เกรด A -> 9-10 คะแนน (0 คน)
	เกรด B -> 7-8 คะแนน (2 คน)
	เกรด C -> 5-6 คะแนน (2 คน)
	เกรด D -> 3-4 คะแนน (0 คน)
	เกรด E -> 1-2 คะแนน (1 คน)
	จำนวนผู้ร่วมโหวตทั้งหมด 5 คน

	0.00%
	40.00%
	40.00%
	0.00%
	20.00%

เวลา 20.00 น. ของวันที่ 11 กันยายน ตามเวลาในไทย ... เวลานั้น ผมกำลังกลับบ้าน หลังจากเพิ่งไปส่งญาติขึ้นรถทัวร์ที่หมอชิต 2
เวลา 8.00 น. ของวันที่ 11 กันยายน ตามเวลาในอเมริกา ... เวลานั้น คือ ช่วงเช้าที่คนในนิวยอร์ก กำลังเดินทางไปทำงานกันอย่างพลุกพล่านเป็นเรื่องปกติ ทุกอย่างล้วนไม่สัญญาณใดๆที่จะบ่งบอกว่ากำลังเกิดอันตราย

เวลา 20.30 น. ของวันที่ 11 กันยายน ตามเวลาในไทย ... เวลานั้น ผมกำลังนั่งฟังข่าวทางวิทยุ ข่าวสุดท้ายที่วิทยุรายงาน เป็นข่าวด่วน ที่มีผู้สื่อข่าวรายงานว่า "ขณะนี้ ได้มีเครื่องบินลำหนึ่งพุ่งชนตึกเวิล์ดเทรดเซ็นเตอร์..."
ผมถึงกับงง และก็คิดไปเองว่า มันกำลังเกิดขึ้นที่บ้านเราแหง  
เวลา 8.30 น. ของวันที่ 11 กันยายน ตามเวลาในอเมริกา ... ตึกแรกใน 2 ตึกแฝดของ WTC ที่นิวยอร์ค โดนเครื่องบินพาณิชย์ลำหนึ่งชนเข้าอย่างจัง ไปที่ฉงนงงงันของคนทุกคนที่อยู่เบื้องล่างบนถนน ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
ทำไมเครื่องบินโดยสารถึงได้บินมั่วมาอยู่ท่ามกลางตึกสูงตระหง่านในเมืองนี้ได้ ?

พอผมกลับมาถึงบ้าน สิ่งแรกที่ผมทำในคืนวันนั้น ก็คือ ... เปิดดูทีวี เปิดดูให้รู้ว่า เวิล์ดเทรดที่ว่านี้ ใช่เวิล์ดเทรดที่อยู่สี่แยกราชประสงค์หรือเปล่า? (ด้วยความที่ความรู้รอบตัวมีน้อยค่อนข้างมาก เลยไม่เคยรู้ว่าโลกใบนี้มีตึกเวิล์ดเทรดมากกว่า 1 แห่ง)

แม้ว่าเหตุการณ์นี้มันจะไม่ได้เกิดขึ้นที่บ้านเราแต่ที่ผมเข้าใจแต่แรก ...แต่กับภาพที่เครื่องบินชนตึกที่ฉายซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น ก็ทำให้คืนนั้นชีวิตของผมเป็นอันไม่ต้องหลับไม่นอน ตาสว่างถ่างดูความคืบหน้าที่เกิดขึ้นในนิวยอร์ค

ในขณะช่วงเวลาที่ผมกำลังจับตาดูฟรีทีวีในบ้านเราอย่างใจระทึก ...ขณะเวลาเดียวกันนั้นเอง "จอห์น แมคคัฟลิน" นายตำรวจยศจ่ากรมเจ้าท่านิวยอร์ค ได้พาลูกน้องอีกจำนวนหนึ่งรุดเข้าช่วยเหลือผู้คนที่ติดอยู่ในตึกเหนือ ของ WTC

ในช่วงเวลาที่ตึกเหนือที่เครื่องบินลำแรกพุ่งชนกำลังถล่มลงมา ...ขณะเวลาเดียวกันนั้นเอง นายตำรวจที่กำลังจะเข้าไปสู่ตึกเหนือ ก็ได้รับการแจ้งเตือนให้รีบออกจากที่เกิดเหตุโดยด่วน

เพียงแต่มันก็เป็นการแจ้งที่ช้าเกินไปสำหรับพวกเขาทุกคน ...ตึกเหนือที่ถล่มลงมา ได้ทับร่างผู้คนให้อยู่ภายใต้ซากปรักหักพังนั้นเรียบร้อยแล้ว รวมทั้ง จอห์น และลูกน้องทั้งหมดของเขาด้วย

World Trade Center ... เป็นเรื่องราวของการเอาตัวรอด การมีชีวิตอยู่เพื่อรอคอยความหวังสุดท้ายในชีวิต ของ สองนายตำรวจกรมเจ้าท่า จอห์น แมคคัฟลิน และ วิล จีมีโน่ ...คนทั้งสองต่างก็ต้องพึ่งพาซึ่งอึกคนให้ช่วยประคับประคองชีวิตที่เหมือนตายทั้งเป็นภายใต้ซากตึกที่ถมทับร่างของทั้งคู่ ...

จอห์นและวิล ร่วมกันใช้เวลาที่ดูจะเป็นเสี้ยวสุดท้ายของคนทั้งคู่ หมดไปกับการแลกเปลี่ยนเรื่องราวชีวิตของแต่ละคน ...โดยมีเรื่องของ "ครอบครัว" เป็นประเด็นหลักที่คนทั้งคู่นำมาปรับทุกข์เล่าสุขซึ่งกันและกัน

ชีวิตครอบครัวของจอห์น กำลังอยู่ในช่วงที่ง่อนแง่น เป็นไปตามนิยามของคำว่า ยามแรกรักน้ำต้มผักก็ว่าหวาน พอนานไปก็จืดชืดไร้รสชาติ... ความรักระหว่างเขากับดอนน่า ที่ล่วงเลยมาเป็นเวลากว่า 20 ปี ดูเหินห่างมากขึ้นมาตลอดถึงแม้ว่า
คนทั้งคู่จะยังนอนบนเตียงเดียวกัน ในขณะที่ความรับผิดชอบของทั้งคู่ที่มีต่อลูกๆไม่เคยเปลี่ยนไป แต่กับความรับผิดชอบในความรักของเขาและเธอต่างก็เปลี่ยนแปลงในทางที่น้อยลง

ส่วนชีวิตครอบครัวของวิล ก็ยังคงมีซึ่งความรักความห่วงใยที่ไม่เปลี่ยนแปลงไปเพราะวันเวลาที่มากขึ้น ...มาจนกระทั่งถึงในวันที่ "อัลลิสัน" กำลังอุ้มท้องอุ้มรักคนที่สองอยู่นั้น วิลก็ยังเป็นสามีคนเดิมและคุณพ่อคนเก่าที่เฝ้าทะนุถนอมต่อความรับผิดชอบที่เขามีให้ทั้งกับแม่และลูก

ในช่วงเวลาวิกฤตชีวิตที่คนทั้งคู่ต้องฟันฝ่ามันไป เผชิญหน้ากับมัจจุราชที่พร้อมจะกระชากวิญญาณออกไปได้ทุกเมื่อที่ออกซิเจนมีอยู่เพียงบางเบา ...คนทั้งคู่ต่างก็ยังหลงเหลือภารกิจที่พวกเขาต้องการจะทำเพื่อครอบครัวของพวกเขา การได้กลับบ้านคือสิ่งแรกที่พวกเขาต้องการมากที่สุดในเสี้ยวนาทีนี้

"World Trade Center" เป็นผลงานหนังที่หวังจะคืนฟอร์มดีของ ผู้กำกับ "โอลิเวอร์ สโตน" ...หลังจากที่สองปีก่อนไปเพิ่งเผลอพลาดพลั้งกับหนังเอพิคตำนานน่ารู้(ที่แสนจะน่าเบื่อของคนดู) "Alexander"

ด้วยความที่รอยแผลยังคงไม่จางหายไปจากใจของคนอเมริกัน กับช่วงเวลาที่ห่างกันไปไม่ทันจะนานระหว่างเรื่องจริงและเรื่องสร้าง เป็นเหตุใหญ่ให้การระลึกความหลังที่แสนเศร้าในเหตุการณ์ 9/11 แบบฉบับของภาพยนตร์นั้น กลายเป็นโปรแกรมบันเทิงที่คนดูหนังส่วนใหญ่เลือกที่จะละทิ้งไปอย่างไม่ไยดี ... จึงไม่ต้องแปลกใจไปว่าทำไม WTC ในฮอลลีวู้ดถึงได้เป็นหนังฟอร์มใหญ่ที่เข้าข่ายไม่ประสบความสำเร็จอีกเรื่องของปีนี้ (ในกรณีนี้แป้กแบบนี้ ยังต้องรวมไปถึงหนังดีสุดยอด United 93 อีกหนึ่งด้วย)

แต่สำหรับผมแล้ว เรื่องของช่วงเวลาไม่ใช่ประเด็นใหญ่ที่จะต้องตำหนิ แล้วกับการสร้างหนังจากเรื่องจริงสักเรื่องหนึ่งนั้น ...ถ้าผู้สร้างผู้กำกับกล้าที่จะทำด้วย "ความตั้งใจจริง" และ "ความปรารถนาดี" แล้ว หนังเรื่องนั้นย่อมถูกที่ถูกเวลาที่คิดจะสร้างออกมาได้อยู่เสมอ

WTC ของผกก.สโตน ถือว่ามีครบทั้ง "ความตั้งใจจริง" และ "ความปรารถนาดี" ...ในช่วงเวลา 2 ชั่วโมงกว่าๆ ที่ผมหมดไปในโรงหนังกับการได้ดูเรื่องที่เคยเกิดบึ้นจริงเรื่องนี้ นับว่าคุ้มค่า พอที่จะพูดออกมาได้เต็มปากว่า นี่คือหนัง 9/11 ที่ดีอีกเรื่องหนึ่ง

หนัง 9/11 เรื่องนี้ มีความประณีตในรายละเอียดของเหตุการณ์ ที่เล่าเรื่องฉากต่อฉากได้อย่างไม่มีสะดุดในอารมณ์ ...ช่วงเวลาครึ่งชั่วโมงแรกเริ่มใน WTC ถือเป็นช่วงนาทีทองที่สามารถกระทบอารมณ์ความรู้สึกของคนดูได้อย่างไม่ประนีประนอมอ้อมค้อมหัวใจ ตั้งแต่การเปิดฉากด้วยภาพความสงบเรียบร้อยของมหานครนิวยอร์คในอารมณ์ที่นิ่งๆราบลื่น แล้วไปจนถึงช่วงนาทีที่ตึกเหนือกำลังถล่มลงมาด้วยความระทึกใจและกดดันสุดกู่จนขนลุก ...นี่คือช่วงเวลาที่สัมผัสได้ถึง ความตั้งใจ ที่ผกก.สโตนใส่ลงไปอย่างจริงจัง

30 นาทีแรก ของ World Trade Center เรื่องนี้ ต้องถือได้ว่าเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุด และก็สร้างความประทับใจให้กับคนดูได้อย่างไม่ยากเย็นเลยทีเดียว ...แต่ก็คงต้องบอกกันตามตรงเลยว่า หลังจากนาทีสุดท้ายนั้นได้หมดลงไปแล้ว WTC ก็เหลือแต่ซึ่ง ความดีที่ไม่มีอะไรให้ประทับใจอีกต่อไป...

ช่วงเวลาที่เหลือ หนังหมดลงไปกับการตัดสลับ เรื่องราว 3 ส่วนที่หลอมรวมเป็นเนื้อเรื่องของหนัง ...การเล่าเรื่องประคองชีวิตของจอห์น วิล , ความหวังลมๆแล้งๆของดอนน่า อัลลิสัน กับผู้คนในครอบครัวทั้งสอง และ การทำตามประสงค์พระผู้เป็นเจ้าของอดีตนาวิกโยธินที่ลุยเข้าไปช่วยเหลือชีวิตเบื้องล่างของซากตึกเวิล์ดเทรด เป็นพลอตสามส่วนที่หนังเดินเรื่องควบไปด้วยกันได้อย่างลงตัว มีการตัดต่อที่ถูกจังหวะ และรักษาความต่อเนื่องได้อย่างแนบเนียน กับความรู้สึกของผมก็พอจะยอมรับได้ว่า ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานี้ล้วนแต่ดูดีไปเสียหมด ...เพียงแต่มันก็ยังมีข้อแม้อยู่อย่างที่ผมรู้สึกไม่ถึงความโดนใจของหนังที่พยายาม ซึ่งมันก็คือความรู้สึกของ ความอืดเอื่อยเรียบเรื่อยเชื่องช้า ที่หนังจงใจแสดงออกมาอย่างเด่นชัดจนเกินไป ...WTC ยังไม่สามารถจับใจคนดูให้นั่งติดเก้าอี้และติดตามความคืบหน้าของหนัง ได้อย่างที่หนัง 9/11 เรื่อง United 93 เคยทำเอาไว้

ซึ่งจะว่าไปมันก็น่าแปลกใจอยู่ ทั้งๆที่ WTC เรื่องนี้ทำให้ผมตาสว่างไม่มีอาการง่วงเลยแม้สักครั้ง ส่วนหนัง 9/11 เรื่องก่อนหน้าซึ่งอืดเอื่อยเหมือนกัน ต้องทำให้ผมหาวหวอดๆอยู่หลายห้วงหลายที ...แปลกแต่จริงที่ความรู้สึกผมกลับ เลือกจะชูมือให้เรื่องก่อนหน้าชนะไปอย่างใสสะอาด

แม้งานกำกับ ของสโตนในครั้งนี้ สามารถที่จะเรียกศักยภาพผู้กำกับหนังคุณภาพคืนมาได้ก็จริงอยู่ แต่ในความรู้สึกของผม งานของเขาชิ้นนี้นั้นก็ยังไม่มีคุณภาพมากพอที่จะกุมหัวใจคนดูไว้ได้อย่างเต็มหมัดเต็มมือ ...ในช่วงเวลาขณะที่กำลังอยู่ในโรงของผม อาจจะถือเป็นช่วงเวลาดีๆที่หนังเรื่องนี้ไม่ได้ทำให้ผิดหวัง แต่หลังจากนั้น ในตอนที่ผมออกมาจากโรงหนังมาแล้ว ส่วนของความรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจที่หนังปรารถนาดีจะมอบให้ กลับไม่ได้ค้างคาติดตัวออกไปด้วย

ในส่วนของการแสดง ของ 4 ดาราคุณภาพนั้น ต้องถือว่า ต่างก็ทำหน้าที่ได้สมน้ำสมเนื้อกันทุกคน ...แต่ถ้าได้พินิจพิเคราะห์ในรายละเอียดของบทบาทแล้ว น้ำหนักความประทับใจจำเป็นต้องเทไปให้ฝ่ายหญิงมากกว่า

ไม่มีข้อโต้เถียงที่จะพูดว่า นิโคลัส เคจ และไมเคิล พีน่า สามารถเล่นเป็นคนหมดหวังได้อย่างน่าสงสารและน่าลุ้น แต่ยังไงก็ตาม บทบาทของผู้ชายสองคนนี้ก็ยังทำให้อินได้ไม่มากเท่าการแสดงของ "ดอนน่า" และ "อัลลิสัน" ...ตัวละครภรรยาที่ มาเรีย เบลโล่ และ แม็กกี้ จิลเลนฮาล สวมทับนั้นดูมีตัวตนที่จริงยิ่งกว่า ตัวละครสามีของพวกเธอ ...เบลโล่ แสดงความนิ่งในกิริยาท่าทาง แต่ใช้สายตาบอกออกมาได้ถึงความรู้สึกที่เจ็บปวดลึกๆ ...จิลเลนฮาล แสดงซึ่งความรู้สึกเจ็บปวดอย่างบ้าคลั่ง เก็บไว้ไม่อยู่เมื่อรู้ว่าสามีของเธอเป็นอีกคนที่อาจจะสังเวยให้กับการถล่มของตึกคู่นั้น เธอทั้งสอง ทำให้คนดูรู้สึกเจ็บปวดไปพร้อมกับการรับรู้ที่ต้องคอยเอาใจช่วยให้พวกเธอสามารถผ่านพ้นช่วงเวลาชีวิตอันเลวร้ายนั้นไปให้ได้

World Trade Center ... เสียดายในความยิ่งใหญ่ของเรื่องราว เสียดายในจุดมุ่งหมายที่หนังต้องการเสนอ และเสียดายในความสมบูรณ์แบบที่หนังเกือบจะทำได้ ...แม้ผมจะไม่ผิดหวัง ที่ได้เสียเงินเพื่อดูภาพเหตุการณ์จำลองบนจอสี่เหลี่ยมของโรงภาพยนตร์ในครั้งนี้ แต่กับความรู้สึกประทับใจที่ผมแอบหวัง ยังไม่ทำให้รู้สึกต้องจดจำ ได้เหมือนหรือเทียบเท่าที่เราเคยเห็นภาพจริงๆบนจอสี่เหลี่ยมของทีวีในคืนวันนั้น เมื่อ 5 ปีที่แล้ว

ดู{ดี} วิธ มายเซลฟ์ :
1. 30 นาทีแรกที่เป็นสุดยอดของการตรึงอารมณ์
2. การดำเนินเรื่องตัดสลับที่ทำออกมาได้ลงตัว
3. การแสดงของสองดาราหญิงที่อินอย่างเข้าถึง

ดู{ด้อย} วิธ มายเซลฟ์ :
1. ความอืดเอื่อย ที่ทำออกมาอย่างเด่นชัดจนรู้สึกได้

เกรด B+

สำหรับทุกคนที่ได้เผลอเข้ามาในกระทู้รีวิวนี้ ...อย่าเพิ่งรีบออกไปนะครับ ช่วยกันลง ความเห็นของคุณกับความรู้สึกต่อหนังเรื่องนี้ ได้ประทับเก็บไว้ในกระทู้นี้ด้วย ... "1 Comment ของคุณ มีค่าเท่ากับ 1 Happy ของจขกท."

ขอบคุณครับ รักคนอ่าน

แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 49 14:24:00

แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 49 14:23:14