ความคิดเห็นที่ 1 วาดไปเปนสิบปีแล้วง่า แต่ไม่จบอะ เพิ่งไปได้แค่ต้นเรื่องก็เลิกทำไป จากคุณ : นู๋เองง่ะ - [ 23 ส.ค. 49 23:00:46 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สงสัยเจ้าตัวก็ลืมไปแล้วมั้งเนี่ย จากคุณ : GrooVe_(t -_-)t - [ 23 ส.ค. 49 23:04:00 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อยากได้ด้วยครับ จากคุณ : Macatre - [ 23 ส.ค. 49 23:08:56 ]

ความคิดเห็นที่ 4 http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=tap1&group=1 post ถามใน blog เค้าดูจิ จากคุณ : AccBLue - [ 23 ส.ค. 49 23:26:41 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ในห้องย่อย เพชรพระอุมาครับ มีโพสต์ไว้ ลองไปดูได้ จากคุณ : ~ก้านกฤษณา~ - [ 23 ส.ค. 49 23:56:51 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เคยซื้อมาอ่านครับ ซัก 10 กว่าปีก่อน ก็แค่พอใช้น่ะ จากคุณ : กระเพาไก่ไข่ดาว - [ 24 ส.ค. 49 01:50:55 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตอนนี้แกมีโปรเจค ยันต์แมน อยู่น่ะคัรบ จากคุณ : LaBeLLoBLuEz - [ 24 ส.ค. 49 02:17:54 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบคุณตาโปนครับ เคยอ่านตั้งแต่เด็กๆ ตอนนั้นยังเป็นการ์ตูนเล่มละ 5 บาทก็มีนะ จากคุณ : Seraphyros DeCameron - [ 24 ส.ค. 49 02:39:23 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ได้ยินมาว่ามีปัญหาเรื่องลิขสิทธิ์นี่ครับ ทำให้วาดต่อไม่ได้ จากคุณ : Some-One - [ 24 ส.ค. 49 11:14:26 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อยากเห็นรูปแงซายอ่ะ อยากเห็นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : kurosaki_ichi - [ 24 ส.ค. 49 11:39:17 ]

ความคิดเห็นที่ 11 รูปรพินทร์ ....ยังขาดรายละเอียดอีกเล็กน้อยครับ เพราะในบทบรรยาย  บอกว่ารพินทร์ ใส่เสื้อที่มีกระเป๋าเล็ก กระเป๋าน้อย ใส่ของจุกจิก เต็มไปหมด จากคุณ : oldmanhandsome - [ 24 ส.ค. 49 12:54:13 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เคยเขียนไว้ 2 เล่มครับ ซักปี 33-34 เนี่ยแหละครับ ถ้าจำไม่ผิด ส่วนรูปที่ จขกท. เอามาเนี่ยรู้สึกแกจะเขียนใหม่อะครับ เอารูปมาให้ดูครับ เก็บมาจากในนี้แหละครับ จากคุณ : แหงนมองดูดาวอันสูงส่ง - [ 24 ส.ค. 49 16:02:46 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ..... จากคุณ : แหงนมองดูดาวอันสูงส่ง - [ 24 ส.ค. 49 16:07:55 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ่าว ข้างบนไม่ติด ... จากคุณ : แหงนมองดูดาวอันสูงส่ง - [ 24 ส.ค. 49 16:12:30 ]

ความคิดเห็นที่ 15 .... จากคุณ : แหงนมองดูดาวอันสูงส่ง - [ 24 ส.ค. 49 16:15:46 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ...... จากคุณ : แหงนมองดูดาวอันสูงส่ง - [ 24 ส.ค. 49 16:17:30 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เพชรพระอุมา เป็นการ์ตูนเรื่องแรกที่ผมเขียนครับ... ประมาณ 17ปีที่แล้วครับ... ขออธิบายที่ไปที่มาก่อนเลยนะครับ เพื่อจะได้รู้ถึงที่มาที่ไป ว่าทำไมผมถึงได้เขียนเรื่องนี้ ออกมา ในตอนนั้น ตอนเรียน ม.3 จะมีชม.แนะแนว ครูที่สอนพูดประโยคคำ ถามมาข้อหนึ่ง ซึ่งผมเองก็ฉุกคิดกับมันมาตลอด จนจบว่า "อยากเรียนต่อที่ไหน อยากเป็นอะไร" ตอนนั้นผมไม่รู้จัก ใช้คำว่าไม่ได้ใส่ใจกับการเป็นนักเขียน การ์ตูน เรียกได้ว่า ผมไม่รู้จักอาชีพนี้เลยก็ว่าได้ ผมเริ่มขีดๆเขียนๆมาตั้งแต่สมัยอนุบาล เพราะจำภาพที่ ตัวเองเขียนได้ ผมเขียนมดแดงวี3 ตั้งแต่มันเป็นหัวไม้ขีด จนมันเริ่มมีลูกตากลมๆ มีขีดๆบนหน้า เริ่มมีนิ้วมือ เริ่มมีตัว และมีผ้าพันคอ ยืนยันว่าอนุบาลจริงๆ เพราะวี3เป็นมดแดง ที่ผมรู้จักจากในทีวี...สาเหตุที่เขียน เพราะผมไม่มีของเล่น ผมอยากเล่นเหมือนที่คนอื่นมีกัน เลยเขียนมันแทนการ ได้ของเล่นซะเลย... จากนั้นผมถูกส่งตัวไปอยู่กับพ่อที่ ลำพูน พ่อผมทำโรงหนัง อยู่ที่นั่น ทุกเย็น...ผมจะได้เก้าอี้มุมที่ดีที่สุดของโรงหนัง พ่อบอกว่า จุดชมหนังที่ดีที่สุดคือ กลางโรงหนัง เพราะภาพ ที่เห็นจะพอดีเต็มตา เสียงที่มา ก็จะได้ยินแบบรอบๆตัว ช่วงนั้นได้ดูหนังไทยมากมาย เรื่องหนึ่งก็ดูซ้ำได้หลายรอบ ตอนนั้นผมเรียน ป.3 เวลาไปเรียนผมก็จะเล่าเรื่องหนังให้เพื่อนๆได้ฟัง เด็กต่างจังหวัดจะไม่ค่อยได้ดูหนังกัน ที่มา ดูหนังกันก็จะเป็นพวกผู้ใหญ่ที่มีตังกัน มันเป็นความสุขเล็กๆ ที่ผมได้แบ่งให้เพื่อนๆได้ร่วมรับรู้ เห็นหน้าเพื่อนแต่ละคน ที่ตั้งอกตั้งใจฟัง ผมก็ดีใจแล้วครับ ช่วงหนังเด็ดๆในยุคนั้น... ข้ามากับพระ เสือภูเขา ลูกสาวกำนัน ไอ้คลั่งทะเลโหด มหาหิน ใต้ฟ้าสีคราม คนภูเขา และอื่นๆอีกเพียบ... ในช่วงนั้น...เริ่มมีหนังฝรั่งเข้ามาฉายในบ้านเรา เรื่องแรก ประเดิมโรง มาในรอบมิดไนท์(00.00) ที่คนมาออรอดูกัน ตั้งแต่หัวค่ำเพื่อซื้อตั๋ว ซูเปอร์แมน บัตรหมดตั้งแต่1ทุ่ม มีเก้าเสริมเป็นเก้าอี้พับ วางเรียงต่อกันเต็มโรง ผมยืนดูใบปิดขนาดใหญ่ที่เป็นภาพเขียนทั้ง7แบบ อยากดูอยากเห็นมาก แต่พ่อสั่งห้ามไม้ให้ดู เพราะมันดึก คืนนั้นผมปีนหน้าต่างออกมา วิ่งอ้อมหลังโรงหลังไปขึ้นทาง ห้องฉาย...ก้มๆคลานๆผ่านห้องฉาย ไปซุกตัวอยู่ในห้อง ข้างๆ ซึ่งเป็นห้องของนักพากษ์ (ซูเปอร์แมนเสียงในฟิลม์) ในห้องพากษ์ต้องปิดไฟเป็นปกติอยู่แล้ว และมีหูฟังใหญ่ๆ แล้วจากนั้นก็เหมือนอยู่ในภวังค์ ซูเปอร์แมนสะกดผมนิ่ง ไปเลย เกิดมาไม่เคยเจอหนังแบบนี้ คน...บิน ได้...ฮูย ฉากที่ผมชอบมากๆ ตอนที่ซูเปอร์แมนบินมาหานางเอกที่ ระเบียงของตึกระฟ้า ร่างที่ค่อยๆร่อนถลาลงมา เท้าที่แตะ ลงพื้นและเดินไปสองสามก้าวตามแรงเฉื่อย แม้แต่ตอนที่ ยืนริมระเบียง หันมายิ้มนิดๆ แล้วทิ้งตัวลงไปตามแรงโน้ม ถ่วง ก่อนจะบินเชิดขึ้นไป มันติดตาจนถึงทุกวันนี้ เช้าตอนไปเรียน...ผมอยากเล่าให้เพื่อนๆได้ฟัง เพื่อนๆที่ มารอฟังทั้งขาประจำและขาใหม่ๆที่ชวนๆกันเข้ามา มีพวก ป.5ที่เคยไล่เตะผม ก็เข้ามาร่วมฟังด้วย...แต่ผมเล่าไม่ออก ผมเล่าไม่ได้ ผมไม่รู้จะหาคำอะไรมาเล่า มันจุกพูดไม่ออก ผมเลยเอาสมุดเรียนมาเขียนเป็นฉากๆให้เพื่อนได้ดู ไล่เป็น กรอบๆเรียงลงไป ไม่มีบทพูด ผมเขียนไปก็พากษ์ไป พอ จะจำได้ว่าใช้เวลา หลายวันกว่าจะเล่าจบ นั่นคงเป็นแรกๆเลยที่ผมเริ่มเขียนการ์ตูน ทั้งๆที่ไม่รู้จัก อาชีพนี้เลย วกกลับมาเมื่อผมเรียน ม.3 ผมก็เห็นหนังสือการ์ตูน ญี่ปุ่นออกมาวางขาย ผมยอมอดกินข้าวกลางวัน เพื่อซื้อ มาอ่าน และได้เริ่มรู้ว่า การ์ตูนญี่ปุ่นบางเรื่อง คนไทยก้คัด ลอกมาเขียนบ้าง เลยสนใจและคิดว่าน่าจะใช่กับหนทาง ที่ตัวเองหาอยู่ จบม.3ผมเลยไม่ได้ไปเรียนต่อที่ไหน เดิน เข้าหาสำนักพิมพ์ขอสมัครเป็นนักเขียนการ์ตูนเลย... แต่ตอนนั้น ไม่มีที่ไหนพร้อมจะทำการ์ตูนไทย ตอนนั้น อาจจะเป็นช่วงที่การ์ตูนไทยขาดหายไปก็ได้ เพราะเท่าที่ จำได้ ไม่มี ไม่เคยเห็นการ์ตูนไทยเลย มีการ์ตูนญี่ปุ่นออก มาเต็มไปหมด ผมเป็นเด็กจบม.3ใหม่ๆ ในขณะที่ไปสมัคร กับ พี่ดม แล้วก็ถูกส่งตัวไปฝึกงานกับพี่โต้ง มีคุณชายน้อย เป็นพี่เลี้ยงสอนแนะนำงาน มีพี่อ้อยเป็นคนเลี้ยงข้าว ได้ลง ไปช่วยงานอาร์ตเวิร์คนิดๆหน่อยกับพี่วุฒิ โห...คนระดับบิ๊ก ทั้งนั้นเลย แต่ก็ยังไม่ใช่จุดที่ผมอยากทำอยู่ดี พี่สาวที่เชียงใหม่ให้ผมขึ้นไปเรียนต่อ...ผมก็ไป... ที่นั่นพี่สาวผมทำกิจการเกี่ยวกับสื่อ มีห้องบันทึกเสียง มีการทำป้าย ทำสื่อโฆษณามากมาย ผมเลยได้ลองฝึก ได้ทำ ได้ช่วย ได้เรียนรู้ ผมได้ทำงานกับคนที่จบระดับมหาลัย ได้นั่งฟังตอนผู้ใหญ่ และลุกค้าประชุมวางแผนงาน มีการคิดหาแนวทางใหม่ๆ ได้ลองทำละครเวที เป็นหัวหน้าฝ่ายฉาก ได้พี่ๆนักศึกษา จากมหาลัยมาช่วยผม ผมก็เรียนรู้จากพี่เขา ได้เรียนทฤษฎี จากพี่ๆเขา ตอนนั้นอายุ17-18ปีได้ แต่ทุกวัน ที่ผมทำงาน ผมก็จะมีการเขียนงานแบบการ์ตูน ลงไปในงานด้วยทุกครั้ง ถ้าให้ผมออกแบบเองละก้อ เป็นแนวการ์ตูนหมด...แต่มันก็ไม่ใช้หนทางที่น่าจะเป็น จนกระทั่ง...ผมลงมากรุงเทพ มาค้นหาหนทางของตัวเอง ได้พบเพื่อนเก่า เขาอ่านนิยาย เขาแนะนำผมให้อ่านเรื่อง เพชรพระอุมา โดยปกติผมไม่ค่อยอ่านหนังสือเท่าไร ไม่ใช่ เพราะไม่ชอบ แต่จะเลือกอ่าน ผมได้อ่านงานแรกๆของ วินทร์ เลียววารินทร์ ด้วย(ผมพิมพ์จากความจำสมัยเด็กนะ ชื่อพี่เขา ผมอาจจะพิมพ์ผิด ต้องขออภัยครับ) การได้อ่านเพชรพระอุมา ก็คงรู้สึกไม่ต่างจากผู้อ่านหลายๆ ท่านที่ได้อ่าน ผมชื่นชมกับการผูกเรื่องต่อเรื่อง การวาง ประเด็นหลักในการท่องป่าผจญภัยที่แฝงไปด้วยกลิ่นไอ ของความรักระหว่างชายผู้ต่ำต้อยและหญิงผู้สูงศักดิ์ รวม ทั้งข้อมูลหลายละเอียดที่อัดแน่น อย่างผู้รู้จริง แบบว่าอ่าน ไปแค่เล่มเดียว คุณก็เดินเข้าป่าได้เลย ผมก็ได้แต่นอนฝัน นั่งรถก็ฝัน เห็นเป็นภาพ เห็นเป็นฉากๆ ลอยขึ้นมา มีคนอีกหลายคนที่ไม่เคยอ่านเรื่องนี้ ของดีๆ แบบนี้ น่ามีคนอ่านเยอะๆ แต่คนเราก็ชอบกันหลากหลาย ชอบอ่านหนังสือ ชอบดูหนัง ชอบฟังเพลง ชอบอ่านการ์ตูน ตอนนั้นผมอายุ19ปีแล้ว ไม่ได้เรียน ไม่ได้ทำงาน เริ่มทำ ตัวลอยไปกับลม แม่เลยให้ผมไปขายโอเลี้ยง เข็นรถ โอเลี้ยงมาที่อนุสาวรีย์ชัยฯ ตอน2ทุ่ม ขายจนถึงประมาณ เที่ยงคืน ก็เข็นกลับ ตอนขายของ ช่วงว่างผมก็จะขีดเขียน การ์ตูนจากเรื่องเพชรพระอุมาเก็บๆไว้ เป้นการออกแบบ คร่าวๆ แบบสนุกๆมือ... จากนั้นพวกพี่ๆที่เคยทำงานร่วมกันสมัยที่อยู่เชียงใหม่ ก้ลง มาทำงานที่กรุงเทพ เขาอยากจะทำหนังสือกลอน หนังสือ นิยายกัน แต่ยังหาอะไรมาพิมพ์ไม่ได้ มันยังไม่ชัดเจนพอ ผมเลยเสนอว่า เอาเพชรพระอุมา มาทำกันมั้ย เขียนเป็น การ์ตูน ช่วยๆกันทำ ผมโทรหา 13 ถามหาชื่อคุณอาพนมเทียน ตามหาจนรู้ชื่อ จริงและเบอร์โทร จึงได้โทรไปติดต่อคุณอาที่บ้าน ในขณะ ที่ผมเองก็แวบไปหาคุณอาเขาแล้ว คุณอาอนุญาติให้ผมเข้าไปพบได้ในตอนเย็น 6โมง แต่ จริงแล้วผมไปถึงแถวนั้นตั้งแต่3โมงเย็นแล้ว ก้เลยนั่งรอที่ หน้าบ้าน จนถึงเวลานัด คุณอาพนมเทียน ตามจริงคุณอาอายุมากกว่าพ่อผมอีก แต่ ด้วยความคมสัน บึกบึ่น และดูมีฐานะ จึงดูไม่แก่เลย คุณอาออกมาด้วยชุดสบายๆ สวมเสื้อซาฟารีสีน้ำตาล กางเกงขาสั้น มีผ้าขาวม้าคาดเอว แกเปิดประตูหน้าบ้าน ออกมาพอดี ผมเลยเข้าไปทัก กราบสวัสดี... คุณอาชวนผมเข้ามาในบ้าน ให้ผมนั่งรอ ตอนนั้นในบ้านไม่ มีใคร นอกจากผมกะคุณอา ไม่แน่ใจว่า คนรับใช้อยู่ไหน คุณอาเดินเข้าห้องทำงาน แล้วออกมาพร้อมกับแว่นตา และปืนพกเหน็บเอวมาด้วย สีออกจะวาวขนาดนั้น แอบยัง ไงก็เห็นน่ะครับ ผมไม่ได้รู้สึกกลัวนะครับ แค่ตะลึงที่ได้ เห็นบุคลิกของคุณอา เท่มากๆ เหมือนหนังไทยที่ผมเคยดู แล้วผมก็บอกเจตนาทั้งหมดให้คุณอาได้ฟัง...คุณอาเอง ก็อยากให้โอกาสเด็กอย่างผม เลยอนุญาติให้เอาเรื่องนี้ มาทำเป็นการ์ตูนได้ ผมเริ่มทำต้นฉบับเพชรพระอุมาเป็นการ์ตูน โดยไม่รู้เลยว่า การเขียนการ์ตูนจริงๆควรทำอย่างไร ตอนนั้นก็ลองหมด ทุกอย่าง ปากกาก็ใช้ อาร์ตเพนของรอตตริ่ง กระดาษอาร์ต มันขนาดใหญ่กว่าเอ4 สกรีนโทนแผ่นละ200กว่าบาท และ มีคนมาช่วยเขียนอีกราว5-6คน ตอนนั้นรู้สึกว่า ลายเส้นปากกา กับลายเส้นดินสอ มันขัดๆ แต่ก็พยายามเขียนให้ได้ต้นฉบับต่อเดือนเยอะที่สุด เท่าที่ จะทำกันได้ 192หน้าใช้เวลาประมาณ 1เดือนครึ่ง พอเขียนจบก็ส่งพิมพ์ อาร์ตเวิร์คมือนี่แหละครับ ตัดแปะ แล้วส่งพิมพ์ พอพิมพ์มาก็มาใส่ซองกันเอง เพราะทุนเรา น้อย แจกเทียนกันคนละเล่ม รนปิดปากถุงกันจนขอบตาดำ พิมพ์ไปได้สองเล่ม ได้เงินมาหมุนเวียนพอสมควร ก็มาติด ที่ต้องการที่จะทำหนังสือหัวใหม่ออกมาเพิ่ม ตอนนั้นผมยัง ไม่ค่อยเห็นด้วยกับในกลุ่ม เพราะงานที่ทำยังไม่นิ่งพอ ยัง ต้องใช้เวลาอีกนิด ในขณะที่ฝันของคนในกลุ่มก็ไม่รอแล้ว ยอมรับครับว่า...ตอนนั้นเด็กมากๆ 20-21ปี เด็กเกินไปกับ งานแบบนี้ รู้แค่เขียนการ์ตูนแบบปูๆปลา พิมพ์ก็ไม่ประสี ประสา การตลาดก็ให้สายส่งจัดการ สุดท้ายก็ต้องแยกกัน ในช่วงมีปัญหาอืมครืมกันในทีม ผมมีเขียนต้นฉบับตอนที่4 แล้วถึงช่วงที่ ดารินโดนงูเหลือมรัด รพินทร์เข้ามาช่วย และ โดนงูกัด ดารินใช้เสื้อชั้นในมาเป็นผ้าพันแผลห้ามเลือไว้ ช่วงนั้นเป็นช่วงเกณฑ์ทหารพอดี ผมต้องไปจับใบดำใบแดง ผมกลัวมากที่จะติดทหาร ผมกำลังจะสร้างฝันผมอยู่ ฝันที่ อยากเป็นคนเล่าเรื่อง ฝันที่อยากทำเรื่องนี้ให้เป็นการ์ตูน อย่างสมบรูณ์ ผมลองบนกับพระที่วัดไว้ว่า หากผมได้ทำเพชรพระอุมาต่อ ก็ขอให้ไม่ต้องติดทหาร แล้วก็รอดครับ ไม่ติด...แต่ท้ายสุด ทีมก็แตก ช่วงนั้นมีผู้ใหญ่ในวงการโฆษณาสนใจ ติดต่อมา เรียกเข้าไปพบ และหาทางจะช่วย ผมเลยพาไปพบกับ คุณอาที่บ้าน เพื่อปรึกษาหาทางที่จะทำเพชรพระอุมาตัวนี้ ต่อไป แต่พอเปลี่ยนบุคคลที่จะมาทำ จากเด็กคนหนึ่งที่เคยถูกให้ โอกาส มาเป็นระบบธุรกิจ มีการเจรจาเงื่อนไข ข้อตกลง ผมเองก็เหมือนไปอยู่วงนอกของการสนทนาแล้วครับ คง ทำได้แค่ นั่งฟัง นั่งรอผลสรุปจากทั้งสองฝ่าย... ผลที่ได้มาก็คือ ไม่ได้ทำต่อครับ ผมเองก็เจ็บใจตัวเองที่ นั่งอยู่ตรงนั้นแท้ๆ กลับทำอะไรไม่ได้ พูดอะไรไม่ได้ มันมีแค่...อยากทำ อยากทำๆ...ดังอยู่ในหัว จากนั้นก็พยายามที่จะเขียนเรื่องใหม่ โดยมีผู้ใหญ่ในวงการ ที่มีพระคุณคนนั้น คอยให้การสนับสนุน ได้ให้งานทำ เป็นงานภาพประกอบลงในนิตยสาร แต่ใจผมก็ไม่ได้อยู่ ตรงนั้นเลย... สิ่งที่ผมเรียนรู้จากการได้เขียนเพชรพระอุมา การได้อ่าน การนำมาตีความ การวิเคราะห์ การหาข้อมูลเพิ่ม มันสอน ให้ผมได้รู้ว่า หากผมจะเล่าเรื่องอะไรสักเรื่อง ผมต้องรู้จริง ไม่ต้องถึงกับรู้มาก แค่รู้จากข้อมูลจริง ได้ลอง ได้สัมผัส ให้เกิดมุมมองใหม่ๆ มาเล่า....แล้วผมก็คิดว่า... มันถึงเวลาที่ผมน่าจะเล่าเรื่องที่ตัวเองสร้างสักที จากนั้นผมก็เริ่มเขียนการ์ตูน โดยเริ่มที่การ์ตูนเล่มละบาท จนมาถึงทุกวันนี้... โดยที่ เพชรพระอุมา ของคุณอาพนมเทียน การทำงาน สร้างนิยายเรื่องนี้ขึ้นมา ตลอดเวลา 25ปี  ความเป็นตัวตน ของนักเขียนจองคุณอา จุดยืนในการคิด การทำงาน ก็ยังเป็นเรื่องที่ผมใช้เป็นแนวทางในการทำงานของผมมาโดยตลอด โดยคิดอยู่ในใจลึกๆว่า เด็กคนนั้น เด็กบ้าๆคนหนึ่ง ที่เดิน เข้าไปขอโอกาส ขอโอกาสที่จะได้ทำตามความเชื่อ คนนั้น มันได้เดินเลยจากผมไปนานแล้ว... มีแต่ชายวัยกลางคน วัย37ปี ที่ทำอะไรอย่างกล้าๆกลัว ล้มลุกคลุกคลานคนนี้ ที่เดินตามไม่ทัน ได้แต่ร้องตะโกนให้ เด็กบ้าๆคนนั้น ...กลับมา ขออภัยด้วยครับ ที่ใช้เนื่อที่ตรงนี้พิมพ์เสียยืดยาว หวังว่าหลายๆคนที่เคยสงสัยกับการ์ตูนเรื่องนี้ ที่อยู่ดีๆก็ไม่ได้พิมพ์ต่อ ก็คงพอจะเติมข้อมูลในช่วง เวลาที่ขาดหายไปได้ ขอบคุณครับ ที่กล่าวถึงกัน... ตาโปน ชัยยัณต์ สุยะเวช จากคุณ : tap1 - [ 24 ส.ค. 49 16:22:56 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ..... จากคุณ : แหงนมองดูดาวอันสูงส่ง - [ 24 ส.ค. 49 16:24:57 ]

ความคิดเห็นที่ 19 โอ พี่ตาโปน มาเองเลย ขอบคุณสำหรับบทความที่พี่เขียนมาให้อ่านกันนะครับ พี่ยอดเยี่ยมมากๆ ครับ แต่ยังไงผมก็อยากให้พี่เขียนเพชรพระอุมาต่อไปนะครับ ถึงแม้ว่ามันจะยากมากๆ  ในโลกแห่งกระแสธุรกิจอย่างนี้ ... จะติดตามอ่านผลงานของพี่ต่อไปนะครับ .... ขออนุญาตินำภาพเพชรพระอุมาที่พี่วาดมาให้เพื่อนๆได้ดูกันนะครับ ... จากคุณ : แหงนมองดูดาวอันสูงส่ง - [ 24 ส.ค. 49 16:38:40 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ..... จากคุณ : แหงนมองดูดาวอันสูงส่ง - [ 24 ส.ค. 49 16:42:15 ]

ความคิดเห็นที่ 21 รูปสุดท้ายครับแล้วครับ จากคุณ : แหงนมองดูดาวอันสูงส่ง - [ 24 ส.ค. 49 16:48:23 ]

ความคิดเห็นที่ 22 มาชื่นชมผลงานด้วยค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ที่เล่าสู่กันฟัง โดยคิดอยู่ในใจลึกๆว่า เด็กคนนั้น เด็กบ้าๆคนหนึ่ง ที่เดิน เข้าไปขอโอกาส ขอโอกาสที่จะได้ทำตามความเชื่อ คนนั้น มันได้เดินเลยจากผมไปนานแล้ว... มีแต่ชายวัยกลางคน วัย37ปี ที่ทำอะไรอย่างกล้าๆกลัว ล้มลุกคลุกคลานคนนี้ ที่เดินตามไม่ทัน ได้แต่ร้องตะโกนให้ เด็กบ้าๆคนนั้น ...กลับมา ซึ้งอ่า มองตัวเอง กับความฝันของตัวเอง กับชีวิตของตัวเอง ถอนใจหนึ่งเฮือก สองเฮือก สามเฮือก จากคุณ : =p o o k p u i= - [ 24 ส.ค. 49 17:14:41 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เข้ามาชื่นชมผลงานของคุณตาโปนค่ะ เคยไปขอลายเซ็นด้วย ยังเก็บภาพ หาญ ที่คุณตาโปนวาดให้อยู่เลย =D อ่านประวัติแล้วประทับใจมากค่ะ  ถ้าจะวาดเพชรพระอุมาอีกเมื่อไหร่ก็รอซื้ออยู่นะคะ จากคุณ : Froggie - [ 24 ส.ค. 49 17:15:30 ]

ความคิดเห็นที่ 24 แต่พอเปลี่ยนบุคคลที่จะมาทำ จากเด็กคนหนึ่งที่เคยถูกให้ โอกาส มาเป็นระบบธุรกิจ มีการเจรจาเงื่อนไข ข้อตกลง ผมเองก็เหมือนไปอยู่วงนอกของการสนทนาแล้วครับ คง ทำได้แค่ นั่งฟัง นั่งรอผลสรุปจากทั้งสองฝ่าย... ผลที่ได้มาก็คือ ไม่ได้ทำต่อครับ ผมเองก็เจ็บใจตัวเองที่ นั่งอยู่ตรงนั้นแท้ๆ กลับทำอะไรไม่ได้ พูดอะไรไม่ได้ มันมีแค่...อยากทำ อยากทำๆ...ดังอยู่ในหัว อ่านแล้วสะเทือนใจมากๆ ทำความเข้าใจเรื่องราวและความเป็นไปแล้วเศร้ามากๆ เวลาที่ความฝันมันสวนทางกับความจริง แล้วเจ้าของฝันได้แต่พูดไม่ออก บอกไม่ถูก ถ้าย้อนอะไรกลับไปได้ ถ้า...ถ้า... และ ถ้า... อ่านแล้วเศร้าจริงๆ นั่นแหละ T_T จากคุณ : =p o o k p u i= - [ 24 ส.ค. 49 17:22:58 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เคยไปค้นๆ ในลังหนังสือ ของ น้า ไปเจอ เล่ม2 เข้า 1 เล่มครับ งึมๆ @_@ จากคุณ : zearaz - [ 24 ส.ค. 49 18:10:59 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ดิฉันก็เคยอ่านคะ เสียดายที่ตอนนั้นยังเด็กเลยไม่มีเก็บไว้ ยังจำได้ถึงตอนนี้ว่า เรื่องนี้สนุกมากๆ (แต่ตอนนั้นยังไม่ได้อ่านฉบับนิยายนะคะ) ติดตามผลงานคุณตาโปนมาจากเรื่องนี้เลย จนถึงตอนนี้ก็ยังซื้องานคุณตาโปนอยู่ (เว้นตอนที่ไปวาดแร็ค....เผอิญว่าไม่ได้เล่น) ถ้ามีโอกาสกลับมาเขียนเรื่องนี้ใหม่ ก็ยินดีสนับสนุนเต็มที่ค่ะ จากคุณ : Koalanui - [ 24 ส.ค. 49 18:41:06 A:58.9.127.61 X: TicketID:104668 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ผมขออนุญาตคุณตาโปน นำความเห็นของพี่เข้าไปในห้องย่อยเพชรพระอุมาให้แฟนๆ ได้อ่านกันนะครับ   บอกได้คำเดียวว่าพี่สุดยอดมากครับ... ผมโพสต์ในกระทู้นี้ครับ... http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A4652239/A4652239.html ------------------------ แก้ไขเมื่อ 24 ส.ค. 49 21:10:13 จากคุณ : ~ก้านกฤษณา~ - [ 24 ส.ค. 49 20:53:58 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เอ๊ย พี่ใหญ่... สามสิบเจ็ดนี่ กลางคนแล้วเหรอครับ ฝรั่งเค้ายังบอกเลยว่า ชีวิต เริ่มต้นเมื่อ สี่สิบ ยังมีเวลาอีกนานครับ ยังมีเวลาอีก ยังมีเวลาที่จะเรียกเด็กคนนั้นกลับมาอยู่ครับ วันนี้อาจจะยังไม่มา เพราะเสียงยังไม่ดังพอ แต่ พี่ครับ เด็กคนที่เคยช่วยพี่ลงเส้นสปีดคนนั้นยังอยู่กับผมนะครับพี่ ผมยังเชื่ออยู่ลึกๆ ครับ ว่า ไม่มีใครวาดเพชรพระอุมาได้ดีกว่าพี่แน่นอน พี่เชื่ออย่างที่ผมเชื่อหรือเปล่าล่ะครับ ผมจะรอวันนนั้นครับ จากคุณ : ก๊าบเป็ด - [ 24 ส.ค. 49 21:34:52 ]

ความคิดเห็นที่ 29 มาดูครับ . จากคุณ : ขุนไกรครับผม - [ 24 ส.ค. 49 21:53:16 ]

ความคิดเห็นที่ 30 แม้จะเขียนการ์ตูนเพชรพระอุมาออกมาแค่ 2 เล่ม แต่นั่นเป็นจุดเริ่มต้นให้ดิฉันที่ตอนนั้นอยู่ ม.ต้น หันมาอ่านเพชรพระอุมาอย่างจริงจังค่ะ ^^ ชื่นชมผลงานจากใจจริง ตอนนี้การ์ตูนเพชรพระอุมา 2 เล่มนั้น ดิฉันก็ยังเก็บรักษาเอาไว้อย่างดีค่ะ (ซื้อไว้ 2 ชุดเลยด้วย) จากคุณ : ซีเรีย - [ 24 ส.ค. 49 22:44:56 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ดาริน จากคุณ : เพลงดวงดาว - [ 24 ส.ค. 49 23:19:22 ]

ความคิดเห็นที่ 32 อ่านแล้วซึ้งจริงๆ ทั้งบทความของพี่ตาโปนและของเพื่อนๆที่เขียนตอบกันมา ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไรก็ขอให้เป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับทุกคนค่ะ จากคุณ : Grandpa gone wild (Grandpa gone wild) - [ 25 ส.ค. 49 11:44:24 ]

ความคิดเห็นที่ 33 จริงๆ ล่าสุดนี่มีโอกาสได้เก็บการ์ตูนเรื่องไกรทอง ของคุณตาโปนจนครบชุด รู้สึกทึ่งกับภาพวาดและรายละเอียดของตัวการ์ตูน ดูราวกับมีชีวิตจริงๆ พลิ้วดีครับ โดยเฉพาะพญาจระเข้ชาละวัน เป็นครั้งแรกครับ ที่ได้เห็นภาพชาละวันเต็มตัวตอนใต้น้ำ ขนงี้ลุกซู่ เผอิญเป็นคนชอบจระเข้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ซึ่งส่วนตัวแล้วคิดว่าเป็นพญาจระเข้ที่ผมว่าสวยและดูน่าเกรงขามที่สุดเท่าที่เคยมาเห็นทีเดียวละครับ ยังรู้สึกเสียดายว่าเขียนเรื่องมาจบเร็วไปหน่อย  น่าจะได้สัก 20 เล่ม ยังไงขอให้สร้างสรรค์งานที่มีคุณภาพแบบนี้ออกมาอีกเรื่อยๆ นะครับ จากคุณ : โยโยมัส - [ 25 ส.ค. 49 15:48:50 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ขอบคุณพี่ตาโปนครับ... ผมอ่านการ์ตูนของพี่แทบทุกเรื่องเลยนะ... ที่เก็บไว้ครบชุดก้อมี... ตะกร้อ, หาญ...สู้ผีนรก, ลูกไม้, แล้วก้อไกรทองอ่ะนะ... อยากให้มีการ์ตูนของพี่รวมเล่มออกมาอีกจัง... จากคุณ : MrBirdman - [ 25 ส.ค. 49 22:34:40 ]

ความคิดเห็นที่ 35 อิอิ ตอนนั้นติดอ่านหลายเรื่องเลยค่ะ แต่หาซื้อไม่ได้ แบบว่าขาด ๆ หาย ๆ เลยโทรไปตามเบอร์ที่ลงไว้ เจอพี่สาวหรือว่าเพื่อนร่วมงานคุณตาโปนด้วยล่ะ แล้วน้องชายเราเค้าชอบมาก แต่ให้คุยเองมันไม่ยอมคุยนะ มันเขิล... พี่เค้ายังถามเลยว่าคุยกับเค้ามั้ย คุณตาโปนก็อยู่แถวนั้นตอนนั้น แล้วน้องชายมันวิ่งหนีไปเลย แต่พอวางสายแล้ววิ่งกลับมาถามให้เล่าให้ฟัง...ได้คุยกับคุณตาโปนป่าว... ก็สี่ห้าปีแล้วล่ะค่ะที่โทไป จริง ๆ จะถามว่าซื้อที่ไหนน่ะแหล่ะค่ะ เพราะหาซื้อยากและไม่ครบเลย ตอนนั้น ไม่ได้โทไปรบกวนนะแบบเหมือนคลั่งดารานะคะ อ่านมาหลายเรื่องแล้วค่ะ เนื้อเรื่องสนุกและรูปสวยมาก ๆ โดยเฉพาะโลเกชั่น ละเอียดมาก ๆ แต่การแสดงออกสีหน้าจะน้อยไปหน่อย เหมือนคนจริง ๆ คือเราเป็นพวกชอบการ์ตูนแบบเวอร์หลุด ๆ หน่อยอ่ะค่ะ เลยคิดว่าบางอารมตัวละครในเรื่องน่าจะทำสีหน้าเว่อ ๆ กว่านั้น แต่โดยรวมแล้วชอบทุกเรื่องค่ะ ที่สำคัญที่สุด อ่านแล้วรู้สึกสนุกเพราะว่าเรื่องราวและตัวละครเป็นเรื่องในไทยค่ะ เป็นเรื่องราวใกล้ตัวเรา เหมือนดูหนังไทย ประมาณนั้นค่ะ จะไปหาเพชรพระอุมาอ่านสักหน่อยแล้วเนี่ย ขอให้ผลิตงานดี ๆ ออกมาเยอะ ๆ นาค๊าคุณตาโปน จากคุณ : เหมียว - [ 26 ส.ค. 49 10:26:01 A:124.183.200.20 X: TicketID:098609 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ดีใจจังที่คุณตาโปนอายุ 37 แสดงว่าผมคงได้เห็นผลงานดี ๆ จากคุณตาโปนอีกนานเลย จากคุณ : Some-One - [ 26 ส.ค. 49 14:10:16 ]

ความคิดเห็นที่ 37 อย่าพูดอะไรเศร้าๆแบบนั้นมาเลยนะคะ พี่เป็นคนทำให้หนูรู้สึกว่า ไทคอมมิคสนุก ทั้งๆที่ทุกวันนี้หนูก็ยังรู้สึกว่าการ์ตูนในเล่มนั้น อ่านแล้วก็ยังไม่ถึงกับสนุก อยากติดตามเล่มต่อไปเลยซักที จะหงุดหงิดมากมาย ที่ว่าไมไม่มีงานที่ผู้หญิงอ่านละสบายๆรู้สึกสนุกไปด้วย เล่มล่าสุดที่ซื้อก็ยังคงเป็นงานจำพวกปรัชญา สัจธรรม ทั้งที่เราเป็นคนอ่านแนวนี้ แต่อ่านละเข้าไม่ถึงเลย 10ปีก่อนเป็นไง ตอนนี้เนื้อหาในเล่มก็เป็นงั้น แต่สมัยเรื่องตะกร้อ ของพี่ทำให้รู้สึกอยากให้หนังสือเล่มนั้นออกเล่มใหม่มาเร็วๆ พอเรื่องนี้จบ - -" ก็เหมือนอะไรๆขาดหายไป หลังๆไม่ได้ตามการ์ตูนไทยทุกชนิดแล้ว ตอนนี้มามองตัวเองอิจฉาตัวตนเราเมื่อ10ปีก่อนจัง ที่วิ่งตามกลุ่มการ์ตูนไปงานต่างๆ กลายเป็นตอนนี้ที่กล้าๆกลัวๆเหมือนที่พี่พูดข้างบน ส่วนกลุ่มการ์ตูนที่รู้จักทุกคนสมัยนั้น ชื่นชมพี่มากค่ะ อายุพี่ยังไม่เยอะ ยังติดตามกันได้อีกนานเลย จะเป็นกำลังใจให้นะคะ ^^ จากคุณ : kisara (kisara) - [ 28 ส.ค. 49 00:59:20 ]

ความคิดเห็นที่ 38 มีการ์ตูนพี่เกือบทุกเรื่องครับ อยากให้ออกเเรื่องใหม่อีกจริง เพชรพระอุมาตอนนี้ก็วาดไ่มได้เหรอครับพี่  ลองติดต่อกันดู ลุงพนมแกจะใจอ่อนบ้างไหมหนอเพราะนิยายเพชรพระอุมาแกผมก็อ่านไปไม่ต่ำกว่า 8 รอบ(เรื่องจริง)ในเวลาไม่เกิน 10 ปีนี้ ยังรอครับพี่ ยังรอ จากคุณ : โจ๋งครึ้ม - [ 28 ส.ค. 49 19:43:52 ]