PANTIP.COM : A4848209 ฟัง"แม่หลวง" เล่าถึง "พ่อหลวงของแผ่นดิน" ในคราวเสด็จฯไปเยือนต่างประเทศ [กระทู้นอกเรื่อง]

ความคิดเห็นที่ 1

เมื่อเสร็จสิ้นเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์อเมริกันก็เข้ามาทูลว่าทรงหนักพระทัยไหม รับสั่งว่าตอนแรกๆก็เป็นบ้าง เพราะยังไม่ทรงเคยมาแต่ก่อนเลย เขากลับชมเปาะว่าทรงเก่งมากสำหรับครั้งแรก ภาษาที่ทรงใช้ก็ไม่ใช่ภาษาของท่านเอง เขาไม่เห็นทรงมีท่าทางสะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย เขาเคยติดตามคนสำคัญๆของประเทศต่างๆมาหลายราย...หลายครั้งที่เขาได้เห็นบางคนเหงื่อแตกท่วมตัว พูดติดอ่างจนพูดไม่รู้เรื่อง เสียบุคลิกลักษณะหมด...”

ครั้นเสด็จประเทศออสเตรเลีย-นิวซีแลนด์ ปี ๒๕๐๕ นั้น ทรงเล่าว่า “.... นอกจากพระเจ้าอยู่หัวจะทรงกระทำหน้าที่เป็นประมุขของประเทศเราแล้ว ยังต้องทรงอยู่ในบทบาทของนักพูดที่ถึงใจพระเดชพระคุณคนฟังโดยไม่ทันรู้พระองค์ล่วงหน้าอีกเล่า พระราชดำรัสที่เตรียมมาส่วนมากไม่เข้ากับคำและข้อความที่เขากราบบังคมทูลสดๆบนเวที เพราะชาว ๒ ประเทศนี้ภาคภูมิใจในบทบาทของนักพูดที่คมคาย ไม่ใช่นักอ่านคำที่เตรียมมาล่วงหน้า

พระเจ้าอยู่หัวจึงต้องทรงแต่งพระราชดำรัสขึ้นใหม่ในทันทีทันใดนั้นเอง เพื่อจะได้โต้ตอบกับเขาได้ถูกเรื่องและทันท่วงที บางทีก็ทรงเย้าตอบเขาอย่างขำๆ...ซึ่งที่ผ่านมาก็เห็นผู้ฟังพอใจในพระราชดำรัสทุกแห่งที่เสด็จ นอกจากฟังอย่างสนใจที่สุดแล้ว บางทีก็มีการหัวเราะครื้นเครงขึ้นมากลางคัน ถึงต้องหยุดรับสั่งไปครู่หนึ่งแล้วจึงรับสั่งต่อไป......”

ในคราวเสด็จฯมหาวิทยาลัยเมลเบิร์น ออสเตรเลียในปีเดียวกันนี้ ทางมหาวิทยาลัยได้เตรียมถวายปริญญานิติศาสตร์ดุษฎีบัณฑิตกิตติมศักดิ์แก่พระเจ้าอยู่หัว ปรากฏว่าขณะที่อธิการบดีกำลังอ่านคำสดุดีพระเกียรติพระเจ้าอยู่หัวก่อนที่จะถวายปริญญานั้น ก็ได้มีนักศึกษาที่อยู่ด้านนอกส่งเสียงเอะอะโห่ฮาป่า เนื่องจากมีบางกลุ่มเข้าใจผิดและมีแนวคิดต่อต้าน หาว่าประเทศไทยเป็นเผด็จการ จึงไม่ยินดีต้อนรับ

ดังนั้น จึงมีการแสดงกิริยาที่ไม่เหมาะสมต่างๆ เมื่อพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเสด็จฯไป ซึ่งพวกอาจารย์ หรือกรรมการมหาวิทยาลัยก็ห้ามไม่ได้ จึงได้แต่นั่งกระสับกระส่าย หน้าจ๋อย หน้าซีดด้วยความละอายใจในมารยาทของกลุ่มปัญญาชนของประเทศ ครั้นเมื่อพระเจ้าอยู่หัวจะเสด็จไปพระราชทานพระราชดำรัสตอบ ก็มีเสียงโห่จากกลุ่มดังกล่าวขึ้นอีก

สมเด็จพระนางเจ้าทรงเล่าว่า “ข้าพเจ้ารู้สึกว่ามือเย็นเฉียบ หัวใจก็หวิวๆอย่างไรพิกล รู้สึกสงสารพระเจ้าอยู่หัวจนทำอะไรไม่ถูก ไม่กล้าแม้แต่จะมองขึ้นดูพระพักตร์ท่าน......ในที่สุดก็ฝืนใจมองขึ้นไปเพื่อถวายกำลังพระทัย แต่แล้วข้าพเจ้านั่นเองแหละที่เป็นผู้ได้กำลังใจกลับคืนมา เพราะมองดูท่านขณะทรงพระดำเนินไปยืนกลางเวทีเห็นพระพักตร์สงบเฉย ทันใดนั้นเอง คนในหอประชุมทั้งหมดก็ปรบมือเสียงสนั่นหวั่นไหว คล้ายจะถวายกำลังพระทัยท่าน

...พระเจ้าอยู่หัวทรงเปิดพระมาลาที่ทรงคู่กับฉลองพระองค์ชุดครุย แล้วหันพระองค์ไปโค้งคำนับคนกลุ่มที่ส่งเสียงอยู่ข้างนอกอย่างงดงามน่าดูที่สุด พระพักตร์ยิ้มนิดๆ... พระสุรเสียงราบเรียบยิ่งนัก “ขอขอบใจท่านทั้งหลายเป็นอันมาก ในการต้อนรับอันอบอุ่นและสุภาพเรียบร้อยที่ท่านแสดงต่อแขกเมืองของท่าน” รับสั่งเพียงเท่านั้นเอง แล้วก็หันมารับสั่งต่อผู้อยู่ในหอประชุม ก็ปรากฏว่าเสียงฮาเหล่านั้นเงียบสนิทราวกับปิดสวิช และหลังจากนั้นก็ไม่มีอีกเลย

พระราชดำรัสวันนั้น ทรงรับสั่งสดๆ ไม่ทรงใช้กระดาษเลย ทรงเล่าถึงวัฒนธรรมอันเก่าแก่ของไทย และว่าเรามีภาษาและหนังสือซึ่งค้นคิดขึ้นใช้เอง มีตัวบทกฎหมาย....และว่าแต่ไหนแต่ไรมา คนไทยเรามีน้ำใจกว้างขวาง พร้อมจะให้โอกาสคนอื่นและฟังความเห็นของเขา เพราะเรามักใช้ปัญญาขบคิด ไตร่ตรองหาเหตุผลก่อน จึงจะตัดสินใจว่าสิ่งไรเป็นอย่างไร ไม่สุ่มสี่สุ่มห้าตัดสินใจอะไรตามใจชอบโดยไม่ใช้เหตุผล...”

หลังจากนั้น เมื่อเสด็จกลับผ่านกลุ่มเด็กดังกล่าว ทรงเล่าว่าอากัปกิริยาเปลี่ยนไปหมด บางคนก็เฉยๆ เจื่อนๆ หลบตา ไม่มีการมองแบบประหลาดๆ อีก แต่บางคนก็มีน้ำใจนักกีฬาพอที่จะยิ้มแย้มแจ่มใส โบกมือและปรบมือให้ตลอดทาง

มีต่อครับ ...

จากคุณ : kaun - [ 4 พ.ย. 49 10:56:33 A:58.9.30.38 X: TicketID:088813 ]

ความคิดเห็นที่ 2

ในการเสด็จประเทศอเมริกาครั้งที่สองปีพ.ศ. ๒๕๑๐ นี้ ทางมหาวิทยาลัยวิลเลี่ยมส์ ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยเก่าแก่ที่สุดแห่งหนึ่งในอเมริกาจะถวายปริญญากิตติมศักดิ์แก่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว และจะต้องมีพระราชดำรัสตอบท่ามกลางนักศึกษาที่มีทุกเพศ ทุกวัยและหลายชาติด้วยกัน ปรากฏว่าก่อนจะถึงงานหนึ่งวัน ได้มีกรรมการมหาวิทยาลัยมาทูลว่าอาจจะมีการแจกใบปลิวหรือเดินออกจากพิธีบ้าง ก็ขออย่าตกใจเพราะเป็นเรื่องธรรมดา ในสหรัฐฯ ที่ทุกคนมีสิทธิจะทำได้ เขามาทูลไว้ก่อนเพราะได้ทราบว่าจะมีนักศึกษาบางคนเตรียมจะเดินออกจากที่ประชุมในขณะที่ประมุขคนหนึ่งของประเทศเอเซียอาคเนย์รับปริญญา ซึ่งนักศึกษาว่าเขาไม่ได้เจาะจงโจมตีไทย แต่ในฐานะที่ไทยมีสัมพันธไมตรีกับรัฐบาลเขา และพวกเขาไม่เห็นด้วยกับนโยบายส่งทหารไปรบที่เวียดนาม จึงกะว่าจะเดินออกไปขณะที่มีพระราชดำรัส แต่ปรากฏว่าในวันรุ่งขึ้น งานกลับเรียบร้อยไม่มีเหตุการณ์ที่กลัวเกิดขึ้น ครั้นสมเด็จพระนางเจ้าฯพระบรมราชินีนาถได้ทรงสอบถามดู จึงทราบว่าเขามิได้ห้ามนักศึกษาของเขามิให้กระทำ แต่เป็นเพราะพวกเขาเห็นว่าพระเจ้าอยู่หัวของเราทรงตบพระหัตถ์ให้เกียรติแก่นักศึกษาเกียรตินิยมอันดับสูง ๓ คนที่ออกไปอ่านบทความที่เขาแต่งขึ้นเพื่อประกวดรับรางวัล ซึ่งมีบทหนึ่งแสดงความไม่เห็นด้วยกับการที่สหรัฐฯ ส่งทหารมารบที่เวียดนาม เมื่อเขาเห็นว่าพระองค์ทรงเป็นผู้ยินยอมรับฟังความคิดเห็นของผู้อื่นไม่ว่าจะสบพระทัยหรือไม่ พวกเขาจึงอยากจะแสดงว่าเขาเองก็ยินดียอมรับฟังความคิดเห็นของพระองค์เช่นกัน ซึ่งกรรมการฯก็ได้บอกว่าทุกคนชอบพระราชดำรัสมาก จะเห็นได้จากการลุกขึ้นยืนพรึบไปหมดแล้วตบมือถวายเป็นเวลานาน

ครั้นกลับมาแล้ว สมเด็จพระนางเจ้าฯพระบรมราชินีนาถได้ทูลถามว่าทำไมจึงทรงตบพระหัตถ์ให้ ทั้งๆ ที่หลายคนก็ไม่ได้ตบมือ บางคนถึงกับบึ้งตึ้งโดยเฉพาะบทความที่โจมตีเรื่องการส่งทหารไปเวียดนาม พระองค์ท่านทรงรับสั่งตอบว่า “ไม่รู้ดอกหรือว่าบทความเหล่านั้นเป็นบทความที่เขาได้รับรางวัลทางด้านภาษา เขาพูดเก่ง ใช้ภาษาที่ถูกต้อง ไม่ใช่รางวัลด้านนโยบาย ก็น่าตบมือให้ เพราะว่าเขาเขียนภาษาได้ไพเราะเพราะพริ้งมากกว่า”

พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวของเรานั้น ทรงรับสั่งได้ทั้งภาษาอังกฤษและฝรั่งเศส ทำให้การเสด็จฯ เยือนประเทศแคนาดาเมื่อปีพ.ศ. ๒๕๑๐ นั้นเป็นที่ประทับใจแก่ชาวแคนาดามาก เนื่องพลเมืองของประเทศนี้จะใช้ ๒ ภาษาคืออังกฤษ และฝรั่งเศส ในครั้งนั้นเมื่อเสด็จไปงาน Expo 67 นายกเทศมนตรีของมอนตรีออล ซึ่งเป็นเจ้าภาพจัดงานได้กราบทูลขอให้รับสั่งเป็นภาษาฝรั่งเศสในวันเสด็จเปิดศาลาไทย โดยอ้างว่าจะเป็นที่ยินดีแก่ผู้ไปงานซึ่งส่วนใหญ่เป็นชาวแคนาดาเชื้อสายฝรั่งเศส แม้ว่าพระราชดำรัสเดิมจะทรงเตรียมไว้เป็นภาษาอังกฤษ และกว่าจะได้เสด็จกลับจากงานก็ดึกมากแล้ว แต่พระเจ้าอยู่หัวของเราก็ทรงใช้เวลาร่างพระราชดำรัสเป็นภาษาฝรั่งเศสด้วยพระองค์เองเกือบตลอดคืนจนเกือบตี ๔ และเมื่อรับสั่งแล้ว ผู้ฟังพอใจมากปรบมือถวายอยู่นาน หรือเมื่อเสด็จงานเลี้ยงรับรองของมหาวิทยาลัย Laval เมื่ออธิการบดีกราบบังคมทูลเป็นภาษาฝรั่งเศส ก็ทรงตอบเป็นภาษาฝรั่งเศสโดยไม่ได้ทรงเตรียมมาก่อนเลย ทำให้เขาจับใจมาก เพราะชาวแคนาดาเชื้อสายฝรั่งเศสมักคิดว่าคนมีการศึกษาดีควรพูดได้ ๒ ภาษา นอกเหนือไปจากภาษาของตนเอง และยังค่อนข้างมีความรู้สึกชาตินิยมรุนแรง

เรื่องราวข้างต้น แม้จะเป็นเหตุการณ์ที่เกิดมาเนิ่นนาน กว่า ๔๐ ปี แต่เชื่อว่าพสกนิกรชาวไทยทุกคนที่ได้อ่านคงจะเกิดความปลื้มปิติในพระปรีชาสามารถและพระปฏิภาณไหวพริบของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว หรือ “พ่อหลวง” ของเราไม่น้อย โดยเฉพาะในสมัยก่อนนั้น อาจกล่าวได้ว่า “ประเทศไทย” ไม่เป็นที่รู้จักในต่างประเทศเท่าไรนัก การที่ทรงตรากตรำ เหนื่อยยากเสด็จฯไปเยือนประเทศต่างๆ นอกจากจะทำให้ชาวต่างประเทศได้ประจักษ์ในพระอัจฉริยะจากที่ทรงมีพระราชดำรัสโต้ตอบได้อย่างแตกฉานแล้ว ข้อสำคัญคือยังได้ทรงสร้างเกียรติศักดิ์ให้แก่ชาติไทย และทำให้ “ประเทศไทย” เป็นที่รู้จักไปทั่วโลกมาจนปัจจุบัน
........................................................
อมรรัตน์ เทพกำปนาท
กลุ่มประชาสัมพันธ์
สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ กระทรวงวัฒนธรรม

อ่านแลว้วน้ำตารื้นเลยอ่ะครับ ภูมิใจในหลวงของพวกเราจริงๆ

จากคุณ : kuan - [ 4 พ.ย. 49 10:57:24 A:58.9.30.38 X: TicketID:088813 ]