PANTIP.COM : C3838633 มนต์รักโคกสาริน.....(ตอนที่ ๑๗){แตกประเด็นจาก A3835526} [Reality Show]

ความคิดเห็นที่ 27

แหม วันนี้มาซะเช้าเลยเรา

...........................................................................

ในเวลาบ่ายคล้อยๆๆๆ...............................

ประเวศกำลังเคลิ้มๆ อยู่บนเก้าอี้ผ้าใบที่ใต้ต้นมะม่วงหน้าคฤหาสถ์.....................................

เขานอนอยู่ท่ามกลาง ต้นไม้ใบหญ้า...........................อา..........................ธรรมชาติช่างน่าหลงรักจริงๆๆ

พลันก็มีเสียงตะโกนดังก้อง.....................มาเข้าหู

นั่น....................เสียงปฎลนี่นา...........................

“พี่เวศ.................ช่วยด้วย..........................ลูกตาล.......................บุก”

เสียงโอริโอ๋สำทับ “ช่วยด้วย...................ค๊า....................พี่เวศค๊า.........................Help me !!!"

ประเวศ สะดุ้ง แทบตกเก้าอี้ หันไปมองตามเสียงที่ได้ยิน แล้วเค้าก็เห็น.............................

ลูกตาลยืนอยู่นั่น................ใบหน้าขาวๆตอนนี้เป็นสีแดง......................หูกางขึ้นๆ.........................

“เวศ......................” ลูกตาลเห็นก็ร้องเรียกแล้วเดินเข้ามาหา ทิ้งปฎลและโอริโอ๋ที่วิ่งเข้ามาจับมือกันตัวสั่นด้วยความกลัว

เสียงปฎลถามโอริโอ๋ “โอ๋ เป็นไรมั่งหรือเปล่า”

“ไม่เป็นไรจ๊ะ แล้วดลล่ะ”

“ดลก็ไม่เป็นไร” ปฎลยิ้มให้

“เทคแคร์นะ” ทั้งสองยิ้มให้กัน (หวานกันเข้าไป ไอ้คู่นี้).....................................

ลูกตาลมองภาพของทั้งสองแล้วพยักเพยิดให้ประเวศดู

“เป็นไง ดูแล้วอิจฉาเขาไหม”

ประเวศยอมรับอ่อยๆๆ “ก็ อิจฉาอยู่เหมือนกัน”

ลูกตาลพยักหน้าอย่างยินดี

“แล้ว ดูแล้วเค้ามีความสุขกันไหม”

ประเวศพยักหน้าหงึกๆๆ

“อยากมีความสุขอย่างเขาไหม”

ประเวศพยักหน้าอีกครั้ง ลูกตาลจึงว่า

“ถ้าอยากมีความสุขอย่างเขา เราต้องทำอะไรสักอย่าง ลืมไปแล้วหรอ นี่ รู้ไหม หม่ามี้ชั้นไปดูฤกษ์หมั้นมาแล้วนะ ชั้นทนรอต่อไปไม่ไหวแล้ว”

ลูกตาลว่าแล้วก้มลงไปจูงมือประเวศ ออกแรงพาออกเดินทันที

ประเวศเดินตามแรงจูงของลูกตาลอย่างไม่ขัดขืน ให้ไปไหนเขาก็ไป ก็บอกแล้วว่าเขาไม่ขัดใจคน

เดินออกมาจากบ้านแล้ว ประเวศจึงถาม

“นี่แกจะพาชั้นไปไหน”

ลูกตาลหันมามองหน้า “ก็เราตกลงกันแล้วไง ว่าต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อคนที่เราชอบน่ะ ชั้นก็จะพาแกไปทำไง”

“เฮ้ย ว่าไรนะ”

“ไม่ต้องมาถามแล้ว ตกลงแกชอบใคร ไปบอกเค้าเดี๋ยวนี้เลย”

ประเวศสะดุ้งเฮือก “จะบ้าหรอแก ให้ชั้นไปบอกได้ไง”

“อ้าว เอ๋” ลูกตาลเอียงคอทำหน้างง “ทำไมถึงจะบอกไม่ได้”

ประเวศส่ายหน้าแล้วทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ริมน้ำ ที่ทั้งคู่เพิ่งเดินมาถึง

“ชั้นไม่กล้า.................” ประเวศพูดแล้วหน้าหมองลงไปอีก “ ชั้นกับเค้า จะว่าใกล้ก็ใกล้ จะว่าไกลก็ไกล”

ลูกตาลทรุดตัวลงนั่งตาม เอียงคอร้อง “เอ๋” อีกครั้ง

“มันก็เหมือนพระอาทิตย์กับพระจันทร์นั่นแหละ เราอยู่บนฟ้าเดียวกัน แต่ไม่มีเวลาไหนเลย ที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน”

ลูกตาลมองอย่างเห็นใจ “เวศ แกเป็นคนดีมากนะ ไม่มีใครที่ไหนเขาปฏิเสธแกหรอก”

“แกไม่เคยได้ยินหรอ ลูกตาล ที่เค้าบอกกันว่า คนดีน่ะ ไม่ได้มีไว้ให้รัก คนดีมีไว้ให้นับถือต่างหาก”

โถ ๆๆๆ พ่อประเวศ

“แต่คนดีอย่างแก ก็ไม่ควรคู่แค่ความนับถือนะ แกควรจะได้รับความสุขในความรักของตัวเองบ้าง หลังจากที่แกได้มอบความรักให้กับชาวโลกไปหมดแล้วน่ะ”

ประเวศมองแล้วยิ้มๆ “ ถ้าคนบนโลกนี้สมหวังกันหมด โลกนี้ก็ไม่มีคำว่าอธิษฐานหรอก ”

“แกยังไม่ได้บอกเค้าเลย แล้วจะรู้ได้ไงว่าจะสมหวังหรือเปล่า ไม่แน่นะ เขาเองก็อาจจะชอบแกอยู่เหมือนกัน”

ประเวศส่ายหน้าทันที “ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก เพราะชั้นรู้ไง ว่าไม่มีทางเป็นไปได้ ชั้นถึงไม่บอกเค้า ไม่รู้จะตอกย้ำความเสียใจให้ตัวเองทำไม”

ลูกตาลเอียงคอมองเพื่อน วันนี้รู้สึกประเวศจะเศร้ากว่าที่เคย

“ เค้ามีคนรักอยู่แล้วหรอ”

“ก็คล้ายว่าอย่างนั้น”

“เออ ตกลงแกบอกชั้นหน่อยได้ไหมว่า ....................เขาเป็นใคร”

ประเวศส่ายหน้า...........................”แกอย่ารู้เลยนะ .......ชั้นขอเก็บใว้ในใจดีกว่า........................”

“แต่ชั้นอาจช่วยแกได้นะ”

ประเวศหันมามองหน้าลูกตาล “ ในเรื่องของความรู้สึกน่ะนะ ไม่มีใครช่วยใครได้หรอก เราต้องช่วยตัวเราเอง ขอบใจแกมากที่หวังดี แต่ชั้นไม่อยากเป็นภาระกับแกอีก”

โถๆๆ พ่อประเวศ ที่แท้ก็ไม่อยากเป็นภาระกับเพื่อน ช่างดีแท้

“ว่าแต่แกเหอะ.................ตกลงคนที่แกชอบน่ะ ว่าไง”

ลูกตาลอมยิ้ม “ไม่ต้องห่วงหรอกเรื่องนั้น ชั้นจัดการได้.......................................” แล้ว ไปจัดการกันตอนไหนล่ะเนี่ย............................................

จากคุณ : ชมเช้า - [ 28 ต.ค. 48 08:48:57 ]

ความคิดเห็นที่ 46

หลังจากที่ประเวศและลูกตาลคุยกันแล้วยังคิดกันไม่ออกว่าควรจะทำอย่างไรดี ลูกตาลก็ต้องรีบกลับบ้านก่อน เพราะเย็นมากแล้ว ส่วนประเวศ เขาขอนั่งริมฝั่งน้ำเงียบๆๆอีกสักพักหนึ่ง

เย็นมากแล้ว ท้องฟ้าเริ่มครึ้มลงเรื่อยๆๆๆ...........................................................

สักพักก็มีกิ่งไม้ปลิวมากระทบหลังดัง “ผลั่ก”

ประเวศร้อง “โอ้ย”

หันไปมองข้างหลัง........................นั่น..........................อลิสกำลังยืนหัวเราะร่ามือถือถุงสับปะรดปั่นร้านแม่ยิ้มมาด้วย

“จ๊ะเอ๋…….” อลิสเดินเข้ามาใกล้.................สงสัยจะลืมเรื่องงอนเมื่อวันนั้นไปแล้ว....................หรือว่าอารมณ์ดีเรื่องอื่น...........................อุ้ย

ประเวศยิ้ม...................................ด้วยความเอ็นดู ”ไปไหนมาล่ะ ลิส”

อลิสมองด้วยความแปลกใจ เอ ปกติ เล่นกับพี่เวศอย่างงี้ มันต้องมีโวยวายกันบ้าง แต่นี่เฉยๆๆ อลิสงง

จึงทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ประเวศ แล้วตอบ “ไปตลาดมา ไปซื้อกับข้าว”

ว่าแล้วชูถุงกับข้าวให้ดู “พี่เวศเป็นไร มานั่งทำไรตรงนี้ อ่ะ กินสับปะรดปั่นดิ พี่เวศชอบไม่ใช่หรอ”

ประเวศยิ้ม “จำได้ด้วยหรอเราน่ะ”

“ไมจะจำไม่ได้ เมื่อก่อนตอนที่เราไปออกค่ายกันไง สนุกจะตาย ที่พี่เวศเป็นพี่รหัสลิสไง ซื้อสับปะรดปั่นมาให้ลิสทุกวันเลย ฮ่าๆๆ ซื้อจนลิสชอบไปด้วยอีกคน ชอบจนติดมาถึงทุกวันนี้เลย”

อลิสว่าแล้วยื่นถุงสับปะรดปั่นให้ แต่ประเวศส่ายหน้า

“ตอนนั้นกับตอนนี้มันไม่เหมือนกัน ตอนที่เราเป็นเด็กน่ะนะ เราไม่ต้องคิดถึงอะไรมาก นอกจากตัวเอง แต่ตอนนี้เราเป็นผู้ใหญ่แล้ว คิดถึงแต่ตัวเองไม่ได้ เพราะมีคนที่เราต้องคิดถึงรออยู่”

ประเวศพร่ำเพ้อ ทำเอาอลิสมองอย่างไม่เข้าใจ เอ กับแค่กินสับปะรดปั่นนี่ เราต้องคิดถึงชาวโลกด้วยหรอวะ......

“ลิสไม่เข้าใจหรอก เข้าใจแค่ว่า เมื่อก่อนพี่เวศชอบกินสับปะรดปั่น ก็นึกว่าตอนนี้ยังชอบอยู่”

“ตอนนี้หรอ…………..อืม” ประเวศอึ้งไปพัก “ตอนนี้ก็ยังชอบอยู่..................แต่พี่กินตอนนี้ไม่ได้” อ้าว

“ตอนนี้พี่อยากกิน น้ำแห้ว สละ ระกำ กับบ๊วยมาปั่นรวมกันมากกว่า” อูย....................

อลิสงง เอ พี่เวศแกจะท่าจะเป็นไรไปสักอย่างแล้ว ผิดปกติ..........................

“พี่เวศ” อลิสตะโกนเรียกใส่หู ประเวศสะดุ้งอีกครั้ง

“อะไร เรียกซะตกอกตกใจ”

“ก็นี่ไง พี่เวศ ทำเป็นเศร้าไปได้ เอางี้ เดี๋ยวลิสเต้นไก่ย่างให้ดูนะ ที่พี่เวศเคยขำตกเก้าอี้ไง”

“ไก่ย่างถูกเผา................ไก่ย่างถูกเผา................มันจึงโดนไม้เสียบ......โอ้ว.......มันจึงโดนไม้เสียบ............”

ว่าแล้วอลิสก็กระโดดไปเต้นท่าไก่ย่างให้ประเวศดู ประเวศหัวเราะ นึกถึงสมัยที่เรียนด้วยกัน อลิสเคยเต้นอย่างนี้จนประเวศขำตกเก้าอี้มาแล้ว

เต้นไปเต้นมาก็..............................ตามเคย...........................อย่างที่อลิสชอบเป็น.....................

ถุงสับปะรดปั่นหลุดจากมือ เพราะเจ้าของกำลังมัน.............................ถุงตกลงไปที่พื้น....................

แล้วอลิสก็เหยียบซ้ำ............................แล้วอลิสก็เซ........................แล้วรองเท้าแตะที่สวมอยู่ก็หลุด...............แล้วเท้าเปล่าๆก็เซไปเหยียบเศษแก้วอีกที............................

ซับซ้อนเหลือเกิน.........................แต่สรุปได้ว่า อลิสเหยียบเศษแก้วเข้าอย่างจัง.........................

“โอ้ยยยยยย” อลิสร้องโวยวาย..........................ประเวศตกใจรีบเข้ามาดู....................

ก็เห็นว่าเศษแก้วบาดเท้าอลิสจนเลือดไหล ประเวศรีบควักผ้าเช็ดหน้าของตัวเองออกมา..........อุ้ย พกผ้าเช็ดหน้าด้วย.............................(ขนาดเจ้าอลิสมันผู้หญิงแท้ๆ ยังไม่พกเลยอ่ะ)

ผ้าเช็ดหน้าสีขรึมๆของประเวศกำลังจะโปะลงไปที่แผลเพื่อห้ามเลือด แต่อลิสห้ามไว้ซะก่อน............

“พี่เวศอย่า เดี๋ยวผ้าเช็ดหน้าสกปรก เสียดายผ้าเช็ดหน้า”

ประเวศส่ายหน้า ดุเบาๆ “เหลวไหล ผ้าเช็ดหน้า กับแผลของลิส มันเทียบกันไม่ได้นะ”

แล้วประเวศก็เอาผ้าเช็ดหน้าห้ามเลือดให้อลิส ผูกไว้ที่เท้าจนแน่น เสร็จแล้วก็ถามว่า

“แล้วนี่เดินกลับบ้านไหวไหมเนี่ย”

อลิสหน้าม่อย “อือ แค่ยืนยังจะไม่ไหวแล้วอ่ะ พี่เวศ”

ประเวศส่ายหน้าอีกครั้ง “ก็ลิสนี่ละน้า เคยโก๊ะยังไง ก็โก๊ะอย่างงั้นไม่เคยเปลี่ยนเลย มาๆๆ” ประเวศหยิบถุงกับข้าวมาใส่มืออลิส

แล้วประเวศก็จับอลิสมาขี่หลัง..................อุ้ย

อลิสยิ้ม “ฮ่าๆๆ สบายจัง พี่เวศ”

ประเวศเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆๆ ปากก็ว่า “ใช่สิ แกสบาย แต่พี่ลำบาก อย่างนี้ทุกที”

อลิสยิ้มอีกครั้ง “แหม พี่เวศก็ ทำยังกับไม่เคยให้ลิสขี่หลังงั้นแหละ”

“พี่จำได้ไม่ลืมหรอก ว่าตอนที่เราไปออกค่ายอาสาที่ภูเรือน่ะ แกไปเต้นท่าไก่ย่างให้เด็กๆดู เต้นอีท่าไหนไม่รู้
กลิ้งตกเขา ข้อเท้าแพลง แล้วใครล่ะ พาแกขี่หลังกลับหมู่บ้านน่ะ”

อลิสหัวเราะ “ ฮ่าๆๆ นึกแล้วขำเนอะ ตอนนั้นน่ะ ลิสน่ะรู้เสมอแหละว่า.......................”

“พี่เวศน่ะน่ารักกับลิสตลอดมา...................” อุ้ย

ประเวศหัวเราะ แล้วหยุดไปนิดหนี่ง

“เออๆๆ ลิส...................ตกลงเรื่องคุณปลัดน่ะ” เขายังเป็นห่วง...........ห่วงใคร........ก็ทั้งอลิสและคุณปลัดนั่นแหละน่า.....................

“ทำไม ปลัดทำไม” อลิสถามพลางนึกถึงเรื่องเมื่อกลางวัน แล้วก็หน้าแดงอยู่ข้างหลังประเวศ โดยที่ประเวศไม่รู้

“ก็ ลิสตัดใจได้ยัง” ประเวศยังเป็นห่วง

อลิสอึ้งไป ก็จะตัดใจได้อยู่แล้ว ก็ปลัดบ้า..................ดันมา......................ทำไรหรอ.........

เอ................หรือพี่เวศจะหึงปลัด.....................ถึงได้เตือนเราอีกแล้วให้ตัดใจ...............................

แต่ถ้าปลัดกับพี่เวศเค้า..............................จริงๆ.................เราก็ควรจะตัดใจ...................เฮ้อ

เพื่อพี่เวศ....เราต้องทำได้สิ...................เจ้ากุ๊กคิดในใจเงียบๆ ขณะที่ขี่หลังประเวศ

ประเวศเห็นเจ้ากุ๊กเงียบไปก็ถามซ้ำ “ว่าไง ลิส”

อลิสสะดุ้ง “อะอ๋อ อือๆ ลิสจะพยายามเพื่อ..............เอ่อ.....(เพื่อพี่เวศ)” คำหลังเบาจนไม่ได้ยิน

ประเวศได้ยินก็ยิ้ม อารมณ์ดีขึ้น “ ดีแล้วล่ะลิส พี่ไม่อยากให้ลิสเจ็บปวด (เหมือนพี่)..........พี่เป็นห่วงลิสนะ”

“จ๊ะ พี่เวศ” อลิสยิ้มอ่อยๆๆ “ลิสจะเชื่อพี่เวศ ลิสรู้ว่า..............พี่เวศเป็นห่วงลิสเสมอ”

แล้วทั้งสองก็เดินกลับบ้านกันอย่างเงียบๆๆ จนมาถึงหน้าบ้าน ก็เห็นปลัดนั่งอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้าน

นั่น..................ปลัดนั่งเกากีต้าร์เพลง.................เพียงแค่ใจเรารักกัน.................ซะด้วย

แน่ะๆๆ........................อารมณ์ดีอะไรมาหรอจ๊ะ ปลัด..................หรือว่าเรื่องเมื่อกลางวัน........อุ๊บส์

แต่ปลัดก็ต้องเลิกซึ้งในทันใด เมื่อมองเห็นว่าใครขี่หลังใครเดินเข้ามาในบ้าน

นั่นๆๆ........................เอาอีกแล้วนะ..............................เจ้ากุ๊กกับคุณเวศ...............................

หนอย.................พามาหยามกันถึงในบ้าน..............................แสลงใจ........................

เอ................แล้วนี่เราเป็นอะไร ใส่อารมณ์ทำไม.................ปลัดชะงักอึ้ง นึกขึ้นได้ ว่าเกือบออกอาการ

ต้องเก็บอาการหน่อยดีกว่า.............เราต้องเก๊กแมน เอ้ย ไม่ใช่ เก๊กเฉยๆ...........ปลัดคว้ากีต้าร์มาจับไว้แน่น................นี่ปลัดจะแอบเอากีต้าร์ตีหัวประเวศหรือเปล่าเนี่ย..............อูย..............สยอง

เมื่อประเวศเห็นปลัดนั่งอยู่ที่หน้าระเบียงบ้าน................. ก็หยุดกึก...........................

กลัวอ่ะ...................เรารีบส่งแล้วรีบไปดีกว่า..................................แล้วก็ทำใจแข็ง

เดินเข้าไปถึงในบ้าน วางอลิสลงบนเก้าอี้ริมระเบียง มีปลัดมองตามไม่วางตา

นี่ปลัดมองเราหรือมองอลิสวะ...................ประเวศระแวง...............แต่ก็ยิ้มสู้

“สวัสดีครับ คุณปลัด”

“สวัสดีครับคุณประเวศ ไปไงมาไงละครับเนี่ย..............แล้ว” ปรายตาไปมองอลิสที่นั่งหน้าบูดไม่ยอมมองหน้าปลัด “เด็กผมเป็นอะไรหรอครับ” อุ้ย................พูดมาได้................เด็กผม

อลิสหันขวับมามอง แล้วเม้มปากเงียบ ประเวศจึงตอบซะเอง “พอดี อะ เอ้ย เจ้ากุ๊กน่ะครับ ไปเหยียบเศษแก้ว เดินไม่ไหว ผมก็เลยพามาส่ง”

“อ้อ..........” ปลัดยิ้มเยาะๆ..............ปรายตามองเจ้าตัวต้นเรื่อง เห็นทำหน้ามุ่ยก็หมั่นไส้ ทีเมื่อกี้ละยิ้มหน้าระรื่นเชียว ทีงี้ละมาทำหน้าบูด “เด็กผมมันก็งี้แหละครับ ซุ่มซ่ามไม่มีใครเกิน”

อลิสหันขวับมามองอีกครั้ง ทั้งคู่จ้องตากัน................เอ่อ ลืมประเวศไปแล้วมั้ง

ประเวศเห็นท่าไม่ดี รีบเผ่นก่อนดีกว่าเรา เดี๋ยวปลัดหันมาเล่นเราจะลำบาก

“เออ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ”

ปลัดจึงค่อยรู้สึกตัวว่ามีประเวศอยู่อีกคน “ครับ ขอบคุณมากนะครับ”

“ครับ” ประเวศรับคำ “อ้อ คุณปลัดรู้เรื่องที่นายอำเภอสะอาดจะมาตรวจหมู่บ้านพรุ่งนี้แล้วใช่ไหมครับ ตอนกลางคืนมีงานเลี้ยงที่บ้านป๊านะครับ”

“ครับ ผมรู้แล้วครับ พรุ่งนี้ผมก็ต้องไปเตรียมงานต้อนรับนายอำเภอสะอาดเหมือนกัน” ปลัดรับคำ

เมื่อหมดธุระแล้ว ประเวศก็เดินออกจากบ้านปลัดไป.......................................ระหว่างทางก็อดนึกถึง

คนที่เป็น......................มายเกิร์ล.................ของเขาไม่ได้.......................(ว่าแต่ใครหรอ)
แก้ไขเมื่อ 28 ต.ค. 48 12:26:33
แก้ไขเมื่อ 28 ต.ค. 48 12:16:01

จากคุณ : ชมเช้า - [ 28 ต.ค. 48 12:14:03 ]