ความคิดเห็นที่ 1 ตัวละครพวกพรานป่ายังมีชีวิตอยู่บ้างไหมคะ ? พวกนี้เสียชีวิตไปหมดแล้วครับ ชาวป่าอายุไม่ค่อยจะยืน การสุขศึกษาเขาไม่ค่อยจะดี แล้วที่ผมเข้าไปได้ส่วนมากเพราะทีมเดินป่าของผมจะเป็นพวกนักเรียนแพทย์ปีสุดท้าย หรือเป็นแพทย์แล้ว พวนนี้เข้าไปช่วยเหลือพวกชาวป่า เอายาเอาเกลือ หรือพวกขนมไปแจกเด็ก ไปรักษาเขา เขาก็พร้อมจะพาเข้าไปในถิ่นที่มนุษย์เจริญแล้วยังเข้าไปไม่ถึง จากความสำเร็จของเพชรพระอุมาทำให้เกิดนิตยสารรายสัปดาห์ของคุณพนมเทียนเอง ? เพชรพระอุมาในระยะแรกออกมาในรูปพ็อคเกตบุ๊คเล่มเล็ก ๆ เล่มละ 3 บาท คนเริ่มจะมาติดเมื่อเล่ม 8-9 ก็มาย้อนอ่านเล่มต้นทำให้ผมสร้างหนังสือรายสัปดาห์ขึ้นมาเล่มหนึ่ง คือจักรวาลรายสัปดาห์ ยุค 2513 เนื่องมาจากมีแฟนติดมากจากพ็อคเกตบุ๊ค ก็ขยายเป็ฯรายสัปดาห์ แล้วดึงนักเขียนอื่น ๆ มาร่วมเขียนด้วย แต่ว่าที่สำคัญที่สุดคือเพชรพระอุมาเป็นหลัก นักเขียนในยุคนั้นมีใครบ้าง ? ผมพยายามสร้างนักเขียนใหม่ ๆขึ้นมา ถ้าเป็นที่มีชื่อแล้วก็มี คุณสุวรรณี สุคนธา ณรงค์ จันทร์เรือง สยุมภู ทศพล มาเกิดที่นี่ ช่วงนั้นคุณทมยันตีไม่ได้เขียนด้วย ? ไม่ได้เขียนด้วย เพราะผมมีความสามารถรู้สึกว่า ถ้าเป็นนักเขียนใหญ่จริง ๆ ผมไม่กล้าไปเชิญท่านมาเขียน อีกอย่างหนึ่งผมทำงานเป็นบรรณาธิการก็จริง แต่ยังมีนายทุน ค่าใช้จ่ายมันสำคัญ เราต้องหาทางประหยัดให้เขา เมื่อตัวเองเป็นตัวยืนอยู่แล้ว ไปดึงนักประพันธ์อื่นที่ราคาค่าเขียนสูง รายจ่ายมันสูงขึ้น ผมไม่กล้า ทำจักรวาลรายสัปดาห์อยู่กี่ปีคะ ? 2513 เริ่มต้น ไปสิ้นสุด 2519 มันเป็นการหยุดสิ้นการทำที่น่าเกลียดมาก หมายความว่าผมถูกหักหลัง เมื่อถูกหักก็ออกมาเลยคือผมมีหุ้นส่วนอยู่ในนั้น แต่มาถึงจุดหนึ่งที่เขาคิดว่าเขาจะยืนอยู่ได้ปล้ว เขาก็หักผม ก็ไม่ว่าอะไร เพราะผมถือว่าผมมีฝีมือ เจ็บปวดไหมคะ ? ผมไม่เจ็บปวดกับนายทุนเท่าไหร่ เพราะนายทุนยังไงก็ตามเขาหวังผลประโยชน์ ผมเจ็บปวดกับคนที่ผมอุปการะมาด้วยมือ บุคคลที่ผมเอามาเป็นสตาฟฟ์ เขายื่นข้อเสนอที่ผมรับไม่ได้ ผมอยากจะหัวเราะ เขาบอกว่าทำต่อไปก็ได้ ให้ผมรับเฉพาะค่าเงินเดือนอย่างเดียว ไม่ให้รับค่าส่วนแบ่ง ผมบอกถ้าอย่างนั้นก็ผิดสัญญาสิ เขาบอกไม่รู้เขาจะเอาอย่างนี้ ผมบอกถ้าอย่างนั้นผมก็ออก อย่าให้เอ่ยชื่อเลยทุกคนเสียชีวิตหมดแล้ว ก็แปลกใจทำไม่เขาถึงเสียชีวิตไปง่าย ๆ ฝ่ายนายทุนเขาเองคือผ่านฟ้าพิทยา ก็หมดตัวล่มจมไป หลังจากที่ผมออกมาแล้วก็มีคนเทคโอเวอร์ต่ออีกที ทำไปไม่ไหว หนี้สินเกิดขึ้นมากมาย ในที่สุดถูกฟ้องล้มละลาย พลัดพรากจากกันไป บัดนี้ผมยังไม่รู้เลยว่าเขาไปอยู่ไหนกันบ้าง มองในแง่กรรมได้เลย ? คิดว่าเป็นลักษณะนั้นมากว่า ผมไม่ได้ไปทำอะไรเขาเลย เป็นนักเขียนคนแรกหรือเปล่าที่ต่อสู้เรื่องความไม่ยุติธรรมเหล่านี้ ? ผมคิดว่าก่อนหน้าผมนี้คงมีบ้างเหมือนกัน แต่ของผมนี่ผมว่าผมโนจัง ๆ มาหลายครั้ง เกี่ยวกับเรื่องการเขียนหนังสือ และฝ่ายผู้พิมพ์พยายามเอารัดเอาเปรียบ นักเขียนอื่นผมคิดว่าเขาอาจไม่โดนเท่าผมก็ได้ เพราะเขาอาจโชคดีกว่า โดยเฉพาะนักเขียนที่เป็นผู้หญิง ไม่ค่อยโดนเล่ห์เหลี่ยมอะไรแบบนี้ ทราบมาว่าพนมเทียนเริ่มเขียนหนังสือแต่เด็ก ? ชีวิตการเขียนของผมมันเริ่มต้นตั้งแต่ผมอายุยังน้อยมาก คือเรียนหนังสือไปด้วยทำอย่างอื่นไปด้วย ขณะเดียวกันก็แอบเขียนหนังสือตั้งแต่อายุรุ่น 16-17 ปี เรื่องแรกจะเป็นความคิดฝันตามประสาเด็ก ๆ ซึ่งมันค่อนข้างอ่อนเหตุผล คือเรื่องเห่าดง เป็นเรื่องของผู้ร้ายใส่หน้ากาก แล้วไปเที่ยวปล้นจี้ผู้มีเงินทั้งหลาย แต่ว่าเป็นคนที่ยุติธรรมต่อสังคม เอามาแจกจ่ายให้คนจน แล้วไอ้ตัวผู้ร้ายนั้นแทนที่จะเป็นผู้ชายกลับเป็นผู้หญิง ได้แรงบันดาลใจมาจากไหนคะ จึงได้เริ่มต้นเขียนหนังสือ? ผมเป็นคนช่างคิดช่างฝัน แล้วผมเป็นนักอ่านมาตั้งแต่เด็ก ชอบดูหนัง ชอบคิดโน่นคิดนี่ เพ้อเจ้อ มันก็ออกในรูปนวนิยายของเด็ก ๆ ก่อน ในระยะต้น พอนาน ๆเข้า โตขึ้น ประสบการณ์เริ่มมี ศึกษาหาความรู้มากขึ้น คราวนี้มันก็เป็นเรื่องที่กระชับแน่นเข้ามาทุกที มีหลักวิชาการที่อยู่ในนั้นเริ่มเป็นของจริงขึ้นมา ก็เขียนเรื่องที่มันเป็นกิจจะลักษณะ ได้รับการต้อนรับทำให้พอจะมีชื่อขึ้นมาคือเรื่องเล็บครุฑ แต่ก่อนหน้าเล็บครุฑคือเรื่องจุฬาตรีคูณ ผมเขียนเป็น นวนิยายรักสั้น ๆ ไม่มีใครเขาเอาไปลงหรอก พอดีครูแก้ว อัจฉริยะกุล ท่านเป็นผู้ใหญ่ที่ผมนับถือ ผมก็เอาต้นฉบับไปให้ดู ท่านเลยเอามาทำเป็นละครวิทยุ ช่วยกันกับครูเอื้อ สุนทรสนาน ช่วยแต่งเพลงให้ประกอบเรื่อง ทำเป็นละครวิทยุ คนก็ติด ก็เอามาทำเป็นละครเวทีอีกที ชื่อที่ปรากฏบนคัตเอาต์ ของโรงละครมันจะมีชื่อแก้วฟ้า พนมเทียน เพราะเหตุว่าแก้วฟ้า นำมาทำเป็นบทละคร ผมเป็นเจ้าของบทประพันธ์ พอหลังจากเป็นแก้วฟ้า พนมเทียน คนก็ยังไม่รู้จักครับ จนกระทั่งเรื่องปฐพีเพลิงของผมมีโอกาสได้พิมพ์ในค่ายเพลินจิต เรื่องเก่า ๆ เช่น จุฬาตรีคูณ เรื่องเห่าดงก็ค่อย ๆ ตามออกมา ต้องตัวดังมาก่อนใช่ไหมคะ เรื่องถึงจะได้ตีพิมพ์ ? ถึงแม้จะเป็นละครที่ดังมาแล้ว ชื่อพนมเทียนจะไม่มีใครรู้จัก และไม่มีใครรับรอง ผมก็พยายามไปส่งต้นฉบับอีกหลายที่ เขาไม่รับเพราะเห็นเด็กไป เขามีข้อแนะนำว่าผมน่าจะเขียนเรื่องสั้น แต่ผมไม่ชอบเรื่องสั้น ผมก็เขียนเรื่องปฐพีเพลิงขึ้นมาแล้วไปเสนอที่คุณเวช กระตุกฤกษ์ ผ่านทางคุณสมุทร ศิริขัย เป็นพ่อเพื่อนผม เป็นบรรณาธิการอยู่เพลินจิต คุณสมุทรก็รับเรื่องเอาแล้ว แต่ว่าเสนอไปที่คุณเวช คุณเวชยังไม่สนใจอะไร ใส่ลิ้นชักไว้เฉย ๆ วันหนึ่งคุณอุบล กระตุกฤกษ์ ซึ่งเป็นภรรยาคุณเวช ไปนั่งที่โต๊ะ รื้อลิ้นชักเห็นต้นฉบับเรื่องนี้ ก็เอาขึ้นมาอ่าน คุณอุบลอ่านก็บอกสนุกดี เลยบอกให้คุณสมุทรไปตามตัวผมมา จากเรื่องปฐพีเพลิงที่ได้รับการตีพิมพ์ ทำให้ผมเริ่มจะมีชื่อในวงการเขียนขึ้นมาบ้าง จากคุณ : คินดะนิ - [ 5 เม.ย. 50 14:15:59 ]

ความคิดเห็นที่ 2 คนรุ่นใหม่จะไม่รู้ถึงที่มาของนามปากกาพนมเทียน ช่วยเล่าให้ฟังหน่อยค่ะ ? มันเป็นคำศัพท์ทางวิทยาศาสตร์ของสมัยก่อน เปลวไฟที่ติดอยู่ปลายเทียน ถ้าคุณสังเกตให้ดี ถ้ามันนิ่งโดยไม่มีลมพัดจะเป็นรูปกรวยแหลม ส่วนร้อนที่สุดอยู่ตรงยอด แล้วตัวเทียนเองให้แสงสว่างถ้าเราพิจารณาที่เปลวเทียนจะเห็นว่าเป็นชั้น ๆ เขาจะบอกเสร็จว่าชั้นไหนสีอะไร มีอยู่หลายสี มีความสวยงาม มีความสว่าง เปลวไฟที่ติดอยู่บนปลายเทียนนี่ล่ะครับเป็นรูปพุ่ม คล้ายการพนมมือ อันศัพท์เทคนิคเขาเรียกพนมเทียน ไม่ได้หมายความว่าเอาเทียนมาใส่มือแล้วพนม คำนี้ฝังอยู่ในจิตสำนึกผมเป็นเวลานาน หลังจากผมเรียนผ่านมาแล้ว ผมก็คิดว่าผมชอบคำว่าพนมเทียนเหลือเกิน เคยคิดแม้กระทั่งจะแต่งเรื่องชื่อว่าพนมเทียน แต่ว่านึกพล็อตไม่ออกว่าจะเขียนยังไง พอมาเขียนเรื่องจริง ๆ ยมก็เอาชื่อนี้มาเป็นนามปากกา มีนามปากกาอื่นอีกไหม ? ผมไม่ได้เขียนเฉพาะนวนิยาย อย่างเดียว ผมเขียนสารคดีวิชาการ โดยเฉพาะเกี่ยวกับอาวุธศึกษา เรื่องปืน การต่อสู้ป้องกันตัว พวกนี้ผมจะใช้ชื่อจริง ส่วนถ้าหากตอบปัญหาต่างที่เกี่ยวกับเรื่องทางอาวุธปืนที่เขาถามมา ผมก็จะใช้นามปากกาว่า ก้อง สุรกานต์ ถ้าหากเขียนศาสตร์ลี้ลับของฮินดู จะใช้ว่า รพินทร์ รพินทร์นี้มีที่มาคือติดใจในกวีของอินเดีย คือ รพินทรนาถ ฐากูร เลยเอาชื่อเขามาเป็นนามปากกา และเป็นพระเอกของเรื่องเพชรพระอุมา แต่ส่วนใหญ่จะใช้นามปากกาพนมเทียนทั้งนั้น ที่ใช้พนมเทียนเพราะผมเป็นคนเขียนหนังสือช้า และได้ไม่มาก ไม่รวดเร็วเท่าคนอื่น เฉพาะนามปากกาพนมเทียนก็ป้อนส่งโรงพิมพ์ไม่ทันแล้ว จุดบังคับอีกประการหนึ่งให้ใช้พนมเทียนอย่างเดียว คือบรรณาธิการแต่ละแห่งจะถามผมว่าจะใช้นามปากกาไหน ถ้าพนมเทียนจะให้แผ่นละแค่นี้ ถ้านามปากกาอื่นก็ลดลงไปตามลำดับ เคยใช้รุตม์เขียนไปได้สิบกว่าตอน คุณเวชสั่งให้ผมเปลี่ยนมาเป็นพนมเทียนเถอะ จำความรู้สึกครั้งแรกที่ปฐพีเพลิง เป็นที่รู้จักในหมู่นักอ่านได้ไหมคะ ? รู้สึกยินดีครับ เพราะแต่ไหนแต่ไรมาแล้วในส่วนลึก ๆ ของผม ผมอยากจะเป็นนักเขียนนานมาแล้ว แต่ไม่กล้าจะไปบอกใคร เพราะผมถือว่าอาชีพนักเขียนอยู่เหนือความใฝ่ฝันความคิดของเรา ไปเป็นอย่างอื่น เป็นข้าราชการยังง่ายกว่าเป็นนักเขียน และมีคำอีกคำซึ่งเขาพูดล้อ ๆ กันในสมัยก่อน จนกระทั่งสมัยนี้เขาก็ยังล้อ ๆ กันอยู่ มันทำให้เรารู้สึกกระดากคือ คนมักพูดว่า ริมาเป็นนักเขียนจะไส้แห้ง หรือทำนองนี้ เพราะเหตุว่าคนที่จะประสบความสำเร็จกับงานเขียนมันน้อยมากครับ ขมขื่นเหลือเกิน แต่ผมก็มุ่งมั่นจะมาทางนี้โดยที่ไม่กลัว ทราบว่าที่บ้านคุณพนมเทียนสะสมหนังสือไว้มาก ความรักการอ่านเกิดจากตรงนั้นด้วย ? บ้านเกิดผมจริง ๆ อยู่อำเภอสายบุรี จังหวัดปัตตานี มันเป็นบ้านเก่าแก่ บ้านของตระกูลผมอยู่ที่นั่น เขาสะสมหนังสือไว้มาก มีเป็นห้องสมุด พอผมเบื่อไม่รู้จะไปเล่นกับใครแล้ว ผมก็เข้าไปในห้องอ่านหนังสือ อ่านหนังสือสมัยโบราณที่เขาเขียนก่อนผมเกิดมาหลายสมัย มาจนกระทั่งพวกวรรณคดี เหตุที่ไปพบคลังหนังสือเข้า จริง ๆ ก็เพราะสงครามเลิกครั้งที่ 2 เกิดขึ้น ผมอพยพหนีภัยสงครามไปอยู่ทีบ้านเดิม แล้วไปเรียนหนังสืออยู่ที่ชนบทอันห่างไกล รอจนกระทั่งสงครามสงบแล้วถึงกลับกรุงเทพมาอีกครั้ง ชีวิตในวัยเด็กก็ไม่ได้เป็นเด็กที่สบาย ? ไม่สบายครับ อยู่กับความครุ่นคิดตลอดเวลา พ่อแม่แยกกันอยู่ ผมส่วนใหญ่อยู่กับตายาย แม่ก็ป่วยเจ็บกระเสาะกระแสะตลอดเวลา ต้องมาพักอยู่ที่กรุงเทพฯ แล้วพี่น้องของคุณได้อพยพกลับไปปัตตานีด้วยกันหรือเปล่าคะ ? เมื่อก่อนจะเกิดสงครามโลกเรามาอยู่กับคุณแม่พร้อมหน้า พอสงครามเกิดขึ้นผมซึ่งเป็นน้องคนเล็ก ถูกคุณยายพากลับไปบ้านเกิด คือบ้านต้นตระกูลเก่าที่สายบุรี ส่วนพี่ชายก็ไปอยู่ที่โน่นบ้างนี่บ้าง พวกนี้เขาอยู่ธรรมศาสตร์แล้ว เป็นเด็กรุ่นโต มีผมคนเดียวที่กลับไปอยู่กับตายาย ทำไมถึงเรียกว่าบ้านต้นตระกูลคะ ? เพราะตระกูลวิเศษสุวรรณภูมิ เป็นตระกูลของเจ้าของเหมืองทองคำ โต๊ะโมะ คุณปู่ผมไปสร้างบ้านนั้นไว้เป็นบ้านที่ใหญ่มาก แต่ผมเกิดไม่ทันท่าน แต่ท่านนี่แหละซึ่งผมคิดว่าผมอาจสืบสายเลือดมาจากท่าน เพราะท่านเป็นนักล่าสัตว์ นักเดินป่า นักแสวงหา คือหลวงวิเศษสุวรรณภูมิ พี่น้องคนอื่นสนใจงานเขียนบ้างหรือเปล่า ? มีพี่ชายคนโตชอบอ่านหนังสือ ชอบเขียนบันทึกเหมือนกัน แต่ไม่เอาจริง แกไปมีอาชีพทางด้านอื่น เรียนกฎหมาย เป็นอัยการ ส่วนปมเอาแต่เขียน ๆ แต่ชีวิตแบ่งเป็นสองภาคไม่ใช่หมกมุ่น แต่การเขียนอย่างเดียว ถ้าว่างเมื่อไหร่ รู้สึกเปลี่ยวใจจะมาเขียน แต่ถ้าไม่อะไร ก็หนังสติ๊กอันหนึ่ง บุกเข้าป่าละเมาะ ล่าสัตว์ไปตามเรื่อง โตมาหน่อยก็ใช้ปืน แสดงว่ายิงปืน ยิงหนังสติ๊กแม่นตั้งแต่เด็ก ? ครับตั้งแต่เด็กแล้วครับ นิสัยชอบล่าสัตว์เป็นแต่เด็กแล้ว คือเป็นเด็กที่ซนมาก ผมมีเพื่อนคู่หูอยู่คนหนึ่ง เราก็ซนกันนะครับ เอาหนังสติ๊กไปยิงรังต่อ มันก็ออกมาไล่ เราก็วิ่งหนี วิ่งไม่ทันมันก็ต่อย โอ้โหเจ็บปวด เขาเรียกตีรังต่อแหย่รังแตน เป็นความท้าทาย ? นิสัยมันซนล่ะครับ ถ้าเราเป็นผู้ใหญ่แล้วเห็นเด็กทำอย่างนี้เราต้องห้าม บางทีมันรุมต่อยจนตายเลย ใช้วิธีเอาหนังสติ๊กยิงเข้าไปในรัง แล้วไอ้ต่อพวกนั้นจะเป็นต่อที่ดุร้ายมาก ใครเดินผ่านต่อมามันต่อยทั้งนั้น ก็เราไปปลูกฝังไว้เพื่ออะไร มีวัตถุประสงค์ให้ต่อพวกนี้มันดุ ใครเดินผ่านให้ต่อย เรารู้เราก็หาทางเลี่ยงซะ คิดตามประสาเด็กซน ๆ ก่อนที่จะมาเขียนหนังสือจริง ๆ คุณพนมเทียนเคยทำอาชีพอื่นมาบ้างแล้ว ? ผมเคยทำ เคยทดลองทำเป็นเลขานุการของบริษัท อเมริกันอินเตอร์เนชั่นแนลแอสชัวรันส์ (AIA) บริษัทประกันชีวิต ซึ่งชื่อเสียงใหญ่โตอยู่ทุกวันนี้ ฝรั่งเยอรมันมาเป็นหัวหน้า รับช่วงมาจากฮ่องกงอีกที หลังจากผมออกจากโรงเรียนตำรวจ ทดลองทำอยู่ประมาณหนึ่งปีได้ ก็ทำให้รู้ระเบียบ นิสัยใจคอของฝรั่ง ถึงแม้ผมจะเรียนแผนกอักษรศาสตร์มาก่อนก็จริง แต่ภาษาผมเริ่มไปฝึกให้แตกฉานขึ้น เมื่อผมไปทำงานกับนายฮิวโก ฟรีส ตอนนั้นอยู่ตึกยิบอินซอยเก่า ตอนนั้นที่เข้าไปมีแผนการอยู่แล้วคืออยากเรียนภาษา ? อยากจะเรียนรู้ มันอยากจะโขกสับอะไร เราก็ยอมทั้งนั้น เพื่อจะเอาภาษาผมก็ได้ภาษาพร้อมทุกอย่างทั้งพูดทั้งเขียนภาษาติดต่อทางจดหมาย มันเข้ามาอยู่ในมือเราหมด การคัดเลือกยากไหมคะกว่าจะได้ทำงานบริษัทนี้ ? เผอิญโชคดีครับมีญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง เขาเป็นเอเย่นต์หาประกันชีวิตให้กับบริษัทนี้เขาเลยฝากผมเข้าไปทำ บริษัทก็เรียกผมมาเทสต์ไม่ต้องแข่งขันอะไรกับใคร แต่ก่อนที่จะทำงานบริษัทนี้ ทราบมาว่าเคยเรียนโรงเรียนตำรวจ ? เรียนแผนกอักษรศาสตร์ที่สวนกุหลาบก่อน ออกมาก็เข้าตำรวจ คือตำรวจนั้นเป็นยุคของอธิบดีเผ่า ศรียานนท์ นักเรียนนายร้อยตำรวจเขาจะไม่รับมาล้วน ๆ เขาจะเอาจากคนที่จบ 6 ไปเป็นพลตำรวจสองปี ถ้าพวกจบ 8ไปเป็นพลตำรวจ 1ปี แล้วถึงมาสอบแข่งขันกันเป็นนักเรียนนายร้อยตำรวจ ผมก็เข้าไปเป็นพลตำรวจ เพื่อจะไปสอบเป็นนักเรียนนายร้อย แต่พอจะเอาเข้าจริง ๆ ผมก็ไม่เอาแล้ว เพราะเหตุว่ามันไม่ถูกับลักษณะผม เพราะผมอยากจะเขียนมากกว่า เลยหมายความว่าไปอยู่ในวงการตำรวจได้ระยะหนึ่ง ความใฝ่ฝันช่วงนั้นอยากเป็นตำรวจหรือคะ ? ผมอยากเป็นทั้งตำรวจ ทหาร ตอนนั้นไปสอบแม้กระทั่งนักเรียนนายร้อย จปร. รุ่นนั้นก็อาจเป็นรุ่นใกล้ ๆ คุณชวลิตมั้ง บังเอิญผมตกครับ นักเรียนเตรียมทหาร อย่างอื่นผมผ่านหมด ตกวิทยาศาสตร์ครับ จำได้จนกระทั่งบัดนี้เลย เขาให้หาความร้อนแฝงของเกลือแกง ผมไม่ได้เรียนมา ไม่เคยผ่านมาเลย ตกวิทยาศาสตร์ อย่างเดียวเลย ทั้งที่คำนวณผ่าน ก็ไปสอบตำรวจได้ แต่อยากเป็นนักเขียนด้วย ? ตอนนั้นมันฝังลึก ๆ อยู่ในใจ ไม่รู้ครับ คิดยังไงก็ไม่รู้ ไม่ได้เป็นทหาร ก็ไปเป็นตำรวจ คือยังหาตัวเองไม่ได้ ? ยังหาไม่ได้ครับ แต่ว่าชอบอักษรศาสตร์มานานแล้ว การที่จะไปเป็นทหาร ตำรวจ ผมคิดว่าคงเป็นความรู้สึกของผู้ชายสมัยนั้น 90 เปอร์เซ็นต์ จะคิดไปอย่างนั้นก่อน แต่มันไม่ใช่ธาตุแท้ของผม ผมเอาวิชาความรู้ที่เคยเรียนมา หรือมีเพื่อนเป็นตำรวจ เป็นทหารอะไรนี่ เอามาเก็บใส่ไว้ในบทประพันธ์ผมมากกว่า แล้วมาค้นพบตัวเองว่าเป็นนักเขียนแน่นี่ช่วงไหน ? ผมพบตัวเองง่าเป็นนักเขียนแน่นอนเมื่อเขียนเรื่อง มัสยา ออกไปแล้ว ก็คิดว่าถึงแม้รายได้จะน้อยขนาดไหน รายได้ก็ยังมากกว่าไปทำงานกับผรั่ง หรือทำงานอย่างอื่น สมัยก่อนเขียน 6 หน้าฟุลสแก๊ป ให้ 50 บาท ก่อนนี้เขาเหมาเป็นเรื่อง ๆ เรื่องหนึ่ง 1,500 บาทบ้าง 2,000 บาทบ้าง เล่มหนา ๆ นี่นะ ซึ่งเดี๋ยวนี้ขายเป็นแสน จากคุณ : คินดะนิ - [ 5 เม.ย. 50 14:25:19 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คือหลังจากที่ออกจากบริษัทประกันชีวิตแล้ว ก็ยึดอาชีพนักเขียนเต็มตัว ? ยังครับ ผมไปเรียนต่อด้านอักษรศาสตร์ ที่บอมเบย์เพราะผมชอบนิสัยผมผูกพันกับไอ้เรื่องทางด้านภารตะ แล้วอีกอย่างหนึ่งที่ไปเรียนบอมเบย์ ผมต้องช่วยตัวเอง ผมต้องไปด้วยตัวเอง เพราะไม่มีใคร ความจริงทุกคนเขาไปยุโรปอเมริกากัน ผมไปอินเดีย ผมต้องรักอย่างนี้จริง ๆ รักในวิชาเทววิทยา ปรัชญา ตรรกศาสตร์ ทราบว่าเป็นเหมือนสิ่ง ลึกลับเหมือนจิตผูกพันอยู่ อาจจะเคยเป็นคนทาง โน้นหรือเปล่าคะ ? ผมเคยไปอยู่บ่อย ๆ เข้า ๆ ออก ๆ แม้กระทั้งภรรยาผมก็เป็นคนทางโน้น ผมเขียนจุฬาตรีคูณ ผมยังไม่เคยเห็น ไม่เคยไปอินเดียเลย พอผมเขียนเสร็จแล้วถึงไปเห็นของจริงเข้า ตรงกับที่จินตนาการไว้ทุกอย่าง ตรงนี้ผมว่าเป็นส่วนหนึ่งของความลี้ลับ เป็นเรื่องของชาติก่อน ซึ่งมันไม่น่าจะเชื่อนะ แต่ที่ประสบกับตัวเองแล้วมันเป็นอย่างนั้น จริง ๆ ภูมิประเทศ เหตุการณ์ ลัทธิเทพต่าง ๆ รู้สึกมันผ่านเข้ามาในจินตนาการมาก่อนแล้ว พอไปก็พบว่าเป็นอย่างนั้นจริง ในการทำงานเขียน คุณพนมเทียนมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ยึดเหนี่ยวจิตใจไหมคะ ? สิ่งที่ผมเคารพบูชาสูงสุดคือ รัชกาลที่ 6 ถ้าคุณเข้ามาที่บ้านผม จะเห็นอนุสาวรีย์ของท่านประทับอยู่ แม้ผมเกิดไม่ทันสมัยของท่าน แต่ผมนิยมชมชื่นท่าน บทพระราชนิพนธ์ต่าง ๆ ก็เอามาศึกษา รู้สึกรักในงานเขียนของท่าน ชอบในความไพเราะ ชอบในความที่เป็นผู้รู้ของท่าน ในด้านอักษรศาสตร์ ผมก็เคารพกราบไหว้บูชา รู้สึกเหมือนกับท่าทนจะบันดาลใจให้เขียน นับเป็นครูในความฝันของผมเอง ผมจะผูกพันกับท่าน แล้วตอนที่เขาเอาไปทำละครก็เป็นละครการกุศล ส่วนนั้นผมไม่รู้มาก่อนไม่ได้นัดแนะกับผม เขาเอาเงินส่วนนั้นไปเสริมสร้างพระบรมรูปรัชกาลที่ 6 ที่สวนลุมพินี ผมขนลุกเลย เมื่อเด็ก ๆ ตอนที่ผมกลับมาเรียนที่กรุงเทพ ฯ ตอนนั้นถนนยังเปลี่ยวอยู่ ผมอยู่สุทธิสาร ท่านอยู่สวนลุมพินี ตอนเย็น ๆ ผมจะขึ้นรถรางมาที่ท่านแล้วก็มาวิ่งเล่นใต้ฐานพระบรมรูป วิ่งไปก็ยกมือกราบท่าน ขอให้ลูกมีสติปัญญาในการขีดเขียน มันก็เป็นอย่างนี้มาแต่เด็กแล้ว ที่นี้พอมาเป็นตัวตน มีหลักฐานแล้ว ผมเลยสร้างอนุสาวรีย์ของท่านไว้สำหรับเคารพบูชา ทำไมพนมเทียนไม่เขียนเรื่องประวัติศาสตร์ไทยบ้างล่ะคะ? ประวัติศาสตร์ไทยผมไม่กล้าเขียน เพราะเรียนมาแล้วมองไม่เห็นภาพชัดเจนนึกไม่ออกว่า คนสมัยสมเด็จพระนเรศวรเขาพูดจากันอย่างไร นึกไม่ออก แต่ของทางอินเดียรู้เลยว่าเขาพูดกันอย่างไร จีนผมไม่ชำนาญไม่กล้าเขียน ต้นหลิวมันลู่ลมอย่างที่เขาพูดกัน ผมดูไม่ออก ผมไม่ชำนาญ ตั้งชื่อเรื่องจีนผมก็ตั้งไม่ถูกว่าจะตั้งยังไง แล้วเรื่องเล็บครุฑล่ะคะ ? เรื่องเล็บครุฑมันเป็นจีนสมัยใหม่มาแล้ว ผมก็ไปศึกษากับคนจีนว่าเป็นเรื่องอย่างไร เป็นเรื่องเหตุการณ์อั๊งยี่ที่เกิดขึ้นในเมืองไทยที่มีคนจีนเป็นตัวบงการ นอกนั้นแล้วอะไรก็ตามที่ผมไม่มีความรู้ ไม่มีแบ็กกราวน์ดมาก่อน ผมจะไม่เขียน เล็บครุฑเขียนจนมีที่มาด้วยว่าถูกเรียกให้ทำงานสืบราชการลับ ? ใช่ครับ ผมเขียนจนคุณเผ่าศรียานนท์ เรียกตัวเข้าไปสอบประวัติ แต่ทางสันติบาลเรียกตัวผมไปก่อนเพืขอให้เข้ารับราชการ ผู้ที่เรียกตัวผมคือคุณพจน์ เภกะนันท์ ตอนนั้นเป็นผู้การสันติบาลอีกสายหนึ่งมาทางกรมประมวลราชการแผ่นดิน ที่วังปารุสก์ คุณชูวิทย์ ปราณี ประชาชน เรียนผาเข้าไป บอกว่าจะให้ทำงานชิ้นหนึ่ง ให้ไปดูเหตุการณ์สี่จังหวัดภาคใต้ซึ่งเป็นบ้านเกิดของผม เพราะเกี่ยวกับการแบ่งแยกดินแดน ซึ่งเรื่องนั้นมาปรากฏจริงสมัยนี้ เกือบ 40 ปีมาแล้วที่ผมเขียนบอกเหตุการณ์ไว้ว่ามันจะต้องเกิดเหตุการณ์อย่างนี้นะ ทางราชาการเขาไม่ได้สนใจเลย ตอนนั้นคุณเผ่าสนใจ เสร็จแล้วผมจะปฏิเสธก็ลำบาก เขาสั่งทำประวัติแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งทางฝ่ายสืบราชากรลับ พอดีจอมพลสฤษดิ์ปฏิวัติคุณเผ่าหนีออกนอกประเทศ ผมจึงรอดไปได้ ไม่ต้องไปติดในหน่วยสืบราชากรลับ จากคุณ : คินดะนิ - [ 5 เม.ย. 50 14:30:57 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ประสบการณ์เรื่องนี้เอามาจากตอนที่เรียนตำรวจ ? ใช่ครับ แล้วก็ตอนที่เป็นนักเรียน ตอนนั้นผมเกะกะอยู่ที่สีลม สีลมตอนนั้นเป็นชุมทางเลย พวกคุณ ไม่ทราบรู้จักเกชา เปลี่ยนวิถีหรือเปล่า เกชาแก่กว่าผมประมาณ 5-6 ปี เขาเป็นรุ่นพี่ อยู่แก๊งเดียวกับเกชาหรือคะ ? ไม่ใช่ครับ คือเกชาเขานักเลงชกต่อยตีรันฟันแทง แต่เขารุ่นโตกว่า เรามันรุ่นน้องมาทีหลัง ทีนี้ไอ้ประสบการณ์จากการเป็นนักเลงทำให้เราสามารถจะเขียนชีวิตของไอ้พวกโจร ดาวร้ายได้อย่างตรงกับความเป็นจริง ชีวิตที่เราเรียนตำรวจมา รู้อะไรมา ก็รู้ว่าตำรวจมีการสืบสวน สอบสวน ยังไง ซ้อมคนยังไง ปลอมตัวเข้าไปยังไง มันเลยกลายเป็นเล็บครุฑกับฑูตนรกขึ้นมา วัยหนุ่มของพนมเทียนดูเป็นเพลย์บอย ตอนนั้นไปหาข้อมูลเขียนหนังสือหรือไงคะ ? ยอมรับเลยว่าผมเป็นคนเสเพล ชีวิตวัยหนุ่มของผมตะวันไม่ขึ้น ไม่กลับบ้าน ผมเที่ยวไปตามไนท์คลับ ตามสถานที่ที่เขาชุมนุมกัน ทุกวันนี้อาจจะเป็นผับ อะไรทำนองนี้ มันเป็นลักษณะของคนจะเสียคน หรือคนจะเสียเด็ก แต่ผมมีสติในใจตลอดผมมาเพื่ออะไร ผมมาเพื่อรู้ต้องเอาตัวเข้าไปมั่วแล้วแทนที่ว่ามันจะเป็นผลลบ ก็กลายเป็นผลบวกเมื่อสิ่งที่เราเห็นเหล่านั้นมาเขียน ผมได้เปรียบตรงนี้ล่ะครับ ผมเดินป่าแทบตาย ผมเหนื่อย ผมหลงป่า เกือบเอาชีวิตไปทิ้งในป่าหลายต่อหลายครั้ง มันก็ได้ประโยชน์มาในการเขียนเรื่อง ผมไปมั่วสุมกับนักเลงจนกระทั่งตัวเองเกือบจะแย่ จะตาย ถูกตำรวจจับ พูดง่าย ๆ เหมือนพวกอันธพาล มันก็มาได้เป็นนวนิยาย แล้วเราก็กลับตัวได้ สมัยก่อนที่ผมยังรุ่น ๆ อยู่ โรงยาฝิ่นยังไม่เลิก เมื่อโรงยาฝิ่นไม่เลิก กลางคืนดึก ๆ พวกนักเลงทั้งหลายไปชุมนุมกันหลังโรงยาฝิ่น ตรงข้ามกับศาลาเฉลิมกรุงทุกวันนี้ แล้วก็แถวม้าเก็ง เข้าไปในนั้นแล้วเราจะรู้หมดทุกอย่างว่าใครทำอะไร ที่ไหน อย่างไร พวกโจรก็ดี ตำรวจก็ดี ไปสุมหัวหาข่าวกัน ผมก็ไปมั่วกับเขาอยู่ในนั้น ผมเข้าไปเพราะเหตุว่ามีวัตถุประสงค์ คนอื่นเข้าไปเพราะเหตุว่าเอาแต่ความสนุกอย่างเดียว ไปติดฝิ่น ติดกัญชา ผมไม่ติด ผมก็ไปคลุกคลีกับเขาได้ แล้วเรื่องสกาวเดือนล่ะคะ หลายคนอยากรู้ที่มาของเรื่องนี้ ? สกาวเดือน ผมก็เจอเด็กผู้หญิงซน ๆ คนหนึ่งเข้า ก็เกิดไอเดียขึ้นมา และมันมีจุดจากที่เขาเขียนกลอนขึ้นมาตามประสาเด็ก กลอนเกี่ยวกับเรื่องความรักซึ่งเขาไม่รู้ว่ามันเป็นอย่างไร แล้วผมก็เคยแอบไปต่อให้ ทำนองนี้ ก็เลยผูกเรื่องขึ้นมา ขณะที่เขียน คิดว่าตัวเองเป็นทรงกลดหรือเปล่า ? ข้อเขียนผมทุกครั้งในการที่จะเป็นพระเอก ผมคิดว่ามันอาจจะมีจิตวิญญาณบางส่วนที่เราใส่เข้าไป แต่ไม่ได้คิดว่าตัวเองต้องเป็นอย่างนั้น แต่ความรู้สึกนึกคิดหรือคำพูดบางคำ แน่นอนมันมาภายใต้จิตสำนึกของตัวเอง เป็นไปโดยอัตโนมัติอยู่แล้ว แต่พยายามไม่เป็นตัวเองในขณะนั้น เพราะถ้าเป็นตัวเองในนั้นเราจะเขียนเรื่อง ได้เรื่องเดียว พระเอกจะเหมือนกันหมดทุกเรื่อง ให้คุณสังเกตดูพระเอกของผมแต่ละเรื่องจะไม่เหมือนกัน แต่ลึก ๆ จริง ๆ จิตสำนึกมันเหมือนกัน จิตสำนึกในข้อนี้คือมนุษยธรรม คนอ่านจะรู้จักงานเขียนของคุณเยอะ แต่ยังไม่รู้จักชีวิตครอบครัวสักเท่าไหร่ ? ผมแต่งงานกับสาวลูกครึ่งอินเดีย เพราะแนวโน้มก็บอกอยู่แล้วผมชอบอินเดีย ไปพบเจอกันที่ไหนคะ ? เจอกันในอินเดียบ้าง เมืองไทยบ้าง อังกฤษบ้าง เพราะเขาไปเรียนที่โน่นก็ตามไป แสดงว่าคุณเป๊กกี้-สุมิตรา(ภรรยา) อยู่เมืองไทยก่อนแล้ว? ใช่ครับ มิหนำซ้ำยังอยู่ทางใต้ด้วย อยู่แถวบ้านผม เธอเป็นลูกนายห้างขายผ้า จากคุณ : คินดะนิ - [ 5 เม.ย. 50 14:32:38 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ชอบกันตั้งแต่เด็กหรือเปล่าคะ ? ใช่ ตั้งแต่เด็ก ทีแรกผมดูเขาเป็นเด็กก่อน ไม่ได้คิดอะไรมาก ก็เหมือนกับสกาวเดือนอะไรทำนองนี้ ใช่คนที่คุณพนมเทียนไปเขียนกลอนต่อหรือเปล่าคะ ? ใช่ครับ ตอนนั้นรู้สึกเขาขึ้นมาอยู่กรุงเทพฯ แล้วเขาเขียนกลอนทิ้งไว้ ทำนองว่าความรักเป็นยังไงนะ ฉันไม่เข้าใจอะไรเลย ผมก็เป็นคนเจ้าบทเจ้ากลอนอยู่แล้ว เห็นอย่างนี้เข้า เอ..เด็กเรียนอยู่ขนาดนี้ ยังเขียนได้ขนาดนี้ก็ต่อให้ ตอนนั้นยังไม่ได้ชอบคุณเป๊กกี้ ? ก็เริ่มจะชอบนิดหน่อยแล้ว แต่เด็กยังไม่รู้ตัวว่าเราชอบ นานไหมคะกว่ารักจะเข้าใจในรัก ? นานพอสมควรครับ เพราะชีวิตส่วนใหญ่ตอนต้นเขาก็อยู่ที่ปีนัง ระยะกลาง ๆ เขาก็มาอยู่กรุงเทพ ฯ เขาเรียนภาษาไทยเยอะนะ เรียนถึง ม.6 แล้วก็กลับไปเรียนอินเดียต่อ จบจากอินเดียก็ไปอังกฤษ เรียนแผนกวิทยาศาสตร์ ตอนที่เขาเรียนอยู่อังกฤษ ผมก็ดึงเขามาไม่ให้เรียนจบ เลือกที่จะแต่งงานกันเลยหรือเปล่าคะ ? มันก็ มันมีอะไรลึกซึ้ง ลึกลับซับซ้อนหลายอย่าง ทำท่าเป็นคุณทรงกลดแล้วค่ะ ไม่ค่อยพูด ? (หัวเราะ) หมายความว่าพ่อแม่เขาก็คงไม่ค่อยจะเต็มใจ ตอนนั้นยึดอาชีพนักเขียนเต็มตัวแล้ว ? มีชื่อเสียงแล้ว แต่ใครเขาจะไปเชื่อล่ะ นักประพันธ์ กลัวว่าจะเอาลูกสาวเขามาลำบาก แล้วใช้วิธีการอย่างไรให้พ่อแม่เชื่อใจยอมยกลูกสาวให้ ? ก็ไม่ เราก็พาลูกสาวเขาหนีสิครับ(หัวเราะ) เขาก็ใจเด็ดนะครับ แม้ตอนนั้นเป็นนักประพันธ์มีชื่อเสียงแล้ว ก็ยังไม่เป็นหลักเป็นฐานอะไร ยังจนอยู่ แล้วก็ค่อย ๆ สร้างฐานะขึ้นมาได้ จนกระทั่งพ่อแม่เขายอมรับ คุณเป๊กกี้มีส่วนช่วยในงานเขียนบ้างไหมคะ ? มีครับ ผมจะมีหน้าที่อย่างเดียวคือพิมพ์ พิมพ์เสร็จแล้วมีสำเนาอยู่อันหนึ่ง พอผมพิมพ์เสร็จแล้ว จะแก้ด้วยลายมือแล้วก็ทิ้งไว้ให้เขา ผมก็เข้าไปนอน เขาว่างเมื่อไหร่ก็มาแก้ให้เรา ตลอดชีวิตที่เราอยู่ด้วยกัน เขาช่วยผมหลายอย่าง อย่างน้อยที่สุดผมขี้เกียจเขาช่วยขับรถให้ หรือว่าชีวิตอีกภาคหนึ่ง ผมเป็นนักทดลองปืน เขาก็ไปติดต่อตามร้านปืนเอาอาวุธปืนมาให้ผมบ้าง คุณเป๊กกี้สนใจเรื่องปืนอยู่แล้ว ? เขาไม่เคยสนใจเลย แต่ผมบังคับเพราะผมมีอาชีพด้านนี้ ผมบังคับจนกระทั่งเขาเป็นนักยิงปืน เพราะเหตุว่าไปด้วยกันทุกอาทิตย์ ทำงานตรงนี้ไม่รู้เรื่องปืนไม่ได้ แต่ก็เป็นไปโดยความจำเป็นบีบบังคับ แต่ที่ชอบเพราะว่า 30 ปีเต็ม ๆ ที่สามีอยู่กับปืนแล้วก็ใช้ให้ทำงานก็จำเป็นต้องมีความรู้ สุขภาพตอนนี้สมบูรณ์ แข็งแรงดีไหมคะ ? ระยะหลังผมเจ็บป่วย ผมเริ่มป่วยตั้งแต่อายุ 40 กว่านิดหน่อย เป็นโรคหัวใจและการเจ็บป่วยครั้งนั้น ทำให้ผมรู้สึกว่าเท่าที่ผมมีชีวิตเสเพล ชีวิตเข้าป่าล่าสัตว์มันเป็นปาปเป็นกรรม ก็คิดว่าควรจะเลิกสักที ผมก็ตั้งสัตย์ปฏิญาณไว้ว่า ถ้ารอดชีวิตไปได้ ผมจะเลิกการฆ่าสัตว์ตัดชีวิต ก็บังเอิญรอดมา ตอนนั้นอาการร้ายแรงขนาดไหน ? มากเลยครับ ขนาดเข้าห้องไอซียู พอรอดมาได้ผมก็ไม่เข้าป่า และไม่ใช้ชีวิตเสเพล ช่วงป่วยนั้นประทับใจคุณเป๊กกี้มากที่สุดหรือเปล่า ? ก็เขาแหละครับ เป็นคนตัดสินใจแทนผมตลอด สองครั้งแล้วครับที่ผมเกือบตาย ครั้งล่าสุดเมื่อปีกลาย ผมเกือบตายอีกครั้ง ผมต้องไปทำบอลลูนเหมือนในหลวงท่าน ผมทำบอลลูนเมื่อเดือนพฤษภา '40 แล้ววิธีทำบอลลูนมันน้อง ๆ ผ่าตัดใหญ่เลย น่าหวาดเสียวมาก หมอไม่ได้ฉีดยาชาให้กับเรา ไม่ได้วางยาสลบ เขาจับเราเข้าที่ผ่าตัด แล้วมีมอนิเตอร์ให้ดูด้วย แต่ผมก็ดูไม่ถนัดนัก เพราะที่นอนบังคับอยู่ กรีดเส้นเลือดใหญ่บนหน้าขา สอดสายยางเข้าไป แล้วดูดจากมอนิเตอร์ว่ามันเข้าไปถึงไหน เข้าไปจนกระทั่งถึงตัวหัวใจ แล้วก็ฉีดสีเข้าไปเพื่อดูว่าเส้นเลือดอันไหนบ้างที่มันตีบตัน จากคุณ : คินดะนิ - [ 5 เม.ย. 50 14:34:39 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จริง ๆ มอนิเตอร์ไม่ได้ให้เราดู ? เขาให้หมอดู แต่เราเห็น พอฉีดรู้แล้วว่าเส้นเลือดไหนตีบ เขาก็ทำบอลลูน ตอนทำบอลลูนผมไม่รู้แล้วว่าทำยังไง แต่ภรรยาเขาดูอยู่ เขาเห็น หมดบอกว่าทำให้ผมแค่ 75 เปอร์เซ็นต์เท่านั้น เพราะเส้นเลือดผมเล็ก กลัวว่าถ้าถ่าง มาก มันจะแตก กลายเป็นเรื่องใหญ่ หลังจากทำแล้วขาข้างหนึ่งขยับไม่ได้ 24 ชั่วโมงต้องนอนนิ่ง ๆ พอหลังจากทำเสร็จเรียบร้อย 3 วัน ก็กลับมาบ้านได้ แต่ทุกอาทิตย์ต้องไปให้หมอตรวจ ผมเข้าเป็นคนไข้ประจำที่โรงพยาบาลรามคำแหง แต่เวลาจะทำบอลลูนต้องไปที่พระราม 9 ก็กลับมานอนที่รามคำแหง ขณะนี้ผมต้องไปหาหมอทุกเดือน ตอนนี้ก็ยังเป็นคนป่วย จะใช้ชีวิตสมบุกสมบันแบบเดิมไม่ได้ ทุกวันนี้ผมก็ออกกำลังกายเดินอยู่ในบ้าน แต่จะไปออกำลังกายเดินตัดเขาเป็นลูก ๆ อย่างก่อนทำไม่ได้ แล้วก็เขาเป็นฝ่ายดูเราตลอดเวลา ใช้ชีวิตคู่กันมานาน คุณพนมเทียนพอจะบอกหลักการครองเรือนให้ฟังได้ไหมคะ ? คือเราก็ต้องดีกับเขา แล้วต้องรู้จักโกหกให้เป็น ผู้หญิงพูดความจริงตลอดไม่ได้ ต้องอยู่จักว่าอย่างไหนต้องพูดจริง อย่างไหนต้องโกหก ถึงจะอยู่กันได้ มีบุตรด้วยกันกี่คนคะ ? 5 คนครับ จักรินทร์ ชินวร ละอองดาว สกาวเดือน และวิษณุฉัตร ละอองดาวกับสกาวเดือนเป็นฝาแฝด แต่สกาวเดือนเสียชีวิตไปแล้ว เหลือ 4 คน ตอนนี้ก็โต ๆ กันหมดลูกสาวเรียนจบไฮสกูลอเมริกาแล้วไปจบวิชาเสริมสวยในอังกฤษ คนโตเป็นผู้ชายเรียนทางด้านโฆษณา คนที่ 2 เรียนทางด้านบริหารธุรกิจ คนเล็กกลับไปทำปริญญาโท กลับมาดูอาการพ่อเมื่อปลายปี แยกครอบครัวกันหมดแล้ว ? ครับ เหลือคนเล็ก ซึ่งยังไม่แน่นอน ตอนที่มาเยี่ยมผมก็พาแฟนมาด้วยเป็นอเมริกัน คนโตแต่งงานกับเม็กซิกัน คนที่สองก็อยู่บ้านคุณปู่เขา คนที่สาม หลังจากแต่งงานแล้วก็ยังอยู่กับพ่อแม่ เพราะอบอุ่นกว่า กำลังมีหลานด้วย หลายคนบอกว่าพนมเทียนค่อนข้างเก็บตัว ? หลังจากที่ผมเที่ยวอย่างโชกโชนที่สุดในชีวิตมาแล้ว ผมก็เก็บตัวสมถะ อยู่กับบ้าน สุขภาพไม่ค่อยจะให้ด้วย แล้วอีกอย่างหนึ่งไม่ค่อยจะชอบเข้าสังคมอยู่แล้วมันผ่านชีวิตสังคมเยอะ มีเสียงกันว่าผมได้ตายจากโลกนี้เป็นเวลานานแล้ว เพชรพระอุมาที่ยังเขียนอยู่ ลูกเป็นคนเขียน มีเหตุผลไหมคะที่เก็บตัว ? ผมเป็นคนมองโลกในแง่ร้าย คืออยู่มาตลอดเวลามีคนไม่จริงใจน่ะครับ เมื่อเจออย่างนี้ผมเลยเบื่อ ไม่ค่อยอยากสังคม ที่ผมตอบรับให้สัมภาษณ์ก็โดยตำแหน่งศิลปินแห่งชาติ ถ้าหากธรรมดา ถ้าคุณอยากคุยกับพนมเทียนผมจะตอบว่า ผมไม่ว่าง ไม่สบาย ปัจจุบันนี้ยังทำงานเขียนอยู่หรือเปล่า ? หลังจากจบเพชรพระอุมาเมื่อปี 2533 ผมรู้สึกเหน็ดเหนื่อย และรู้สึกภาคภูมิใจที่จบได้ เพราะตอนนั้นผมมีความรู้สึกว่า จะตายเสียก่อนที่เรื่องนี้จะจบหรือเปล่า แล้วต้องจบอย่างสมบูรณ์ตายก็ตาย ยอมทนเขียนไปเรื่อย ๆ เขียนจนกระทั่งจบได้ ขณะนี้ความคิดผมในเรื่องที่จะเขียนนวนิยาย ยังไม่มีจุดบันดาลในอะไรที่จะให้ผมมาเขียน ดูคล้ายกับว่าวัตถุดิบที่ผมมีผมเอามาใส่ในนวนิยายที่ผมเขียนหมดแล้ว ถ้าเขียนออกมาอีกโดยไม่หาวัตถุดิบมันก็จะซ้ำ ผมจึงหันมาเขียนตำราวิชาการอย่างเดียว ที่เขียนทุกวันนี้คือคอลัมน์ผ่าปืนในเดลินิวส์ อาทิตย์ละครั้ง เฉพาะวันเสาร์ ระยะหลังผมมาทำหนังสือเอง จักรวาลปืนทำไป ๆ ก็เบื่อเรื่องบุคคลากร เดี๋ยวคนโน้นออกคนนี้ออก แล้วหุ้นส่วนไม่มาช่วย ก็เลยเลิกกิจการไปเมื่อปี 2537 หลังจากนั้นผมก็เงียบหายไปจากวงการ เรียกว่ายังไม่ทิ้งงานเขียนเลยทีเดียว ? ยังไม่ทิ้งครับ ถ้าหากผมเกิดจินตนาการที่ดีขึ้นมา ก็อาจกลับมาเขียนอีกก็ได้ ที่ผมยังเขียนไม่หมดคือเรื่องเกี่ยวกับจิตวิญญาณ โลกของมิติที่ 4 เพราะมีประสบการณ์ด้านนี้ ? ผมมองเห็นสิ่งเหล่านี้ เห็นจนกระทั่งบอกคุณได้เลย สิ่งที่เรามองไม่เห็นด้วยตาเปล่า มันมีจริงครับ ก่อนนี้ผมเคยเดคยงกับคนทั่งไปที่เขาเห็นผี ผมบอกว่าเห็นยังไง เขาก็เล่าให้ฟัง ขณะนั้นเป็นเวลากลางคืนใช่ไหม มืดใช่ไหม มืดแล้วผมถามว่าเห็นได้ยังไง ก็คิดอย่างนี้ตลอดเวลาว่าไม่จริง แต่ตอนนี้ผมเห็นจริง ๆ ผมบอกได้เลยว่า ถ้าเขาต้องการจะให้เห็นจริง ตัวเขาเรืองแสงในความมืดเรื่อออกมาเลย ทำให้เราเห็นรอบด้านมืด ตัวเขาสว่างเรือง ๆ เหมือนกระสือผมโดนมากับตัวเองถึงได้รู้ ผมอยากจะเขียนอีก แฟน ๆ ก็คงอยากจะอ่าน แล้วที่ผมเขียนผมไม่ได้เขียนอย่างงมงาย จะเอาวิทยาศาสตร์มาประยุกต์ตลอดเวลา เร็ว ๆ นี้หรือเปล่าคะ ? มีแฟน ๆ มาคะยั้นคะยอเยอะ แต่อารมณ์ตอนนี้กึ่งหนึ่งอยากเขียน กึ่งหนึ่งอยากพัก แล้วก็ยังคิดตัวเองตลอดเวลาเสมอ ประสาทผมเสียตอนที่ผมเป็นโรคหัวใจ ครั้งหลังเล่นเอาประสาทเสียเลย บางทีนั่ง ๆ มึน ๆ เลือดไม่ขึ้นไปเลี้ยงสมอง มันมึน และมันทรมานเหลือเกิน บางทีผมก็รู้สึกจิตใจมันอ่อนเปลี้ยไป เซนท์ซิทีฟมาก ทุกวันนี้ผมก็ยังกินยา 3 มื้อทุกวัน เพราะฉะนั้นเรื่องการเขียนผมก็อยากเขียน แต่เมื่อไหร่ไม่รู้ อยากทราบกิจวัตรประจำวันของคุณพนมเทียนว่าทำอะไรบ้าง ? ขณะนี้สนามยิงปืนกำลังก่อสร้าง ผมก็เลยไม่มีโอกาสเข้าไปยิง ตื่นมาประมาณเที่ยงหรือบ่ายโมง กลับมาใช้ชีวิตอย่างเดิมแล้ว ใช้เวลากลางคืน อ่านหนังสือพิมพ์ก่อน แล้วอ่านตำรับตำราอะไรไปตามเรื่อง ตอนเย็นก็ออกไปเดินหน่อย กลางคืนขึ้นไปข้างบน เป๊กกี้ว่างเขาก็เปิดทีวีดูไปตามเรื่อง ผมบางทีก็ฟังวิทยุจส.100 ว่าใครไปติดอยู่ที่ไหน ฟังข่าว แล้วอ่านหนังสืออีกนิดหน่อย นอนก็ประมาณตีสอง ตื่นประมาณเที่ยง วนเวียนอย่างนี้ คิดว่าถ้าเขียนหนังสือก็คงจะเริ่มต้นประมาณเที่ยงคืนยันสว่างเหมือนสมัยก่อนแต่ว่าร่างกายจะให้หรือเปล่า ตอนที่ผมออกจากโรงพยาบาลมาใหม่ ๆ ผมกลายเป็นอีกคนหนึ่งแล้ว พอ 4 ทุ่มก็หลับ พอเช้าขึ้น สองโมงเช้าก็ตื่นแล้ว พอร่างกายเริ่มจะดีขึ้นมันกลับไปสู่แบบเดิมอีกแล้วคับ ใช้ชีวิตกลางวันเป็นกลางคืน กลางคืนเป็นกลางวัน ทีนี้ชีวิตผมเป็นอย่างนี้มานานแล้ว ตั้งแต่เป็นเด็กเสเพล เป็นหนุ่มเพลย์บอย เป็นนักล่าสัตว์ เป็นนักประพันธ์ ใช้เวลากลางคืนทั้งนั้น ก็เลยชินกับกลางคืน ทราบว่าคดีเพชรพระอุมายังไม่จบยังอยู่ในชั้นศาล ? ครับ คดีมันมีอย่างนี้ คือสมัยก่อนเวลาเราจะขายเรื่องให้เขา ไปทำหนัง เรามักจะรู้กันระหว่างผู้ทำหนังกับผู้เขียนว่าให้ไปทำครั้งเดียว แล้วลิขสิทธิ์กลับมาคืนผมตามเดิม เขาก็ไปเขียนสัญญามาผูกมัดผมไว้คล้ายกับว่าขายให้เขา แล้วต้องเป็นของเขาผู้เดียว แต่ไม่ได้ระบุว่าผู้เดียวเป็นใคร แต่ถ้าผมไปขายให้ใครอีกเขาจะฟ้องผม ผมต้องการให้ช่อง 3 ทำ เขาไปขายให้ช่อง 7 ตอนนี้ผมก็สั่งระงับที่ช่อง 7 ถ้าเขาทำผมจะฟ้อง เขาก็ถือว่าเขาได้สัญญาจากคนนี้ไป เขาก็ชิงฟ้องผมก่อน กลายเป็นเจ้าของเรื่องละเมิดลิขสิทธิ์ตัวเอง เราก็สู้กันในศาล ผมก็พิสูจน์ให้เห็นว่าผมขายครั้งเดียว เพราะเหตุว่าถ้าขายขาดกันไปแล้วมันไม่น่าจะมีเงื่อนไขที่ผมบังคับเขาว่า ถ้าทำเรื่องนี้ไม่ได้จะไปขายใครไม่ได้นะ คุณต้องมาปรึกษาผมก่อน ถ้าทำไม่ได้ไปขายใครได้เท่าไหร่แล้วคุณต้องมาแบ่งผมครึ่งหนึ่ง แล้วคุณเอาไปถ้าเผื่อผมขายขาด เงื่อนไขเหล่านี้จะมีไม่ได้สิ กลายเป็นว่าผมขายขาดให้กับเขา ผมว่าผมขายให้ครั้งเดียว ศาลชั้นต้นตัดสินว่าผมถูกต้อง ลิขสิทธิ์คืนมาเป็นของผม ส่วนที่ผมฟ้องค่าเสียหายเอาคืนไป เอาเฉพาะลิขสิทธิ์คืน ศาลอุทธรณ์ตัดสินมาว่าผมผิดสัญญา เพราะเอาไปขายให้คนอื่น ให้ปรับผม 50,000 แต่ไม่พูดถึงลิขสิทธิ์ ผมก็ฎีกาต่อ ยังไม่รู้ว่าผลจะออกมายังไง ผมมีความรู้สึกว่าต้องต่อสู้ขณะนี้ ไม่ใช่ปล่อยให้คาราคาซัง ถ้ามันเป็นอย่างนี้ถึงรุ่นลูกผม โอกาสที่จะเบิกความเป็นพยานไม่มี แล้วมันจะได้เป็นอุทธาหรณ์เตือนใจนักประพันธ์ทุกคนว่า ถ้าคดีนี้ผมแพ้นักประพันธ์ไทยทุกคนในอดีตที่ขายเรื่องเป็นหนังแล้ว ลิขสิทธิ์ตกเป็นของผู้ทำหนังทั้งนั้น จะมาขายซ้ำไม่ได้ ตลอดชีวิตการเขียนหนังสือของพนมเทียน มีตัวละครที่รักที่สุดมั้ยคะ ? ผมคิดว่าผมควรรักรพินทร์มากที่สุด เพราะเหตุว่าผมถ่ายทอดชีวิตจิตใจลงไป ถ้าคุณเคยอ่านเรื่องผมมาหลายเรื่องแล้วขอให้คุณเปรียบเทียบเถอะ พระเอกในเรื่องของผมแต่ละเรื่องไม่เหมือนกันเลย ชีพ ชูชัยนี่เจ้าชู้ที่สุด แล้วเอาฝ่ายผู้หญิงมาเป็นพวก ในมัจจุราชสีรุ้ง เฉียบ ชัยณรงค์นี่ ก็กะล่อน เป็นนักกฎหมายกึ่งโจร รพินทร์ไม่ใช่อย่างนั้น รพินทร์เป็นคนที่ซื่อสัตย์ สมถะ รพินทร์ ไพรวัลย์ เป็นสุภาพบุรุษมาก คิดว่าจะมีตัวตนจริงไหมคะ ? รพินทร์นี่ผมคิดว่าหายากนะ เพราะยังไงก็ตามมันต้องมีการเสกสรรปั้นแต่งขึ้นมาเหมือนกัน ผมเองผมก็เป็นไม่ได้อย่างรพินทร์ การเดินป่า ความรู้ความสามารถครึ่งหนึ่งของรพินทร์ผมก็ไม่ได้ แต่ว่าเท่าที่ผมมีมาแล้ว ผมก็เอาไปใส่ในตัวของรพินทร์แล้วเอารวมความเก่งกล้าของพรานคนอื่นมาใส่ในตัวคนเดียว แต่ว่าเขาจะเป็นคนสมถะเจียมตัว เป็นคนพูดน้อยที่สุด ซึ่งลักษณะเป็นอย่างนี้จริง ๆ แต่ส่วนอื่นไม่เหมือน หน้าเขาจะแข็งไม่ยิ้ม ใครถามอะไรก็ไม่พูด แต่เดินป่าเก่ง หรืออย่างตัวดาริน ถ้าถามว่ามีตัวจริงไหม ผมบอกว่าตัวจริงทั้งหมดไม่มี แต่ตัวจริงบางส่วนมี พอใจกับชีวิตทุกวันนี้ยังคะ ? ผมพอใจแล้วครับ ถึงแม้ผมจะเห็นว่าโลกไม่ค่อยยุติธรรม แล้วผมก็คิดว่าผมยังอยู่ในโลกนี้ ต้องทำตัวทำใจให้ได้ ทุกวันนี้ผมอยู่อย่างคนมีปมด้อยนะ ทั้ง ๆ ที่มีทุกอย่าง ผมพร้อมหมดแล้ว ฐานะผมไม่ร่ำรวย แต่ก็พออยู่พอกินโดยไม่ต้องทำอะไร ผมก็พอใจในสิ่งที่ผมมี ที่พอใจเพราะเหตุว่าประชาชนผู้อ่านยอมรับรองผม แล้วต่อไปก็ชาติมารับรองผมอีกที 'พอ' คำคำนี้อาจไม่อยู่ในความคิด ความรู้สึกของบางคน แต่ยิ่งใหญ่นักในความรู้สึกของพนมเทียน ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นราชันนักเขียน จากคุณ : คินดะนิ - [ 5 เม.ย. 50 14:35:31 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณค่ะสำหรับบทสัมภาษณ์   คุณพนมเทียน เกิดมาเพื่อเขียนเพชรพระอุมาจริงๆ จากคุณ : เสี่ยวลี่ - [ 5 เม.ย. 50 16:08:50 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แทงยูเวรี่มัช เน้อ 6666 จากคุณ : monjangja - [ 5 เม.ย. 50 22:17:39 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณค่ะ จากคุณ : raintian - [ วันจักรี 17:21:45 ]

ความคิดเห็นที่ 10 thanks a lot จากคุณ : P Lloyd - [ 7 เม.ย. 50 12:09:48 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณเช่นกันครับ ^-^ จากคุณ : P Q BOY - [ 7 เม.ย. 50 13:35:53 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านจนจบ ประทับใจมากๆเลยค่ะ นี่แหละคนจริง ^^ จากคุณ : Orion - [ 11 เม.ย. 50 04:29:58 ]

ความคิดเห็นที่ 13 T^T จากคุณ : ยาดอง (my space) - [ 15 พ.ค. 50 14:45:57 ]