PANTIP.COM : A4907440 Review "Casino Royale พยัคฆ์ร้ายเดิมพันระห่ำโลก" - - - ภาพจำ ภาพฝัน กับการวางเดิมพันด้วยบอนด์คนใหม่ [ภาพยนตร์]

ความคิดเห็นที่ 1

ไม่ว่าจะในฐานะไอคอนอันดับหนึ่งของตัวละครสายลับ ในฐานะของชายที่หญิงทั่วโลกหลงใหล และชายทั่วโลกใฝ่ฝันจะเป็นมากที่สุด หรือจะเป็นในฐานะของหนึ่งใน “แบรนด์” ที่ประสบความสำเร็จสูงสุดในโลกก็ตาม แต่วันนี้ “เจมส์ บอนด์ 007” ก็กลับมาเขย่าโลกจอเงินอีกครั้ง ในภาคที่ 21 ของภาพยนตร์ซีรี่ส์เจมส์ บอนด์ “Casino Royale”

ผมคงไม่จำเป็นที่จะต้องอรรถาธิบายคุณลักษณะและแคแรคเตอร์ของตัวละครนี้ให้เมื่อยข้อนิ้วอีก ในเมื่อภาพลักษณ์ของสายลับอดีตราชนาวีอังกฤษ จากปลายปากกาและมันสมองของ Ian Fleming ผู้นี้ ได้ถูกถ่ายทอดซ้ำไปซ้ำมาในโครงเรื่องเดิมๆมาแล้วถึง 20 ครั้งตลอดเวลา 40 กว่าปีที่ผ่านมา จนคนดูทั่วโลกจดจำเขาได้มากกว่าตัวหนังหลายเท่าตัว ซึ่งตั้งแต่ “Dr. No” จนถึง “Die Another Day” สายลับผู้รับบทบอนด์ทั้ง 6 คน ไล่ตั้งแต่ Sean Connery (6ภาค), George Lasenby (1ภาค), Roger Moore (7 ภาค), Timothy Dalton (2 ภาค) และ Pearce Brosnan (4 ภาค) ได้ถ่ายทอดภาพจำอันน่าประทับใจของสายลับเจ้าสำอาง หล่อเหลาเปี่ยมเสน่ห์ ฉลาดปราดเปรื่อง รอบรู้สรรพศาสตร์ศิลป์เพียบพร้อมด้วย Gadget สุดไฮเทค และสาวๆ แสนสวยข้างกาย เป็นภาพลักษณ์ที่แข็งแกร่งและไม่อาจทำลายลงโดยง่ายได้เลย

แต่กับ “Casino Royale” ภาคซึ่งเปรียบเสมือนหนึ่งปฐมบทของบอนด์ภาคนี้ (เพราะเป็นบอนด์ตอนแรกที่ Ian Fleming เขียนขึ้นมา) MGM/UA บริษัทผู้อำนวยการสร้างเจมส์ บอนด์ ตั้งแต่ภาคแรก กลับตัดสินใจปฏิวัติครั้งใหญ่โดยการเปลี่ยนตัวผู้รับบทบอนด์ที่ดูแสนสำอางอย่าง Pearce Brosnan มาเป็นหนุ่มวัย 38 ที่มีจุดเด่นตรงใบหน้ายับย่นดิบเถื่อน และร่างกายกำยำล่ำสันอย่าง Daniel Craig (Layer Cake 2004, Lara Croft: Tomb Raider 2001 , Road to Perdition 2002 ,Munich 2005) มารับบทบอนด์คนใหม่แทน ซึ่งในตอนแรกนั้นกระแสของการต่อต้านเขามีมากทีเดียว ทั้งในแง่การเปลี่ยนภาพลักษณ์ของบอนด์ และแง่ของตัวนักแสดงเอง

“Casino Royale” เป็นภาพยนตร์ที่สร้างจากนิยายชื่อเดียวกัน ซึ่งเป็นนิยายเรื่องแรกในชุดสายลับเจมส์ บอนด์ของ Ian Fleming ภายใต้การกำกับโดย Martin Campbell ซึ่งเคยกำกับ Goldeneye หนังบอนด์ลำดับที่ 16 มาแล้วในปี 1995 และผลงานการร่วมเขียนบทของ Paul Haggis มือรางวัลออสการ์จาก Crush (2005) ซึ่งหนังกล่าวถึงสายลับเจมส์ บอนด์ ผู้เพิ่งได้รับรหัส 007 รหัสฆ่าโดยชอบธรรมจากรัฐบาล และก็ประเดิมด้วยการก่อภารกิจอันบ้าระห่ำจนหน่วยเหนือ “MI -6” ต้องวุ่นวายไปหมด เลยต้องมารับภารกิจให้ตัดเส้นทางลำเลียงเงินทุนของผู้ก่อการร้าย โดยการเล่นพนันโป๊กเกอร์วงเงินสูงหลักล้านปอนด์กับนายธนาคารผู้สนับสนุนการก่อการร้ายนาม Le Chiffre (Mads Mikkelsen - King Arthur 2004) ที่ Casino Royale ในมอนเตเนโกร

อย่างที่ผมได้ว่าไปแล้ว ว่าบอนด์ทุกภาคนั้นมีโครงเรื่องที่คล้ายกันแทบจะทั้งหมด กล่าวคือ เปิดตัวด้วยบอนด์ถูกจับ หนีออกมาได้ เจอนางเอก เจอนางร้าย มีอะไรกับนางร้าย (หมายเหตุ สาวที่มีอะไรกับบอนด์เป็นคนแรกในเรื่อง มักเป็นนางร้ายเสมอ!!!) ปฏิบัติภารกิจ ถูกนางร้ายหักหลัง ร่วมมือกับนางเอกหลบหนี ฆ่าผู้ร้าย และมีอะไรกับนางเอกเป็นอันจบ! ซึ่งบางที นี่อาจเป็นเหตุผลหนึ่งก็ได้ที่หนังบอนด์ทุกภาคถูกคนดูหนังตั้งแง่รังเกียจเสมอมาในความไร้สาระ และความเบาหวิวผิวเผินของเนื้อเรื่อง

แต่สำหรับภาคนี้ จุดอ่อนในโครงเรื่องที่ว่านั้นกลับถูกโละทิ้งทั้งหมด หนังเลือกที่จะหันหลังให้กับขนบเดิม แล้วดำเนินการเล่าเรื่องใหม่ในแบบที่แตกต่างจากเดิมแทบจะสิ้นเชิง บอนด์ภาคนี้มีการปูพื้นที่ดี ซึ่งนับว่าจำเป็นมากในแง่ที่ว่า Casino Royale เป็นหนังภาคแรกของบอนด์ทั้งหมด การกำหนดแคแรคเตอร์ให้ชัดเจน พร้อมทั้งกำหนดจุดหักเห (Conflict) ให้กับบอนด์ จึงเป็นโครงสร้างพื้นฐานที่สำคัญมาก โดยหนังได้วางตำแหน่งของบอนด์ในฐานะ “Double – O” มือใหม่ที่ยังคงทำงานผิดพลาด บ้าระห่ำเกินพอดี และยังเลือกที่จะไว้ใจใครไม่เป็น เหมือนกับจะค่อยๆบอกเราว่าบอนด์นั้นยังอ่อนหัดนักในแง่ของการเป็นสายลับมือพระกาฬ

ฉากบู๊ทั้งหมดในเรื่องออกมาในแบบ “เชื่อขนมกิน” เพราะในเมื่อเป็นบอนด์ ก็ไม่แปลกอยู่แล้วที่จะต้องมีฉากแอคชั่นมันส์ๆ ระดับคุณภาพให้ชมกันเป็นขวัญตา แต่สิ่งที่สังเกตเห็นได้ชัด และทำให้บอนด์ภาคนี้โดดเด่นและแตกต่างไปจากภาคก่อนหน้า (ซึ่งเป็นภาคที่ตามมาทีหลัง) อย่างชัดเจน นั่นก็คือ อุปกรณ์ไฮเทคทั้งหลายแหล่ที่หายไป และถูกแทนที่ด้วยหมัด เท้า เข่า ศอก เนื้อๆลุ่นๆ ที่ประเคนเข้าใส่กันมันส์หยดติ๋ง ซึ่งแม้ว่าเมื่อเทียบอัตราส่วนเป็นนาทีกับภาคอื่นแล้วฉากแอคชั่นจะมีน้อยกว่าปกติ แต่ทุกฉากก็ใส่กันสะใจคอซาดิสต์โดยแท้ (อ้อ! นี่ยังไม่นับฉากซาดิสม์ที่สุดในเรื่องอย่างฉาก “เต๊าะไข่” ซึ่ง...เอ่อ...เอาเป็นว่าเข้าใจกันนะครับ... - - - เอาเลยซี่ ให้โลกได้รู้ไปว่าแกตายเพราะเกาไข่ให้ฉัน 555) อีกสิ่งที่โดดเด่นมากก็คือ การรับบทของแดเนียล เครก ที่นอกจากหุ่นล่ำๆของเขาจะเหมาะกับบทแอคชั่นมากแล้ว ความทุ่มเทเต็มที่ของเขายังทำให้ภาพเก่าของ เจมส์ บอนด์ที่รับบทโดยเพียร์ซ บรอสแนนละลายหายไปจากมโนสำนึกของผมทันที!

ในภารกิจที่ได้รับมอบหมายให้ไปจัดการโค่น เลอ ชีฟฟร์ ในวงโป๊กเกอร์นั้น การหักเหลี่ยมเฉือนคม จับไต๋ และการอ่านใจ เป็นสิ่งที่ มาร์ติน แคมพ์เบล ถ่ายทอดออกมาได้ดีมากฉากหนึ่ง ซึ่งในความเห็นของผมแล้วดีกรีความมันส์นั้นไม่แพ้หนังเซียนพนันชั้นเทพอย่าง “คนตัดเซียน” ด้วยซ้ำ ยิ่งกว่านั้น การแสดงของแมดส์ มิคเคลเซน ยังเหมาะสมกับบทของเลอ ชีฟฟร์ ด้วยประการทั้งปวง ความนิ่งแต่แฝงแววชั่วร้ายทำได้สมบทบาท อีกทั้งฉากที่ต้องแสดงอารมณ์บีบคั้น หมดหนทางนั้นเขาก็ทำได้ดีจนเข้าขั้นน่ายกย่องทีเดียว

ขณะเดียวกัน นอกจากจะมีฉากแอคชั่นที่เปี่ยมคุณภาพมากมายแล้ว Casino Royale ยังมีการดำเนินเรื่องส่วนที่เป็นดราม่ามากเป็นพิเศษ ซึ่งเมื่อไม่นับความสัมพันธ์แบบเจ้านาย-ลูกน้องของบอนด์กับ M (Judi Dench เจ้าเก่า) แล้ว อีกตัวแปรหนึ่งที่สำคัญมาก และถ้าจะว่าไปก็มีอิทธิพลอย่างสูงกับความเป็นบอนด์ในภาคต่อๆไปด้วย ก็คือบทบาทของ Vesper Lynd นักบัญชีสาว เจ้าหน้าที่กระทรวงการคลังผู้ได้รับมอบหมายให้มาดูแลเงินก้อนใหญ่ที่จะใช้เป็นทุนรอนในวงไพ่ของบอนด์ ซึ่งในตอนแรกนั้นก็เป็นคู่กัดที่ลับฝีปากและมันสมองกับบอนด์อยู่มิได้ขาด แต่ต่อมาหลังจากได้ร่วมเป็นร่วมตายกันมาหลายต่อหลายครั้ง ความผูกพันก็เริ่มก่อเกิด และทั้งคู่ก็ตกหลุมรักกันจนได้

Eva Green (The Dreamers 2003, Kingdom of Heaven 2005) เป็นผู้ที่ได้รับบทเวสเปอร์ สาวบอนด์คนแรกตามท้องเรื่อง ซึ่งเธอก็แสดงความเฉลียวฉลาดออกมาควบคู่กับความสวยได้อย่างคมคายเฉียบขาด โดยเฉพาะทุกฉากที่เธอเข้าคู่ร่วมกับแดเนียลไม่ว่าจะเป็นการปะทะคารม หรือฉากแสดงความรักนั้น มันเต็มไปด้วยความลื่นไหล และเข้าขาอย่างไม่น่าเชื่อ ซึ่งนั่นทำให้คนดูยอมรับได้อย่างสนิทใจว่า เธอคือผู้หญิงคนแรก (และคนเดียว) ที่บอนด์รักจริงๆ ในส่วนนี้ก็ต้องชมเฮียเครกเช่นกันที่ดึงเสน่ห์แห่งความเฉลียวฉลาด และประกายในดวงตาสีฟ้านั้นมาบอกเราถึงความรักที่บอนด์มีให้แสงดาวแห่งสนธยาดวงนี้อย่างสุดหัวใจ (Vesper แปลว่า ดวงดาวที่ขึ้นในเวลาเย็น) ซึ่งนั่นเองเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาช้ำจนสุดแสนเมื่อคนที่เขารักและไว้ใจหักหลังเขาได้ในท้ายที่สุด

โดยรวมแล้ว แดเนียล เครก สามารถรับไม้ต่อในบทบาทของเจมส์ บอนด์ได้อย่างไร้ที่ติ เพราะนอกจากหน้า(โคตรจะ)ไม่หล่อแล้ว ผมก็มองไม่เห็นข้อผิดพลาดหรือข้อด้อยใดๆในเรื่องการแสดงของเขาเลย มิหนำซ้ำ เขายังมีเสน่ห์ในแบบที่บอนด์ควรมีอย่างเต็มเปี่ยม ซึ่งผมเชื่อว่าจะทำให้ในศตวรรษที่ 21 นี้ แดเนียล เครกจะเป็นตัวแทนของภาพจำของบอนด์ไปโดยปริยาย
แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 49 03:00:24
แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 49 02:56:03

จากคุณ : patyawi - [ 25 พ.ย. 49 02:52:03 ]

ความคิดเห็นที่ 2

การพลิกภาพลักษณ์ของบอนด์ในภาคนี้ ทำให้ผู้คนที่ “รับไม่ได้” มีจำนวนค่อนข้างมาก เพราะภาพของสายลับไฮเทคเจ้าสำอางนั้นเป็นเสมือนหนึ่ง “ความใฝ่ฝัน” ของผู้ชายทุกคนที่จะเป็น และ”ความใฝ่ฝัน” ของผู้หญิงที่จะครอบครอง การทำลายภาพจำนั้นจึงส่งผลกระทบรุนแรงอย่างมากต่อผู้ที่ยึดติดในภาพนั้นมากกว่าจะดูที่ตัวภาพยนตร์

เพราะในด้านจิตวิทยาแล้ว ภาพจำ (Impression) เป็นสิ่งที่ทรงพลัง และมีอิทธิพลอย่างมากต่อการกำหนดความรู้สึกและความทรงจำของบุคคลหนึ่งต่อสิ่งหนึ่งๆ (หรืออาจเรียกว่าเป็นตัวแทนของสิ่งนั้นๆ) การลบภาพจำนี้ในบางครั้งจึงเหมือนกับการลบข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับเรื่องๆนั้นไปเลย การต่อต้านในกรณีนี้จึงเป็นไปอย่างรุนแรง สำหรับบางคนที่ฝังตัวเองยึดติดกับภาพจำนั้น เช่น ในกรณีของแดเนียล เครก นี้ ถึงกับมีผู้สร้างเวบไซท์ต่อต้านเขาในชื่อ http://www.danielcraigisnotbond.com/ กันเลยทีดียว

ผมเองเคยได้ยินคำกล่าวถึงบอนด์อยู่ครั้งหนึ่งว่า ภาพลักษณ์ของบอนด์นั้นเป็นตัวแทนของระบอบ “ทุนนิยม - ประชาธิปไตย” ที่รัฐบาลอังกฤษใช้ให้เอียน เฟลมิ่ง สร้างขึ้นมาต่อสู้กับระบอบ “สังคมนิยม – คอมมิวนิสต์” ในสมัยของสงครามเย็น เหมือนกับที่อเมริกามี เอลวิส เพรสลีย์ยังไงยังงั้น

เหตุผลนอกเหนือจากที่ เหล่าร้ายในนิยายบอนด์ตอนที่เฟลมิ่งเขียน จะเป็นผู้ก่อการร้ายคอมมิวนิสต์เสียมากแล้ว ภาพของชีวิตที่ดูหรูหราฟู่ฟ่า ประดิษฐกรรมและเทคโนโลยีที่ดูล้ำสมัยสะดวกสบายของเขา ยังได้สร้างภาพฝันที่กลายเป็นภาพจำให้กับฟากฝั่งของระบอบทุนนิยม-ประชาธิปไตย ในยุคที่ยังคงมีการเกทับบลัฟแหลก อวดอ้างสรรพคุณนานาเพื่อแย่งชิงมวลชนพลโลกให้มาอยู่ข้างตน อีกด้วย เรียกได้ว่าการสร้างภาพฝันได้กลายเป็นกลยุทธ์หลักของค่ายทุนนิยม-ประชาธิปไตยในเพลานั้นทีเดียว

และเมื่อสงครามเย็นสิ้นสุดลงภายหลังการล่มสลายของสหภาพโซเวียทในปี ค.ศ. 1991 ภาพจำของบอนด์ในฐานะผู้ชนะก็ยิ่งเฟื่องฟู กลยุทธ์การสร้างภาพฝันของระบอบทุนนิยม-ประชาธิปไตยก็ยิ่งได้รับการขยายให้กว้างขวาง และเป็นกลจักรหลักสำคัญในการหมุนโลกอย่างรวดเร็วเช่นในทุกวันนี้

ทุนนิยม (Capitalism) ได้แตกกอต่อยอดออกเป็นบริโภคนิยม และธนนิยม (นิยมเงิน) ซึ่งกลายเป็นเป้าหมายสูงสุดที่ใช้ล่อเหยื่อให้ติดกับดักของภาพฝัน ว่าระบอบทุนนิยมจะนำมาซึ่งความร่ำรวยสูงสุด และอำนาจการเลือกที่สูงสุดในการบริโภค โดยมีเหยื่อปลอมที่สำคัญที่สุดที่มีชื่อว่า “โฆษณา” (จึงไม่น่าแปลกใจนักที่หนังเจมส์ บอนด์ทุกภาคจะต้องมี Sponsor เยอะขนาดนี้)

ทุนนิยม น่าจะเป็นระบอบที่ตอบสนองต่อความอยากได้อยากมีของคนเราได้มากที่สุด เพราะยอมรับว่าคนเรามีความต้องการที่ไร้ขีดจำกัด และพยายามพัฒนาหน่วยการผลิตเพื่อตอบสนองความต้องการนั้นอย่างเพียงพอ ซึ่งสิ่งที่จะได้รับผลกระทบในท้ายที่สุดแล้ว ก็คือ ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมรอบตัวเรา ซึ่งผลกระทบที่ดูเหมือนกินเวลายาวนานนี้ ทำหน้าที่เป็นตัวกระตุ้นชั้นยอดที่ทำให้เรายิ่งเร่งผลาญทรัพยากรเหล่านี้ให้งวดลงไปในทุกๆนาที...

ขณะที่ทางด้านของการเมืองการปกครอง ประชาธิปไตย (Democracy) ก็ได้ขายภาพฝันของภาคเศรษฐกิจที่เจริญเติบโตแบบรุดหน้า และอำนาจสูงสุดในการบริหารประเทศที่อยู่ในมือของทุกคน (ทั้งที่ที่จริงแล้ว มันกระจุกตัวอยู่แต่เพียงในสภา)

ฉะนั้น การพลิกภาพจำของบอนด์ ในทางจิตวิทยาแล้ว จึงไม่ต่างอะไรกับการตบหน้าคนดู แล้วตะคอกใส่หน้าพวกเขาว่าพวกเอ็งไม่มีทางรวย พวกเอ็งไม่มีทางได้สิ่งที่ต้องการ และพวกเอ็งไม่มีอำนาจในการตัดสินใจใดๆทั้งสิ้น!!!

การหลงใหลไปตามภาพฝันอันเหนือจริงไม่ว่าจะเป็นภาพของบอนด์ ภาพของทุนนิยม หรือภาพของประชาธิปไตย โดยไร้ความรู้คิด กับสติยับยั้งในการพินิจพิเคราะห์และยอมรับความเปลี่ยนแปลง จึงนับว่าเป็นอันตรายไม่แตกต่างกันเลย...

จากคุณ : patyawi - [ 25 พ.ย. 49 02:52:48 ]