"รักล่มในที่ทำงาน"
เจ็บปวดทรมานใจมากที่ต้องมารับรู้จากปากคนที่เรารักมากว่า "เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะนะ"
เราทำงานที่เดียวกันแต่คนละแผนก
เค้าเป็นคนที่เรารักมาก เป็นคนที่เราอยากฝากหัวใจไว้ อยากอยู่ด้วยกันไปนานนาน
แต่เป็นเวลาเดือนกว่าแล้วที่เขาทำตัวห่างเหิน ไม่โทรมาหา ไม่มีข้อความ มีแต่ความเฉยชาเย็นชาไม่สนใจไยดีว่าเราเสียใจแค่ไหนที่เขาเปลี่ยนไป
จากคนที่แสนดีกลายเป็นคนเย็นชาเหมือนไร้หัวใจ
ช่วงเวลาที่เขาหายไปดื้อๆ เราก็พยายามโทรไปหา ไม่คิดว่าตัวเองทำไรผิดเลย แต่ก้อโทรไปหาไปง้อร้องขอให้เขามาหามาเจอกันบ้างให้หายคิดถึง พยายามนัดเจอแต่เขาก็บอกไม่สะดวกมาเจอทุกครั้ง น้ำเสียงเขาช่างเย็นชาเหมือนไม่อยากคุยด้วย ถามคำตอบคำไม่เหมือนคนเดิมที่ช่างเจรจา
เรานอนร้องไห้ด้วยความคิดถึงทุกคืน เศร้าเสียใจเฝ้ารอเขากลับมา จนสุดท้ายกระวนกระวายใจอดไม่ไหว โทรไปหาเขาวิงวอนให้เห็นใจให้แคร์กันบ้าง เราเองพูดไปทั้งน้ำตาขอร้องวิงวอนให้เขามาเพื่อคุยกันแค่สักสิบนาที เราแค่คุยต่อหน้าอยากรู้จากปากเขาว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาเปลี่ยนไปอย่างนี้ เขาตอบกลับมาว่า
"อย่าโทรมาตื้อเลย...คนเราควรจะมีคุณค่าในตัวเองนะ"
คำพูดของเขาทำให้เราสะอึกสะอื้น เราทำอะไรที่มันไร้ค่าเกินไปเหรอ คืนนั้นเราร้องไห้จนผลอยหลับไป...เขาคงจะกำลังทิ้งเราสินะ
วันคืนผ่านไปช้าๆกับความเสียใจที่ยังคงเดิม หลายวันต่อมาเราทนไม่ไหวแล้ว ต้องการคุยกันให้รู้เรื่อง แต่ด้วยความงอน+ทิฐิที่มีในตัวและความเสียใจที่มีมากพอที่กลั่นเป็นน้ำตาเวลาอยู่ต่อหน้าเขา ทำให้เราต้องรบกวนพี่ที่ทำงานที่เป็นพี่สาวคนสนิทให้ไปคุยกับเขา แค่อยากจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น ยังแคร์กันไหม...
พี่เค้ากลับมาหาเราพร้อมคำตอบที่ทำให้ยิ่งเจ็บ
เค้าอยากให้เราเป็นแค่เพื่อนกันจะดีกว่า เค้ายอมรับว่าเค้าเป็นคนเจ้าชู้ชอบมีคนนั้นคนนี้ มีกิ๊กหลายคน ถ้าเราอยากจะคบเป็นแฟนจะทนนิสัยเขาได้ไหม....
ช่วงที่เขาหายไป ที่ไม่สะดวกมาหา ไม่โทรมา ก็คงเป็นเพราะมีคนนั้นคนี้สินะ เราเสียใจมาก
นับจากนั้นเราก็พยายามหลบหน้า ไม่ให้ตัวเองต้องเจอเขา ปกติช่วงเวลาที่มักจะเจอกันคือตอนทานข้าวที่สต๊าฟแคนทีน เราก็จะเลี่ยงไปทานข้าวช่วงแคนทีนใกล้ปิดเพื่อจะได้ไม่เจอเขา ให้พี่ๆในแผนกไปทานข้าวก่อนแล้วเราจะรู้ได้ว่าเขามาทานข้าวรึยัง
เราไม่อยากให้เขารู้ว่าเราอมทุกข์แค่ไหน เจ็บแค่ไหนเวลาเจอหน้าเขา ใจจริงอยามองเขาให้เต็มตาแต่ก้อทำไม่ได้ ต้องพยายามหลบสายตาหลบหน้าหากต้องเจอหรือเดินผ่าน เราไม่อยากเสียน้ำตาให้เขาอีกแล้ว แต่น้ำตามันจะไหลทุกครั้งเมื่อเห็นเขา
พี่ๆเพื่อนในแผนกกลายมาเป็นเพื่อนคลายทุกข์ทนให้เราระบายความเสียใจ หลายคนสางสารเห็นใจ หลายคนก็คงแอบสมน้ำหน้าที่เรารักหลงเขามากเกินไปจนมอบกายถวายหัวให้เขาไปหมดแล้วทั้งกายใจ เรากลายเป็นคนซึมเศร้าเหม่อลอย พี่ๆที่แผนกก็พยายามเรียกสติเรากลับมา
หลายวันต่อมา ตอนเลิกงานขณะกำลังเดินออกมาจากที่ทำงาน เราก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเรียกชื่ออเรา เราหันไปมองก้เป็นเขาที่เรารัก เราเรียกความกล้าของตัวเองเพื่อที่จะเดินเข้าไปคุยกับเขา น่ำตามันพาลจะไหลที่ได้เห็นหน้าเขาเต็มตาอีกครั้ง เราถามเขาในสิ่งที่เราอยากจะรู้นั่นคือว่า เกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา ตกลงตอนนี้เราเป็นอะไรกัน เขาอึกอักอ้อมแอ้มไม่ยอมตอบคำถาม มีเพียงความเงียบงันกับควันบุหรี่ที่พ่นออกมาจากปากเขา...
จากคำถามขึ้นต้นว่า"ทำไม" แต่เมือ่เขาไม่พูดอะไร กลายเป็นคำถามที่ต้องลงท้ายด้วย"ใช่ไหม" เพื่อให้เขาพนักหน้าแทนคำตอบ
"ที่ผ่านมานี้ ไม่เคยแคร์ไม่เคยคิดจริงจังเราเราเลยใช่ไหม"
...เขาไม่ตอบ
"เห็นเราเป็นแค่เพื่อนคลายเหงา แค่ของเล่นใช่ไหม"
...เขานิ่ง มองตาเรา เราเองน้ำตาริน
"คงเห็นเราเป็นแค่ของเล่นสินะ พอเล่นจนเบื่อแล้วก้อทิ้งขว้าง รู้ไหมของเล่นชิ้นนี้มันมีหัวใจ"
"ต้องการให้เราเป็นแค่เพื่อนกันใช่ไหม"
...เขาพนักหน้า
"ตลอดเวลาที่คบกันมา ไม่เคยมีใจให้เราเลยเหรอ"
...เขานิ่ง เรามองตาเขาเหมือนเขามีน้ำตาคลอ
เราเสียใจมาก ตัดสินใจหันหลังให้เดินออกมากจากเขาทั้งน้ำตา ร้องไห้กลับบ้านไปในค่ำนั้น
วันต่อมาช่างกระวนกระวายใจ อยากเคลียร์กับเขาเพราะหลายอย่างยังไม่มีคำตอบจากเขา รู้ว่าจากแผนกเขาว่าเขาหยุดวันนั้น จึงตัดสินใจโทรไปหา ททั้งๆที่ปากดี บอกตัวเอง บอกเขาไปแล้วว่าจะไม่มีวันโทรไปหาอีก
เราโทรไปสองครั้ง เขาไม่รับ เรเาคิดว่าเขาไม่ยอมรับสายเรา เราจึงยืมมือถือของพี่ที่ทำงานมาโทรหาเขา...เขารับสาย
"เราอยากให้ตัวเองเคลียร์ทุกอย่าง รู้ไหมที่ผ่านมานี้เราเจ็บปวดใจทุรนทุรายแค่ไหน ขอให้ตอบเราด้วยความจริงใจด้วยสัตย์จริงว่า ยังรักยังมีใจให้เราไหม"
....ไม่ครับ
"ที่ผ่านมานี้ ไม่คิดจริงจังกับเราเลยเหรอ"
..ไม่ครับ
"ช่วยตอบให้เราหายสงสัยเถอะนะว่า ว่าทำไมเราจึงกลายเป็นได้แค่เพื่อน เราไม่ดีตรงไหน บอกเราเถอะบอม"
"....เก๋ครับ บอมมีแฟนอยู่แล้ว..คบกันมาห้าปีแล้ว แต่ตอนนี้เขาอยู่กรุงเทพ"
คำตอบมันชัดเจน เสียงของคนที่เรารักมันชัดถ้อยชัดคำเฉือดเฉือนหัวใจ เราร้องไห้ไม่อายคนที่เดินมา เราไม่รู้มาก่อนเลยว่าเขามีแฟนแล้ว ตอนที่เขาเข้ามาจีบช่วงที่เราเข้ามาทำงานใหม่ๆเขาบอกว่าโสด
"...เราเจ็บมากๆเลยบอม ไม่คิดเลยว่าเรากลายมาเป็นชู้แฟนคนอื่น ถ้าเรารู้เราก้อคงจะไม่มายุ่งกับบอมตั้งแต่แรกแล้ว เรามันโง่เองที่ไปรักบอมมากขนาดนี้
....ที่ผ่านมา บอมก็แค่เหงาใจใช่ไหม"
....ใช่ครับ
เราสะอื้นไห้กับคำตอบที่ได้ ก่อนจะพูดกับเขาก่อนวางสายว่า"
ขอบคุณมากทีช่วยทำให้เราฉลาดขึ้น ตอนนี้เรารู้แล้วว่าที่บอมเป้นแฟนเราไม่ได้ ทั้งๆที่รู้ว่าเรารักบอมมาก ก็เพราะบอมมีคนของบอมอยู่แล้ว
เราจะไม่ขวางทางบอมกับแฟนอีกแล้ว เราร้ตัวว่าเป็นได้แค่ส่วนเกิน เราขอเป็นฝ่ายไป....
ขอให้บอมโชคดี ขอให้รักกับแฟนนานๆ ยินดีกับบอมด้วยที่ได้เจอกับคนทีเป็น"หนึ่งในไม่กี่คน"ของบอม
แต่อย่าทำแบบนี้กับเค้าอีกนะ ถ้าเค้ารู้เค้าต้องเจ็บมากๆไม่แพ้เราแน่
บอมทำถูกแล้วที่เลือกเขา
เรามาทีหลังก็ต้องทำใจที่ต้องเป็นฝ่ายไป
แต่ก่อนลาจากไป เราขอบอกบอมอีกครั้งว่า
...เก๋รักบอมมากนะ...."
การสนทนาสิ้นสุดลงแล้ว แต่น้ำตายังไม่ยอมหยุดหลั่งริน เราร้องไห้สะอึกสะอื้นจนพี่ร่วมแผนกตกใจเมื่อเดินผ่านมาเจอ แทบทุกคนในแผนกทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกับเรา ต่างปลอบใจให้เราตัดใจจากเขาเสีย
แต่...เรายังตัดใจจากเขาไม่ได้สักที สี่วันผ่านมาแล้วที่เรายังต้องร้องไห้ทุรนทุรายเวลาอยู่คนเดียวหลังจากที่รู้จากปากเขาว่า เขามีแฟนแล้ว
เราไม่รู้จะทำยังไงดี โศกเศร้าสับสนกระวนกระวายใจ
"คนที่รัก...ร้างไกลนั้นเจ็บไม่นาน
คนไม่รัก...ใกล้กันช้ำใจยิ่งกว่า"
เราพยายามหลบหน้าหลบสายตา เลียงไม่เจอเขา
เรามีความคิดที่จะเปลี่ยนที่ทำงาน เปลี่ยนงานเพื่อจะได้ไม่ต้องเจอเขาอีก เพราะมันเจ็บทุกครั้งที่ได้เจอ เพื่อที่เราจะตัดใจจากเขาไปให้หมดสักที
อีกใจก็คิดว่า งานกำลังไปได้สวย คงต้องฮึดสู้พยายามทำใจ เวลาจะรักษาทุกอย่าง และคงรวมทั้งบาดแผลเวอะหวะในใจเราด้วย
แต่เรายังจะเป็นเพื่อนกับเขาตามที่เขาต้องการได้หรือ จะเป็นเพื่อนกับเขาได้สนิทใจหรือ ในเมื่อหัวใจของเราแหลกสลายด้วยมือเขา
เราสับสนวุ่นวายใจมาก คิดอยู่แต่ว่าจะลาออกไปทำงานที่อื่น หรือจะทนทำงานร่วมงานกับเค้าที่เดิมต่อไป แล้วเวลาที่ต้องเจอกันจะต้องทำตัวยังไง ในเมื่อตอนนี้เราทั้งรักทั้งเกลียดเขา
เราขอรบกวนพี่ๆเพื่อนๆน้องๆช่วยแนะนำเราด้วยว่าควรจะทำยังไง
"ขอบคุณมากจากใจ"
จากคุณ :
broken-hearted person
- [
17 มี.ค. 50 11:51:24
A:203.188.9.182 X: TicketID:130211
]
(ขอคำแนะนำ) รักล่มในที่ทำงาน จะต้องทำยังไงดี เมื่อเรายังต้องเจอกันให้ยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บ เปลี่ยนที่ทำงานดีไหมจะได้ไม่เจอกัน
