เรื่องมันมาจากว่า...หนูไปค่าย พุทธบุตร มาค่ะ เพิ่งกลับมาเมื่อวานเอง
เค้าให้เขียนบทความ หนูก็เลยเขียนบทความนี้ค่ะ ...
ยาวนะคะ ถ้าไม่สะดวกก็ข้าม(กระทู้นี้)ไปได้เลยค่ะ ^ ^
=========================================
บทความประทับใจเรื่อง การเข้าค่ายในครั้งนี้
ก่อนหน้าที่ดิฉันจะมาค่ายนี้ จากคำบอกเล่าของรุ่นพี่ ดิฉันก็เกิดความรู้สึกสองอย่างคือ ไปก็ดีนะ จะได้สงบจิตสงบใจ ไม่ฟุ้งซ่าน ไม่ต้องเครียดเรื่องเรียน เพราะปกติ เราจะเป็นนักเรียนที่ได้คะแนนสอบค่อนข้างดีทำให้อาจจะมีปัญหากับเพื่อนร่วมชั้นบางคน ดิฉันก็ไม่รู้เป็นเพราะอะไร แต่สันนิษฐานไว้ว่า น่าจะเป็นเพราะความอิจฉา หรืออยากแกล้งเล่นๆเพื่อความสะใจก็มิทราบ อีกความรู้สึกหนึ่ง คือ ไม่อยากมาเท่าไหร่นัก เพราะขาดการติดต่อกับพ่อแม่ คงจะคิดถึงพวกท่านมากแน่ๆ แต่ก็คิดดูอีกที ถ้าเรามาค่ายนี้ เราอาจได้เรียนรู้หลายอย่างโดยเฉพาะความอดทนและการมีสติ เราอาจจะใช้ผลที่ได้จากการไปเข้าค่ายเพื่อใข้ในการสอบ หรือวาด,เขียนศิลปะได้ แล้วพ่อแม่คงจะภูมิใจที่ลูกสาวคนเดียวของพวกเขาได้มาฟฎิบัติและประพฤติตนเป็นพุทธศาสนิกชนซักครั้งหนึ่ง เพราะที่แล้วมา ครอบครัวของเราไม่ค่อยได้ไปทำบุญที่วัดสักเท่าไรนัก (แต่เราจะเป็นคนดี คือ ทำดี คิดดี พูดดีในทุกโอกาสแทน) ตอนเดินทางไปค่ายรู้สึกเศร้านิดๆที่ต้องห่างจากบุคคลอันเป็นที่รัก และควสามสุขสบายต่างๆที่เคยได้รับคงไม่มีอีกแล้วตลอด 3 วันนี้ แต่เมื่อดิฉันมาถึงที่วัดปัญญานันทารามแห่งนี้ ความประทับใจแรกที่เกิดขึ้นก็คือ บรรยากาศร่มรื่นมาก มีต้นไม้หลากหลายพันธุ์พร้อมทั้งมีป้ายแขวนไว้เป็นส่วนมาก ดิฉันลองอ่านป้ายนั้นทีละแผ่นสองแผ่นระหว่างเดินทางผ่าน ดิฉันก็จดจำคติที่มีประโยชน์มากมาย (แต่สุดท้ายก็คงจะลืม) เงียบสงบเหลือเกินที่วัดนี้ ดิฉันชอบใจเป็นอย่างมาก รู้สึกว่าแค่ได้เหยียบผืนดินที่วันนี้ก็คุ้มแล้วที่ได้มา จากนั้นพวกเราก็มาดูที่พัก ดิฉันอยากทราบเหลือเกินว่า"กลด"นั้นกางอย่างไร ดิฉันได้ยินเพียงชื่อตั้งแต่ก่อนมาที่นี่ก็อยากกางซะแล้ว แต่เมื่อดิฉันเห็นจานร่อน ดิฉันก็นึกสนุกอยากเอาลงมาบินเล่น แต่ก็ไม่ได้ทำ อย่างหนึ่งที่ดิฉันคาดไม่ถึงคือ พระอาจารย์ที่นี่อารมณ์ขันกว่าที่คาดไว้ แถมยังทันสมัยอีกด้วย แม้กระนั้นพวกท่านก็ยังเคร่งครัดเรื่องระเบียบวินัย ความอดทน ฯลฯ ทำให้ดิฉันคิดถึงเมื่อครั้งไปค่าย จปร. ที่ร.ร.นายร้อยพระจุลจอมเกล้าฯ นั้นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ดิฉันประทับใจ ส่วนเรื่องกิจกรรมฐาน ดิฉันก็ได้ความรู้มากมาย สิ่งใดที่ท่านอาจารย์พูดดิฉันก็จดจำไว้เป็นส่วนมาก สิ่งใดที่ไม่รู้ก็เพิ่งได้ทราบในวันนี้เอง แล้วอีกกิจกรรมที่ดิฉันประทับใจมากคือการ"เดินจงกรม" ที่ทำให้เราได้กำหนดจิตให้อยู่กับตัวเรา จิตใจโปร่งสบาย เดินไปเรื่อยๆ ไม่เครียด ไม่รีบร้อน อยู่กับตัวเองมันสบายใจขนาดนี้เองหรือเพิ่งจะทราบ ตอยเย็นก็ได้ดื่มน้ำปานะ ตอนแรกดิฉันคาดว่าน้ำฟักทองคงจะไม่อร่อยเป็นแน่ แต่ท้ายที่สุดมันก็เข้าไปครองทั้งใจ...อร่อยอย่างคาดไม่ถึง หลังจากที่ดื่มน้ำปานะก็ได้ทำวัตรเย็น ทำให้อิ่มใจ ไม่รู้สึกหิวเลยทั้งๆที่ไม่ได้ทานอาหารเย็น ค่ำคืน...ดิฉันนอนไม่หลับเพราะร้อน แต่นานๆไปกลับหนาวเย็นถึงเช้า ถึงจะตื่นตี 4 แต่ดิฉันก็ไม่ง่วงเลย กลับแจ่มใส และออกไปทำวัตรเช้าอย่างร่าเริง
ดิฉันเล่าได้เพียงวันแรก ก็ประทับใจจนยากจะอธิบายได้หมด มาค่ายนี้ทำให้ดิฉันรู้ตัวว่าเป็นชาวพุทธ ตอนนี้เรามีหน้าที่ทำอะไร ควรทำอย่างไรให้ได้ดี ดิฉันชอบวาดภาพ การฝึกฝนที่นี่อาจประยุกต์ใช้กับการวาดภาพได้ ดิฉันคิดว่า หลังจกกลับไปบ้านจะทำดีกับพ่อแม่ให้มากๆ และจะหมั่นทำความดีให้สมกับเป็นพุทธบูตร ตลอดไป
========================================
แล้วหนูก็ได้ออกไปพูด...
ส่วนที่ขีดเส้นใต้ไว้คือส่วนที่หนูเน้นย้ำเป็นพิเศษ (ใส่อารมณ์) ตอนออกไปพูด นอกนั้นก็พูดเรียบๆแถมด้วยอาการขำรับประทานตอนร่อนจานบินนิดหน่อย -*-
พี่ๆคะ หนูไม่ไหวหรอกค่ะ
หนูไม่เคยกัดใครก่อน แต่...เว้นแต่ว่าเค้าจะมากัดหนูก่อน หนูยอมไม่ได้ คือ ต้องเหยียบหางมันกลับ =0=
ขันติหนูมันมีไม่เพียงพอ การที่หนูแสดงออกมาแบบนี้อยากจะให้พวกเค้าได้รู้ว่า เราไม่ก้มหัวรับแบบนางเอกละครน้ำเน่าเสมอไปหรอกนะ ชั้นสู้นะ ชั้นได้พูดความรู้สึกที่มีอยู่ในใจออกไปหมดแล้ว
รู้มั้ยคะ ปฏิกิริยาที่หนูได้รับคืออะไร?
- ความหมั่นไส้... (ตอนที่พูดถึงเรื่อง "คะแนนค่อนข้างดี" เนี่ยนะ? แค่นี้ก็หมั่นไส้ด้วยเว้ยย คนเรา)
- ความรังเกียจ (ชั้นทำไรผิดเหรอ?)
- ความก้าวร้าวที่มันมีมากขึ้น ทวีความเกลียดชังมากขึ้น
หนูรู้ค่ะว่ามันไม่ถูกเท่าไหร่หรอก เราทำอย่างนี้ก็เหมือนไปตอกหน้าเค้า...
เหมือนพูดส่อเสียด ทิ่มแทงผู้อื่น
หนูมันนิสัยไม่ดีเท่าไหร่...แต่
"เรากล้าทำก็กล้ารับ จะทำอะไรชั้นก็เชิญเลย ก็สะใจไปแล้วอ่ะ(แป่ววว)"
ขึ้นมาบนรถโดนตะโกนด่าใส่...จากพวกเพื่อนๆที่ถูกอ้างอิงในบทความนั้น
"นี่ พวกชั้นไม่ได้อิจฉาเธอหรอกนะ แต่พวกชั้น...........ตู๊ดดดด......(โดนเซนเซอร์) เธอหรอกย่ะ" บลาๆๆ อีกมากมาย ดังมาก ไม่ได้ยินเลย +_+
"นี่ ชั้นไม่ได้ว่าเธอซักหน่อย แค่บอกว่า "เพื่อนร่วมชั้นบางคน" ไม่ได้ว่าใคร อย่าร้อนตัวถ้าไม่ได้ทำสิ" (คือ อีนี่แหละจำเลยล่ะ -*-)
"ชั้นไม่ได้ทำหรอกนะ แต่ชั้นพูดแทนเพื่อนที่ถูกว่าน่ะ" (เชื่อตายอ่ะ...)
"งั้นเรอะ แต่ก็ไม่น่าออกตัวแทนขนาดนี้นี่"
"ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว หุบปากไปเลยดีกว่า!!" (จำเลยอีกคนกล่าว..) พูดโคตรดังใส่หูชั้น ทั้งๆที่ผ่านมาชั้นก็พูดดีด้วย พูดเพราะๆ ค่อยๆ มาตลอดนะเนี่ย ยังจะให้หุบปากอีก บอกเพื่อนเธอให้หุบปากดีกว่ามั้ง แก้วหูจะแตก
เราก็เลยหันหลังกลับ ไม่สนใจพวกนั้นดีกว่า
แล้วก็นึกสงสัยอีกครั้ง ว่า...
1) พูดแค่นี้ เราน่าหมั่นไส้ตรงไหนเนี่ย?
2) ผลกรรมบนรถนั่นสมควรกับการกระทำของเราแล้วใช่มั้ย? เราทำผิดใช่มั้ย?
3) ที่ถูกเพื่อนๆแกล้ง แล้วเราระบายออกมาแบบจริงใจเนี่ย ผิดด้วยเหรอ? อีกอย่างก็แค่อยากให้รู้ความรู้สึกของ "คนคนนึงที่เธอรังแก" เท่านั้นเอง...
ปล. ไปค่ายพุทธบุตรสนุกมากมาย
จิตใจแจ่มใสขึ้น มีสมาธิ้ขึ้น มีความอดทน ได้สัมผัสความสุขแท้จริง
ขอเชิญชวนพี่ๆน้องๆไปปฏิบัติธรรมกันนะคะ ^ ^
จาก...ข้าวหลามโดนทำร้ายจิตใจ T_T
จากคุณ :
ChiToSe 
- [
11 พ.ย. 49 14:37:08
]
::+*+:: เราไม่ได้อวดนะ ก็แค่เล่าให้ฟัง ทำไมต้องมาว่าเรา "น่าหมั่นไส้" ด้วยคะ? ::+*+::
