ความคิดเห็นที่ 1 เรื่องงูยักษ์กลายเป็นเรื่องเล็กไปแล้ว  เพราะมีศรพรหมมาส ของพระรามแงซาย (ตอนนี้เดาผิด  คิดว่าจะได้ฉายาว่าโรบินฮู้ด  แต่ท่านผู้เขียนเลือกเอาพระเอกในวรรณคดีไทยที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคนหนึ่งมาเป็นตัวเปรียบเทียบ)  แล้วพรานใหญ่รพินทร์กลับทำการที่ไม่คาดคิด  นั่นแน่ะ ทำเอาหมอดารินเกลียดหน้าไปวันนึงเต็ม ๆ ทีเดียว  ดีแต่ได้โรคประจำตัวของพรานใหญ่มาช่วยทำให้สถานการณ์คลี่คลายลง  จากทั้งเกลียดทั้งชังกลายเป็นทั้งรักทั้งสงสาร  ลงผู้หญิงได้รักและสงสาร เห็นทีจะไม่เปลี่ยนใจเป็นอื่นอีกแล้ว  เฮ้อออออ การติตตามคนหายเริ่มต้นจริงจังเมื่อออกจากหล่มช้าง  พรานใหญ่เปิดป่าไม่ดี  (อันนี้พี่เราแอบบอกก่อน)  เรื่องเลยต้องยืดยาวเป็นหลายเล่ม  ตอนนี้เราได้กลายเป็นสมาชิกคนที่ 13 ของคณะเดินทางโดยไม่รู้ตัวไปแล้ว ออกเดินทางไปสักระยะเดียว ก็เจอเพื่อนน้ำมิตรอีกสองคน  แม้จะยุ่งวุ่นวายแต่ก็เพิ่มสีสันให้ได้ติดตาม เป็นคนที่ทำให้ได้รู้ธาตุแท้ของพรานใหญ่รพินทร์อีกด้วยว่า คุณธรรมสูงส่ง   ระหว่างนี้ ได้พบหลักฐานของอนุชา ผู้สาบสูญ  น้ำตาซึมกับสองพี่น้องไปด้วย  ที่นั่นเองที่ได้รู้ว่าแท้ที่จริง เพื่อนเราแอบรักเพื่อน  แต่เพื่อนไม่รักแบบนั้น  เพื่อนเราก็ลูกผู้ชายใจเพชร หักหาญน้ำใจหญิงที่ตนรักไม่ได้ เลยต้องเป็นพี่น้องกันตลอดไป (ถึงตอนนี้ สารภาพหน่อยว่า ไม่ค่อยอยากให้ไชยยันต์ไปรักเมย์เลย ให้ตายสิ)   การผจญกับเผ่าสางเขียวเพื่อช่วยเพื่อนน้ำมิตรคนใหม่ ทำให้พรานใหญ่ได้ซาบซึ้งน้ำใจหญิงที่ตนหลงรักมาตั้งแต่แรกเห็น  แต่ไม่รู้ตัว  ที่นั่น บนผาสูง  ที่พรานใหญ่กำลังจับไข้หนาวสั่น เพราะพิษมาเลเรีย ทิ้งดารินให้คอยระวังภัยแต่ลำพัง  ไม่น่าห่วงนัก  เพราะผู้หญิงยามรัก ใครจะทำร้ายชายที่เธอรัก คงต้องข้ามศพเธอไปก่อน  แถมคุณหญิงยิงปืนแม่นที่สุดในคณะ  เรื่องจะให้สางเขียวมาถลกหนังทั้งคู่ เห็นทีจะปิดประตูแพ้ไปได้เลย การเดินทางเข้มข้นขึ้น เพราะจอมผีดิบมันตรัยออกอาละวาด  เห็นได้ชัดว่าพรานใหญ่รพินทร์นั้นไม่สันทัดจัดเจนเรื่องมนตราอาคมเท่าสมุนมือขวา ตาเฒ่าบุญคำ สักเท่าไหร่ (แต่ไหงภาคสองสาม ถึงกลับกลายเป็นครูทางคาถาอาคมให้กับตาเฒ่าไปก็ไม่รู้นะ) มันตรัยทำให้ทั้งคณะแทบถึงกาลวิบัติ  ความรักความหลังในอดีตกาลนานโพ้น (ซึ่งต่อมากลายเป็นแก่นของเรื่องในภาคจบ เพื่อให้น่าเชื่อว่า รพินทร์-ดาริน นั้นเกิดมาคู่กัน>>>> แบบว่า อาจเป็นเพราะเราคู่กันมาแต่ชาติไหน  จะรัก...รักเธอตลอดไป เป็นลมหายใจของกันและกัน >>> ดูสมจริงหน่อยว่าทำไมพระเอกขนานแท้และดั้งเดิมอย่างพ่อพรานไพรใจฉกาจที่หญิงต่างหมายปอง (ทั้งที่สกปรกเหลือหลาย – สงสัยฟีโรโมนเยอะ--จึงได้อกหักจนยุ่ยขนาดน้าน)  ทำให้มันตรัยต้องป้องกันไม่ให้พันธุมวดี หลุดมือไปจากตน อ้ายโคร่งดำและผีตายซาก ทำให้พรานใหญ่รพินทร์แทบสิ้นชื่อ  แต่ก็แอบมีเรื่องให้ชื่นใจจนได้  ดารินพลัดกับคณะไปกับรพินทร์สองต่อสองอีกแล้ว  คราวนี้แบ่งภาคไม่ถูก เพราะต้องคอยติดตามเพื่อน ๆ ทั้งสามกลุ่ม ลุ้นว่าเมื่อไหร่จะกลับมาเจอกันได้อีกนะ จากคุณ : oosuan - [ 8 พ.ค. 49 13:12:23 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ที่คาดไม่ถึงคือ เรื่อง แพด  หรือ ผ้ายันต์ของตาเฒ่า  ฮาสุด ๆ ไม่น่าเชื่อว่าจะวิเศษขนาดนั้น  ทำลายได้หมดสิน่า  อย่างรพินทร์คงไม่มีทางคิดได้หรอกน่ะ   มีเรื่องน่ายินดีในตอนจอมผีดิบมันตรัยนี้   คือ เรื่องที่นายหญิงเป็นห่วงเจ้าแงซายเสียเหลือเกิน  ขนาดไม่สบายเพราะพิษไข้ ยังถามถึง   ได้ตัวแงซายกลับมา  ได้พักหายใจหายคอให้สดชื่นแจ่มใสเล็กน้อย  สังเกตว่าตอนนี้นายพรานของเราเจ้าชู้ขึ้นมาก จนแทบไม่น่าเชื่อว่าทั้งคณะจะไม่รู้ว่าทั้งคู่กำลังอินเลิฟขนาดไหน  พรานทุกคนรู้ว่าพรานใหญ่รักใคร แต่พรานใหญ่ของเรากลับไม่คิดว่า คุณชายใหญ่ผู้ฉลาดเฉลียว รอบคอบ  จะรู้เรื่องนี้  นี่แหละ เขาเรียกความรักทำให้ตาบอด ออกเดินทางต่อ  เจอเข้ากับไทรันโนเซารัส  ที่หลุดมาจากจูราสสิค พาร์ค  ที่ข้ามน้ำข้ามทะเล จากฝั่งอเมริกากลาง มาถึงสาละวินเมื่อไหร่ไม่รู้  รู้แต่ว่า มาผจญกับคณะตามหาคนหายตั้งแต่ก่อนสงครามเวียดนามเสียอีก  เจ้ายักษ์ใหญ่ที่เป็นเหมือนเจ้ากรรมนายเวรของคณะ ต้องยุติความดุร้ายด้วยธนูอีกแล้ว   การผจญภัยช่วงนี้ ทำให้ได้รู้ว่าพรานใหญ่ของเราก็มีอารมณ์กะเขาเหมือนกันนะ  (แล้วที่มีการวิเคราะห์ว่าพรานใหญ่ไม่เอาไหนเรื่องนี้น่ะ  เห็นทีจะไม่จริงซะ ลองไปอ่านใหม่  พบว่าเมย์ก็เมย์เหอะ  กลายเป็นสาวน้อยที่เพิ่งเข้าหอเป็นครั้งแรกกะพรานใหญ่ไปเลยทีเดียว  อย่างนี้ไม่ใช่ฝีมือเรอะ) แต่ระหว่างคู่รักน่ะ ยุ่งล่ะสิ  เอาแง่เอางอนกันอีกแล้ว  ถึงจะดูไม่ค่อยมีเหตุผลก็เหอะน่า ผ่านเจ้ายักษ์มาได้  ก็เข้านครขีดขิน  ที่มีทหารพระรามเป็นตัวเดินเรื่อง  ปล่อยลิขสิทธ์มาให้ฟรี ๆ เล่นโดยไม่คิดค่าตัว  และที่นี่เองที่ได้รู้ว่า ทำไมไม่หาเฮลิคอปเตอร์บินมาหว่า  แล้ววิทยุสื่อสาร talky-walky ก็ไม่มีอีกต่างหาก  (ต้องมากู้หน้าในภาคสองแทน) ที่นี่เองที่ได้รู้ว่าพรานใหญ่กับแงซาย แท้จริงแล้วรักกันแค่ไหน  ได้เห็นน้ำตาพรานใหญ่ครั้งแรก ก็เพราะคิดว่าจ้าแงซายตาย  (นี่ถ้าดารินตาย พรานใหญ่จะร้องไห้ขนาดไหนนะ  ในภาคสอง ดารินยังไม่ตาย พรานใหญ่ยังเสียสติ เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย) พอหมดเรื่องที่นครขีดขิน  คราวนี้ล่ะ มุ่งเข้าหาเขาพระศิวะแล้ว  ได้เรียนรู้ไปพร้อมกับทุกคนว่าการเดินทางตามลายแทงต้องทำยังไง  ต้องค่อย ๆ ติดตามไปอย่างต้วมเตี้ยม  พลิกหน้ากระดาษย้อนไปย้อนมา  กว่าจะจับทางได้ว่าจะไปหาหลุมอุกาบาตรที่หนึ่งน่ะต้องทำยังไง จากคุณ : oosuan - [ 8 พ.ค. 49 13:13:33 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เจ้าแงซายทำเรื่องนิดหน่อย โดยพาคุณชายเดินล่วงหน้าไปก่อน ทำให้รพินทร์เข้าใจผิดว่าหมอนี่ทรยศเข้าให้แล้ว  แต่เป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อย  โดนลูบคมเข้าอย่างจังเลย นายพราน ระหว่างทางดารินเกิดขาแพลง  แล้วโรคประจำตัวแทรก  เดินไม่ได้ เล่นเอาวุ่นวายไปทั้งคณะ  ร้อนถึงแงซายที่ดูจะเก่งไปซะทุกอย่าง  ต้องไปหายามาแก้ให้อีก  พรานใหญ่เสียรู้อีกตามเคย แงซายเพื่อนเราได้เล่าให้พรานใหญ่ฟังถึงกำเนิดของตน  เราได้ยินแล้วขนลุก  แอบน้ำตาซึมไปด้วย  ราชวงศ์เทพถูกโค่น  พ่อถูกฆ่าตาย  แม่ต้องพาหนีกระเซิงมาถึงชายแดนไทย  จากราชากลายเป็นคนพเนจร   สะเทือนใจเหลือเกิน  แต่ก็นั่นแหละ  ชะตาลิขิต  ไม่งั้นคงไม่มีการเดินทางมหาวิบากครั้งนี้  ถ้าไม่ใช่เพราะหน่อเนื้อเชื้อกษัตริย์กำลังจะกลับไปทวงบัลลังก์คืน  คงไม่มีเรื่องให้ชายกลางต้องหนีออกจากบ้าน  ไม่มีเรื่องให้ต้องมาตามคนหาย  ไม่มีเรื่องให้ดอกฟ้ากับพรานไพรมาพบเจอกันหรอก ย่างเท้าถึงมรกตนคร  เจ้าแงซายก็เผ่นหายวับ  เหลือแต่คณะที่ถูกจับเป็นเชลย  ตอนนี้ดารินกลายเป็นลาร่า ครอฟ  เก่งกาจเหลือหลาย  ขนาดโผนเข้าใส่ดึงร่างเมยานีตกจากหลังม้า  ว้าว   พรานใหญ่ก็พรานใหญ่เหอะ สู้ดารินไม่ได้หรอก   แล้วก็ได้เวลาที่พี้น้องที่พลัดพรากจะได้เจอกัน  อดไม่ได้ที่จะน้ำตาซึมด้วยดีใจไปด้วย  พรานใหญ่ของเรากลายเป็นเสนาธิการไปแล้ว  ไม่น่าเชื่อเลย  อย่างนี้ถ้ารับราชการต่อไปคงได้เป็นนายพล  หรืออาจกลายเป็นขงเบ้งแห่งกองทัพไทยไปอีกคน ยุพราชแงซายก็ไม่เบานะ  หลังจากที่เก่งมาตลอดเรื่อง  ตอนนี้ก็แสดงให้เห็นแล้วว่า เหนือสิ่งอื่นใด  คือบุเรงนองกลับชาติมาเกิด  ว่องไงปานจักรผัน  เสียดายก็แต่เจ้าพี่น้องสองสหาย ที่เอาแต่สูบเลือดสูบเนื้อประชาชน จนสิ้นลายนักรบ  สู้ได้แย่กว่าทหารเลวสักคน  (แล้วมันชิงบัลลังก์ได้ไงวะ) ยุพราชได้กลายเป็นกษัตริย์  คืนแรกก็บรรทมร่วมเตียงกับพรานใหญ่รพินทร์เลย  ทำให้รู้สึกว่า นายพรานของเราเกิดผิดแท้ ๆ ถ้าเกิดในมรกตนคร  หมอดารินก็หมอดารินเหอะ  ไม่ใช่ดอกฟ้าที่สูงจนเอื้อมไม่ถึงแน่  แต่พรานใหญ่ก็นั่นแหละนะ  แบบว่าติดละครน้ำเน่าทางทีวีมากไป  คงจะชอบดูดอกฟ้าและโดมผู้จองหองมากไปหน่อยแน่ๆ ได้เบิกบานสำราญใจอยู่ที่มรกตนครไม่กี่วัน  ก็ได้เวลาจาก  มีพบก็มีพราก  มีเจอก็มีจาก  ตอนนี้กลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวแล้ว  ต่อไปนี้จะไม่ได้เจอเจ้าแงซายอีกแล้ว   ข้าบาทขอลาแล้ว  คำกล่าวสุดท้ายของรพินทร์ ไพรวัลย์  พรานใหญ่แห่งหนองน้ำแห้ง  ทั้งคณะได้รับรู้ความรักความผูกผันระหว่างชายเลือดข้นทั้งคู่  เสือและสิงห์ที่ตลอดเวลาหักเหลี่ยมเฉือนคม  แต่ทั้งคู่รักกันที่สุด   สุดท้ายการเดินทางมหาวิบากของคณะติดตามคนหายก็สิ้นสุด  ทุกคนกลับคืนสถานะเดิม  แต่ที่เหลือไว้ในใจเราคือความประทับใจในความกล้าหาญของเพื่อนตายทุกคน ที่ไม่เคยทิ้งกัน  ประทับใจในความเด็ดเดี่ยวและเฉียบขาด ความทระนงองอาจ  ประทับใจในมิตรภาพที่หาได้ยาก มิตรภาพที่เป็นยิ่งกว่าเพชรแท้  มีค่ากว่าขุมคลังเพชรพระอุมา  ความรักความผูกผันของสิบสองชีวิตที่หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว  one for all and all for one  ผองเราเป็นหนึ่งเดียว   ฉากสุดท้ายก่อนปิดเล่ม  รพินทร์ ไพรวัลย์ได้อ่านจดหมายของดอกฟ้าผู้สูงศักดิ์  แล้วพับเก็บในกระเป๋าแนบไว้กับหัวใจ  ปล่อยใจล่องลอยไปไกลโพ้น  ก่อนจะกลับมาสู่ความเป็นจริงจากเสียงโว้กว้ากเรียกจากพรานทั้งสี่ ตอนนั้น เมื่อยี่สิบห้าปีที่แล้ว ที่เด็กคนหนึ่งได้อ่านเรื่องนี้  จนถึงบัดนี้ยังประทับอยู่ในความทรงจำ  ที่ต้องบอกว่า  แม้ชีวิตได้ผ่านเลยวัยแห่งความฝัน  วันที่ผ่านมามีจุดหมาย  ฉันเรียนรู้เพื่ออยู่ทระนงและมีหวัง  มีมิตรแท้ที่ดีตลอดมา จากคุณ : oosuan - [ 8 พ.ค. 49 13:14:24 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มิตรแท้ที่อาจจะเลือนรางไปบ้างบางครั้งบางคราวที่ภารกิจรัดตัว  เพราะเติบใหญ่และเจริญวัยขึ้น มีหน้าที่การงานต้องรับผิดชอบ  แต่ก็ไม่เคยลืมมิตรแท้ทั้งสิบสองคน  ที่แม้ไม่มีตัวตน มีเลือดเนื้อให้สัมผัส  แต่ก็อยู่ในจิตนาการเสมอมา  ทุกคราที่ได้ยินชื่อเพื่อนรักทั้งสิบสองจากที่ใด  ต้องหวนกลับไปอ่านหนังสือที่ต้องอดออมค่าขนม  โชคดีที่ไปได้มาจากร้านหนังสือให้เช่าที่ปิดกิจการ เลยเลหลังมาขายราคาถูกสำหรับเด็กคนหนึ่งที่พอจะออมเงินได้  นำมาห่อปกพลาสติกใหม่  แม้กระดาษจะเหลืองกรอบ  แต่ก็อ่านได้   ทั้งหมดที่เขียนเป็นความรู้สึกจากใจของเด็กคนหนึ่งที่ปัจจุบันเติบโตเป็นผู้ใหญ่ เลยวัยฝัน  เมื่อกลับไปอ่านครั้งใด  ความซาบซึ้งกินใจก็ปรากฏขึ้นครั้งนั้น  แต่ในรูปแบบแตกต่างไปจากวัยเยาว์ จากคุณ : oosuan - [ 8 พ.ค. 49 13:15:31 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ที่เขียนมาทั้งหมด เป็นความในใจอันเนื่องมาจากภาคแรกของเพชรพระอุมา และเหตุที่เขียนก็เพราะ อยากจะบอกดัง ๆ ไปถึงท่านมุ้ยที่กำลังจะนำจินตนาการของนักอ่าน มาสร้างเป็นภาพ นำตัวตนในจินตนาการของนักอ่านมาเป็นคนที่มีเลือดเนื้อจริง ๆ ว่า อย่างน้อยมีเด็กคนหนึ่งที่เคยผูกพันกับทุกตัวละครในเรื่องนี้กำลังใจจดจ่อว่าท่านจะนำเพื่อนรักของเขากลับมา หรือว่าจะทำให้เพื่อนรักในจินตนาการนั้นเลือนหายไป สำหรับในภาคจบสมบูรณ์ของเพชรพระอุมา นั้นอย่างที่ได้ตั้งไว้กระทุ้ล่าง คืออ่านข้ามมาก คืออ่านไม่ได้ เพราะเพื่อนรักนั้นเปลี่ยนแปลงไป ยินดีแต่ก็เพียงเห็นเพื่อนรักสองคนได้สมหวัง ครองคู่ ซึ่งแม้จะไม่มีภาคจบให้เห็นชัดกะตา ก็เชื่อว่า สวรรค์มีตา ต้องให้ทั้งคู่ได้สมรักแน่ ไม่อยากกล่าวถึงภาคจบมากนัก ยังสะเทือนใจไม่หาย จึงขอไว้แต่เท่านี้แล้วกัน จากคุณ : oosuan (oosuan) - [ 8 พ.ค. 49 13:47:28 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เขียนสรุปได้น่าสนใจมาก... ผมรู้สึกเหมือนกันเลย และเหมือนกันยิ่งกว่าสำหรับตัวนิยายเพชรพระอุมา..สำหรับความรู้สึกของผมเองจบลงแค่ตรงภาค 1 เท่านั้น .. จากคุณ : Scsi (อสรพินทร์) - [ 8 พ.ค. 49 18:03:44 A:203.157.194.1 X:203.157.14.246 TicketID:082156 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แม้เราจะพึ่งได้อ่านเพชรพระอุมาไม่เกิน 5 ปีมานี่เอง แต่ก็มีความรู้สึกแบบเดียวกับ จขกท และมีความคาดหวังในการนำเพื่อนเรากลับมาให้เห็นเป็นรูปร่างของท่านมุ้ยเช่นเดียวกัน ...ขอบอกว่า...ประทับใจกับความรู้สึกในบทสรุปของ จขกทมากกกกก จากคุณ : เมย์32 - [ 9 พ.ค. 49 11:08:16 ]

ความคิดเห็นที่ 8 รู้สึกอย่างนั้นเหมือนกันค่ะ มันเป็นความผูกพันอย่างบรรยายไม่ถูกจริงๆ ขนาดอ่านจบไปนานแล้ว  แต่ก็ยังคงนึกทางพวกเขาเหล่านั้นอยู่เสมอๆ ไม่รู้เพราะอะไร จากคุณ : บุหลันยาตรา (บุหลันยาตรา) - [ 9 พ.ค. 49 18:22:20 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เมื่อตอนที่เรียนจบใหม่ ๆ ได้สมัครงานที่นึง  และก็เพชรพระอุมานี่แหละที่มีส่วนให้ได้งาน   มีคำถามจาก big boss เป็นภาษาอังกฤษว่า ทำไมคุณถึงมั่นใจว่าคุณจะทำงานนี้ได้ ได้ตอบว่า  i'm born to be..... ซึ่งคำพูดนี้จำมาจากคำของมาเรียที่กล่าวถึงแงซาย  ตอนอ่าน ก็คิดว่า เอ...ถ้าคนเราเกิดมาที่จะเป็นอย่างนี้ ยังไงเราก็ต้องได้ไปนะ บอสมาเล่าภายหลังว่า  ไม่อยากเชื่อว่า เด็กที่เพิ่งจบมหาวิทยาลัย จะกล้าตอบว่า เกิดมาเพื่อที่จะเป็น และอีกคำถามนึงที่บอสถาม ว่า ทำไมถึงคิดว่าจะทำงานที่ไม่เคยเรียนมาก่อนได้ ตอบไปว่า  คนเรานั้น ถ้ามีตาดู มีหูฟัง  และ มีสมองคิด  เราก็สามารถทำทุกอย่างที่ปรารถนาได้  และถ้าเราปรารถนาที่จะทำงานนี้ แม้จะไม่เคยเรียนมาก่อน  ก็เชื่อว่าไม่เกินความสามารถของเราแน่ คิดว่าแฟนเพชรฯ ทุกคนต้องจำได้ว่าใครเป็นคนพูดประโยคนี้ ที่เล่ามา เป็นแค่ส่วนเล็กน้อย ที่เพชรพระอุมาเข้ามามีส่วนในชีวิต ยังไม่นับตอนฟองสบู่แตก  ที่ต้องดึงเอาคำเพชรฯ ออกมาจากกรุ ว่า   เป็นการง่ายยิ้มได้ไม่ต้องฝืน เมื่อชีพชื่นเหมือนบรรเลงเพลงสวรรค์ แต่คนที่ควรชมนิยมกัน ต้องใจมั่นยิ้มได้เมื่อภัยมา ไม่รู้ว่าท่านผู้เขียนหยิบมาจากไหนหรือเปล่า แต่รู้ว่าตอนที่อ่านนั้นเข้าใจสภาพเลย ว่าทำไมฯ จากคุณ : oosuan - [ 10 พ.ค. 49 20:17:00 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สรุปได้ดีมากครับ จากคุณ : หนองน้ำแห้ง - [ 11 พ.ค. 49 13:28:08 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เยื่ยมค่ะ จากคุณ : เอื้องพวงพลอย - [ 11 พ.ค. 49 16:07:49 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ดีค่ะ^^ จากคุณ : 4ปีจบ - [ วันวิสาขบูชา 02:15:23 ]

ความคิดเห็นที่ 13 การเดินทางเข้มข้นขึ้น เพราะจอมผีดิบมันตรัยออกอาละวาด  เห็นได้ชัดว่าพรานใหญ่รพินทร์นั้นไม่สันทัดจัดเจนเรื่องมนตราอาคมเท่าสมุนมือขวา ตาเฒ่าบุญคำ สักเท่าไหร่ (แต่ไหงภาคสองสาม ถึงกลับกลายเป็นครูทางคาถาอาคมให้กับตาเฒ่าไปก็ไม่รู้นะ) อันนี้ ที่ รพินทร์ ไม่แสดงด้านไสย์ศาสตร์ เรพราะว่าไม่ได้ สวดมนตร์ เรียกสิ่งมงคล มาคลุมครองตัวเองเพราะ ทำบาป และ ไม่อยากแสดงออกว่าเก่งด้านนี้เพราะจะโดนนายจ้างดูถูกได้ ด้านไสย์ศาสตร์ มี 2 ด้าน คื่อ ด้านความสว่าง(มงคล)ก็คือกาีีรสวดมนต์กับนั่งสมาธิ(ทำจิต)กับด้านความมืด(เดรนฐาน) คือด้านบังคับเล่นของต่ำ บังคับผีปีศาจ ที่บุณคำแสดงด้านความมืด และเอาของต่ำมาป้องกัน ตัว ส่วนรพินทร์จะให้ ด้านมงคลมากกว่า ที่คาดไม่ถึงคือ เรื่อง แพด  หรือ ผ้ายันต์ของตาเฒ่า  ฮาสุด ๆ ไม่น่าเชื่อว่าจะวิเศษขนาดนั้น  ทำลายได้หมดสิน่า  อย่างรพินทร์คงไม่มีทางคิดได้หรอกน่ะ   สำหรับประจำเดือนผู้หญิงคือของที่ต่ำที่สุดที่มีในโลก มีอำนาจทำลายไสย์ศาสตร์(ด้านมืด) ได้ หมด แต่ ของสูงก็ไม่อยู่ด้วย อยู่แต่ของ ต่ำ คนโบราณจึงห้ามให้ลอกราวผ้าถุงเพราะว่ากลัวมีประจำเดือน เดียวพระที่คลุมครองจะหนี นะ ยุพราชแงซายก็ไม่เบานะ  หลังจากที่เก่งมาตลอดเรื่อง  ตอนนี้ก็แสดงให้เห็นแล้วว่า เหนือสิ่งอื่นใด  คือบุเรงนองกลับชาติมาเกิด  ว่องไงปานจักรผัน  เสียดายก็แต่เจ้าพี่น้องสองสหาย ที่เอาแต่สูบเลือดสูบเนื้อประชาชน จนสิ้นลายนักรบ  สู้ได้แย่กว่าทหารเลวสักคน  (แล้วมันชิงบัลลังก์ได้ไงวะ) สำหรับเรื่องนี้ คนยิ่งสบายเท่าไร ยิ่งขี้เกียจ จากเก่ง เป็นเด็กทารกไปได้เยอะ ดูจากประวัติศาสตร์จีนได้ จากคุณ : thanapatpp - [ 23 พ.ค. 49 00:46:57 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านแล้ว วางไม่ลง ค่ะ จากคุณ : taku_jung - [ 6 มิ.ย. 49 23:50:50 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เป็นหนังสือเล่มเดียวที่อ่านแล้วอ่านอีก อ่านครั้งไหนก็เป็นต้องติดงอมแงมทุกครั้งไป และก็ยอมรับว่า ชอบเฉพาะภาคแรกเหมือนกัน ถึงขนาดว่าหนังสือก็มีแต่ภาคแรกเหมือนกันครับ จริงๆ แล้วจะโทษว่าคุณพนมเทียนเขียนเรื่องยังไง ภาคแรกถึงได้ดีกว่าภาคสอง อันนี้ผมว่าคุณพนมเทียนคงไม่ได้คิดไว้ตั้งแต่แรกมั้งว่าจะมีต่อภาคสอง ภาคแรกก็เลยอัดทุกสิ่งทุกอย่างจนหมด พอเขียนภาคสองเรื่องเลยกร่อยลงไปหมด คิดดูจะให้เจอกับสิ่งประหลาดเหมือนๆ เดิมได้ยัง น่าเบื่อตายเลย ส่วนเรื่องที่รพินทร์ เปลี่ยนไปในภาคสองนี่ ผมก็คิดว่า เขาคงจะโกรธคณะติดตามชาวอเมริกันทั้งคณะที่เข้ามาขัดจังหวะความสุขของเขาน่ะครับ แต่ด้วยความเป็นลูกผู้ชายจริง เมื่อรับปากว่าจะพาไปแล้ว (ถึงจะกึ่งๆ โดนบังคับก็ตาม) แต่เขาก็พร้อมจะทำงานให้อย่างเต็มที่ แต่ความเครียดก็ย่อมต้องเกิดขึ้นอย่างมาก จนทำให้นิสัยใจคออาจจะเปลี่ยนไปบ้างก็เท่านั้นเอง สรุปแล้วใครยังไม่ได้อ่านก็อ่านเถอะสนุกสุดในภาคหนึ่ง ภาคสองโดยเฉพาะช่วงหลังก็ดีครับ ช่วงแรกอาจจะเครียดหน่อย เครียดตามพรานใหญ่เขาน่ะครับ แหะ แหะ จากคุณ : tao64 - [ 15 มิ.ย. 49 12:20:16 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ไม่เห็นจะสนุกเลย อ่านแค่ 6 รอบเอง อิอิอิ ( คิดถึงตัวละครทีไรก็จะเอาออกมาอ่านซ้ำไปซ้ำมาอยู่นั้นแหละ) จากคุณ : นายทะหารปืนโต (ทะเลทะเล) - [ วันเข้าพรรษา 11:51:40 ]

ความคิดเห็นที่ 17 พวกเขาคือเพื่อน... จากคุณ : ชีพชีวิน - [ 16 ก.ค. 49 23:53:52 ]