PANTIP.COM : A4399232 Breakscenes [เพชรพระอุมา]

ความคิดเห็นที่ 13

3. ภ/นอก.ไทยไวด์ไลฟ์-กว.

รพินทร์ ไพรวัลย์ ดีดก้นบุหรี่ลงไปขยี้ดับด้วยปลายรองเท้าที่หนาทึบไปด้วยฝุ่นของเขา เมื่อรถคันสุดท้ายผ่านประตูเข้าหมดขบวน ควักผ้าขนหนูขึ้นมาเช็ดเหงื่อตามลำคอ พร้อมกับเป่าลมพรูออกทางปากเหมือนจะขับไล่ความร้อนอบอ้าวของแดดบ่ายกลางเดือนมีนาคม

นายประเสริฐ ผู้จัดการสถานีกักสัตว์เดินฝ่ากลุ่มอันทำงานอยู่วุ่นวายของพวกคนงานพื้นเมืองเข้ามาอย่างรีบร้อน ส่งเสียงร้องทักยิ้มแย้มล่วงหน้าเข้ามา ก่อนที่จะถึงตัวอย่างคุ้นเคย รพินทร์ยิ้มและทักทายตอบ

นายประเสริฐ
“มายืนอยู่ตรงนี้เองนะหรือครับ คุณรพินทร์ ท่านผู้อำนวยการให้ผมเชิญคุณขึ้นไปบนบริษัทหน่อย”

รพินทร์
“ครับ เดี๋ยวผมจะขึ้นไป ผมเพิ่งมาถึง มันร้อนเหลือเกิน จะดูคนงานขนลำเลียงเจ้าพวกนั้นลงหน่อย อะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับเจ้าแรดตัวนั้น เรากำลังรีบ การต่อกรงรู้สึกว่าจะบอบบางไปหน่อย ถ้าลำเลียงลงไม่ดี กรงมันอาจแตก แล้วมันก็จะวุ่นวายกันใหญ่”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเบาอันต่ำเป็นนิสัย ตามองจับไปยังการขนลำเลียงในขณะนี้

นายประเสริฐ
“เที่ยวนี้รู้สึกว่าจะคึกคักมากนะครับ ตั้งเจ็ดคันรถ เป็นไงได้ครบจำนวนตามออเดอร์หรือเปล่า?”

ทั้งสองยืนพูดกันอยุ่ท่ามกลางเสียงเอะอะเอิกเกริกของคนงานพื้นเมือง ซึ่งกำลังทำงานกันอยู่ ระคนไปกับเสียงร้องคำรามของสิงสาราสัตว์รอบด้าน

รพินทร์
“ขาดอยู่อย่างเดียวคือลิง เที่ยวนี้เราได้มาเพียงพันสองร้อยกว่าตัวเท่านั้น ยังขาดอยู่อีกตั้งครึ่ง ไม่รู้เป็นยังไง แล้งคราวนี้มันยกฝูงย้ายถิ่นไปหมด แต่พวกสัตว์ใหญ่ดูเหมือนจะเกินกว่าที่ผมเอง หรือคุณอำพลคาดไว้แต่แรกเสียด้วยซ้ำ นอกจากเจ้าแรดน้ำหนักตัวสองตันกว่า ที่เราฟลุ้กได้มาเหมือนฝัน ผมยังมีลูกกระทิงมาฝากเป็นของขวัญคุณอำพลอีกตัวหนึ่ง ลายพาดกลอน 2 เสือดาว 5 ไอ้ดำอีก 3 โดยเฉพาะเสือดำ ถ้าคุณกับคุณอำพลเห็นแล้วจะตะลึงทีเดียว ผมก็ยอมรับว่าไม่เคยเห็นเสือดำตัวไหนใหญ่เท่าไอ้ตัวนี้มาก่อน น้องๆ ไอ้ลายทีเดียว มิหนำซ้ำยังเป็นเสืออายุกำลังฉกรรจ์เต็มที่ ไม่มีรอยตำหนิเสียโฉมแม้แต่นิดเดียว ส่วนสัตว์อื่นๆ ก็ตรงตามลิสต์ส่งมาให้ล่วงหน้าแล้วทุกอย่าง”

นายประเสริฐ
“เที่ยวนี้คุณเห็นจะกระเป๋าหนักไปนาน”

นายประเสริฐพูดปนหัวเราะ

รพินทร์ ไพรวัลย์ยักไหล่

รพินทร์
“แต่เที่ยวนี้ผมลงทุนไปแยะ นอกจากเงินทุนค่าใช้จ่าย ความเหนื่อยยากจนแทบจะเอาชีวิตตนเองไม่รอดแล้ว ผมยังเสียพรานพื้นเมืองดีที่ทำงานกับผมมาแต่ไหนแต่ไรไปอีกสองคน คนหนึ่งเหลวเละไปทั้งตัวเพราะเจ้าแรดตัวนั้น ส่วนอีกคนหนึ่ง มีหวังพิการไปตลอดชีวิต คุณประเสริฐคิดว่าคุ้มกันเหรอ สำหรับเงินที่ผมจะได้รับในครั้งนี้ ว่าแต่...คุณอำพลกำลังทำอะไรอยู่?”

นายประเสริฐ
“อยู่ในห้องรับแขกส่วนตัว บนตึกอำนวยการครับ มีแขกอยู่ด้วยสามคน มาด้วยรถส่วนตัวจากกรุงเทพฯ ถึงที่นี่ก่อนเที่ยงเล็กน้อย รู้สึกว่าจะเป็นพวกคนใหญ่คนโต และมีความสนิทคุ้นเคยกับผู้อำนวยการมาก่อนอย่างดี ขณะนี้กำลังสนทนากันอยู่ เป็นชายหนุ่มสองคน ผู้หญิงสาวอีกคนหนึ่ง ผมเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อน พอคุณมาถึง ผู้อำนวยการใช้ให้ผมมาตามคุณขึ้นไปนี่แหละครับ”

เขาพยักหน้าไม่ได้สนใจอะไรกับคำบอกเล่าของนายประเสริฐผู้จัดการนัก บอกว่า

รพินทร์
“เอาละครับ คุณไปเรียนคุณอำพลเถอะว่า อีกสักประเดี๋ยวผมจะขึ้นไป จัดการอะไรทางนี้ให้เรียบร้อยเสียก่อน”

ผู้จัดการผละไป รพินทร์เดินแยกไปบงการควบคุมพวกคนงานที่กำลังขนลำเลียงกรงสัตว์ลงอยู่เกรียวกราวเอิกเกริกในขณะนี้

สัตว์ใหญ่อันตราย ถูกลำเลียงลงจากรถบรรทุกอย่างระมัดระวังตามลำดับ บางชนิดก็ถูกขนไปปล่อยไว้ในกรงเหล็กของสถานีกักสัตว์อันเตรียมไว้ก่อนแล้ว บางชนิดก็คงให้อยู่ในกรงไม้ที่ใช้บรรจุมาโดยพักไว้ชั่วคราวก่อน มันเป็นงานที่ไม่ใช่ทำกันได้อย่างสะดวกง่ายดายนัก
ขณะนี้ กรงไม้ขนาดใหญ่ที่ตีฝาทึบลักษณะเหมือนลัง อันบรรจุเจ้าเสือดำตัวเขื่องที่สุด กำลังถูกพวกคนงานสี่ห้าคน ช่วยกันผลักเลื่อนมายังบริเวณส่วนบรรทุกตอนท้ายของรถ ซึ่งมีไม้กระดานขนาดใหญ่สองแผ่นทอดเป็นสะพานสำหรับใช้ชะลอเลื่อนลงมาทางนั้น เสียงเจ้าป่าแผดคำรามก้องอยู่ในกรงทึบอย่างเกรี้ยวกราด ระคนไปกับเสียงเฮละโลโหระพาของเจ้าพวกคนงานพื้นเมือง ที่ช่วยกันเข็นเลื่อนอยู่ในขณะนี้ ดูเป็นที่สนุกสนาน

รพินทร์ขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด สาวเท้าจากรถบรรทุกอีกคันหนึ่ง เดินตรงเข้ามาโดยเร็ว พร้อมกับร้องตะโกนเตือนความสนุกสนานคึกคะนองของคนงานพื้นเมืองเหล่านั้น การส่งเสียงเอะอะเล่นกันไปพลางของเจ้าพวกนั้น เท่ากับยั่วยุให้เจ้าป่าบังเกิดความตื่นเต้นดุร้าย และสำแดงฤทธิ์ดิ้นรน พยายามจะแหกกรงออกมาให้ได้ แทนที่จะสงบลง

เขาเดินกลับมายังไม่ทันถึงที่นั้น พวกคนงานก็ผลักกรงเสือดำมาถึงไม้สองแผ่นที่ทอดเป็นสะพาน แล้วช่วยกันพยุงยกลังขึ้นวางบนไม้ เพื่อจะให้ไหลเลื่อนลงไปยังพื้นเบื้องล่าง

จะเป็นเพราะเจ้าพวกนั้นมัวแต่ระเริงเล่นกันเห็นเป็นของสนุก หรือจะเป็นความสะเพร่าขาดระมัดระวังของคนงานอีกสามคนที่คอยยืนรับอยู่เบื้องล่างอย่างใดอย่างหนึ่งไม่ทราบได้ ปรากฏว่าไม้กระดานแผ่นหนึ่งที่วางคานอยู่ระหว่างท้ายรถกับพื้นดิน ถูกไถลเลื่อนแตะติดกับขอบท้ายในตอนบรรทุกของรถอยู่เพียงหมิ่นเหม่นิดเดียวเท่านั้น และสายตาของรพินทร์ ก็เหลือบไปเห็นเข้าพอดี

รพินทร์
“เฮ้ย! ระวังสะพานไม้แผ่นนั้น”

เขาร้องตะโกนออกมาสุดเสียง

ช้าไปเสียแล้ว เสียงร้องเตือนของเขายังไม่ทันจะขาดคำ กรงใหญ่บรรจุเสือดำ ซึ่งบัดนี้ถูกยกขึ้นมาวางอยู่บนไม้กระดานทั้งสองแผ่น เตรียมที่จะโรยเชือกตาม เพื่อให้ค่อยๆ เลื่อนลงไปสู่พื้น ก็พลันหลนวูบลงมาอย่างกะทันหันทั้งกรง เพราะไม้กระดานแผ่นที่วางอยู่อย่างหมิ่นเหม่อันนั้น รอดพ้นออกจากการพาดติดอยู่กับขอบรถ

กรงที่ประกอบขึ้นด้วยไม้หยาบๆ ตีไว้ไม่แน่นหนาอะไรนัก กระทบกับพื้นเบื้องล่างโดยแรงดังสนั่น ส่วนหนึ่งแตกหักออกในทันทีนั้น พร้อมกับเสียงแผดคำรามกึกก้องของเจ้าป่า ท่ามกลางความตะลึงพรึงเพริดของคนงานทุกคน

เสือดำขนาดมหึมา ดิ้นรนตะกุยตะกายอย่างดุร้ายเมื่อเห็นช่องแห่งอิสรภาพ และในพริบตา มันก็เผ่นพรวดออกมาได้ โจนเข้าใส่คนงานที่ยืนตะลึงขวางหน้าอยู่ใกล้ที่สุด ด้วยสัญชาตญาณตื่นเต้นหนีภัยมากกว่าที่จะคิดทำร้าย ชายผู้นั้นร้องแหลมออกมาสุดเสียง ล้มครืนลงดิ้นพราดอยู่กับพื้น ใบหน้าถูกอุ้งเล็บตะปบยับเยินไปทั้งแถบ ลูกตาหลุดหายไปข้างหนึ่งเลือดสาด

เจ้าเสือดำพุ่งปราดเข้าใส่คนต่อๆ ไป เท่าที่ทิศทางแห่งการเผ่นทะยานของมันจะผ่านไปได้ แตกกระจัดกระจายเลือดสาดไปตามๆ กัน ท่ามกลางเสียงร้องโวยวายเอ็ดอึงอย่างตื่นตระหนกของคนงานผู้ประสบเหตุทั้งหลาย โกลาหลไปตลอดทั้งบริเวณสถานีกักสัตว์

ทุกคนเผ่นหนีหลบเข้าหาที่ซ่อนอย่างไม่คิดชีวิต พร้อมทั้งตะโกนบอกกันฟังไม่ได้ศัพท์

คนงาน
“เฮ้ย ! เสือหลุด !! ชิบหายใหญ่แล้ว ไอ้ดำหลุดโว้ย ระวัง !!”

รพินทร์ ไพรวัลย์ ได้สติในพริบตานั้น เจ้าป่าพุ่งลิ่วผ่านคนงานที่วิ่งหลบกันอยู่จ้าละหวั่นในขณะนี้ มายังเขาอย่างรวดเร็ว จอมพรานกระโจนวูบเข้าหลบหน้าหม้อของรถบรรทุก มันเผ่นผ่านหน้าเขาไปอย่างหวุดหวิด แล้ววิ่งเตลิดส่งเสียงคำรามตรงไปยังบริเวณอันสลับซับซ้อนของกรงสัตว์อื่นๆ ซึ่งบัดนี้พากันส่งเสียงร้องคำรามกันขึ้นลั่นไปหมดเพราะความแตกตื่น

เขาหันไปตะโกนสั่งยามหน้าประตู ให้รีบปิดประตูเหล็กลงโดยเร็ว ป้องกันไม่ให้เจ้าเสือกรงแตกหลุดออกไปพ้นจากบริเวณได้ ในขณะเดียวกันก็ร้องตะโกนบอกให้คนงานทั้งหลายเร่งหลบเข้าไปในตึกอำนวยการ

ทุกคนวิ่งกันวุ่นชุลมุนไปหมด หลายต่อหลายคนได้รับบาดเจ็บจากเขี้ยวเล็บของพยัคฆ์ร้าย แต่ยังไม่มีใครถึงกับเสียชีวิตในขณะนี้ เพราะมันกำลังตื่น ไม่ได้มุ่งที่จะประหัตประหารขย้ำใครโดยเฉพาะ นอกจากใครอยู่ใกล้กีดขว้างหน้าก็ตบกันผ่านไปชั่วขณะเท่านั้น

หลายต่อหลายคนคว้าปืนวิ่งกันออกมา และระดมยิ่งกันสนั่น ถูกที่ไม่สำคัญ ไม่สามารถจะหยุดยั้งมันไว้ได้ นอกจากจะเป็นการยั่วยุ ทวีให้เพิ่มความดุร้ายขึ้นอีกอย่างบอกไม่ถูก การยิงไม่สามารถจะยิ่งได้ถนัดนัก เพราะกลุ่มคนงานเองที่วิ่งหนีแตกตื่นกระจัดกระจายอยู่ในขณะนี้ รวมทั้งสัตว์อื่นๆ ที่อยู่ในกรง อันอาจจะโดนลูกหลง เกิดความเสียหายขึ้นได้ และปืนที่คนงานใช้เหล่านั้นก็ล้วนเป็นปืนลูกซอง แต่ละคนก็ยิงด้วยความตื่นเต้นตกใจไม่ได้สติ

รพินทร์ยืนโคลงหัว สบถสาบานพึมพำอยู่ในลำคอ เขาไม่รู้ที่จะตัดสินใจอย่างไรถูก จะร้องห้ามพวกคนงานที่กำลังถือปืนกันกะเร่อกะร่าพวกนั้น ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเสียแล้ว

ทันใดนั้น นายประเสริฐผู้จัดการ ก็วิ่งกระหืดกระหอบออกมาจากตึกอำนวยการ ร้องตะโกนบอกพวกคนงานเสียงหลง

ประเสริฐ
“เฮ้ย ! หยุดยิง ! ทุกคนไม่ต้องยิง ประเดี๋ยวถูกกันเองตายโหงไปเท่านั้น พวกเอ็งหลบไปให้หมด”

พวกนั้นจึงพากันวิ่งหนี หลบเข้าไปที่ตึกอำนวยการหมดสิ้น

ผู้จัดการก็วิ่งหน้าเริดมาที่เขา ซึ่งในขณะนี้ดูเหมือนจะเป็นคนเดียว ซึ่งยืนอยู่ในที่โล่งกลางบริเวณสถานีกักสัตว์ใกล้กับรถที่จอดอยู่ ร้องบอกละล่ำละลัก

ประเสริฐ
“คุณรพินทร์จัดการกับไอ้ดำนั่นทีเถิดครับ ชิบหายใหญ่แล้ว”

รพินทร์
“จะให้ผมจัดการยังไง?”

เขาถามขรึมๆ

ประเสริฐ
“ผู้อำนวยการบอกให้คุณยิงทิ้งเลยครับ เร็วเข้าเถอะ ประเดี๋ยวไม่ใครก็ใครก็ถูกขย้ำตายบ้างเท่านั้น เลือดสาดกันไปเป็นระนาวแล้ว”

นายประเสริฐพูดลิ้นพันกันอยู่เช่นนั้น หน้าซีด ตาเหลือก

จอมพรานหัวเหราะหึๆ อยู่ในลำคอ

รพินทร์
“คนงานของคุณนี่ไม่ไหวเลยจริงๆ คุณประเสริฐ ขนาดผมคุมให้เขาทำงานอยู่อย่างใกล้ชิดแท้ๆ ทำอะไรเป็นเล่นกันไปหมด อ้าปากเตือนยังไม่ทันจะขาดคำเลย ก็เกิดเรื่องยุ่งขึ้นเสียแล้ว เสือดำตัวนี้เป็นตัวขนาดงามที่สุด บอกตรงๆ ผมอยากจะจับเป็น”

ประเสริฐ
“โอ ! ไม่ได้หรอกครับ ชิบหายแน่ ถ้าคุณขืนมัวแต่คิดจะจับเป็นอยู่ ยิงเถอะครับ ผู้อำนวยการสั่งอย่างนั้น”

รพินทร์
“ผมไม่รับผิดชอบนะ สำหรับไอ้ดำตัวนี้ เพราะมันมาหลุดอยู่ในสถานีกักสัตว์ของคุณ ยิงก็ได้ แต่บอกเสียก่อนว่าจะมาหักราคาเอากับผมไม่ได้”

ประเสริฐ
“แน่นอนครับ ไม่ต้องกังวลเลยในข้อนั้น ความผิดมันอยู่ที่บริษัทของเราเอง”

ผู้จัดการบอกเร็วปรื๋อ

รพินทร์ ไพรวัลย์ สั่นศีรษะช้าๆ อีกครั้ง ชะโงกเข้าไปในรถ คว้า 30-06 ออกมา แล้วเหนี่ยวแขนผู้จัดการสถานีกักสัตว์ผลักรุนให้เข้าไปนั่งอยู่ในรถ

รพินทร์
“อยู่ในนั้นแหละ อย่าออกมา จนกว่าจะเรียบร้อย”

ว่าแล้ว เขาก็ล้วงมือลงไปในกระเป๋าย่ามของเสื้อล่าสัตว์ที่สวมอยู่ หยิบลูกซิลเวอร์ทิปออกมา กระชากลูกเลื่อนออก ยัดลูกปืนเข้าไปในรังเพลิงนัดเดียว กระแทกลูกเลื่อนปิดแล้วเดินดุ่มๆ ตามรอยของเจ้าดำ ซึ่งเห็นมันเผ่นหายไปทางกรงสัตว์ที่ขังไว้เก่าๆ ด้านซ้ายของบริเวณ

จากคุณ : เป๋าตังค์เป๋าตุง - [ 25 พ.ค. 49 10:23:22 ]

ความคิดเห็นที่ 14

4 ภ/ใน.ออฟฟิต–กว.

สายตาทั้งหมดจับนิ่งมายังร่างของจอมพรานเป็นตาเดียว ด้วยใจอันสั่นระทึก รวมทั้งผู้อำนวยการบริษัท และผู้เป็นแขกอีกสามคน ซึ่งมองเห็นเหตุการณ์ทุกสิ่งทุกอย่างตั้งแต่ต้น ทางหน้าต่างกระจกบานนั้นด้วยความตื่นเต้น

5 ภ/นอก.ไทยไวด์ไลฟ์(กรงนก)-กว.

สายตาอันคบกริบเฉียบไวของเขา เริ่มกวาดอย่างระมัดระวังไปรอบด้าน เมื่อตนเองเดินช้าๆ อยู่ในระหว่างกรงนกเงือก ภายใต้เงาของต้นทองหลางใหญ่ใกล้ซุ่มข่อยทึบแล้วชะงักนิ่ง ประสาทตื่นพร้อมเมื่อได้ยินเสียงคำรนก้องออกมาจากซุ้มข่อยนั้น ฝูงนกเงือกในกรงตาข่ายขนาดใหญ่ พากันแตกตื่นส่งเสียงร้องและบินกันพึ่บพั่บ มองลอดกรงตาข่ายทะลุไปยังซุ้มข่อยตรงข้าม เห็นตาเขียวปัด ปากแดงฉานที่อ้าแสยะ และกรงเขี้ยวขาว ไอ้ดำนอนหมอบอยู่ที่นั่น กำลังเลียแผลจากกระสุนลูกซองซึ่งฝังอยู่ที่ตะโพก อันเกิดจากการยิงอย่างส่งเดชของพวกคนงาน

เขาตวัดไรเฟิลขึ้นอย่างใจเย็น ตาจับอยู่ที่เป้าหมายอันมีระยะห่างประมาณไม่เกิน 10 เมตร โดยมีกรงนกเงือกกั้นกลาง ไอ้ดำเผ่นพรวดพราดขึ้นโดยเร็ว กระโจนไต่ตะกุยตะกายขึ้นไปบนต้นฉำฉา พอถึงคาคบ ก็หมอบตัวทำหูลู่อ้าปากแสยะเขี้ยวมาทางเขา พร้อมด้วยดวงตาอันลุกจ้าดุร้าย

และพริบตานั้นเอง มันก็เผ่นพรวดสยายเล็บพุ่งลงมาใส่อย่างดุเดือด โดยข้ามหลังกรงนกเงือกลงมา

รพินทร์วาดลำกล้องปืนตาม ในขณะที่มันตะกายขึ้นไปบนต้นฉำฉา แล้วมันก็เผ่นเข้าใส่...

30-06 ก็แผดระเบิดกึกก้องไปทั่ว

เป็นการยิงสวนในระยะเผาขน !

ร่างของเสือดำขนาดใหญ่ ปะทะร่างของจอมพรานโดยแรง เขาล้มกระแทกลงไปเบื้องหลัง ปืนหลุดจากมือกระเด็น ส่วนเสือร้ายม้วนตัวสั่นริกๆ อยู่กับที่ตรงนั้น มีแต่ส่วนหางยาวเท่านั้นที่แกว่งวาดไปมาอยู่สองสามครั้ง แล้วก็สงบนิ่ง

ผู้จัดการของสถานที่ และคนงานทั้งหลาย พากันวิ่งพรูเข้ามา เป็นเวลาเดียวกับที่รพินทร์ลุกขึ้นยืนช้าๆ เดินมายืนโคลงศีรษะอย่างสุดเสียดาย อยู่ที่ซากของไอ้ดำร้ายกาจตัวนั้น

กระสุน 30-06 เจาะแสกหน้าของมันทะลุเลยออกต่ำกว่าต้นคอเล็กน้อย !

6 ภ/ใน.ออฟฟิต–กว.

บนห้องของผู้อำนวยการที่หน้าต่างกระจก ทุกคนผ่อนลมหายใจที่สะกดกลั้นไว้ออกมาอย่างโล่งอก

เชษฐา
“จริงของคุณอำพล”

หนึ่งในสองของสุภาพบุรุษผู้เป็นแขกครางออกมา

ไชยยันต์
“ตัวเขาเล็กก็จริง แต่ฝีมือและน้ำใจไม่เล็กเลย ผมเองเคยยิงเสือมาสองครั้ง บอกตรงๆ ว่า ขณะที่ยิงมือสั่นเป็นเจ้าเข้า ทั้งๆ ที่ผมก็บอกตัวเองว่าในบรรดาคนกล้าทั้งหลายแล้ว ผมเป็นคนหนึ่งในจำนวนนั้น เวลายิงก็เป็นเวลาที่นั่งอยู่บนห้าง แต่ถ้าจะให้รางวัลผมสักแสน ให้ผมเดินถือปืนเข้าไปยิงเสือซึ่งๆ หน้าอย่างนี้ละก็ เห็นจะไม่รับประทาน”

เชษฐา
“ผมชอบการยิงสวนในระยะประชิดของเขาจริงๆ”

อีกชายหนึ่งพูด ตายังจับอยู่ที่เป้าหมายเดิมไม่เปลี่ยน เป็นประกายสดใส

ไชยยันต์
“ทีแรกผมนึกว่าเขาจะยิงผ่านลูกกรงตาข่ายของนกเงือกเข้าไปเสียอีก แต่เขากลับรอจังหวะให้มันพุ่งกระโจนลงมาใส่ และยิงในขณะนั้น ผมก็อยากจะเชื่อตามคุณอำพลว่า ในข้อที่รับรองว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษและนักกีฬาคนหนึ่ง เพราะแม้กระทั่งสัตว์ เขาก็ยังให้โอกาสกับมัน ถ้ามือเขาไม่ดีจริง เมื่อกี้นี้เขาอาจถึงแก่ชีวิต มันเป็นการแลกกันอย่างยุติธรรมดีเหลือเกิน”

ดาริน
“เขาน่าจะได้รับบาดเจ็บบางนะคะ น้อยเห็นเขาถูกเสือตัวนั้นกระโจนลงมาปะทะล้มลง แม้เขาจะยิงมันตายก็ตาม แต่ทำไมเห็นเขาลุกขึ้นมาอย่างปกติดีทุกอย่าง พวกนั้นรุมมุงกันใหญ่แล้ว”

หญิงสาวผู้ยังใช้กล้องส่องทางไกลสำรวจเหตุการณ์ทุกระยะพูดขึ้น ลักษณะที่หล่อนพูด ดูเหมือนจะเจตนาพูดกับผู้เป็นพี่ชาย แต่ผู้อำนวยการของบริษัท ‘ไทยไวล์ดไลฟ์’ ตอบแทนให้อย่างสุภาพว่า

อำพล
“กระสุนนัดนั้นของเขา จะต้องตัดสมองส่วนที่สำคัญที่สุดของมันครับคุณหญิง มันตายคาที่ในทันทีที่กระโจนลงมาก่อนที่จะทำร้ายเขาได้ เขาถูกปะทะล้มลงจากแรงเหวี่ยงที่มันกระโจนลงมาเท่านั้น รพินทร์ชอบยิงสัตว์ในขณะที่มันชาร์จสวนเข้ามาอย่างนี้เสมอ เมื่อปลายปีที่แล้ว เขาก็ต้องไปนอนอยู่ในโรงพยาบาลกรุงเทพเสียสองเดือนกว่า เพราะยิงสวนกระทิงเจ็บตัวหนึ่ง ซึ่งพรานพื้นเมืองของเขายิงไว้ก่อน กระสุนของเขาตัดสมองกระทิงตัวนั้นอย่างแม่นยำ แต่เคราะห์เขาร้ายไปหน่อย เพราะเขายิงมันในขณะที่ชาร์จรี่เข้ามา ในระยะไม่เกินสิบห้าเมตร มันชนเขาด้วยแรงที่วิ่งมากระเด็นลอยไปสลบอยู่กับพื้น ซี่โครงหัก ส่วนตัวมันเองก็ล้มคว่ำอยู่ข้างๆ ร่างของเขา ความจริงเขาเกือบตายเพราะอาชีพของเขามาครั้งแล้ว”

อำพล
“แน่ะ ! เขากำลังเดินมาโน่นแล้ว เราคงจะได้พบเขาในไม่กี่อึดใจนี่แหละครับ”
แก้ไขเมื่อ 25 พ.ค. 49 10:26:30

จากคุณ : เป๋าตังค์เป๋าตุง - [ 25 พ.ค. 49 10:25:32 ]