| เกรด A -> 9-10 คะแนน (31 คน) |
| เกรด B -> 7-8 คะแนน (8 คน) |
| เกรด C -> 5-6 คะแนน (0 คน) |
| เกรด D -> 3-4 คะแนน (0 คน) |
| เกรด E -> 1-2 คะแนน (0 คน) |
|
จำนวนผู้ร่วมโหวตทั้งหมด 39 คน |
"มายากล" เป็น สิ่งที่ลวงล่อใจคนให้หลงตกอยู่ในภวังค์อำนาจแห่งความฉงน
"มายากล" เป็น ศาสตร์และศิลป์แห่งความงงที่คนได้ดูได้เห็นไม่สามารถจะเข้าใจมันได้อย่างถ่องแท้
และ "มายากล" ก็ยังเป็น การท้าใจคนทุกคนให้ลองหากลเม็ดเด็ดพรายค้นความเป็นจริงที่อยู่ในเบื้องหลังของสิ่งนั้น
การตบตา คือ กลวิธีของการเล่นมายากลที่ดี ...สำหรับนักเล่นทุกคนล้วนต้องมีความเก่งกาจในการหลอกล่อ มีเทคนิคดึงดูดใจให้คนยอมรับในสิ่งที่เขากำลังจะทำให้ดู และก็สามารถมากพอที่จะสำเร็จกลๆนี้ให้จบลงด้วยความตื่นตาตื่นใจ และเสียงปรบมือของผู้ชมทุกๆคน
บนหน้าฉากที่เราเห็นคือความเก่ง ความพยายามของคนเล่นกล แต่เบื้องหลังที่อยู่ข้างในกลๆนั้นอีกที มันกลายเป็น ลูกเล่นแห่งการตบตาที่ใช้ได้ผลสำหรับคนได้ดูได้เห็นมัน
ด้วยความที่เราเห็นมันเป็นความบันเทิงซะมากกว่า จะไปคิดหาเหตุผลอะไรในตัวมันอย่างจริงจัง ...มันเลยเข้าแผนเข้าล็อกที่เหล่านักมายากลต้องการจะให้เป็น ต้องการให้แผนตบตาของเขาสัมฤทธิ์ผลด้วยการทำให้คนดูรู้สึก "เชื่อ" ในการหลอกลวงของเขา
การแสดงมายากลต้องมีพื้นฐานสำคัญที่ทุกๆองก์จะต้องตั้งไว้อยู่บน "ความเชื่อ" ... ทั้งคนเล่นและคนดู ต่างต้องเชื่อในสิ่งที่ทำ และก็เชื่อในสิ่งที่เห็น
ส่วนของนักมายากล ...คนเล่นเป็นทุกๆคน ล้วนแล้วแต่มีความสามารถความเก่งกาจแตกต่างในทางของเขาออกไป คนหนึ่งเก่งในทางแสดงพลังจิต อีกคนเก่งในทางแสดงพลังกาย ส่วนอีกคนอาจจะเชี่ยวชาญการใช้อุปกรณ์ประกอบ แต่อีกคนก็ไม่จำเป็นต้องใช้อะไรนอกจากทักษะมือเปล่าของตัวเขาเอง ...แม้ว่าคนเหล่านี้จะมีความเฉพาะทางที่ไม่เหมือนกัน แต่สิ่งหนึ่งที่ผู้คนเหล่านี้จะต้องมีเหมือนๆกัน ก็คือ "ความเชื่อ"
ความเชื่อ... ที่เชื่อว่าเขามีความสามารถพอที่จะเอาชนะความรู้สึกขัดแย้งของผู้ชมได้ เชื่อว่าเขาจะเก่งพอหลอกตาหลอกใจของคนที่นั่งอยู่เบี้องหน้าของเขาได้ ...การที่แต่ละคนจะเชื่อว่าตัวเองทำได้นั้น มันไม่ได้ขึ้นอยู่อะไรกับ นอกจากความตั้งใจที่ปรารถนาและต้องการจะเป็นนักมายากลชั้นเยี่ยมให้ได้ ...เฉกเช่นเดียวกันกับ "แองเจียร์" และ "บอร์เดน" สองนักมายากลที่พยายามกับการก้าวหน้าไปสู่จุดสูงสุดของอาชีพ คนทั้งสองต่างก็ปรารถนาและต้องการ ในสิ่งที่เหมือนๆกัน นั่นก็คือ การได้เป็นที่สุดของคนเล่นกลในโลกนี้...
แต่แรกเริ่มเดิมที แองเจียร์ และ บอร์เดน คนทั้งสองนั้นเป็นเพื่อนร่วมคณะมายากลด้วยกัน ในเวลานั้นคนทั้งคู่ยังมีความสนิทสนมซึ่งกันและกัน ฐานะของเพื่อนรักยังคงทำให้เขาและเขาไม่มีปัญหาความขัดแย้งอะไรเกิดขึ้นในใจลึกๆ ...แต่อาจจะมีอยู่บ้างก็ตรงที่เขาและเขา ต่างก็ต้องการจะแข่งขันซึ่งกันและกัน ในฐานะของคนที่กำลังพยายามปีนป่ายฝึกฝนเพื่อจะเป็นนักมายากลที่เป็นสุดยอดด้วยกันทั้งคู่
แต่แล้วจุดแตกหักของความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่มันก็เกิดขึ้นในตอนที่ เหตุการณ์อันไม่มีทางจะควบคุมได้แย่งเอาชีวิตของคนที่แองเจียร์รักมากที่สุดไป ...เมื่อตัวบอร์เดนเอง ก็อยากจะเชื่อว่าสิ่งที่เขากำลังจะทำอยู่เป็นสิ่งที่ดีที่สุด และเขาก็ไม่คาดคิดด้วยว่าความเชื่อของเขาจะกลับตาลปัตรในตอนจบที่ทำให้ชีวิตหญิงสาวของเพื่อนรักต้องตาย ...
แองเจียร์ทั้งทรมานและแค้นใจ จนทำให้เขาเชื่อว่า การกระทำของบอร์เดนมีขึ้นมาด้วยความจงใจ ... ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ความเป็นเพื่อนก็สลายหายไป และความเป็นศัตรูได้เข้ามาแทนที่...แองเจียร์ไม่เคยสนใจในการแก้ตัวของบอร์เดน ตัวเขาขอแค่เพียงจะได้ล้างแค้นคนชั่วในความเชื่อของเขาเท่านั้นก็พอใจ...
ความเชื่อ... ของทั้งสองได้วนเวียนไปวัฏจักรแห่งการเอาคืนซึ่งไม่มีอันได้สิ้นสุด ถ้าใครคนใดคนหนึ่งยังไม่ตายไปข้างหนึ่ง ...ในขณะที่ต่างคนก็ต่างคิดจะไต่เต้าไปสู่จุดที่ปรารถนา ในเวลาเดียวกันคนทั้งคู่ยังเวียนกลับมาคิดถึงวิธีการที่จะเคลียร์อุปสรรคขัดขวางความปรารถนาซึ่งเกิดขึ้นมาฝ่ายตรงข้าม ...เมื่อไม่มีใครเคยยอมใคร ก็ต้องไม่มีใครที่ยอมแพ้ ถ้าแองเจียร์หรือบอร์เดนเอาชนะในเกมที่หนึ่งได้ มันก็ต้องมีเกมที่สอง เกมที่สาม ตามมาไม่มีอันได้จบลง
แองเจียร์ และ บอร์เดน เลือกที่จะเชื่อตัวเอง และเชื่อในความเก่งกาจที่ต่างคนต่างก็มีอยู่ ...เขาและเขาสามารถที่จะเอาชนะความรู้สึกขัดแย้งของผู้ชมได้ แต่เขาและเขาก็ไม่เคยสักทีที่จะชนะความสัมพันธ์ขัดแย้งที่ต่างคนต่างก็มีกับใจของตัวเขาเอง
ดังจะเห็นได้จากการพยายามขวนขวายหาวิธีการของฝ่ายตรงข้าม โดยใช้ลูกไม้ผิดๆ และบางครั้งก็จำเป็นต้องสกปรก ...เขาไม่เคยคิดจะขัดแย้งในใจของตัวเองสักหน ว่าสิ่งที่ทำอยู่มันผิดจรรยาบรรณ
เพียงเพราะ เขาเลือกจะเชื่อว่าสิ่งที่เขาทำมันดีแล้ว เลือกจะเชื่อว่าสิ่งๆนี้จะนำพาชัยชนะอันใสสะอาดมาตกเป็นของเขาแค่เพียงผู้เดียว และเขาเลือกจะไม่กังวลไปถึงจุดจบของมันว่าจะเป็นไปอย่างไรก็เพราะไม่มีใครจะได้จะเสียกับมันอีกแล้ว
ไม่ใช่กับ แองเจียร์ และบอร์เดน ที่มีความเชื่อ ...กับผู้คนที่อยู่รอบข้างของเขาและเขาทั้งหมด ต่างก็ต้องการที่จะมีความเชื่อเช่นเดียวกัน
วิศวกรนักสร้าง "คัตเตอร์" เบี้ยล่างของแองเจียร์ ...ต้องการที่จะเชื่อถือความทะเยอทะยานที่เจ้านายของเขามี เหมือนที่เจ้านายก็เชื่อว่าเขาคือข้าบริวารผู้ซื่อสัตย์ ผู้ที่จะคอยสนับสนุนการสร้างผลงานตบตาชิ้นยิ่งใหญ่ที่ไม่มีใครจะเทียบเท่าเขา
ผู้ช่วยสาว "โอลิเวีย" ...ต้องการที่จะไว้เนื้อเชื่อใจฝากชีวิตอันอ้างว้างของเธอให้เป็นของแองเจียร์ เหมือนที่แองเจียร์ก็เชื่อว่าเธอคือผู้ช่วยที่เขาจะไว้ใจมอบหมายหน้าที่เป็นสาย คอยจับตามองความเป็นไปของบอร์เดนทุกฝีก้าว
ภรรยาของบอร์เดน "ซาร่า" ...ต้องการที่จะเชื่อว่าสามีของเธอรักเธอด้วยความจริงใจ ไม่ใช่หลอกลวงไก่กาไปวันๆ อย่างที่เธอรู้สึกและสัมผัสได้อยู่ เหมือนที่บอร์เดนก็เชื่อว่า เขารักภรรยาของเขามากกว่าใครๆ และไว้ใจว่าเธอจะไว้ใจเขาได้เช่นเดียวกัน
คนทุกๆคนล้วนต่างก็มีความเชื่อเป็นตัวของตัวเอง ...คนเราล้วนมีวิธีการหาหนทางที่จะเชื่อถือคนอื่น และตัวของเราเองได้แทบทั้งนั้น เพียงแต่มันก็ยังต้องขึ้นอยู่เพียงกับว่า เรามีความตั้งใจในความเชื่อนั้นหรือไม่ ...เราต้องตั้งใจจะเชื่อว่าคนรักของเรานั้นรักเรา , เราต้องตั้งใจจะเชื่อว่าเพื่อนสนิทของเราจะไม่มีวันหักหลังเรา , เราต้องตั้งใจจะเชื่อว่าสักวันหนึ่งเราต้องได้เป็นคนที่เก่งกาจที่สุด ...
เพียงถ้าเราได้ลองตั้งใจจะเชื่อมั่นในสิ่งที่เราปรารถนาแล้ว ความเชื่อนั้นมันก็ไม่ยากเย็นที่จะเกิดขึ้นได้จริง ...อย่างเช่นเดียวกันกับตอนจบของ The Prestige ที่ผู้เขียนบทตั้งใจจะเชื่อตัวเองว่าสิ่งที่เขาทำลงไปมันดีที่สุดแล้ว
VVV อ่านต่อความเห็นถัดไปครับ VVV
แก้ไขเมื่อ 13 พ.ย. 49 19:05:31
ดู{หนัง} วิธ มายเซลฟ์ ; The Prestige ... มายากลบนความเชื่อ
ความคิดเห็นที่ 1
