ความคิดเห็นที่ 1 โห่ จะหาได้มั้ยเนี่ย รู้แต่ว่าโคตรฮาเลยอะ อยากอ่านอีกรอบเหมือนกันนะ จากคุณ : pichet152 - [ 8 มี.ค. 50 01:48:03 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เซฟไว้พอดีครับ แต่ไม่ได้เซฟชื่อคนแต่ง ยังไงก็ขออนุญาตเอามาลงอีกรอบให้นะครับ จำได้ว่าตอนนั้นปริ๊นไปให้เพื่อนอ่าน เล่นเอาฮากันทั้งห้อง *** ความเห็นที่ 13 บอกไว้ว่าผู้แต่งคือ คุณสาวน้อยร้อยกระบวนท่า ครับ KILL บิณฑ์... (การกลับมาของเจ้าสาว) บทที่ 1 เจ้าสาวร่างนองเลือด.... บิณณฑ์ " ณ. นาทีนี้ ชั้นกำลัง...เจ็บปวดสุดๆกับความวิปริต.." The Bride " บิณฑ์ นี่ลูกคุณนะ " ตู้มมมมมมม... (ลูกกระสุนซัดเข้าตรงขมับ) สี่ปีให้หลังนับจากเหตุสังหารหมู่ ในพิธีแต่งงาน ฉันนึกถึงหน้า ไอ้โฉด กับนางชั่ว นัง..แอ๋ว ดูเวอร์ นังหมวยลูกครึ่งจีน บุรีรัมย์ ปัตตานี...โอเล่ง นังดำ จริงนี่? เบลล์ และไอ้ บัติ น้องชายแท้ๆของบิณณ์..... ฉันฟื้นจากอาการโคม่า เพราะบุรุษพยาบาลใจโฉด ระหว่างที่ฉันสลบอยู่นั้น ร่างใหญ่ยืนตระหง่านค้ำอยู่ปลายเตียง. พูดอย่างหื่นกระหายว่า "ชั้นชื่อยักษ์! และชั้นมาเพื่อฟัก!!!" ว่าแล้วก็เดินมาอุ้ม ฟักทองที่หัวเตียงของฉันไป (โรงพยาบาลอะไรฟะ วางฟักทองบนหัวคนไข้) ไอ้ยักษ์ออกไปแล้ว.... (เอาฟักทองไปด้วย) ฉันกระโดดลงจากเตียง ป้าบบบ...!! หน้าฉันกระแทกกับพื้น จุกไปถึงลิ้นปี่ ขาฉันขยับไม่ได้!!? ฉันคลานไปที่รถเข็น รีบเข็นพาตัวออกจากโรงพยาบาลก่อนที่จะมีใครมาเห็นเข้า อา.....เพราะฉันไม่มีบัตรสามสิบบาท จนในที่สุดฉันก็พบรถที่ฉันต้องการ.... ระหว่างที่นั่งอยู่ท้ายรถปอ.สาย11 (ฉันไม่ขโมยรถคนอื่น มันบาป) ฉันนั่งนึกถึงหน้า โอเล่ง เจ้าแม่แห่งโลกใต้ดิน ย่านนวนคร หาตัวง่ายสุด..แน่นอนกว่าจะขึ้นเป็นหัวหน้ามาเฟีย หล่อนย่อมไม่ปกปิดฐานะ ธุระกิจของโอเล่ง มีทั้งหวยใต้ดิน เล่นแชร์ ปล่อยกู้ โดยมีร้านส้มตำบังหน้า.... แต่ก่อนที่ฉันจะได้รับความสะใจ งานชิ้นแรก..... จ่ายค่ารถเมล์ ปอ.11 วิสัยนักรบ เมื่อเข้าสู่สมรภูมิ ต้องรวมศูนย์สมาธิเป็นหนึ่งพิชิตศัตรู เมื่อเจ้ากุมหลักมั่น เจ้าไม่พรั่นผู้ใด แม้ในยามเผชิญหน้าพญายม ฉันขับรถกระบะลาย Pussy weapon มาจอดหน้าบ้านเล็กๆหลังหนึ่ง สายตากวาดไปรอบๆพบสนามเด็กเล่นเล็กๆ ฉันเอามือกดออด "จ้า...ซาร่า ชั้นไม่นึกว่าเธอจะมาเร็ว" ประตูเปิดออก ภาพนังดำแวบเข้ามาในความคิด ปั้ก! ฉันฟาดหน้านังดำเต็มรัก นังจริงนี่คว้าแขนไว้ เหวี่ยงฉันไปกระแทกกับชั้นวางโชว์จานเซรามิก ฉันทรุดร่างลง จานแตกร่วงกราว ของปลอมทั้งนั้นนี่หว่า พลั่ก! ฉันต่อยเข้าเป้า จริงนี่? วิ่งหลบเข้าครัว ฉันวิ่งตามทันที วืดดดด.... มีดคมปลาบผ่านหน้าฉันไป ฉันคว้าชุดเครื่องครัวตราหัวม้าลายมาได้ชุดหนึ่ง "เก่งนักใช่มั้ย! ทีนี้แกจะทำยังไง?" จริงนี่ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง แกว่งมีดมือ ของแท้จากอรัญญิกด้วย.. ฉันหยิบสปาร์ต้าออกมาถือ แป้นนน....เสียงรถบัสคันใหญ่จอดที่หน้าบ้าน เด็กหญิงผิวดำเดินเข้ามา ฉันและจริงนี่?หยุดชะงักทันที "เกิดอะไรขึ้นกับห้องทีวีคะ?" หนูน้อยถามขึ้นอย่างเป็นห่วงข้าวของ จริงนี่? "บาร์นี่ ชะนีตัวแสบของลูกเข้ามารื้อห้องซะกระจุยกระจายเลยจ้ะ" "บาร์นี่ ทำเหรอ?" หนุน้อยถามพลางจ้องหน้าฉัน จริงนี่? "อ๊ะ เกือบลืม Eprix เพื่อนเก่าของแม่ เราไม่ได้เจอกันมานมากแล้วน่ะจ้ะ" อีปริก (The Bride) "สวัสดีจ้ะหนูน้อย...." จริงนี่ "แกชื่อนิคกี้..." The Bride "นิคกี้ เป็นชื่อที่เพราะ ....เหมาะที่จะเล่นหนังแผ่น อายุเท่าไหร่แล้วจ้ะนิคกี้?" เด็กหญิงไม่ตอบ "นิคกี้ อีปริกเข้าถามลูกแน่ะจ้ะ" จริงนี่พูดเสียงเข้ม "สี่ขวบ" หนูน้อยตอบ The Bride "รู้มั้ยจ้ะ ชั้นเองก็เคยมีลูกสาวตอนนี้คงซักประมาณสี่ขวบ" จริงนี่? "นิคกี้ แม่กับอีปริกมีเรื่องแบบผู้ใหญ่ๆจะคุยกัน ลูกขึ้นไปรอข้างบนก่อนนะ" นิคกี้ "จะพูดเรื่องลามกกันเหรอ?" แก่แดดจริงๆ จริงนี่? "นิคกี้ขึ้นห้องเดี๋ยวนี้!" นิคกี้ขึ้นห้องด้วยท่าทางเสียดาย วhาอดฟังเรื่องลามกเลยตู จริงนี่?หันมาทางฉัน ผายมือไปทางห้องครัว เอ่ยขึ้นเบาๆ "กินส้มตำกันหน่อยมั้ย!" แม่บ้านชาวบางโพธ์คนนี้ชื่อจริงนี่? เบลล์ สามีของเฮียเล้ง เบลล์ แต่สมัยที่เราคุ้นเคยกันเธอชือ เวอร์นิต้า กรีน ชื่อรหัส อสรพิษทองแดง ได้ชื่อนี้มาเพราะเธอเป็นคนปักษ์ใต้ สำเนียงทองแดงอย่างเรง.... "มีผ้าเช็ดตัวมั้ย" จริงนี่? โยนผ้าเช็ดตัวมาให้..ก่อนถาม "ใส่ปู ปลาร้าเหมือนเดิมใช่มั้ย?" หล่อนถาม... "ทีนี้แกจะก่อเรื่องร้ายๆต่อหน้าลูกสาวชั้นมั้ย?" The Bride "สบายใจได้ชั้นไม่ฆ่าแกต่อหน้านิคกี้หรอก" เวอร์นิต้า "นั่นฟังดูเป็นคนมีเหตุกว่าที่บิณฑ์โน้มน้าวว่าแกควร" The Bride "ที่ชั้นขาดคือการให้อภัย และค่าแชร์ ไม่ใช่เหตุผล" เวอร์ต้า "ชั้นรู้ว่าชั้นทำแกแสบ ชั้นภาวนาว่าชั้นเปล่า แต่ชั้นก็ทำ ชั้นพูดได้เต็มปากว่าเดี๋ยวนี้ชั้นเป็นคนใหม่แล้วยังไงซะก็ขอให้เห็นแก่เฮียเล้ง เค้ามีเมียใหม่แน่ถ้าชั้นตาย" The Bride "หุบปากซะอีเวร อย่ายกลูกผัวมาบังหน้า เรามีหนี้แค้นที่ต้องสะสางกันและไม่ว่าอะไรที่เธอทำภายในสี่ปีรวมทั้งการหาผัวจะช่วยเธอได้" เวอร์นิต้า "แล้วจะสะสางเมื่อไหร่?" The Bride "มันก็แล้วแต่ เธออยากตายเมื่อไหร่ล่ะ?" เวอร์นิต้า "คืนนี้เลยเป็นไง หลังจบถึงลูกถึงคนให้เธอไปรอที่บ่อนเฮียกวง แต่งชุดดำล้วน เอาถุงน่องรวบผม ใส่หน้ากากอุลตร้าแมน จะไม่มีใครจำเราได้ เราจะต่อสู้กันด้วยมีด อ๊ะ! ชั้นต้องเตรียมตำไทยให้นิคกี้...." เวอร์นิต้าหยิบครกมาวาง... ฉันถอยไปยืนพิงประตู เวอร์นิต้าเปิดลิ้นชัก ภายในนั้นมีสากหลายขนาดวางเรียงอยู่ ฉันจ้องไม่วางตาก่อนจะพูดขึ้นว่า "บิณฑ์พูดเสมอว่าเธอ เป็นหนึ่งในผู้หญิงที่ใช้สากได้เก่งที่สุด" หล่อนหันมาสบตาฉัน ยิ้มเยาะ "มะเหงกแน่ะ! เชิญแกงมงายกับฉายาอสรพิษดำนั่นไปเถอะ ความจริงชื่อนั้นน่าจะเป็นของชั้นมากกว่า.." หล่อนหันไปเปิดตู้เย็น หยิบกระปุกปลาร้ามาวาง ก่อนจะเริ่มตำส้มตำ... The Bride "อาวุธที่เธอถนัด เธออยากปักหลักใช้มีดอรัญญิกก็ได้นะ ชั้นไม่ถือ" เวอร์นิต้า "ตลก ฮิฮิ ตลกตายล่ะ อีปริก!" ซูมมมม.... หล่อนใช้ทีเผลอ ขว้างสากกะเบือแหวกอากาศพุ่งมาทางฉัน ฉันเอี้ยวตัวหลบ ก่อนสะบัดมีดสวนตามสัญชาติญาณ โครม! ร่างเวอร์นิต้ากระแทกตู้เย็นก่อนล้มไปด้วยกัน เธอกระตกสองสามครั้งก่อนสิ้มลม ทุกอย่างเงียบสงัด....... ฉันมองมีดที่ปักอยู่บนผนัง ปาไม่เฉี่ยวซักกะติ๊ด เกิดจะมาโดนตู้เย็นล้มทับตายซะงั้น ฉันดึงมีดออกจากผนัง มองร่างที่นอนสงบนิ่งมองไม่ออกว่าดำอยู่ก่อนแล้วหรือเกรียมเพราะไฟช็อต นิคกี้ปรากฏตัวขึ้นอย่างเงียบๆ The Bride "ชั้นไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนี้ต่อหน้าเธอนะ ขอโทษด้วยแล้วกัน แต่จงเชื่อเถอะถ้าชั้นบอกว่าแม่เธอซุ่มซ่ามเอง..." นิคกี้รู้สึกสลดใจ โธ่!...ทีวีก็พัง ตู้เย็นก็พัง เด็กหญิงทรุดลงนั่งข้างๆร่างไร้วิญญาณที่ถูกตู้เย็นทับ เออ.. ค่อยยังชั่วหน่อย เหลือช็อคโกแล็ตท็อบบาโลนตั้งสามอัน.. แก้ไขเมื่อ 08 มี.ค. 50 21:52:59 จากคุณ : T@Mbaqui - [ 8 มี.ค. 50 01:52:37 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่2 บุรุษแห่งอ่างศิลา ฉันเดินเข้าไปในร้านเล็กๆแห่งหนึ่ง "ไฮ่ " บุรุษร่างท้วมหน้าตาใจดีทัก "คนอังกฤษเหรอ" " เปล่าค่ะ อุบล" ฉันตอบ "ยินดีต้อนรับอุบล" เขาพูดยิ้มๆ ก้มหน้าลงแล่เนื้อปลา "พึ่งมาอ่างศิลาครั้งแรกเหรอ?" "ค่ะ ฉันมาหาผู้ชายคนหนึ่ง" เขาหยิบปลา ขึ้นมาแล่อีก ท่าทางคล่องแคล่ว แต่สีหน้าเยือกเย็น...... " ชั้นมาหา ฮัตโตริ คนโซ" "มีธุระอะไรกับ ฮัตโตริคนโซเรอะ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แววตาสงบนิ่งไม่วอกแวก The Bride " ชั้นต้องการ... สาก ของฮัตโตริคนโซ" "ต้องการสาก ของฮัตโตริ คนโซ ไปทำอะไร.." The Bride "มีหนูตัวนึงที่ชั้นจะต้องฆ่า" เขาหยุดแล่เนื้อปลา เงยหน้าขึ้นมาสบตาฉัน "หนูตัวนั้นคงใหญ่มากสินะ ถึงต้องใช้สากของฮัตโตริ คนโซ) The Bride "มหึมา...." เขาก้มหน้าลงมองเขียง ตั้งต้นสับเนื้อปลาร้าที่แล่ไว้ ดูท่าจะเอาไปทำแจ่วบอง.... บทที่ 3 กำเนิด โอเล่ง โอเล่ง โออิชิ เด็กนรกลูกครึ่ง จีน ปัตตานี บุรีรัม ถือกำเนิดที่ฐานทัพอเมริกันที่โคราช พ่อเป็นยาKuซ่า แม่เป็นเท้าแชร์ โอเล่งรู้จักความตายเป็นครั้งแรกในวัยเก้าขวบ นายใหญ่มัติซึโมโต้ และสมุนตามทวงค่าแชร์ถึงร้านส้มตำของแม่ โอเล่งรอดมาได้...เพราะซ่อนในเข่งมะละกอ หล่อนสาบานจะล้างแค้น...... อายุสิบเอ็ด หล่อนล้างแค้นได้สำเร็จ โชคดีนายใหญ่มัตซึโมโต้ชอบทาน ส้มตำปู..... (ภาพ Animation) โอเล่งยืนตระหง่านเหนือนายใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงกราดเกรี้ยว "มองหน้าชั้นสิ มัตซึโมโต้.... มองให้ชัดๆ มองจมูก มองตาคู่นี้ ..... คุ้นๆมั้ย.....เหมือนใครบางคนที่แกเคยฆ่าบ้างมั้ย!!!" ปู้ดดดดด....... กว่าลูกน้องจะเข้ามาทัน นายใหญ่มัตซึโมโต้ก็สิ้นลมเพราะท้องร่วง? อา.....พิษส้มตำปูแท้ๆเชียว อายุยี่สิบ โอเล่งขึ้นเป็นหนึ่งในสุดยอด มือทวงหนี้หญิงอันดับต้นๆ ทำงานให้กับบิณฑ์ รับจ้างทวงหนี้ทั่วราชอาณาจักร ฉายา Cotton Mount (แปลว่าอะไรไม่รู้ รู้แต่ว่า นังนี่ปากจัดละกัน) อายุยี่สิบห้า หล่อนมีส่วนรู้เห็นในเหตุการณ์สังหารหมู่ ในพิธีแต่งงาน มีผู้บริสุทธิ์เสียชีวิตถึงเก้าศพ แต่วันนั้นหล่อนพลาดไปเรื่องนึง..... หล่อนน่าจะฆ่ารายที่สิบ (สมน้ำหน้า ค่าแชร์ก็ไม่ได้ ชั้นก็ยังไม่ตายอีกตะหาก) สี่ปีหลังจากเหตุสังหารณ์หมู่ ที่บิณฑ์ ให้ทั้งทุน และปรัชญาหนุนหลังนังทายาท แล้วถ้าใครสงสัวว่า เอ๊ะ! ไหงนังเด็กลูกครึ่งจีน-ปัตตานี-บุรีรัมย์ ถึงขึ้นเป็นประมุขแห่งโลกใต้ดินได้ล่ะ ชั้นตอบได้.... หัวข้อเรื่องชาติกำเนิดโอเล่ง ถูกนำมาหารือเพียงครั้งเดียวที่สภากาแฟ โดยหัวหน้า ทานูกิ.... หัวหน้าทานูกิ มุ่งมั่นที่จะคัดค้านไม่ให้โอเล่งขึ้นเป็นเท้าแชร์ เจ้ามือหวยโดยมีร้านส้มตำบังหน้า เขาให้เหตุผลว่า เจ้าของร้านส้มตำควรมีเลือดอีสานอยู่เต็มตัว โอเล่งโกรธจัด ใช้สากประจำตัวฟาดเข้าที่ขมับหัวหน้าทานูกิ ก่อนจะประกาศด้วยสำเนียงอีสานว่า " ในฐานะประมุข เป็นระยะๆที่ข้อย ให้การสนับสนุนเจ้า ถ้าไผข้องใจในแผนของขอ้ยแล่ว ท้วงติงได้ แต่เปิดโอกาสให้ข้อยเว่าแนจั๊กหน่อย แล้วไผที่ยกหัวข้อเรื่องชาติกำเนิดข้ยเป็น จีน ปัตตานี บุรีรัมย์ ข้อยสิตีหัวมันด้วยสาก เหมือนบัก....เนี่ย!!!" จากคุณ : T@Mbaqui - [ 8 มี.ค. 50 01:54:00 ]

ความคิดเห็นที่ 4 บทที่ 4 ดวลเดือดที่บ้านใบไม้สีน้ำเงิน หลังจากที่โอเล่ง และเหล่าพลพรรคแกงค์ 88 คนงั่ง (88 silly men) ขึ้นครองตำแหน่งหัวหน้า ยาKUซ่า โอเล่ง และพรรคพวกได้แก่ โซฟี ชาเขียว ลูกครึ่งฝรั่งเศส- ญี่ปุ่น แม่ขายแผ่นรองชั้นใน พ่อขายชาเขียวที่โอกินาว่า โซฟีเป็นทนายความเพื่อนซี้ และพลทหารคนสนิทลูกบุญธรรมอีกคนหนึ่งของบิณฑ์ สาววัยรุ่นในชุดนักเรียน โกโกะ(เดิมชื่อ Eโก๊ะ หลังๆกินผงชูรสและฟัง J-ROCK มากไป...) โกโกะอายุ 17 โกโกะอาจยังเด็ก แต่ถึงอายุจะน้อย....หล่อนก็บ้าได้สุดๆ (ตัดภาพไปที่ ร้านขายยาดอง) โกโกะ "แกอยากจะ:-)ชั้นใช่มั้ย บอกมา.." ตัวประกอบ "มะ มะ ...ไม่ ไม่!" ป้าบบบ....โกโกะเอาสากแพ่นกบาลหนุ่มโชคร้าย โกโกะ "พูดหยั่งงี้ หยามกันชัดๆ" เชื่อ ชั้นรึยัง เจ้าหัวโล้นในหน้ากากชินจัง ชื่อจอนนี่ โมว์ หัวหน้าแก็งค์ 88 คนงั่ง ได้ชื่อนี้มาเพราะหัวโล้นเหมือนแตงโม.... ฉันอยู่ในชุดเหลืองแถบดำ ดูผาดๆเหมือนกล้วยหอมจอมซน ขับรถตามนังโซฟี นังนี่มัวแต่ขับรถไปโทรศัพท์ไป สมอลล์ ทอล์คก็ไม่ใช้ ประมาทจริงๆ....ตำรวจเรียกโซฟีจอดข้างทางก่อนเขียนใบสั่ง (สมน้ำหน้า) ส่วนฉันขับเลยไปยังบ้านใบไม้สีน้ำเงิน สู่การสะสางหนี้แค้น... ฉันนั่งอยู่หน้าบาร์เมื่อขบวนของโอเล่งเดินผ่าน รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมผุดขึ้นที่มุมปาก แค้นนี้กำลังจะได้รับการชำระ.... ฉันตรงไปที่ห้องน้ำทันทีเพื่อเตรียมกระดาษชำระ! ระหว่างที่ทำธุระอยู่นั่น เสียงริงโทนเพลงสามัครคีชุมนุมก็ดังขึ้น ฉันแง้มประตูห้องน้ำมองลอดออกไป นังโซฟี ชาเขียวนั่นเอง สี่ปีมาแล้วยังไม่เปลี่ยนริงโทน งกจนเป็นเอกลักษ์จริงๆ (ตัดภาพไปที่ห้องส่วนตัวของของโอเล่ง เธอและพลพรรคกำลังโซ้ยส้มตำปูกันอยู่) The Bride " โอเล่ง โออิชิ!!! เธอกับชั้น มีเรื่องคาราคาซังกันอยู่!!" ผ่าง ประตูบานเลื่อนถูกรูดออก ลูกสมุนของโอเล่งกรูกันออกมา โดยมีโกโกะ และโอเล่งรั้งท้าย..... โอเล่งในชุดกิโมโนสีขาว สีหน้าเยือกเย็นอำมหิต ตาแดงก่ำเพราะเผ็ดส้มตำปู ฉันหลบอยู่หลังโซฟี ภาพใบหน้าของโอเล่งเมื่อสีปีก่อนจี๊ดขึ้นมาในหัว ไม่ใช่ เอาใหม่ นั่นมันหน้าแวว จ๊กม๊กนี่ โพล๊ะ!!! โดยไม่ทันคาดคิด ฉันแพ่นสากไปที่กบาลโซฟีเต็มรัก กรี๊ด กรี๊ด ๆๆๆ เสียงผู้คนในร้านกรีดร้องอย่างขวัญเสีย แตกฮือวิ่งกันกระจาย แต่ไม่ยอมไปไหน ยืนล้อมกันเป็นวงกลมอยู่ อืมมม...สมกับเป็นไทยมุงจริงๆ โอเล่งตะโกน " ฆ่า E เวรนั่น!~" ลูกสมุนทั้งหกวิ่งกรูกันลงบันไดมา ร้องตะโกนอย่างบ้าคลั่ง เสียดายคนหัวแถวดันสะดุดกะไดหัวคะมำ พาลเอาเพื่อมๆตกกะได(พลอยโจน) ไปด้วย.... สมกับที่เป็น88 คนงั่งจริงๆ The Bride "ไงโอเล่ง มีลูกกะโล่ ให้ชั้นฆ่าอีกมั้ย" โกโกะ " ไฮ!" The Bride " โกโกะ ใช่มั้ย" โกโกะ " โป๊ะเชะ! อสรพิษดำสิ ใช่มั้ย" The Bride "ไม่ใช่" ฉันอำ "ชื่อเสียงของเรา มักไปไวเหมือนกลิ่นตัวเราเสมอ" ฉันจ้องหน้าเด็กสาวก่อนจะพูดเสียงเข้ม " โกโกะ ชั้นรูว่าเธอต้องปกป้องเจ้านายของเธอ แต่ขอร้องล่ะ ถอยไปซะ!" โกโกะหัวเราะด้วยท่าทางน่าตบ "แบบนี้เรียกว่า ขอร้องเหรอ เธอควรจะทำได้ดีกว่านี้นะ!" โกโกะเหวี่ยงลูกตุ้มเป็นวงกลมกลางอากาศ ฉันตาลายจนต้องคัวกยาดม ฟิ้วววว...... หล่อนอาศัยทีเผลอเตะลูกตุ้มมากระแทกอกฉันอย่างแรง ร่างฉันลอยคว้างกลางอากาศ ก่อนร่วงลงกระแทกพื้นดังโครม ฉันสปริงตัวลุกขึ้นยืน เลือดกบปาก The Bride "โกโกะ ชั้นขอเตือน ถอยไปซะ!" โกโกะหัวเราะคิกคัก ฉันพูดอย่างลำบากเพราะจุกอก "ชั้นเห็นความลับวัยแรกสาวของเธอแล้ว เธอสวมกระโปรงสั้น แต่โนอันเดอร์แวร์" โกโกะหน้าซีดเผือด มือตะปบชายกระโปรง ไทยมุงหนุ่มๆเริ่มเป่าปากแซวเปี๊ยวป๊าว นำทีมโดยคุณกึ่ง "ฝากไว้ก่อนเถอะ!..." หล่อนทิ้งท้ายอย่างอาฆาต ก่อนจะหิ้วลูกตุ้มวิ่งออกไป โดยมีไทยมุงหลายคนวิ่งตามกระโปรงไปด้วย ฉันเดินมาหยุดหน้าโอเล่ง หูแว่วเสียงบางอย่างจากที่ไกลๆ โอเล่ง "เธอคงไม่คิดว่ามันง่ายขนาดนั้นใช่มั้ย?" ฉันหลับตาลงเสียงนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เสียงตุ๊ก ตุ๊ก ของแก็ง88คนงั่ง น่ะเอง The Bride "รู้มั้ยวูบแรกเมื่อตะกี้ ใช่ ชั้นคิดนิดนึง" โอเล่ง "นังกระต่ายโง่เง่า ใครดีใครอยู่!" เสียงตุ๊ก ตุ๊ก หลายคันขับเลยไปแล้ว.... โอเล่งทำหน้าเหวอ The Bride " โอเล่ง รู้มั้ยช่วงนี้มีบอลยูโร ผู้ชายที่ไหนเค้าก็ดูบอลกันทั้งนั้นแหละ!" "เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ" หล่อนบ่นพึมพำ ขณะที่ไทยมุงเริ่มทยอยกันกลับบ้าน ดูบอลโดยไม่ลืมหยิบของในร้านติดไม้ติดมือกลับไปด้วย... ระหว่างที่ฉันเหลียวมองไทยมุง โอเล่งเดินลับเข้าประตูไป เอาอีกแล้ว....คนอะไรเหนียวหนี้จริงๆ ฉันเปิดประตูออกไปด้านนอก พบโอเล่งยืนอยู่ท่ามกลางหิมะโปรยปราย... โอเล่ง "อาวุธของแกน่าประทับใจดี สั่งทำจากที่ไหนเหรอ?" The Bride "อ่างศิลา" โอเล่ง "ใครทำสากกะเบือ ให้แก" The Bride "นี่สากของฮัตโตริ คนโซ" โอเล่ง "แกโกหก !" ฉันพลิกสากโชว์เครื่องหมาย OTOP หนึ่งตำบล หนึ่งผลิตภัณฑ์ โอเล่งชะงักไปนิดนึง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า "สากน่ะ ตำน้ำพริกยังไงมันก็ไม่เหนื่อยหรอก ชั้นภาวนาให้แกยังเหลือเรี่ยวแรงอยู่บ้าง ไม่อย่างนั้นไม่เกินห้านาทีแกตาย แต่สำหรับการเห็นโลกครั้งสุดท้าย ร้านส้มตำนี่ก็ไม่เลวนะ" โอเล่งค่อยๆย่อเข่าลง เป็นเชิงคาราวะ ผายมือออกข้างตัว ท่าทางน่าเกรงขามยิ่งนัก ก่อนจะดึงสากออกจากฝัก โพ๊ละ !!! ฉันมัวแต่มองสากเพลิน หล่อนเล่นทีเผลอ เฟี้ยงฉันด้วยปลอกสาก!? ฉันทรุดร่างลงบนกองหิมะ หายใจหอบ โอเล่งเดินมายืนค้ำร่าง ยิ้มเยาะ "นังผมบลอนด์ งี่เง่า แกอาจใช้สากไม่ได้อย่างแม่ค้าส้มตำ แต่ชั้นจะให้แกตายด้วยสากแม่ค้าส้มตำ...." โชะ! ฉันทิ่มสากเข้าไปในปากโอเล่ง ปากดีนัก โอเล่งถอยไปตั้งหลัก เอ่ยขึ้นเบาๆ "ที่อั๊วะพูกลูถูกลื้อเมื่อเกี๊ยะ อั๊วะขอโทกล่วย" เปลี่ยนโหมดกระทันหันเชียว The Bride " ชั้นยอมรับ พร้อมรึยัง?" โอเล่ง "เข้ามาเลย" โอเล่งกระโจนเข้าฟาดฉันด้วยสาก ฉันเอี้ยวตัวหลบด้านหลัง ก่อนจะตีเข้าที่ท้ายทอย เลือดสีแดงฉานอาบกิโมโน โอเล่งพึมพำเป็นครั้งสุดท้าย..... "นี่สากของ ฮัตโตริ คนโซ อย่างเรงเรย" ฉันมองร่างที่ฟุบอยู่กับกองหิมะ จบชีวิตเจ้าแม่มาเฟีย ลูกครึ่ง จีน-ปัตตานี-บุรีรัมย์ซะที เหลือรายชื่อสังหารอีกสามราย ไอ้บัติ E แอ๋ว ตาเดียว และคนสุดท้ายคือ....... บิณฑ์ จากคุณ : T@Mbaqui - [ 8 มี.ค. 50 01:54:34 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อันนี้ภาค 2 ครับ Kill บิณฑ์ Vo.2 Kill is love. (ภาพขาวดำ) ฉันกำลังขับรถเปิดประทุนมุ่งหน้าสู่บ้านของบิณฑ์ แม้แดดจะร้อนเปรี้ยงแต่ไม่อาจเทียบเท่าความอาฆาตแค้นในใจของฉันได้ อีกเหตุผลหนึ่งที่ฉันขับรถเปิดประทุนคือ รถEแต๋นที่ไหนก็ไม่มีหลังคาทั้งนั้นแหละ ฉันหลิ่วตาอย่างเทห์ ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า "ชั้นกำลังจะขับรถเพื่อไปฆ่าผู้ชายคนนึง ก่อนที่จะมาถึงจุดๆนี้ ชั้นฆ่าคนไปเยอะมาก แต่เหลืออีกรายเดียว เหลืออีกรายเดียวเท่านั้น!" โครม!!! รถชนวัวกระทันหัน สม! มัวแต่พูดไม่ยอมดูทาง ถนนสายอุบลนี่วัวเยอะจริงๆ "ความพยาบาท เป็นอาหารรถชาติดี ก็ต่อเมื่อมันเย็นแล้ว" สุภาตกริงกรอจโบราณ.... สี่ปีก่อนหน้า ในเหตุสังหารณ์หมู่กลางพิสมรส ไม่มีใครรู้ถึงสาเหตุแน่นอน แต่ฉันรู้ ใช่สิ เพราะฉันคือเจ้าสาวผู้โชคร้ายในงานนั้นเอง (กรุณานึกเป็นภาพขาวดำ) ระหว่งซ้อมพิธีแต่งงาน แนแว่วเสียงเป่าแคนที่คุ้นเคย ฉันขนลุกเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าบิณฑ์อาจจะหาฉันเจอ ฉันออกมายืนที่หน้าประตู บิณฑ์จริงๆด้วย! เขาวางแคนลงเดินมายืนตรงหน้าฉัน The Bride "บิณฑ์ หาชั้นเจอได้ยังไง?" บิณฑ์ "ก็ชั้นแน่.. แฟนใหม่เธอทำงานอะไร?" The Bride "ขายเทปหมอลำน่ะ เจ๋งมากเลย เราคุยเรื่องลำเต้ยกันทั้งวัน" บิณฑ์ "เธอท้องเหรอ?" The Bride "เปล่า ลงพุงน่ะ?" ฉันอำ กลัวว่าเขาจะมาแย่งลูกของฉันไป "บิณฑ์ คุณไม่โกรธแน่นะ?" บิณพ์ "อย่ากังวลไปเลยสาวน้อย...... ชั้นเขาใจดี เรื่องที่เธอหายไปเฉยๆพร้อมค่าแชร์น่ะ.......เอาล่ะ! ชั้นจะไปนั่งเงียบๆดูการซ้อมพิธีแต่งงาน" เขาลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยน The Bride "บิณฑ์ ขอบคุณจริงๆ" ยังไม่ทันขาดคำ นังแอ๋ว โอเล่ง นังจริงนี่? เบลล์ และไอ้บัติก็กรูกันเข้ามาล้อมวงปูเสื่อเตรียมตั้งวงไฮโล The Bride " บิณฑ์ คุณจะเล่นไฮโลไม่ได้นะ นี่งานแต่งนะไม่ใช่งานศพ" "อีกเดี๋ยวมันจะกลายเป็นงานศพแล้ว สาวน้อย...." บิณฑ์ยิ้มอย่างเลือดเย็นก่อนมือสังหารจะลงมือ ที่บ้านของ บัติ.... บิณฑ์ "สมบัติ เชื่อพี่สิ นังนั่นฆ่าจัดการกับโอเล่งแล้ว และมันกำลังจะมาฆ่าแก..." บัติ "ผู้หญิงคนนั้นสมควรได้ล้างแค้น และพวกเราสมควรอาย.... ขอบคุณที่มาเตือน แต่ลิเกกำลังจะออกแล้ว ผมต้องไปทำงาน" บิณฑ์ "นักฆ่ามือหนึ่งอย่างแก ต้องมาเฝ้าคณะลิเกหรือนี่ แล้วสากของฮัตโตริ คนโซล่ะ" บัติ "เมียเก่า เอาไปตำน้ำพริกแล้ว" บัติเดินจากไปบิณฑ์มองตามหลังน้องชาย หลังเสื้อของบัติปักไว้ว่า คณะลิเกไชยา..... หลังลิเกเลิก บัติกลับมาที่รถเทรลลเอร์ของเขา ขณะที่ฉันซุ่มอยู่ใต้ท้องรถ เมือได้โอกาส ฉันกระโจนเข้าประตูทันที โครม!!! ฉันร่วงจากบันไดมากองที่พื้น บัติเดินลงมาเอาเท้าเขี่ยร่าง บ่นพึมพำ "ซุ่มซ่ามคงเส้นคงวาจริงๆ วิ่งชนกระจกซะได้" เขาปักเข็มฉีดยาลงที่สะโพกฉัน แล้วสติฉันก็ค่อยๆหมดลง...... ครืดดดดดดดดดดด.....ฉันได้ยินเสียงบัติเลื่อนอะไรหนักๆ ฉันสะดุ้งหรือบิณฑ์จะทิ้งฉันไว้ในโลงศพแล้วฝังทั้งเป็น ฉันหวาดกลัวแทบสิ้นสติ บัติอุ้มแนมาไว้ที่ปากบ่อ ฉันโล่งใจนิดหน่อย ไม่ใช่หลุมศพ หลุมส้วมต่างหาก...... ยังไม่ทันตั้งตัว บัติทิ้งร่างฉันลงไปในหลุมส้วมทันที ก่อนจะปิดฝา โลกมืดไปในบัดดล จากคุณ : T@Mbaqui - [ 8 มี.ค. 50 01:55:54 ]

ความคิดเห็นที่ 6 บทที่ 6 ฝึกวิทยายุทธ์ กับไป่มุ่ย ขณะที่นอนอยู่ในความมืด ด้วยความกลัวจับขั้วหัวใจ ฉันนึกหาวิธีเอาตัวรอด โชคดีฉันเป็นคนปากสว่าง จึงพอเห็นอะไรบ้าง ฉันนึกไปถึงคืนหนึ่งที่เมืองจีนกับบิณฑ์... "สาวน้อย .... เวลาฝึกกับไปมุ่ย เธอต้องตั้งใจให้ดี เขาเกลียดผู้หญิง เกลียดคนอเมริกัน และเกลียดความก้าวร้าว" The Bride "เค้าเป็นเกย์เหรอ?" พลั่ก! บิณฑ์เอาแคนฟาดหัวฉัน ก่อนจะพูดต่อ "ครั้งนึงไป่มุ่ยเดินผ่านพระวัดเส้าหลิน ไป่มุ่ยยิ้มทัก แต่พระรูปนั้นไม่ใส่ใจ ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม ไป่มุ่ยโกรธจัด รุ่งเช้าไป่มุ่ยไปยืนอยู่หน้าวัด" The Bride "ฆ่าพระวัดเส้าหลินหมดเลยเหรอ?" บิณฑ์ "เปล่า ฉี่รดกำแพงล้างแค้นน่ะ พระทั้งวัดใครจะไปกล้าสู้.." The Bride "แล้วเรื่องดัชนีพิฆาตห้าจุดล่ะ" บิณฑ์ "สาวน้อย....ไป่มุ่ยไม่เคยถ่ายทอดวิชานี้ให้ใคร..." รุ่งเช้า บิณฑ์ไปส่งฉันที่หน้าวัดจีน ฉันมองทางขึ้น สูงพอๆ:-)ยสุเทพ เมื่อขึ้นไปถึง ฉันพบชายแก่เคราสีเงินยวงนั่งหลับตานิ่งอยู่บนก้อนหิน... โป๊ก ไป่มุ่ยตีหัวฉันด้วยไม้เท้า เพราะฉันจี๋เอว ฉันรีบคุกเข่าคาระวะ The Bride "อาจารย์ ข้าขอฝากตัวเป็นศิษย์" ไป่มุ่ย "พูดจีนกลางได้ห่วยมาก! เจ้ามีวิชาอะไรติดตัว" The Bride " รัมมี่ โปกเกอร์ เก้าเก " "กระจอก!" ไป่มุ่ยถีบยอดอกของฉัน คนอะไรซาดิสม์จริงๆ "เจ้าไปได้แล้ว ข้าไม่รับเจ้าเป็นศิษย์!" ฉันยังนั่งคุกเข่าอยู่ที่เดิม รุ่งเช้าวันถัดมาฉันต้องทำงานให้ไป่มุ่ย ตักน้ำ ตำข้าว ก่ออิฐ แบกปูนสารพัด เมื่อยามอาทิตย์อัสดง ทองฟ้าแดงฉาน (นึกเป็นภาพซิลูเอด)ไป่มุ่ยจึงพาฉันไปฝึกเพลงท่า ทีแรกฉันตามกระบวนท่าของไป่มุ่ยไม่ทัน คนอะไรเต้นแอโรบิคเก่งเป็นบ้า.... "เอาล่ะ เจ้าฝึกกระบวนท่าของข้จนครบแล้ว เจ้าลงเขาไปได้" ไป่มุ่ยพูดพลางเดินไปปิดเพลง I Beleave ของทาทา "แต่อาจารย์ ศิษย์ยังไม่ฝึกวิทยายุทธ์" ฉันหยุดเต้นแอโรบิคทันที ไป่มุ่ย "เจ้าทำงานถึกยังกะงัว เต้นแอโรบิคทุกวัน อึดขนาดนี้ใครสู้ได้ก็เกินไปล่ะ!" The Bride "แล้วดัชนีพิฆาตห้าจุดล่ะ?" ไป่มุ่ยยิ้ม เดินไปเปลี่ยนเพลง Girly Berry.... ในความมืด ฉันค่อยๆขยับตัวถีบรองเท้าบูทออกได้สำเร็จ ก่อนจะคีบวัตถุชิ้นเล็กๆมาไว้ในมือ กางมันออกมาจากบานพับ MOTO รุ่นล่าสุดแบบพับได้ ฉันต่อสายถึงเทศบาล เรียกรถสูบส้วมทันที.... หลังจากรอดมาได้สำเร็จ ฉันเดินอยู่ท่ามกลางเปลวแดดร้อนระอุ ตัวเปรอะเปื้อนและอ่อนล้า แต่หัวใจยังคุกรุ่นไปด้วยเพลิงแค้น คนงานรถส้วมอาสาจะไปส่ง แต่ฉันปฏิเสธ เดี๋ยวไม่เท่ห์....รอบตัวมีแต่ความเวิ้งว้าง ทุ่งกุลาร้องให้นี่มันกว้างจริงๆ พับผ่าเถอะ รถเทรลเลอร์ของบัติอยู่ตรงหน้า ฉันซุ่มอยู่หลังวัวตัวหนึ่งจ้องดูนังแอ๋ว ตาเดียวหิ้วกระเป๋าเข้าไปในบ้านของบัติ ภายในบ้านของบัติ บัติ "สิบล้าน ไม่แพงไปใช่มั้ยสำหรับสากของฮัตโตริ คนโซ" แอ๋ว "หึหึ คุณค่าในสากมันมีมากกว่านั้น... มันคือเพชรฆาต ไม่เหมาะที่จะนอนสงบนิ่งอยู่ในครกหรอก" บัติ "เลิกรับจ้างทวงหนี้แล้ว เธอจะเอาสากไปทำอะไร?" แอ๋ว "ไม่รู้สิ.... แพ่นหัวบิณฑ์เวลากลับบ้านดึกมั้ง?" บัติเดินไปที่ถุงเงิน ขณะที่แอ๋วนั่งลงบนเก้าอี้ จุดบุหรี่สูบ "บอกหน่อยซิแอ๋ว เลิกเป็นนักฆ่าแล้ว เธอโล่งใจหรือเสียใจ แอ๋วยิ้มมีเลศนัยขณะที่บัติล้วงเข้าไปในกระเป๋าใส่เงินที่เธอเตรียมมา.... "อ๊ากกกกกก!!!!........" บัติร้องโหยหวนขณะที่งูตัวน้อยพุ่งออกจากกระเป๋าฉกอย่างไม่ยั้ง ชายโฉดปัดป้องพัลวันขณะที่ แอ๋วยิ้มเหี้ยมเกรียม... ร่างใหญ่ทรุดลงไปนอนกองที่พื้น อสรพิษแลบลิ้นแผล็บๆ คล้ายจะล้อเลียน ก่อนเลื้อยจากไป... แอ๋ว "งูเขียวห้างไหม้ ชั้นได้เจ้าตัวเล็กนี่จากสถานเสาวภา พิษของมันร้ายไม่ใช่เล่น" แอ๋วหยิบสมุดพกขึ้นมาอ่านอย่างสบายอารมณ์ "ฟังไว้นะบัติ เผื่อมันจะเป็นประโยชน์กับแกบ้าง.... มันมีถิ่นกำเนิดที่เมืองจีนหายากมาก มักพบโดดเดี่ยวตามยอดเขาสูง และกำลังจะสูญพันธุ์ ออกลูกคราวละหนึ่งถึงสองตัว ชอบกินใบไผ่เป็นอาหาร อ่าว...? นี่มันประวัติช่วง ช่วง กับ หลินฮุยนี่...." แอ๋วฉีกกระดาษทิ้ง รู้สึกหน้าแตกเล็กน้อย "ช่างมันเถอะ ยังไงสากนั่นก็ไม่เหมาะกับแกหรอก" แอ๋วเดินมายืนค้ำร่างบัติที่นอนทุรนทุรายเพราะพิษงู "น่าเสียดายที่ผู้หญิงที่ผู้หญิงที่อาจเก่งที่สุดในโลก ต้องมาตายเพราะไอ้เห่ยอย่างแก..." เธอก้มลงกวาดเงินเข้าไปในกระเป๋าอย่างอารมณ์ดี หยิบของฉันขึ้นมามองอย่างชื่นชม ก่อนจะหิ้วกระเป๋ามายืนที่หน้าประตู โครม!!! ฉันกระโจนเข้าถีบนังตัวแสบ ร่างของหล่อนปะทะเข้ากับผนัง นังเพชรฆาตรตาเดียวรีบดีดตัวขึ้นมา.. คว้าสากของฮัตโตริขึ้นมาเหวี่ยง ฉันก้มตัวหลบได้อย่างเฉียดฉิวว สากพลาดไปโดนโต๊ะพังไม่เหลือชิ้นดี ร้ายจริงๆอานุภาพสากฮันโซเนี่ย! ฉันได้จังหวะเตะสากในมือแอ๋ว สากปลิวหวือไปกระแทกตู้เย็นจนพังยับ ฉันและนังแอ๋วกระรีบกระโจนไปคว้าสากพร้อมๆกัน นั่งนั่นได้สาก ส่วนฉันคว้าได้ขวดเบียร์ เอาวะ! ซดเบียร์ย้อมใจซะหน่อย พลั่ก! ฉันถูกเตะเข้าที่ท้องน้อยอย่างแรงเพราะมัวแต่ก้มหาที่เปิดเบียร์ ไม่น่าห่วงกินเลยตู.... แอ๋วเงื้อสากหมายสังหาร แต่ฉันได้จังหวะกระโจนเข้าใส่หล่อน เราล้มกลิ้งเข้าไปในห้องน้ำด้วยกัน ฉันได้ทีกดหัวหล่อนลงไปในโถส้วม หล่อนดิ้นทุรนทุราย มือควานหาที่กดชักโครก The Bride "แกเสร็จแน่ นี่มันส้วมซึม ไม่ใช่ส้วมชักโครก!" ปั๊ก! มันตีฉันด้วยเป็ดโปรขวดม่วง ก่อนจะสะบัดตัวออกจากฉัน วิ่งไปคว้าสากฮันโซ... โครม! หล่อนฟาดฉันเต็มรัก ดีที่ฉันหลบทัน สากพลาดไปโดนชั้นวางของแตกเป็นเสี่ยงๆ ฉันเหลือบเห็นสากอีกอันในครัว..... แอ๋ว ดูเวอร์ "นั่นไม่มีทางเทียบสากของ ฮัตโตริได้หรอก!" ฉันพลิกดูเครื่องหมาย OTOP บนสากสลักไว้ว่า 'แด่บัติ ผู้ชายคนเดียวในโลกที่ชั้นรัก บิณฑ์' ฉันยิ้มเหี้ยมเกรียมที่มุมปาก... แอ๋ว ดูเวอร์ "ไหนมันบอกว่า ให้เมียไปตำน้ำพริกแล้วไง ไอ้โหก!" The Bride "บัติไม่ได้โกหกหรอก " ฉันยิ้มเยาะ ก่อนพูดอย่างสะใจ "นี่! พริกยังติดปลายสากอยู่เลย!" นังบอดยิ้ม ย่อเข่าในท่าเตรียมรับมือ จับสากกระชับมั่น ชั้นจ้องมองหล่อนอย่างอาฆาตแค้น.... The Bride "พร้อมที่จะตายรึยัง?" แอ๋ว ดูเวอร์ "นั่นต่างหาก ที่ชั้นควรพูด ไม่ใช่แก..." The Bride "ก่อนจะสู้กันชั้นอยากถามอะไรอย่างหนึ่ง แกทำอะไรไป่มุ่ยถึงควักลูกตาแก" หล่อนแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย.... "ชั้นแอบดูไป่มุ่ย แก้ผ้าอาบน้ำ" วืดดดดดด........... เราทั้งคู่กระโจนใส่กันกลางอากาศ สากปะทะสาก หน้าปะทะหน้า..... The Bride "ไป่มุ่ยตายยังไง?" แอ๋ว ดูเวอร์ "ชั้นวางวางยาพิษใส่หัวปลา..." The Bride "เหลวไหล! ไป่มุ่ยไม่แทะหัวปลา เค้าแทะแต่ก้างปลา" หล่อนยิ้มสะใจ "ต้มโคล้งหัวปลาหม้อไฟ ไม่แทะหัวปลาแล้วจะให้กินอะไร อ้าคคคคคคค...." ฉันได้ทีจกลูกตานังแอ๋ว นี่สม อยู่ดีไม่ว่าดีแอบดูคนแก้ผ้าอาบน้ำ หื่นจริงๆ หล่อนทรุดตัวลงกรีดร้องอย่างเจ็บปวด แต่ฉันสะใจที่ได้แก้แค้นให้ไป่มุ่ย อาจารย์สอนแอโรบิคของฉัน ฉันหันหลังให้รถเทรลเลอร์ ลูกตาข้างนึงของนังแอ๋วอยู่ในกระเป๋าเสื้อ ว่าจะเอาไปบริจาคที่สภากาชาดไทย.... จากคุณ : T@Mbaqui - [ 8 มี.ค. 50 01:56:50 ]

ความคิดเห็นที่ 7 บทที่ 8 พ่อบุญธรรมของบิณฑ์ ฉันจอดรถตรงหน้าสถานที่แห่งหนึ่ง ทันทีที่ก้าวเท้าลงจากรถเปิดประทุน (อีแต๋น) สายตาหลายสิบคู่จากหญิงสาวในที่แห่งนั้นก็มองมา เมื่อฉันเดินตรงไปข้างใน ทีนั่น ชายวัยกลางคน แววตาเจ้าเล่ห์ หนวดบนริมฝีปากเพิ่มความดุดันยิ่งขึ้นไปอีก เขานั่นเอง! พ่อเลี้ยงของบิณฑ์.... บิณฑ์เติบโตมากับพ่อเล้า มีแม่เป็นหญิงบริการ เขาเรียนรู้เล่ห์เหลี่ยมจากพ่อบุญธรรมคนนี้นี่เอง.... เขายกแก้วในมือขึ้นเป็นเชิงเชิญชวน " ซินญอริต้า....เชิญนั่ง เชิญๆๆ" เขาพูดจากกระซิบกระซาบเร่งเร้า ท่าทางหลุกหลิกไม่น่าไว้ใจ... The Bride "คุณชูวิทย์ ชั้นมาตามหาบิณฑ์" ชูวิทย์ "อะฮ่า! คุณนี่ใจเด็ดดี พ้มชอบนะ! ได้ดื่มเหล้ากับสาวงาม เป็นเกียรตินะ.." เขาพูดไปเบิ่งตาไป คล้ายมีเรื่องตื่นเต้น" The Bride(เสียงเข้ม) "บิณฑ์อยู่ไหน?...." ชูวิทย์ "พ้มไม่รู้? พ้มไม่รู้นา.." เขาตีหน้าตาย กวักมือเรียกหญิงบริการคนหนึ่ง เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ "จุ๊ๆ.. คุณสวยอย่างนี้เอง สมัยบิณฑ์ซักสี่ห้าขวบน่ะ พ้ม..เคยพาบิณฑ์ไปดูหนังสองเรื่องควบ เรื่องแรก 'หมวยซ่าส์...กางขาสู้' บิณฑ์ไม่มีปฏิกิริยาอะไร แต่เรื่องสองนี่สิ...." เขาพูดเบาๆท่าทางมีลับลมคมใน "เรื่อง 'สาวผมทอง อยากลองรัก' บิณฑ์จ้องตาแป๋ว เค้าคลั่งไคล้สาวผมทอง...." มิน่า.... เค้าถึงให้สาวอุบลอย่างชั้นไปโกรกผม ผู้หญิงปากแหว่งคนหนึ่งเดินเอาแก้วเหล้ามาวาง ชูวิทย์ "ยาดองแม่ม่ายส่ายหัว.... ยาโป๊วอย่างดีเลยล่ะ" The bride "ชั้นรู้ว่าคุณอาจไม่ตอบ แต่ชั้นก็จะถาม บิณฑ์อยู่ไหน?" ชูวิทย์ "พ้ม ไม่อยากแฉ...ไม่อยากพูดจริงๆ. ลูกชายพ้มเอง พ้มเป็นคนหาเช้ากินค่ำ... ไม่เบียดเบียนใคร อาชีพพ้มสุดจริต.. พ้มบริสุทธ์ใจ.." พลั่ก!!! เล่นลิ้นดีนัก ฉันเงื้อสากในมือ ตั้งท่าจะตีอีก ชูวิทย์ "บอกก็ได้บอกๆๆ บิณฑ์อยู่ที่....... บทที่9 การเดินทางสู่การล้างแค้น... เมื่อได้รับรู้ถึงแหล่งกบดานของบิณฑ์จากพ่อบุญธรรมของเขา ฉันมุ่งหน้าสู่เป้าหมายด้วยใจร้อนรุ่ม พ่อบุญธรรมของบิณฑ์เล่าว่า บิณฑ์เคยส่ง แอ๋ว ดูเวอร์ไปสังหารฉันขณะที่นอนไม่ได้สติที่โรงพยาบาลเมื่อสี่ปีก่อน ฉันยิ้มที่มุมปากอย่างเหี้ยมเกรียม เมื่อรู้ว่าหล่อนทำไม่สำเร็จ... ถือโอกาสยืดเรื่องตามไสตล์คุณแดง7สีซะเลย เมื่อสี่ปีก่อน ท่ามกลางสายฝนซัดกระหน่ำ หญิงผมทองยาวรุ่ยร่าย มีผ้าคาดตาปิดด้านหนึ่ง ดวงตาข้างที่ยังเหลือแฝงแววเยือกเย็นอำมหิต เธอปรากฏตัวหน้าโรงพยาบาลที่ฉันนอนสิ้นสติอยู่ หล่อนเดินผิวปากเพลง Twist Nerve โหยหวนชวนขนลุกเข้ามาในโรงพยาบาล... แอ๋ว ดูเวอร์! สมาชิกหน่วยอสรพิษเพชรฆาตร ชื่อรหัส Ukanda Moutain sneck "ขอเพลง มันจิ๊กกะแด่ว" คนไข้เตียงหกห้องรวมรีเควส แอ๋วเปลี่ยนเพลงผิวปากตามคำขอ บ้ายุจริงๆ ขณะที่เดินกวัดแกว่งร่ม ไม่มีใครสำเหนียกเลยว่า มัจจุราชในคราบสาวผมทองกำลังมุ่งเข้ามาที่ห้องฉัน..... หล่อนเลี้ยวเข้าไปในห้องแต่งตัว..... ตัดภาพมาที่The Bride นอนสงบนิ่ง ให้ตายเถอะ! นังตาเดียวสบถ ชุดพยาบาลหมด หล่อนจำใจหยิบชุดพนักงานทำความสะอาดแทน หล่อนเปลี่ยนผ้าคาดตาเป็นสัญลักษณ์ตาวิเศษเพื่อให้เข้ากับชุด เตรียมเข็มฉีดยาบรรจุยาพิษร้าย...วางอย่างบรรจงลงบนถาดเครื่องมือแพทย์ ก่อนมุ่งหน้าไปยังห้องที่ฉันนอนอยู่ Sound Track Twist Nerve..... " คุณๆ คุณพนักงานทำความสะอาดน่ะ!" แอ๋วหันไปตามเสียงเรียก ผ้าคาดตาสีเขียวลายตาวิเศษดูน่ารัก "เป็นพนักงานทำความสะอาดน่ะ เอาเข็มฉีดยามาเล่นได้ยังไง?"หมอหนุ่มรูปหล่อคล้ายตั้ว ศรัญญูพูด ก่อนจะยึดเข็มฉีดยาไป เขาส่งไม้ถูพื้นให้ .......... หล่อนยืนค้ำร่างฉัน แววตาสมเพช ประคองไม้ถูพื้น พูดเยาะ "ชั้นอาจไม่เคยชอบแก จริงๆแล้วชั้นชิงชังแก! แต่ นั่นไม่ได้หมายความว่าชั้นไม่ยกย่องแก..... ตายด้วยไม้ถูพื้น นับเป็นโอกาสที่คนอย่างเราไม่ค่อยได้เจอ..." หล่อนเงื้อไม้ถูพื้น "ของขวัญ จากชั้น......กริ๊งงงงงงง...." เสียงโทรศัพท์ดังขัดจังหวะ แอ๋ว "ฮัลโหล บิณฑ์" บิณฑ์ "หล่อนเป็นยังไงบ้าง.....?" แอ๋ว ยักไหล่ "ก็ร่อแร่ " บิณฑ์ "หล่อนอยู่ที่ไหน?" แอ๋ว "ชั้นกำลังยืนค้ำร่างมันอยู่" บิณฑ์ "ฟังนะแอ๋ว เธอต้องยกเลิกปฏิบัติการซะ! เราติดค้างผู้หญิงคนนี้เยอะมาก" แอ๋ว ตะโกนใส่โทรศัพท์ "คุณไม่ได้ติดค้างอะไรมัน!" บิณฑ์ "ทุกคนรุมยำผู้หญิงคนนั้น แต่เธอก็ยังไม่ตาย ชั้นยิงหัวของหล่อน แต่หัวใจหล่อนยังเต้นอยู่ เธอเองก็เห็นคาตาคู่งามแล้วนี่! เราทำกับผู้หญิงคนนั้นไว้เยอะมาก แต่ที่เราจะไม่ทำ! คือย่องเข้าไปในห้องตอนกลางคืนเหมือนหนูสกปรก เพราะนั่นทำให้เราเสียเกียรติ กลับบ้านเถอะแอ๋ว ผมกำลังอยากกินส้มตำปู...." บิณฑ์พูดด้วยเสียงเจ้าเล่ห์ แอ๋ว "กลับ ก็ กลับ" หล่อนวางสาย หมอหนุ่มหน้าเหมือนตั้วเดินเข้ามาพอดี เขาสั่งให้หล่อนทำความสะอาดห้องคนป่วยให้เสร็จ ดีสม! จากคุณ : T@Mbaqui - [ 8 มี.ค. 50 01:57:32 ]

ความคิดเห็นที่ 8 Last Cheaper...... " ความพยาบาทเหมือนกับเราเดินทางในป่า เราอาจลืมว่าเราเริ่มต้นที่ไหน และกำลังจะไปที่ไหน " ฮัตโตริ คนโซ.. ฉันลำบากใจที่จะเล่าบทสรุปแห่งการล้างแค้น... เพราะมันเต็มไปด้วยเลือดและน้ำตา แต่ถ้าข้ามมันไปก็จะเหมือนละครเรื่องหลังคาแดง... จบเอาดื้อๆซะงั้น วินาทีแรกที่ฉันได้ค้นพบว่า BB ยังไม่ตาย ช่างเป็นความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยาย นางฟ้าตัวน้อยๆของชั้นทำให้ชั้นลังเลใจที่จะฆ่าบิณฑ์..... "แม่เข้าโกรธพ่อนะจ้ะ" บิณฑ์บอกกับ BB หนูน้อยมองฉันตาแป๋ว "บอกแม่สิจ้ะ หนูพูดว่ายังไงตอนที่แม่หลับไปสี่ปี..." บิณฑ์พูดขณะสับมะละกอ เตรียมทำส้มตำปูเหมือนตอนเรารักกันใหม่ๆ BB " หนูพูดว่า..." แกยิ้มเอียงอาย "แม่สวยเหมือนนางฟ้า.." บิณฑ์ "หนูพูดอะไรอีกจ้ะ...?" BB "แม่สันหลังยาวจัง!" ฉันเห็นด้วย นอนเข้าไปได้ยังไงตั้งสี่ปี ปากจัดสมกับที่เป็นลูกแม่จริงๆ ชั้นบอกกับบิณฑ์ว่า "ชั้นทำส้มตำให้ BBดีกว่า ชั้นอยากทำอาหารให้แก..." บิณฑ์ "เมื่อวานนี้BB เรียนรู้ตัวอย่างที่ดีของการตาย BB กำลังเล่นกับ บ็อบ ปลาทองตัวโปรดของแก แกคว่ำโหล บ็อบลงมากองที่พื้น...นันดิ้นไปมา... หนูทำยังไงต่อจ้ะ?" BB "หนูมองปลาร้าในจานส้มตำพ่อ เน่าสนิท..." บิณฑ์ "ตัวนึงมีชีวิตดิ้นรน... ส่วนอีกตัวนึงเป็นปลาร้าไปแล้ว น่าประทับใจจริงๆ..." เราสามคนพ่อแม่ลูกร่วมกันทานส้มตำปู....ก่อนที่ฉันจะพาBB เข้านอน นางฟ้าน้อยๆอยู่ในอ้อมแขนของชั้น BB "แม่คะหนูอยากดูวีดีโอ" EPrix "เรื่องอะไรจ๊ะ?" BB " The Left Samuri ซามูไร คนซ้ายสุด ค่ะแม่" ฉันหยิบดูกล่องวีดีโอ ทอม ครูซเล่นน่ะเอง มิน่าตัวเตี้ยก็ต้องยืนซ้ายสุดเป็นธรรมดา BB หลับไปก่อนที่หนังจะจบ สมควรอยู่หรอก หนังอืดเป็นบ้า.......... ฉันค่อยๆขยับตัว เกรงว่าBB จะตื่นฉันมองแกหลับตาพริ้มอย่างเป็นสุขก่อนจะเดินออกจากประตูไป เพื่อเผชิญหน้ากับบิณฑ์ ... ต่อความเห็นข้างล่างครับ Credit : คุณสาวน้อยร้อยกระบวนท่า แก้ไขเมื่อ 08 มี.ค. 50 21:54:01 แก้ไขเมื่อ 08 มี.ค. 50 02:24:38 จากคุณ : T@Mbaqui - [ 8 มี.ค. 50 02:00:01 ]

ความคิดเห็นที่ 9 5555555555555555555 จำได้ว่าติดมากๆ มาอ่านอีกรอบก็ขำค่ะ ขอบคุณจ้า จากคุณ : Typhoon No.29 - [ 8 มี.ค. 50 02:12:28 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณมาก ๆ เลยค่ะ อ่านกี่ทีก็ตลกเหมือนเดิม ยิ่งพึ่งได้ดูหนังมาอีกรอบด้วย เห็นเป็นฉาก ๆ เลย แต่ก็อยากอ่านตอให้จบ ใครมีรบกวนด้วยนะคะ ขอสัญญาว่าคราวนี้จะต้องเซ็พเก็บไว้แน่นอน และก็ขอบคุณคนแต่ง (ที่เราก็จำไม่ได้ว่าเป็นใคร) มาก ๆ ด้วยนะคะ ที่สร้างสรรค์ผลงานสนุก ๆ อย่างนี้มาให้ได้อ่านกัน ^^ จากคุณ : น้องเมย์จัง - [ 8 มี.ค. 50 03:02:33 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ฮาโคตรๆๆคับ ชอบตอน บทที่3 อ้ะ แก้ไขเมื่อ 08 มี.ค. 50 04:32:31 จากคุณ : มือปืนกระสุนมาร - [ 8 มี.ค. 50 04:12:58 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ผมไม่เคยอ่าน แต่เมื่อคืนเพิ่งดู kill bill ไปเหมือนกัน โชคดีจัง ที่เจอกระทู้นี้ อ่านไปขำไป ขอบคุณนะครับ จากคุณ : freestyler - [ 8 มี.ค. 50 07:53:07 ]

ความคิดเห็นที่ 13 คนแต่งคือคุณ สาวน้อยร้อยกระบวนท่าครับ กระทู้แจ้งเกิดเธอก็ว่าได้ จากคุณ : I'm wu - [ 8 มี.ค. 50 09:09:14 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ของสาวน้อยฯ เรอะ !!!   ป๋มพลาดทู้นั้นไปได้อย่างไรเนี่ยยยยย จากคุณ : ladydunce - [ 8 มี.ค. 50 09:44:52 ]

ความคิดเห็นที่ 15 โพสต่อจาก #8 นะครับ ฉันค่อยๆขยับตัว เกรงว่าBB จะตื่นฉันมองแกหลับตาพริ้มอย่างเป็นสุขก่อนจะเดินออกจากประตูไป เพื่อเผชิญหน้ากับบิณฑ์ ฉ ันเดินลงบันไดมา ในขณะที่บิณฑ์ยืนอยู่หลังบาร์เครื่องดื่ม ประคองแก้วไวน์ในอุ้งมือ สายตามองมาที่ฉัน..เราประสานตากันเป็นการหยั่งเชิง สากของคนโซวางอยู่หน้าทีวี เสี้ยวพริบตา ฉันกระโจนไปทางทีวี เปรี้ยง!!! บิณฑ์ยิงทีวีกระจุย โถ่! อดดูรักแผลงฤทธิ์เลย ฉึก!! ลูกดอกพุ่งเข้าปักที่ต้นขาฉัน The Bride "คุณเอาอะไรยิงชั้น!?" ฉันกรีดร้องอย่างตระหนก บ ิณฑ์ "สัจจะเซรุ่ม ผมได้มาจากเสนป"เขาพูดต่อด้วยท่าทีรื่นรมย์ แต่แววตาอำมหิต "เอาล่ะนานแล้วที่เราไม่ได้คุยกัน... คุณคิดว่ามันจะเวิร์คเหรอที่เลิกอาชีพนักฆ่าไปอยู่ร้านขายเทปหมอลำ?" The Bride " มะ..ไม่ ชั้นชอบลำตัดมากกว่า" ชั้นพยายามโกหก แต่ไม่เป็นผล บิณฑ์ "คุณสะใจใช่มั้ยที่ได้ฆ่าคน?" The Bride "ชะ..ใช่" ฉันสะอื้นเมื่อหลุดปากถึงด้านมืดของตัวเอง บ ิณฑ์ "ผมจะเล่าเรื่องซูปเปอร์ฮีโร่ให้ฟัง ปีเตอร์ ปาร์คเกอร์ในยามปกติเค้าเป็นตากล้องธรรมดา เค้าจะเป็นสไปเดอร์แมนก็ต่อเมื่อสวมชุดสไปเดอร์แมน แต่คล้าก เคนท์ไม่..." The Bride "ไม่เอา ชั้นไม่ชอบฝรั่ง" บ ิณฑ์ "งั้นเอาเขาทรายก็ได้ เขาทรายเป็นนักมวย ถึงเค้าจะเล่นละครเป็นแต๋ว แต่ก็ไม่ทิ้งความเป็นนักมวย เหมือนเธอEPrix เธอเป็นผึ้งเพชรฆาตที่แฝงตัวในหมู่ผึ้งงาน แต่ยังไงก็เป็นผึ้งเพชรฆาตอยู่วันยังค่ำ!" เขาพูดต่อ "ตอบหน่อยซิ? ทำไมถึงคิดจะหนีชั้นตอนที่เธอท้อง...." The Bride " ชั้นอยากให้ BB โตในสภาพแวดล้อมที่ดี..." ฉันร่ำไห้ บิณฑ์ "ไม่เอาลูกไปเลี้ยงที่กระทรวงวัฒนธรรมเลยล่ะ" เขาประชด The Bride "คุณจำได้มั้ย.. ตอนที่คุณส่งชั้นไปทำงานที่ฮ่องกง ชั้นถูกสะกดรอยตาม..." Last Cheapter................... ห ลังจากที่บิณฑ์รู้เรื่องราวที่ฉันถูกตามฆ่าโดยมือสังหารคาเลนที่ฮ่องกงแล้ว บิณฑ์คิดว่าฉันตาย... แต่เปล่าคาเลนเห็นแก่ลูกในท้องของชั้น! ก่อนที่ชั้นจะหนีบิณฑ์ไปอยู่ที่ร้านขายเทปหมอลำ... ฉันนั่งลงประจัญหน้ากับบิณฑ์ สากของฮัตโตริต่างอยู่ในอุ้งมือของเราทั้งคู่ บ ิณฑ์ "สาวน้อยเธอรู้มั้ยว่าผมเจ็บปวดขนาดไหนที่คิดว่าคนตายแล้ว แต่กลับพบเธอที่ร้านขายเทปหมอลำ....และกำลังจะแต่งงานกับนายหมอนั่น!" ฉันน้ำตาไหลพราก "บิณฑ์หมอนั่นที่คุณฆ่าน่ะ พระเอกหมอลำเชียวนะ" บิณฑ์ "สาวน้อยผมยอมรับผิดที่กระทำกับเธอรุนแรงไปหน่อย..." THe Bride "รุนแรงไปหน่อยงั้นเหรอ? คุณฆ่าสามีชั้น และคิดจะฆ่าชั้น..ชั้นเกือบจะสูญเสียBB คุณทำลายพิธีแต่งงานชั้น ทำลายอนาคตชั้น หาผัวใหม่ให้ชั้นได้มั้ยล่ะ!" บิณ "เธอไม่คิดจะให้อภัยชั้นรึสาวน้อย..." แ ทนคำตอบฉันสะบัดสากใส่บิณฑ์ เขาเอี้ยวตัวหลบ ก่อนจะซัดเข้าที่หน้าอกของฉัน เก้าอี้ของฉันเอียงวูบ ฉันยื่นสากออกไปด้านหลังเพื่อจะใช้ยันพื้นและดีดตัวกลับมาอยู่ ในท่าเดิม โ ครม!!!! ลืมไปสากมันสั้น ยันพื้นไม่ถึง....ฉันจึงหงายเก๋งไม่เป็นท่า เพื่อไม่ให้เสียฟอร์มฉันรีบลุกขึ้นยืนแกล้งทำเป็นไม่เจ็บ... บิณฑ์เหวี่ยงสากเข้าใส่ฉัน วืดดดด... ฉันหยิบสากขึ้นมากัน เสียงสากกระทบกันดังสนั่น! ทันใดนั้นเองหมัดฉันกระแทกเข้าที่ลิ้นปี่บิณฑ์อย่างแรงห้าครั้ง.. บิณฑ์กระอักเลือด สายตาของเขามองฉันอย่างคาดไม่ถึง.. "ไป่มุ่ยสอนห้าดัชนีอรหันต์เธอด้วยเหรอ?" The Bride "เปล่า...เค้าสอนแต่แอโรบิค...." --- ความเจ็บปวดเริ่มแผ่ซ่านไปทั่วท้องบิณฑ์... เลือดเป็นลิ่มไหลออกจากปากช้าๆ บ ิณฑ์ "ไป่มุ่ยไม่ได้สอนห้าดัชนีพิฆาต แล้วทำไมผมถึง? อั๊ค..." เขาร้องอย่างทรมาณ แม้ฉันจะเจ็บปวดกับสิ่งที่ทำลงไป แต่เพื่อBB ชั้นตอบไปว่า... "ชั้นวางยาพิษในส้มตำปู" บิณฑ์ "แต่คุณกับ BB ก็กินนี่?" The Bride "ชั้นกับBB กินแต่เส้นมะละกอ ยาพิษอย่ในปูเค็ม.." น้ำตาฉันร่วงลงเมื่อนึกถึงวันเก่า บิณฑ์ชอบแย่งกินปูเค็มเสมอ... บิณฑ์ "ผมดูเป็นยังไงบ้าง...." " เหมือนคนท้องร่วงอย่างแรง" ฉันกัดฟันตอบ บิณฑ์ลุกขึ้นอย่างกล้าหาญพร้อมที่จะเผชิญความตาย เขาค่อยๆก้าวไปจากโต๊ะ หนึ่ง... สอง... สาม...สี่ ฉันหลับตาลงไม่อาจทนเห็นภาพตรงหน้าได้ ป้าดดดดดดดด อี๋ยยย... บิณฑ์สิ้นใจก่อนจะไปถึงห้องน้ำ พิษยาถ่ายกับส้มตำปูนี่ร้ายกาจจริงๆ.... ....................... หลังจากที่พาBB ออกจากบ้านของบิณฑ์ BBนั่งดูการ์ตูนเรื่องโปรด ขณะที่ฉันร้องให้ฟูมฟายอยู่ในห้องน้ำด้วยความสับสนกับสิ่งที่ทำลงไป " ขอบคุณ! ขอบคุณ.... ขอบคุณที่ตามอ่านและช่วยปั่นกระทู้.... ถ้าไม่มีกำลังใจจากทุกคน ฉันคงไม่บ้าจี้จนมาถึงจุดๆนี้ ขอบคุณชาวพันทิพย์และล็อคอินที่ฉันกำลังจะได้.." ฉันลุกขึ้นปาดน้ำตา ตรงเข้าไปกอดนางฟ้าน้อยๆของฉัน ทิ้งความแค้นทั้งมวลไว้เบื้องหลัง... Direct By กวงติง ทะเล้นติโน่ และ อาม่า เธอมั่ว อาม่า เธอมั่ว is The bride (อีปริก) ลูซี่ ลิง is โอเล่ง โออิชิ ดารีล ฮั่นแน่ is แอ๋ว ดูเวอร์ วีวีก้า เจอ. ฟัก is จริงนี่? เบลล์ เดวิด คอร์ปเปอร์ฟิลล์ is บิณฑ์ คันโมะจัง is น้องตุ้มโกโกะ ซอนนี่ ชิชะ! is ฮัตโตริ คนโซ กรุณาสำรวจทรัพย์สินก่อนลุกออกจากที่นั่ง *หมายเหตุ* เอามาจากเวบนี้นะครับ http://medickungz.exteen.com/20050621/kill-bill-credit-pantip-com เจ้าของเวบ medickungz แต่เจ้าของผลงาน ผมก็มะรุเหมือนกันอ่ะ จากคุณ : ก๊อปเค้ามานะ ผมมะเกี่ยว (รักและขอบคุณ) - [ 8 มี.ค. 50 15:57:31 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ฮาดี .. เขียนแบบถอดฉากมาเลย555 จากคุณ : KISS OF LIFE - [ 8 มี.ค. 50 16:39:22 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เออ..ตลกดีจริงๆด้วยค่ะ เออ..คือ ขอโทษนะคะ ทำไมต้องเออ จากคุณ : jigga_what (jigga_what) - [ 8 มี.ค. 50 18:23:40 ]

ความคิดเห็นที่ 18 กร๊ากกกก... จากคุณ : Hypocritus - [ 8 มี.ค. 50 22:15:14 ]