ความคิดเห็นที่ 1 โมรา (มาลีฮวนน่า) โอ้ว่าความรักความใคร่ มันอยู่กันไม่ได้เลย ครั้นว่าจะทิ้งเธอไป ก็กลัวเธอจะน้อยใจ กลัวเราเองจะเสียใจ โอ้เวรกรรม โอ้เวรกรรม เหมือนนางโมราที่เล่นไฟ เหมือนนางกากีที่ไปกับครุฑรูปงาม ไปสู่วิมานฉิมพลี ไม่อยากให้เป็นเช่นนั้นเลย ไม่อยากให้เป็นเช่นนั้นเลย มีดาบสองเล่มให้เธอเลือก ใจนางโมราเลือกฆ่าผัว ได้ยินเรื่องราวแล้วเศร้าใจ ไม่อยากให้เป็นเช่นนั้นเลย ไม่อยากให้เป็นเช่นนั้นเลย ไม่อยากให้เป็นเช่นนางโมรา ถ้ามีผิดพลาดขออภัยด้วยครับ เพราะเขียนเนื้อเพลงโมราเพลงนี้จากความทรงจำที่ผมขึ้น เวทีไปร้องเพลงนี้อยู่บ่อยๆ ว่าไปนั่น เพื่อให้ผมมีเรื่องโม้ต่อไปเยอะๆ ขอพาเพื่อนๆมารู้จักนางโมรากันดีกว่า ครับ (ทั้งที่เพื่อนๆ ส่วนใหญ่ทราบกันอยู่แล้ว แต่ถ้าใครหลงมาอ่านก็ต้องทนเอาหน่อย ฮ่า ฮ่า) อันนางโมรา เป็นตัวเอกจากวรรณคดีนิทานคำกลอนเรื่องจันทโครบ ซึ่งตามหลักฐาน บอกไว้ว่า สุนทรภู่ เป็นผู้แต่ง แต่อ่านไปอ่านมาผมยังไม่ค่อยปักใจเชื่อ เพราะดูสำนวนกลอน บางส่วนดูจะห่างชั้น จากสุนทรภู่ ซึ่งถ้าพูดถึงตรงนี้คงยาว ไม่ขอพูดถึงดีกว่า มาว่าถึงเนื้อหา ของจันทโครบ กันก่อนครับ นิทานคำกลอนเรื่องนี้ว่าไว้ว่า... จากคุณ : ...มีตุลา... (มาตุลี) - [ 5 ก.ค. 48 11:11:58 ]

ความคิดเห็นที่ 2 จันทโครบ เป็นโอรสของพระเจ้าพรหมทัต ได้เดินทางไปเป็นลูกศิษย์ของ อัศโมพระโคดม ที่กลางป่า เมื่อเรียนวิชาสำเร็จพระอาจารย์ได้มอบของสำคัญให้ 2 อย่าง คือ พระขรรค์ศิลป์ชัย 1 เล่ม กับ ผอบ 1 ผอบ และย้ำนักย้ำหนาให้เปิดผอบได้ตอนถึงเมืองเท่านั้น แต่เพราะไม่เชื่อฟังคำสั่งของอาจารย์ จันทโครบจึงมาเปิดผอบที่กลางป่าระหว่างเดินทางกลับ จนได้เจอนางโมรา มีการเกี้ยวพาราสีกัน จนเกิดบทอัศจรรย์ขึ้นกลางป่า เชื่อไหมครับคำกลอน ช่วงต้นๆ ผมอ่านแบบผ่านๆ แต่พอมาถึงบทอัศจรรย์ตรงนี้กลับตั้งใจอ่านซะเหลือเกิน ฮ่า ฮ่า ว่าแล้วก็ขอยกมาให้เพื่อนๆอ่านกันบ้างดีกว่า พระว่าพลางกางหัตถ์สัมผัสพลัน..................พัลวัลพิศสวาทสวัสดี ดังพระยามังกรช้อนวิเชียร..........................ก็ชูเศียรแหวกว่ายวารีศรี พระทรวงแอบแนบทรวงสุดาดี.....................ดังอัคคีลามไหม้จักรวาล หิมวันต์เลื่อนลั่นสะท้านสะเทือน...................สาครเคลื่อนลูกละลอกกระฉอกฉาน มัจฉาโดดโลดเล่นในลำธาร.........................เสียงสะท้านเขากระทบกระทั่งกัง ทั้งปู่เจ้าเขาเขินเนินพนม............................ถลาล้มลุกแล่นไม่เหลียวหลัง พระฤๅษีอยู่ในถ้ำร่ำระฆัง.............................ทุกรวงรังนกร้องคะนองไพร ทั้งพฤกษาก็ระย้าระยาบโยก.........................ลมกระโชกกิ่งก้านเขยื้อนไหว พิลึกลั่นชั้นฟ้าสุราลัย....................................ราหูไล่คว้ารถพระสุริยา อ้าโอษฐ์อมอับพะยับแสง..............................ทุกหล้าแหล่งมืดมิดทุกทิศา พิรุณสาดฟาดฟองคะนองฟ้า..........................เมขลาล่อแก้วอยู่แวววาว ตลอดแลบแปรบปราบเป็นเปลวช่วง...............อสูรหน่วงขวานขว้างไปกลางหาว เปรี้ยงกระเดื่องเปลื่องกระดอนทุกแดนดาว......ก็เกรียวกราวนกกาถลาบิน ในท่อน้ำลำธารฉานกระฉอก.........................คลื่นละลอกล้นลบกระทบหิน กระแทกผึงกระทุ่มผางลงกลางดิน.................ก็เสร็จสิ้นสุขเกษมทั้งสองรา งดงามจริงๆครับ ภาษากลอนของบุรพกวี แต่ แหมทั้งสองสมรักกัน ตั้งแต่เที่ยงจนตะวันลับฟ้า เลยทีเดียว ขณะรอนแรมมากลางป่า จันทโครบ เอาใจนางโมราขนาดไหน คิดดูเอาเองแล้วกันว่าช่วงไหน ไม่มีน้ำกิน จันทโครบยังกรีดเลือดให้นางดื่มแทนน้ำ โอ้ โอ้ จนกระทั่งมาเจอโจรป่า โจรป่าเกิดชอบนางโมรา จึงเกิดการต่อสู้กับจันทโครบ จนจันทโครบ พลาดท่า เรียกให้นางโมราส่งพระขรรค์ให้ ด้วยใจที่สับสนเพราะนางก็เกิดอาการชอบโจรป่า จะส่งให้โจรก็กลัวจันทโครบถูกฆ่า จะส่งให้จันทโครบก็กลัวโจรป่าถูกฆ่า จึงวางพระขรรค์ ไว้ตรงกลาง แต่ด้ามพระขรรค์หันไปทางโจร เจ้าโจรป่าจึงคว้าพระขรรค์มาฆ่าจันทโครบ จน สิ้นใจตาย หลังจากจันทโครบตายเจ้าโจรป่าจึงได้สมสู่กับนางโมรา กลอนบทอัศจรรย์ตรงนี้ก็งามอีกแล้ว จึงขอคัดลอกมาให้เพื่อนๆอ่านอีกช่วงหนึ่ง ประเทืองต้องสองเต้าประทุมถัน.................ประคองคั้นเคล้นชมสมสมาน นาสิกสูบจูบแก้มนางนงคราญ......................หัตถ์ประสานเกี่ยวกอดประคองนาง สองอารมณ์สมรักประสานกร.......................สโมสรประดิพัทธ์ไม่ขัดขวาง จะเปรียบโจรเชยชิดสนิทนาง......................ดั่งเชิงช้างสระสนานทะยานแรง กระพือพัดผัดโบกกระโชกชิด......................ก็คว้าขวิดงวงกระหวัดอยู่กวัดแกว่ง กำลังมันคันงามไม่ราแรง...........................กระแทกแทงเสยซ้ำปะรำซวน ควาญขยับลงขอระย่อหยุด...........................ก็สิ้นสุดรสรักแรมสงวน จากบทอัศจรรย์แบบอ่อนนุ่มกับจันทโครบ มาแบบรุนแรงแบบโจรป่า อ่านแล้วก็ได้แต่ร้องว่า โอ้ โอ้ แต่เจ้าโจร เห็นอารมณ์แปรปรวนของนางโมรา ดั่งกลอนว่า "เสียดายรูปกับอารมณ์ไม่สมทรง .......จะพลอยเป็นอัปมงคลไม่มีดี" โจรป่าจึงทิ้งนางไปกลางดึก ครั้นนางตื่นมาตอนเช้าไม่เห็น ใคร จะเห็นก็แต่ศพจันทโครบ จึงเกิดกลัวเลยซัดเซพเนจรไปในป่าตามลำพัง ตามธรรมดาของนิทานไทยต้องเดือดร้อนถึงผู้เป็นใหญ่ในสวรรค์ คือ ท้าวหัสนัยน์ หรือพระอินทร์ นั่นเอง ที่แปลงตัวมาเป็นเหยี่ยวเพื่อลองใจว่าถ้านางยอมให้ร่วมหลับนอนก็จะให้เนื้อนางกินแก้หิว นางโมราก็ยินยอม ท้าวหัสนัยน์จึงสาปนางเป็นชะนีอยู่กลางป่า ร้องเรียกหาผัวตั้งแต่นั้นมา เรื่องราวในนิทานเพื่อนๆหลายท่านอาจคิดว่าจบแค่นี้ แต่ยังไม่จบแค่นี้ครับ แหมมีหรือพระเอก ของเรื่องจะตายตอนจบ เรื่องราวต่อมาคือ ก่อนกลับสวรรค์ท้าวหัสนัยน์ได้ชุบชีวิตให้จับทโครบ ฟื้นขึ้นมาอีก และจันทโครบก็ได้เจอเนื้อคู่ชื่อ นางมุจลินล์ ลูกสาวท้าวภุชงค์ ถึงตรงนี้ถ้าเล่าคง ยาว เลยขอสรุปว่าตอนจบของเรื่อง จันทโครบได้นางมุจลินล์เป็นเมียครองรักกันอย่างมีความสุข และนี่คือที่มาของ นางโมราที่เล่นไฟ ตอนต่อไปมารู้จักนางกากีกันครับ สำหรับความคิดเห็นเกี่ยวกับนางโมรา อยากชวนเพื่อนๆมาเสวนากันครับ เชิญเลยครับ แก้ไขเมื่อ 05 ก.ค. 48 11:15:12 จากคุณ : ...มีตุลา... (มาตุลี) - [ 5 ก.ค. 48 11:12:46 ]

ความคิดเห็นที่ 3 นอกจากโมราแล้ว ก็เห็นมาแต่  "วันทอง"  ของคนด่านเกวียนแหละครับที่จะพูดในกระทู้ได้  (แต่ถ้าเป็นเพลงลูกกรุง-ลูกทุ่งละก็  มีเยอะแยะเลย  ถ้าใครจะตั้งประเด็นก็ค่อยมาว่ากันอีกที) วันทอง คนด่านเกวียน     เป็นเรื่องจริงไม่ใช่อิง นิยาย   ที่ปู่ย่า ตายายเล่าขาน นานมามีหลักฐาน บันทึก เป็นตำรา ให้ลูก ให้หลานได้ศึกษา เล่าเรียน     หนึ่งหญิง สองชาย ผูกพันเหตุเกิดที่ สุพรรณกาญจน บุรีเรื่องขุนช้างขุนแผน และสตรี  ที่ชื่อ วันทองหรือหญิง สองใจ     หญิงสาว ร่างกาย บอบบาง  ได้เสีย นวล เสียนางให้แก่พลายแก้ว แววไวถอดผ้าเหลืองคืนเดียว ฉับไว  ลอบย่อง ขึ้นไปได้เสีย นางพิม     อยู่กิน เป็นสามี ภรรยา  แต่งงาน ออกหน้า ออกตา แต่ขุนช้างยังไม่ยอม เลิกรา  วันทอง ถูกบังคับ บีฑา จึงตกปาก รับคำ มารดา เข้าพิธี วิวาห์น้ำตานอง หน้าไหล     ครั้นแต่งงานก็ยังไม่ทัน เสียตัวด้วยความที่ รักผัวไปรบ แดนไกล  แต่ขุนแผนกลับพาสาว เชียงใหม่มาเหยียบ มาย่ำหยามใจ วันทอง     จึงสูญเสีย ความเป็นกุลสตรีเมื่อหัวล้าน หน้าผีใช้แรง ขืนใจอีกไม่นาน ขุนแผนย้อนมาใหม่ชิงตัว นางไปอยู่ร่วม ชายคา     นางเสียคนเพราะไม่ทน แรงชายอีกทั้งกลัว โทษภัยในพระคุณ มารดา  สุดท้าย คอจึงหลุด จากบ่าพร้อมคำสาป แช่งด่าว่าเป็นหญิง สองใจ     อุทาหรณ์ สอนเตือน ผู้คนว่าผู้หญิง ในสังคม ชั้นชนต้องพลีกาย พลีใจ ของตน  สนองรับ กฏเกณฑ์ ทุรชนไร้คน เห็นใจ แม่วันทองกลายเป็นหญิง ใจสองสองใจ ใครเล่าทำ   เดี๋ยวถ้ามีโอกาสผมจะมาว่าเรื่องเพลงวันทอง  แต่ตอนนี้ขอแว้บก่อนละกัน  อิอิ จากคุณ : ปะหล่อง - [ 5 ก.ค. 48 12:47:41 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คุณมาตุลี นี่ลึกซึ้งดีนะ เข้าใจหาคำกลอน มาอ่านให้เข้าถึงเพลงเลย ขอปรบมือให้ค่ะ ส่วนคุณปะหล่อง เดี๋ยวมาตามอ่านวันทองต่อนะจ๊ะ จากคุณ : ชมพู่มะเหมี่ยว - [ 5 ก.ค. 48 15:54:54 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ชอบกระทู้ แบบนี้มากๆครับ อ่านเพลินดี ปรบมือ ให้ทั้ง จขทก และ ผู้ตอบทุกๆคนครับ เอวัง จากคุณ : โตนิค - [ 5 ก.ค. 48 17:38:59 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณค่ะ ที่เอามาให้อ่านกัน ว่าแต่พออ่านเข้าจริงๆจังๆแล้ว ท่านกวีนี่บรรยายได้ใจมากๆ เหมือนกันนะคะ จากคุณ : นางสาวอาร์ต - [ 5 ก.ค. 48 19:06:55 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อันนี้มิใช่ นางในวรรณคดี แต่เป็นนางในจินตนาการ  "มิดะ" มิดะ(หมิ-หซ่า) หมายถึง หญิงสาวบริสุทธิ์ที่ยังไม่เคยผ่านการแต่งงานมาก่อน และในสังคมของชาวอาข่า ไม่เคยมีหญิงหรือชายวัยกลางคนที่มีหน้าที่สอนเรื่องเพศให้แก่หนุ่มสาว  ในเผ่าอาข่า จริงๆ ก้อไม่มี "มิดะ" มีแต่ "หมี่ดะ"  และหมี่ดะ ก็คือผู้หญิงธรรมดาของอาข่าที่ยังไม่ได้แต่งงาน พูดง่าย ๆ ว่ายังไม่มีผัวเป็นตัวเป็นตน จากบทเพลงของคุณ  จรัล มโนเพชร   """บนฟ้ามีเมฆลอย บนดอยมีเมฆบัง มีสาวงามชื่อดัง อยู่หลังแดนดงป่า   มีกะลาล่าเซอ มีหนุ่มๆเผลอฮ้องหา มีสาวงามขึ้นมา แล้วมี มิดะ""" ..........สบสายตาคนหนุ่มสาวผู้เร่าร้อน   ที่ท่าทีทุกตอนซ่อนความหวัง คือกาพย์กลอนกล่อมป่าดงทรงพลัง คือเสียงสั่งสาปอธรรม์ให้พรั่นพรึง.......... """นางนั้นยืนท่าคอย  หนุ่มน้อยที่ยังบ่เคยผ่าน  ยังไร้ราคีพาน  บ่ฮู้การกามโลกีย์  """ .......เบื้อหน้าคือหญิงสาว พลิ้วอาภรณ์สีขาว  ไร้เดียงสา มีดวงดาววาวใสในแววตา โปรยประกายปรารถนาเป็นดอกไม้ เธออ่านนิยายใฝ่ฝัน สงสัยค่ายุติธรรม์หายไปไหน การต่อสู้เพื่อสิ่งนี้จะมีใคร เธอก้าวไปค้นความจริง (อิงนิยาย)....... """ยั่วยวนวาจาเว้าวอน  บอกสอนหื้อละอ่อนนั้นมี ความฮู้กามวิธี  แล้วพลีเรือนกาย   งามเหนือคำรำพัน  เป็นหมันและเป็นหม้าย  ความสวยงามคือภัย ถูกเลือกไว้เป็นมิดะ """ ......เป็นเพียงความรู้สึก จดจารึกริมทางข้างวิถี ฟายฝุ่นฟ่อง  ร่องรอยหายแล้วหลายปี ผ่านลานโพธิ์อีกที  ไม่มีใคร...... """หนุ่มใดบ่เกยชิดชม  บ่สมสู่ฮู้วิชา หมดหนทางขึ้นมา   บนลานสาวกอด หมดปัญญาดิ้นรน มืดมนเหมือนคนตาบอด คนแล้วคนเล่ากอด  ทอดกายในดงดินแดน """ .......สองกระแสสายธารผ่านสมัย  เวียนวงหลงใหล  หลอกหลอน ว่ายวนกับวารวัน  สั่นสะท้อน  และเหนื่อยอ่อนอัดอั้นกับวันนี้...... """จนวัยโรยราล่วงไป  คนใหม่มาเป็นมิดะแทน   คือเรื่องราวในแดนแผ่นดินอีก้อ""" เมื่อครั้งกระโน้นที่ได้ฟังเพลงนี้ครั้งแรก  ไอ้ผมก้อจินตนาการตามเลย  นึกตามไปถึงประเพณีของเค้า เคยได้ดูสารคดีที่ ติดตามพูดถึงบทเพลง "มิดะ" ได้มีโอกาสอ่านบทความต่างๆ มากเข้าๆ ก้อถึงจะได้ ทราบถึงเรื่องราวความเป็นจริง  มันอาจเป็น "ความจริง" (บางส่วน) ที่แฝงด้วยจินตนาการ อันลึกล้ำ ที่ถูกขับกล่อมบรรเลง ได้อย่างลงตัว พอดีวันนี้ครึ้มๆหยิบหนังสือมาอ่านเลยมาพล่ามเลยไปอ่ะคับ อ่า เบียงประเด็นไปซะไกลเลยแหะผม  ต้องขออภัยด้วยครับ  -/\- จากคุณ : EyE[s] - [ 5 ก.ค. 48 22:08:51 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบกะทู้คุณมีตุลามากเลย แต่ละเรื่องสอดแทรกความรู้ไว้ได้อย่างไม่น่าเบื่อ ทำให้เราๆคนรุ่นหลังได้รู้เรื่องราวในอดีตอย่างสนุกสนาน นางโมรานี่แสบจังเลยเนอะ ตอนนั้นมีเพื่อนคนนึงร้องเพลงในร้าน(เพื่อชีวิต) เค้าชอบร้องกรอกหูเราบ่อยๆ ว่า       " มีดาบสองเล่มให้เธอเลือก         ใจรุ่งนภาเลือกฆ่าผัว          ได้ยินเรื่องราวแล้วเศร้าใจ... "                                                                                      หาว่าเราเป็นโมราซะงั้น รีบๆเอาเรื่องราว "นางกากี" มาลงเร็วๆนะคะ อยากรู้ว่าใครจะแสบกว่าใคร 55555++ จากคุณ : กากีซ่าส์ - [ 6 ก.ค. 48 08:57:00 ]

ความคิดเห็นที่ 9 กากี ถ้าพูดถึงนางกากี ก็มีสอดแทรกแบบเปรียบเปรยไว้ในเพลงที่อาจจะเรียกได้ว่าเพลงเพื่อชีวิต หลายเพลงเหมือนกัน เท่าที่ผมนึกได้ตอนนี้ อาทิ "เหมือนนางกากีที่ไปกับครุฑรูปงาม ไปสู่วิมานฉิมพลี..." จากเพลงโมรา ของ มาลีฮวนน่า หรือ "ให้โทษโมราหรือว่ากากี เมื่อรักไร้ทฤษฎีบางทีไม่มีเหตุผล..." จากเพลงตำนานรักสะ ท้านโลกา ของ หลง ลงลาย แต่เพลงที่ผมจะยกมาเต็มๆตรงนี้ อาจไม่ใช่เพลงเพื่อชีวิต แต่ก็น่าจะสะท้อนความเป็นกากี ได้ดี คือเพลงนี้ครับ กากีเหมือนดอกไม้  (รังษี เสรีชัย) โอ้ มาลี นี้ใครชมเล่น กลีบเจ้าเป็น รอยช้ำ ใครทำให้เจ้าเฉา หรือภุมรา แกล้งมาภิรมย์ชมเจ้า มองแล้วพายิ่งเศร้า เจ้าเคยพริ้งเพรา กลับมาอับเฉา เพราะมือ คนชม ใครอยากจะรัก ใครอยากจะดม ใครอยากจะชม นิยม ว่าเด่นดี   เปรียบกานดา โสภางามผ่อง โอ้ รูปทองใจทราม มีนามว่ากากี สวยอรชร กลิ่นขจร หอมดังมาลี กรรมของนางเทวี เจ้างามโสภี แต่ใจบัดสี เพราะมีอารมณ์ ใจอยากจะรัก ใจอยากจะชม ใจกลับ ระทม เพราะลมสวาทเอย... ตอนนี้ชักเห็นด้วยกับ ปะหล่อง ว่าถ้าเอาเพลงเพื่อชีวิตมากล่าวถึงคงไม่ได้ภาพรวมของนางจาก วรรณคดี คิดแล้วอยากจะเปลี่ยนชื่อกระทู้ไปเลยว่า "จากนางในวรรณคดี จากเรื่องเล่าสู่บทเพลง" จะได้เป็นภาพรวมของเพลงทั้งหมด พร้อมทั้งเรื่องเล่ากับบทกวีเพราะๆที่ผมอยากมาให้อ่านกัน เอาอย่างนี้ดีกว่านะครับ มาเข้าเรื่องกากีกันต่อ ตรงนี้ผมจะใช้เนื้อหาจากวรรณคดีเจ้าพระยาพระคลัง (หน) เรื่อง กากี กลอนสุภาพ เป็นหลักในการนำเสนอครับ มาเล่าเรื่องย่อๆเพื่อเพื่อนๆจะรู้จักนางกากีกันดีขึ้น เรื่องนี้ว่าไว้ว่า.... จากคุณ : มาตุลี - [ 6 ก.ค. 48 11:10:45 ]

ความคิดเห็นที่ 10 พระเจ้าพรหมทัต ครองสมบัติกรุงพาราณสี มีมเหสีชื่อกากี มีบทกลอนที่กล่าวถึงนางกากีไว้ว่า เธอมีองค์อัคเรศวิไลลักษณ์.....................ประไพพักตร์งามเพียงอัปสรสวรรค์ ชื่อกากีศรีวิลาสดั่งดวงจันทร์....................เนื้อนั้นหอมฟุ้งจรุงใจ เสมอเหมือนกลิ่นทิพมณฑาทอง..............ผู้ใดต้องสัมผัสพิสมัย กลิ่นกายติดชายผู้นั้นไป..........................ก็นับได้ถึงเจ็ดทิวาวาร ดังหทัยนัยเนตรกรุงกษัตรย์.....................พูนสวัสดิ์สังวาสเกษมศานต์ เป็นเอกองค์ในอนงค์บริพาร.....................ประมาณหมื่นหกพันกัลยา จากกลอนที่ยกมาก็จะเห็นถึงรูปโฉม และกลิ่นกายที่พิเศษของนางกากีกันแล้วนะครับ เพื่อไม่ให้เรื่องเล่ายืดยาวเกินไปขอตัดตอนมาสั้นๆว่า พระยาครุฑ (พระยาเวนไตย) มีนัดเล่นสกา กับพระเจ้าพรหมทัต ที่กรุงพาราณสี เจอนางกากีเข้าก็เกิดอาการสิเน่หา เลยแอบอุ้มนางมาสู่วิมาน สิมพลี ตรงนี้ขอพาไปสู่บทอัศจรรย์ระหว่าง พระยาครุฑ กับ นางกากี ที่วิมานสิมพลี เลยดีกว่าครับ พลางกระหวัดรัดรวบภิรมย์ใน..................ชงฆะไขว้ในเชิงละเลิงลาน บันดาลพลาหกเทวบุตร...........................ก็ผึ่งผุดตั้งทั่วทิศาศาล โพยมพยับอับอึงอนธกาล.........................สะท้านถึงเมรุราชสีขรินทร์ สัตภัณฑ์บรรพตก็ไหวหวั่น........................คงคาลั่นเป็นระลอกกระฉอกสินธุ์ ฝูงมหามัจฉาในวาริน...............................ก็โดดดิ้นเล่นน้ำลำพองกาย อันดอกดวงสิมพลีที่ตูมกลัด......................ครั้นฝนซัดเชยแช่มแย้มขยาย ที่ตูมบานก้านกลีบขจรจาย.......................รำพายกลิ่นรื่นรสเสาวคนธ์ แมลงภู่ทิพรีบร่อนมาเอาซาบ....................อาบละอองต้องทั่วทุกขุมขน สองสุขสองเกษมเปรมสกนธ์.....................สองกมลสองสวาทไม่คลาดกัน ตามธรรมดาของใหม่ๆละครับ นางกากีทำเอาพระยาครุฑหลงจนหัวปักหัวปำ และชั้นเชิงของ พระยาครุฑก็ทำเอานางติดใจในรสสวาท บทกลอนที่กล่าวถึงตรงนี้ที่เป็นบทกวีที่ดีเด่นบทหนึ่ง นักวรรณคดีมักจะยกตัวอย่างถึงอยู่เสมอ ผมก็อดไม่ได้ที่จะคัดมาให้อ่านด้วย แม้จะไม่ใช่บท อัศจรรย์ที่ผมโปรดปรานก็ตามเถอะ มาอ่านกันครับ ครุฑลืมลงเล่นอโนดาต...........................วรนาฎลืมมิ่งมไหศวรรย์ ครุฑลืมลงเล่นสัตภัณฑ์...........................สุดาจันทร์ลืมพักตร์พระภัสดา ครุฑลืมร่อนเล่นโพยมบน........................นฤมลลืมสนมสนิทหน้า ครุฑลืมไล่คาบนาคา...............................กัลยาลืมเล่นอุทยาน ครุฑหลงชมทรงสมรชื่น..........................นางหลงรื่นรสทิพปักษาศาล ครุฑละเลิงหลงเชิงยุพาพาล.....................เยาวมาลย์หลงเล่ห์ประหลาดโลม ครุฑหลงกลิ่นแก้วขจรรื่น.........................นางหลงชื่นรสทิพอันเฉิดโฉม ครุฑหลงกระบวนชวนตระโบม.................นางหลงโสมนัสในสกุณา จากคุณ : มาตุลี - [ 6 ก.ค. 48 11:11:25 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ฝ่ายพระเจ้าพรหมทัต เมื่อนางกากีหายไปก็กินไม่ได้นอนไม่หลับ เฝ้าแต่คร่ำครวญหาแต่นาง แต่ก็จนใจด้วยไม่รู้ใครพรากนางไป ร้อนถึงคนธรรพ์(นาฎกุเวร) คนสนิทที่สงสัยใน ตัวพระยาครุฑ จึงรับอาสาไปสืบเสาะหาความให้ พอครบกำหนด 7 วัน กำหนดนัดเล่นสกา พระยาครุฑก็ทำเป็นตีหน้าตายมาเล่นสกากับพระเจ้า พรหมทัต ตอนขากลับนี่แหละครับ คนธรรพ์จึงแปลงร่างเป็นไรเกาะขนพระยาครุฑไป เรื่องมาสนุกตรงนี้แหละครับ ไปถึงวิมานสิมพลี ตอนกลางคืนครุฑก็ร่วมสังวาสกับนาง ขณะที่ คนธรรพ์ ต้องแปลงเป็นไรซ่อนอยู่ แต่พอตอนกลางวันพอครุฑออกไปหากิน คนธรรพ์ก็กลายร่าง มาร่วมสังวาสกับนางกากีอีก โอ้ โอ้ หนึ่งหญิงสองชาย ความจริงก็น่าสงสารนางกากีนะครับ แต่ยังไม่อยากออกความเห็น มาเปรียบเทียบบทอัศจรรย์ระหว่างพระยาครุฑ กับ คนธรรพ์ ในตอนนี้ดีกว่า เริ่มด้วยบทอัศจรรย์ ระหว่างพระยาครุฑกับนางกากี ที่คนธรรพ์แอบซ่อนดูอยู่ ฝ่ายคนธรรพ์เป็นไรเข้าเร้นซ่อน............ที่บัญชรพิมานชัยไพศาล ส่วนครุฑแนบนุชนงพาล........................สองสมานร่วมรสฤดีทวี เปรียบดั่งองค์ปโรตเทวัญ.....................เมื่อฤดูวสันต์เกษมศรี เมขลาชูช่วงดวงมณี............................อสุรีรามสูรก็โกรธา ถือขวานเหาะทะยานขยิกไล่..................เวียนระไวในจังหวัดพระเวหา นางแบแก้วแวววับให้จับตา...................อสุราขว้างขวานไปราญรอน เมขลาล่อแก้วอสุรินทร์.........................ไม่สุดสิ้นที่จะร่วมสโมสร เกิดสำหรับกัปกัลป์นิรันดร.....................เหมือนสมรสมานสุขสกุณินทร์ คนธรรพ์แอบดูอยู่คงทนไม่ไหวละครับ ตอนเช้าพอพระยาครุฑออกไป ก็รีบกลายร่างมาโอ้โลม นาง มาอ่านบทอัศจรรย์ตรงนี้กันต่อดีกว่า คนธรรพ์รับขวัญแล้วจุมพิต.................กรสะกิดเลี้ยวลอดสอดประสาน เคล้าเคล้นเล่นดวงปทุมมาลย์.............ยุพาพาลแม่อย่าหมองกมลใน ซึ่งโทษผิดชิดโฉมประโลมเล้า............ด้วยร้อนเร่าสวาทหวังไม่ยั้งได้ อย่าถือความจงประนามประนอมใจ.........พี่จะไว้ชีพด้วยวนิดา ว่าพลางทางประจงปลงจิต...................เนื้อสนิทแนบกันกระสันหา สองชื่นรื่นรสภิรมยา............................ดั่งราหูจู่จับพระจันทร อ้าโอษฐ์โกรธเกรี้ยวกระหยับย้ำ...........กรกำเรือนรถจะสังหร แสงจันทร์อับชะอ่ำในอัมพร.................ด้วยกำลังฤทธิรอนอสุรินทร์ พสุธาอากาศก็อับแสง..........................ไม่แจ่มแจ้งแหล่งหล้าวนาสินธุ์ ประจักษ์จันทร์อุปราค์ทั้งแดนดิน...........ก็อึงอินทเภรีระดมปืน ฆ้องระฆังกังสดาลประสานเสียง...........สำเนียงโห่ลั่นหล้าไม่ฝ่าฝืน ประเวณีคลี่คลายขยายคืน....................ก็แช่มชื่นเด่นดวงศศิธร สองสุขสองสมภิรมย์รส........................ยังไม่หมดสุขสโมสร คนธรรพ์ครั้นบ่ายรวีวร.........................สั่งสมรแล้วก็จรเข้าซ่อนกาย ว่าจะเล่าให้สั้นๆ แต่ติดพันจนยาวขนาดนี้ได้ แต่ยังไม่จบครับ ขอพักก่อนไว้จะมาเขียนต่อครับ คงยังไม่ทักทายเพื่อนๆติดไว้ก่อนครับ... แก้ไขเมื่อ 06 ก.ค. 48 12:42:20 จากคุณ : มาตุลี - [ 6 ก.ค. 48 11:11:55 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ว้าวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กากีนี่เนื้อหอมมิใช่เล่นเหมือนกันน๊า --------------------------อิอิ ขอบคุณมากค่ะ ที่หามาให้อ่าน อ่านไปยิ้มไป จากคุณ : กากีซ่าส์ - [ 6 ก.ค. 48 14:32:04 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มาแล้วด้วยเวลาอันน้อยนิด มาถึงก็ว่าด้วยเรื่องของเพลงวันทองเลยละกัน   อาจจะวก ๆ เวียน ๆ อยู่  เพราะยังไม่มีเวลาเยบเรียงเรื่องราวให้ร้อยกัน  ถ้าใครอ่านแล้วงง ๆ ก็ต้องขออภัยด้วยนะครับ  อิอิ                   ขุนช้างขุนแผนเป็นวรรณคดีสมันรัตนโกสินทร์ตอนต้น  แต่เรื่องของเรื่องเกิดในสมันอยุธยา  ในแผ่นดินสมเด็จพระพันวษา  จัดเป็นวรรณคดีเอกอีกเรื่องหนึ่งของไทยที่ทรงอิทธิพลต่อวรรณคดีและวรรณกรรมรุ่นหลัง ๆ รวมไปถึงเป็นแรงบันดาลใจให้กับกวีสำคัญ ๆ ในยุคปัจจุบัน  อันมีเนาวรัตน์  พงษ์ไพบูลย์เป็นต้น และแน่นอน  เพลงวันทองที่ศิลปินคนด่านเกวียนแต่งขึ้นนั้นก็ย่อมจะได้รับอิทธิพลจากขุนช้านขุนแผนเช่นกัน              เรื่องนี้มีตัวละครเด่น ๆ อยู่สามคน  คือ  ขุนแผน  (พลายแก้ว)  ขุนช้างและนางพิมพิลาไลซึ่งภายหลังป่วยเจียนตายจึงเปลี่ยนชื่อเป็นวันทอง ในบรรดาตัวละครทั้งสามนั้นผมว่าขุนช้างอาภัพที่สุด  เพราะนอกจากจะรูปชั่วหัวล้านแล้วยังไม่มีใครรักเลย  กวีพยายามกล่าวถึงลักษณะที่ไม่ชวนให้น่ารักของขุนช้างตั้งแต่ก่อนเกิด  คือตอนที่นางเทพทองแม่ของขุนช้างฝันดังคำกลอนที่ว่า   ฝ่ายนางเทพทองนั้นนอนหลับ พลิกกลับก็เพ้อละเมฝัน ว่าช้างพลายตายกลิ้งตลิ่งชัน พองขึ้นหัวมันเน่าโขลงไป ยังมีนกตะกรุมหัวเหม่ บินเตร่เร่มาแต่ป่าใหญ่ อ้าปากคาบช้างแล้ววางไป เข้าในหอกลางที่นางนอน ในฝันนั้นว่านางเรียกนก เชิญเจ้าขรัวหัวถกมานี่ก่อน นางคว้าได้ตัวเจ้าหัวกล้อน กอดนกกับช้างนอนสบายใจ และตอนที่กล่าวถึงรูปร่างของขุนข้างเช่น ลูกร้องแงแงแม่ลืมตา พอช้างเผือกเข้ามาถึงวันนั้น นางเทพทองเหลียวหน้าคว้าลูกชาย พลิกคว่ำพลิกหงายอยู่ตัวสั่น ทุดลูกบัดสีเหมือนผีปั้น หัวล้านในครรภ์ดังวงเดือน เสียแรงอุ้มท้องประคองมา ชกโคตรรแม่อ้ายหมาขี้เรื้อนเปื้อน เลี้ยงมันไว้ไยอายเพื่อนเรือน หัวเหมือนโคตรข้างไหนให้เกิดมา ............................................. ................................................. ไม่มีใจที่จะใคร่เข้าอุ้มชู เหมือนค้างครอกหลอกกูดูขายหน้า ทำตาบ้องแบวแมวกินปลา อ้ายตายห่าด่าแช่งไม่เว้นวัน พ่อขุนช้างสามขวบไปเที่ยวเล่น เด็กเห็นก็กลัวจนตัวสั่น โน่นแน่แม่เอ๋ยอะไรนั้น มันอ้าปากยิงฟันข้าพรั่นใจ” นี่คือความอาภัพของขุนช้างที่ผู้แต่งพยายามเกริ่นกล่าวไว้ตั้งแต่ตอนต้น  จะเห็นได้ว่าเริ่มตั้งแต่ยังไม่เกิด  สิ่งที่ถือว่าไม่ดีไม่งามมักจะผ่านเข้ามายังครอบครัวของขุนช้าง  เริ่มตั้งแต่ความฝันของนางเทพทองที่มีช้างเน่าและนกตะกรุ่มมาเป็นสัญลักษณ์ของความไม่ดีไม่งาม  และเมื่อตอนเกิดมารูปร่างของขุนช้างก็ไม่งามอีก  ขนาดทำให้ผู้เป็นแม่ถึงกบออกปากด่าอย่างไร้ความรักใคร่ไยดี   ผิดกับเพื่อนที่เกิดคราวเดียวกันคือพลายแก้วกับนางพิมพิลาไลย  ที่ผู้แต่งแสดงสัญลักษณ์ของความงดงามไว้ตั้งแต่เริ่มต้นเช่นกัน  กล่าวคือตอนที่แม่ของทั้งสองฝันก่อนที่จะตั้งครรภ์ ลองมาดูพลายแก้วกันก่อน  นางทองประศรีนั้นฝันว่า นิมิตฝันนั้นว่าท้าวสหัสนัย ถือแหวนเพชรเม็ดใหญ่เหาะดั้นมา ครั้งถึงจึงยื่นแหวนนั้นให้ นางรับแหวนไว้ด้วยหรรษา แสงเพชรส่องวาบปลาบเข้าตา ตื่นผวาคว้าทั่วปลุกผัวพลัน ส่วนนางพิมก็ไม่น้อยหน้า  นางศรีประจันฝันว่า ว่าพระพิษณุกรรม์เหาะดั้นฟ้า ถือแหวนประดับมาสวมนิ้วนาง เห็นไหมละครับว่าผู้แต่งพยายามใส่สัญลักษณ์ของความงดงามให้ตัวละครทั้งสองตัวนี้อย่างดีที่สุด  พลายแก้วนั้นใช้พระอินทร์อันเป็นจอมเทพผู้ยิ่งใหญ่และเพชรเม็ดใหญ่  ส่วนนางพิมนั้นใช้พระวิษณุกรรมอันเป็นนายช่างเอกของสวรรค์และแหวน และแน่นอนทั้งสองต่างมีรูปร่างหมดจดงดงามอย่างหาที่ติมิได้ แต่ผู้แต่งก็ไม่ใจร้ายกับขุนช้างจนเกินไป  โดยการให้ขุนช้างเกิดในตระกูลที่มั่งคั่งร่ำรวย  ถือเป็นการชดเชยในส่วนที่ขาดได้อย่างเหมาะสม  เพราะต่อมาภายหลังขุนช้างก็ใช้เงินหรือความร่ำรวยของตนทำให้ได้นางพิมมาเป็นเมียสมใจ วกกลับเข้ามาที่เนื้อหาของเพลงอีกครั้ง  เพื่อที่จะฉายภาพของนางวันทองในวรรณดีต่อไป  เนื้อเพลงสรุปไว้โดยไม่สรุปว่าใครทำให้นางวันทองถูกแช่งด่าว่าเป็นหญิงสองใจ  วันทองสองใจจริงหรือ  เราลองมาดูกัน ในความคิดผมกรณีของนางวันทองนั้นผมว่าเธอตกอยู่ในฐานะที่ตัดสินใจด้วยตัวเองไม่ได้  เหมือนเธอถูก  “โปรแกรมชีวิต”  ไว้โดยบุคคลรอบข้าง  เริ่มตั้งแต่การได้พบกับพลายแก้ว  (ตอนเป็นเณร)  ด้วยการวางแผนของสายทองผู้เป็นพี่เลี้ยง  แล้วก็ได้กับพลายแก้วในไร่ฝ้าย  ต่อมาก็ถูกจับให้แต่งงานกับพลายแก้ว  (ซึ่งตอนนี้เธอก็เต็มใจ)  พอพลายแก้วไปรบที่เชียงใหม่ขุนช้างก็ลวงว่าพลายแก้วตาย  ทำให้นางศรีประจันยอมบังคับ  (ตัดสินใจแทน)  ให้นางวันทองต้องแต่งกับขุนช้างอีกครั้ง  (ครั้งนี้เธอไม่เต็มใจ) ถ้าใครได้อ่านทั้งเรื่องก็จะรู้เลยว่าวันทองไม่มีโอกาสเลือก  ไม่มีโอกาสตัดสินใจอะไรได้เลย  แต่พอตอนท้ายที่พระพันวษาให้เธอเลือกว่าจะอยู่กับขุนช้างหรือขุนแผนหรืออยู่กับพระไวย  เธอจึงตัดสินใจไม่ถูก  เพราะชายทั้งสามคนล้วนมีภูมิหลังเกี่ยวพันกับเธออย่างลึกซึ้งแทบทั้งสิ้น  ดังคำกลอนที่ว่า คิดคะนึงตะลึงตะลานอก ดังตัวตกพระสุเมรูภูผา ให้อุทัจอัดอั้นตันอุรา เกรงผิดภายหน้าก็สุดคิด จะว่ารักขุนช้างกระไรได้ ที่จริงใจมิได้รักเสียสักหนิด รักพ่อลูกห่วงดังดวงชีวิต แม้ทูลผิดจะพิโรธไม่โปรดปราน อย่าเลยจะทูลเป็นกลางไว้ ตามพระทัยท้าวจะแยกให้แตกฉาน คิดแล้วเท่านั้นมิทันนาน นางก้มกรานแล้วก็ทูลไปฉับพลัน ความรักขุนแผนก็แสนรัก ด้วยร่วมยากมานักไม่เดียดฉันท์ สู้สำบากบุกป่ามาด้วยกัน สารพันอดออมถนอมใจ ขุนช้างแต่อยู่ด้วยกันมา คำหนักหนาหาได้ว่าให้เคืองไม่ เงินทองกองไว้มิให้ใคร ข้าไทใช้สอยเป็นของตัว จมื่นไวยเล่าก็เลือดที่ในอก ก็หยิบยกรักเท่ากันกับผัว ทูลพลางตัวนางเริ่มระรัว ความกลัวพระอาญาจะพ้นไป คำตอบนี้ทำให้สุดท้ายเธอก็ถูกประหารโดยที่เธอยังไม่ได้เลือก คนที่สั่งประหารเป็นผู้ชาย คนที่ทำให้ชีวิตของวันทองวุ่นวายไม่หยุดหย่อนก็เป็นผู้ชาย ผู้ชายที่มีเมียมากกว่าหนึ่งคน แล้วใครเล่าที่ผิด  ใครเล่าที่สองใจ ผมว่าประเด็นนี้ยังไม่มีคำตอบ อิอิ  งงไหมครับ  กับข้อเขียนงง ๆ อันนี้ จากคุณ : ปะหล่อง - [ 6 ก.ค. 48 14:55:48 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อิอิ  คราวนี้เรามาว่าถึงเพลงที่ได้รับอิทธิพลจากวรรณคดีกันดีกว่า   เพราะเห็นว่ามันคงจะเกี่ยวกักระทู้ไม่มากก็น้อย   หวังว่าคุณมีตุลามาตุลีคงไม่ว่ากันนะขอรับ ข้อความต่อไปนี้ผมเขียนไว้หลายเดือนแล้ว  ใช้ประกอบการเสวนาในหัวข้อ   เพลงที่ได้รับอิทธิพลจากวรรณคดี  ซึ่งจัดขึ้นโดยคณะสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์  วิทยาลัยโยนกลำปาง  แต่จำวันที่แลเดือนไม่ได้แล้ว ข้อตกลงเบื้องต้น เพลงที่ได้รับอิทธิพลจากวรรณคดี  หมายถึง  เพลงที่แต่งขึ้นโดยอนุมานว่าผู้แต่ได้แรงบันดาลใจจากตัวละคร  หรือบางตอน  หรือวรรณคดีทั้งเรื่อง  และไม่ใช่เพลงที่ยกเอาบทประพันธ์ในวรรณคดีมาเป็นเนื้อเพลง มนุษย์กับเพลง ไม่มีใครสามารถตอบได้ว่าบทเพลงแรกของโลกเกิดขึ้นมาในสมัยใด  แต่เชื่อว่าบทเพลงนั้นมีกำเนิดขึ้นมาพร้อม ๆ กับมนุษย์  ซึ่งเพลงยุคแรก ๆ นั้นอาจจะเป็นเพียงท่วงทำนอง  หรือจังหวะ สั้น ๆ ง่าย ๆ ที่ไร้เนื้อร้อง  อาจจะเป็นเพียงเสียงเคาะที่เกิดจากอุปกรณ์ต่าง ๆ เช่นไม้  หิน โลหะ ฯลฯ  ต่อมาเมื่อมนุษย์มีวิวัฒนาการมากขึ้น  จึงเกิดเนื้อเพลงที่ใช้ร้องในการประกอบพิธีกรรมต่าง ๆ ในสมัยกรีกโบราณมีตำนานเล่าว่า  เมื่อคราวที่สุริยเทพพีบูสได้ทำสงครามต่อสู้กับงูใหญ่ชื่อไพธอน  ที่มาคอยทำร้ายประชาชนที่มาตักน้ำที่บ่อกลางหมู่บ้าน  มีเทพีแห่งศิลปกรรมทั้ง  9  องค์มาร้องเพลงเพื่อเป็นกำลังใจ  และเนื้อเพลงที่ร้องนั้นก็มีเพียง  8  บรรทัด  ซึ่งชาวกรีกถือว่านี่คือต้นกำเนิดของกวีนิพนธ์ ดังนั้นจึงไม่อาจปฏิเสธได้ว่า  บทเพลงนั้นมีบทบาทสำคัญสำหรับมนุษย์  เพราะเพลงทำหน้าที่หลาย ๆ อย่างในตัวมันเอง  ไม่ว่าจะเป็นให้ความสนุกสนานบันเทิง  ให้กำลังใจ  ปลุกใจ  ใช้ประกอบพิธีกรรมหรือกิจกรรมต่าง ๆ และที่สำคัญ  บทเพลงยังสามารถถ่ายทอดเรื่องราวของมนุษยชาติได้อีกด้วย ข้อสังเกตการแต่งเพลงในปัจจุบันกับอดีต เพลงในปัจจุบันส่วนใหญ่มักนำเสนอเนื้อหาที่ตรงไปตรงมา  ไม่อ้อมค้อม  แข็งเกินไป  จนบางครั้งฟังแล้วรู้สึกว่าขาดศิลปะในการเรียบเรียงเนื้อร้อง  แต่กลับไปเน้นที่จังหวะที่เร้าใจ  หนักแน่นด้วยเสียงของเครื่องดนตรี  แต่พอฟังไปนาน ๆ ก็เบื่อ  เพราะเนื้อหามันไม่มีอะไร  นอกจากฉันรักเธอ  เธอรักฉัน  ฉันอกหัก  หรือเอาปีนจ้องจะยิงตรงนั้น  ตรงนี้  ซึ่งมันไม่ได้ให้ปรัชญาหรือแนวคิดอะไรเลย  (ส่วนใหญ่) แต่เพลงในอดีตนั้นเวลาจะพูดถึงเรื่องความรัก  เขาพูดอย่างมีศิลปะ  ไม่พูดออกมาโต้ง ๆ ว่าฉันรักเธอนะ  แต่เขามีวิธีการเปรียบเปรย  เช่นเพลงยามรักที่ว่า ยามเช้า พี่ก็เฝ้า คิดถึงน้อง ยามสาย พี่หมายจ้อง เที่ยวมองหา ยามบ่าย พี่วุ่นวาย ถึงกานดา ยามเย็น ไม่เห็นหน้า ผวาทรวง ค่ำนี้ พี่จะมี ใครเคียงข้าง หนาวน้ำค้าง เหน็บจิต ให้คิดห่วง พี่ก็หนาว น้องก็หนาว นอนร้าวทรวง โอ้พุ่มพวง อย่าให้รอ ถึงเช้าเลย ถ้าฟังให้ดีเราจะเห็นศิลปะในการเรียบเรียงคำร้อง  ว่าคนสมัยก่อนกับสมัยนี้มันไม่เหมือนกัน  ซึ่งก็อาจจะเป็นเพราะสภาพสังคมที่เปลี่ยนไป  สมัยนี้อะไร ๆ ก็ต้องรวดเร็ว  เป็นฟาสฟูส์ต  (แดกด่วน)  ไปหมด  เพลงก็เลยออกมาเป็นประเภทเพลงด่วน  คือพอออกมาก็ดังเลย  สักพักไม่กี่เดือนก็ค่อย ๆ หายไป แต่เพลงเก่า ๆ นั้นเป็นอมตะ  ฟังกี่ยุคกี่สมัยก็ไม่เบื่อ  50  ปีก่อนไพเราะอย่างไรก็เหมือนเดิม แก้ไขเมื่อ 06 ก.ค. 48 16:34:53 จากคุณ : ปะหล่อง - [ 6 ก.ค. 48 16:33:13 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เพลงที่ได้รับอิทธิพลจากวรรณคดี มีเพลงอยู่เพลงนึงที่ผมและพรรคพวกที่ชอบวรรณคดีหยิบยกเอามาพูด  ถก  เถียง  กันบ่อย ๆ ว่าผู้แต่งได้รับอิทธิพลมาจากวรรณคดีเรื่องใดบ้าง  เพลงนั้นคือ  “วังบัวบาน”   เพลงนี้มีที่มาอยู่  2  กระแส  คือ  บ้างก็ว่า  สทิน  ส.  (สนิท  สิริวิสูตร)  เป็นคนแต่งเนื้อร้อง  อีกกระแสหนึ่งก็ว่ามีพระภิกษุล้านนาผู้หนึ่งแต่งขึ้น  แล้วสนิท  ส.  เป็นฝ่ายแต่งทำนอง  อันนี้ก็เลยยังสรุปไม่ได้ว่าตกลงใครเป็นคนแต่ง  (ตอนแรกผมเชื่อว่าสนิท  ส.  เป็นคนแต่งเนื้อร้อง  แต่พอไปอ่านบอร์ด  ที่ศูนย์ศิลปวัฒนธรรมของอาจารย์สุรัส  ความเชื่อมั่นก็เลยเหลือแค่  50)  เนื้อร้องของวังบัวบานมีดังนี้ เพลง:         วังบัวบาน แต่งเพลง:    สนิท สิริวิสูตร แต่งทำนอง: อรุณ หงสวีณ ขับร้อง:       มัณฑนา โมรากุล ร้อนลมหน้าแล้ง ใบไม้แห้งร่วงลอย หล่นทยอยเกลื่อนตา ไหลตามกระแสน้ำพา ลอยมาทั้งกลีบดอกไม้ จากหุบผาไหลมาสู่ในวังน้ำ สุสานเทวีผู้มีความช้ำเหนือใคร ดอกไม้ใบไม้ไหลมา คล้ายพวงหรีดร้อยมาลา ไหลมาบูชาบัวบาน น้ำวังนี่หนอ เป็นที่ก่อเหตุการณ์ ที่บัวบานฝังกาย ยึดเป็นห้องหอ เรือนตาย รองกายไว้ด้วยแผ่นน้ำ จากหุบเขาแนวไพรสู่ในเวียงฟ้า ฝากไว้เพียงชื่อเลื่องลือนานช้าฝังจำ ฝากคำศัพท์นำนึกนอง หลงทางสุดหวังคืนครอง หลงตัวจำต้องลาระทม เอาวังน้ำใสเย็น นี่หรือมาเป็นเมรุทอง เอาน้ำตกก้องเป็นกลอง ประโคม เอาเสียงจักจั่น ลั่นร้องระงม เป็นเสียงประโลมร้อง ต่างแตรสังข์ เพดานนั้นเอาเมฆฟ้า ภูผานั้นต่างม่านบัง ประทีปแสงจันทร์ใสสว่าง อยู่เดียวท่ามกลางดงดอย เพลงนี้ตอนแรกผมบอกว่าน่าจะได้รับอิทธิพลจากวรรณคดีเรื่องรามเกียรติ์  โดยเฉเพาะตอนนางลอย   ลองมาดูกาพย์นางลอยกัน กาพย์นางลอย รัชกาลที่  2 สาครจะต่างเมือง สิขรเนื่องจะต่างเมรุ มังกรโตกิเลน จะต่างพาหนะยล ดาวเดือนจะต่างเทียน วิเชียรแก้วกลีบจงกล เมฆหมอกในเวหน จะต่างพู่และเพดาน พฤกษาจะต่างฉัตร สุวรรณรัตน์อันไพศาล ดอกไม้ในหิมพานต์ จะต่างพุ่มอยู่เรียงราย ฟากฝั่งมหรรณพ จะวงศพเจ้าโฉมฉาย ต่างศรีวิสูตรสาย สุวรรณรัตน์อันอำไพ เสียงคลื่นจะต่างกลอง พิณพาทย์ฆ้องประโคมใน จักจั่นและเรไร จะต่างสังข์และเสภา จะเก็บพรรณไม้หอม มารวมล้อมขึ้นบูชา เชิญศพเจ้าสีดา ขึ้นวางไว้ในเพลิงรุม จะอุ้มองค์กว่าจะม้วย จะตายด้วยเมื่อไฟชุม เร่าร้อนฤทัยจุม พลราชเธอรำพัน จะเห็นได้ว่ามีการเปรียบที่เหมือนกัน  และฉากนี้ก็เป็นฉากที่มีตัวละครตายเหมือนกัน  คือ  สาวบัวบาน  กับ  นางสีดา แต่ยังมีผู้รู้แย้งว่า  กาพย์นางลอยนี่ยังไม่ใช่  ต้องเป็นมหาชาติกลอนเทศน์ถึงจะเหมาะกว่า  ซึ่งเนื้อความของมหาชาติกลอนเทศน์ที่เพื่อนผมคิดว่าวังบัวบานน่าจะได้รับอิทธิพลก็คือกัณฑ์มัทรี  ความว่า มหาชาติกลอนเทศน์กัณฑ์มัทรี "........จะเอาป่าชัฏนี่หรือมาเป็นป่าช้า  จะเอาพระบรรณศาลานี่หรือเป็นบริเวณเมรุทอง    จะเอาแต่เสียงสาลิกาอันร่ำร้องนั่นหรือมาเป็นกลองประโคมใน จะเอาแต่เสียงจักจั่นและเรไรอันร่ำร้องนั่นหรือมาต่างแตรสังข์และพิณพาทย์   จะเอาแต่เมฆหมอกในอากาศนั่นหรือมากั้นเป็นเพดาน จะเอาแต่ยูงยางในป่าหิมพานต์มาต่างฉัตรเงินและฉัตรทอง  จะเอาแต่แสงพระจันทร์อันผุดผ่องมาต่างประทีปแก้วงามโอภาส  อนิจจามัทรีเอ๋ยมาตายอเนจอนาถไร้ญาติที่กลางดง........." ผมก็มาดู  เอ่อ  มันก็ใช่อย่างว่า  เพราะมีการเปรียบเหมือนกัน  จะขาดก็แต่เรื่องของ  “ม่านบัง”  ซึ่งในกัณฑ์มัทรีนี่ไม่ได้กล่าวถึงม่านเลย  แต่รามเกียรติ์มีกล่าวถึงม่าน  คือ   ฟากฝั่งมหรรณพ จะวงศพเจ้าโฉมฉาย ต่างศรีวิสูตรสาย สุวรรณรัตน์อันอำไพ วิสูตรแปลว่าม่าน  จากนั้นไม่นานเพื่อนพ้องคนเดิมบอกว่า  ยังมีอีกเรื่องนึง  ที่เข้าข่ายกับเขา  คือ  นิราศอิเหนา  ของมหากวีกฎุมภีสุนทรภู่  แต่นี่ไม่มีฉากการตาย  ลองมาดูความตอนหนึ่งในนิราศอิเหนากัน นิราศอิเหนา สุนทรภู่ นอนเถิดหนายาหยีพี่จะกล่อม งามละม่อมมิ่งขวัญอย่าหวั่นไหว คิรีรอบขอบเคียงเหมือนเวียงชัย อยู่ร่มไม้เหมือนปราสาทราชวัง เคยสำเนียงเสียงนางสุรางค์เห่ มาฟังเรไรแซ่เหมือนแตรสังข์ เคยมีวิสูตรรูดกั้นบนบัลลังก์ มากำบังใบไม้ในไพรวัน หนาวน้ำค้างกลางคืนสะอื้นอ้อน จะกางกรกอดน้องประคองขวัญ เอาดวงดาราระยับกับพระจันทร์ ต่างช่อชั้นชวาลาระย้าย้อย จักจั่นหวั่นแว่วแจ้วแจ้วเสียง ต่างสำเนียงขับครวญหวนละห้อย พระพายเอ๋ยเชยมาต้องพระน้องน้อย เหมือนนางคอยหมอบกรานอยู่งานพัด....." จะเห็นได้ว่า  ในรามเกียรติ์และนิราศอิเหนานั้นมี  “ม่าน”  เป็นอุปกรณ์ประกอบฉาก  แต่มหาชาติกลอนเทศน์ไม่มี  แต่ก็ใช่ว่าเพลงวังบัวบานจะไม่ได้รับอิทธิพลจากมหาชาติกลอนเทศน์ก็หาไม่ ปล.1  เรื่องเพลงวังบัวบานนี้เคยสนทนาในห้องลูกทุ่งมาครั้งนึงแล้ว แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าในคลังกระทู้เก่ายังมีเก็บไว้หรือเปล่า   ถ้าใครสนใจก็ลองไปตามอ่านนะครับ  แสดงความคิดเห็นกันมันมากเลย      2  ผมเก็บความจกกระทู้แล้วมาขัดเกลาเรียบเรียงใหม่กลายเป็นบทความทางวิชาการโดยใช้ชื่อ  "วังบัวบาน : จากตำนานสู่วรรณคดี"  ตอนนี้กำลังรอการตีพิมพ์ลงในวารสารของคณะอยู่ครับ  จะเอามาลงแบบเต็ม ๆ ก็เกรงใจกองบอกอเขา  เลยเอาแค่ท้วม ๆ ไปก่อนนะครับ  อิอิ แก้ไขเมื่อ 06 ก.ค. 48 16:46:25 จากคุณ : ปะหล่อง - [ 6 ก.ค. 48 16:41:02 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ไก่ฟ้า ทำนอง  เพลงลาวจ้อยของเก่า ขับร้อง  ชรินทร์  นันทนาคร  ไสล  ไกรเลิศ  ส.เกษศิริ ไก่ฟ้าเอย  โสภิณ   ข้อยได้ยินสมนามว่าเจ้างามจริงหนอ หลอกให้พระลอ  พบเลยก่อลำเค็ญ   เที่ยวตามยามเย็นเพราะเป็นด้วยมนต์สุดา ไก่ฟ้าเอย  โสภิณ   ข้อยได้ยินสมนามว่าเจ้างานจริงหนาโอ้เจ้าขวัญตา   สวยสง่าไฉน  ข้อยสู้ตามไปถึงดงแดนไพรซอกซอน โศกเอยบ่เคยพบเจ้า  ข้อยหลงแต่เงา   ข้อยเฝ้าครวญหาอาวรณ์คิดไปแล้วอกสะท้อน   ร้าวรอนมิวายอาวรณ์อ่อนใจ ไก่ฟ้าเอย  โสภิณ   ข้อยได้ยินสมนามว่าเจ้างามไฉนเจ้าอยู่หนใด   ขอจงได้กู่ขาน  อย่าทรมานสงสารข้อยบ้างเถิดเอย     จากนื้อเพลงเราลองมาดูกันว่าเกี่ยวข้องกับวรรณคดีเรื่องใด ร่าย ปู่กระสัลถึงไก่ไพรพฤกษ์  ปู่ลำฦๅไก่ไก่ก็มา   บรู้กี่คณากี่หมู่  ปู่เลือกไก่ตัวงาม  ทรงทรามไวยทรามแรง   สร้อยแสงแดงพพราย  ขนเขียนลายยยับ  ปีกสลับเบญจรงค์   เลื่อมลายหงส์สิบบาท  ขอบตาชาดพพริ้ง  สิงคลิ้งหงอนพรายพรรณ   ขันขานเสียงเอาใจ  เดือยงอนใสสีระรอง  สองท้าวเทียมนพมาศ   เพียงฉลุชาดทารง  ปู่ก็ใช้ผีลงแก่ไก่    ภูบาลบานหฤไทย   งามพอใจพอตา    หวังได้ไก่ตัวงาม  ยกทัพตามรอมราช   ครั้งคลาศไก่อยู่ท่า  เห็นธช้าไก่ขันเรียก   บทที่ยกมานี้ก็เอามาจากลิลิตพระลอ วรรณคดีสัญชาติล้านนาของแท้และดั้งเดิม   และเนื้อหาที่ยกมานี้ครูเพลงก็เอาทำนองไปใส่   ก็เลยเกิดเป็นเพลง  “สร้อยแสงแดง”  ไงล่ะครับ ยังมีอีกเพลงนึง   ยอยศพระลอ  : ชินกร ไกรลาศ (ร่าย) รอย รูปอินทร์ หยาด ฟ้า เออ....มา อ่า องค์ ในหล้า แหล่งให้ คน ชม  งาม สม เออ.... ขุนลอท้าว น้ำพระทัย ณ หัวเจ้ายิ่งแม่ กาหลง....ยาม พระทรง คชสาร เออ....พระยิ่งหาญ ยิ่งกล้า เกินพระยา สีหราช ท้าวกลาง ศึก....พระบาทเจ้า ล้าน โลกใครบ่เท่า พ่อขุน แมน-สรวง (ลา ลาลาลาลาลา ลา ลาลาลาลาลา) รูป ดังองค์อินทร์ หยาดฟ้า มาสู่ดิน โสภิณดังเดือนดวง เหนือแผ่น ดินแดนสรวง เหนือปวง หนุ่มใด (ลาลาลาลาลา ลา ลาลาลาลาลา) เหล่าอนงค์ หลงสวาท ยอมเป็นทาส รักบำเรอ นามขุนลอ ท้าวเธอ ทรงสถิตย์ ณ ดวงใจ (ลาลาลาลาลา ลา ลาลาลาลาลา) ลุ่มแม่กา หลงเจ้า หรือจะเท่า ถึงครึ่ง แม้น้อยหนึ่ง น้ำหทัย เมื่อทรง คชสาร พระยิ่งหาญ ยิ่งกล้า (ลาลาลาลาลาลา) ดั่ง พระยา สีหราช ผู้เป็น ใหญ่ (ลาลาลาลาลาลา) ใช่เพียงศึกรบสยบพระทรงชัย  (ลาลาลาลาลาลา) แม้ในศึกรักพระยังยิ่งใหญ่  (ลาลาลาลาลาลา) นาถอนงค์ปลงใจให้อิงอุ่น  (ลาลาลาลาลาลา) นับล้านโลกาล้วน  บ่ควรคู่บุญ  ดั่งพ่อขุน  (ลาลา)  แมนสรวงเอย เพลงนี้แต่งโดยศิลปินแห่งชาติ  ชินกร  ไกรลาศ  เนื้อหาเป็นการสรรเสริญเยินยอว่าพระลอนั้นรูปงามเพียงใด  ซึ่งก็แน่นอนที่จะต้องฟังธงไปว่า  ต้องได้รับอิทธิพลมาจากความตอนที่บรรยายบุคลิกลักษณะของพระลอนั่นเอง  ลองมาดูว่ากวีเขาบรรยายพระลอว่าอย่างไร โคลง  ๒ รอยรูปอินทร์หยาดฟ้า มาอ่าองค์ในหล้า แหล่งให้คนชม   แลฤๅ พระองค์กลมกล้องแกล้ง เอวอ่อนอรอรรแท่ง ถ้วนแห่งเจ้ากูงาม บารนีฯ โฉมผจญสามแผ่นแพ้ งามเลิศงามล้วนแล้ รูปต้องติดใจ บารนี ฦๅขจรในแหล่งหล้า ทุกทั่วคนเที่ยวค้า เล่าล้วนยอโฉม ท่านแล เดือนจรัสโพยมแจ่มฟ้า ผิบได้เห็นหน้า ลอราชไท้ดูเดือน ดุจแล ตาเหมือนตามฤคมาศ พิศคิ้วพระลอราช ประดุจแก้วเกาฑัณฑ์ โก่งนา พิศกรรงามเพริศแพร้ว กลกลีบบงกชแก้ว อีกแก้มปรางทอง เทียบนา ทำนองนาสำไท้ คือเทพนฤมิตไว้ เปรียบด้วยขอกาม พระโอษฐ์งามยิ่งแต้ม ศศิอยู่ยั่วแย้ม พระโอษฐ์โอ้งามตรู บารนี ร่าย พิศดูคางสะสม  พิศอกกลมกลกลึง   สองไหล่พึงใจกาม  อกงามเงื่อนไกรสร  พระกรกลงวงคช   นิ้วสลวยชดเล็บเลิศ  ประเสริฐสรรพสรรพางค์   แต่บาทางค์สุดเกล้า  พระเกศงามถ้วนเท้า   พระบามไท้งามสม  สรรพนา ถ้าอ่านดูดี ๆ ก็จะเห็นเลยว่า  พระลอนั้นทรงหล่อเอามาก ๆ รูปร่างดีหมดไม่มีที่ติ  หล่อราวกับพระอินทร์มาเดินดินบนโลก  รูปร่างอรชรอ้อนแอ้น  พระองค์งามกล้องแกล้ง  เอวอ่อนอรอันแท่ง   นี่ถ้าโดนเตะก็คงจะขาดครึ่งเลย และหล่อขนาดที่ไม่ได้เห็นหน้าพระลอ  ก็ให้ดูดวงเดือนแทนก็ได้  อะไรจะขนาดนั้น  แล้วตกลงพระลอเป็นคนหรือเปล่า  เพราะงามตั้งแต่หัวจรดเท้า  ถ้ามาเกิดในสมัยนี้คงลำบากมาก  ค่ายหนังค่ายเพลงคงติดต่อจนแทบเหยียบกันตาย แก้ไขเมื่อ 06 ก.ค. 48 16:57:29 จากคุณ : ปะหล่อง - [ 6 ก.ค. 48 16:53:00 ]

ความคิดเห็นที่ 17 จนจริงไม่จนรัก ขับร้อง สุเทพ  วงค์คำแหง-สวลี  ผกาพันธ์ ช.  น้องเอย  น้องของพี่  น้องเป็นเพื่อนปลอบชีวีพี่นี้ยามจน ญ.  ลำบากลำเค็ญโถ่เราเห็นอยู่กันสองคน  เรายากจนต้องจำฝืนทนก้มหน้า ช.  เหลียวดูห้องหับ  หลับนอน  หัวใจสะท้อน  พี่อ่อนระอา ญ.  เราอยู่กันตามประสา  ถึงใครจะว่าช่างใคร ช/ญ.  เราร่วมเรารักกันหนา  ถึงใครอิจฉาช่างเป็นไร *ช.  เราแสนจนข้นแค้นเหลือดี ญ.  จนหรือมีพี่กลัวฉันใด ช.  กลัวน้องตรมขื่นขมฤทัย ญ.  กลัวน้องไยไม่เคยคิดเลย ช.  โอ้ใจเจ้างาม  ล้ำเหลือจะเอ่ย   ญ.  เราจนแต่เงินนะพี่เอย  ใช่ น้อยเคยหม่นดวงใจ ช.  ชื่นใจพี่จริง ญ.  มิทิ้งพี่ไป ช.  เราจนแต่เงินนะชื่นใจ ช/ญ.  แต่รักเราไม่เคยจน ช.  เถิบมาซิเธอ ญ.  แน่ะเออพิกล ช.  กอดกันแก้จน ญ.  แน่ะซนแล้วไง ช.  พี่กอดเธอสักนิดเป็นไร ญ.  ช่างไม่ละอายแก่ใจ ช.  จะต้องอายใคร ๆ เพราะรักเราไม่ยากจน                     (ซ้ำ *) ช/ญ.  จะต้องอายใคร ๆ เพราะรักเราไม่ยากจน เพลงนี้ไม่รู้ว่าใครเป็นคนแต่งเนื้อร้องและทำนอง   แต่ที่รู้แน่ ๆ ก็คือ  สุเทพ-สวลีร้องคู่กัน   จัดเป็นเพลงคู่ยอดนิยมอีกเพลงหนึ่งเลยทีเดียว     ผมฟันธงได้เลยว่าเพลงนี้ได้รับอิทธิพลมาจากเรื่อง  “สังข์ทอง”   ลองมาดูว่าเขาได้รับอิทธิพลจากตอนไหน บทละครนอกเรื่อง  สังข์ทอง รัชกาลที่  2 เมื่อนั้น รจนาโศกศัลย์รำพันว่า น้องนี้แต่กำเนิดเกิดมา จะหุงข้างหุงปลาก็ไม่เคย แต่ก่อนร่อนชะไรอยู่ในวัง วิเสทหามาตั้งให้เสวย ไม่เข้าเนื้อเข้าใจอะไรเลย อกเอ๋ยมีกรรมก็จำเป็น ว่าพลางนางทรงโศกี ครั้งนี้ยากแค้นแสนเข็ญ ดังหนึ่งเลือดตาจะกระเด็น จำเป็นจำใจออกไปพลัน ------------- เมื่อนั้น   จรนาแน่งน้อยนวลศรี พลางชะอ้อนวอนว่ากับสามี จงปรานีน้องเถิดอย่าทรงเงาะ ผู้คนทั้งปวงไม่รู้ ให้เขาดูถูกเล่าช่างเห็นเหมาะ น้องว่าก็ไม่เชื่อนี่เนื้อเคราะห์ กลับจะมาหัวเราะน่าขัดใจ          และ วิตกแต่ส่วนตัวผัวรัก ยากนักจะซุกซนขวนขวาย ผัวเมียสองคนจนจะตาย จะหาปลาไปถวายที่ไหนทัน                แต่พระสังข์ก็ปลอบว่าอย่ากลัวไปเลย  เดี๋ยวพี่จัดการเอง จะเห็นว่าพระสังข์กับนางรจนานั้นถูกขับออกจากเมืองมาอยู่กระท่อมน้อยปลายนา  ต้องลำบากลำบนสองผัวเมีย  เหมือนกับเนื้อเพลงเลย แก้ไขเมื่อ 06 ก.ค. 48 17:05:50 จากคุณ : ปะหล่อง - [ 6 ก.ค. 48 17:01:40 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เพลงของวง ลู-กะ-นู (วงเด็กปั้นของ มาลีฮวนน่า) ก็มีครับ เกียวกับขุนแผน กับ พิมพิลาไลย แต่จำเนื้อไม่ได้ครับ และ มี 2 เวอร์ชั่น และ อ.ไข่ คฑาวุธ ได้ร่วมร้องด้วยครับ จากคุณ : บุปผาชน - [ 6 ก.ค. 48 17:10:07 A:10.29.4.2 X:203.144.139.223 TicketID:103925 ]

ความคิดเห็นที่ 19 น้ำตาลาไทร พร ภิรมย์ ลาแล้วแก้วตาสัญญาให้ไว้ยังจำ   บุญหนีบาปนำพี่มาไม่เจอนวลนาง ทั่วถิ่น พนาตามหาหมดทาง   เจ้าทิ้งสัญญาหรือนางพี่อ้างว้าง อารมณ์ นางไม้แม่เอยไยเฉยให้ช้ำวิญญา นวลน้องไม่มา ยิ่งพาอุราระบม หรือเจ้า เขาไพรบังไว้ซ่อนชม   ข้าขอจอมไพรพนม  ยอมสิ้นลมบวงสรวงจอมไพร เทพารักษ์ ร่มไทรสาขา   อุ้มสมพานางน้องมา  ให้ข้าเถิดหนาพระไทร มีน้ำตา ข้าหลั่งรินจากใจ  ขอหลั่งไว้ ล้างเท้าเทวดา ขอหนุนตักนาง จนสางอรุโณทัย   ยอมแม้สิ้นใจ  เซ่นสรวงแด่ปวงเทวา คอยเจ้า แม้เงาไม่เห็นเจ้ามา   พี่นี้มีเพียงน้ำตา  รินหลั่งลารากไม้ไทรงาม เพลงนี้กล่าวถึงพระไทร  ต้นไทร  ซึ่งวรรณคดีเราก็มีเรื่องทำนองนี้เหมือนกัน  เช่นเรื่องของสมุทรโฆษคำฉันท์  สังข์ทอง   แต่ที่เห็นว่าเพลงนี้ได้รับอิทธิพลมาเต็ม ๆ เลยก็คือ  เรื่อง  “สมุทรโฆษคำฉันท์” เพราะเนื้อหาของเพลงนั้นมีคำว่า  “อุ้มสม”  และในสมุทรโฆษคำฉันท์ก็มีการอุ้มสมด้วย  คือพระไทร  “อุ้ม”  พระสมุทรโฆษ  ไป  “สม”  กับนางพินธุมวดี  และเมื่อทั้งสองสุขสมกันแล้ว  พระไทรก็อุ้มกลับ  พอเช้ามานางพินธุมวดีตื่นขึ้นก็มานึกรำพึงว่าเมื่อคืนมันเกิดเหตุการณ์อะไร  เมื่อนึกได้แล้วก็เรียกพระพี่เลี้ยงมา  แล้วให้วาดรูปชายหนุ่มที่มีอยู่ในโลกทั้งหมด  พี่เลี้ยงก็วาด ๆ ๆ ทั้งคน  ทั้งเทพ  สุดท้ายก็มาลงที่พระสมุทรโฆษ  นางพินทุมวดีก็บอกว่านี่แหละ  ใช่เลย  คนนี้แหละที่มาสมกับเธอเมื่อคืน แต่ในเพลงนี้เป็นการขอร้องให้พระไทรอุ้มนางมาให้  “ข้า”  โดยยินยอม  “สิ้นลมบวงสรวงจอมไพร”  นี่แหละคืออิทธิพลของวรรณคดีที่มีต่อเพลงนี้ จากคุณ : ปะหล่อง - [ 6 ก.ค. 48 17:19:49 ]

ความคิดเห็นที่ 20 รังษีรุ่งฟ้า คำร้อง-ทำนอง  ไพบูลย์  บุตรขัน ขับร้อง  สมยศ  ทัศนพันธุ์ รุ่งฟ้าเรืองรองผ่องรังษีแจ่ม สุริยัน พ่างเพี้ยงสวรรค์อำพันสกาวพราวผ่อง ทาบฟ้าเป็นทิว ลิวลอยลิบหรี่สีทอง ผ่องพรรณงามตา ฟ้ารุ่งแล้วรางราง เปรียบเหมือนดังเป็นเช่นความรักแห่งหฤทัย พ่างเพี้ยงไสลประกายแจ่มพลันกระจ่าง   รุ่งแล้วรังรอง ผ่องรังษีสู่นภาง สดสวยด้วยทาง ช้างเผือดเด่นดูงามตา เหมือนกามนิตวาสิษฐี ผูกพันสองชีวี เพราะมีใจมั่นอุรา ความรักจึงซึ้งสุดบูชา สู่แดนฟ้าและมี รังษีสดแจ่มใส เมื่อรักจงรอต่อความหวังแห่งปณิธาน ใฝ่ฝันคำหวานชื่นชูอยู่เรียงเคียงไหล่ รุ่งรักปรนปรุง รุ่งรังษีสู่หฤทัย โลกนี้อำไพ ไร้สิ่งหลอกลวงมายา เพลงนี้เป็นเพลงที่ผมชอบมากเพลงหนึ่ง  ถ้าสังเกตให้ดี  ผู้แต่งใช้คำที่แสดงนิทรรศการของแสง  คือการนำเอาคำที่แสดงถึงแสงสว่างมารวมกันไว้ในท่อนแรกของเนื้อเพลง  นี่ก็จัดเป็นศิลปะอย่างหนึ่ง เพลงนี้ได้รับอิทธิพลมาจากเรื่อง  “กามนิต-วาษิตฐี”  ซึ่งแปลโดยเสถียรโกเศษและนาคประทีป  เพราะในเนื้อร้องมีการกล่าวถึงกามนิตและวาษิตฐี  ว่าทั้งสองมีความรักต่อกัน  แม้ตายจากโลกมนุษย์ไปแล้ว  ก็ยังไปมีความรักที่รุ่งเรืองแจ่มใสอยู่บนสวรรค์อีกด้วย มีท่อนหนึ่งที่ถือได้ว่าเป็นปรัชญาสำหรับคนที่คิดจะมีความรัก  คือ  เมื่อรักจงรอต่อความหวังแห่งปณิธาน ใฝ่ฝันคำหวานชื่นชูอยู่เรียงเคียงไหล่ หมายความว่า  ความรักนั้นต้องรู้จักการรอคอย  และคนที่รักกันนั้นต้องพูดจากันและหล่อเลี้ยงความรักด้วยถ้อยคำที่อ่อนหวาน  ความรักนั้นจึงจะยั่งยืน แก้ไขเมื่อ 06 ก.ค. 48 17:21:59 จากคุณ : ปะหล่อง - [ 6 ก.ค. 48 17:20:47 ]

ความคิดเห็นที่ 21 โอ้ แต่ละท่าน สุดๆเลยครับพี่ทั้งหลาย จากคุณ : โตนิค - [ 6 ก.ค. 48 17:41:39 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ยังเหลืออีกสองเพลง  ผมโพสไม่ได้  เพราะติดที่มีคำไม่สุภาพอยู่  (ผมหาดูแล้วไม่เห็นมี  ก็เลยจนใจ) จากคุณ : ปะหล่อง - [ 6 ก.ค. 48 18:14:40 ]

ความคิดเห็นที่ 23 แก้เซ็งที่โพสอีกสองเพลงไม่ได้  เลยนำบทเห่กากีมาฝากแก้เลี่ยน  อิอิ   บทเห่เรื่องกากี สุบรรณแผลงเดชล้ำ บินบน กางปีกบังสุริยน มืดฟ้า ร่อนลงสู่ไพชยนต์ ปรางค์มาศ เข้านั่งแอบนุชเคล้า แนบเนื้อนวลสมร ฯ สุบรรณสำแดงฤทธิ์ ให้มืดมิดปิดอัมพร ร่อนลงตรงบัญชร จรสู่น้องแก้วกากี กล่าวรสพจนาท สายสุดสวาทเจริญศรี ผินหน้ามาพาที พี่คือชายชาญสกา ประสงค์จำนงรัก จึงลอบลักเข้ามาหา หวังเชิญแก้วกานดา ไปสู่ฟ้าพิมานจันทร์ เสวยรมย์สมบัติพี่ ในสิมพลีเกษมสันต์ แล้วจะพาเจ้าจรจรัล เที่ยวชมชั้นพระเมรุธร พี่จะชี้ชมทรายแก้ว งามพรายแพร้วเชิงสิงขร แม่น้ำสีทันดร สิงขรกั้นเป็นกันกง จะพาชมพิทยาธร ฝูงกินนรแลเหมหงส์ เหล่าสัตว์ตระกูลวงศ์ อยู่ในดงเขาสัตตภัณฑ์ จะได้ชมนารีผล งามสกลดังแสร้งสรรค์ อยู่ยอดเขาอัสสกรรณ ฝูงคนธรรพ์มาชมเชย จะพาไปไกรลาส เฝ้าเบื้องบาทพระสยม ดูเทพมาบังคม จับระบำรำผาลา เทพบุตรตีวงซ้าย สาวสวรรค์ย้ายมาฝ่ายขวา แทรกเปลี่ยนเวียนไปมา กรคว้าไขว่ไล่พัลวัน อย่าอาไลยมนุษย์เลย ไปชมเชยพิมานสวรรค์ ว่าพลางทางติดพัน ผันจุมพิตชิดชมนาง ฯ กากีกรป้องปัด กรครุฑ ไยจึงมายื้อยุด เหนี่ยวน้อง ไม่เกรงพระปิ่นมกุฏ จอมราช เลยนา มาอาจออกคำพร้อง ล่อเลี้ยวเจรจา ฯ กากีกรป้องปัด ต้องสัมผัสด้วยปักษา เสียวซ่านดาลกรีฑา มานะใจให้อัปมาน ตอบรสพจน์วาที ต้องเจ้านี้โอหังการ ไม่เกรงพระภูบาล ทั้งไภยพาลในอบาย ถึงเป็นชายชาญสกา ไม่เจตนาอย่างพักหมาย ฝ่ายเจ้าก็เลิศชาย สายสุริย์วงศ์พงศ์เทวัญ เสวยทิพย์พิมานทอง ฝูงนางน้องล้วนสาวสวรรค์ ไม่ควรมาผูกพัน จะพากันตกนรกานต์ ซึ่งว่าจะพาชม บรมสุขสนุกสนาน ขอบรสพจมาน ไม่ควรการอย่าเจรจา ครุฑฟังสายสุดสวาท ปรามาสกนิษฐา เจ้าดวงทิพย์มณฑา วาจาจัดสารพัดงอน พี่ประมาทอาจหาญนัก เพราะจงรักเจ้าสายสมร เท่าฟ้าแผ่นดินดอน ห่อนกลัวเวรเพราะหวังใจ ขอฝากไมตรีจิต กว่าชีวิตจะตักไษย ว่าพลางทางคว้าไขว่ สัพยอกเย้าหยอกนาง ฯ กางกรอุ้มโอบแก้ว กากี ปีกกระพือพาศรี สู่งิ้ว ฉวยฉาบคาบนาคี เป็นเหยื่อ หางกระหวัดรัดหิ้ว สู่ไม้รังเรียง ฯ กางกรอุ้มโอบแก้ว เจ้างามแพร้วสบสรรพางค์ ปีกปกอกเอวนาง พลางคลึงเคล้าเต้าจรจรัล ฉวบฉาบคาบนาคา เป็นภักษาพาผกผัน หางกระหวัดรึงรัดพัน ดั้นเมฆามาสิมพลี ดลสถานพิมานมาศ เกลียวกลมสวาทนาฎกากี เหิมหวลยวลกามี ปรีดาแนบแอบอิงองค์ เริงรื่นชื่นเชยปราง พลางคลึงเคล้าเต้าบุษบง กอดเกื้อเนื้อนวลหง ปลงสวาทชมสมเสพย์สมร กากีแน่งน้อยนาฎ อภิวาทประนมกร ก้มเกล้ากล่าวชอ้อน ซอนซบหน้าตาเมียงมัน ปักษีกรีฑาชม ภิรมย์เปรมเกษมสันต์ กลมเกลียวเกี่ยวกรพัน ผันยั่วเย้าเคล้าคลึงชม สองสุขสองสังวาส แสนสุดสวาทสองสู่สม สองสนิทนิทรารมณ์ กลมเกลียวชู้สู่สมสอง แย้มยิ้มพริ้มพรักตรา สาภิรมย์สมจิตปอง แสนสนุกสุขสมพอง ในห้องแก้วแพรวพรรณราย ลมพัดกลัดเมฆเกลื่อน ฟ้าลั่นเลื่อนแลบแสงพราย วลาหกตกโปรยปราย สายสินธุ์นองท้องธารา เหราร่าเริงรื่น ว่ายเคล้าคลื่นหื่นหรรษา สองสมกลมกรีฑา เปนผาสุขทุกนิรันดร์ ฯ จากคุณ : ปะหล่อง - [ 6 ก.ค. 48 18:40:05 ]

ความคิดเห็นที่ 24 คู่ทาษ ขอครวญคำ ข้ามฟ้าลอยมาแด่เธอ น้ำคำวอน คลั่งเพ้อละเมอจากใจ รักเราสอง สัมพันธ์แต่รักนั้นอยู่ไกล เฝ้าหลงอาลัย ร้องครวญไป ฝากหัวใจลอยล่อง ขอปรานี พี่หวัง จงฟังพี่ครวญ เสียงในใจ ไห้หวน รัญจวนหม่นหมอง รักเราเอ๋ย แม้ไกล แต่หัวใจประคอง พี่หวัง ใจปองเนื้อนวลทอง ใฝ่รักปองบูชา * เป็นกะลาให้ถือ แม้เธอคือขอทาน เป็นบัลลังก์ตระการแม้เธอเป็นนาง พญา เป็นโลงทอง รองรับแม้ดับชีวา เป็นวิมานผ่านฟ้า แด่เทพธิดา นงคราญ รัก เราเป็นเช่นเหมือนดาวเดือน เด่นตา แสงเรืองรอง ส่องฟ้าอาภาเบิกบาน แม้ชีพสูญลับไป แต่รักไม่แหลกราญ ให้สองวิญญาณ สิงสราญ อยู่วิมานดาวเดือน (ซ้ำ *) เพลงนี้ผมได้ยินครั้งแรกตอนที่คทาวุธ สะท้านไตรภพ นักร้องนำวงชาตรีเป็นคนร้อง เนื้อเพลงนั้นไปเข้าข่ายได้รับอิทธิพลจากวรรณคดี 2 เรื่อง คือ พระอภัยมณีและนิราศพระประธม ของสุนทรภู่ ลองมาดูนิราศพระประธมกันก่อน แม้เป็นไม้ให้พี่นี้เป็นนก ให้ได้กกกิ่งไม้ในไพรสัณฑ์ แม้เป็นนารีผลวิมลจันทน์ ขอให้ฉันเป็นพระยาวิชาธร แม้เป็นบัวตัวพี่เป็นแมลงภู่ ได้ชื่นชูเชยชมสมเกสร เป็นวารีพี่หวังเป็นมังกร ได้เชยชอนชมทะเลทุกเวลา แม้เป็นถ้ำน้ำใจใคร่เป็นหงษ์ จะได้ลงสิงสู่ในคูหา แม้เนื้อเย็นเป็นเทพธิดา พี่ขอฝังเสน่หาเป็นเทวัญ อีกอันหนึ่งก็คือ ถึงม้วยดินสิ้นฟ้ามหาสมุทร ไม่สิ้นสุดความรักสมัครสมาน แม้เกิดในใต้ฟากฟ้าสุธาธาร ขอพบพานพิศวาสมิคลาดคลา แม้เนื้อเย็นเป็นห้วยมหรรณพ พี่ขอพบศรีสวัสดิ์เป็นมัจฉา แม้เป็นบัวตัวพี่เป็นภุมรา เชยผกาโกสุมปทุมทอง เจ้าเป็นถ้ำอำไพขอให้พี่ เป็นราชสีห์สิงสู่เป็นคู่สอง จะติดตามทรามสงวนนวลละออง เป็นคู่ครองพิศวาสทุกชาติไป พระอภัยมณี ตอนพระอภัยเกี้ยวนางละเวง อันหลังก็มีคนเอาทำนองไปใส่ ก็เลยกลายเป็นเพลง “คำมั่นสัญญา” ไปเลย เพลงคู่ทาษนี้เพื่อนผมบางคนมันยังอุตส่าห์บอกว่า เป็นธาตุดิน น้ำ ลม ไฟ ซึ่งเป็นของคู่กัน แต่มันไม่ใช่อย่างที่เขาเข้าใจ เนื้อเพลงกล่าวถึงชายที่รักหญิงคนหนึ่ง รักถึงขนาดจะติดตามไปทุกแห่ง เจ้าเป็นอะไรพี่ก็จะขอเกิดเป็นของคู่กัน เช่นถ้าเจ้าเป็นขอทาน พี่จะเป็นกะลา ถ้าเจ้าเป็นนางพญามหากษัตริย์พี่ก็จะเกิดเป็นบันลังค์ให้นั่ง ถ้าเจ้าตาย พี่ก็จะขอเกิดเป็นโลงศพ และถ้าเจ้าไปเกิดเป็นนางฟ้า พี่ก็จะเกิดเป็นวิมานให้เธออยู่อาศัย นี่เป็นเพลงที่แสดงถึงความรัก ที่คนสมัยก่อนเขาแต่งเปรียบเทียบเอาไว้ แตกต่างจากเพลงสมัยนี้มากเลยใช่ไหม ลองฟังดูดี ๆ ว่าอันไหนมีศิลปะมากกว่ากัน จากคุณ : ปะหล่อง - [ 6 ก.ค. 48 20:11:28 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เป็นไปไม่ได้ ถ้าฉันมี สิบหน้า อย่างทศกัณฑ์ สิบหน้านั้น ฉันจะหัน มายิ้มให้เธอ สิบลิ้น สิบปาก จะฝากคำพร่ำเพ้อ ว่ารักเธอ รักเธอ เป็นเสียงเดียว ถ้าฉันมี ยี่สิบตา อย่างทศกัณฑ์ ยี่สิบตา ของฉัน จะมองเธอไม่เหลียว ยี่สิบแขน จะสวมสอด กอดเธอผู้เดียว ยี่สิบสีดา อย่ามาเกี้ยว ไม่แลเหลียวมอง แต่ฉันมี หน้าเดียว ซีดเซียวทุกข์ทน ด้วยความจน ความขัดสน จนเงินแหละทอง หนึ่งลิ้น หนึ่งปาก ไม่อาจจักผยอง ว่าฉันปอง ฉันปอง เธอแม้เงา แหละฉันมี ตาคู่เดียว แลเหลียวเมียงมอง อีกมือสอง ของฉัน มันอาภัพอับเฉา ดาวจากสรวง หรือจะร่วง สู่ทรวงอกเรา ได้แต่ซบเซา เศร้าลำเค็ญ เป็นไปไม่ได้ เพลงนี้ได้รับอิทธิพลจากรามเกียรติ์แน่นอน  ผู้แต่งเลือกเอาบุคลิกของทศกัณฐ์มาเปรียบเทียบทำนองว่า ถ้าพี่มีลักษณะเหมือนทศกัณฐ์ก็ดีสิ  จะได้ยิ้มให้เธอทั้งสิบหน้า  จะได้ดูเธอทีเดียวทั้งยี่สิบตา และจะได้กอดเธอทีเดียวยี่สิบแขนเลย แสดงว่ารักมาก ๆ แต่สุดท้ายก็ยอมรับความจริงว่ามันเป็นไปไม่ได้ ลองมาดูลักษณะของทศกัณฐ์มั่งดีกว่า ทศกัณฐ์สิบพักตร์ขึ้น.....................เศียรตรี ทรงมงกุฎชัยเขียวสี......................อาตม์ไท้ กรยี่สิบพรศุลี.............................ประสาทฤทธิ์  ยิ่งนา ถอดจิตจากตนได้........................ปิ่นด้าวลงกา และตอน ชาตินี้มิงมีแต่สองหัตถ์ <<< วรรคนี้ออกเสียงไม่ค่อยชัด จงไปอุบัติเอาชาติใหม่ สิบเศียรสิบพักตร์เกรียงไกร เหาะเหินเดินได้ในอำพร มีมือยี่สิบซ้ายขวา ถือคทาอาวุธธนุศร ตูจะเป็นมนุษย์แต่สองกร จะตามไปราญรอนเอาชีวี บทนี้เป็นตอนที่พระนารายณ์สาปนนทุกให้ไปเกิดเป็นทศกัณฐ์ บทสรุป จากบทความนี้เราอาจจะพอยืนยันความจริงได้ประการหนึ่งคือ  ครูเพลงสมัยก่อนนั้น  ส่วนใหญ่เป็นผู้ที่ซึมซับและซาบซึ้ง ในสุนทรียรสของวรรณคดีไทยเป็นอย่างดี  ทั้งจากการฟัง  การอ่านและการดู  ในกรณีหลังอาจจะออกมาในรูปของลิเก โขน หนัง ฯลฯ  อันเป็นที่นิยมกันว่างดงาม  ไพเราะ  ซึ่งในสมัยก่อนสัก ๒๐-๓๐ ปี หรือก่อนหน้านั้นได้แพร่หลายเป็นอย่างมาก  ดังนั้นอะไรที่ดี อะไรงดงามงาม  และอะไรที่มีความไพเราะ  ครูเพลงก็จะบรรจงหยิบยกเอามาใส่ไว้ในเพลง  ไม่ว่าจะเป็นลูกทุ่ง หรือลูก-กรุง   ซึ่งแตกต่างกับนักแต่งเพลงสมัยนี้ที่ (ผู้เขียนไม่ใช้คำว่าครูเพลง)  ที่พากันผลิตผลงานแบบธุรกิจฟาสต์ฟู้ด (นักเขียนบางคนใช้คำว่าแดกด่วน)  จนเราไม่สามารถมองเห็นกวีโวหารหรือศิลปะในบทเพลงได้เลย  มาช่วยโพสต์ให้พี่ปะหล่องค่ะ  แบบว่ามัวแต่ไปเที่ยวป่า - มะงุมมะงาหรา  หาคำไม่สุภาพไม่เจอ แก้ไขเมื่อ 06 ก.ค. 48 20:27:15 จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 6 ก.ค. 48 20:22:08 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ว่าจะขอนั่งอ่านเฉย ๆ แล้วเชียว  ต้องให้ออกแรงจนได้  แต่ขอบอกคนตั้งกระทู้ว่าถูกใจชะมัดกับกระทู้นี้        . ว่าแต่ว่า ความคิดเห็นหลัง ๆ มันออกจะไปทางคลับลูกทุ่งหรือไม่ก็สุนทราภรณ์   จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 6 ก.ค. 48 20:26:26 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ขอบพระคุณท่านศาลาไทยเป็นอย่างสูง ที่ช่วยกระผมหาคำไม่สุภาพจนเจอ เฮ้อ  สำหรับผมคงพอแค่นี้แล้วครับ  หมดพุงจริง ๆ ไว้ค่อยมาว่ากันอีกทีนะครับ จากคุณ : ปะหล่อง - [ 6 ก.ค. 48 20:29:24 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เพลงคำมั่นสัญญา ลองตีความกันดูดิ ก็เป็นบทอัศจรรย์ซ่อนๆ อยู่เหมือนกันนะ : ) จากคุณ : แดดเช้า - [ 6 ก.ค. 48 20:40:17 ]

ความคิดเห็นที่ 29 สุดยอดทั้งนั้นเลยค่ะ ชอบเพลงน้ำตาลาไทรเพิ่งรู้ว่าเอามาจากในวรรณคดี จากคุณ : ชมพู่มะเหมี่ยว - [ 6 ก.ค. 48 22:06:20 ]

ความคิดเห็นที่ 30 มาต่อเรื่องกากีครับ เมื่อถึงกำหนด 7 วัน พระยาครุฑก็จำต้องมาเล่นสกากับพระเจ้าพรหมทัต คนธรรพ์ก็แปลงเป็นไร เกาะปีกพระยาครุฑ กลับมาด้วย และวางแผนจับผิดพระยาครุฑระหว่างการเล่นสกา ระหว่างบรรเลง ดนตรีกล่อม โดยคนธรรพ์แต่งเพลงยั่วยุให้พระยาครุฑโกรธ โดยพรรณาถึงเรื่องราวระหว่างตน กับนางกากี  พระยาครุฑโกรธมากที่นางกากีทรยศต่อตัวเอง เมื่อกลับไปก็คาดคั้นเอาความจริง กับนางกากี แต่นางกากียอมรับตอนหลังอ้างว่าถูกบังคับ ซึ่งพระยาครุฑไม่เชื่อและส่งนางกากี กลับคืน พระเจ้าพรหมทัตทั้งรักทั้งแค้นทั้งอับอาย ทรงตัดเยื่อใยนางกากีและสั่งให้มหาดเล็ก นำไปลอยแพในมหาสมุทร เรื่องของนางกากีฉบับ กากีคำกลอน ของเจ้าพระยาพระคลัง (หน) จบลงแค่นี้ครับ แต่เรื่องราว ยังไม่จบจริงๆ ยังมีการแต่งเติมเสริมต่อ ผมขอเล่าย่อๆให้เพื่อนฟังกันจนจบแล้วกันครับ หลังจากถูกลอยแพ นางกากีต้องเผชิญเคราะห์กรรมอย่างแสนสาหัส เมื่อนายสำเภามาพบนาง สลบไสลบนแพ เรือนร่างที่สวยงามย่อมเป็นที่หมายปองของนายสำเภา เขาจึงได้นางกากีเป็นภรรยา ต่อมาโจรสลัดได้ปล้นเรือนายสำเภาและหัวหน้าโจรบังคับนางกากีให้เป็นภรรยาอีก ท่ามกลาง ความอิจฉาริษยาของสมุนโจร เพราะหัวหน้าโจรไม่ยอมแบ่งผู้หญิงให้เหมือนรายอื่นๆ ในที่สุดก็เกิดการแก่งแย่งนางกากีกันในหมู่โจร ถึงกับฆ่าฟันกันเอง นางกากีฉวยโอกาสหลบหนี พวกโจรได้ แต่ต้องเผชิญกับความโหดร้ายในป่าจนเกือบจะเอาชีวิตไม่รอด โชคดียังเป็นของนางกากี ที่บังเอิญมีกษัตริย์ชรานามว่าท้าวทศวงศ์ผู้เป็นหม้ายแห่งเมืองไพศาลีเสด็จมาเที่ยวป่า ได้นำนางกากี ไปชุบเลี้ยงเป็นถึงมเหสี นางกากีไม่บอกความจริงให้ท้าวทศวงศ์เพราะกลัวความไม่ดีของตนเองจะทำให้ท้าวทศวงศ์ไม่รับ อุปการะ จิตใจของนางยังไม่เป็นสุขถึงจะได้เป็นถึงมเหสี แต่ท้าวทศวงศ์ก็ทรงโปรดปรานมเหสีร่างงาม และกลิ่นกายหอม นับตั้งแต่พระเจ้าพรหมทัตลอยแพนางกากีไป ก็ไม่มีความสุขกลับต้องระทมทุกข์ ถึงกับประชวรและ สวรรคตในเวลาต่อมา เนื่องจากพระองค์ไม่มีทายาท ข้าราชบริพารจึงได้เลือกผู้ที่เป็นที่รักใคร่ของ ประชาชนและมีปัญญาเฉียบแหลมขึ้นครองราชย์แทน ปรากฎว่าคนธรรพ์ (นาฏกุเวร) ได้รับเลือกเป็น กษัตริย์แทน คนธรรพ์ผู้เป็นกษัตริย์ยังรักอาลัยนางกากีอยู่ ได้สืบจนทราบว่านางกากีได้เป็นมเหสีของ พระเจ้าทศวงศ์ จึงส่งสารทวงนางกากีในฐานะที่เคยเป็นมเหสีของกษัตริย์เมืองพาราณสีมาก่อน แต่ เมืองไพศาลีไม่ยอม จึงได้เกิดสงครามระหว่างสองเมือง ในที่สุดนาฏกุเวรก็ยึดเมืองไพศาลีได้ และ รับนางกากีกลับมาเป็นมเหสีสมใจปรารถนา แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 48 09:54:46 จากคุณ : มาตุลี - [ 7 ก.ค. 48 09:52:59 ]

ความคิดเห็นที่ 31 นี่แหละครับโทษของความสาวความสวย และกลิ่นกายที่พิเศษของนางกากี ความจริงจะโทษนางกากี ทั้งหมดก็ไม่ถูกนัก จริงๆแล้วต้องโทษมานพหนุ่มทั้งหลายนั่นแหละ ตั้งแต่พระยาครุฑที่ลุอำนาจ อุ้มนางมาจากพระเจ้าพรหมทัต และนำมากักขังไว้ที่วิมานสิมพลี ดีที่คนธรรพ์ไปพบนางเข้า และถ้า นางขัดขืนไม่ยอมคนทั้ง 2 นางเองก็คงจะไม่รอด และคนอื่นๆที่ได้นางเป็นเมียก็เหตุจากความจำยอม ทั้งสิ้น พูดถึงยุคปัจจุบัน ผู้หญิงที่ประพฤติตัวเพราะเหตุจำยอมอย่างกากีก็คงมีอยู่ จะไปโทษผู้หญิงก็ไม่ได้ จะโทษก็ต้องโทษบรรดาผู้ชายทั้งหลายที่ก่อเรื่องและบีบบังคับให้ผู้ฆญิงประพฤติเช่นนั้นมากกว่า แต่ขออย่าเป็นแบบ "เรือรักกระดาษ" เลยครับ แค่นี้สังคมก็เสื่อมทรามมากแล้ว เรือรักกระดาษ (มาลีฮวนน่า)   เรือรักกระดาษ คลื่นสาดในธารมายา โลกีย์บังตา บังใจอ่อนไหวไหวเอน นาวาสุขสม ไม่นานก็ล่มสลาย อยากจูบรูปกาย ไขว่คว้าได้เพียงรูปเงา ห่างกัน แปรผันบอกรักคนอื่น ข้ามคืน หยิบยื่นความสาวให้ชม ดอกไม้กลิ่นแรงล่อแมงตัวผู้มาดม แลกร่างเสพสมยอมตรมเพื่อหารักจริง ยามรักหนีจากรักฝากปวดร้าวนานา เก็บซ่อนน้ำตาเย็นชากับความรักลวง รักแสนสุดหวงรักลวง รู้ตัวเมื่อสาย เสน่ห์เรือนกายเสพได้แค่เพียงกามา... เดี๋ยวไว้มาคุยกันอีกครั้งครับ ตอนนี้ขอทำงานก่อน แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 48 09:57:11 จากคุณ : มาตุลี - [ 7 ก.ค. 48 09:54:05 ]

ความคิดเห็นที่ 32 มารออ่านค่ะ จากคุณ : นางพิมพิลาไลย - [ 7 ก.ค. 48 19:39:00 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ผมยังมีอยู่อีกเพลงนึง แต่เกรงใจเจ้าของกระทู้อ่ะ เพราะว่าไปซะเยอะเลย   แถมไม่เกี่ยวกับหัวข้อกระทู้ด้วย ขอโทษคุณมีตุลามาตุลีด้วยนะครับ จากคุณ : ปะหล่อง - [ 7 ก.ค. 48 19:53:21 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ขอบคุณทุกท่าน สุดยอด นับ ถือ นับถือ จากคุณ : หล่อร้อยเมตร - [ 8 ก.ค. 48 11:09:26 ]

ความคิดเห็นที่ 35 หัวใจทศกัณฐ์ พุ่มพวง ดวงจันทร์ เมื่อรักกันก็ชื่น  เมื่อรักคืนก็ช้ำ   แต่เหตุไฉน ใจยังไม่จำว่ารักทำ ให้เจ็บทุกที ปวดเหมือนโดนยาสั่งแต่ฉันยังไม่หนี สู้อด สู้ทน รักจน ป่านนี้   เรื่องเจ็บฤดี มีทุกเวลา อยากมีรัก ใจเหมือนพระราม สู้ติดตาม หานางสีดา ด้วยรักจริง ยิ่งชีวาพระราม งามหน้า พระราม งามใจ ที่ฉันจำช้ำหม่น เจ็บเพราะคนหน้าใส รูปสุดงามสม สังคมคลั่งไคล้  แต่หน้าเสียดาย ใจ ทศกัณฐ์ อิอิ  ไอ้ผมช่วงนี้ก็ว่าง ๆ วัน ๆ จิบแต่น้ำดอกคำฝอย  กลัวว่าสมองจะฝ่อ  ก็เลยบังคับให้ตัวเองคันไม้คันมือ  รื้อเพลงใจทศกัณฐ์มาชำแหละ  ตามประสาคนมือบอน เพลงนี้ผมได้ฟังเวอร์ชั่นที่คุณพุ่มพวงร้อง  จำไม่ได้ว่าฟังกี่เที่ยว  แต่รับรองได้เลยว่าไม่เกินสามแน่นอน  เดี๋ยวนี้หาฟังยากแล้ว  (ที่ว่าหาฟังยากก็เพราะว่าผมไม่ฟัง  เนื่องจากหาคนที่ร้องได้ไพเราะไม่เท่าพี่ผึ้งพุ่มพวง  อิอิ)  เพราะนักร้องคนไหนก็กินพี่ผึ้งไม่ขาด  ทั้งน้ำเสียง  ลีลาการร้อง  การเอื้อนลูกคอ                  เนื้อเพลงใจทศกัณฐ์ไม่ยาว  เลยทำให้คนฟังจำเนื้อเพลงได้ง่าย  บอกเล่าถึงตัวละคร  “ฉัน”  ที่  “เมื่อรักกันก็ชื่น  เมื่อรักคืนก็ช้ำ  แต่เหตุไฉน ใจยังไม่จำว่ารักทำ ให้เจ็บทุกที”  แสดงว่าผ่านความรักอันหวานชื่นมาแล้ว  พอต้องเลิกราไป  ความชื่นกลับกลายเป็นช้ำ   แต่  “ฉัน”  ก็ไม่เข็ดเรื่องความรักสักที  พร้อมกับตั้งข้อสงสัยว่า  “แต่เหตุไฉน ใจยังไม่จำ  ว่ารักทำ ให้เจ็บทุกที” เรื่องรักเป็นเรื่องแปลก  คนที่มีรักมักไม่เคยเข็ดหลาบกับพิษร้ายของความรัก  ดังวรรณคดีเรื่อง  “มัทนะพาธา”  ว่าไว้ “ความรักเหมือนโรคา บันดาลตาให้มืดมน ไม่ยินและไม่ยล อุปสรรคใดใด ความรักเหมือนโคถึก กำลังคึกผิขังไว้ ก็แล่นจากคอกไป บ่ยอมอยู่  ณ  ที่ขัง แม้หากจะขังไว้ ก็โลดไปด้วยกำลัง ยิ่งห้ามก็ยิ่งคลั่ง บ่หวนคิดถึงเจ็บกาย” เพลงนี่มีการเปรียบเทียบเรื่องราวในวรรณคดีคือ  “รามเกียรติ์”  โดยนำบุคลิกลักษณะของตัวละครเด่น ๆ ในเรื่องมาวางคู่กัน  นั่นคือพระรามกับทศกัณฐ์ พระราม  คืออวตารของพระนารายณ์ที่จะมาปราบทศกัณฐ์ ทศกัณฐ์ คือนนทกที่พระนารายณ์สาปให้มาเกิดเพื่อที่จะถูกฆ่า  (ด้วยน้ำมือของพระรามโดยชอบธรรม  เพราะตอนเป็นนนทกนั่นแกบ่นว่าตายไม่สมศักดิ์ศรี) ตัวละครทั้งสองตัวนั้นถ้าจะให้เปรียบในด้านรูปร่าง  พระรามกินขาด  ซึ่งเพลงเขาก็เห็นด้วย  ดูจากวรรคที่ว่า  “พระรามงามหน้า  พระรามงามใจ”  แสดงว่า  นอกจากจะรูปหล่อแล้ว  พระรามยังมีจิตใจงามอีกด้วย  และจิตใจดีงามในที่นี้  ถ้าอ่านระหว่างบรรทัดในเนื้อเพลงก็จะพบว่า  จะกระเดียดไปทางมีความรักที่มั่นคงไม่เปลี่ยนแปลง เรียกว่าครบเครื่องพระเอกว่างั้นเถอะ  อย่างนี้สาว ๆ ที่ไหนจะไม่ถวิลหา  จนถึงกับเพ้อออกมาว่า  “อยากมีรัก ใจเหมือนพระราม สู้ติดตาม หานางสีดา  ด้วยรักจริง ยิ่งชีวา”  ดังนั้นพระราม จึงงามทั้งหน้าและงามทั้งใจ แต่  “ฉัน”  ในเพลงถือเป็นคนอาภัพรัก  ก็เลยต้อง  “ปวดเหมือนโดนยาสั่ง”  และไม่เคยเข็ดในเรื่องรัก  ถึงจะเจ็บปวดยังไง  “แต่ฉันยังไม่หนี  สู้อดสู้ทน รักจน ป่านนี้   เรื่องเจ็บฤดี มีทุกเวลา” ขนาดยอมรับว่าเรื่องเจ็บฤดีมีทุกเวลา  แต่  “ฉัน”  ก็ยังยอมเจ็บ  ช่างงมงายในรักจริง ๆ อย่างนี้น่าจะเรียกว่าเป็น  “ผู้งมงายในรัก”  อิอิ  คลาสสิคดีมะ แม้จะผิดหวังในเรื่องรัก  แต่  “ฉัน” ก็ยังแอบหวังอยู่ลึก ๆ ว่า  สักวันหนึ่งจะพบกับรักที่มั่นคงและจริงใจ  เพราะที่ผ่าน ๆ มานั้นเจอแต่ประเภทหน้าเนื้อใจเสือ  รักไม่จริง  จ้องจะฟันแล้วทิ้งถ่ายเดียว   เหมือนอีกหลาย ๆ เพลงที่กล่าวถึงความอาภัพรักของสาวเหนือนั่นแหละ เพลงนี้จึงให้แง่คิดที่เป็นประโยชน์สำหรับผู้ที่กำลังริรักว่า  อย่าคบคนที่หน้าตา  แต่ให้ศึกษาจิตใจของเขาด้วย  เพราะบางทีเราอาจจะ  “เจ็บเพราะคนหน้าใส  รูปสุดงามสม สังคมคลั่งไคล้  แต่หน้าเสียดาย ใจ ทศกัณฐ์” ผมเคยอ่านนิยายแปลเล่มนึง  แปลโดยนักแปลสุดโปรด  เทศภักดิ์  นิยมเหตุ  เรื่อง  “ลูกผู้ชาย”  โดยแปลมาจากเรื่อง  เดอะฟิลาเดเฟีย  มีข้อความเกี่ยวกับความรักสรุปแบบรวดรัดว่าว่า “ดวงดาวบนฟ้ามีมากมายฉันใด  ความรักมิใช่เกิดแค่ครั้งเดียว”   ของแถมพก  มีบทกวีที่แต่งเกี่ยวกับความรักมาปิดท้าย  เชิญทุกท่านทัศนาโดยพลัน ความรัก ความรัก ยากนักจักบานตระการฝัน กว่าจะเกิดเป็นเกลียวเกี่ยวสัมพันธ์ ต้องผ่านคืนผ่านวันอันนานยาว ความรัก ยากนักจักหาคำมากล่าว ในนิยามแห่งฝันอันพร่างพราว เพื่อหนุ่มสาวได้ประทับ  ณ  ดวงใจ ความรัก ย่อมจักชักนำซึ่งความหวามไหว ให้จิตป่วนปั่นทุกวันไป ให้บอดใบ้เมาบ้าล้าความคิด ความรัก ยากสลัดแอกมัดเมื่อยึดติด ต้องอยู่ใต้บังคับทั้งชีวิต ด้วยความรักลิขิตชีวิตแล้ว เรื่องว่าด้วยเพลงหัวใจทศกัณฐ์ก็เอวังด้วยประการฉะนี้แล....เฮย... แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 48 12:45:30 จากคุณ : ปะหล่อง - [ 8 ก.ค. 48 12:35:37 ]

ความคิดเห็นที่ 36 โอ โอ ท่าน##ปะหล่อง ##สุดยอด จากคุณ : หล่อร้อยเมตร (หล่อร้อยเมตร) - [ 8 ก.ค. 48 16:01:52 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ข้าน้อยขอคารวะผู้รู้ทั้งหลายด้วยสุราหนึ่งจอก...(กรึ๊บ) จากคุณ : genes - [ 8 ก.ค. 48 22:59:54 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ชอบของมาลีฮวนน่า เรือรักกระดาษ นางโมรา จากคุณ : ริมเล (ดอกงิ้ว) - [ 9 ก.ค. 48 11:40:57 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ท่านปะหล่อง เราก็ชอบเพลงหัวใจทศกัณฑ์เหมือนกัน ชอบร้องคาราโอเกะด้วย ยิ่งมาเจอความหมาย อืม ยิ่งสุดยอด ยกนิ้วให้เลย จากคุณ : ชมพู่มะเหมี่ยว - [ 9 ก.ค. 48 16:11:56 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ยินดี และขอบคุณมากมาย สำหรับทุกๆความเห็น ขอบคุณจริงๆ ครับ จากคุณ : มาตุลี - [ 11 ก.ค. 48 13:12:36 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ขอแสดงความนับถือครับ เป็นสิ่งที่มีค่าสำหรับบ้านหลังนี้ครับ จากคุณ : แช่ม โคราช - [ 11 ก.ค. 48 15:43:50 ]

ความคิดเห็นที่ 42 สวัสดีครับ ประเทศไทย สวัสดีครับ คุณมีตุลา-คุณมาตุลี สวัสดีครับทุก ๆ ท่าน มาเอาป่านนี้ ไม่รู้ว่า “ปิดวิก” ไปแล้วหรือยัง เอ่อ... ถึง “ปิดวิก” ไปแล้ว ก็ยังมานั่ง “ข้างวิก” หยิบสุราจากย่ามมารินใส่จอก กรอกใส่คอ แล้วก็ตั้งวงรอ รอการล้อมวงครับ เห็นหัวข้อ “นางในวรรณคดี สู่บทเพลงเพื่อชีวิต” ใจก็นึกถึง “ตัวเอก” ที่ปรากฏชื่อเสมอ ๆ “วันทอง-โมรา-กากี” ก็เป็นตัวเอกก็ต้องเป็นอย่างนั้นนี่ครับ ผมคงไม่พูดถึงล่ะ เพราะเห็นว่ากันไปมากโขแล้ว อันที่จริง นางเอกจากวรรณคดี หรือ “ตัวนาง” จากวรรณคดี ยังมีอีกมาก ที่ถูกนำมาถึงในบทเพลง เช่นว่า “สุวรรณมาลี” ที่ถูกอ้างกลาย ๆ เสมอ ไม่ว่าจะบทเพลงในสายสกุลไหนก็ตาม ผมเห็นด้วยกับ คุณ ปะหล่อง ครับ ที่บอกว่า พอพูดถึง “ตัวละครในวรรณคดี” กับสายสกุลเพลงเพื่อชีวิต จะมีให้หยิบมาพูดถึงได้ไม่มากนัก แล้วยิ่งจำกัดเฉพาะ “ตัวนาง” นี่ก็ยิ่งเหลือไม่เท่าไรเลย ถ้าไม่จำกัดตัวนาง ก็ยังพอเห็นได้ประปราย ในงานเพื่อชีวิตยุคหลัง ๆ อย่าง “ยืนยง โอภากุล” ก็เคยเอา “พระอภัย” กับ “ปี่” มาเขียนเป็นเพลงในเชิงขบขัน ให้ “ธนิตย์ ศรีกลิ่นดี” ร้องเสียหนึ่งเพลงเลยครับ อย่าว่าอย่างโน้นอย่างนี้เลยครับ เอาเป็นว่า ผมมาร่วมเสวนาในประเด็นว่า ทำไมสายสกุลเพลงเพื่อชีวิต ถึงหยิบเอาตัวละครในวรรณคดี มาใช้ค่อนข้างน้อยถึงน้อยมาก เสียเหลือเกิน ดีกว่าครับ ก็อย่างที่คุณปะหล่อง บอกแหละครับว่า ถ้าเป็น “ลูกกรุง-ลูกทุ่ง” มีเยอะแยะจนนับไม่ถ้วนทีเดียว ทั้งตัวนาง-ตัวพระ-ตัวผู้ร้าย ไปจนถึงวรรคทองและวรรคธรรมดา ในวรรณคดี ที่มีให้หยิบมาเลือกใช้มากมาย พูดถึงตรงนี้ ต้องขออนุญาต แสดงความชื่นชมอย่างยิ่ง ต่อการทำข้อมูลว่าด้วย “เพลงที่ได้อิทธิพลจากวรรณคดี” ของคุณปะหล่อง ครับ มีประโยชน์มากทีเดียวเลยครับ คุณปะหล่อง สรุปด้วยว่า “ยืนยันความจริงได้ประการหนึ่งคือ ครูเพลงสมัยก่อนนั้น ส่วนใหญ่เป็นผู้ที่ซึมซับและซาบซึ้ง ในสุนทรียรสของวรรณคดีไทยเป็นอย่างดี ทั้งจากการฟัง การอ่านและการดู” ผมเห็นด้วยหมดใจโดยไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ เลยครับ เช่นเดียวกับอันนี้ “แตกต่างกับนักแต่งเพลงสมัยนี้ที่ (ผู้เขียนไม่ใช้คำว่าครูเพลง) ที่พากันผลิตผลงานแบบธุรกิจฟาสต์ฟู้ด (นักเขียนบางคนใช้คำว่าแดกด่วน) จนเราไม่สามารถมองเห็นกวีโวหารหรือศิลปะในบทเพลงได้เลย” โอ....ผมเห็นด้วยเสียยิ่งกว่าเห็นด้วยอีกหลายเท่านักเลยครับ แล้วจากนั้น ก็ขออนุญาต “ต่อยอด” จากชิ้นงาน ของคุณปะหล่อง เลยครับ ผมตั้งประเด็นไว้ว่า ... ทำไมสายสกุลเพลงเพื่อชีวิต ถึงหยิบเอาตัวละครในวรรณคดี มาใช้ค่อนข้างน้อยถึงน้อยมาก เสียเหลือเกิน เทียบไม่ได้เลยกับสายสกุลเพลง “ลูกกรุง-ลูกทุ่ง” ที่มีจำนวนมากมาย แปลว่า นักแต่งเพลงในสายสกุลเพื่อชีวิต “มิได้ซึมซับและซาบซึ้งในสุนทรียรสของวรรณคดีไทยเป็นอย่างดี ทั้งจากการฟัง การอ่านและการดู” หรือ ? โอ....เปล่าเลยครับ ตรงกันข้าม นักแต่งเพลงในสายสกุลเพื่อชีวิต กลับ “ซึมซับและซาบซึ้ง ในสุนทรียรสของวรรณคดีไทยเป็นอย่างดี ทั้งจากการฟัง การอ่านและการดู” อย่างยิ่ง ไม่แพ้สายสกุล “ลูกกรุง-ลูกทุ่ง” พูดกันแบบตรง ๆ ต้องบอกว่า สายสกุลเพื่อชีวิต แตกหน่อจาก “รากแก้ว” ของสายสกุลเพลง "ลูกทุ่ง” นี่ก็คงยืนยันแนวทางบางประการ ที่สืบต่อกันมาได้กระมังครับ ถ้าอย่างนั้น ทำไมสายสกุลเพลงเพื่อชีวิต ถึงหยิบเอาตัวละครในวรรณคดี มาใช้ค่อนข้างน้อยถึงน้อยมาก เสียเหลือเกินล่ะ ? คำตอบก็มีง่าย ๆ อย่างนี้ครับ เรื่องของเรื่องก็คือ นี่เป็นเรื่องของความเชื่อในทฤษฎีการเมือง ปฏิเสธมิได้ว่า บทเพลงในสายสกุลเพื่อชีวิต เติบโตและแนบแน่นกับอุดมการณ์การเมือง แบบ “สังคมนิยม” มากกว่า “ทุนนิยม” ทฤษฎีการเมืองแบบ “สังคมนิยม” มีการนิยาม “ศิลปะ” ในความหมายหนึ่ง ซึ่งแตกต่างกับ ความหมายของ “ทุนนิยม” “ศิลปะ” ของ “สังคมนิยม” เป็นเครื่องมือชนิดหนึ่ง ในการส่งสารต่อสังคม และเพื่อรับใช้สังคม และเราเรียกขานศิลปะในทฤษฎีการเมืองนี้ว่า “ศิลปะเพื่อชีวิต” ต่างกับ “ศิลปะ” ของ “ทุนนิยม” ที่เป็น “ศิลปะเพื่อศิลปะ” อันเป็น “ความงาม” เพื่อรับใช้บุคคลหรือกลุ่มบุคคล กลับมาที่ “วรรณคดี” ครับ “วรรณคดี” ปฏิเสธมิได้ว่า เป็น “ศิลปะ” ที่รับใช้ “คน-กลุ่มคน”(ในที่นี้ หมายถึงชนชั้นศักดินา และกลุ่มคนที่กุมอำนาจในโครงสร้างสังคม) เป็นความงามที่ถูกสร้างขึ้น เพื่อรับใช้พวกเขาเหล่านั้น ว่าไปแล้วในห้วงเวลานั้น “วรรณคดี” คือสิ่งมอบเมา และแทบจะไร้คุณค่าโดยสิ้นเชิง นี่เป็นเหตุผลหนึ่ง ที่ “ตัวละครในวรรณคดี” มีน้อยมาก ที่จะมาปรากฏตัวในบทเพลงสายสกุลเพื่อชีวิต (หมายรวมถึงศิลปะแขนงอื่น ๆด้วย) นั่นเป็นเรื่องราวในอดีต ว่าด้วย “ศิลปะ”เพื่ออธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นครับ ทว่า ! ณ ปัจจุบัน ต้องบอกว่า ความขัดแย้งเช่นว่านี้ (หมายรวมถึงความขัดแย้งทางทฤษฎีและฯลฯ) คลี่คลายไปอย่างมาก พร้อม ๆ กับการจำแนก และยอมรับคุณค่า ในลักษณะที่แตกต่างกันไป ณ วันนี้ ศิลปะ มิได้มีความหมายโดด ๆ โดยอิงแอบกับทฤษฎีการเมืองใด ทฤษฎีการเมืองหนึ่ง หากแต่สามารถอธิบายได้โดยมองผ่าน “แว่น”สีต่าง ๆ ได้ทั้งสิ้นแล้วครับ นี่เพราะศิลปะ มิสามารถถูกจำกัดโดยนิยามใด นิยามหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นศิลปะเพื่อชีวิต หรือศิลปะเพื่อศิลปะ ครับ ในอดีต นอกจากเรื่องดังที่ว่าแล้ว ในสายสกุลเพื่อชีวิต ยังถูกจำกัดว่าด้วยทฤษฎีการเมือง อันมอบอำนาจให้ “พรรคชี้นำ” พร้อมกับปฏิเสธแนวคิด(หรือลัทธิ) แบบ “วีรชนเอกชน” หรือ “ปัจเจกชน” นี่ทำให้ตัวละครในวรรณคดี แทบจะไม่มีที่ทางเกือบแจะสิ้นเชิง ในพื้นที่ของเพลงเพื่อชีวิตในยุคนั้น อย่าว่าแต่ตัวละครเลยครับ แม้แต่ “ตัวบุคคล” ที่มีผลงาน มีคุณค่า เพื่อเชิดชู เพื่อรำลึก ในอดีตก็ถูกวิพากษ์วิจารณ์แทบทั้งสิ้น ข้อหาว่าด้วยลัทธิวีรชนเอกชนนี่รุนแรงไม่ใช่เล่นนะครับ เข้าข่ายเป็นพวก “ลัทธิแก้” เป็นพวก “ซ้ายตกขอบ-หัวก้าวพลาด” ไปเลยนะครับ เรื่องเหล่านี้ บางที ก็คงต้องบอกว่า เป็นเรื่องที่ยากแก่การเข้าใจเหมือนกัน เอาง่าย ๆ แค่เรื่องการไม่ยอมรับวีรชนเอกชน แต่ให้ยอมรับพรรค ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน เราก็เห็นแล้วว่า คนและสังคม เลือกที่จะจดจำ “คน” ที่เป็น “ปัจเจกชน” เสมอ เราจดจำ เหมาเจ๋อตุง , มากซ์ , เลนิน , สตาลิน , โฮจิมินท์ , เชกูวารา และ ฯลฯ เรื่องแบบนี้ ก็ว่ากันไปนะครับ ยังดีที่ในยุคนั้น แม้มีการวิพากษ์อย่างหนัก แต่ก็ยังมีเล็ดลอดและคงอยู่มาจนถึงปัจจุบัน โดยเฉพาะในยุคหลัง ๆ ที่คลี่คลายมากขึ้น คลี่คลายกระทั่งแปรสภาพ จากอุดมการณ์ทางสังคมการเมือง มาเป็นการยอมรับกับธรรมชาติที่เป็นไป และการดำดิ่งสู่การค้นหาตัวตน กระทั่งสู่ลักษณะของ “ปัจเจกชน” จากหลักคิดแบบ “สังคมนิยม” ก็คลี่คลายสู่ “ธรรมชาตินิยม” และ “มนุษย์นิยม” นี่ทำให้ความเป็น “ปัจเจก” ชัดขึ้น ด้านหนึ่ง อาจเป็นเพราะการคลี่คลายเช่นว่านี้ แต่อีกด้านหนึ่ง ก็อาจเป็นเพราะ “ศัตรูที่แท้จริง” กลายสภาพเป็น “ศัตรูที่ลื่นไหล” พร้อม ๆ กับการกลืนกินของ ระบบทุนนิยม และวัฒนธรรมทุน ที่กลืนกิน จน “กลายพันธุ์” ตัวละครในวรรณคดี จึงเริ่มมีพื้นที่ ในอาณาบริเวณของสายสกุลเพื่อชีวิตบ้าง เช่นเดียวกับ “ตัวบุคคล” ที่มีที่ทางของตัวเอง เพื่อบ่งบอก “ความดี” ในแง่ของ “ปัจเจก” ทั้งที่เป็น “ปัจเจก” โดยเป็นตัวอย่างของการกระทำตัวดี และเป็น “ปัจเจก” ที่รับใช้ต่อสังคมดี ก็คงคลี่คลายบนความไม่คลี่คลายอย่างนี้กระมังครับ ผมนึกถึง “ปี่พระอภัย” ครับ “ปี่พระอภัย” แบบที่ “ยืนยง โอภากุล” ว่าไว้ “ปี่ไม้ไผ่” เป่าไม่มีเสียง มีแต่ควันขาว ที่กล่อมเกลาจิตวิญญาณให้ล่องลอยสู่จินตนาการไม่มีจริง โอ..... ผมเพ้อไปเรื่อยเปื่อยในโลกความฝันอีกแล้วครับ ต้องขออภัย และขออนุญาตกลับมาสู่โลกความจริงอีกคราครับ สวัสดีครับ จากคุณ : ..ขุน(ไม่)ขึ้น.. - [ 11 ก.ค. 48 21:26:08 A:203.154.97.197 X: TicketID:102390 ]

ความคิดเห็นที่ 43 โอ อ่านกระทู้ คุณขุนไม่ขึ้น จาฝันไปด้วยนะนี่ รอสมาชิกท่านอื่นมานั่งล้อมวงนะ เรานั่งจิบรอละกาน เพราะเราไม่มีความรู้เรื่องนี้ตามอ่านอย่างเดียวค่ะ จากคุณ : ชมพู่มะเหมี่ยว - [ 12 ก.ค. 48 00:49:14 ]