สวัสดีค่ะ.......
เป็นครั้งแรกเลยค่ะที่ได้มาตั้งกระทู้เล่าความประทับใจของตนเอง มันอาจเทียบไม่ได้กับสิ่งที่หลายๆคนได้เจอะเจอมา แต่สำหรับเรา มันยิ่งใหญ่มากๆในความรู้สึกและความทรงจำ เลยอยากจะขอถ่ายทอดความทรงจำที่ดี ที่จะไม่มีวันลืมเลยตลอดกาล
ก่อนที่จะมาเล่าถึงความประทับใจ ขออนุญาตแปะคลิปเล็กๆน้อยๆที่ถ่ายไว้ได้มาแบ่งให้กันดูนะคะ
ขอบคุณน้องซิมค่ะสำหรับคลิปวีดีโอ
ส่วนใหญ่จะเป็นรูปเครื่องบินซะเกินครึ่ง.....ยิ่งดูยิ่งใจหาย...เพราะส่วนอื่นถ่ายไม่ได้ค่ะ
ภาพแคปบางส่วนจากคลิป.....
แก้ไขเมื่อ 05 ธ.ค. 48 12:38:28
แก้ไขเมื่อ 05 ธ.ค. 48 12:35:26
Jerry
..ความสุข ความประทับใจ และความทรงจำที่จะอยู่ไปตลอดกาล (Clipและเรื่องเล่า)
ในงานเราได้นั่งแถบโซน B3 ที่นั่งก็ริมสุดเลยค่ะ ฉะนั้นจะเห็นแต่ล่ามยืนบังตลอด จบงานก็ยังจำอะไรไม่ค่อยได้เท่าไหร่ รู้แต่อึ้งๆ เบลอๆ งงๆ บอกไม่ถูกค่ะ ไว้ให้ผู้ที่จำได้มาเล่าจะดีกว่า จากนั้นก็กลับบ้านไปด้วยอารมณ์เบลอๆ ก็นอนไม่ค่อยหลับ กลัวไม่ตื่น เพราะไฟล์กลับยังไม่รู้เลย นั่งเทียนเอาอย่างเดียวเลย เข้าไปดูในเว็บChina airline แล้วจดไฟล์มา ใช้ความน่าจะเป็นคาดเดากันไปต่างๆนานา จนถึงที่สุดไม่รู้อะไรเพิ่มเติม ก็เลยนอนดีกว่า
วันที่ 4 ธันวาคม เช้าแล้ว แต่ยังไม่รู้อะไรเลยว่าเธอจะกลับเมื่อไหร่ รู้แค่ไฟล์ที่พอจะเป็นไปได้มา 2 ไฟล์ คือ CI 066 เวลา 8.45 กับCI 694 เวลา 13.35 เลยตัดสินใจออกจากบ้านแต่เช้าเพื่อไปสนามบินเผื่อจะเจอ แต่ก่อนออกจากบ้านก็ได้เข้าไปไหว้พระในห้องพระขอท่านว่า พี่ชายเค้าจะกลับแล้วให้ท่านช่วยอวยพรให้ได้ได้เจอซักครั้งนะคะ (5555 ออกแนวพึ่งไสยศาสตร์) 
พอดีตอนนั้นได้ข่าวว่าเธอจะออกทางปกติ ก็เริ่มมีหวังขึ้นมานิดนึง ก่อนหน้านั้นไปได้ยินทีมงานเค้าคุยกันประมาณว่าเธอจะมาตอนบ่ายโมง แปลว่าที่ได้ยินมาก็น่าจะจริง แล้วก็เห็นเค้ากั้นทางตรงหน้าประตูเหมือนไว้ให้จอดรถได้ 1 คัน เริ่มมีความหวังมากขึ้นค่ะ
........พอดีได้ยินจากพี่ที่รู้จักกันที่สนามบินนี่แหละค่ะบอกว่าเธอเพิ่งจะออกจากโรงแรม ใส่เสื้อสีม่วงประมาณนี้ค่ะ เราก็เลยไปยืนรอตรงหน้าประตู พอถึงเวลาเค้าก็ให้จัดแถว ห้ามเบียด ห้ามจับ ตอนนั้นคิดแค่ว่าขอแค่เห็นก็พอแล้ว
.
เวลานั้นก็มาถึง.....รถตู้ขับมาจอดเลยทางเข้าไปนิดนึง ก็สักพักกว่าเธอจะเดินออกมาจากรถ ทันทีที่เธอลงมา เป็นอย่างที่คิดไว้เลยว่า ที่เค้าขอร้องไว้ต้องไม่สำเร็จ เราเห็นแวปเดียวจริงๆค่ะ เห็นหน้าทางด้านซ้าย แล้วก็หลุดออกมาจากวงโคจรเมื่อไหร่ไม่รู้ รู้อีกทีก็กระเด็นออกมาไกลแล้ว เห็นอีกทีก็ตอนที่เธอเดินเข้าทางcheck inไป แต่เห็นด้านหลังค่ะ........ตอนที่หลุดออกมา ไม่คิดว่าอยากจะปีนดู หรือเข้าไปเบียดกับเค้าอีก รู้แต่ว่า ได้เห็นแล้วๆๆๆ ถึงแม้จะแวบเดียวก็แต่ได้เห็นแล้ว และได้อยู่ในบรรยากาศที่เราไม่เคยได้สัมผัสเลยมาตลอดเกือบ 3 ปี ตอนนั้นพอใจแล้วค่ะ เพราะไม่ค่อยจะคาดหวังว่าจะเจอแล้วก็ได้เจอ 
จากนั้นก็ขึ้นไปรอดูเครื่องขึ้น รู้สึกว่าเครื่องจะออกประมาณ บ่าย2ยี่สิบได้ รอนานเหมือนกัน เราถ่ายคลิปตอนที่เครื่องขึ้นจนลับสายตาไปเลย........ตอนที่เครื่องบินกลับลำแล้วหัวกำลังกระดกขึ้น ใจมันหายบอกไม่ถูกเลยค่ะ ยิ่งตอนที่เครื่องลับตาไป คิดอยู่ว่าอยากให้เวลาหยุดไว้ก่อนหน้านี้จะได้ไหม ไม่อยากเห็นภาพแบบนี้เลย อย่างที่เค้าบอกกันจริงๆด้วยว่า เวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอ
พอเครื่องลับตาไป ระหว่างที่เดินลงมาจะกลับบ้าน อยู่ดีๆก็รู้สึกเหนื่อยขึ้นมากระทันหัน เหมือนกับว่า เค้าอยู่เราก็มีแรงที่จะทำอะไรต่ออะไร พอเค้าไป มันใจหายค่ะ เพราะไม่รู้อีกนานแค่ไหนถึงจะได้มาบ้านเราอีก ถ้าได้มาคราวหน้าก็คงไม่ได้มาที่ดอนเมืองแล้วมั้ง......คิดไปเรื่อยเลยค่ะ เธอกลับบ้านเราก็กลับด้วยดีกว่า 
ระหว่างที่นั่งรถกลับกับพี่คนนึง ก็ยังปกติดีอยู่ พอพี่เค้าลงไปเหลือเราคนเดียว คราวนี้อาการหนักค่ะ มันเหมือนเห็นภาพย้อนขึ้นมาในหัวเต็มไปหมด จากที่บอกทีแรกว่ารู้สึกงงๆ เบลอๆ ตอนนี้รู้แล้วค่ะว่าจริงๆแล้วมันรู้สึกตื้นตัน( แต่พอดีว่ามันต้องใช้เวลารวบรวมเรื่องราวซักเล็กน้อย มันเลยยังนึกไม่ออกในตอนนั้น) รู้สึกดีใจกับเธอที่ว่า ทุกๆที่ที่เธอไป จะมีเพื่อนที่รักเธอคอยต้อนรับและให้กำลังใจอยู่ตลอด ไม่ว่าที่ไหนก็ตาม.......พอนึกแค่นั้น น้ำตามันก็คลอเบ้า 
ตอนนั้นรู้แค่ว่า ทุกอย่างที่อยากเห็น อยากเจอ ก็ได้เจอ ถึงแม้ว่าจะไม่นาน ไม่ได้ใกล้ชิด ไม่ได้ขึ้นเล่นเกมส์ ไม่ได้จับมือ แต่เราได้เห็นเค้ามีความสุข เราก็มีความสุขไปด้วย มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ไม่รู้จะบอกออกมายังไงดี.........
คุณชายกลับไปแล้ว . . ไปทำงานของเธอ เราก็อยู่บ้านเรา ทำงานของเรา . . แต่เชื่อเถอะ . . ใจของเราและเธอ มีอย่างนึงที่เหมือนกัน 
นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว แต่ยังมีความรู้สึกเหมือนฝันไปอยู่เลย.....ความรู้สึกเหล่านั้นยังไม่จางหายไป.....เหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน