ความคิดเห็นที่ 1 พ.ศ. 3014 ห้องพัก สถาบันวิจัยนาโนเทคโนโลยี     “ภายหลังจากการลอบสังหาร ไม่มีผู้ใดรู้ว่าพันตรีพนม กระทำการด้วยเหตุใด อย่างไรก็ตามผลที่ตามมาก็คือ สามเดือนหลังจากนั้น กองทัพฝ่ายจอมพลหวินปิง เมื่อขาดผู้นำก็ต้องพ่ายแพ้สงครามโลกครั้งที่สามไปอย่างน่าเสียดาย” ทันใดนั้นภาพสามมิติของรายการสารคดีดับวูบลง พร้อมสับเปลี่ยนด้วยภาพของผู้ร่วมงานของด็อกเตอร์แมนเธสันปรากฏขึ้นมาแทนที่     “ด็อกเตอร์ครับ เจ้านายมาแล้ว” ชายหนุ่มสวมแว่นตาหนาเตอะพูดขึ้นด้วยท่าทางเงอะๆ งะๆ แมนเธสัน นึกถึงคำพูดของนักปราชญ์โบราณขึ้นมา “ฆ่าเพียงหนึ่ง ยุติสงคราม” แล้วก็เดินออกจากห้องพักไป เขาเพิ่งเข้ามาทำงานในสถาบันแห่งนี้ได้เพียงสองเดือนเศษ ด้วยการซื้อตัวมาจากศูนย์วิจัยนาโนเทคโนโลยีของสหพันธรัฐ เงินค่าตอบแทนที่ได้นั้นมากจนเขารีบตะครุบโดยไม่อิดออดแม้แต่น้อย ด้วยความเชี่ยวชาญของเขา ในตอนแรกที่เข้ามาทำงานนั้น นึกว่าจะได้ทำงานเกี่ยวกับเครื่องจักร หรืออะไรอย่างอื่นที่สร้างมูลค่ามหาศาลตามจำนวนเงินที่จ้างมา พอมาทำงานจริงๆ เขากลับถูกส่งเข้าไปวิจัยการฟื้นฟูเซลล์ของมนุษย์ ซึ่งหากเป็นเมื่อสองร้อยปีก่อน คงไม่ใช่เรื่องน่าแปลกอะไร แต่สำหรับปัจจุบันนี้ ทั้งแขนขาและอวัยวะแทบทุกส่วนของร่างกายนั้น สามารถปลูกถ่ายสร้างขึ้นมาได้หมด และใช้งานได้ดีเหมือนของเดิมด้วย ดังนั้นการวิจัยฟื้นฟูเซลล์จึงแทบจะไม่จำเป็นเลย เมื่อเดินถึงประตูรูปโค้งอันเป็นห้องประชุมใหญ่ เสียงวืดเบาๆ จากเครื่องตรวจระบุบุคคลก็ดังขึ้น  ครู่หนึ่งประตูก็เลื่อนหายเข้าไปในผนัง     “เชิญนั่งด็อกเตอร์” เสียงนุ่มทุ้มแฝงอำนาจ ดังขึ้นมาจากชายหนุ่มสวมสูทสีเข้มผู้หนึ่ง นั่นเป็นนายของเขาเอง ผู้ช่วยที่นั่งรอก่อนหน้านี้แล้ว รีบลุกส่งแผงข้อมูลที่เตรียมเอาไว้ให้เขา รอจนเมื่อเขานั่งลงเรียบร้อยนายจ้างหนุ่มก็พูดขึ้นอีกครั้ง     “ผลการวิจัยเป็นอย่างไรบ้าง”     “ครับ การวิจัยเพื่อฟื้นฟูเซลล์สมอง ไม่พบปัญหาใดๆ ครับ จากตัวอย่างที่เราทดลอง” พลางสอดแผงข้อมูลเข้าเครื่องอ่าน ภาพของสัตว์ทดลองก็ปรากฏขึ้นมาบนจอภาพ เขาจึงพูดต่อ     “สัตว์พวกนี้ เราทดลองฟื้นฟูสมองที่ตายไปแล้ว ผลออกมาเป็นที่น่าพอใจระบบประสาทต่างๆ ตอบรับการฟื้นฟูได้อย่างไม่มีปัญหาครับ” แมนเธสันตอบอย่างแข็งขัน แสดงทีท่าภูมิใจในผลงานของตน     “มีผลกระทบอะไรบ้างหรือเปล่า เช่น ความจำ” นายจ้างของเขาถามความท่าทีสนใจ     “ไม่มีครับ ระบบความจำใช้การได้ดี สัตว์พวกนี้จำสิ่งที่เราสอนให้ได้เหมือนกับสัตว์ปกติ”     “ด็อกเตอร์ ผมหมายถึงความทรงจำดั่งเดิมก่อนจะทำการฟื้นฟูสมอง สัตว์เหล่านี้จำได้หรือเปล่า”     “จำไม่ได้หรอกครับ การฟื้นฟูสมองก็หมายถึงการปลูกถ่ายเพาะเซลล์ใหม่เข้าไปแทนเนื้อสมองที่ตายไปแล้ว ความทรงจำเดิมที่มีอยู่ก็จะหายไปหมด เหมือนเป็นสัตว์ตัวใหม่ที่ไม่มีความทรงจำเดิม”     “ไม่มีความทรงจำเดิม” นายจ้างหนุ่ม พูดเสียงดัง สีหน้าแสดงความผิดหวังสุดระงับ นิ่งอยู่ครู่หนึ่งเหมือนจะคิดอะไรบางอย่าง ใบหน้ากลับสงบนิ่งลง     “แล้วมีวิธีทำให้ความทรงจำเดิมคงอยู่หรือไม่ ผมหมายถึงถ้าค้นคว้าวิจัยต่อไป อีกกี่ปีก็ได้ พอมีทางไหมด็อกเตอร์”     “ความทรงจำในสมองเป็นสิ่งที่ระเอียดอ่อนกลไกลการงานของมันก็ซับซ้อน ยิ่งถ้าเป็นสมองที่ตายไปแล้ว ไม่มีทางเป็นไปได้หรอกครับ เรื่องนี้ผมคิดว่าแม้จะผ่านไปอีกหลายปีก็คงไม่มีใครทำได้”     “คุณออกไปได้แล้ว” นายจ้างหนุ่มไล่คนทั้งคู่ออกจากห้อง ด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด +++++++++++++++++++++ ด็อกเตอร์แมนเธสัน และผู้ช่วยออกจากห้องไปนานหลายนาทีแล้ว ชายหนุ่มเจ้าของห้องยังคงนั่งเงียบใช้ความคิดอยู่ที่เดิม ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไร หรือแม้ใครจะคาดเดาก็คงจะไม่มีทางเดาถูก     “โยมแน่ใจแล้วหรือที่จะทำ” เสียงเก่าแก่โบราณ ดังแว่วมาจากมโนสำนึก ภาพใบหน้าของนักบวชชราก็ค่อยแจ่มชัดขึ้น ประหนึ่งเรื่องราวเหล่านั้นเพิ่งเกิดขึ้นมาไม่นาน แท้ที่จริงแล้วเวลาล่วงเลยผ่านมาหลายร้อยปี นานจนไม่มีจดจำชื่อของเขาได้     “ผมแน่ใจ และจะไม่เสียใจ ” เขาบอกด้วยน้ำเสียงหนักแน่น จ้องมองนักบวชชราที่นั่งอยู่ต่อหน้าตาไม่กระพริบ     “ส่ำสัตว์โลกทั้งหลาย เมื่อสิ้นอายุขัย ก็จะหลุดพ้นในเปลือกกายหยาบ ว่ายวนดำดิ่งเข้าสู่ห้วงทะเลแห่งจิตวิญญาณ ทุกดวงจิตจะถูกเหนี่ยวนำไปตามสภาวะ จิตที่ยังยึดติดล้วนกลับสู่ภพภูมิเดิม ขณะที่จิตบริสุทธิจะข้ามห้วงทะเล เข้าสู่ภาวะที่สูงขึ้นไปเรื่อยๆ ท้ายที่สุด ด้วยเวลาที่ไม่สิ้นสุดชั่วกัป ชั่วกัลป์ ทุกสามัญจิตสามารถกล่อมเกลาจนบรรลุนิพพานได้”     “ไม่ใช่มีแต่พระพุทธเจ้า หรอกหรือครับที่เข้าถึงนิพพานได้” แม้จะมั่นใจ แต่เขายังอดสงสัยไม่ได้ นักบวชชรานัยน์ตาทอแววปัญญา อธิบายให้เขาเข้าใจยิ่งขึ้น     “โลกนี้เพียงเป็นสถานที่รองรับจิตที่ยังอยู่ในสภาวะต่ำ องค์พุทธและเหล่าสาวกล้วนเป็นส่วนน้อยในหมู่มาก หากดวงจิตที่ยกระดับสูงขึ้น ย่อมไปบังเกิดในโลกที่เข้าช่วยขัดเกลาจิตได้ยิ่งขึ้นไป นับก้อนหินนี้ ยังมีก้อนหินอื่นอีกเหลือคณา เช่นนั้นโลกนี้จึงมิใช่เพียงสถานที่เดียวเท่านั้น โลกยังมีอีกเหลือคณาเฉกเดียวกัน”     “ผมพอจะเข้าใจครับ แต่ผมก็ยังยึดมั่นไม่เปลี่ยนแปลง แม้ว่าการกระทำนี้จะทำให้ผมไม่อาจจะบรรลุนิพพานในอีกร้อยหมื่นชาติที่เหลือ ผมก็ไม่เสียใจ” เขายังคงยืนยั่นหนักแน่เช่นเดิม     “อาตมาก็รู้ดีว่าไม่อาจล้มเลิกความตั้งใจของโยมได้ เพียงดูที่โยมบุกบั่นเดินทางมาถึงสถานที่แห่งนี้” ที่แท้นักบวชชราบำเพ็ญตนเพื่อแสวงหาทางหลุดพ้นบนยอดเขาสูงแห่งหนึ่งของประเทศเนปาล ชายหนุ่มกลับเดินทางดั้นด้นผ่าความยากลำบากมาพบได้     “บำเพ็ญเพื่อหลุดพ้นนั้นยากเย็น หากบำเพ็ญเพื่อจมดิ่งกลับง่ายดาย มนุษย์ทุกผู้นานเมื่อสิ้นลมปราณ ล้วนละทิ้งความทรงจำในชาติก่อน มุ่งแสวงหามรรคผลในชาติหน้า หากโยมต้องการจะจำจดเรื่องราวในชาตินี้ข้ามไปยังชาติภพหน้า ขอจงกักตัวอยู่บนถ้ำที่ยอดเขาแห่งนี้ ทุกวันเวลาตั้งจิตสมาธินึกถึงเรื่องราวต่างๆ ความทุก ความสุข ความเกลียดชัง ความรักชอบ แบกรับอารมณ์และความทรงจำทั้งมวลเอาไว้อย่าได้ละวาง รอจนร่างกายสังขารแตกดับไป เมื่อเข้าสู่ห้วงทะเลแห่งจิตวิญญาณก็ยังไม่ลืมเลือน เช่นนี้ก็จะว่ายวนในกองทะเลทุกข์ไม่มีสิ้นสุด” หลังจากนักบวชชราแนะนำวิธีการแก่เขาแล้ว ชายหนุ่มก็ตั้งหน้าบำเพ็ญเพื่อการจมดิ่งสู่กองกิเลส ในถ้ำของยอดเขานั้น วันเวลาผ่านไปด้วยความทุกข์ทรมาน จวบจนเขาอายุเจ็ดสิบกว่าปีจึงสิ้นชีวิตไป ภายหลังก็เป็นไปตามที่นักบวชชราว่าไว้ เมื่อเขาเกิดใหม่ก็ยังคงจดจำเรื่องราวในชาติก่อนได้ และผ่านการแตกดับสิ้นชีวิตมานับไม่ถ้วน ทุกชาติที่เขาเกิดนั้น ล้วนแต่มุ่งแสวงหาลมหายใจที่ขาดหายไปของภรรยา ไม่คำนึงถึงเรื่องราวต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นการสังหารจอมพลหวินปิงเพื่อยุติสงครามไม่ให้เทคโนโลยีต่างๆ ต้องสูญสิ้นไปเพราะไฟสงคราม หรือการสั่งสมทรัพย์สินต่างๆ เก็บไว้ ยิ่งเขาเกิดใหม่ ความรู้และปัญหาที่สั่งสมมาก็ยิ่งเพิ่มพูน ด้วยเหตุนี้ในชาติหลังๆ เขาก็ประสบความสำเร็จในชีวิตอย่างง่ายดาย ด้วยเงินทองที่สะสมไว้จากชาติก่อน ฝากเก็บไว้ในธนาคาร หรือแม้แต่เขียนพินัยกรรมยกมรดกให้ตัวเองในชาติหน้าด้วยวิธีแยบยล ทุกอย่างที่ทำมานั้น คุ้มหรือเปล่า ไม่มีใครบอกได้ กาลเวลาอันยาวนานไม่มีที่สิ้นสุดจะเป็นเครื่องพิสูจน์ให้เอง <<อ่านต่อด้านล่างครับ>> จากคุณ : egotech - [ 13 ม.ค. 49 17:28:10 ]

ความคิดเห็นที่ 2 พ.ศ. 4810 ณ ศูนย์การบินระหว่างดวงดาว     “ระยะทางจากโลกถึงดาวคอโอตันประมาณ 230000 ปีแสง การเดินทางด้วยเครื่องยนตร์วอร์พที่ความเร็ว 9.7 จะทำให้ท่านไปถึงดาวดวงนี้ในเวลาสองปีครึ่ง และ ” หัวหน้าบริษัทขนส่งระหว่างดวงดาวอธิบายถึงรายละเอียดต่างๆ ต่อชายผู้หนึ่ง ในใจกลับสงสัยว่าเขาจะเดินทางไปยังดาวที่อยู่ห่างไกลนี้ทำไม แม้ว่าการเดินทางผ่านทางช่องทางไฮเปอร์สเปช จะเป็นการเดินทางที่สั้นที่สุดระหว่างดวงดวงต่างๆ แต่การเดินทางด้วยความเร็วระดับวอร์พ 9.7 นั้นต้องใช้งบประมาณ และค่าใช้จ่ายสูงมาก มากพอที่จะซื้อยานบินท่องอวกาศระยะยาวได้เกือบทุกลำ แต่นั่นก็คงไม่ใช่ปัญหาสำหรับชายที่นั่งอยู่ต่อหน้าเขา เพราะชายผู้นี้ทั้งร่ำรวยและทรงอำนาจที่สุดในห้วงกาแล็กซีนี้ เอทรา โคมราจัน คือชื่อของชายคนนี้ +++++++++++++++     “ถ้าพวกคุณตกลง ทั้งหมดนี้จะเป็นของคุณ” เอทรา โคมราจัน เปิดเครื่องแสดงภาพสามมิติแสดงรายละเอียดต่างๆ ให้ชาวดาวคอโอตันชมดู ดาวคอโอตัน เป็นดาวเคราะห์ที่อยู่ในระบบหมู่ดาวลูกแกะ มีสิ่งมีชีวิตต่างดาวลักษณะคล้ายมนุษย์ เพียงแต่มีระยางที่แผ่ออกมาทางหลังยาวตั้งแต่คอถึงปลายกระดูสันหลัง ผิวสีน้ำตาลไหม้ ดวงตากลมดำทั้งดวง สิ่งที่ชายหนุ่มนำมาเสนอแลกเปลี่ยนนั้น กลับเป็นเรื่องที่แทบเป็นไปไม่ได้ เนื่องจากดาวคอโอตัน เพิ่งผ่านสงครามภายในมาไม่นาน อาวุธที่ใช้เทคโนโลยีต่ำ ทำให้เกิดมลพิษขึ้นครอบคลุมดวงดาวนับร้อยปี ดาวดวงนี้สิ้นหวังและกำลังจะตาย สิ่งที่ชายหนุ่มเสนอก็คือดาวในระบบสุริยะทั้งหมดที่เขาเป็นเจ้าของ ซึ่งนับดาวที่ชาวคอโอตันสามารถเข้าไปอยู่อาศัยได้ทันทีคือดาวโลก และดาวอังคารที่ผ่านการปรับสภาพให้เหมือนโลก โดยไม่ต้องอาศัยโดมกักอากาศเมื่อหลายร้อยปีก่อน     “ข้อแลกเปลี่ยนนี้ ไม่มีเงื่อนไขใดๆ เพิ่มเติ่มอีก ใช่หรือไม่” ราชาแห่งดาวคอโอตัน ถามชายหนุ่ม หลังจากเรียกประชุมขุนนางในระบบเพื่อรับฟังข้อเสนอของเขา     “ย่อมไม่มี” ชายหนุ่มตอบเสียงหนักแน่น ผ่านเครื่องแปลภาษา     “ตกลงแลกเปลี่ยน” แผงระยางที่อยู่ด้านหลังของราชาคอโอตัน ชี้ตรงเหมือนนกยูงรำแพนเพื่อแสดงสัตย์แห่งคำพูด ข้อแลกเปลี่ยนสำหรับเขาก็คือ ผลึกชีวิต อันเป็นผลึกที่เกิดภายใต้ภูเขาไฟขนาดใหญ่ปากปล่องมีรัศมีสามสิบกิโลเมตร ภายใต้ปากปล่องภูเขาไฟนี้ จะค่อยสะสมสร้างผลึกชนิดหนึ่งขึ้นมา ตัวผลึกเป็นผลรวมจากมวลสารของดาวดวงนี้ ผลึกหนึ่งก้อนจะเกิดขึ้นในรอบเจ็ดแสนห้าหมื่นปีต่อครั้ง อำนาจของมันสามารถชุบชีวิตและทำให้เซลล์ร่างกายไม่มีวันเสื่อมสลาย ก้อนผลึกจึงเป็นสิ่งสูงค่าอย่างหาที่เปรียบมิได้ และจะเป็นสมบัติของชนชั้นกษัตริย์เท่านั้น อีกชื่อหนึ่งของมันก็คือ ผลึกแห่งความอมตะนั่นเอง เวลาที่เขารอคอยได้มาถึงแล้ว ++++++++++++++++++++++++++++ เอกสารส่งฉบับหนึ่งส่งถึงบริษัท Alcor เพื่อรับร่างที่นอนแช่แข็งในไนโตรเจนเหลว ร่างนั้นเป็นหญิงสาวคนหนึ่งที่สิ้นชีวิตด้วยโรคร้ายเมื่อหลายพันปีก่อน ในเอกสารรับฝากปรากฏชื่อชายหนุ่มที่หายสาปสูญไปบนยอดเขาประเทศเนปาลเมื่อหลายพันปีก่อน ใบรับแม้จะไม่ตรงกับเอกสารส่งร่าง แต่ด้วยชื่อของ เอทรา โคมราจัน ทุกอย่างจึงดำเนินไปอย่างเรียบร้อย ร่างของเธอนอนสงบนิ่งอยู่บนเตียงโบราณ เสื้อผ้าและเครื่องแต่งกายล้วนถึงสร้างขึ้นมาจากแบบร่างในปูมบันทึกโบราณ จี้ห้อยคอของเธอมีรูปของชายผู้หนึ่ง ชายที่รักและสัญญาว่าจะรักไม่วันเสื่อมคลาย ด้วยวิทยาการที่ก้าวหน้าล้ำสุด เขาเปลี่ยนแปลงโครงร่างของใบหน้าให้กลายเป็นรูปชายที่อยู่บนจี้นั้น     “วิรังรอง ตื่นเถิด” เขากระซิบข้างหูเธอด้วยเสียงแผ่วเบา ยกมือขึ้นลูบไล้เรือนผมดำสลวยที่ถูกปลูกสร้างขึ้นมาใหม่ หญิงสาวกระพริบตาถี่ๆ ตอบรับเสียงเรียก นิ้วมือที่ถูกกุมไว้ขยับเล็กน้อย หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลง ส่งลมหายใจแผ่วเบาออกมา     “วิรังรอง” ชายหนุ่มเรียกซ้ำอีกครั้ง หญิงสาวลืมตาขึ้น แสงในห้องนุ่มนวลไม่แยงตา เธอหันไปตามเสียงเรียกที่แปลกหู จึงพบใบหน้าของชายคนรัก เขายิ้มให้เธอแล้วพูดกระซิบบอก “ผมรอคุณตื่นมานานเหลือเกิน”     “ตรี คุณนั่งเฝ้าวิทั้งคืนเลยเหรอคะ ระวังไม่สบายนะ ดูซิเสียงเปลี่ยนไปเลย” เธอยกมือขาวเนียนลูบใบหน้าของเขา เรียกชื่อที่ทุกคนลืมเลือนไปนับพันปีขึ้นมา ชายหนุ่มพอได้ยินก็น้ำตาไหลอาบมือนั้น ด้วยความตื้นตันใจ     “ใช่แล้ว ผมรอวิทั้งคืน รอจนวิตื่น วิหายไข้แล้วนะ นี่ก็คุ้มค่าแล้วกับเวลาที่ผมรอคอย” ชายหนุ่มพูดทั้งน้ำตา มองหญิงสาวด้วยความรักอย่างสุดซึ้ง เธอยิ้มให้เขา ก่อนจะพูดว่า     “วิไม่ทิ้งคุณไปหรอก” ชายหนุ่มงุนงงอยู่ครู่หนึ่ง จึงเข้าใจในถ้อยคำโบราณของหญิงสาว แทนคำพูดเขาขยับตัวลุกขึ้นโน้มหน้าเข้าไปจูบเธออย่างดูดดื่ม แม้จะโง่เง่า แม้จะงมงาย แม้จะทุกข์เศร้า แม้จะผ่าฟัน แม้จะรอคอยนานแสนนาน ทุกสิ่งที่ผ่านมาล้วนไม่ต้องพูดถึงอีก เพราะมันคุ้มค่าสำหรับเขาแล้ว ##จบแล้วครับ## จากคุณ : egotech - [ 13 ม.ค. 49 17:28:35 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สนุกดีครับ สนุกกว่าหลายๆ เรื่องที่มีคนตีพิมพ์ขายอีก   ผมชอบ  น่าจะส่งไปนิตยสารจักรวาลมหัศจรรย์นะ    อยากจะเก็บไว้เป็น paper เผื่อจะได้อ่านซ้ำภายหลังได้ จากคุณ : demerzel - [ 14 ม.ค. 49 10:56:44 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณครับ  แต่ผมลืมชื่อเว็บนิตยสารจักรวาลมหัศจรรย์ไปแล้วครับ ส่งไม่ถูก :( จากคุณ : egotech - [ 17 ม.ค. 49 05:19:09 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จากคุณ : Domingo - [ 17 ม.ค. 49 11:45:55 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ~~^^ จากคุณ : Domingo - [ 31 ม.ค. 49 11:29:48 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ผูกเรื่องได้ดีมากๆๆครับ ขอบคุณ จากคุณ : wasawat_law - [ 1 ก.พ. 49 15:14:38 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สนุกดีนะครับ จากคุณ : เจ้าชายกบ - [ 3 ก.พ. 49 22:26:53 ]