ความคิดเห็นที่ 1 เราร้องไห้ ตอนอ่านภาค 2 อ่ะค่ะ แต่ร้องไห้ด้วยความตื้นตันใจ ตอนที่รพินทร์กะดารินเจอกัน หลังจากที่ตามหากันมาเนินนาน และอีกฉากก้อรพินทร์กะแงซายค่ะ  ก่อนที่จะเดินทางกลับ ไม่ต้องพูดกันมากมาย  แต่สามารถรับรู้ความรู้สึกข้างในว่า ผูกพันธ์กันมากแค่ไหน อ่านแล้วเศร้าค่ะ  ไม่อยากให้พวกเค้า ต้องแยกจากกันเลย  T_T จากคุณ : bungnam - [ 25 ก.พ. 50 12:04:15 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มีเสียน้ำตาเหมือนกันค่ะ ตอนนี้อ่านถึงจอมผีดิบมันตรัย เล่ม 2 แล้ว แต่ไม่ได้เสียน้ำตากับบทของพระนาง ที่เสียน้ำตาครั้งแรกเป็นตอนของเส่ยกับผีสาวกะเหรี่ยง แฟนสาว อ่านแล้วรู้สึกว่าเค้ารักกันมาก และสงสารในความ ไม่สมหวังของทั้งคู่ มันหดหู่ยังไงไม่รู้   จากคุณ : Lazy caT - [ 25 ก.พ. 50 12:48:45 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เสียน้ำตาเพราะสงสารดาริน ในตอน....แต่ปางบรรพ์ ที่ไปหลงป่าอยู่คนเดียว คิดแล้วสงสารดารินมากในขณะที่ตัวเองเอาตัวเกือบไม่รอดแต่ก็ยังคิดถึงความปลอดภัยของคนอื่น จนเอาตัวเองเข้าแลก เพื่อให้คณะของพี่ชายตัวเอง และคนที่ตัวเองรักปลอดภัย อ่านแล้วตื้นตัน น้ำตาไหลออกมาเลยค่ะ แก้ไขเมื่อ 25 ก.พ. 50 17:19:51 แก้ไขเมื่อ 25 ก.พ. 50 17:18:06 จากคุณ : ดอกปักษาสวรรค์ - [ 25 ก.พ. 50 17:17:45 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เดี๋ยวไม่ใช่แค่นี้หรอกครับ มันจะไหลมาอีกเรื่อยๆ และเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงเล่ม 48 โน่นมันก็ไหล หลังจากอ่านหมด 48 เล่มแล้วมันก็ยังจะไหล ถึงตอนนั้นคงไหลออกมาเพราะว่า "เรื่องมันจบ ไม่มีเรื่องต่อจากนั้นไปอีกแล้ว" แต่พอกลับมาอ่านอีกรอบ รอบสาม รอบสี่ หรือรอบถัดๆ ไป ถึงเรื่องเดิมที่ทำให้หัวเราะ และร้องไห้ มันก็จะยังเป็นอยู่เรื่อยๆ บ้างมีหัวเราะหรือยิ้มออกมาคนเดียว (เพราะคงอ่านในใจคนเดียวอยู่แล้ว) สักพักก็มาร้องไห้ หรือน้ำตาซึม จนคนรอบกายเขาหาว่าผมบ้าไปพักใหญ่ แก้ไขเมื่อ 25 ก.พ. 50 17:59:37 จากคุณ : Rapin_junior - [ 25 ก.พ. 50 17:50:01 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตื้นตันตอนที่นายชดเขียนบอกลมห่มฟ้าไว้ที่ในถ้ำน่ะครับ  กลอนงี๊ซึ้งเชียว... จากคุณ : โอจิ (Oji_yoyo) - [ 25 ก.พ. 50 19:19:59 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตายแล้วเรา..ทำไมใครๆอ่านแล้วน้ำตาซึม น้ำตาไหลกัน แล้วตัวตู ทำไมไม่เห็นมีน้ำอะไรไหลออกตากับเขาบ้างอ่ะ ทั้งๆที่อ่าน 48 เล่มมาก็มากกว่า 3 รอบแล้ว..!!! จำได้ว่ามีนิยายเรื่องเดียวที่น้ำตาซึม(เท่านั้น)คือเรื่อง "คู่กรรม" สงสัย..ต้องไปเช็คสภาพของหัวใจตัวเองเสียแล้ววววว.... แก้ไขเมื่อ 25 ก.พ. 50 20:23:08 จากคุณ : เมย์32 - [ 25 ก.พ. 50 20:21:25 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ฮือ ก็น้ำตาไหลตลอดแหละค่ะ จำไม่ค่อยได้ว่าตอนไหนมั่งแต่ก็หลายตอน ในภาคสาม ภาคจบอ่ะค่ะ ส่วนมากจะสงสารพระเอกนางเอก แต่จะอ่านไปด้วย ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันไปด้วยเพราะความไม่ชอบยัยคริส ตรงไหนที่มีคริสก็จะข้ามไปไม่อ่าน เพราะความหมั่นใส้ อิอิ...ขอบอกว่า ถึงตอนหลังๆยัยนี่จะทำเป็นไปเรียนธรรมมะธัมโม แต่ขอโต้ด...ม่ายเจื้อ ...อ่านยังไงก็ทำใจอนุโมทนาสาธุให้แม่เจ้าประคุณไม่ได้ เหอๆๆ จากคุณ : แมวดอย - [ 25 ก.พ. 50 20:48:43 A:203.104.26.66 X:202.1.192.4 TicketID:051931 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ยังครับ ยังมีให้จขกท น้ำตาเเตกอีกหลายยกครับ ยิ่งช่วงท้ายๆ ที่.....ต้องจากลากัน โอ้ย น้ำตาไหลเป็นทางครับ ส่วนภาคสอง ก็ไหลตอนพระเอกเจอนางเอก ในตอนท้ายๆครับ จากคุณ : bigwores - [ 25 ก.พ. 50 20:56:22 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เป็นประจำ อ่านกี่รอบก็ร้องไห้ทุกที จากคุณ : pakem - [ 25 ก.พ. 50 23:48:19 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เหมือนคุณโอจิค่ะ   อ่านกลอนแต่ละกลอนที่นายชดเขียนทิ้งไว้ ด้วยน้อยใจในโชควาสนา น้อยใจครอบครัว   แต่ละอันนี่ซึ้งๆทั้งนั้น  แล้วนึกภาพคนในครอบครัวเข้ามาอ่านเจอนี่  ต่อมน้ำตาแตกเลยค่ะ จากคุณ : rosella - [ 26 ก.พ. 50 01:39:56 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ส่วนใหญ่เราอ่านแล้วยิ้มแฮะ แต่เห็นด้วย  ว่าความรันทดท้อของนายชด ประชากร ก็ทำเราซึมๆ เหมือนกัน จากคุณ : คำพู - [ 26 ก.พ. 50 09:24:36 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ภาค 2 เสียน้ำตาเยอะมาก สงสารดาริค่ะ ความรักที่ดาริมีให้รพินทร์เป็นอะไรที่บรรยายออกมาไม่ได้  ยิ่งตอนที่ไปเจอกันที่ศาลาปาริชาติซึ้งมากเลย........ จากคุณ : ปลาพะยูน - [ 26 ก.พ. 50 09:33:16 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เสียน้ำตา ก็บ่อย นั่งหัวเราะคนเดียว ก็เคย (เขาหาว่าเราบ้า) นั่งอมยิ้มบ่อย ๆ (เขาหาว่าเราเพี้ยน) แต่ก็มีความสุข ตามประสา คนรักเพชรพระอุมา ค่ะ จากคุณ : แอ่งน้ำซับ (Oases) - [ 26 ก.พ. 50 10:37:00 ]

ความคิดเห็นที่ 14 โอแงซายตายจริงหรือเปล่า อีกฉากที่งง จริงเหรอ ตายได้ไง ไม่ยอม รพินทร์ยังร้องแล้วเราจะเหลือฤา อิอิ หลายตอนค่ะ แฟนบอกพอได้แล้วเดี๋ยวหนังสือที่ยืมมาเขาเปียกหมด จากคุณ : jittra - [ 26 ก.พ. 50 10:44:19 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ส่วนมากจะยิ้มกับหัวเราะนะคะ มีบทน้ำตาซึม หลายตอนเหมือนกันคะ ไม่อยากบอก จขกท เดียวจะกลายเป็นสปอยไป เดี๋ยวไม่มันส์ แล้วมีฉากน้ำตาท่วมจอด้วยคะ เป็นความซึ้งมากกว่าความเศร้าคะ นี่ขนาดอ่านมา 4-5 รอบแล้วนะนิ ยังบ้าไม่หายเลย จากคุณ : กาฟิว (NONG-SWI) - [ 26 ก.พ. 50 15:06:51 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ที่อ่านแล้วน้ำตาซึม ก็ตอนที่รพิทร์ กับแงซายแยกกัน กับตอนที่รพินทร์ทำมงกุฎไพรไปสวมที่ก้อนหินโดย จินตนาการว่าเป็นดาริน แก้ไขเมื่อ 01 มี.ค. 50 15:25:59 แก้ไขเมื่อ 26 ก.พ. 50 15:42:36 จากคุณ : สำลี ณ.แอนฟิลด์ - [ 26 ก.พ. 50 15:41:12 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ร้องตอนที่แงซายกับรพินทร์จะจากกันอ่ะค่ะ ตอนนั้นแบบว่า ฮือออออ จากคุณ : เพนกวินน้อยลอยน้ำ - [ 26 ก.พ. 50 15:58:10 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เหมือนคห.1  วรรคแรก  สุดๆแล้วตอนนั้น จากคุณ : ลูกโป่งลอยฟ้า_ชิงช้าสวรรค์ - [ 26 ก.พ. 50 18:23:16 ]

ความคิดเห็นที่ 19  ของเราอ่านจบทั้งสองภาค แบบเต็มๆ รอบแรก  หลังจากนั้นอีก 5-6 รอบ เวลาอ่านภาคสอง ตรงไหนมี ดาริน เราข้ามตลอด รู้สึก แม่เจ้าประคุณเว่อร์ เหลือรับประทาน ยังคิดเลยว่า ถ้าเนื้อเรื่องยาวอีกนิด เจ๊ แกคงล่องหน หายตัว หรือเป็นเซียนไปนู่น เลยพาลไปชอบคริส แทนซะงั้น   เอาเข้าคำถามดีกว่า  ไม่เคยถึงกับร้องไห้  แต่มีที่หดหู่สุดก้อคงเหมือนหลายๆท่าน  คือฉากที่เดินทางกลับในภาคสุดท้าย ความรู้สึกเหมือน เพื่อนตายที่ร่วมทางกันมายาวนาน จะต้องแยกจากกันไปมีวิถีทางของตัวเองแล้ว ใจหายมาก  ตอนนั้นรู้สึกเหมือนเราร่วมทางกันมายาวนานจริงๆ เพราะเราอ่านรวดเดียวจบทั้งสองภาค  แต่เชื่อมั้ย ทุกวันนี้ อ่านภาคสองตอนจบทีไร ยังรู้สึกแบบนั้นทุกที หรือแม้แต่นึกถึง ก้อยังจำความรู้สึกนั้นได้เลยครับ "Hapiness Wanderer"  เราคงได้พบกัน ณ.ที่ที่ทิวาจรดราตรี ครับ จากคุณ : ARMS STRONG - [ 26 ก.พ. 50 19:48:20 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ตอนนี้อ่านถึงเล่ม 36 ที่อ่านผ่านมาก็ไม่ถึงกับร้องไห้นะคะ แต่ก็มีหลายฉากเล่นเอาน้ำตาซึม โดยเฉพาะฉากที่รพินทร์กับแงซายจากกันในเล่มสุดท้ายของภาคแรก  และพอคิดว่าภาคต่อไปจะไม่มีรพินทร์กับแงซายมาเฉือนคมกันอีกแล้ว มันเศร้าค่ะ เหมือนมันขาดอะไรไปสักอย่าง ถึงแม้ภาค 2 แงซายจะถอดจิตมาหารพินทร์อยู่เป็นระยะๆก็เถอะ แต่ก็ไม่เท่าอยู่ด้วยกันตัวเป็นๆอยู่ดี จากคุณ : Kizana - [ 26 ก.พ. 50 20:02:50 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ฉากที่นึกว่าแงซายจะตายค่ะ แล้วรพินทร์ร้องไห้ด้วย อ่านๆ ไปก็น้ำตามันซึมออกมาได้ไง ไม่อยากเชื่อ แงซาย จะตาย จากคุณ : ภคิน - [ 26 ก.พ. 50 20:25:52 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ร้องตอนที่แงซายกับรพินทร์จะจากกันอ่ะค่ะ ตอนนั้นแบบว่า ฮือออออ จากคุณ : เพนกวินน้อยลอยน้ำ เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ เป็นฉากเดียวที่ร้อง เข้าใจถึงความรักแบบลูกผู้ชาย จากคุณ : yupolpol - [ 26 ก.พ. 50 20:52:55 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ร้องตอนที่รพินทร์กับแงซายจะจากกันค่ะ แล้วก็อีกตอนที่เจ้าด้วนต้องจากคณะคุณหญิง  แล้วก็อีกทีเล่มจบ ร้องเพราะไม่อยากให้จบ แงๆ จากคุณ : ต้นไพร - [ 27 ก.พ. 50 13:44:38 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ส่วนใหญ่เป็นภาคสองน่ะครับ ที่ร้องไห้ - ตอนที่แงซายร่ำลาผู้กองในภาคแรก (ภาคแรกรู้สึกจะมีช็อตเดียวที่น้ำตาซึม) - แงซายถอดจิตมาร้องเพลงยั่ว ผู้กอง ตอนที่ผู้กองนอนพะงาบอยู่ในเหว (ภาคสอง) - ตอนที่รพินทร์เพ้อถึงคุณหญิงที่ทะเลสาบบนหุบเขาในขณะที่นอนป่วย - อัคนีรุทธ์ เผชิญหน้ากับ จิตรางคนางค์ ที่หน้าประตูเมืองปัญจาล ฯลฯ ส่วนใหญ่จะเป็นตอนที่ผู้กองกับคุณหญิงเพ้อถึงกันน่ะครับ ผมว่าภาคสองนี้ ถึงจะด้อยลงในด้านความตื่นเต้นไป แต่ก็ได้ในแง่ของอารมณ์มากขึ้นนะ ผู้เขียนคงจะจงใจให้เป็นอย่างนั้นแหละ ปล. ผมสมาชิกใหม่ เอาเนื้อมาฝากคับ อิอิ จากคุณ : สลัดดำ (สลัดดำ) - [ 27 ก.พ. 50 16:56:41 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เราร้อง ตอนที่ดารินเจอพี่ชาย นายชด ประชากร ที่อยู่ในคุก รู้สึกเลยว่ากว่าจะได้เจอ มันยากหนักหนา สาหัสขนาดไหน แล้วก็ตอนที่ กุตะมะ ตาย ร้องอีกแล้ว จากคุณ : Ngae sine (Ngae sine) - [ 27 ก.พ. 50 21:32:58 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ร้องไห้ตอนที่ดารินเขียนจดหมายมาหารพินทร์ตอนจะจบภาคหนึ่งค่ะ สงสารทั้งสองคนน่าจะได้อยู่ด้วยกันตั้งแต่ตอนนี้แล้ว โดยเฉพาะตอนที่เที่ยวยุโรป ดารินบอกว่าพยายามจะลืมรพินทร์ให้ได้ แต่ก็ทำไม่ได้สักที สะเทือนใจมากๆเลยค่ะ จากคุณ : themoji - [ 1 มี.ค. 50 15:23:15 A:172.17.16.196 X:61.19.199.143, 61.19.199.143, 61.19.199.143 ]

ความคิดเห็นที่ 27 โอ้โห...น้ำตาเล็ดหลายรอบมากค่ะ เวลาอ่านเรื่องนี้มีหลายๆตอนเลยค่ะ ยิ่งภาค 2 ยิ่งเศร้า จากคุณ : Linlada - [ 6 มี.ค. 50 14:32:58 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ขอแจมด้วย ถึงจะล่าไปหน่อย แต่ของเรากลายเป็นคู่ของมาเรีย กับ ส่างปาง่ะ ตอนที่ต้องแยกจากกันที่เมืองของแงซาย เป็นตอนที่ส่างปาแสดงอารมณ์มากที่สุดแล้วมั้ง แต่ซึ้งง่ะ จากคุณ : อามาเจง - [ 21 มี.ค. 50 18:51:44 ]