ความคิดเห็นที่ 1 เรื่องเริ่มต้นที่สองนายบ่าว จื่อเว่ยและจินซั่วจากเมืองจื่อหนานมาเพื่อตามหาพ่อที่จากกันไปโดยไม่รู้ว่ามีลูกสาวคนนี้อยู่ เนื่องจากแม่ของจื่อเว่ย (เซี่ยหวี่เหอ) ได้ตายจากไป เหลือทิ้งไว้แต่ของดูต่างหน้าของพ่อ คือพัดและภาพวาดเพียงเท่านั้น จื่อเว่ยและจินซั่ว เที่ยวตามหาขุนนางที่จะนำนางไปสู่หนทางที่จะเจอกับพ่อได้ จื่อเว่ยและจินซั่ว ได้เดินทางมาถึงปักกิ่ง เพื่อพบใต้เท้าเฉียง (ไม่แน่ใจนะคะ) เจ้ากรมวัง เพื่อให้พาไปหาพ่อ ซึ่งแท้ที่จริงแล้ว พ่อของจื่อเว่ย หาใช่คนธรรมดาสามัญไม่ หากเขาคือ เฉียนหลงฮ่องเต้ ฮ่องเต้แห่งต้าชิงในขณะนั้น ย้อนกลับไปเมื่ออดีต ฮ่องเต้เสด็จประพาสเมืองจื่อหนานเพื่อเที่ยวชมธรรมชาติ แต่มีเหตุให้ต้องเข้าไปพักรอที่บ้านของเซี่ยหวี่เหอ ลูกสาวบัญฑิตของเมือง จากพักรอก็กลายเป็นพักแรม ก่อนจากกัน ฮ่องเต้สัญญาว่าจะกลับไปรับเซี่ยหวี่เหอเป็นสนม หากแต่จากกันคราวนั้น ก็ไม่เคยได้พานพบกันอีกเลย เซี่ยหวี่เหอตั้งท้องจื่อเว่ย โดยฮ่องเต้มิได้ล่วงรู้  พ่อแม่จื่อเว่ยเสียใจอย่างมาก จนพากันล้มหายตายจากไป เหลือแต่เซี่ยหวี่เหอต้องเลี้ยงลูกตามลำพัง แต่นางก็เลี้ยงดูจื่อเว่ยเป็นอย่างดี จ้างอาจารย์สอนกาพย์กลอน ร้องรำ หมากรุก ซึ่งจื่อเว่ยก็ร่ำเรียนได้เป็นอย่างดี จนเมื่อเซี่ยหวี่เหอเกิดล้มป่วยใกล้ตาย จึงได้เผยความจริงแก่จื่อเว่ยว่า ใครคือพ่อของนาง และได้มอบของแทนใจฮ่องเต้ เพื่อเป็นเครื่องยืนยันถึงความสัมพันธ์พ่อลูก  จื่อเว่ยและจินซั่ว ตัดสินใจขายบ้านที่จื่อหนาน เพื่อหาทุนเดินทางมาปักกิ่ง หากแต่มาถึงแล้ว หนทางที่จะเข้าถึงฮ่องเต้นั่นยากเย็นยิ่งนัก นางตัดสินใจไปหาใต้เท้าเฉียง หากแต่ใต้เท้าเฉียงก็เหมือนขุนนางโฉดทั่วไป หาสนใจในตัวชาวบ้านธรรมดาไม่ ด้วยกำลังยุ่งเรื่องงานแต่งของลูกชาย แต่จื่อเว่ยและจินซั่วไม่ละความพยายาม ตัดสินใจจะปลอมตัวไปในงานแต่งงานลูกชาย ใต้เท้าเฉียง เพื่อร้องเรียน อีกด้านหนึ่ง ยังมีสาวน้อยแก่นแก้ว นามเสี่ยวเยี่ยนจื่อ ได้ลอบเข้าบ้านเจ้าสาวของลูกชายใต้เท้าเฉียงเพื่อขโมยของหมั้น หากแต่เมื่อลอบเข้าไป กลับพบเห็นว่าที่เจ้าสาวกำลังจะผูกคอตาย ที่แท้ว่าที่เจ้าสาวหาได้ยินยอมในการแต่งงานครั้งนี้ไม่ แต่ด้วยถูกบังคับด้วยอำนาจของใต้เท้าเฉียง เสี่ยวเยี่ยนจือพลั้งปากสัญญาว่าจะช่วยนางแก้ปัญหาให้ วันงานแต่ง จื่อเว่ยและจินซั่ว ลอบแต่งกายเป้นชาย เข้าไปในงานเพื่อร้องเรียนแก่ใต้เท้าเฉียง แต่ใต้เท้ากำลังยุ่งกับการรับแขก หาได้สนใจไม่ ประจวบกับเกี้ยวเจ้าสาวเข้ามาพอดี แท้ที่จริงแล้วเจ้าสาวคือเสี่ยวเยี่ยนจือ ปลอมตัวมานั่นเอง เสี่ยวเยี่ยนจื่อปลอมตัวเป็นเจ้าสาวเพื่อทำลายงานแต่งงานและขโมยของออกไป แต่สุดท้ายมีผู้พบเห็น ความลับแตก เสี่ยวเยี่ยนจื่อใช้ความสามารถหนีออกไปได้ ครั้งนั้นเป็นครั้งแรก ที่เสี่ยวเยี่ยนจื่อ จื่อเว่ยและจินซั่วได้พบกัน จากคุณ : นางสาวจันทร์เจ้ากับนายเท้าปุย - [ 4 พ.ย. 49 16:34:54 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ทหารไล่ตามจับเสี่ยวเยี่ยนจื่อในตลาด แต่ก็ได้จื่อเว่ยและจินซั่วช่วยเอาไว้ ทั้งหมดจึงได้ทำความรู้จักกัน ก่อนจะแยกย้ายกันไป วันหนึ่งสองนายบ่าวไปเดินเล่นในตลาด พบผุ้คนมุงดูการแสดงอะไรอยู่ จึงเข้าไปดู ที่แท้มีการแสดงของคู่พี่น้อง หลิ่วชิง หลิ่วหง ที่เปิดการแสดงหาเงินฝังศพพ่อ ผู้คนชื่นชมการแสดง แต่หามีผู้ใดบริจาคไม่ ร้อนถึงเสี่ยวเยี่ยนจื่อซึ่งปะปนอยู่ในฝูงผู้ชม ต้องออกโรงป่าวประกาศช่วย จนผู้คนบริจาคเงินทองมากมาย แต่ขณะที่จื่อเว่ยและจินซั่วยืนดูการแสดงนั่นอยู่ กลับมีมือดีฉกห่อผ้าของทั้งคู่ไป ดีที่เสี่ยวเยี่ยนจื่อตาไวเห็นก่อน และไล่ตามจับคนร้ายพร้อมหลิ่วชิง ลิ่วหง จนคนร้ายจนมุม ยอมคืนห่อผ้าในที่สุด เสี่ยวเยี่ยนจื่อสงสัยที่จื่อเว่ยหวงแหนห่อผ้าที่มีแต่พัดและรูปวาด แต่ก็ไม่ติดใจอะไรมากมาย จื่อเว่ยและจิ่นซั่วได้รู้ว่า หลิ่วชิงและหลิ่วหง สองพี่น้อง กับเสี่ยวเยี่ยนจื่อเป็นพวกเดียวกัน ทำการหลอกลวงชาวบ้าน เรี่ยไรเงิน แต่ทั้งหมดหาใช่คนชั่วร้าย เพียงแต่ต้องการนำเงินไปเลี้ยงเด็กกำพร้าและคนชราในสลัมที่เสี่ยวเยี่ยนจื่อดูแลอยู่เป็นจำนวนมาก  เสี่ยวเยี่ยนจื่อพาจื่อเว่ยและจินซั่วไปส่งที่โรงเตี๊ยม จื่อเว่ยรู้สึกถูกชะตากับเสี่ยวเยี่ยนจื่ออย่างมาก และได้ตักเตือนให้เสี่ยวเยี่ยน จื่อเลิกอาชีพแบบนี้  แต่ต่างคนต่างก็มีเส้นทางแตกต่างกันไป เสี่ยวเยี่ยนจื่อเมื่อรู้ว่าจื่อเว่ยและจิ่นซั่วทุนทรัพย์ในการเดินทางใกล้หมดแล้ว จึงชักชวนไปอยู่ในหมู่บ้านสลัม แต่ทั้งคู่ไม่อยากเพิ่มภาระให้เสี่ยวเยี่ยนจื่อ จึงปฏิเสธ  หลายวันต่อมาที่หมู่บ้านสลัม จื่อเว่ยและจิ่นซั่วมาเยี่ยมเสี่ยวเยี่ยนจื่อ และทุก ๆ คนที่หมู่บ้าน พร้อมทั้งมอบเงินจำนวนหนึ่งที่จื่อเว่ยขายเครื่องประดับของแม่ไปให้ทั้งหมด  ครั้งนี้จื่อเว่ยไม่ปฏิเสธคำชวนของเสี่ยวเยี่ยนจื่ออีก ทั้งหมดอยู่ร่วมกันในหมู่บ้านสลัมอย่างมีความสุข แต่สิ่งหนึ่งก็ยังติดค้างในใจจื่อเว่ยตลอดมา นั่นคือการตามหาพ่อนั่นเอง แต่จื่อเว่ยมิอาจบอกความจริงแก่เสี่ยวเยี่ยนจื่อเพราะจินซั่วเตือนไว้ จนวันหนึ่งทั้งสาวขึ้นไปเที่ยวเล่นบนภูเขา จื่อเว่ยเหม่อมองลงไปสู่วังหลวง พลางพร่ำรำพัน ยังความสงสัยแก่เสี่ยวเยี่ยนจื่อมาก แต่จื่อเว่ยก็มิได้บอกอะไร ทำให้เสี่ยวเยี่ยนจื่อรู้สึกน้อยใจ ต่อมาเสี่ยวเยี่ยนจื่อและจื่อเว่ยตัดสินใจสาบานเป็นพี่น้องกัน แต่เกิดปัญหาว่าใครจะเป็นพี่เป็นน้อง เสี่ยวเยี่ยนจื่อไม่รู้วันเกิดหรือแซ่ตัวเอง จึงโมเมให้ตัวเองเกิดก่อนจื่อเว่ยหนึ่งวัน เพื่อจะได้เป็นพี่ จื่อเว่ยสงสารที่เสี่ยวเยี่ยนจื่อไม่มีแซ่ จึงให้เสี่ยวเยี่ยนจื่อใช้แซ่เซี่ยของตัวเอง คืนนั้นจื่อเว่ยตัดสินใจบอกความจริงเรื่องพ่อกับเสี่ยวเยี่ยนจื่อ นางตกใจมาก และคิดหาทางช่วยจื่อเว่ยให้พบพ่อให้ได้ เสี่ยวเยี่ยนจื่อสืบมาได้ว่าฮ่องเต้ องค์ชายต่าง ๆ และเหล่าทหาร จะมาล่าสัตว์ที่เขาลูกหนึ่ง เสี่ยวเยี่ยนจื่อคิดที่จะไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ตอนนั้น แต่หนทางที่จะเข้าไปได้ก็ยากลำบาก จนจื่อเว่ยและจินซั่วไม่สามารถเดินทางต่อได้ จื่อเว่ยตัดสินใจมอบพัดและภาพวาดที่ฮ่องเต้มอบให้แก่แม่ของนาง นำไปมอบให้แก่ฮ่องเต้ เพื่อกราบทูลเรื่องของจื่อเว่ย และให้เสี่ยวเยี่ยนจื่อถามฮ่องเต้ว่า "ยังจำเซี่ยหวี่เหอ ริมบึงต้าหมิงได้หรือไม่" เสี่ยวเยี่ยนจื่อรับอาสา และกล่าวว่า ถ้านางไม่กลับมาก่อนพลบค่ำ ให้จื่อเว่ยไปรอที่หมู่บ้านได้เลย หากแม้นางจะตายก็จะไม่ยอมละทิ้งห่อผ้านี้ เสี่ยวเยี่ยนจื่อปีนเขาไปอย่างยากลำบาก ในขณะที่ฮ่องเต้ องค์ชายห้า เอ่อคัง เอ่อไท้พนันล่าสัตว์กันอยู่ ก่อนจะแยกย้ายไปล่าสัตว์ ขณะที่เสี่ยวเยี่ยนจื่อปีนมาจนถึง และกำลังหาลู่ทางเพื่อเข้าเฝ้าฮ่องเต้อยู่นั้น องค์ชายห้ากำลังเล็งลูกศรใส่กวางน้อยตัวหนึ่ง ซึ่งยืนอยู่ใกล้ ๆ ที่ที่เสี่ยวเยี่ยนจื่อแอบซ่อนอยู่ ยามเมื่อองค์ชายห้ายิงลูกศรไปยังกวางน้อย กลับพลาดไปโดนเสี่ยวเยี่ยนจื่อ องค์ชายห้า เอ่อคัง เอ่อไท้ ตกใจมากที่มีคนเข้ามาในสถานที่ที่วางยามแน่นหนาเช่นนี้ได้ องค์ชายห้าพาเสี่ยวเยี่ยนจือไปหาฮ่องเต้ แต่ฟุหลุน พ่อของเอ่อคังและเอ่อไท้ เกรงว่านางจะเป็นคนร้าย ไม่ยอมให้เข้าใกล้ฮ่องเต้ เมื่อเสี่ยวเยี่ยนจื่อจะหยิบพัดและภาพวาดในเสื้อ ฟุหลุนคิดว่าเสี่ยวเยี่ยนจื่อจะชักอาวุธ จึงซัดไปหนึ่งฝ่ามือ ดีแต่ว่าองค์ชายห้าห้ามเอาไว้ เสี่ยวเยี่ยนจื่อหยิบของสองสิ่งออกมา และกล่าวถามว่าฮ่องเต้ยังจำเซี่ยหวี่เหอได้หรือไม่ ก่อนจะสลบไป ฮ่องเต้ตกตะลึง และให้ทหารหยิบของสองสิ่งมาให้ดู ถึงกับตะลึงงั้น ก่อนจะสั่งให้ทหารและหมอช่วยชีวิตนางให้ได้ หากนางตาย จะจัดการทุกคน ฮ่องเต้สั่งยกกองกลับเมืองหลวงทันที จากคุณ : นางสาวจันทร์เจ้ากับนายเท้าปุย - [ 4 พ.ย. 49 16:35:35 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ฮ่องเต้รีบร้อนกลับเมืองหลวง  ทำให้ประชาชนแตกตื่น หนึ่งในนั้นคือจื่อเว่ยที่ตกใจกับการรีบเสด็จกลับของฮ่องเต้ จื่อเว่ยร้อนใจถึงเสี่ยวเยี่ยนจื่อว่านางเป็นอย่างไร ได้พบฮ่องเต้หรือไม่ เหตุใดฮ่องเต้จึงรีบกลับ พลันนางได้ยินคนโจษจันกันถึงคนร้ายที่ลอบเข้าไปในเขตล่าสัตว์ ก็ให้ตกใจยิ่งนัก รีบกลับบ้านเพื่อไปดูว่าเสี่ยวเยี่ยนจื่อกลับมาหรือยัง แต่เมื่อไปถึง ก็พบว่านางยังไม่กลับมา จื่อเว่ยได้แต่พร่ำรำพันต่อชะตาชีวิตของตัวเอง ข้างฝ่ายเสี่ยวเยี่ยนจื่อถูกนำตัวเข้าวังหลวง เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บ ฮ่องเต้เรียกหมอทั้งวังหลวง เพื่อช่วยนาง สร้างความสงสัยให้กับฮงเฮาและป้านมหยงมาก ว่านางผู้นี้เป็นใคร เหตุใดฮ่องเต้จึงห่วงใยยิ่งนัก  ฮ่องเต้เป็นกังวลมาก จึงได้ปรึกษากับสนมหลิง ซึ่งเป็นสนมคนโปรดและเป็นญาติของตระกูลฟุ (ครอบครัวเอ่อคัง) ถึงเรื่องราวในอดีตของเซี่ยหวี่เหอ ว่าเสียใจที่ได้ทอดทิ้งนางมา ใจจริงตั้งใจจะไปรับกลับมา แต่พอดีฮองเฮาอันเป็นที่รักของฮ่องเต้สวรรคตเสียก่อน ฮ่องเต้เสียใจมาก ไม่เป็นอันทำอะไร  จนในที่สุดก็หลงลืมไป สนมหลิงจึงเอ่ยว่า มิน่า ทำไมรู้สึกคุ้นหน้าเสี่ยวเยี่ยนจื่อนัก ที่แท้ก็เหมือนฮ่องเต้นี่เอง  ฮ่องเต้รู้สึกถูกใจมาก แต่สนมหลิงเตือนว่าฮองเฮาคงจะไม่เชื่อ หมอหลวงช่วยกันระดมรักษาจนนางพ้นขีดอันตราย แต่ยังไม่ฟื้น ได้แต่ละเมอเพราะพิษไข้ ฮ่องเต้และสนมหลิง ได้รีบรุดมาเยี่ยมไข้ และลองสอบถามถึงความเป็นมาของเสี่ยวเยี่ยนจื่อ นางละเมอด้วยพิษไข้ตอบออกไปโดยไม่รู้ตัว ฮ่องเต้ถามถึงวันเกิด และแซ่ของนาง แต่เนื่องจากก่อนหน้านี้ เสี่ยวเยี่ยนจื่อและจื่อเว่ย เพิ่งสาบานเป็นพี่น้องกัน เสี่ยวเยี่ยนจื่อ จึงละเมอบอกวันเกิด และแซ่ของนางที่ตกลงกันเมื่อตอนสาบาน  เมื่อฮ่องเต้ลองคำนวณดู ก็พบว่าใกล้เคียง และตัดสินพระทัยว่านางคือธิดาของตนแน่ ๆ หลายวันผ่านไป เสี่ยวเยี่ยนจื่อรู้สึกตัวฟื้นขึ้นมา คิดว่าตัวเองไปอยู่สวรรค์แล้ว แต่ก็พบว่าที่แท้ตัวเองได้เข้ามาอยู่ในวังหลวงแล้ว ฮองเฮาเสด็จมาดูหน้า เสี่ยวเยี่ยนจื่อจึงแกล้งทำเป็นหลับต่อ ฮองเฮากล่าวลอย ๆ ขึ้นมาว่า หากทราบว่านางปลอมตัวมา จะประหารนางซะ ทำให้เสี่ยวเยี่ยนจื่อตกใจ  ต่อมาฮ่องเต้และสนมหลิงมาเยี่ยมอีก และดูแลเสี่ยวเยี่ยนจื่ออย่างดี จนเสี่ยวเยี่ยนจื่อมิอาจบอกความจริงได้ เนื่องจากรู้สึกดีที่มีคนเอาใจใส่ อีกทั้งกลัวพระราชอาญาด้วย จึงจำยอมรับตำแหน่งองค์หญิงไปก่อน แต่นางก็ตั้งใจว่าอีกไม่กี่วันจะบอกความจริงต่อฮ่องเต้แน่ ๆ  ฮ่องเต้นำเรื่ององค์หญิงมาปรึกษาเหล่าเสนาบดี ซึ่งทั้งหมดลงความเห็นว่าให้รับนางเป็นลุกบุญธรรมก่อนจะดีกว่า กันคำครหาเรื่องชาติกำเนิดของนาง และตั้งชื่อว่า องค์หญิงหวนจู (หวนจูเก่อเก้อ) แม้ฮองเฮาจะขัดขวางเพียงใด ก็มิอาจขัดขวางความตั้งใจของฮ่องเต้ได้ ฮ่องเต้รับองค์หญิงมาเป็นธิดา และนำขบวนไปกราบไหว้ฟ้าดิน ยังผลให้ประชาชนต่าง ๆ มารอเฝ้าบารมีองค์หญิงองค์ใหม่ หนึ่งในนั้นก็คือจื่อเว่ย จินซั่ว หลิ่วชิงและหลิ่วหง ก็มาร่วมดูด้วย เมื่อขบวนเสด็จผ่าน เสี่ยวเยี่ยนจื่อโบกมือให้ประชาชนทั้งหลายอย่างร่าเริง พลันพวกจื่อเว่ยก็มองเห็น แต่ไม่แน่ใจ แต่เมื่อพิศดูใกล้ นั่นคือเสี่ยวเยี่ยนจื่อไม่ผิดแน่ แต่เหตุใด นางกลับกลายเป็นองค์หญิงไปได้ จื่อเว่ยตระหนักแล้วว่า เสี่ยวเยี่ยนจื่อใช้ความไว้วางใจของนางเป็นเครื่องมือ เพื่อแย่งชิงตำแหน่งองค์หญิงไป ข้างฝ่ายเสี่ยวเยี่ยนจื่อ กลับมองไม่เห็นพวกจื่อเว่ย เพราะประชาชนมากมายเหลือเกิน ขบวนเสด็จผ่านไป แต่จื่อเว่ยกลับร่ำร้องว่านางเป็นตัวปลอม ร่ำร้องให้นางกลับมาอธิบายก่อน จื่อเว่ยร่ำร้องราวหญิงบ้า ทำให้ทหารต้องสกัดนางไว้ แต่แรงแค้นของจื่อเว่ยมากมายนัก นางสลัดกลุ่มทหารร่ำร้องต่อไป พวกหลิ่วชิง หลิ่วหง จินซั่ว ก็ช่วยนาง แต่ก็ติดกลุ่มทหาร  ร้อนถึงเอ่อคัง ที่ต้องล่าถอยออกมาคุมสถานการณ์ ปล่อยขบวนเสด็จผ่านไปก่อน เหล่าทหารเข้าทุบตีจื่อเว่ย โทษฐานก่อกวนขบวนเสด็จ แต่จื่อเว่ยเหมือนไม่รู้เจ็บปวด ยังคงร่ำร้องต่อไป จนเอ่อคังทนไม่ได้ สั่งทหารหยุดทุบตีนาง จื่อเว่ยค่อยคลาน ๆ เข้ามากอดแทบเท้าเอ่อคัง ร้องขอความเป็นธรรม ก่อนจะสลบไป ทำให้เอ่อคังตะลึงงั้นในความตั้งใจของนาง เอ่อคังพานางและจิ่นซั่วมายังบ้านพักของตน จื่อเว่ยฟื้นขึ้นมาท่ามกลางครอบครัวสกุลฟุ หุหลุน พ่อของเอ่อคัง สอบถามถึงความเป็นมาของนาง จื่อเว่ยจึงบอกความจริงทั้งหมดของนางออกไป ทำให้ครอบครัวตระกูลฟุตกตะลึงมาก เพราะนี่ไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ ซะแล้ว การสับเปลี่ยนองค์หญิง ถือเป็นเรื่องใหญ่มาก นั่นทำให้ตระกูลต้องประชุมกันเป็นการใหญ่ จากคุณ : นางสาวจันทร์เจ้ากับนายเท้าปุย - [ 4 พ.ย. 49 16:36:16 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตระกูลฟุได้ปรึกษาหารือกัน ว่าให้นางทั้งคู่อาศัยอยู่ที่ตระกูลฟุก่อน เอ่อคังเชื่อว่าจื่อเว่ยเป็นองค์หญิงตัวจริง แต่เอ่อไท้แย้งว่านางอาจแอบท่องจำเรื่องราวก็ได้ เอ่อคังสอบถามว่าระหว่างจื่อเว่ยและหวนจูใครมีลักษณะเป็นองค์หญิงมากกว่ากัน เอ่อไท้กล่าวว่านางดูแก่นแก้ว ราวเด็กผู้ชาย แต่ก็ดูไม่มีเล่ห์เหลี่ยม ในขณะที่เอ่อคังสังหรณ์ว่าจื่อเว่ยมากกว่า ด้วยกริยาท่าทางดูเป็นองค์หญิงทุกกระเบียดนิ้ว ฟุหลุนเกรงว่าหากเรื่องนี้เพร่งพรายไป จะเป็นเรื่องร้ายสำหรับหลาย ๆ คน หนึ่งในนั้นก้คือสนมหลิง การจะทำอะไร ต้องประมวลดูก่อน เอ่อคังปล่อยตัวหลิวชิงและหลิวหง ออกจากที่คุมขัง และตามมาดูที่อยู่ของทั้งคู่ ก็ได้รู้ว่าที่แท้เสี่ยวเยี่ยนจื่ออยู่ที่นี่มาห้าปีแล้ว นั่นยิ่งเป็นการแสดงการยืนยันถึงชาติกำเนิดที่แท้จริงของเสี่ยวเยี่ยนจื่อ ตระกูลฟุหลุนตกตะลึงถึงความจริง แต่ไม่สามารถบุ่มบ่ามทำอะไรได้ ด้วยเกรงว่าจะเป็นอันตรายต่อสนมหลิง ฟุหลุนสั่งให้เอ่อไท้ไปสืบข่าวคราวในวัง หรืออาจจะลอบสอบถามเสี่ยวเยี่ยนจื่อก็ได้ และเรื่องราวเหล่านี้ต้องเก็บเป็นความลับอย่างยิ่งยวด เสี่ยวเยี่ยนจื่อไม่ค่อยรู้ขนบธรรมเนียมประเพณี และภาษา ฮ่องเต้จึงให้สนมหลิงช่วยสอนมารยาทให้แก่องค์หญิงหวนจู แต่นางก็เป็นลูกศิษย์ที่ไม่ค่อยจะได้เรื่องนัก ฮ่องเต้ยังประทานตำหนักสู้ฟาง พร้อมทั้งนางกำนัล (หมิงเย่และไช่เสีย) และขันที (เสี่ยวจั๊วจื่อและเสี่ยวตั้งจื่อ) แก่นางด้วย องค์หญิงหวนจูอยากที่จะออกไปข้างนอกเพื่อหาจื่อเว่ย แต่ไม่สามารถออกไปได้ คืนนั้นเสี่ยวเยี่ยนจื่อฝันถึงจื่อเว่ยว่านางมาแก้แค้น ทำให้เสี่ยวเยี่ยจื่ตกใจมาก คืนนั้นนางลอบปลอมตัวเป็นขันทีเพื่อออกไปข้างนอก แต่ก็ถูกจับได้ ฮ่องเต้ตกพระทัยมาก เสี่ยวเยี่ยนจื่อโวยวายอยากออกไปข้างนอก ฮ่องเต้ทรงกริ้วมาก ด่าว่านางไม่เหมือนแม่ ที่เรียบร้อยอ่อนหวาน เสี่ยวเยี่ยนจื่อโมโห ตอบกลับว่าฮ่องเต้คงลืมหวี่เหอไปแล้วมากกว่า และกล่าวว่านางไม่ใช่องค์หญิง นางไม่ใช่ลูกฮ่องเต้ แต่ฮ่องเต้กลับเข้าใจว่านางน้อยใจพ่อ จึงให้อภัยนาง ทำให้เสี่ยวเยี่ยนจื่อซาบซึ้งในความรักของฮ่องเต้มาก ฮ่องเต้ให้สัญญาว่าจะให้นางออกไปข้างนอก แต่นางต้องเรียนหนังสือจนกว่าอาจารย์จะบอกว่านางใช้ได้ เสี่ยวเยี่ยนจื่อในชุดขันทีเดินบ่นออกมา พอดีองค์ชายห้าและเอ่อไท้เดินมา จึงเรียกนางให้รับใช้ เสี่ยวเยี่ยนจื่อนึกสนุกหันมาคำนับ แต่ข้าวของเงินทองที่นางแอบเก็บเพื่อจะหนีออกไป หล่นลงมา ทำให้เอ่อไท้และองค์ชายห้าคิดว่าขันทีขโมยของ จึงต่อสู้กัน เสี่ยวเยี่ยนจื่อนึกสนุกประมือด้วย แต่ฝีมือด้อยกว่า ดีแต่ว่าเอ่อไท้ห้ามไว้ทัน มิน่าคงโดนองค์ชายห้าทำร้ายไปแล้ว เสี่ยวเยี่ยนจื่อจึงขอความช่วยเหลือจากองค์ชายห้าและเอ่อไท้ ช่วยนางออกไปข้างนอกสักหน่อย องค์ชายสงสัยว่านางจะออกไปทำไม นางบอกว่านางอยากออกไปหาเพื่อนชื่อจื่อเว่ย ทำให้เอ่อไท้หลุดปากถามถึงเซี่ยจื่อเว่ย ทำให้เสี่ยวเยี่ยนจื่อสงสัยว่ารู้จักนางด้วยเหรอ เอ่อไท้กลับมาส่งข่าวให้ตระกูลฟุรู้ถึงความเป็นไป ต่างถกเถียงกันว่าเสี่ยวเยี่ยนจื่อเป้นคนดีหรือไม่ดีกันแน่  เอ่อคังคิดวิธีที่จะให้นางทั้งคู่ได้พบกัน คิดได้สองวิธี คือให้จื่อปลอมเป็นสาวใช้เข้าไป แต่วิธีนี้ไม่ปลอดภัย แต่อีกวิธีคือ ให้เสี่ยวเยี่ยนจื่อปลอมตัวออกมา เอ่อคังสอบถามถึงความตั้งใจของจื่อเว่ยว่าตั้งใจจะทำอย่างนั้นจริงเหรอไม่ เพราะหากความจริงปรากฎออกมา เสี่ยวเยี่ยนจื่ออาจถูกประหารได้ ทำให้จื่อเว่ยตกตะลึง จื่อเว่ยบอกความตั้งใจของนางว่า ขอเพียงเสี่ยวเยี่ยนจื่ออธิบายความจริงแก่นางได้ นางจะยอมกลับจื่อหนานไปเป็นเซี่ยจื่อเว่ยคนเดิม เอ่อไท้บอกความจริงแก่องค์ชายห้า และชวนกันไปหาเสี่ยวเยี่ยนจื่อ  ว่าทั้งคู่รู้ความจริงแล้ว จึงมาสอบถามความจริงกับนาง เสี่ยวเยี่ยนจื่อถามถึงจื่อเว่ย เอ่อไท้กล่าวว่าตอนที่จื่อเว่ยถูกทหารทำร้ายตอนขบวนเสด็จ และถูกนำมารักษาตัว มีแต่ความเสียใจและเหม่อลอย เสี่ยวเยี่ยนจื่อเสียใจมากและเปิดเผยความจริงแก่เอ่อไท้และองค์ชายห้า  ทั้งคู่ตกใจมาก ปรึกษากันว่าจะทำอย่างไรดี องค์ชายห้าออกความเห็นให้นางหนีไป แต่เอ่อไท้แย้งว่าไม่รอบคอบ จะต้องมีคนรับเคราะห์แทน  เสี่ยวเยี่ยนจื่อตกใจว่าฮ่องเต้อาจจะสั่งประหารนาง ตั้งใจจะหนี แต่ทั้งคู่ห้ามไว้ ระหว่างนั้น ฮองเฮาเสด็จมาเยี่ยมเสี่ยวเยี่ยนจื่อ รู้สึกสงสัยว่าเหตุใดองค์ชายห้าและเอ่อไท้มาทำอะไรที่ตำหนักสู้ฟาง ฮองเฮาสอบถามถึงเรื่องที่องค์หญิงแอบปลอมตัวจะออกไปข้างนอก แต่เสี่ยวเยี่ยนจื่อกลับยียวนกลับว่านางอยากจะตัดหัวเสี่ยวเยี่ยนจื่ออยู่แล้ว ฮองเฮาโกรธมาก สั่งป้าหยงตบปากเสี่ยวเยี่ยนจื่อ นางโมโหมากจึงทำร้ายป้าหยงและเหินขึ้นไปหลบที่ต้นไม้ ทำให้ฮองเฮากริ้วมาก เรียกองครักษ์ทั้งหมดเพื่อมาจับเสี่ยวเยี่ยนจื่อ  องค์ชายห้าลอบออกไปทูลต่อฮ่องเต้ให้มาช่วยคลี่คลายเสียก่อน ฮองเฮาทูลฟ้องว่านางโอหัง อวดดี ไม่เคารพนาง เสี่ยวเยี่ยนจื่อทูลกลับว่าถึงนางเป็นสามัญชนต่ำต้อย แต่ก็ไม่เคยโดนใครตบหน้า หากเห็นแก่นางปล่อยนางกลับไปเป็นสามัญชนตามเดิมเถอะ ฮ่องเต้ถามว่าใครเป็นคนตบหน้าเสี่ยวเยี่ยนจื่อ ป้าหยงกล่าวว่าตนเอง พร้อมทั้งลงโทษตบหน้าตัวเอง ฮ่องเต้ทรงกริ้วว่าป้าหยงไม่ยอมเตือนเมื่อยามฮองเฮาโกรธ กลับผสมโรงไปด้วย ฮองเฮาโมโห กล่าวว่าเสี่ยวเยี่ยนจื่อจะทำเรื่องเสื่อมเสียแก่ราชวงศ์  ฮ่องเต้กล่าวว่านางมาจากสามัญชน ก็ให้นางค่อย ๆ เรียนรู้ไปจะดีกว่า องค์ชายห้าและเอ่อไท้รู้สึกชื่นชมในความกล้าของนาง แต่ก็ให้เป็นห่วงนางอย่างมาก หากความจริงปรากฎ  จากนั้น องค์ชายห้าก็ไปเยี่ยมจื่อเว่ย จื่อเว่ยรู้สึกดีใจที่ตั้งแต่จากจื่อหนาน  ก็ได้เจอญาติที่ยอมรับนางซะที  องค์ชายห้ารู้สึกดีใจที่มีน้องสาวถึงสองคน จื่อเว่ยสงสัยว่าองค์ชายห้า เหตุใดจึงยอมรับนางง่าย ๆ เอ่อไท้จึงบอกว่าเสี่ยวเยี่ยนจื่อยอมรับความจริงแล้ว องค์ชายห้าบอกว่านางตั้งใจจะออกมาหาจื่อเว่ย จนลอบปลอมตัวเป็นขันที เพื่อมาหานาง องค์ชายห้าขอร้องจื่อเว่ยให้เห็นแก่เสี่ยวเยี่ยนจื่อ เนื่องจากเรื่องนี้อาจถึงชีวิตของเสี่ยวเยี่ยนจื่อได้ จากคุณ : นางสาวจันทร์เจ้ากับนายเท้าปุย - [ 4 พ.ย. 49 16:37:03 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จื่อเว่ยนำเรื่องที่องค์ชายห้าขอร้องมาขบคิด และเริ่มหวั่นไหวตามผลร้ายที่องค์ชายห้ากล่าวมา นางไม่ได้เกลียดเสี่ยวเยี่ยนจื่อถึงปานนั้น ถ้าหากนางสามารถบอกได้ว่าทำไมนางถึงแอบอ้างเป็นองค์หญิงแทนจื่อเว่ยได้ นางก็จะยอมสละฐานันดร กลับไปเป็นจื่อเว่ยคนเดิม แต่จินซั่วคัดค้านที่จื่อเว่ยจะยอมละทิ้งทุกอย่างเพื่อเสี่ยวเยี่ยนจื่อเพียงคนเดียว แต่ผู้ที่จะตัดสินใจทุกอย่างได้ ก็มีเพียงจื่อเว่ยเท่านั้น จื่อเว่ยรู้สึกว่าเอ่อไท้และเสี่ยวเยี่ยนจื่อชอบเสี่ยวเยี่ยนจื่อ แต่จินซั่วบอกว่านางไม่รู้ว่าทั้งคู่รู้สึกอย่างไรกับเสี่ยวเยี่ยนจื่อ แต่นางรู้ว่าเอ่อคังรู้สึกอย่างไรกับจื่อเว่ย เรื่องนี้ทำให้จื่อเว่ยตกใจอย่างมาก เพราะไม่เคยคิดถึงมาก่อน กลางดึกคืนนั้น เสี่ยวเยียนจื่อ พยายามเขียนจดหมายหาจื่อเว่ย แต่ด้วยนางเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาสามัญ ไม่เก่งกาจเรื่องภาษา จึงเขียนด้วยความยากลำบาก แต่สุดท้ายเช้าวันต่อมาก็มีจดหมายไปถึงจื่อเว่ยจนได้ จื่อเว่ยตกใจที่เสี่ยวเยี่ยนจื่อมีจดหมายมาถึงตัวเอง เพราะว่ารู้ว่าเสี่ยวเยี่ยนจื่อเขียนหนังสือไม่เก่ง แต่เมื่อเปิดดูกลับเป็นภาพวาดมากมาย เขาว่ากันว่าตัวหนังสือนับพัน ไม่อาจแทนความรู้สึกได้เท่าภาพเพียงภาพเดียว ในภาพวาดแทนนกน้อยเป็นเสี่ยวเยียนจื่อ แทนจื่อเว่ยเป็นดอกไม้ ไม่มีใครสามารถเข้าใจความหมายในภาพได้ดีเท่าจื่อเว่ย นางสามารถบรรยายเรื่องราวในภาพวาดออกมาราวกับไปอยู่ในเหตุการณ์ นางเพิ่งรู้ว่าเสี่ยวเยี่ยนจื่อได้รับบาดเจ็บจากลูกธนู นางแปลกใจที่ไม่มีใครบอกนาง แต่เอ่อคังและเอ่อไท้ ต่างคิดว่าอีกฝ่ายบอกนางแล้ว บัดนี้ จือเว่ยเข้าใจแล้ว ว่าเหตุใด เสี่ยวเยี่ยนจื่อถึงจับผลัดจับผลูเป็นองค์หญิงไปได้ นางตัดสินใจแล้วว่า ต่อจากนี้ นางคือจื่อเว่ยคนธรรมดา และให้เสี่ยวเยี่ยนจื่อเป็นองค์หญิงต่อไป การตัดสินใจนี้ทำให้ทุกคนโล่งอก เพราะถ้าหากจื่อเว่ยยังดื้อดึง ก็อาจจะทำให้ทุกคนที่เกี่ยวข้องต้องลำบาก จื่อเว่ยตัดสินใจที่จะไปจากบ้านตระกูลฟุ เพราะไม่อยากจะรบกวนไปมากกว่านี้แล้ว เมื่อเอ่อคังทราบเรื่อง ก็คัดค้านอย่างหนัก จื่อเว่ยถามหาเหตุผล เอ่อคังก็ยกเหตุผลมากมายมากล่าวอ้าง แต่จื่อเว่ยก็แย้งกลับได้หมด จนเอ่อคังบอกว่าจริง ๆ แล้ว เหตุผลสุดท้ายต่างหากที่เอ่อคังอยากจะเหนี่ยวรั้งจื่อเว่ยไว้ นั่นคือ ให้จื่อเว่ยอยู่กับเขานั่นเอง จื่อเว่ยตกตะลึง และกล่าวว่า เอ่อคังเป็นลูกชายขุนนางใหญ่ แต่นางเป็นเพียงหญิงธรรมดาที่ชาติกำเนิดไม่แน่นอน ต่อไปเอ่อคังควรจะได้แต่กับคุณหนูสูงศักดิ๋ แต่เอ่อคังยึดมั่นหนักแน่น จนจื่อเว่ยตัดสินใจอยู่ต่อ เพราะเหตุผลข้อสุดท้ายนี่เอง องค์ชายห้านำความจากจื่อเว่ยมาบอกต่อแก่เสี่ยวเยี่ยนจื่อ นางดีใจมาก แต่ก็ยังไม่แน่ใจว่าจื่อเว่ยหายโกรธนางจริง ๆ จนองค์ชายห้าต้องยืนยันหนักแน่น จนเสี่ยวเยี่ยนจื่อเชื่อ นางตั้งใจว่านางจะคืนฐานะให้กับจื่อเว่ยให้ได้ แต่ตอนนี้นางต้องผ่านการเรียนในวันพรุ่งนี้ไปให้ได้ก่อน เพราะพรุ่งนี้นางจะต้องเรียนกับท่านอาจารย์จี่ ในวิชาที่นางเองไม่ชอบเอาซะเลย นั่นคืดโคลงกลอน แต่ในที่สุดก็ผ่านไปได้ด้วยไหวพริบและความช่วยเหลือของเอ่อไท้และองค์ชายห้า ฮองเฮาทำทีหวังดีต่อเสี่ยวเยี่ยนจื่อ โดยกากจูงให้ฮ่องเต้กวดขันความประพฤติของเสี่ยวเยี่ยนจื่อมากกว่านี้ เพราะต่อไปนางต้องออกเรือน หากยังทำตัวอย่างนี้ คงไม่ดีแน่ ฮ่องเต้เห็นดีด้วย และได้ให้ฮองเฮาไปจัดการ ฮองเฮาให้แม่นมหยงไปสอนมารยาทในวังให้แก่เสี่ยวเยี่ยนจื่อ เสี่ยวเยี่ยนจื่อไม่พอใจ แต่ไม่สามารถขัดฮ่องเต้ได้ ได้แต่เรียนด้วยความจำใจ เสี่ยวเยี่ยนจื่อแกล้งทำไม่ดี เพื่อให้ป้านมหยงทนไม่ไหว แต่ป้านมหยงใช้หลัก ใช้ความนิ่งสยบความเคลื่อนไหว จนกลายเป็นเสี่ยวเยี่ยนจื่อที่ทนไม่ได้ซะเอง และอาละวาด พอดีกับที่ฮ่องเต้และฮองเฮา องค์ชายห้า เอ่อไท้ และสนมหลิงมาเยี่ยมพอดี เสี่ยวเยี่ยนจื่ออาละวาดไม่ยอมเป็นองค์หญิง ทำให้ฮ่องเต้ไม่พอใจมาก จะสั่งโบยนาง แต่สนมหลิงและคนอื่น ๆ ขอร้อง จนฮ่องเต้เริ่มจะใจอ่อน ตรัสถามว่าเสี่ยวเยี่ยนจื่อสำนึกผิดได้หรือยัง แต่เสี่ยวเยี่ยนจื่อกลับตอบว่าสิ่งที่ผิดที่สุดของนาง คือการมาเป็นองค์หญิง ทำให้ฮ่องเต้โกรธมาก และสั่งโบยนางทันที เสี่ยวเยี่ยนจื่อถูกลงโทษท่ามกลางความยินดีของฮองเฮา เสี่ยวเยี่ยนจื่อได้แต่ร่ำร้องให้ท่านแม่และฮ่องเต้ช่วยนาง จนฮ่องเต้ทนไม่ไหวสั่งหยุด และกล่าวให้นางกำนัลและสนมหลิงดูแลนางก่อนจะกลับไป  เสี่ยวเยี่ยนจื่อเจ็บปวดเจียนจะสลบ ได้แต่พึมพำ ฟังไม่ได้ศัพท์ แต่องค์ชายห้าบอกว่านางบอกว่า ดีนะ ที่นางไม่ใช่จื่อเว่ย เพราะจื่อเว่ยคงทนต่อการลงโทษนี่ไม่ได้ องค์ชายห้านำเรื่องที่เสี่ยวเยี่ยนจื่อโดนลงโทษมาบอกแก่จื่อเว่ย ทำให้จื่อเว่ยร้อนใจอยากจะไปหาเสี่ยวเยี่ยนจื่อมาก นางรู้สึกตกใจที่ฮ่องเต้สั่งลงโทษเสี่ยวเยี่ยนจื่อ เพราะดูฮ่องเต้รักเสี่ยวเยี่ยนจื่อมาก แต่องค์ชายห้าบอกว่าอยู่กับฮ่องเต้ก็เหมือนอยู่กับเสือ หากไม่พอใจขึ้นมา ก๋โดนลงโทษได้ง่าย ๆ จื่อเว่ยรู้สึกเป็นห่วงเสี่ยวเยี่ยนจื่อมาก อยากไปเยี่ยมนาง แต่เอ่อคังคัดค้าน กล่าวว่ายังไม่ถึงเวลาที่เหมาะสม สู้รอให้เสี่ยวเยี่ยนจื่อหายแล้วออกมาหา จะง่ายกว่า องค์ชายห้ากล่าวชื่นชมถึงความรักของทั้งคู่ที่หาได้ยากจากวังหลวง ที่มีแต่การแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกัน ฮ่องเต้เป็นห่วงเสี่ยวเยี่ยนจื่อมาก เมื่อสนมหลิงที่กลับจากมาดูแลเสี่ยวเยี่ยนจื่อกลับมา ก็รีบสอบถามอาการ สนมหลิงบอกว่าเสี่ยวเยี่ยนจื่อไข้ขึ้นสูง เนื้อแตก แต่ไม่ยอมเสวยยา ไม่ยอมเสวยอาหาร นางบอกว่าเสี่ยวเยี่ยนจื่อคงเสียใจและอับอายที่ถูกพ่อลงโทษ ฮ่องเต้ร้อนใจจนรีบเสด็จไปดูนางทันใด เสี่ยวเยี่ยนจื่อยังงอนฮ่องเต้อยู่ ไม่ยอมเจอหน้า แต่ฮ่องเต้ก็อธิบายเหตุผลให้ฟัง และตรัสว่านางไม่ต้องเรียนกับป้าหยงอีกแล้ว เสี่ยวเยี่ยนจื่อจึงยอมกินยาแต่โดยดี จื่อเว่ยรู้สึกเป็นห่วงเสี่ยวเยี่ยนจื่อมาก แต่เอ่อคังนำข่าวมาบอกว่าเสี่ยวเยี่ยนจื่อทุเลาลงมากแล้ว ตอนนี้สามารถลุกจากที่นอนได้ จื่อเว่ยดีใจมาก เอ่อคังจึงชวนจื่อเว่ยออกไปเที่ยว จื่อเว่ยอยากไปเยี่ยมหลิวชิง หลิวหง และคนอื่นที่หมู่บ้านสลัม เอ่อคังจึงพาไป เมื่อไปถึง ทุกคน ๆ ดีใจกันมาก เว้นก็แต่หลิวชิงที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยพอใจสักเท่าไร จื่อเว่ยกล่าวขอโทษต่อหลิวชิงที่เหมือนไม่ไว้ใจ และปิดปัง แต่นางก็ไม่สามารถบอกอะไรแก่หลิวชิงได้ หลิวชิงกล่าวว่า หากวันใดนางมีปัญหาให้บอกเขาได้ เขาจะไปช่วย เอ่อคังมองภาพนั้นด้วยความหึงหวงเล็กน้อย เอ่อคังพาจื่อเว่ยมาเที่ยวภูเขา ซึ่งที่นั่นทั้งคู่ก็ได้เผยความรู้สึกที่มีต่อกัน จากคุณ : นางสาวจันทร์เจ้ากับนายเท้าปุย - [ 4 พ.ย. 49 16:37:33 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เสี่ยวเยี่ยนลอบปลอมตัวเป็นขันที เพื่อที่จะออกไปหาจื่อเว่ย นางได้ขอร้ององค์ชายห้าและเอ่อไท้ให้พานางไปบ้านสกุลฟุที ทั้งคู่จำยอมต้องทำตามความดื้อดึงของเ สี่ยวเยี่ยนจื่อ เมื่อไปถึง องค์หญิงตัวจริงและตัวปลอมก็ได้พบกัน เสี่ยวเยี่ยนจื่อพร่ำพรรณาขอโทษจื่อเว่ยทั้งน้ำตา นางกล่าวว่านางเห็นแก่ตัว เห็นความเอาใจใส่ของฮ่องเต้แล้ว ก็เผลอตัว อยากจะลิ้มรสความสุขของการมีพ่อบ้าง แต่ยิ่งนานวัน เรื่องราวก็ยิ่งบานปลาย จนทำให้นางไม่สามารถเปิดเผยความจริงได้ จื่อเว่ยกล่าวว่านางเข้าใจความจำเป็นของเสี่ยวเยี่ยนจื่อ และจะยอมเสียสละตำแหน่งองค์หญิงเอง องค์ชายห้ารีบเร่งให้ทั้งคู่พูดกัน เพราะการแอบออกจากวังหลวงไม่ใช่เรื่องดีเลย จื่อเว่ยจึง พาเสี่ยวเยี่ยนจื่อไปคุยในห้องเพื่อความเป็นส่วนตัว เสี่ยวเยี่ยนจื่อนำข้าวของเงินทองที่แอบเอามาให้จื่อเว่ยมากมาย พร้อมทั้งนำของให้จินซั่วด้วย แต่จินซั่วยังไม่สามารถให้อภัยเสี่ยวเยี่ยนจื่อได้เต็มหัวใจเหมือนจื่อเว่ย เสี่ยวเยี่ยนจื่อเสียใจมาก จนจื่อเว่ยต้องปรามจินซั่ว แต่ที่สุดแล้วความผูกพันธ์ที่มีมา ก็ทำให้จินซั่วยอมให้อภัยเสี่ยวเยี่ยนจื่อ พร้อมทั้งทำเบาะเพื่อรองนั่งให้เสี่ยวเยี่ยนจื่อด้วย (เสี่ยวเยี่ยนจื่อโดนโบยมา ยังไม่หายดี) ทั้งหมดนั่งคุยจนลืมเวลา ในขณะเดียวกัน ทางตำหนักสู้ฟางก็กำลังกังวลว่าทำไมองค์หญิงไม่กลับมาซะที เสี่ยวเยี่ยนจื่อให้นางกำนัลปลอมเป็นนางที่หลับอยู่ แต่แล้วอยู่ ๆ ฮ่องเต้และสนมหลิงก็มาเยี่ยมอาการเสี่ยวเยี่ยนจื่อ นางกำนัลและขันทีทั้งหมดตกใจมาก ออกอาการลนลานกัน ฮ่องเต้เข้ามาเยี่ยมองค์หญิงถึงเตียง แต่ก็ให้แปลกใจที่ทำไมนางนอนคลุมโปง คราแรกก็คิดว่านางน้อยใจอะไรอีก แต่นางกำนัลที่นอนอยู่ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า ทำให้ฮ่องเต้คิดว่านางไข้สูง จึงเลิกผ้าออก และแล้วความจริงก็ปรากฎออกมา เอ่อคัง เอ่อไท้  และจื่อเว่ยนั่งรถม้าออกมาส่งองค์ชายห้า เสี่ยวเยี่ยนจื่อ พร้อมทั้งนัดแนะกันว่าถ้าเกิดจับได้จะทำอย่างไร องค์ชายห้าเสนอให้บอกว่า เขาพานางออกมาท่องกลอนเตรียมสอบ แต่ติดปัญหาที่เสี่ยวเยี่ยนจื่อจำอะไรไม่ค่อยได้นี่สิ เอ่อคังจึงบอกว่ายามดึก คงไม่มีทหารคนไหนกล้าไปปลุกฮ่องเต้ ก็ให้องค์ชายห้าและเสี่ยวเยี่ยนจื่อใช้ตำแหน่งให้เป็นประโยชน์  เอ่อคัง เอ่อไท้ และจื่อเว่ย ลงจากรถเพื่อให้องค์ชายห้าและเสี่ยวเยี่ยนจื่อเข้าวัง เอ่อคังนัดแนะว่าพรุ่งนี้จะเข้าไปตามข่าวอีกที เสี่ยวเยี่ยนจื่อและองค์ชายห้ากลับเข้าวังหลวงด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่องว่าไม่มีใครรู้เรื่อง ทั้งยังจะชวนกันดื่มเหล้าชมแสงจันทร์ด้วย แต่พอเปิดประตูเข้าตำหนักสู้ฟาง กลับพบฮ่องเต้และสนมหลิงรออยู่ ทั้งคู่ตกใจมาก องค์เต้สอบสวนว่าไปไหนกันมา ตอนแรกเสี่ยวเยี่ยนจื่อโกหกว่าไปท่องกลอน แต่สุดท้ายก็ยอมรับผิดว่านางไปแอบออกไปข้างนอกมา  นางว่าเคยขอฮ่องเต้แล้ว แต่ฮ่องเต้ก็ไม่ยอมให้นางไป  องค์ชายห้ารีบบอกว่าไม่รู้จะพานางไปไหน จึงพาไปบ้านตระกูลฟุ ฮ่องเต้เชื่อว่าต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่ แต่เห็นว่าดึกแล้ว จึงให้ทั้งหมดไปพักก่อน เช้าวันต่อมา เอ่อคังและเอ่อไท้ รีบเร่งไปตามข่าว ก็ตกใจมากที่โดนฮ่องเต้จับได้ ขณะกำลังนัดแนะกัน เสี่ยวเยี่ยนจื่อในร่างขันที ปลอมตัวเข้ามาร่วมด้วย ก่อนที่ทั้งหมดกำลังจะวางแผน  อยู่ ๆ ฮองเฮาก็เสด็จ เสี่ยวเยี่ยนจื่อตกใจมาก โดดเข้าไปแอบใต้โต๊ะ ฮองเฮาสงสัยว่าทำไมทั้งหมดมาชุมนุมกันแต่เช้า พลางเหลือบไปเห็นมือของเสี่ยวเยี่ยนจื่อลอดออกมา นางจึงแกล้งเดินไปเหยียบนิ้วของเสี่ยวเยี่ยนจื่อ นางเจ็บมาก สะบัดข้อมือจนฮองเฮาล้มลงไป ป้าหยงร้องเรียกทหารมาจับตัวนาง แต่องค์ชายห้า เอ่อคัง และเอ่อไท้ขวางไว้ ทั้งหมดโดนนำตัวไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ พระองค์รู้สึกหัวเสียอย่างมากที่มีเรื่องไม่ได้หยุดได้หย่อน และสอบถามความกับเอ่อคัง เอ่อคังจึงทูลว่าเป็นห่วงองค์ชายห้าและเสี่ยวเยี่ยนจื่อ จึงเข้ามาถามข่าวคราวและบอกเพียงว่าเสี่ยวเยี่ยนจื่อไปเที่ยวบ้านตนและคุยถูกคอกับท่านแม่ จึงล่วงเลยเวลาไปสักหน่อย ฮ่องเต้ไม่ค่อยเชื่อ จึงถามความจากเสี่ยวเยี่ยนจื่ออีก ว่าความจริงแอบไปนัดแนะอะไรกัน เสี่ยวเยี่ยนจื่อบอกว่าไม่ได้นัดแนะอะไร ฮองเฮาก็เข้ามาก่อน ทั้งยังเหยียบมือนางด้วย ฮ่องเต้เป็นห่วงมาก พร้อมทั้งบ่นว่าตอนนี้มีแต่เรื่อง ปัญหาชายแดนก็มากพออยุ่แล้ว ทั้งหมดเลยรู้สึกผิดที่ทำให้ฮ่องเต้ต้องวุ่นวายพระทัย สุดท้ายเสี่ยวเยี่ยนจื่อก็เอาตัวรอดไปได้ เพราะความแก่นแก้วของตน ทำให้ฮองเฮาไม่พอพระทัยมาก เอ่อคังรีบนำข่าวดีมาบอกจื่อเว่ย อีกทั้งยังได้เอ่ยคำรักแก่นาง จื่อเว่ยให้สัญญาว่า ฟ้าถล่ม โลกทะลาย ข้าถึงจะไปจากท่าน เอ่อคังกำลังจะเอ่ยอะไรแก่นางแต่พอดีโดนท่านพ่อท่านแม่เรียกเสียก่อน เอ่อคังบอกว่าเดี๋ยวจะกลับมาบอกนาง เรื่องที่พ่อแม่เอ่อคังจะพูดนั้น ก็คือเรื่องความสัมพันธ์ของเอ่อคังและจื่อเว่ย ตัวเอ่อคังเอง คู่ครองนั้นไม่สามารถหาได้เอง ขึ้นอยู่กับฮ่องเต้เท่านั้น หากจื่อเว่ยเป็นหญิงชาวบ้านธรรมดา เรื่องคงไม่ยุ่งยาก แค่รับนางมาเป็นอนุเท่านั้น แต่เอ่อคังไม่สามารถทำร้ายนางได้ถึงเพียงนั้น เอ่อคังมีปากเสียงกับพ่อแม่รุนแรง เขายืนยันว่ารักมั่นแต่จื่อเว่ยเพียงคนเดียวเท่านั้น ก่อนจะหุนหันออกไป จากคุณ : นางสาวจันทร์เจ้ากับนายเท้าปุย - [ 4 พ.ย. 49 16:38:00 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เมื่อพ่อแม่ของเอ่อคังเห็นว่าพูดกับเอ่อคังไม่ได้ผลแล้ว หนทางเดียวที่จะทำได้ก็คือ จื่อเว่ย แม่ของเอ่อคังทำทีว่านำเสื้อผ้าไปให้จื่อเว่ย พร้อมทั้งได้เกริ่นเรื่องของเอ่อคัง จินซั่วรู้ตัวจึงขอออกไปก่อน แม่ของเอ่อคังกล่าวว่า การหาคู่ครองของเอ่อคังไม่ใช่เรื่องที่เอ่อคังจะติดสินใจเองได้ ทุกอย่างขึ้นกับฮ่องเต้ หากจื่อเว่ยเป็นองค์หญิง คงไม่ใช่เรื่องยากที่ให้เอ่อคังไปขอ แต่ชาติกำเนิดของนางมิอาจเปิดเผยได้ แม้นางจะรักจื่อเว่ยดุจลูกในไส้ ก็ไม่รู้จะแก้ปัญหานี่อย่างไร นางมิอาจเห็นอนาคตอันมืดมนของลูกชายได้เช่นกัน  จื่อเว่ยสะอื้นไห้ พร้อมทั้งบอกว่านางเข้าใจความจำเป็นของฮูหยิน พร้อมทั้งบอกว่านางจะไม่เข้าใกล้เอ่อคัง นางมิได้คิดมักใหญ่ใฝ่สูงและจะแก้ปัญหานี่เอง เช้ามืดวันต่อมา จื่อเว่ยและจินซั่วลอบออกมาจากบ้านตระกูลฟุเพื่อตัดปัญหาทั้งหมด ถ้าไม่มีนางซะคน ทุกคนคงจะมีความสุข แต่นางหมิ่นหัวใจรักที่มั่นคงของเอ่อคัง เพราะเมื่อเอ่อคังได้มาอ่านจดหมายของจื่อเว่ยที่เขียนทิ้งไว้ ว่านางลาจากไป เพราะว่านางสุขใจแล้วที่ทุกคนมีความสุขดี นางเห็นสมควรแก่เวลาต้องไปแล้ว พร้อมทั้งบอกรักเอ่อคังไว้ด้วย แต่เอ่อคังไม่ใช่คนโง่ เขาสามารถประติดประต่อเรื่องทั้งหมดได้ เขารู้ว่าต้องมีคนไปพูดอะไรกับจื่อเว่ยแน่ ๆ เอ่อคังโมโหท่านพ่อและท่านแม่มาก เพราะทั้ง ๆ ที่รู้ว่านางไม่มีทีไป ก็ยังทำอย่างนี้กับนางอีก พวกท่านเสียนางได้ และจะยอมเสียเขาด้วยใช่ไหม ก่อนจะรีบออกไปตามจื่อเว่ย เอ่อคังไปสอบถามหลิ่วชิงและหลิ่วหงที่หมู่บ้านสลัม แต่หลิ่วชิงและหลิ่วหงกล่าวว่าพวกนางไม่รู้ว่าจื่อเว่ยไปอยู่ที่ไหน เอ่อคังไม่ค่อยเชื่อ แต่ไม่รู้จะทำอย่างไรได้ จึงนำความมาปรึกษากับเสี่ยวเยี่ยนจื่อ นางตกใจมากที่จื่อเว่ยจากไป พร้อมทั้งโทษตัวเองว่าเป็นเพราะนางแน่ ๆ เลย แต่องค์ชายห้าบอกว่าเป็นเพราะเอ่อคังตังหาก เสี่ยวเยี่ยนจื่อโวยวายกับเอ่อคังว่าเขาใจร้ายอะไรกับนาง เอ่อคังบอกว่าเขาน่ะเหรอจะทำร้ายจื่อเว่ย ก่อนที่ทั้งคู่จะทะเลาะกันไปมากกว่านี้ เอ่อไท้ก็มาห้ามศึก พร้อมทั้งบอกให้เสี่ยวเยี่ยนจื่อคิดซิว่าจื่อเว่ยจะไปที่ไหนได้ เสี่ยวเยี่ยนจื่อบอกว่าที่จี่หนาน จือเว่ยก็ขายบ้านไปแล้ว แถมญาติพี่น้องก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกัน แล้วนางจะไปไหนได้อีก เสี่ยวเยี่ยนจื่อนึกถึงหลิ่วชิงกับหลิ่วหง แต่เอ่อคังบอกว่าไปสอบถามมาแล้ว พวกเขาบอกว่าไม่รู้ แต่เสี่ยวเยี่ยนจื่อไม่เชื่อ เสี่ยวเยี่ยนจื่อไปขออนุญาติสนมหลิง เพราะฮ่องเต้บอกว่าถ้านางอยากออกไปข้างนอกให้ไปขอสนมหลิง เสี่ยวเยี่ยนจื่อบอกว่านางอยากออกไปเที่ยว จะไม่เถลไถล พร้อมท้งจะนำพวกขันทีไปด้วยก็ได้ สนมหลิงไม่ขัดข้อง แต่ต้องกลับมาก่อนเสวยอาหารค่ำ  เสี่ยวเยี่ยนจื่อปลอมตัวเป็นหญิงชาวบ้าน พร้อมเอ่อคัง เอ่อไท้ องค์ชายห้า และเหล่าขันที ไปที่หมู่บ้านสลัม ทุกคนดีใจกันมาก แต่พอรู้ว่าเสี่ยวเยี่ยนจื่อมาตามหาจื่อเว่ย หลิ่วชิงก็ไม่ค่อยพอใจ เสี่ยวเยี่ยนจื่อแน่ใจว่าทั้งคู่ต้องรู้ที่อยู่จื่อเว่ยแน่ ๆ ก็คาดคั้น จนหลิ่วหงยอมบอกเพราะไม่อยากให้จื่อเว่ยต้องช้ำใจมากกว่านี้ หลิ่วชิงโมโห แต่ก็ไม่อาจทำอะไรได้ ทั้งหมดรีบตามไปที่กระท่อมหลังเขา กลับพบแต่เพียงความว่างเปล่า แล้วจื่อเว่ยหายไปไหน ทั้หมดมืดแปดด้าน พลัน !!! เอ่อคังเกิดฉุกคิดถึงหุบเขาที่เขาเคยพาจื่อเว่ยมาเที่ยว เอ่อคังรีบรุดขี่ม้าวิ่งตรงไปที่หุบเขานั้น ก้ได้พบกับจื่อเว่ยและจินซั่วที่นั่น ทั้งคู่โผกอดเขาหากัน ลืมเรื่องหมองใจทั้งหมด ต่างพร่ำพรอดคำรักใส่กัน เอ่อคังขอคำมั่นที่จื่อเว่ยเคยให้ไว้ ว่า ฟ้าถล่ม โลกทะลาย ข้าถึงจะไปจากเจ้า แต่จือเว่ยบอกว่านางไม่อาจทำเช่นนั้นได้ ถึงนางยอมเป็นอนุให้เอ่อคัง ยอมแบ่งเอ่อคังให้ผู้หญิงอื่น แต่ผู้หญิงอื่นคงไม่ยอมแบ่งเขาให้จื่อเว่ยแน่ หนทางที่ตีบตัน สู้ตัดมันเสียแต่วันนี้ดีกว่า แต่เอ่อคังก็แสดงความรักที่จริงใจต่อจื่อเว่ยจนนางต้องยอมในที่สุด ทั้งคู่ขี่ม้ากลับมาจนถึงกระท่อมหลังเขา เจอทุกคน เสี่ยวเยี่ยนจื่อบ่นว่าทำไมจื่อเว่ยหนีมา หรือจะให้นางต้องนีมายู่กระท่อมด้วย แล้วก็บ่นว่าทำไมจื่อเว่ยกับเอ่อคังรักกัน นางไม่เห็นรู้เลย จากนั้นทั้งหมดจึงชักชวนกันหาที่นั่งพัก อยู่ ๆ เอ่อคังก็กล่าวว่าเขามีแผน จริง ๆ คิดมานานแล้ว แต่ไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้ต้องนำมาใช้แล้ว นั่นคือ ให้จื่อเว่ยเข้าวัง โดยให้เสี่ยวเยี่ยนจื่อไปบอกสนมหลิงว่าต้องการสาวใช้ และให้แม่ของเอ่อคังช่วยรับรองอีกที ความดีของจื่อเว่ยอาจจะทำให้ฮ่องเต้เอ็นดู จากนั้นความสัมพันธ์ยิ่งเนิ่นนาน ฮ่องเต้ก็ต้องยิ่งผุกพันธ์กับทั้งคู่ ไม่แน่เมื่อความจริงปรากฎ อาจจะไม่เอาโทษเสี่ยวเยียนจื่อ และรับนางทั้งสองเป็นองค์หญิงก็ได้ แต่จื่อเว่ยและเอ่อไท้ ว่ามันเสี่ยงเกินไป ส่วนเสี่ยวเยี่ยนจื่อ องค์ชายห้า เห็นดีด้วย เมื่อนับเสียงแล้ว สุดท้ายจื่อเว่ยก็ต้องทำตามแผนของเอ่อคัง ทั้งหมดก็ชวนกันกลับบ้านตระกูลฟุ จื่อเว่ยขอโทษฟุฮูหยินที่นางกลับมาอีก แต่ฟุฮูหยินและใต้เท้าฟุกลับบอกว่าเมื่อจื่อเว่ยจากไป ถึงได้รู้ว่านางสำคัญขนาดไหน และขอโทษจื่อเว่ยด้วย เอ่อคังบอกแผนให้ใต้เท้าฟุรุ้ และเห็นดีด้วย แผนเริ่มที่วันหนึ่งเสี่ยวเยี่ยนจื่อไปเฝ้าสนมหลิง และทูลขอนางกำนัลเพิ่มสองคน สนมหลิงสงสัยว่าใคร นางบอกว่าเป็นหญิงรับใช้บ้านตระกูลฟุ นางรู้สึกถูกชะตา และคุยถูกคอมาก ที่นางแอบออกไปบ่อย ๆ ก็เพื่อไปหาสองคนนี้ เมื่อสนมหลิงรู้ว่าเป็นคนของญาติผู้พี่ตน ก็เบาใจได้ เพราะฟุฮูหยินคงไม่รับคนไม่ดีมา แต่นางขอดูก่อน สนมหลิงเรียกฟุฮูหยินมาสอบถามเรื่องของสาวใช้สองคนนั่น ฟุฮูหยินบอกว่าจริง ๆ แล้วสองคนนั้นเป็นพี่น้องร่วมสาบานขององค์หญิง ก่อนเข้าวังองค์หญิงฝากฝังนางทั้งคู่ไว้กับเอ่อคัง นางเห็นหน่วยก้านและกริยามารยาทดี จึงให้เข้ามาอยู่ด้วย ช่วงงานบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ สนมหลิงเห็นว่าไม่มีอะไร จึงตอบตกลงให้นางทั้งคู่เข้าวัง  และแล้วจินซั่วและจื่อเว่ยก็ได้เข้ามาถวายตัวในวัง ขณะที่ทั้งคู่กำลังตอบข้อซักถามกับสนมหลิง ฮ่องเต้ก็เสด็จมาพอดี ฮ่องเต้กำลังดีพระทัยที่ปัญหาชายแดนจบลง พลันเหลือบไปเห็นสาวใช้สองคน จึงเรียกให้ลุกขึ้น เมื่อจื่อเว่ยเงยหน้า ฮ่องเต้ตะลึงไปชั่วครู่ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรต่อ เสี่ยวเยี่ยนจื่อจึงขอตัวทั้งคู่ออกมาก่อน ระหว่างเดินไปตำหนักสู้ฟาง ทั้งหมดคุยเล่น หยอกล้อกันสนุกสนาน แต่เสี่ยวเยี่ยนจื่อก็รุ้ว่าป้าหยงแอบดูอยู่ จึงเดินเลี่ยง ๆ ไป เมื่อเสี่ยวเยี่ยนจื่อ จื่อเว่ยและจินซั่วไปถึงตำหนักสู้ฟาง ก็แนะนำพวกนางแก่เหล่าขันที นางกำนัล และให้พวกนางเคารพจื่อเว่ยและจินซั่วเสมอนาง และนับถือกันเหมือนพี่น้องทุกคน จากคุณ : นางสาวจันทร์เจ้ากับนายเท้าปุย - [ 4 พ.ย. 49 16:38:24 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เสี่ยวเยี่ยนจื่อ ปิดตำหนักจัดงานเลี้ยงต้อนรับภายในให้แก่จื่อเว่ยและจินซั่ว ท่ามกลางเสียงคัดค้านจากทุกคน แต่เสี่ยวเยี่ยนจื่อก็คือเสี่ยวเยี่ยนจื่อ ในที่สุด นางก็ยืนยันจะจัดจนได้ ทุกคนดื่มเหล้าเมามายจนครองสติกันไม่ค่อยอยู่ พลันขันทีเสี่ยวจั๊วจือ ก็เห็นเงาคนอยู่นอกตำหนัก ทุกคนตกใจมากว่าใครมาแอบดู เสี่ยวเยี่ยนจื่อโวยวายโหวกเหวก พยายามจะตามออกไป แต่นางก็เมามาก จนหัวโขกกับคานประตู ได้แต่ร้องตะโกนด่าทอ ข้างฝ่ายฮองเฮาปรึกษากับป้านมหยงว่าจะทำอย่างไรกับเสี่ยวเยี่ยนจื่อและพวกดี ป้านมหยงกราบทูลว่า ตำหนักเสี่ยวเยี่ยนจื่อ ชอบจัดเลี้ยงสุรายามค่ำคืนเป็นประจำ ที่แท้เงาคนข้างนอกนั่นคือ คนของป้านมหยงนั่นเอง ที่ให้สืบความเป็นไปของเสี่ยวเยี่ยนจื่อ เอ่อคัง เอ่อไท้ และองค์ชายห้ามาเยี่ยมเสี่ยวเยี่ยนจื่อ จื่อเว่ยและจินซั่วที่ตำหนัก จื่อเว่ยร้อนใจว่าเอ่อคังเข้ามาเยี่ยมตน อาจจะเกิดพิรุธได้ แต่เอ่อคังก็บอกว่าเขาแก้ปัญหาได้ ในขณะที่ทั้งหมดกำลังพูดคุยกัน ฮองเฮาก็เสด็จมา ทั้งหมดทำความเคารพ ฮองเฮาเล็งเป้าไปที่จื่อเว่ยและจินซั่ว สังเกตว่าจื่อเว่ยหน้าตาสะสวยหมดจดมาก จึงสอบถามความนาง แต่จื่อเว่ยยังไม่คุ้นคำพูดในวัง จึงพูดผิด ฮองเฮาได้ที สั่งป้าหยงตบปากนาง ป้าหยงรีบเข้าไปทุบตีนาง โดยที่เสี่ยวเยี่ยนจื่อและคนอื่น ๆ ต้องน้ำท่วมปากช่วยอะไรไม่ได้ จินซั่วเห็นนายตนโดยทำร้าย จึงเข้าขวาง ฮองเฮาจึงสั่งทุบตีทั้งคู่ จนเสี่ยวเยี่ยนจื่อทนไม่ได้ กระโดดเข้าไปช่วย แต่ก็โดนองค์รักษ์ของฮองเฮาจัดการกลับมา องค์ชายห้าโมโหมาก ด่าทอทั้งคู่ว่าทำร้ายองค์หญิง ฮองเฮาไม่สนใจสั่งนางกำนัลคนอื่นมาช่วยตบต่อ เอ่อคังทนไม่ไหว กระโดดเข้าเตะป้านมหยงกระเด็น และทูลขอฮองเฮามีเมตตาด้วย พร้อมทั้งองค์ชายห้าทูลขอฮองเฮาเห็นแก่ฮ่องเต้ด้วย ฮองเฮาเหลือบมองทุกคน ที่เป็นแสดงความไม่พอใจนาง พลางนึกสงสัยว่านางกำนัลเพียงสองคน ทำไมต้องปกป้องขนาดนั้น จื่อเว่ยเห็นท่าไม่ดี จึงทูลขออภัยโทษ พร้อมทั้งตบหน้าตัวเอง จินซั่วก็ตบตาม นางกำนัลและขันทีทั้งหมด ก็ตามเข้ามาตบหน้าตัวเอง จนฮองเฮาสมเพชสั่งทุกคนหยุด และบอกว่าวันนี้นางเห็นแก่หน้าองค์ชายห้า แต่ต่อไปให้ระวังตัวให้ดี เป็นถึงองค์หญิงกลับจัดงานรื่นเริงยามค่ำคืน ก่อนจะเสด็จกลับ ระหว่างนั้นฮองเฮาปรึกษากับป้านมหยงถึงเรื่องที่นางสงสัย ป้านมหยงบอกว่าจื่อเว่ยดูสนิทกับเสี่ยวเยี่ยนจื่อมาก และองค์ชายห้ากับเสี่ยวเยี่ยนจื่อก็สนิทกันมากด้วย ทั้งหมดอยู่ในวัยหนุ่มสาว น่าจะมีตื้นลึกหนาบางอะไร ฮองเฮาเห็นด้วย และดูเหมือนว่าจะมีลู่ทางจัดการเสี่ยวเยี่ยนจื่อได้แล้ว เสี่ยวเยี่ยนจื่อโมโหฮองเฮามาก พร้อมทั้งประคบผ้าให้จื่อเว่ย ส่วนจื่อเว่ยรีบไล่เอ่อคังกลับ เพราะฮองเฮาอาจจะหาเรื่องอีกได้ แต่องค์ชายห้ากลับเป็นห่วงว่าถ้าฮองเฮาไปฟ้องฮ่องเต้อาจจะเป็นเรื่อง เพราะการต่อกรกับฮองเฮาเป็นเรื่องอันตรายมาก จึงคิดที่จะชิงไปทูลฮ่องเต้ก่อน ทั้งเอ่อคัง เอ่อไท้ และองค์ชายห้าจึงรีบไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ ฮ่องเต้หงุดหงิดว่ามีเรื่องอะไรกันอีก ทั้งสามคนกราบทูลว่าฮองเฮาไปหาเรื่องเสี่ยวเยี่ยนจื่อ และทำร้ายคนของนาง เสี่ยวเยี่ยนจื่อเป้นคนรักใครบ่าวไพร่ ทำร้ายนางยังไม่ว่า แต่ทำร้ายคนของนางนั้นยิ่งกว่า ตอนนี้เสี่ยวเยี่ยนจื่อคลุ้มคลั่งอยู่ที่ตำหนัก ฮ่องเต้ตกใจรีบไปดู ก็เจอกับเสี่ยวเยี่ยนจื่อที่กำลังจะผูกคอตาย นางบอกว่าฆ่าได้หยามไม่ได้ พร้อมทั้งปล่อยตัวลงมา ทุกคนร้องห้าม แต่โชคดีเชิกผูกไว้ไม่แน่น เสี่ยวเยี่ยนจื่อจึงตกลงมา ฮ่องเต้โมโห ตรัวถามว่าเกิดอะไรขึ้น เสี่ยวเยี่ยนจื่อจึงทูลว่านางคับแค้นใจ คนของตัวถูกทำร้าย พลางเรียกจื่อเว่ยมาให้ฮ่องเต้ดูหน้า  ฮ่องเต้ถามว่านางเจ็บไหม และให้นางทายาซะ จื่อเว่ยตื้นตันบอกว่าเมื่อได้ฟังแล้ว ก็หายเจ็บทันใด นางมีบุญแล้วที่ฮองเฮาสั่งสอน ฮองเฮาสั่งสอนบ่าวไพร่เป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว ฮ่องเต้ถูกใจว่านางพูดได้ดี และบอกเสี่ยวเยี่ยนจื่อว่าอย่าไปคัดง้างอะไรกับฮองเฮามาก อย่าเอาแข็งไปชนแข็ง ให้พูดจาดี ๆ ปฏิปักษ์จะได้กลายเป็นปรองดอง แต่เสี่ยวเยี่ยจื่อไม่ค่อยรู้ภาษา บอกว่า ปลากัดเป็นปลาดอง อะไรนางไม่รู้เรื่อง ฮ่องเต้หัวเราะขำเสี่ยวเยี่ยนจื่อ และถามองค์ชายห้าว่านางพูดผิดอย่างนี้บ่อยไหม องค์ชายห้าบอกว่าเขาก็ได้เออ ๆ ออ ๆ ตามนางไป ฮ่องเต้บอกว่านางไม่ค่อยรู้ภาษา แล้วใครเป็นคนสอนคำว่า ฆ่าได้หยามไม่ได้ ให้นาง ที่แท้ฮ่องเต้รู้ว่าทั้งหมดวางแผนชิงฟ้องฮ่องเต้ก่อน ทั้งยังให้เสี่ยวเยี่ยนจื่อหลอกพระองค์อีก ทุกคนตกใจมาก รีบทูลขออภัยโทษ บอกว่าไม่มีทางเลือก หากฮ่องเต้รู้จากฮองเฮา อาจจะไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้อง ฮ่องเต้บอกว่าเห็นแก่ที่แสดงละครเก่งและจื่อเว่ยก็เจ็บตัวไปแล้ว จะยกโทษให้ แต่ให้เสี่ยวเยี่ยนจื่อคัด จริยธรรมสมบูรณ์แบบมาส่งพระองค์ 100 แผ่น พร้อมทั้งอธิบายด้วย ไม่งั้นจะโดนโบย 20 ไม้ คืนนั้นเสี่ยวเยี่ยนจื่อต้องนั่งคัด โดยมีหลาย ๆ คนช่วย แต่จื่อเว่ยตรวจแล้ว ไม่ผ่าน แต่ละคนลายมือไก่เขี่ยมาก จึงให้ทุกคนไปทำอย่างอื่น เหลือแต่เสี่ยวเยี่ยนจื่อคนเดียว จื่อเว่ยฉีกกระดาษที่เสี่ยวเยี่ยนจื่อเขียนไปเสียหลายแผ่น เพราะไม่สวย จื่อเว่ยบอกว่าเขียนอย่างนี้มีหวังฮ่องเต้กริ้วแน่ ๆ ข้างฝ่ายองค์ชายห้า เอ่อคังและเอ่อไท้ ก็ช่วยเสี่ยวเยี่ยนจื่อเขียนด้วย เพราะต่อให้ตีนางให้ตาย นางก็เขียนไม่ครบแน่ ๆ เอ่อคังบอกว่าคำพูดฮ่องเต้มีช่องโหว่ บอกให้นางนำ 100 แผ่นมาให้ แต่ไม่ได้บอกว่าห้ามคนช่วยนี่นา เช้าวันรุ่งขึ้น เสี่ยวเยี่ยนจื่อนำบทความ 100 แผ่นไปให้ฮ่องเต้ พระองค์มองก็รู้แล้วว่าเสี่ยวเยี่ยนจื่อมีคนช่วย ซึ่งเสี่ยวเยี่ยนจื่อก็ยอมรับ ฮ่องเต้ถามว่าแผ่นไหนของนาง นางบอกว่าแผ่นที่อ่านไม่ค่อยออก ของนางเอง ส่วนที่สวย ๆ จื่อเว่ยเป็นคนเขียน ฮ่องเต้แปลกพระทัยที่จื่อเว่ยมีความรู้ด้านภาษา เสี่ยวเยี่ยนจื่อบอกว่าจื่อเว่ยเก่งทุกอย่าง กาพย์ กลอน ร้องเพลง เล่นดนตรี เย็บปักถักร้อย หมากรุก ไม่เป็นอยู่อย่างเดียว คือกังฟูเท่านั้น ฮ่องเต้สนพระทัยมาก แล้วก็ให้เสี่ยวเยี่ยนจื่ออธิบายความหมายให้ฟัง เสี่ยวเยี่ยนจื่อก็สามารถอธิบายได้ดี แม้อาจจะไม่สวยหรู แต่ก็ตรงประเด็น เสี่ยวเยี่ยนจื่อบอกจื่อเว่ยสอนนางเอง ฮ่องเต้เห็นว่านางเข้าใจก็ยกโทษให้ กลางดึกคืนนั้น ฮองเฮาเสด็จมาฟ้องฮ่องเต้ ว่าเสี่ยวเยี่ยนจื่อไม่มีระเบียบ จัดงานรื่อนเริงกับบ่าวไพร่ยามค่ำคืน อีกทั้งตอนนี้ยังมีข่าวลือเกี่ยวเสี่ยวเยี่ยนจื่ออีก ฮ่องเต้ถามว่าเรื่องอะไร ฮองเฮาบอกว่านางกำนัล ขันทีลือกันว่า องค์ชายห้าและเสี่ยวเยี่ยนจื่อสนิทกันมาก ฮ่องเต้ทรงกริ้วว่าร่ำลือเรื่องไม่เป้นเรื่อง พร้อมทั้งบอกว่าหย่งฉีโชคดีที่มีเพื่อนดี ๆ และเสี่ยวเยี่ยนจื่อก็โชคดีทีมีเพื่อนดี ๆ และมีพี่น้องดี ๆ แต่ฮองเฮาก็ทูลแย้งอีก คราวนี้ฮ่องเต้ทรงกริ้วมากว่าทำไมฮองเฮา ชอบหาเรื่องเสี่ยวเยี่ยนจื่อนัก ไม่รู้จักความเรียบง่าย ไม่แก่งแย่งหรือไง และสั่งให้ฮองเฮากลับไป ฮองเฮากลับมาที่ตำหนัก ทรงกริ้วว่าทำไมแต่ก่อนนางทูลอะไร ฮ่องเต้ก็เห็นดีด้วย แต่บัดนี้ นางทำอะไร กลายเป็นไม่เรียบง่ายไปซะแล้ว ให้นางไม่แก่งแย่ง แสดงว่าองค์ชาย 12 ก็ไม่มีสิทธิ์น่ะสิ แต่ป้านมหยงบอกให้ตอนนี้ ฮองเฮาทำดีกับองค์หญิงก่อน รอไว้มีหลักฐานแล้วค่อยลงมือจะดีกว่า หรือถ้าไม่มีหลักฐาน ก็สร้างเองก็ได้ ส่วนฮ่องเต้ที่บอกว่าเชื่อใจเสี่ยวเยี่ยนจื่อ จริงๆ ก็แอบหวั่นไหวเหมือนกัน จึงแอบเสด็จไปดูเสี่ยวเยี่ยนจื่อที่ตำหนัก ขณะนั้นจื่อเว่ยกำลังดีดพิณร้องเพลงอยู่ ในเสี่ยวเยี่ยนจื่อสัปหงกฟังเพลงอยู่ ฮ่องเต้เดินมาก็ได้ยินเสียงเพลงของจื่อเว่ย ในขณะที่กำลังเคลิบเคลิ้ม ก็ถอนหายใจ เสี่ยวเยี่ยนจื่อได้ยิน ร้องตะโกนถามและออกมาประมือ ก็โดนฮ่องเต้ล๊อคตัวไว้ ก่อนจะพากันเข้าตำหนัก ฮ่องเต้เอ่ยชมจื่อเว่ยว่าร้องเพลงได้ไพเราะ ให้นางร้องให้ฟังอีกสักครั้ง จื่อเว่ยไม่ขัดข้อง นางเริ่มต้นร้องเพลงอีกครั้งหนึ่ง จากคุณ : นางสาวจันทร์เจ้ากับนายเท้าปุย - [ 4 พ.ย. 49 16:38:47 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จื่อเว่ยร้องเพลงได้ไพเราะและเศร้าสร้อยนัก จนฮ่องเต้ต้องถามว่าเพลงนี้ใครเป็นคนแต่ง จื่อเว่ยบอกว่าแม่ของนางแต่งให้กับพ่อ ฮ่องเต้ถามว่าแล้วตอนนี้แม่ของนางล่ะ จื่อเว่ยบอกว่าแม่นางเสียไปแล้ว  พ่อของนางมีความจำเป็นต้องจากแม่ไป เพื่ออนาคต   แล้วถามว่าพ่อจื่อเว่ย สุดท้ายได้กลับมาไหม จื่อเว่ยบอกว่าไม่  ไม่คิดว่าจากกันครั้งนั้น ก็เป็นจากชั่วนิรันดร์  ฮ่องเต้ว่า แม่ของจื่อเว่ยคงจะแค้นมาก จื่อเว่ยบอกว่าแม่นางเคยบอกว่า รักชั่วชีวิต รอชั่วชีวิต เกลียดชั่วชีวิต แค้นชั่วชีวิต แต่อย่างน้อยก็ยังมีคนที่ต้องรัก ต้องรอ ต้องเกลียด ต้องแค้น ไม่งั้นชีวิตที่เหลืออยู่คงว่างเปล่า เสี่ยวเยี่ยนจื่อรีบสมทบถามฮ่องเต้ว่า พระองค์ว่ายังไง ที่แม่จื่อเว่ยต้องเป็นอย่างนี้ แต่ฮ่องเต้กลับนึกว่าเสี่ยวเยี่ยนจื่อนึกถึงแม่ตัวเอง ฮ่องเต้บอกว่าการเป็นผู้ชายบางทีก็ตัดสินใจลำบาก จื่อเว่ยเห็นฮ่องเต้เสด็จนานแล้ว จึงจะจัดสำรับอาหารมาให้ เสี่ยวเยี่ยนจื่อและฮ่องเต้เสวยอาหารที่จินซั่วทำมาให้ด้วยความเอร็ดอร่อย พลันถามว่าเสี่ยวเยี่ยนจื่อบอกว่าจื่อเว่ยเล่นหมากรุกเป็น จึงท้านางประลอง คืนนั้นจื่อเว่ยและฮ่องเต้เล่นหมากรุกกันทั้งคืน น่าแปลกที่จื่อเว่ยหมากครึ่งตัวทุกครั้ง จนฮ่องเต้บอกว่าจื่อเว่ยนั้นเก่งมาก นอกจากจะต้องคิดหมากแล้ว จะต้องคิดให้พระองค์ชนะอย่างสูสีอีกด้วย พระองค์สงสัยว่านางเล่นอย่างไรให้พระองค์จับไม่ได้เลยว่าจื่อเว่ยยอมให้ จื่อเว่ยกล่าวว่านางไม่ได้อ่อนข้อให้ซะหน่อย พระองค์เองนั่นแหล่ะที่เล่นไม่เต็มฝีมือ ฮ่องเต้ตรัสถามว่าแม่ของจื่อเว่ยสอนหมากให้หรือ นางบอกว่าอาจารย์ที่สอนหนังสือสอนให้นาง ฮ่องเต้ให้จื่อเว่ยเล่นเต็มฝีมือ เวลาผ่านไปไวเหมือนติดปีก ใกล้จะยามหกแล้ว ขันทีที่ตำหนักฮ่องเต้ไปตามหาฮ่องเต้ที่ตำหนักสนมหลิง กล่าวว่าฮ่องเต้หายตัว ใกล้จะถึงเวลาว่าราชการแล้วด้วย สนมหลิงตรัวถามว่าไปดูที่ตำหนักสนมอื่น ๆ และฮองเฮาแล้วหรือยัง ขันทีบอกว่าไม่มี สนมหลิงฉุกคิดถึงตำหนักสู้ฟาง สั่งให้นางกำนัลนำชุดทรงตามนางไปที่ตำหนักสู้ฟาง  นางกำนัลและขันทีตำหนักสู้ฟางเพิ่งตื่น มาเจอฮ่องเต้ก็ตกใจ ฮ่องเต้ถามว่าเวลาเท่าใดแล้ว ขันทีบอกว่ายามหกแล้ว ทั้งหมดตกใจ และรีบเร่งให้นางกำนัลนำชุดทรงกับน้ำมาล้างหน้า ก็พอดีกับที่สนมหลิงมาพอดี ทั้งหมดจึงช่วยกันแต่งพระองค์ให้ฮ่องเต้ ไปว่าราชการได้ทัน ทางด้านฮองเฮาก็ได้ทราบข่าวจากป้าหยง ว่าฮ่องเต้ประทับอยู่ตำหนักสู้ฟางทั้งคืน ฮองเฮาว่า ที่แท้สนมหลิงไม่ได้นำจื่อเว่ยมาให้เสี่ยวเยี่ยนจื่อ แต่นำมาให้ฮ่องเต้นี่เอง ทั้งหมดต้องมีแผนชั่วแน่ ๆ  วันหนึ่งเสี่ยวเยี่ยนจื่อ จื่อเว่ยและคนอื่น ๆ กำลังจะไปตำหนักองค์ชายห้า ก็เห็นว่ามีคนตามนางอยู่ ที่แท้เป้นคนของป้านมหยง เสี่ยวเยี่ยนจื่อถามว่าใครส่งมา ขันทีซัดทอดไปที่ป้านมหยง ขณะที่เสี่ยวเยี่ยนจื่อกำลังจัดการป้านมหยง องครักษ์ก็มาขัดขวาง ดีที่องค์ชายห้ามาเห็น และถามป้านมหยงว่าป้านมหยงก็รู้กฎดี แต่ยังทำ อย่างนี้เรียกว่าอะไร ที่นี่ใครมีอำนาจมากกว่ากัน ป้านมตอบว่าองค์หญิง องค์ชาย เสี่ยวเยี่ยนจื่อถือโอกาสว่าป้านมหยงไม่พูดว่าหม่อมฉัน สั่งให้ตบปาก เหมือนที่ฮองเฮาเคยทำกับจื่อเว่ย แต่ไม่มีใครกล้าทำอะไร จื่อเว่ยบอกว่าให้อภัยป้านมหยงไปเถอะ นางแก่แล้ว เพียงแต่ทำตามคำสั่งเจ้านาย เสี่ยวเยี่ยนจื่อและองค์ชายห้าเห็นแก่จื่อเว่ยขอร้อง จึงยอมอภัยให้ป้านมหยง เสี่ยวเยี่ยนจื่อบอกว่านางจะไปตำหนักองค์ชายห้า ถ้าอยากตามไปก็ได้ หรือฮองเฮาอยากไปดูก็ตามไปได้ ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้ป้านมหยงเจ็บใจแต่ผู้เดียว ที่ตำหนักองค์ชายห้า มีเอ่อคังและเอ่อไท้คอยอยู่ จริง ๆ แล้ว เสี่ยวเยี่ยนจื่อมาที่นี่เพื่อให้จื่อเว่ยและเอ่อคังได้เจอกันนั่นเอง เอ่อคังถามว่านางสบายดีไหม คิดถึงเขาบ้างไหม นางบอกว่าไม่ แต่มีอะไรอีกอย่างจะบอก นางโกหก (^ ^) ทั้งหมดทิ้งให้เอ่อคังและจื่อเว่ยได้พรอดรักกันตามลำพัง เสี่ยวเยี่ยนจื่อให้พวกนางกำนัล จื่อเว่ย จินซั่วประดิษฐ์ของอย่างหนึ่งนั่นคือ คุกเขาสบาย (คล้าย ๆ สนับเข่า) เพราะกฎเกณฑ์ในวัง เอะอะก็ให้คุกเข่า นางเข่าเจ็บไปหมดแล้ว นางว่าจะให้องค์ชายห้าและทุก ๆ คนใส่กันด้วย โดยนางทดลองใส่ก่อน พอดีกับฮ่องเต้เรียกตัวนางพอดี นางจึงขอตัวไปหาฮ่องเต้ พระองค์เรียกเสี่ยวเยี่ยนจื่อไปคุยเรื่องการบ้าน ที่แต่งไม่ค่อยจะได้เรื่อง แต่เสี่ยวเยี่ยนจื่อก็ตอบ ๆ ข้าง ๆ คู ๆ แต่องค์ชายห้า กับอาจารย์จี่ก้บอกว่านางพัฒนาขึ้นมาก จากไม่รู้หนังสือ อย่างน้อยก็เขียนโคลงกลอนได้แล้ว แม้จะไม่ไพเราะสักเท่าไรก็ตาม เสี่ยวเยี่ยนจื่อบอกว่านางยอมคุกเข่าก็ได้ ฮ่องเต้ได้แต่งงว่าวันนี้เสี่ยวเยี่ยนจื่อขยันคุกเข่าจัง ฮ่องเต้บอกว่า อีกไม่นาน ฮ่องเต้จะเสด็จประพาสเพื่อดูสารทุกข์สุขดิบชาวบ้าน เสี่ยวเยี่ยนจื่อบอกว่านางจะไปด้วย ฮ่องเต้บอกว่าถ้างั้นนางต้องท่องกลอนการเดินทางให้ได้เสียก่อน ข้างฝ่ายตำหนักสู้ฟาง ในขณะที่ทุกคนกำลังทำคุกเข่าสบายของเสี่ยวเยี่ยนจื่อ อยู่ ๆ ก็มีคนของฮองเฮามาตามตัวจื่อเว่ยไปเข้าเฝ้า ตอนแรกจื่อเว่ยจะไม่ไป บอกว่าองค์หญิงสั่งไม่ให้ทุกคนไปไหน แต่ก็ถูกขู่เข็ญจนต้องไป จินซั่วบอกให้นางกำนัลรีบไปทูลองค์หญิง จื่อเว่ยถูกนำไปเข้าเฝ้าฮองเฮาในห้องลับ ฮองเฮาถามว่านางถูกใครสั่งให้เข้ามารับใช้ฮ่องเต้ สนมหลิงกับเสี่ยวเยี่ยนจื่อ องค์ชายห้า ตระกูลฟุมีแผนอะไรกัน จื่อเว่ยบอกว่านางไม่ใช่ผู้หญิงที่สนมหลิงหามาให้ฮ่องเต้ สวรรค์รับรู้ มันเป็นไปไม่ได้ สวรรค์ต้องลงโทษแน่ ๆ ฮองเฮาบอกให้ป้านมหยงและนางกำนัลอื่น ๆ รุมตบตีจื่อเว่ย นางขอร้องให้ฮองเฮาละเว้นด้วย อย่าเอาชื่อเสียงฮองเฮามาแลกกับจื่อเว่ยเลย คนที่ตำหนักรู้ว่านางออกมาตำหนักฮองเฮา เสี่ยวเยี่ยนจื่อต้องมาตามแน่ ๆ ฮองเฮาบอกว่าเรื่องที่ควรพูดไม่พูด เรื่องที่ไม่ควรพูดดันพูด พร้อมทั้งให้ป้านมหยงจัดการนางอีก ป้านมหยงใช้วิธีชั่วช้าที่มีในวังหลัง นั่นคือการใช้เข็มเล่มเล็ก ๆ แทงไปทั่วร่าง จื่อเว่ยเจ็บปวดมาก ได้แต่ขอร้องฮองเฮา บอกว่าองค์ชายสิบสองทอดพระเนตรอยู่ภายนอก ฮองเฮารีบออกไปดู ไม่เห็นใคร สั่งป้าหยงทำร้ายนางอีก จื่อเว่ยบอกว่าองค์ชายสิบสองทอดพระเนตรจริง ๆ ฟ้ารู้ ดินรู้ความตั้งใจของนาง ว่าไม่ได้คิดร้าย จนฮองเฮาไม่แน่ใจ สุดท้ายก็ละอายใจ ปล่อยให้ป้านมหยงจัดการต่อไปคนเดียว จื่อเว่ยกรีดร้องตะโกนด้วยความเจ็บปวด บอกว่าป้าหยงไม่เห็นแก่ที่นางเคยบอกให้เสี่ยวเยี่ยนจื่อปล่อยป้าหยงเหรอ ป้าหยงว่านางรู้เช่นเห็นชาติ การทำเป็นคนดีของนางดีหรอก อย่ามาหลอกนางเลย ทางฝ่ายจินซั่วก็รีบไปทูลเสี่ยวเยี่ยนจื่อ แต่ก็ติดฮ่องเต้ จนนางคุยเสร็จ ถึงได้มาทูล เสี่ยวเยี่ยนจื่อและคนอื่น ๆ ร้อนใจมาก จะไปหาเรื่องที่ตำหนักฮองเฮา จึงไปตามที่ตำหนักฮองเฮา แต่ฮองเฮาบอกว่า นางให้จื่อเว่ยตอบคำถามนิดหน่อย ก็ให้กลับไปแล้ว เสี่ยวเยี่ยนจื่อไม่เชื่อ แต่ก็ไม่มีหลักฐาน แต่คนอื่น ๆ ห้ามไว้ก่อน ให้กลับไปดูที่ตำหนักสู้ฟางก่อน ทั้งหมดไปดูที่ตำหนักสู้ฟาง แต่จื่อเว่ยยังไม่กลับ ทั้งหมดยิ่งร้อนใจไปกันใหญ่ ครั้นจะไปถามฮองเฮาอีก นางก็ต้องบอกว่าไม่มีแน่ เสี่ยวเยี่ยนจื่อบอกว่าจะไปทูลฮ่องเต้ แต่องค์ชายห้าบอกว่าเรื่องนางกำนัลเล็ก คงไม่อาจทำให้ฮ่องเต้ไปหาเรื่องกับฮองเฮาได้หรอก เอ่อคังบอกว่าดีไม่ดี จะทำให้ฮองเฮา ฆ่าคนปิดปากอีก เอ่อคังร้อนใจมาก ๆ บอกว่าจะบุกเข้าไปตอนกลางคืน เอ่อไท้และหย่งฉีบอกว่าจะเข้าไปด้วย ทั้งหมดวางแผนในการบุกเข้าตำหนักฮองเฮาคืนนี้ จบแผ่นเก้าค่ะ (ใกล้ความเป็นจริงแล้ว หุหุหุ) วันจันทร์มาต่อนะคะ จากคุณ : นางสาวจันทร์เจ้ากับนายเท้าปุย - [ 4 พ.ย. 49 16:39:25 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เป็นกำลังใจนะ เข้ามาตามอ่าน ขยันมากๆเลยอ่ะ จากคุณ : chocolate_7521 - [ 5 พ.ย. 49 00:16:48 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตามมาอ่านด้วยคน...ขอบคุณค่ะ^^ จากคุณ : Little Dreamer - [ 6 พ.ย. 49 14:50:59 ]

ความคิดเห็นที่ 12 หายไปนานเลย พอดีงานยุ่งมาก ๆ ค่ะ มาต่อล่ะนะคะ (ทั้ง ๆ ที่ไม่มีใครนี่ล่ะค่ะ T_T) จากคุณ : นางสาวจันทร์เจ้ากับนายเท้าปุย - [ 11 พ.ย. 49 14:09:21 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตามคห.ถัดไปเลยค่า อิอิ >>>> แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 49 15:23:37 จากคุณ : นางสาวจันทร์เจ้ากับนายเท้าปุย - [ 11 พ.ย. 49 14:37:45 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เอ่อคัง เอ่อไท้ และหย่งฉี ลอบเข้าตำหนักคุนหมิง จนเอ่อคังพบห้องที่จื่อเว่ยถูกขังอยู่ จึงส่งสัญญาณเรียกองค์ชายห้า และเอ่อไท้ แต่องครักษ์ ไซ่เว่ย และไซ่ก่วง รู้ตัว ทั้งหมดประมือกัน ก่อนเอ่อคัง เอ่อไท้ และหย่งฉี จะเปิดเผยตัวให้องครักษ์รู้ ทั้งคู่ตกใจมาก  เอ่อคังขอตัวจื่อเว่ยออกไป แต่องครักษ์บอกว่าถ้าเอาตัวนางออกไป ก็ให้ฆ่าพวกเขาก่อน เพราะถ้าฮองเฮารู้ว่าจื่อเว่ยหาย พวกเขาก็โดนประหารเช่นกัน พร้อมทั้งแนะนำว่าในเมื่อทั้งหมดรู้ว่าจื่อเว่ยอยู่ไหนแล้ว สู้พรุ่งนี้กราบทูลฮ่องเต้ นำกำลังมาช่วยคนไม่ดีกว่าเหรอ ที่แท้องครักษ์ก็ไม่เห็นด้วยกับฮองเฮา แต่มิอาจขัดนายได้ สิ่งที่พอจะช่วยได้ก็มีเท่านี้ เอ่อคังกลัวว่าจื่อเว่ยจะทนต่อไปไม่ไหว องครักษ์บอกว่าป้าหยงก็อ่อนแรงแล้ว คงไม่มีแรงจะทำร้ายจื่อเว่ยอีก เอ่อคังให้องครักษ์ให้สัญญาว่าจะดูแลจื่อเว่ย ก่อนจะจากไป เช้าตรู่ ฮ่องเต้และสนมหลิงต้องแปลกใจที่เสี่ยวเยี่ยนจื่อมาคุกเข่าเข้าเฝ้าแต่เช้า จริง ๆ นางมาคุกเข่าแต่ยามสี่แล้ว นางทูลฮ่องเต้ให้ไปช่วยจื่อเว่ยด้วย จื่อเว่ยโดนฮองเฮาเรียกตัวไปตั้งแต่เมื่อวาน ยังไม่ได้กลับมาเลย หากจื่อเว่ยเป็นอะไรไป นางคงต้องตายตาม พร้อมทั้งสารภาพว่าจริง ๆ แล้วเสี่ยวเยี่ยนจื่อและจื่อเว่ยเป็นพี่น้องร่วมสาบานกัน สาบานว่าอยู่ก็จะอยู่ด้วยกัน ตายก็จะตายด้วยกัน ฮ่องเต้รู้สึกกระวนกระวาย สั่งให้เสี่ยวเยี่ยนจื่อนำไป เสี่ยวเยี่ยนจื่อ บอกว่าทุกคนรออยู่ข้างนอกนานแล้ว  ฮ่องเต้ออกมาเจอเอ่อคัง เอ่อไท้ หย่งฉี สอบถามว่าแน่ใจได้อย่างไรว่าจื่อเว่ย อยู่ที่ตำหนักคุนหมิง เอ่อคังสารภาพว่าที่จริงแล้ว เขาและเอ่อไท้ องค์ชายห้าได้ลอบเข้าตำหนักฮองเฮาเมื่อคืน และพบว่าจื่อเว่ยถูกคุมตัวอยู่ ขอฮ่องเต้ทรงรีบไปช่วยจื่อเว่ยก่อนที่นางจะถูกทรมานจนตายด้วยเถอะ ฮ่องเต้นำทุกคนไปตำหนักคุนหมิง ทรงถามฮองเฮาว่าเรียกตัวจื่อเว่ยมาแล้วนางหายไปไหน ฮองเฮายืนยันว่านางปล่อยตัวจื่อเว่ยไปแล้ว แค่เรียกตัวมาสั่งสอนนิดหน่อยเท่านั้นเอง เสี่ยวเยี่ยนจื่อโมโหเขาทำร้ายฮองเฮา เขย่าตัวนางเพื่อให้ปล่อยจื่อเว่ยออกมา ฮองเฮาร้องเรียกองครักษ์มาช่วย แต่องครักษ์ออกมาเจอฮ่องเต้ ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เสี่ยวเยี่ยนจื่อเหมือนคนเสียสติมาก ทำร้ายฮองเฮาโดยไม่เกรงบารมี จนฮ่องเต้สมเพช ต้องสั่งให้คนอื่นแยกเสี่ยวเยี่ยนจื่อออกมา ฮองเฮาโมโหมาห บอกว่านางจะจัดการเสี่ยวเยี่ยนจื่อ ฮ่องเต้บอกว่าฮองเฮาทำไมชอบมีเรื่องกับเสี่ยวเยี่ยนจื่อ จัดการกับจื่อเว่ย ซึ่งเป็นคนของสนมหลิง ต้องการอะไรกันแน่ ฮองเฮาท้าทายฮ่องเต้ว่าจื่อเว่ยไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่ฮ่องเต้บอกว่าแล้วถ้าค้นพบ ตำแหน่งฮองเฮาคงต้องกระเด็นไป จนฮองเฮายอมจำนนว่าจื่อเว่ยอยู่ที่นี่ แต่ว่าแค่เรื่องของนางกำนัลคนเดียว นางจะสั่งสอนไม่ได้หรือไง ฮ่องเต้โมโหมากว่าเป็นถึงฮองเฮา พูดจากลับกลอกอย่างนี้หรือ เอ่อคังรีบทูลว่าขอให้ช่วยจื่อเว่ยก่อนดีกว่า ฮ่องเต้จึงสั่งให้ค้นตำหนักคุนหมิง ขณะเดียวกัน ป้านมหยงกำลังจะสอบความจากจื่อเว่ยอีกและทำร้ายนางด้วยเข็ม จื่อเว่ยกรีดร้อง แต่ก็ยังไม่ยอมบอกอะไร ป้าหยงจึงจะใช้เข็มทำลายโฉมนาง ดีแต่ว่าเอ่อคัง เอ่อไท้ และหย่งฉี มาช่วยไว้ได้ทัน จัดการป้าหยงและนางกำนัลคนอื่น ๆ  คราแรกเอ่อไท้จะฆ่าป้าหยง ดีแต่องค์ชายห้าห้ามไว้ บอกให้ช่วยจื่อเว่ยก่อน เอ่อไท้จึงได้แต่แกล้งตัดผมป้าหยง เอ่อคังพาตัวจื่อเว่ยออกไป ฮ่องเต้เมื่อเห้นสภาพของจื่อเว่ยก็โกรธมาก จินซั่ว เสี่ยวเยี่ยนจื่อรีบเข้าไปดูจื่อเว่ยทันที เอ่อไท้และหย่งฉีพาป้าหยงออกมา บอกว่านางเป้นคนทำร้ายจื่อเว่ย ฮ่องเต้สั่งนำนางไปประหาร แต่ฮองเฮาคุกเข่าขอชีวิตป้าหยง บอกว่าป้าหยงเลี้ยงนางมาแต่เด็ก นางอยู่ในวังได้แต่เหงา ดีว่ามีป้าหยงอยู่ด้วย ไม่มีความดีแต่ก็น่าจะมีความชอบ ฮ่องเต้บอกว่า คนของตัว ฮองเฮายังรัก แล้วทำไมไม่เห็นแก่คนของคนอืนบ้าง ป้าหยงก็เป็นแค่นางกำนัลคนหนึ่ง ทำไมฮองเฮายังปกป้องล่ะ ฮองเฮาว่านางสำนึกผิดแล้ว ฮ่องเต้จึงให้โบยป้าหยง 20 ไม้แทน ฮ่องเต้หันมาหาจื่อเว่ย ถามว่านางเป็นอย่างไรบ้าง จื่อเว่ยบอกว่านางไม่เป็นไร ขอให้เรื่องนี้ยุติลงแค่นี้ ฮองเฮาแค่สั่งสอนบ่าวคนหนึ่งเท่านั้น ขอพระองค์และฮองเฮาอย่าต้องบาดหมางกันเลย ฮ่องเต้บอกว่าเจ็บขนาดนี้ยังบอกไม่เป้นไรอีก จื่อเว่ยบอกว่าแค่ฮ่องเต้มาช่วยนาง นางก็ดีใจมากแล้ว ก่อนจะสลบไป จื่อเว่ยโดนนำมารักษาตัวที่ตำหนักสู้ฟาง พวกผู้ชายได้แต่ยืนคอยอยู่ข้างนอก ฮ่องเต้ทรงสงสัยว่าทำไมฮองเฮาถึงต้องเอาตัวจื่อเว่ยไปทรมานด้วย เอ่อคังบอกว่าไม่แน่ใจแต่อาจจะเป็นเพราะพระองค์ทรงเดินหมากกับจื่อเว่ยทุกคืน ฮ่องเต้โมโหมาก ว่าแค่เดินหมากก็ทำร้ายคนจนถึงเพียงนี้ เอ่อคังบอกว่าตำหนักอื่นมีองครักษ์คุมกัน มีก็แต่เพียงตำหนักสู้ฟางที่ไม่มีองครักษ์ ฮ่องเต้จึงให้เอ่อคังไปหายอดฝีมือมาเฝ้าตำหนักสู้ฟาง ทั้งหมดยินดีกันมาก จนสนมหลิงเดินออกมา ฮ่องเต้จึงถามอาการนาง สนมหลิงบอกว่าทายาเสร็จแล้ ท่านหมอบอกว่าอีกไม่นานก็หาย ฮ่องเต้ถามว่านางมีแผลที่ไหนบ้าง สนมหลิงบอกว่ามีแผลทั่วตัวไปหมด มันเป็นวิธีของพวกนางสนมในวังไว้ใช้ทำร้ายนางกำนัลเวลาไม่พอใจ คือการใช้เข็มเล่มเล็ก ๆ ปักไปทั่วร่างกาย ปากแผลจะเล็ก และไม่มีเลือด พวกบ่าวก็ได้แต่ทน เนื่องจากกลัวว่าถ้าทุบตีบ่าว จะสังเกตเห็นได้ง่าย เอ่อคังสลดใจมาก ฮ่องเต้โมโหว่าในวังหลวงแท้ ๆ ทำไมทำเรื่องป่าเถื่อนได้อย่างนี้ บ่าวก็คน มีเลือดเนื้อ มีพ่อแม่ พระองค์จะทรงกำจัดวิธีเหล่านี้ไปให้หมด พร้อมทั้งเข้าไปเยี่ยมจื่อเว่ย จื่อเว่ยดูซีดเซียวจนฮ่องเต้เป็นห่วง ฮ่องเต้ทรงถามอาการ และให้จื่อเว่ยทานยาให้ตรงเวลา จะได้เดินหมากกับพระองค์อีก จื่อเว่ยซาบซึ้งใจมาก สนมหลิงบอกว่าให้นางพักผ่อนก่อนดีกว่า ฮ่องเต้จึงออกไป ก่อนกลับ เอ่อคังทูลถามว่าถ้าฮองเฮาสั่งเรียกตัวอีก องครักษ์ก็คงมิอาจขัดขวางได้ ฮ่องเต้จึงให้เอ่อคัง เฝ้าตำหนักสู้ฟางสามวัน หลังจากนั้น ไม่มีคำสั่งฮ่องเต้ ห้ามคนตำหนักสู้ฟางไปตำหนักคุนหมิง เอ่อคังดีใจมาก เมื่อฮ่องเต้ไปแล้ว เอ่อคังรีบไปดูจื่อเว่ยทันที โดยมีคนอื่นดูลาดเลาไว้ เอ่อคังเอ่ยความในใจต่อจื่อเว่ยว่าเป็นห่วงนางมาก จื่อเว่ยบอกว่านางไม่เจ็บแล้ว นางปลื้มใจมากที่ฮ่องเต้ทรงดูแลนางอย่างดี เอ่อคังบอกว่าต่อจากนี้ให้นางระวังตัวด้วย คืนนั้นฮ่องเต้เรียกฮองเฮามาตักเตือน ฮองเฮาว่านางสำนึกผิดแล้ว ฮ่องเต้ว่าฮองเฮาเป็นแม่ของแผ่นดิน ต้องปกครองคนทั้งปวง พระองค์รู้ว่าฮองเฮาไม่ไว้ใจเสี่ยวเยี่นจื่อ แต่ความรู้สึกที่พระองค์มีต่อนาง คือความสำนึกผิด ส่วนที่มีต่อจื่อเว่ยก็เหมือนกันกับเสี่ยวเยี่ยนจื่อ พระองค์ทรงมีความสุขกับหญิงสาวทั้งสอง ไม่ได้มีเรื่องชู้สาวอะไร และบอกว่าต่อจากนี้ ความปลอดภัยของคนตำหนักสู้ฟาง ขึ้นอยู่กับฮองเฮา หากพวกนางเป็นอะไรไป จะมาเอาเรื่องกับฮองเฮา กล่าวคือ หากพวกเสี่ยวเยี่ยนื่อเป็นอะไร คนรับผิดชอบก็คือ ฮองเฮานั่นเอง ฮองเฮาบอกว่าภาระนี้หนักเกินไป นางรับไม่ได้ ฮ่องเต้บอกว่าหากทำใจให้รักไม่ได้ ก็เฉย ๆ เสีย มีแต่วิธีนี้ ที่ทั้งหมดจะอยู่ด้วยกันได้ดี ๆ และสั่งว่าต่อไปหากรู้ว่าสนมคนไหนทำร้ายบ่าวอย่างนี้อีก ได้เห็นดีแน่ ฮองเฮาได้แต่รับคำด้วยความปวดร้าว เสี่ยวเยี่ยนจื่อคิดจะสอนกังฟูให้กับทุกคนในตำหนักสู้ฟาง แต่ทำไปทำมา กลับเหลวไม่เป็นท่า เพราะคนในตำหนักสู้ฟางไม่สันทัดทักษะประเภทนี้สักคน เอ่อคัง เอ่อไท้ และหย่งฉีพาองครักษ์มาให้เสี่ยวเยี่ยนจื่อสองคน นางทดสอบฝีมือ และพอใจมาก  เอ่อคังถามว่าจื่อเว่ยหายดีหรือยัง นางบอกว่าหายดีแล้ว ฮ่องเต้มาเยี่ยมตำหนักสู้ฟาง มาบอกว่ากำหนดเดินทางออกข้างนอกมาแล้ว และบอกว่าเสี่ยวเยี่ยนจื่อชอบเที่ยว คงได้ออกเรือนไว เสี่ยวเยี่ยนจื่อตกใจ ฮ่องเต้ทรงพูดทีเล่นทีจริงว่าจะยกองค์หญิงให้เอ่อคัง เสี่ยวเยี่ยนจื่อรีบปฏิเสธ บอกว่าถ้าเกลียดใคร ค่อยยกนางให้คนนั้นแล้วกัน และบอกว่าเรื่องนี้อย่าเพิ่งคิดเลย ฮ่องเต้ถามเสี่ยวเยี่ยนจื่อว่าท่องกลอนการเดินทางได้หรือยัง เสี่ยวเยี่ยนจื่อขอเวลาก่อน ฮ่องเต้บอกว่าถ้าท่องไม่ได้ ก็ไม่ให้ไป เอ่อคัง กลับมาครุ่นคิดอย่างหนัก รวมไปทั้งเอ่อไท้ และองค์ชายห้า ว่าถ้าไม่รีบเปิดเผยความจริง ฮ่องเต้ต้องทรงจับคู่ผิดแน่ ๆ เอ่อไท้รีบเสนอตัวว่าจะไปบอกฮ่องเต้ให้ยกเสี่ยวเยี่ยนจื่อให้เขาแทน เอ่อคังเห็นดีด้วย ต่อไปแต่งสองคู่ จะได้เป็นซ้อเล็กซ้อใหญ่ อยู่ด้วยกันตลอดไป มีเพียงคนเดียวที่กระวนกระวายใจ นั่นคือ หย่งฉี องค์ชายบอกว่าพูดอะไรกันทำไมไม่นึกถึงเขาบ้าง เอ่อไท้บอกว่าในที่สุด หย่งฉีก็ยอมรับซะที ที่แท้เอ่ไท้แกล้งลองใจองค์ชายห้านี่เอง หย่งฉียอมรับว่าเขาชอบเสี่ยวเยี่ยนจื่อ แต่เอ่คังบอกว่าทั้งคู่เป็นพีน้องกัน หย่งฉีบอกว่าจริง ๆ ไม่ใช่อยู่แล้ว เขาก็พยายามเปิดเผยความจริงอยู่ หย่งฉีบอกว่าเอ่อไท้ชอบเสี่ยวเยี่ยนจื่อจริง ๆ หรือ เอ่ไท้บอกว่าจริง ไม่มีอะไรห้ามได้ นอกจากหย่งฉีจะใช้ความเป็นองค์ชายสั่งเขา หย่งฉีแม้เจ็บปวด แต่มิตรภาพก็สำคัญกว่า เขาจะยอมหลีกทางให้ เอ่อไท้บอกว่า จริง ๆ เขารู้มานานแล้ว ว่าหย่งฉีชอบเสี่ยวเยี่ยนจื่อ และเขาจะยอมหลีกทางให้ เพราะกับหย่งฉี ที่เสี่ยวเยี่ยนจื่อมีท่าทีด้วย หย่งฉีดีใจ ถามว่าจริงหรือ หมายความว่าอย่างไร เอ่อไท้บอกว่าหมายความว่าอย่างไรไม่รู้ แต่ถ้านางมีท่าทีกับเขาแบบนี้ เขาคงไม่ยอมหลีกทางให้หย่งฉีแน่ ๆ องค์ชายห้าขอบคุณเอ่อไท้ แต่เอ่อคังบอกว่านี่เป็นเรื่องที่ต้องคิดหนัก ถ้าความจริงเปิดเผย เสี่ยวเยี่ยนจื่อจะเป็นแค่หญิงสามัญ คงไม่สามารถแต่งกับองค์ชายได้ หย่งฉีสลดใจ แต่เอ่อไท้บอกว่าไปเที่ยวครั้งนี้ อาจทำให้อะไรดีขึ้นก็ได้ การอยู่ด้วยกันนาน ๆ อาจทำให้ฮ่องเต้ใจอ่อนก็ได้ แต่ก่อนอื่นต้องทำให้เสี่ยวเยี่ยนจื่อท่องกลอนให้ได้ก่อน หย่งฉีคิดวิธีให้เสี่ยวเยี่ยนจื่อจำได้โดยนำมาผสมกับศิลปะการป้องกันตัว ซึ่งก็เป็นวิธีที่ดีแม้จะไม่ค่อยได้ผลเต็มร้อย วันต่อมาเสี่ยวเยี่ยนจื่อท่องกลอนพร้อมกับร่ายรำกระบี่ แรก ๆ เหมือนจะดี แต่ช่วงท้าย ๆ นางกลับจำไม่ได้ จำได้แต่ท่าร่ายรำ ฮ่องเต้ทรงถามคนอื่น ๆ ว่าอย่างนี้จะให้ผ่านได้หรือ หย่งฉีบอกว่าอย่างน้อยนางก็ท่องบทแรกถูก ส่วนบทอื่น ๆ อาจจะไม่ถูกต้องนัก แต่ก็ไม่ผิดซะทีเดียว เสี่ยวเยี่ยนจื่อต่อรองว่าให้จื่อเว่ยท่องแทนได้ไหม ฮ่องเต้ตกลงให้จื่อเว่ยท่องแทน จื่อเว่ยบอกว่ากลอนการเดินทางค่อนข้างเศร้า นางจะท่องกลอนที่รื่นเริงเข้ากับการจะได้ไปเที่ยวดีกว่า จบแผ่น 10 ค่ะ เหอๆๆๆ เหนื่อย ๆๆๆ แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 49 12:07:53 จากคุณ : นางสาวจันทร์เจ้ากับนายเท้าปุย - [ 11 พ.ย. 49 15:22:39 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ไหน ๆ ก็ไม่มีคนเม้นท์ งั้นเราสรุปจบแบบคร่าว ๆ แล้วกันนะคะ (บอกใครอยู่เนี่ย T_T) คงไม่ละเอียดแล้วล่ะ หมดกำลังใจ หึหึหึ แต่ยังไงก็ต้องทำให้จบโดยบริบูรณ์ก่อน จะทิ้งไปเฉย ๆ ก็กระไรอยู่ ถือซะว่าอาจมีคนซุ่มแอบอ่านอยู่ก็ได้ เหอๆๆๆ จากคุณ : นางสาวจันทร์เจ้ากับนายเท้าปุย - [ 27 พ.ย. 49 12:43:52 ]