ความคิดเห็นที่ 1 @... เรื่องสั้น Seasons Change ... @ บทที่ 1 -  ... "Szeretlek" ... บรรยากาศเงียบๆ บนยอดตึก บวกกับสายลมที่พริ้วแผ่วพัดผ่านเข้ามาเป็นระยะๆ นั้น มีส่วนทำให้ปรอยผมสีดำยาวตรงค่อยๆ ปลิวไหวไปตามกระแสลมอยู่บ่อยครั้ง เจ้าของเส้นผมยาวสลวยเอื้อมมือขึ้นมาปาดปรอยผมที่ปลิวขึ้นมาปรกปิดใบหน้าออก  ก่อนจะปล่อยให้รอยยิ้มกว้างอาบอิ่มขึ้นมาตรงริมแก้มใสแทนที่ ภาพของวิทยาลัยดุริยางคศิลป์จากมุมสูงๆ ตรงจุดนี้มักเรียกรอยยิ้มออกมาจากเธอได้อยู่เสมอ และนี่ก็เป็นสาเหตุหลักที่ทำให้เธอมักจะแอบหลบขึ้นมาพักผ่อนเงียบๆ คนเดียวบนนี้อยู่บ่อยครั้ง หากแต่ว่าครั้งนี้ มันมีเหตุผลอื่นมากกว่านั้นที่ทำให้เธอขึ้นมาบนนี้... ร่างบางค่อยๆ ลุกขึ้น ก่อนจะเดินไปหยุดนิ่งอยู่ตรงขอบระเบียง จากนั้นจึงจะค่อยๆ หลับตา ปล่อยให้จินตนาการต่างๆ ในช่วงเวลาที่ผ่านมาค่อยๆ หลุดเลื่อนออกมาด้วยใบหน้าที่ยังคงอาบอิ่มไปด้วยรอยยิ้มกว้าง ... แม้ว่าเวลาจะผ่านไปไม่นานนัก สำหรับการใช้ชีวิตอยู่ที่โรงเรียนแห่งนี้ แต่ช่วงเวลาสั้นๆ ที่ผ่านเข้ามานั้น กลับเต็มเปี่ยมไปด้วยเรื่องราวที่มีความหมายและน่าจดจำหลายต่ออย่างมากมายเหลือเกิน ... และอีกไม่นาน ... ก็คงถึงเวลาแล้วที่เธอต้องลาจากจุดที่เธอยืนอยู่ตรงนี้เพื่อก้าวไปสู่บันไดแห่งความฝันขั้นต่อไปที่เธอตัดสินใจแล้วว่าจะก้าวเดินขึ้นไป  เพื่อให้สิ่งที่เคยวาดฝันเอาไว้ก่อนนั้น  ใกล้เข้ามาหาเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ ฝ่ามือน้อยๆ ค่อยๆ เอื้อมฝ่าความเปล่าว่างของจินตนาการ ภาพฝันที่เคยเลือนลางอยู่ในโลกที่สัมผัสได้เพียงแค่ในยามที่หลับตา ขณะนี้มันเริ่มแจ่มชัดมากขึ้นเรื่อยๆ   และก็หวังว่ามันจะเชื่อมเข้าด้วยกันได้กับโลกแห่งความเป็นจริงเช่นกัน ... ... รอฉันก่อนนะ ... “ความฝัน” ... อีกไม่นานเราจะได้พบกันบนโลกแห่งความเป็นจริงใบนี้แน่นอน ... ภาพเบื้องหน้านั้นไม่ได้หลุดพ้นไปจากสายตาของชายหนุ่มร่างสูงโปร่งคนหนึ่ง ที่ยืนแอบมองอยู่ไกลๆ เลยแม้แต่น้อย ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่เธอคนนี้ก็ยังเป็นคนเดิมที่เขาเคยรู้จัก แม้ว่าจะเคยโชคดีที่เคยได้ยืนอยู่ข้างๆ หากแต่สุดท้ายแล้วเขากลับพบว่าขณะนี้ เขากลับมีความสุขมากกว่าที่จะยืนชื่นชมเธอคนนี้อยู่ไกลๆ เหมือนกับที่เขาเคยทำมาแล้วในอดีตก่อนนั้น... ... ดาว ยังไงก็ยังเป็นดาวอยู่ดี ... และเธอก็ควรที่จะสวยอยู่ในที่ของเธอ ... ========================================= แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 49 18:08:44 จากคุณ : Mr. Forever - [ 4 ต.ค. 49 17:37:19 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เสียงถอนหายใจดังออกมาอย่างแผ่วบางก่อนจะปรายตามองไปยังดวงดาวเบื้องบน แต่แล้วสักพักแววตาของเขาก็ย้อนกลับไปจับจ้องอยู่ที่ร่างบางเบื้องหน้าอีกครั้ง นั่นเพราะต่อให้ดวงดาวบนฟ้าเบื้องบนสวยมากมายเท่าไหร่ก็ตามที แต่สำหรับเขาแล้ว ดวงดาวเบื้องหน้าที่เคยเป็นความหวังและแรงบันดาลใจให้กับเขามาตลอดระยะเวลาเกือบสี่ปี ย่อมสวยและมีความหมายมากมายกว่าดวงดาวร้อยพันบนผืนฟ้าที่ไม่มีคุณค่าใดๆ กับหัวใจอย่างแน่นอน รอยยิ้มบางๆ ค่อยๆ เลื่อนหลุดออกมา ก่อนที่เจ้าตัวจะตัดสินใจก้าวเดินออกไป ... อย่างน้อยคืนนี้เขาก็อยากที่จะย่นระยะห่างระหว่างคนบนดิน กับดวงดาวบนผืนฟ้าให้สั้นลงอีกสักนิด แม้จะรู้ดีว่านี่อาจจะเป็นโอกาสสุดท้ายสำหรับเขาแล้วก็ตามที คงเพราะความเงียบของบรรยากาศจึงทำให้เสียงเพียงเล็กน้อยที่ดังแทรกขึ้นมานั้น ไม่ยากเกินกว่าที่จะรับรู้ได้ และทันทีที่เธอหันกลับไปมองยังที่มาของเสียงนั้น ก็พบร่างของชายหนุ่มที่คุ้นตาดีเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ “นึกว่าจะไม่มาแล้วซะอีก” เสียงใสเอ่ยทักถาม ก่อนที่รอยยิ้มบางๆ จะผลิขึ้นมาอาบแก้มใส เช่นเดียวกันกับป้อมที่ก็ปล่อยให้รอยยิ้มจางๆ ของเขาหลุดออกมาแทนที่คำตอบนั้นเช่นกัน “พรุ่งนี้ก็ต้องไปแล้วใช่มะ” เสียงแผ่วๆ ที่หลุดออกมานั้น ไม่ได้ส่งผลเพียงแค่คนถามเท่านั้นที่ใจหาย นั่นเพราะตัวคนถูกถามเองก็ใจสั่นด้วยเช่นกัน ด้วยเหตุนี้จึงตอบอะไรไม่ได้มากมายนักนอกไปเสียจากคำตอบรับที่ส่งกลับไปเพียงสั้นๆ เท่านั้น อีกครั้งที่ความเงียบพัดผ่านเข้ามา แต่สุดท้ายก็เป็นเสียงใสๆ ของดาวที่หลุดลอยออกมาทำลายความเงียบสงัดของค่ำคืนนี้ให้เลือนหายไป “ป้อม... ไหนบอกว่าวันนี้จะอธิบายเหตุผลให้ดาวฟังไงล่ะ ว่าทำไมถึงตัดสินใจไม่รับทุน” คำถามที่ค้างคาใจของดาว นับตั้งแต่คืนนั้น วันที่ป้อมโทรมาหาก่อนจะบอกกับเธอสั้นๆ เพียงแค่ว่าเขาตัดสินใจไม่รับทุนไปเรียนต่อ แต่ก็ไม่ได้อธิบายถึงเหตุผลใดๆ ให้เธอรับรู้เลยแม้แต่น้อย มีเพียงคำสัญญาว่าจะบอกให้เธอรู้ก่อนที่เธอจะบินไปเรียนต่อแน่นอน และคืนนี้ก็ดูเหมือนว่าจะเป็นคืนสุดท้ายแล้ว ที่เธอจะมีโอกาสได้รับรู้ถึงเหตุผลของการตัดสินใจครั้งนี้ ร่างสูงโปร่งที่ยืนอยู่ข้างๆ ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ราวกับว่ากำลังพยายามเรียบเรียงเรื่องราวภายในใจอยู่เพียงลำพัง สักพักก็มีเสียงถอนหายใจหลุดลอดออกมาเพียงแผ่วบาง แววตาคมเข้มคู่นั้นหันมามองไปที่แววตาของคนเบื้องหน้า ราวกับว่าจะจดจำภาพของเธอคนนี้เก็บไว้ในความทรงจำให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ “ป้อมไม่รู้จะเล่ายังไงอะดาว มันจุกๆ อยู่ในนี้เล่าไม่ออก” เจ้าของน้ำเสียงสั่นๆ ชี้นิ้วไปตรงลำคอเพื่อบอกให้ดุจดาวทราบในทำนองที่ว่าเรื่องราวที่เป็นเหตุผลนั้นมันพูดไม่ได้ร่ำไห้ไม่ออกจริงๆ “ป้อมก็เล่าออกมาจากใจก็ได้ ทำใจให้สบาย เล่าทุกอย่างที่ป้อมไม่เคยบอกกับดาว ดาวอยากให้ป้อมเป็นตัวของตัวเองให้มากที่สุด แล้วก็เล่าในทุกเรื่องที่ป้อมอยากจะเล่าให้ดาวฟัง ดาวอยากรู้จักป้อมให้มากกว่านี้นะ” น้ำเสียงหวานๆ ที่ส่งผ่านมาพร้อมรอยยิ้มใสทำให้ร่างสูงโปร่งที่ยืนหน้าเครียดอยู่เบื้องหน้า ผ่อนคลายความกดดันในใจลงไปได้มากพอสมควร เขาสูดหายใจเข้าไปลึกๆ ก่อนจะค่อยๆ ปล่อยมันออกมา สักพักรอยยิ้มของป้อมหลุดออกมาพร้อมๆ กันกับเรื่องราวที่เขาเคยกดเก็บมันเอาไว้ให้อยู่ได้เพียงแค่ในหัวใจตัวเองมานานแสนนาน วันนี้เรื่องราวเหล่านั้นกำลังจะค่อยๆ เลื่อนผ่านออกมาให้กับคนที่เขาต้องการให้รับรู้มากที่สุด ก่อนที่โอกาสนี้จะเลยผ่านไปแบบไม่หวนกลับมาหาเขาอีกครั้ง ========================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 4 ต.ค. 49 17:38:15 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ดาวรู้ไหม... ว่าตลอดเวลา 3 ปีที่เรียนที่บดินทร ป้อมแอบมองดาวอยู่ตลอดเลย” แววตาคู่นั้นมองผ่านไปยังดาว ซึ่งดูเหมือนว่าเจ้าตัวเองจะแปลกใจกับสิ่งที่เขาพูดออกมาไม่น้อยเลย คงเพราะสิ่งที่ป้อมพูดนั้นไม่ได้เป็นสิ่งที่เธอคาดคิดมาก่อนนั่นเอง “แต่ป้อมก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าแค่มองน่ะแหละ เพราะก็รู้ตัวแหละนะ ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายที่คนธรรมดาอย่างป้อมจะเดินเข้าไปคุยกับดาวของโรงเรียนแบบนั้น สุดท้ายก็ทำได้แค่แอบมองไกลๆ อยู่อย่างนั้นมาจนกระทั่งเรียนจบ บ้าดีเนอะ” เสียงหัวเราะเบาๆ ของตัวคนเล่าที่ดังออกมา พลอยทำให้คนที่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆ อดที่จะปล่อยรอยยิ้มออกมาไม่ได้ “ก็แล้วทำไมไม่มาทักล่ะ เพื่อนกันทักกันไม่เห็นแปลกนี่นา ดาวก็มีเพื่อนต่างห้องเยอะแยะไป” ป้อมหันมายิ้มให้ดาวก่อนที่จะรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองร้อนผ่าวขึ้นมา เมื่อนึกถึงคำตอบที่กำลังจะพูดออกไป แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจพูดมันออกมาพร้อมๆ กับกับใบหน้าที่แกล้งเฉมองไปทางอื่น “ก็ตอนนั้นมันไม่ได้คิดกับดาวอย่างเพื่อนแล้วนี่นา มันก็เลยรู้สึกอายๆ ที่จะเข้าไปทัก ขนาดจะเดินสวนกันยังไม่กล้าเลย นับประสาอะไรกับเดินเข้าไปคุยล่ะ” ท่าทางอายๆ ของป้อมที่ฟ้องอยู่เต็มใบหน้านั้น ทำเอาคนที่ยืนนิ่งฟังอยู่ข้างๆ อดที่จะปล่อยรอยยิ้มกว้างออกมาไม่ได้ แม้เธอจะพอรู้อยู่บ้างว่าป้อมนั้นค่อนข้างจะขี้อาย แต่ก็ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะมากมายขนาดนี้ “ดาวอาจจะไม่เข้าใจหรอกนะความรู้สึกแบบนี้น่ะ ป้อมก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงนะ แต่สิ่งที่ป้อมรู้อยู่ตอนนั้นก็คือ ขอแค่ได้แอบมองดาวอยู่ไกลๆ ได้เห็นดาวยิ้ม ได้เห็นดาวหัวเราะ แม้ว่ารอยยิ้มและเสียงหัวเราะเหล่านั้นจะไม่ได้เกิดขึ้นเพราะป้อมก็ตามที แต่แค่ได้เห็นดาวมีความสุขกับสิ่งที่ดาวชอบ แค่นี้ก็มากเกินพอแล้วละสำหรับป้อมในตอนนั้น” แววตาคมของป้อมมองตรงมาที่ดาวพักหนึ่ง ก่อนจะหันหลังปล่อยให้แววตาคู่นั้นมองผ่านไปยังผืนฟ้ากว้างเบื้องหน้า ภาพความทรงจำในเรื่องราวเก่าๆ ของวันวานค่อยๆ หลุดผ่านออกมาจากความทรงจำอีกครั้ง ก่อนที่จะเผลอยิ้มออกมากับเรื่องราวเหล่านั้น รอยยิ้มที่หลุดออกมานั้นดูเป็นธรรมชาติและสื่อผ่านความรู้สึกต่างๆ ออกมาได้อย่างมากมาย จนดาวเองที่เพียงแค่มองเห็น ก็สัมผัสได้ดีถึงความสุขตรงนั้น แม้ว่าก่อนหน้านั้นเธอเองจะไม่เคยรับรู้เรื่องราวเหล่านี้มาก่อนเลยก็ตามที แต่อย่างน้อยวันนี้เธอก็รับรู้มันแล้ว ว่าความรู้สึกต่างๆ เหล่านั้นมันมีตัวตนของมันจริงๆ ... ไม่ใช่เพียงแค่เรื่องที่หยิบยกขึ้นมาพูดโดยร้างไร้ที่มาแต่อย่างใด “ดาวรู้ไหมตลอดเวลาที่ผ่านมา ดาวเป็นเหมือนแรงบันดาลใจสำคัญที่ทำให้ป้อมมาอยู่ตรงนี้ได้ ก่อนนั้นป้อมไม่รู้จักตัวเองเท่าไหร่หรอกนะ ว่าชอบอะไร ต้องการอะไร สิ่งเดียวที่รู้ตอนนั้นคือป้อมอยากอยู่ใกล้ๆ ดาว อยากเห็นดาวยิ้ม อยากเห็นดาวหัวเราะเหมือนกับที่เคยเห็น ก่อนนั้นป้อมคิดแล้วก็รู้สึกแค่นั้นจริงๆ” “จนวันนั้นวันที่ป้อมบังเอิญเก็บใบสมัครเข้าเรียนต่อที่วิทยาลัยดุริยางคศิลป์ของดาวได้ ป้อมก็รู้แล้วว่าดาวจะไม่เรียนที่บดินทรต่อ แล้วนั่นก็เป็นสาเหตุหลักที่ทำให้ป้อมตัดสินใจตามดาวมาเรียนต่อที่นี่” เสียงเข้มนั้นพร่าจางลงไปตรงท้ายประโยค ด้วยความรู้สึกที่ละอายเล็กๆ โดยเฉพาะในวันนี้ที่เขาเริ่มโตขึ้น แล้วมองย้อนกลับไปดูสิ่งที่เขาทำในวันวาน ว่ามันดูแล้วน่าละอายใจเพียงใด แต่อย่างน้อย เขาก็อยากให้เธอคนนี้ได้รับรู้ในทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาเคยกดเก็บเอาไว้อยู่ในใจเพียงแค่คนเดียวเรื่อยมา เรื่องราวที่ป้อมเล่ามานั้นทำเอาดาวได้แต่นิ่งเงียบ เพราะนี่ก็เป็นอีกหนึ่งเรื่องราวที่เธอไม่เคยรับรู้มาก่อนเช่นกัน “ช่วงแรกๆ ที่เข้ามาเรียนที่นี่ ป้อมโกหกพ่อกับแม่ไปว่าป้อมมาเรียนเตรียมหมอ  เพราะพูดถึงมหิดล  ที่บ้านก็เข้าใจว่ามาเรียนหมออะแหละ  ป้อมก็เลยเอ่อออตามพ่อไป  แล้วโชคดีด้วยที่วันรายงานตัวพ่อติดธุระ  แม่ก็ต้องเฝ้าร้าน  ก็เลยให้ป้อมไปคนเดียวแล้วก็ฝากจดหมายไป  ความเลยยังไม่แตกตอนนั้น” “แล้วทำไมไม่บอกไปตามตรงละ ว่าป้อมมาเรียนอะไรที่นี่” น้ำเสียงหวานๆ ดังแทรกถามออกมาอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก นั่นเพราะดาวเองมีพื้นฐานทางครอบครัวที่แตกต่างกันกับป้อมมากพอสมควร โดยเฉพาะกับเรื่องการให้โอกาสในการเดินตามความฝัน  ที่ครอบครัวของดาวนั้นไม่เคยปิดกั้นดาวเลยแม้แต่น้อย  ส่วนหนึ่งคงเพราะเห็นถึงความตั้งใจในการก้าวเดินไปหาความฝันของลูกสาวด้วย  ว่ามีความตั้งใจและมุ่งมั่นในการก้าวเดินไปให้ถึงฝั่งฝันมากมายเพียงใด “ถ้าบอกไปอย่างนั้นตั้งแต่แรก ป้อมก็คงไม่มีวันได้มาเรียนที่นี่หรอก พ่อป้อมเขาค่อนข้างจะหัวโบราณน่ะ แล้วป้อมก็เป็นลูกชายคนเดียวด้วย การเรียนดนตรีในสายตาเขามันก็เลยเป็นแค่เรื่องเพ้อฝัน” ป้อมเงียบไปเมื่อภาพของพ่อในวันวานแทรกผ่านเข้ามาในความทรงจำ แม้ว่าวันนี้พ่อจะเข้าใจในสิ่งที่เขาทำแล้วก็ตามที แต่หากว่าเขาตัดสินใจบอกความจริงไปตั้งแต่แรก อะไรๆ มันก็อาจจะไม่ได้เป็นไปอย่างที่คิด ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นความผิดของเขาด้วยเช่นกัน ที่ไม่เคยบอกให้พ่อรับรู้ว่าเขาชอบอะไร หรือบางทีอาจจะเป็นความผิดของเขาล้วนๆ ด้วยซ้ำที่ไม่เคยถามแม้กระทั่งหัวใจตัวเอง ว่าต้องการทำอะไร ดังนั้นการจะยกความผิดให้พ่อว่าพ่อไม่เข้าใจก็ไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้องเท่าไหร่นัก “โชคดีที่ลูกสาวของเพื่อนพ่อป้อมมาเรียนที่นี่ด้วยเหมือนกัน  ก็อ้อมนะแหละ"  ปลายประโยคป้อมอธิบายให้ดาวที่ทำหน้าสงสัยได้เข้าใจ  เพราะดาวคงไม่รับรู้ถึงเรื่องนี้มาก่อน "ป้อมก็เลยไปขอให้อ้อมช่วยพูดกับพ่อ  แบบว่าให้พ่ออ้อมช่วยปิดเรื่องที่ป้อมมาเรียนที่นี่ในช่วงแรกๆ ให้หน่อย   ช่วงแรกๆ ก็เลยรอดตัวมาได้   แต่สุดท้ายก็ไม่รอดอยู่ดี  ความแตกจนได้ ” ป้อมยกมือขึ้นมาเกาหัวแก้เขินให้กับตัวเอง เมื่อย้อนคิดไปถึงเรื่องราวที่ผ่านพ้นมา “ก็เลยสนิทกับอ้อมอะเหรอ”  อีกครั้งที่เสียงหวานๆ ถามแทรกมา เพราะนี่ก็เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ค้างคาใจของเธออยู่เช่นกัน  เนื่องจากบ่อยครั้งที่เธอมักจะเห็นป้อมและอ้อมอยู่ด้วยกันเสมอ ๆ  ไหนจะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนซ้อมวงคราวก่อนหน้านั้นอีก  ทำให้ตัวดาวเองอดไม่ได้ที่จะสงสัยในความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่  แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากมายไปกว่าเก็บความสงสัยเหล่านั้นเอาไว้ในใจเพียงลำพัง “อืม... ก็ใช่แหละ ถ้าไม่ได้อ้อมช่วย  เรื่องคงแดงไปนานแล้วล่ะ” รอยยิ้มกว้างที่หลุดออกมาทันทีบ่งบอกให้ทราบถึงอารมณ์คนพูดได้อย่างง่ายดาย ว่ารู้สึกโล่งใจแค่ไหนกับเรื่องราวๆ ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้น แต่เมื่อหันกลับมามองไปที่ดาว เขากลับพบว่าใบหน้าที่เคยฉาบแต้มไปด้วยรอยยิ้มก่อนนั้น ขณะนี้ดูเหมือนจะซีดจางลงไปบ้างเล็กน้อย “ดาวถามอะไรอย่างนึงได้ไหม” แววตาคู่นั่นสั่นไหวไปเล็กน้อย ก่อนจะปรายตามองผ่านไปยังป้อม เมื่อเห็นคนข้างกายพยักหน้ารับ คำถามที่ค้างคาอยู่ในใจของเธอมาเนิ่นนานก็ค่อยๆ เลื่อนหลุดออกมา “ป้อมรู้สึกยังไงกับอ้อมบ้าง บอกดาวหน่อยได้ไหม” ====================================================== แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 49 18:27:17 แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 49 18:15:07 จากคุณ : Mr. Forever - [ 4 ต.ค. 49 17:38:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คำถามที่หลุดผ่านออกมานั้นทำเอาคนถูกถามได้แต่นิ่งอึ้ง คงเพราะเขาเองไม่ได้เตรียมที่จะตอบคำถามนี้กับดาวมาก่อน ไม่สิ ไม่เฉพาะกับดาวเท่านั้น แม้กระทั่งกับตัวเองเขาก็ยังไม่เคยตอบคำถามนี้เลยสักครั้ง “กับอ้อม ป้อมก็รู้สึกว่าอ้อมเป็นเพื่อนที่สนิทคนหนึ่งอะแหละ อ้อมเขาเป็นคนสนุก สดใส เวลาอยู่ใกล้ๆ แล้วก็สบายใจดี อย่างเมื่อก่อนเวลาป้อมไม่สบายใจเรื่องปัญหาที่ปิดพ่อ ก็มีอ้อมนี่แหละคอยช่วย หรืออย่างตอนที่เข้าวงมาใหม่ๆ ก็มีอ้อมนี่แหละ ที่คอยช่วยเรื่องนู้นเรื่องนี่เยอะแยะ ถ้าไม่ได้อ้อมป้อมก็คงแย่เหมือนกัน เพราะงั้นสำหรับป้อมแล้ว อ้อมก็คือเพื่อนที่ป้อมสนิทมากที่สุดคนหนึ่งอะแหละ ดาวถามทำไมเหรอ” ใบหน้างงๆ ของป้อมที่เอ่ยถามกลับมานั้น บ่งบอกให้คนถามทราบดีว่าเจ้าตัวเองก็คงยังไม่ทันสังเกตถึงความรู้สึกที่อ้อมมีให้ แม้ว่าตัวเธอเองนั้นจะไม่สนิทกับอ้อมมากเท่าไหร่นัก แต่นับจากวันที่เกิดเรื่องขึ้นที่ห้องดนตรี ความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ก็กลายเป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ค้างคาใจของเธอเรื่อยมา แม้เธอพอจะเดาได้บ้างถึงความรู้สึกที่อ้อมมีให้ป้อม เพราะเรื่องอย่างนี้บางทีผู้หญิงด้วยกันมันก็ยังพอมองกันออกอยู่บ้าง แต่กับป้อมนี่สิ เธอเองไม่เคยรับรู้ถึงความรู้สึกที่เขามีให้อ้อมมาก่อนเลยแม้แต่น้อย แต่วันนี้คำตอบที่ป้อมบอกมานั้นกลับทำให้เธอรู้สึกโล่งใจขึ้นมาไม่น้อยเช่นกัน “เปล่าหรอก ก็แค่ถามดู” รอยยิ้มใสๆ ที่หลุดออกมานั้นแม้ว่าบรรยากาศรอบข้างจะมืดอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ยากที่จะสังเกตเห็นว่าแก้มใสคู่นั้นเริ่มเปลี่ยนสีไปบ้างเล็กน้อยตามระดับความอายที่เพิ่มขึ้น ยิ่งเมื่อเห็นใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสงสัยในที่มาของคำถาม แก้มใสที่แดงระเรื่ออยู่แล้ว ก็ยิ่งแดงมากขึ้นไปอีก “ป้อมยังไม่ได้ตอบดาวเลยนะ ว่าทำไมถึงไม่รับทุน” ก่อนที่จะถูกป้อมรุกถามอะไรมากไปกว่านี้ ดาวเองก็ชิงถามกลับไปเสียก่อนด้วยน้ำเสียงที่ยังไม่หายสั่นเท่าไหร่นัก คำถามที่ถามกลับมานั้นทำเอาคนที่ถูกถามนิ่งเงียบไปได้พักใหญ่ ก่อนจะค่อยๆ ดึงเรื่องราวที่เล่ามาก่อนหน้านั้น กลับมาอีกครั้งหนึ่ง “ก็อย่างที่ป้อมบอกดาวไปแหละ ก่อนนั้นป้อมก็ไม่ค่อยรู้จักตัวเองเท่าไหร่ ที่รู้ก็แค่อยากอยู่ใกล้ๆ ดาว อยากเห็นดาวยิ้ม อยากเห็นดาวมีความสุขแบบนี้ไปนานๆ เพราะงั้นพอป้อมรู้ว่าดาวจะสอบชิงทุนไปบูดาเปรส ป้อมก็เลยตัดสินใจสอบด้วย ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านั้นไม่เคยคิดที่จะสอบเลยสักนิด” ภาพอาจารย์จิทาโร่ที่มักจะชวนให้เขาส่งใบสมัครสอบชิงทุนครั้งแล้วครั้งเล่าแทรกผ่านเข้ามาในความทรงจำ และเขาก็จำได้แม่นยำว่าเขาปฏิเสธข้อเสนอเหล่านั้นของอาจารย์มาโดยตลอด จนเมื่อทราบว่าดาวจะสอบชิงทุนนั้นแหละ เขาถึงได้ตัดสินใจสมัครไป เพราะงั้นคงจะไม่แปลกอะไรนักที่จะบอกว่าที่เขาอยากไปบูดาเปรส ก็เพราะดาวจะไปที่นั่น “ตอนนั้นป้อมก็ไม่คิดอะไรหรอกนะ แค่อยากไปที่นั่นด้วยกันกับดาวเท่านั้นเอง” คำตอบนั้นแม้จะฟังดูแปลกๆ แต่คนที่กลายเป็นเหตุผลสำคัญก็อดไม่ได้ที่จะปล่อยรอยยิ้มออกมา พร้อมกับเอ่ยถามออกมาเบาๆ “แล้วทำไมถึงเปลี่ยนใจล่ะ” ร่างสูงโปร่งหันกลับมาจ้องมองดาวอีกครั้ง พร้อมกับเอ่ยถามคำถามสั้นๆ “ดาวจำตอนที่ป้อมไปช่วยดาวอัดวีดีโอได้ไหม” ร่างบางพยักหน้ารับ พร้อมๆ กันกับภาพเหตุการณ์ในวันนั้นที่ฉายย้อนขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง “วันนั้นเป็นครั้งแรกที่ป้อมได้รู้ว่าดาวจริงจังแค่ไหนกับการสอบชิงทุนครั้งนั้น ตอนแรกป้อมก็งงๆ นะ ว่าทำไมดาวต้องตั้งใจมากมายขนาดนั้น แต่พอเล่าเรื่องนี้ให้อาจารย์จิทาโร่ฟัง เขาก็บอกป้อมว่าคนที่รู้จุดหมายและเส้นทางฝันของตัวเองว่าอยู่ตรงไหน มันก็ไม่แปลกอะไรที่เขาเหล่านั้นจะพยายามให้เต็มความสามารถ วิ่งให้สุดแรงเพื่อที่จะไปให้ถึงฝั่งฝันนั้นให้ได้ “ “มันเลยทำให้ป้อมเริ่มคิดไง ว่าจริงๆ แล้วความฝันของป้อมคืออะไร ยิ่งหลังจากนั้นได้ฟังเฉดกับฉัตรพูดถึงอนาคตของมันสองคน มันยิ่งทำให้ป้อมรู้ตัวว่า บางทีอาจจะมีแค่ป้อมคนเดียวเท่านั้นแหละมั้ง ที่ยังไม่รู้ตัวเองเลย ว่าความฝันของตัวเองจริงๆ แล้วมันคืออะไรกันแน่” “ยิ่งคิด มันก็ยิ่งทำให้รู้สึกว่าบางที หากได้กลับมาอยู่กับตัวเองอีกครั้ง ได้ถามตัวเองให้แน่ใจอีกสักที บางทีคนที่เอาแต่เดินตามดาวมาตลอดเวลาอย่างป้อม ก็อาจจะมองหาเส้นทางฝันของตัวเองเจอบ้างก็ได้” “บูดาเปรสคือความฝันของดาว แล้วแม้ว่าวันนี้ป้อมอาจจะยังไม่แน่ใจนักว่าความฝันของป้อมอยู่ที่ไหน แต่ที่แน่ๆ มันคงไม่ใช่ที่บูดาเปรสแน่ๆ เพราะยังงี้แหละ ป้อมถึงตัดสินใจถอนทุน” เสียงถอนหายใจบางๆ หลุดผ่านออกมาเมื่อสิ่งที่เขากดเก็บเอาไว้ในใจมาเนิ่นนาน เลื่อนหลุดออกมาให้กับคนที่เขาต้องการให้เธอรับรู้ได้เข้าใจถึงสาเหตุและเหตุผลของเขาเสียที “ขอโทษนะ ที่ป้อมตัดสินใจแบบนี้” “ไม่เห็นต้องขอโทษนี่นา แบบนี้ก็ดีแล้วละ ดาวดีใจนะที่อย่างน้อย ป้อมก็ไม่ได้ตัดสินใจตามดาวไปเพียงเพราะว่าอยากอยู่ใกล้ๆ ดาวเพียงเท่านั้น แม้ว่าตอนแรกๆ จะรู้สึกผิดหวังนิดๆ ก็เถอะ” อีกครั้งที่รอยยิ้มหวานของดุจดาวผลิผ่านออกมาบนใบหน้า แววตาคู่นั้นจับจ้องมองไปยังร่างของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ สักพักเธอจึงค่อยๆ เอื้อมมือของเธอไปจับฝ่ามือของป้อมขึ้นมากุมไว้ วันนี้... มือของป้อมก็ยังคงเย็นเฉียบเหมือนเคย ... ฝ่ามือน้อยๆ คู่นั้นประคองมือเขาขึ้นมา สัมผัสที่อบอุ่นนั่นดึงรอยยิ้มของคนทั้งคู่ให้ผลิออกมาได้อย่างง่ายดาย “ขอบคุณป้อมนะ สำหรับทุกๆ อย่าง ดาวดีใจนะ ที่เราสองคนได้มารู้จักกันที่นี่” “ป้อมก็เหมือนกัน” เสียงของป้อมบางเบากว่าที่เคย คงเพราะเขาเองก็ทราบดี ว่าอีกไม่นานหลังจากนี้ ดวงดาวดวงนี้ จะกลับขึ้นไปอยู่บนที่ที่เธอควรจะอยู่อีกครั้ง และคนบนดินอย่างเขา ก็คงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าจ้องมองอยู่เธออยู่เพียงไกลๆ ... เหมือนเคย... "ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ" เสียงใสเอ่ยถามออกมาเหมือนเห็นว่าใบหน้าของป้อมซีดจางลงกว่าเดิมอย่างชัดเจน  ร่างสูงโปร่งเบื้องหน้าไม่ตอบอะไรกลับมา  มีเพียงแค่รอยยิ้มฝืนๆ ที่เจ้าตัวพยายามใช้มันแสดงให้คนเบื้องหน้ารับรู้ว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรเพียงเท่านั้น ... แต่มันก็ไม่ยากอะไรนัก  ที่ดุจดาวจะเข้าใจถึงความรู้สึกของป้อม ณ เวลานั้น... "แม้ว่าจากนี้ไปเราสองคนอาจจะต้องห่างกันไป  ไกลแสนไกล  แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกตลอดกาลนี่นา  ช่วงเวลาที่เราห่างกันตรงนี้  ก็ใช้มันเพื่อเติมเต็มความฝันที่เราสองคนกำลังวิ่งตามมันอยู่ให้เต็ม  แล้วสักวันเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม  หากวันนั้นเราได้กลับมาพบกันอีก  เงื่อนไขของเวลาที่ทำให้เราต้องจากกันในวันนี้  ก็จะเป็นข้อพิสูจน์ถึงความรู้สึกที่ป้อมมีให้กับดาว  ว่ามันมั่นคงมากน้อยแค่ไหน  หรือว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นมา  เป็นเพียงแค่ความหลงไหลเพียงชั่วครั้งชั่วคราวของป้อมเอง" "ดาวเองก็จะรอจนถึงวันนั้นนะ   ตรงปลายฝั่งฝันของเราสองคน   วันที่เราจะได้กลับมาพิสูจน์ความรู้สึกที่เราสองคนมีให้กันอีกครั้ง  ว่ามันเป็นอย่างไร" น้ำเสียงที่อบอุ่นอ่อนโยน  และความรู้สึกต่างๆ มากมายที่ส่งผ่านมาทางรอยสัมผัสของฝ่ามือน้อยๆ ของดาว  ดึงรอยยิ้มที่กลั่นออกมาจากความรู้สึกภายในของป้อมให้ผลิออกมาได้จากกส่วนลึกของหัวใจ  ป้อมกระชับสัมผัสนั้นให้แน่นขึ้น  ราวกับจะใช้มันเป็นตัวแทนแสดงความรู้สึกที่เขามีให้กับเธอคนนี้  ว่าความรู้สึกที่เขามีให้นั้น  ไม่ได้เป็นเพียงแค่ความหลงไหลเพียงชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น ... แต่มันคือความรัก... ที่เขาพร้อมที่จะพิสูจน์มันให้เธอคนนี้ได้รับรู้  แม้ว่าเงื่อนไขของเวลาที่พัดพาให้เธอคนนี้ต้องห่างเขาไป  จะเนิ่นนานเพียงใดก็ตามที... ... ป้อมจะรอดาวนะ  ... รอวันที่เราจะพบกันอีกครั้ง... “ดึกแล้ว ดาวคงต้องกลับแล้วล่ะ” ปลายเสียงนั้นเงียบไปเล็กน้อยเมื่อเอ่ยคำพูดนั้นออกมา แต่ขณะที่ป้อมกำลังคลายสัมผัสตรงฝ่ามือของเขาออก กลับเป็นดาวที่กระชับมันให้แน่นขึ้น พร้อมกับแววตาที่สบผ่านมายังเขาอีกครั้ง “ป้อมเดินไปส่งดาวหน่อยได้ไหม” ไม่มีคำตอบรับใดๆ กลับมาจากคนข้างกายของเธอ มีเพียงแค่รอยสัมผัสที่ถูกกระชับให้แนบแน่นมากยิ่งขึ้นเพียงเท่านั้น  ที่ใช้ทดแทนคำตอบของคำถาม พร้อมๆ กับกับรอยยิ้มที่ส่งผ่านออกมาด้วยใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขอย่างสุดหัวใจ แม้ว่าวันนี้อาจจะเป็นวันสุดท้ายแล้วก็ตามทีที่คนธรรมดาอย่างเขาจะมีโอกาสได้สัมผัสดวงดาวที่งดงามมากที่สุดดวงนี้... ... แต่แค่นี้ก็มากเกินพอแล้ว ที่คนบนดินธรรมดาอย่างเขาจะคาดหวังได้ ... ... แค่นี้.. ก็มากเกินพอแล้วจริงๆ ... ==================================================== แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 49 20:23:25 แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 49 18:44:39 จากคุณ : Mr. Forever - [ 4 ต.ค. 49 17:38:58 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ดุจดาวหันหน้ากลับไปมองยังชายหนุ่มที่เดินข้างๆ เธออยู่ขณะนี้อีกครั้ง แววตาของเธอมองจ้องไปยังร่างสูงโปร่งด้านข้างอย่างอ่อนโยน   ก่อนจะค่อยๆ ปล่อยให้คำพูดคำหนึ่งที่ค้างคาอยู่ในใจ เลื่อนไหลออกมาเพียงแผ่วเบา “Szeretlek” (วิธีอ่านออกเสียง [se ret lek] หรือภาษาไทยว่า  แซ - แรท - แล็ค) ขอบคุณ คุณ Picike ด้วยครับ ^^   คำพูดนั้นแม้จะบางเบาในน้ำเสียง แต่ท่ามกลางความเงียบงันของบรรยากาศ จึงไม่แปลกอะไรนักที่ป้อมจะรับรู้ถึงคำพูดที่หลุดออกมานั่นได้ “อะไรเหรอดาว” คนถูกถามนิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนจะหันกลับมาตอบด้วยใบหน้าแย้มยิ้มที่อาบอิ่มอยู่ตรงริมแก้มใส  ที่ขณะนี้ค่อยๆ แดงระเรื่อขึ้นมาทีละน้อยๆ   “Szeretlek ภาษาฮังการีน่ะป้อม   แปลว่า โชคดีนะ” “อ้อ... งั้นก็ Szeretlek ด้วยนะ” ป้อมเอ่ยทวนคำพูดคำนั้นกลับออกไปด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม ก่อนที่ตัวเองจะเผลอลืมมันไปซะก่อน พร้อมกับแอบทวนคำๆ นี้อยู่ในใจเพราะอยากจะเก็บมันไว้พูดกับดาวอีกครั้งก่อนที่ดาวจะขึ้นเครื่องในวันพรุ่งนี้ และคงเพราะมัวแต่ทวนคำๆ นี้อยู่จึงทำให้ไม่ทันสังเกตถึงหยดน้ำตาที่ค่อยๆ ล้นปริ่มออกมาจากแววตาของคนที่เดินเคียงข้างเขาอยู่ ณ เวลานั้น ดาวเอื้อมมือขึ้นมาเช็ดหยดน้ำตาที่ล้นปริ่มนั้นออกไป ก่อนจะหันกลับมายิ้มให้ป้อมอีกครั้ง หากแต่รอยยิ้มครั้งนี้กลับดูอบอุ่นมากกว่าครั้งไหนๆ ที่เขาเคยเห็น ... คงเพราะครั้งนี้ รอยยิ้มที่หลุดออกมานั้นไม่ได้เป็นเพียงแค่รอยยิ้มธรรมดาเหมือนเช่นที่เคยเป็น ... ... หากแต่รอยยิ้มครั้งนี้ไม่ต่างอะไรกับการส่งผ่านความรู้สึกที่เอ่อล้นอยู่ในหัวใจของเธอ ... ... ด้วยเหตุนี้ รอยยิ้มนี้จึงมีความหมายและแตกต่างอย่างมากมาย  กับรอยยิ้มที่เธอเคยมีให้ใครต่อใครในวันวาน ... ท่ามกลางความมืดมิดของค่ำคืนเดือนมืด บนมุมมองจากที่สูงของดวงดาวบนฟากฟ้า หากคุณจ้องลงมาจากตรงนั้น คุณจะพบกับร่างของชายหนุ่มหญิงสาวคู่หนึ่ง ที่เดินอยู่ใกล้ๆ กัน สิ่งที่เชื่อมระหว่างคนทั้งสองนั้น ไม่ได้มีเพียงแค่สัมผัสอุ่นๆ จากฝ่ามือน้อยๆ เพียงเท่านั้น นั่นเพราะแม้ว่าบรรยากาศรอบข้างจะมืดมิดเพียงใดก็ตามที แต่ถ้าหากคุณได้ขึ้นมามองจากมุมมองบนผืนฟ้าผืนนี้  ก็จะสามารถสังเกตเห็นเส้นด้ายบางๆ ที่เชื่อมผ่านระหว่างนิ้วก้อยของคนทั้งคู่ได้อย่างชัดเจน ... ด้ายแดงแห่งพรหมลิขิต ... เส้นด้ายบางๆ ที่ต่อให้ระยะทางที่ห่างไกลเพียงใด ก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงสิ่งที่ถูกกำหนดเอาไว้ก่อนหน้าจากคนบนฟ้าเบื้องบนได้ ... “ตราบกาลนิรันดร์” ... ========================================== แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 49 09:17:08 แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 49 18:52:05 จากคุณ : Mr. Forever - [ 4 ต.ค. 49 17:39:42 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ภาพของดุจดาวที่หิ้วกระเป๋าเป้ใบหนึ่งพร้อมกับกระเป๋าไวโอลิน แล้วค่อยๆ สวมกอดพ่อกับแม่ของเธอนั้น ดึงรอยยิ้มเหงาๆ ออกมาจากป้อมได้ไม่ยากนัก ภาพเบื้องหน้าบ่งบอกให้เขาทราบดี ว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นตรงหน้านี้ไม่ได้เป็นเพียงแค่ความฝันของเขาเพียงเท่านั้น และอีกไม่นาน... ... ดวงดาวดวงนี้ ก็จะลอยกลับขึ้นไปอยู่บนผืนฟ้าอีกครั้ง ... แม้ว่าตอนนี้เขาอยากจะหยุดเข็มนาฬิกาไม่ให้เคลื่อนที่ไปไหน เพื่อที่ดวงดาวที่มีความหมายมากที่สุดสำหรับเขาจะได้ไม่ต้องเลือนหายไป แต่สุดท้ายเขาก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการยอมรับความจริง แม้ว่ามันจะยากที่จะยอมรับสักเท่าไหร่ก็ตามที “ดาวไปละนะป้อม” น้ำเสียงหวานๆ ที่เอ่ยทักทายนั้นปลุกป้อมให้กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงเบื้องหน้าอีกครั้ง “สู้เขานะดาว แล้วป้อมจะเป็นกำลังใจให้อยู่ทางนี้” “ป้อมก็เหมือนกันนะ ดาวก็จะเป็นกำลังใจให้ป้อมเหมือนกัน” น่าแปลกเหลือเกินที่รอยยิ้มหวานของดาวในวันนี้นั้น กลับทำให้เขาเองรู้สึกเศร้าใจได้อย่างมากมายเหลือเกิน มันมากจนเขาไม่อาจที่จะพูดคำคำหนึ่งที่เขาเคยตั้งใจไว้ว่าจะพูดให้หลุดออกมาได้ ทำได้เพียงแค่ยิ้ม และโบกมืออำลาเพียงเท่านั้น แววตาของป้อมจับจ้องไปที่ร่างบางของดาวที่ค่อยๆ เดินหายเข้าไปด้านในจนลับสายตา “ขอบคุณที่มาส่งนะป้อม” เสียงทักทายดังขึ้นมาจากด้านหลัง ดึงป้อมให้หันกลับไปมองภาพของเพื่อนอีกคนในวง ที่ขณะนี้กำลังเดินตรงเข้ามาหาเขา “ขอบคุณนะป้อม ที่ให้โอกาสเรา ยังไงเราจะไม่ทำให้นายผิดหวังแน่นอน เราสัญญา” น้ำเสียงเรียบๆ ของมาโนชที่เอ่ยออกมาด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย ดึงรอยยิ้มบาง ๆ ออกมาจากป้อมได้ไม่ยากนัก เพราะเพื่อนคนนี้ไม่ว่าจะอยู่ในสภาวะอารมณ์อย่างไร ใบหน้าของเขาก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลง “ไม่เป็นไรหรอก ยังไงฝากแสดงฝีมือแทนเราด้วยนะ เอาให้เต็มที่เลย” ป้อมเอื้อมมือขึ้นมาตบไหล่ ก่อนจะเอ่ยคำทักทายที่ดาวเคยพูดกับเขามาเมื่อคืน (กะโชว์เท่ห์เล็กน้อย) “อ้อ... มาโนช Szeretlek นะ” ด้วยความมั่นใจว่าท่องคำๆ นี้มาจนจำขึ้นใจ ป้อมจึงเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงที่ดังพอควร พร้อมด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม หากแต่เสียงหัวเราะเบาๆ และรอยยิ้มแบบแปลกๆ ของอาจารย์ฮังการีที่เดินผ่านคนทั้งคู่เข้า gate ไป ก็ทำเอาป้อมชักเริ่มใจเสียว่าตัวเองออกสำเนียงผิดไปหรือเปล่า รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มาโนชเอื้อมมือมาดึงมือของป้อมที่จับไหล่ของเขาออกนั่นแหละ นั่นเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นสีหน้าของมาโนชเปลี่ยนแปลงไปจากที่เคยเป็น ใบหน้านั้นแดงระเรื่อ ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเบาๆ “ขอบคุณนะป้อม เราไม่รู้ว่าตลอดเวลานายรู้สึกกับเรายังไง แต่เราขอโทษนะ เราไม่ได้มีรสนิยมอย่างนั้น” มาโนชมองกลับมาด้วยแววตาที่ยังไม่เลือนหายไปจากความไม่ไว้วางใจ ก่อนจะค่อยๆ ดึงสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติ (เรียบเฉยเช่นเคย) “เราไปก่อนนะป้อม โชคดี” มาโนชเอ่ยประโยคร่ำลาตามมาตรฐานคนไทย พร้อมเดินลับหายเข้าไปใน Gate อย่างรวดเร็ว ไม่ปล่อยให้คนที่ยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่ด้านนอก ได้มีโอกาสได้ซักถามอะไรเพิ่มเติม “อะไรของมันวะนั่น” ก่อนที่จะทันได้สงสัยอะไรมากไปกว่านั้น ก็มีเสียงๆ หนึ่งที่ดังขึ้นมาหยุดทุกความสงสัยที่เกิดขึ้นกับเขา ณ เวลานั้นได้แทบจะทันที http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=nay-ni-run&month=10-2006&date=02&group=3&blog=5 (กดที่ link ด้านบนเพื่อฟังเพลงครับ  อาจจะต้องใช้เวลาเล็กน้อยในการโหลดไฟล์เพลงมาที่เครื่องของคุณ) ========================================= จากคุณ : Mr. Forever - [ 4 ต.ค. 49 17:40:04 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ระหว่างที่ดุจดาวเดินผ่านเข้ามาภายในโซนผู้โดยสารขาออกนั้น  ภาพที่เห็นเบื้องหน้าคือผู้คนมากมายที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกัน  บางคนยิ้มแย้มแจ่มใส  สุขใจกับภาพแห่งความฝันกับที่หมายที่เขาเหล่านั้นกำลังจะเดินทางไปหา  บางคนก็เต็มไปด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย  ราวกับไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอะไรกับการเดินทาง  และก็เช่นกัน  มีใครอีกหลายต่อหลายคน  ที่เดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่หม่นเศร้า  คงเพราะภาพแห่งความผูกผันที่ได้รับก่อนที่จะเดินเข้ามาด้านในนี้  ยังคงเต็มเปี่ยมและซึมซาบอยู่ภายในใจ ความรู้สึกหลังจากที่ได้เห็นใบหน้าและทีท่าของผู้คนรอบๆ ตัว  ทำให้ดุจดาวตัดสินใจหยุดก้าวเดินของเธอลง  ก่อนจะหันหลังกลับไปยัง Gate ประตูที่เพิ่งเดินผ่านเข้ามาอีกครั้ง เธอไม่ได้เดินกลับไป  หากแต่กลับยืนนิ่งอยู่กับที่  กล่องไวโอลินถูกแกะออก  ก่อนจะค่อยๆ ดึงอุปกรณ์ที่เธอรักและหวงแหน  และเป็นเสมือนหนึ่งในตัวแทนความรู้สึกของเธอ  เธอหยิบมันออกมาวางแนบเข้าไว้ตรงข้างแก้ม  ก่อนจะค่อยๆ หลับตา  ปล่อยให้ภาพแห่งความทรงจำมากมายต่างๆ  ค่อยๆ ผุดผ่านเข้ามาในความรู้สึก เสียงๆ หนึ่งที่เคยเป็นคำเอ่ยชมของอาจารย์คนหนึ่ง  ตอนที่เธอสอบชิงทุนดังขึ้นมาภายในความทรงจำ “สำเนียงไวโอลินของเธอไพเราะมาก  พวกเราดีใจนะ  ที่เธอจะได้มีโอกาสนำความสามารถอันนี้ไปใช้ให้กับผู้คนมากมายได้ฟังต่อไปในอนาคต” วันนั้นเธอจำได้ดี  ว่าคำตอบที่แทรกผ่านเข้ามาในความรู้สึกในใจคืออะไร  และมันก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้นในวันนี้ “ขอแค่คนเดียว   แค่คนเดียวที่เขาจะมีความสุขกับบทเพลงของเธอ...  แค่นี้ก็มากเกินพอแล้ว” และวันนี้  ภาพของคนที่เธอต้องการให้เขามีความสุขกับบทเพลงๆ นี้ให้มากที่สุดก็ค่อยๆ แทรกผ่านเข้ามา  และค่อยๆ แจ่มชัดมากขึ้นเรื่อยๆ  เมื่อสัมผัสของคันสี  สอดรับเข้ากับตัวเครื่องสาย  และก่อเกิดเป็นทำนองดนตรีที่หวานซึ้งเลื่อนผ่านออกมาแทนที่ บทเพลงหวานที่เป็นตัวแทนของความรู้สึกทั้งหมดที่เธอมี  และความรู้สึกทั้งหมดนี้จะส่งผ่านไปถึงเขาคนนี้... ... เพียงแค่คนเดียว ... เสียงไวโอลินที่ดังออกมาจากอีกฟากฝั่งหนึ่งของผนังสูงที่กั้นกลางระหว่างคนทั้งคู่นั้น ดึงเอาทุกความสนใจของป้อมที่เคยมีอยู่ก่อนหน้าให้หยุดลงได้อย่างง่ายดาย แล้วเขาก็ไม่จำเป็นต้องสงสัยใดๆ เลยแม้แต่น้อย ว่าคนที่เล่นไวโอลินอยู่ตรงอีกฝั่งหนึ่งของผนังสูงทึบนั้นคือใคร เสียงไวโอลีนที่ดังออกมานั้นนุ่มนวล และเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกที่เขาเองก็บอกไม่ถูกเช่นกันว่ารู้สึกอย่างไร สิ่งที่เขาทำได้ในเวลานี้คือหลับตา และปล่อยให้อารมณ์ดนตรีที่พริ้วไหวอยู่ในหัวใจนำพาเขาไปตามกระแสพริ้วไหวของมัน ภาพของดาวผุดผ่านเข้ามาในจินตนาการ ภาพรอยยิ้มและเหตุการณ์ต่างๆ ในอดีตค่อยเลื่อนไหลออกมาพร้อมกับเมโลดี้ดนตรีที่ผ่านเข้ามาในหัวใจของเขารอบแล้วรอบเล่า น่าแปลกเหลือเกิน ทั้งๆ ที่เขาได้ยินเพลงๆ นี้เป็นครั้งแรก แต่ทำไมเขากลับรู้สึกรักเพลงๆ นี้ได้มากมายขนาดนี้นะ แล้วทำไมหัวใจของเขาถึงได้สั่นไหวไปกับเมโลดี้ของบทเพลงๆ นี้ได้อย่างง่ายดายเพียงนั้น ความรู้สึกอุ่นๆ ในหัวใจยามที่ได้ยินเพลงนี้มันคืออะไรกันนะ ... เสียงไวโอลินที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่อ่อนโยนนั้นเลือนหายไปแล้ว หากแต่ร่างของป้อมก็ยังคงหลับตาและยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ราวกับว่าบทเพลงๆ นี้ยังคงหมุนวนอยู่ภายในหัวใจของเขา... ...รอบแล้ว รอบเล่า.... ========================================== แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 49 17:45:24 จากคุณ : Mr. Forever - [ 4 ต.ค. 49 17:40:22 ]

ความคิดเห็นที่ 8 “ป้อมซัง กลับกันเถอะ !!!” สำเนียงลูกครึ่งญี่ปุ่นไทยที่ดังขึ้นมานั้น ปลุกชายหนุ่มที่ยังคงหลับตาพริ้มอยู่ในจินตนาการให้กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงเบื้องหน้าอีกครั้ง ซึ่งเมื่อหันไปก็พบว่าบรรดาญาติและเพื่อนๆ คนอื่นๆ ที่เคยยืนอยู่ก่อนหน้านั้นหายไปเกือบหมดแล้ว คงเหลือเพียงแค่เขา อาจารย์จิทาโร่และอาจารย์โรซี่เท่านั้น “อาจารย์ครับ เพลงเมื่อกี้ชื่อเพลงอะไรครับ” ป้อมเอ่ยถามอาจารย์จิทาโร่ออกไปด้วยความรู้สึกสงสัยถึงบทเพลงที่แม้กระทั่งขณะนี้ก็ยังคงพริ้วไหวอยู่ในหัวใจของเขาอยู่เช่นเคย “ฮืม.... ไม่รู้สิ ผมไม่เคยเห็นใครใช้เพลงนี้ตีกลองมาก่อนเหมือนกัน” อาจารย์คนซื่อยกมือขึ้นมาลูบคางไปมาก่อนจะทำหน้านิ่งคิดอยู่นานสองนาน ก่อนจะหันไปถามหวานใจที่ยังยืนยิ้มอยู่ไม่ไกลนัก “โรซี่จ๊ะ เพลงที่ได้ยินเมื่อกี้ชื่อเพลงอะไร ป้อมซังเขาอยากรู้” คำถามนั้นดึงรอยยิ้มของอาจารย์โรซี่ที่เคยมีให้หุบไปได้เล็กน้อย ก่อนหันมามองลูกศิษย์ในวงแบบไม่เชื่อสายตา “อะไรกันนายชาตรี เธอเล่นคลาสสิคมาตั้งนานไม่รู้จักเพลงๆ นี้ได้ยังไงกัน ตายแล้ว ตายๆๆๆๆ” เสียงสุดท้ายที่ถูกดัดสูงขึ้นนั้นทำเอาคนถามได้แต่ยิ้มแห้งๆ กลับมา เนื่องจากสำหรับเขาแล้ว เพลงคลาสสิคที่รู้จักนั้นมีแทบจะนับเพลงได้ แถมฟังแล้วก็ไม่ต่างอะไรกับยานอนหลับชั้นดีอีกต่างหากเวลาที่ฟังอยู่คนเดียวที่บ้าน “เธอสัมผัสถึงอารมณ์เพลงๆ นี้ได้ไหม ความรู้สึกอ่อนโยนที่พัดผ่านเข้ามาในหัวใจ ที่ไม่ว่าจะเป็นฤดูไหน ความงดงามของท่วงทำนองดนตรีก็พร้อมที่จะโอบอุ้มความรู้สึกในหัวใจ ให้พริ้วไหวไปกับบทเพลงเพลงนี้ ราวกับว่าในทุกฤดูที่พัดผ่านเข้ามาคือฤดูกาลแห่งความรัก” ใบหน้าที่อิ่มเอมไปด้วยอารมณ์ของบทเพลงนั้น  พยายามอธิบายความหมาย ที่เธอรู้สึกออกมาอย่างเต็มที่  เหมือนๆ กันกับเวลาที่เจ้าตัวมักจะทำอยู่เสมอ  เวลาอธิบายความหมายของเพลงบรรเลงให้ลูกศิษย์ในวงได้รับฟังและเข้าใจในอารมณ์ของบทเพลงนั้นๆ  เพื่อให้แต่ละคนสามารถเข้าถึงและถ่ายทอดอารมณ์เพลงออกมาได้อย่างสอดคล้องกันทั้งวง หากแต่เวลานี้สิ่งที่ป้อมสงสัยมากที่สุด ไม่ใช่อารมณ์ของบทเพลง นั่นเพราะเขาเข้าใจมันได้อย่างลึกซึ้งมากพอแล้ว สิ่งเดียวที่เขาสงสัยและติดค้างอยู่ในใจขณะนี้คือชื่อของบทเพลง ๆ นี้ต่างหาก “เอ่อ... อาจารย์ครับ แล้วมันชื่อเพลงอะไรเหรอครับ” สิ้นเสียงคำถามของป้อม ฝ่ามือน้อยๆ ของอาจารย์โรซี่ถูกยกขึ้นมาแนบแก้ม ก่อนจะค่อยๆ เอ่ยถึงชื่อบทเพลงที่แสนหวานออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมรอยยิ้มหวานหยาดเยิ้ม “serenade” “ชื่อแปลกดีนะโรซี่ สาระแหน่” “ม่ายช่ายยยยยยย!!!!” -*- เสียงตีเพรี้ยะ !!! ที่บรรจงตีลงไปยังแขนอาจารย์จิทาโร่ดังขึ้นมาแทบจะทันที ทำเอาคนที่เผลอเปลี่ยนชื่อเพลงโดยไม่ตั้งใจสะดุ้งสุดตัว จากนั้นคนมือไวจึงปรับอารมณ์ตัวเองอีกครั้ง แล้วก็ดึงฝ่ามือทั้งสองข้างขึ้นมาแนบแก้มพร้อมแววตาฉ่ำหวานเช่นเคย “เพลงนี้ชื่อเพลง serenade serenade แปลว่า เพลงรัก” น้ำเสียงเรียบหวานเอ่ยออกมา ก่อนจะทำหน้าแดง มองตรงไปที่อาจารย์จิทาโร่เล็กน้อยด้วยท่าทีขวยเขิน แล้วก็ชิงเดินหนีนำหน้าไปก่อน (เหมือนจะดูน่ารักนะนั่น) -*- หลังจากที่ได้ยินความหมายของเพลงที่ถูกเล่นไปเมื่อครู่ ความรู้สึกหลายๆ อย่างที่ติดค้างอยู่ในหัวใจก็ค่อยๆ คลี่คลาย ไม่น่าแปลกใจเลยสักนิด ที่ทำไมเมื่อฟังเพลงๆ นี้แล้วเขาถึงได้รู้สึกอบอุ่นและมีความสุขมากมายเช่นนั้น ... serenade ...แปลว่า ... ... “เพลงรัก” ... คำพูดคำนี้ของอาจารย์สาวดังซ้ำขึ้นมาในหัวใจของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ... ขอบคุณนะดาว ขอบคุณ ... ====================================================== แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 49 17:52:07 จากคุณ : Mr. Forever - [ 4 ต.ค. 49 17:40:39 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขณะที่เดินช้า ๆ เพราะยังอยู่ในอารมณ์ซึ้งอยู่นั้น เสียงเดิมที่เคยปลุกเขาให้ตื่นจากภวังค์ก่อนหน้าก็ดังแทรกเข้ามาอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าอาจารย์โรซี่เดินนำไปไกลพอสมควรแล้ว “อ้อ... ป้อมซัง คุณไม่ต้องกังวลนะ ยังไงผมก็เข้าใจคุณ” “เข้าใจอะไรเหรอครับอาจารย์” ป้อมเลิกคิ้วหนาๆ ขึ้นสูงด้วยความสงสัยในความหมายของอาจารย์ที่ปรึกษา “ก็เข้าใจไง เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นกันได้ มันเป็นรสนิยมส่วนตัว ผมรับได้ไม่มีปัญหา” ใบหน้าแย้มยิ้ม และแววตาที่พยายามส่งออกมาให้ลูกศิษย์รับรู้ถึงความเข้าใจอย่างจริงใจ ไหนจะท่าทางแปลกๆ นั้นทำเอาดีกรีความสงสัยของป้อมซังยิ่งมากขึ้นไปกว่าเดิม “รสนิยมอะไรอาจารย์ ผมงงแล้วนะเนี่ย” “อ้าว ... ก็เรื่องที่เธอชอบมาโนชไง” แววตากรุ่มกริ่มที่ส่งผ่านมานั้น ทำเอาคนถูกถามถึงกับปฏิเสธขึ้นมาเสียงดังลั่นด้วยความมึนงง “เฮ้ย.... ผมเปล่านะอาจารย์!!! เพื่อนกัน” “ก็ป้อมซังบอกมาโนชว่า Szeretlek ไม่ใช่เหรอ” ใบหน้างงๆ ของอาจารย์จิทาโร่นั้น ทำให้ป้อมเริ่มสงสัย “ก็เมื่อวานดาวเขาพูดคำๆ นี้กับผม แล้วก็บอกว่ามันเป็นภาษาฮังการีแปลว่า โชคดี ผมก็เลยเอามาพูดบอกมาโนชไงครับอาจารย์ ว่าให้โชคดีอะไรประมาณนี้” พอได้ฟังคำอธิบายเท่านั้น เสียงหัวเราะดังลั่นของอาจารย์จิทาโร่พร้อมทีท่าโล่งอกก็ดังออกมาพร้อมๆ กัน จากนั้นจึงเอื้อมมือไปตบไหล่ศิษย์รักสามสี่ที “ป้อมซัง.... Szeretlek ไม่ได้แปลว่าโชคดีนะ มันแปลว่า “ฉันรักคุณ” ต่างหาก ผมจำได้  โรซี่เขาชอบมามุกบอกรักวันละหนึ่งภาษากับผมประจำ” เอ่ยเสร็จ อาจารย์จิทาโร่ก็ตบไหล่เขาหนึ่งทีเป็นการส่งท้าย... ก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามอาจารย์โรซี่ที่รักไปติดๆ ทิ้งป้อมซังให้นิ่งยืนอึ้งเป็นรอบที่สองของวันนี้ไปแบบไม่ทันตั้งตัว “Szeretlek แปลว่าฉันรักคุณ ถ้างั้นคืนนั้นที่ดาวพูดมาก็หมายความว่า ....” เรื่องราวเมื่อคืนค่อยๆ เลื่อนผ่านออกมาจากความทรงจำอีกครั้ง จากนั้นใบหน้าขาวๆ ของเขาจึงค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อมากขึ้นๆ เมื่อภาพเหตุการณ์เหล่านั้นแจ่มชัดมากขึ้นในความทรงจำ อีกครั้งที่เสียงบทเพลง Serenade ดังขึ้นภายในหัวใจของเขา เสียงของบทเพลงที่จะดังขึ้นมาเสมอในยามที่เขาคิดถึงเธอ ... เธอคนที่จะเป็นเจ้าของหัวใจของเขา... ตลอดไป.... ========================================== แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 49 17:54:18 จากคุณ : Mr. Forever - [ 4 ต.ค. 49 17:41:00 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ระหว่างที่นั่งรออยู่หน้า Gate ก่อนขึ้นเครื่องบิน (คนละ Gate กันกับ Gate ด้านนอกนะ) ดุจดาวก็ค่อยๆ หยิบ คอมพิวเตอร์พกพาหรือที่เรียกว่า Notebook ออกมาจากกระเป๋าเป้ด้านหลัง ก่อนจะหยิบแผ่นซีดีที่ป้อมฝากไว้ให้เธอก่อนขึ้นเครื่องเอามาใส่ลงไปในช่องใส่ CD ด้านข้าง เมื่อกดดูข้อมูลในแผ่น ก็พบไฟล์เสียงที่มีนามสกุล mp3 สามไฟล์ ร่างบางจึงหยิบเอาหูฟังออกมาจากเครื่องเล่น mp3 ที่ติดตัวมาแล้วเสียบไปยังช่องหูฟังด้านข้างของ notebook ก่อนจะเลือกคลิ๊กตรงไฟล์ๆ แรกก่อน “ฮะโหลเทส 1-2-3 พวกเราในนามของวง Ass-Ho-Ly ที่คาดว่าจะมีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วไทยในอีกไม่ช้านี้ ขออวยพรให้ดุจดาวคนสวยโชคดีกับอนาคตที่เมืองบูดาเปรส ณ เยอรมัน เอ้ย ไม่ใช่ๆ ฮังการีต่างหาก อิอิ ยังไงระวังหนุ่มๆ แถวๆ นั้นด้วยล่ะ ได้ข่าวว่าหล่อๆ ทั้งนั้น เดี๋ยวจะมีบางคนแถวๆ นี้หัวใจสลายซะเปล่าๆ ฮ่าๆๆๆ จากฉัตรสุดหล่อ” เสียงนั้นเงียบไปพักหนึ่ง  ก็มีเสียงที่คุ้นหูอีกเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมาแทนที่ “โชคดีนะดาว แล้วอย่าไปคว้าหนุ่มตาน้ำข้าวมาเป็นแฟนล่ะ เห็นใจไอ้คิ้วหนาซ่าสุดๆ ที่อยู่แถวๆ นี้ด้วย นี่มันฝากเพลงสองนี้ มาให้ดาวฟังแก้เหงาด้วยนะ เพลงแรกนะโคดตัวมันเลย ฟังแล้วอย่าไปหัวเราะใส่มันนะ สงสารมัน ก๊ากกกกก จากเฉดที่หล่อกว่า” หลังจากข้อความเสียงของเฉดที่ฝากไว้จบลง  เสียงของคนที่เธออยากฟังมากที่สุดก็แทรกผ่านความเงียบขึ้นมา “ป้อมนะ เพลงที่ร้องให้อาจจะไม่เพราะเท่าไหร่ แต่ก็ตั้งใจร้องให้นะ แล้วก็ห้ามหัวเราะด้วย" เสียงของป้อมเงียบไปเล็กน้อย ก่อนที่ข้อความสุดท้ายของข้อความเสียงจะดังขึ้น "ดาว ... Szeretlek น่ะ" ข้อความเสียงในไฟล์แรกนั้นจบลงเพียงเท่านั้น พร้อมๆ กันกับรอยยิ้มกว้างของคนที่นั่งฟังอยู่ สักพักดุจดาวจึงรู้สึกว่าตรงริมขอบตาของเธอนั้นค่อยๆ ชุ่มปริ่มไปด้วยหยดน้ำใส  ที่เอ่อล้นออกมาแบบไม่ทันตั้งตัว แม้จะรู้ดีว่าข้อความสุดท้ายที่ป้อมพูดออกมานั้น จะไม่ได้หมายความอย่างที่พูดก็ตามที แต่แค่นี้... แค่นี้เธอก็มีความสุขมากพอแล้ว... ขอบคุณนะคะป้อม... ขอบคุณ... อีกครั้ง... ที่เสียงเพลง serenade ดังขึ้นมาภายในความรู้สึกของเธอ... และมันก็คงจะเป็นอย่างนี้เรื่อยไป... ในทุกๆ ครั้งที่เธอคิดถึงเขา... ... ตราบกาลนิรันดร์ ... ========================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 4 ต.ค. 49 17:41:16 ]

ความคิดเห็นที่ 11 จากนั้นเธอจึงหันกลับไปที่ไฟล์ที่อยู่ในแผ่นซีดีอีกครั้ง เพลงที่พูดถึงคงอยู่ในไฟล์เสียงที่ 2 เพราะคนทำตั้งชื่อไฟล์เสียงง่ายๆ เพียงแค่ว่า 1 2 และ 3 เท่านั้นเอง ซึ่งเมื่อเธอเปิดไฟล์เสียงที่สองออกมา ก็ได้ยินเสียงกีต้าร์ใสๆ ดังขึ้นมา ก่อนที่บทเพลงที่แทนความรู้สึกของป้อมตลอดเวลานับตั้งแต่วันแรกที่เห็นดาว จะค่อยๆ ถูกร้องออกมาด้วยความรู้สึกที่กลั่นออกมาจากหัวใจของเขาเอง http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=nay-ni-run&month=10-2006&date=02&group=3&blog=3 เพลง : ไม่เก่ง ศิลปิน : Binomal7 ณ Soulseek ========================================== เพลงๆ นี้จบลงพร้อมกับรอยยิ้มหวาน จากนั้นบทเพลงๆ ที่สามก็ค่อยๆ เล่นตามกันมาไม่ห่าง เช่นเคยเสียงกีต้าร์ใสๆ ดังขึ้นมาพร้อมๆ กับภาพความทรงจำเก่าๆ ที่แทรกผ่านขึ้นมาและชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ ในความทรงจำของเธอ http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=nay-ni-run&month=10-2006&date=02&group=3&blog=4 เพลง : จะเก็บเธออยู่ในใจเสมอ ศิลปิน : บอย โกสิยพงษ์ แม้ว่าช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันนั้นจะสั้น แต่ช่วงเวลาเหล่านั้นก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความหมาย และเธอเองก็รู้สึกอบอุ่นทุกครั้งในยามที่หวลคิดถึงเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้น  เสียงพูดเบาๆ ที่ดังก้องอยู่เพียงแค่ภายในหัวใจของเธอดังขึ้นมา  พร้อมกับใบหน้าของคนที่เป็นเจ้าของหัวใจของเธอ "ขอบคุณมากนะคะป้อม แล้วเมื่อถึงเวลาที่เราสองคนพร้อมที่จะรับผิดชอบซึ่งกันและกัน วันนั้นเราคงจะได้พบกันอีกครั้ง หวังว่าป้อมคงจะรอดาวจนถึงวันนั้นเหมือนกันกับบทเพลงๆ นี้นะ" เสียงประกาศเรียกผู้โดยสารขึ้นเครื่องที่ดังขึ้นมาจากพนักงาน เตือนย้ำให้ทราบว่าขณะนี้เครื่องพร้อมที่จะเดินทางแล้ว สิ้นเสียงนั้นร่างบางก็ดันกายขึ้นพร้อมกับเก็บอุปกรณ์ต่างๆ เก็บเข้าใส่ในกระเป๋าเช่นเคย ภาพผืนฟ้ากว้างเบื้องหน้าที่ปรากฏขึ้นต่อสายตาบ่งบอกให้เธอรับรู้ว่า ขณะนี้เส้นทางฝันที่เธอรอคอยมานานแสนนานนั้น ... มันรอคอยเธออยู่เบื้องหน้า และก็คงไม่ไกลเกินกว่าที่เธอจะเอื้อมมือคว้ามันไว้ได้อย่างแน่นอน... อดทนเวลาที่ฝนพรำ... อย่างน้อยก็ทำให้เราได้เห็นถึงความแตกต่าง... เมื่อวันเวลาที่ฝนจาง... ฟ้าก็คงสว่างและทำให้เราได้เข้าใจ... ... ว่ามันคุ้มค่าแค่ไหน... ที่เฝ้ารอ ... ========================================== รักแท้... คืออะไร... ความรักแบบไหน... ที่หัวใจวาดฝัน... รัก... แบบเป็นเจ้าของ... ซึ่งกันและกัน... รัก... แบบผูกผัน... มีฉัน... มีเธอ... รักแท้... คืออะไร... ความรักแบบไหน... ที่ฝังแน่นในใจ... อยู่เสมอ... รัก... เพราะฉันควรค่าพอ... จะรักเธอ... รัก... เพราะคิดถึงเธออยู่เสมอ... แม้ต้องราร้าง... ห่างกัน... รักแท้... คืออะไร.... ความรักแบบไหน... ที่ทำให้หัวใจ... สุขสันต์... รัก... เพียงแค่ได้รัก.... ได้ผูกผัน... รัก... แม้ว่าเธอนั้น... จะไม่ใช่คนที่สวรรค์ส่งมา... รักแท้... คืออะไร... ความรักแบบไหน... ที่หัวใจ... โหยหา... รัก... โดยไม่มีเงื่อนไข... ของกาลเวลา... รัก... ที่จะยังคงเปี่ยมค่า... แม้ว่าต้องร่ำลา... ร้างไกล... รักแท้... ไม่เคยแปรเปลี่ยน... ความรักยังคงหมุนเวียน... ไม่เปลี่ยนไปไหน... รัก... ยังคงเป็นรัก... แม้ว่าจะเนิ่นนานเพียงใด... รัก... จะยังคงอยู่ในหัวใจ... ของคนที่มีรักแท้เรื่อยไป... ...นิรันดร์.... ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามจนจบครับ  มีความเห็นอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็ฝากไว้ได้ครับ  ยังไงใครอ่านแล้วรบกวนทิ้งร่องรอยหน่อยนะ  คนเขียนจะได้มีกำลังใจ  ^^ Mr. Forever 04/10/06 แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 49 18:01:58 จากคุณ : Mr. Forever - [ 4 ต.ค. 49 17:42:17 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านแล้วครับ เขียนได้ดีมากเลยครับ เล่นเอาอยากอ่านต่ออีกนะเนี่ย ถ้าว่างๆ ช่วยเขียนต่อด้วยแล้วกันครับ อยากรู้ตอนต่อไปซะแล้ว... จากคุณ : OB1kenobi - [ 4 ต.ค. 49 17:57:51 ]

ความคิดเห็นที่ 13 OB1kenobi @ ขอบคุณครับ  อันนี้เป็นเวอร์ชั่นปรับปรุงจากที่เคยโพสเมื่อวันที่ 2 เล็กน้อย  เอาข้อแนะนำจากเพื่อนๆ ที่เคยอ่านกันมาปรับเข้ากับเนื้อเรื่อง  ให้อ่านแล้วหวานขึ้นอีกนิด  แล้วก็ลื่นไหลมีเหตุผลมากขึ้นกว่าเดิมอีกหน่อย   ยังไงถ้ามีความเห็นยังไงก็ติชมได้ครับ  จะได้เอาไปปรับปรุงแก้ไขต่อ จากคุณ : Mr. Forever - [ 4 ต.ค. 49 18:04:02 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เยี่ยมครับ.. จากหนังเอาไปทำละครต่อได้เลย .... จากคุณ : CUP-B - [ 4 ต.ค. 49 18:09:34 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขออนุญาติ ก็อปเลยนะครับ ซึ้งมาก โดนมากครับ  เยี่ยมจริงๆ จากคุณ : ยืมล็อกแฟนมาใช้เว้ย (ความรักสีส้ม) - [ 4 ต.ค. 49 18:23:01 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ขอ copy ไปอ่านนะคับ จากคุณ : pichet152 - [ 4 ต.ค. 49 18:23:07 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ยาวมากครับ...มีเวลาว่างจะมาอ่านนะ จากคุณ : ปอมซัง - [ 4 ต.ค. 49 18:26:52 ]

ความคิดเห็นที่ 18 พี่คับ เอาไปสร้างเป็นหนังเลยเหอะ จากคุณ : pichet152 - [ 4 ต.ค. 49 18:27:51 ]

ความคิดเห็นที่ 19 โห!!!! นี่เอาไปสร้างเป็นหนังสั้นได้เลยนะเนี๊ย!!!! จากคุณ : billy bob - [ 4 ต.ค. 49 19:00:15 ]

ความคิดเห็นที่ 20 CUP-B @ ขอบคุณครับ  ถ้าเขาทำเป็นตอนพิเศษคงดีเนอะ  แต่คนรักอ้อมคงงอนน่าดู  เอิ๊กๆๆๆ ยืมล็อกแฟนมาใช้เว้ย (ความรักสีส้ม) @ ขอบคุณครับ  ดีใจที่ชอบครับ  เรื่องนี้เขียนมาเรียกคะแนนความหวานให้ดาวเต็มๆ เลย  ในหนังไม่ค่อยมีบท  อิอิ pichet152 @ อ่านแล้วรู้สึกไงก็อย่าลืมกลับมาบอกนะครับ  คนเขียนรออ่านอยู่ ปอมซัง @ รับทราบครับ   ว่างๆ อย่าลืมกลับเข้ามาอ่านล่ะ  พระเอกของเรื่องไม่อ่านนี่น่าเสียดายนะ  ฉากหวานกับนางฟ้าเยอะมากๆ  หุๆๆ pichet152 @ เมื่อก่อนเคยเขียนบทหนังสั้นให้เพื่อนเหมือนกันครับ  แต่ก็ระดับนักศึกษาอะครับ  ไม่ได้อะไรมากมาย  ^^ billy bob @ แฮ่... ถ้าเอาไปทำเป็นหนังสั้นฉากพิเศษ  แถมใน ดีวีดีก็คงดีเนอะ  เพราะถ้าเอาไปทำหนังก็คงไม่เกินครึ่งชม.อยู่แล้ว  น่าจะเรียกความประทับใจให้คนรักดาวได้ตรึม  หุๆๆๆ =========================================== ว่าแต่ใครเป็นแฟนอ้อม  อยากอ่านเรื่องสั้นเวอร์ชั่นอ้อมกันมั่งไหมครับ  ถ้ามีคนอยากอ่านเยอะๆ จะได้คิดพล็อตเริ่มเขียน  ตอนนี้คิดคร่าวๆ ไว้แล้ว  น่าจะเขียนได้สนุกพอดูเพราะคาร์แร็กเตอร์ของดาวมันเอามาเขียนได้ง่ายกว่าดาวเยอะเลย อยากอ่านก็ฝากความเห็นกันด้วยนะครับ  จะได้มีกำลังใจเขียน  อิอิ จากคุณ : Mr. Forever - [ 4 ต.ค. 49 19:20:19 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ขอไว้อ่านนะครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : หลังโรง - [ 4 ต.ค. 49 19:25:53 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เขียนได้น่าประทับใจดีครับ  ซึ้งกินใจมากมาย จากคุณ : dub edition - [ 4 ต.ค. 49 19:47:27 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เอาดาวคนเดียวด็พอแล้วครับ ในหนังอ้อมบทเยอะไปแล้วอ่ะ!!!!!! จากคุณ : billy bob - [ 4 ต.ค. 49 20:36:52 ]

ความคิดเห็นที่ 24 โห... แต่งเรื่องได้เนียนเข้ากับหนังมาก ๆ เลยค่ะ เหมือนเป็นฉากที่มีอยู่ในหนังจริง ๆ เลยนะนั่น !!! =) จากคุณ : [[ T-pc ~ ]] - [ 4 ต.ค. 49 21:38:52 ]

ความคิดเห็นที่ 25 สุดยอดงับ เมี๊ยว จากคุณ : Mypaa - [ 4 ต.ค. 49 22:27:11 ]

ความคิดเห็นที่ 26 หลังโรง @ ได้ครับ   อ่านแล้วรู้สึกยังไงอย่าลืมมาบอกกันนะ   dub edition @  ขอบคุณมากครับ  อาจจะหวานไปหน่อย  แบบว่าเขียนเอาใจคนรักดาวมากไปหน่อย  แบบว่าในหนังดันไม่ค่อยได้หวานกับพระเอกเท่าไหร่   งั้นมาหวานในเรื่องสั้นนี่ให้สมใจไปเลยดีกว่าเนอะ billy bob @  อิอิ  ดูก่อนอะครับ  ว่ามีคนอยากอ่านกันหรือเปล่า  ยังไม่ได้เริ่มครับ  กำลังคิดพล็อตอยู่ [[ T-pc ~ ]] @ ขอบคุณมากครับ   ถ้ามีในหนังจริงคงหวานเลี่ยนไปหน่อยเนอะ   อ่านเป็นเรื่องสั้นแบบนี้ดีกว่า   Mypaa @ ดีใจที่ชอบครับ   แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 49 22:35:19 จากคุณ : Mr. Forever - [ 4 ต.ค. 49 22:34:35 ]

ความคิดเห็นที่ 27 อ่านใน blog แล้วครับ และ comment ไว้ในนั้นด้วยแล้ว เข้าไปอ่านเอง (มีติด้วยแหละ 555) แต่โดยรวมชอบมากครับ ผมเองว่าจะเขียนเรื่องสั้นที่มาจากเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน แต่เมื่อคุณเขียนออกมาก่อน แล้วทำได้ดีขนาดนี้ ก็ต้องขอคำนับจากใจจริง... อยากคุยกับคุณจริงๆครับ ในฐานะที่ (พวกเดียวกันย่อมดูกันออกว่า) เป็นคนรัก Seasons Change เหมือนกัน ผมทิ้งเมลไว้ให้นะครับ จะadd หรือเปล่าแล้วแต่ความพอใจนะครับ patyawi001@hotmail.com เอ้อ ว่าแต่มันต่างกับที่อยู่ใน blog ยังไงเหรอ ขี้เกียจอ่านใหม่แล้วล่ะ แหะๆ จากคุณ : patyawi - [ 4 ต.ค. 49 23:10:25 ]

ความคิดเห็นที่ 28 patyawi @ ได้อ่านแล้วครับ  ตอบไว้ใน Blog แล้วเหมือนกันครับ ที่ต่างกันคือตอนแรกลงเรื่องสั้นเรื่องนี้ไว้ตั้งแต่วันที่ 2 แล้วครับในบล็อก  แต่วันนี้ปรับปรุงหมดแล้วก็เลยเอามาลงในเฉลิมไทย  คิดว่าที่คุณ patyawi อ่านน่าจะเป็นอันปรับปรุงล่าสุดแล้วละครับ  เพราะผมปรับปรุงใน Blog แล้วถึงค่อยเอามาโพสในนี้  ^^ จากคุณ : Mr. Forever - [ 4 ต.ค. 49 23:24:37 ]

ความคิดเห็นที่ 29 สวัสดีค่ะคุณ : Mr. Forever เขียนได้สนุกมากค่ะ จากการอ่านคร่าวๆ วันนี้ดึกแล้ว  ตี 1 กว่าๆ อ่านจนจบไม่ไหว เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาอ่านต่อค่ะ ---------------- จากความคิดเห็นที่ 5 “Szeretlek” (วิธีอ่านออกเสียง [se ret lek] หรือภาษาไทยน่าจะประมาณว่า ซี – เลส - เหล็ก) ที่ถูกอ่านว่า " แซ - แรท - แล็ค " ค่ะ แถมให้อีกคำนะคะ " Nagyon Hianyzol " อ่านว่า " นอยอน ฮีอานโซล " แปลว่า " ฉันคิดถึงเธอมาก " " Nagyon " แปลว่า มากค่ะ ถ้า " Nagyon Szeretlek " ก็รักเธอมากๆนั่นเอง อิอิ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาขออ่านต่อค่ะ ชอบที่คุณเขียนจัง จากคุณ : Picike - [ 5 ต.ค. 49 06:24:58 ]

ความคิดเห็นที่ 30 Picike @ ขอบคุณคุณ Picike  มากครับที่ท้วงติง ได้คนรู้จริงมาบอกก็สบายใจแล้ว  หุๆๆๆ   คือจริงๆ ผมก็ไม่เคยรู้ภาษาฮังการีมาก่อนเหมือนกัน  อาศัยดูวิธีออกเสียงจากตัวสัญญลักษณ์ใน wiki  กับอ่านเอาจากเวปที่เขาสอนภาษาอ่ะครับ  เลยอาจจะผิดได้  อันนี้ขออภัยมา ณ ที่นี้คราบ  เดี๋ยวจะรีบไปแก้ในนิยายครับ   http://www.imp-no.com/forums/lofiversion/index.php?t23.html อันนี้เขาอธิบายว่า Sz = English 's' both E-s = like 'e' in 'Eric' The rest is the usual. ด้วยลูกมั่วส่วนตัวเลยตีความได้เช่นนี้แล   หน้าแตกเลย  อิอิ ขอบคุณมากๆ คราบบบบ ^^ จากคุณ : Mr. Forever - [ 5 ต.ค. 49 09:15:47 ]

ความคิดเห็นที่ 31 แวบเข้าไปหลงอยู่ในบล็อกพี่ Picike ซะนานเลย  หูย  ใครอยากเห็นบรรยากาศเมืองบูดาเปรสที่นางเอกของผมไปอยู่  ให้รีบตามไปดูโดยไวเลยครับ  ข้อมูลละเอียดมาก   นี่ถ้าผมจะเขียนภาคต่อตอนดุจดาวเรียนที่บุดาเปรสนี่แทบไม่ต้องจินตนาการเลย  อ่านบล็อกจบ  เหมือนเดินอยู่ในบูดาเปรสยังไงยังงั้น  หุๆๆๆ ขอบคุณมากครับสำหรับรายละเอียดๆ ดีๆ แบบนี้ ^^ จากคุณ : Mr. Forever - [ 5 ต.ค. 49 10:13:55 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ไอ้ป้อมเอ๊ยเอ็งพลาดไปแล้วรู้ตัวไหมนี่ จากคุณ : Lu Xun - [ 5 ต.ค. 49 10:37:21 ]

ความคิดเห็นที่ 33 สนุกดีค่ะ ชอบๆ ^^ จะรออ่านเวอร์ชั่น ป้อม-อ้อม นะคะ จากคุณ : Waffle^_^ - [ 5 ต.ค. 49 11:25:54 ]

ความคิดเห็นที่ 34 อ๊ากกกกกก ทำไมเขียนได้.... ถูกใจผมขนาดนี้เนี่ย!!! เยี่ยมมากครับ จะรออ่านเวอร์ชั่นอ้อมนะครับ จากคุณ : weakest - [ 5 ต.ค. 49 11:35:16 ]

ความคิดเห็นที่ 35 Lu Xun @ แม๊... ต้องเรียกว่าน้องดาวของผมพลาดตะหาก  ดันไปตกหลุมรักตาพระเอก   Waffle^_^ @ ขอบคุณครับ  เดี๋ยวจะเริ่มคิดพล็อตของคู่นี้มั่งละ  ถึงเวลาแฟนคลับดาวน้ำตาตกมั่งแล้ว T__T weakest @ อิอิ ถูกใจละสิ  ดาวได้คู่ป้อมมั่งแล้วในเวอร์ชั่นนี้  หลังจากที่ร้อยทั้งร้อยดูหนังมา  ไม่มีใครรู้สึกว่าป้อมจะสมหวังกับดาวได้เลย  แต่ของอย่างนี้เราทำได้  จัดเองซะเลย  อิอิ  ไม่ง้อผู้กำกับกะได้ฟะ   จากคุณ : Mr. Forever - [ 5 ต.ค. 49 15:33:31 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ก่อนอื่นขอออกตัวเล็กน้อยว่าจุดเริ่มต้นที่เขียนเรื่องนี้แล้ว  จริงๆ คือผมรู้สึกว่าหลายๆ จุดในหนังเรื่องนี้ค่อนข้างจะใส่ช่องว่างให้คนดูคิดตามไว้เยอะพอดู  ซึ่งค่อนข้างจะแตกต่างกันกับหนังไทยที่เคยมีมา  เพราะส่วนใหญ่จะเล่าเรื่องแบบกระจ่างชัดเจนว่าใครทำอะไรมีผลยังไงตามมา  (เหมือนๆ กันกับเรื่องสั้นเรื่องนี้ที่อธิบายทุกอย่างชัดเจน) แต่หนังเรื่องนี้ใช้การดำเนินเรื่องเหมือนการ์ตูนของอาดาจิ  คือให้ภาพเล่าเรื่องราวของตัวมันเอง  ให้คนดูคาดเดาเรื่องราวที่เกิดขึ้นจากสีหน้า  แววตา  และการกระทำของตัวละคร  ตรงนี้แหละที่มันทำให้หนังเรื่องนี้มีเสน่ห์มากเหลือเกินในความรู้สึกของผม แต่หลังจากอ่านความเห็นหลายๆ ที่  ไม่ว่าจะเป็นในเฉลิมไทย  ไปจนถึงในส่วนของเวปหนังเอง  ผมรู้สึกว่าหลายๆ คนยังเข้าไม่ถึงหนังเรื่องนี้มากเท่าไหร่  อาจจะเนื่องจากไม่ค่อยชอบวิธีการเล่าเรื่องแบบให้คนดูคิดเองแบบนี้  หรืออาจจะยังไม่ได้คิดตามหนังมากเท่าที่ควร ผลที่ตามมาคือส่วนใหญ่จะเห็นคนดูหนังตีความหมายของหนังผิดไป  โดยไปสนใจประเด็นรักของหนังมากไปหน่อย  จนลืมประเด็น "ความฝัน"  ที่เป็นประเด็นหลักของหนัง  โดยเฉพาะในกลุ่มวัยรุ่นที่เป็นเป้าหมายหลักของหนังเรื่องนี้  ที่ส่วนใหญ่หนังจบมาก็บอกว่าสุดท้ายป้อมไม่ไปบูดาเปรส  เพราะเห้นใจอ้อม  อยากอยู่ดูแลอ้อมมากกว่า ตรงนี้ผมเลยคิดว่ายังมีคนดูอีกหลายกลุ่มที่ยังไม่เข้าใจสารหลัก  ที่ผกก ต้องการสื่อ  คงเพราะหุ้มเปลือกไว้หนาไปหน่อย   ผมก็เลยอยากเขียนเรื่องสั้นเรื่องนี้ให้มันมีอะไรน่าอ่านขึ้นมาอีกนิด  อธิบายรายละเอียดหนังมากขึ้นสักหน่อย  เลยไปๆ มาๆ เป็นที่มาของเรื่องสั้นเรื่องนี้ครับ ในเรื่องสั้นเน้นให้ป้อมกับดาวมีบทเป็นหลัก  โดยใช้ความฝันเป็นแรงผลักดันให้เห็นว่า  แม้ว่าต้องจากกันไป  แต่สักวันเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม  หากว่าความรู้สึกที่มีให้กันมันเป็นของจริง  สักวันก็กลับมาคบกันใหม่ได้อยู่ดี   ระหว่างนี้เมื่อยังอยู่ในวัยเรียน  ก็เรียนให้ดีก่อน  ไปให้ถึงฝันก่อน  แล้วทุกอย่างหลังจากนั้นจะตามมาเอง ดังนั้นผลที่ตามมาคืออาจจะรู้สึกว่าคนเขียนอธิบายอะไรชัดเจนเกินไปหรือเปล่า  หรืออาจจะบอกว่าตัวละครในเรื่อง  คิดเก่งเกินเด็กไปไหม  พึ่งม. 4 เองนะ อันนี้พอจะอธิบายได้ว่า  ตัวละครดาวในเรื่องเป็นตัวละครที่ค่อนข้างโตเกินวัยครับ  เพราะเด็กที่วางแผนชีวิตให้ตัวเองได้ตั้งแต่ม.ต้น  มีเส้นทางชีวิตที่แน่นอน  และก็มุ่งมั่นกับเส้นทางนั้น  และให้ความสำคัญกับมันเป็นอันดับแรก  ย่อมไม่ใช่เด็กที่มีความคิดความอ่านเหมือนเด็กธรรมดาทั่วไป ส่วนป้อม  เมื่อเริ่มแรกในหนังเราจะเห็นเขาไม่ค่อยอะไรเท่าไหร่  คิดอะไรไม่เป็น  แต่เมื่อคบดาวไปเรื่อยๆ  มันก็ค่อยซึมซาบ  และเริ่มคิดอะไรโตขึ้นตามดาว  จนถึงวันที่บทเริ่มเรื่องของเรื่องสั้นเรื่องนี้  ผมว่าสองคนนี้คุยกันก็ไม่ได้ดูเกินวัยนะ  เพราะต่างคนต่างก็ผ่านเรื่องราวอะไรมากมายพอดูแล้ว ที่สำคัญคือเรื่องนี้ผมเริ่มเขียนแล้วแปะโดยจุดมุ่งหมายจะอธิบาย  ให้กลุ่มคนดูบางส่วนที่ยังเข้าไม่ึถึงแก่นของหนังในส่วนของความฝัน  ได้เข้าใจตรงจุดนี้มากขึ้นอีกนิด จริงอยู่ที่ตอนจบของหนังที่ผกก วางไว้  ดาวไม่ได้ถูกวางให้คู่กับป้อม  แต่ที่ผมเลือกให้มันเป็นอย่างนี้  ก็เพราะอยากให้ดาวกับป้อมได้คุยกัน  แล้วแสดงมุมมองที่แตกต่างระหว่างคนที่คิดเป็นผู้ใหญ่  กับคนที่เคยคิดถึงแค่อนาคตไปวันๆ  อย่างป้อม  ว่าเปลี่ยนแปลงไปอย่างไรบ้างแล้วนั้นเอง ปิดท้ายเรื่องโดยการใส่น้ำเชื่อมแบบฉากหวานเข้าไปสักหน่อย  เพราะผมรู้สึกว่าหนังเรื่องนี้ขาดจุดพีคๆ ให้คนดูอินไป  ทำให้หลายๆ คนออกโรงมาแบบรู้สึก  ไม่อิ่มเท่าไหร่  เพราะงั้นในเรื่องสั้นนี้ก็เลยขออัดมุกหวานเข้าไปสักสองมุกละกัน  ให้คนรักดาวได้เห็นความหวานของคู่นี้มั่ง  หลังจากเห็นความหวานกับคู่อ้อมจนชินตาแล้ว จากนั้นก็เลือกที่จะจบเรื่องสั้นด้วยการให้ดาวเป็นตัวแทนของตัวละคร  ที่เหลือในการเดินตามความฝันของเธอ  ก่อนจะปิดท้ายด้วยเพลงหลักของเรื่องนี้อย่าง seasons change ที่แม้จะมาแค่ท่อนเดียว  แต่ผมว่าก็น่าจะแทนความหมายได้มากพอแล้วนะ สุดท้ายหวังว่าทุกคนที่อ่านจะได้รับอะไรไปบ้างนะ  แล้วก็คงไม่น่าเบื่อเิกินไปสำหรับบางส่วนที่ยัดเข้าไป  ยังไงก็ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาให้กำลังใจครับ ปล. มาอ่านแล้วอย่าลืมลงชื่อทิ้งร่องรอยด้วยนะ   จากคุณ : Mr. Forever - [ 5 ต.ค. 49 15:56:21 ]

ความคิดเห็นที่ 37 อ่านไปลุ้นไป ใจเต้นตึ๊กตั๊ก ชอบมากๆเลยค่ะ จากคุณ : Picike - [ 6 ต.ค. 49 03:27:39 ]

ความคิดเห็นที่ 38 จำได้ว่าเคยถ่ายรูป Liszt Ference Academy of Music มารูปนึงค่ะ แต่เป็นของปีที่แล้ว แล้วใช้กล้องตัวเก่าภาพไม่ค่อยสวย มีรูปเดียวเสียด้วยน่าเสียดาย แต่ก็อยากเอามาฝากค่ะ แลกกับเรื่องน่ารักๆที่คุณ Mr. Forever เขียนมาฝากกัน จากคุณ : Picike - [ 6 ต.ค. 49 03:50:22 ]

ความคิดเห็นที่ 39 Picike @ ขอบคุณคราบ  ดีใจที่ชอบจ้า   เห็นบรรยากาศเมืองที่นั่นแล้วอยากไปถ่ายรูปมั่ง  มีอะไรให้ถ่ายเยอะเลย  บรรยากาศงามสุดๆ  T__T จากคุณ : Mr. Forever - [ 6 ต.ค. 49 16:37:57 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ผมว่า ป้อม ไม่ได้รักดาว นะครับ .... บทสรุปที่สมบูรณ์ที่สุดและเป็น Reference สุดท้ายของ seasons change ก็คือ เพลงของนักแสดงนำทั้งสามคนในอัลบั้มนั่นเอง ซึ่งโครงเรื่องควรจะต้องตั้งอยู่บน ฐานข้อมูลอันนี้ จึงจะสมบูรณ์ที่สุด 1.อ้อม รู้สึก รักป้อมแน่นอนและก็มั่นใจด้วยเพราะ คาแรกเตอร์ของเธอเป็นแบบนี้จริงๆ จะไม่มีแบบว่าลังเล หรือว่า รอดูป้อมก่อนว่ารักเธอหรือเปล่า (จะรักฉันหรือไม่รัก ก็แล้วแต่เธอนะ แต่ฉันน่ะรักเธอแน่นอน) ซึ่งเป็นที่มาของ เพลง "ฤดูรัก" 2.ดาว รู้สึกดีดีกับป้อม มากขึ้นและอาจจะเริ่มๆชอบนิดๆแล้วด้วย แต่ว่า ด้วยคาแรกเตอร์ของเธอที่เป็นคนมุ่งมั่นสูงและมีความใฝ่ฝันที่ชัดเจนมากจนหัวใจเธอไม่มีที่ว่างจะให้ความสำคัญกับความรักมาเป็นอันดับหนึ่ง  และ 'ดุจดาว' มีความเป็น "ดาว" สมชื่อ  การที่เธอจะรักใครสักคน เธอต้องใช้ความเหมาะสมและเหตุผลด้วย ซึ่งเป็นคาแรกเตอร์ของ คนระดับนี้จริงๆ ซึ่งค่อนข้างต่างจากอ้อมอย่างเห็นได้ชัด และก็เป็นที่มาของเพลง  "แน่ใจใช่ไหมว่ารัก" 3.ป้อม ...ป้อมซัง หรือ ไอ้ป้อม มันก็ยังเป็น ไอ้ป้อมอยู่แม้ว่าหนังจะลาโรง ไปแล้ว ซึ่งเพลง  "ไม่รู้ใจตัวเอง" ก็ยังเป็นบทสรุปที่ดีที่สุดและชัดเจนที่สุดของ "ป้อม" แม้ว่าบทสรุปที่ชัดเจนที่สุดก็คือ  "มันไม่มีความชัดเจนในตัวป้อมอีกอยู่ดี" หรือพูดง่ายๆว่า มันชอบอ้อมมากขึ้นมากๆ  แต่ก็ยังชอบดาวอยู่ด้วย และ มันก็ยังไม่รู้ใจตัวเองจริงๆสักทีว่า "มัน รัก ใคร?" จากตัวหนังและเพลงในอัลบั้ม ผมต้องขออนุญาตเสนอความเห็นอย่างยืนยัน นั่งยันและ นอนยัน ว่า ไอ้ป้อมยังไม่ได้รู้สึก "รักใคร" อย่างจริงจัง แน่นอน  และการที่ป้อมยอมสละทุน ก็เพราะ การต้องไปอยู่ต่างประเทศ ต่างชาติ ต่างภาษา ต่างวัฒนธรรม พร้อมๆกับการต้องจากลา ความรู้สึกดีดี กับโรงเรียนแห่งใหม่ กับเพื่อนใหม่(และเพื่อนสนิท) รวมไปถึงต้องจากพ่อจากแม่ไปเนี่ย  ..เด็ก ม.4 คนนึงที่ไม่ได้มีความใฝ่ฝันที่สูงลิ่วเหมือน ดุจดาว  ผมว่ามันทำใจไม่ได้หรอกครับ  และนี่อาจจะเป็น "ความชัดเจน" เพียงอย่างเดียว ของ "ป้อม" ที่แสดงออกมา และถ้า ป้อมมันรักดุจดาวจริงจังแล้ว เลือกได้แล้วว่า ชอบอ้อมเป็นเพื่อน แต่รักดุจดาว ...มันไม่สละทุนแน่นอน เพราะมันรู้แล้วว่ามันรักดนตรี แม้ว่าไม่ได้ฝันไปไกลขนาด ระดับโลก และถ้า ป้อมมันเลือกอ้อมอย่างจริงจังแล้ว และเลือกแล้วว่า จะหยุดความรู้สึกดีดีกับดาว ไว้แค่นั้น  ตอนจบของ seasons change เราคงจะได้เห็น ฉากสวีทของทั้งคู่หรืออย่างน้อยต้องเห็นแววตาที่แสดงออกถึงความรักของ "ป้อม" เหมือนกับที่ "อ้อม" แสดงออกมาอย่างชัดเจนตลอดทั้งเรื่อง  .......แต่นี่ก็ไม่มีอีก ไปเล่นดนตรีก็ไปกันเป็นแก็งค์  ไม่ได้สวีทกันสองต่อสอง ...................และนี่เป็นความชัดเจนที่ ตัวหนังและ ผู้กำกับต้องการสื่อออกมาจริงๆ ในความเห็นของผมนะครับ ปล. อยากให้คุณ Mr.Forever แต่ง seasons change ภาคสองครับ  ถ้าป้อมจะเลือกรักใคร และ "รู้ใจตัวเอง" สักที มันก็ต้องเป็น ภาคสองเท่านั้นแหละครับ เพราะ ภาคแรก มันต้องแค่นี้จริงๆ ด้วยความเคารพและชื่นชมนะครับ ^_^ ผมแต่งพลอตเรื่องภาคสองไว้แล้วนะครับ เคย post ในเวปบอร์ด seasonschangethemovie ใช้ชื่อ trickshot ครับเดี๋ยวจะก็อปมาฝากนะ ....อยากบอกเหมือนกันว่า รักหนังเรื่องนี้มากและก็หนังเรื่องนี้เป็นสิ่งที่ขาดหายไปของช่วงชีวิตของผมเหมือนกัน (ถึงได้โดนมากๆ... ไง  >_<'') จากคุณ : อันติมะ - [ 6 ต.ค. 49 23:19:00 ]

ความคิดเห็นที่ 41 พลอตเรื่อง Seasons Change ภาคสอง Seasons Change ภาค1 : เพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย Seasons Change ภาค2 : ดังพายุที่โหมเข้าใส่ ...เวลาผ่านไปอีก 1 ปี ทุกๆคนกำลังจะขึ้น ม.6 ดุจดาวยังอยู่ที่บูดาเปสต์(อาจจะมีการไล่นายกฯบ้าง แต่ไม่ส่งผลกับ Liszt Academy) ป้อมกับอ้อม ก็คบกันสนิทกันมากขึ้น จนเกือบจะตกลงเป็นแฟนกันอยู่แล้ว แต่ในปีการศึกษาใหม่นี้ มีเด็กม.4 รุ่นน้องที่เข้ามาใหม่ (...และมาจากบดินทร์ อีกด้วย) พอป้อมเห็นเท่านั้น ก็รู้เลยว่า เธอคือ "ดุจดาว" กลับชาติมาเกิดนี่เอง ด้วยหน้าตาและความหวาน(เจี๊ยบ) ที่คล้ายกันมากๆ จนทำให้ป้อมถึงกับอึ้ง แต่มันก็เท่านั้นแหละ ป้อมรู้จักตัวเองมากขึ้นแล้ว และที่สำคัญ ข้างๆเขาก็คือ อ้อม เพื่อนที่สนิทที่สุด และ ผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกัน ถึง 2ปีเต็มๆ ....แต่โชคชะตา บางทีมันก็ตลก หรือไม่มันก็โหดร้าย น้องคนใหม่คนนี้ ...หลงรักป้อม หลงรักแบบจริงจังนะ จะด้วย บุพเพสันนิวาส แต่ชาติปางไหนก็ตามเถอะ เธอคนนี้จริงใจมาก และ ก็ไม่ได้เก็บความรักนั้นอยู่ในใจ แต่พยายามแสดงออกให้ป้อมได้เห็น ด้วยวิธีการต่างๆนานา เหตุการณ์เป็นแบบนี้ ทำให้อ้อม ถึงกับพูดไม่ออก ก็เจ้าป้อมมันก็ยังมีนิสัยเก่าๆ ที่ยังไม่หายอ่ะ (ขี้เกรงใจ ขี้อายสุดๆ และก็ ...อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย) เหตุการณ์ต่างๆดูจะสับสนและวุ่นวายมากๆ แต่กระนั้น มันก็ยังไม่หนำใจ เมื่อ สถาบันดนตรีแห่งบูดาเปสต์นี้ มีโครงการวิทยานิพนธ์ชิ้นใหม่ นั่นคือ "การผสมผสานดนตรีคลาสสิคเข้ากับ ดนตรี modern โดย กำหนดให้ใช้เครื่องดนตรี ไวโอลิน เล่นร่วมกับ กลองชุด !!!!!" และ อ.สุกรี ได้เชิญดุจดาว กลับมายัง วิทยาลัยดุริยางคศิลป์ เพื่อเล่นดนตรี คู่กับ ป้อม ...ชาตรี ธราธร จากคุณ : อันติมะ - [ 6 ต.ค. 49 23:43:51 ]

ความคิดเห็นที่ 42 คงจะเดาตอนจบกันยากน่าดูนะครับ ถ้าภาคสองเป็นแบบนี้จริงๆ . . . . บทสรุปของภาคสองนี้ จะลงตัวด้วย "ฉัตร กับ เฉด" ครับ ถ้าดูตัวละครดีดีแล้ว จะเห็นว่า ป้อม อ้อม ดาว กับ น้อง ม.4คนใหม่ มีจำนวน4คน เมื่อรวมกับ ฉัตร-เฉด ก็จะได้ 6 คน ครบคู่ กันพอดี  แต่ใครจะคู่กับใคร ความสัมพันธ์จะเป็นอย่างไรบ้าง ถ้าได้ดู deleted scene กันแล้วคงจะพอๆเดาได้นะครับ โดยเฉพาะ "ฉากห้องสอบ" บางครั้ง การรักคนที่เขารักเรา ก็อาจจะเป็นบทสรุปที่ดีกับชีวิตก็ได้ เพราะ "ชีวิตจริง" มันไม่เหมือนละคร และ "การลังเล" หรือ "ไม่รู้ใจตัวเอง" อาจจะจบลงด้วยความเศร้า อย่างที่ไม่น่าให้อภัยเลยก็เป็นได้ ....แต่อะไรอะไรมันก็ไม่แน่นอนหรอกนะครับ -_^ ถ้าจะให้อลังการ มันต้องหนัง "ไตรภาค" เพราะอะไรนะหรือ? ก็...เพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย ..ไง^^'' จากคุณ : อันติมะ - [ 6 ต.ค. 49 23:53:32 ]

ความคิดเห็นที่ 43 แฮ่... ขอบคุณคุณอันติมะที่เข้ามาแสดงความคิดเห็นครับ  จริงๆ เรื่องสั้นเรื่องนี้ไม่ได้ตั้งอยู่ในบรรทันฐานที่ผู้กำกับหนังต้องการจะให้เป็นแต่อย่างใดครับ  เรื่องนี้มันแต่งขึ้นมาจากความต้องการของกระผมล้วนๆ  เพราะส่วนตัวอยากให้ดาวสมหวังอย่างไ่ม่มีเหตุผลใดๆ รองรับทั้งสิ้น  ฮาาาา... แต่ในส่วนของหนังนั้นผมเคยเขียนบทสรุปไว้ตั้งแต่ตอนหนังเข้าใหม่ๆ  ไปแล้วว่าตอนจบของหนังเรื่องนี้ผู้กำกับต้องการสื่อให้คนดูเข้าใจว่า  ป้อมเลือกที่จะกลับมาหาตัวเอง  เลือกจะกลับมามองหาเส้นทางฝันของตัวเอง  ไม่ได้เลือกที่จะอยู่ไทยเพราะจะอยู่ดูแลอ้อมแต่อย่างใด อันนี้ลองไปอ่านที่ผมเขียนวิเคราะห์ไว้ได้ครับ  ซึ่งก็คงจะเห็นตรงกันตรงนี้ครับ ส่วนเรื่องสั้นเรื่องนี้  จริงๆ แล้วก็ไม่มีอะไรมาก  แค่ความต้องการของคนเขียนที่อยากให้ดาวสมหวังอย่างที่บอก  แล้วที่สำคัญคือตัวละครดาว  เป็นตัวละครเดียวที่ีมีความคิดความอ่าน  เป็นผู้ใหญ่มากกว่าคนอื่นๆ ในเรื่อง  ทำให้สามารถถ่ายทอดมุมมองหลายๆ อย่างผ่านดาวได้ไม่ยากนัก ส่วนหนึ่งที่ผมอยากจะสื่อในเรื่องสั้นเรื่องนี้คือในส่วนของความฝัน  เพราะจะเห็นว่าตัวละครในเรื่องสั้นนี้  ไม่ว่าจะดาว หรือป้อม  สุดท้ายก็เลือกที่จะสานต่อความฝันของตัวเองต่อไป  และปล่อยให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ความรู้สึกของหัวใจตัวเองว่ามันจะมั่นคงแค่ไหน  เมื่อวันเวลาผ่านไป เพราะรู้สึกว่าคนดูหลายต่อหลายคนไม่ค่อยสนใจประเด็นความฝัน  หรือการพยายามเดินตามเส้นทางที่เราชอบไปให้สุดทาง  ทำมันให้เต็มที่  สักเท่าไหร่  ส่วนใหญ่จะสนประเด็นความรักที่แทรกอยู่ในเรื่องมากกว่า  คงเพราะน้ำเชื่อมที่หวานมันทานง่ายมั้ง  แม้แต่การโปรโหมตก็หยิบจุดนี้มาเน้นเป็นจุดขาย  โดยละเลยสาระที่มีในเรื่องนี้ไปจนหมด   ขนาดช่วงดาราไปเดินโปรโหมตหนัง  ผมยังไม่เห็นใครหยิบประเด็นนี้มาพูดเท่าไหร่  ส่วนใหญ่จะถามกันซะมากว่าสุดท้ายเลือกใครอะไรทำนองนั้น  แล้วส่วนมากก็มักจะเข้าใจว่าป้อมเลือกอ้อม  เลยไม่ไปกับดาว  แบบนั้นซะมากกว่า ก็เลยเขียนประชดให้ป้อมเลือกที่รอดาว  แล้วระหว่างนั้นก็ก้าวไปตามความฝันของตัวเองแทน  ซึ่งส่วนตัวชอบที่จะให้มันเป็นแบบนี้มากกว่า ตอนนี้กำลังเขียนเวอร์ชั่นอ้อมอยู่ครับ   แล้วก็คงปิดท้ายด้วยเวอร์ชั่นที่จบแบบในหนังแหละ  คือป้อมเลือกความฝันของตัวเอง  แต่อันหลังไ่ม่ค่อยมีแรงบันดาลใจจะเขียนเท่าไหร่  ฮ่าาาาๆๆๆ เพราะงั้นก็ยืนยันตามที่เขียนไว้ในบทนำครับ  ว่าเรื่องสั้นเรื่องนี้ไม่ได้ตั้งใจที่จะเปลี่ยนแปลง จินตนาการของคนดูแต่อย่างใด  เพราะหนังเรื่องนี้จบแบบทิ้งช่องว่าง ให้คนดูจินตนาการบทสรุปเอาเองตามใจไม่มีถูกผิด  ใครอยากให้จบแบบไหนก็ได้  เพราะมันก็แล้วแต่มุมมองและทัศนคติที่คนดูมีระหว่างดูหนังเป็นหลัก และด้วยความประทับใจในบุคลิกของดุจดาว  ผมก็เลยเลือกเขียนแบบนี้แหละครับ  ไม่มีเหตุผลสนับสนุนใดๆ ในหนังเลย  เพราะในหนังมันสื่อค่อนข้างชัดว่าป้อมกับดาว  คงคู่กันไม่ได้   เพราะงั้นถ้าจะเขียนเรื่องสั้นแบบป้อมรักอ้อม  หรือป้อมเลือกดนตรี  มันก็จะไม่แปลกใหม่  ไม่น่าสนใจ  ผมเลยเลือกที่จะเขียนต่อให้เป็นป้อมกับดาวไง  แล้วก็ใส่เนื้อหาที่ผมต้องการสื่อให้กลุ่มดนดูวัยรุ่นได้อ่านลงไปด้วย  ผ่านความคิดเห็นของดาวที่เป็นผู้ใหญ่เกินตัว  มันก็เลยเป็นเช่นนี้แล   อิอิ ขอบคุณอีกทีที่แวะมาอ่านครับ   จากคุณ : Mr. Forever - [ วันเกิด PANTIP.COM 00:54:02 ]

ความคิดเห็นที่ 44 แฮ่... ลืมฝาก link   อันนี้เป็นบทวิเคราะห์ที่เขียนหลังจากดูหนังจบ  แล้วยังไม่ได้อ่านบทความของใคร  ก็เลยจะเป็นบทวิเคราะห์ที่อ้างอิงมาจากความเข้าใจของผมโดยตรง  ซึ่งก็อาจจะมีผิดบ้าง  ถูกบ้าง  ตามประสาคนดูหนังรอบเดียวครับ  ที่อาจจะจับประเด็นบางจุดไม่ทันเป็นธรรมดา จากนั้นพอได้อ่านความเห็นของเพื่อนๆ หลายๆ คนมากขึ้น  ก็เริ่มมีมุมมองใหม่ๆ มากขึ้น  ไม่ว่าจะประเด็นกินผัก  หรือความสัมพันธ์ของดาวกับป้อม  ที่อาจจะมีอะไรมากกว่าที่ผมเข้าใจในตอนแรก  ก็เลยเป็นที่มาของการเขียนบทความในส่วนของเก็บตก Seasons Change ตามมา http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=nay-ni-run&month=09-2006&date=08&group=4&blog=2 ย้ำอีกทีว่าเรื่องสั้นที่เขียนไม่ได้ต้องการสานต่อตัวหนังครับ  เป็นแค่เรื่องสั้นที่เจ้าของงานเขียนอย่างผมอยากให้เป็นเท่านั้น  โดยใช้ช่องว่างที่พอมีของหนัง  รวมกับจินตนาการบ้าบอของผมเข้ามาต่อเติม  แล้วพยายามให้มันดูกลืนกับตัวหนังให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ตอนนี้กำลังเขียนเรื่องนี้เวอร์ชั่นอ้อมอยู่  จะเป็นอย่างไรโปรดติดตาม  แฮ่... จากคุณ : Mr. Forever - [ วันเกิด PANTIP.COM 01:03:29 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ครับผม ^_^ ....ว่าแต่ว่า ชอบ'ดาว' หรือชอบ'นาถ' กันแน่ครับ รู้สึกจะเป็นสมาชิก nartfanclub กิตติมศักดิ์ นะ...(ei ei) จากคุณ : อันติมะ - [ วันเกิด PANTIP.COM 07:26:18 ]

ความคิดเห็นที่ 46 อันติมะ ชอบดาวจ้า  จริงๆ ที่เข้าไปในเวปคราวนั้นเพราะอยากดู MV แน่ใจใช่ไหมว่ารักอ่ะครับ  ก็เลยสมัครไป  (สมัครมาตั้งนาน  พึ่งได้ mv วันก่อนเอง  เพราะเขาไม่เปิดเลย  สงสัยรอให้ฤดูรักซาก่อน)   แต่ส่วนตัวก็ชอบสาวยิ้มหวานอยู่แ้ล้วอะครับ  หุๆๆๆ จากคุณ : Mr. Forever - [ วันเกิด PANTIP.COM 11:35:05 ]