ชอบมาก ห้ามพลาด (1 คน)
	ชอบ (0 คน)
	เฉยๆ (0 คน)
	ไม่ชอบ (0 คน)
	ไม่ชอบมาก เสียดายตังค์ (0 คน)
	จำนวนผู้ร่วมโหวตทั้งหมด 1 คน

	100.00%
	0.00%
	0.00%
	0.00%
	0.00%

... เลือกอ่านเรื่องนี้พร้อมรูป + อ่านความเห็นอื่นๆ + เชิญชวนผู้อ่านมาร่วมแสดงความเห็นเพิ่มเติมที่ http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=aorta&month=09-2006&date=28&group=1&blog=1


... ผมเสียดายเป็นอย่างยิ่งที่หนังเรื่องนี้ จะเข้าโรงแบบเงียบๆ และ ลาจากโรงหนังไปอย่างเงียบๆ จนดูเหมือนว่าทีมการตลาดของคนนำเข้าหนังเรื่องนี้จะไม่ได้ทำงานทำการบ้านอะไรเลย เพราะหนังเข้าอย่างเงียบงันเหมือนหนังผิดกฎหมาย ผมรู้ได้ก็จากคุณบลูยอชต์ที่มาบอกไว้ในหน้าแรกของ บล็อก ก่อนจะเห็นโปรแกรมในหน้าหนังสือพิมพ์

... น่าเสียดาย เพราะนี่เป็นอีกหนึ่งหนังรางวัลจากประเทศฝรั่งเศส ที่ดี และ มีคุณค่า ดูง่าย ดูสนุก อีกเรื่องหนึ่ง

จริงอยู่ หนังใช้เนื้อที่แค่สองสามบรรทัดก็สามารถเล่าหนังเรื่องนี้ได้จบ

เพราะเนื้อเรื่องมีอยู่แค่ว่า

"คุณแม่ยังสาวคลอดลูก พาลูกกลับมา แม่กับพ่อยังรักกัน แต่วันหนึ่ง คนพ่อเอาลูกไปขาย คนแม่ช็อคปางตาย คนพ่อไปเอาลูกคืน คนแม่โกรธ คนพ่อไปวิ่งราว -จบ-"

...ภายในเรื่องย่อสองบรรทัด หากดูแบบเอาเนื้อเรื่อง ก็อาจรู้สึกว่าไม่มีอะไร แต่ ในความน้อยของเนื้อหา หนังกลับเต็มไปด้วย ฝีมือในการเล่าเรื่อง การแสดงในระดับยอดเยี่ยม และ การสะท้อนสังคมที่น่าชื่นชม และ ทำให้หนังที่ดูเหมือนจะน่าเบื่อเรื่องนี้ ไม่รู้สึกเบื่อเลยแม้แต่น้อย

ครึ่งแรกของหนัง ให้ความสำคัญกับตัวละครสามคน นั่นคือ Bruno , Sonia และ เด็กทารกแรกเกิด

...หลังจากคลอดลูก Sonia พาลูกกลับออกมาจากโรงพยาบาลมาหา Bruno ผู้เป็นพ่อ ทั้งคู่ยังเป็นวัยรุ่นที่ยังคิดยังเล่นอะไรเหมือนเด็ก Bruno ทำมาหาเลี้ยงชีพด้วยการลักของไปขายโดยอาศัยเด็กๆไปขโมยมา

Bruno ไม่ได้มีทีท่ารู้สึกดีอกดีใจกับลูกคนนี้ แต่ เขาก็ไม่ได้มีทีท่ารังเกียจหรือต่อต้าน จนวันหนึ่งคนกลางที่ติดต่อรับซื้อสินค้าของโจรจากเขา ให้ข้อเสนอว่า เขาสามารถเอาเด็กคนนี้ไปขายต่อให้กับครอบครัวที่พร้อมจะจ่ายและดูแลได้

...ครั้นพอถึงครึ่งหลัง เนื้อหาของหนังก็พลิกผันไป เพราะ เด็กทารกคนนี้ แทบจะถูกตัดออกจากตัวหนังไป ตัวละครที่มีบทบาทสำคัญเหลือเพียงคนเดียวนั่นคือ Bruno ที่ต้องหาทางเอาตัวรอดจากกลุ่มมิจฉาชีพที่ตามทวงหนี้จากเขา ในขณะที่เขานั้นก็ถูกคนรักตัดขาดความสนใจ

... เราจะพบว่าแม้ครึ่งหลัง เด็กทารก จะหมดบทบาทไป แต่ The child ตามชื่อเรื่องไม่ได้หายไปไหน เพราะ แท้จริงแล้วตัวละครเอกในหนังเรื่องนี้คือ ความเป็นเด็ก ในตัว Bruno ที่ไม่ยอมโตตามวัย

... ภาพของพ่ออย่าง Bruno ใน L'Enfant สามารถนำไปซ้อนทับ ภาพของแม่ใน Nobody Knows นั่นคือ ภาพของคนเป็นพ่อเป็นแม่ที่อยู่ในช่วงวัยรุ่น และ ยังไม่โตเพียงพอที่จะมีความสามารถเป็นพ่อหรือแม่ใคร หรืออาจกล่าวได้ว่า กายพร้อมแต่ใจไม่พร้อม

แม่ใน Nobody Knows ที่รักลูกได้ แต่ เลี้ยงลูกไม่ได้ และ ไม่ได้เติบโตพอที่จะเสียสละชีวิตส่วนตัวให้กับความเป็นแม่ มีผลให้ลูกตัวเองกลายเป็น เด็กที่ถูกทอดทิ้ง หรือที่เรียกกันว่า Neglected child และ เด็กกลุ่มนี้ก็จะตามมาด้วยปัญหาทั้งทางสุขภาพกาย สุขภาพจิต และ บางส่วนก็เสียชีวิตไปโดยที่ไม่มีใครสนใจ

ส่วนพ่อใน L'Enfant ก็แทบจะไม่ต่างกันนัก เพราะ Bruno กับ เด็ก ไม่ได้เกิดความผูกพัน (attachment) ในแง่ พ่อ-ลูกแม้แต่น้อย เด็กคนนี้เป็นเพียงวัตถุหนึ่งในสายตา Bruno

เขาไม่ได้เกิดความผูกพันกับเด็กในฐานะพ่อ หนังได้บอกคนดูตั้งแต่ฉากแรกแล้วว่า เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ตัวเขาเองมีบทบาทพ่อเข้ามาเพิ่มในชีวิต ผ่านบทสนทนาที่ว่า เขาไม่เคยเข้าไปเยี่ยมลูกเมียเลยนับตั้งแต่ Sonia เข้ารพ.เพื่อคลอดลูก และ วันที่ Sonia พาลูกมาให้เขาเชยชม แววตาท่าทางเขาแสดงออกชัดเจนว่า เขาเห็น ลูกตัวเอง ไม่ต่างอะไรจากวัตถุชิ้นหนึ่งหรือตุ๊กตา เขามัวแต่ให้ความสนใจกับงานตรงหน้าโดยไม่ได้เกิดความรู้สึกสนใจใยดีลูกตัวเอง

ลูกของเขา มีความหมายเพียง สินค้าที่ใช้แลกเงินเวลาเข็นรถเข็นไปตามถนน

ลูกของเขา มีค่าเพียงเงินก้อนหนึ่งที่จะใช้ไปวันต่อวัน

...หนังแสดงตัวตนเขาได้ชัดขึ้นจากประโยคที่เขาบอก Sonia ด้วยความงุนงงที่เห็นเธอโกรธเมื่อเขาขายลูกไป ว่า เขาผิดอะไรที่ทำเช่นนี้ เขาคิดว่า อย่างมากเธอก็มีลูกคนใหม่ได้


ตัวละคร Bruno เป็นตัวละครที่ผมมองว่าน่าสนใจมาก เมื่อเทียบกับหนังหลายเรื่องที่ได้ดูในเดือนสองเดือนนี้ รู้สึกว่ามีตัวละครที่มีรายละเอียดที่น่าสนใจหลายคน ไม่ว่าจะเป็น ตัวละคร Romain Duris จาก The Beat That My Heart Skipped / สามตัวละครหลักจาก The King and the Clown ฯลฯ

ตัวละครเหล่านี้มีมิติและตัวหนังก็ทำให้ตัวละครเหล่านี้มีความน่าสนใจติดตาม และ ทำให้คนดูอยากรู้จักพวกเขามากยิ่งขึ้น

... L'Enfant (The child) ทำให้ผมต้องลุ้นตลอดว่า ตกลง Bruno เป็นคนเช่นไร? และ บทสรุปสุดท้ายของ Bruno จะเป็นอย่างไร?

สิ่งหนึ่งที่เราสรุปได้ชัดเจนได้ตั้งแต่ตอนต้นคือ ไม่ใช่แค่ ความเป็นพ่อทีไม่ได้กำเนิดขึ้นมาในตัว Bruno แต่ ความเป็นเด็กของ Bruno ก็ยังคงอยู่โดยไม่ได้โตตามตัว ส่งผลให้เขาเหมือนวัยรุ่นที่ขาดวุฒิภาวะ(immaturity) และ ความเป็นวัยรุ่นที่ไร้เข็มทิศ คิดอะไรไม่เป็น ใช้ชีวิตวันต่อวันโดยไม่มีอนาคต

หนังสื่อสารตรงนี้อย่างชาญฉลาดโดยไม่ได้บอกโต้งๆผ่านคำพูด แต่ แสดงออกมาจากการกระทำ เช่น

- ฉากที่เขากับ Sonia เล่นกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันข้างทางห่างออกไป ทิ้งลูกอายุไม่กี่วันไว้หลังรถเปิดประทุนเพียงลำพัง

- ฉากที่เขามีเงินอยู่ 200 ก็ใช้ซื้อของที่อยากได้ 200 ทั้งที่ของนั้นไม่ได้มีความจำเป็น แล้วเมื่อเงินหมด ก็ไม่รู้จะหาทางออกอย่างไรนอกจากไปทำงานผิดกฎหมายหาเงินต่อไปวันๆ

ภาพส่วนนี้ของ Bruno เราเดินไปในสังคมไทยก็พบได้มากมาย โดยเฉพาะกลุ่มวัยรุ่นในสถานบ้านพินิจ หรือ วัยรุ่นที่ทำผิดกฎหมายเป็นประจำ

...คำถามคือ วัยรุ่นเหล่านี้ หรือ Bruno เป็น คนเลวร้ายหรือไม่ ศีลธรรมในตัวพร่องสึกหรอไปหรือเปล่า ครึ่งแรกของหนังตั้งคำถามที่น่าสนใจนี้ไว้ผ่านความสงสัยในพฤติกรรมของ Bruno

ในขณะที่ครึ่งหลังซึ่งเป็นเรื่องราวของ Bruno มาเฉลยให้คนดูได้รับรู้ว่า เขาไม่ใช่คนชั่ว เขายังมีศีลธรรม(Superego) แต่สิ่งที่เขาขาดไปคือ เข็มทิศในตัวที่จะบอกว่าชีวิตต้องเดินทางไปเช่นไร และ เมล็ดพันธุ์ของสามัญสำนึกที่ไม่ได้ถูกปลูกฝังมา

การตัดสินใจในครี่งหลังระหว่างเขากับ Steve เด็กที่เป็นลูกน้องลักข้าวของ บ่งบอกว่า ในระดับหนึ่งเขายังคิดเป็น ยังรู้ว่าอะไรควรทำไม่ควรทำ เพราะ สำหรับ เขากับ Steve มีความผูกพันเกิดขึ้น อาจเป็นเพื่อนร่วมงาน รุ่นพี่รุ่นน้อง ไม่ฐานะใดก็ฐานะหนึ่ง ในขณะที่ระหว่างเขากับลูก นั้นไม่มีความรู้สึกตรงจุดนี้

...ความไม่มีพ่อของ Bruno และ สูญเสียแม่ไปให้คนอื่น ในระดับจิตใต้สำนึกอาจส่งผลให้เขารักและเชิดชู Sonia ที่มาชดเชยในบทบาทแม่ที่สูญเสียไป ไม่น่าแปลกใจว่า ทำไมเขาถึงกับยอมคุกเข่ากอดขาเธอเพื่อขอให้เธอกลับมา และ เขาพร้อมทำทุกอย่างเพื่อให้เธอมีความสุข

ความรักของเขาที่มีต่อ Sonia เป็นความรักที่จริงใจ มิได้หวังผลตอบแทน น่าเสียดาย ที่มันเป็นเหมือนความรักของเด็กตัวเล็กๆคนหนึ่งที่ติดแม่ และ ไม่ได้โตเพียงพอที่จะเป็น คนรัก และ เป็นพ่อของลูก

น้ำตาของ Bruno ในตอนท้ายที่พรั่งพรู จะมีต่อไปในโลกใบนี้ กับ เด็กหลายคนที่ไม่รู้ว่าอะไรคือความผิดชอบชั่วดี เขาไม่ใช่คนชั่วร้ายที่ขาดศีลธรรม แต่ เขาแค่ทำในสิ่งที่ดีที่สุดเท่าที่ สามัญสำนึกที่มีในตัวเขาจะบอกให้ทำได้เท่านั้นเอง

เหมือนกับ ที่ Bruno ร้องขอการให้อภัย ทั้งที่เขาเองไม่รู้ตัวว่าเขาทำผิดอะไร เขาแค่รู้ว่า เขาผิดต่อ Sonia

เขาสำนึกผิดจริงที่ทำให้ Sonia เสียใจ แต่ เขาไม่ได้รู้ตัวเลยว่า การขายลูก นั้นมันผิดถูกอย่างไร เพราะความเป็นพ่อไม่ได้ก่อเกิดขึ้นในตัว ความรับผิดชอบไม่มี และ ความเป็นเด็กที่ยังคิดอะไรไม่เป็น

ความไม่พร้อมของคนที่จะเป็นพ่อแม่คน ก่อปัญหาสังคมหมักหมมรุ่นต่อรุ่น เพราะคนที่ไม่ได้รับความรักตั้งแต่เล็ก เมื่อโตขึ้น ก็ยากที่จะรู้จักรักและผูกพันกับคนอื่น และ ก็จะส่งต่อคนอย่าง Bruno รุ่นต่อรุ่นในอนาคต หากสังคมหรือผู้มีความรับผิดชอบละเลยที่จะเข้ามาช่วยเหลือ

การแก้ปัญหาไม่ใช่การปรับพฤติกรรม แต่คือ การที่จะทำให้เด็กวัยรุ่นเติบโตมาพร้อมกับ EQ ที่ดี มีคุณธรรม และ รู้จักผิดชอบชั่วดี


(มีต่อ)