ความคิดเห็นที่ 1 @... Seasons Change in Depth Review (Renew Version) Part I ...@ Version Bloggang ตาม link ด้านล่างไปได้เลยครับ  สำหรับคนที่ไม่ได้เป็นสมาชิก Pantip แล้วอยากแลกเปลี่ยนความเห็น http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=nay-ni-run&month=12-2006&date=19&group=4&blog=3 ภาพรวมของ Seasons Change หนังเรื่องนี้เมื่อดูจากหน้าหนังและการโปรโหมตแล้ว  อาจจะดูเหมือนไม่ค่อยมีอะไรเท่าไหร่  น่าจะประมาณความรักใสๆ ของเด็กวัยมัธยม  แล้วก็เป็นความรักแบบสามเส้าธรรมดาๆ พื้นๆ ทั่วไป  ที่เคยฮิตมากๆ สมัยสิบกว่าปีที่แล้วอย่างเรื่อง กระโปรงบานขาสั้น, อนึงคิดถึงพอสังเขป, กลิ้งไว้ก่อนพ่อสอนไว้  อะไรทำนองนั้น แต่หลังจากได้ดู  กลับพบว่าตัวหนังจริงๆ แล้วแตะในประเด็นที่ลึกมากกว่านั้น  สิ่งที่เราเห็นจากหน้าหนัง  เป็นเพียงแค่เปลือกนอกเท่านั้นเอง  ซึ่งถือว่าเสี่ยงมากกับการเลือกแบบนี้  จริงอยู่ที่ว่าจากการโปรโหมตอาจจะดึงกลุ่มวัยรุ่น  ที่เป็นเป้าหมายหลักให้เข้าไปดูในโรงได้ง่ายมาก  เพราะมีจุดเด่นที่ดาราที่หน้าตาดึงดูดกลุ่มคนดูวัยใสได้เป็นอย่างดี  แถมเนื้อหาก็เป็นอะไรที่ใกล้ตัว  พวกความรักครั้งแรก  เลือกไม่ถูก  ไม่รู้จะเลือกใคร  ดูแล้วน่าจะสนุกสนานเฮฮา  เบาๆ คลายเครียดได้ แต่ในอีกมุมมองหนึ่ง  การเลือกที่จะโปรโหมตหนังในลักษณะนี้อาจจะทำให้กลุ่มลูกค้านอกกลุ่มเป้าหมาย  เลือกที่จะไม่สนใจเท่าไหร่นัก  อารมณ์ประมาณว่าว่างก็ดู  ไม่ว่างก็ไม่ดู  ไม่เสียหายอะไร  ซึ่งผมก็คงถือว่าเป็นกลุ่มคนในกลุ่มนี้ก็ว่าได้  เพราะก่อนหนังจะเข้า  ไม่ได้มีความรู้สึกว่าอยากจะดูหนังเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย  เพียงแต่ว่าวันนั้นมันว่าง  ก็เลยชวนคนใกล้ตัวเข้าไปดูหนังซะหน่อย  ไม่งั้นก็คงไม่ได้ดูแน่ๆ พอดูจบก็พบว่าประเด็นหลักที่ซ่อนอยู่ในหนังเรื่องนี้นั้นน่าสนใจไม่เบา  แถมแนวทางการเล่าเรื่อง ตัดต่อ และถ่ายทอดเนื้อหา  ก็ละเอียดบรรจงมาก  แต่ผมว่าบางทีมันก็ลึกไปหน่อยนะ  ทำให้กลุ่มเป้าหมายหลายๆ คนไม่สามารถสัมผัสถึงประเด็นเหล่านี้ที่แฝงไว้ในหนัง  เพราะบ่อยครั้งที่ประเด็นเหล่านั้นถูกถ่ายทอดออกมาทางอารมณ์  ความรู้สึก  สีหน้าของตัวละคร   มากกว่าที่จะออกมาทางบทที่ถูกยัดใส่ปากตัวละครเหมือนกับหนังไทยทั่วไป  ดังนั้นจึงไม่แปลกเลย  ที่จะพบว่าหลายๆ คนที่ดูจบแล้ว  ไม่สามารถสัมผัสประเด็นเหล่านี้ได้สักเท่าไหร่  ดูจบแล้วบางคนไม่รู้ด้วยซ้ำ  ว่าประเด็นหลักที่หนังต้องการนำเสนอนั้นคืออะไร  แล้วในเนื้อหานั้นมีรายละเอียดอะไรซ่อนแฝงอยู่บ้าง ในขณะที่คนที่ดูหนังเรื่องนี้แบบละเอียดหน่อย  จะสัมผัสกับรายละเอียดปลีกย่อยที่แฝงไว้ในหนังเรื่องนี้เยอะมาก  และแน่นอนว่ายิ่งรับรู้ได้มาก  ความประทับใจก็ยิ่งเกิดขึ้นตามมามากเช่นกัน  อันนี้ภาษาอังกฤษเขาเรียกว่า  ต้อง Read between the line ให้เป็นครับ  ไม่ใช่สนแต่จะอ่านเนื้อหาที่ออกมาจากปากของตัวละครเพียงอย่างเดียว เท่าที่ดูแล้ว  ผมว่าคนส่วนใหญ่ยังไม่คุ้นกับการเล่าหนังแบบแฝงสัญลักษณ์  และใส่รายละเอียดแบบนี้สักเท่าไหร่นัก  ดังนั้นหากจะให้ดีผมว่าย่อยบางจุดแล้วยัดใส่ปากตัวละครบางพอเป็นพิธี  ให้คนดูรับรู้ว่ามันมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่บ้าง  น่าจะทำให้ภาพรวมของหนังดีขึ้น  ในสายตาของคนกลุ่มใหญ่ๆ ที่อาจจะพลาดสารที่แฝงไว้จนไม่เข้าใจหนังเรื่องนี้ดีพอ =================================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 20 ธ.ค. 49 14:17:39 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ประเด็นหลักของหนัง หนังเรื่องนี้หากมองตามหน้าหนัง  คนส่วนใหญ่ก็คิดว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับความรักของหนุ่มสาวสามคน  ซึ่งจริงๆ แล้วประเด็นนี้ไม่ใช่ประเด็นหลักที่หนังต้องการนำเสนอ  แต่ประเด็นหลักจริงๆ คือเรื่องของการเลือกทางเดินชีวิตของวัยรุ่นในยุคปัจจุบันมากกว่า  ซึ่งหากดูละเอียดแล้วจะพบว่าหนังยัดเนื้อหาส่วนใหญ่โดยเน้นจุดนี้เป็นแกนหลักในการดำเนินเรื่อง  แล้วใช้ปมความรักมาฉาบแต้มเอาไว้  เพื่อให้หนังไม่หนักจนเกินไป  และเข้าถึงคนดูกลุ่มใหญ่ได้ง่าย ประเด็นที่หนังเรื่องนี้ตั้งคำถามกับสังคมคือ  ในสภาวะสังคมปัจจุบัน  อะไรเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้วัยรุ่นของไทยเลือกเส้นทางชีวิตของตัวเอง  ความมั่นคงในหน้าที่การงานในอนาคต, ผลตอบแทนที่จะได้รับในสาขาวิชาชีพต่างๆ หรือความฝันของตัวเอง หนังเรื่องนี้ตีประเด็นนี้ผ่านสามตัวละครหลัก  ซึ่งต่างก็มีเส้นทางชีวิตที่เป็นระนาบเดียวกัน  คือเดินตามเส้นทางดนตรีเหมือนๆ กัน  ต่างกันเพียงแค่การสนับสนุนของผู้ปกครอง ดาว – เธอคนนี้เราไม่รับรู้ข้อมูลทางบ้านมากเท่าไหร่นัก  ว่าที่บ้านมีความเห็นอย่างไรกับการเลือกเส้นทางชีวิตของเธอ  แต่สิ่งที่เราสัมผัสได้คือเธอคนนี้เป็นคนที่มุ่งมั่นกับเส้นทางนี้มากที่สุด  มันคือความฝันของเธอ   และเธอก็เลือกที่จะก้าวเดินไปตามเส้นทางฝันนั้นอย่างไม่ลังเลใจ   และเมื่อมันคือความฝันที่เธอต้องการ  ดังนั้นเธอจึงมีความสุขไปกับมัน  สามารถลุกขึ้นมาซ้อมได้ตั้งแต่ตีสี่  และฝึกฝนมุ่งมั่นอยู่อย่างนั้นจนดึกดื่นมืดค่ำได้ทุกคืนอย่างไม่รู้สึกเหนื่อยล้า   ดังนั้นเธอคนนี้จึงเป็นตัวแทนของคนที่เลือกเส้นทางชีวิตอย่างมั่นใจ  และเดินตามความฝันแบบไม่มีความลังเล  และเราก็พบว่าผลตอบแทนที่เธอได้รับ  คือเธอสามารถเอาดีกับความฝันของเธอได้ในที่สุด อ้อม – เธอคนนี้อาจจะไม่ได้มุ่งมั่นกับดนตรีมากเหมือนดุจดาว  แต่สิ่งที่เธอมีเหมือนๆ กับดาวคือความรักในดนตรี  แม้ว่าจะเล่นเพี้ยน  แต่เธอก็ไม่คิดที่จะเปลี่ยนเป้าหมาย  จะทำอะไร  จะต้องเล่นอะไรก็ได้  ขอเพียงแค่เธอได้ทำในสิ่งที่เธอรัก  เพียงเท่านี้เธอก็มีความสุขมากแล้ว  และนอกจากนี้  เธอยังมีคุณพ่อที่ให้การสนับสนุน  และเปิดโอกาสให้เธอได้ทำตามที่เธอชอบโดยไม่ปิดกั้นเส้นทางฝันของเธอ   สุดท้ายเราพบว่าอ้อมเองก็ค้นเจอเส้นทางฝันของเธอในที่สุด  แม้ว่าจะไม่สามารถเล่นดนตรีแบบที่ต้องการ  แต่เธอก็สามารถเดินร่วมกันไปกับดนตรีได้ด้วยการเป็นคนเรียบเรียงทำนองดนตรี  บทบาทของอ้อมทำให้เราทราบว่า  ต่อให้ความสามารถส่วนตัวเราอาจจะบกพร่องไปบ้าง  แต่ถ้าเรามีใจรักที่จะทำ  มันต้องมีเส้นทางสักเส้นทาง ที่จะสามารถพาเราให้เดินไปพร้อมกันกับสิ่งที่เราชอบได้ในที่สุด ป้อม – ป้อมเป็นตัวแทนของเด็กหนุ่มวัยรุ่นในยุคปัจจุบันของไทยส่วนใหญ่  ที่ยังไม่มีเป้าหมายอะไรแน่ชัดนัก  ใช้ชีวิตทำในสิ่งที่เขาชอบไปวันๆ  แต่ก็ไม่ได้คิดจริงจังอะไร  ทำแค่สนุกๆ เท่านั้น  นอกจากนี้เขายังไม่ใช่คนที่ชอบไขว่คว้าหาโอกาสสักเท่าไหร่  รอเพียงแค่ให้โอกาสนั้นลอยมาถึงตัวเพียงเท่านั้น  มีหลายฉากที่ย้ำถึงภาพลักษณ์ตรงจุดนี้ของป้อม  ไม่ว่าจะฉากแรกที่เราเห็นกระดาษของดุจดาวหลายร้อยหลายพันแผ่นปลิวว่อนไปหมด  คนอื่นกระโดดคว้ากันให้เพียบ  แต่ป้อมกลับเลือกที่จะนั่งนิ่งอยู่กับพื้น  ทั้งๆ ที่นี่คือโอกาสที่เขาจะได้เข้าใกล้ดาวแบบไม่ดูน่าเกลียดแท้ๆ  ไม่น่าแปลกเลยที่เรียนด้วยกันมาสามปี  ไอ้ป้อมถึงไม่เคยอยู่ในสายตาดาวเลยสักครั้ง  หรือฉากอื่นอย่างเช่นฉากที่ได้คุยกับดาวครั้งแรกในห้องซ้อมดนตรี  ก็ไม่ใช่ไอ้ป้อมอีกเช่นกันที่เป็นฝ่ายทักดาวก่อน  กลับเป็นดาวที่เป็นฝ่ายเปิดบทสนทนากับป้อมก่อน  ไม่งั้นก็คงไม่ได้คุยกันทั้งเรื่อง บุคลิกแบบนี้มีให้เห็นทั่วไปในเด็กไทยยุคปัจจุบัน  นอกจากนั้นบุคลิกแบบเป็นคนจับเจ่าทำอะไรไม่จริงจัง   คิดแต่จะทำเล่นๆ สนุกๆ ไปวันๆ ทั้งๆ ที่ตัวเองมีพรสวรรค์แท้ๆ  แต่กลับมองข้ามไม่สนใจเพียงเพราะยังไม่เข้าใจตัวเอง  ว่าตัวเองต้องการอะไร จะเห็นได้ว่าเกือบ 2 ใน 3 ของเรื่องนี้ที่เป้าหมายในชีวิตของป้อม  คือการตามไปอยู่กับดาวใกล้ๆ ขอแค่เพียงได้แอบมอง ได้แอบชอบอยู่ไกลๆ แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับมัน โชคยังดีที่พรสวรรค์ด้านกลองที่ติดตัวมา  ทำให้เขาค้นพบตัวเองได้ในที่สุด  และฉากที่ทำให้เขาค้นพบตัวเองนั้น  ก็ถ่ายถอดออกมาผ่านทางสีหน้าเพียวๆ  ไม่มีบทพูดให้คนดูรู้เรื่องเลยสักนิด  ทำให้คนดูส่วนใหญ่สับสน  สงสัย  ว่าตกลงทำไมไอ้ป้อมถึงไม่ไปฮังการี  ทำไมๆๆๆๆ   นั่นเพราะคุณไม่สนใจจะรับสารที่สื่อผ่านมาทางอารมณ์ของตัวแสดงนั่นเอง ส่วนประเด็นรองของหนังเรื่องนี้ก็คือประเด็นที่ถูกหยิบมาโชว์เรียกลูกค้านั่นเอง  จะเห็นได้ว่าประเด็นเรื่องความรัก  ไม่ค่อยหนักแน่นเท่าไหร่  ไม่มีฉากซึ้งๆ พีคๆ เรียกน้ำตาเหมือนหนังไทยเรื่องอื่นๆ  ซึ่งตรงนี้เราต้องเข้าใจขอบเขตด้วยว่า  ตัวละครในเรื่องมันพึ่งม.4 เอง  หรือจะมองให้ชัดคือพึ่งเปลี่ยนจากเด็กชายมาเป็นนายได้ไม่ถึงปีดีนัก  จะให้มันมีฉากหวานๆ ซึ้งๆ ก็อาจจะเกินไปนิด  ก็ขนาดแค่มือสะกิดมันยังสะดุ้งได้อ่ะ  ใสแค่ไหนก็คิดดู  หลายคนอาจจะบอกว่า  อันนี้เอาข้อมูลมาจากสมัยผู้กำกับหนุ่มๆ หรือเปล่า  เด็กๆ สมัยนี้ม.ต้นมันก็จับมือกันเดินห้างแล้ว  ไม่มีใสอะไรแบบนี้แล้ว  (เอ่อ... อันนี้ก็จริงเนอะ)   สรุปว่าในส่วนของประเด็นรองนั้น  มันมีไว้เพื่อให้หนังเข้าถึงคนดูได้ง่าย  เหมือนกับการคลุกแป้งโกกิให้กับผักขมๆ นะแหละ  ไม่มีเลยมันจะดูหนักไปและเรียกกลุ่มคนดูที่ต้องการไม่ได้นั่นเอง  ส่วนใครจะได้รับอะไรมากน้อยแค่ไหน  ก็ขึ้นอยู่กับลักษณะการดูหนังของแต่ละคนนั่นแหละ ============================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 20 ธ.ค. 49 14:19:31 ]

ความคิดเห็นที่ 3 วิเคราะห์ตัวละคร อันนี้ผมเคยวิเคราะห์ไปรอบหนึ่งแล้ว  สมัยดูหนังจบใหม่ๆ  แต่เพราะดูรอบเดียวเลยเก็บเกี่ยวรายละเอียดได้ไม่มากนัก  ตอนนี้มีโอกาสได้ดูซ้ำหลายรอบ  ก็ขอเขียนเพิ่มใหม่ละกัน  เพราะคิดว่าได้อะไรเพิ่มขึ้นมาอีกเล็กน้อย ดุจดาว (ดาว) ตัวละครตัวนี้ถูกสื่อออกมาให้เป็นตัวละครในอุดมคติครับ  เพราะถ้าเด็กไทยเป็นแบบดุจดาวทุกคน  รับรองว่าประเทศไทยคงจะเจริญกว่านี้หลายสิบเท่าตัว  เพราะตัวละครตัวนี้มีเป้าหมายของชีวิตค่อนข้างชัดเจนตั้งแต่สมัยเรียนม.ต้น  รู้ว่าตัวเองในอีกสิบปี ยี่สิบปีข้างหน้าจะโตขึ้นมาเป็นอะไร  แล้วระหว่างนั้นเธอต้องทำอะไรแบบไหน  เพื่อให้เส้นทางฝันที่หวังเอาไว้นั้นไม่เลือนหายไปจากเธอ   และเมื่อค้นพบ  เธอก็มุ่งมั่นกับเส้นทางฝันนั้นอย่างสุดกำลัง มีฉากหลายฉากที่ทำให้เรารับรู้ว่าเธอคนนี้จริงจังกับสิ่งที่เธอทำแค่ไหน  ฉากอย่างตอนที่เธอซ้อมไวโอลีนในห้องซ้อมนั่นอธิบายตัวตนของดุจดาวได้เป็นอย่างดี  เธอซ้อมจนอาจารย์กลับบ้านไปก่อนแล้ว  แต่ก็ยังไม่เลิกซ้อม  นั่นเพราะเธอมุ่งมั่นกับสิ่งที่ตัวเองทำ  และมีความสุขกับชีวิตของเธอตรงนั้น  ทำให้เธอไม่รู้สึกว่านั่นมันคือหน้าที่  ที่ต้องทำเพื่อให้ได้เกรดดีๆ  แต่เธอกลับรู้สึกว่านี่คือสิ่งที่ช่วยทำให้เธอเข้าไปใกล้ฝันของเธอมากขึ้น หรือฉากที่โทรมาปลุกป้อมให้ตื่นขึ้นมาซ้อมตอนตีสี่  ซึ่งนั่นก็หมายความว่าปกติเธอก็ตื่นมาซ้อมดนตรีตั้งแต่ตีสี่หรือก่อนเวลานั้นอยู่แล้ว  และแน่นอนว่าซ้อมอยู่จนดึกดื่นมืดค่ำทุกคืน  ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจเลยว่า  ทำไมฝีมือไวโอลีนของเธอ  ถึงได้ล้ำหน้าคนอื่นๆ มากมายขนาดนั้น หลายคนมองว่าดุจดาวเป็นพวกรักและห่วงแต่ตัวเองหรือเปล่า  ประมาณว่าจะเก่งอยู่คนเดียว  คนอื่นจะเป็นอย่างไรไม่สนใจ   อันนี้จะมีฉากหลายฉากที่อธิบายได้ว่า  เธอไม่ได้สนใจแต่เรื่องของเธอเพียงคนเดียว  แต่ยังสนใจห่วงใยคนรอบข้างเธอเช่นกัน  มีหลายฉากที่แสดงให้เรารับรู้ถึงจุดๆ นี้ของเธอ  เช่น ฉากที่เธอนั่งทานอาหารกับป้อม  แล้วตักผักให้ป้อมทาน  ตอนผมดูรอบแรกที่หนังเข้าฉายก็คิดไปว่า  ดาวนี่ไม่สังเกตป้อมเลย  ว่ามันไม่กินผัก  ทำไมยังตักผักให้ทานอีกหว่า  แต่พอดูรอบสอง  ก็พบว่าจริงๆ แล้ว  เป็นเพราะว่าดาวเห็นว่าป้อมไม่กินผักนี่แหละ  ถึงได้ตักผักให้ ลองดูตามอย่างละเอียดแบบซีนต่อซีนเลยนะครับ  ซีนนี้หนังเลือกใช้มุมกล้องเปิดฉากจากมุมด้านบน  ซึ่งทำให้เราเห็นว่าบนโต๊ะมีอาหารอยู่สองจาน  คือไข่ดาว  กับผัดผัก  ซึ่งไข่ดาวนั้นจะแหว่งไปทางป้อมซะเกือบครึ่ง  ในขณะที่ผัดผักก็แหว่งเฉพาะของดาว  แล้วเราก็เห็นว่าขณะที่ไอ้ป้อมกำลังตักไข่ใส่จานตัวเองอีกรอบนั้น  ดาวเองก็ตักผักใส่จานตัวเองเหมือนกัน  แต่เธอไม่ได้ตักเข้าปาก  ราวกับว่าสังเกตอะไรอยู่  ซึ่งก็คงเห็นแหละว่าป้อมไม่ตักผักเลย  ก็คงเดาได้ไม่ยากว่าคงไม่ชอบกินผัก  แต่ไม่ได้รู้ว่าถึงขั้นไม่กินเลยมาตั้งแต่เด็ก  ดังนั้นสิ่งที่เธอทำต่อมาคือหันมาตักผักใส่จานให้ป้อม  เพราะเห็นว่าผักมีประโยชน์แม้จะไม่กินเยอะ  แต่กินสักหน่อยก็ยังดี  พร้อมกับย้ำกับป้อมหลังจากที่ตักอาหารให้ว่า  “อร่อยนะ”  ด้วยอารมณ์ลึกๆ ประมาณว่า  ทานหน่อยสิ  มีประโยชน์นะ  แล้วจากนั้นดาวก็รอจนป้อมตักทาน  ก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความดีใจ   ดังนั้นฉากนี้ทำให้เราเข้าใจได้ไม่ยากว่า  เธอเองก็สนใจและห่วงใยป้อมไม่แพ้ใครเหมือนกัน  คนอื่นอาจจะเลือกที่จะตามใจป้อม  ไม่ฝืนเวลาป้อมไม่อยากทำอะไร  แต่ดาวกลับเลือกที่จะฝืนใจป้อมเล็กน้อย  หากว่าเธอเห็นว่ามันจะมีประโยชน์กับตัวป้อมเอง  ไม่ว่าจะเรื่องกินผัก  เรื่องปลุกให้ตื่นมาฝึกซ้อม  ซึ่งจริงๆ แล้วไม่ใช่หน้าที่อะไรของเธอเลยแม้แต่น้อย หรืออย่างฉากก่อนขึ้นแสดง  เราะจะเห็นดาวคอยปลอบและให้กำลังใจเพื่อนคนหนึ่งที่กำลังตื่นเต้นอยู่  ทั้งๆ ที่เธอเองก็คงจะตื่นเต้นไม่แพ้กัน  แต่แทนที่เธอจะปลีกตัวไปทำสมาธิเพียงลำพัง  ทั้งๆ ที่ตัวเองต้องรับหน้าที่หลักในการ Solo ไวโอลีนที่ถือเป็นหน้าที่ที่กดดันไม่น้อย  แต่เธอก็ไม่ได้ทำเช่นนั้น  กลับเลือกที่จะสนใจ  ใส่ใจเพื่อนร่วมทีมมากกว่า   ฉากต่าง ๆ เหล่านี้ทำให้เราได้ทราบว่าตัวละครดุจดาวในเรื่องนี้  เป็นคนในอุดมคติจริงๆ  คือดีพร้อมทุกอย่าง  หาข้อติแทบไม่ได้  ทำให้ตัวตนของเธอในเรื่องนี้ถึงดูแล้วรู้สึกว่ามันดูสูงส่งสมกับชื่อเธอเสียจริงๆ   น่าเสียดายที่บทของเธอมีน้อยไปนิด  เพราะผู้กำกับเลือกที่จะเน้นไปที่ความสัมพันธ์ระหว่างอ้อมกับป้อมเสียมากกว่า หลายๆ คนอาจจะถามว่า   แล้วฉากที่ป้อมไปช่วยดาวอัดวีดีโอล่ะ  ทำไมพอดาวบอกว่าอยากได้เอคนที่ 1  ทำไมป้อมถึงทำหน้าแปลกๆ ไป  ป้อมรู้สึกอย่างไรในตอนนั้น  อันนี้ผมยังไม่ได้ดูที่ผู้กำกับพูดถึงนะ  ไม่แน่ใจว่าจริงๆ แล้วผู้กำกับต้องการจะสื่ออะไร  แต่ในความเข้าใจของผม  ผมเชื่อว่าป้อมคงจะรู้สึกว่า  ดาวเองไม่ได้เล่นดนตรีแบบคิดสนุกสนานไปวันๆ เหมือนกับเขา  เพราะสำหรับดาวแล้ว  ดนตรีคือความฝันของเธอ  และเธอก็จริงจังกับมันมากเหลือเกิน  ตรงนี้น่าจะช่วยให้ป้อมฉุกคิดได้ว่า  ในบรรดาคนอื่นๆ รอบตัว  อาจจะมีเพียงแค่เขาคนเดียวเท่านั้น  ที่ไม่ค่อยได้สนใจเส้นทางชีวิตของตัวเองอย่างจริงจัง  ในขณะที่ดาว  เฉด,ฉัตร รวมถึงอ้อม  ต่างก็มีเส้นทางชีวิตที่ชัดเจนแล้วทั้งนั้น ฉากนี้น่าจะเป็นส่วนหนึ่งที่ดึงให้ป้อมหันกลับมาถามตัวเองอย่างจริงจัง  ว่าจริงๆ แล้วความฝันของเขาคืออะไรกันแน่ สรุปสั้นๆ ว่าตัวละครดุจดาวในเรื่องนี้  เป็นตัวแทนของคนที่มุ่งมั่นกับเส้นทางฝันของตัวเอง  และเป็นตัวอย่างที่ผู้กำกับต้องการจะใช้บอกกับคนดูว่า  คนเราถ้าเชื่อมั่นในสิ่งที่ตัวเองเลือกที่จะทำ  แล้วลุยกับมันอย่างเต็มที่ไปจนสุดทาง  เราจะพบกับความสำเร็จในที่สุด  แม้ว่าสุดทางนั้นรางวัลที่ได้รับ  อาจจะไม่ใช่ทรัพย์สินเงินทองมากมายมหาศาล  แต่การได้ทำและได้อยู่กับสิ่งที่เรารักไปตลอดชีวิต  ก็คือรางวัลที่ยิ่งใหญ่ไม่แพ้กัน ประโยชน์อะไรกับการได้อยู่บนกองเงินกองทองมากมายมหาศาล  หากว่าทุกวันของการทำงานเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและร้างไร้ซึ่งความสุขให้คว้าไขว่  บางทีเงินทองที่หามาได้กว่าจะได้ใช้ก็นู้นเลยตอนเกษียร  หรือเผลอๆ บางคนกว่าจะได้ใช้เงินก้อนนั้นเพื่อตัวเอง  ก็เมื่อแก่และใช้รักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลนู้นแล้ว ในยุคทุนนิยมเช่นนี้  บางทีความฝันกับความจริงก็ไม่ค่อยจะเป็นไปในทิศทางเดียวกันเท่าไหร่นัก  แต่สำหรับผม  ผมเชื่อว่าการที่เราได้อยู่และได้ทำในสิ่งที่เรารัก  และมีความสุขไปกับการทำงานนั้นๆ ในทุกวันที่ตื่นขึ้นมา  แค่นี้มันก็มีค่ามากกว่าเงินทองมากมายมหาศาลแล้วล่ะ  และถ้าเราทำมันอย่างเต็มที่และให้ความสำคัญกับสิ่งที่เราทำ  ผมก็เชื่อว่าเราจะทำมันได้ดี  และผลตอบแทนที่เราได้รับ  จะทำให้ชีวิตของเรามีความสุขแบบพอเพียงแล้วล่ะ ^^ “ฝันให้ไกล  แล้วไปให้ถึง”   น่าจะเป็นคำพูดที่บ่งบอกตัวตนของดาวได้เป็นอย่างดี  ถ้าหนังเรื่องนี้สามารถทำให้เด็กวัยรุ่นไทยคิดได้อย่างดุจดาวสักคนสองคน  ก็ถือว่าคุ้มค่ามากแล้วล่ะ ============================================ จากคุณ : Mr. Forever - [ 20 ธ.ค. 49 14:21:12 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ศรัญญา (อ้อม ) ตัวละครตัวนี้ถือเป็นตัวละครที่ดูแล้วมีชีวิตชีวามากที่สุดในเรื่อง  ดูเหมือนคนจริงๆ ไม่ใช่ลอยๆ หรือเป็นหญิงสาวในอุดมคติที่หาได้ยากแบบดุจดาว  อ้อมก็เป็นตัวแทนของเด็กสาววัยรุ่นธรรมดาทั่วไป  มีแอบปิ๊งหนุ่ม  มีอารมณ์ด้านบวกด้านลบแสดงออกมาค่อนข้างชัดเจนและสัมผัสได้ไม่ยากนัก  และเมื่อถึงจุดหนึ่งที่ทนไม่ไหว  เธอก็แสดงมันออกมาตรงๆ อย่างไม่สนว่าใครจะมองยังไง  ดูแล้วรู้สึกว่า   “เอ่อ... ค่อยดูเป็นคนปกติหน่อย” อ้อมเป็นอีกหนึ่งคนที่รักดนตรี  และเลือกที่จะเรียนต่อทางดนตรีเพราะนี่คือสิ่งที่เธอมีความสุข  และโชคดีที่เธอมีพ่อและครอบครัวที่เข้าใจ  และให้โอกาสให้เธอได้ทำตามที่เธอต้องการ  ซึ่งครอบครัวแบบนี้ก็คงเป็นครอบครัวในแบบที่เด็กๆ วัยรุ่นทุกคนหวังจะมี แต่สิ่งหนึ่งที่จะลืมไม่ได้คือ  คำว่าเข้าใจ  และคำว่าตามใจ  มันมีเส้นแบ่งที่แตกต่างกันพอสมควร   หลายครั้งที่ผมพบว่าเด็กวัยรุ่นยังมีวุฒิภาวะในการตัดสินใจเส้นทางชีวิตไม่ค่อยชัดเจนมากนัก  หลายคนคิดว่าตัวเองชอบสิ่งนี้โดยมีปัจจัยหลายๆ อย่างเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในการตัดสินใจ  ไม่ว่าจะเป็นกระแสความนิยม  เช่น เลือกที่จะเรียน หมอ, วิศวะ  เพียงเพราะเห็นว่าอาชีพนี้เป็นที่นับหน้าถือตาในสังคม  และคนเก่งๆ ต้องเลือกเรียนคณะเหล่านี้  เพื่อให้ได้รับการยอมรับจากเพื่อนๆ ว่า  เอ่อ... ไอ้นี่เก่งเว้ย  สอบเข้าหมอ เข้าวิศวะได้  ทั้งๆ ที่ตัวเองไม่ได้ชอบ  หรือไม่ได้รักที่จะประกอบอาชีพนี้แบบจริงๆ จังๆ  ทำให้บ่อยครั้งเมื่อเรียนไปก็เกิดเบื่อ  และท้อในที่สุด ดังนั้นการที่เราจะหวังให้พ่อแม่เข้าใจตัวเรา  เราต้องตอบให้ได้ก่อนว่า  เราเข้าใจตัวเราเองดีมากพอหรือยัง  และการตัดสินใจนั้น  เราตัดสินใจมันจากอะไร  ความชอบและความฝัน  หรือเพียงเพราะไม่อยากน้อยหน้าเพื่อนคนอื่นๆ ในหนังเรื่องนี้เราเห็นว่าอ้อมเลือกที่จะเรียนดนตรีเพราะเธอรักเสียงดนตรี  เธอมีความสุขกับการได้นังเพลงคลาสสิคที่เธอชอบ  แม้ว่าส่วนตัวแล้วเธอจะเล่นดนตรีเพี้ยนมากก็ตามที  แต่เมื่อเธอมั่นใจว่าเธอรักดนตรี  ดังนั้นเธอก็ไม่ย่อท้อกับจุดด้อยตรงนี้  กลับกันเธอกลับเลือกที่จะเสริมจุดเด่นด้านอื่น  เช่นด้านทฤษฏี  ด้านประสาทการรับฟังเสียง  ทำให้ในที่สุด  เธอก็ค้นพบเส้นทางที่จะทำให้เธอเดินร่วมไปกับสิ่งที่เธอรักได้อย่างลงตัว  แม้จะไม่ได้เล่นเอง  แต่แค่ได้มีส่วนร่วมเล็กๆ น้อยๆ กับสิ่งที่เธอรัก  แค่นี้เธอก็มีความสุขมากแล้ว ประโยคที่อธิบายตัวตนของอ้อมได้ดีที่สุด  ก็คือคำตอบของอ้อมที่ตอบป้อมนั่นเอง ป้อม: อ้อมถามจริงดิ  นั่งรอนานๆ แบบนี้ไม่เบื่อบ้างเหรอ  กว่าจะได้เล่นทีอะ อ้อม: ก็ไม่เห็นต้องรอให้ได้เล่นเลย  แค่นั่งฟังเฉยๆ ก็รู้สึกดีแล้ว บทพูดสั้นๆ ง่ายๆ ธรรมดาๆ ที่ดูเหมือนไม่มีอะไร  แต่ถ้าคนดูคิดตามแล้วรู้จักอ้อมไปเรื่อยๆ  เราจะเข้าใจว่าไม่ใช่เพียงแค่ดนตรีเท่านั้นที่เธอรู้สึกและเลือกที่จะทำอย่างนี้  มุมมองเกี่ยวกับความรัก  เธอก็รู้สึกไม่ต่างกันเลย บุคลิกอีกจุดหนึ่งของอ้อมที่น่าสนใจคือการไม่ยอมแพ้ต่ออุปสรรค  และพยายามไขว่คว้าหาโอกาสด้วยตัวเองเสมอ  เราจะเห็นได้ชัดจากฉากที่ซ้อมวงออเครสต้าครั้งแรก  อ้อมเล่นเครื่องดนตรีเพี้ยนทุกประเภท  ไม่ว่าจะชนิดไหน  ซึ่งถ้าเป็นคนอื่นอาจจะถอดใจยอมถอนตัวเพราะความอายไปแล้ว  แต่อ้อมไม่ใช่  เธอยังเลือกที่จะลองเล่นอย่างอื่นไปเรื่อยๆ  ตามที่อาจารย์จะให้โอกาส  จนกว่าจะพบทางออกที่ดีที่สุดให้กับตัวเองโดยไม่ยอมแพ้ไปเสียก่อน หรืออย่างฉากที่เข้าไปสอบชิงทุน  แม้จะรู้ดีว่าฝีมืออย่างเธอ  ไม่มีวันจะได้รับเลือกก็ตามที  แต่อย่างน้อยเธอก็ไม่อยากปล่อยให้ป้อมเดินจากเธอไปโดยที่เธอไม่ได้พยายามอย่างเต็มที่  แม้ว่าจะรู้อยู่แก่ใจว่าไม่มีทางผ่าน  แต่อย่างน้อยขอแค่ได้ลองทำสักนิด  ก็ดีกว่านั่งเฉยๆ แล้วปล่อยให้โอกาสเหล่านั้นผ่านเลยไปโดยไม่สามารถทำอะไรกับมันได้  ไม่ต้องมานั่งเสียใจทีหลังว่าทำไมตอนนั้นไม่ทำอย่างนั้นอย่างนี้ นอกจากนี้อ้อมเองไม่ใช่คนที่มีจิตใจโลเล  เวลาที่เธอตัดสินใจว่าจะทำอะไรแล้ว  เธอก็พยายามที่จะสู้ไปกับมันจนสุดทาง  อาจจะไม่มุ่งมั่นมากเท่ากับดาว เพราะยังค้นหาตัวตนของตัวเองไม่ได้ชัดเจนมากนัก  แต่อย่างน้อยเธอก็รู้ตัวว่าเธอรักดนตรี  และเธอก็เลือกที่จะมีความสุขไปกับมัน  ไม่ว่าจะต้องทำงานเกี่ยวกับด้านไหนของดนตรีก็ตามที บุคลิกเหล่านี้ทำให้ตัวละครตัวนี้ดูมีเสน่ห์และเข้าถึงได้ง่าย  จนทำให้คนดูหลายๆ คนลุ้นและเอาใจช่วยอ้อมไปจนตลอดเรื่อง   สุดท้ายสำหรับความรักของอ้อม ก็คงแทนง่ายๆ ด้วยคำพูดที่ว่า ... บางครั้งการที่เราจะรักใครสักคน ก็ไม่จำเป็นเสมอไปที่เราจะต้องเป็นเจ้าของครอบครองเขา ... ... ขอเพียงแค่ได้เห็นคนที่เรารัก มีความสุขอยู่กับคนที่เขาเลือกที่จะรัก ... แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ... ============================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 20 ธ.ค. 49 14:23:52 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ชาตรี (ป้อม) ป้อมคือตัวแทนของวัยรุ่นไทยในยุคปัจจุบันที่ไม่ค่อยคิดถึงอนาคตอะไรมากมายนัก  เพราะยังมองตัวเองว่ายังเด็กอยู่  ยังอยากที่จะสนุกไปวันๆ ความฝันหรืออนาคตจะเป็นอย่างไรไม่ใช่ประเด็นที่ต้องห่วงอะไรมากนัก  ทั้งๆ ที่ตัวเองเกิดมาแล้วมีพรสวรรค์ติดตัวมาแท้ๆ  แต่จะว่ามากก็ไม่ได้เนอะ  เพราะถ้ามองอีกมุมว่าจะเอาอะไรมากมายกับเด็กที่พึ่งทำบัตรประชาชนมาได้ไม่ถึงปีกันนักกันหนา บุคลิกที่เห็นได้ชัดเจนที่สุดของป้อมคือการเป็นคนที่เรื่อยๆ เอื่อยๆ ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามจังหวะชีวิต  พูดง่ายๆ คือไม่ใช่คนประเภทที่จะไขว่คว้าหาโอกาสต่างๆ ด้วยตัวเองสักเท่าไหร่  ฉากที่แสดงบุคลิกตรงนี้ให้เห็นก็เช่นฉากเปิดหนังที่กระดาษของดาวลอยไปลอยมาเต็มไปหมด  และชายหนุ่มคนอื่นๆ ก็กระโดดเก็บกระดาษเหล่านั้นกันให้พรึบ  มีแต่เจ้าป้อมคนเดียวนี่แหละ  ที่มัวแต่นั่งก้มหน้าก้มตา รอจนกระดาษจะตกลงมาตรงหน้าโน่นแหละถึงจะค่อยเอื้อมมือไปหยิบ หรือกับความรักของตัวเอง  ทั้งๆ ที่รู้ว่าชอบดาวมาก  แต่ก็ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะเดินเข้าไปทำความรู้จักกับดาวด้วยตัวเองเลยตลอดเวลาที่เรียนด้วยกันตอนม.ต้น  ที่เขาทำก็มีเพียงแค่พยายามที่จะอยู่ใกล้ๆ  มองดูจากระยะไกลๆ เท่านั้นเอง  สุดท้ายก็รอจนกระทั่งดาวบนฟ้าทนไม่ไหว  ต้องตกลงมาใส่หัวของมันเองโน่นแหละ  ถึงจะเริ่มสานความสัมพันธ์ได้ นอกจากนี้บุคลิกอีกจุดหนึ่งของป้อมคือเป็นคนที่ค่อนข้างโลเล  ไม่กล้าตัดสินใจ  ส่วนหนึ่งเพราะตัวป้อมเองยังไม่เข้าใจตัวเองมากเท่าไหร่นัก  ทำให้ไม่ค่อยจะเห็นป้อมตัดสินใจอะไรด้วยตัวเองเพื่อตัวเองเท่าไหร่นัก  เวลาจะตัดสินใจทำอะไรสักอย่าง  ต้องมีเหตุผลมาจากคนอื่นเป็นหลัก  เช่นการเข้ามาเรียนที่โรงเรียนดนตรี  ก็ไม่ใช่เพราะตัวเองอยากที่จะเรียนดนตรี  แต่เป็นเพราะต้องการตามดาวมานั่นเอง  หรือตอนที่ตัดสินใจสอบชิงทุน  ก็ไม่ใช่การตัดสินใจเพื่ออนาคตของตัวเอง  แต่ทำไปเพราะอยากตามไปอยู่กับดาวที่โน่นด้วยเท่านั้น  บุคลิกตรงนี้ถือเป็นบุคลิกที่ทำให้ตัวละครป้อมดูไม่ค่อยเป็นพระเอกเหมือนเรื่องอื่นสักเท่าไหร่นัก แต่เพราะการที่ได้เข้ามาอยู่ในสังคมที่คนรอบข้างต่างก็มีเส้นทางของตัวเองที่ชัดเจน  ทำให้ป้อมเองเริ่มที่จะเรียนรู้แล้วหวนกลับมาถามหัวใจตัวเองมากขึ้น  เพราะเห็นตัวอย่างการใช้ชีวิตของคนอื่นอย่างดุจดาว  ที่ก็มีเส้นทางฝันของเธอที่ชัดเจนมากมายเหลือเกิน  และเธอก็พร้อมจะทำทุกอย่างหากว่าจะทำให้ความฝันของเธอชัดเจนมากขึ้น  หรือจะเป็นคู่หูเฉดฉัตร  ที่ก็มุ่งไปตามความฝันของเขาอย่างสุดแรง  สิ่งแวดล้อมเหล่านี้  ทำให้ป้อมเองเรียนรู้อะไรมากขึ้น  และเริ่มโตขึ้นตามเพื่อนๆ ไปในที่สุด ฉากที่ป้อมเฉดฉัตรนั่งคุยกันตรงสนามบอล  บ่งบอกอะไรมากมายหลายอย่าง  โดยเฉพาะการเอาโกล์ประตูมาใช้แทนเป้าหมายในชีวิตของแต่ละคน  เป็นอีกหนึ่งฉากที่น่าประทับใจมากๆ ฉากหนึ่งของหนังเรื่องนี้เลย ตลอดเวลาสองชั่วโมง  เราจะได้เห็นพัฒนาการของป้อมที่พัฒนาไปในทางบวกมากกว่าคนอื่นๆ  เพราะถ้าจะเทียบกันแล้ว  ตัวป้อมนั้นมีความคิดความอ่านตามหลังเพื่อนคนอื่นๆ เยอะมาก  แต่หลังๆ มาจะเห็นว่าเริ่มคิดอะไรมากขึ้น เริ่มเข้าใจตัวเองมากขึ้น  และเมื่อรู้จักตัวเองมากขึ้น  เราก็เห็นว่าเขาเริ่มทำอะไรเพื่อตัวเองมากขึ้น  และนี่คือสาเหตุที่ทำให้เขาไม่ไปฮังการีนั่นเอง  เพราะฮังการีเป็นความฝันของดาว  ไม่ใช่ความฝันของเขา  ด้วยเหตุนี้เขาจึงเลือกที่จะถอนตัวจากการรับทุน  แล้วเลือกกลับมาตามหาเส้นทางฝันของตัวเองให้ชัดเจนมากขึ้นนั่นเอง นอกจากนี้เรายังสัมผัสตัวตนของป้อมได้ในสองบุคลิกด้วยกัน  คือเวลาที่อยู่กับคนอื่นๆ ทั่วไป  ไม่ว่าจะกับที่บ้าน  หรือกับเพื่อนๆ อย่างอ้อม,เฉด,ฉัตร  เราจะเห็นว่าป้อมดูเป็นคนสนุกสนาน  คุยเก่ง  ร่าเริงตามประสาเด็กๆ วัยรุ่นทั่วไป  ดูเป็นตัวของตัวเองดี แต่เวลาที่เขาเข้าฉากร่วมกับดาว เธอคนที่เป็นเหมือนนางฟ้าและเป็นเป้าหมายสำคัญในชีวิตของเขาขณะนั้น ดูเขาจะออกแนวเงียบๆ ติ๋มๆ อายๆ ซะมากกว่า พูดง่ายๆ คือไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองเท่าไหร่ เพราะต้องพยายามทำตัวให้ดูดี ดูคู่ควรกับดุจดาวอยู่ตลอด ก็เลยทำให้บุคลิกของป้อมตอนอยู่กับดาวดูแล้วรู้สึกน่าอึดอัดยังไงพิกล โดยเฉพาะในช่วงแรกที่ได้คุยกันในห้องซ้อม จะเห็นได้ว่าป้อมไม่กล้ายืนใกล้กับดาว ยืนคนละฟากจอหนังเลย แถมยังคุยแบบอายๆ เสียงสั่นๆ ยิ่งพอได้รู้ว่าตัวเองไม่เคยอยู่ในสายตาของดาวมาก่อนเลยก็ยิ่งประหม่าเข้าไปใหญ่ ทำไม้กลองหล่นไปตั้งสองรอบ แถมพอได้เดินด้วยกันก็เดินซะห่างคนละขอบจออีกตามเคย กว่าจะย่นระยะให้เดินติดๆ กันได้ก็นานพอดู ไม่เหมือนกับเวลาอยู่กับอ้อมที่เขาเป็นตัวของตัวเองจริงๆ และอ้อมเองก็ชอบป้อมที่ตัวของเขาเองจริงๆ ไม่ใช่ป้อมที่ดูเก็กหล่ออยู่ตลอดเวลา สรุปว่าป้อมก็คือตัวแทนของเด็กวัยรุ่น  ที่ผู้กำกับต้องการสื่อให้เห็นว่า  ถ้าเราจริงจังกับสิ่งที่เราทำ  แล้วมุ่งมั่นไปกับมัน  แม้ว่าจะค้นพบตัวเองช้าไปกว่าคนอื่น  แต่ถ้าเรามั่นใจในทางที่เราจะเลือกเดิน  มันไม่มีคำว่าสายหรอกกับการก้าวเดินไปตามเส้นทางฝันที่เรามั่นใจไปกับมัน ============================================== แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 49 14:27:04 จากคุณ : Mr. Forever - [ 20 ธ.ค. 49 14:25:46 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ความสัมพันธ์ระหว่างดาวและป้อม ??? ในการรีวิวครั้งแรกนั้น  ผมตีความว่าความสัมพันธ์ของดาวและป้อมว่าจะค่อนข้างลอยๆ  ราวกับว่าผู้กำกับไม่ได้ใส่ใจที่จะใส่รายละเอียดลงไปมากเท่าไหร่  เพียงแค่วางกรอบไว้หลวมๆ ให้เห็นเพียงแค่ว่า  ไอ้ป้อมมันแอบชอบดาวอยู่นะ  แล้วในขณะนั้นดาวก็คือเป้าหมายของป้อมที่ต้องการจะอยู่ใกล้ๆ  ดังนั้นไม่ว่าจะยังไง  ขอแค่ให้ได้อยู่ใกล้ก็พอแล้ว  เป้าหมายของป้อมตอนนั้นมันมีเท่านั้นจริงๆ  ก็เลยไม่เน้นรายละเอียดมากเท่าไหร่สำหรับคู่นี้ แต่พอดูซ้ำรอบที่สองแล้วผม  กลับรู้สึกว่า  คู่นี้จริงๆ แล้วป้อมมันก็ไม่ได้ถึงขั้นว่ารักดาวมากนักหรอก  แต่มันเป็นความหลงไหลคลั่งไคล้ซะมากกว่า  อารมณ์ประมาณแอบปลื้มดาราที่เราชอบอ่ะ  ไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เธอคนนี้มาเป็นแฟนจริงๆ จังๆ  แต่ขอแค่ได้แอบมองอยู่ไกลๆ  แค่นี้ก็ชื่นฉ่ำหัวใจแล้ว   สุดท้ายมันก็ไม่ได้ทำอะไร  รอจนกระทั่งดาวตกลงมาใส่หัวเองอย่างที่เจ้าเฉดว่าไว้จนได้  เพราะจะเห็นได้ว่าคนที่ชวนป้อมคุยก่อน  กลับเป็นดาวซะอย่างนั้น ถ้าถามว่าดาวรู้ไหมว่าป้อมแอบชอบดาวอยู่  ผมว่าดาวก็คงจะพอรู้  เพราะจากเหตุการณ์ตอนคืนหนังสือก็น่าจะบ่งบอกอะไรได้บ้างแหละ  ว่าตาคนนี้คงแอบชอบเราแน่ๆ  ไม่งั้นถ้าเก็บหนังสือได้แล้วไม่ได้คิดอะไร  ก็คงเอามาคืนให้แล้วละ  แต่นี่กลับทำเฉไฉอ้างนู้นอ้างนี่  ไม่เอามาคืนสักที   สำหรับป้อมในมุมมองของดาว  ผมว่าดาวเองก็คงอารมณ์ประมาณว่ารู้ว่าป้อมแอบชอบ  แล้วเธอเองก็ไม่ได้รังเกียจอะไร  เพราะป้อมก็ไม่เคยเข้ามายุ่งย่ามทำให้เธอไม่สบายใจเหมือนคนอื่นๆ  แถมมาเห็นฝีมือกลองของป้อม  พร้อมกับความหมายที่ส่งผ่านมาให้จากเพลงที่ร้องคืนนั้น  ก็คงรู้เต็มๆ แล้วล่ะ  ว่าตานี่แอบชอบฉันแน่ๆ เลย  แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือดาวเองก็คงแอบปลื้มป้อมอยู่บ้างเหมือนกัน   จะเห็นได้ว่าคืนนั้น ดาวยืนจ้องมองป้อมอยู่แบบไม่วางตาเลย  แล้ววันถัดมาพอมีโอกาส ดาวก็เป็นคนเปิดบทสนทนาแรกระหว่างเธอกับป้อมด้วยซ้ำ  เรียกว่าเดินเข้าไปหาเองเลย  เพราะขืนรอให้ป้อมเข้ามาหาก่อน  เผลอๆ จบเรื่องเจ้าป้อมก็คงจะยังไม่กล้าเอ่ยปากคุยเป็นแน่แท้   -*- ความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ดูจะเป็นไปในทางที่ดี  เราเห็นได้ว่าทั้งคู่เริ่มไปไหนมาไหนด้วยกัน  เริ่มสนิทสนมกันมากขึ้น  แถมพอโดนแซวเรื่องที่แอบมายืนถ่ายรูปใกล้ๆ กัน  ทั้งคู่ก็ไม่มีใครเอ่ยปฏิเสธเลยสักคน  ทำให้เดาได้ว่าทั้งคู่ต่างก็ยอมรับกลายๆ แล้วว่าคบกันอยู่  อาจจะไม่สนิทมากถึงขั้นจะเรียกกันอย่างเต็มปากเต็มคำว่าแฟน  แต่ก็สนิทมากกว่าคำว่า ”เพื่อน”แน่นอน แต่หลังจากที่ป้อมทะเลาะกันกับอ้อม  ความสัมพันธ์ระหว่างป้อมกับดาวก็เริ่มห่างๆ กันออกไป  คงเพราะดุจดาวเองก็มัวแต่ยุ่งอยู่กับการซ้อมสำหรับสอบชิงทุน  ที่ถือเป็นสิ่งที่สำคัญมากที่สุดสำหรับเธอในขณะนั้น  และอาจจะรู้ด้วยว่าช่วงนั้น  ป้อมคงต้องการที่จะอยู่คนเดียวเพื่อตัดสินใจอะไรบางอย่าง  ทำให้ระหว่างนั้นเราไม่ได้เห็นฉากที่ทั้งคู่ไปไหนมาไหนด้วยกันอีกเลย  แถมสอบเสร็จดาวก็กลับกับพ่อไม่ได้รอป้อมอีกต่างหาก  จนเรารู้สึกว่า ณ เวลานั้น  ป้อมอาจจะเริ่มรู้สึกแล้วก็ได้ว่า  คนที่สำคัญที่สุดสำหรับเขา  และเขาควรสนใจใส่ใจความรู้สึก ณ เวลานั้นคือใคร การเลือกที่จะรออ้อม  มากกว่าจะเดินลงไปหาดาว  น่าจะพออธิบายความรู้สึกบางส่วนของป้อมได้  ว่า ณ เวลานั้นความหลงไหลที่เขาเคยมีให้กับดาว  มันเริ่มเบาบางลงไปบ้างแล้ว  เพราะสุดท้ายถ้าเทียบกันแล้ว  ยังไงสำหรับดาวในตอนนี้  ดนตรีก็คือสิ่งที่สำคัญมากกว่าเขาอยู่ดี  และถึงจะขาดเขาไปสักคน  ดาวก็ยังมีดนตรีเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวหัวใจของเธออยู่ดี   แต่กับอ้อม... มันไม่ได้เป็นเช่นนั้น .... วันนั้นป้อมเลือกที่จะรออ้อม  และเลือกที่จะเดินกลับด้วยกันสองคน ... หนังเลือกที่จะปิดท้ายความสัมพันธ์ระหว่างป้อมกับดาวด้วยฉากหวานๆ ก่อนจะขึ้นแสดงคอนเสิร์ต  ฉากสั้นๆ ที่ดาวเดินเข้ามาหาป้อมก่อนจะเอ่ยถามคำถามที่ติดค้างอยู่ในใจของเธอมานานออกไป “ป้อม... ไม่ชอบกินผักทำไมไม่บอก” รอบที่สองที่ผมดู  ผมสัมผัสถึงอารมณ์คนละด้านกับรอบแรกที่ผมดูอย่างสิ้นเชิง  คงเพราะตอนนั้นผมมองข้ามอะไรหลายๆ จุดไปเยอะ  เลยทำให้รับสารได้ไม่เต็มที่  แต่พอดูรอบที่สองสามสี่  มีโอกาสเก็บรายละเอียดมากขึ้นทุกเม็ดทุกช็อต  ทำให้เข้าใจตัวตนของดาวมากขึ้น ฉากนี้เราสัมผัสได้ถึงอารมณ์น้อยใจของดุจดาวได้อย่างชัดเจน  น้ำเสียงที่เธอเอ่ยถามนั้น  โทนเสียงมีสำเนียงน้อยใจปนอยู่  และเธอคงอยากที่จะบอกกับป้อมว่า .... จริงๆ แล้วฉันเองก็รู้จักเธอนะ เพียงแค่ไม่พูดออกไปเท่านั้นเอง.... พอดาวพูดเสร็จป้อมก็ทำหน้าซีดๆ ไป  แต่พอดาวยิ้ม ป้อมก็ถึงยิ้มตามออกมาได้  เพราะงั้นฉากนี้น่าจะแสดงให้เราเห็นได้ชัดเจนขึ้นว่า  ณ เวลานั้น  ดาวเองเริ่มรู้สึก “รัก” ป้อมเข้าให้เสียแล้ว  ทำให้เธออยากที่จะให้ป้อมเป็นตัวของตัวเองให้มากขึ้นเวลาที่อยู่ด้วยกันกับเธอ  ไม่ต้องฝืนทำในสิ่งที่ไม่ชอบเพียงเพื่อที่จะได้อยู่ใกล้ๆ เธอก็ได้  รวมถึงอาจจะสื่อไปถึงเรื่องทุน  ที่แม้ว่าป้อมจะถอนทุนไป  ดาวก็เข้าใจเช่นกัน และที่ดาวเลือกที่จะพูดออกมาตอนนั้น  คงเป็นเพราะเธอเองก็ไม่อยากที่จะเก็บเรื่องราวที่ค้างคาใจเหล่านี้ไว้กับตัวเองด้วยเช่นกัน  ก็เลยเลือกที่จะพูดออกมาในช่วงเวลานั้น  เพื่อคลายความไม่สบายใจที่ติดค้างอยู่ในใจของเธอ และส่วนตัวผมเชื่อว่าป้อมเองก็คงบอกกับดาวไปแล้วก่อนหน้านั้นด้วยว่าเขาถอนตัวจากการรับทุน  นั่นเป็นสาเหตุที่ว่าทำไมดาวถึงไม่รู้สึกแปลกใจตอนที่ได้ยินชื่อของมาโนชแทนที่จะเป็นชื่อของป้อม สุดท้ายความสัมพันธ์ของป้อมและดาวจะเป็นแบบไหนต่อ  ทั้งคู่ยังคบกันอยู่หรือเปล่า  หรือปล่อยให้ช่องว่างของวันเวลาและระยะทาง  ค่อยๆ เติมช่องว่างระหว่างกันจนลดขอบเขตความคุ้นเคยลงในที่สุด ตรงนี้คงไม่มีใครบอกได้  เพราะหนังไม่ได้ใส่รายละเอียดให้เรารับรู้  เพราะผู้กำกับเลือกที่จะปล่อยให้เราจินตนาการต่อเอาเอง  ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะว่าทั้งคู่ต่างก็ยังเด็กอยู่  จะให้จบแบบเลือกใครคนใดคนหนึ่ง  มันก็คงจะดูเวอร์ไปนิด  เพราะอนาคตของทั้งคู่ยังอีกไกลนั่นเอง สรุป  อิจฉาไอ้ป้อมมันจริงๆ -*- ========================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 20 ธ.ค. 49 14:31:32 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ความสัมพันธ์ระหว่างป้อมกับอ้อม คู่นี้เหมือนคู่ที่ผู้กำกับต้องการปูให้เป็นคู่หลักในเรื่องนะ ก็ขนาดชื่อยังพ้องกันเลยทั้งชื่อเล่นและชื่อจริง อ้อม - ป้อม , ศรัญญา – ชาตรี (พ้องชื่อจริงอย่างนี้  ดูแล้วคิดถึงแผ่นโฟมตอนงานแต่งจังแฮะ อิอิ) ในความรู้สึกของผม ความสัมพันธ์ของคนคู่นี้ก่อเกิดมาจากความใกล้ชิดอย่างแท้จริง เพราะต่างฝ่ายต่างก็ไม่ได้ตกหลุมรักกันตั้งแต่แรกพบ แถมจนจบเรื่องไม่รู้ว่าเจ้าป้อมของเราจะแอบมีใจให้กับอ้อมแบบมากเกินเพื่อนบ้างหรือเปล่า แต่ถ้าจะพูดถึงความสนใจ ห่วงใยในตัวอ้อมเนี่ย แน่นอนว่ามีเต็มเปี่ยม อันนี้ผู้ชายหลายคนน่าจะพอเข้าใจความรู้สึกของป้อมนะ สำหรับอารมณ์แบบ ห่วงแต่ไม่หวงที่มีให้เพื่อนหญิงที่เราสนิทมากๆ สักคน ผมเองก็เคยมีเพื่อนหญิงที่เราใส่ใจเขา แต่ก็ไม่ได้คาดหวังหรือต้องการก้าวผ่านเส้นแบ่งของความสัมพันธ์ให้มันไปมากกว่านั้น แม้ว่าเราทั้งคู่จะก้าวมาจนถึงสุดเส้นแบ่งของความเป็นเพื่อนแล้วก็ตามที ซึ่งผมคิดว่าป้อมเองก็คงจะรู้สึกกับอ้อมแบบนี้เหมือนกัน แต่กับอ้อม เราจะเห็นได้ชัดเจนว่าอ้อมแอบชอบป้อมอยู่ข้างเดียวมานานพอดู จุดเริ่มเล็กๆ ก็คงตั้งแต่ตอนที่ป้อมเอาร่มมาให้ยืม (หลังจากแห้วกับดาวที่คนรอเต็มหน้าห้อง) ทำให้คิดไปเองคนเดียวว่าป้อมอาจจะมาดักรอ (ผู้หญิงบางทีก็แอบเข้าข้างตัวเองเหมือนกัน) จากนั้นก็คงเริ่มมากขึ้นตอนที่ป้อมช่วยตีฉาบให้ตอนที่เธอไปห้องน้ำ แล้วก็มากขึ้นเรื่อยๆ เพราะหลังจากนั้นเราจะเห็นคู่นี้ตามติดกันไปเสมอๆ จนมีฉากเล็กๆ น่ารักๆ ของคู่นี้ให้เห็นกันบ่อยๆ ไม่ว่าจะฉากแกล้งไม่ได้เอาร่มมา เพื่อที่จะได้วิ่งฝ่าสายฝนกลับหอด้วยกัน หรือฉากที่อ้อมยกไฮไลต์สีชมพูที่เธอใช้มานมนานให้กับป้อมใช้ รวมถึงฉากที่อ้อมซื้อกับข้าวที่ไม่มีผักมาให้ป้อมเพื่อที่ป้อมจะได้กินอร่อยๆ แต่ป้อมก็กลับเดินกลับไปซื้อคะน้าหมูกรอบ (ที่ทั้งจานอาจจะมีหมูกรอบแค่สองชิ้น) กลับมาให้อ้อม ฉากนี้ไม่มีคำพูดอะไรหวานๆ แต่กลับดูแล้วน่าประทับใจเหลือเกิน อารมณ์ที่ป้อมจะสื่อให้อ้อมก็คงราวๆ ไม่ต้องฝืนตัวเองก็ได้ ชอบอะไรก็ทำอย่างนั้น ไม่ต้องมามัวเกรงใจนู้นนี่อะไรมากมายหรอก อะไรหลายๆ อย่างตรงนี้แหละ ที่ทำให้อ้อมพัฒนาความสัมพันธ์และความคาดหวังที่มี  จากที่เคยเป็นเพื่อนธรรมดาคนหนึ่ง จนกลายเป็นความชอบแบบหนุ่มสาวขึ้นมา ส่วนหนึ่งคงเพราะป้อมเปิดตัวเองให้อ้อมได้รู้จัก ทำให้อ้อมเองหลงชอบในตัวตนของป้อมที่ป้อมเป็นอยู่จริงๆ ไม่ใช่ป้อมที่เก็กหล่อ และฝืนตัวเองตลอดเวลาเหมือนกับตัวป้อมตอนที่อยู่กับดาว แต่สำหรับผู้ชายในวัยนั้น คนที่เราชอบ ย่อมสำคัญมากกว่าคนที่ชอบเรา ทำให้เมื่อโอกาสที่ดาวจะหล่นใส่หัวมาถึง ป้อมเองก็ไม่คิดที่จะลังเลเลยในการคว้าดาวที่เขาจ้องมองมานานมาชื่นชมใกล้ๆ จุดนี้ทำให้เราเริ่มเห็นตัวตนของอ้อมในอีกมิติชัดขึ้น โดยเฉพาะฉากที่เพื่อนเริ่มสังเกตเห็นว่าไอ้ป้อมหนีมายืนคู่กับดาวตอนถ่ายโปสเตอร์วง  แล้วเริ่มแซวทั้งคู่  โดยที่ทั้งคู่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรสักนิด  ซีนนั้นเราเห็นแววตาและสีหน้าของอ้อมที่สื่ออารมณ์เบื้องลึกออกมาให้เห็นได้อย่างชัดเจนมากๆ  ว่าเสียใจมากแค่ไหน  แต่ก็แสดงออกไม่ได้  ต้องแกล้งทำเป็นฝืนยิ้มออกมาทั้งที่แววตาคู่นั้นหม่นเศร้ามากมายเหลือเกิน  แถมยังมีเพื่อนคนไหนสักคนในวงไปเขียนล้อว่าเป็นคู่รักกันอีก อารมณ์ของอ้อมตอนเดินผ่านรูปโปสเตอร์นั้นมันสื่ออะไรได้หลายอย่างเหลือเกิน ถือเป็นฉากอารมณ์อีกฉากที่สาวน้อยหน้าใหม่คนนี้ทำได้ดีกว่าที่คิด จากนั้นเราก็จะได้เห็นฉากเรียกคะแนนสงสารสำหรับอ้อมมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าจะเป็นฉากที่ถูกเข้าใจผิดว่าเอาความจริงไปบอกพ่อของป้อม ทำให้ป้อมโกรธจนไม่พูดไม่จา ขนาดตอนตีฉาบอยู่ใกล้ๆ ยังไม่แลหางตาไปมองเลย ฉากนี้แววตาของอ้อมถ่ายถอดออกมาได้ดีเหลือเกินสำหรับอารมณ์ของการถูกคนที่ตัวเองชอบมากๆ โกรธด้วยเหตุผลที่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร รวมไปถึงฉากที่เก็บชีตดนตรีได้ แล้วพอเห็นว่ามีไฮไลต์สีชมพูของตัวเองติดอยู่ในนั้นก็เลยเข้าใจว่าเป็นของป้อม แต่แล้วกลับเป็นดาวที่เดินกลับเข้ามาแล้วบอกว่าเป็นของเธอ พร้อมกับภาพของไฮไลต์สีชมพูด้ามโปรดของเธอที่เคยยกให้ป้อมใช้ แต่ตอนนี้มันกลับเหน็บอยู่ในปกสมุดดนตรีของดุจดาวไปเสียแล้ว  ฉากนี้ผมว่าสาวๆ คงพาลเกลียดป้อมขึ้นมาได้อย่างจับใจ  หุๆๆ แม้ว่าจะมีฉากเศร้าๆ เรียกคะแนนสงสารผ่านมาหลายฉาก  แต่เราก็ยังเห็นว่าอ้อมยังไม่ได้แสดงอาการออกมาสักเท่าไหร่  ยังเก็บอารมณ์เบื้องลึกเอาไว้ได้  แต่ลูกโป่งที่ถูกเป่าลมลงไปเรื่อยๆ  สักวันมันก็ต้องแตกออกมาในที่สุด  และฉากที่ถือเป็นจุดหักเหทางอารมณ์มากที่สุดในความสัมพันธ์ระหว่างอ้อมและป้อม  ก็คือฉากที่อ้อมได้รู้ถึงสาเหตุว่าทำไมป้อมถึงโกรธเธอ   และได้รับรู้ว่าทำไมป้อมถึงเลือกมาเรียนที่นี่ ก่อนนั้นเธอเข้าใจมาโดยตลอดว่าป้อมเลือกที่จะมาเรียนที่นี่  เพราะเขารักดนตรี  แต่ไม่กล้าบอกพ่อ  ทำให้อ้อมเกิดความเห็นใจและพยายามช่วยเหลือ  โดยการไปขอให้พ่อของเธอ  ไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกกับพ่อ  แต่พอได้รับรู้ความจริงที่ว่า  จริงๆ แล้วป้อมไม่ได้มาเรียนที่นี่เพราะรักดนตรี  แต่เขาเลือกมาเรียนที่นี่เพียงเพราะอยากตามดาวมาเพียงเท่านั้น ฉากที่กลายเป็นกระแสลมเฮือกสุดท้ายที่อัดเข้ามาในลูกโป่ง ก็คงเป็นฉากที่อ้อมแอบมองป้อมกับดาวทานข้าวอยู่ไกลๆ  ฉากนี้ผู้กำกับเลือกมุมกล้องได้ดีมาก  โดยเลือกที่จะใช้กระจกสะท้อนใบหน้าของอ้อม  โดยที่เราสามารถมองเห็นคู่ของป้อมและดาวไปได้พร้อมๆ กัน  มุมมองตรงนี้สะท้อนอะไรได้หลายอย่าง  โดยเฉพาะคนที่ชอบคิดตามหนังนะ ดังนั้นเมื่อทุกอย่างมาถึงจุดสุดท้ายของอารมณ์  ผลที่ตามมาคือการระบายความไม่พอใจ  ความน้อยใจ  ความเสียใจ  ทุกอย่างผ่านออกมาด้วยการตีฉาบระบายอารมณ์ออกมานั่นเอง ฉากตีฉาบระบายอารมณ์ฉากนั้นจะว่าจี๊ดมันก็จี๊ดนะ เพราะมันทำให้เรารับรู้ว่าไม่ว่าจะยังไง สุดท้ายอ้อมก็แค่เด็กผู้หญิงม.สี่ธรรมดาคนหนึ่งนั่นเอง เมื่ออารมณ์มันเพาะบ่มได้ถึงจุดๆ หนึ่ง สุดท้ายก็ต้องระบาย ไม่ต่างอะไรกับลูกโป่งที่อัดลมมากเกินไปนั่นแหละ สุดท้ายมันก็ต้องแตกออกมาจนได้ ต่อจากนั้นก็มีฉากปาร่มที่ตอนแรกผมคิดว่าจะเป็นซีมอารมณ์ยาวๆ จี๊ดๆ ที่ขึ้นมาเป็นจุดเปลี่ยนระหว่างความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ แต่พอเจอฉากเก็บร่มเพิ่มเข้าไปก็เลยเหมือนถูกเบรคอารมณ์นิด อารมณ์ผู้กำกับคงประมาณว่าอย่าพึ่งอิน ยังมีระบายมากกว่านี้อีก ใจเย็นๆ ก็เลยขอเบรคอารมณ์ด้วยฉากฮาเก็บตกซะหน่อย ฉากนี้ปิดไปด้วยซีนอารมณ์งอนของอ้อมที่วิ่งเข้ามาผลักอกป้อมด้วยความรู้สึกที่ว่า “ร่มเพื่อนนี่หว่า นึกว่าร่มของป้อมที่เตรียมมาให้เฉพาะตัวเองซะอีก ตรูอุตส่าห์พกติดตัวทุกวันเพราะนึกว่าเป็นของป้อม สุดท้ายก็แค่ร่มของเพื่อน” น่าจะอะไรประมาณนี้มั้ง จากนั้นเราก็ไม่เห็นฉากคู่ของป้อมและอ้อมอีกเลย  มีฉากซ้อมด้วยกันบ้าง  แต่ความสัมพันธ์ทุกอย่างก็เปลี่ยนแปลงไปพร้อมๆ กับฤดูหนาวที่ย่างกรายเข้ามา  หน้าหนาวในหนังเรื่องนี้ไม่ได้เริ่มต้นด้วยความอบอุ่น  แต่เริ่มต้นด้วยความเศร้าสร้อยเนื่องจากความผูกผันที่จางหายไประหว่างคนทั้งคู่  แต่เพราะต่างฝ่ายต่างก็มีฐิถิ  ทำให้ต่างฝ่ายต่างฟอร์มเข้าหากัน  ป้อมก็คิดว่าตัวเองมีสิทธิที่จะโกรธ  เพราะอ้อมเอาความลับของป้อมไปบอกพ่อ  จนทำให้เขาเข้าหน้ากับที่บ้านไม่ติดจนต้องหอบผ้าหอบผ่อนมาอยู่หอเพื่อนแบบนี้  ส่วนอ้อมนั้น.... ก็มีเหตุผลให้สมควรโกรธอยู่อย่างเต็มที่   ทำให้ระหว่างนั้น  แน่นอนว่าความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งคู่มันเปลี่ยนแปลงไปแบบหน้ามือเป็นหลังเท้าอย่างชัดเจน จากนั้นหนังก็เริ่มเข้าสู่ช่วงคลี่คลาย  ที่ค่อยๆ คลายปมต่างๆ ที่ผูกมาตลอดเรื่องลงไปทีละปมๆ ฉากที่ป้อมคุยกับอาจารย์จิทาโร่แล้วได้รับรู้ว่า  จริงๆ แล้วที่พ่อของเขารู้  ไม่ใช่เป็นเพราะอ้อม  แต่เป็นเพราะพ่อได้คุยกับอาจารย์จิทาโร่ต่างหาก  นั้นหมายความว่าตลอดเวลา  เขาเข้าใจผิดและโยนความผิดนี้ไปให้อ้อมเองทั้งๆ ที่เธอไม่ได้ทำ   เราได้เห็นว่าป้อมพยายามอย่างหนักที่จะมองหาอ้อมในทุกๆ จุดที่ทั้งคู่เคยไปไหนมาไหนด้วยกัน  แต่ก็ไม่พบกับอ้อมเลยแม้แต่น้อย ระหว่างนั้นหนังให้น้ำหนักไปกับการคลี่คลายปมระหว่างพ่อกับป้อมไปพร้อม ๆ กัน  ทำให้ช่วงนี้น้ำหนักหนังจะเทไปด้านนั้นซะมากกว่า   (มีต่อ ยาวไปต้องแยก) จากคุณ : Mr. Forever - [ 20 ธ.ค. 49 14:37:10 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ต่อจ้า จนกระทั่งถึงฉากที่สอบชิงทุนนั่นแหละ  ฉากนี้ผมว่าเกือบจะเรียกว่าเป็นจุดพีคของหนังได้เลยนะ  หากใส่ฉากย้อนหลังเรื่องราวในวันวานเข้ามาสอดคล้องกับเสียงไวโอลีนของอ้อมซะหน่อย  น่านะเป็นอีกหนึ่งฉากเรียกน้ำตาได้  แต่ผู้กำกับเลือกที่จะเน้นการแสดงออกทางสีหน้าของอ้อม  รวมถึงแสดงให้เห็นถึงความรู้สึกของป้อมซะมากกว่า ฉากนี้เราเห็นอ้อมที่แสดงออกทางสีหน้าได้ดีมากๆ อีกฉากหนึ่ง  แววตาและสีหน้าของเธอสื่ออารมณ์เบื้องลึกออกมาได้แทบจะหมดสิ้น  โดยไม่ต้องมีบทพูดใดๆ เลยแม้แต่น้อย  จากนั้นพอแสดงเสร็จแล้วพบว่าป้อมมานั่งรอเธออยู่ด้านนอก  แทนที่จะกลับหรือตามดาวไป  ตรงนี้ผมว่าเมื่อเธอตัดความคาดหวังที่จะได้รับความรักจากป้อมไปได้แล้ว  อารมณ์โกรธ  อารมณ์น้อยใจที่เคยมีก่อนหน้า  มันก็คงเบาบางลงไปเยอะมากแล้ว  เหลือเพียงแค่ให้ป้อมมาง้อนิดๆ หน่อยๆ ก็คงจะหายโกรธแล้ว  นั่นเพราะความคาดหวังในความสัมพันธ์มันเปลี่ยนแปลงไปแล้ว   เธอรู้ดีว่าคนที่ป้อมรักไม่ใช่เธอ  และในสายตาของเขาก็คงรู้สึกกับเธอเพียงแค่เพื่อนคนหนึ่งเพียงเท่านั้น  ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านี้  ด้วยเหตุนี้ทำให้อ้อมเลือกที่จะถอยหลังกลับมาหาเขา  เพียงเพื่อจะได้กลับมาสนิทกันเหมือนเคย   คงเพราะบางทีเมื่อความคาดหวังในความสัมพันธ์ถูกลดระดับลงมา  มันก็ทำให้อะไรๆ เดินต่อไปข้างหน้าได้ง่ายขึ้น  แม้ว่าจะไม่ได้เป็นคนรักของกันและกัน  แต่ความผูกผัน  ความห่วงใยใส่ใจที่ต่างฝ่ายต่างมีให้กันนั้น ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะเลือนลางหรือเบาบางจนหายไปซะที่ไหน ซีนนี้ปิดท้ายด้วยการที่ผู้กำกับเลือกที่จะใช้มุมกล้องไกลๆ เก็บภาพของป้อมและอ้อมที่เดินกลับพร้อมๆ กัน  และมีคำพูดประโยคสั้นๆ ของอ้อมที่เอ่ยขึ้นมา “ที่นั่นคงหนาวแย่เลยเนอะ” อีกครั้งที่คำพูดธรรมดาสั้นๆ ฟังดูแล้วมีความหมายและมีอะไรแฝงเอาไว้มากมายเหลือเกิน  สุดท้ายอ้อมก็ยังสนใจห่วงใยป้อมอยู่เหมือนเคย  แม้ว่าอีกไม่นานป้อมจะต้องจากเธอไปไกลแสนไกลก็ตามที ถึงตรงนี้ผมเชื่อว่าอ้อมทำใจยอมรับได้แล้วล่ะ  ว่ายังไงความสัมพันธ์ระหว่างทั้งคู่ก็คงไปได้ไม่ไกลจากคำว่าเพื่อนสนิท และก็เลือกที่จะอยู่กับความสัมพันธ์ตรงนั้นให้ดีที่สุด  เพื่อที่จะได้ไม่ต้องมาเจ็บแบบที่ผ่านๆ มาอีก มีฉากสั้นๆ ฉากหนึ่งที่หนังเลือกที่จะแทรกเข้ามาหลังจากฉากที่ป้อมคุยกับเฉดและฉัตรเสร็จ  ฉากสั้น ๆ ฉากนี้ไม่มีบทพูดใดๆ มีเพียงแค่ภาพป้อมที่นั่งหันหลังอยู่  แล้วก็มีกล้องที่แพนไปบนโต๊ะของป้อม  บนนั้นมีหนังสือเกี่ยวกับประเทศฮังการี  และมีพาสปอร์ตสีแดงของประเทศไทยถูกทับอยู่   ตรงนี้สื่อให้เรารับรู้ว่าป้อมได้รับคัดเลือกให้ไปเรียนต่อที่ฮังการีแล้วนั่นเอง  และเขาก็ตัดสินใจไปแล้วว่าจะไปที่นั่นพร้อมกันกับดาว ณ ช่วงเวลานั้น ฉากสั้นๆ นี้ปิดท้ายไปที่ป้อมจามหนึ่งที  ไม่รู้เนอะว่าใครกันที่คิดถึงเขาอยู่   (ตอนที่จามครั้งแรกที่ดุจดาวถาม  หลังจากนั้นป้อมก็ไปหาอ้อมต่อ  ที่ปั่นจักรยานกันนะแหละ  ดังนั้นหนังน่าจะสื่อให้เห็นว่าน่าจะเป็นอ้อมนะ  ที่กำลังคิดถึงป้อมอยู่ )  แต่จริงๆ แล้วตามความเชื่อเนี่ย  จามหนึ่งครั้งเนี่ยเขาหมายถึงว่ามีคนนินทานะ  ต้องจามสองครั้งติดกันตั้งหาก  ถึงจะหมายความว่ามีใครคิดถึงอยู่  อิอิ จากนั้นมีอีกฉากที่สื่อความรู้สึกที่อ้อมมีให้กับป้อมได้อย่างชัดเจนคือฉากก่อนที่จะประกาศชื่อ  คนที่ได้รับทุน  เราเห็นสายตาของอ้อมที่มองไปป้อม  แรกๆ เราเห็นว่าแม้ว่าอ้อมจะยิ้มให้แต่แววตาของเธอไม่ได้ยิ้มตาม  แต่สักพักเหมือนเธอกำลังจะบอกกับตัวเองว่า “ไม่ได้นะ  จะเศร้าไปทำไม  ป้อมเขากำลังจะมีความสุขกับสิ่งที่เขารัก  เราต้องดีใจกับป้อมสิ”   จากนั้นแววตาของอ้อมที่มองป้อมก็เปลี่ยนไป  กลายเป็นแววตาและสีหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความยินดีจากส่วนลึกของหัวใจ  ใครดูแบบผ่านๆ อาจจะจับตรงจุดนี้ไม่ได้  ลองกลับไปดูอีกครั้งแล้วสังเกตแววตาและสีหน้าของอ้อมในฉากนี้ดูนะครับ  ว่าสามารถสื่ออารมณ์แบบที่ผมว่าไปได้จริงไหม แต่พอได้ทราบว่าคนที่ได้ทุนคือมาโนชไม่ใช่ป้อม  ฉากที่ให้ฉาบหล่นเนี่ย  ผมว่าผู้กำกับสุดยอดเลย  มันได้อารมณ์ประมาณปล่อยมุกตลกไปแล้วมีฉาบมารับมุกยังไงยังงั้น  จากนั้นเราเห็นป้อมเก็บฉาบส่งคืนให้อ้อม  พร้อมรอยยิ้มที่สื่อให้เห็นว่า  เรายังอยู่ตรงนี้นะ  ไม่ได้ไปไหน ฉากนี้ผมว่าน่าจะทำให้คนที่ลุ้นคู่อ้อมกับป้อม  ยิ้มไปพร้อมๆ กันกับเธอได้ไม่ยากเลย  เพราะพอได้รู้เช่นนั้น  รอยยิ้มของอ้อมฉาบแต้มอยู่บนใบหน้าของเธอเต็มไปหมด  อารมณ์ประมาณว่า  “เย้... ป้อมไม่ไปแล้ว  ดีใจจัง”  อะไรทำนองนี้  หุๆๆ อีกหนึ่งความน่ารักที่แทรกอยู่ในฉากนี้คือฉากที่วงดนตรีเล่นเพลง Seasons Change ที่อ้อมเป็นคนเรียบเรียงทำนอง  ฉากนี้เราเห็นว่าป้อมได้ตีกลองทิมปะนีบ่อยกว่าเพลงอื่นๆ อย่างเห็นได้ชัด  เพราะเพลงอื่นๆ บางทีทั้งเพลง ได้ตีแค่ทีเดียว  แต่กับเพลงนี้ที่อ้อมเรียบเรียงให้  ป้อมได้ตีบ่อยกว่าเพลงอื่นๆ อย่างเห็นได้ชัด  แค่นี้ก็สื่อให้เห็นแล้วว่าอ้อมนั้น  สนใจใส่ใจป้อมมากมายเพียงใด   หนังเรื่องนี้ปิดท้ายความสัมพันธ์ของอ้อมและป้อมด้วยภาพที่ทั้งคู่เล่นดนตรีด้วยกันด้วยความสนุกสนาน ภาพรอยยิ้มกว้างของคนทั้งคู่สื่อให้เรารับรู้ว่าคนทั้งคู่มีชีวิตที่มีความสุข  ท่ามกลางเส้นทางชีวิตที่ทั้งคู่เลือกที่จะเป็น แต่ก็ไม่มีจุดไหนที่จะยืนยันว่าสุดท้ายป้อมกับอ้อมคบกันหรือเปล่า หรือแค่กลับมาเป็นเพื่อนซี้กันเหมือนเดิม แล้วดาวล่ะเป็นยังไง ป้อมรอดาวกลับมาหรือเปล่า อนาคตจะเป็นแบบไหน อันนี้ผู้กำกับคงกะปล่อยให้คนดูเก็บไปคิดเอาตามที่ใจต้องการ ส่วนตัวคิดว่าในความรู้สึกของอ้อมนั้น  เธอพร้อมที่อยู่ข้างๆ ป้อมเสมอ  หากว่าป้อมยังต้องการให้เธออยู่ข้างๆ  เพราะสำหรับอ้อมแล้ว  เธอก็ยังเป็นคนเดิมกับตอนที่นั่งรอตีฉาบในวงออเครสต้านะแหละ .... ถ้าได้รอในสิ่งที่ตัวเองชอบ... นานแค่ไหนก็รอได้... =================================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 20 ธ.ค. 49 14:38:18 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ความสัมพันธ์ระหว่างดาว ป้อม และอ้อม จะเห็นได้ว่าในหนังเรื่องนี้  ไม่ค่อยเห็นฉากที่ทั้งสามคนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาเข้าฉากด้วยกันสักเท่าไหร่  เว้นแต่ตอนที่ซ้อมดนตรีร่วมกัน  ลองคิดย้อนกลับไปดูนะครับ  ว่าฉากที่อ้อมกับดาวคุยกันเนี่ย  ทั้งเรื่องมีกี่ประโยค  -*- เพราะการเล่าเรื่องนั้น  เวลาพูดถึงความสัมพันธ์ระหว่างดาวกับป้อม  อ้อมก็จะหายไปเลย  และเช่นกัน พอเล่าถึงความสัมพันธ์ระหว่างป้อมกับดาว  อ้อมเองก็หายไปจากจอเลยเช่นกัน  (ท่าทางตาป้อมมันจะสับรางเก่ง)  ทำให้เราไม่แน่ใจว่าอ้อมกับดาวสนิทกันแค่ไหน  แม้ว่าจะอยู่ห้องเดียวกัน  แต่เราก็ไม่ค่อยเห็นฉากที่ทั้งคู่พูดคุยหยอกล้อกันสักเท่าไหร่   สรุปความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสามแบบให้เห็นภาพที่ชัดเจนที่สุด  ก็คงต้องยกตำแหน่งการเล่นในวงออเครสต้าของทั้งสามคนมาอธิบายครับ เริ่มแรก  อ้อมกับดาวนั่งคู่กัน  ในขณะที่ป้อมนั่งหลังสุด  ตอนนั้นก็เหมือนกับจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสาม  ที่ยังไม่สนิทสนมกันมากนัก  แต่จากนั้นไม่นานอ้อมก็ค่อยๆ ถูกปรับให้ถอยหลังไปเรื่อยๆ  จนได้มายืนข้างป้อมในที่สุดทั้งในต่ำแหน่งในวงดนตรี  รวมไปถึงพื้นฐานความสัมพันธ์ ป้อมเองแม้ว่าจะเลือกดาว  แต่แม้ว่าจะได้อยู่ในวงเดียวกัน  สุดท้ายระยะห่างระหว่างเขาและเธอก็ยังคงอยู่คนละจุดกันเหมือนเคย  หน้าหลัง  ซ้ายขวา  แม้ว่าพอนานวันเข้าช่องว่างที่เคยมีในรอยต่อของความสัมพันธ์จะค่อยๆ ลดลงไปบ้าง  แต่ก็ไม่ได้ลดลงมากอย่างที่ควรจะเป็น  ป้อมยังคงฝืนตัวเองเสมอ  เวลาที่เขาอยู่ใกล้ๆ กันกับดาว แต่กับอ้อม  ตลอดเวลาอ้อมจะเป็นฝ่ายคอยลดช่องว่างระหว่างเขาและเธอ  เช่นพอเห็นว่าป้อมไม่กินผัก  ก็ซื้อกับข้าวที่ไม่มีผักมาให้ป้อมทาน  หรือพอฝนตก  แทนที่จะใช้ร่มของป้อมที่พกมา  ก็กลับเลือกที่จะใช้ร่มคันเดียวกันกับป้อม  เวลาไปไหนมาไหนด้วยกัน อ้อมก็สนใจใส่ใจในตัวป้อมเสมอ เช่นฉากที่ป้อมเกือบโดนรถจักรยานเฉี่ยวก็สื่อได้เช่นกัน  ว่าอ้อมไม่ได้สนใจแค่ตัวเอง  แต่สนใจป้อมไม่น้อยกว่าตัวเองเหมือนกัน ฉากปิดท้ายของหนังแสดงให้เห็นชัดเจนว่า  สำหรับป้อมและอ้อม  ไม่ว่าจะยังไงทั้งคู่ก็อยู่ข้างกันได้อย่างมีความสุขเสมอ  ฉาบและกลองของทั้งคู่  แทนตัวตนของทั้งสองคนได้เป็นอย่างดี  และไม่ว่าจะเล่นที่ไหน  โรงเชิดสิงโต, โรงงิ้ว. หรือเล่นแบบแสดงสดบนท้องถนน  ทั้งคู่ก็เล่นดนตรีไปพร้อมๆ กันได้อย่างมีความสุขโดยไม่มีฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดต้องฝืนตัวเองเพื่อที่จะได้อยู่ข้างๆ กัน ในขณะที่ดาวเองก็เดินตามความฝันของเธอด้วยความมุ่งมั่นเช่นเคย  และมีความสุขกับเส้นทางฝันของเธอไม่แพ้กัน หนังสื่ออะไรออกมาเยอะเหมือนกันนะกับความสัมพันธ์ของทั้งสองคู่  แต่เลือกที่จะสื่อแบบไม่ผ่านบทพูด  ทำให้หลายๆ คนที่ดูหนังแบบไม่สนใจรายละเอียด  พลาดที่จะเก็บจุดเหล่านี้ไปได้  จนทำให้เข้าไม่ถึงและคิดไปเองว่าหนังไม่มีอะไรน่าสนใจ ก็อยากให้ลองกลับไปดูอีกนิดครับ  ดูแล้วคิดตาม  ต่อยอดจินตนาการเพิ่มไปสักหน่อย  แล้วจะรู้สึกรักหนังเรื่องนี้มากขึ้นครับ =============================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 20 ธ.ค. 49 14:41:56 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สุดท้ายป้อมตัดสินใจเลือกใคร ??? อันนี้น่าจะเป็นคำถามที่ถามกันบ่อยมากๆ หลังจากดูหนังจบ ส่วนตัวผมเชื่อว่าป้อมเลือกตัวเองครับ ป้อมเลือกที่จะกลับมาอยู่กับตัวเอง เลือกกลับมาหาสภาวะสังคมที่เขาสบายใจ ได้กลับมาเล่นดนตรีท่ามกลางเพื่อนฝูงที่เขารู้สึกสบายใจที่จะได้ร่วมเล่นดนตรีที่เขารักด้วยกัน ในขณะที่ดาวเองก็ไปได้ดีและมีความสุขกับชีวิตของเธอตามเส้นทางฝันที่เคยวางเอาไว้ ผมเชื่อว่าหลายๆ คนอาจจะเคยผ่านประสบการณ์แบบนี้นะ กับประสบการณ์ที่ไปหลงชอบใครสักคนที่ดูแล้วดีพร้อมทุกอย่าง แต่พอมีโอกาสได้อยู่ข้างๆ กลับรู้สึกว่ามันมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เรารู้สึกว่ามันเกร็งๆ ขัดๆ ยังไงชอบกล จะทำอะไรก็ไม่ถนัด เหมือนกับป้อม ที่ตอนได้เดินกับดาวครั้งแรกก็เดินซะไกลคนละฟากของจอหนังกันนู้นเลย หรือตอนที่ดาวตักผักให้ก็ไม่กล้าที่จะปฏิเสธ เพราะกลัวจะทำให้เธอคนนั้นรู้สึกไม่ดี ก็ต้องกล้ำกลืนฝืนกินไปทั้งที่ไม่อยากกินเท่าไหร่ และยิ่งได้คบกันไปเรื่อยๆ ก็ยิ่งได้รับรู้ว่าดาวกับเขามีเส้นทางและพื้นฐานทางความคิดไม่ได้ใกล้กันกับเขาเลย ดาวมีความฝัน และก็พร้อมจะวิ่งตามมันไปแบบไม่ลังเล เธอพยายามก้าวเดินไปตามเส้นทางที่เธอเลือก และมุ่งมั่นกับมันมาโดยตลอดตั้งแต่สมัยเรียนม.ต้น และก็พยายามทำทุกอย่างเต็มที่ และให้ดีที่สุดเพื่อที่เส้นทางที่เธอฝันนั้นจะได้ไม่เลือนหายไปจากเธอ  และเมื่อมีโอกาสเธอก็ไม่ลังเลเลยสักนิดที่จะพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไขว่คว้ามันเอาไว้  เพื่อให้เธอเข้าไปใกล้ความฝันที่วาดไว้ให้มากขึ้นอีกนิด หลายคนอาจบอกว่าที่เลือกอยู่ไทยเพราะจะอยู่กับอ้อม อันนั้นก็อาจจะเป็นไปได้ เพราะหนังเองก็ไม่เฉลยอะไรมากไปกว่านี้ จบแนวการ์ตูนอาดาจิชัดๆ เลยครับเรื่องนี้ แต่ยังไงส่วนตัวก็เชื่อว่าทั้งคู่คงยังไม่มีพัฒนาการยาวไปจนถึงคบกันเป็นแฟนแน่ๆ เพราะยังไงอนาคตก็ยังอีกยาวไกล ก็เลยคิดว่าจบแบบนี้ก็พอไหวอยู่ แต่มันขาดฉากจี๊ดๆ ส่งท้ายไปสักหน่อยนะ เหมือนกับจบแล้วอารมณ์ยังไม่ลงสักเท่าไหร่ =================================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 20 ธ.ค. 49 14:43:47 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ทำไมป้อมถึงตัดสินใจถอนตัวจากทุนไปฮังการี ฉากสำคัญที่ทำให้ป้อมเริ่มคิดเรื่องนี้ก็คือฉากที่ไปช่วยอัดวีดีโอให้ดาวตอนซ้อมเล่นไวโอลีนนั้นเอง ป้อมรู้ว่าดาวจริงจังให้ความสำคัญกับความฝันที่เธอไล่ตามมากมายแค่ไหน เพราะแม้ว่าในสายตาคนอื่นอย่างป้อมจะเห็นว่าเล่นได้ดีมากแล้ว แต่มันก็ยังไม่ดีพออย่างที่ดาวต้องการ เพราะนี่คือความฝันที่สำคัญที่สุดของเธอ ทำให้เธอต้องการที่จะทำให้ดีมากที่สุดเท่าที่ตัวเองจะทำได้จริงๆ แต่กับตัวเขานี่สิ กลับคิดและคาดหวังเพียงแต่จะวิ่งตามดาวไปข้างๆ เพียงเท่านั้นเอง ซึ่งแน่นอนว่าสุดท้ายแล้วก็ต้องมีสักวันที่เขาจะต้องเหนี่อยกับการวิ่งตามไปกับความฝันของคนๆ อื่นซึ่งไม่ใช่ของตัวเอง จากนั้นจะมีฉากที่ป้อมได้คุยกับคู่ซี้ ซึ่งทั้งคู่ก็พูดคุยถึงเรื่องชีวิตของป้อมในอนาคตที่บูดาเปสว่าคงไม่ต่างอะไรกับการฮันนีมูน แล้วก็วกกลับมาคุยเรื่องอนาคตของทั้งสองคนว่าพอป้อมกลับมาก็คงได้ออกเทปไปสักสองสามอัลบั้มแล้ว คำพูดตรงนี้ก็เป็นอีกจุดหนึ่งที่ช่วยสะกิดเตือนให้ป้อมเห็นว่า ทุกคนต่างก็มีความฝันให้ไล่ตาม ไม่ว่าจะดาว ฉัตร หรือเฉด แต่กับตัวเขาเองนี่สิ ไม่มีความฝันอะไรของตัวเองให้วิ่งตามหาเลย เพราะสิ่งเดียวที่เขารู้และมีอยู่ในขณะนั้นก็มีเพียงแค่อยากวิ่งตามไปกับดาวใกล้ๆ ประมาณดาวอยู่ไหน ป้อมไปด้วย อะไรทำนองนั้น อะไรหลายๆ อย่างตรงนี้คงทำให้ป้อมเริ่มได้คิด และเริ่มถามตัวเองมากขึ้น  และจุดสำคัญที่ทำให้เขาตัดสินใจได้ก็มาถึง  ฉากที่วงของเขาซ้อมกันที่หอประชุมก่อนขึ้นแสดงจริง  วันนั้นป้อมปล่อยให้มาโนชยืนประจำตำแหน่งที่เขาเคยเล่นอยู่เป็นประจำ  ระหว่างนั้นเขาได้มองไปที่วงดนตรี  สิ่งที่เขาเห็นไม่ใช่ภาพต่างๆ ที่เกิดขึ้นเบื้องหน้า  นั่นเพราะเขาเห็ฯภาพต่างๆ ในอดีตที่ค่อยๆ เลื่อนไหลออกมาจากความทรงจำ ดนตรีคลาสสิคอาจจะไม่ใช่สิ่งที่ป้อมชอบ รัก หรือหลงไหล  แต่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาจะตัดใจจากมันได้ง่ายๆ  คงเพราะส่วนหนึ่งเขารู้สึกว่าเขาผูกผันกับมันเข้าให้เสียแล้ว  ภาพมาโมชที่จับไม้กลองขึ้นมา  เพื่อที่จะได้ตีกลองทิมปะนี  ดึงป้อมให้วิ่งกลับมาก่อนจะแย่งไม้นั้นมาตีเสียเอง  เสียงกลองที่ดังขึ้นท้ายเพลงคงดังขึ้นมาพร้อมกันกับการตัดสินใจของป้อมที่จะถอนทุนนั่นเอง  พูดง่ายๆ คือหลังจากที่คิดนู้นคิดนี่มานาน  เหตุการณ์ในวันนี้ก็ทำให้เขาตัดสินใจได้เสียที  ว่าบูดาเปรสนั้น  ไม่ใช่เส้นทางที่เขาต้องการจะเลือกเดินเพื่อตัวเอง สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะปล่อยให้ดาวก้าวไปตามทางที่เธอฝัน ปล่อยให้ดาวได้อยู่ในที่ที่เธอควรจะอยู่ สวยงามแจ่มจรัสอยู่บนผืนฟ้า ส่วนตัวป้อมเองก็เลือกที่จะอยู่กับสิ่งที่เขาเป็นและที่ทางที่เขาควรจะอยู่ และรับรู้และชื่มชมดวงดาวของเขาอยู่ไกลๆ แบบที่ไม่ต้องเดือนเนื้อร้อนใจฝืนสุขภาพหัวใจตัวเองไปเปล่าๆ ปลี้ๆ ฉากจบจะแสดงให้เห็นถึงอนาคตของตัวละครหลักทุกตัว ว่าต่างก็มีความสุขกับเส้นทางของตัวเอง ดาวเองก็ได้ไปแสดงฝีมือและเป็นที่ยอมรับของสังคมดนตรีที่นั่น ป้อม อ้อม ฉัตร เฉด เองก็มีความสุขกับเส้นทางที่เขาเหล่านั้นเลือก เพราะฉากสุดท้ายที่เล่นดนตรีกันนั้น ป้อมดูร่าเริงและเป็นตัวของตัวเองมากเหลือเกิน ทำให้ผมเชื่อว่าเขาเอง ณ วันนั้นก็ค้นพบเส้นทางที่เขาชอบและเลือกแล้วที่เดินไปกับมันแล้วแน่ๆ ============================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 20 ธ.ค. 49 14:45:47 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ้อมสมัครสอบชิงทุนไปบูดาเปสตอนไหน ??? ฉากนี้อาจจะมีหลายคนสงสัย เพราะอยู่ดีๆ อ้อมก็เดินเข้าไปสอบหน้าตาเฉย ทั้งๆ ที่ไม่มีทีท่ามาก่อนว่าจะคิดสอบชิงทุน ไอ้การอยากสอบแล้วเดินเข้าไปสอบหน้าตาเฉยคงทำไม่ได้หรอก ถ้างั้นแล้วอ้อมไปสมัครสอบตอนไหนล่ะ อันนี้ตามที่ผมคาดเดานะ น่าจะเป็นในช่วงนี้นะ ฉากนี้หลายคนคงจำได้เพราะเป็นครั้งแรกที่ป้อมบอกอ้อมว่าจะสอบชิงทุนไปบูดาเปส จะเห็นได้ว่าจากอารมณ์ร่าเริงก่อนหน้านั้นของอ้อมกลับหม่นเอาซะดื้อๆ ทำให้เรารับรู้ได้ว่าอ้อมค่อนข้างจะเป็นคนตรงๆ เมื่อถึงจุดๆ หนึ่งก็แสดงอารมณ์ส่วนลึกออกมาง่ายๆ เช่นกัน งอนก็งอน เซ็งก็เซ็ง ไม่ค่อยเก็บซ่อนอะไรมากนัก แต่ใครจะไปคิดว่าตอนนั้นอารมณ์นั้นจะทำให้อ้อมตัดสินใจยื่นใบสมัครสอบชิงทุนไปกับเขาด้วย ทั้งๆ ที่รู้ตัวเองดีอยู่แล้วว่าคงไม่ผ่าน แต่อารมณ์ตอนนั้นยังอยู่ในช่วงชอบป้อมอยู่ ก็คงทำให้คิดจะลองเสี่ยงดูสักรอบ ดีกว่าปล่อยให้โอกาสที่มีหลุดลอยหายไปโดยไม่มีโอกาสแม้แต่จะยื่นมือไปคว้ามา นิสัยอ้อมตรงนี้เราคาดเดาได้จากหลาย ๆ ฉากก่อนหน้านี้ที่อ้อมมักจะเป็นประเภทลองทำไปก่อน สำเร็จไม่สำเร็จค่อยว่ากันอีกที แต่อย่างน้อยเพื่อสิ่งที่ตัวเองรัก เธอไม่เคยคิดที่จะถอดใจก่อนจะได้ทำ เหมือนอย่างตอนสมัครเข้าวงออเครสตร้าเป็นต้น ทั้งๆ ที่รู้ตัวเองดีว่าเล่นเครื่องดนตรีเพี้ยนทุกอย่าง แต่อ้อมก็ยังสมัครและขอลองทุกอย่างโดยไม่คิดที่จะถอดใจถอนตัวออกไปจากวงก่อน ด้วยสาเหตุนี้ทำให้ผมคิดว่าอ้อมน่าจะตัดสินใจสมัครสอบช่วงเวลาราวๆ นี้แหละ เพราะหลังจากฉากนี้ไปสักพัก ความรักของเธอจะค่อยน้อยลงเรื่อยๆ ท่ามกลางความรักของป้อมและดาวที่ค่อยชัดเจนมากขึ้นๆ จนไม่น่าจะมีช่วงไหนที่จะดลใจให้อ้อมส่งใบสมัครไปได้อีกแล้ว ที่สำคัญสีหน้าและแววตาของอ้อมตอนนั่งซ้อนท้ายจักรยานของป้อม มันมีทีท่าของการคิดตัดสินใจอะไรสักอย่างแทรกอยู่ในนั้นด้วย ============================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 20 ธ.ค. 49 14:48:07 ]

ความคิดเห็นที่ 13 Seasons Change & อาดาจิ หนังเรื่องนี้หากผู้กำกับบอกว่าไม่เคยอ่านหรือไม่ได้รับแรงบันดาลใจใดๆ จากงานการ์ตูนของอาดาจิแล้ว ผมกล้าพูดได้เลยว่าโม้แน่ๆ เพราะอารมณ์ของหนังมันเรียบๆ เอื่อยๆ และใช้ภาพแทนคำพูดซึ่งเป็นแนวเฉพาะตัวของงานเขียนของอาดาจิมากๆ ทำให้ได้เห็นฉากที่คุ้นตา เช่นการแพนกล้องไปที่เมฆบนฟ้า ก่อนจะค่อยๆ เบนกลับลงมาหาตัวหลักของฉากอะไรทำนองนี้ ซึ่งก็คงไม่ถึงกับลอก แต่ก็ถือว่าได้รับแรงบรรดาลใจมาเต็มๆ แหละสำหรับแนวทางการเล่าเรื่องแบบเรียบแต่งามเช่นนี้ สำหรับคนอ่านเรื่อง H2 ของอาดาจิมาก่อนอาจจะเผลอคิดเหมือนผมก็ได้นะ ว่าเผลอๆ คาร์แรคเตอร์ของนางเอกทั้งสองอาจจะอิงแบบไกลๆ มาจากฮิคาริ และโคกะจังด้วยซ้ำ โดยดาวก็เหมือนฮิคาริ ที่ดูเรียบร้อย แต่ทำทุกอย่างแบบเต็มที่เสมอ และมุ่งหน้าตามหาความฝันของตัวเองอย่างแน่วแน่ ส่วนอ้อม ก็คือโคกะ ที่เป็นตัวแทนของความสดใส ชุ่มชื่นใจให้กับพระเอก แม้จะรู้ดีว่าลึกๆ แล้วสายตาของพระเอกนั้นมองอยู่ที่ใครก็ตามที แต่ก็อย่างว่า เรื่องแนวหญิงสอง ชายหนึ่ง มันก็มีบุคลิกตัวละครใกล้ๆ กัน คนหนึ่งเรียบร้อย สง่างามเป็นเจ้าหญิง ในขณะที่อีกคนก็สดใส ร่าเริง มีชีวิตชีวาได้ทั้งนั้น อันนี้ไม่ว่ากันเนอะ อีกจุดหนึ่งที่ทำให้ผมว่าคนเขียนได้รับแรงบันดาลใจมาจากงานของอาดาจิ ก็เพราะหนังเรื่องนี้เล่นกับประเด็นเรื่องการตามความฝันของตัวเอง ซึ่งพบได้น้อยมากสำหรับงานของคนไทย ที่มักจะไม่ให้ความสำคัญกับความฝันของตัวเองสักเท่าไหร่ ประมาณว่ามีตอนเด็กๆ แต่พอโตขึ้นมาก็ต้องลืมๆ มันไปด้วยเหตุผลที่ว่า ทำตามฝันแล้วฉันจะเอาอะไรกิน ก็เลยจะประมาณว่าเก็บฝันยัดตู้ไว้ก่อน แล้วหันหน้ามามองหาสิ่งที่ทำให้ตัวเองอยู่รอดในสังคมทุนนิยมที่เชี่ยวกราดของเมืองไทยให้ได้จะดีกว่า แต่กับงานของอาดาจิทุกเรื่อง จะเล่นกับความฝัน และยกจุดนี้มาเป็นจุดหลักเสมอ ตัวเอกในเรื่องจะมีความฝันและพยายามอย่างหนักเพื่อที่จะตามฝันนั้นไปให้ถึงจุดที่เขาเหล่านั้นมุ่งหวัง ซึ่งก็สื่อให้เห็นถึงพื้นฐานทางความคิดของคนญี่ปุ่นเขาเช่นกัน ว่าเขาให้ความสำคัญกับความฝันของตัวเองพอสมควร แต่กับคนไทยเราก็อย่างที่บอก ลองถามตัวเองดูสิ ว่าคุณเก็บความฝันและเส้นทางที่เคยคิดหวังเอาไว้ในอดีตเก็บยัดใส่ตู้ไว้ตั้งแต่ตอนไหนกัน ถือว่าเป็นการหยิบยกเอาความฝันมาปลุกกระแสเด็กวัยรุ่นได้ดีครับ น่าจะให้ข้อคิดอะไรดีๆ กับคนดูได้เยอะพอดู นอกนั่นก็เป็นฉากปล่อยมุกสั้นๆ แล้วก็ตัดจบไปห้วนๆ หลังจากปล่อยมุกจบ แต่ฮาแตกจำได้ติดตา ซึ่งก็มีหลายฉาก แต่ฉากที่ติดตาผมมากที่สุดก็คือฉากที่แนบมากับภาพด้านล่างนี้แหละ เพราะจะเจอในงานอาดาจิบ่อยๆ มากๆ  (การ์ตูนอ่านจากขวาไปซ้ายนะ) “โจ๊กว่าร้อนแล้ว เจอเธอร้อนยิ่งกว่า” (นำร่องด้วยมุกเน่าๆ) “โป๊ก” พร้อมโชว์ภาพหน้าปกหนังสือเยอรมัน อารมณ์ประมาณว่า เยอรมันพ่องดิ อะไรทำนองนั้น เอิ๊กๆๆๆ คราวนี้ลองมาดูงานของอาดาจิกันมั่ง อันนี้ยกมาจากเรื่อง Rough แนวทางการดำเนินเรื่องคล้ายๆ กันครับ คือเป็นฉากสั้นๆ ตัดจบง่ายๆ แต่มีความหมายกับเนื้อหารวมพอควร ฉากจบ.... อันนี้ก็คงไม่ต้องพูดถึง เพราะเป็นไปตามสูตรการ์ตูนของอาดาจิเยอะพอดู จบแบบให้คนดูคิดต่อเอาเองว่าสุดท้ายพระเอกกับนางเอกลงเอยกันยังไง ใครเลือกใคร ซึ่งจะเห็นได้บ่อยๆ ในงานของอาดาจิ ที่เด่นๆ ก็เรื่อง H2 แต่เสียดายที่ฉากจบมันขาดจุดที่ทำให้หนังน่าจดจำไป ทำให้คนดูรู้สึกว่ามันจบแบบไม่อิ่มเท่าไหร่ ไม่งั้นคงน่าจะจี๊ดกว่านี้ ส่วนตัวผมว่าตรงช่วงที่ขึ้นเครดิต น่าจะมีการใช้ภาพนิ่งในหนังเข้ามาช่วยดึงให้คนดูนั่งผ่อนอารมณ์อีกสักนิดนะ จะเป็นภาพในอนาคตของตัวละครทั้งสาม หรือภาพในอดีตก็ได้ เป็นผมคงใช้ภาพในอดีตแล้วยิงยาวไปเรื่อยๆ ก่อนจะปิดท้ายด้วยภาพในอนาคตของคนทั้งสามว่าเป็นยังไง จะได้ดึงให้คนดูต่อนานๆ เพราะคนไทยไม่ค่อยนิยมนั่งดูเครดิตหนังสักเท่าไหร่ ยิ่งเป็นฉากดำๆ กับตัวหนังสือแบบนั้นส่วนใหญ่ก็ลุกหนีไปตั้งแต่เห็นฉากดำๆ แล้วอ่ะ PS. การ์ตูนอ่านจากขวาไปซ้ายนะ ======================================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 20 ธ.ค. 49 14:50:41 ]

ความคิดเห็นที่ 14 จุดเด่นของหนังเรื่องนี้ 1. รูปแบบการเล่าเรื่องราวของหนัง หนังเรื่องนี้ถือเป็นหนังที่มีรูปแบบการเล่าเรื่องราวที่ไม่ค่อยเหมือนหนังไทยเรื่องอื่น  นั่นเพราะในหนังเรื่องนี้ไม่ได้เน้นการสื่อสารผ่านทางคำพูดเพียงอย่างเดียว  แต่บ่อยครั้งที่สารหลายๆ อย่าง  ถูกสื่อสารออกมาผ่านทางสีหน้า อารมณ์ของนักแสดง  ซึ่งถือว่าเสี่ยงมากกับตลาดหนังไทย  ที่คนดูส่วนใหญ่ยังดูหนังแบบผิวเผิน  และไม่ค่อยชอบที่จะคิดตามหนังเท่าไหร่นัก   บ่อยครั้งที่เราจะเห็นคนออกมาบ่นว่า  หนังเรื่องนี้ไม่เห็นมีอะไรเลย  เรียบๆ เอื่อยๆ แถมปมต่างๆ ที่ผูกไว้ก็ไม่เห็นเฉลย  ก็แค่หนังรักเด็กวัยมัธยมธรรมด  อะไรทำนองนี้ นั่นเพราะคนเหล่านั้นไม่ค่อยคิดตามหนังนั่นเอง  หนังเรื่องนี้ทิ้งช่องว่างให้คนดูคิดตามเยอะ  ทำให้คนที่ชอบดูหนังแนวที่ต้องคิดตามมากๆ  ใช้จินตนาการตัวเองเข้าเติมเต็มช่องว่างที่ขาดหาย  ดูจบแล้วได้หยิบยกมาพูดคุยแลกเปลี่ยนความเห็นกับเพื่อนหลังหนังจบ  อะไรแบบนี้เนี่ย  จะชอบหนังเรื่องนี้มาก  เพราะมีรายละเอียดต่างๆ เล็กๆ น้อยๆ ให้ตามเก็บตกเยอะเหมือนกัน  ไม่ใช่ว่าดูจบแล้วจบเลยเหมือนหนังไทยหลายๆ เรื่อง  ที่ส่วนใหญ่นิยมเฉลยทุกอย่างในหนังโดยการยัดบทพูดใส่ปากตัวละครตอนหนังใกล้จบ แต่หนังเรื่องนี้ไม่ใช่  และบ่อยครั้งที่หนังเล่นกับสัญลักษณ์และให้คนดูตีความกันเอาเอง  ใครเก็บได้ก็ได้ไป  ใครเก็บรายละเอียดตรงนั้นไม่ได้ก็ไม่เข้าใจ ส่วนตัวผมชอบหนังที่ใช้การเล่าเรื่องแบบผสมผสานแบบนี้นะ  มันดูแล้วได้คิดต่อดี  ไม่ใช่ดูจบแล้วจบเลย 2. บทหนัง บทหนังเรื่องนี้ถือว่าค่อนข้างแน่นใช้ได้เลย  ทีมเขียนบทถือว่าทำการบ้านมาดี  ใจจริงอยากดูเวอร์ชั่นที่ตัดต่อแบบที่ผู้กำกับต้องการเต็มที่จริงๆ  โดยไม่ถูกจำกัดด้วยปัจจัยทางเรื่องเงื่อนไขของเวลาเข้ามาเกี่ยวข้อง  ว่าจะออกมาในรูปแบบไหน  อยากนั่งดูหนังเรื่องนี้กับผู้กำกับชะมัด  จะได้ดูไปถามไป  หุๆๆ แต่ปัญหาในส่วนของบทหนังคือบางจุดมันอยู่ลึกเกินไป  โดยเฉพาะประเด็นหลักที่ต้องการนำเสนอ  ที่บ่อยครั้งถูกบอกเล่าผ่านทางสีหน้า  อารมณ์  และสัญลักษณ์บางอย่างแทน  ทำให้คนดูบางกลุ่มมองข้าม  ไม่สนใจและไม่เข้าใจสารเหล่านั้น  จนพลาดแก่นสารที่ซ่อนอยู่ไปอย่างน่าเสียดาย  ถ้าปรับให้มันย่อยง่ายมากกว่านี้อีกนิด  น่าจะทำให้คนดูกลุ่มใหญ่ที่เป็นวัยรุ่น  รับรู้ถึงประเด็นหลักของหนังได้มากกว่านี้ 3. บทพูดในหนัง บทพูดในหนังเรื่องนี้เป็นธรรมชาติมาก  ไม่มีคำพูดที่ดูเป็นนิยายปนแทรกอยู่ในตัวบทเลย  ลองไปอ่านดูได้ว่าทุกคำพูด  ทุกข้อความในนั้นต่างเป็นคำพูดธรรมดาทั่วๆ ไปที่เราๆ ท่านๆ ใช้กันในชีวิตประจำวันทั่วๆ ไปแทบทั้งนั้น  แต่ด้วยความสามารถในการปูอารมณ์ที่ดี  ทำให้คนดูคล้อยตามไปกับคำพูดและอารมณ์ของนักแสดง ณ เวลานั้นได้อย่างลงตัว  และเมื่ออารมณ์มันได้  คำพูดธรรมดาก็ฟังดูแล้วมีความได้เช่นกัน  ฉากที่เห็นได้ชัดก็คือฉากที่พ่อของป้อมมาหาป้อมที่มหาลัยพร้อมกับโค๊กขวดหนึ่ง (เป็นโฆษณาแฝงที่ดึงมาใช้ได้อย่างลงตัวมากที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา)  แล้วก็ถามด้วยคำถามธรรมดาทั่วไป “ป้อม  ... เอาไหม  จะกินที่นี่ หรือจะกลับไปกินที่บ้าน” คำพูดธรรมดา  แต่พอถูกใช้ในตัวหนัง  กลับทำให้คนดูบางคนถึงกับน้ำตาซึมได้ง่ายๆ เลยทีเดียว  และไม่ใช่ฉากนี้ฉากเดียวที่เราได้เห็นการใช้บทคมๆ จากคำธรรมดาๆ เช่นนี้  ยังมีอีกหลายฉากเลย  ที่ฝ่ายเขียนบททำให้เราอึ้งได้ และไม่ใช่แค่อารมณ์ซึ้งเท่านั้น อารมณ์ฮาแตกก็ทำได้ดีเช่นกัน  มุกธรรมดาๆ แต่เมื่อถูกปูอารมณ์มาดี  และเราเข้าถึงตัวละครเหล่านั้นได้  คำพูดธรรมดาๆ ก็เรียกเสียงฮาได้ไม่ยากนัก เช่นฉากที่อาจารย์จิทาโร่มาหาพ่อของป้อมซังที่บ้านแล้วก็ถามกับเฮียยุทธว่ารู้จักร้านยงยุทธพาณิชย์ไหม  เฮียยุทธก็เลยชี้นิ้วขึ้นไปที่ป้าย  ซึ่งพออาจารย์จิทาโร่อ่านแล้วก็สั่นหน้าก่อนจะพูดออกมาด้วยใบหน้าซื่อๆ ว่า “ไม่ใช่ป้าย... ร้าน” ฉากนี้ในโรงหนังหัวเราะกันลั่นโรงเลย  แต่สำหรับคนดูที่บ้านคนเดียวอาจจะกร่อยๆ หน่อยเพราะขาดคนร่วมด้วยช่วยกันฮา  อิอิ หลายๆ อย่างตรงนี้ทำให้ผมรู้สึกว่าหนังเรื่องนี้มีเสน่ห์มากเหลือเกิน  จนทำให้ว่างเมื่อไหร่ก็หยิบมาดูได้เรื่อยๆ  ดูไปแล้วก็ยิ้มไปกับตัวหนัง  ลืมเรื่องวุ่นๆ ที่เกิดขึ้นชั่วคราว  ซึ่งไม่บ่อยเลยที่ผมจะรู้สึกดีกับหนังเรื่องไหนสักเรื่องมากขนาดนี้  คงเพราะหนังเรื่องนี้พาให้เราย้อนกลับไปคิดถึงเรื่องราวหวานๆ สมัยนั้นได้ด้วยแหละ  มันเลยอินได้ไม่ยากนัก 4. การใช้สัญลักษณ์แทนคำอธิบายของตัวละคร หลายๆ ฉากในหนังเรื่องนี้เลือกที่จะใช้ฉากเป็นตัวบอกเล่าเรื่องราว  หรือพูดง่ายๆ คือในฉากบางฉากมีสัญลักษณ์ซ่อนอยู่  ที่หากคนดูรับรู้ว่ามีความหมายซ่อนไว้  ก็จะทำให้เข้าใจรายละเอียดเหล่านั้นมากขึ้น เช่นฉากหลังจากที่ป้อมทะเลาะกับอ้อม  เราจะเห็นว่าฉากต่อมาป้อมขี่จักรยานวนเวียนอยู่ในสนาม  โดยที่มีดวงไฟสองดวงอยู่คนละฝั่ง  ส่วนป้อมก็ปั่นจักรยานวนไปวนมาด้วยความไม่แน่ใจ  ว่าควรจะปั่นไปทางไหนดี  ฉากที่ดูเหมือนไม่มีอะไรที่ถูกแทรกเข้ามานี้  สื่อให้เรารับรู้ว่า  ตอนนั้นเขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าจริงๆ แล้วใครสำคัญกับเขามากกว่ากัน  ระหว่างดาวที่เป็นเป้าหมายสุงสุดของความรักของเขา  กับอ้อม  คนที่อยู่ข้างเขาเสมอเวลาที่เขาไม่สบายใจหรือต้องการใครสักคนมายืนข้างๆ พูดคุยระบายเรื่องราวไม่สบายใจให้ฟัง ก่อนนั้นเขาอาจจะเลือกปั่นจักรยานไปทางฝั่งของดาวอย่างไม่ลังเล  แต่วันนี้  วันที่อ้อมเริ่มหายไปจากชีวิตของเขา  เขาก็เริ่มไม่แน่ใจเสียแล้ว  ว่าสำหรับเขาใครกันแน่ที่สำคัญ หรืออย่างฉากที่ป้อมปั่นจักรยานแล้วมีอ้อมซ้อนจักรยานอยู่  เราจะเห็นว่าหนังเลือกที่จะปิดฉากซีนนี้ด้วยการที่ป้อมปั่นจักรยานไปตามทาง  โดยมีอ้อมนั่งนิ่งอยู่ด้านหลัง  ฉากนี้เหมือนจะไม่มีอะไร  แต่ลองมองแล้วคิดตามสิ  ว่าทำไมต้องเซ็ตให้มาปั่นจักรยานตรงนี้  เพราะฉากสวย  บรรยากาศดีเท่านั้นนะเหรอ  ไม่ใช่หรอก ผมมองว่าฉากนี้สื่อให้เราเห็นว่าป้อมเองตัดสินใจแล้วที่จะไปฮังการี  ทางที่ปั่นอยู่ก็สื่อแทนเส้นทางในอนาคตที่ป้อมเลือกแล้วว่าจะไป  โดยมีปลายทางอีกด้านคือเส้นชัย  ฉากนี้ป้อมมองไปข้างหน้า  ในขณะที่อ้อมมองไปด้านหลัง  สื่ออะไรได้เยอะเลยสำหรับคนที่ชอบคิดตามนะ นอกจากนี้ยังมีอีกหลายต่อหลายฉากเลย  ไม่ว่าจะเป็นฉากกระดาษของดาวปลิวที่ยกตัวอย่างไปก่อนหน้า  หรือฉากที่สามคนนั่งคุยกันที่หน้าโกล์ในสนามบอล  ฉากเหล่านี้มีความหมายลึกๆ ซ่อนอยู่ทั้งนั้น  อยู่ที่ว่าคนดูจะเข้าใจสารที่สื่อผ่านสัญลักษณ์ในฉากหรือเปล่าเท่านั้นเอง 5. การตัดต่อ ถือเป็นอีกหนึ่งจุดเด่นของหนังเรื่องนี้  หลายครั้งที่ผู้กำกับโชว์เทคนิคในการตัดต่อหนังที่ทำให้เรารู้สึกว่าเก๋  และเก่ง   ไม่ว่าจะเป็นการใช้เทคนิคการตัดต่อฉากสองฉากเข้าด้วยกัน  เพื่อให้แต่ละฉากตอบโจทย์  หรือนำเสนอมุมมองที่ต่างกัน  เช่นฉากที่พ่อกับแม่ของป้อมคุยกันเกี่ยวกับเรื่องโรงเรียนดนตรี  ที่ตัดสลับกันกับบทพูดของอาจารย์ที่โรงเรียนดนตรีในวันปฐมนิเทศน์  หรือฉากที่ป้อมพูดถึงดนตรีในวันสอบเข้ามหิดล  โดยตัดต่อระหว่างคำพูดของป้อมเข้ากับฉากออดิชั่นของดุจดาว  เพื่อให้คนดูเข้าใจชัดเจนขึ้น  ว่าเขาหมายถึงดุจดาว นอกจากนี้การตัดต่อระหว่างฉากต่อฉากเข้าด้วยกันยังทำได้เนียนมาก  ส่งผลให้อารมณ์คนดูไม่สะดุดระหว่างที่ดูหนังอยู่  ไม่เหมือนหนังไทยเรื่องอื่นๆ ที่ไม่ค่อยละเอียดสักเท่าไหร่  จะตัดฉากสองฉากเข้าด้วยกันก็ตัดฉับๆๆๆ  ทำให้บ่อยครั้งอารมณ์สะดุดจนเกินความจำเป็น แต่ในหนังเรื่องนี้จะมีการใช้หลายเทคนิคในการเชื่อมสองฉากเข้าด้วยกัน  เช่นการใช้ทำนองดนตรีเชื่อมสองฉากเข้าด้วยกันร่วมด้วยช่วยกันกับเทคนิคการ Fade ระหว่างฉากต่อฉากเข้าหากัน  ทำให้อารมณ์ไม่สะดุดมาก อีกจุดที่ชอบคือการเลือกใช้ทำนองดนตรีมาช่วยดึงอารมณ์คนดูให้คล้อยตาม  ผมว่าทำได้เนียนมาก  มาได้ถูกจังหวะ  และไม่แย่งความสนใจกับบทพูดจนเกินพอดี  เรียกว่าลงตัวมากเลยทีเดียว  ยิ่งได้นักแสดงที่แสดงกันเก่งๆ เข้ามาช่วย  ยิ่งทำให้ทุกอย่างลงตัวมากขึ้นอีกเยอะมากเลย หลายๆ ฉากจะเห็นว่ามีการใช้เพียงแค่เสียงดนตรี  และการแสดงออกทางสีหน้าตัวละครเท่านั้น  ในการบอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้น  ไม่มีบทพูดใดๆ แต่กลับทำให้คนดูสามารถอินและรับรู้อารมณ์ความรู้สึกและเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างนั้นได้อย่างชัดเจน  ฉากตัวอย่างที่ชัดเจนมากที่สุดก็คือฉากออดิชั่นนั่นเอง  ฉากนี้เป็นซีนยาวๆ ที่ไม่มีบทพูดอะไรเลยสักนิด  แต่เรากลับรับรู้อารมณ์ของตัวละครทุกตัวได้อย่างชัดเจนมากเหลือเกิน นอกจากนี้อีกจุดที่น่าสนใจคือการดึงบรรยากาศรอบตัวมาช่วยสื่ออารมณ์ให้กับตัวหนัง  รวมถึงช่วยในการนำเข้าจุดหลักของฉากด้วย  เช่นบางทีเราจะเห็นว่าช่วงต้นซีนมีการแพนกล้องไปที่ท้องฟ้าบ้าง  ต้นไม้บ้าง  แอ่งน้ำบ้าง  ก่อนจะค่อยๆ แพนกล้องตามมาจนเจอกับตัวละครหลักในอีกสองสามวินาทีต่อมา  ซึ่งตรงนี้คนที่เคยอ่านงานของอาดาจิบ่อยๆ เห็นแล้วคงคุ้นตาจนต้องร้องอ๋อ  เพราะถือว่าเป็นเทคนิคเฉพาะตัวเลยก็ว่าได้ ตรงนี้ข้อดีคือทำให้เราได้รับรู้ถึงบรรยากาศรอบข้าง  และดูไม่อึดอัดเร่งรีบเกินไปนัก  ซึ่งช่วยให้อารมณ์เวลาดูมันรู้สึกสบายๆ ดูแล้วไม่รู้สึกอึดอัดหรือเหมือนกับถูกยัดเยียดมากเกินไปนัก แต่ที่สุดยอดจริงๆ ก็คือการตัดต่อซิงระหว่างการเล่นดนตรีของนักแสดงให้ดูสมจริงนี่แหละ  ตอนดูในโรงใครจะเชื่อบ้าง  ว่าตัวละครหลักอย่างป้อม หรือดาว  จะเล่นกลองและไวโอลีนแทบจะไม่เป็นเลย  แต่ในหนังนี่อย่างเนียน  ดูแล้วเข้ากันได้ดีมากๆ เลยกับจังหวะของบทเพลง  โดยเฉพาะไวโอลีนที่ผมว่ายากมากๆ เพราะต้องเน้นทั้งจังหวะนิ้ว  และจังหวะการสีให้ลงตัวกับทำนองเพลงที่เลือกมาใช้   มีต่อจ้า จากคุณ : Mr. Forever - [ 20 ธ.ค. 49 14:55:23 ]

ความคิดเห็นที่ 15 6. มุมกล้อง หนังเรื่องนี้เล่นกับมุมกล้องได้สวยมากๆ  ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความพิถีพิถันในการทำหนังว่าผู้กำกับละเอียดและให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มากๆ เลยทีเดียว  หลายๆ คนอาจจะไม่ค่อยรู้ตรงจุดนี้เท่าไหร่นัก  แต่ถ้าเป็นคนที่ทำงานด้านศิลป์ หรือพวกถ่ายภาพ  ถ่ายวีดีโอ  จะรับรู้ได้ดีเลย  ว่ามุมกล้องแต่ละมุมที่นำเสนอนั้น  สามารถช่วยถ่ายทอดอารมณ์ของนักแสดงได้ไม่น้อยไปกว่าสีหน้าของนักแสดงเลยล่ะ  เพราะมุมกล้องที่แตกต่าง  สามารถช่วยขับอารมณ์ได้หลายแบบ  เช่นมุมสูง  ทำให้เรารู้สึกได้ถึงความสนุกสนาน  แปลกตา  อลังการณ์  หรือมุมกล้องที่ต่ำติดดิน  ทำให้เรารู้สึกเหมือนกับได้ไปนั่งใกล้ๆ ตัวละครเหล่านั้น  เช่นฉากที่สามหนุ่มนั่งคุยกันอยู่หน้าโกล์  ฉากนี้กล้องถูกวางไว้กับพื้นสนามหญ้า  (เราเห็นหญ้าโผล่แซมขึ้นมาหน้ากล้องด้วย)  ช่วยส่งให้เราเห็นมุมแบบเงยขึ้นไปด้านบน เห็นท้องฟ้ากว้าง  เห็นตัวละครที่กำลังหันหน้ามองไปบนฟ้า  ราวกับต่างก็มองหาความฝันของตัวเองอยู่  แถมยังเก็บรายละเอียดองค์ประกอบภาพในเฟรมได้ครบ  ทั้งโกล์  ทั้งสนามหญ้า  ทั้งท้องฟ้า  ได้อย่างครบถ้วนสมบูรณ์ การเล่นกับมุมกล้องทำให้เราเห็นภาพในมุมมองที่แปลกตาไปจากเดิม  ส่วนใหญ่หนังไทยชอบใช้มุมจากระดับสายตาเป็นหลัก  เพราะถ่ายง่าย  เวลาถ่ายซ่อมหรือย้ายกอง  มันก็ทำได้ง่าย  แต่มุมระดับสายตาบางทีก็ไม่สามารถสื่ออารมณ์ได้มากนัก  แถมยังไม่ค่อยแปลกตาด้วย ในหนังเรื่องนี้ลองสังเกตดูได้ครับ  เราจะเห็นมุมกล้องสวยๆ หลายๆ มุมเลย  เช่นฉากที่ดาวโซโล่ไวโอลิน  เราก็เห็นว่าผู้กำกับเน้นใช้มุมต่ำแล้วเสยขึ้น  เพื่อให้รู้สึกถึงความสง่าของตัวดุจดาว  เหมือนกับกำลังเงยหน้ามองดูดวงดาวบนฟ้าอยู่อะไรทำนองนี้ 7. โทนสี หนังเรื่องนี้เล่นกับโทนสีของภาพได้สวยมากๆ เรื่องหนึ่งเลย  อาจจะไม่เด่นมากเท่าเรื่องเด็กหอ  แต่ผมว่าประมาณนี้กำลังดีแล้ว  ไม่รู้สึกมากเกินไปหรือยัดเยียดมากเกินไป  แต่มาในอัตราที่พอดีๆ ดูแล้วมันทำให้เรารู้สึกร่วมไปกับอารมณ์ของนักแสดงได้ง่ายขึ้น 8. ดนตรี แน่นอนว่านี่เป็นอีกหนึ่งจุดเด่นของหนังเรื่องนี้  เพราะมีการใช้ดนตรีเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของหนัง  แต่นอกเหนือจากการใช้เพลงคลาสสิคเข้ามาช่วยแล้ว  ทำนองบรรเลงเล็กๆ น้อยๆ ที่ถูกสอดแทรกเข้ามาในตัวหนังยังช่วยทำให้หนังลื่นขึ้นอีกเยอะมาก   หลายครั้งที่ผู้กำกับเลือกที่จะใช้ดนตรีเป็นตัวเชื่อมระหว่างฉากสองฉากเข้าด้วยกัน  เพื่อให้คนดูไม่รู้สึกสะดุดมากมายเวลาเปลี่ยนฉาก   ส่วนตัวคิดว่าหนังเรื่องนี้ทำในส่วนของดนตรีได้ดีเข้าขั้นเลย  อาจจะมีหลุดๆ บ้างในฉากที่แสดงดนตรีตอนเล่นเพลงเล่นของสูงที่ยังไม่เนียนนัก  แต่ถ้าไม่จ้องจะจับผิดจริงๆ ก็ถือว่าพอจะหยวนๆ ได้แหละเนอะ ประเด็นที่ชอบคือหลายครั้งที่มีการเอาดนตรีร๊อคในฉากหนึ่ง  มาเชื่อมต่อกับเพลงคลาสสิคในอีกฉากได้อย่างลงตัว  ทำให้เราเห็นว่าแม้ว่าจะดูเหมือนว่าเป็นดนตรีคนละขั้วที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง  แต่ดนตรีก็คือดนตรีที่ไม่ว่าจะยังไงก็สามารถเชื่อมโยงกันได้อยู่ดี 9. ทีม Cast นักแสดง อันนี้ต้องยกนิ้วให้กับทีม Cast นักแสดงจริง ๆ  เพราะตัวละครเด่นๆ ในเรื่องทุกตัวแสดงกันได้ดีและเป็นธรรมชาติมาก  ทำให้เราเชื่อว่าเขาเหล่านั้นเป็นตัวของตัวเองจริงๆ  ไม่ว่าจะเป็นอาจารย์จิทาโร่, อาจารย์โรซี่, พ่อแม่ของป้อม, พ่อของอ้อม  ทุกคนทำหน้าที่ของตัวเองได้ดี  ไม่ทำให้หนังสะดุดเลยแม้แต่น้อย แต่ที่ขอชมมากกว่าคือการหานักแสดงหลัก 5 คนของเรื่องนี่แหละ  คัดมาได้ตรงกับบทมากๆ  แต่ละคนเข้าถึงบทบาทหน้าที่ของตัวเองได้เป็นอย่างดี  ทั้งๆ ที่ล้วนเป็นนักแสดงใหม่ทั้งนั้น  อันนี้ต้องชมจริงๆ เพราะทีม Cast ของ GTH นี่ปั้นดินให้เป็นดาวมาหลายคนแล้วนะเนี่ย  และเท่าที่ดูผมว่า 3 ตัวแสดงหลักคือป้อม, อ้อม, ดาว  ถ้าคิดจะเอาดีทางวงการแสดงเนี่ย  ไปได้ไกลเลย  เพราะแสดงได้ดีมากๆ 10. นักแสดง ชมทีมปั้นแล้ว  มาชมนักแสดงกันบ้าง  อันนี้ต้องยกนิ้วให้เลย  โดยเฉพาะน้องต่ายที่รับบทอ้อม  ผมว่าน้องคนนี้แสดงได้ดีมาก  สีหน้าแววตาและอารมณ์  เธอเข้าถึงบทอ้อมได้แทบจะ 100% เลย  บทจะฮาก็แสดงได้แบบไม่มีอาย  แต่บทจะซึ้ง  เธอก็ถ่ายทอดอารมณ์ออกมาได้อย่างดีเยี่ยม  ฉากยากๆ อย่างฉากที่เริ่มรู้ว่าป้อมกับดาวแอบชอบกันอยู่ตอนที่เพื่อนๆ แซวทั้งคู่ในโปสเตอร์ของวงเนี่ย  ผมว่าฉากนี้ยากนะที่จะแสดงอารมณ์เศร้าออกมาทางแววตา  แต่ก็ต้องแกล้งยิ้มไปพร้อมๆ กัน  แต่เธอกลับแสดงความรู้สึกออกมาได้อย่างสมบูรณ์แบบมากๆ เลย  เรียกว่าคนดูเห็นแล้วก็รับรู้ถึงอารมณ์ในใจอ้อมเลยว่าตอนนั้นเธอรู้สึกอย่างไรแบบไม่ต้องมีบทพูดใดๆ มาอธิบายเลยแม้แต่น้อย คาดว่าอนาคตเราคงได้เห็นน้องต่ายในบทบาทอื่นมากขึ้น  ก็หวังว่าเธอจะทำได้ดีเหมือนกับที่ทำได้ในหนังเรื่องนี้นะ  เพราะดูแนวโน้มแล้ว  เธอพร้อมจะก้าวเข้ามาในวงการแบบเต็มตัวเหมือนกัน  เห็นได้ข่าวว่าตอนนี้เอ็นท์ติดสาขาวิชา: ศิลปะการแสดง-การแสดงและกำกับการแสดง มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒด้วย  น่าจะช่วยให้เธอก้าวเข้ามาในวงการบันเทิงได้ง่ายขึ้นเนอะ ชมอ้อมแล้ว  มาชมนางเอกอีกคนดีกว่า  ดุจดาวที่รับบทโดยน้องนาถนั้น  ผมว่าเธอคนนี้มีพรสวรรค์ในการแสดงไม่แพ้อ้อมเลยทีเดียว  เสียดายที่ในเรื่องนี้ไม่ค่อยมีบทให้เธอได้โชว์ฝีมือมากนัก  แต่เท่าที่ได้เห็นเราก็พอจะสัมผัสได้ว่าเธอคนนี้เล่นได้เป็นธรรมชาติมากๆ ดูแล้วไม่เหมือนคนพึ่งเล่นหนังเรื่องแรกเลยสักนิด แม้จะไม่มีบทให้ได้แสดงฝีมือเท่าไหร่  เพราะบทส่วนใหญ่ก็มีแค่เล่นไวโอลีน  แล้วก็บทธรรมดายิ้มๆ โชว์ความเป็นสาวหวานให้ชายหนุ่มที่ดูหนังเคลิ้มๆ ไปเพียงเท่านั้น  จะมีให้เล่นมากหน่อยก็ฉากสารภาพความในใจด้วยประโยคคลาสสิคก่อนเข้าแสดงนั่นแหละ  ที่พอจะเรียกว่าเป็นซีนอารมณ์ได้บ้าง  แต่ที่ผมชอบคือการเล่นกับโทนเสียงที่ฟังดูเป็นธรรมชาติมากๆ ของน้องนาถซะมากกว่า  เพราะโทนเสียงเวลาเธอพูดจะไม่เป็นโทนเดียวที่ฟังเรียบๆ เหมือนนักแสดงหัดใหม่ทั่วๆ ไป แต่จะมีโทนเสียงที่เน้นจังหวะหนักเบาได้ค่อนข้างดี  ทำให้เวลาฟังแล้วลื่นหูดูไม่ค่อยเหมือนเป็นการแสดงสักเท่าไหร่ ส่วนตัวอยากเห็นนาถในวงการบันเทิงด้วยอีกคน  เพราะคิดว่าหากเธอจะเอาดีด้านนี้  ไม่น่าที่จะเกินความสามารถเท่าไหร่นัก  เพราะดูแล้วมีพรสวรรค์ด้านนี้อยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว  แม้ว่าในหนังจะไม่มีโอกาสได้แสดงมากเท่าน้องต่ายก็ตามที  แต่เท่าที่ฟังจากคำสัมภาษณ์รู้สึกว่าโอกาสค่อนข้างน้อย  เพราะดูแล้วน้องนาถดูจะตั้งใจเรียนให้จบซะก่อนมากกว่า  จากนั้นค่อยดูโอกาสอีกที  ช่วงนี้เลยไม่เห็นรับงานอะไรเพิ่ม  มีเพียงแค่ถ่ายแฟชั่นเล็กๆ น้อยๆ เพียงเท่านั้น ส่วนป้อมที่รับบทโดยน้องบอลนั้น  ผมว่าทำหน้าที่ถ่ายทอดตัวป้อมได้ดีมากๆ เช่นกัน  ดูเป็นเด็กวัยรุ่นธรรมดาทั่วไปได้ดี  เพราะบุคลิกของป้อมในเรื่องต้องไม่เด่นเกินไป  เนื่องจากหากหล่อเด่นมากไป  มันก็ย่อมสะดุดตาดุจดาวแน่ๆ  ดังนั้นจะหล่อจะเด่นมากไปไม่ได้  ต้องประมาณกลางๆ พื้นๆ ทั่วไป   บทป้อมเป็นบทที่ถือเป็นตัวเดินเรื่อง  และมีพัฒนาการสูงกว่าตัวละครตัวอื่น  ทำให้ต้องใช้ฝีมือแสดงเยอะหน่อย  แต่ส่วนตัวคิดว่าบางจุดบอลเองยังถ่ายทอดความรู้สึกผ่านทางสีหน้าได้ไม่ดีมากนัก  ยังติดเก็กหล่ออยู่บ้างในบางคราว  เพราะบางทีเวลาบอลต้องแสดงซีนที่ต้องให้สีหน้าแสดงความรู้สึกออกมาแทนบทพูด  บอลไม่สามารถสื่อมันได้ชัดเจนเท่าที่ควร  เช่นฉากตอนถ่ายวีดีโอให้ดาว  เรามองแล้วไม่ค่อยเข้าใจชัดเจนเท่าไหร่ว่าป้อมรู้สึกอย่างไรในช่วงเวลานั้น   ส่วนตัวผมว่าถ้าเทียบกันสามคน  ผมให้ต่ายเด่นสุดเรื่องการแสดง  เพราะครบเครื่องต้มยำจริงๆ  ทั้งฮา  ทั้งเศร้า  แถมยังสามารถถ่ายทอดอารมณ์ออกมาได้ดีทั้งสีหน้า  น้ำเสียง แววตา  รับรองว่าถ้าได้ทีมงานดีๆ ช่วยฝึกปรือให้ต่อ  ต้องเป็นนางเอกคุณภาพแถวหน้าอีกคนในไม่ช้านี้แน่ครับ   แต่ยังไงก็คงต้องดูกันยาวๆ เนอะ  เพราะบางคนก็เด่นเป็นบทๆ ไปก็มีนะ  อย่างน้องนุ่นเพื่อนสนิทนี่คือตัวอย่างที่ดี  ตอนรับบทดากานดานี่ได้ใจคนทั่วบ้านทั่วเมือง  แต่พอรับบทอื่นๆ ในละคร  รู้สึกว่าจะโดนติไปไม่น้อยเหมือนกัน  ยังไงก็เอาใจช่วยดาราทุกคนในเรื่องนี้ครับ  ขอให้ประสบความสำเร็จกับเส้นทางที่เลือกเดินก็แล้วกัน ======================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 20 ธ.ค. 49 14:57:43 ]

ความคิดเห็นที่ 16 จุดด้อยของหนังเรื่องนี้ 1. หนังขาดจุดพีคที่ควรมี   อันนี้เชื่อว่าทุกคนคงเห็นด้วย  เพราะหนังเรื่องนี้ขาดจุดนี้ไปจริงๆ  ถ้าจะให้แก้ตัวให้ก็คงบอกได้เพียงว่าเพราะวัยของตัวละครในเรื่องนี้ยังเด็กเกินกว่าที่จะใส่ฉากหวานๆ หรือซึ้งๆ เข้าไปได้อย่างสะดวกใจ  ไม่เหมือนเพื่อนสนิทที่โตกว่าเลยทำได้ แต่ส่วนตัวคิดว่าฉากพีคๆ ในหนังไม่จำเป็นต้องเป็นฉากรักเสมอไป  แม้ว่าการใช้ความรักมาเป็นจุดพีคในเรื่องมันจะง่ายก็ตามที  บางคนบอกว่าแล้วอย่างฉากที่พ่อของป้อมเข้าไปในห้องป้อมแล้วไปเจอโปสเตอร์ที่ซ่อนอยู่ล่ะ  ถือว่าเป็นจุดพีคได้ไหม  ส่วนตัวผมมองว่ามันก็เด่นนะ  แต่ยังไม่มากพอที่จะเรียกว่าเป็นจุดพีคได้ จุดพีคของหนังจะเกิดขึ้นได้จากการปูอารมณ์ของหนังมาทีละนิดทีละน้อยเรื่อยๆ  แล้วก็ฟาดโป๊ะเข้าไปกลางใจคนดู  อย่างในหนังเพื่อนสนิทก็คือฉากที่ไอ้ไข่ย้อยบอกสารภาพรักกับดากานดานั่นแหละ  แถมฉากจบที่ดากานดาเปิดเจอรูปตัวเองที่ไข่ย้อยวาดให้ในรูปของนางแก้วก็ถือเป็นอีกจุดพีคเรียกน้ำตาคนดูได้เช่นกัน  ฉากเหล่านี้แหละที่จะทำให้คนดูจำหนังและประทับใจกับหนังได้โดยง่าย แต่ Seasons Change ไม่มีฉากที่มีพลังมากพอที่จะเรียกว่าจุดพีดได้  ไม่ว่าจะเป็นฉากพ่อในห้องป้อม หรือฉากที่ป้อมบอกพ่อว่าเขาอยากเป็นนักดนตรี หรือว่าฉากที่ดาวคุยกับป้อมก่อนขึ้นแสดง  หรือฉากอ้อมเล่นไวโอลีน ฉากเหล่านี้อาจจะเรียกความซึ้งได้พอประมาณ  แต่ไม่มีพลังมากพอที่จะเรียกได้ว่าจุดพีคได้  มันต้องมีพลังมากกว่านี้  น่าจดจำมากกว่านี้  และควรเป็นฉากที่สร้างความประทับใจให้คนดูได้มากกว่านี้ 2. ฉากจบของหนัง ส่วนตัวผมรู้สึกว่าหนังน่าจะจบให้น่าประทับใจมากกว่านี้  จำได้ว่าตอนที่ดูในโรง  กำลังเพลินๆ อยู่กับฉากสุดท้ายที่มีเพลง Seasons Change ขึ้นมาคลอๆ  รอดูฉากจบพีคๆ อยู่แต่กลับจบไปซะอย่างนั้น  ผมยังเผลอบ่นออกมาด้วยซ้ำว่า  ไรฟะจนแล้วเหรอ  ยังดูเพลินๆ อยู่เลย  -*- จริงๆ น่าจะมีฉากซึ้งๆ พีคๆ ส่งท้ายอีกสักฉาก  เหมือนอย่างเพื่อนสนิทที่มีฉากดากานดานั่งอ่านจดหมายแล้วเห็นภาพตัวเองที่ถูกวาดเป็นนางแก้วในสมุดของไข่ย้อยอะไรทำนองนั้น   อย่าง Seasons Change น่าจะมีมั่งนะ  มันจะได้ดูแล้วรู้สึกอิ่มมากกว่านี้  เพราะผมว่ามันอารมณ์ประมาณว่าเรากินของอร่อยๆ ถูกปากอยู่  แต่ทานยังไม่อิ่มถึงใจ  ของดันหมดเสียก่อน  อะไรทำนองนี้  มีขาไก่เพิ่มอีกสักชิ้นให้กินแล้วอิ่มพอดีท้อง  น่าจะดีกว่านี้นะ 3. บทของดุจดาวมีน้อยเกินไป อันนี้ไม่ได้มุกนะ  ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ว่าบทของดุจดาวน้อยเกินไปจนมันขาดที่มาที่ไป  ซึ่งน่าจะดีกว่านี้หากจะใส่รายละเอียดของดุจดาวมากกว่านี้อีกสักนิด  เช่นทำให้รับรู้ว่าอะไรเป็นแรงบันดาลใจของเธอ  ครอบครัวของเธอมีความเห็นอย่างไรกับการตัดสินใจของลูกสาว  ซึ่งน่าจะทำให้เราเข้าใจตัวละครตัวนี้มากขึ้นอีกนิด  ไม่ใช่ดูลอยๆ ฟุ้งๆ ฝันๆ จับต้องไม่ได้อย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้  เพราะที่เรารับรู้ก็แค่บทบรรยายสั้นๆ ที่ป้อมนั่งอ่านสมุดการบ้านของดาวเท่านั้นเอง ที่สำคัญเราสามารถยกดุจดาวขึ้นเป็นตัวอย่างให้เด็กได้คิดตามด้วยว่าถ้าคิดจะทำอะไรจริงๆ จังๆ แล้ว  พ่อแม่ผู้ปกครองเขาก็ไม่ห้ามหรอก  หากเขาสัมผัสได้ว่าลูกของเขาไม่ได้แค่คิดจะทำเล่นๆ ชั่วครั้งชั่วคราวตามกระแส   ฉากพวกนี้ถ้าใส่เข้าไปได้  เราคงเห็นดาวในมิติที่ลึกขึ้น  อย่างน้อยก็ดูสูสีกับอ้อมและป้อมมากขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้  ไม่แน่ใจว่าในฉากที่ถูกตัดไปมีฉากเหล่านี้บ้างหรือไม่  คงต้องรอกลับไปดูดีวีดีที่ไทยแหละเนอะ 4. ความตลกของหนัง อันนี้ผมพึ่งรู้สึกได้ตอนที่นั่งดูหนังเรื่องนี้หลังจากออกโรงมาแล้วนี่แหละ  ตอนดูในโรงเนี่ย  ผมว่ามันมีฉากตลกแทรกอยู่เยอะมากๆ เลย  ซึ่งส่วนหนึ่งต้องยอมรับว่ามันมีผลมาจากอารมณ์ร่วมเวลาดูกับคนเยอะๆ ด้วย  เพราะพอเห็นคนอื่นหัวเราะกับมุกที่แทรกเข้ามา  เราก็พลอยหัวเราะตามได้โดยง่ายแบบไม่ตะขิดตะขวงใจเท่าไหร่นัก  เนื่องจากอารมณ์หนังมันปูมาดีอยู่แล้ว  แม้ว่ามุกจะไม่ใช่มุกตลกที่ตลกอะไรมากมาย  แต่มุกในหนังเรื่องนี้มันจะเน้นเป็นมุกจังหวะที่มาจากการปูอารมณ์ซะมากกว่า  ทำให้เวลาดูคนเดียว  มันกลับรู้สึกว่ากร่อยลงไปไม่น้อยเลย   มุกบางมุกผมฮาแตกมากๆ เลยตอนดูในโรง  เช่นแกที่ตาฉัตรโดนปาหนังสือเยอรมันใส่หัว,  ฉากที่แม่รินน้ำแล้วว่าให้พ่อของป้อม  แต่พอพ่อของป้อมจะหยิบน้ำมาดื่มแม่กลับยกมาดื่มซะเอกแถมยักคิ้วให้ด้วย   ฉากเหล่านี้ตอนอยู่ในโรงมันฮาจริงๆ นะ   แต่พอดูที่บ้านคนเดียว  มันกลับไม่ฮามาเหมือนในโรงแฮะ อธิบายไม่ได้เหมือนกันว่าทำไม  คงต้องบอกว่าเป็นข้อเสียของมุกฮาแบบเน้นจังหวะแบบนี้แหละ  เพราะถ้าไม่มีคนร่วมหัวเราะไปกับเรา  มันก็ตันได้เหมือนกัน   อย่างพวกซิดคอมอย่างเป็นต่ออะไรพวกนี้  จะเห็นได้ว่าจะมีการใช้เอฟเฟคหัวเราะมาช่วยดันอารมณ์หัวเราะเราออกมาด้วยอีกแรง  ทำให้ฮาได้ง่ายขึ้น แต่ในตัวหนังมันไม่สามารถใช้เอฟเฟคนี้เข้าช่วยได้  ทำให้ความฮามันหายไปเยอะมากเลย  ต้องลองดูพวกหนังเกาหลีนะ  ว่าจังหวะตลกของเขาเนี่ย  มุกมันดีจริงๆ ไม่ใช่มีแค่จังหวะอย่างเดียว  ดังนั้นต่อให้นั่งดูคนเดียวยังหัวเราะได้โดยไม่ต้องมีใครมาช่วยกระตุ้นเลย สรุปว่าฉากตลกในหนังเรื่องนี้  เมื่อแยกออกมาเป็นมุกๆ มันไม่มีพลังมากพอที่จะเรียกเสียงหัวเราะจากคนดูได้  แต่เมื่อใส่เข้าไปในตัวหนัง  และเมื่อได้รับความช่วยเหลือจากอารมณ์ที่ปูมา มันก็ทำให้ดูลงตัวไม่น้อยในตอนที่ดูในโรงหนัง  ซึ่งถ้าใครถามผมตอนที่เดินออกโรงมา  ผมตอบได้เต็มปากเต็มคำเลยว่า หนังเรื่องนี้ตลกมากกว่าหนังที่ตลกบางคนทำเสียอีก แต่พอมาเป็นแผ่น  เมื่ออารมณ์ร่วมันหาย  หนังก็ต้องช่วยตัวเองในการสร้างเสียงหัวเราะให้คนที่ดูอยู่คนเดียวที่บ้าน  ทีนี้พอมุกมันไม่มีพลังมากพอ  มันก็ออกมาอย่างที่เห็นครับ  กร่อยๆ ยังไงพิกล 5. หนังมีจุดสะดุดอารมณ์ ฉากที่สะดุดอารมณ์ผมมากที่สุดคือฉากที่อ้อมปาร่มใส่ป้อม  ซึ่งผมว่าฉากนี้หากจะเน้นกันจริงๆ  น่าจะแรงถึงขั้นเรียกน้ำตาสาวๆ ที่เข้าใจหัวอกของอ้อมได้ไม่ยากเลย  แต่ระหว่างที่กำลังซึ้งๆ อินๆ กันอยู่  ดันให้มีตาเฉดเดินเข้ามาหยิบร่มแบบไม่รู้มายังไงโผล่เข้าฉากมาซะอย่างนั้น  รอบที่ผมดูนี่เสียงฮากระจาย  จนความซึ้งที่ปูมาหายหมด ไม่เข้าใจว่าอะไรดลใจให้ผู้กำกับคิดแบบนี้เหมือนกัน  ไม่แน่ใจว่าในดีวีดีผู้กำกับพูดถึงประเด็นนี้ไว้ว่าอย่างไร  หรือไม่อยากจะให้หนังเศร้าไป  หรือว่าอยากจะเน้นไปให้อ้อมรู้สึกแย่มากขึ้นสองเท่าตัว  ที่มารู้ว่าไอ้ร่มที่ตัวเธอพกติดตัวทุกวันๆ เนี่ย  จริงๆ แล้วไม่ใช่ร่มของป้อม  แต่เป็นร่มของตาเฉด  อะไรทำนองนั้น แต่ที่แน่ๆ  ผมอารมณ์สะดุดกับฉากนี้อย่างแรง  อยากให้เปลี่ยนจริงๆ อ่ะ  ถ้าอยากให้อ้อมรู้สึกแย่ซ้ำสองอย่างที่ว่า  ก็น่าจะเปลี่ยนให้ป้อมเป็นคนพูดเองเบาๆ ก็ได้ว่าร่มนี้มันของเฉดไม่ใช่ของเขา  น่าจะดูดีกว่าการให้ตาเฉดที่โผล่มาจากไหนไม่รู้มาเดินเก็บร่มไปแบบนั้น ก็คงมีแค่นี้ครับสำหรับจุดด้อยของหนังเรื่องนี้ในมุมมองของผม =========================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 20 ธ.ค. 49 15:03:27 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คะแนน & ความประทับใจ หนังเรื่องนี้ถ้าถามว่าเป็นหนังที่ดีในระดับไหน  หากเต็มร้อย  ผมคงให้ 80 ครับ  เนื่องจากจุดด้อยที่ผมยกมาข้างต้น  แต่ในส่วนของความประทับใจเนี่ย  ส่วนตัวผมให้เต็ม 100 เลย  เพราะนี่เป็นหนังเรื่องแรกที่ผมรู้สึกว่าตัวเองมีประสบการณ์ร่วมแบบเต็มร้อยไปพร้อมๆ กันกับหนัง  บ่อยครั้งที่ผมหยิบหนังเรื่องนี้มาดูซ้ำ  ไม่ใช่เพราะอยากดูหนังซ้ำอีกรอบ  แต่เป็นเพราะผมอยากได้บรรยากาศในหนังมาช่วยให้ผมสามารถหวนย้อนกลับไปคิดถึงความทรงจำในอดีตอีกครั้ง พูดง่ายๆ ว่านอกจากหนังเรื่องนี้จะมีเรื่องราวที่วางไว้ตามบทแล้ว  มันยังมีความทรงจำบางส่วนของผมซึมผ่านอยู่ในเนื้อหนังบางจุดด้วย  และเพราะเหตุนี้แหละ  ที่ผมยกให้หนังเรื่องนี้ว่าเป็นหนังไทยที่ผมดูแล้วรู้สึกประทับใจมากที่สุดเท่าที่เคยดูเลย เชื่อว่าคนที่รู้สึกอย่างนี้คงไม่ได้มีแค่ผมคนเดียว  คงมีอีกหลายๆ คนเลย  ที่เมื่อดูหนังจบหรือระหว่างที่ดูหนังอยู่  ก็มองเห็นภาพอดีตของตัวเองโผล่แทรกขึ้นมาในความทรงจำเป็นระยะๆ  จนกลายเป็นความประทับใจเสริมที่เพิ่มขึ้นมาอย่างไม่ทันรู้ตัว ขอบคุณทีมงาน, ผู้กำกับ และนักแสดงทุกท่านมา ณ ที่นี้ด้วยครับ  หวังว่าคงได้เห็นหนังที่มีมิติ  ละเอียดและปราณีตในการถ่ายทำ ตัดต่อ  และใส่ใจกับรายละเอียดของตัวหนังแบบนี้ออกมาเรื่อยๆ ครับ =========================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 20 ธ.ค. 49 15:08:19 ]

ความคิดเห็นที่ 18 รวม Link Fanclub ของดารานำ Seasons Change ทั้ง 5 คน น้องนาถ (ดุจดาว) -  สาวน้อยหน้าหวาน  ที่มีรอยยิ้มแต้มแต่งอยู่บนใบหน้าอยู่เสมอ  ใครสนใจติดตามข่าวสาร  รับรู้ข้อมุลต่าง ๆ เพิ่มเติมก็ติดตามได้จาก Link ทั้งสอง Link ด้านล่างเลยจ้า http://www.nartfanclub.com/ - เวปหลักอย่างเป็นทางการของน้องนาถครับ  หากสนใจติดตามข้อมูลข่าวสารที่รวดเร็วที่สุด  เข้าเวปนี้ได้เลย  รับรองไม่ผิดหวัง  ยอดแฟนคลับสี่พันห้าเข้าไปแล้วจ้า http://nartfanclub.multiply.com/  - รวมภาพถ่าย, คลิปวีดีโอ, Ost, และบทสัมภาษณ์เอาไว้ให้เข้าไปรู้จักกับสาวน้อยหน้าหวานคนนี้เพิ่มขึ้นครับ น้องต่าย (อ้อม) - ใครติดใจความสดใสร่าเริงของน้องต่ายในบทอ้อม  ตามเข้าเวปด้านล่างไปได้เลยครับ  ตัวจริงนี่ผมว่าฮายิ่งกว่าอ้อมอีกนะ  เอิ๊กๆๆๆ http://www.kataiclub.com/ - หน้าแรกของเวปหลักครับ http://www.kataiclub.com/forum/ - เป็นส่วนของ Forum จ้า  สนใจพูดคุยแลกเปลี่ยนความเห็นเข้าไปได้เลย  น้องต่ายเองก็เข้ามาคุยกับแฟนคลับแทบทุกวันเลย  สนใจ Live Chat กับน้องต่าย  อย่าพลาด !!!! บอล (ป้อม) - เวปแฟนคลับอย่างเป็นทางการของพระเอกเรื่องนี้นั่นเอง  ตัวจริงนี่ดูเหมือนว่าบุคลิกจะตรงข้ามกับตาป้อมในเรื่องเลยนะเนี่ย  อิอิ http://www.bonzfanclub.com ว่าน (เฉด) - หนุ่มหน้ามลที่แฟนคลับเยอะเกินหน้าเกินตาดาราชายคนอื่นๆ ในเรื่อง  ใครสนใจข้อมูลข่าวสารเกี่ยวกับน้องว่าน  ตาม link ด้านล่างไปได้เลยครับ http://www.vaanfanclub.com พลุ (ฉัตร) - เจ้าของมุกฮาๆ ในหนังครับ  ใครสนใจอยากรู้เรื่องราวของพ่อหนุ่มร้อยมุกคนนี้ตามไปได้จาก link ด้านล่างเลยจ้า http://www.phluclub.com ======================================== อ้อ... สำหรับใครที่อยากแลกเปลี่ยนความเห็นเกี่ยวกับบทความนี้  แต่ไม่ได้เป็นสมาชิก  หรือไม่ต้องการเปิดเผยตัวตน  เข้าไปแลกเปลี่ยนความเห็นใน Blog ผมด้านล่างเลยครับ   @... Seasons Change In Depth Review (Renew) Part I ...@ http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=nay-ni-run&month=19-12-2006&group=4&blog=3 @... Seasons Change In Depth Review (Renew) Part II ...@ http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=nay-ni-run&month=12-2006&date=19&group=4&blog=2 @... Seasons Change In Depth Review (Renew) Part III ...@ http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=nay-ni-run&month=12-2006&date=19&group=4&blog=1 ======================================= จากคุณ : Mr. Forever - [ 20 ธ.ค. 49 15:20:44 ]

ความคิดเห็นที่ 19 พื้นที่โฆษณา สำหรับใครที่ยังรู้สึกไม่จบหลังจากดูหนังเรื่องนี้  และยังเชียร์ดุจดาวอยู่ห่างๆ  หรืออยากรับรู้เรื่องราวของดาวมากกว่านี้  ลองอ่านเรื่องสั้นด้านล่างดูครับ  ผมแต่งเพิ่มจากจินตนาการตัวเองให้อ่านกันเล่นๆ จ้า ========================================= @... เรื่องสั้น Seasons Change ... @ บทย่อ... เรื่องสั้นในบทนี้  จะเป็นเรื่องราวที่เอ่ยถึงตัวละครหลักสองตัวคือ  ป้อมกับดาว  เนื้อหาจะเล่าถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นหนึ่งวันก่อนหน้าที่ดาวจะเิดินทางไปที่บูดาเปรส  ในคืนสุดท้ายนั้น  ก่อนที่ทั้งคู่จะต้องลาจากกันไป  ความรู้สึกต่างๆ มากมายที่เคยเก็บกดเอาไว้ของทั้งคู่  ก็ค่อยๆ เลื่อนไหลออกมาจากส่วนลึกของหัวใจ อะไรจะเกิดขึ้นบ้าง... เมื่อความรู้สึกที่ต่างฝ่ายต่างปิดบังเอาไว้ก่อนหน้า  เริ่มเปิดเผยออกมาท่ามกลางสถานการณ์ก่อนวันอำลา  เรื่องราวเหล่านี้ติดตามได้จากเรื่องสั้นบทที่ 1 ตอนนี้ครับ  ... "Szeretlek" ... บทที่ 1 http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=nay-ni-run&group=9&month=10-2006&date=02&blog=6 บทที่ 2 (จบ) http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=nay-ni-run&group=9&month=10-2006&date=02&blog=7 ============================================ แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 49 15:38:58 จากคุณ : Mr. Forever - [ 20 ธ.ค. 49 15:38:32 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ท่านเขียนได้ดีนะครับ ขอชมเชย... ได้อ่านแล้วทั้งเก่าและใหม่ครับ จากคุณ : ดร คลองตาล - [ 20 ธ.ค. 49 15:48:09 ]

ความคิดเห็นที่ 21 พื้นที่โฆษณา 2 ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วขอดันให้ได้เลข 20 หน่อยละกันเนอะ  แต่มีของฝากแน่นอน อันนี้เป็นนิยายขนาดสั้น  หรือเรื่องสั้นขนาดยาวก็ไม่แน่ใจ  แต่เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากหนังเรื่องนี้อีกเช่นเคย  แบบว่าคนมันชอบอ่ะ เอิ๊กๆๆๆ   ใครสนใจตามอ่านต่อได้จ้า  สำหรับเรื่องนี้ Seasons Change's Story ... The one you love ... ตอนนี้โพสไปสี่ตอนแล้วจ้า บทนำ http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=nay-ni-run&month=16-12-2006&group=9&blog=1 บทที่ 1 http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=nay-ni-run&month=16-12-2006&group=9&blog=2 บทที่ 2 http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=nay-ni-run&month=16-12-2006&group=9&blog=3 บทที่ 3 http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=nay-ni-run&month=16-12-2006&group=9&blog=4 บทที่ 4 http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=nay-ni-run&month=16-12-2006&group=9&blog=5 เชิญอ่านได้ตามสะดวกครับ ======================================== จากคุณ : Mr. Forever - [ 20 ธ.ค. 49 15:50:45 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ดูแล้วหลายๆรอบ ก็ยังชอบครับ ผมว่าเป็นอารมณ์เดียวกับเวลาอ่านผลงานของอาดาจิจริงๆด้วย   ชอบมากเรื่องการเล่าเรื่องที่ฉลาด ไม่ต้องบอกต้องพูดทั้งหมด แต่สื่อสารด้วยวิธีการต่างๆได้ ตามความคิดของผมถ้าจะให้ดี อยากให้บทบาทของดาวมากกว่านี้อีกสักนิด เพื่อให้ความรู้สึกยากลำบากในการตัดสินใจมากขึ้น ส่วนฉากเก็บร่ม ผมว่าในงานของอาดาจิก็ประมาณนี้ ผมชอบนะ ไม่รู้สึกสะดุด การมีช่องว่างในหนังให้เราได้เข้าไปมีส่วนร่วม.. ดีมาก งานมีข้อบกพร่องบ้าง ที่ไม่เป็นประเด็นอะไร  เพราะตามความรู้สึกผมให้เต็ม 100 เหมือนกัน จากคุณ : หนึ่งใน อ. - [ 20 ธ.ค. 49 16:59:32 ]

ความคิดเห็นที่ 23 รีวิวได้ดีมากครับ ขอชมจากใจ หลาย ๆ อย่างก็เป็นอย่างที่คุณได้เขียนไว้ครับ บางคนดูหนังเรื่องนี้แล้วไม่ยอมตีความสารที่สื่อทางใบหน้าตัวละคร มุ่งแต่จะสนใจแต่คำพูด และประเด็นเรื่องความรักอย่างเดียว ทั้งที่หนังได้สื่อประเด็นอื่น ๆ ไว้อีกมาก บางคนถึงกับบอกด้วยซ้ำว่าดุจดาวช่างเย็นชา หรือเรื่อยเปื่อยไปถึงขั้น "อ้อมเป็นคนบอกดาวว่าป้อมไม่ชอบกินผัก" ทั้งที่ถ้าสังเกตดี ๆ จะรู้ได้ว่าดาวนั้นเป็นคนที่แคร์คนอื่นไม่น้อย โดยเฉพาะฉากที่ตักผักใส่จานป้อม (ฉากนี้ต้องดูดี ๆ มีนัยแฝงอยู่ในแววตาของดาวมาก) งานมีช่องโหว่ แต่สำหรับผมแล้ว ผมดูแล้วรู้สึกอิ่ม แม้จะไม่ถึงขั้นพุงกาง แต่ก็จบเรื่องด้วยรอยยิ้ม ^^ จากคุณ : SmokyBeacon - [ 20 ธ.ค. 49 18:13:21 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ขอบคุณสำหรับมุมมองครับเยี่ยม จากคุณ : Lu Xun - [ 20 ธ.ค. 49 18:18:54 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เขียนได้ดีมากครับ เสียดายเหมือนกันที่ไม่ได้ไปดูในโรงเพราะอยู่ต่างประเทศ เลยเพิ่งจะได้ดูเมื่อไม่นานมานี้ครับ เห็นด้วยมากๆว่าหนังได้อารมณ์เดียวกับการ์ตูนของ อ.อาดาจิ มิซูรุ มากๆ เช่นกัน บทของดาว ผมว่ามันแบนราบมากไปหน่อย คือเราไม่ค่อยจะเห็นเธอแสดงอารมณ์มาก หรือเห็นการแสดงออกทางด้านความคิดมากซักเท่าไหร่น่ะครับ เข้าใจว่าหนังเน้นที่ อ้อม กับ ป้อม ซะมากกว่า แต่ถ้าเพิ่มความลึกให้กับบทของดาวมากกว่านี้ซักหน่อย จะทำให้น่าสนใจขึ้นน่ะครับ เหมือนกับได้มองมุมมองจากทั้ง 3 คน   แต่ผมชอบบท อ้อมมากๆ ดูมีชีวิตชีวามากครับ จากคุณ : พี่หมีขั้วโลก - [ 20 ธ.ค. 49 19:37:28 ]

ความคิดเห็นที่ 26 รีวิวได้ดีมากค่ะ โดนใจเราหลายประเด็น เพราะหนังเรื่องนี้เป็นหนังที่เราชอบมากเรื่องหนึ่ง ดูแล้วรู้สึกดี มีความสุขอ่ะ แล้วเผอิญเราชอบหนังสไตล์นี้อยู่แล้วด้วย ออกแนวหนังญี่ปุ่นที่ดำเนินเรื่องเรียบๆแต่แอบแฝงอะไรลึกๆ (อย่างเช่น Love Letter หนังรักในดวงใจ) หนังจะสื่อด้วยภาพมากกว่าคำพูด บทสนทนาดูเรียบง่าย แต่ว่าคม ประมาณนี้... และที่สำคัญก็คือ วิธีการเล่าเรื่องเป็นแบบอาดาจิ มิซึรุ ซึ่งคลาสสิกอ่ะ แต่อย่างฉากเก็บร่ม เรามาคิดดูอีกที มันก็เหมือนกับมุขตลกของอาดาจินะ แต่นั่นมันเป็นการ์ตูนเลยทำได้ไม่ขัดเท่ากับหนังที่ใช้คนแสดง ฉากนั้นในหนังเลยออกมาแบบแปลกๆอย่างที่เห็นกัน ส่วนที่ว่าเรื่องนี้ขาดจุดพีคไป ก็จริงแหละ ให้ยกตัวอย่างก็นึกถึงเรื่อง Love Letter ที่ดำเนินเรื่องเรื่อยๆเอื่อยๆ(กว่าซีซั่นเช้งอีก) แต่ตอนจบนี่ สุดยอดของความพีคเลย น้ำตาไหลไม่รู้ตัว ถ้าหนังเรื่องนี้สามารถทำแบบนั้นได้ก็จะเพอร์เฟกมาก แต่ก็อย่างว่า ถ้าให้เปรียบแล้วมันเหมือนกับเรื่องของอาดาจิอ่ะ ที่จุดพีคมันจะไม่ค่อยมี มีแต่ฉากประทับใจเล็กๆน้อยๆมาผสมกันมากกว่า ยังไงก็อยากให้มีหนังสไตล์แบบนี้ออกมาอีกบ่อยๆ ชอบมาก จากคุณ : นางาเสะจัง - [ 20 ธ.ค. 49 19:57:06 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ดร คลองตาล - ขอบคุณที่ติดตามอ่านครับ  ^^ หนึ่งใน อ. - ฉากเก็บร่มจะว่าไปมันก็คุ้นกับมุกบางมุกเหมือนกันนะในอาดาจิ  อย่างใน H2  หรือ Rough ก็จะเห็นมุกแนวๆ นี้แทรกอยู่บ้าง  แต่มันจะแทรกมาถูกจังหวะกว่านี้นะ  อย่างในการ์ตูนถ้ามันจะเล่นกับอารมณ์มากจริงๆ เขาก็จะไม่แทรกฉากแนวๆ นี้เ้ข้ามาอะครับ  แต่ว่าจะสะดุดไม่สะดุดก็อยู่ที่คนจะมองเนอะ  อิอิ SmokyBeacon - พอดีว่าผมชอบหนังแนวนี้อะครับ  ไม่ค่อยเห็นหนังไทยเลือกที่จะเล่าเรื่องแนวๆ นี้เท่าไหร่  แถมเนื้อหายังโดนใจ  ก็เลยอินซะ ประเด็นของดาว  กับเรื่องไม่กินผัก  ผมดูรอบแรกก็คิดว่าอ้อมบอกเหมือนกันนะ  มันงงๆ ว่าทำไมอยู่ดีๆ มาบอกก่อนขึ้นแสดงหว่า  สงสัยต้องมีคนบอกแน่ๆ  แล้วถ้ามีคนบอก  คนนั้นน่าจะเป็นใคร  ก็น่าจะเป็นอ้อมมั้ง แต่พอได้มาดูแบบละเอียดๆ อีกที  สังเกตสีหน้าและภาษากายของนักแสดงมากขึ้น  ก็เลยเข้าใจมากขึ้นอะครับ  บอกตรงๆ ว่าตอนเข้าไปดูช่วงแรกๆ ไม่คิดว่าหนังจะสื่ออะไรหลายอย่างผ่านทางภาษากายมากขนาดนี้  เลยไม่ค่อยสังเกตมาก  ก็หน้าหนังมันดูเป็นหนังวัยรุ่นธรรมดานี่เนอะ   Lu Xun - ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านด้วยครับ ^^ พี่หมีขั้วโลก - นั่นสิเนอะ  ถ้าปูรายละเอียดบทของดาวให้มากกว่านี้  มันจะทำให้เราสัมผัสกับมิติอีกด้านหนึ่งของดาวได้ชัดเจนกว่านี้  เสียดายเหมือนกันครับ   อยากดูหนังเวอร์ชั่นที่ไม่มีเวลามาเป็นข้อจำกัดจัง  เอาแบบเต็มๆ ที่ผู้กำกับต้องการสื่อให้ดูได้รู้เลย  น่าจะมีอะไรให้ดูอีกเยอะเนอะ นางาเสะจัง - ชอบ love letter เหมือนกันครับ  เรื่องนั้นเป็นแนวในตำนานเลย  คนที่่ดูหนังแบบผ่านๆ จะรู้สึกเฉยๆ กับเรื่องนี้มาก  แต่ถ้าชอบดูการเล่าหนังแบบผ่านภาษากายของนักแสดง  แล้วก็ซึมซับเรื่องราว  และความรู้สึกของตัวละครไปทีละน้อยๆ  ผูกผันไปเรื่อยๆ  ปูอารมณ์ไปเืรื่อยๆ   แล้วมาพีคสุดๆ ตอนจบเนี่ย  สุดยอดจริงๆ Seasons Change ผมก็หวังจะให้มันเป็นอย่างนั้นเหมือนกัน  กะว่าพอเพลงจบต้องมีฉากพีคๆ โผล่ออกมาให้ลุ้นแน่ๆ  แต่เพลงยังไม่ทันจะจบเลย  พื้นดำขึ้นมาซะแล้ว   งงเลย  ไรฟะจบแล้วเหรอ  T___T อ้อ ถ้าชอบหนังแนวๆ นี้แนะนำอีกเรื่องเลยครับ  Love Phobia ครับ  เรื่องนี้รายละเอียดเยอะ  แต่ผู้กำกับสื่อให้เข้าใจยากสักหน่อย  ผมต้องดูหลายรอบเลยกว่าจะจับจุดบางจุดของหนังได้  ลองเข้าไปอ่านจาก link ด้านล่างดูครับ  อ่านแล้วตัดสินใจเอาเลย  ว่าจะดูซ้ำอีกทีด้วยตัวเองหรือเปล่า http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A4920987/A4920987.html แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 49 20:54:18 จากคุณ : Mr. Forever - [ 20 ธ.ค. 49 20:43:34 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ^^ ยาวจริงๆ สงสัยต้องเซฟไว้อ่านเสาร์ทิตย์ครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : Horrible Member - [ 20 ธ.ค. 49 20:47:36 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ดูไปดูมา ชอบน้องนาถอยู่คนเดียวแล้วล่ะ.... จากคุณ : Big Father - [ 20 ธ.ค. 49 20:51:34 A:unknown X:203.146.147.102 TicketID:021556 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ไม่ใช่เขียนได้ดีครับ เขียนได้เยี่ยมครับ แหะๆ ผมดูหนังผิดเป้าหมายหนังไปเลยสิเนี่ย ผมไปดูเป็นหนังรักวัยรุ่นอย่างเดียวเลย... ผมไม่รู้จักอาดาจิๆ ครับ ผมรู้จักแค่ touch rough พริกขี้หนูสีรุ้ง และก็ ฯลฯ จนบัดนี้ผมก็ยังไม่รู้ว่า ไปโคชิเอ้ง หมายความว่าไง ไปแข่ง ไปคว้าแชมป์ที่หนึ่ง หรือไปอะไร ยังไง เพราะคนแต่งคนนี้ จบแบบไม่จบเสมอมา จากคุณ : Tomorrow she must be my girl. - [ 20 ธ.ค. 49 21:08:14 ]

ความคิดเห็นที่ 31 กลับมาได้ถูกจังหวะจริงๆครับ Mr.Forever ผมยังไม่ได้อ่าน"เรื่องสั้นขนาดยาว" ของคุณหรอกนะครับ แต่การมาอ่าน Depth Review ของคุณอีกครั้ง หลังจากช่วงแรกๆที่หนังออกโรงไปเนี่ย นับว่าได้อะไรเยอะจริงๆ อ่านแล้วรู้สึกชอบเหมือนคราวแรกครับ และคราวนี้ถือว่าคุณลงรายละเอียดได้ดีมากๆทีเดียว ส่วนใหญ่ผมเห็นเหมือนคุณนะ ถึงจะมีบางจุดที่ผมไม่เห็นด้วย แต่มันก็ธรรมดาล่ะนะครับ ต่างคนจะให้คิดเหมือนกันคงไม่ได้ แต่การวิเคราะห์อย่างละเอียดในระดับนี้ผมเองทำไม่ได้แหงๆ ขอบคุณที่มาย้ำให้ความรู้สึกของผมต่อหนังเรื่องนี้ชัดเจนมากขึ้นนะครับ ตัวผมเองได้ดู DVD limited แล้ว เลยเห็นว่าสิ่งที่คุณรีวิวไว้เนี่ยจะชัดขึ้นมากเลยถ้าคุณได้ดู Deleted scene ประกอบ ฉะนั้นก็อย่าลืมมารีวิวซ้ำอีกรอบนะครับ แล้วผมจะรออย่างเดิมนะ... ขอบคุณมากครับ ป.ล. อ้อ มีข้อติครับ อันนี้อดไม่ไหวจริงๆ เข้าใจว่าคุณไปอยู่ต่างประเทศนานอะนะ แต่"ทิฐิ" "เชี่ยวกราก" และ "จับจด" เขียนยังงี้นะครับ จากคุณ : patyawi - [ 21 ธ.ค. 49 00:21:24 ]

ความคิดเห็นที่ 32 review ดีมากๆ เรย ทำให้อยากกลับไปดูหนังเรื่องนี้อีกรอบ(สงสัยต้องซื้อ dvd ซะแล้ว) เห็นด้วยจริงๆว่า หนังออกมาแนว อ.อาดาจิ มากๆ แบบว่าแสดงออกทางสีหน้า แล้วก็ให้คิดเองซะมากกว่า ไม่เฉลยซะทีเดียว (หรือจะเรียกได้ว่า จบเหมือนไม่จบนั่นแหละ ตาม #30) จากคุณ : SiTZ - [ 21 ธ.ค. 49 01:28:13 ]

ความคิดเห็นที่ 33 คุณจขกท วิจารณ์ได้ละเอียดทุกเม็ดจริงๆครับ ผมซื้อดีวีดีมาดูซ้ำไป 3 รอบเเล้วครับ 1 ดูหนังธรรมดา 2 ดูหนังเเละฟังนักเเสดง 5 คนพร้อมคุณหนุ่ย สัมภาษณ์ สามารถเลือกมุมกล้องได้ 4 มุม มี บอล ต่าย นารถ เเละมุมรวม ขอบอกว่า นารถน่ารักมากๆๆ   ข้อ 2 จะได้ฟังความประทับใจของนักเเสดง ฉากที่ชอบ ผู้กำกับอธิบายเนื้อหาต่างๆ รวมถึงประโยคเด็ด ไม่กินผักทำไมไม่บอก 3 ตัวหนังพร้อมคำบรรยาย มีอ.สุกรี ผอ.วิทยาลัย คุณนรา นักวิจารณ์ ผู้กำกับ เเละคุณหนุ่ยคอยยิงคำถาม ดูจบไป 3 รอบก็ได้เห็น สัมผัสอะไรดีๆในหนังเพิ่มอีกเเยะเลยครับ อ.สุกรีบอกว่าถ้าจะให้ดี นักเเสดงได้ซ้อมดนตรี เล่นดนตรีให้ลึกกว่านี้จะดีมาก ส่วนคุณนรา ชอบหนังมากจนไม่กล้าวิจารณ์ ที่เห็นด้วยกับคุณจขกท คือหนังไม่มีจุดพีค หนังอีกเรื่องที่ผมชอบมากๆคือ LOve letter เป็นหนังรักในดวงใจอันดับ 1 เรื่อยๆ อ้อยอิ่ง จนตอนจบ ทำให้ผมน้ำตาซึม ตอนที่นางเอกหยิบบัตรยืมของหนังสือเล่มหนึ่งออกมาดู เมื่อเธอพลิกดูด้านหลัง.....ความจริงที่ซ่อนไว้ก็ปรากฏ...พร้อมๆกับน้ำตาคนดู อึ้ง... ถ้าจบได้อารมณ์ประมาณนี้คงจะดีนะครับ สุดท้ายขอบคุณจขกท ที่วิจารณ์ได้ยาว อ่านสนุก ลึกซึ้ง หวังว่าถ้าได้ดู ดีวีดีพร้อมเบื้องหลัง ฉากหลุด ฉากที่ถูกลบ คงจะมาวิจารณ์ตัวดีวีดีเเละเนื้อหนังอีกนะครับ [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : bigwores - [ 21 ธ.ค. 49 09:26:34 ]

ความคิดเห็นที่ 34 Horrible Member  - เสาร์แล้ว  อ่านแล้วคิดยังไงอย่าลืมมาแลกเปลี่ยนความเห็นกันนะครับ ^^ Big Father - อะ  ตกหลุมสาวยิ้มหวานอีกคนแล้วสิเนี่ย  อิอิ  ผมว่าถ้าบทน้องนาถมีเยอะกว่านี้อีกหน่อย  ให้มีมิติที่ชัดเจนมากขึ้น  เผลอๆ คนอาจจะเทใจให้ดาวมากกว่าอ้อมก็ได้เนอะ  หรือผู้กำกับกลัวตรงนี้หว่า  เลยหั่นบทดาวซะอย่างที่เห็น Tomorrow she must be my girl. - เอาเป็นว่าขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านครับ  ลองอ่านที่ผมเขียนแล้วดูหนังซ้ำอีกสักรอบ  แล้วจะเข้าใจที่ผมเขียนเยอะขึ้นครับ  เปิดใจครับเปิดใจ patyawi - ขอบคุณที่แวะเข้ามาครับ  ตรงไหนคิดไม่เห็นด้วยก็ฝากความเห็นได้ครับ  จะไ้ด้แลกเปลี่ยนกัน  เพราะบางมุมผมก็อาจจะมองพลาดไปก็ได้  เหมือนตอนดูรอบแรกที่เข้าใจผิดเรื่องประโยคคลาสสิคนั่นแหละ  (จนต้องมาเีขียนอีกรอบนี่ไง) อ้อ.. ขอบคุณเรื่องคำสะกดด้วยครับ  ^^ SiTZ - เรื่องนี้ไม่น่าพลาดอย่างแรงครับ  น่าจะซื้อดีวีดีมาเก็บไว้ดูครับ  เพราะหนังมันดูได้เพลินๆ จริงๆ  เบื่อๆ เซ็งๆ เปิดดูแก้เครียดได้ด้วยนะ   bigwores - ขอบคุณสำหรับคำชมครับ  ยังไงชอบหนังแนวนี้แนะนำว่า Love Phobia ไม่น่าพลาดครับ  ดูแล้วรอบแรกอาจจะงง  ไม่ต้องแปลกใจเพราะเป็นงี้ทุกคนครับ  ลองกลับไปอ่าน Review ที่ผมโพสไว้ตาม Link ด้านบน  แล้วมาดูซ้ำอีกรอบ  รับรองว่าคราวนี้หนังเรื่องนี้จะดีขึ้นกว่าที่ดูรอบแรกเยอะเลยล่ะ ^^ จากคุณ : Mr. Forever - [ 23 ธ.ค. 49 03:53:35 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ขอบคุณครับ   ผมได้รู้อะไรอีกเยอะเลย  รอบที่ดูในโรงหนัง   มัวแต่เคลิ้มไปกับน้องดาว  กับบรรยากาศศาลายาสวย ๆ ที่ย้อนไปสมัยปี 1 ที่เรียนที่นั่น แถมคุณยังทำให้ผมกลับมาอยากดูแบบลึก ๆ ตามคุณอีก  เดือดร้อนต้องหา ของขวัญปีใหม่ให้ตัวเอง เป็น Limited edition จนได้ ภาพ เข็มสีน้ำเงิน  ศาลายา  Vivaldi's Violin Concerto : Four seasons ทั้งสามสิ่งนี้ ในหนังเรื่องนี้มีความหมายกับผมมากจริง ๆ     ผมยังจำภาพตัวเอง  นั่งฟัง Laserdisk เพลง ๆ นี้ช่วง autumn ในห้องสมุดดนตรี ภายในหอสมุดกลางศาลายา  แล้วก็พักสายตาด้วยการมองออกไปดูสาว ๆ เข็มสีน้ำเงินน่ารัก ๆ ข้างนอกด้วย จากคุณ : mixz - [ 24 ธ.ค. 49 12:46:11 ]

ความคิดเห็นที่ 36 อิจฉาคนที่ได้เรียนไปแนวทางสายดนตรีตามที่ตัวเองต้องการได้จังครับ ผมเองพึ่งจะรู้ตัวว่าชอบดนตรีแค่ไหน แต่มันก็สายไปซะแล้ว (ปี1แล้ว แถมที่บ้านก็ไม่ได้รวยอะไร) ดูหนังเรื่องนี้ ทุกครั้งที่เห็นเด็กๆได้เล่นในวงออเคสตร้า เล่นเครื่องดนตรี รู้สึกอิ่มใจ พอมาถึงตอนจะจบ น้ำตาคลอเลย ประทับใจมากๆ เง้อออออ ชอบหนังเรื่องนี้มากๆ และ รัก วิทยาลัยดนตรี จากคุณ : Alovera - [ 24 ธ.ค. 49 19:35:07 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ตอนที่ได้ดูรอบแรก  คิดเหมือนกันเลยว่า รูปแบบ มุมกล้อง  มุข  มาจากอาดาจิชัดๆ ไม่ว่าจะตอนมุขเขวี้ยงหนังสือหรือมุขเก็บร่ม  หรือมุขที่อาดาจิใช้ตอนที่ทำให้คนอ่านตกใจ  ก็น่าจะเป็นตอนอ้อมตั้งใจทำตีฉาบแรงๆ  และทิ้งลงพื้น มีอยู่ตอนนึง  ตอนที่อ้อมเล่นดนตรีเพี้ยน  จนต้องไปเล่นฉาบข้างหลัง  ผมยังคิดว่าอ้อมตั้งใจไปอยู่ข้างๆ ป้อม  ซะอีก  เพราะแนวอาดาจิก็อย่างนี้แหละ   แต่ก็กลายเป็นสรุปว่า อ้อมเพี้ยนจริงๆ จากคุณ : gunner tiger - [ 25 ธ.ค. 49 15:15:34 ]

ความคิดเห็นที่ 38 สับสนเล็กน้อยนะครับ บอกว่า ดุจดาว รู้ว่าป้อมไม่ชอบกินผักอยู่แล้ว แต่ก็ตักผักให้ทานเพราะเอาใจใส่ป้อม แต่ตอนหลัง ดุจดาว บอกป้อมว่า ไม่ชอบกินผัก ทำไมไม่บอก ??? มันไม่ขัดกันเหรอครับ จากคุณ : JO-Kung - [ 25 ธ.ค. 49 16:24:51 ]

ความคิดเห็นที่ 39 mixz - หนังเรื่องนี้ดึงบรรยากาศของศาลายามาใช้ได้ีดีจริงๆ เลย  ตอนแรกยังลุ้นๆ อยู่ว่าจะมีฉากแถวๆ พุทธมณฑลไหม  เพราะใกล้ๆ กัน Alovera - นั่นสิเนอะ  ถ้าหนังเรื่องนี้ทำให้วัยรุ่นคิดได้ว่าควรใช้ชีวิตอย่างไร  และต้องทำยังไงให้พ่อแม่เข้าใจว่าสิ่งที่เราจะทำ  ไม่ใช่แค่ความสนใจชั่วครั้งชั่วคราว แต่มันจะเป็นเส้นทางที่เราจะเดินต่อไปจนสุดทาง ถ้าเด็กไทยทำได้งั้นสักหน่อย  คงจะดีเนอะ gunner tiger - คนที่ชอบอ่านการ์ตูนสไตล์อาดาจิ  คงคุ้นกับบรรยากาศการเล่าเลือก  มุมกล้องพอสมควรนะเวลาดูหนังเรื่องนี้  ผมชอบนะมันทำให้หนังดูสบายๆ ไม่อึดอัดดีอ่ะ  เสียดายไม่ได้รางวัลถ่ายภาพยอดเยี่ยม JO-Kung - มันเป็นความรู้สึกคนละแบบกันไงครับ ตอนแรกที่ดุจดาวตักให้  เพราะเห็นว่าป้อมไม่ทานเลย  แต่ตอนนั้นไม่รู้ว่าป้อมจะเป็นประเภทไม่ทานผักมาเลยตั้งแต่เด็ก  คงคิดเพียงแค่ว่าน่าจะพอกินได้  แต่ถ้าเลือกได้ก็ไม่กินดีกว่าอะไรทำนองนี้ แต่เพราะดาวเห็นว่าผักมันมีประโยชน์ไง  กินนิดๆ หน่อยๆ ก็ยังดี  (แต่ตักให้เต็มช้อนเลย)  ก็เลยตักให้  แล้วก็เห็นว่าป้อมก็ตักทาน  ดูสีหน้าดาวตอนนั้นจะเห็นได้ว่าดาวเองดูมีสีหน้าดีใจสบายใจ ที่ป้อมทานผักนะ ส่วนที่มาพูดตอนหลังเนี่ย  มันอารมณ์ประมาณว่าอยากให้ป้อมแสดงตัวตนที่แท้จริงบ้าง  เวลาอยู่กับเธอ  ถ้าการกินผักมันทำให้เขารู้สึกว่าฝืนใจ  ไม่สบายใจ  ก็ให้บอกเธอบ้าง  ไม่ใช่ว่ามาฝืนกินทั้งๆ ที่ไม่ต้องการกินเลยแม้แต่น้อย เพราะเธอเองก็อยากให้ป้อมเป็นตัวของตัวเองให้มาก เวลาอยู่กับเธอเหมือนกัน  เพราะคงไม่มีใครอยากให้คนที่รักเรา  เวลาอยู่กับเราแล้วต้องมาอึดอัดหรอกใช่ไหม ส่วนตัวคิดว่าดาวเองก็คงสงสัยเหมือนกัน  แต่ไม่กล้าถาม  ก็เลยเก็บไว้ในใจเรื่อยมา  ทีนี้พอรู้จักป้อมมากขึ้นทีละนิดๆ ก็เริ่มเดาได้ว่ามีอะไรบ้างที่ป้อมฝืนใจทำเพื่อให้ดาวดีใจ  ไม่ว่าจะเป็นการกินผัก, การเข้ามาเล่นทีมปะนี  ทั้งๆ ที่เก่งกลองชุด, และที่สำคัญคือการตัดสินใจไปบูดาเปรสเพราะอยากไปที่นั่นด้วยกันกับดาว ฉากนี้จึงเป็นฉากที่แสดงความในใจของดาวออกมานั่นเอง  ว่าจริงๆ แล้วเธอเองก็มีใจให้ป้อมไม่น้อยเลย  และเธอก็ต้องการให้ป้อมแสดงตัวตนที่แท้จริงให้เธอรู้จักด้วยเช่นกัน หนังไม่ได้บอกต่อว่าหลังจากนี้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เป็นอย่างไร  คบกันต่อไหม  หรือกลายเป็นแค่เพื่อนกัน  ปล่อยให้คนดูคิดต่อเอาเอง จากคุณ : Mr. Forever - [ 25 ธ.ค. 49 18:00:32 ]

ความคิดเห็นที่ 40 #38 ผมขออธิบายแบบนี้ครับ ฉากที่ดุจดาวตักผักใส่จานป้อม "อร่อยนะ" ตอนนั้นน้องดาวอาจจะคิดในใจว่า เอ ป้อมเค้าไม่อยากกินผักเพราะกลัวว่าเราจะโกรธหรือเปล่าน๊า (เพราะว่าดาวชอบทานผัก) ดังนั้นที่ดาวมาถามตอนท้ายไม่ใช่เรื่องแปลก ++++++++++++++++++++++++++++ มีคนอัญเชิญมาตอบว่าทำไมไมชอบดุจดาว ผมว่านิสัยของดุจดาวเหมือนนางอิจฉาอ่ะ *-* คือตอนแกป้อมกับอ้อมคบกัน ดุจดาวก็น่าจะรู้แหง ๆ แล้วพอป้อมร้อง "เล่นของสูง" น้องดาวเลยตกใส่กบาลน้องป้อม แล้วไอ้คืนที่น้องป้อมกะดาวกลับด้วยกัน อ้อมกลับกับใคร ฉันคงนอนไม่หลับ ถ้าไม่กลับพร้อมเธอ... เลยบอกว่าไม่ชอบอ่ะครับ ไว้ถ้าได้เขียน re-review จะพูดถึงโดยละเอียดอีกที จากคุณ : ตวงสิทธิ์ - [ 25 ธ.ค. 49 18:15:18 ]

ความคิดเห็นที่ 41 อยากถามว่า 1.ตอนที่อ้อมนั่งจักรยานกับป้อม ทำไมต้องหันหลังอ่ะ แล้วต้องทิ้งภาพที่จักรยานขี่ออกไปตามทางยาว ๆไว้ด้วยมันสื่อว่าอะไรครับ 2.ผมให้คนที่ร้านเกมแห่งหนึ่งwrite dvdให้เป็นของเถื่อนอ่ะครับ (รองปากรองท้องไปก่อนช่วงนั้น) แล้วมาเปิดกับคอมมันไม่ค่อยชัดอ่ะครับ อยากรู้ว่าถ้าเป็นของแท้จะชัดกว่านี้มั้ย จาได้ไปซื้อ 3.dvd ธรรมดากับ dvd Limited edition ต่างกันยังไงครับ ตัว dvd Limited edition ผมคงหาซื้อไม่ได้หรอกครับ แค่อยากรู้ว่ามันต่างกันตรงไหนเหรอครับ จากคุณ : hippo3066 - [ 25 ธ.ค. 49 19:52:29 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ตวงสิทธิ ์ - ผมว่าไม่น่าจะยังงั้นนะ  อารมณ์ตอนดาวตักผักให้ป้อมน่าจะประมาณ ผู้ใหญ่ตักผักให้เด็ก  เพราะเห็นว่าเด็กไม่กินผักซะเลยทั้งๆ ที่มันมีประโยชน์อะครับ  ก็เลยตักให้แล้วก็ย้ำนิดๆ ว่า "อร่อยนะ" แถมยิ้มหวานๆ ไปอีกหนึ่งที แล้วหลังจากนั้นมันจะเกิดอะไรขึ้นอีกก็ไม่รู้ได้  มื้อนั้นทั้งมื้อ ป้อมอาจจะไม่ตักผักอีกเลย  หรืออาจจะตักเอาใจดาวเองสักสองสามคำ  แล้วรีบชิงอิ่มไปเพื่อไม่ให้ดาวสงสัยหรือเปล่า แล้วมื้ออื่นล่ะ  สองคนนี้มีโอกาสไปนั่งทานด้วยกันอีกไหม  แล้วทานอะไรกัน  ป้อมอาจจะชิงทานอาหารจานเดียวที่ไม่มีผักอีกเลยอย่าง ก๋วยเตี๋ยว, ข้าวไข่เจียว, ข้าวหมูกระเทียม  อะไรพวนี้แทนหรือเปล่า หรือได้ทานด้วยกันแค่มื้อนั้นมื้อเีดียว  อันนี้คงไม่มีใครบอกได้ อย่าลืมว่าตอนที่ทานข้าวด้วยกัน  มันพึ่งอยู่ในระยะการคบกันใหม่ๆ ด้วยนะ  ต่างฝ่ายต่างยังไม่รู้จักตัวตนของกันและกัน  แน่นอนว่าต้องมีอารมณ์ประมาณเกรงใจอยู่บ้าง  จะให้ทักถามไปเองซะหมดทุกเรื่องก็คงยากนะ  ดาวอาจจะรอให้ป้อมบอกอยู่ก็ได้  หลังจากที่สังเกตเห็น  แต่ป้อมก็ไม่บอกสักที สำหรับป้อม  ความรู้สึกที่มีให้ดาวก็อย่างที่รู้กันว่าทั้งรักทั้งเทิดทูน  ดาวว่าอะไร  บอกอะไรป้อมทำตามหมด  อย่างตอนที่ป้อมหลับเนี่ย  ถ้าคนอื่นปลุกไม่มีตื่นเลย  จำฉากที่เฉดเดินเ้ข้าห้องมาแล้วโดนป้อมยึดเตียงไ้ด้ไหมครับ  ปลุกแทบตายไ่ม่มีตื่น แต่พอดาวโทรมาปลุกตอนตีสี่ให้ลุกขึ้นมาซ้อม  ขี้เกียจแทบตายมันก็ยังทำตามที่ดาวบอก  แล้วที่ดาวบอกก็เพราะเห็นว่ามันดีกับป้อม  มีประโยชน์กับป้อม  ก็เหมือนการกินผักนะแหละ  ที่แม้จะดูออกบ้าง  ว่าป้อมคงไม่ชอบกินเท่าไหร่นัก  แต่ที่ตักใ้ห้เพราะเห็นว่ามันมีประโยชน์  ทานสักหน่อยก็ยังดี ส่วนที่ว่ามีโอกาสรู้ไหมว่าอ้อมกับป้อมคบกัน  อันนี้ผมว่าคงยากนะ  เพราะตาป้อมมันสับรางเก่ง  เอิ๊กๆๆ   ผมว่าดาวคงไม่รู้หรอก  เพราะก่อนหน้านั้นเธอไม่ได้มีวงจรชีวิตที่ใกล้กันกับป้อมและอ้อมเลย  แม้จะเรียนที่เีดียวกัน  แต่ก็คนละห้องกับป้อม  อยู่วงเดียวกัน  แต่ดาวก็เล่นหน้าสุด  ป้อมเล่นหลังสุด  ตอนเล่นดนตรีดาวเล่นเด่นสุด  เป็นจุดสนใจของทุกคนเพราะเป็นคนโซโล่  ส่วนไอ้ป้อมเราล่ะ  เล่นหลังสุด  นานๆ ตีทีอีกต่างหาก จะเห็นได้ว่าหนังวางตำแหน่งวีถีชีวิตของสองคนนี้คนละขั้วกันเลย  พึ่งมาเีกี่ยวพันกันได้ก็ตอนที่ดาวเห็นว่าป้อมจะคืนสมุดให้เธอนี่แหละ  เพราะลีลาอย่างนี้  ตานี่คงไม่ได้รู้สึกกับเธอธรรมดาๆ ปกติแน่ๆ  แล้วดาวเองก็ดูจะไม่ได้รังเีกียจอะไรป้อมด้วย  เพราะก็เห็นยอมเล่นไปตามมุกของป้อม  แถมยังยิ้มนิดๆ ด้วย แต่จนแล้วจนรอด  ตาป้อมมันก็ไม่เคยสานต่ออะไรเลย  เ่ล่นวงเดียวกันแท้ๆ  คุยกันสักคำมันยังไม่เดินมาคุยเองสักครั้งอ่ะ และอย่างที่บอกไปว่าความรู้สึกของดาวคงชัดเจนมากขึ้น  ว่าป้อมแอบชอบแน่ๆ ก็ตอนเล่นเพลงเล่นของสูงนี่แหละ  คืนนั้นจะเห็นว่าดาวมองป้อมตลอดเลย  จากมุมกล้องที่ถ่ายจากด้านหลังกลอง จะเห็นว่าดาวมองไปที่ป้อมตลอดเวลา และเมื่อเห็นว่าป้อมเล่นดนตรีเก่ง  และชอบเธอ  แต่ดันเป็นคนขี้อายเลยไม่มาคุยกับเธอเอง  ดังนั้นเมื่อมีจังหวะที่จะคุยกันโดยบังเอิญ  ดาวก็เลยเปิดบทสนทนาขึ้นมาเองไงครับ จากนั้นจะมีฉากที่ดูโปสเตอร์วง  วันนั้นทุกคนแซวป้อมกับดาวว่าคบกันหรือเปล่า  จะเห็นว่าทั้งคู่ไม่มีใครปฏิเสธเลย  และอ้อมเองก็นั่งตรงนั้นด้วย  ซึ่งก็ทำได้แต่อึ้งๆ แต่ก็ไม่พยายามแสดงออกอะไร  ทำได้แค่ยิ้มแห้งๆ แต่ตานี้เศร้าเหลือเกิน (แสดงได้ดีมาก)  ตรงนี้ชัดเจนเลยว่าป้อมกับอ้อมไม่ได้คบกัน  ไม่งั้นถ้าคบกันจริง ดาวคงโดนอ้อมวีนแตกไปแล้วมั้ง  อิอิ จากคุณ : Mr. Forever - [ 25 ธ.ค. 49 21:25:12 ]

ความคิดเห็นที่ 43 hippo3066 ฉากนี้ผมว่าผมอธิบายแล้วนะ  หรือไม่ได้ตอบในกระทู้นี้หว่า  ไม่ยืนยันว่าถูกหรือเปล่านะ  แต่ที่ผมเ้ข้าใจคือฉากนี้มีขึ้น หลังจากที่ป้อมมันตัดสินใจแล้วว่าจะสอบชิงทุนไปบูดาเปรส  แล้วที่มาเจออ้อมก็คือฉากหลังจากที่ป้อมจามตอนคุยกับดาวนั่นเอง (หนังอาจจะสื่อให้เห็นว่าอ้อมคิดถึงอยู่นะ  ป้อมเลยจาม) ฉากนี้ป้อมปั่นจักรยานไปตามทางยาวๆ โดยมีอ้อมซ้อนด้านหลัง  แล้วป้อมก็ชวนอ้อมคุยด้วยว่าเนี่ีย  เราจะสอบชิงทุนไปบูดาเปรสนะ  เธอว่าดีไหม  ซึ่งจริงๆ ผมว่าไม่ได้ออกแนวถามความเห็นหรอก  มันเป็นแนวเล่าให้ฟังมากกว่า  เพราะถึงอ้อมจะบอกว่าไม่ดีอย่าไป  ป้อมมันก็คงไม่ฟังเพราะมันตั้งใจไว้แล้วว่าจะไป แล้วพออ้อมรู้ว่าป้อมจะไป  เธอก็เศร้าไป  อาจจะเพราะเห็นว่าป้อมปรึกษาดาวแล้ว  ถึงค่อยมาปรึกษาเธอ  แถมถ้าสอบชิงทุน  โอกาสของอ้อมที่จะสอบติดก็ยากเสียยิ่งกว่ายาก  เพราะตัวเองเล่นดนตรีเป็นยังไงก็คงรู้ตัวเองดี ฉากนี้จบซีนที่ป้อมปั่นจักยานไปด้านหน้า  มีทางออกเบื้องหน้าเป็นเป้าหมายที่เขากำลังปั่นไปหา  ก็ไม่ต่างอะไรกับการเริ่มเดินไปหาเป้าหมายที่เขาวางไว้ คือการไปบูดาเปรสด้วยกันกับดาวนั่นเอง ฉากนี้เราเห็นได้ว่าป้อมกับอ้อมเริ่มเดินมาถึงจุดที่ทำให้ทั้งคู่  เริ่มมองกันคนละที่แล้ว  ป้อมมองไปข้างหน้า  ในขณะที่ดาวมองไปข้างหลัง ส่วนใหญ่หนังจะใช้สัญลักษณ์การหันหน้าหันหลังกับตัวละคร  เวลาที่สองคนเริ่มมีความเห็นไปคนละทางกัน  หรือมีเป้าหมายไปคนละจุดกันอะครับ  เรื่องนี้ก็คงไม่ต่างกัน =================================== 2. แผ่นจริังชัดเจนมากกว่าอยู่แล้วครับ  ถ้ารักหนังเรื่องนี้ผมว่าซื้อของแท้ดีกว่า 3. ต่างกันแค่แพ็คเกจครับ  แล้วก็เวอร์ชั่น LE มันมีเพลงประกอบภาพยนต์ในหนังจริงๆ ด้วย พวกทำนองดนตรี  เพลงบรรเลงต่างๆ ในหนัง  ประมาณว่าเราได้ยินอะไรในหนัง  แผ่นนี้ใส่มาให้เต็มๆ  แต่ไม่มีเพลงใหม่ๆ ที่เขาเอามาขายกันก่อนหน้านั้นอย่างพวก ฤดูรัก, ไ่ม่แน่ใจตัวเอล, แน่ใจใช่ไหมว่ารัก  อะไรพวกนี้นะ ส่วนดีวีดีหนังนั้นมีสองแผ่นเหมือนกันครับ  แผ่นแรกเป็นหนัง  แผ่นที่สองเป็นเบื้องหลังที่น่าสนใจไม่แพ้กัน  แต่อันนี้มันเหมือนกันครับสำหรับธรรมดากับ LE สรุปว่าถ้าเงินไม่ถึง  ซื้อแล้วลำบากตัวเอง  ก็ซื้อเวอร์ชั่นปกติพอมั้งครับ  แต่ถ้าจะซื้อเวอร์ชั่นปกติก็รอให้เขาแก้ไขแผ่นให้เรียบร้อยก่อน จะได้ไม่ต้องมาเปลี่ยนแผ่นทีหลัง  ราวๆ มกราคมคงออกมาแล้วสำหรับเวอร์ชั่นแก้ไข แต่ถ้าตัดสินใจได้ว่าจะซื้อ LE ผมว่ารีบซื้อก็ดี  เพราะไม่แน่ใจว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไรครับ  ช้าหมดอดแน่  เพราะขืนทำล็อตใหม่เพิ่มจาก 5999 ชุดเดิม  คงโดนด่ากระจายแน่ๆ ครับ  (หวังว่าคงไม่มีการออกเลขซ้ำเป็นสองชุดให้เห็นนะ) จากคุณ : Mr. Forever - [ 25 ธ.ค. 49 21:43:05 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ขออนุญาตเอาความเห็นของคุณ น้องแพร  ที่โพสไว้ในกระทู้ด้านล่างนี้มาโพสในนี้ละกันครับ  เพราะตอบยาวพอสมควร  มีอะไรน่าสนใจเหมือนกัน http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A4989519/A4989519.html ความคิดเห็นที่ 18 เราก็ยังเห็นเหมือนเดิมแหละค่ะ คือไม่ถึงกับชอบ ทั้งที่เราก็เป็นแฟนอะดาจินะ อิอิ เราขำ *20 นะคะที่บอกว่ารู้จักแต่ Rough Touch แต่ไม่รู้จักอาดาจิ อิอิ เราคงไม่สามารถบรรยายได้ยาวเหยียดขนาดคุณฟอร์เอเวอร์อ่ะค่ะ แต่ก็จะพยายามอธิบายสิ่งที่เราคิดและเราเห็นจากเรื่องนะคะ 1. เรามองภาพรวม เราเห็น 2 เรื่องดำเนินไป คือ 1.เรื่องความรักของป้อม 2.เรื่องการเรียนดนตรี การที่มี 2 เรื่องดำเนินไปพร้อมกันถ้าผู้กำกับไม่ชำนาญ จะสับสนว่าจะให้น้ำหนักส่วนไหนมากกว่ากัน และที่เราเห็นคือ น้ำหนักเอียงไปข้างข้อ1.เรื่องความรักมากกว่าที่จะเป็นเรื่องดนตรี ต่างไปจากที่คุณฟอร์เอฟเวอร์ว่าน้ำหนักของเรื่องอยู่ที่เรื่องที่ 2.คือเรื่องดนตรี เราเดาเอานะคะว่าพูดอย่างนี้คุณฟอร์เอฟเวอร์คงจะบอกว่าเรื่องความรักเป็นการปูทางให้เห็นว่าป้อมรักดนตรีได้อย่างไร แต่เราถามไว้ก่อนแล้วกันนะคะว่า - คนดูรู้ว่าป้อมชอบดนตรีครั้งแรกตอนไหน สำหรับเรานะ เรารู้ครั้งแรกตอนที่ป้อมคุยกับพ่อว่าอยากเป็นนักดนตรีตอนท้าย ๆ เรื่อง โดยที่ไม่ได้ระแคะระคายมาก่อนเลยเพราะที่นั่งดูมาตลอดคือเรื่องความรักของป้อม ซึ่งถ้าผู้กำกับอยากให้น้ำหนักตรงนี้ จำเป็นค่ะที่จะต้องให้ข้อมูลกับคนดูมากกว่านี้ และ - อะไรที่แสดงว่าป้อมรักดนตรี ถ้าบอกว่าการที่ป้อมไม่ไปฮังการีแสดงว่าป้อมเริ่มรักดนตรีจริง ๆ ไม่ใช่เรียนตามสาวอีกต่อไป เราว่าเป็น choice ที่ไม่ดีของคนเขียนบทนะคะ เพราะเรารู้สึกว่าถ้าป้อมอยากเรียนดนตรีจริง ๆ น่าจะไปฮังการีมากกว่า การที่ป้อมเลือกที่จะไม่ไปมันเหมือนแค่การติดเพื่อนในวัยรุ่น ซึ่งต่างไปจากข้อสรุปที่ควรจะเป็นนั่นก็คือป้อมรักดนตรีแล้ว มันกลายเป็นป้อมรักเพื่อนแทน เรื่องปมตรงนี้เรานึกถึงสแลมดังค์ ที่ซากุรางิเริ่มเล่นบาสเพื่อเอาใจสาว แต่ว่าต่างจาก SC ตรงที่ตอนจบตอนที่ซากุรางิบอกว่าชอบบาสจริง ๆ เราไม่มีข้อสงสัยในคำพูดของซากุรางิเลย แต่ของป้อมเรายังสงสัยค่ะ ฉากที่ป้อมลุกขึ้นมาตีตะปูตอนตี 4 ฉากนั้นทำให้เราเชื่อว่าป้อมมีความตั้งใจจริงเรื่องดนตรีนะคะ แต่ตีตะปูเป็นเทคนิคสำหรับตีกลองชุด (ตีทิมปานีจะไม่รัวข้อมือขนาดนั้น) แต่สุดท้ายพอป้อมไม่ไปฮังการี มันก็ขัดแย้งกันนะ ตรงนี้ทำให้เรายังกังขาอยู่กับความ mature ของคนเขียนบทค่ะ 2. เรามองไปที่รายละเอียด เราเห็นความลางเลือนและไม่ใช่ชัดเจนของคนเขียนบทค่ะ รายละเอียดในโรงเรียนต่าง ๆ มากมายถูกใส่เข้ามาโดยที่ไม่ได้ช่วยต่อการพัฒนาของเรื่องราว ซึ่งก็ไม่ได้แปลกอะไรก็ในเมื่อผู้กำกับกับคนเขียนบทยังมองไม่เห็นว่าเนื้อหามันควรมุ่งไปทางไหน ทางแก้ปัญหาที่ดีก็คือใส่ฉากทั่ว ๆ ไปที่ดูน่ารัก ๆ เข้ามาไปเรื่อย ๆ คอยให้หนังหมดเวลา แล้วก็เอาฉากที่ดราม่าหน่อย ๆ ใส่เข้ามาตอนสุดท้ายก็ปิดเรื่องได้แล้ว เราเข้าใจสไตล์ของอาดาจิที่คุณฟอร์เอฟเวอร์ยกมาประกอบดีค่ะ แต่ฉากประกอบเหล่านั้นของอาดาจิจะนำมา"ประกอบ"กับเนื้อหาหลักของเรื่อง ซึ่งใน SC เราว่าพวกฉากประกอบมันผิดที่ผิดเวลาไปนิด มันเหมือนกับของอาดาจิเป็นเหมือนการใส่เครื่องเคียงรสจืด ๆ ลงในก๋วยเตี๋ยวรสจัดนิด ๆ ให้สมดุลกัน แต่ SC กลายเป็นก๋วยเตี๋ยวก็ืจืด เครื่องเคียงก็จืด แต่เราชอบก๋วยเตี๋ยวที่รสจัดกว่านี้ อย่างเช่นตอนท้าย ๆ ที่หนังขมวดปมขึ้นเมื่อป้อมมีปัญหากับพ่อหลังพ่อรู้ความจริง ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่หนังควรจะ clearify ตัวเอง ก็ใส่ฉากน่ารัก ๆ อย่างเช่นป้อมวิ่งไล่จับกับน้องดาวและเพื่อน ๆ เข้ามาเฉย ๆ ซะงั้น มันน่ารักนะคะ แต่ี่หนังน่าจะเอาเวลาไปแสดงความคิดของป้อมจะดีกว่าไหมคะ ว่าเรื่องที่ป้อมทะเลาะกับพ่อ จริง ๆ แล้วป้อมคิดยังไง ทั้ง ๆ ที่นี่เป็นช่วงท้ายของหนังที่ควรจะแสดงทิศทางอย่างชัดเจนได้แล้ว ไม่ใช่คอยให้พอถึงเวลาใกล้จบ ทุกอย่างก็เคลียร์ตัวเองลงได้ซะงั้น 3. รายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ทำให้หนังดูไม่น่าเชื่อเช่น - อ้อมสอบเข้ามาด้วยคะแนนสูงสุด และหูดีมาก แต่อ้อมเล่นเครื่องดนตรีได้ไม่เอาไหนสักเครื่องจนต้องไปตีฉาบอยู่ข้างหลังกับป้อม ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้หรอกนะคะ แต่ว่าดูแล้วมันยากจะเชื่อ ถ้าอ้อมเล่นเครื่องมาแต่เด็กควรจะเล่นได้ดีกว่านี้ทั้ง ๆ ที่เป็นคนหูดีมากเล่นเพี้ยนได้อย่างไร -เพื่อนผู้ชายป้อมชนะประกวดวงได้ยังไง - -" - ฉากบางฉากใส่เข้ามาเพื่อให้ขำ ๆ อย่างเช่นฉากที่ป้อมเตะบอลอยู่กับเพื่อน แล้วครูญี่ปุ่นของป้อมเตะบอลคืนมาไปโดนกระจก หรือฉากที่อ้อมขว้างร่มใส่ป้อมที่สะพาน เพื่อนป้อมก็เดินมาเก็บร่ม ฉากที่เราว่านี่แหละค่ะที่ทำให้รู้สึกว่าเกะกะ มันขำแบบเชย ๆ จนเราคิดว่าเขาน่าจะเลิกทำไปแล้ว (จริง ๆ ถ้าเนื้อหาหลักยังแน่น ฉากพวกนี้จะโอเคอยู่ แต่พอเนื้อหาหลักไม่แน่น มันก็ดูเชยไปถนัดตาค่ะ) จริง ๆ ก็มีอีกนะคะ เดี๋ยวไปขุดมาอีกก็ได้ค่ะ 4. ว่าด้วยสัญลักษณ์ เราพูดเรื่องนี้มานานจนเบื่อแล้วเวลาเจอคนที่ยกสัญลักษณ์มาเป็นสรณะ และคนที่ไม่ยอมรับก็จะโดนมองว่าเป็นพวกไม่มีสมอง สััญลักษณ์มันคือภาษาอย่างนึง เพื่อใช้ในการสื่อสารและเพิ่มน้ำหนักค่ะ การที่ใช้สัญลักษณ์แล้วคนดูไม่เข้าใจไม่ใช่สัญลักษณ์นะคะ และก็บางครั้งเราต้องพยายามแยกแยะ"สัญลักษณ์" กับ "คิดไปเอง" ออกจากกันนะคะ บางทีมันก็ยาก แต่เราก็ต้องพยายามค่ะ อย่างน้อยก็อย่าไปใช้ว่าคนอื่น (ไม่ได้ว่าสัญลักษณ์ที่คุณฟอร์เอฟเวอร์ว่ามาไม่มีนะคะ แต่พอเห็นใช้ message between the line เป็นในแนวที่ offend เราก็เลยปวดหัวตึ้บน่ะค่ะ) เรื่องนี้ทำให้เรานึกถึงหนังวัยรุ่นสมัยก่อนจริง ๆ นะ และเราก็เชื่อว่าถ้าเราไปขุดสัญลักษณ์มาจากหนังวัยรุ่นสมัยก่อนเราก็จะได้"สัญลักษณ์"มาเหมือนกันค่ะ คงจะจบแค่นี้ละค่ะ ตามความเห็นเรา ก็คงเป็นต่างคนต่างมุมมอง ก็แค่อยากเสนอให้เห็นมุมมองของเราน่ะค่ะและอยากแสดงว่าที่เราไม่ชอบไม่ได้แปลว่าเราเป็นคนไม่รู้จักคิดนะคะ เพียงแต่เราชอบหนังที่สมเหตุสมผลและมีน้ำหนักกว่านี้ เราคิดว่าความเห็นของเราคงจะไม่โดนใจคนที่ชอบ SC หรอกนะคะ เราเคารพความชอบส่วนบุคคลค่ะ แต่ยังไงก็ยังมีคนที่คิดไม่เหมือนกันนะ ปล. เราไม่ได้เทียบกับหนังพจน์อานนท์หรอกนะคะ เราให้หนังพจน์อานนท์ไม่เกิน 2 หรอกค่ะ จากคุณ : น้องแพร - [ 24 ธ.ค. 49 14:53:22 A:203.188.45.176 X: TicketID:126355 ] จากคุณ : Mr. Forever - [ 25 ธ.ค. 49 21:44:41 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ประเด็นที่ 1 พูดถึงภาพรวมนะครับ หนังเรื่องนี้ใช้ความรักเข้าปูทางครับ จะเห็นว่าตอนแรกตัวพระเอกคือป้อม  มันก็คืดเด็กม.สามทั่วๆ  ไปที่ยังไม่เข้าใจตัวเองมากนัก  ดังนั้นหนังจะค่อยๆ ปูรายละเอียดของตัวป้อมให้คนดูรู้จัก  ผ่านทางความรัก  และสอดแทรกเรื่องของความสามารถในทางดนตรีเข้ามา  หนังในช่วงแรกๆ จะเป็นกางวางโทนไปทางเรื่องความรักมากกว่า  ซึ่งก็ถือว่าเป็นช่วงปูพื้นฐานตัวละครต่างๆ เข้ามาให้คนดูรู้จักนั่นเอง จากนั้นพอคนดูรู้จักตัวละครหลักๆ ในเรื่องมากขึ้น  เริ่องของความรักเริ่มลงตัว  ทุกอย่างเริ่มไปทางที่สวย  หนังก็ค่อยๆ นำเข้าสู่ประเด็นที่แท้จริง  หนังเริ่มตั้งคำถามให้กับตัวป้อมมากขึ้น  หลังจากฉากที่ทะเลาะกับอ้อม  และคำถามที่เกิดขึ้นกับเขาตอนนั้นก็คือ  เขากำลังทำอะไรอยู่  เขามาเรียนที่นี่ทำไม  เขารักดนตรีจริงๆไหม  ซึ่งคำถามเหล่านี้ค่อยๆ เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ในช่วงนี้ ในหนังเรื่องนี้เราจะเห็นคำถามซ้ำๆ กันที่ถามมาที่ป้อมประมาณว่า  "แน่ใจแล้วเหรอ"  ค่อนข้างบ่อย  นั่นเพราะก่อนนั้นป้อมมันยังไม่รู้จักตัวเอง  ยังไม่รู้จักคิดนั่นเอง จากนั้นหนังก็เริ่มเข้าสู่ช่วงคลี่คลาย  และค่อยๆ คลายปมตัวเองลงทีละน้อยๆ  แต่ปัญหาคือการคลายปมเหล่านี้  ไม่ได้แสดงออกทางบทพูด  แต่แสดงออกทางภาษากาย  สีหน้า แววตา  และสัญลักษณ์ต่าง ๆ ที่แทรกเข้ามาในหนังแทน ฉากที่ป้อมเริ่มเข้าใจตัวเองก็คือฉากที่ป้อมไปช่วยอัดวีดีโอให้กับดาว  ก่อนนั้นเขาเป็นพวกที่เ่ล่นดนตรีเอาสนุก  ไม่คิดจะซ้อมจริงจัง  ไม่คาดหวังที่จะเป็นผู้ชนะ  แต่พอมาเห็นความจริงจังของดาว  มาเห็นความฝันของเฉดและฉัตร  ตรงนี้แหละ  ที่เริ่มทำให้เขาได้คิด ฉากที่เขากลับบ้านมานั่งที่โต๊ะ  (หลังจากที่คุยกับเฉดและฉัตรที่สนามบอลเสร็จ)  สื่อให้เห็นว่าเขาเริ่มที่จะคิดบ้างแล้วล่ะ  ว่าเขาต้องการไปบูดาเปรสจริงหรือเปล่านะ จากนั้นปมเรื่องเส้นทางชีวิตของป้อมก็คลายตัวในฉากที่เขานั่งมองดูเพื่อนๆ ซ้อมดนตรีนั่นเอง  ความทรงจำต่างๆ ที่เห็นเบื้องหน้าแสดงให้เขาเข้าใจว่า  สิ่งที่สำคัญสำหรับเขา  จริงๆ แล้วไม่ใช่ว่าเขาเล่นดนตรีชนิดไหน  แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือความสุข  ความผูกผันที่ได้รับจากการเล่นดนตรีต่างหาก ฉากที่ป้อมเห็นมาโนชที่กำลังจะตีกลองทิมปานีที่เป็นตำแหน่งประจำของเขา  แล้วเจ้าตัววิ่งไปแย่งมาตีเอง  สื่อให้เห็นได้ชัดแล้ว  ว่าเขาตัดสินใจได้แล้ว  ว่าจะทำอย่างไรต่อไปในอนาคต มีฉากย้ำให้เห็นแบบชัดเจนก็คือฉากที่ป้อมมานั่งคุยกับพ่อที่บ้านนั้นเอง  ฉากนั้นคงมาบอกพ่อว่าเขาสละทุนแล้ว ประเด็นที่ถามว่าถ้ารักดนตรีจริง  ทำไมถึงทิ้งโอกาสที่จะไปบูดาเปรสล่ะ  ทั้งๆ ที่มันเป็นโอกาสที่จะพัฒนาฝีมือตัวเองได้ อันนี้ต้องตอบว่า  เพราะการไปบูดาเปรสมันไม่ใช่ความฝันของป้อมไงครับ  การไปบูดาเปรสไม่เคยอยู่ในความคิดของป้อมมาก่อนเลย  ก่อนนั้นอาจารย์จิทาโร่เคยเอาใบสมัครให้ป้อมดูหลายต่อหลายครั้ง  แต่เขาไม่เคยสนใจ  ที่ตัดสินใจจะไปเพราะอยากจะไปอยู่กับดาวเพียงเท่านั้น แต่ตอนนี้เขารู้ตัวแล้ว  ว่าสิ่งที่เขาต้องการมากกว่าไม่ใช่การเล่นดนตรี  กับนักดนตรีระดับโลก  แต่เป็นการเล่นดนตรีที่รักอย่างมีความสุขมากกว่า อย่าลืมว่าบุคลิกของป้อมเป็นคนที่ไม่ชอบไขว่คว้าหาโอกาสอะไรมากมาย  เขาชอบที่จะอยู่กับสิ่งที่เขาทำแล้วมีความสุขมากกว่า  ดังนั้นการไปบูดาเปรสแล้วไม่มีความสุข  ไปแล้วอึดอัด  มันก็ไม่คงไม่ส่งผลดีเท่าไหร่ให้กับเขา สุดท้ายสิ่งที่เขาเลือกก็คือการเล่นดนตรีในแบบที่เขามีความสุข  ในขณะที่ดาวเองก็เล่นดนตรีในแบบที่เธอมีความสุขเช่นกัน  เพียงแต่ว่าคำว่าความสุขระหว่างเขาและเธอไม่เหมือนกันเพียงเท่านั้นเอง  จริงอยู่ว่าหากจะวัดกันที่ความสำเร็จ  ยังไงดาวก็ดูประสบความสำเร็จมากกว่าที่ไปถึงระดับโลกได้อย่างใจฝัน  แต่ป้อมเอง  ฉากช่วงสุดท้ายก็สื่อให้เห็นได้ชัดว่าเขาเองก็มีความสุขดีกับเส้นทางที่เขาเลือก แม้จะไม่ได้เป็นนักตีกลองระดับโลก  ไม่ได้ออกเทป  แต่แค่การได้ตีกลองในโรงงิ้ว  ได้ตีกลองข้างถนน  แ้ล้วเขาสามารถยิ้มและมีความสุขกับมันได้อย่างสุดหัวใจ  แค่นี้ก็มากพอสำหรับเขาแล้วนั้นเอง ประเด็นที่หนังเรื่องนี้ต้องการจะสื่อคือ  การที่เราตัดสินใจจะทำอะไร  แล้วทำไปกับมันอย่างสุดทาง  สุดท้ายผลที่เราได้รับก็คือความสุขใจของเรานั้นเอง   เส้นทางชีวิตของตัวละครหลัก 5 คนในเรื่องนี้  ต่างก็ประสบความสำเร็จในสิ่งที่ตัวเองต้องการทั้งนั้น  นั่นเพราะเขาเหล่านั้นเดินไปตามทางที่เขาเชื่อมั่นนั่นเอง สรุปว่าในส่วนของภาพรวม  ผมว่าหนังก็เฉลี่ยเหตุการตามลำดับได้ดีแล้วนะ  อาจจะมีจุดที่ไม่สมดุลย์ไปบ้าง  ก็เพราะใส่ตัวละครมากไปหน่อย  ทำให้เสียเวลาปูพื้นให้กับตัวละครมากไปนิด  บางจุดต้องใส่มุกตลกเข้ามาสักหน่อย  ให้หนังไม่เครียดไป  ซึ่งมุกพวกนี้ในโรงหนังทำหน้าที่ของมันได้ดีพอสมควรเลย  ฮากันกระจายพอดู  แต่พอเป็นแผ่นมันกร่อยไปหน่อยอย่างที่บอกไปในบทวิเคราะห์ ประเด็นเรื่องความฝันยกขึ้นมาได้ดี  แต่ตอนคลี่คลาย  ผู้กำกับเลือกที่จะใช้ภาษากายและสัญลักษณ์สื่อมากไปนิด  ทำให้เข้าใจได้ยาก  และบางคนก็ไม่เข้าใจเลยหากไม่สังเกตสิ่งที่เกิดขึ้นในหนังให้ดี  อันนี้ไม่ได้ยกตนข่มท่านแต่อย่างใด  แต่เท่าที่อ่านความเห็นของคนที่ไม่ชอบ มันออกมาแนวนี้จริงๆ คือสนใจแต่บทพูด  ฉากที่ไม่มีบทพูดแล้วหนังสื่อทางภาษาอื่นแทน  หลายคนไม่เข้าใจแล้วบอกว่าหนังไม่อธิบาย  ซึ่งพอเป็นอย่างนี้แล้วจะบอกว่าไงละครับ ส่วนตัวผมว่าหนังแนวนี้กำลังจะมานะ  แนวที่เน้นสื่อสารทางภาษากาย และองค์ประกอบของฉากเข้าสื่อแทนบทพูด  ปีหน้าคงได้เห็นหนังแนวนี้มากขึ้น  และเชื่อว่าคนไทยน่าจะปรับตัวและเข้าใจสารที่ไม่ผ่านบทพูดเหล่านี้ได้ดีขึ้น จากคุณ : Mr. Forever - [ 25 ธ.ค. 49 21:45:43 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ประเด็นที่สอง - รายละเอียด อันนี้ต้องเข้าใจนะครับ  ว่าหนังใช้ฉากในโรงเรียนดนตรีที่ผมเชื่อว่าคนดูส่วนใหญ่ไม่รู้จักโรงเรียนนี้  บางคนไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันมีอยู่จริง  ดังนั้นมันก็ต้องมีการปูพื้นในส่วนของโรงเรียนเข้าไปด้วย  ว่าเป็นอย่างไร  มีการสอบเข้าแบบไหน  การเรียนการสอนเป็นอย่างไร  บรรยากาศของโรงเรียนเป็นยังไง   นั่นหมายความว่านอกจากจะต้องปูพื้นฐานตัวละครหลักแล้ว  ยังต้องปูพื้นฐานให้คนดูเข้าใจฉากหลักคือโรงเรียนดนตรีด้วย  ซึ่งถ้าไม่ใส่รายละเอียดรวมถึงบรรยากาศมาเลย  คนที่ไม่รู้จักโรงเรียนนี้ไม่งงไปกันใหญ่เหรอครับ ฉากหลายๆ ฉากอาจจะดูไม่จำเป็นมาก  เ่ช่นฉากที่อ้อมเต้นตอนฟังเพลงคลาสสิคกับป้อมสองคน  อันนั้นอาจจะนานเกินพอดีไปหน่อย  แต่ผมว่าถ้าผมเป็นผู้กำกับก็ตัดไม่ลงนะ  น้องต่ายเธอแสดงฉากนี้ได้ดีและน่ารักมากๆ ส่วนตัวผมว่าเขายัดส่วนของการปูรายละเีอียดต่างๆ ในช่วงแรกได้ดีพอสมควรเลย  เรารู้จักตัวละครและโรงเรียนไปพร้อมๆ กันแบบเพลินๆ  มีฉากหัวเราะสนุกสนานแทรกเข้ามาบ้าง  เพราะมันเป็นหนังวัยมัธยม  จะให้เครียดมากไปก็ไม่ได้หรอก หนังเรื่องนี้เล่นกับบรรยากาศของฉากได้ดีนะครับ  หลายคนดูแล้วชอบ  ดูแล้วรู้สึกว่ามันน่าเรียน  ดูแล้วรู้สึกว่าบรรยากาศทำให้หนังมีเสน่ห์มากขึ้น  นี่คือความสามารถของการนำฉากที่มีอยู่จริงมาเพิ่มความกลมกล่อมให้กับหนังได้อย่างลงตัว แล้วที่บอกว่าหลังจากที่หนังเปิดประเด็นเรื่องความขัดแย้งของพ่อกับป้อม  แล้วมีฉากดาวกับป้อมวิ่งไล่จับกันเนี่ย  ผมว่าคุณดูผิดเรื่องแล้วมั้งครับ  หรือไม่งั้นก็เข้าใจผิด แล้วฉากป้อมวิ่งไล่จับดาวเกิดขึ้นหลังจากฉากที่เขาพึ่งตัดสินใจว่าจะไปบูดาเปรสเอง  แล้วพ่อก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำตอนนั้นว่าป้อมเรียนโรงเรียนดนตรี  ดังนั้นฉากนี้เกิดก่อนทีี่จะมีปัญหาความขัดแ้ย้งระหว่างป้อมกับพ่อครับ ฉากที่ดาววิ่งไล่จับกับป้อม  เกิดขึ้นในช่วงที่หนังใช้เพลงประจำฤดู Fall เข้ามาอธิบาย  ซึ่งก็คือฤดูใบไม้ร่วง  ยังไม่เข้าถึงฤดูหนาวนะครับ   ในหนังอธิบายว่าเพลง Four Seasons ในช่วง Fall นั้นผู้แต่งตั้งใจจะสื่อให้เห็นถึงความรักที่ถาโถมเข้ามาระหว่างคนรักนั่นเอง ฉากไล่จับนี้ใส่เข้ามาเพื่ออธิบายความสัมพันธ์ของป้อมกับดาว  ว่าตอนนั้นสนิทกันในระดับหนึ่งแล้วนั่นเอง  และแม้ว่าแนวโน้มความสันพันธ์จะดีขึ้น  แต่ตาป้อมมันก็ยังเหมือนเดิม  ยังขี้อาย  ขนาดจะแตะเนื้อต้องตัวดาว  มันยังไม่กล้าเลยอะไรทำนองนั้น ฉากที่ป้อมเริ่มทะเลาะกับพ่อ  เราจะเห็นน้ำหนักของหนังเทไปทางป้อมกับอ้อมซะมากกว่า นั่นเพราะว่ามีการใช้ตัวอ้อมเข้ามาเป็นประเด็นในการสร้างจุดหักเห  และทำให้ตัวป้อมเริ่มตั้งคำถามให้กับตัวเองมากขึ้นทีละน้อยๆ จะเห็นไ้ด้ว่าในส่วนของฤดูหนาวนั้น  หนังใช้ฤดูนี้สื่อให้เห็นถึงความเศร้าสร้อย  และปัญหาที่ถาโถมเข้ามาเสียมากกว่า  ฤดูหนาวเปิดฉากด้วยการใช้เพลง Four Seasons มาใช้สื่อความหมาย  โดยมากให้ดาวโซโ่ล่เพลงนี้เพียงคนเดียว  โดยมีป้อมและอ้อมนั่งทำหน้าหงอยๆ กันทั้งคู่เพราะผิดใจกัน  สื่อให้เห็นว่าดาวคือคนที่ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนของทั้งคู่มีปัญหานั่นเอง อย่าลืมว่าตัวป้อมมันเป็นเด็กม.สี่ที่ยังไม่รู้จักคิดอะไรมากนัก  ดังนั้นจะให้มันคิดทุกอย่างออกมาได้หมดทันทีคงไม่ได้  มันต้องเริ่มเข้าใจอะไรทีละนิดๆ  และเริ่มตั้งแต่ฉากที่อ้อมปาร่มใส่  เราจะได้เห็นพัฒนาการของป้อมชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่ฉากนั้นเป็นต้นมา ฉากที่เข้าสู่ช่วงคลี่คลายคือหลังจากฉากที่อ้อมเล่นไวโอลินเพี้ยนๆ นั่นเองครับ  เราจะเห็นว่าอะไรเริ่มคลายตัวมากขึ้น  แต่เราเริ่มเห็นบทพูดต่างๆ น้อยลง ฉากที่ป้อมกับอ้อมคืนดีกัน  ไม่มีอะไรมากเลย  บทพูดตั้งแต่ฉากสอบชิงทุนยาวไปจนถึงฉากที่ทั้งคู่คืนดีกันนั้น  มีเพียงแค่คำพูดประโยคเดียวของอ้อมที่พูดกับป้อมระหว่างที่เดินกลับด้วยกัน "ที่นั่นคงหนาวแ่ย่เลยเนอะ" นอกนั้นใช้ภาษากายและสัญลักษณ์สื่อแทนแทบทั้งสิ้น จากนั้นก็อย่างที่ผมอธิบายไว้แหละครับ  ไม่ว่าจะฉากที่ป้อมเริ่มตัดสินใจได้  ฉากที่เข้าใจตัวเอง  ฉากเหล่าน้น  คำอธิบายต่างๆ ไม่ได้ออกมาผ่านบทพูด  แ่ต่สื่อออกมาผ่านทางสีหน้า  อารมณ์แทนซะมากกว่า   ส่วนตัวคิดว่าอธิบายได้ชัดเจนครับ  ลองกลับไปดูใหม่อีกสักรอบนะ  เปิดใจแล้วสังเกตสีหน้าท่าทางของตัวละครให้ดี  คุณจะได้เข้าใจสารที่ไม่ได้ออกมาผ่านบทพูดชัดเจนขึ้นเยอะครับ ย้ำอีกทีว่าหนังเรื่องนี้  ทุกฉากที่ใส่เข้าไปมีความหมายทั้งสิ้น  ไม่ได้ใส่มาเพื่อรกให้เปลืองเวลาหนังเลยสักนิด  ทุกฉากมีความหมายของมันอยู่ที่ว่าคนดูจะคิดตามหรือไม่เท่านั้นเอง จากคุณ : Mr. Forever - [ 25 ธ.ค. 49 21:46:14 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ประเด็นที่สาม - รายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ทำให้หนังดูไม่น่าเชื่อ ประเด็นของอ้อมนั้น  ผู้กำกับตั้งใจจะสื่อว่า  แม้ว่าอ้อมจะมีปัญหาเรื่องการเล่นเพี้ยน  แต่เมื่อเธอรักดนตรี  และรู้สึกมีความสุขไปกับมัน  สุดท้ายก็ต้องมีเส้นทางที่จะทำให้เธอก้าวเดินไปกับมันได้อย่างมีความสุขแน่นอน ตรงนี้หนังตั้งใจจะชี้ให้คนดูเข้าใจว่า  แม้ว่าจะมีอุปสรรคบ้าง  แต่ถ้าเรารักที่จะทำมัน  และมั่นใจว่าเรามีความสุขกับเส้นทางนั้น  สุดท้ายไม่ว่าจะยังไง  เราก็จะพบหนทางที่จะทำให้เราอยู่ร่วมไปกับมันได้ในที่สุดนั่นเอง เหมือนกันกับอ้อม  ที่แม้ว่าจะรักดนตรี   แต่เมื่อเล่นดนตรีไม่ได้  เล่นอะไรก็เพี้ยน  หากเป็นคนอื่นๆ ทั่วไปคงถอดใจ  มองหาสาขาอื่นเรียน  และฟังดนตรีเอาเป็นงานอดิเรกแทน แต่อ้อมไม่ได้ทำอย่างนั้น  เธอเลือกที่จะมองหาเส้นทางที่จะทำให้เธออยู่กับสิ่งที่เธอรักให้ได้  และในที่สุดเธอก็ค้นหาเส้นทางนั้นเจอ  คือการเป็นคนเรียบเรียบทำนองนั่นเอง  นอกจากนั้นในส่วนของการเล่นดนตรี  เธอก็ไม่ยอมแ้พ้ไปก่อนเช่นกัน  แล้วสุดท้ายก็มีฉาบให้เธอตี  แม้ว่าจะนานๆ ได้เล่นทีก็เถอะ นี่คือประเด็นหลักที่ผมว่าทำไมผู้กำกับถึงจงใจให้อ้อมเล่นดนตรีเพี้ยนครับ  หนังมันจะได้มีประเด็นสื่อให้คนดูเห็นไง  ว่าทุกคนต้องเจออุปสรรคเสมอแหละ  ไม่ว่าจะป้อมหรืออ้อม  เพียงแต่ว่าพอเจออุปสรรคคุณจะทำอย่างไร  ยอมแพ้  หรือว่าสู้ต่อ อ้อมเลือกที่จะสู้ต่อเพื่อได้อยู่กับสิ่งที่เธอรัก  และสุดท้ายเธอก็ค้นพบเ้ส้นทางที่จะอยู่ร่วมกับมันได้อย่างมีความสุขในที่สุด ส่วนเรื่องวงของเฉดและฉัตรชนะได้อย่างไร  อันนี้ก็อธิบายไม่ถูก  เพราะหนังไม่ได้ปูพื้นให้เห็นว่าสองคนนี้พยายามในการซ้อมแค่ไหน  แล้ววันจริงเล่นเป็นอย่างไร  เห็นว่าีมีฉากนี้อยู่ในดีวีดี  คงต้องรอกลับไทยไปดูครับ แต่ที่เลือกให้ชนะ  อาจจะเพราะต้องการใช้เป็นอีกจุดหนึ่งที่ช่วยทำให้ป้อมมองเห็นอะไรๆ ชัดเจนขึ้น  ฉัตรและเฉดจริงจัง  และให้ความสำคัญกับการประกวดครั้งนี้มาก  เหมือนๆ กับดาวที่เอาจริงเอาจังกับการซ้อมไวโอลิน  และทุกคนก็ทำได้สำเร็จตามที่ตั้งเป้าไว้  (วง Ass Hole ได้รางวัลรองชนะเลิศอันดับที่ 1)  มีเส้นทางฝันที่ชัดเจนขึ้น  มีเป้าหมายในชีวิตที่ัชัดเจนขึ้น  ตรงนี้ช่วยทำให้ป้อมเริ่มถามตัวเองว่าระหว่างที่เพื่อนๆ มีเส้นทางชีวิตชัดเจน  เขาล่ะเป็นยังไง  ทำอะไรอยู่  ทำได้แค่วิ่งไล่ตามความฝันของดาวเพียงเท่านั้นเหรอ ฉากที่เขานั่งอยู่ที่บ้านหลังจากคุยกับฉัตรและเฉดแล้วนั่นแหละ  คือช่วงเวลาที่เขาเริ่มคิดได้และทุกๆ อย่างค่อยๆ คลายปมเรื่อยๆ ดังนั้นฉากที่เพื่อนในวงชนะ  ก็มีไว้เพื่อให้เป็นจุดผลักดันให้ป้อมเริ่มได้คิดอะไรมากขึ้นนั่นเอง  หรือไม่งั้นก็เพราะผู้กำกับต้องการใช้ฉัตรและเฉดมาดึงให้เกิดฉากที่พี่ป้อมอัศนี  ฮีโร่ส่วนตัวมาเป็นแขกรับเชิญก็อาจเป็นไปได้เช่นกัน  -*- ฉากที่อาจารย์เตะบอลโดนกระจกแตก  อาจจะไม่ได้สื่ออะไรมากนัก  แต่ช่วงนั้นเป็นช่วงที่กำลังปูความสัมพันธ์ของตัวละครต่างๆ เข้าด้วยกันนะครับ  เราได็เห็นว่าตอนนั้นชีวิตของป้อมที่โรงเรียนเริ่มมีความสุขมากขึ้น   แล้วกับอาจารย์ก็อยู่ในขั้นที่สนิทสนมมากๆ  ถึงขั้นเรียกขอให้อาจารย์เก็บบอลให้เนี่ย  แสดงว่าสนิทจริงๆ  อารมณ์ก็ประมาณเตะบอลอยู่แล้วบอลกลิ้งไปหาอาจารย์ที่เราสนิทมากๆ คนหนึ่งนะแหละ  สรุปว่าฉากนี้ก็ไม่มีอะไรหรอก  ตัดทิ้งก็ไม่เสียหาย  แต่ใช้เืพื่อสื่อแค่ว่าป้อมมีความสุขดีกับชีวิตการเรียนที่นี่  แล้วก็สนิทสนมกับอาจารย์จิทาโร่มากพอสมควร ฉากอ้อมขว้างร่มแล้วเฉดเดินมาเก็บ  อันนี้ผมก็ไม่ชอบเท่าไหร่  เพราะทำให้อารมณ์ที่ปูมาสะดุด  ถือว่าเป็นฉากที่มาไม่ถูกที่ไม่ถูกจังหวะเท่าไหร่สำหรับผม  ถ้าต้องการสื่อให้อ้อมรู้ว่านี่ไม่ใช่ร่มของป้อม  แต่เป็นร่มของเฉด  ก็น่าจะใช้วิธีอื่นเอา  เช่นให้ป้อมเผลอพูดออกมาเองก็ได้น่าจะทำให้รู้สึกดีกว่าการที่เฉด  เดินมาจากไหนไม่รู้มาหยิบร่มคืนให้ จากคุณ : Mr. Forever - [ 25 ธ.ค. 49 21:46:55 ]

ความคิดเห็นที่ 48 4. ว่าด้วยสัญลักษณ์ สัญลักษณ์ถือเป็นภาษาหนึ่งที่นิยมใช้ในหนังครับ  เพราะช่วยสื่อสารกับคนดูได้อย่างมีชั้นเชิง  ไม่ใช่เน้นแค่ยัดบทพูดบทอธิบายเข้าใส่ปากตัวละครเพียงอย่างเดียว  แต่ที่ยังไม่ค่อยแพร่หลายในเมืองไทย  เพราะพอใส่แล้วไม่มีใครเข้าใจ  แถมโดนด่ามาซะอีกว่าทำหนังแล้วอธิบายไม่เป็น  ทำให้ช่วงหลังๆ มาจะเห็นว่าหนังไทยเน้นสัญลักษณ์น้อยลง   หนังเกาหลีเป็นตัวอย่างที่ดีของการใส่สัญลักษณ์เข้าไปช่วยอธิบายในตัวหนัง  และไม่จำเป็นว่าหนังที่มีหน้าหนังเป็นเรื่องรักใสๆ จะไม่มีการใช้สัญลักษณ์เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของการอธิบาย  หนังอย่าง My Sassy Girl เป็นตัวอย่างที่ดีของการใช้สัญลักษณ์และรายละเีอียดเล็กๆ น้อยๆ เข้ามาสอดแทรกในตัวหนัง  และสามารถทำให้กลายเป็น Talk of the town ได้  จนหลายๆ คนถึงกับเข้าไปดูหนังซ้ำหลายๆ รอบเพื่อมองหารายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ที่แทรกไว้ในหนังเพิ่มเติม Seasons change เองก็มีการใช้สัญลักษณ์ในการเล่าตัวหนังมากพอสมควรเช่นกัน  แต่หลายๆ คนไม่ค่อยให้ความสนใจเท่าไหร่  นั่นเพราะหน้าหนังมันดูเป็นหนังวัยรุ่นใสๆ  ไ่ม่น่าสนใจอะไรเท่าไหร่นัก  แต่ถ้าลองหน้าหนังออกมาเป็นหนังแนวรางวัล เช่นหน้าหนังคล้ายๆ มหาลัยเหมืองแร่  รับรองว่าทุกคนคงไม่รู้สึกแปลกใจหากจะมีใครออกมาบอกว่าหนังเรื่องนี้ มีสัญลักษณ์และรายละเอียดๆ เล็กๆ น้อยๆ แทรกอยู่ แต่พอกลายเป็น Seasons Change กลับทำให้คนตั้งคำถามว่าจริงเหรอ  คิดไปเองหรือเปล่า ??? อันนี้ตอบได้ไม่ยากครับ  เพราะสัญลักษณ์์ที่แทรกไว้แบบจงใจ  กับสัญลักษณ์ที่เกิดจากการคิดไปเองมันต่างกัน อธิบายได้ง่ายๆ  เคยเห็นงานศิลปะของนักศึกษาไหมครับ  บางคนคิดงานก่อน  มีการวาง concept อย่างชัดเจนว่าตัวเองต้องการนำเสนออะไร  แล้วต้องทำอะไรบ้าง 1234 เพื่อที่จะให้งานของตัวเองสื่อสารในสิ่งที่ตัวเองต้องการออกมาได้ ในขณะที่นักศึกษาอีกคน  ทำงานขึ้นมาก่อนเลยชิ้นหนึ่ง  พอทำเสร็จค่อยมาหา concept หรือจุดเด่นของงานตัวเองทีหลัง ตรงนี้แหละคือสิ่งที่แตกต่างกันระหว่างสัญลักษณ์ที่ใส่ไว้แบบตั้งใจ  กับสัญลักษณ์ที่เกิดขึ้นเพราะคนดูคิดไปเอง หนังที่จงใจใส่สัญลักษณ์มันจะมีจุดเด่นเฉพาะที่เรารับรู้ไ้ด้หากว่าดูแบบไม่มองข้าม  หรือดูแบบไม่สนใจ  เช่นการเน้นย้ำไปที่จุดหนึ่งจุดใดแบบที่ว่า  ทำไมต้องเ้น้นที่จุดนี้  หรือทำไมต้องมีฉากนี้มาขั้น ตัวอย่างที่ยกไปก็เช่นฉากที่ป้อมขี่ัจักรยานระหว่างโคมไฟสองดวง  คุณคิดว่าฉากนี้ใส่เข้ามาในหนังเพื่ออะไร  โคมไฟสองดวงที่ป้อมปั่นจักรยานไปมาตรงกลาง  ไม่สื่ออะไรเลยหรือ หรืออย่างฉากที่ทั้งสามคนนั่งอยู่ที่สนามบอล  ทำไมต้องนั่งที่โกล์  ทำไมไม่นั่งที่อื่น  สนามหญ้าเยอะแยะ  แต่ทำไมมาเน้นจังกับตัวโกล์ประตูของสนามบอล  ยิ่งฉากที่กล้องถ่ายจากด้านหลังโกล์ประตูพร้อมกับสามหนุ่มที่เงยหน้ามองขึ้นไปบนฟ้า  ยิ่งสื่อให้เห็นได้ชัดว่ามันคือสัญลักษณ์ที่จงใจใส่ไ้ว้เพื่อสื่อสารกับคนดูอย่างชัดเจน ถ้าไม่มีความหมายใดๆ  ผู้กำกับคงไ่ม่เลือกปิดซีนนี้ด้วยการเอากล้องวางแนบไว้กับพื้น  เพื่อเก็บฉากนี้หรอกครับ  (มันทำให้ได้มุมมองแบบ Ant View มองขึ้นไปบนฟ้านั่นเอง) ส่วนที่บอกว่าความเห็นของผมอาจจะดูรุนแรง  (หรือ offend ตามประสาคนชอบพูดไทยคำประกิตคำ) ไปสักนิดในประเด็นนี้  เพราะผมเสียดายอะครับ  ที่หนังไทยที่ตั้งใจทำมาดีๆ เน้นการเล่าเรื่องแบบมีชั้นเชิง  ตัดต่อแบบตั้งใจ  ทำงานแบบพิถีพิถัน  แต่ต้องมาถูกคนมองข้ามอะไรหลายๆ ในตัวหนังเพียงเพราะสารต่างๆ เหล่านั้นไม่ได้ถูกถ่ายทอดออกมาทางบทพูดอย่างที่คนดูส่วนใหญุ่คุ้นชิน แม้ว่าหน้าหนังมันจะดูเป็นวัยรุ่นใสๆ  แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะไม่มีอะไรใ่ช่ไหมละครับ จากนี้ทางที่ดีที่สุดก็คือการเฝ้าดูผลจากรางวัลอื่นๆ แล้วล่ะ  ว่าเขาจะเห็นว่าอย่างไร  เพราะนี่ก็แค่เวทีเดียวเท่านั้น  เวทีอื่นอาจจะเห็นต่างก็ได้ จากคุณ : Mr. Forever - [ 25 ธ.ค. 49 21:47:25 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ^^ ต้องใจจะอ่าน แต่ก็ไม่จบครับ สงสัยผมขะไม่ถูกกับสิ่งที่มีเป็นตัวหนังสือเยอะๆ T_T (เอ๋ แล้วคราวก่อรอ่าน Love Phobia จบได้ไงหว่า???) http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A4920987/A4920987.html พอดีไปสอย DVD มา แต่เวลน้อยเลยขอดูแต่ฉากที่โดนตัดครับ กว่าจะว่างอีกทีก็อีก 2 สัปดาห์ T_T สัญญาว่าจะกลับมาอ่านให้จบแน่นอนครับ ขอบคุณอีกครั้งครับ จากคุณ : Horrible Member - [ 25 ธ.ค. 49 22:31:28 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ขอบคุณมากนะครับ สำหรับคำตอบ แต่ผมมีข้อสงสัยอีกนิดนึงอ่ะคับ คือมีประเด็นที่สงสัยว่า อ้อมไปสมัครชิงทุนตอนไหนแล้วใช่มั้ยครับ แต่มีใครสงสัยเหมือนผมบ้างมั้ยคับว่า มาโนชสอบชิงทุนได้ยังไงครับ คือผมรู้สึกว่า หนังจงใจจะให้เป็นมาโนช เพื่อสร้างความเซอร์ไพร์ แต่เนื่องจากมาโนชไม่มีอะไรเด่น(ให้คนดู)ได้เห็นเลย เค้ามีความสามารถถึงขนาดได้ทุนเลยเหรอครับ หรือว่าเค้าเล่นกลองทิมปะนีได้ระดับชั้นเทพครับ รบกวนด้วยนะครับผม จากคุณ : JO-Kung - [ 26 ธ.ค. 49 09:38:34 ]

ความคิดเห็นที่ 51 JO-Kung - อันนี้เห็นว่ามีเฉลยในเบื้องหลัง  หรือว่าในฉากที่โดนตัดนะครับ  ผมเองก็ยังไม่ได้ดูเหมือนกัน ส่วนตัวคิดว่าก็คงกะให้มันออกมาตลกๆ มากกว่า  ไม่งั้นตัวละครมาโนชมันจะดูน่าสงสารเกินไปหน่อย  โดนแกล้งมาทั้งเรื่อง   จากคุณ : Mr. Forever - [ 26 ธ.ค. 49 11:25:11 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ขอบคุณคับ จากคุณ : JO-Kung - [ 26 ธ.ค. 49 14:09:25 ]

ความคิดเห็นที่ 53 มาแล้วครับ Re-review Seasons change เพราะอากาศ เปลี่ยนแปลงบ่อย http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A4995724/A4995724.html จากคุณ : ตวงสิทธิ์ - [ 26 ธ.ค. 49 14:58:25 ]

ความคิดเห็นที่ 54 "ยาวมากไว้ว่างๆมาอ่านตอนนี้ดูรูปอ้อม อย่างเดียวก่อน (ฮา)" จากคุณ : นายฮ้อย แห่ง หงซิ่ง - [ 26 ธ.ค. 49 16:00:50 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ความรู้สึกของผมต่อเรื่องนี้ คือ 'เฉยๆ' ส่วนจะดีพอสำหรับรางวัลหรือไม่นั้น ผมไม่แน่ใจเพราะผมก็ไม่ได้มีโอกาสดูหนังไทยอีกหลายๆเรื่อง ประเด็นแรกที่ผมอยากจะติคือ พลังของนักแสดง ผมขอแสดงความเห็นว่าเล่นได้แข็งทื่อมาก ถึงแม้จะเป็นนักแสดงหน้าใหม่ แต่ผมก็ไม่สนใจหรอกว่าจะหน้าเก่าหน้าใหม่ ถ้าเล่นไม่ดีก็คือเล่นไม่ดี และถ้าพลังในการเล่นไม่ถึงพอ ถึงแม้จะเป็นหนังวัยรุ่นกุ๊กกิ๊ก หนังเรื่องนั้นก็จะสูญเสียความดีของมันไปโดยปริยาย อีกอย่างหนึ่งก็คือผมว่าบทบางตอนมันดูหลวมโพรกและดูไม่น่าเชื่อถือสักเท่าไหร่ อย่างการที่พ่อแม่ไม่รู้แม้กระทั่งลูกตัวเองเรียนที่ไหน ตามความเห็นผมคือ 'ไม่น่าเชื่อถือ' เหมือนกับว่าทางผกก.พยายามจะใส่ประเด็นความขัดแย้งระหว่างผู้ปกครองกับเด็กเรื่องทางเดินของชีวิตลงไปแล้วตั้งใจจะให้เรื่องนี้มาคลี่คลายในช่วงท้ายพร้อมๆกับจุดไคลแมกซ์อื่นๆ ไม่ใช่ในช่วงต้นเรื่อง แต่ไม่สามารถทำให้มันออกมาลงตัวได้ และยังมีอีกหลายๆฉากที่ผมรู้สึกว่า 'ห้วน' เกินไปจนทำให้อารมณ์ร่วมต่อหนังสะดุดกึก พร้อมกับคำถามที่ตามมามากมาย ส่วนเรื่องการใส่ 'สัญลักษณ์' เข้ามาสื่อในฉากหลายๆฉาก ผมก็เห็นด้วยว่ามันทำให้หนังดูน่าสนใจ และสามารถทำให้เราสนุกไปกับมันด้วยได้ แต่ทั้งนี้หนังที่มีสัญลักษณ์เหล่านี้ น้อยหรือมากก็แล้วแต่ ไม่ได้เป็นตัวบอกว่าหนังเรื่องนั้นจัดอยู่ในเกณฑ์ดีหรือไม่ ผมยังถือว่าองค์ประกอบทุกๆอย่างในหนังนั้นเป็นส่วนสำคัญอย่างยิ่ง ถึงบทจะดีแต่ถ้านักแสดงไม่สามารถสื่อออกมาได้ดีพอแล้วล่ะก็ หนังเรื่องนั้นก็อาจจะไม่สามารถซื้อใจคนดู (อย่างเช่นตัวผม) ไปได้ seasons change เป็นหนังที่เกี่ยวข้องกับดนตรีและความรัก แต่จริงๆแล้วไม่ได้มีอะไรที่เกี่ยวกับความรักและดนตรีเลย ทั้งสองอย่างเป็นเพียงเครื่องมือในการเล่า theme หลักๆ 2 อย่างเท่านั้น คือประเด็นความขัดแย้งในการเลือกทางเดินของชีวิตระหว่างพ่อกับลูก และการตัดสินใจในการเลือกสิ่งที่เหมาะสมกับตัวเองที่สุด ทั้งๆที่เป็นหนังรักแต่ผมกลับรู้สึกว่าหนัง (และผู้แสดง) สามารถสื่อออกมาได้เพียงผิวเผินเท่านั้น ทั้งๆที่เป็นหนังเกี่ยวกับดนตรี แต่ตัวหนังไม่สามารถใช้ประโยชน์จากสิ่งที่สวยงามที่สุดที่มนุษย์เราสามารถรับฟังได้ได้อย่างเต็มที่เช่นกัน seasons change สำหรับผมจึงเป็นเพียงแค่เสียงดนตรีเสียงหนึ่งที่ผ่านเข้ามา ไพเราะเพราะพริ้งในระดับหนึ่ง แต่เสียงอันไพเราะนั้นก็ค่อยๆจางหายไปตามฤดูกาลที่ผันผ่าน ปราศจากความประทับใจที่น่าจดจำ แก้ไขเมื่อ 26 ธ.ค. 49 22:54:14 จากคุณ : Lueng - [ 26 ธ.ค. 49 22:44:50 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ผมอยากจะแสดงความเห็นอีกอย่างนึงก็คือ เราไม่สามารถดูหนังโดยปราศจากอคติได้เลย ดังจะเห็นได้จากว่าถ้าหนังเรื่องใดเรามีประสบการณ์ร่วมกับมันด้วย เราจะตีค่าหนังเรื่องนั้นให้ดีขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง ซึ่งนี่เป็นจุดที่ GTH ใช้กับคนดูมาโดยตลอด หนังแนว nostalgia จึงสามารถขายได้ตั้งแต่คนดูยังไม่ซื้อตั๋วเลยด้วยซ้ำ ผมจึงอยากเห็น GTH ทำหนังที่ไกลตัวคนอย่างเราๆที่สามารถทำให้คนดูอย่างเราๆนี่แหละประทับใจได้ จึงจะถือว่าเป็นความสำเร็จในวงการหนังไทยอย่างแท้จริง จากคุณ : Lueng - [ 26 ธ.ค. 49 22:52:39 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ประเด็นเรื่องพลังของนักแสดง ผมกลับมองเห็นว่านักแสดงเรื่องนี้เล่นได้มีมากๆ เลยนะครับ  โดยเฉพาะน้องต่ายที่รับบทอ้อมเนี่ย  เธอเข้าถึงบทบาทนี้แบบแทบจะเต็มร้อยเลย   บทอ้อมนี่เล่นยากที่สุดในหนังเรื่องนี้เลยสำหรับผม  เพราะต้องแสดงอารมณ์ผ่านแววตาและสีหน้าเยอะมาก  ฉากหลายต่อหลายฉากเธอสื่อออกมาได้ชัดเจน แจ่มแจ้งมากเลย   โดยเฉพาะฉากที่เพื่อนในวงแซวป้อมกับดาวเรื่องถ่ายรูปโปสเตอร์  ซีนนี้ตัวอ้อมจะเกิดสองอารมณ์ที่ขัดแย้งภายในใจ  คือแน่นอนว่าเศร้า  แต่จะแสดงออกมาได้  และที่เห็นคือน้องเขาแสดงด้วยการยิ้มออกมา  แต่แววตากลับดูเศร้าๆ อย่างเห็นได้ชัด  ซึ่งถือว่าแสดงดีมากนะ อย่างรางวัลคราวนี้  หากไม่ใช่เพราะชื่อชั้นของจินตหรา  รับรองว่าน้องต่ายได้รางวัลมาครองแน่  เพราะคะแนนรวมแพ้จินตราไปแค่ 0.02 เท่านั้นเอง ที่สำคัญบทของจินตราในเด็กหอ  ไ่ม่มากพอที่จะเรียกว่านักแสดงนำด้วยซ้ำ  แต่เพราะชื่อชั้นเลยดันกันขึ้นมาจนได้ ลองถ้าคงความสามารถในการแสดงไว้  แล้วเปลี่ยนเป็นนักแสดงคนอื่นสิ  รับรองว่าได้แค่สบทบหญิงแน่นอน ส่วนนักแสดงคนอื่นๆ ก็เล่นได้ดีครับ  ไม่ว่าจะเป็นดาวที่แสดงโดยน้องนาถ  จริงๆ แล้วบทเธอแบนมากๆ ไม่มีที่ีมาที่ไป  เหมือนจะสร้างขึ้นมาให้เป็นดาวไว้มองเฉยๆ  แต่ที่ดูแล้วรู้สึกว่าตัวละครตัวนี้มีเสน่ห์เนี่ย  มาจากฝีมือนักแสดงล้วนๆ เลยนะครับ ฉากวิ่งเล่นไล่จับ  ฉากตักผักให้ป้อมทาน  หรือฉากสารภาพความในใจก่อนขึ้นแสดง  ฉากเหล่านี้  ถ้าแสดงไม่ดี  มันจะดูจืดชืดมากๆ  เพราะเราไ่ม่มีความรู้สึกผูกผันกับตัวละครตัวนี้เท่าไหร่  ไม่เหมือนอ้อมกับป้อม  ที่เรารู้จักทั้งคู่มากกว่า ดังนั้นส่วนตัวผมว่าแสดงได้ดีเกินคาดมากๆ เลยสำหรับนักแสดงชุดนี้  แต่ก็แล้วแต่มุมมองครับ ================================== ประเด็นเรื่องบทหลวมเกี่ยวกับเรื่องโรงเรียน  อันนี้ผมเห็นด้วยครับ  สงสัยเหมือนกันว่าวันรายงานตัว  ทำไมพ่อแม่ป้อมถึงไม่ไป  จริงๆ แล้วโรงเรียนนี้จำเป็นแค่ไหน  ที่ผู้ปกครองต้องไปรายงานตัวพร้อมกันกับลูก ก็ถือว่าจุดนี้เป็นจุดที่หลวมของหนังจริงๆ แหละ   ======================================== ในส่วนของความรัก  หนังเรื่องนี้ใช้มันเป็นตัวเชื่อมเข้ากับเมนหลัก  แล้วก็ทำให้เรื่องเข้าถึงกลุ่มคนดูได้ง่ายขึ้นเท่านั้นเอง  ไม่ได้ใช้มันหนักหนาสาหัสมากเหมือนเรื่องอื่นๆ อย่าลืมว่าเด็กในวัยนี้มันยังไม่โตมาก  ดังนั้นการจะจับมาทำหวานๆ ใส่กันมันก็คงยากหน่อย  ยิ่งช่วงนี้กระทรวงวัฒนธรรมยิ่งเข้มๆ อยู่  แล้วก็ GTH ก็มีกรณีศึกมาให้เห็นหลายเรื่องแล้ว  ดังนั้นก็คงไม่กล้าเสี่ยงมากเท่าไหร่ หนังเรื่องนี้ก็เลยจะเน้นทำให้มันใสๆ ขนาดที่ว่าแค่แขนมาชนกันยังสะดุ้งอะ  ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกที่ทั้งเรื่อง  เราจะไม่เห็นตัวละครใดๆ บอกรักกันแบบโต้งๆ  ไม่เห็นการเดินจับมือถือแขนกัน  เพราะผู้กำกับตั้งใจจะใช้ความรักมาเพียงเพื่อจะสื่อให้เห็นว่า  ถึงแม้ว่าจะรักกันในวัยเรียน  แต่ถ้าเป็นความรักที่ฉุดกันไปในทางที่ดี  มันก็ไม่เสียหายอะไร อาจจะดูน้อยไปเมื่อเทียบกันหน้าหนัง  ที่ดึงให้คนดูคิดว่าต้องเป็นหนังรัก  แต่พอมาดูประเด็นรักมีไว้แค่ฉาบเปลือกเท่านั้นเอง  ดูลึกๆ ไปแล้ว  มันก็แค่ประเด็นรองที่ไม่ได้เน้นจริงจังมากเท่าไหร่นัก กระทั่งหนังจบ  เราก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวละครทั้งสาม  ตกลงใครเลือกใคร  ใครรักใคร  รู้แค่ว่าไอ้ป้อมมันรู้จักตัวเองมากขึ้น  และมันรักดนตรีเท่านั้นเอง ================================= หนังเรื่องนี้ถ้าจะติ  ผมก็ติไปแล้ว 5 ข้อใน In-Depth Review ของผม  ก็ถือว่าเป็นหนังที่ดีในความรู้สึกของผม  แน่นอนว่าไม่ได้ดีที่สุด  แต่เป็นหนังที่ผมประทับใจมากที่สุดตอนนี้ สำหรับผม  หนังเรื่องนี้เป็นเหมือนสายลมเบาๆ ที่พัดผ่านมาเรื่อยๆ เพราะดูแล้วมันไม่ได้เพียงแค่ดึงเอาเรื่องราวของตัวละครหลักในเรื่อง  ให้เลื่อนหลุดออกมาเพียงเท่านั้น  แต่มันยังดึงเอาภาพความหลังเก่าๆ ในความทรงจำของผมให้เลื่อนหลุดออกมาพร้อมกัน ผมรักหนังเรื่องนี้  เพราะหนังเรื่องนี้มีความทรงจำของผมแทรกอยู่ในนั้นครับ จากคุณ : Mr. Forever - [ 26 ธ.ค. 49 23:03:20 ]

ความคิดเห็นที่ 58 สำหรับเรื่องการใช้ประสบการณ์ร่วม  ที่คนหมู่มากมักจะมี  มาเป็นจุดขายให้กับหนัง  ผมว่ามันเป็นการทำหนังที่ช่วยลดความเสี่ยงลงได้  ว่าอย่างน้อยหนังมันก็จะมีกลุ่มคนดูกลุ่มหนึ่งที่ชัดเจน  และเพราะผลจากรายได้ของแฟนฉัน  ทำให้กลุ่มผู้กำกับกลุ่มนี้เกิดได้อย่างเต็มตัว ดังนั้นการจะใช้จุดนี้เป็นจุดรับประกันความปลอดภัยให้กับหนังตัวเอง  เพื่อที่จะทำให้สามารถทำหนังในแบบที่ตัวเองต้องการแบบพบกัน รึ่งต่อครึ่ง  มันก็ถือว่าเป็นการมองหาทางออกที่ดีครับ อย่างเรื่อง Seasons Change ผมว่าผู้กำกลับกล้ามากครับ  ที่จะเลือกการเล่าหนังด้วยภาพแบบนี้  แถมยังใช้เยอะด้วย  ยังไม่พอ  ยังเน้นใช้การเล่าเรื่องแบบนี้ในจุดสำคัญของหนังอีกต่างหาก  ยิ่งหน้าหนังเป็นหนังวัยรุ่นใสๆ ยิ่งมีโอกาสน้อยครับ  ที่คนดูจะสนใจดูหนังแบบละเอียด  หากเทียบกับการเลือกทำหนังที่มีหน้าหนังหนักๆ หน่อย  อย่างถ้าทำหนังแนวมหาลัยเหมืองแร่  แล้วเลือกการเล่าเรื่องแนวนี้  ผมจะไม่แปลกใจเลย   แต่นี่หน้าหนังก็อย่างที่เห็น  แต่ดันกล้าเลือกการเล่าเรื่องแนวนี้โยนเข้ามาให้คนดู  ซึ่งส่วนใหญ่ยังไม่คุ้นกับการดูหนังแนวนี้สักเท่าไหร่  ผมว่าเสี่ยงพอสมควรที่จะโดนด่ามากกว่าโดนชม แล้วก็อย่างที่เห็น  พอหนังไ้ด้รางวัลขึ้นมา  คนงงกันใหญ่  ว่ามันไ้ด้มายังไง  หนังก็แค่หนังรักธรรมดา  แต่ผมมองว่าที่ได้มาเพราะผู้กำกับกล้าที่จะเล่นกับจุดนี้ไงครับ  มันท้าทายดีนะ  ว่าถ้าหน้าหนังแบบนี้  จะมีคนดูเข้าใจสารที่เขาอยากจะสื่อผ่านการเล่าด้วยภาพแบบนี้บ้างไหม ซึ่งผลจากรายได้  ผมถือว่ายังไม่ประสบความสำเร็จมาก  แต่ก็ถือว่าดีพอที่จะทำให้ผู้กำกับกล้าจะทำหนังแนวนี้ออกมาอีกแน่ๆ  เรื่องหน้าผมว่าเราคงได้เห็นหนังที่หลุดจากแนวย้อนความหลังกันบ้างแล้วล่ะ ส่วนตัวอยากให้ทำหนังแนวนักศึกษาที่พึ่งจบใหม่ๆ แล้วต้องมาเจอชีวิตทำงาน  อารมณ์คล้ายละครเรื่องจุดนัดฝัน ที่พวก เจ แสดงเมื่อก่อนอะครับ  คิดว่าคงสนุกและสื่ออะไรได้ง่ายกว่า  อย่างน้อยก็คือสามารถเน้นเอาความรักมาช่วยเสริมหนังได้มากกว่านี้อีกพอสมควร หนังจากทีม 365 Films นี่ผมก็ชอบไม่กี่เรื่องนะ  ถ้าให้เรียงลำดับกัน ก็ชอบ SC มากสุด  เพราะมีประสบการณ์ร่วมแบบเต็มๆ กับหนังเรื่องนี้ รองลงมาก็แฟนฉัน  เพราะเป็นเด็กต่างจังหวัดเหมือนกัน  ดูแล้วคิดถึงอดีต จากนั้นก็ เพื่อนสนิท  แล้วมาเด็กหอ   ส่วนเก๋าเก๋า กับหมากเตะไม่ได้ดู  เพราะตอนที่ฉายผมไม่ได้อยู่ที่ไทยครับ เรื่องแรกที่ผ่านๆ ไปของผู้กำกับชุดนี้  จะเห็นได้ว่ามีแค่สามเรื่องที่ประสบความสำเร็จคือ เพื่อนสนิท, เด็กหอ, และ Seasons Change  ส่วนอีกสองเรื่องคือหมากเตะ กับเก๋าเก๋า  ดูจากยอดขายและรางวัลแล้ว  คงไม่เกินไปถ้าจะบอกว่ายังสอบไม่ผ่านเท่าไหร่  ก็ต้องรอดูเรื่องใหม่ครับ  ว่าจะเป็นยังไงต่อไป จากคุณ : Mr. Forever - [ 26 ธ.ค. 49 23:15:41 ]

ความคิดเห็นที่ 59 น้องต่ายเล่นได้ดีจริงๆน่ะแหละครับ ถ้าเทียบกับนักแสดงคนอื่นๆในเรื่อง แต่ในความเห็นผมก็ยังถือว่าห่างกับคำว่านักแสดงนำยอดเยี่ยมอยู่ ในประเด็นเรื่องความรัก ผมอยากจะบอกว่าทั้งเรื่องผมรู้สึกได้เพียงความรักต่ออ้อมที่มีต่อป้อมเท่านั้น ส่วนความรู้สึกของป้อมต่ออ้อม ป้อมต่อดาว หรือดาวต่อป้อม มันแบนราบเสียยิ่งกว่าปกหนังสือเสียอีก จนผมอดจะสงสัยไม่ได้ว่า เอ หนังเรื่องนี้มันมีพระเอกเล่นอยู่หรือเปล่าหนอ เพราะดูจนจบแล้วผมก็รู้สึกว่าจริงๆแล้วพระเอกมันไม่ได้รักอะไรเลย ทั้งดาว อ้อม ทิมพานี หรือแม้กระทั่งกลองชุด เห็นจะมีเพียงอย่างเดียวที่พระเอกรักนั่นก็คือ 'ตัวเอง' เพราะกลัวที่จะเข้าไปคุยกับคนที่ตัวเองชอบ กลัวที่จะต้องพูดภาษาอังกฤษ และกลัวแม้กระทั่งจะเข้าไปพูดกับพ่อตัวเอง ถ้าไม่ติดว่าหน้าตาดีกับฝีมือตีกลองระดับเทพนะ บอกว่าเป็นพระเอก ผมไม่เชื่อจริงๆนะให้ตายสิ จากคุณ : Lueng - [ 26 ธ.ค. 49 23:22:07 ]

ความคิดเห็นที่ 60 อันนี้ต้องเข้าใจตัวละครป้อมก่อนนะครับ  ตัวละครป้อมมันก็แทนเด็กไทยในยุคปัจจุบัน  ที่ไม่ค่อยสนใจใส่ใจเรื่องความฝันเท่าไหร่นัก  จะมาสนใจจริงๆ จังๆ ก็ตอนจะเข้ามหาวิืทยาลัยนู้นแหละ  แถมบางคนยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองชอบและรักในสาขาที่เลือกจริงหรือเปล่า ในเรื่องนี้ตัวพระเอก  โชคดีที่มีพรสวรรค์ด้านดนตรีติดตัวมา  แต่ในช่วงต้นเรื่อง  เราจะพบว่าเขายังมองอะไรไม่เห็นเลย  ในสายตาตอนนั้นเห็นแต่ดาว  มองแต่ดาว  ประมาณว่าดาวไปไหน  ขอป้อมตามไปมองไกลๆ ด้วยคนนะ ถามว่ามันคือความรักไหม   มันก็คงไม่ใช่อะครับ  มันเป็นความหลงไหลแบบเด็กๆ ซะมากกว่า  แล้วคิดว่าป้อมมันก็ไม่ได้วาดฝันว่าจะได้ดาวมาเป็นแฟนหรอก  อารมณ์ประมาณแอบชอบดาราไง  ได้เห็นได้มองไกลๆ แค่นี้ก็พอแล้ว  ไม่งั้นมันคงพยายามอะไรมากกว่านี้ แต่ทีนี้บังเอิญดาวตกลงมาใส่หัว  มันก็เลยทำตัวไ่ม่ค่อยถูก  ตอนอยู่ใกล้ดาวก็เลยไม่เป็นตัวของตัวเองอย่างที่เห็น ดังนั้นความสัมพันธ์ระหว่างดาวและป้อม  มันก็แค่ความหลงไหลชั่วครั้งชั่วคราว  ที่พอป้อมรู้จักตัวเองมากขึ้น  ความรู้สึกนั้นมันก็เปลี่ยนแปลงไป  แต่จะมากน้อยแค่ไหนก็ไม่รู้เพราะผู้กำกับไม่ได้บอกไว้ ฉากที่ป้อมนั่งอยู่หน้าห้องสอบชิงทุนตอนรออ้อม  พร้อมกับมองไปที่ดาวที่เดินจากไปกับพ่อ  น่าจะพอสื่อความรู้สึกได้บ้าง  ส่วนตัวเสียดายนะ  ที่ตัวพระเอกยังเล่นได้ไม่ดีอย่างที่ควรจะเป็น  หลายๆ ฉากที่ต้องสื่อสารผ่านสีหน้าแววตา  ยังทำได้ไม่เต็มที่นัก อย่างฉากที่อัดวีดีโอให้ดาว  สีหน้ายังสื่ออารมณ์ไม่ได้  ว่าตกลงตอนนั้นมันรู้สึกยังไง  ซึ่งตรงนี้ผมว่าน้องต่ายและน้องนาถทำได้ดีกว่า ส่วนดาว  ความรู้สึกที่มีให้ป้อมมันเริ่มมาจากเห็นว่าตาคนนี้แอบปลื้มเราอยู่นะ  ฉากเริมประทับใจอยู่ที่ฉากป้อมโทรมาคืนสมุด  จากที่รู้เพียงแค่ว่าป้อมมันอยู่วงเดียวกัน  แต่ตอนนี้เริ่มรู้อีกอย่างหนึงแล้ว  ว่าตานี่แอบเขินๆ เราอยู่เหมือนกัน  มาแอบชอบเราหรือเปล่าหว่า ความรู้สึกมั่นใจว่าป้อมชอบตัวเองมันก็เริ่มชัดขึ้น  ตอนที่ป้อมเล่นเพลงเล่นของสูงนั่นแหละ  ฉากนี้เราจะเห็นว่าดาวมองป้อมตลอดเวลาที่เล่นเพลงนี้เลย  ซึ่งตอนนั้นก็คงเริ่มประทับใจป้อม  ว่าป้อมก็เล่นดนตรีเ่ก่งเหมือนกัน  ไม่ใช่เป็นแค่ตีกลองทิมปะนีอย่างที่คิด จากนั้นความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งคู่ก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป  ระหว่างนั้นเราสัมผัสได้เพียงแค่ว่าดาวห่วงใยป้อม  สนใจป้อมพอสมควร  ตักผักให้, โทรมาปลุกให้ซ้อม, ไปไหนมาไหนด้วยกัน ซึ่งป้อมเองเวลาอยู่กับดาว  ก็พยายามทำตัวให้ดาวชอบ ไม่เรื่องมาก  ดาวโทรมาปลุกก็ตื่นมาซ้อมแบบไม่อิดออด  (ทีตอนเพื่อนมันปลุก  ลุกยากลุกเย็น) ความรู้สึกที่ดาวมีให้กับป้อม  แน่นอนว่ามันไม่ชัดเจนมาก  เพราะหนังไม่ค่อยให้มิติกับบทของดาวมากเท่าที่ควร  ก็เลยทำให้คนดูสัมผัสความรู้สึกที่ดาวมีให้ป้อมไม่มากเท่า ความรู้สึกที่อ้อมมีให้กับป้อม แต่ฉากที่เห็นได้ชัด  ก็คือฉากที่ดาวเดินมาคุยกับป้อมตอนก่อนแสดงนะแหละ  ฉากนั้นคือฉากสารภาพความในใจ  ซึ่งไ่ม่ได้บอกออกมาตรงๆ แต่ถ้าสังเกตจากสีหน้า  แววตา  น้ำเสียงแล้ว  มันก็สัมผัสได้  ว่ามันสื่อเป็นนัยๆ ว่าดาวเองก็ชอบป้อมไม่น้อยเลยเหมือนกัน ส่วนเรื่องดนตรี  อันนี้แน่นอนว่าป้อมชอบกลองชุดมากกว่า  เพราะมันคือสิ่งที่สอนให้เขารู้จักดนตรี  ส่วนทิมปานี  มันไม่ใช่ความรัก  แต่มันคือความผูกผัน การได้เล่นดนตรีชิ้นนี้ร่วมกันกับเพื่อนในวง  มันทำให้ทิมปะนีเป็นอะไรมากกว่าเครื่องดนตรีชิ้นหนึ่ง  ที่เขาปล่อยมันให้ใครเล่นแทนเขาก็ได้ อย่างกลองชุดกับวง Ass Ho-le เขายอมให้เพื่อนคนอื่นมาตีแทนเขาได้  โดยไม่ได้รู้สึกเสียดาย หรือเสียใจอะไร  ในขณะที่กลองทิมปะนี ตอนแรกเขาก็ปล่อยให้มาโนชตี  แต่พอถึงจังหวะที่ต้องตีกลองจริงๆ  ภาพความหลัง  ความทรงจำเก่าๆ ก็ดึงเขาให้วิ่งกลับไปหามันอีกครั้ง เพราะการตีทิมปานีมันไม่ใช่เพียงแค่ความรัก  แต่มันคือความผูกผัน ตัวละครป้อม  มันมีมิติเยอะนะ  เพียงแต่ว่าพระเอกยังเข้าไม่ถึงตัวละคร  และแสดงบทบาทออกมาได้ไม่เต็มที่  มันก็เลยดูเข้าใจยากไปหน่อยในบางจุด  แต่ยังไงส่วนตัวผมก็คิดว่าตัวละครตัวนี้  มันมีอะไรให้เราค้นหาเยอะครับ  มิติของตัวละครเยอะมาก  อยู่ที่ว่าเราจะมองอย่างไรเท่านั้นเอง แก้ไขเมื่อ 27 ธ.ค. 49 01:41:31 แก้ไขเมื่อ 27 ธ.ค. 49 01:13:17 จากคุณ : Mr. Forever - [ 27 ธ.ค. 49 01:06:32 ]

ความคิดเห็นที่ 61 แสดงความเห็นเพิ่มเติมในตัวละคร "อ้อม" - อ้อมเป็นคนที่มีพรสวรรค์ทางด้านดนตรีครับ ดูจากฉากในห้องเรียน  ที่มีอาจารย์ กินน้ำและ เคาะแก้ว เพื่อหา โน๊ต หรือฉากที่ฟังเพลงกับป้อม โดยทั้งๆที่ป้อมเองเป็นมือกลอง ควรจะแม่นยำเรื่องจังหวะมากกว่าอ้อม ภาษานักดนตรีอาจเรียกคนประเภทของอ้อม ว่า "perfect pitch" คือพวกหูทิพย์ ฟังเพลงออกมาเป็นโน๊ต เรียงตัวเดี๊ยะๆ เลยทำให้อ้อมเองสามารถเรียบเรียงเพลง season change ออกมาได้ รวมถึงอ้อมเองเหมาะกับบุคลิกผู้ประพันธ์ ทำนองมากกว่าเป็นนักดนตรี รวมถึง music theory ของอ้อมนั้นถือว่าแม่นมากๆครับ - เกี่ยวเนื่องกับข้อข้างบน ในความเห้นของผม ตอนที่อ้อมเข้าไปสอบชิงทุนไปฮังการีนั้น อ้อม เลือกใช้ไวโอลิน ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองไม่ถนัด แต่ก็อาจเป็นเพราะว่าอยากเปรียบเทียบตัวเองกับดาวก็เป็นได้ แก้ไขเมื่อ 27 ธ.ค. 49 11:22:31 จากคุณ : Mr.KiNg - [ 27 ธ.ค. 49 11:13:14 ]

ความคิดเห็นที่ 62 ขอบคุณที่เข้ามาแลกเปลี่ยนความเห็นครับ ชอบบุคลิกที่วางไว้สำหรับอ้อมเหมือนกัน  แม้ว่าในโลกแห่งความเป็นจริงอาจจะไม่มีคนแบบนี้ก็ได้  เพราะหากหูดีขนาดนี้  ฟังดนตรีเพี้ยนๆ คงจะรำคาญมากพอดูเนอะ แต่ผมว่าที่เขาวางบุคลิกแบบนี้เพื่อจะชี้ให้เห็นว่า  ขนาดคนที่เล่นดนตรีไม่ได้เรื่อง  แต่ถ้าเจ้าตัวรักดนตรีจริงๆ สุดท้ายมันก็ต้องมีทางไปอยู่ดี  หากว่าเราเต็มที่และไม่ยอมแพ้ไปกับมันเสียก่อน ^^ ส่วนเรื่องที่ใช้ไวโอลิน  รู้สึกในการ์ตูนมีบอกไว้ว่าอ้อมรักไวโอลินที่สุดในบรรดาเครื่องดนตรีทั้งหมดอะครับ  จริงหรือเปล่าไม่แน่ใจเพราะไม่ได้อ่านการ์ตูน  แต่ที่บอกว่าอยากเทียบกับดาวก็เป็นจุดที่น่าสนใจเนอะ  บางทีจิตใจผู้หญิงก็ยากแท้หยั่งถึง  หุๆๆ จากคุณ : Mr. Forever - [ 28 ธ.ค. 49 10:01:50 ]

ความคิดเห็นที่ 63 เขียนได้ดีมากเลยค่ะ จากคุณ : a r i t s u m e m o o n - [ 28 ธ.ค. 49 11:29:44 ]

ความคิดเห็นที่ 64 ขอบคุณครับที่มาตอบ ผมถามหลายๆร้านเค้าบอกว่าLEหมดแล้ว แต่ถามร้านใหญ่แห่งหนึ่ง(ใหญ่มากกก) เขาบอกว่ากำลังสั่งมา เอ๊ะยังไงมะรุ ถ้าหาซื้อLEได้ก้อเอาอ่ะครับ ถ้าหาไม่ล่ายก็ไม่เอาครับ- - แต่ทำไมราคามันต่างกันจังง้ะ>.< จากคุณ : hippo3066 - [ 28 ธ.ค. 49 11:45:23 ]

ความคิดเห็นที่ 65 คุณ mr.forever เขียนได้ดีมากๆค่ะ อ่านแล้วเข้าใจสุดๆเลย ไม่เคยมีหนังเรื่องไหน ที่มีคนออกมาตีแผ่ อารมณ์ของตัวละคร และสัญลักษณ์ได้ละเอียดขนาดนี้ และยาวขนาดนี้ เราอ่านจนหมดเลย ทุกกระทู้ด้วย กว่าจะเข้าใจ จริงๆแล้วเราอคติหนังเรื่องนี้นะ เพราะคิดว่าเป็นหนังวัยรุ่น รักๆกันเแค่นั้นเลยไม่ไปดู แต่พอมาตามอ่านกระทู้ของคุณ forever ทุกกระทู้ จึงรุ้สึกว่า นั่นคือหนังแบบนี้แหละ ที่เราอยากดู มีความหมาย มีจินตนาการ มีสุทนรียภาพ มีรูปธรรม มีนามธรรม มีอารมณ์อยู่ในเรื่อง หนังที่จบแล้วคิดตามได้ หนังที่มีแง่คิด และคิดถึงประทับใจเสมอ ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวจะ pm ไปขอบคุณอีกครั้งหนึ่งเผื่อคุณไม่ได้อ่านนะ อย่างน้อยก็ทำให้เราปรับทัศนคติกับหนังได้ และได้เข้าใจหนังอย่างลึกซึ้ง เป็นหนังเรื่องเดียวเลยมั้ง ที่เข้าใจความรู้สึกของตัวละครได้ทุกตัว ทุกอย่างมีที่มาที่ไป รวมถึงผู้กำกับก็เข้าใจทำ ที่มาที่ไป เข้าใจสร้างสัญลักษณ์ และมุมกล้อง ให้กลมกลืน มากที่สุด รอคนตาถึงมาเห็น เพชรที่ซ่อนอยู่ในลายผ้า นี่เอง จากคุณ : cmr - [ 28 ธ.ค. 49 14:03:37 ]

ความคิดเห็นที่ 66 a r i t s u m e m o o n - ขอบคุณมากครับ ^^ hippo3066 - ช่วงนี้อาจจะหายากแล้วครับ  เพราะหนังดันได้รางวัลขึ้นมา  ทำให้คนที่ไม่คิดจะซื้อในตอนแรก  ออกมาตามเก็บกันใหญ๋  ยิ่งทำออกมาสวยๆ ยิ่งน่าซื้อเข้าไปใหญ่  ยังไงเป็นกำลังใจให้หามาเก็บให้ได้ละกันครับ  ข้างในสวยมากจริงๆ cmr - ขอบคุณมากครับ  ดีใจที่ทำให้รู้สึกเข้าใจหนังเรื่องนี้มากขึ้น  ก็หวังว่า review เรื่องนี้จะทำให้คนเข้าใจหนังเรื่องนี้มากขึ้น  ส่วนจะรักหรือชอบเหมือนผมหรือเปล่า  ก็แล้วแต่เลยครับ  ขอแค่เข้าใจว่าหนังมันไม่ได้ตื้นอย่างที่คิดเพียงเท่านั้นเอง  แต่มันจะดีหรือว่าเยี่ยมอะไรแค่ไหน  อันนี้ก็แล้วแต่จิตใจคนดูอีกทีครับ  ผมแค่มาชี้ให้เห็นว่ามันมีอะไรซ่อนไว้ในนั้นบ้างเท่านั้นเอง ส่วนหนังเรื่องอื่นที่ผมเคยทำ Review มาก็มี Love Phobia ครับ  ตาม link ด้านล่าง  ถ้ายังไม่ได้ดูก็หามาดูได้ครับ  รับรองไม่ผิดหวัง  หนังแนวเล่าเรื่องด้วยภาพเช่นกัน  แต่เนื้อหาจะหนักกว่าเยอะเลย  ดูแล้วหม่นๆ ซึมๆ ดีครับ  (แนะนำว่าต้องดูแบบ Soundtrack เท่านั้นครับ  ห้ามดูพากย์ไทยเด็ดขาด  เสียงนางเอกตอนเด็กน่ารักและสื่ออารมณ์ได้ดีมาก) http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A4920987/A4920987.html จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 ธ.ค. 49 09:05:21 ]

ความคิดเห็นที่ 67 เป็นบทความท่ี่สรุปได้ดีทีเดียวัคบ จากคุณ : kana-wood - [ 30 ธ.ค. 49 13:33:48 ]

ความคิดเห็นที่ 68 ในความคิดของเรา เราคิดว่า ดาวน่ะ ไม่รู้หรอก ว่าป้อมไม่ชอบกินผัก แต่ต่อๆไป อาจจะสังเกตได้เอง (หรือไปรู้มาจากไหนใครบอกก็ไม่รู้เก็บไว้เป็นความลับต่อไป) แต่ที่พูดออกมาอย่างนั้น แน่นอนทีเดียวว่าต้องมาจากอารมณ์น้อยใจ สื่อให้เห็นว่า ความจริงแล้วดาวเองก็น้อยใจที่ป้อมไม่ยอมแสดงความเป็นตัวของตัวเองเมื่ออยู่กับเธอเลย แต่กลับฝืน ทำสิ่งที่ดาวต้องการมาโดยตลอด มันแค่เป็นสัญลักษณ์ ที่หนังตอกย้ำความชัดเจนมากกว่า ว่าป้อมนั้นไม่เป็นตัวของตัวเองเลยเมื่ออยู่กับดาว ทั้งที่ดาวหวังว่าต้องการจะรู้จักป้อมให้มากกว่านี้ แต่ป้อมกลับเป็นตัวของตัวเอง สบายๆได้ เมื่ออยู่กับอ้อม และสุดท้ายแล้ว บอลก็เลือกที่จะเลิกฝืนตัวเอง และไม่ไปฮังการี อาจเพราะเขาเข้าใจแล้วก็ได้ว่า มันต้องเหนื่อยแน่ๆกับการที่พยายามทำอะไรที่ฝืนตัวเองและเป็นสิ่งที่แตกต่างจากเขามากๆ และเขาเองอาจจะอยากค้นหาความฝันของตัวเองให้มากกว่านี้ก็ได้ จากคุณ : ส้ม (rocio) - [ 30 ธ.ค. 49 17:58:06 ]

ความคิดเห็นที่ 69 มิ้นก็เก็บใบสมัคร แต่ไปสมัคร AF3 หนะ จากคุณ : Dr.slump - [ 5 ม.ค. 50 15:34:40 ]

ความคิดเห็นที่ 70 ผมว่าหนังตัดต่อดีนะ ชอบคนตัดต่อ เนื้อเรื่องงั้นๆ บทงั้นๆ ตัดต่อดีมาก จากคุณ : Dr.slump - [ 5 ม.ค. 50 15:42:50 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ผมมองอีกแง่ครับ ประโยคที่ว่า  "ไม่กินผักทำไมไม่บอก" เป็นการบอกอะไรบางอย่างฮะ ดุจดาว เป็นคนสวย และดีพร้อม ไม่แปลกเลยที่เธอจะมีแต่คนรักและรุมล้อม ทำให้มีแต่คนเอาใจ และมีแต่คนใส่ใจเธอ ไม่แปลกเลยอีกเช่นกัน ที่เธอจะไม่ค่อยให้ความใส่ใจกับเพศตรงข้ามที่รู้ว่ามาชอบเธอ (เนื่องจากเป็นกลไกสำคัญในการวางตัวของผู้หญิงเค้า) ดังนั้นประโยคที่ว่า "ไม่กินผักทำไมไม่บอก" จึงพูดขึ้นมาเพื่อบอกกับป้อมว่า "ฉันสนใจคุณ" นั่นเองครับ จากคุณ : คนตามสื่อ (คนตามสื่อ) - [ 5 ม.ค. 50 19:41:41 ]

ความคิดเห็นที่ 72 เคยมองว่าหนังเรื่องนี้มันง่ายๆนะ มาอ่านกระทู้นี้แล้วเปลี่ยนใจเลย จากคุณ : *omega* - [ 5 ม.ค. 50 22:04:52 ]

ความคิดเห็นที่ 73 คุณ Mr. Forever คุณเป็น ผกก.หรือเกี่ยวข้องกับหนังเรื่องนี้หรือปล่าวครับ เพราะเรื่องที่คุณพูดไม่น่าจะเป็นเรื่องที่สังเกตได้จากหนังได้มากขนาดนั้น ผมคนหนึ่งที่ชอบหนังเรื่องนี้ ก็ไม่ได้เก็บรายละเอียดได้มากขนาดนี้เลย  แล้วอีกหลายอย่างที่คุณพูดเหมือนถอดคำพูดของ ผกก.ที่ไปออกรายการต่างๆ มาเลย เช่น รายการจมูกมดและอีหลายรายการ  จนทำให้รู้สึกว่าไม่น่าจะเป็นคนที่ชอบหนังเรื่องนี้มากจนเก็บรายละเอียดขนาดนี้ ขอชื่นชมนะครับเพราะผมเองก็ชอบหนังเรื่องนี้เหมือนกัน เพราะมีนักแสดงที่หน้าเหมือนญาติผม ผมก็ดูหลายรอบ จากคุณ : adgj - [ 6 ม.ค. 50 18:37:34 ]