิ.ย. 48 12:28:01 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ชะอุ๋ย  นี่เรากลายเป็นชนวนระเบิดไปแล้วหรือนี่ พี่แตคนสวย  (เรียกแบบหวานปานน้ำผึ้งเดือนห้า  เผื่อป้า  เอ้ย  พี่แตจะหายเคือง  อิอิ)  อย่างนี้ต้องไถ่โทษด้วยเพลง อุทยานดอกไม้ (มอบให้พี่แตคนสวยคนเดียวเลย)     ชมผกา จำปาจำปี กุหลาบ ราตรี พะยอม อังกาบ ทั้ง กรรณิกา ลำดวน นมแมว ซ่อนกลิ่น ยี่โถ ชงโค มณฑา สายหยุด เฟื่องฟ้า ชบา และสร้อยทอง     บานบุรี ยี่สุ่น ขจร ประดู่ พุดซ้อน  พลับพลึง หงอนไก่ พิกุล ควรปอง งามทานตะวัน รักเร่ กาหลง ประยง พวงทอง บานชื่นสุขสอง พุทธชาด สะอาด แซม.. ** พิศ..พวงชมพู  กระดังงาเลื้อยเคียงคู่ ดูสดสวยแฉล้ม รสสุคนธ์ บุนนาค นางแย้ม สารภี ที่ถูกใจ     งามอุบลปนจันทร์กระพ้อ ผีเสื้อแตกกอ พร้อมเล็บมือนาง พุดตาล กล้วยไม้ ดาวเรือง อัญชัน ยี่หุบ มะลิวัลย์แลวิไล ชูช่อสไว เร้าใจในอุทยาน ใครว่าง ๆ ลองนับเหล้น ๆ ว่ามีอยู่กี่ดอก นับถูกไปรับรางวัลที่ลุงหัวใจ  แต่ถ้าไม่ถูก ไปรับไม่เรียนที่คุณขุน  (ไม่)  ขึ้น  อิอิ จากคุณ : ปะหล่อง - [ 29 มิ.ย. 48 13:26:24 ]

ความคิดเห็นที่ 28 สวัสดีครับ ทุก ๆ ท่าน ฝนที่หล่นร่วง ชำระฟ้าให้สดใส หัวใจก็ฉ่ำชื่น กับสายฝนโปรยปราย คงจริงบ้างไม่มากก็น้อยนะครับ สวัสดีครับ คุณ ตุ้ม แม็คฯ (Toom McCartney) เห็นด้วยหมดหัวใจเลยครับ “มนต์รักลูกทุ่ง” สัมผัส คล้องจอง งดงาม เป็นบทกวีที่งดงาม แม้ไม่มีทำนองเพลงรองรับก็ตาม เพลงสมัยเก่า เขียนเพลงมีสัมผัสเป็นบทกลอน แทนทั้งนั้นครับ ท่านว่า (คงหลายท่านครับ เพราะถามทีไร ก็ไม่ตรงกันสักที) คนไทยเจ้าบทเจ้ากลอน ท่านว่า ในสมัยก่อน พูดจา ร้อง-รับ กันเป็นเพลง เลยทีเดียวเจียวล่ะ แล้วยิ่งพยัญชนะไทย มีเสียงดนตรี “สามัญ-เอก-โท-ตรี-จัตวา” ดนตรีก็มีมาโดยเนื้อกลอนนั่นแล้วละครับ ถ้าสังเกตดู เพลงพื้นบ้านทั้งหลาย ไม่ต้องมีดนตรีประกอบ มีแค่เครื่องประกอบจังหวะ ไว้เคาะไว้ตีไว้เขย่า แค่นั้น ก็เพราะพริ้งงดงามเสียเหลือเกินแล้วครับ น่าเสียดายจริง ๆ ที่สัมผัสของเพลง ในยุคปัจจุบัน หายไป เหลือยู่ไม่เท่าไร จนทำให้ความงดงามของเนื้อเพลงดูลดทอนลง น่าเสียดายครับ เสียดาย ที่คนเขียนเพลงไม่ค่อยอยากรู้ว่า บทเพลงในอดีตที่คงอยู่เป็นอมตะ นี่เป็นเพราะการใช้สัมผัสทั้งเนื้อหาและหัวใจ ก็แหม ! เพลงที่มีสัมผัส ทำให้เราจำบทเพลงนั้น ๆ ได้ขึ้นใจ มันก็ฮึมฮัมได้ตลอด ส่งต่อผ่านยุคสมัยกันมา แต่เพลงสมัยใหม่ นึกได้หนึ่งท่อน แล้วต่ออีกท่อนไม่ได้ ก็เพราะมันไม่สัมผัส มันก็เลยไม่อยู่ผ่านกาลเวลา พูดแล้ว ก็น่าเสียดายเหมือนกันนะครับ ขอบคุณมากครับ ที่ร่วมพูดคุยกันครับ ยินดีจริง ๆ ครับ จากคุณ : ..ขุน(ไม่)ขึ้น.. - [ 29 มิ.ย. 48 17:14:51 A:10.2.3.7 X:203.154.97.197 TicketID:102390 ]

ความคิดเห็นที่ 29 สวัสดีครับ คุณกระแตไทย อย่าอารมณ์เสียเลยนะครับ คนไทยเราก็ต้องนับญาติน่ะครับ นับเป็นพี่เป็นน้อง เป็นลุงเป็นป้า เป็นน้าเป็นอา และ ฯลฯ อบอุ่นดีหรอกนะครับ ท่าน(อีกแล้ว) ว่า อารมณ์ขุ่นมัวครั้งหนึ่ง ทำให้อายุเพิ่มไปอีกไม่น้อยเลยนะครับ ฟังเพลงดีกว่าครับ ฟังเพลงแล้วอารมณ์ดี พออารมณ์ดี ก็มีความสุข แบบที่ “สามารถ พยัคฆ์อรุณ” ว่าไว้แหละครับ ฝนตกปรอย ๆ ท้องฟ้าครึ้ม ๆ ก็เลยนึกถึงเพลง “อีสานบ้านเฮา” ต้นฉบับร้องโดย “เทพพร เพชรอุบล” ผลงานการประพันธ์ของ ครูพงษ์ศักดิ์ จันทรุกขา ครับ หอมผักคะแยง ยามฟ้าแดงค่ำลงมา แอ้บแอ้บ เขียดคานา ร้องยามฟ้าฮ้องฮวน ๆ เขียดโมง เขียดขาดำ เสียงหมอลำพากันม่วน เมฆดำลอยปั่นป่วน ฝนตกมาสู่อีสาน .............. ...................... โอ.....ฟังแล้วม่วนคัก ๆ อิหลีตัว เอ่อ... หัวเราะกันวันละนิด จิตใจแจ่มใสนะครับ สวัสดีครับ จากคุณ : ..ขุน(ไม่)ขึ้น.. - [ 29 มิ.ย. 48 17:28:48 A:10.2.3.7 X:203.154.97.197 TicketID:102390 ]

ความคิดเห็นที่ 30 สวัสดีครับ คุณศาลาไทย ยินดีครับ ที่กลับมาพูดคุยกันอย่างครื้นเครง เอ่อ... หารือ นิดหน่อยนะครับ คุณศาลาไทย เริ่มมีคนเรียกป้าแล้ว งั้นผมก็คงต้องเรียก ป้าศาลาไทย ด้วยหรือเปล่าครับ เอ่อ... หารือนะครับ คงไม่ว่ากระไร พูดถึง “หัวคันนา” ก็เลยนึกถึงท้องนาเขียวขจี เป็นทุ่งกว้างสุดสายตาจริง ๆ ครับ นึกถึง “เถียงนาน่อย” ที่ไอ้หนุ่มกับอิสาว มักแอบใช้เป็นสถานที่พรอดรักกัน มี “ทุ่งข้าว” ก็ต้องมี เสียงขลุ่ย เข้าคู่กันจริง ๆ ครับ แล้วยิ่งพอข้าวตั้งทอง เห็นรวงข้าวสีทอง โค้งรวงน้อมกายสู่ดิน ก็ยิ่งเห็นภาพงดงามจริง ๆ เลยครับ สมัยก่อน ขอแรงกัน ช่วยกันคนละแรง มา “ลงแขก” กัน เดี๋ยวนี้ คงหายากเต็มทีครับ “ลงแขก” ความหมายดี ๆ ของการร่วมแรงร่วมใจ ด้วยน้ำใจของคนที่มีให้กัน กลายความหมายเป็นพฤติกรรม ra-yum-tum-บอน ของคนที่รุมรังแกคนที่ไม่มีทางสู้ เพื่อสนองตอบทางเพศให้กับตัวเองและพวกพ้อง คิดแล้วหดหู่จริง ๆ เลยครับ เอ่อ.... เริ่มบ่นรำพึงรำพันอีกแล้วล่ะสิครับ ที่ขออภัย ก็เพราะบ่นนี่แหละครับ เดินยักแย่ยักยัน บ่นแล้วบ่นอีก นี่ก็ยังกลัวว่า จะสะดุด “หัวคันนา” ทำให้อะไรต่อมีอะไรหล่นหายไปเสียอีก แหม ! ยิ่งหลง ๆ ลืม ๆ เสียด้วยสิครับ จากคุณ : ..ขุน(ไม่)ขึ้น.. - [ 29 มิ.ย. 48 17:43:31 A:10.2.3.7 X:203.154.97.197 TicketID:102390 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ผมเห็นด้วยกับท่านขุนนะครับที่ว่าเดี๋ยวนี้สัมผัสของเพลงนั้นหายไป ทำไมผมถึงร้องเพลงใหม่ ๆ ไม่ค่อยได้ คำตอบคือ  ผมจำเนื้อไม่ได้ครับ ทำไมผมถึงจำเนื้อไม่ได้ คำตอบก็คือ  เพราะเพลงมันไม่มีสัมผส แถมท่วงทำนองก็ไม่ค่อยละเมียดเท่าไหร่ เสน่ห์ของบทเพลงมีอะไรที่คล้าย ๆ กับบทกวี นอกจากถ้อยคำสำนวนภาษาแล้ว  ก็เห็นมาแต่สัมผัสนี่แหละครับ ลองมาพิศเพลงนี้ดิ เพลง.........................ทุ่งรวงทอง แต่งคำร้องโดย............ครูชาลี อินทรวิจิตร แต่งทำนองโดย...........ครูสมาน กาญจนะผลิน ขับร้องบันทึกแผ่นเสียง(ต้นฉบับ)....คุณชรินทร์ นันทนาคร .....ทุ่งเอ๋ยทุ่งรวงทอง เห็นข้าวออกรวงหน้ามอง ดุจแสงทองสีแห่งศรัทธา พี่มาได้ยลนฤมลนวลน้องบ้านนา ถึงจะสวยตามประสาก็โสภาเหนือกว่านางใด .....ทุ่งเอ๋ยทุ่งรวงทอง น้ำเปี่ยมอยู่เต็มฝั่งคลองเช่นพี่รักน้องเปี่ยมฤทัย สะพานเชื่อมคลองเหมือนพี่กับน้องเชื่อมใจ ถึงอยู่แสนไกลแค่ไหนเชื่อมหัวใจให้สมปอง ....พี่เยือนถึงถิ่น น้องเอยอย่าหมิ่นน้ำใจเพื่อนใหม่จะหมอง ขออยู่ขอตายจนวันสุดท้ายกับน้อง ให้ทุ่งรวงทองพี่เป็นเจ้าของเรือนตาย .....ทุ่งเอ๋ยทุ่งรวงทอง แม้นหากขาดพี่ขาดน้องทุ่งรวงทองก็หมดความหมาย พี่มาจากกรุงหมายมุ่งมาหาเพื่อนตาย รับปากรักพี่ได้ไหมโอ้ขวัญใจทุ่งรวงทอง เห็นไหมครับ  แพรวพราวทั้งสัมผัสในและสำผัสนอก ร้อยเรียงลดหลั่นเป็นชั้นเป็นช่อ  สวยงามทั้งภาพและคำ ลองมาดูลูกทุ่งอีกซักเพลงเป็นไร  เดี๋ยวเขาจะน้อยใจเอาได้  เชิญลิ้มรสพลัน แม่ค้าตาคม ประพันธ์ ครูไพบูลย์ บุตรขันธ์ ขับร้อง ศรคีรี ศรีประจวบ พี่พบเนื้อนวลเมื่อนั่งเรือด่วนสายบ้านแพน เราต่างรักกันเหมือนแฟน เมื่อเรือด่วนแล่นถึงเมืองประทุม เรือด่วนวิ่งไปเหมือนหัวใจพี่ตกหลุม พี่หลงรักแม่เนื้อนุ่มแม่ค้าสาวชาวบ้านแพน ไม่เห็นเนื้อนวลพี่นั่งคร่ำครวญใจหมุนเวียน คอยดักน้องที่ท่าเตียนทุกเที่ยวเรือเปลี่ยนไม่เห็นหน้าแฟน เรือด่วนกลับไปเหมือนหัวใจพี่ปวดแสน ไม่พบหน้าแม่เนื้อแน่น แม่ค้าบ้านแพนสาวนัยตาคม เฝ้ามอง มองหาแม่ค้าหน้านวล ทุกเที่ยวเรือด่วนไม่เห็นนวลน้องพี่หมองตรม เคยเห็นแม่ค้าตาคมมาซื้อลำไยเงาะส้ม อีกทั้งขนมไปขายเสมอ แม่ค้าหน้านวลเคยนั่งเรือด่วนสายบ้านแพน ใยหลบหน้าตาหนีแฟน เมื่อเรือด่วนแล่นคิดถึงแต่เธอ เคยฝากจดหมาย นายท้ายเรือให้เสมอ พี่หลงคอยคอยน้องเก้อ เฝ้าหลงคอยเธอท่าเตียนทุกวัน อีกเพลงเอกของครูไพบูลย์  อ่านแล้ว  เฮ้อ... สมองท่านทำด้วยอะไร  งามแท้งามหลาย ฝากนักแต่งเพลงรุ่นใหม่ด้วยนะครับ ถ้าอยากให้เพลงของท่านเป็นอมตะ ไม่เป็นขยะรกหู  ก็ลองศึกษาวิธีการแต่งเพลงของครูเพลงรุ่นก่อน ๆ ดูบ้าง  ไม่ใช่เอาแต่แต่งตาม  "ใบสั่ง"  ของเสี่ย/ซ้อเจ้าของค่ายเทปเพื่อโกยเงินแบบไม่ลืมหูลืมตา  โดยหารู้ไม่ว่า  เพลงที่ท่านแต่ง ๆ ออกมานั้นมันไม่ได้มีศิลปะอะไรซะเลย แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 48 17:59:08 จากคุณ : ปะหล่อง - [ 29 มิ.ย. 48 17:45:19 ]

ความคิดเห็นที่ 32 สวัสดีครับ คุณปะหล่อง โอ.... ท่าทางผมจะใจร้ายจริง ๆ เสียแล้วล่ะสิครับ ก็ดูคุณปะหล่อง สิ จะให้ผมเป็นผู้แจกโทษ ให้กับผู้ทายไม่ถูกเสียได้ แหม ! ดูจะขัดกับบุคลิก ของ “..ขุน(ไม่)ขึ้น..” ที่ดูจะอ่อนโยนนะครับ เอ่อ.... ผมคงไม่ได้พูดอะไรผิดไปนะครับ เห็นคุณปะหล่อง ยก “อุทยานดอกไม้” มาฝากคุณกระแตไทย ก็ลเยคิดได้อีกเพลงหนึ่ง ในทำนองเพลงเดียวกัน เพลง “อุทยานผลไม้” ของ “ครูสุรพล สมบัติเจริญ” ที่ขึ้นต้นว่า “ยามเมื่อมาเดินเล่นในสวน .....” นั่นแหละครับ เอ่อ.... นับดอกไม้เสร็จแล้ว ก็มารับประทานผลไม้มากมายหลายชนิด ตามเพลงนะครับ สวัสดีครับ จากคุณ : ..ขุน(ไม่)ขึ้น.. - [ 29 มิ.ย. 48 17:56:19 A:10.2.3.7 X:203.154.97.197 TicketID:102390 ]

ความคิดเห็นที่ 33 สวัสดีค่ะคุณขุนฯ ไม่ได้โกรธอะไรหรอกค่ะ...แหย่น้องปะหล่องเล่นหน่ะ นี่ก็ได้ยินว่าไปร่ำสุราอยู่แถวริมแม่กก...นึกเป็นห่วงกลัวจะเมาตกน้ำตกท่า สงสารปลามันจะตายค่ะ....5555 พูดถึงฟ้าถึงฝนวันนี้ก็ตกกระหน่ำอีกแล้ว....เห็นฝนฟ้าทีไรใจมันก็อดไม่ได้ ที่จะต้องนึกถึงเพลงลูกทุ่ง...แปลกนะคะทำไมเราถึงไม่คิดถึงเพลงสากล หรือเพลงสตริง....ทำไมต้องเป็นลูกทุ่งด้วย...อาจจะเพราะว่าใจมันรักมั้งคะ มันก็เลยหมกมุ่นอยู่อย่างนั้น....วันนี้นึกครึ้มใจฮัมเพลง "น้ำตาในสายฝน" ที่คุณแม่สุวารี เอี่ยมไอร้องเอาไว้...ร้องไปร้องมา(วนอยู่ท่อนเดียว) จนน้องรำคาญ...บอกเมื่อไหร่จะจบเพลงเสียที(ฮา)เราบอกก็มันร้องได้แค่นี้ ว่าแล้วก็ค้นหา....หาเท่าไหร่ก็ไม่พบ....สุดท้ายก็ไม่พ้นห้องนี้เพราะคนใจดีมีเยอะ อิอิอิ........ใครทราบเนื้อร้องช่วยลงให้หน่อยนะคะ...ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ จากคุณ : กระแตไทย - [ 30 มิ.ย. 48 01:33:26 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ฮ่า...ฮ่า....ฮ่าฮ่า.... ป๋มเข้ามาขำลุงๆป้าข้างบนฮับ.... มีแง่มีงอนกันด้วย...เอิก..เอิ๊ก..... จากคุณ : ตุ้ม แม็คฯ (Toom McCartney) - [ 30 มิ.ย. 48 01:37:12 ]

ความคิดเห็นที่ 35     โอย... ขำป้ากระแต  เอ้ย  พี่แตค่ะ  ตกลงเป็นอันว่าศาลาไทยเปลี่ยนมาเรียกพี่แตตามอ้ายปะหล่องก็แล้วกันนะคะ ว่าแต่ว่า  ป่านนี้จะตกน้ำแม่กกให้ปลาตกใจเล่นเสียแล้วก็ไม่รู้ - - -  เห็นด้วยที่ว่า "สงสารปลามันจะตายค่ะ"   เอ... ทำไงดี  ศาลาไทยอยากฟังเพลง "อุทยานผลไม้"  ที่ท่านขุนเธอแนะนำมาล่ะค่ะพี่แต ฮี่ ๆ เดี๋ยวไปขอให้อ้ายปะหล่องหาเพลง "อุทยานผลไม้" มาดีกว่า   เพลง "น้ำตาในสายฝน"  ที่พี่แตพูดถึง  ใช่ที่ร้องว่า  ล้ม ๆ ข้าม ๆ ทำนองนั้นหรือเปล่าคะ คลับคล้ายจะอ่านเจอที่ไหนสักแห่ง  นึกไม่ออกเหมือนกันแฮะ  แหะ ๆ ส่วนท่านขุน - - - แต่นี้จะเรียกว่า "ท่านขุน" ดีกว่านะคะ  สั้นดี  พิมพ์ไม่ยาก  ส่วนไม่ขึ้นศาลาไทยขอตัดทิ้ง แหะ ๆ นอกเรื่องไปหน่อย  เข้าเรื่องดีกว่า  ที่กรุณาหารือมานั้น  ศาลาไทยรีบตอบได้โดยพลันเลยค่ะว่า - - -  "ไม่ได้ค่ะ" เพราะป้ากระแตก็กลับมาเป็นพี่แตคนสวยเรียบร้อยแล้ว  เพราะงั้นเรียกศาลาไทยเถอะค่ะ หรือจะเรียกแค่ "ศาลาฯ" ก็ได้ “เถียงนาน่อย”   แถวบ้านศาลาไทยเขาเรียก  "หนำ"  หรือ  "ขนำ"  นั่นล่ะค่ะ ว่าแล้วก็คิดถึงเสียเหลือเกิน  ยิ่งหน้าลมว่าวตอนบ่าย ๆ เย็น ๆ เนี่ย  นอนสบายดีแท้ ยิ่งได้ขลุ่ยคู่ใจ  "เหน็บติดเอว"  ไปด้วย   มันก็สวรรค์บ้านนาดี ๆ นี่เอง ... เฮ้อ ... คิดถึง "ลงแขก" ที่ท่านขุนพูดถึง ก็คงไม่ต่างจากหลาย ๆ คำ  ที่ถูกนำไปใช้ผิดที่ผิดทาง  ผิดความหมาย จนกลายเป็นความหมายในเชิงลบไปเสียหมด  ไม่เว้นแม้แต่  "สังฆกรรม"  เฮ้อ... ทำไปได้... เอ่อ...  ท่านขุนรำพึงรำพันเสียยาว  ศาลาไทยเลยสบโอกาสได้เพ้อตามไปด้วย แหะ ๆ ท่านขุนกลัวสะดุด "หัวคันนา" แล้วทำอะไรหล่นหายเหรอคะ  ศาลาไทยช่วยหาไหม หรือไม่งั้น  เดี๋ยวจะหา "ไม้ตะพด"  เอ้ย  "ไม้เท้า"  มาให้จะได้ไม่ต้องยักแย่ยักยัน  แหะ ๆ ศาลาไทยล้อเล่น   จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 30 มิ.ย. 48 15:16:13 ]

ความคิดเห็นที่ 36 กลับมาสวัสดีด้วยความคิดถึงอีกครั้งแล้วครับ รัก “..ขุน(ไม่)ขึ้น..” น้อย ๆ แต่ขอให้รักนาน ๆ นะครับ เอ่อ... วันนี้ ขออนุญาต ยึกยักขยับหัว เลียนลีลาของ สายัณห์ สัญญา เสียหน่อย คงไม่ว่ากระไรนะครับ สวัสดีครับ คุณปะหล่อง โอ......ตรงใจเหลือเกินครับ เพลงไทยสมัยใหม่ ไม่ได้สนใจสัมผัส ทั้งสัมผัสในเนื้อหา และสัมผัสแห่งหัวใจ มีก็เพียงท่วงทำนองแห่งดนตรี ที่นำมาประคองเนื้อหา ทว่า ด้วยความบางเบาของเนื้อหา จึงทำให้ท่วงทำนองที่เบาบาง และบางขณะตื้นเขินอย่างยิ่ง ไม่สามารถประคับประคอง รองรับองค์ประกอบของบทเพลงทั้งหมดได้ ผลก็คือ บทเพลงนั้น ๆ ไม่เป็นที่จดจำ ผลก็คือ บทเพลงนั้น ๆ มิได้คงอยู่ข้ามกาลเวลา (จะเว้นก็แต่บางบทเพลง ที่เดินในขนบเพลงในระนาบของบทกวี) นี่ต่างกันโดยสิ้นเชิง กับบทเพลงแต่เก่าก่อน ที่ใช้สัมผัสมาร้อยรับ ขณะท่วงทำนองห่อคลุมเนื้อหาอย่างลงตัว เราร้องเพลงเก่า ๆ ที่สืบทอดกันมา จากความทรงจำอันงดงามได้เสมอ ต่างกับเพลงใหม่ ๆ ในยุคสมัยใหม่ ที่เราจะเพียงแค่รู้สึกว่า คล้าย ๆ คุ้น ๆ เหมือน ๆ จะร้องได้ แต่เอาเข้าจริง ก็ไม่ได้ และ.... เราจะร้องเพลงสมัยใหม่ได้ด้วยดี ก็ต่อเมื่อมี “ตัวหนังสือ” วิ่งเป็นแถวใต้จอมอนิเตอร์ ทั้งทีวีจอใหญ่ และจอคอมพิวเตอร์ ใช่แล้วครับ นอกจากเราจะอยู่ในโลกยุคใหม่ ทันสมันด้วยระบบทุน ที่กลืนกินจิตวิญญาณละเมียดละไมแล้ว เรายังเติบโตในยุคศิลปะ แบบ “คาราโอเกะ” อีกด้วย อาจแปลโดยความหมายอย่างแคบว่า ถ้าไม่มีเนื้อร้องวิ่งให้ดู เราจะร้องไม่ได้จบทั้งเพลง และอาจแปลโดยความหมายอย่างกว้างว่า ถ้าไม่มี “วิธีคิด-วิธีทำ” แบบ “สำเร็จรูป” คอยชี้นำทางเรา เราก็อาจคิด-ทำ อะไรมิได้เลย โอ.... ผมคงไม่ได้กล่าวเกินเลยไปใช่ไหมครับ อดีต ชนชาวศิลปิน บอกว่า กองขยะมองให้ดียังมีศิลป์ ปัจจุบันถึงอนาคต อาจต้องบอกว่า ศิลปะแบบ “ฟาร์ตฟูด” รับประทานโดยด่วน ไม่อยู่นาน ไม่เน้นคุณค่า เอาแค่อิ่มชั่วครั้งชั่วคราว ก็คงต้องบอกว่า ศิลปะ อาจด้อยค่ากว่า ขยะ (ในหลาย ๆกรณี) ไม่ว่าจะค่ายอากู๋ หรือค่ายอาเฮีย มันก็คงประมาณเซม ๆ สรุปที่ตัวเงิน แบบไร้ขีดจำกัด อันลิมิเตด นั่นแล หดหู่บ้างพอสังเขป แต่ก็ใช่ว่า จะสิ้นหวังเสียทีเดียว อย่างน้อยครูเพลงรุ่นใหม่ ๆ อีกหลายคน ที่บังเอิญเข้าไปอยู่ทั้งค่ายอากู๋ ค่ายอาเฮีย ก็ยังมีบางส่วนที่พยายามทำงานศิลปะให้มีคุณค่า ทั้งงดงามในตัวเอง และงดงามโดยความรับใช้ต่อสังคม ก็คงยังไม่สิ้นหวังไปเสียหมดครับ อ่านเพลงที่คุณปะหล่อง นำมาฝาก แล้วแอบส่งเสียงร้องคลอตามเบา ๆ ด้วยความปิติในความงดงาม ทั้งเนื้อหาและท่วงทำนอง อดไม่ได้ ต้องขอนำเพลงครูอีกเพลง ที่สะท้อนภาพที่พูดถึงนี้ ชัดเจนเลยครับ ผมกำลังพูดถึงเพลง “ลานเทสะเทือน” ต้นฉบับเพลงร้อง น้ำเสียงของ “สายัณห์ สัญญา” และประพันธ์เพลงโดย “ครูวัฒนา พรอนันต์” ตามนี้เลยครับ ............ลานเทสะเทือน . ..เสียง ลมพัดตึง เคล้าคลึงยอดตอง คิดถึงเนื้อทอง สาว ลั่นทม เจ้าจากลานเท ผมนั่งรถท่อง พอทั่วกรุงเทพฯ ก็ดีถมเถ เพราะว่า กรุงเทพฯ ลานเท นั่งเรือด่วนเที่ยว เดี๋ยวเดียวก็ถึง เขียวเอ๋ยขาวเอย แล่นเลยทุกลำ มิมีโฉมงาม สาว แก้มนวล พี่ สุดคะนึง พ่อแม่ร้องไห้ ทมไม่คืนทุ่ง ป้าลุงถามถึง หรือเพื่อน กรุงเทพฯคอยดึง ผู้คนคงทึ่ง สาวทุ่งลานเท ***จากวันเป็นเดือน จากเดือนเคลื่อนไปเป็นปี ลั่นทมไม่มาซักที พวกพ้องน้องพี่ ทุกคนสนเท่ รถเก๋งเพลงหวาน ตึกรามโอฬาร สวรรค์ทั้งเพ สาธุ เจ้าแม่ลานเท อย่าให้ลั่นทม อุ้มท้องคืนทุ่ง เสียเรือโครม ครืน ทุกคืน พี่ตรม คิดถึง ลั่นทม โฉม บังอร โอ้หล่อนเพลินกรุง เราทุ่มรักเก้อ เราเซ่อยอมก้ม ลั่นทมเขาสูง ถึงกล้าไปเทียบคนกรุง พี่นอนสะดุ้ง เหมือนทุ่ง สะเทือน ..................................................... สัมผัสแพรวพราว สัมผัสเนื้อร้อง สัมผัสทำนอง และสัมผัสหัวใจ บ้างไหมครับ โอ.... ผมอิ่มเอมหัวใจจริง ๆ ครับ จากคุณ : ..ขุน(ไม่)ขึ้น.. - [ 30 มิ.ย. 48 17:40:15 A:10.2.3.7 X:203.154.97.197 TicketID:102390 ]

ความคิดเห็นที่ 37 สวัสดีครับ คุณกระแตไทย ฝนฟ้ากระหน่ำ เสียงฟ้าคำราม ดูน่ากลัว น้ำตาฟ้าหลั่งรินรดตัว รดหัวใจฉันจนชา ฉันคงผิดหวัง มีเคราะห์กรรมไร้วาสนา เขาเลยไม่รัก ไม่ยอมพูดจา หลอกลวงให้ฉันต้องตรม เอ่อ....มาแบบ “น้ำตาฟ้า” ฉบับ “สามโทน” ที่มาโด่งดังทะลุประเทศ เมื่อ “ป้าเบิรด์” เอ๊ย “พี่เบิรด์-ธงไชย แมคอินไตย” แห่งค่ายอากู๋ เอามาบันทึกเสียงร้องใหม่ครับ มาแบบ หม่น ๆ ตามบรรยากาศ อย่างที่คุณกระแตไทย บอกน่ะแหละครับ พูดถึง “น้ำตาฟ้า” นี่ก็สะท้อนความจริงบางประการ ของ “รูปลักษณ์” ของ “สินค้า” ค่อนข้างจะชัด ในแง่ของการตลาดยุคใหม่ ไม่ว่าจะค่ายอากู๋หรือค่ายอาเฮีย ในอดีต นักร้อง-ศิลปิน ไม่ต้องหล่อ ไม่ต้องสวย เอาเสียงดีมีเอกลักษณ์เป็นใช้ได้ แต่ปัจจุบัน ต้องบอกว่า กลับกันโดยสิ้นเชิงครับ เอาง่าย ๆ อย่าง “น้ำตาฟ้า” ฉบับ “สามโทน” กับฉบับ “ธงไชย” ก็ได้ครับ แหม ! ไม่งั้น เกริลลี่เบอรี่ คงขายไม่ออกหรอกครับ ถ้าเอาแต่เรื่อง “เสียงดี-มีเอกลักษณ์” เอ่อ.... ผมพูดผิดครับ ที่จริง ต้องบอกว่า พวกเธอก็มีเอกลักษณ์ แต่เป็นเอกลักษณ์แบบอื่นน่ะครับ เฮ้อ.... ไม่เอาล่ะ เดี๋ยว “ดอกไม้” นอกจากจะไม่ได้แล้ว ยังจะถูก “ก้อนอิฐ” เอาเสียอีกหลายก้อนไปเสียฉิบครับ เห็นคุณกระแตไทย บอกว่า คุณปะหล่อง ชอบร่ำสุรา แหม เสียดายจังครับ อยู่ถึงเชียงราย อยู่กันคนละภาคส่วนของประเทศไทยเลยครับ ถ้าอยู่ภาคกลางด้วยกัน ป่านฉะนี้ ผมคงชวนร่ำสุรา เคล้าสายฝน แล้วล่ะครับ ไม่เป็นไร กับคนคอเดียวกัน ยกแก้ว(สุรา)กันคนละที่ ก็ชนกันได้ถึงทุกทีแหละครับ เชิญครับ “ตำจอก” แบบ “หมดจอก” ครับ อ้อ ! เดี๋ยวจะลืมครับ ที่คุณกระแตไทย ถามถึงเนื้อเพลง “น้ำตาในสายฝน” ฉบับเสียงร้องของ “สุวารี เอี่ยมไอ” ซึ่งเพลงนี้ เป็นผลงานการประพันธ์เพลงของ “ครูพยงค์ มุกดา” ที่ละเมียดละไมกับการใช้คำเป็นอย่างยิ่ง ผมก็พยายามไปค้นดูแล้วครับ แต่น่าเสียดาย ที่ค้นอย่างไรก็ยังไม่เจอเลยครับ ต้องขออภัยไว้ในเบื้องต้นก่อน พร้อมกับสัญญาว่า จะไปค้นเพิ่มเติมอีกครั้ง ถ้าได้เรื่องได้ราวคืบหน้าอย่างไร จะมาบอกเล่าอีกทีครับ สวัสดีครับ จากคุณ : ..ขุน(ไม่)ขึ้น.. - [ 30 มิ.ย. 48 18:00:34 A:10.2.3.7 X:203.154.97.197 TicketID:102390 ]

ความคิดเห็นที่ 38 สวัสดีครับ คุณ ตุ้ม แม็คฯ (Toom McCartney) เอ่อ.... ฮ่า...ฮ่า....ฮ่าฮ่า.... ป๋มเข้ามาขำลุงๆป้าข้างบนฮับ.... มีแง่มีงอนกันด้วย...เอิก..เอิ๊ก..... เอ่อ...... ลุง ๆ ป้า ๆ ข้างบนครับ มีแง่มีงอน จนข้างล่างขำ ๆ แล้วครับ เอ่อ.... ผมมาร่วมวงกับข้างล่างดีกว่า แบบว่า ผมก็ขำข้างบนด้วยคนนะครับ เอ่อ... ไม่ว่ากันนะครับ แบบว่า... ขำขำนะครับ จากคุณ : ..ขุน(ไม่)ขึ้น.. - [ 30 มิ.ย. 48 18:10:04 A:10.2.3.7 X:203.154.97.197 TicketID:102390 ]

ความคิดเห็นที่ 39 สวัสดีครับ คุณศาลาไทย เอ่อ... ขอบคุณครับ ที่ตอบข้อหารือ ก็เป็นอันว่า ไม่ต้องเรียกเป็น “คุณป้าศาลาไทย” นะครับ แหม่ ! น่าเสียดายแทนหลาน ๆ เลยครับ เพลง “อุทยานผลไม้” ที่ครูสุรพล สมบัติเจริญ เขียนเอง-ร้องเอง ฟังแล้วก็อิ่มอกอิ่มใจ แถมด้วยอิ่มท้องในจิตนาการเสียอีกด้วยครับ ถ้ายังไง ก็รอคุณปะหล่องสักหน่อยแล้วกันครับ คิดว่า เดี๋ยวคงได้เห็นเนื้อฉบับเต็มครับ ขอบคุณคุณปะหล่องไว้ก่อนล่วงหน้าครับ พูดถึง “เถียงนา” หรือ ขนำนา” นึกถึงอีกเพลงครับ เพลงนี้ชื่อเพลง “ทุ่งนางคอย” เสียงร้องต้นฉบับของ “พุ่มพวง ดวงจันทร์” ร้องตามแล้วเห็นบรรยากาศโพล้เพล้ เสร็จงานเดินตามคันนากลับบ้าน เห็นภาพงดงามจริง ๆ ครับ มองลิบลิ่วแถวทิวพนา ใกล้ค่ำย่ำสนธยา หมู่ชาวนาก็เลิกจากงาน คุณพ่อเดินเดินหน้า เราพากันเดินกลับบ้าน ท้ายสุดก็คือแฟนฉัน เมื่อก่อนนั้น รักปานจะเกิด ภาพของเพลง ที่สะท้อนประทับความทรงจำอยู่ในใจ อันที่จริง มีหลากหลายเพลงที่เดียว โดยเฉพาะเมื่อเราได้เห็นภาพที่เคยคุ้นเคยกับความทรงจำในอดีต มนุษย์มีความทรงจำ และก็โหยหาความทรงจำของตัวเอง บางที ก็เก็บอยู่ในส่วนลึก กระทั่งบางที ก็คล้ายกลับจะลืมเลือนไป แต่เมื่อใดที่มีการสะกิดเตือน ความทรงจำนั้น ก็กระจ่างชัดอยู่เสมอทุกครั้งคราเลยละครับ นี่บางทีคงเป็นเหตุผลหนึ่งที่ว่า.. ทำไมเวลาเราฟังเพลง ที่มีกลิ่นไอท้องทุ่ง มีกลิ่นไอของความทรงจำวัยเยาว์ เราจะระลึกหวนถึง กระทั่งเห็นภาพกระจ่างชัด ทั้งที่บางที ภาพนั้น ๆ หาดูได้ยากเหลือเกินในปัจจุบัน แหม... คุยไปคุยมา ทำท่าจะกลายเป็นหนังโรงเรื่อง “แฟนฉัน” ไปเสียแล้ว สงสัยต้องพักไว้ก่อนดีกว่า ไม่งั้นอาจจะถูกครหาว่า เป็นพื้นที่รำลึกอดีต สำหรับคนแก่ไปเสียฉิบ เอ่อ... อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะครับ ไม้ตะพด-ไม้เท้า คงยังไม่ต้องครับ ถึงจะยักแย่ยักยัน แต่ก็ยืนยันว่า ยังไม่แก่ แหม ! ปี๊บตั้งอยู่ไกล ๆ ยังง้างเตะเสียดังลั่น กระเด็นไปไกลกว่าสามวาอีกครับ เอ่อ.... นี่ไม่ได้โม้นะครับ..... ว่าแต่ว่า... ว่าไงนะครับ เอ่อ.... ถามว่า ยืนยันเมื่อกี้นี้หรือเปล่าน่ะเหรอครับ เอ่อ.. เมื่อกี้นี้ ผมพูดอะไรไปหรือครับ เอ่อ...สงสัย ผมจะลืมไปแล้วล่ะครับ แบบว่า ผมเป็น “คนขี้ลืม” อย่างที่ “เพลิน พรมแดน” ร้องไว้แหละครับ ขออภัยผมคนขี้ลืม (โดยเฉพาะ)......เรื่องหยิบยืมผมลืมง่าย ๆ เอ่อ.... สวัสดีครับ จากคุณ : ..ขุน(ไม่)ขึ้น.. - [ 30 มิ.ย. 48 18:34:23 A:10.2.3.7 X:203.154.97.197 TicketID:102390 ]

ความคิดเห็นที่ 40 สวัสดีค่ะคุณขุนฯ(ขออภัยที่ย่อชื่อ)...."ปี๊บตั้งอยู่ไกล ๆ ยังง้างเตะเสียดังลั่น กระเด็นไปไกลกว่าสามวาอีกครับ" หลังจากนั้นขาหักไปกี่ท่อนเจ้าคะท่านขุนฯ 5555 (แซวเล่นคงไม่เคืองกันนะคะ) ขอบคุณที่จะกรุณาหาเนื้อเพลง "น้ำตาในสายฝน" มาให้ค่ะ ยิ่งนานวันห้องนี้ดูจะมีสีเขียวรำไรอยู่เต็มไปหมด....ดูสดชื่นรื่นรมย์จริงๆ คิดถึงทุกคนค่ะ แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 48 23:12:05 แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 48 22:28:52 จากคุณ : กระแตไทย - [ 30 มิ.ย. 48 20:51:25 ]

ความคิดเห็นที่ 41  เข้ามาขำพี่แตอีกรอบ หลังจากนั้นขาหักไปกี่ท่อนเจ้าคะท่านขุนฯ มนุษย์มีความทรงจำ และก็โหยหาความทรงจำของตัวเอง บางที ก็เก็บอยู่ในส่วนลึก กระทั่งบางที ก็คล้ายกลับจะลืมเลือนไป คงเป็นอย่างท่านขุนว่าจริง ๆ  บ่อยครั้งที่ความทรงจำงดงามในอดีตทำร้ายเรา เพราะในท่ามกลางความสุขแห่งความทรงจำนั้น  หัวใจเรายิ้มด้วยความอิ่มเอมเมื่อระลึกถึง และขณะเดียวกัน  หัวใจเราก็แห้งแล้งเสียเหลือเกินเมื่อต้องยอมรับว่า  สิ่งเหล่านั้นเป็นอดีตไปแล้ว คลับคล้ายเราปรารถนาอ้อมกอดของคนรัก  ในวันที่เรารู้สึกอ่อนแรง  เพียงเพื่อที่จะเติมพลังใจให้กับหัวใจอ่อนล้า           . และถึงแม้ว่าอ้อมกอดเดิมของคนเดิม  จะอย่างไรก็คงไม่อุ่นหวานเท่าวันแรกที่กอดกันและกันเป็นแน่ อย่างพวกนักเลงกลอนเขาว่า  สัมผัสซ้ำไปสักพัก  ก็จะกลายเป็นสัมผัสเลือน ... ว่าไปนั่นเลย แต่ถึงกระนั้นก็ยังปรารถนาเพียงเพื่อที่จะให้หัวใจแห้งแล้งได้ฉ่ำชื่นขึ้นมาอีกสักคราวก็เท่านั้นเอง จึงเช่นนั้นเอง  ในยามเหงาเศร้าเราจึงเติมรอยยิ้มด้วยการล่องลอยไปกับความสุขแห่งความทรงจำอยู่บ่อยครั้ง แต่อย่างไรก็ตาม  สำหรับศาลาไทย  ความสุขแห่งความทรงจำยังคงแวะเวียนมาเยี่ยมเยียนสม่ำเสมอ แม้จะพ่วงความเหงาเศร้าติดมาบ้างในบางครั้งคราว  แต่บวก ลบ คูณ หาร ดูแล้วก็...  ยังยิ้มได้ค่ะ โอย... พอก่อนดีกว่า  ศาลาไทยเขียนเรื่อยเปื่อย  พาลจะเป็นคนแก่รำลึกความหลังไปอีกคน เดี๋ยวท่านขุนจะเปลี่ยนใจกลับมาเรียก "ป้าศาลาไทย" ไปซะก่อน ฮิ ๆ เพิ่งทราบว่าท่านขุนเป็น “คนขี้ลืม”  งั้นไม่ต้องนึกหรอกค่ะ  ว่ามีอะไรบ้าง  ไม่ต้องยืนยันอีกต่างหาก เพราะจริง ๆ แล้วยืนยันไปก็เท่านั้น  คำตอบที่กลายเป็นความทรงจำถูกบันทึกไว้แล้ว การยืนยันอาจเพียงตรงหรือไม่ตรงเท่านั้นเอง... ศาลาไทยพล่ามไปถึงไหนต่อไหนละเนี่ย  คิดถึงคืนที่ฟ้าฉ่ำฝนคนฉ่ำฝัน...  คิดถึง... และเหมือนเคยคงทำได้แค่ออกไปยืนที่ระเบียง  หยิบขลุ่ยเลาเดิม  ล่องลอยไปกับความทรงจำ   ฟ้าฉ่ำฝนหัวใจคนฉ่ำฝัน คิดถึงกันเหมือนเดิมเคยเริ่มต้น อยากเขียนคำฉ่ำใจใครบางคน แต่อับจนหวานจางไม่อย่างใจ มารอเนื้อเพลง "น้ำตาในสายฝน"  กับพี่แตอีกคนนะคะ   จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 1 ก.ค. 48 12:35:51 ]

ความคิดเห็นที่ 42 สวัสดีครับ ประเทศไทย สวัสดีคนไทย หัวใจครึกครื้น (คิดถึงคุณ “หัวใจไข้ขึ้นเลยครับ เฮ้อ ...คนไทยหัวใจครึกครื้น แบบว่า หัวร่อระรื่น เตรียมรับวันคืนข้าวยากหมากแพง) น้ำมันแพงขึ้น ๆ ข้าวของก็แพงขึ้น ๆ เฮ้อ.... ยุคก่อน “สรวง สันติ” ร้องไว้ในเพลง “น้ำมันแพง” ว่า น้ำมันขาดแคลน คุยกับแฟนก็ต้องดับไฟ มาถึงยุคนี้ น้ำมันแพง ไม่รู้ว่า จะต้องร้องยังไงดีครับ เฮ้อ..... อีกทีครับ สวัสดีครับ คุณกระแตไทย เอ่อ ..... จากอันนี้นะครับ ...."ปี๊บตั้งอยู่ไกล ๆ ยังง้างเตะเสียดังลั่น กระเด็นไปไกลกว่าสามวาอีกครับ" หลังจากนั้นขาหักไปกี่ท่อนเจ้าคะท่านขุนฯ 5555 . เอ่อ.... ไม่เคืองหรอกครับ แล้วก็ยืนยันครับว่า ขาไม่หักสักท่อนเลยครับ ก็แหม ! ปี๊บมันอยู่ตั้งไกล ผมก็แค่ง้างเตะเฉย ๆ ส่วนไอ้ที่ดังลั่น แล้วกระเด็นไปสามวานั่นน่ะ คิดว่า ไอ้ด่างเพื่อนยากของกระผม วิ่งไปชนมันน่ะครับ เอ่อ... อายเล็ก ๆ เหมือนกัน ที่เอามาเล่าให้ฟัง เอ่อ....แล้วก็เดพลง “น้ำตาในสายฝน” น่ะครับ นั่งค้นมานานโข มาจนถึงตอนนี้ ก็ยังไม่เจอเลยครับ ขอติดไว้ก่อน แล้วค่อย ๆ ผ่อนนะครับ หวังใจว่า คุณกระแตไทย แม่หญิงผู้ใจดี คงไม่คิดดอกเบี้ยแพงนะครับ จากคุณ : ..ขุน(ไม่)ขึ้น.. - [ 1 ก.ค. 48 18:13:20 A:10.2.3.7 X:203.154.97.197 TicketID:102390 ]

ความคิดเห็นที่ 43 สวัสดีครับ คุณศาลาไทย หัวเราะวันละนิดจิตแจ่มใส หัวเราะหุยฮา หยุดตีนกาไม่ให้มาเร็วเกินไป ขำวันละเล็ก วันละน้อย ความทุกข์ก็คงจะพลอยลดลงได้นะครับ ความทรงจำงดงามครับ งดงามทั้งความทรงจำที่แสนสุข และงดงามทั้งความทรงจำที่เจ็บปวด ไม่ว่าด้านไหน ก็งดงามทั้งนั้นครับ ผมชอบวิธีคิดของผู้คนในยุคสมัยใหม่ ดูเหมือนจะเป็นวิธีคิดในตระกูล “สุขนิยม” (คล้าย ๆ กับกลุ่ม อะเดย์ ที่หลัง ๆ สุขไม่ออก เพราะวงแตก) .....สุราหนึ่งขวด เหลือสุราอยู่ ๕๐ % ของขวด ตั้งอยู่บนโต๊ะตัวหนึ่ง ถ้ามองแง่ร้าย มองอย่างทุกข์ หม่นเศร้า เราก็จะบอกว่า โอ....สุราหมดไปตั้งครึ่งแล้ว แต่ถ้ามองแง่ดี มองอย่างสุข ปล่อยวางบ้าง เราก็จะบอกว่า โอ...สุรายังเหลืออีกตั้งครึ่ง เห็นไหมว่า มันก็สุราขวดเดียวกัน กับน้ำสุราในขวดเท่าเดิม ก็แค่ “เราเอง” ต่างหาก ว่า เราจะเลือกมองอย่างไร คงประมาณนั้นมั๊งครับ เอ่อ.... วันนี้ ผมคงลดอายุไปได้ไม่มากก็น้อยกระมัง ก็แบบว่า เริ่มเป็น “คนกันเอง” แล้วนี่ครับ คนไทยเวลาเป็น “คนกันเอง” เมื่อใด เราก้มักจะมีอะไรพิเศษ ๆ ให้แก่กัน เอ่อ.... เมื่อเราเป็น “คนกันเอง” แล้ว ผมก็เลย “ลดอายุลง” ให้นิดหน่อยครับ แหม ! ดีจริง ๆ เลยครับ พูดถึง “ขลุ่ย” บ่อย ๆ ก็เลยคิดถึงเพลงนี้ครับ “เสียงขลุ่ยเรียกนาง” ต้นฉบับเสียงร้องของ “ศรคีรี ศรีประจวบ” ประพันธ์เนื้อร้อง-ทำน้องโดย “ครูเกษม สุวรรณเมนะ” ที่ถูกนำมาบันทึกเสียงใหม่อยู่บ่อยครั้ง แต่ไม่ว่าครั้งไหน ก็สู้เสียงต้นฉบับไม่ได้สักที เอาเนื้อเพลงมาฝาก พร้อมกับเสียงขลุ่ยโหยแผ่วแว่วหวาน ที่กังวานในหัวใจครับ ......เสียงขลุ่ยเรียกนาง...... เสียงขลุ่ยครวญหวนมากับลม พี่สะอื้นฝืนระทม ค่ำคืนฝืนข่มใจเหงา ขลุ่ยครางครวญพี่หวนคนึงถึงเจ้า ฟังเสียงหริ่งหรีดเร้า พี่ยิ่งเศร้าไม่วาย น้องจากนาหายหน้าจากจร...สู่กรุงเทพมหานคร ตัดรอนมิตอบจดหมาย...ได้ข่าวดีเจ้าคว้าเทพีชาวไร่ ลืมรักเก่าเราไว้ สิ้นเยื่อใยลืมลง ***โอ้เจ้ากลอยดาวน้อยบ้านนา จากดอกหญ้าไปเป็นดาราสูงส่ง พี่พลอยปลื้มถึงน้องจะลืมที่ลง อย่าเริงหลง น้องเอ๋ยเจ้าจงระวัง หวิวไผ่ครวญเคล้าลมอ่อนโอน ต้นตาลเดี่ยวสุดฝืนยืนต้น ดังคนสูญสิ้นความหวัง ขลุ่ยบรรเลง เจ้ารับฟังเพลงพี่บ้าง กลอยเอ๋ยอย่าลาร้าง หนุ่มเดิมบางสุพรรณหลงคอย ฟังเสียงขลุ่ยที่คลอเสียงหวานเศร้าของ “ศรคีรี” แล้ว หัวใจแทบจะขาดเลยครับ เอ่อ... ทิ้งท้ายอีกสักหน่อย เห็นคุณศาลาไทย เขียนกลอน ก็เลยริเขียนบ้าง กล้อมแกล้มถูไถ อย่าถือสา นะครับ บอกฟ้าบอกฝนคนบอกฝัน ผ่านคืนผ่านวันฝันเริ่มต้น ฝากคำฝากใครบอกใจคน บอกฟ้าบอกฝนคนเหมือนใจฯ เอ่อ..... เขียนจนจบจนได้ ก็เลยนำมาอวดแบบอายก็ไม่กลัวครับ สวัสดีครับ จากคุณ : ..ขุน(ไม่)ขึ้น.. - [ 1 ก.ค. 48 18:37:51 A:10.2.3.7 X:203.154.97.197 TicketID:102390 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ขานชื่อกันหลายครั้งเต็มที มิใช่เล่นตัว แต่ลางานไปอาบน้ำเค็มที่ทะเลตรังหลายวัน ไม่ได้เข้าเน็ต ขอบคุณทุกคนที่ระลึกถึง ผมก็ระทึกถึงทุกคน เหมียนกัล....... จากคุณ : หัวใจไข้ขึ้น - [ 2 ก.ค. 48 15:30:16 ]

ความคิดเห็นที่ 45 แอบไปอาบน้ำเค็มหลายวัน จนเกิดอาการ  "ผมก็ระทึกถึงทุกคน" เลย สงสัยนี่จะเป็นเพราะไปอาบเค็มโดยไม่ชวนล่วงหน้า อิอิ  นี่คือการแซว  ดังนั้นห้ามโกรธเด็ดขาด แต่อนุญาตให้เคืองได้เล็กน้อยถึงพอประมาณ ท่านขุนวิเคราะห์เจาะลึกได้แซบอีหลี่   ข้าน้อยขอคารวะสักสามจอก พูดถึงขลุ่ย  ผมมีอยู่สองเลา  สีดำกับสีแดง สีดำทำจากแก่นไม้มะเกลือ  (ไม้แปลกประหลาด  กระพี้สีเทา  แต่แก่นสีดำ) ส่วนอีกเลาทำจากไม้แดง   สนนราคาทั้งสองเลาก็เอาการอยู่  (บางคนอาจนึกว่าขลุ่ยทำง่าย  เลยราคาถูก  คิดผิดแล้วครับ  ยิ่งทำจากไม้หายากก็ยิ่งแพงไปใหญ่)   ผมเป่าขลุ่ยไม่ค่อยดีหรอกครับ  ไม่เคยเรียน   อาศัยเปิดเพลงแล้วก็เป่าตาม  รูไหนเป็นเสียงโด เร มี ผมไม่สนใจ  เทียบเสียงเอา  ดีที่ได้ครูดีคืออาจารย์ธนิสร์  ศรีกลิ่นดี  เปิดแต่เพลงขลุ่ยของท่านแล้วก็ไล่เสียงตาม เวลาเป่ามักจะเป็นตอนที่กรึ่ม ๆ น้ำดอกคำฝอยแล้ว  เพราะความอายเริ่มน้อยลง  ฟังรู้เรื่องมั่งไม่รู้เรื่องมั่งก็ไม่ว่ากัน  แต่อีกใจนึงก็นึกสงสารคนข้างห้อง  ไม่รู้ว่าเขาจะรำคาญหรือเปล่า  อิอิ มาฝอยเสียเป็นส่วนใหญ่  จึงขอเอวังด้วยประการฉะนี้ จากคุณ : ปะหล่อง - [ 3 ก.ค. 48 14:16:24 ]

ความคิดเห็นที่ 46   ดีใจที่ลุงหัวใจกลับมาเสียที  ปล่อยให้คิดถึงเป็นนานสองนาน  หลายคนบ่นถึง ลุงหัวใจสะอึก  หรือสำลักไปกี่คราวหนอ  ทะเลตรังที่ว่า  หาดเจ้าไหม หรือ หยงหลิงคะ แหะ ๆ ท่านขุน ขอบคุณค่ะ  ชอบที่ท่านขุนเขียน มองโลกแบบ "สุขนิยม"  อย่างที่ท่านขุนว่าก็ดีไปอย่างนะคะ  ชีวิตสุขสงบดี ศาลาไทยก็พยายามทำแบบนั้นอยู่บ่อย ๆ กับพยายามคิดว่าเราทำดี  เจตนาดี  ปรารถนาดี                 . ต่อให้ผลออกมาอย่างไร  เราก็ยังยิ้มได้อยู่  เพราะอย่างน้อยก็เต็มที่กับสิ่งที่ทำแล้ว... ถึงแม้บางครั้ง  จะรู้สึกน้อยใจเหมือนกันว่า  ทำไมเราทำดี  เจตนาดี  ปรารถนาดี แล้วกลายเป็นเหมือนเราถูกทำร้าย  ทั้งด้วยถ้อยคำและการกระทำคืนกลับมา แต่พอคิดใหม่  บางทีคนทำเขาอาจไม่ตั้งใจให้เราเจ็บหรอก  เป็นเราเองที่รู้สึกไปเอง เพราะหากแทนค่าความรู้สึกกันแล้ว  ถ้าคนทำตั้งใจให้เราเจ็บ  เขาก็ใจร้ายน่าดู ก็ในเมื่อเราเองยังไม่เคยคิดร้ายกับเขาเลย  เขาก็คงไม่ได้คิดทำร้ายเราหรอก ว่าแล้วศาลาไทยก็เริ่มบ่นอีกคราว  พอก่อนดีกว่า  เดี๋ยวได้เป็น "ป้าศาลาไทย" จริง ๆ ฝนตก...  หอมกลิ่นดิน...  หอมกลิ่นความฝัน... ศาลาไทยไปรื้อเพลงเก่า ๆ เกี่ยวกับฝนมาฟังค่ะ  กำลังฟังเพลงนี้อยู่ หยาดน้ำฝนหยดน้ำตา คำร้อง เนรัญชรา ทำนอง สง่า ทองทัช หยาดน้ำจากตานางฟ้าที่ตรมอารมณ์ หลั่งความขื่นขมที่ถมอยู่ในใจตน หยาดย้อยจากปรางสวรรค์เบื้องบน สู่กลางแก้มดินในฐานถิ่นคน นั้นคือหยาดฝนฉ่ำใจ สาดสายพร่างพรายพรมผืนไร่นาแนวเนิน ป่าดอนโขดเขินคลองขลุงทุ่งหนองนองไป หล่อเลี้ยงพืชพันธุ์มีผลดอกใบ โลกเคยหลับไหลพลันฟื้นตื่นใจ สวยงามสดใสจริงเอย ทอแสงทองอาทิตย์ทาบทา พลันน้ำตานางฟ้าระเหย เป็นละอองไอน้ำอย่างเคย ถูกลมรำเพยพัดเลยลอยวน หยาดฝนจากตานางฟ้าที่ตรมอารมณ์ ฝากมากับลมเป็นฝนพร่างพรมใจคน แต่น้ำจากตาตอนช้ำกมล ที่เราหลั่งลอยระเหยกี่หน ถึงกลายเป็นฝนฉ่ำใจ อ้อ...  ท่านขุนเขียนกลอนเพราะดีนะคะ  เขียนเพราะกว่าศาลาไทยแยะเชียวค่ะ ฝนซาฟ้าสางคนจางฝัน ยิ้มให้กันเหมือนเดิมเคยเริ่มต้น เมื่อวานสุขวันนี้เศร้าคละเคล้าปน เป็นเพียงคนผ่านทางเหมือนอย่างเคย จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 3 ก.ค. 48 18:42:24 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ยัยหนูเลือกเพลงโปรดของผมมาอีกแล้ว   เพลงนี้มีประโยคเด็ด ๆ อยู่หลายตอนเลย โดยเฉพาะประโยคขึ้นต้นของเพลง "หยาดน้ำจากตานางฟ้าที่ตรมอารมณ์"  น้ำตาของนางฟ้าที่กำลังตรอมตรม  กลายเป็น  "นั้นคือหยาดฝนฉ่ำใจ" นี่เป็นอุปลักษณ์ที่สวยงาม  คือเปรียบว่าหยาดฝนก็คือหยาดน้ำตาของนางฟ้าที่กำลังทุกข์ระทม  อ่า...ช่างให้ภาพบรรเจิดดีแท้ จากคุณ : ปะหล่อง - [ 4 ก.ค. 48 11:49:45 ]

ความคิดเห็นที่ 48 สวัสดีครับ ประเทศไทย หัวใจครื้นเครง กันเองแต่ไม่โกงกันเอง สวัสดีครับ ทุก ๆ ท่าน ผมหายไปหนึ่งสัปดาห์เห็นจะได้ ผมหายไป จนสุริยาลับหายไป เลยครับ อาทิตย์ชิงดวง อาทิตย์ก็ลับร่วงเป็นธรรมดาครับ สวัสดีครับ คุณ หัวใจไข้ขึ้น อิจฉาทะเลตรังเสียเหลือเกินครับ อิจฉาที่บางคนยอมแบ่งเวลาให้กับทะเลตรัง รอก่อนแล้วกันนะ ทะเลตรัง ก็จนกว่า เวลา จะยอมให้ผมไปหาได้แหละครับ เอ่อ... คุณ หัวใจไข้ขึ้นครับ ทะเลตรัง เค็มไหมครับ เขาว่า เกลือรักษาความเค็ม แล้วเขาก็ว่า เราควรรักษาความดี ดุจเกลือรักษาความเค็ม เอ่อ... คือผมอยากขอปันเกลือจากทะเลตรัง ไปฝากคนชื่อใต้แต่อยู่ทางเหนือหน่อยน่ะครับ เผื่อว่า จะรักษาได้ทั้งความเค็มและความดีครับ เอ่อ.... ว่าอะไรนะครับ ผมพูดอะไรผิดไปหรือเปล่าครับ เอ่อ.... ผมลืมไปแล้วล่ะครับว่าพูดอะไรออกไป สวัสดีครับ จากคุณ : ..ขุน(ไม่)ขึ้น.. - [ 11 ก.ค. 48 17:06:30 A:10.2.3.7 X:203.154.97.197 TicketID:102390 ]

ความคิดเห็นที่ 49 สวัสดีครับ คุณปะหล่อง ขอบคุณสำหรับคำชมครับ อย่ากระนั้นเลยครับ ผมว่า ๓ จอก คงมิเพียงพอ โดยเฉพาะถ้าราตรียืดยาว กับแสงดาวระยิบระยับงดงาม สั่งสุราให้ส่งมิขาดสาย ร่ำมิรู้เมามายสหายเอ๋ย ชีวิตเท่านี้เหมือนที่เคย เมินเฉยทุกข์โศกวิโยคคนฯ โอ... ผมคงเมามายง่าย ๆ อย่างนี้แหละครับ อีกนิดครับ เห็นคุณปะหล่อง พูดถึงขลุ่ย เสียงจากเครื่องดนตรีจากไม้ชนิดนี้ ไฉนจึงแผ่วโหยได้ยะเยือกนักก็มิรู้นะครับ เหงาก็เหงาจับจิต สนุกก็ครึกครื้นจับใจ ทั้งขลุ่ยไทย และขลุ่ยจีน บอกสำเนียงตะวันออก บอกสำเนียงจากไม้จากธรรมชาติได้แจ่มชัดจริง ๆ สู้กับขลุ่ยฝรั่งได้ไม่อายเลยครับ เอ่อ... แสดงความเห็นเสียมาก ทั้งที่ความจริงเป่าขลุ่ยได้เพียงงู ๆ ปลา ๆ ไล่นิ้วทีไร ก็ไปลงสำเนียงเศร้า ๆ แบบ “ธรณีกันแสง” เสียทุกครา แต่ก็ออกจะเป็นความสุขแบบงู ๆ ปลา ๆ อย่างนี้แหละครับ เอ่อ.... แถมอีกหน่อยครับ ต่อเนื่องจากเรื่อง “หยาดน้ำฝนหยดน้ำตา”ครับ ผมเห็นด้วยหมดหัวใจเลยครับว่า ให้ภาพที่กระจะกระจ่างเหลือใจ หยาดน้ำตานางฟ้าที่ตรอมตรม กลายเป็นหยาดน้ำฝนชโลมใจ แต่หยาดน้ำตาจากตาเรา ไม่รู้เท่าไร ถึงจะกลายเป็นฝนฉ่ำใจ โอ.... ไม่รู้จะบรรยายอย่างไร ให้ตรงกับหัวใจเลยครับ จากคุณ : ..ขุน(ไม่)ขึ้น.. - [ 11 ก.ค. 48 17:20:42 A:10.2.3.7 X:203.154.97.197 TicketID:102390 ]

ความคิดเห็นที่ 50 สวัสดีครับ คุณ ศาลาไทย เอ่อ... ดีใจที่ชอบกับสิ่งที่เขียนครับ ผมเขียนไปเรื่อยเปื่อย ด้วยคิดง่าย ๆ ว่า ถ้าเราแบกมันไว้มันก็หนัก ถ้าวางลงไว้ มันก็เบา คล้าย ๆ กับมือเรานั่นแหละครับ มือของเรา ก็เป็นของเรา เอาของใส่มือเรา ไม่ว่าจะโดยเราหรือโดยใครอื่น มันก็อยู่ในมือเรา ถ้าเรากำมันไว้ ยึดมันไว้ ถือมันไว้ มันก็อยู่ในมือเรา แต่ถ้าเราปล่อยมันออก คลายมันลง มันก็ไม่อยู่ในมือเรา เรื่องแบบนี้ ต่างจิตต่างใจครับ ถ้าอยากถือ เราก็ถือ ถ้าอยากวางเราก็วาง เลือกอย่างใด ก็ทำอย่างนั้นครับ ก็ออกจะเชิง ๆ สุขนิยม แบบกลาย ๆ ได้เหมือนกันมั๊งครับ เอ่อ.... ผมพาเสวนานอกเรื่องอยู่เรื่อย ก็อย่าถือสาหาความเลยนะครับ ขอบคุณสำหรับคำชมอีกครั้ง โดยเฉพาะเรื่องการให้กำลังใจเรื่องการเขียนกลอนครับ นาน ๆ ได้ขยับเขียนสักที ก็ทำให้ฮึกเหิมได้เหมือนกัน แต่คุณศาลาไทย อย่าชมให้เกินความจริงเลยนะครับ ประเดี๋ยวใบหน้า ที่ออกจะหนาหนักของผม มันจะบางลง แล้วจะพลอยทำให้ไม่กล้าเขียนอีกน่ะครับ ขอบคุณและสวัสดีครับ จากคุณ : ..ขุน(ไม่)ขึ้น.. - [ 11 ก.ค. 48 17:34:32 A:10.2.3.7 X:203.154.97.197 TicketID:102390 ]

ความคิดเห็นที่ 51 สวัสดีค่ะท่านขุน  วันนี้ศาลาไทยทำงานดึกไปหน่อย  และแวะมาเสียย่ำรุ่ง หรือจะพูดให้ถูกก็คงเป็นนั่งทำงานจนเกือบจะสว่างคาตาอีกแล้วนั่นล่ะค่ะ ท่านขุนหายไปหลายวันเชียวนะคะ  ทีแรกนึกว่าจะโดนฝนจนไม่สบายไปหรือเปล่า... ดีใจที่กลับมาเขียนอีกค่ะ  รู้สึกขอบคุณและเห็นด้วยอย่างที่ท่านขุนเขียนไว้ทุกประการ เพราะในความเป็นจริง    ใครที่ไหนก็ทำอะไรเราไม่ได้    ถ้าเราไม่คิดทำร้ายตัวเอง และป่วยการจะคิดแก้ไขเรื่องในอดีตที่ผ่านไปแล้ว  นอกเสียจากเก็บไว้ในความทรงจำ เรื่องกลอน...  เห็นท่านขุนออกตัวเสียอย่างนั้น  ศาลาไทยเลยพาลไม่ได้อ่านกลอนต่อ ที่ชมก็ชมกันตามที่เห็นดอกนะคะ   ว่ากันตามสุขนิยมกลาย ๆ ก็อย่าใส่ใจมากมายเลยค่ะ                  . เหลือบไปเห็นชื่อกระทู้  ..หอมดินเคล้ากลิ่นไอฝน...(ไม่มีน้ำปรุงที่แก้มนงคราญ).. ก็ยังงง ๆ ว่าคุยกันยาวจนจะกลายเป็น  ..หอมดินเคล้ากลิ่นไอฝน...ปนน้ำตา... ไปเสียนั่น กระทู้นี้ทำเอาศาลาไทยคิดถึงบ้านขึ้นมาจับใจ  อย่างน้อยที่นั่นก็ยังมีคนที่รักเราโดยไม่มีเงื่อนไข ฝนซาฟ้าสางระหว่างพรุ่ง รอรุ่งแรงฝันตะวันฉาย ดอกหญ้าเย้าหยอกอยู่เรียงราย ทักทายอีกหน...คนผ่านทาง... จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 12 ก.ค. 48 03:35:58 ]

ความคิดเห็นที่ 52 "บ่อยครั้งที่ความทรงจำงดงามในอดีตทำร้ายเรา เพราะในท่ามกลางความสุขแห่งความทรงจำนั้น  หัวใจเรายิ้มด้วยความอิ่มเอมเมื่อระลึกถึง และขณะเดียวกัน  หัวใจเราก็แห้งแล้งเสียเหลือเกินเมื่อต้องยอมรับว่า  สิ่งเหล่านั้นเป็นอดีตไปแล้ว" สะดุดกับประโยคนี้ของหนูศาลาไทยที่เกาะกินหัวใจพี่เหลือเกิน ใช่ภาพแห่งความสุข ในอดีตคือเครื่องช่วยหล่อเลี้ยงหัวใจเราชื่นฉ่ำทุกครั้งที่เราได้คิดถึงมันเราจะยิ้มรับอยู่ทุกครั้ง แต่เมื่อมองเห็นภาพในปัจจุบันสิ่งที่หล่อเลี้ยงให้หัวใจอยู่ได้ก็คือการยอมรับ รับกับสภาพของความเป็นจริงที่คงอยู่ด้วยหัวใจที่เหี่ยวเฉาแล้วเราก็หลั่งน้ำตารับกับมัน มีคนพูดว่าเวลาแห่งความสุขนั้นสั้นนัก แต่เวลาแห่งความทุกข์สิยาวไกล แล้วเมื่อเวลาแห่งความสุขมาเยือนเรา ทำไมเล่าเราจึงไม่เก็บรักษามันไว้ให้ยาวนานที่สุด เพื่อที่วันนี้เราจะได้ไม่ต้องมานั่งร่ำร้องถึง "วันนั้น" แล้วบอกตัวเองว่า "เสียดาย" แก้ไขเมื่อ 13 ก.ค. 48 13:03:00 จากคุณ : กระแตไทย - [ 13 ก.ค. 48 12:22:19 ]

ความคิดเห็นที่ 53 มาปั่น ปั่น ปั่น (ปั่นกระทู้จ้าบ่ใช่ปั่นจั๊กกะยานหรือปั่นผลไม้เน้อ) จากคุณ : กระแตไทย - [ 20 ก.ค. 48 13:20:56 ]