ความคิดเห็นที่ 1 ฉากเริ่มต้น: What's a pure love? หนังเรื่องนี้เปิดบทมาที่สาวน้อยน่ารักคนหนึ่งในชุดกันฝนสีเหลือง  ทั้งๆ ที่ตอนนั้นเป็นฤดูใบไม้ร่วง  ที่ไม่มีฝนตกแท้ๆ  แต่ตอนแรกเราก็ยังไม่เข้าใจเท่าไหร่นักว่าทำไมเธอถึงใส่เสื้อกันฝน  รู้อย่างเดียวว่าน้องคนนี้น่ารักมาก  โดยเฉพาะเวลายิ้ม  แถมเสียงยังน่ารักอีก  อิอิ ฉากนี้เราได้เห็นโจคังที่นั่งซ้อนท้ายจักรยานของพ่อพร้อมกับร้องเพลงเกาหลีเก่าๆ เพลงหนึ่ง  ซึ่งใจความเกี่ยวกับความรักที่บริสุทธิ์อะไรทำนองนั้น  แล้วด้วยความที่ยังเป็นเด็ก  ทำให้ลูกชายเอ่ยถามพ่อตามนี้ครับ What's a pure love? พ่อ... รักแท้นี่มันคืออะไรเหรอ It's a love that's pure. มันก็คือความรักที่บริสุทธิ์ผุดผ่องนะสิ What does that mean? แล้วมันหมายความว่ายังไงละครับ A pure love? รักแท้อะเหรอ Well... อืม.... It's when you love one person for the rest of your life. มันก็คือเวลาที่เรารักใครสักคนตราบจนวันสุดท้ายของชีวิตไง พอได้ฟังอย่างนี้ลูกชายก็นิ่งเงียบไป  ก่อนจะยิงคำถามอีกที And why is that like strawberries?  (เป็นเนื้อเพลงของเพลงเกาหลีที่ร้องอยู่  เปรียบว่ารักแท้รสชาติเหมือนสตอเบอรี่) แล้วทำไมมันต้องเหมือนสตอบอรี่ด้วยละพ่อ คำถามนั้นทำเอาพ่ออึ้งไป  ก่อนจะหันมาตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด  (ไม่รู้จะอธิบายยังไง) Just sing the darn song. ร้องเพลงมันไปเหอะน่า ไม่ต้องถาม   อิอิ  ชอบฉากนี้อ่ะ  มันดูแล้วถ่ายทอดความผูกผันระหว่างพ่อกับลูกได้ดีทีเดียว  ทำให้เรารู้ว่าพ่อลูกคู่นี้สนิทกันไม่น้อยเลย จากนั้นทั้งคู่ก็ขี่ไปร้องไป  จนกระทั่งตัวลูกชายที่นั่งหันหลังซ้อนท้ายอยู่ได้เจอกับสาวน้อยเจ้าของชุดกันฝนสีเหลืองคนนั้น  แล้วตั้งแต่วินาทีนั้น  เขาก็เริ่มก้าวเข้าสู่บทเรียนบทแรกของคำว่า ... “รักแท้” ... ============================================ จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 20:55:28 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มุมมองที่แตกต่าง อาริสาวน้อยเจ้าของเสื้อกันฝนสีเหลือง  เธอเป็นนักเรียนใหม่ที่ย้ายเข้ามา  และเธอก็เล่าให้เพื่อนในห้องได้รับรู้ว่า  เธอเกิดมาพร้อมกับคำสาปที่ว่า  ถ้าใครมาแตะต้องตัวเธอ  คนเหล่านั้นจะพบกับคำำสาปทำให้โชคร้าย ไม่สบายต่างๆ นานา  ประหนึ่งการเตือนทุกคนในห้องว่า  อย่าได้มาสัมผัสตัวเธอนั้นเอง จากนั้นเราได้เห็นมุมมองใหม่ๆ อะไรหลายๆ อย่างจากตัวอาริ  ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของสัตว์เลื้อยคลาน ที่ถูกหยิบยกขึ้นมาเล่าในเรื่องนี้ได้อย่างลงตัว  กับคำถามที่ว่าทำไมคนเราส่วนใหญ่ถึงกลัวสัตว์เลื้อยคลานกัน  ทั้งๆ ที่มันก็ไม่ได้ทำอะไรให้เราสักหน่อย  ไม่ว่าจะเป็นตุ๊กแก, จิ้งจก, จิ้งเหลน  แต่ยังไงเราก็ยังกลัวมันจากจิตใต้สำนึกอยุ่ดี   ตรงนี้สาวน้อยอาริยกสตอบอรี่ขึ้นมาเทียบ  โดยตั้งคำถามกับครูว่าสตอบอรี่เองก็น่าเกลียดน่ากลัวเหมือนกัน  เพราะถ้ามองใกล้ๆ นอกจากว่ามันมีขนเยอะแยะมากมายแล้ว  มันก็ยังมีเมล็ดสีเหลืองติดอยู่เต็มตัวมันไปหมด  แต่คนเราก็ยังชอบมันอยู่ดี  (เป็นการเปรียบเทียบที่น่าสนใจมาก  แถมผู้กำกับยังเลือกให้เด็กน้อยคนนี้พูดให้ผู้ใหญ่อย่างเราๆ ได้คิดอีก) ตรงนี้หนังตั้งใจจะสื่อให้เห็นว่า  บางทีคนเราก็เลือกที่จะกลัวอะไรบางอย่างโดยไม่มีเหตุผลเท่าไหร่นัก  เพียงเพราะจิตใต้สำนึกสั่งให้กลัว  เราก็กลัวมันซะแล้ว  ซึ่งก็เหมือนๆ กันไม่ว่าจะเป็นสัตว์เลื้อยคลาน  หรือผู้ป่วยติดเชื้อต่างๆ มากมาย   สุดท้ายก็อยู่ที่ว่าเราจะมองสิ่งต่างๆ เหล่านั้นในมุมไหนนั่นเอง  มองจากรูปลักษณ์ภายนอก  หรือว่ามองให้ลึกซึ้งเข้าไปภายใน  และนี่คือที่มาของชื่อหนังเรื่องนี้ในภาษาเกาหลี  ที่ใช้ชื่อว่า Do-ma-baem หรือสัตว์เลื้อยคลานนั่นเอง   แล้ววันนั้นหลังจากที่ครูแตะตัวหนูอาริๆ  ก็เกิดเหตุการณ์ขึ้นกับครูอย่างที่หนูอาริว่าไว้จริงๆ  ซึ่งตรงนี้ผมว่าเป็นความบังเอิญด้วยแหละ  เพราะครูเองก็ขี่แบบไม่ระวัง  แต่ด้วยความบังเอิญนี้ทำให้ข่าวลือนั้นแพร่สะพัดไปทั่วโรงเรียน  จนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เธอคนนี้เลยแม้แต่น้อย  ยกเว้นแต่ตาโจคังของเราคนเดียวที่กล้าพอ ============================================= แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 49 23:49:10 จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 20:58:00 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เส้นแบ่งเส้นที่ 1 ระหว่างนั้นคนทั้งคู่ก็สนิทสนมกันมากขึ้นเรื่อยๆ  ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ  เพราะทั้งโรงเรียนคงคบกันคุยกันอยู่แค่สองคนแหละ  แล้วก็สนิทมากขึ้นถึงขั้นเดินไปส่งถึงที่บ้าน  เอ้ยไม่ใช่  เดินไปส่งถึงที่วัด ตรงนี้มีฉากสำคัญฉากหนึ่งเกิดขึ้น  เราได้เห็นเส้นแบ่งเส้นแรกที่อาริขีดขึ้นมาเพื่อบอกกับโจคังว่า  ตรงนี้คือเส้นแบ่งนะ  แม้จะสนิทกัน  แต่ยังไงคุณก็ไม่สามารถข้ามเส้นแบ่งนี้มาได้ในตอนนี้  เพราะเราสองคนยังไม่สนิทกันมากพอที่จะรับรู้เรื่องราวทุกเรื่องที่เกิดขึ้นของฉันได้ และเพราะตลอดเวลาที่คบกัน  พ่อหนุ่มโจคังโจคังของเราเชื่อฟังอาริเสมอ  ครั้งนี้ก็เช่นกัน  เขาเลือกที่จะเชื่อเธอและไม่ข้ามผ่านเส้นแบ่งนี้ไปอย่างที่เธอบอกเขา  แม้ว่าจะเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจก็ตามที ============================================ จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 20:58:49 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ความผูกผัน ความรู้สึกที่เด็กน้อยทั้งคู่มีให้กัน ณ วันนั้น  ต่างเต็มไปด้วยความบริสุทธิ์  ต่างฝ่ายต่างไม่ได้หวังสิ่งตอบแทนใดๆ จากกัน   ขอแค่ได้อยู่ใกล้ๆ  ได้พูดคุย  ได้ไปไหนมาไหนด้วยกัน แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว และคงเพราะจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่ต่างฝ่ายต่างมีให้กัน  มันเต็มไปด้วยความบริสุทธิ์ใจด้วยมั้ง  จึงทำให้ความรู้สึกที่ต่างฝ่ายต่างมีให้กัน  ไม่เปราะบาง  และกลายเป็นความผูกผันที่สวยงามที่เชื่อมทั้งสองคนเข้าไว้ด้วยกัน จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:02:44 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ระหว่างทางที่เดินกลับจากโรงเรียนไปส่งอาริที่วัดนั้น  เจ้าสัตว์เลี้ยงของอาริเกิดหายไป  และโจคังของเราดันไปเห็นว่ามันอยู่กลางถนนก่อนจะกระโดดจ๋อมลงทุ่งนาไป  ด้วยใบหน้าหม่นเศร้าของอาริ  ทำให้เขาไม่ลังเลเลย  ที่จะกระโดดลงทุ่งไป  ทั้งๆ ที่โอกาสที่จะจับได้นั้นมีน้อยกว่าศูนย์  แต่ด้วยความที่เขาไม่อยากเห็นอาริเศร้า  เขาก็พร้อมที่จะกระโดด คลุกน้ำคลุกโคลนอย่างไม่กลัวอะไร  เพื่อจะจับเจ้าตัวยุ่งที่หนีไปให้ได้  จนกระทั่งฝนตกลงมา =========================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:04:06 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ภายใต้เสื้อกันฝนสีเหลือง ฉากนี้เราได้เห็นอาริในอีกบุคลิกหนึ่ง  ซึ่งเป็นบุคลิกที่เธอเลือกที่จะเก็บซ่อนเอาไว้ภายใต้เสื้อกันฝนสีเหลืองสดใส  บุคลิกของเด็กน้อยที่อ่อนแอ เศร้าสร้อย ตามความรู้สึกแท้จริงที่เธอมี  ฉากที่เด็กน้อยทั้งสองหลบฝนอยู่นั้น  เราเห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่า  จริงๆ แล้วเด็กน้อยที่ทำท่าสดใสร่าเริง  ช่างพูดช่างคุย  และดูเหมือนจะเข้มแข็งตลอดเวลานั้น  จริงๆ แล้วเธอก็เป็นแค่เด็กผู้หญิงที่โดดเดี่ยว  และต้องการคนที่จะมาสนใจ ใส่ใจ เอาใจใส่  เหมือนเด็กน้อยธรรมดาทั่วไปนั่นเอง ฉากนี้ผู้กำกับเลือกที่สื่อสารให้เห็นความสัมพันธ์ที่พัฒนาเพิ่มขึ้นของคนทั้งคู่  ด้วยการให้เด็กน้อยทั้งคู่อยู่ภายใต้เสื้อกันฝนตัวเดียวกัน  ซึ่งน่าจะตั้งใจสื่อให้เห็นว่า ณ เวลานั้น  เป็นครั้งแรกที่อาริเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเธอให้เด็กหนุ่มข้างๆ กายได้รับรู้ว่าภายใต้เสื้อกันฝนสีเหลืองที่ใช้ปิดบังตัวตนที่แท้จริงของเธอตลอดมานั้น  มีบุคลิกอีกด้านหนึ่งซ่อนเร้นเอาไว้อยู่ และนั่นก็เป็นครั้งแรกเช่นกัน  ที่เด็กน้อยทั้งสองคนเรียนรู้คำว่า “รักแท้”  มากยิ่งขึ้นในอีกระดับหนึ่ง ถึงตรงนี้คงเข้าใจกันแล้วเนอะ  ว่าเสื้อกันฝนสีเหลืองนั่นถูกหยิบยกขึ้นมาเพื่อสื่อสารถึงอะไร เสื้อกันฝนสีเหลืองถูกใช้เพื่อเป็นตัวแทนความสดใส  ที่อาริเลือกใช้เพิ่อปิดบังตัวตนที่แท้จริงของเธอนั่นเอง  ทีนี้พอถูกถอดออก  เราก็ได้เห็นตัวตนอีกด้านหนึ่งของเธอแทน ============================================= จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:04:43 ]

ความคิดเห็นที่ 8 การลาจากครั้งที่ 1 หลังจากนั้นแน่นอนว่าโจคังเราป่วยนอนซมเพราะพิษไข้  เนื่องจากตากฝนบวกกับเจอความหนาวเข้าไปเต็มๆ   แต่สาวน้อยอาริก็คิดว่าเป็นเพราะความผิดของตน  ที่ทำให้เขาต้องป่วย  ก็เลยเลือกที่จะหายไปเพราะไม่ต้องการให้คนที่เธอรักต้องเป็นอะไรไปเพราะเธออีก  เพราะเธอมีปมในใจมากมายและเราจะรับรู้ได้มากขึ้นเมื่อรู้จักเธอมากขึ้นในช่วงครึ่งหลังของหนังเรื่องนี้ บางทีการต้องลาจากกันทั้งๆ ที่ต่างฝ่าย  ต่างก็ยังรู้สึกดีต่อกันและกันมาก  มันก็ทำให้สายใยที่เชื่อมต่อระหว่างคนทั้งคู่  ยิ่งเหนี่ยวแน่นมากขึ้นได้เหมือนกัน สุดท้ายหนังเลือกปิดฉากความสัมพันธ์วัยเยาว์ด้วยการให้ครอบครัวโจคังย้ายไปตั้งรกรากในกรุงโซล  โจคังเลือกที่จะฝากตุ๊กตาจิ้งจกที่ทำจากไม้ไว้ให้เป็นตัวแทนคำร่ำลา  ก่อนที่จะต้องเดินจากไป  โดยไม่มีโอกาสได้เจออาริเลยแม้กระทั่งวันสุดท้าย  สิ่งเดียวที่เรารู้คือ กล่องไม้และตุ๊กตานั้น  กลายเป็นของสำคัญชิ้นหนึ่งที่อาริเก็บติดตัวอยู่ตลอดเวลา ===================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:05:31 ]

ความคิดเห็นที่ 9 การพบกันครั้งแรกในรอบ 10 ปี ระหว่างที่โจคังย้ายไปเรียนที่โซลนั้น  ตลอดระยะเวลา 10 ปี  เขาไม่ได้รับการติดต่อใดๆ จากอาริเลยแม้แต่น้อย  แต่อยู่ๆ เธอก็โทรไปหาเขา  แล้วชวนให้เขาไปอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้ามหาลัยด้วยกันกับเธอที่วัด  แน่นอนว่าพ่อของโจคังไม่ค่อยเห็นด้วย  เพราะกลัวว่าลูกชายจะไปทำอย่างอื่นไม่ดีมากกว่าไปตั้งใจอ่านหนังสือ  ในขณะที่โจคังเองไม่ได้คิดถึงแง่นั้น เขาแค่อยากไปเจออาริเท่านั้นเอง  นี่คือมุมมองที่แตกต่างของคนเรา  แม้เมื่อเวลาที่มองไปที่สิ่งๆ เดียวกัน  ตรงนี้เป็นอีกจุดหนึ่งที่ผู้กำกับต้องการนำเสนอ  (ไม่งั้นคงไม่จำเป็นต้องมีฉากนี้)   สิ่งบางสิ่ง  จะดีหรือจะไม่ดี  อยู่ที่มุมมองของแต่ละบุคคล  ว่าเขาเหล่านั้นมีพื้นฐานทางความคิดเป็นอย่างไร  และเลือกที่จะมองสิ่งเหล่านั้นจากมุมไหน แต่สุดท้ายคนทั้งคู่ก็ได้กลับมาพบกันอีกครั้ง  ในช่วงนี้เราได้เห็นความสัมพันธ์ที่เคยมีของคนทั้งคู่  ว่าไม่ได้เลือนลางหรือจางหายไปเลย  แม้จะไม่ได้เจอกันมาถึง 10 ปี  แต่เมื่อได้พบกันคุยกัน  ทั้งคู่ก็เชื่อมโยงความคุ้นเคยเก่าๆ กลับมาได้เหมือนเดิม  ราวกับว่าระยะเวลา 10 ปีที่ห่างกันไปนั้น  ไม่ได้มีความหมายในการลดทอนความผูกผันของทั้งคู่ลงเลยแม้แต่น้อย ช่วงนี้ของหนัง  เราได้เห็นฉากน่ารักๆ ของคนทั้งคู่หลายฉากมาก  ซึ่งผู้กำกับแทรกไว้เพื่อให้เห็นพัฒนาการทางความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่  ว่าเพิ่มขึ้นทีละเล็ก ทีละน้อย  และสามารถสัมผัสถึงความรู้สึกของโจคังได้อย่างชัดเจน  ว่าเขาหลงรักอาริคนนี้มากน้อยเพียงใด  และความรักที่เคยมีในวันวาน ก็ไม่ได้บั่นทอนหรือลดน้อยลงตามเงื่อนไขของกาลเวลาเลยแม้แต่น้อย เราจะเห็นฉากที่ซ้ำซ้อนกับช่วงวัยเด็กแทรกผ่านเข้ามาด้วยหลายฉาก   อาทิเช่นฉากที่เดินข้ามลำธารผ่านก้อนหิน  จะเห็นได้ว่าโจคังจะหยุดแล้วทำท่ายื่นมือให้อาริจับ  แต่ก็เช่นเคยที่อาริเลือกที่จะเดินข้ามไปด้วยตัวเอง  ซึ่งก็เป็นมาอย่างนี้ตั้งแต่เด็กไม่เคยเปลี่ยนแปลง ฉากนี้ต้องการจะสื่อให้เรารับรู้ถึงอะไร  ในมุมมองของผม  ฉากนี้แทรกเข้ามาในหนังเพื่อสื่อให้เรารับรู้ว่า  อาริไม่ต้องการให้ใครมาช่วยเหลือเธอ  เพราะเธอสามารถดูแลตัวเองได้โดยไม่ต้องร้องขอความเห็นใจจากใครนั่นเอง  และนั่นคือสิ่งที่เธอเลือกจะทำเสมอมา =========================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:06:55 ]

ความคิดเห็นที่ 10 First Kiss ฉากนี้จุดเริ่มที่ไม่ควรมองข้ามคือฉากที่ทั้งคู่นั่งดื่มไวน์ราสเบอรี่กัน  แล้วตอนที่โจคังเมาก็เพ้อออกมาว่า  ต่อให้ขาเขาหัก  ยังไงเขาก็ต้องจูบเธอให้ได้  ฉากนี้เราจะเห็นว่าใบหน้าของอาริเศร้าหม่นลงไปทันที  ก่อนจะตอบกลับมาว่า That's why I can't do it. I'm afraid I'll hurt you. เพราะงั้นฉันถึงทำมันไม่ได้ไง  ฉันกลัวว่าฉันจะทำให้นายต้องเจ็บปวดอีก ฉากนี้แสดงให้เห็นว่า  แม้ว่าอาริเองจะอยากจูบเช่นกัน  แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง  ทำให้เธอต้องบังคับจิตใจตัวเองเอาไว้  ด้วยความกังวลว่า จะทำให้โจคังมีปัญหาด้านสุขภาพตามมา   จากนั้นฉากสำคัญของช่วงนี้คือฉากที่โจคังเดินฝ่าลมหนาวในช่วงกลางคืน  เพียงเพื่อที่จะกลับไปบ้านให้พ่อทำซูชิมาให้อาริได้ทานนั่นเอง  ฉากนี้ถ้าดูผ่านๆ อาจจะไม่ซึ้งมาก  แต่ถ้ามองลึกๆ แล้วถือเป็นฉากพีคฉากหนึ่งของช่วงที่สองของหนังเลยก็ว่าได้ ฉากนี้แสดงให้เห็นว่าโจคังของเรารักอาริมากมายเพียงใด  เพียงเพื่อที่จะเห็นใบหน้ายิ้มแย้มและเต็มไปด้วยความสุขของเธอยามที่ได้กินซูชิ   เขาถึงกับยอมฝ่าลมหนาวกลับไปที่บ้านเพื่อเธอ  ฉากนี้เราได้เห็นว่าท่ามกลางความหนาวเหน็บนั้น  โจคังกลับสามารถยิ้มออกมาได้  เพียงแค่นึกถึงใบหน้าที่มีความสุขของอาริ  ยามที่เธอได้เห็นซูชิที่เขาจะเอาไปให้เธอทาน   รอยยิ้มนั้น  ทำให้เรารับรู้ได้อย่างดี  ว่าเขาแคร์และให้ความสำคัญกับรอยยิ้มของอาริมากมายเพียงใด ========================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:07:48 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เช้าวันนั้นโจคังกลับมาพร้อมกับซูชิชุดใหญ่  ใบหน้าของอาริในฉากนี้  ถ่ายทอดอารมณ์ของเธอออกมาได้เป็นอย่างดี  ว่ามีความสุขมากมายเพียงใด ความสุขนั้นไม่ได้เกิดจากการได้กินซูชิอย่างที่เธอฝัน  แต่เป็นความสุขจากการได้รับการเติมเต็มความฝันจากคนที่เธอรักต่างหาก  เพราะสำหรับโจคังแล้ว  เขาพร้อมจะทำทุกอย่าง  หากว่ามันจะทำให้ความฝันของอาริเป็นความจริง ... และนั่นคือที่มาของจูบแรกของคนทั้งคู่... รอยจูบที่ฝ่ากำแพงแห่งความหวาดกลัวที่ปิดขังอยู่ภายในหัวใจของอาริมาเนิ่นนาน  วันนั้น ณ ช่วงเวลานั้น  กำแพงเหล่านั้นได้พังทลายลงพร้อมกับความรู้สึกอย่างหนึงซึ่งเรียกว่า ... “ความรัก”  ... ที่เริ่มพัฒนาก้าวเดินของมันไปอีกหนึ่งก้าวแล้ว ณ เวลานั้น ============================================ จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:09:14 ]

ความคิดเห็นที่ 12 การลาจากครั้งที่ 2 ครั้งนี้เกิดขึ้นพร้อมกับไข้หวัดใหญ่  ไข่หวัดธรรมดาที่เกิดขึ้นได้ไม่ยาก  โดยเฉพาะเมื่อโจคังฝ่าลมหนาวออกไปแบบนั้น  จะติดเชื้อหวัดมาก็ไม่น่าแปลกและดูจะเป็นเรื่องธรรมดาด้วยซ้ำ  แต่สำหรับอาริแล้ว  มันไม่ใช่เรื่องธรรมดาสำหรับเธอ  ความเจ็บป่วยของโจคัง  ทำให้อาริรู้สึกผิดมาก  จนเธอเลือกที่จะหายตัวไปอีกครั้ง แล้วครั้งนี้... เธอหายไปจนเขาไม่สามารถตามเธอเจอได้อีกเลย... =============================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:10:05 ]

ความคิดเห็นที่ 13 8 ปีต่อมา ฉากต่อมาเราพบกับโจคังที่โตขึ้น  วันนี้เขาเป็นพนักงานธนาคาร อาชีพที่เขาบอกว่าเขาไม่ได้อยากเป็น  และไม่เคยอยู่ในเสี้ยวความฝันของเขาเลยแม้แต่น้อย  แต่เพียงเพราะมันอยู่ในเสี้ยวฝันของอาริ  เพียงเพราะอาริพูดออกมาว่าเธออยากจะแต่งงานกับนักธนาคารหนุ่มรูปหล่อ  คำพูดของเธอเพียงแค่นั้นก็มากพอแล้ว ที่จะทำให้เขาเบนเข็มชีวิตเพื่อมาเป็นนักธนาคารอย่างที่เธอต้องการ และในฉากที่เขากับเพื่อนดื่มเหล้ากันนั้น  ผู้กำกับเลือกที่จะถ่ายทอดออกมาง่ายๆ ด้วยการถ่ายทอดตรงๆ โดยใช้บทสนทนาบอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างช่วงเวลา 8 ปีที่ผ่านมา  เราได้ทราบว่าโจคังพยายามอย่างหนัก  เพื่อที่จะตามหาอาริ  เขาจ้างนักสืบให้ตามหาเธอมาตลอดระยะเวลา 5 ปี  แต่ก็ไม่มีเบาะแสใดๆ เลยเกี่ยวกับเธอเลยแม้แต่น้อย   เพื่อนเขาบอกกับเขาว่า  มันน่าจะง่ายกว่าหากถามเอาจากพระผู้ดูแลโดยตรง  แต่เพราะว่าตัวโจคังไม่มีความเด็ดเดี่ยวและเกรี่ยวกราดมากพอเวลาที่เขาเข้าไปถาม  ทำให้เขาไม่เคยได้รับคำตอบใดๆ จากพระผู้ดูแลเลยแม้แต่ครั้งเดียว ดูเหมือนว่าฉากนี้ผู้กำกับจงใจจะสื่อให้เราเข้าใจจากบทสนทนาว่า  โจคังพยายามที่จะเริ่มตัดใจจากอาริแล้ว (แต่สุดท้ายก็ยังคิดถึงแต่อาริอยู่ดี) ======================================= จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:10:56 ]

ความคิดเห็นที่ 14 It'll only be for 1 hour. ระหว่างที่โจคังกำลังทำงานที่ธนาคารอยู่นั้น  เขาพบว่ามีคนยื่นแก้วกาแฟให้เขาและเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นไปสบตาเจ้าของแก้วกาแฟนั้น  เขาก็พบว่า .... ... อาริที่เขาตามหาแทบพลิกแผ่นดินมาตลอดระยะเวลา 8 ปี ... ... ตอนนี้เธอยืนอยู่หน้าเขาแล้ว ... ฉากนี้ถือเป็นฉากที่ลงตัวมากที่สุดในหนังเรื่องนี้ในมุมมองของผม  มุมกล้อง  ดนตรี  ตลอดจนการแสดงของโจคังนั้น  ทำให้ฉากที่ดูธรรมดามากๆ ฉากนี้  กลายเป็นฉากที่เรียกน้ำตาจากคนดูได้อย่างง่ายดาย  เรียกว่าทุกอย่างมาถูกที่ถูกเวลาหมดเลย  ซึ่งจะเกิดขึ้นไม่ได้เลย  หากไม่มีการปูอารมณ์ของเรื่องมาเป็นอย่างดี   ก่อนจะมาถึงฉากนี้เราถูกปูอารมณ์ให้ผูกผันกับตัวละครคู่นี้อย่างไม่ทันรู้ตัว  เรารับรู้เรื่องราวของคนทั้งคู่มากพอที่จะทำให้เราเข้าใจว่า  ทำไมเขาถึงได้กลัวว่าเธอจะหายไปจากเขาได้มากมายขนาดนั้น ที่สำคัญ  ฉากนี้แสดงให้เห็นถึงฝีมือของโจคังคนนี้ได้อย่างชัดเจน  ว่าเขาสามารถแสดงอารมณ์ผ่านสีหน้าและแววตาได้ดีมากมายเพียงใด  ฉากนี้ไม่มีคำพูดหวานๆ อะไรเลย  มีเพียงแค่คำพูดธรรมดาไม่กี่ประโยคระหว่างเขาและเธอ  แต่กลับสามารถทำให้คนดูรู้สึกตื้นตันและอินได้มากมากขนาดนี้   ผมเชื่อว่าคนดูทุกคน  ประทับใจฉากนี้แทบทุกคนครับ ไม่ขอบรรยายเป็นคำพูดนะครับ  ดูภาพเอาเลยละกัน ========================================= จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:11:54 ]

ความคิดเห็นที่ 15 Do you get off work soon? I'll be waiting over there. งานนายใกล้จะเสร็จหรือยัง  ฉันไปนั่งรอตรงนั้นก่อนละกันนะ จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:12:36 ]

ความคิดเห็นที่ 16 What are you doing ? ======================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:13:11 ]

ความคิดเห็นที่ 17 It'll only be for 1 hour. ======================================= จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:13:51 ]

ความคิดเห็นที่ 18 Can you keep a secret? (โปรดทำท่าที่โจคังใช้แทนคำตอบตามด้วยเพื่อเพิ่มความอิน) ในฉากนี้เราได้เห็นโจคังที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข  แต่สักพักก็ถึงกับอึ้ง  เมื่ออาริถามเขาว่าทำไมถึงมาทำงานเป็นพนักงานธนาคารล่ะ  งานมันน่าเบื่อออก   เจอถามไปอย่างนี้ก็อึ้งแตกครับ  เพราะที่เขาเลือกทำอาชีพนี้  เพราะอาริบอกกับเขาว่าอยากแต่งงานกับหนุ่มแบงค์  เพื่อจะได้ปล้นแบงค์ด้วยกัน คำพูดที่หลุดปากออกมาแบบไม่คิดอะไรของเธอ  ทำให้เธอลืมเลือนมันไปในที่สุด  และแน่นอนว่าเธอลืมทุกอย่างรวมถึงแผนการณ์ที่จะปล้นแบงค์นั่นด้วย  เธอลืมมันไปหมดทุกอย่าง  ในขณะที่โจคังไม่เคยลืมเรื่องเหล่านั้นเลย  เขาจดจำและใส่ใจในทุกคำพูดของเธออยู่เสมอ นี่คือความแตกต่างระหว่างเรื่องจริงกับเรื่องโกหก  เพราะถ้ามันเป็นเรื่องโกหก  เราจะลืมเลือนมันไปในไม่ช้า  แต่ถ้ามันคือเรื่องจริง  หรือเรื่องที่เราเชื่อว่ามันคือความจริง  มันจะไม่เลือนหายไปไหนต่อให้วันเวลาผ่านไปนานเพียงใดก็ตามที =========================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:15:11 ]

ความคิดเห็นที่ 19 หลังจากนั้นเราได้ฟังเรื่องราวใหม่ๆ ของอาริอีกครั้ง  เธอเล่าว่าเธอถูกองค์การนาซ่าจับตัวไปเพราะพวกนั้นรู้ว่าเธอคือมนุษย์ต่างดาว แน่นอนว่าคราวนี้เรื่องที่เธอเล่ามานั้นโจคังบอกตัวเองให้เชื่อไม่ได้ว่ามันคือความจริง  มันไม่เหมือนเรื่องโกหกเรื่องอื่นๆ ที่เธอเคยยกมาเล่าให้เขาฟัง  ไม่ว่าจะเป็นเรื่องบ่อน้ำพุร้อน, หรือเรื่องเรียนภาษาอังกฤษกับผี  เพราะเรื่องนี้มันเวอร์เกินกว่าที่เขาจะยอมรับได้นั่นเอง ======================================= จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:15:47 ]

ความคิดเห็นที่ 20 If a spaceship does come, will you send me off? ฉากนี้เริ่มที่ร้านอาหารญี่ปุ่นของพ่อโจคัง  ซึ่งก็มีการเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับมนุษย์ต่างดาว  และองค์การนาซ่าที่พยายามจับเธอเพื่อใช้เป็นตัวล่อเพื่อที่จะจับมนุษย์ต่างดาวคนอื่นๆ  เพราะหวังจะขโมยเทคโนโลยีมาใช้  แน่นอนว่าโจคังเราไม่ได้ใส่ใจเรื่องราวที่เธอเล่ามาเท่าไหร่นัก  มีเพียงพ่อของเขาเท่านั้นที่สนใจฟัง ระหว่างที่พ่อของโจคังไปเข้าห้องน้ำนั้น  เธอถามเขาว่า... If a spaceship does come, will you send me off? ถ้ายานอวกาศมารับเธอ  นายจะปล่อยให้ฉันไปกับยานลำนั้นไหม? นี่เป็นครั้งแรกที่เธอถามเขาด้วยคำถามนี้  ซึ่งตอนนั้นเรายังไม่เข้าใจความนัยที่ซ๋อนอยู่ในคำถามนี้สักเท่าไหร่  แน่นอนว่าโจคังเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน  และเขาก็ไม่สนใจด้วย  ยังคงวางแผนเกี่ยวกับการ date ในวันพรุ่งนี้ต่อ  ว่าจะทำอะไรดี   ระหว่างนั้นอาริก็ย้ำกลับไปที่เขาอีกครั้ง Promise me you'll say goodbye with a smile. สัญญากับฉันนะ  ว่านายจะเอ่ยคำลาพร้อมกับรอยยิ้ม ตรงนี้น่าจะสื่อให้เห็นว่า  อาริเองอาจจะทราบอะไรบางอย่างเกี่ยวกับตัวเอง  ทำให้เธอตัดสินใจมาพบเขา  เช่นอาจจะพบว่าอาการกำลังจะเริ่มกำเริบในไม่ช้า  หรือได้รู้ว่าเวลาของเธอเหลือน้อยลงเต็มทีแล้ว แต่เพราะโจคังไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกับอาริ  นั่นทำให้เขาไม่ได้สนใจกับคำพูดของเธอนัก  เพราะคิดว่าอาริยังพูดเกี่ยวกับเรื่องโกหกไร้สาระอยู่นั่นเอง ฉากช่วงนี้ปิดท้ายตรงที่โจคังเดินตามอาริออกมาจากนอกร้าน  ระหว่างนั้นเขาวิ่งผ่านเธอไปมา  ก่อนจะเอ่ยถามเธอประโยคหนึ่ง  ... If you were going to leave, why did you come back? ในเมื่อยังไงก็จะไปอยู่แล้ว  ทำไมต้องกลับมาหากันอีกล่ะ ... คำพูดคำนี้ไม่ได้กัดกินใจของเขาเพียงเท่านั้น  แต่มันกัดกินความรู้สึกของคนที่เขาเอ่ยถามด้วยเช่นกัน  ก่อนที่โจคังจะพยายามร้องขอให้เธออย่าไปจากเขาเลย อาริหันมายิ้มให้เขา  ก่อนจะเอ่ยประโยคสั้นๆ ออกมา You're just like a little kid. ============================================ จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:17:19 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เส้นแบ่งเส้นที่ 2 ฉากนี้เริ่มที่สนามบิน  โจคังไปส่งอาริขึ้นเครื่องบินเพื่อไปอเมริกาตามที่เธอบอกเขา  และนี่ก็เป็นอีกครั้ง  ที่อาริสร้างเส้นแบ่งระหว่างเขาและเธอขึ้นมา  พร้อมกับยื่นเงื่อนไขเดิมๆ ให้เขาทำตามนั้นก็คือห้ามเดินล้ำเส้นแบ่งนี้เข้ามาเด็ดขาด และด้วยเหตุผลบางอย่าง  เขาเลือกที่จะทำตามที่เธอบอกเขาอีกครั้งเหมือนที่เขาทำในสมัยเด็กๆ แต่สิ่งหนึ่งที่แตกต่างไปคืออาริเองก็ไม่ได้เดินจากไปพร้อมรอยยิ้ม   ครั้งนี้เธอเดินจากไปพร้อมกับรอยหม่นเศร้าของหยดน้ำที่เอ่อปริ่มออกมาจากสองตาของเธอ อีกครั้งที่ผมรู้สึกเหมือนจะได้ยินคำพูดของอาริดังขึ้นมา Promise me you'll say goodbye with a smile. บางทีเธออาจจะต้องการให้การลาจากระหว่างเขาและเธอมีรอยยิ้มมากกว่าใบหน้าที่หม่นเศร้าละมั้ง  เพราะตลอดเวลาเธอมักจะทำตัวเริงร่าเสมอ  เพียงเพื่อกลบปิดรอยหม่นเศร้าภายในใจของเธอเอาไว้เรื่อยมา  และคาดหวังว่าโจคังจะทำเช่นเดียวกันกับเธอ ======================================= จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:18:09 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เส้นแบ่งเส้นที่ 3 ผู้กำกับเลือกปิดฉากในส่วนของการปูพื้นฐานความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่  ด้วยฉากที่โจคังยืนนิ่งอยู่บนชานชาลารถไฟ  แล้วปล่อยให้รถไฟค่อยๆ เคลื่อนตัวจากเขาไป  เพียงเพราะเขาไม่กล้าข้ามเส้นแบ่งเบื้องหน้าไป  ไม่ต่างอะไรกับการที่เขาปล่อยให้อาริจากไป  แม้จะรู้ดีว่าเธอจะหายไปจากชีวิตของเขาอีกนานแสนนานก็ตามที ... รถไฟขบวนนั้นจากไป  พร้อมๆ กับความรู้สึกปวดร้าวภายในหัวใจที่มากมายเหลือเกิน ... ================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:18:54 ]

ความคิดเห็นที่ 23 โลกอีกหนึ่งใบของอาริ ช่วงนี้หนังเข้าสู่จุดหักเหแล้ว  หลังจากที่ปูเรื่องให้เราอินกันความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่มาได้ราวๆ หนึ่งชั่วโมงเต็มๆ  หนังเปิดทางเข้าสู่จุดหักเหโดยการใช้อุบัติเหตุของเพื่อนที่ทำงาน  เพื่อดึงให้โจคังได้มาพบกับอาริที่รักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลเดียวกันด้วยความบังเอิญ   และที่นี่ทำให้เขาได้รู้จักกับอาริในอีกโลกหนึ่ง  ซึ่งโลกใบนี้เธอไม่ได้ชื่ออาริอย่างที่เขารู้จัก  แต่เธอใช้ชื่อว่า... ... KIM Eun-jeong ... นั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมโจคังไม่เคยได้เบาะแสใดๆ เกี่ยวกับเธอคนนี้เลย  แม้ว่าจะจ้างนักสืบให้ตามหาเธอนานเท่าไหร่ก็ตามที  นั่นเพราะอาริในโลกที่เขารู้จักนั้น  ไม่ได้มีตัวตนในโลกแห่งความเป็นจริงนั่นเอง และเมื่อเธฮรับรู้ว่าตัวตนบนโลกที่แท้จริงของเธอนั้น  มีความเสี่ยงที่จะถูกโจคังค้นพบ  เธอจึงเลือกที่จะย้ายไปรักษาตัวที่อื่นแทน  ซึ่งดูเหมือนว่าจะมีกฏระเบียบที่เข้มงวดมาก  และคงเป็นโรงพยาบาลที่ใช้รักษาผู้ป่วยติดเชื้อพิเศษโดยเฉพาะแน่ๆ   เธอเลือกที่จะหนีเขาไปอีกครั้ง  ด้วยเหตุผลที่ไม่ต้องการให้เขารู้จักตัวตนที่แท้จริงของเธอนั่นเอง ช่วงนี้มีฉากเล็กๆ ที่แทรกเข้ามาสองฉาก  นั่นคือฉากที่เธอเดินทางไปพบเพื่อนอีกกลุ่มของเธอ  เพื่อบอกให้เพื่อนๆ รับรู้ว่าเธอกำลังจะมีงานแสดงภาพถ่ายของเธอเอง  ที่นี่ทำให้เรารู้จักเธอในแง่ที่ว่า  ทำไมเธอถึงชอบอยู่ดีๆ ก็หายตัวไป  แล้วก็ย้อนกลับมาอีกครั้งแบบไม่ให้คนที่เธอมาหานั้นรู้เนื้อรู้ตัว  และนี่คือเหตุผลของเธอ That way, you're more happy to see me. ก็ถ้าเป็นแบบนี้  พวกนายจะรู้สึกดีใจมากขึ้นที่ได้เจอฉันไง ตรงนี้สื่อให้เราเข้าใจได้ว่าเธอชอบที่จะให้คนรอบข้างเธอมีความสุขเวลาที่เธออยู่ใกล้ๆ  มากกว่าที่จะให้คนเหล่านั้นต้องรับรู้เรื่องราวร้ายๆ เกี่ยวกับเธอ  แล้วต้องมาคอยไม่สบายใจไปกับด้วยกันกับเธอ ... วันนี้เธอเลือกที่จะใช้รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเธอ  ทดแทนเสื้อกันฝนสีเหลืองที่เธอเคยใช้มันในวัยเยาว์ ... =============================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:20:31 ]

ความคิดเห็นที่ 24 Does he know you're here? อีกฉากหนึ่งที่ทำให้เรารับรู้ถึงความรู้สึกที่เธอมีให้กับโจคัง  คือฉากในโรงพยาบาล  ฉากนั้นทำให้เรารับรู้ว่าเธอเป็นคนที่เลือกที่จะมองโลกในแง่ดี  แม้ว่าก่อนนั้นเพื่อนร่วมห้องจะพูดจาไม่ดีใส่เธอก็ตามที ฉากนี้เราได้เห็นเธอจ้องมองไปที่ภาพถ่าย  ที่เคยถ่ายเอาไว้ตอนที่โจคังมาพักกับเธอที่วัด  ซึ่งถือเป็นรูปคู่ระหว่างเธอและเขาเพียงรูปเดียวที่เธอมี  และในฉากนี้เองที่ทำให้เราได้เห็นว่าเธอรักและคิดถึงเขามากมายเพียงใด  เราสามารถสัมผัสถึงความรู้สึก  และเหตุผลบางอย่างที่เธอไม่สามารถบอกให้คนที่เธอรักได้รับรู้ได้   ในการดูรอบแรกนั้น  เราจะยังไม่เข้าใจดีนัก  ว่าทำไมเธอถึงไม่บอกเขา  เธอป่วยเป็นอะไร  ทำไมต้องปิดบัง  แต่เมื่อดูรอบแรกจบแล้ว  และได้ทราบแล้วว่าเธอป่วยเป็นอะไร  การดูซ้ำในรอบที่สองจะทำให้เราเข้าใจความรู้สึกของเธอมากยิ่งขึ้น  ว่าเพราะอะไร  ทำไมเธอถึงเลือกที่จะทำเช่นนี้ และฉากนี้เป็นฉากที่แสดงให้เห็นถึงความเจ็บปวดของคนที่ติดเชื้อ  ว่าความเจ็บปวดทางใจนั้น  มันกัดกินพลังชีวิตที่มีมากกว่าความเจ็บปวดทางกายมากมายหลายเท่าตัว ... มันเศร้านะ  ที่เวลาที่เราอ่อนแอสุดๆ  แต่กลับไม่สามารถร้องขอกำลังใจใดๆ จากใครได้  แม้กระทั่งจากคนที่เรารักมากที่สุด ... และนี่... คือโลกแห่งความเป็นจริง  โลกใบที่เธอต้องใช้ชีวิตส่วนใหญ่ของเธออยู่ในนั้น ... ก่อนปิดฉากนี้ไป  เราได้เห็นเธอร้องไห้ออกมาจากส่วนลึกของหัวใจ  แต่สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะเก็บซ่อนมันไว้ด้วยเสียงหัวเราะอย่างที่เธอมักจะทำมันอยู่เสมอ ...  นั่นเพราะเธอไม่อยากให้คนที่อยู่ข้างเธอต้องพลอยไม่สบายใจไปด้วยกันเธอนั่นเอง ====================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:22:41 ]

ความคิดเห็นที่ 25 Tell me what's going on. !!! ฉากนี้คือจุดเริ่มของการเข้าสู่ฉากคลี่คลายปมหลักที่ผูกมัดเอาไว้ก่อนหน้า   ด้วยความบังเอิญ  เขาได้พบกับเด็กน้อยคนหนึ่ง  ที่มีตุ๊กตาไม้ที่เขาเคยทำมันให้กับอาริ  แล้วในที่สุดเขาก็พบว่าอาริที่เขารู้จักนั้น  คือคนเดียวกันกับ Eun-jeong ที่เขาเคยเจอแล้วเข้าใจผิดคิดว่าเป็นคนอื่นนั่นเอง   แน่นอนว่าเขาตรงดิ่งเข้าไปถามหมอทันที  แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบใดๆ กลับมา ====================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:24:09 ]

ความคิดเห็นที่ 26 Be more aggressive! คำพูดด้านบน  เพื่อนที่ธนาคารเคยบอกเขาเอาไว้  ว่าสาเหตุที่พระผู้ดูแลไม่เคยบอกอะไรกับเขา  เพราะเขาไม่ได้แสดงท่าทีที่จริงจังเท่าที่ควร Be more aggressive! Go in there and tear the place apart! และคงเพราะหนทางสุดท้ายที่เขาจะค้นพบความจริงที่ถูกปิดกั้นเอาไว้  ทางออกสุดท้ายคือการไปที่วัดแล้วถามจากพระโดยตรง การไปถามครั้งนี้  เขาไม่ได้พูดหรือทำอะไรรุนแรงอย่างที่เพื่อนแนะนำ  เขาเพียงแค่แบกน้ำมันติดตัวไป แล้วก็รดราดตัวเองจนชุ่มไปทั้งตัว  พร้อมกับไฟแช็คที่ถูกจุดขึ้นมา =================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:28:57 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ประตูที่ถูกเปิด เรื่องราวต่างๆ มากมายที่เลื่อนไหลออกมานั้น  เหมือนกับประตูบานใหญ่ที่ฉุดพาเขาเข้าไปรับรู้ถึงอดีตทุกอย่างของอาริ  และนั่นคือครั้งแรกที่เขาได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น ======================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:30:40 ]

ความคิดเห็นที่ 28 I know what happened, Uncle. It's all my fault.   ประโยคด้านบนนั้น  คือความรู้สึกที่หลุดผ่านออกมาจากหัวใจของเด็กน้อยที่ชื่ออาริ  เธอรอดตายกลับมาพร้อมกับตราบาปในใจ  ว่าเธอคือต้นเหตุของสิ่งที่เกิดขึ้น เด็กวัยที่ควรจะยิ้มแย้มร่าเริงสดใส  แต่ขณะนั้น  ปมที่ติดแน่นฝังใจของเธอ  ช่างรุนแรงและโหดร้ายมากมายเหลือเกิน ================================= จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:33:28 ]

ความคิดเห็นที่ 29 blood transfusion? เรื่องราวที่เกิดขึ้นดูเหมือนว่าจะรุนแรงมากแล้วสำหรับเด็กน้อยอย่างอาริ  แต่ดูเหมือนว่ามันจะยังไม่มากพอ ความผิดพลาดในการโอนถ่ายเลือดระหว่างผ่าตัด  ทำให้อาริติดเชื้อทางกระแสเลือด  เธอรับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นผ่านทางช่องเล็กๆ ของประตูที่เปิดทิ้งไว้ แต่ด้วยความที่ยังเด็กเกินไป  เธอจึงไม่เข้าใจว่าสิ่งที่ผู้ใหญ่หลายๆ คนพูดกันในห้องนั้นหมายถึงอะไร  และเกี่ยวข้องยังไงกับเธอ ================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:37:13 ]

ความคิดเห็นที่ 30 Sir? What is AIDS? คำถามด้านบนถูกเอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัยแบบเด็กๆ  แต่เพราะคำตอบตามความเป็นจริงมันโหดร้ายเกินไป  คุณหมอท่านนั้นจึงเลือกที่จะบอกเธอด้วยคำตอบที่เขาคิดว่า  น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด AIDS is like the aliens' cold. If you eat well and study hard, the aliens will come to give you their medicine. And soon, you'll get all better. นี่คือคำตอบของหมอ และเป็นที่มาที่ทำให้เธอฝังใจกับมนุษย์ต่างดาว  และยานอวกาศ =================================== แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 49 21:41:39 จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:39:54 ]

ความคิดเห็นที่ 31 แต่เพราะอาริไม่ใช่เด็กน้อยทั่วไปที่จะเชื่อในสิ่งที่ถูกบอก  เธอกลับเลือกที่จะเปิดหนังสือเล่นหนา  เพื่อที่จะได้รับรู้ความจริงที่ว่า  โรคที่เธอเป็นอยู่นั้น  เป็นโรคร้ายแรงที่ไม่มีทางรักษา อีกครั้ง ...  ที่เราได้เห็นหยดน้ำใสๆ ที่ไหลเอ่อท่วมใบหน้าของเธอ ... ====================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:43:39 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ในช่วงที่เล่าย้อนความหลังนี้  หนังเลือกโทนสีได้ค่อนข้างดี  โดยไม่เลือกใช้สีโทนขาวดำเพื่อให้คนดูแบ่งแยกได้ง่ายเหมือนหนังเรื่องอื่น  และโทนสีที่ใช้ก็แสดงให้เห็นบรรยากาศที่อึดอัดและซึมเศร้าได้ดีไม่แพ้กัน การเล่นกับโทนสีโดยอ้างอิงกับอารมณ์ของหนังในแต่ละช่วงนั้น  ถือเป็นเอกลักษณ์สำคัญที่เรามักจะพบเห็นได้ค่อนข้างบ่อยในหนังเกาหลี  และในหนังเรื่องนี้ก็มีการใช้โทนสีเข้าช่วยหลายจุด  และทำให้อารมณ์ของหนังเป็นไปตามที่ผู้กำกับต้องการ  ซึ่งถือว่าทำได้ดีมากๆ ผู้กำกับเลือกปิดฉากย้อนอดีตที่ปวดร้าวนี้ด้วยคำพูดประโยคหนึ่งของอาริ  ตอนที่พระเดินเข้ามาลูบหัวของเธอ  คำพูดประโยคนี้ฟังแล้วสะเทือนใจมากมายเหลือเกิน You shouldn't touch me, Priest. My body is full of bad germs. จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:46:12 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ความในใจ หลังจากฉากย้อนความหลังซึ่งคลี่คลายปมปัญหาในอดีตผ่านไป  ฉากต่อมานั้นถูกใช้ในการไขปมปัญหาอีกหนึ่งปม  ที่เคยถูกปิดซ่อนอยู่เรื่อยมา ในนิทรรศการแสดงภาพถ่ายของเธอนั้น  เราจะพบว่าภาพที่ถูกแสดงเน้นไปทางขาวดำ  หรือภาพแนว Duo Tone ซะเป็นส่วนใหญ่  ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความรู้สึกเศร้าสร้อยภายในของเธอ  หากจำได้ฉากหนึ่งที่เธอคุยกับลุงของเธอที่เป็นพระ  เธอบอกกับลุงของเธอว่างานนี้ลุงไม่ได้รับเชิญนะ  เนื่องจากว่าเธอไม่ชอบภาพถ่ายที่เธอจัดแสดงเท่าไหร่ นั่นเพราะงานที่เธอใช้ในการจัดแสดงนั้น  สื่อสารความเป็นตัวตนที่แท้จริงของเธอออกมานั่นเอง  เธอเศร้า  เธอเหงา  และคงมีภาพหลายๆ ภาพที่ใช้สื่อสารแทนความรู้สึกภายในของเธอออกมามากมายเต็มไปหมด  ดังนั้นเหตุผลที่แท้จริงที่เธอไม่ต้องการให้ลุงของเธอไปงานนี้ก็เนื่องจากว่า  ไม่ต้องการให้ลุงของเธอรับรู้ความรู้สึกลึกๆ ภายในใจของเธอนั่นเอง ภาพที่ผู้กำกับเน้นที่จะนำเสนอ  ก็คงมีอยู่ด้วยกันสี่ภาพด้วยกัน ภาพแรกเป็นภาพในโปสเตอร์เปิดตัวงานแสดงภาพถ่ายของเธอ  ภาพนี้ในมุมมองของคนถ่ายภาพเช่นกันสำหรับผม  จะสัมผัสความหมายที่ซ๋อนอยู่ภายในภาพได้ไม่ยากนัก  องค์ประกอบของภาพนั้นถูกแบ่งหลักๆ ออกเป็นสามจุด  นั่นคือตัวอาคารที่ถูกใช้เป็น Background  และ Subject คือรองเท้าสองคู่  ที่มีโทนสีที่แบ่งแยกออกมาจากตัวอาคารอย่างชัดเจน รองเท้าสองคู่  อยู่ในสถานที่เดียวกัน  แต่กลับถูกวางห่างไว้คนละฟากของขอบเฟรม  (ไกลที่สุดเท่าที่จะไกลออกจากันได้)  ภาพนี้สื่อให้เรารับรู้ว่าแม้ว่าจะได้อยู่ในโลกใบเดียวกัน  แต่ระหว่างเธอและเขา  ก็มีช่องว่างที่กว้างใหญ่เหลือเกินกั้นกลางอยู่  ซึ่งก็คือโรคร้ายที่เธอเป็นอยู่นั่นเอง จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:47:00 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ภาพที่สองและสาม  เป็นภาพที่ถูกจัดวางไว้คู่กัน  ภาพทั้งสองภาพถ่ายโดยใช้ Concept เดียวกันกับภาพแรก  แต่คราวนี้รองเท้าทั้งคู่ถูกแยกออกจากกัน   ภาพด้านซ้ายเป็นรองเท้าสีเหลือง  ซึ่งแทนตัวตนของอาริ   ส่วนภาพด้านขวาเป็นรองเท้าสีขาว  ซึ่งแทนตัวตนของโจคัง ====================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:49:20 ]

ความคิดเห็นที่ 35 จากนั้นหนังตัดไปที่ภาพสองภาพสุดท้าย  ที่ยังคง Concept เดิมเอาไว้  แต่คราวนี้เธอไม่ได้ใช้รองเท้าในการแทนความหมายถึงตัวตนของเธออีกแล้ว  เธอเลือกที่จะใช้ภาพถ่ายตัวเองแทนรองเท้าสีเหลืองคู่นั้น แต่ในภาพด้านขวา  ไม่มีรูปใคร  มีเพียงแค่กรอบโล่ง และภาพ Background เพียงเท่านั้นที่ถูกจัดวางไว้คู่กัน  สองภาพนี้ก็คงสื่อสารง่ายๆ ว่าเธอกำลังเฝ้ารอใครสักคนที่จะเข้ามาเติมเต็มชีวิตที่ขาดหายของเธอนั่นเอง แล้ววันนี้เขาคนที่เธอเฝ้ารอมานาน  ก็เข้ามาจนได้  โจคังเข้ามายังโลกอีกใบที่เธอไม่เคยให้เขารับรู้ถึงความมีตัวตนของเธอบนโลกใบนี้  โลกใบที่เธอมีชีวิตอยู่ภายใต้ชื่อที่เรียกว่า ... KIM Eun-jeong ... ========================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:52:05 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ฉากตรงนี้ขอยกบทสนทนาในเรื่องมาวางแปะไว้นะครับ  จะเห็นว่าบทหนังช่วงนี้ลึกซึ้งกินใจดีไม่น้อยเลยทีเดียว Do you like that woman? คุณชอบผู้หญิงในภาพนั้นไหม More than you, Eun-jeong. มากกว่าคุณก็แล้วกัน Eun-jeong. What is it you like about her? แล้วอะไรที่ทำให้คุณชอบเธอล่ะ She's pretty. เธอสวย Prettier than me? สวยกว่าฉันอีกเหรอ She's more my type. เธอสวยในแบบที่ผมชอบมากกว่า And what type is that? แบบไหนเหรอ The Ari type. ก็แบบอาริ You two look good together. คุณสองคนดูเหมาะสมกันดีนะ วันนี้ภาพที่เธออยากเห็นมากที่สุด  เธอได้เห็นมันแล้ว  และนี่ก็คือครั้งแรกที่เขาและเธอได้ใช้ชีวิตอยู่ในโลกใบเดียวกัน  โลกใบที่เธอไม่เคยคิดว่าจะใกล้ชิดกับเขาได้มากมายขนาดนี้ ... ...โลกแห่งความเป็นจริง ... ======================================= จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:54:32 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ฉากต่อมา  เราเห็นคนทั้งคู่เดินไปด้วยกัน  หยอกล้อกัน  และที่สำคัญ  เราสัมผัสได้ถึงความรักที่ทั้งคู่มีให้กันได้อย่างชัดเจน  อาริพาเขาไปยังบ้านที่เธอใช้พักอยู่  ซึ่งก็เป็นร้านกาแฟของเพื่อนๆ เธอนั่นเอง  ที่นั่นเธอเล่าเรื่องราวความเชื่อของเธอให้เขาได้รับฟัง  ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของวงกลมปริศนากลางทุ่ง  หรือ UFO   ตรงนี้เราจะเห็นว่าโจคังนั้นมีใบหน้าที่ซีดจางลงไป  เพราะ ณ เวลานั้น  เขารับรู้เหตุผลทั้งหมดแล้ว  ว่าอะไรทำให้เธอคนนี้สนใจและใส่ใจเกี่ยวกับเรื่องราวเหล่านี้มากมายขนาดนี้ และฉากนี้เราได้ยินอาริถามเขาอีกครั้งเกี่ยวกับคำถามเดิม If it does come, will you send me off? ถ้ายานอวกาศมาจริงๆ  นายจะปล่อยให้ฉันไปไหม แม้ว่าจะเป็นคำถามเดิม  แต่คราวนี้สิ่งที่ซ่อนเร้นอยู่ในคำถามนั้นสร้างความรู้สึกที่แตกต่างให้กับโจคังอย่างสิ้นเชิง  ครั้งนี้เขารู้แล้วว่าความหมายที่ซ่อนแฝงอยู่ภายใต้คำถามนี้คืออะไร  และนี่คือคำตอบของเขา No. I'm coming with you. ไม่...  เราจะไปที่นั่นพร้อมกันสองคน บทพูดหลังจากนี้แสดงให้เรารับรู้ว่าเขาไม่ยอมแพ้  และจะไม่ยอมปล่อยให้เธอจากเขาไปง่ายๆ อีกแล้ว ฉากนี้เราเห็นทั้งคู่หันหน้าไปคนละทิศ  เพื่อสื่อให้เห็นว่าขณะนี้นั้น  ความต้องการของคนทั้งคู่  สวนทางกันแล้วนั่นเอง แต่หลังจากนั้นไม่นานอาริ ก็มีอาการกำเริบอีกครั้ง  และต้องถูกส่งตัวกลับไปยังโรงพยาบาลที่เธอรักษาตัวอยู่ ========================================= จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:56:19 ]

ความคิดเห็นที่ 38 เส้นแบ่งเส้นที่ 4 เส้นแบ่งนี้เกิดขึ้นที่โรงพยาบาลที่อาริรักษาตัวอยู่  สิ่งที่แตกต่างจากเส้นแบ่งเดิมๆ เกิดขึ้นระหว่างเขาและเธอคือ  ครั้งนี้อาริไม่ได้เป็นขีดเส้นแบ่งและสั่งห้ามไม่ให้เขาเดินข้าไปด้วยตัวเธอเองเหมือนที่ผ่านๆ มา  แต่เป็นโจคัง  ที่สร้างเส้นแบ่งนี้ขึ้นมาเอง  (เขาเลือกที่จะยืนอยู่ตรงนั้นเอง)  และเช่นเดียวกัน  เขาเลือกที่จะไม่ข้ามเส้นแบ่งนี้ไป  ด้วยเหตุผลที่ว่า  อาริคงอยากให้เขารอเธออยู่ตรงนี้มากกว่า ========================================= จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:57:06 ]

ความคิดเห็นที่ 39 Reflection ฉากต่อมาเราได้เห็นโจคังที่ยืนตากฝนอยู่นาน  จนกระทั่งฝนหยุดตก  เขายืนมองเงาสะท้อนของตัวเอง  ฉากนี้ผู้กำกับเลือกใช้เงาสะท้อนนี้แทนความรู้สึกนึกคิดของโจคัง ที่มองย้อนกลับเข้าไปในอดีตอีกครั้ง  ถือเป็นการนำเข้าฉากย้อนอดีตที่ดูดีเหมือนกันนะ ฉากย้อนอดีตสั้นๆ ทั้งสองฉากนั้นเกี่ยวพันกับเรื่องมนุษย์ต่างดาว  และความเชื่อของอาริ  ตรงนี้ทำให้โจคังคิดว่าบางทีอาจจะมีบางอย่างที่เขาทำเพื่อเธอได้เช่นกัน ก่อนนั้นเธอเคยบอกกับเขาว่าอยากแต่งงานกับหนุ่มธนาคารรูปหล่อ ...  เขาก็เลือกเบนสายชีวิตเพื่อเป็นนักธนาคารให้เธอ วันนี้เธอบอกเขาให้รับรู้ถึงวงแหวนปริศนา  ที่อาจจะมีพลังเรียกมนุษย์ต่างดาวให้ปรากฏได้ ... ... คงไม่ต้องบอกใช่ไหมครับ  ว่าเขาตัดสินใจอย่างไร ... ========================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 21:58:47 ]

ความคิดเห็นที่ 40 If I make one of these, will a spaceship come? ฉากนี้เราได้เห็นความพยายามของโจคัง  ที่อยากจะเติมเต็มความฝันของอาริให้เป็นความจริง  ถ้าถามว่าลึกๆ แล้วเขาเชื่อไหม  ว่าถ้าทำเจ้าวงกลมปริศนานี้แล้ว UFO จะมาจริงๆ  ผมก็เชื่อว่าเขาไม่ได้เชื่อเรื่องเหล่านี้หรอก  แต่บางครั้งบางที  มนุษย์ก็สามารถทำในสิ่งที่ตัวเองไม่เชื่อได้เช่นกัน  หากว่าตอนนั้นมันคือทางเลือกเดียวที่เขาพอที่จะฝากความหวังเอาไว้ได้ คุณเคยเห็นไหม  คนที่เรียนจบสูงๆ แต่กลับยอมพาหมอผีมารักษาคนที่เขารัก  เพียงเพราะว่าหมอแผนปัจจุบัน  บอกว่าโรคที่คนรักของเขาเป็นนั้นมันไม่มีทางรักษาได้ด้วยวิทยาศาสตร์  และเมื่อมีคนบอกว่าลองให้หมอเขาพรหมน้ำมนต์ดูสิ  อาจจะหาย  เขาคนนั้นก็ยอมทำสิ่งนั้นทันที  ทั้งๆ ที่ไม่เคยเชื่อในเรื่องราวเหล่านี้เลย แต่ที่ทำไปอย่างนั้น  เพราะมันคือทางเลือกสุดท้าย  ที่สามารถเพิ่มความหวังให้กับเขาและคนที่เขารักได้เพียงเท่านั้น ... แน่นอนว่า ณ เวลานั้น  โจคังก็มีสภาพไม่ต่างจากคนเหล่านี้เท่าไหร่นัก ... =========================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 22:00:18 ]

ความคิดเห็นที่ 41 .. จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 22:01:02 ]

ความคิดเห็นที่ 42 เต้นท์สีเหลือง  และลำแสงปริศนาในห้องของอาริ สีเหลืองคือสีที่แทนตัวตนของอาริในความรู้สึกของโจคัง  เรารับรู้มันมาตั้งแต่ช่วงต้นของหนัง  ที่มีบทบอกเอาไว้  และการที่เขาเลือกนอนในเต้นท์สีเหลือง แทนที่จะพักในบ้าน ก็เพราะว่ามันคือสัญลักษณ์ว่าในเวลาที่เขาเหนื่อย  เขาก็อยากที่จะอยู่ใกล้ๆ กับคนที่เขารัก  และตัวแทนของอารินั้น  ก็คือเต้นท์สีเหลืองนั้นเอง Concept ของฉากนี้ก็คงไม่ต่างกับตอนที่เขาได้อยู่ภายใต้เสื้อกันฝนตัวเดียวกันกับอาริในวัยเยาว์นั่นเอง ฉากต่อมาเราจะเห็นว่ามีแสงประหลาดโผล่ออกมาในห้องอาริ  อันนี้ผมก็ไม่แน่ใจว่าผู้กำกับต้องการสื่ออะไร  ถ้ามองง่ายๆ มันก็อาจจะเป็นแสงพระอาทิตย์ที่แสดงให้รับรู้ว่าถึงตอนเช้าแล้ว  เพราะพอตัดกลับไปที่โจคัง  เราก็พบว่ามันเป็นตอนเช้าของเขาเช่นกัน แต่ถ้าจะตีความว่ามันคือแสงที่ปลุกให้อาริตื่นขึ้นมาเพื่อรับรู้ถึงสิ่งที่โจคังทำให้กับเธอ  ก็อาจจะพอได้เช่นกัน ที่แน่ๆ เรารับรู้ว่าเช้าวันนั้น  โจคังทำวงแหวนปริศนานั้นสำเร็จแล้ว  ระหว่างที่อาริสลบไปนานหลายวัน ========================================= จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 22:02:32 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ไม่ว่าแสงนั้นจะสื่อความหมายอะไรก็ตามที  แต่ที่แน่ๆ คืออาริตื่นขึ้นมาและรับรู้ถึงสิ่งที่โจคังพยายามทำให้เธอได้อย่างเต็มหัวใจ ==================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 22:03:54 ]

ความคิดเห็นที่ 44 เส้นแบ่งที่เลือนหาย ฉากต่อมาถือเป็นหนึ่งฉากสำคัญที่แสดงให้เห็นถึงโลกสองใบที่เคยมีอยู่ก่อนหน้านั้น  ระหว่างโลกที่อาริอยู่  และโลกแห่งความเป็นจริงอีกใบที่เธอปิดซ่อนโจคังอยู่ตลอดเวลา  ณ วันนี้  โลกทั้งสองใบนั้นได้ถูกหลอมรวมเข้าไว้ด้วยกันอย่างสมบูรณ์แล้ว  และเมื่อไม่มีความลับให้ต้องซ้อนเร้นอีก  เส้นแบ่งที่เธอเคยใช้เพื่อปิดบังความจริงเหล่านั้นก็ไม่มีความจำเป็นอีกต่อไป เราได้เห็นว่าครั้งนี้  อาริและโจคังได้ก้าวข้ามเส้นแบ่งนั้นไปพร้อมกัน  อาริเดินเข้ามาหาโจคัง  และก้าวเดินออกไปยังโลกที่มีเพียงแค่เขาและเธอเพียงสองคน  โลกใบนี้ต่างไปจากโลกทั้งสองใบที่เคยถูกสร้างขึ้นก่อนหน้า  นั่นเพราะโลกใบที่เกิดขึ้นใหม่ใบนี้นั้น ... ... มันคือ “โลกแห่งความรัก”   ที่มีเพียงแค่เธอและเขาเพียงสองคน ... ========================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 22:04:54 ]

ความคิดเห็นที่ 45 Jo-kang? Will you send me off? ระหว่างที่นั่ง taxi  ออกมาจากโรงพยาบาลนั้น  อาริถามโจคังอีกครั้งด้วยคำถามเดิม คำถามนี้ถึงตอนนี้คนทั้งคู่รับรู้ความหมายของมันได้เป็นอย่างดี  ว่ามันหมายถึงอะไร  ก่อนนั้นโจคังเคยปฏิเสธที่จะตอบตามที่อาริต้องการ  แต่ครั้งนี้เขายอมรับมันได้แล้ว  เพราะเขารับรู้ว่านี่คงเป็นคำตอบที่เธอต้องการได้ยินจากเขามากที่สุด   Will you send me off? ถ้า UFO มารับฉัน  คุณจะปล่อยให้ฉันไปไหม I have to. ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ With a smile? ด้วยรอยยิ้มนะ With a smile. อืม... ด้วยรอยยิ้ม... ดูฉากนี้ผมรู้สึกไปเองว่า  บางที Taxi คันนี้อาจจะเป็น UFO ที่พาทั้งสองคนไปสู่โลกอีกใบหนึ่ง  ที่มีเพียงแค่เขาและเธอเท่านั้น  ที่อยู่บนโลกใบนั้น ======================================= จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 22:06:58 ]

ความคิดเห็นที่ 46 CHA Jo-kang. I love you.. ฉากหวานอีกฉากหนึ่ง  ที่แม้ว่าจะสั้น  แต่ผมว่ามันก็สร้างความรู้สึกรอนไหวให้กับเราได้ไม่น้อยเลย  แต่คงเพราะฉากนี้ดูเหมือนเป็นฉากมาตรฐานในหนังเกาหลีไปหน่อยมั้ง   มันก็เลยดูเกร่อไปนิด  กับฉากโจคังให้อาริขี่หลัง  แล้วเดินไปฝ่าเนินเขาท่ามกลางพระอาทิตย์ยามเย็นที่ค่อยๆ เลื่อนลับลงสู่ขอบฟ้าทีละน้อยๆ  แล้วก่อนที่แสงสีส้มนวลนั้นจะลับลงสู่ขอบฟ้า  อาริก็กระซิบเบาๆ ที่ข้างหูโจคัง ด้วยคำพูดที่เธอต้องการจะพูดมันออกมานานแสนนาน CHA Jo-kang. I love you.. =========================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 22:08:12 ]

ความคิดเห็นที่ 47 Mystery circles ท่ามกลางความมืดมิดของค่ำคืน  อาริเดินออกมามองหาโจคัง  ที่ดูเหมือนว่าจะหายตัวไป  แล้วระหว่างที่เธอตะโกนถามหาเขานั้น  ก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ กลับมาจากเขา   ท่ามกลางความเงียบงันของคำคืน  มีแสงสีส้มอ่อนๆ ของดวงไปนับร้อยดับพัน  ทอแสงนวลๆ ขึ้นมาแทนคำตอบของเขา  เสียงดนตรีบรรเลงเบาๆ ที่ดังคลอขึ้นมานั้น  ทำให้เรารับรู้ถึงความอ่อนโยนและเอาใจใส่ของโจคังได้เป็นอย่างดี  ว่าเขารักและให้ความสำคัญกับความฝันของเธอคนนี้มากมายเพียงใด ===================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 22:09:34 ]

ความคิดเห็นที่ 48 จากนั้นสักพัก  โจคังก็เดินผ่านออกมาจากด้านหลัง ก่อนจะยื่นข้อศอกของเขาให้อาริ  จากนั้นทั้งคู่ก็เดินผ่านเข้าสู่ใจกลางของวงแหวานปริศนานั้น ไม่มีบทพูดหวานๆ เลี่ยนๆ หลุดออกมา  มีเพียงแค่รอยยิ้มและแววตาของคนทั้งคู่เท่านั้น  แต่แค่นี้ก็มากพอแล้ว  ที่จะทำให้เรารับรู้ว่าคนทั้งคู่ ณ เวลานั้น  รักกันมากมายเพียงใด ฉากนี้ดูแล้วคิดถึงอะไรกันบ้างครับ  ผมคิดถึงงานแต่งงานยังไงก็ไม่รู้แฮะ  ^^ ========================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 22:10:36 ]

ความคิดเห็นที่ 49 I'm returning the warmth you've given me. ฉากนี้เริ่มปูอารมณ์คนดูให้เข้าสู่จุดสุดท้ายของเนื้อเรื่อง  เราได้เห็นสองคนนั่งคุยกันอยู่กลางวงกลมปริศนา  ความรู้สึกต่างๆ และเรื่องราวที่เคยกดเก็บไว้ในใจของอาริ  ค่อยๆ ถูกเล่าผ่านออกมาเรื่อยๆ  และเราก็รับรู้ถึงความรู้สึกของโจคัง  ว่ามีความสุขและก็มีความทุกข์พร้อมๆ กันเนื่องจากเขารู้ดีว่าเวลาของเธอคนนี้เริ่มเหลือน้อยลงทุกทีๆ แล้ว บทสนทนาช่วงนี้ ฟังดูอบอุ่นมากๆ  ลองมาอ่านแล้วจินตนาการไปพร้อมๆ กันนะครับ Are you cold? หนาวไหม No... It was really cold back then... The day you were looking for my lizard in the mud... ไม่หรอก  คราวก่อนนั้นมันหนาวกว่านี้อีก  วันที่นายมองหาเจ้าเพื่อนตัวน้อยของฉันในโคลนน่ะ Is this a little better? แล้วอย่างนี้ล่ะ  ดีขึ้นไหม (โจคังกระชับรอยสัมผัสระหว่างเขาและเธอให้แน่นขึ้น) Don't you know heat travels from high to low places? นายไม่รู้เหรอ  ความร้อนนะมันเคลื่อนตัวจากที่สูงลงไปสู่ที่ต่ำนะ My heat is being transferred to you. ตอนนี้ความร้อนของฉัน กำลังส่งผ่านไปถึงคุณอยู่ Am I warm? ตัวฉันอุ่นไหม You are. You're like a stove. อุ่นสิ  อุ่นยังกะเตาผิงเลยล่ะ You were really warm, too, when we were under my raincoat... It felt really nice... ตัวนายก็อุ่นเหมือนกันนะ  ตอนนั้น  ตอนที่เราอยู่ใต้เสื้อกันฝนด้วยกัน  ฉันรู้สึกดีมากๆ เลย I'm returning the warmth you've given me. ตอนนี้ฉันคืนความอบอุ่นที่นายเคยให้ฉันมากลับไปให้นายแล้วนะ ========================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 22:12:21 ]

ความคิดเห็นที่ 50 วงแหวนปริศนา, ล้อจักรยาน และการปั่นจักรยานเป็นวงกลม เราจะเห็นได้ว่าในฉากนี้มีสัญลักษณ์ที่เป็นวงกลมอยู่เต็มไปหมด  ผู้กำกับต้องการจะสื่ออะไรกับคนดูกันนะ  ผมเชื่อว่าเขากำลังพยายามจะสื่ออะไรบางอย่างออกมาแน่นอน  เพราะไม่งั้นคงไม่จับของหลายๆ อย่างมาใส่รวมกันแน่ๆ  โดยเฉพาะการเน้นย้ำให้คนดูรู้ว่าเขาจงใจสื่อสารออกมาด้วยการให้โจคังปั่นจักรยานรอบๆ ตัวอาริเป็นวงกลมเพื่อให้จุดที่เขาต้องการจะสื่อ ชัดเจนมากยิ่งขึ้น แล้วอย่างนั้นวงกลมที่ถูกหยิบยกมานี้ใช้เพื่อสื่อสารอะไรล่ะ วงกลมคือสัญลักษณ์แห่งความเป็นนิรันดร์ครับ  เพราะเมื่อเราเริ่มเดินเข้ามาสู่วงกลม  เราจะไม่พบกับจุดเริ่มต้น  หรือจุดสิ้นสุด  มันจะมีเส้นทางให้เราเดินต่อไปอย่างนั้นจนกว่าเราจะหมดแรงเดินไปเอง ก็คงไม่ต่างอะไรกับความรักที่โจคังมีให้กับอาริ  วินาทีแรกที่เขาได้พบเธอ วินาทีนั้นเขาก็พาตัวเขาเองเดินเข้าไปในวงกลมที่ชื่อความรักแล้ว  และเขาก็เลือกที่จะเดินอยู่ในนั้นเรื่อยมา  แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่  สิบปี ยี่สิบปี  แต่ผู้หญิงเพียงคนเดียวที่อยู่ในสายตาของเขา  ก็คืออาริเท่านั้น ระหว่างที่ปั่นจักรยานอยู่  เขาพยายามชวนเธอคุย  พยายามหัวเราะ  แต่ก็ปิดอารมณ์ภายในใจที่เศร้าสร้อยไม่ได้   จักรยานหยุดลงพร้อมกับคำพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นพร่าไปด้วยหยดน้ำตาระหว่างเขาและเธอ ... I love you ========================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 22:14:10 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ... จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 22:15:27 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ... “ I’m sorry ” ... คำพูดที่ออกมาจากปากของอารินั้นฟังดูเศร้าสร้อยเหลือเกิด  ฉากนี้เธอแสดงได้ดี  เราสัมผัสได้ถึงความอึดอัด  ความกดดัน  และความเสียใจที่เธอมีที่ไม่อาจจะสานต่อความรักที่โจคังมีให้กับเธอได้ต่อไป  นั่นเพราะเธอเองรับรู้ดีว่า  เวลาของเธอ  เหลือน้อยลงทุกทีแล้ว ก่อนนั้นเธอมักจะย้ำคำถามนี้กับโจคังอยู่เสมอ  คำถามที่เธอถามเขาว่าเขาจะยอมปล่อยให้เธอจากเขาไปไหม  คำถามนี้ถูกถามออกมาเพราะเธอต้องการให้การร่ำลาและระหว่างเธอและเขา  ในวันที่เธอไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้วนั้น  เป็นไปด้วยรอยยิ้ม  เธอไม่อยากให้ใครต้องเศร้าเสียใจเพราะเธอ  โดยเฉพาะกับโจคัง  ผู้ชายคนที่เธอรักมากกว่าใคร แต่พอถึงตอนนี้  นี่อาจจะเป็นครั้งแรก  ที่เธอรู้สึกว่าไม่อยากยอมรับความจริงที่ว่าเวลาของเธอบนโลกใบนี้กำลังจะหมดลงแล้ว What should I do with you, Jo-kang? คำถามนี้เธอไม่ได้ถามโจคัง  เธอถามหัวใจของเธอเอง  หัวใจที่กำลังปวดร้าวเพราะไม่ต้องการสูญเสียช่วงเวลาดีๆ ที่เธอและเขาควรจะมีร่วมกันไป  ถ้าคุณเป็นเธอคุณจะรู้สึกเศร้าแค่ไหน  ที่จะต้องพูดตอบตอนที่คุณรักของคุณ  บอกกับคุณว่า “ I love you”  ด้วยประโยคที่ว่า ... I’m sorry ... ประโยคนี้อาจจะพูดได้ไม่ยากนัก  หากคุณไม่ได้รู้สึกรักเขาคนนั้น  แต่กับเธอมันไม่ใช่  เธอรักเขาคนนี้มากพอๆ กันกับที่เขารักเธอ  แต่สุดท้ายเธอก็พูดอะไรไม่ได้มากไปกว่าคำพูดประโยคนี้ I'm so sorry ... ========================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 22:17:21 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ลำแสงปริศนา  ที่มาพร้อมกับคำถามมากมาย ฉากสะดุดอารมณ์แห่งปีฉากนี้โผล่ขึ้นมาแบบร้างไร้คำอธิบายใดๆ จากผู้กำกับ  และผมก็เชื่อว่าฉากนี้ทำให้หลายๆ คนที่กำลังอินอยู่กับการปูเนื้อหามานานนับชั่วโมงครึ่ง  ต่างพร้อมใจกันสะดุดอารมณ์พร้อมๆ กันตรงนี้  ด้วยคำถามที่น่าจะผลุดขึ้นมาบนหัวว่า ... ... “อะไรของมันวะนั่น” ... ก่อนที่จะเล่าเรื่องราวต่อ  ขอตีความที่มาของแสงปริศนานี้ก่อน  หลายๆ ท่านตีความไปหลายๆ แนว  บ้างก็บอกว่ามันคือสัญลักษณ์ที่ใช้เพื่อสื่อว่าเวลาของอาริกำลังจะหมดลงแล้ว  พูดง่ายๆ ว่ากำลังจะตายแล้วนั่นเอง  แต่เพราะอยากให้มันดูน่าสนใจเลยเลือกที่จะใช้วิธีนี้แทน บ้างก็ตีความว่านี่คือแสงจากเฮลิคอปเตอร์โรงพยาบาลที่มารับเธอไปรักษาตัวต่อ  อาจถูกเรียกมาจากเพื่อนหรือลุงของอาริเพราะเห็นว่าอาการของเธอเริ่มแย่ลง  (คงต้องใช้กล้องส่องทางไกลส่องนะ   เพราะไกลไม่น้อยเลยนะเนี่ย) บ้างก็บอกว่าชัดเจนเลย  อาริเป็นมนุษย์ต่างดาว  และแสงนั่นก็คือ UFO ที่มารับเธอกลับโลกของเธอไป หลายคำถาม  หลายคำอธิบาย  แต่ก็คงไม่มีใครให้คำตอบไปได้ดีกว่าผู้กำกับ  แล้วก็แย่ตรงที่ว่าเราก็ไม่รู้ว่าผู้กำกับเขาตอบว่ายังไงนี่สิ  สุดท้ายก็ต้องเดาๆ กันไป   ว่าฉากนี้ต้องการจะสื่ออะไรกันแน่ แล้วผมตีความว่าไงล่ะ ????   ผมตีความว่าอย่างนี้ครับ  หลายๆ ท่านที่อ่านบทวิเคราะห์หนังเรื่องนี้ของผมมาถึงตรงนี้  คงรู้ดีว่าหนังเรื่องนี้แบ่งโลกออกเป็นสองโลกหลักๆ คือโลกแห่งความฝันที่อาริมีชีวิตอยู่ภายใต้ชื่อที่ว่าอาริ  และเธอมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุขด้วยจินตนาการของเธอ  แน่นอนว่าทุกครั้งที่เธอพบกับโจคัง  เธอก็จะดึงเขาให้เข้ามาอยู่ในโลกใบนี้  ด้วยเรื่องเล่าจากจินตนาการของเธอ  ไม่ว่าจะเรื่องคำสาป  เรื่องผี  หรือเรื่องมนุษย์ต่างดาว   และเพราะโจคังรักเธอมาก  จึงทำให้เขาเชื่อในสิ่งที่เธอพูออยู่เสมอ  แม้ว่าจะไม่สนิทใจตามวันเวลาที่เขาโตขึ้นรับรู้อะไรมากขึ้น  แต่ก็ยังเชื่อ  และพร้อมที่อยู่บนโลกแห่งจินตนาการของเธอเสมอ โลกอีกใบหนึ่งคือโลกแห่งความเป็นจริง  โลกที่โหดร้ายและเธอก็ไม่เคยบอกให้โจคังได้รับรู้  หรือผ่านเข้ามาสัมผัสโลกใบนี้ของเธอ  จนกระทั่งวันหนึ่งโจคังวิ่งผ่านเข้ามาสัมผัสมันด้วยตัวเขาเอง แล้วสุดท้ายอย่างที่ผมบอกไป  หลังจากที่ออกมาจากโรงพยาบาล  คนทั้งคู่ต่างก็เดินทางไปสู่โลกอีกใบ  โลกที่มีเพียงแค่เขาและเธอเท่านั้นที่อยู่บนโลกใบนี้  โลกที่เต็มไปด้วยจินตนาการของอาริ  และมีโลกแห่งความจริงที่โหดร้ายผสมอยู่ในนั้น ดังนั้นแสงประหลาดที่เราเห็น  มันไม่ได้เกิดขึ้นในโลกแห่งความเป็นจริงครับ  เพราะนี่คือโลกแห่งจินตนาการระหว่างเขาและเธอ  มันคือสัญลักษณ์หนึ่งที่ใช้แทนช่วงเวลาสุดท้ายของอารินั่นเอง  และแสงนี้ก็คงมีเพียงแค่เขาและเธอเท่านั้นที่รับรู้  ดังนั้นฉากที่เกิดขึ้นหลังจากนี้  เป็นเพียงแค่ฉากในจินตนาการของโจคังและอาริเพียงเท่านั้น  และคนอื่นๆ เช่นเพื่อนและลุงของอาริ  ก็คงไม่อาจจะรับรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย ผิดถูกไม่รู้  แต่ผมเลือกที่จะเข้าใจเช่นนี้ครับ ===================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 22:19:24 ]

ความคิดเห็นที่ 54 เส้นแบ่งเส้นสุดท้ายระหว่างเขาและเธอ แสงจากหลอดไฟที่เคยนิ่งนวล  เริ่มเปลี่ยนเป็นกระพริบตามจังหวะ  ซึ่งก็คงถูกใช้เพื่อสื่อให้เห็นถึงเวลาของอาริที่เริ่มลดน้อยลงไป  แสงไฟที่ไม่ได้สว่างมากมายเท่าไหร่นัก  แต่อย่างน้อย  มันก็ไม่กระพริบถี่มากมายขนาดนี้ ลำแสงสีน้ำเงินทอดผ่านลงมาจากฟากฟ้า  เป็นสัญญาณให้เรารับรู้อย่างชัดเจนว่าเวลาของอาริกำลังจะหมดลง จากนั้นฉากนี้ก็คล้ายๆ กับเป็นฉากบอกลาของอาริ  เธอเคยบอกย้ำให้โจคังรับรู้อยู่เสมอว่า  เมื่อถึงเวลาที่ยานอวกาศมารับเธอ  เขาต้องปล่อยให้เธอจากไป  เพราะเธอไม่ใช่คนบนโลกใบนี้  และเขาต้องบอกลาเธอด้วยรอยยิ้ม  ไม่ใช่หยดน้ำตา แต่เมื่อถึงเวลาจริงๆ  มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะให้ลาจากกันด้วยรอยยิ้ม  และแน่นอนว่าตัวเธอเองก็ไม่ได้ยิ้ม ... ... เธอร้องไห้ ... นั่นคือเหตุผลที่เธอร้องขอให้เขาหันหลัง  อย่ามองดูเธอตอนเธอลาจากไป  เพราะถ้าเขาหันหลังกลับมา  เธออาจจะตัดใจไปอย่างสงบไม่ได้นั่นเอง  อาริเป็นคนที่ไม่อยากทำให้คนที่เธอรักหรือผูกผันต้องมีความทุกข์เพราะเธอ   ตลอดเวลาเราจะเห็นว่าเธอมักจะยิ้มให้กับคนรอบข้างเสมอ  ไม่ว่าจะกับเพื่อนสาวที่โรงพยาบาล  หรือกับหมอที่ทำผิดพลาดถ่ายเลือดผิดให้กับเธอ  เธอไม่เคยถือโทษโกรธเคืองคนเหล่านั้นเลย โดยเฉพาะกับโจคัง คนที่เธอรัก  เธอย่อมไม่ต้องการให้เขาต้องมาเสียใจเพราะการจากไปของเธอ   นั่นคือเหตุผลที่เธอไม่อยากเห็นใบหน้าของเขา  ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยเปื้อนของหยดน้ำตา  และเธอก็ไม่ต้องการให้เขาต้องเห็นใบหน้าในตอนที่เธอร้องไห้เช่นกัน ... If I leave, don't wait for me to come back. ประโยคธรรมดาประโยคนี้  ฟังแล้วเศร้าได้มากมายไม่น้อยเลยทีเดียว ==================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 22:20:30 ]

ความคิดเห็นที่ 55 I have to go. Goodbye... ประโยคด้านบนนั่นดึงให้โจคังตัดสินใจที่จะหันหลังกลับมา  เพราะรับรู้ดีว่า  การเอ่ยลาครั้งนี้  หมายความว่าเขาจะไม่ได้พบเธออีกแล้ว  แต่อาริก็สั่งห้ามไม่ให้เขาหันกลับมามองเธอ Don't look back! If you look at me, I won't be able to leave... ประโยคนี้ทำให้โจคังไม่สามารถหันหลังกลับไปได้  สุดท้ายเขาก็ทำได้แค่ยืนนิ่ง  ปล่อยให้อาริจากเขาไป  พร้อมกับแสงสุดท้ายที่ค่อยๆ เลือนลับหายไปพร้อมๆ กับเธอ ... คนที่เขารักมากที่สุด ... ======================================= จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 22:21:47 ]

ความคิดเห็นที่ 56 สุดท้ายแสงสีน้ำเงินนั้นก็ค่อยเลือนหายไป  พร้อมๆ กับความมืดที่เข้ามาแทนที่  แสงจากหลอดไฟที่เคยกระพริบอยู่ก่อนหน้านั้น  ก็มืดลงไปเช่นกัน ... ... อาริ จากเขาไปแล้ว ...  ตลอดกาล ... ======================================= จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 22:22:36 ]

ความคิดเห็นที่ 57 T_T เศร้าแทน จากคุณ : ::::อะกรูบี้ อะเหกริฟลอฟ:::: - [ 29 พ.ย. 49 22:23:00 ]

ความคิดเห็นที่ 58 Don't worry, Priest. I've got a plan. ฉากต่อมาถือเป็นฉากที่ใช้คลายปมที่เหลือ  ที่หนังยังตอบไม่หมด  ผู้กำกับเลือกวิธีคลายปมง่ายๆ และได้ผลดี  ด้วยการใส่ฉากย้อนหลังสั้นๆ ที่พาเราย้อนกลับไปสู่อดีตอีกครั้ง   ครั้งนี้เราได้พบกับสาวน้อยอาริในชุดกันฝนสีเหลืองสดใสอีกครั้ง  พร้อมกับคำอธิบายถึงสาเหตุที่เธอเลือกใส่เสื้อกันฝนสีเหลือง  และพกเจ้าจิ้งเหลนติดตัวไปโรงเรียนด้วย รอยยิ้มที่สดใสของอาริในวัยเยาว์นั้น  ทำเอาผมน้ำตาคลอได้ไม่ยากเลยในการดูรอบหลังๆ  ทั้งๆ ที่ตอนดูรอบแรก ไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่  คงเป็นเพราะอาการสะดุดกับฉาก UFO นั้นยังไม่จางหายเท่าไหร่มั้ง  ทำให้รายละเอียดต่างๆ หลังจากฉากนั้นดูเหมือนจะไม่เข้าหัวเท่าไหร่นัก แต่เมื่อดูซ้ำหลายๆ รอบ  ผมกลับรู้สึกว่า  พอตัดความสงสัยเรื่องฉาก UFO ลงไปได้  เนื้อหาช่วงหลังที่ถือเป็นช่วงคลี่คลายและส่งท้ายนั้น  ผู้กำกับทำได้ดีไม่น้อยเลยทีเดียว  ดูจบแล้วรู้สึกอิ่ม และอุ่นมากขึ้นกว่าการดูรอบแรกหลายเท่าตัวเลย ======================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 22:23:23 ]

ความคิดเห็นที่ 59 Ari, Jo-kang บทส่งท้ายของหนังเรื่องนี้พาเรากลับมาจากอดีตสู่เหตุการณ์หลังจากที่อาริจากไปแล้ว  เราพบว่าโจคังเลือกที่จะกลับมาทำงานที่ร้านอาหารญี่ปุ่นกับพ่อ  คงเพราะที่นี่สามารถเตือนย้ำให้เขานึกถึงอาริได้ง่าย  เพราะที่ร้านนี้ อาริเคยมายิ้ม  หัวเราะ  และมีความสุขพร้อมๆ กันกับเขา  และที่สำคัญ  อาริรักอาหารญี่ปุ่น บทส่งท้ายไม่มีอะไรมากนัก  มีเพียงแค่บทพูดของโจคังที่มีถึงอาริ  ผมไม่รู้ว่าบทแปลภาษาไทย  หรือบทพากย์เป็นอย่างไร  แต่สำหรับ Sub Eng ที่ผมดูนั้น  บทตรงนี้สื่ออะไรได้มากมายเหลือเกิน  และสามารถทำให้เรารับรู้ว่า  ถึงแม้อาริจะจากไปแล้ว  แต่สำหรับโจคัง  อาริยังคงอยู่ในหัวใจเขาเสมอ  และคงไม่มีใครที่จะพาให้เขาหลงเดินเข้าไปสู่วงกลมอีกหนึ่งวงได้อีกแล้ว หนังเรื่องนี้จบลงพร้อมกับคำพูดประโยคหนึ่งตอนต้นเรื่องที่ดังย้อนเข้ามาในความรู้สึกของผม  คำถามที่โจคังถามพ่อในตอนนั้น  ตอนนี้ผมเชื่อว่าเขาเอง  สามารถตอบคำถามนั้นได้อย่างชัดเจนแล้ว  ด้วยตัวเขาเอง ... What's a pure love? It's when you love one person for the rest of your life. ======================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 22:24:59 ]

ความคิดเห็นที่ 60 ขอปิดท้ายหนังเรื่องนี้ด้วยคำพูดในช่วงบทส่งท้ายของหนังเรื่องนี้ในเวอร์ชั่นภาษาอังกฤษให้พื่อนๆ ได้อ่านกัน  แล้วผมก็ขออนุญาตแปลเป็นภาษาไทย  เผื่อจะทำให้เข้าใจได้ง่ายขึ้น  ^^ Ari, with her yellow raincoat and white lies,,, อาริ... เจ้าของเสื้อกันฝนสีเหลือง And me, who believed every word she ever said,,, และผม... คนที่เชื่อในทุกคำพูดของเธอ People might not believe it, but she was from outer space, คนอื่นๆ อาจจะไม่เชื่อ  แต่จริง ๆ แล้วเธอมาจากต่างดาวนะ And she's gone back to her hometown, แล้วตอนนี้  เธอก็แค่กลับไปยังบ้านเกิดของเธอเพียงเท่านั้น ======================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 22:25:38 ]

ความคิดเห็นที่ 61 Whenever I'm feeling particularly blue,,, เมื่อไหร่ก็ตามที่ผมรู้สึกเหงาๆ หรือเศร้าซึม I look at the empty table reserved for her, ผมมักจะมองไปยังโต๊ะตัวนั้นที่ถูกจองไว้สำหรับเธอ When I do, I am reminded of her pretty smile, และทุกครั้ง...  ผมจะคิดถึงรอยยิ้มที่อ่อนหวานของเธอ Love is remembrance, ความรัก ... คือ ความทรงจำที่งดงาม ... ========================================= แก้ไขเมื่อ 03 ธ.ค. 49 02:27:51 จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 22:26:40 ]

ความคิดเห็นที่ 62 Even though she is gone, my heart still remembers her, แม้ว่าตอนนี้เธอจะจากผมไปแล้ว  แต่ทุกส่วนในหัวใจของผมก็ยังคงจดจำเธอได้อย่างแม่นยำ Sometimes, I open up my chest of memories, บางครั้ง ผมเปิดผ่านเข้าไปยังความทรงจำของผม hoping to keep them locked in my heart forever, และหวังว่ามันจะยังฝังแน่นอยู่ในหัวใจไปเช่นนี้ ... ตราบกาลนิรันดร์... ========================================= จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 22:27:12 ]

ความคิดเห็นที่ 63 I can feel it, ผมรู้สึกถึงมันได้ I feel the rush of emotions ผมสัมผัสได้ถึงความรู้สึกมากมายภายในใจ I felt when I first saw her,,, ผมสัมผัสได้ถึงความรู้สึกในวันแรกที่ผมได้พบกับเธอ Ari must have sent me a sign, อาริคงจะส่งสัญญาณอะไรมาให้ผมสักอย่างแล้วตอนนี้ I have to send one back, ผมคงต้องส่งสัญญาณนั้นกลับไปถึงเธอบ้างแล้ว.... ======================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 22:27:58 ]

ความคิดเห็นที่ 64 รักหนังเรื่องนี้มากขึ้นไปอีก เพราะกระทู้นี้แหล่ะค่ะ U_U ยอมรับว่า  ดูไม่ดีเอง บางอันแปลไม่ออก เลยไม่เข้าใจ ทีแรกคิดว่าหนังมัน งงๆ ตอนท้ายๆ แต่ก็แอบคิดเอาเองว่าเป็นการสื่อว่านากเอกกลับไปยังที่ที่ตัวเองมาแล้ว (ตายแล้ว) แต่ให้ออกมาในมุมที่สวยงาม มุมที่ยังอยู่ในความทรงจำของอีกฝ่ายเสมอ พอมาอ่าน ยิ่งอ่าน ยิ่งเห็นภาพประกอบ เห็นถึงความพยายามของ จขกท เอ๊ย ไม่ใช่ 555 นั่นแหล่ะ เลยทำให้รู้สึกว่าหนังเรื่องนี้มีอะไรมากกว่าที่เห็นเยอะเลยทีเดียว จากคุณ : -‘•[I]dentity•’-[22] - [ 29 พ.ย. 49 22:31:22 ]

ความคิดเห็นที่ 65 ขอบคุณนะคะสำหรับภาพสวยๆ คำบรรยายซึ้งๆ ดูแบบผ่านๆ มาหลายรอบแล้วไม่จบซักที คราวนี้จะกลับไปตั้งใจดูใหม่ค่ะ จากคุณ : เด็กมาร์ค - [ 29 พ.ย. 49 22:36:21 ]

ความคิดเห็นที่ 66 วิเคราะห์ภาพรวมและประเด็นที่หนังต้องการนำเสนอ ประเด็นหลัก หนังเรื่องนี้หยิบประเด็นเรื่องมุมมองที่แตกต่างของคนขึ้นมานำเสนอ  โดยใช้ตัวละครที่ชื่ออาริ  เป็นตัวแทนของคนที่ติดเชื้อ HIV ซึ่งมักจะถูกคนรอบข้างรวมถึงสังคมส่วนใหญ่รังเกียจ  ราวกับว่าอยู่กันคนละโลก   จุดที่น่าสนใจคือการที่ผู้กำกับกล้าที่จะหยิบเอาสัตว์เลี้อยคลานขึ้นมาเทียบกับคนที่ติดเชื้อ  โดยจุดประสงค์หลักที่เลือกใช้สิ่งนี้เป็นสัญลักษณ์คือ  เพื่อเน้นย้ำในจุดหลักที่หนังเรื่องนี้ต้องการนำเสนอ  นั่นคือ มุมมองที่แตกต่างของกลุ่มคน คนกลุ่มหนึ่ง อาจจะมองว่านี่คือการเอาคนติดเชื้อมาประนามว่าน่าเกลียดน่ากลัวราวกับสัตว์เลื้อยคลาน  ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่สมควรทำ   อันนี้คือมุมมองของคนที่มักจะมองทุกอย่างในมิติเดียว  ไม่มองลึกลงไปกว่านั้น คนอีกกลุ่ม  โดยเฉพาะคนที่ดูหนังเรื่องนี้แล้ว  จะรับรู้มุมมองที่ผู้กำกับต้องการนำเสนอ  ผ่านคำพูดของหนูอาริในเรื่องนั้นแล้ว  คำพูดทุกคำในฉากที่อาริยกเหตุผลขึ้นมาคุยกับครูนั้น  ล้วนแล้วแต่สะท้อนเบื้องลึกของความรู้สึกของคนที่ติดเชื้อได้อย่างดีเยี่ยม คนกลุ่มที่ติดเชื้อ  ไม่ใช่กลุ่มคนที่น่ารังเกียจ  แต่เป็นเพราะคนส่วนใหญ่มีอคติว่าคนติดเชื้อน่าเกลียดน่ากลัว  ทั้งๆ ที่คนกลุ่มนี้คือกลุ่มคนที่ควรจะเป็นคนหวาดกลัวคนปกติมากกว่า  เพราะพวกเราที่เป็นคนปกตินี่แหละ  ที่สามารถส่งผ่านเชื้อโรคบางตัวไปให้กับคนติดเชื้อได้   เพราะอะไร  เพราะคนที่ติดเชื้อ HIV นั้นมีภูมิต้านทานที่ต่ำ  และเชื้อโรคที่ไม่ได้ทำอันตรายใดๆ ให้กับคนธรรมดา  อาจจะทำให้อาการของเขาเหล่านั้นทรุดหนักลงได้เช่นกัน ไม่ต่างอะไรกับสัตว์เลี้อยคลาน  ที่ไม่สามารถทำอันตรายใดๆ ให้กับมนุษย์ได้  หากว่ามนุษย์ไม่มายุ่งกับมันจริงๆ จังๆ  และมันก็เป็นฝ่ายที่กลัวมนุษย์มากกว่าที่มนุษย์กลัวมันซะอีก หากใครยังไม่เข้าใจก็ลองย้อนกลับไปดูฉากที่อาริพูดกับครูให้ชัดเจนอีกที  ฉากนี้คือการสื่อสารที่ตรงมากที่สุดแล้วในประเด็นหลักประเด็นนี้ ประเด็นรอง ในส่วนของเนื้อหาอื่นๆ นั้น  ก็มีสอดแทรกอยู่หลายเรื่อง  แน่นอนว่าความรักถูกหยิบยกขึ้นมาเป็นน้ำเชื่อมในการโยงประเด็นต่างๆ เข้าด้วยกัน หลายๆ คนอาจจะถามว่า  ทำไมพระเอกถึงได้รักนางเอกได้มากมายขนาดนั้น  ทั้งๆ ที่ทั้งคู่มีเวลาได้อยู่ด้วยกันไม่นาน  อยู่กันแป๊ปๆ  เดี๋ยวก็แยกกัน  แล้วก็ไม่ได้ติดต่อกันนานแสนนาน  แล้วอย่างนี้จะยังรักกันได้อีกเหรอ คำตอบของคำถามนี้  ตัวหนังไม่ได้อธิบายไว้  เนื่องด้วยผู้กำกับไม่ได้ให้ความสำคัญตรงจุดนี้สักเท่าไหร่  แต่จุดสำคัญที่ผู้กำกับต้องการสื่อสาร  และเลือกที่จะสื่อผ่านให้กับคนดูได้รับรู้คือ   ... ความรู้สึกรักที่เกิดขึ้นระหว่างโจคังกับอารินั้น  มันมีอยู่จริง .... ซึ่งตรงนี้หากถ่ายทอดได้ดี  คนดูจะไม่ค่อยตั้งคำถามในใจหรอก  ว่าสองคนนี้มันไปทันรักกันตอนไหน หลายต่อหลายฉากที่เราเห็นทั้งคู่ยิ้ม  หัวเราะ  มีความสุข  ในทุกฉากเหล่านั้น  บ่อยครั้งที่ไม่มีบทพูดใดๆ ที่แสดงให้เห็นว่าคนทั้งคู่รักกันมากมายเพียงใด  แต่สิ่งที่เราสัมผัสได้คือความรักที่คนทั้งคู่มีให้กันนั้น  มันมีอยู่จริง  และเราก็รับรู้ได้ว่าคนทั้งคู่รักกัน แค่นั้นก็น่าจะใช้แทนเหตุผลได้แล้ว  ว่าทำไมแม้ว่าวันเวลาจะผ่านเลยไปนานแค่ไหน  ทำไมความรักของทั้งคู่ถึงไม่ได้ลดน้อยลงเลยแม้แต่น้อย แต่ถ้าถามผมว่าอะไรเป็นจุดที่ทำให้โจคังรักฝังใจกับอาริมากมายขนาดนี้ ผมก็คงตอบได้ว่า  คงเพราะอาริคือความรักครั้งแรกของโจคัง  และเป็นรักแบบรักแรกพบด้วย  ที่สำคัญคือทั้งคู่ต้องแยกจากกัน  ในขณะที่ต่างฝ่ายต่างก็ยังรู้สึกดีๆ ให้แก่กันอย่างมากมาย  ตรงนี้น่าจะเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ความรักครั้งนี้  ฝังใจโจคังได้อย่างมากมายเหลือเกิน จำเป็นมากไหน  ที่ว่าความรักจะเกิดขึ้นได้  เพียงเพราะว่าสองฝ่ายได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันนานๆ   ส่วนตัวผมเชื่อว่าไม่จำเป็น  เพราะความรักไม่ใช่คณิตศาสตร์ที่สามารถกลั่นออกมาเป็นสมการได้ว่า ความรัก & ความผูกผัน = ระยะเวลาที่คบหาดูใจ ซึ่งมันอาจจะใช้ได้สำหรับบางคู่  แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าทุกคู่ต้องเป็นเช่นนั้น  ความรักมีทางเดินของมันเอง  และเมื่อไหร่ก็ตามที่คุณและคนที่คุณรัก  เริ่มก้าวเดินลงไปบนเส้นทางนั้น  คุณก็จะเดินอยู่ด้วยกันอย่างนั้น  จนกว่าฝ่ายหนึ่งฝ่ายใด  จะเลือกที่จะหยุดเดิน  และก็ไม่จำเป็นด้วยว่าบนเส้นทางสายนี้  คุณจะต้องเดินเคียงข้างกันเสมอไป นี่คือสิ่งที่ผมเข้าใจในประเด็นของความรักที่หนังเรื่องนี้ต้องการนำเสนอ  และเช่นเดียวกันกับที่ผมบอกมา  มันอาจจะไม่ใช่สิ่งที่ถูกตามที่ผู้กำกับต้องการสื่อสาร  แต่นี่คือสิ่งที่ผมรับรู้และเข้าใจ  ส่วนคนอื่นๆ จะรู้สึกอย่างไร  มีความเห็นแง่ไหน  ก็ขึ้นอยู่กับการตีความของคุณเอง สำหรับผม  ผมไม่มีคำถามเลย  ว่าทำไมทั้งคู่ถึงรักกันได้  ผมรู้แค่ว่าเขาทั้งคู่เลือกที่จะเดินบนเส้นทางนี้ไปด้วยกัน  จนแม้ว่าฝ่ายหนึ่งจะห่างหายไปไกลแสนไกล  แต่คนอีกคนก็ยังเลือกที่จะเดินอยู่บนเส้นทางนั้น  ... เช่นเคย ... ความรักที่ทั้งคู่มีให้กันที่ผมสัมผัสได้นั้น  ไม่ทำให้ผมสงสัยเลย  ว่าทั้งคู่ไปทันรักกันตอนไหน  แล้วรักกันได้มากมายขนาดนี้ได้อย่างไร  เพราะสำหรับผม  ผมรู้เพียงแค่ว่า  สองคนนี้รักกัน ... แค่นี้ก็มากพอแล้ว ... ======================================= จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 23:03:25 ]

ความคิดเห็นที่ 67 สัญลักษณ์ที่แทรกในหนัง หนังเรื่องนี้มีสัญลักษณ์ที่แทรกเอาไว้เยอะมาก  และผมก็พยายามอธิบายตามที่ผมมองเห็นและพอตีความได้ให้รับรู้ไปแล้วระหว่างที่เล่าเรื่อง  บางคนอาจจะถามว่า  สัญลักษณ์ที่ผมตีความเนี่ย  คิดมากไปเองหรือเปล่า  มันอาจจะแค่บังเอิญก็ได้มั้ง   ตรงนี้ผมขอตอบว่า มันต่างกันนะครับ  ระหว่างการหยิบอะไรสักอย่างที่ไม่ได้ถูกเตรียมไว้  แล้วเอามาอธิบายเหตุผลแทรกเข้าไปทีหลัง  กับการหยิบอะไรที่มันมีอยู่ในนั้นเพื่อสื่อสารบางอย่างกับคนดูแล้ว  เพื่อเอามาอธิบายความหมายที่แทรกไว้  ตรงนี้ความสมจริงสมจังมันจะต่างกัน เหมือนกับที่อาจารย์ศิลปะเจออยู่บ่อยๆ แหละครับ  ที่นักเรียนจะทำอะไรก็ไม่รู้  สักแต่ว่าทำมาก่อนให้เสร็จเป็นชิ้น  แล้วพอเสร็จแล้วค่อยหาเรื่องราว เหตุผลมาอธิบายงานชิ้นนั้นของตัวเอง  ว่าเป็นอย่างไร การทำงานแบบไม่ได้เป็นไปตามขั้นตอนที่แท้จริง  มันจะมีจุดบอดให้ซักแย้งได้ง่าย  ซึ่งตรงนี้ก็ไม่แปลกอะไรที่อาจารย์จะรู้ได้ไม่ยากนัก  ว่าไอ้นักเรียนคนนี้มันมั่ว ====================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 23:05:23 ]

ความคิดเห็นที่ 68 ไม่เคยดูหนังอะ แต่ น้ำตาซึมเลยครับ จากคุณ : The Darktemplar (The Darktemplar) - [ 29 พ.ย. 49 23:23:04 ]

ความคิดเห็นที่ 69 แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เศร้าง่ะ จากคุณ : The Darktemplar - [ 29 พ.ย. 49 23:25:06 ]

ความคิดเห็นที่ 70 จุดเด่นของหนังเรื่องนี้ จุดที่ทำให้ผมชอบในหนังเรื่องนี้คือบทสนทนาในหนัง  ทำได้สวยงาม  แม้ว่าเนื้อหาบางส่วนอาจจะผิดเพี้ยนไป  เนื่องจากการแปลจากภาษาหนึ่งไปยังอีกภาษาหนึ่ง  แต่สำหรับผม  ผมยังรู้สึกว่าบทหนังมันคมอยู่ดี  หลายครั้งหนังเลือกที่จะใช้อารมณ์ของนักแสดงถ่ายทอด  และบางครั้งก็เลือกใช้บทพูดถ่ายทอด   ส่วนตัวบทพูดของหนังเรื่องนี้มันดูแล้วรู้สึกว่าเป็นธรรมชาติ  ช่วงบทที่ซึ้งๆ ก็ไม่มีคำรำพึงรำพันอะไรที่ออกแนวนิยายมากนัก  มีแค่คำพูดธรรมดาแต่กลับฟังดูซึ้งได้  เพราะหนังถูกปูอารมณ์มาดี  ตัวอย่างที่ชัดเจนมากที่สุดก็คือฉากเชือกผูกรองเท้านั่นแหละ  ฉากนั้นลองย้อนกลับไปอ่านบทพูดดูสิครับ  ไม่มีอะไรเลย  เป็นประโยคธรรมดา  แต่ที่ทำให้เราอินได้มากมายขนาดนั้น  เป็นเพราะการปูอารมณ์ที่ส่งมาให้เรารับรู้เรื่อยๆ ว่าพระเอกคิดถึงนางเอกมากมายเพียงใด  แล้วกลัวแค่ไหนที่จะสูญเสียเธอไปอีกครั้ง   อารมณ์ที่ถูกปูมา  เมื่อทุกอย่างมาพร้อมกันอย่างถูกที่ถูกทาง  ความรู้สึกอินมันก็ตามมาง่ายๆ เช่นกัน  ผมยกให้ฉากนี้เป็นฉากที่ดีที่สุดของหนังเรื่องนี้เลย จุดเด่นอีกจุดคือการเล่นกับโทนสีของหนัง  ในทุกช่วงของหนัง  จะถูกแบ่งโทนสีออกเป็นหลายๆ โทน  ตามแต่ว่าอารมณ์ของหนังขณะนั้นต้องการสื่ออะไร ในช่วงต้น  หนังเลือกใช้โทนสีสดใส  และโทนสีที่เน้นหนักคือสีเหลือง  เพื่อเน้นย้ำให้นึกถึงอาริ  และสื่อให้เห็นถึงอารมณ์สนใสของตัวละครในช่วงนั้น   ในช่วงที่ต้องการสื่ออารมณ์เศร้า  เราจะเห็นว่าโทนสีเปลี่ยนไปจากปกติ  ที่เห็นชัดเจนคือช่วงที่ย้อนความหลังของอาริ  หนังจะออกโทนสีเหลืองตุ่นๆ  แต่ยังเป็นโทนสีที่แสดงให้รับรู้ถึงความหม่นหมองได้เช่นกัน  ที่เลือกโทนสีอิงสีเหลือง  ก็คงเพราะสื่อถึงตัวอารินั่นเอง  แต่ไม่ใช่ในแง่สดใสเช่นเคย จุดเด่นที่นอกเหนือจากนั้นก็คือความสามารถในการถ่ายทอดอารมณ์ผ่านทางสีหน้า และท่าทาง  ของทั้งพระเอกและนางเอก  ที่ทำได้ดีมากเหลือเกิน  ตอนเขาทั้งคู่มีความสุข  เราก็รู้สึกสุขไปด้วยกันกับเขา  ตอนที่ทั้งคู่หัวเราะสดใสร่าเริง  เราก็พลอยสบายใจไปกับเขา  แต่พอถึงฉากที่ทั้งคู่แสดงอารมณ์เศร้า  เราก็เศร้าตามเขาไปได้เช่นกัน  แม้ว่าบ่อยครั้งที่จะไม่มีบทพูดมาคอยบิ้วอารมณ์ให้เรารู้สึกคล้อยตามก็ตามที  ตรงนี้หากดาราที่เลือกมาแสดงสื่อได้ไม่ดี  หนังก็คงไม่มีเสน่ห์มากมายขนาดนี้ =========================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 23:26:25 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ขอบคุณค่ะ จากคุณ : นา - [ 29 พ.ย. 49 23:28:29 A:58.9.162.198 X: TicketID:128223 ]

ความคิดเห็นที่ 72 จุดด้อยของหนังเรื่องนี้ จุดด้อยหลักคือการที่ผู้กำกับเลือกจะสื่อสารกับคนดู  ด้วยมุมมองที่ยากต่อการเข้าถึง  ด้วยสมมติฐานว่าคนดูจะเข้าใจตามที่เขาคิด  ซึ่งสมมติฐานตรงนี้ผิดมากพอสมควร  เพราะหลายต่อหลายฉากที่ผู้กำกับตั้งใจจะสื่อนั้น  หลายคนไม่สามารถรับสารนั้นได้  และกลายเป็นความสงสัยทำให้เมื่อผู้รับสารไม่สามารถเข้าใจ  มันก็กลายเป็นการสร้างปมความสงสัยโดยไม่จำเป็นให้กับตัวหนัง จุดพลาดหลักก็คือการเลือกใช้ UFO มาถ่ายทอดช่วงสุดท้ายของชีวิตอารินั่นเอง  แม้ว่าฉากนี้จะเหมือนทางออกที่สวยงาม และไม่ซ้ำใครในการแสดงการตายของอาริในมุมมองที่แตกต่างไป  แต่ปัญหาคือการสื่อสารโดยไม่มีคำอธิบายใดๆ ต่อท้ายทำให้คนดูงง  และรู้สึกติดลบกับตัวหนังทันที   เชื่อว่าหลายคนก็คงอารมณ์สะดุดกับฉากนี้แทบทั้งนั้น  เพราะไม่เข้าใจว่าผู้กำกับต้องการจะสื่ออะไรออกมา หากเลือกสื่อสารในแนวอื่น  ให้เข้าใจได้ง่ายกว่านี้  ก็น่าจะดีกว่า  และไม่ทำให้อารมณ์คนดูสะดุดสักเท่าไหร่นัก  เพราะส่วนตัวคิดว่าฉากก่อนหน้าที่ปูอารมณ์คนดูมานั้นทำได้ค่อนข้างดี  หากไม่สะดุดเสียก่อน  รับรองว่าต้องมีคนชอบหนังเรื่องนี้มากกว่านี้อีกเยอะเลย ถามว่าอะไรทำให้คิดว่าผู้กำกับชอบสื่อสารแบบแปลกๆ  ก็ตอบได้ง่ายๆ ว่าลองมองฉากเหล่านี้สิ ฉากย้อนความหลัง  แทนที่จะใช้เทคนิค Fade ภาพเหมือนทั่วๆ ไป  แล้วแสดงฉากในอดีตด้วยภาพขาวดำ  แต่ผู้กำกับคนนี้กลับเลือกจะใช้หยดน้ำฝน  และภาพสะท้อนบนผืนน้ำ  เพื่อใช้ตัดไปมาระหว่างอดีตกับปัจจุบัน  ซึ่งตรงนี้ถือว่าทำได้ดี  และสวยงามไม่น้อยเลย หรือฉากที่ดึงเราเข้าไปสู่จุดคลี่คลายหลังจากผ่านฉาก UFO ไปแล้ว  เราก็พบว่าผู้กำกับเลือกใช้ประตูโผล่ขึ้นมา  เพื่อสื่อสารว่าเป็นการเปิดประตูย้อนเข้าไปสู่เรื่องราวในอดีต  เป็นต้น ทางเลือกใหม่ๆ เหล่านี้ก็ถือว่าทำได้ดี  แต่ทางเลือกที่จะสื่อสารความตายของอารินั้น  กลับทำได้ไม่ดีเลย  เพราะคนดูส่วนใหญ่เข้าไม่ถึง  และไม่เข้าใจ  ผลที่ตามมาคือ  อารมณ์ที่เคยซึ้งๆ ที่ถูกปูมาต่อหน้า  กระเด็นกระดอนหายไปหมด  พร้อมกับความสงสัยว่าตกลงมันเอายังไงของมัน  -*- เพราะฉะนั้นหากผู้กำกับสามารถหาจุดกึ่งกลางในการสื่อสารกับคนดูได้ดีกว่านี้  ทำให้ดูมีชั้นเชิง  แต่ในขณะเดียวกันก็เข้าถึงและเข้าใจได้ง่าย  จะทำให้ตัวหนังลื่นและไม่สะดุดอย่างที่หนังเรื่องนี้เป็นอยู่ อีกจุดอาจจะเป็นในส่วนของการไม่เฉลยปมทุกปมที่ฝากไว้ในหนัง  คงเพราะผู้กำกับต้องการให้คนดูเอาไปคิดต่อกันเอง  ซึ่งถือเป็นเทคนิคที่หนังเกาหลีนิยมใช้  ประหนึ่งว่าฝากไว้ให้กลายเป็น talk of the town  คนสงสัยเยอะๆ จะได้มีคนสนใจอยากรู้เยอะๆ   แต่ปัญหาคือปมที่หนังเรื่องนี้ทิ้งไว้  ดันเป็นปมสำคัญอย่างที่ว่า  ไอ้ UFO มันต้องการจะสื่ออะไร  ตรงนี้เลยทำให้หนังเรื่องนี้มีปัญหา  และไม่ประสบความสำเร็จเหมือนหนังเรื่องอื่น ตัวอย่างหนังที่ถือเป็นต้นแบบของการทิ้งปมเล็กๆ ให้คนดูเอาไปคิดต่อเอาเอง  หรือเอาไปเป็น Talk of the town ได้ดีที่สุดก็ขอยกตัวอย่างหนังเรื่อง My sassy girl ครับ  หนังเรื่องนี้มีปมย่อยเยอะแยะมากมายฝากไว้ในหนัง  และทำให้คนเอามาซักถามกันต่อหลังหนังจบมากมาย  และเป็นผลให้คนดูส่วนใหญ่กลับเข้าไปดูหนังซ้ำกันหลายรอบ  เพราะอยากตามเก็บปมเหล่านั้นให้หมดนั่นเอง  เช่นประเด็น UFO, คนแฝดทั้ง 5 อะไรทำนองนี้  จะเห็นได้ว่าเป็นปมเล็กๆ น้อยๆ ที่ไม่สำคัญกับเนื้อเรื่องหลักมากนัก  แต่ก็เป็นปมที่น่าสนใจค้นหา =========================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 23:35:30 ]

ความคิดเห็นที่ 73 สุดท้ายก็อยากเห็นหนังไทยที่ใส่ใจกับการทำแบบหนังเรื่องนี้บ้าง  ใส่ใจในรายละเอียด  ใส่ใจเรื่องชั้นเชิงในการนำเสนอ  ไม่ใช่พอจบซีนหนึ่ง  ก็ตัดฉับๆ  ไม่มีแม้กระทั้งการ Fade ฉากให้กลื่นกันไม่ให้อารมณ์คนดูสะดุด  (พี่ไทยส่วนใหญ่ตัดฉับๆ ทั้งนั้น) หรือเรื่องโทนสี  ที่ถือเป็นเทคนิคการสื่ออารมณ์ของหนังช่วงนั้น  ที่น่าเอามาใช้  อันนี้ไม่ใช่ว่าผู้กำกับไทยไม่รู้นะ  มันเป็นเรื่อง Basic มากๆ  แต่ส่วนใหญ่ที่ไม่ค่อยทำกัน  เพราะเห็นว่ามันเสียเวลา  หลายครั้งที่เราจะเห็นหนังไทยที่โทนสีเดียวกันตลอดเรื่อง  ประมาณว่าถ่ายมายังไง  แสงจริงเป็นยังไง  พี่ไทยก็ปล่อยให้มันเป็นอย่างนั้นทั้งเรื่อง หนังไทยที่ผมดูแล้วค่อนข้างจะใส่ใจกับเรื่องรายละเอียดเหล่านี้  ที่ดีๆ ก็จะเห็นของ GTH ครับ  อย่างหนังเรื่อง Seasons Change เนี่ย  ถือว่าเป็นหนังที่ทำได้ปราณีตมากๆ เรื่องหนึ่งเลย  หากเทียบด้วยมาตรฐานการทำหนังไทย ก็เลยอยากให้ผู้กำกับใส่ใจกับรายละเอียดพวกนี้บ้าง  เพราะมันทำให้หนังของคุณดูมีระดับ  และดูแตกต่างมากขึ้นนั่นแหละ   หนังที่ตั้งใจทำมาดีๆ  ให้ความสำคัญกับทุกรายละเอียด  ยังไงมันก็ทำเงินได้ครับ  เพราะคนดูสัมผัสได้ถึงความตั้งใจของคุณนั่นเอง สุดท้ายขอขอบคุณคุณ ลูกอีสาน ที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาจุดประเด็นให้ผมเขียนบทวิเคราะห์ที่ยาวแสนยาวกระทู้นี้ขึ้นมา http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A4902379/A4902379.html เพราะบอกตามตรงว่าหากไม่มีกระทู้นี้  ผมก็คงไม่คิดจะเขียนหรอก  เพราะถ้าผมเขียนทีก็ออกมาอย่างนี้แหละครับ  ยาวจนไม่รู้จะมีคนอ่านไหม  แฮ่... ใครมีข้อสงสัยอะไร  หรืออยากต่อยอดทางความคิดจุดไหน  ก็ฝากความเห็นทิ้งท้ายได้เลยครับ ที่สำคัญสำหรับคนที่เคยดูเรื่องนี้ไปแล้ว  ไม่คิดจะลองหยิบหนังเรื่องนี้มาดูซ้ำอีกสักรอบเหรอครับ  ผมรับรองว่าคุณจะประทับใจมากขึ้นกว่าเดิมอีกหลายเท่าตัวแน่ๆ   จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 49 23:44:30 ]

ความคิดเห็นที่ 74 อ่านไม่จบคับ แหะแหะ แต่ได้ไปอ่านในกระทู้ก่อนหน้านั้นแล้ว เรื่องนี้ผมดู สองรอบคับ รอบแรก ดูไปอมยิ้มไป มาอารมณ์เสีย เอาตอนสุดท้าย พอดูจบ  บ่นกับเพื่อนใหญ่เลย  ว่าดูไม่รู้เรื่อง แต่พอกลับไปดูใหม่อีกรอบ ชอบมากเลยคับ   ถึงจะไม่ได้คิดอย่างลึกซึ้งเหมือนเจ้าของกระทู้  (เก่งมากคับ นับถือ) แต่สัมผัสได้ ถึงความรักของคนทั้งสอง -------------------------------------------------- เป็นคนดูหนังสองรอบอ่ะคับ รอบแรก ไปดูแบบคนดูหนังทั่วๆไป แต่พอรอบสอง เข้าไปดูแบบเก็บรายละเอียด เพราะด้วยความที่รู้มาบ้างแล้ว  ก็ทำให้หนังสนุกไปอีกแบบ จุดเล็กๆ ฉากเล็กๆ ที่ไม่สำคัญ  มันจะมีความหมายขึ้นเยอะเลยคับ จากคุณ : # I-BiCK # - [ 30 พ.ย. 49 00:27:54 ]

ความคิดเห็นที่ 75 เข้ามาบอกว่า อ่านตั้งแต่ต้นจนจบค่ะ ขอบคุณ คุณ Mr. Forever  มากๆ ที่ทำให้เข้าใจหนังเรื่องนี้มากขึ้น (เยอะเลย)   ตอนดูจบครั้งแรก .. ความรู้สึกแทบจะติดลบแน่ะ - - แบบ อารายของมัน(วะ)  นั่นล่ะค่ะ แต่พอได้อ่านที่เขียนๆมาทั้งหมด มันกลายเป็นคนละฟีลเลย ลึกซึ้ง จนเราคิดไปไม่ถึงเลยล่ะ เดี๋ยวจะไปหาหนังเรื่องนี้มาดูอีกรอบ .. คราวนี้ได้อินกันแน่ๆ 55 ขอบคุณอีกรอบนะคะ สำหรับบทวิจารณ์ดีๆ ชิ้นนี้ ^^ จากคุณ : Amore_AK* - [ 30 พ.ย. 49 01:08:49 ]

ความคิดเห็นที่ 76 ประทับใจกระทู้นี้  ขอบคุณ จขกท. ค่ะ   อ่านทุกตัวอักษร  ยังไม่ได้ดูหนังเลย  บอกตรงๆ ว่าไม่ได้ชอบแนวนี้เท่าไหร่  แต่พออ่านแล้ว  ชอบคำพูดของโจคังหลังจากที่อาริตายไปแล้วมาก   ความรักคือความทรงจำที่ดี   ขอบคุณค่ะ จากคุณ : %pOp~ - [ 30 พ.ย. 49 02:30:08 ]

ความคิดเห็นที่ 77 ขอบคุณค่ะ   จะกลับไปดูเพื่อรับรู้สิ่งที่ในหนัง สื่อออกมาอีกครั้งค่ะ ^^ คราวนี้คงดูด้วยความ อบอุ่น และ อิ่มเอม ค่ะ จากคุณ : monkeylink - [ 30 พ.ย. 49 03:21:08 ]

ความคิดเห็นที่ 78 ขอชื่นชมค่ะ มาอ่านและคิดตาม จากคุณ : BrowNie - [ 30 พ.ย. 49 10:29:46 ]

ความคิดเห็นที่ 79 ขอบคุณที่เขียนบทความดีๆให้อ่านกันครับ เรื่องนี้ผมชอบเพลงไทยที่เล่นหลังหนังจบในโรงน่ะครับ เนื้อเพลงแต่งออกมาได้ครอบคลุมและเข้าใจได้อย่างดี ถ้าคนดูหนังแล้วมาฟังเพลงนี้ อินสุดๆครับ เป็นอีกเรื่องที่ต้องเก็บ DVD ไว้ครับ จากคุณ : หลังโรง - [ 30 พ.ย. 49 12:37:37 ]

ความคิดเห็นที่ 80 อ่านจนจบแล้วขอบคุณมากครับ กดโหวตให้ความซาบซึ้งของเนื้อหาหนังครับ^^ แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 49 13:20:42 จากคุณ : NoriP - [ 30 พ.ย. 49 13:05:17 ]

ความคิดเห็นที่ 81 อยากดูอีกสักรอบจัง ทำไงดี............ จากคุณ : คนไม่ดีก็มีหัวใจ - [ 30 พ.ย. 49 14:18:52 ]

ความคิดเห็นที่ 82 มาแปะชื่อยามบ่ายคร้าบ วันนี้งานเยอะเขียนมากบ่ได้ จากคุณ : ลูกอีสาน - [ 30 พ.ย. 49 14:27:43 A:202.142.193.21 X: TicketID:107212 ]

ความคิดเห็นที่ 83 ฮือ ๆ สงสารนางเอก พระเอก If I leave, don't wait for me to come back. Jo sung woo ,You 're the Best of me . แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 49 17:21:33 จากคุณ : helpo (helpo) - [ 30 พ.ย. 49 17:19:58 ]

ความคิดเห็นที่ 84 ขอบคุณมากคะ  ทำให้ ต้อง หาดูหนังเรื่องนี้แล้ว คง ต้อวดูแบบ เก็บรายละเอียด มาก  มาก   ขอบคุณ มาก มาก อีกครั้ง นะคะ จากคุณ : แก้มก้อย (แก้มก้อย) - [ 30 พ.ย. 49 17:55:24 ]

ความคิดเห็นที่ 85 โอ่ว... ลึกซึ้งกว่าที่คิดนะครับ.. (ตอนแรกผมดูเรื่องนี้เพราะว่าเพลงเวอร์ชั่นไทยเพราะมาก 55+) ผมจะดูหนังแบบเก็บรายละเอียดได้ขนาดนี้มั้ยน้า.. จากคุณ : nanoguy - [ 30 พ.ย. 49 22:03:25 ]

ความคิดเห็นที่ 86 ไม่เคยรู้จักหนังเรื่องนี้มาก่อน แต่อ่านกระทู้นี้ทุกตัวอักษร จนจบแล้วก็อยากดูทันทีเลย ขอชมเจ้าของกระทู้นะคะ เขียนได้ดีมากเลย ละเอียด อ่านเพลิน ทำให้ซึ้งไปตามเนื้อเรื่อง แล้วก็ชอบจังพวกคำอธิบายว่า สิ่งต่างๆในหนังสื่อถึงอะไรบ้าง หมายความว่าอย่างไร เพราะปกติเป็นคนดูหนังแล้วก็เข้าใจไปผิวเผินตามที่ได้ดูแค่นั้น พอได้รู้ความหมายลึกซึ้งอย่างนี้แล้ว ตอนดูหนังคงทำให้อินมากแน่ๆเลย ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : maneeko - [ 30 พ.ย. 49 22:34:32 ]

ความคิดเห็นที่ 87 ^^ T_T โอ้ว ไม่เคยดูหนัง แต่ทำไมอ่านกระทู้แล้วน้ำตาซึมฟระ http://www.imdb.com/title/tt0777837/ จากคุณ : Horrible Member - [ 30 พ.ย. 49 22:36:40 ]

ความคิดเห็นที่ 88 ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่านนะครับ  ทั้งคนที่ลงชื่อแล้วก็คนที่ไม่ได้ลงชื่อ  ^^ ตอนแรกไม่แน่ใจว่าจะเขียนดีหรือเปล่า  เพราะมันมีรายละเอียดเยอะมาก  จะจับมาอธิบายเป็นจุดๆ มันก็กลัวว่าจะไม่เชื่อมโยงกัน  ไปๆ มาๆ เลยนำเสนอแนวนี้ซะเลย  เล่าเรื่องมันซะ  ง่ายดี  แฮ่... พอเริ่มเขียนก็ยาวเลยทีนี้  เขียนเสร็จก็ชักเริ่มสงสัยว่า  จะมีคนอ่านสักกี่คนหว่า  เพราะมันยาวมากๆ  แล้วก็ใช้เวลาในการเขียนราวๆ หนึ่งวัน  เพราะต้องเกลาสำนวนให้อ่านง่ายด้วย  ไม่งั้นเดี๋ยวคนอ่านจะเบื่อไปซะก่อนเพราะมันยาว แล้วก็ต้องแคปรูปมาแปะด้วย  เพื่อให้นึกถึงช่วงที่พูดถึงออก  ไปๆ มาๆ ก็เลยออกมาอย่างที่เห็นครับ  ยาวมากๆ เลย  แต่ก็ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่านกันนะครับ  ทุกความเห็นที่ฝากไว้  ทำให้ผมดีใจมากๆ เลย  ว่ามีคนเห็นความสำคัญกับสิ่งที่เราตั้งใจนำเสนอ อยากให้ลองอ่านแล้วก็หยิบหนังเรื่องนี้มาดูกันนะครับ  เพราะเชื่อว่าน่าจะทำให้หลายๆ คนอิน  แล้วก็เข้าถึงหนังเรื่องนี้ไ้ด้มากขึ้นกว่าเดิมอีกพอสมควร  แล้วก็น่าจะรักหนังเรื่องนี้มากขึ้น   อยากเห็นคนที่ไปดูหนังมาแล้ว  ละรู้สึกว่ามันไม่สนุก  เข้ามาอ่านแล้วก็แสดงความคิดเห็นอะครับ  ว่าอ่านแล้วคิดว่าเป็นยังไง  แล้วรู้สึกว่าหนังเรื่องนี้มันมีอะไรให้จับต้องมากขึ้นกว่าเดิมหรือเปล่า ไม่แน่ใจว่าที่ไทยตอนนี้มีแผ่นให้เช่าหรือยัง  ถ้าเป็นไปได้ลองหาแผ่นที่เป็น Soundtrack มาดูนะครับ  เพราะเสียงต้นฉบับเรื่องนี้ทำได้ดีครับ  โดยเฉพาะเสียงของอาริวัยเด็กนั้น  เธอเข้าถึงบทบาทมากจริงๆ  จนเราไม่รู้สึกว่านี่คือการแสดงเลย  เหมือนกับว่าน้องคนนี้คืออาริตัวจริงยังไงยังงั้น  ^^ ใครแวะเข้ามาก็ฝากความเห็นหน่อยนะครับ  สงสัยหรืออยากให้อธิบายฉากไหนเพิ่มเติมก็ถามได้ครับ  ถ้าพอตอบได้จะตอบให้แน่นอนครับ ^^ จากคุณ : Mr. Forever - [ 30 พ.ย. 49 23:25:43 ]

ความคิดเห็นที่ 89 ขอบคุณMr.Forever(และคุณ ลูกอีสาน)มากๆอ่านมาตั้งแต่กระทู้ก่อน...ความรู้สึกหลังจากที่ดูจบรอบแรกเหมือนกัน(คาใจ) ก็เลยต้องกลับไปดูSoundtrackอีกรอบแล้วรู้สึกตกหลุมรักหนังเรื่องนี้มากขึ้นเรื่อยๆ....ทุกครั้งที่เจอ(รวมไปถึงแววตาของพระเอกด้วย อิอิ ^_^) ขอเข้ามาลงชื่อด้วยคนนะคะ จากคุณ : momo_5@kittymail.com - [ 1 ธ.ค. 49 00:50:49 A:203.188.22.167 X: ]

ความคิดเห็นที่ 90 ในแง่ของสัญลักษณ์และการตีความ ที่ถูกสอดแทรกเข้ามาในหนัง ถือได้ว่าเยี่ยมมาก ทั้งคนทำและคนดูค่ะ แต่ถึงอย่างไร ตัวหนังโดยรวมก็ยังเป็นอีกเรื่องหนึ่ง สำหรับเรื่องนี้ เราคิดว่ายังขาดความลงตัว แนวทางของหนังยังไม่ชัดเจน ความลื่นไหลและต่อเนื่องทางอารมณ์ยังค่อนข้างติดขัด (แถมการพากษ์ของพันธมิตรก็ขาดความพอดี) ทำให้ความประทับใจในหนังเรื่องนี้ลดน้อยลง ค่อนข้างเสียดายสารที่หนังต้องการสื่อ และสอดแทรกค่ะ จากคุณ : last_february - [ 1 ธ.ค. 49 02:31:55 ]

ความคิดเห็นที่ 91 อ่านกระทู้นีเสร้จ รีบสั่งซื้อเลยคะ ขอบคุณมากๆที่มาreviewหนังได้ดีและยาวขนาดนี้ ขนาดเราแค่อ่านอย่างเดียว ยังเหนื่อยเลยคะ จากคุณ : tottori (tottori) - [ 1 ธ.ค. 49 10:39:53 ]

ความคิดเห็นที่ 92 โหวต จากคุณ : คนไม่ดีก็มีหัวใจ - [ 1 ธ.ค. 49 11:23:07 ]

ความคิดเห็นที่ 93 ขออภัยเมื่อวานทำงานกลับดึก แถมไปดูหนัง saw 3 อีก เลยไม่ได้มีเวลามาอ่านอย่างละเอียด วันนี้มาขอลงชื่อไว้ด้วยคนนะครับ เจ้าของกระทู้วิจารณ์ไว้ได้ดีทีเดียว เชื่อว่าคงทำให้หลายคนสนใจดูหนังเรื่องนี้ แต่ดูแล้วจะรู้สึกเหมือนเจ้าของกระทู้หรือเปล่าอันนี้ผมไม่อาจทราบได้ ....จุดนึงที่ต้องชื่นชมก็คือ ภาพที่คัดมา สวยๆทั้งนั้นครับ แสดงให้เห็นว่า แม้หนังโดยรวมจะออกมาไม่ดีนัก แต่ตากล้องของหนังเรื่องนี้ทำหน้าที่ได้ดี อย่างน้อยพอตัดภาพออกมาเป็นเฟรมๆ มันก็ยังดูดี ( แม้เวลาอยู่รวมกันแล้วมันอาจจะดูไม่ดีเท่านี้ ) ...ประหลาดใจมาก เมื่อทราบว่าเจ้าของกระทู้ ไม่ได้ชมหนังเรื่องนี้ในโรงภาพยนตร์ แต่ชมที่บ้านด้วยแผ่น ซับอังกฤษ ว๊าว.... สงสัยผมต้องกลับไปหาหนังเก่าๆที่ผมดูแล้วเกลียดอย่างแรง อย่าง armageddon / crazy first love / แหยม ยโสธร / เด็กระเบิด ยืดแล้วยึด อะไรเทือกๆนั้นมาดูซ้ำบ้างแล้ว เผื่อจะรักหนังพวกนี้ขึ้นมามั่ง ป.ล. ผมเดาว่าเจ้าของกระทู้ คงจะยังดูหนังไทยไม่มากพอนะครับ เลยคิดว่าหนังไทยยังล้าหลังเหมือนสักสิบยี่สิบปีก่อนอยู่ เด๋วนี้หนังไทยพัฒนาไปมากครับ แล้วที่ทำออกมาดีๆก็เยอะ แต่แม้จะทำหนังดีออกมามาก แต่ทำไมไม่ทำเงิน อันนี้ผมคิดว่า เจ้าของกระทู้ยังไม่รู้จักตลาดคนดูหนังเพียงพอน่ะครับ เลยวิเคราะห์ออกมาง่ายๆว่าถ้าทำหนังดี ก็คงจะมีคนดู จริงๆแล้วมันยังมีปัจจัยอื่นอีกมากมายทีเป็นตัวแปรครับ ....ท้ายที่สุด มาลองคิดดูดีๆแล้ว love phobia ก็เป็นหนังโรแมนติก แฟนตาซี ที่มีหลายส่วนคล้ายคลึงกับหนังไทยที่ผมชอบมากเรื่องหนึ่ง คือ คู่แท้ปาฏิหาริย์ แต่ผมคิดว่า คู่แท้เล่าออกมาได้เหนือชั้นกว่าเยอะน่ะครับ ทั้งภาษาหนัง กลวิธีในการนำเสนอ รวมถึงความโรแมนติกของเรื่องราว แก้ไขเมื่อ 01 ธ.ค. 49 15:58:28 แก้ไขเมื่อ 01 ธ.ค. 49 15:50:50 จากคุณ : joblovenuk - [ 1 ธ.ค. 49 15:37:08 ]

ความคิดเห็นที่ 94 เพิ่งสังเกตุว่า นางเอกเป็นคนเดียวกับที่เล่น Old Boy เรื่องนั้น แบบว่า เห็นเลยนะนั่น จากคุณ : สวี่เหวินเฉียง - [ 1 ธ.ค. 49 15:41:55 ]

ความคิดเห็นที่ 95 ง่ะ  ที่พึ่งมองเห็นว่าภาพสวยเนี่ย  เพราะคุณดูหนังไม่ละเอียดเองหรือเปล่า  เวลาดูหนังตาอยู่แค่ที่พระเอกนางเอกหรือเปล่า  ก็เลยไม่สังเกตองค์ประกอบของการจัดฉากว่ามันมีอะไรอยู่ในฉากบ้าง  ใข้มุมกล้องแนวไหน  เพื่อสื่อสารภาพ  ใช้แสงยังไงเพื่อสื่ออารมณ์ ทีนี้พอมาเห็นภาพที่ผม cap ออกมาแล้วมันดูดี  เพราะพอมันเป็นภาพนิ่งแล้ว ทำให้มองเห็นอะไรชัดขึ้นกลายเป็นว่า ทำให้คุณที่ไม่ค่อยได้สังเกตอะไรเวลาดูหนัง  ได้มองแล้วเห็นชัดเจนขึ้นต่างหาก  ซึ่งระหว่างดู  หากคุณใส่ใจมองอย่างอื่นในหนังบ้างนอกจากตัวละครที่พูด คุณจะมองเห็นและเก็บรายละเอียดหลายๆ อย่างที่หนังแทรกไว้ได้เยอะครับ   หนังเรื่องนี้ภาพสวย  องค์ประกอบในฉากแต่ละอย่างดี  มุมกล้องงาม  แต่ปัญหาคือสื่อสารในสิ่งที่ต้องการถึงคนดูไม่ดีนี่แหละ  ทำให้หนังเรื่องนี้เข้าไม่ถึงคนดูเท่าไหร่นัก  ซึ่งน่าจะเป็นประสบการณ์ที่ดีสำหรับผู้กำัักับว่า  ต้องทำการบ้านเรื่องการสื่อสารกับคนดูให้เข้าใจสิิ่งที่คุณต้องการจะสื่อให้มากกว่านี้  ว่าจะทำอย่างไรให้คนดูเข้าใจง่าย  โดยไม่ต้องยัดบทพูดอธิบายใส่ปากตัวละครเพียงอย่างเดียว ส่วนประเด็นที่ว่าถ้าดูหนังหลายรอบแล้วจะทำให้รักหนังเรื่องนั้นเรื่องนี้มากขึ้นเนี่ย  ผมว่าไม่ต้องประชดหรอก  เพราะของอย่างนี้มันแล้วแต่ตัวหนัง  ว่ามีอะไรให้ตามเก็บรายละเีอียดหรือเปล่า  ซึ่งอย่างหนังฮอลีวู๊ดเนี่ย  จะไม่ค่อยมีอะไรให้ตามเก็บมากนัก  โดยเฉพาะหนังแนวอเมริกันฮีโร่  จะเน้นสื่อออกมาตรงๆ  ดูกี่รอบมันก็เหมือนเดิมแหละ  ชอบก็คือชอบ  ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ   แต่สำหรับคุณผมว่าดูหนังรอบเดียวหรือหลายรอบก็คงเหมือนกัน  เพราะงั้นอย่าเสียเวลาเลย ส่วนเรื่องหนังไทย  ผมก็ยอมรับแหละว่าไม่ค่อยได้ดูบ่อย  เพราะดูพล็อตแล้วมันไม่น่าสนใจ  และหลายๆ เรื่องดูแล้วมันไม่มีอะไรให้คิดตาม หรือเอาไปคิดต่อยอดมากเท่าไหร่  ส่วนใหญ่เป็นหนังที่เน้นสื่อสารกับคนดูโดยตรง  แนวเดียวกับหนังฮอลีวู๊ด  คือให้คนดู  ดูแล้วเข้าใจทุกอย่างในหนัง  โดยไม่ซับซ้อนไรมากนัก  ดูแล้วจบแล้วจบเลยอะไรประมาณนั้น  ที่สำคัญ  บทหนังยังไม่แน่นเท่าที่ควร อย่างหนังเรื่องคู่แท้ปาฏิหารย์เนี่ย  ผมว่าบทหนังค่อนข้างหลวมนะ  ประเด็นที่ต้องการสื่อก็ไม่มีอะไรน่าสนใจ  แล้วก็ตอบคำถามหลายๆ อย่างไม่ได้ (ลงทุนดูอีกรอบเลยนะ) ้เช่น ตกลงพระเอกที่มาเจอกับนางเอกได้ในช่วงที่นางเอกต้องการนั้น  มาในสถานภาพไหน  วิญญาณ  หรือว่าถอดจิต  แล้วมีเงินใช้จ่ายได้อย่างไร  จับต้องของต่างๆ ได้อย่างไร  หรือยกให้มันเป็นเรื่องปาฏิหารย์อย่างเดียว โดยไม่ต้องมีอะไรมาสนับสนุนให้คนดูเข้าใจที่มาที่ไป อ้อ... ที่สำคัญ  ทำไมคุณไม่จี้ประเด็นเรื่องความรักกับหนังเรื่องนี้บ้างล่ะ  พระเอกเจอนางเอกแค่แวบเดียวช่วงป.สาม  แล้วก็หายไป  ไม่เจอกันอีกเลย  แล้วทำไมถึงรักมากขนาดนั้น  ผมว่าถ้าจะยกประเด็นเรื่องเวลากับความรักมาจับผิดเนี่ย    เรื่องคู่แท้น่าจับผิดกว่าเยอะเพราะหนังไม่ใส่ใจในการปูพิ้นความสัมพันธ์ตรงจุดนี้เท่าไหร่ แค่แทรกฉากในวัยเด็กขึ้นมาให้คนดูรู้ว่า  สองคนนี้รู้จักกัน  และตาหมูตอน (ใครเป็นคนตั้งชื่อเนี่ย) รักนางเอก  แล้วก็แอบชอบเรื่อยมา  เท่านั้นจบ  เราสัมผัสความรู้สึกชอบของตาหมูตอนในวัยเด็กไม่ได้ด้วยซ้ำ  แต่ก็ยกผลประโยชน์ให้ไป  ซึ่งจริงๆ ถ้าหนังอยากให้ซึ้งมากกว่านี้  ควรมีฉากในวัยเด็กแทรกเข้ามามากกว่านี้อีกหน่อย  มีฉากพีคๆ ที่ทำให้เรารู้สึกว่าพระเอกชอบนางเอกมากจริงๆ  ไม่ใช่ยกมาแล้วมันลอยๆ จนสัมผัสอะไรไม่ได้แบบนี้ โดยเฉพาะฉากที่ทำให้พระเอกหลงรักนางเอก   ฉากนั้นพระเอกโดนแกล้งจนแว่นแตก  แล้วเพราะสายตาสั้น 600 เลยมองหาแว่นที่ตกไม่เจอ  แล้วบังเอิญว่านางเอกก็มาเจอพอดี  แล้วก็พบว่าสายตาสั้น 600 เท่ากัน  เลยถอดแว่นของตัวเองให้พระเอกใช้  แล้วก็วิ่งหายไป   ถามหน่อยว่าแล้วน้องนางเอกจะทำไง  สายตาสั้น 600 ถอดแว่นไปก็เกือบตาบอดแล้ว  มองไรเกินเมตรเดียวก็ไม่เห็นแล้ว  แต่นี่ถอดให้แล้ววิ่งปร๋อเลย   นี่แหละความหลวมและไม่รอบคอบของบทที่ผมพูดถึง จากนั้นก็ไม่มีฉากอะไรสำคัญอีกเท่าไหร่  จนกระทั่งพระเอกย้ายโรงเรียนไป  แม๊... ทียังงี้ไม่ยักตั้งข้อสงสัยเนอะ  หุๆๆๆ จุดหักเหของหนังก็ทำง่ายเิกินไป  อยู่ดีๆ ก็ให้รุ่นพี่ที่ชื่อเอก  เดินเมาเข้ามาปล้ำนางเอก  แล้วพระเอกมาช่วย  แล้วก็เพิ่มความแรงด้วยให้รับรู้ว่านางเอกเป็นโรคเกี่ยวกับหัวใจ  และอาจจะตายได้หากไม่มีคนบริจาคหัวใจ  ซึ่งพอถึงตรงนี้ก็พอเดาได้แล้ว  ว่าหนังจะเป็นยังไงต่อไป แต่หนังเลือกที่จะมาคลี่คลายตัวตนของพระเอกในช่วงท้าย  กะให้หักมุมนิดๆ ว่าจริงๆ แล้วที่เธอเจอนั้นเป็นแค่จิตวิญญาณ  ที่ประมาณว่าถอดร่างมาหาเพียงเท่านั้น   แต่กลับไม่อธิบายถึงสาเหตุว่าอะไรทำให้พระเอกมาเจอนางเอกได้   ทำไมจับต้องสิ่งของไ้ด้  ทำไมรับรู้ได้ว่านางเอกมีปัญหา  (เ่ป่านกหวีดเพียงอย่างเดียวเหรอ  เงื่อนไขนี้ใช้ไม่ได้  เพราะบางทีก็โผล่มาทั้งๆ ที่นางเอกไม่ได้เป่า  หรือบางทีเป่าแล้วก็ไม่มา)  เอาเงินใช้จ่ายมาจากไหน  เข้าไปแต่งหน้าทำผมให้นางเอกในห้างที่ปิดแล้วได้อย่างไร   และำที่สำคัญ  นางเอกท้องได้อย่างไร ปมสำคัญเหล่านี้ไม่มีการอธิบายใดๆ เลย  ยกให้แค่คำว่า  มันคือ "ปาฏิหารย์"  เพียงเ่ท่านั้นจบ การถ่ายทอดเรื่องราวของหนัง  ตลอดจนกลวิธีในการนำเสนอนี่ผมว่าห่างชั้นอะครับ  คุณเห็นการบอกเล่าอันไหนที่เรียกว่าเหนือๆ มั่งเหรอครับในหนังเรื่องนี้  มุมกล้องก็ใช้มุมกล้องมาตรฐาน  ถ่ายแนวระดับสายตาเป็นส่วนใหญ่  การตัดต่อและเชื่อมโยงระหว่างซีน  ก็ใช้แค่ Fade ภาพธรรมดา  แถมยังใช้บ่อยจนรู้สึกว่าจำเจด้วย  ขั้นซีนหนึ่งก็ถมดำทีหนึ่ง  ก่อนเข้าซีนถัดไป  จนบางทีเห็นบ่่อยๆ มันทำให้อารมณ์สะดุดเหมือนกันนะ   แล้วพอตัดซีนมาก็เน้นตรงมาที่ตัวละครหลักทันที  แถมหลายฉากยังใช้การตัดแบบฉับๆ ไม่ีมี Fade ภาพเลยด้วยซ้ำ  อย่างฉากสิ้นปีที่นางเอกบอก happy newyear กับพี่เอก  แล้วฉากตัดไปที่พลุ  เป็นต้น  แล้วก็จะมีอะไรทำนองนี้บ่อยมากในหนัง  เพราะไม่ค่อยให้ความสนใจกับรายละเอียดตรงนี้สักเท่าไหร่นั่นเอง อย่างนี้อะเหรอครับ  มีกลวิธีในการนำเสนอดีทีุ่คุณว่าอ่ะ สรุปส่วนตัวถ้าให้เทียบกันระหว่างสองเรื่องนี้  ผมมองว่าคู่แท้ยังห่างอยู่เยอะครับ  ทั้งในเชิงของบทหนัง  แล้วก็เทคนิคการตัดต่อ   หนังเรื่องนี้มีมิติเดียว  คือให้ดูแล้วก็เข้าใจไปแนวทางเดียว  คนร้อยคนดู  ก็เข้าใจเหมือนกันหมด  ไม่แปลกที่คุณดูแล้วจะชอบอะครับ  เพราะไม่ต้องคิดอะไรมากมาย  ดูไปตามที่หนังเล่าแล้วรับรู้เรื่องราวผ่านบทพูดของตัวละครเท่านั้น  ง่ายดี   ประเด็นหลักก็เน้นเอาเรื่องความรัก มาผูกกับปาฏิหารย์  ที่ไม่มีอะไรแปลกใหม่  แถมยังตอบโจทย์ที่ผมยกมาด้านบนไม่ได้อีก  ตัวหนังไม่มีรายละเอียดอะไรให้ต้องเก็บตก  เพราะทำแบบสื่อให้คนดูเข้าใจง่ายๆ จบแล้วจบเลย  ไม่มีอะไรให้คิดต่อยอด  หรือคิดตาม   ส่วนตัวไม่ประทับใจหนังเรื่องนี้ครับ  ดูผ่านแล้วผ่านเลย  ไม่คิดจะดูซ้ำ  เพราะดูไปก็ไม่ได้อะไรเพิ่มเติมนั่นเอง จากคุณ : Mr. Forever - [ 1 ธ.ค. 49 23:40:35 ]

ความคิดเห็นที่ 96 ส่วนประเด็นเรื่องตลาดหนังไทยนั้น  แม้ผมจะไม่ได้ดูหนังไทยบ่อย  แต่ก็พอดูออกครับ  ตลาดหนังไทยเป็นอะไรที่เฮตามกัน  อะไรทำออกมาแล้วมีคนดูเยอะ  นายทุนก็จะสั่งผู้สร้างให้ทำมั่ง  เพราะหวังจะกวาดเงินเหมือนกัน  เราจึงจะเห็นหนังไทยแห่ออกมาเป็นกลุ่มๆ แล้วแต่ช่วงไหน  กระแสอะไรดี อย่างสมัยก่อน  ตอนหนังแนวกระโปรงบานขาสั้นดังๆ  ก็มีแต่หนังกระโปรงบานขาสั้นออกมาเต็มไปหมด ต่อมาหนังตลกมาแรง  มีคนทำรายไ้ด้เยอะ  เราก็เห็นหนังตลกโผล่มาเต็มไปหมด  แล้วเราก็ได้เห็นหนังทำเงินอย่าง  ผีหัวขาด, หลวงพี่เท่ง อะไรทำนองนี้ออกมาอยู่เรื่อยๆ  แล้วก็กินเงินนิ่มๆ ทั้งๆ ที่ไม่มีอะไรเลยในหนัง  มีแต่ตลกวิ่งไปมาเท่านั้น แล้วล่าสุด  หลังกระแสชัตเตอร์ที่คนดูพูดถึงกันเยอะ  ก็กลายเป็นช่วงกระแสหนังผีออกมาเต็มไปหมดจนน่าเบื่อ ตลาดหนังไทย  เน้นที่กระแสครับ  กระแสแนวไหนดี  ผู้สร้างก็สั่งให้ทำแต่หนังแนวนั้นมาป้อนตลาดเป็นหลัก  เน้นถ่ายไวฉายไว  ทำให้คนทำหนังไม่ค่อยมีเวลาใส่ใจรายละเอียดมากนัก  เน้นขายไปตามกระแสก็เท่านั้น   แล้วปัญหาที่หนังไทยออกมาแบบไม่ค่อยใส่ใจในรายละเอียดก็คงเป็นเพราะ  ผู้กำกับถูกสั่งให้สร้างหนังที่ตัวเองไม่รู้สึกว่าชอบ  แต่เพราะเป็นงาน  เขาจ้างมากำกับ  ก็กำกับไปตามเรื่องตามราว  ทำให้ไม่ค่อยใส่ใจกับรายละเอียดมากนัก  แถมบางทีก็ต้องรีบทำให้ทันกำหนดฉายอีก  เพราะเจ้าของทุนบอกว่าต้องฉายวันนู้นวันนี้  ฤกษ์ดี  ก็ต้องตัดต่อกันเผางานกันวุ่ยวาย  มันเลยออกมาอย่างที่เห็น หนังบางเรื่องใช้เวลาถ่ายสองสามเดือนก็เสร็จ  เ้ข้าตัดต่ออีกเดือนสองเดีือน  ก็เข้าฉายได้แล้ว  เพราะต้องรีบฉายกลัวตกกระแสแล้วจะไม่มีคนดู คุณภาพมันเลยออกมาอย่างที่เห็นไงครับ แต่ถ้าคนทำหนัง  ตั้งใจทำ  แล้วได้ค่ายหนังที่ให้โอกาสทำ  และหาจุดกึ่งกลางระหว่างพาณิชย์ กับศิลป์ได้  เราก็จะเห็นได้ว่า  มีกลุ่มคนดูกลุ่มหนึ่ง  ที่เขาพร้อมที่จะจ่ายเงินไปดูได้เช่นกัน  โดยไม่จำเป็นว่าต้องเป็นหนังกระแสเีพียงอย่างเดียว เราได้เห็นหนังที่ทุกคนบอกว่าไม่มีทางทำเงินไ้ด้อย่างแฟนฉัน  ที่กวาดเงินไปได้หลักร้อยล้านได้  อย่างที่ผมสะใจแทนผู้กำกับ  หลังจากกลุ่มนายทุนหลายกลุ่มฟันธงก่อนหน้าว่า  หนังเด็กไม่มีทางทำเงินได้  เพราะมีแค่กลุ่มเด็กที่ถือเป็นลูกค้ากลุ่มน้อยเท่านั้นที่จะดู  แต่ผู้กำกับก็ฉลาดพอที่จะเลือกหยิบเอาอดีตที่สวยงามของทุกคน  ย้อนกลับมาฉายกลางจอให้เห็นอีก  ทำให้กระแสคนดู  ไม่ได้มีแค่กลุ่มเด็กเท่านั้น  กลับกลายเป็นกลุ่มวัยทำงาน  ที่ต้องการเดินย้อนกลับเข้าไปในอดีตเหล่านั้นอีกครั้ง  แล้วที่สำคัญเราสัมผัสได้ถึงความใส่ใจในการสร้างหนังของคนสร้างกลุ่มนี้  ว่าตั้งใจ  และใส่ใจกับการทำหนังเรื่องนี้มากมายเพียงใด ตรงนี้ทำให้ผมเชื่อว่า  หากคนทำหนัง  รักแล้วก็ศรัทธาในสิ่งที่ตัวเองทำ  และตั้งใจทำมันให้ดี  ใส่ใจในทุกรายละเอียด  สร้างหนังแบบไม่ดูถูกคนดู  ถ้าทำออกมาแบบนี้  รับรองว่ายังไงก็มีคนดูครับ   สมัยนี้นหนังจะทำเงิน  นอกจากการโฆษณาแล้ว  ยังต้องพึ่งกระแสปากต่อปากด้วย  ซึ่งมันจะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อหนังมันดีจริงๆ นั่นแหละ ล่าสุดหนังไทยที่ผมดูแล้วรู้สึกว่าดีแล้วผมชอบมากๆ ในช่วงหลายๆ ปีที่ผ่านมาคือ Seasons Change นี่แหละ  แต่รู้สึกคุณที่ไม่ค่อยดูหนังที่ต้องคิดตามเท่าไหร่จะไม่ชอบ  แล้วก็จับประเด็นหนังไม่ค่อยได้อีกตามเคย  ไว้เดี๋ยวรอแผ่นหนังออกมา  ผมจะเอามาทำ Review แนวนี้อีกทีละกัน  จะได้ช่วยเปิดมุมมองคุณเพิ่มได้บ้าง  ว่าความแตกต่างระหว่างหนังที่ทำแบบให้เสร็จๆ เป็นเรื่องไป  กับหนังที่ผู้กำกับใส่ใจในทุกรายละเอียด  มันแตกต่างกันอย่างไร ยืนยันอีกที  ว่าหนังที่ตั้งใจทำ  ใส่ใจเรื่องบทหนัง  บทพูดในหนังให้คมและสื่อสารได้ชัดเจน  ใส่ใจองค์ประกอบศิลป์  ใส่ใจรายละเอียดเรื่องการตัดต่อ  หยิบประเด็นที่น่าสนใจแล้วสื่อให้คนดูเข้าใจ  ถ้าทำได้ดี  ยังไงก็ไม่เจ๊งครับ จากคุณ : Mr. Forever - [ 1 ธ.ค. 49 23:51:35 ]

ความคิดเห็นที่ 97 ขอบคุณ คุณ Mr. Forever มากนะคะที่พยายามถ่ายทอดเรื่องราวของหนังเรื่องนี้ออกมาเป็นตัวหนังสือได้อย่างสวยงาม (ติดตามอ่านมาตั้งแต่กระทู้ของคุณลูกอีสานแล้วค่ะ)อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นและอิ่มเอมใจอย่างที่เพื่อน ๆ ในกระทู้ได้เคยบอกไว้จริง ๆ ขอบคุณ คุณ Mr. Forever อีกครั้งกับความพยายามหนึ่งวันเต็ม ๆ ที่ทุ่มเทเพื่อบทบรรยายหนังเรื่องนี้ (ขอเรียกว่าบทบรรยายแล้วกันนะ) เราใช้เวลาอ่านทุกตัวอักษรประมาณ 2 ชั่วโมงได้ค่ะ แต่ก็น้อยกว่าเวลาที่คุณใช้ในการถ่ายทอดเรื่องราวของหนังเรื่องนี้ บอกตรง ๆ ว่ายังไม่ได้ดูหนังเรื่องนี้เลย แต่ก็รู้สึกประทับใจขึ้นมาก็เพราะกระทู้ของคุณ คงต้องไปหามาดูจริง ๆ จัง ๆ ซักทีแล้วล่ะค่ะ ถ้าดูรอบเดียวแล้วไม่เข้าใจ ไม่ซาบซึ้งพอ ก็จะพยายามดูหลาย ๆ รอบเหมือนคุณ Mr. Forever ก็แล้วกันนะคะ (ส่วนตัวชอบดูหนังซ้ำกันหลาย ๆ รอบอยู่แล้ว เพราะการดูหลายรอบมากเท่าไหร่ก็จะเห็นรายละเอียดของหนังที่ชัดเจนมากขึ้นเท่านั้น) หนังเกาหลีเนี่ย เขาให้ความสำคัญของรายละเอียดจริง ๆ นะคะ ไม่ว่าจะเป็นบทพูด การถ่ายทอดอารมณ์ของนักแสดงโดยใช้แววตาสีหน้า การใช้ แสง สีในหนัง การถ่ายภาพ ฯลฯ เราเชื่อค่ะว่าหนังที่ดี เมื่อดูจบแล้วมันต้องมีอะไรให้คนดูได้คิดตามสิน่า และก็เชื่อว่า "เวลา" กับ "ความรัก" มันไม่ใช่คณิตศาสตร์ที่มันจะแปรผันตามกันเสมอ และเวลาคนเราคนนึงเห็นว่าคนที่เรารักสวย (หรือหล่อ) นั้น เราไม่ได้มองแต่แค่ภายนอก (คุณ NoriP เขาบอกไว้ใน Love Phobiaอีกกระทู้หนึ่งค่ะ) ขอตัวไปดูหนังก่อนนะคะ จากคุณ : Can't Help Falling In Love (Can't Help Falling In Love) - [ 2 ธ.ค. 49 14:07:58 ]

ความคิดเห็นที่ 98 ..........อะโห ลงทุนไปหยิบมาดูอีกรอบเพื่อจับผิดเลยเหรอครับ จริงๆมีหลายจุดที่ผมอยากแย้งในประเด็นความคิดเห็นเกี่ยวกับแวดวงหนังไทยของคุณเจ้าของกระทู้ แต่เอาเป็นว่า ผมไม่โต้แย้งดีกว่า เพราะคงจะไม่เกี่ยวกับหนังในกระทู้นี้เท่าไหร่ ... ที่แน่ๆ ตาสั้น 600 นี้ยังไม่ถึงกับบอดแน่นอนครับ เพราะผมก็สั้นหกร้อยอยู่ ยังวิ่งได้ปร๋อ โอเค อาจจะไม่ถึงกับคล่องแคล่วมาก แต่วิ่งได้แน่นอนครับ ...........นางเอกนั้นเป็นนางในฝันของพระเอกครับ ผมไม่ประหลาดใจในความรักเท่าไหร่ ส่วนทำไมจะหลงรักกันง่าย แม้ว่าเวลาจะน้อย โอ๊ย ก็หล่อซะขนาดนั้น แถมยังเพอร์เฟค มาในเวลาที่เหมาะสม ใครบ้างจะไม่รักครับ ผมคิดว่า ผู้ชายหรือผู้หญิงเหมือนกันนะ จังหวะเวลามีส่วนอย่างยิ่งสำหรับความรัก บางคนดีแสนดี แต่มาผิดจังหวะ บางคนไม่มีอะไรดีเลย แต่อยู่ถูกที่ถูกเวลา บางทีกลับสมหวังบ่อยกว่า .... ส่วนพระเอกที่มาในสภาพพลังจิตที่กล้าแข็ง ทำไมมีเงิน โอ๊ย ก็จิตกล้าแข็งขนาดนั้น เสกเงินขึ้นมาก็คงได้ล่ะน่า ฮ่าๆๆๆ กรณีท้อง ผมก็ไม่แปลกใจนะครับ หยิบ Ghost มาตั้งเป็นบรรทัดฐานล่ะกันครับ อย่างน้อยมันทำให้ผมเชื่อล่ะครับว่า สิ่งเหนือธรรมชาติ หรือว่าปาฏิหาริย์ บางทีมันน่าจะมีอยู่จริง แต่ยูเอฟโอ ในเลิฟ คงไม่ใช่แน่ๆล่ะครับ จากคุณ : จ๊อบ (joblovenuk) - [ 2 ธ.ค. 49 16:09:48 ]

ความคิดเห็นที่ 99 ..........อะโห ลงทุนไปหยิบมาดูอีกรอบเพื่อจับผิดเลยเหรอครับ จริงๆมีหลายจุดที่ผมอยากแย้งในประเด็นความคิดเห็นเกี่ยวกับแวดวงหนังไทยของคุณเจ้าของกระทู้ แต่เอาเป็นว่า ผมไม่โต้แย้งดีกว่า เพราะคงจะไม่เกี่ยวกับหนังในกระทู้นี้เท่าไหร่ ... ที่แน่ๆ ตาสั้น 600 นี้ยังไม่ถึงกับบอดแน่นอนครับ เพราะผมก็สั้นหกร้อยอยู่ ยังวิ่งได้ปร๋อ โอเค อาจจะไม่ถึงกับคล่องแคล่วมาก แต่วิ่งได้แน่นอนครับ ...........นางเอกนั้นเป็นนางในฝันของพระเอกครับ ผมไม่ประหลาดใจในความรักเท่าไหร่ ส่วนทำไมจะหลงรักกันง่าย แม้ว่าเวลาจะน้อย โอ๊ย ก็หล่อซะขนาดนั้น แถมยังเพอร์เฟค มาในเวลาที่เหมาะสม ใครบ้างจะไม่รักครับ ผมคิดว่า ผู้ชายหรือผู้หญิงเหมือนกันนะ จังหวะเวลามีส่วนอย่างยิ่งสำหรับความรัก บางคนดีแสนดี แต่มาผิดจังหวะ บางคนไม่มีอะไรดีเลย แต่อยู่ถูกที่ถูกเวลา บางทีกลับสมหวังบ่อยกว่า .... ส่วนพระเอกที่มาในสภาพพลังจิตที่กล้าแข็ง ทำไมมีเงิน โอ๊ย ก็จิตกล้าแข็งขนาดนั้น เสกเงินขึ้นมาก็คงได้ล่ะน่า ฮ่าๆๆๆ กรณีท้อง ผมก็ไม่แปลกใจนะครับ หยิบ Ghost มาตั้งเป็นบรรทัดฐานล่ะกันครับ อย่างน้อยมันทำให้ผมเชื่อล่ะครับว่า สิ่งเหนือธรรมชาติ หรือว่าปาฏิหาริย์ บางทีมันน่าจะมีอยู่จริง แต่ยูเอฟโอ ในเลิฟ คงไม่ใช่แน่ๆล่ะครับ จากคุณ : จ๊อบ (joblovenuk) - [ 2 ธ.ค. 49 16:11:22 ]

ความคิดเห็นที่ 100 เวลาผมจะแสดงความเห็น  ผมไม่ค่อยชอบมั่วอะครับ  ต้องหาข้อมูลก่อน  ว่ามันเป็นยังไงมั่ง  แล้วก็อย่างที่อธิบายไปว่าตัวบทมันยังหลวม  ประเด็นที่ถือเป็นปมหลัก  ไม่สามารถตอบคำถามหรือหาที่มาที่ไปได้  สรุปว่ายังไงก็ต้องยกคำตอบให้กับคำว่าปาฏิหารย์อย่างเีดียว  เพราะไม่มีจุดไหนของหนังเลยที่จะอธิบายที่มาที่ไปได้  ดูสิบรอบ  ก็ตอบคำถามไม่ได้อยู่ดี  เพราะหนังไม่ได้คิดจะทำฉากอธิบายจุดนี้ไว้เลยนั่นเอง นี่แหละสิ่งที่เรียกว่าบทหนังไม่เนี๊ยบ  และหลวมไงครับ ส่วนประเด็น UFO  อันนั้นถ้ามองอย่างที่ผมมองมันก็อธิบายไปได้เช่นกัน  แต่ถ้าไม่มองแนวนั้น มันก็แล้วแต่คนที่เลือกจะรับสารนะ  ว่าเขาต้องการจะเข้าใจอย่างไร  ของอย่างนี้ สองคนยลตามช่องครับ  แล้วแต่ว่าใครจะมองเห็นอะไร  ยังไงอย่างน้อยมันก็มีทางที่จะมองและอธิบายได้  ไม่ใช่ว่าไม่มีเลย ส่วนประเด็นหลงรัก  มันก็แนวเดียวกันกับ love phobia นะแหละ  ในเรื่องของความประัทับใจแรก  ที่ฝ่ายชายมีให้กับฝ่ายหญิง  จนสานต่อความรักนั้นไปจนถึงตอนโต   เพราะงั้นหากคุณยอมรับเงื่อนไขนี้ได้ในหนังเรื่องคู่แท้  ก็ไม่มีเหตุผลใดที่จะต้องรู้สึกประหลาดกับความรักของโจคังใน love phobia เลยนี่   เพราะมันเป็นจุดเริ่มต้นของความรัก  ที่เกิดขึ้นมาภายใต้เงื่อนไขเดียวกัน   สงสัยจะเป็นคนสองมาตรฐานซะละมั้งเนี่ย  หุๆๆๆ ปล. เวลาดูหนังอย่าลืมใส่แว่นนะครับ  อิอิ  (สายตาสั้น 600 ทำไมไม่บอก !!!!)   จากคุณ : Mr. Forever - [ 2 ธ.ค. 49 16:53:07 ]

ความคิดเห็นที่ 101 อืมย์ สองมาตรฐาน สงสัยจะจริง ระหว่างชายหนุ่มที่มุ่งมั่น ทำทุกอย่างเพื่อให้คนรักพอใจ กับชายหนุ่มอีกคน ที่สิบปีผ่านไป ไม่รู้ว่าเคยพยายามติดต่อกลับไปหาคนรักเลยหรือเปล่า　? ผมคิดว่าดูไงก็ต่างครับ ชายหนุ่มคนแรก เค้าไม่กล้ากลับไปหาเพราะอายที่ตัวเองอ้วน พยายามลดน้ำหนักให้ได้ก่อน จน..... กับผู้ชายอีกคน ที่ พร้อมทุกอย่าง ถ้าเป็นผม คงไม่ต้องรอสิบปี ถึงจะกลับไปติวกวดวิชาด้วยกันหรอกครับ ประเด็นบทคับ บทหลวม บทไม่แน่น ผมไม่ออกความเห็นดีกว่า เนื่องจากไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญ แต่จากที่ได้อ่านบทหนังคู่แท้เวอร์ชั่นเต็ม มาแล้ว ผมยังเชื่อตามความคิดของผมเองว่า มันเป็นบทหนังที่ดีมากเรื่องนึง แม้จะดัดแปลงออกมาเป็นหนังแล้ว ก็ยังดูอีกอีกเหมือนเดิม สำหรับหนังในแนวทางนี้ อย่าถือสาผมเลยละกันครับ ผมก็แค่คนรักหนังธรรมดาคนนึง ที่ขอแสดงความคิดเห็นในแนวทางที่ผมเป็น อาจจะไม่ลึกซึ้งเหมือนคุณซึ่งดูหนังแตกกว่าผมหรอกครับ จากคุณ : joblovenuk - [ 2 ธ.ค. 49 19:22:23 ]

ความคิดเห็นที่ 102 อืมอย่าทะเลาะกันเลยครับ ต่อให้เป็นคอหนังแค่ไหน สุดท้ายก็นานาจิตตังครับ คนที่ดูหนังได้แบบลึกซึ้ง 10 คนดูหนัง 100 เรื่องก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมีความเห็นในหนังทุกเรื่องไปในทางเดียวกัน ผมเคารพความเห็นของทั้งสองท่านะครับ สำหรับผมผมชอบเรื่องนี้นะครับ ทุกอย่างคุณ Mr.Forever ก็อธิบายไปหมดแล้ว ชอบการหักมุมและตีความของเรื่องครับ พูดตรงๆ ก่อนเฉลยปมนี่ผมพาลจะเลิกดูไปแล้ว แต่พอดูจบก็เอ้อ มันก็ใช้ได้นี่หว่า ผิดกับเรื่อง Turn left turn right ที่หลายๆคนชอบกัน ตอนแรกผมก็ว่าโอเคอยู่ แต่ตอนท้ายเรื่องนี่แทบจะขว้างแผ่นที่ยืมมาทิ้ง ส่วน Be with you หนังแห่งปีของหลายๆคน ผมดูแล้วกลับเฉยๆ กระเดียดไปทาง negative ด้วยซ้ำ ผมว่าฉาก climax ของเรื่องมันไม่ได้ตอบโจทย์ความอยากรู้ของคนดูได้ดีสักเท่าไหร่ เหมือนเทียบ Unbreakable กับ Sixth Sense ยิ่งคนชื่นชมหนังเรื่องนี้มากๆ ผมก็เลยสงสัยว่า "เฮ้ย มันดีขนาดนั้นเลยเหรอวะ?" ก็อย่างที่บอกแหละครับว่านานาจิตตัง มันขึ้นกับองค์ประกอบหลายๆอย่าง อย่างเช่นอารมณ์ก่อนดูหนัง, ประสบการณ์ในชีวิตช่วงนั้นๆ, ประสบการณ์ในอดีต ถ้าเรื่องราวในหนังมันใกล้ตัวเราก็พาลที่จะทำให้อินไปได้ง่ายกว่าเรื่องไกลตัวครับ แม้กระทั่งปริมาณหนังที่เคยผ่านสายตามา ยิ่งดูหนังมามากเท่าไหร่ ก็มีโอกาสที่หนังเรื่องที่กำลังดูจะทำให้ผิดหวังมากขึ้น เพราะเราก็จะมองว่าเป็นพล็อตเก่าๆ การนำเสนอเก่าๆ หนังเรื่องเดียวกันแต่ดูในคนละช่วงเวลา ความประทับใจและความกินใจก็อาจจะต่างกันได้ครับ จากคุณ : Lueng - [ 3 ธ.ค. 49 13:30:28 ]

ความคิดเห็นที่ 103 ประเด็นเรื่องความรักมันมองยังไงก็ไม่ต่างกันนะสำหรับสองเรื่องนี้  คือมันเริ่มรักแรกจากรักแรกพบ  แล้วฝ่ายชายก็มีความประทับใจกับความรักของเขา  จนเก็บมาสานต่อในความรู้สึกต่อไปเรื่อยๆ  แถมจุดลาจากก็คล้ายๆ กัน คือต้องแยกจากกันเพราะเหตุผลเรื่องการย้ายที่อยู่  ย้ายที่เรียน  แล้วก็เป็นฝ่ายชายที่เป็นฝ่ายหายไปในทั้งสองเรื่อง สิ่งที่แตกต่างจะเป็นในส่วนของการปูพื้นความสำคัญ  และรายละเอียดที่ว่า  สำหรับโจคัง  จุดลาจากมันเกิดจากฝ่ายหญิงเลือกที่จะหายตัวไปก่อน  โดยไม่ออกมาเจอเขาแม้กระทั่งวันสุดท้ายก่อนย้ายบ้านไป  ซึ่งถ้าเป็นผมในวัยขนาดนั้น  เจออะไรแบบนี้ก็คงทำตัวไม่ถูก  คงคิดว่าเราเผลอทำอะไรให้เธอไม่ชอบใจ  ไม่สบายใจมั้ง  ก็เลยหายไปอย่างนี้  หรือจะโกรธอะไรเราหรือเปล่า  ตรงนี้ในวัยขนาดนั้น  คงคิดอะไรไม่ได้มากไปกว่านั้น แถมย้ายไปอยู่โซลก็น่าจะไกลพอดูนะ  ดังนั้นในความรู้สึกตอนนั้นมันก็คงเป็นการจากลาแบบเด็กๆ  ที่คิดว่าทุกอย่างคงจบแค่นั้น  ก็เลยไม่ได้ติดต่ออะไรกลับไปอีก  แต่มันก็ยังฝังใจอยู่  เพราะไม่งั้นคงไม่ดีใจมากที่อาริติดต่อกลับมาหาเขาอีก  หลังจากเวลาผ่านไปถึง 10 ปี ความรักและความผูกผันที่เคยเลือนหายไปในวันก่อนนั้น  กลับสามารถเรียกกลับคืนมาได้อย่างง่ายดาย  เพียงแค่การได้พบคุยกันไม่กี่คำ  อาจจะฟังดูประหลาด  แต่ผมว่าก็ไม่น่าสงสัยอะไร  นั่นเพราะเขารู้สึกว่าอาริที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาคนนี้  ยังเป็นเพื่อนคนเดิมกับที่เขาเคยเดินเล่นด้วยเมื่อ 10 ปีก่อน   แถมหนังยังปูเรื่องให้เรารู้สึกได้ว่าสองคนนี้สนิทกันมากสมัยเด็กๆ  ทำให้เวลาได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง  มันก็เลยดูไม่ขัดมากเท่าไหร่นักที่จะสนิทกันได้ไวขนาดนี้  ทั้งๆ ที่พึ่งกลับมาเจอกันได้ไม่นาน ความรักในแบบหนุ่มสาวระหว่างโจคัง กับอาริ  เริ่มกลับมาสานต่อจากวันที่ฝนตกครั้งนั้นในช่วงเวลาสั้นๆ  ซึ่งจะเห็นได้ว่ารายละเอียดๆ เล็กๆ น้อยๆ ที่แทรกเข้ามาในช่วงนั้น  ทำให้เราสัมผัสความรักของสองคนนี้ได้ไม่ยากนัก  ว่าต่างก็เริ่มที่จะมีใจให้กันมากขึ้นๆ  โดยเฉพาะโจคัง  ที่ยังรู้สึกประทับใจกับอาริอยู่ในใจลึกๆ  เมื่อถึงเวลาที่เขาสามารถแสดงความรักที่มีออกมาได้  เขาก็แสดงมันออกมาอย่างเต็มที่เท่าที่ขอบเขตที่เขาพึงจะทำได้ ฉากที่โจคังนั่งหลังรถกะบะเพื่อกลับไปเอาชูชิมาให้อาริกิน  น่าจะบ่งบอกความรู้สึกของเขาได้เป็นอย่างดี  ว่าเขาใสใจและให้ความสำคัญกับความฝันของอาริมากมายเพียงใด  ไหนจะเรื่องการเลือกเรียนต่อเป็นพนักงานธนาคาร  ทั้งๆ ที่ก่อนจะสอบเอ็น  เขาไม่มีความคิดจะทำงานแนวนี้เลยแม้แต่น้อย อารมณ์ที่ถูกปูมาเรื่อยๆ  ให้เราเห็นพัฒนาการทางความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่มากขึ้นเรื่อยๆ  ทำให้ฉากที่อาริตัดสินใจทำลายกำแพงแห่งความกลัว  แล้วจูบโจคังนั้น  ทำให้เราทราบดี  ว่าความรู้สึกของอาริที่มีให้โจคังนั้น  ก็เต็มไปด้วยความรู้สึกรักไม่ต่างกัน แต่เนื่องจากหลังจากนั้น  โจคังป่วย  ทำให้เธอรู้สึกผิด  ว่าเธอไม่ควรดึงเขาเข้ามาในโลกของเธอ  ด้วยเหตุนี้เธอจึงเลือกที่จะหายตัวไป ระหว่างนั้นโจคังก็เลือกที่จะตามหาเธออย่างเต็มที่  จ้างนักสืบติดตามมาตลอดเวลา 5 ปี  พูดง่ายๆ คือหลังจากจบมาก็จ้างนักสืบตามหามาตลอด  เพราะอยากบอกให้เธอรับรู้ว่า  เขาทำความฝันของเธอให้เป็นจริงแล้ว  ก็คือการเป็นพนักงานแบงค์สุดหล่อนั่นเอง แต่ก็ไม่มีข้อมุลใดๆ กลับมา  เนื่องจากขื่อของอารินั้น  ไม่ใช่ชื่อจริงนั่นเอง   จากนั้นเราก็เริ่มสัมผัสถึงความรู้สึกรักของคนทั้งคู่ที่มีให้กันได้เรื่อยๆ มา  ไม่ว่าจะเป็นฉากที่เขาเอาน้ำมันราดตัว  พร้อมกับจุดไฟแช็ค  เพียงเพื่อบอกให้รับหลวงพ่อรับรู้ว่าเขาจริงจังกับอาริมากมายเพียงใด  รวมถึงฉากที่เขาไปหาอาริที่งานแสดงภาพ อารมณ์ต่างๆ ที่ปูมาเรื่อยๆ นั้นทำให้เราทราบดี  ว่าสองคนนี้รักกันมากเพียงใด  และการเล่นกับอารมณ์ของตัวหนังก็สอดคล้อง กับการแสดงของคู่พระนางคู่นี้ได้เป็นอย่างดี  ทำให้คนดูไม่ค่อยมีประเด็นสงสัยเท่าไหร่  ว่าสองคนนี้รักกันจริงเหรอ นอกเสียจากว่าเราจะไม่ดูอารมณ์ของหนัง  แล้วปล่อยให้เงื่อนไขบางอย่างมาสร้างคำถามในใจทดแทน ======================================= ทีนี้มาเทียบกับหนังเรื่องคู่แท้บ้าง ประเด็นของหนังที่เกิดขึ้นหลังจากหมูตอนกับนางเอกแยกกันไปนั้น  ไม่มีการกล่าวถึงเลย  ว่าความสัมพันธ์ระหว่างนั้นเป็นอย่างไร  สิ่งที่เรารู้คือพอขึ้นมัธยม  น้ำที่เป็นนางเอก  ก็ไปหลงรักรุ่นพี่ที่ชื่อเอกแทน  และก็หลงรักเรื่อยมาจนตามเขาไปตลอด  จนถึงวัยที่ต้องทำงาน  โดยเธอเลือกที่จะตามเขาคนนี้มา  แล้วความประทับใจที่เธอมีให้รุ่นพี่คนนี้ก็อาจจะเป็นเพียงเพราะ รู้สึกชอบในรูปร่างภายนอกของเขาเพียงเท่านั้น ทำไมผมถึงกล้าพูดว่านางเอกชอบเพียงแค่รูปลักษณ์ภายนอกของรุ่นพี่ที่ชื่อเอก  นั่นก็เพราะหนังปูให้เราเห็นว่า  ตลอดเวลาที่รู้จักกันมา  เธอไม่เคยกล้าเข้าไปสนิทกับรุ่นพี่คนนี้เท่าไหร่นัก  แล้วในโลกแห่งความเป็นจริง  ถ้าเราเป็นรุ่นพี่ที่ชื่อเอก  เราก็คงรับรู้ได้ไม่ยาก  ว่ารุ่นน้องคนนี้ปลื้มเราอยู่  แต่เพราะไม่สวย  ก็เลยไม่สนใจ  เพราะเล่นตามขนาดนี้  ใครไม่รู้ก็บื้อเต็มที จุดหลวมของบทในประเด็นเรื่องความรักสำหรับหนังเรื่องคู่แท้คือ     การไม่ปูพื้นเรื่องความผูกผันระหว่างหมูตอนกับน้ำให้มากเพียงพอ  ว่าอะไรทำให้หมูตอนรู้สึกประทับใจน้ำได้มากมายขนาดถึงขั้นถอดจิต  ออกมาหาเธอได้  ซึ่งดูแล้วจนกระทั่งหนังจบ  คนดูก็ยังไม่ไ้ด้คำตอบใดๆ กับคำถามตรงนี้สักเท่าไหร่นัก  เพราะเราไม่เห็นฉากย้ำความสัมพันธ์ใดๆ ระหว่างคนทั้งคู่เลยในช่วงวัยเด็กจนกระทั่งถึงวัยผู้ใหญ่ ถ้าหากมีบทแทรกที่เน้นๆ ให้คนดูคล้อยตามสักหน่อย  ว่าอะไรทำให้หมูตอนตกหลุมรักน้ำได้แบบลึกซึ้งขนาดนี้  ซึ่งแน่นอนว่าต้องเป็นช่วงวัยเด็ก  เช่นอาจจะมีฉากที่หมูตอนแอบมาดักรอน้ำที่โรงเรียนเก่า  ยืนมองอยู่ไกลๆ  เพราะยังไม่กล้าเข้าไปทักทาย   หรือจะเป็นฉากที่เขาบังเอิญเห็นน้ำที่ยืนแอบปลื้มรุ่นพี่ที่ชื่อเอก  ที่ทั้งหล่อ ทั้งเท่  ทั้งผอมอยู่  ทำให้เขาตั้งเป้าว่าจะผอมให้ได้  เพื่อให้น้ำหันมาสนใจเขาบ้าง แต่นี่หนังไ่ม่ปูความสันพันธ์ตรงนี้เลยแม้แต่น้อย  บอกให้เรารับรู้ตอนช่วงท้ายว่า  หมูตอนรักน้ำมาตั้งแต่เด็ก  แล้วก็ฝังใจไม่เปลี่ยนแปลง  แต่เพราะค่านิยมของการมองคนที่รูปลักษณ์ภายนอก  ทำให้เขาตั้งเป้าที่จะผอมให้ได้  แล้วก็ต้องหล่อๆ  จนกลายเป็นทำให้ร่างกายผิดปกติ  แล้วก็นอนนิ่งไปตอนวันสิ้นปี ที่สำคัญคือ หนังไม่ได้ตอบอะไรคนดูเลยว่า อะไรคือเหตุผลที่ทำให้หมูตอนถอดจิตได้  แถมยังดูจะเป็นการถอดจิตขั้นสูงส่งมาก  ถึงขนาดเสกแบงค์  จับนู้นจับนี่ได้ตามใจชอบ  ผมว่าจะทำได้ระดับนี้ต้องมีสมาธิขั้นสูงมากนะ  แล้วทำไมหมูตอนทำได้  จะบอกว่าเป็นเพราะจิตที่ยึดมั่นถึือมั่นมากๆ  ก็เลยทำให้ปาฏิหารย์เกิดขึ้น  มันก็ดูจะเป็นแก้โจทย์ที่ง่ายและหลวมไปสักหน่อยในความรู้สึกของผม ที่หนังเรื่องคู่แท้สะดุดอารมณ์ผมมากที่สุดในส่วนของความรัก  ระหว่างคนทั้งคู่คือ  หนังไม่ค่อยปูอารมณ์ให้เราเข้าใจว่าทำไมหมูตอนถึงรัก และฝังใจกับน้ำได้มากมายขนาดนั้น แล้วที่ไม่ชอบสุดก็คือฉากที่น้ำไปหาหมูตอนที่บ้าน  แล้วเปิดสมุดวาดภาพ  แล้วพบว่าภาพที่วาด  เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงตอนที่หมูตอนกลับมาหาเธอ ผมว่าตรงนี้หนังเล่นง่ายไปหน่อย  แทนที่จะเอาเป็นไดอารี่ของหมูตอน  แล้วยัดบทย้อนกลับ  ให้เราเห็นว่าระหว่างที่จากกันไป  หมูตอนทำอะไรอยู่  ตามเฝ้าดูนางเอกรึเปล่า  แล้วเพราะอะไรถึงไม่เข้าไปหา  อะไรทำนองนี้แทน ซึ่งผมว่ามันจะสร้างความรู้สึกจริงให้กับหนัง  แทนที่จะเล่าออกมาด้วยสมุดภาพ  ที่กลายเป็นช่วยย้ำจุดบอดของบทซ้ำเข้าไปใหญ่  ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร  อธิบายที่มาที่ไปไม่ได้  แล้วสุดท้ายก็ยกคำตอบให้กับคำว่าปาฏิหารย์คำเดียว ง่ายไปหน่อยไหม  กับการคลี่คลายปมที่ผูกมาทั้งเรื่องแบบนี้ ==================================== สรุปว่าจุดต่างในประเด็นความรักของหนังสองเรื่องนี้  คือการปูพื้นฐานความสัมพันธ์ระหว่างคู่พระนาง  ที่หนังเรื่องหนึ่งใส่ใจในเรื่องนี้มากกว่า  ทำให้คนดูสัมผัสได้่ว่า แม้โอกาสเจอกันจะมีน้อย  แต่ยังไงก็ยังได้สานต่อความผูกผันกัน  และสามารถทำให้คนดูรู้สึกได้ว่า  แม้เวลาจะน้อย  แต่ความรักที่สองคนนั้นมีให้กัน  มันก็มีอยู่จริง ในขณะที่เรื่องคู่แท้  ไม่มีการปูพื้นฐานความสัมพันธ์ใดๆ  ความประทับใจในวัยเด็กที่หนังแทรกเข้ามานั้น  ก็ไม่แรงพอที่จะทำให้เรารู้สึกว่า  มันสามารถทำให้หมูตอนผูกใจฝังใจกับน้ำได้มากมายขนาดนี้ แล้วระหว่างนั้นก็ไม่มีการแทรกบทเสริมให้เรารับรู้ถึงความผูกผัน  ของคนทั้งคู่อีกเลย  ตัดฉับมาช่วงวัยผู้ใหญ่เลย  ทำให้มันเกิดความกลวงขึ้นในความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งคู่  ซึ่งถ้าคนดูคิดตาม  จะรู้สึกสงสัยในปมแห่งความผูกพันที่ว่างเปล่านี้แทบทั้งนั้น แต่ถ้าดูแบบปล่อยอารมณ์  แล้วแต่หนังจะเล่าให้เราได้รับรู้  อันนี้ก็คงไม่สะดุดมาก  แล้วก็คงต่ออารมณ์ไปตามที่หนังพยายามเล่า  แล้วก็พยายามบิ้วไปตามเรื่องตามราว เพราะงั้นถ้าคุณบอกว่าคุณได้อ่านบทหนังฉบับเต็ม  ก็เล่าให้ผมฟังหน่อยละกัน  ว่าในบทหนังเหล่านั้น  มีอะไรมากกว่าในหนังบ้าง  แล้วผู้กำกับเน้นประเด็นไหนเป็นประเด็นสำคัญ  มีอะไรเป็นสารที่ต้องการสื่อให้คนดูบ้าง แล้วที่สำคัญ  บทหนังตอบโจทย์ที่ผมเคยถามไว้ได้บ้างหรือเปล่าครับ จากคุณ : Mr. Forever - [ 3 ธ.ค. 49 15:01:20 ]

ความคิดเห็นที่ 104 ไม่ชอบเรื่อง Turn Left Turn Right เหมือนกันครับ  ประเด็นหนังดีนะ  จับความวุ่นวายของสังคมเมือง  มานำเสนอในแง่มุมที่น่าสนใจดี  แต่หลายๆ อย่างในหนังผมว่ายังไม่ลงตัว  ไม่ว่าจะเป็นการเล่าเรื่อง  หรือบทหนังที่ยังทำให้เรารู้สึกว่ามันเวอร์ไปนิด  จริงๆ ไม่ถึงกับต้องอยู่ห้องข้างๆ กันก็ได้  แต่ผู้กำกับคงกลัวว่ามันจะแรงพอมั้งที่จะย้ำประด็นหลัก  ที่หนังต้องการนำเสนอ แต่ฉากสุดท้ายนี่ผมว่าฆ่าตัวตายอย่างแรง  ความรู้สึกตอนดูพังไปพร้อมๆ กับตอนแผ่นดินไหวนั่นแหละ   แม๊ ... ทำไปด้ายยยยยยยยย !!!! ส่วนเรื่อง Be with you  ผมค่อนข้างชอบนะ  โดยเฉพาะเรื่องการปูอารมณ์ของหนังที่ค่อยๆ ปูความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่  ให้เราได้เห็นถึงความประทับใจของสองคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ ทีละนิด หนังญี่ปุ่นจะเน้นการเล่าเรื่องผ่านทางอารมณ์ตัวละครเป็นหลัก  แล้วจะเน้นการดำเนินเรื่องแบบเรียบๆ ง่ายๆ  ไม่ค่อยมีจุดพีคเท่าไหร่  แต่ในหนังเรื่องนี้  ผมว่าผู้กำกับยัดจุดพีคเข้าไปในหนังบ่อยไปนิด  แต่ก็ไม่ถึงกับทำให้อารมณ์ตอนดูสะดุดนะ   สงสัยหรือคาใจตรงจุดไหนลองยกมาถามได้ครับ  ถ้าผมตอบได้ก็จะตอบนะ  เพราะพอผมดูหนังเรื่องนี้จบแล้วไม่รู้สึกว่าตัวเองค้างคาตรงไหน  ทุกจุดมีคำตอบที่เหมาะสมของมันอยู่  โดยมีประเด็นที่น่าสนใจแทรกอยู่หลายจุด  โดยเฉพาะจุดที่ตั้งคำถามกับความเชื่อเรื่องของกาลเวลา  อันนี้ฉุดให้น่าคิดเหมือนกันนะ  ว่าบางทีเวลาก็อาจจะไม่ได้เคลื่อนที่เป็นเส้นตรงอย่างที่เราเข้าใจกัน ไม่แน่ใจว่าคุณ Lueng ดูหนังเรื่องนี้แบบพากษ์ไทย  หรือว่า Soundtrack ครับ หนังเอเชียหลายต่อหลายเรื่อง  พอมาฉายบ้านเราแล้วมักจะตายกันเพราะการพากษ์นี่แหละ  เพราะหลายๆ เรื่องมีการแปลบทพูดผิด  แต่ที่สำคัญที่สุดคือการพากษ์มักเข้าไม่ถึงอารมณ์นักแสดงที่แสดงจริงครับ  ดังนั้นถ้าเราดูพากษ์  อารมณ์บางส่วนที่นักแสดงถ่ายทอดผ่านทางน้ำเสียงนั้น  จะสูญหายไปพอสมควร ยกตัวอย่างหนังเรื่อง Love Phobia นะครับ  พอดีได้มีโอกาสดูหนังเรื่องนี้แบบพากษ์ไทยแล้ว  รู้เลยว่าทำไมคนไม่อินกัน  เพราะการพากษ์มัีนทำให้อารมณ์ที่ถ่ายทอดทางน้ำเสียงจากตัวละคร  มันหายไปเยอะมากๆ เลย  แนะนำอย่างแรงว่าถ้าเป็นไปได้สำหรับใครที่เผลอไปดูพากษ์ไทยมา  ลองหาเวอร์ชั่น Soundtrack เสียเกาหลีมาดูกันครับ  รับรองว่าจะเข้าึถึงอารมณ์หนังไ้ด้มากกว่านี้อีกเยอะเลย แก้ไขเมื่อ 03 ธ.ค. 49 15:41:50 จากคุณ : Mr. Forever - [ 3 ธ.ค. 49 15:19:18 ]

ความคิดเห็นที่ 105 ผมดู Be with you soundtrack ส่วน TLTR กับ Love phobia ดูพากย์ไทยครับ ดู Love phobia พากย์ไทยแบบ online เนื่องจากผมอยู่ในที่ที่ไม่อาจหาแม้กระทั่งแผ่นหรือโรงหนังดูได้ ที่ผมเฉยๆกับ Be with you ส่วนหนึ่งก็เพราะมันใช้มุขเดิมๆตามสไตล์หนังเอเชียตะวันออก นั่นก็คือนางเอกมักจะเป็นโรคร้าย ประมาณว่าก่อนดูหนังเรื่องนี้ผมก็ดูอีก 2-3 เรื่องที่พล็อตแบบเดียวกัน ดังนั้นเวลาไปดู BWY ในโรงก็เลยอารมณ์เสียเล็กน้อย ประมาณว่า "เอาอีกแล้วเหรอวะเนี่ย?" "แมร่งคิดอะไรกันไม่ออกแล้วเหรอว้า" "คนเราปกติแมร่งจะป่วยกันบ่อย ตายกันง่ายอะไรขนาดนั้น" อีกอย่าง 'สำหรับตัวผม' หนังดราม่ากับพล็อตเรื่อง surreal นั้น ถ้าไม่ดีจริงจะได้ใจผมไปค่อนข้างยาก นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ผมอยากขว้างแผ่น TLTR ทิ้ง จะว่าผมไม่เปิดใจเต็มร้อยก็ได้ครับ คนเรามักจะมีข้อยึดติดบางอย่างในจิตใจเสมอๆ อย่างบางคนไม่ชอบดูหนังดราม่าเพราะคิดว่ามันเครียดเกินไป อันนี้ก็ไม่ว่ากันเพราะแนวใครก็แนวใคร ผมเองก็ไม่ชอบดูหนังผีที่เน้นเอาแต่น่ากลัวอย่างเดียว เพราะเห็นว่าพล็อตเรื่องมักจะหาสาระมิได้(อันที่จริงก็ไม่อย่างดูอะไรหยองๆด้วยแหละ 55) สำหรับผมถ้ามันจะ surreal ก็ให้มันเป็นอย่างนั้นไปเลยทั้งเรื่อง แต่ถ้าจะเอามา mix กันมันจะทำให้ดูไกลตัวไปหน่อย จับต้องได้ยากกว่า แต่หนังแบบ surreal ปนจริงที่ผมชอบก็มีนะครับ อย่าง Il Mare แต่ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะเป็น first impression เพราะเป็นหนังเกาหลีเรื่องแรกที่ผมได้ดูในโรง นางเอกน่ารัก พล็อตเรื่องแปลกใหม่ ทุกอย่างไม่ฟูมฟายจนเกินงาม และบทเฉลยสามารถคลายปมที่ทิ้งไว้ตอนกลางเรื่องได้อย่างดี แต่ BWY (ในคคห.ของผม) ในจุด climax ของเรื่องที่นางเอกรู้ว่าตัวเองจะตายแต่ก็ยังมาแต่งงานมีลูกกับพระเอกนั้น ผมไม่ได้สงสัยใคร่รู้ในประเด็นดังกล่าวแต่อย่างใด กลับคิดว่ามันเป็น 'พล็อตเสริม' ที่ทำให้หนังดูซาบซึ้งขึ้นก็แค่นั้น เรียกได้ว่าดูแบบเรื่อยๆมาเรียงๆ จุด climax ก็ไม่ได้ทำให้ผมต๊กกะใจ หรือซาบซึ้งมากขึ้นกับการเสียสละของนางเอกแต่อย่างใด เหมือนกับ unbreakable ที่ผมไม่ได้อยากรู้เลยว่าใครเป็นคนทำ แต่สงสัยว่าทำไมพระเอกมันไม่ตายมากกว่า การหักมุมเลยไม่ได้ตอบโจทย์ที่ผมสงสัยมากเท่าที่ควร เพราะผมไม่ได้ใส่ใจเลยเรื่องว่าทำไมพระเอกมักเจอเหตุกาณ์ร้ายๆเสมอ จริงอยู่ที่ Six Sense ก็ไม่ได้ตอบโจทย์ว่าทำไม 'He see dead people' แต่ฉากหักมุมก็ถือได้ว่ามันหักหลังคนดูทั้งเรื่องจริงๆ เพราะทุกคนเชื่อไปแล้วว่า Bruce Willis นั้นมีอยู่จริง ถ้าเทียบกับ love phobia แล้ว ผมต้องยอมรับว่าเรื่องนี้ใช้ชั้นเชิงในการเล่าเรื่องได้เหนือชั้นกว่ามาก จากที่ผมคิดว่า "หนังห่าไรวะ มันจะเว่อร์ไปหน่อยซะล่ะมั้ง" กลายเป็นหนังที่มีบทเฉลยที่ค่อนข้างน่าพึงพอใจทีเดียว แม้นางเอกจะป่วยตายตามวิสัยหนังรักเอเชียที่ซึ้งด้วยโศกนาฏกรรมแล้วจบแบบสุขนาฏกรรม แต่มุมมองและการนำเสนอค่อนข้างน่าสนใจ และถือว่า 'ใหม่' สำหรับผม ประเด็น HIV จาก blood transfusion เป็นเรื่องที่เป็นปัญหาและเกิดขึ้นจริงครับ แม้กระทั่งในประเทศไทยสมัยก่อน เพราะต้นทุนการใช้ชุด test ในสมัยนั้นถือว่าแพง และแน่นอนว่ามีผู้ที่โชคร้ายรับเชื้อไปด้วยเหตุผลเพราะเรื่องเงินๆทองๆนี่แหละครับ ว่าแต่คุณ Mr.Forever คิดยังไงกับการที่หนังใส่บท 'priest' เข้ามาแทนที่จะเป็นลุงแก่ๆธรรมดาๆซักคนครับ ตอนแรกที่ผมดูนี่ ความคิดมันแว่บเข้ามาในหัวเลยครับว่า "เฮ้ย พระมันมาอยู่กับเด็กสาว สองต่อสองมันจะถูกเหรอวะเนี่ย" แต่ตอนสุดท้ายก็คือ "อ้าว เป็นญาติกัน ถึงอยู่กันสองคนแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ และก็ไม่คิดอยากจะทำด้วย นางเอกน่าสงสารซะขนาดนั้น" ความคิดเตลิดไปไกล อยากจะบอกว่าครึ่งเรื่องแรกที่ผมก่นด่าอยู่ตั้งนานนั้น "ผมผิดไปแล้วคร้าบบบ" อันนี้ก็อาจจะเข้าทำนองว่า 'การตัดสินคนอย่าตัดสินจากการดูเพียงด้านเดียวหรือครึ่งเดียว' นั้นแล แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 49 00:31:31 จากคุณ : Lueng - [ 4 ธ.ค. 49 00:08:53 ]

ความคิดเห็นที่ 106 อีกอย่างที่ผมชอบใน love phobia ก็คือการแสดงการโจ ซัง-วู นั่นแหละครับ ผมดูหมอนี่เล่นแล้วก็พาลอยากให้นักแสดงไทยรุ่นใหม่เล่นให้ได้อย่างนี้บ้าง แบบนี้ถึงจะเรียกว่า 'หล่อแบบมีคุณภาพ' ส่วนนางเอกเรื่องนี้ ผมว่าสวยแบบแปลกตาคล้ายๆ Andrey Tautou เลยว่ามั๊ยครับ แม้จะไม่สวยแบบที่ตลาดนิยมกันแต่ผมว่าเค้าก็ cast คนมาเล่นได้เหมาะสมดีแล้ว ทำให้ผมเชื่อได้สนิทใจเลยว่าป่วยเป็นโรคดังกล่าวจริง (อันนี้ไม่ได้ว่านะครับ แต่ถ้าเป็นคนอื่นที่หน้าใสๆมาเล่น ผมคงเชื่อน้อยกว่านี้จริงๆ) แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 49 00:43:47 จากคุณ : Lueng - [ 4 ธ.ค. 49 00:42:53 ]

ความคิดเห็นที่ 107 ฉากรถชนที่ลูกโป่งลอยออกไปนั้น ผมขอตีความเพิ่มนะครับ(ไม่ว่ามันจะเป็นความตั้งใจของผกก.หรือไม่ก็ตาม) ถ้าลูกโป่งหลากสีสันหมายถึงความสดใสในวัยเด็กของอาริ มันก็ลอยหายไปตั้งแต่เหตุการณ์รถชนเมื่อวันนั้นแล้ว จากคุณ : Lueng - [ 4 ธ.ค. 49 00:57:44 ]

ความคิดเห็นที่ 108 หนังเกาหลีส่วนใหญ่ช่วงนี้เริ่มเปลี่ยนแนวบ้างแล้วเหมือนกันนะครับ  จากที่ได้ดูหนังใหม่ๆ ที่เริ่มหลุดออกมาให้โหลด  แล้วก็มี Sub eng ให้เข้าใจ  (ลองโหลดดูตามเวป bit หรือใช้โปรแกรม emule โหลดดูครับ)   อันนี้เป็นหนังเกาหลีที่ผลิตออกมาครับ  มีแทบทุกเรื่องก็ว่าได้  จะเห็นได้ว่าตั้งแต่ปี 2000 เป็นต้นมา  รัฐบาลเกาหลีเริ่มใช้นโยบายเดียวกันกับอเมริกา  คือการใช้ความบันเทิง  เพื่อเป็นสื่อในการรุกเข้าไปยังประเทศต่างๆ ให้รู้จักวัฒนธรรมเกาหลีมากขึ้น  จนเกิดกระแสเกาหลี Fever ขึ้นในช่วงต่อมา http://www.hancinema.net/modele.php?page=voir_des_films.php&recherche=1&support[0]=35mm&PHPSESSID=16e025719277f7e4baaf5eb4ccb56e4c (ตอนนี้รอดูเรื่อง The War Of Flower อยู่ครับ  โหลดมาแล้ว  แต่ยังไม่มี Sub Eng ให้โหลด  คาดว่าคงมีภายในสัปดาห์หน้านี้แล้ว) ลองถามตัวเองดูดิครับ  ว่าก่อนนั้นเคยมีใครสนใจดูหนังเกาหลี  ละครเกาหลีไหม  มีร้านอาหารเกาหลีในไทยสักกี่ร้าน  มีคนอยากไปเที่ยวเกาหลีสักกี่คน  แล้วตอนนี้ล่ะ  เป็นอย่างไร   นี่แหละอิทธิพลของสื่อบันเทิงที่มีพลังมากกว่าที่คิด  เห็นตัวอย่างแ้ล้ว  ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่รัฐบาลไทยจะสนับสนุนอุตสาหกรรมหนังบ้างเนอะ  เอาแบบให้มันจริงจัง  เพราะผมเชื่อว่าคนไทยก็มีความสามารถเยอะ  เพียงแต่ว่ามันมีขอบในการทำหนังที่มีเงื่อนไขจากนายทุนมากเกินไป  ตรงนี้แหละ  ที่ทำให้หนังไทยไม่ไปไหนสักที  ทำเสร็จๆ ส่งๆ ฉายๆ ไปอย่างนั้น   กลับเข้ากระทู้ดีกว่า  พล่ามไรก็ไม่รู้  อิอิ... ช่วงนี้พล็อตแนวพระนางเป็นโรคตายตอนจบเริ่มหายไปบ้างแล้ว  คงเพราะมันถึงจุดอิ่มตัวแล้วมั้ง กับการใช้การตายมาเป็นจุดหักเหของเรื่อง  เพราะช่วงปี 2003 - 2005  นี่หนังเกาหลีที่แนว Drama ส่วนมากเนี่ย  พระนางจะเป็นโรคตายตอนจบกันเยอะเลย  ดูเยอะ ๆ ก็เบื่อเหมือนกันเนอะ   -*- คงเพราะการใช้ความสูญเสียมันง่ายมั้ง  ที่จะดึงอารมณ์คนดูให้รู้สึกหม่นเศร้าไปกับตัวละคร  แต่ก็อย่างว่า  ของอะไรใช้กันเยอะๆ มันก็เกร่อและน่าเบื่อ (ว่าแต่ดูจากเวป obiz... เหมือนกันเป่า  อิอิ) แต่ยังไงในส่วนของหนังที่นางเอกเป็นโีรคร้าย  แล้วเ้น้น Drama หนักๆ ผมก็ยังชอบเรื่อง  ...ing มากที่สุดอยู่ดี  เพราะสำหรับผม  ผมว่ามันลงตัวมากๆ แล้วไม่ว่าจะเป็นการเล่าเรื่อง  บทหนัง  บทพูด  และมุมกล้อง  ตลอดจนวิธีการเล่าเรื่องของหนัง  แถมดนตรีประกอบที่ใช้ก็ยังดีอีก   ที่สำคัญคือช่วงนั้นหนังแนวนี้ยังไม่เกร่อมากนักด้วยมั้ง  มันก็เลยเพิ่มความซึ้งให้มากขึ้น  แต่ถ้าพึ่งมาดูตอนนี้มันก็คงดูธรรมดา  เพราะว่าแนวนี้มันซ้ำซากไปเสียแล้ว ส่วนประเด็นเรื่องการใช้ Priest มาแทนบทลุงแก่ๆ คนหนึ่ง  คงเพราะการใช้พระ  มันช่วยตอบโจทย์ต่างๆ และสนับสนุนเนื้อหาย่อยหลายๆ จุดได้ลงตัวกว่ามั้งครับ   ไม่ว่าจะเป็นการสนับสนุนคำพูดของอาริในวัยเด็กที่เธอหลอกเพื่อนร่วมห้อง  ว่าติดคำสาป  แล้วต้องมีพระคอยช่วยควบคุมคำสาปนั้น  อีกทั้งการใช้บทพระเป็นผู้ปกครอง  ยังช่วยสนับสนุนการกระทำของโจคังด้วย  ว่าทำไมเขาถึงไม่กล้าตามตื้อถามพระว่าอาริอยู่ที่ไหน  เพราะส่วนใหญ่คนเกาหลีให้ความนับถือพระพอๆ กันกับคนไทยพุทธนะแหละ  แต่ดูเหมือนว่าเกาหลีจะเคร่งกว่าไทยมากพอสมควร  เพราะพระที่นั่นดุครับ  แถมเลือกคนที่มาแสดงบทพระดูสีหน้าท่าทางโหดเอาเรื่องเหมือนกัน ซึ่งถ้าใช้บทลุงแ่ก่ๆ มาเป็นผู้ปกครองของอาริแทน  มันจะตอบโจทย์ไม่ได้ว่าทำไมโจคังถึงยอมจ้างนักสืบได้ถึง 5 ปี  ทั้งๆ ที่ถ้าไปถามลุงเอาก็น่าจะรู้คำตอบ  ถ้าลุงไม่ตอบก็อาจจะแสดงออกทางอารมณ์ได้ง่ายกว่า  แต่ทีนี้ถ้าเป็นพระ  เขาจะทำอย่างนั้นไม่ได้ไงครับ  พระพูดมายังไงก็ต้องแล้วแต่ท่าน จะเห็นว่ามีฉากที่เพื่อนเขาบอกกับเขาตอนที่คุยกันที่บาร์หลังจากที่โจคังบอกว่า  เขาจ้างนักสืบตามหาอาริมาห้าปี  แต่ไม่ได้ข่าวคราวเลย  เพื่อนเขาก็บอกว่า... F: Then ask the Priest! J: He won't tell me. F: That's because you look soft. Be more aggressive! Go in there and tear the place apart! J: I can't do that to a priest. F: Then there's your answer. Give it up. จะเห็นได้ว่าในความรู้สึกของโจคังคือ  ถ้าพระไม่ยอมบอกเขาเอง  เขาก็ไม่รู้จะทำยังไงให้พระบอกได้  ไม่งั้นคงไม่ลงทุนจ้างนักสืบถึงห้าปีหรอก แต่ถ้าเป็นลุงแ่ก่ๆ  ความน่าเชื่อถือตรงนี้มันจะด้อยไปไงครับ  เพราะคนเกาหลีสามารถเถียงผู้ใหญ่ได้  แล้วก็แสดงอารมณ์รุนแรงกับผู้ใหญ่ได้บ้าง  แต่ไม่ใช่กับพระนั่นเอง อีกทั้งบทพระ  ทำให้เรารับรู้ว่าอาริโตขึ้นมาในสังคมที่ไม่ใช่สังคมชาวบ้านปกติ  ตรงนี้เลยตัดปัญหาว่าเธอจะโดนชาวบ้านรังเีกียจ  หรืออาจจะรับรู้เรื่องโรคภัยของอาริได้ง่ายขึ้น  แต่ถ้าอยู่ในวัดซึ่งไกลจากชุมชน  โอกาสที่ชาวบ้านคนอื่นจะรับรู้เรื่องตรงนี้  มันก็น้อยลง  แถมบรรยากาศในวัดมันก็ดูสงบ  ไม่ชวนให้คิดฟุ้งซ่านไปกับโชคชะตาที่เกิดขึ้น จุดสำคัญอีกจุดก็คือการเป็นพระ  ทำให้การรับเด็กมาเลี้ยง  แล้วส่งเสียให้เรียนหนังสือ  มันดูไม่น่าแปลกมากนัก   จำได้ไหมครับ  ที่หลังจากกลับมาจากโรงพยาบาลแล้ว  พระบอกให้อาริเลิกเรียกเขาว่าลุง  แต่ให้เรียกว่าพระแทน  ทำไมเขาต้องทำเช่นนั้น  ตรงนั้นก็เพราะเขาไม่ต้องการให้ชาวบ้าน  หรือคนภายนอกรับรู้ว่าเด็กคนนี้คือหลานของเขา  เพื่อที่จะตัดปัญหาเรื่องคนรอบข้างที่ถามไถ่ถึงพ่อแม่ที่เสียไป  หรือเรื่องราวที่อาจจะทำให้อาริสะเทือนใจได้ ดังนั้นการบอกให้คนรอบข้างรับรู้ว่า  เด็กน้อยคนนี้คือเด็กที่พระเก็บมาเลี้ยง  มันก็ช่วยตอบโจทย์ได้ดี  ว่าทำไมคุณครูที่โรงเรียนถึงไม่รู้ชื่อจริงของอาริ  ทำไมไม่มีใครสงสัยว่าอาริเป็นใครมาจากไหน  ทำไมอยู่ดีๆ โผล่มาเรียนหนังสือที่โรงเรียนได้ อะไรทำนองนี้ ซึ่งถ้าใช้บทลุงแ่ก่ๆ คนหนึ่ง  มันจะตอบโจทย์พวกนี้ไม่ได้ไงครับ  บทมันจะหลวม  และมีช่องโหว่ให้คนจับผิดได้ง่ายเกินไป เมื่อเทียบดูแล้ว  ผมเลยคิดว่า  การเลือกใช้บทพระ  น่าจะทำให้เนื่อเรื่องต่างๆ ไหลลื่นมากกว่า  และตอบโจทย์ต่างๆ ได้มากกว่าการใช้ลุงแก่ๆ ธรรมดาหนึ่งคนครับ  ตรงนี้ทางผู้กำกับเขาคงคิดหาเหตุผลมาดีแล้วละ ถึงเลือกใช้ตัวพระมาคุมช่องโหว่ตรงจุดนี้ให้เหลือน้อยที่สุด ประเด็นเรื่องความสวยของนางเอก  ถ้าถามผม  ผมก็ยืนยันคำเดิมว่าไม่สวย   แต่ถ้าถามว่า  เธอเหมาะกับบทนี้ไหม  และถ่ายทอดความเป็นอาริออกมาได้ดีหรือเปล่า อันนี้ผมก็ตอบได้อย่างเต็มปากว่า  เธอถ่ายทอดความเป็นอาริได้ดีมากๆ  โดยเฉพาะการแสดงของคู่พระนาง  ที่มีสามารถสื่อความรู้สึกรัก  ให้กับคนดูรับรู้ได้อย่างง่ายดาย  ว่าสองคนนี้รักกัน  เพราะงั้นตรงนี้  ทำให้ผมไม่สงสัยเลยว่า  คนทั้งคู่รักกันได้ยังไง  ทำไมถึงรักกันมากมายขนาดนั้น  นั่นเพราะผมสามารถสัมผัสได้ว่า  ความรักที่ทั้งคู่มีให้กันในหนังเรื่องนี้นั้นมันมีอยู่จริง   แค่นี้ก็ตอบโจทย์ได้มากพอแล้วครับ แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 49 01:40:03 จากคุณ : Mr. Forever - [ 4 ธ.ค. 49 01:28:53 ]

ความคิดเห็นที่ 109 ประเด็นลูกโป่งผมก็ตีความอย่างนั้นเหมือนกันครับ  แล้วการใช้ลูกโป่งมาสร้างเงื่อนไขให้เกิดอุบัติเหตุ  ก็กลายเป็นการสร้างปมในใจให้กับอาริด้วยว่า  อุบัติเหตุที่เกิดขึ้น  เป็นเพราะลูกโป่งของเธอ ทุกคนต้องตายเพราะเธอ  ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วเป็นเพราะตัวพ่อต่างหากที่สูบบุหรี่ในรถ  แล้วดันเปิดกระจกจะพ่นควันออกจนลมตีเข้ามาในรถ  เลยพลอยทำให้มองไม่เห็นทางจนเิกิดอุบัติเหตุขึ้นมาในที่สุด ลูกโป่งเหล่านั้นหลุดลอยขึ้นไปบนฟ้า  พร้อมๆ กับความสดใสของเด็กน้อยอาริ  ที่เลือนหายไปจากหัวใจที่บริสุทธิ์สดใสของเธอไปพร้อมๆ กัน ถ้าดูแบบพากษ์ไทย  คงไม่ได้ฟังเสียงต้นฉบับของเด็กที่แสดงเป็นอาริสินะครับ  ขอบอกว่าน้องคนนี้ถ่ายทอดอารมณ์ออกมาทางน้ำเสียงได้ดีมากๆ ครับ  ผมน้ำตาเล็ดเลยอ่ะตอนที่เธอพูดว่า   I know what happened, Uncle. It's all my fault. น้ำเสียงที่เคยสดใสร่าเริงที่เราได้ฟังตอนช่วงต้นเรื่อง  เปลี่ยนโทนได้ีเศร้าสะเทือนใจสุดๆ   รวมถึงช่วงที่เอ่ยถามหมอ  ด้วยน้ำเสียงแบบเด็กที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวว่า Sir? What is AIDS? น้ำเสียงที่เราได้ยินจากเด็กน้อยตอนถามนั้น  สะเทือนอารมณ์มากๆ เลย  แนะนำอย่างแรงว่าถ้าชอบหนังเรื่องนี้จากพากษ์ไทยได้  รับรองว่าคุณจะรักหนังเรื่องนี้มากขึ้นอีกหลายเท่า  หากได้ดูเวอร์ชั่น Soundtrack ครับ   เพราะเสียงพากษ์นั้นถ่ายทอดอารมณ์ของคนแสดงได้ไม่ดีเลย ที่ชอบเวอร์ชั่นพากษ์ไทยมีฉากที่เด็กน้อยสองคนท่องบทกลอน ผู้ใหญ่หาผ้าใหม่ ให้สะใภ้ใช้คล้องคอ   อันนี้ทำได้ดีนะ  เลือกบทกลอนมาได้เยี่ยมเลย  แถมจบกลอนพอดีกับของเกาหลีด้วย  เห็นฉากนี้แล้วนึกถึงฉากท่องสูตรคูณ  ในหนังเรื่อง A Man Who Went to Mars ยังไงพิกล  แต่เรื่องนั้นใช้การท่องสูตรคูณตอนเด็ก  เอามาเป็นจุดพีคเล็กๆ ได้ดีกว่าในหนังเรื่องนี้นะ รายละเอียดปลีกย่อยยังมีอีกเยอะครับ  หลายอย่างที่ใส่เข้ามาในหนังเรื่องนี้  มีความหมายเล็กๆ น้อยๆ ซ่อนอยู่เยอะมาก  แล้วแต่ว่าคุณจะเก็บรายละเอียดปลีกย่อยเหล่านั้นได้มากน้อยแค่ไหนนะแหละ  ประมาณว่ายิ่งสังเกต  ก็ยิ่งเห็นมากขึ้นเรื่อยๆ อะครับ  อะไรที่โผล่มาซ้ำๆ ส่วนใหญ่จะมีความหมายซ๋อนอยู่แทบทั้งนั้นเลย แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 49 01:57:55 จากคุณ : Mr. Forever - [ 4 ธ.ค. 49 01:50:48 ]

ความคิดเห็นที่ 110 ดูจาก web ....go ครับ ไม่แน่ใจว่าเป็น web เดียวกันปล่าว 55 ช่วงนี้ยุ่งๆ เลยไม่ค่อยมีเวลาไปดูหนังในโรง กลัวดูไม่เข้าใจด้วย 55 จากคุณ : Lueng - [ 4 ธ.ค. 49 11:36:38 ]

ความคิดเห็นที่ 111 ผม save กระทู้นี้ไว้ก่อน และเมื่อดูหนังเรื่องนี้แล้วจะกลับมาอ่านอย่างละเอียด และตอนนี้ผมดูเรื่องนี้จบแล้ว ขอบคุณที่เขียนและวิเคราะห์มาให้อ่านนะครับ สำหรับผม ดูตอนแรกก็ยังไม่เท่าไร พออ่านจบแล้ว อยากไปเปิด DVD ดูอีกรอบครับ ^^ จากคุณ : เสี่ยวรำพึง - [ 4 ธ.ค. 49 15:22:15 ]

ความคิดเห็นที่ 112 อ่านกระทู้แล้วชอบและเข้าใจเรื่องนี้มากขึ้นค่ะ พึ่งดูจบไปแผ่นเดียว ยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ หนังออกมาลึกซึ้งดี... จากคุณ : baby_15 - [ วันพ่อแห่งชาติ 19:08:36 ]

ความคิดเห็นที่ 113 Lueng - อิิอิ  เวปเดียวกันเลย   เสี่ยวรำพึง -  ตอนผมดูรอบแรกก็เหมือนกับคุณแหละครับ  ดูจบแล้วงง  หนังมันจะบอกไรเราหว่า  มึนๆ   ว่าแต่ตอนนี้ดีวีดีออกแล้วเหรอครับ  ถ้าีมีแล้วก็เปิดดูได้เลย  จะไ้ด้อินกับเรื่องมากขึ้น  ที่สำคัญอย่าลืมดูเป็น Soundtrack นะครับ   baby_15 -  รีบดูให้จบไวๆ แล้วดูซ้ำอีกรอบนะ  รับรองว่าคราวนี้จะอินขึ้นอีกเยอะครับ  หุๆๆ จากคุณ : Mr. Forever - [ 6 ธ.ค. 49 16:02:09 ]

ความคิดเห็นที่ 114 โห..คุยกันใหญ่เลย หยุดไป4วันกระทู้ยังแจ่ม จากคุณ : ลูกอีสาน - [ 6 ธ.ค. 49 18:58:30 A:202.142.193.21 X: TicketID:107212 ]

ความคิดเห็นที่ 115 เงียบแล้วครับสำหรับกระทู้นี้  คงเพราะตกหน้าไปนานแล้วมั้งเลยไม่มีคนเข้ามาต่อ ว่าแต่คนที่ท้าว่าจะตั้งโพล  ก็หายไปแล้ว  ไม่รู้ทำไม  เอิ๊กๆๆๆ จากคุณ : Mr. Forever - [ วันรัฐธรรมนูญ 03:56:05 ]

ความคิดเห็นที่ 116 เงียบสนิท  ใครเข้ามาแล้วแวะคุยกันมั่งนะครับ  อิอิ จากคุณ : Mr. Forever - [ วันรัฐธรรมนูญ 21:28:42 ]

ความคิดเห็นที่ 117 ขอบคุณค่ะ อาจจะมองไม่เหมือนกันหมด แต่มี คำพูด และภาพ มองกันได้หลายแบบ แล้วจะหาโอกาสเข้ามาคุยด้วยนะคะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ จากคุณ : (^-^) - [ 12 ธ.ค. 49 00:06:50 A:24.250.30.108 X: TicketID:128864 ]

ความคิดเห็นที่ 118 จขกท.เขียนได้น่าดูมาก ๆ ตอนแรกไม่คิดอยากดูเรื่องนี้เลยอ่ะ แต่ตอนนี้คงต้องหาเวลาไปดูซะแล้วววววว จากคุณ : เจ้าหญิงส้ม - [ 13 ธ.ค. 49 12:40:18 ]

ความคิดเห็นที่ 119 เพิ่งดูจบไปค่ะ รอบเดียวนางเอกกับพระเอกเล่นได้ดีจริง ๆ ค่ะ นางเอกคนนี้เล่นเรื่อง invisiblewave ของคุณเป็นเอกด้วยค่ะ จากคุณ : magine - [ 16 ธ.ค. 49 00:03:41 ]

ความคิดเห็นที่ 120 ...อยากรู้ว่าตอนนี้ VCD หรือ DVD ของ Love Phobia ออกมาวางขายกันรึยังคับ...ถ้ามีแล้วหรือยังมะมีรบกวนแจ้งข่าวด้วยคับ...จะไปซื้อเก็บไว้ดูอีกหลาย ๆ รอบ ดูแค่รอบเดียวแต่ก็เข้าใจในความรักของคน 2 คน ได้ดีคับ...แม้ว่าตอนท้ายจะแอบอึ้งนิด ๆ แต่เมื่อเทียบกลับเป็นความรู้สึกแล้วบรรยายไม่ได้เลย...ยังไงรบกวนบอกด้วยนะคับว่ามีวางขายรึยัง... จากคุณ : i_kool0_0 (Katachiro) - [ 16 ธ.ค. 49 03:29:34 ]

ความคิดเห็นที่ 121 ...เคยฟัง Ost. Love Phobia Version เกาหลียังเอ่ย...เพราะมากมายคับ... จากคุณ : Katachiro (Katachiro) - [ 16 ธ.ค. 49 03:31:15 ]

ความคิดเห็นที่ 122 (^-^) -  ครับผม  ถ้าว่างอย่าลืมเข้ามาแลกเปลี่ยนมุมมองกันได้ครับ   เจ้าหญิงส้ม - ไม่แน่ใจว่ามีหรือยังสำหรับแผ่นแบบ Soundtrack  แต่แผ่นแบบพากย์ไทยน่าจะมีแล้ว  ยังไงดูแล้วอย่าลืมกลับมาคุยกันนะครับ magine - เรื่องนี้บทส่งให้แสดงฝีมือกันเต็มที่เลย  ทั้งในเรื่องของการแสดงออกทางสีหน้า และอารมณ์เสียง  ถ้าได้ดูเวอร์ชั่นเสียงเกาหลีจะสัมผัสได้ชัดเจนเลยครับ  บางทีได้ยินเสียงเขาเศร้า  ฟังแล้วรู้สึกเศร้าตามอย่างบอกไม่ถูก i_kool0_0 (Katachiro) - ผมไ่ม่ได้อยู่ไทยอะครับ  เลยไม่แน่ใจว่ามีเวอร์ชั่นลิขสิทธิ์ออกมาหรือยังสำหรับแบบ Soundtrack  แต่ถ้าเป็น VCD แบบพากย์ไทย  คิดว่าน่าจะมีวางขายแล้ว  แต่ไม่แนะนำให้ซื้ออะครับ  ยังไงหาแผ่นจากแม่สายมาดูก็ยังดี  เรื่องนี้อยากให้ดูแบบ Soundtrack มากกว่านะครับ  ดูพากย์ไทยอารมณ์ที่ดาราสื่อออกมาทางเสียง  หายไปเกือบครึ่งเลย  เพราะคนพากย์ยังไงก็สื่ออารมณ์ออกมาแบบที่นักแสดง  เขาตั้งใจจะสื่อออกมาไม่ได้ครับ ส่วนเพลงนั้นฟังเรียบร้อยแล้วครับ  เดี๋ยวอัพโหลดขึ้นมาให้ฟังกันดีกว่าเนอะ  ^^ ใครแวะเข้ามาแล้วอย่าลืมฝากข้อความคุยกันด้วยนะครับ จากคุณ : Mr. Forever - [ 16 ธ.ค. 49 10:07:44 ]

ความคิดเห็นที่ 123 ยังไม่เคยดูเลยครับ เดี๋ยวไปเดินหาดีกว่า เผื่อแถวนี้จะมีขายมั่งครับ ขอบคุณครับ นั่งอ่านไปน้ำตาเล็ดไป จากคุณ : ThirskUK (ThirskUK) - [ 16 ธ.ค. 49 13:01:27 ]

ความคิดเห็นที่ 124 ThirskUK - อย่าลืมหาเวอร์ชั่น Soundtrack มาดูนะครับ  รับรองว่าจะชอบมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าตัวเลย ใครชอบเรื่องนี้อย่าลืมแวะไปโหวตด้วยนะ  เจอหัวข้อตอนแรกผมยังงงๆ ว่าหมายถึงหนังเรื่องอะไร  เพราะไม่รู้ชื่อไทยของหนังเรื่องนี้ http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A4966113/A4966113.html จากคุณ : Mr. Forever - [ 16 ธ.ค. 49 14:32:57 ]

ความคิดเห็นที่ 125 เราชอบฉากผูกเชือกรองเท้ามาก เหมือนกับว่าฉันโหยหา รอคอยเธอมานาน...มากนะ อย่าจากฉันไปไหนอีกเลย...ขอร้อง พร้อมอ้อนวอนด้วยสายตาของโจคังต่ออารี คอยฉันอยู่ที่นี่นะ เรานํ้าตาหยดเลย...ซึ้งมาก เก่งจริงๆ ผู้กำกับ จากคุณ : ตาตาโต - [ 16 ธ.ค. 49 19:27:57 ]

ความคิดเห็นที่ 126 ...เท่าที่เดินดูตามร้านขายแผ่นหนัง...ยังไม่เจอนะคับ...ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหาไม่เจอเองหรือเพราะยังมะวางขาย...แต่ยังไงก็จะรอคับ... จากคุณ : i_kool0_0 (Katachiro) - [ 17 ธ.ค. 49 23:58:21 ]

ความคิดเห็นที่ 127 ตาตาโต - ฉากนี้ผมเชื่อว่าหลาย ๆ คนชอบกันหมดแหละเนอะ  ปูอารมณ์มาดีเหลือเกิน  คนดูเลยอินซะ  T__T i_kool0_0 (Katachiro) - คงต้องลองหาซื้อจากแถวๆ คลองถมดูอะครับ  แผ่นแท้ไม่แน่ใจว่าจะออกหรือยัง  แต่ถ้าออกก็ไม่รู้ว่าจะเจอหมอกมะ ขอให้หาไ้ด้ไวๆ นะครับ จากคุณ : Mr. Forever - [ 19 ธ.ค. 49 23:19:08 ]

ความคิดเห็นที่ 128 ดันเล็กน้อยเพื่อความอยู่รอดของกระทู้ จากคุณ : Mr. Forever - [ 26 ธ.ค. 49 17:00:23 ]

ความคิดเห็นที่ 129 มา Happy new year ค่ะ 555 จากคุณ : -‘•[I]dentity•’-[22] - [ 2 ม.ค. 50 17:53:12 ]

ความคิดเห็นที่ 130 ชอบเรื่องนี้ตั้งแต่ดูรอบแรกแล้วค่ะ แต่ไม่ค่อยชอบตอน UFO ตอนหลังที่ทำให้รู้สึกสะดุด แต่โดยรวม ๆ ก็ยังชอบอยู่ดีเพราะตัวเองก็ตีความว่าหมายถึงว่านางเอกตาย ดูจบตาบวมตุ่ย พอมาอ่านที่เจ้าของกระทู้ตีความก็เห็นด้วยเลย ขอบคุณนะคะที่มาเขียนวิจารณ์อย่างละเอียดทำให้เห็นรายละเอียดบางอย่างที่มองข้ามไปในตอนแรก แต่จะกลับไปดูใหม่ค่ะแค่อ่านกระทู้ตาก็บวมอีกแล้ว จากคุณ : ประทับใจเหมือนกัน - [ 13 ม.ค. 50 13:10:57 A:125.24.46.229 X: ]

ความคิดเห็นที่ 131 ดู MV หนัง click ตาม link ข้างล่างเลยค่ะ http://tv.sanook.com/player/sanook/index_pepsi.php?songID=39437&kb=128 จากคุณ : ประทับใจเหมือนกัน - [ 13 ม.ค. 50 13:14:32 A:125.24.46.229 X: ]