มีนักปรัชญาโบราณกล่าวไว้ว่า การหลับไม่ต่างจากความตาย เมื่อเราหลับสนิท เราไม่รับรู้สิ่งใดอีก ทุกข์ สุข โลภ หลง ถูกยุติลงเหลือเพียงลมหายใจแผ่วเบา แล้วหลับต่างจากความตายตรงไหน ใช่แล้ว เมื่อหลับต้องมีตื่น แต่ตายแล้วไม่ตื่นอีก แต่ใครจะรู้ว่าหลังความตายนั้น มีฝันอันยาวนานรออยู่หรือไม่ ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ฝันใดเล่าจะมาเยือน
++++++++++++++++
เบื้องล่างใต้สะพานไม้เก่าคร่ำคร่า เป็นที่พักกินอยู่ของวนิพกชราผู้หนึ่ง วันผ่านคืน คืนผ่านวัน ผู้เฒ่าดีดสีสายซอไม่รู้เบื่อ จนกระทั่งวันหนึ่ง
อย่ามายืนเกะกะข้า เสียงพูดแหบพร่าดังจากปากผู้เฒ่า เมื่อมีเท้าคู่หนึ่งหยุดยืนนิ่งอยู่เบื้องหน้าขวางทางบดบังที่ทำกิน
อยากลองเล่นไหม พลางยืนซอคู่ชีวิตออกไปให้ แล้วก็ดึงกลับมา
จับแบบนี้ แล้วก็สีแบบนี้ เอ้า มีมือคู่หนึ่งประคองซอมาจากผู้เฒ่า
เล่นเลย ข้าจะฟัง ผู้เฒ่าเร่งเร้า เมื่อเห็นว่าคนเบื้องหน้ายืนเก้กัง
เสียงไม่เป็นจังหวะดังขึ้นมาอย่างแผ่วเบา ผู้เฒ่าหัวเราะเตรียมยืนมือรับซอนั้นคืนมา แต่
แต่ เพียงชั่วครู่ เสียงขรุขระราวก้อนกวด แตกละเอียดลงเป็นเม็ดทราย จากนั้นละลายเป็นฝุ่นผง มันล่องลอยเชื่อมโยงกับอากาศจนเป็นเนื้อเดียวกัน มือของเฒ่าชราชะงักค้าง พลันอากาศไหลวนเชื่องช้าลง สรรพสิ่งรอบข้างหยุดนิ่ง แมงหวี่ห้าหกตัวซึ่งบินอยู่ข้างถังขยะบนทางเท้าหยุดกระพือปีกแล้วล่วงหล่น เฒ่าชราหอบหายใจ น้ำตาหลั่งรินอาบสองแก้ม ใบหน้าเปี่ยมด้วยความปิติอย่างไม่เคยป็นมาก่อน สุดท้ายลมหายใจจึงหยุดนิ่งไป
++++++++++++
ร่างของเธอนั้นนอนคุดคู้อยู่บนเตียง ผ้าปูเตียงลายดอกกุหลาบสีซีดถูกย้อมฉาบให้สดขึ้นด้วยเลือด เสียงพูดคุยดังมาจากข้างห้อง เนื่องมาจากนายตำรวจคนหนึ่งกำลังสอบถามพยานที่พบศพเธอ ผมก้มลงมองใบหน้าขาวซีด ดวงตาเบิ่งโพล่งเหมือนจะไม่ยอมรับความตายเช่นนี้
ห้องนี้ก็ไม่ต่างจากห้องทั่วไปของโรงแรมราคาถูกทั่วไป โต๊ะไม้หนึ่งตัวที่หัวเตียงลิ้นชักว่างเปล่าไร้ร่องรอยหลักฐาน พื้นห้องมีรองเท้าส้นสูงคู่หนึ่ง เตียงเหล็กเคลือบสีน้ำเงินมีรอยสนิมกัดกินอยู่ทุกข้อต่อ ส่วนถังขยะพลาสติกที่วางอยู่ข้างประตูนั้นก็มีเพียงเศษถุงขนมอยู่สองสามชิ้น ซึ่งดูแล้วไม่พอจะนำมาเป็นวัตถุพยานได้
ผมหลับตาลง สูดหายใจลึกยาวนาน จนกลิ่นคาวเลือดไหลทะลักเข้าเต็มปอด เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งทุกอย่างสงบนิ่งแผ่วเบา ขณะที่เสียงหนึ่งสะท้อนดังก้องขึ้นในใจ เขาบอกว่ารักฉัน เขาบอกว่ารักฉัน เขาบอกว่ารักฉัน ผมส่ายหัวช้าๆ เพื่อสะบัดเสียงนั้นให้จางหายไป น้ำเสียงที่เศร้าสร้อยอ้างว้าง สะกิดให้ก้มมองหน้าเธออีกครั้ง
นัยน์ตาที่หม่นหมองไร้ประกายจ้องมองไปยังความว่างเปล่าบนฝาผนังห้อง และมันจะเป็นเช่นนั้นต่อไปตราบจนกว่าจะมีคนมาเคลื่อนย้ายร่างนี้ออกไป แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น เสียงเห่ากรรโชกของสุนัขนับสิบบ่งบอกให้รู้ว่ามันกำลังมุ่งตรงมาห้องนี้
ช่วยฉันด้วย น้ำเสียงเยือกเย็นชวนขนลุกของหญิงสาวดังขึ้นในห้องที่ว่างเปล่า ในเกือบจะทันทีที่ผมได้ยินเสียงเห่า
ไม่ ผมเอ่ยเบาๆ แล้วรีบเดินออกจากห้องไป แว่วเสียงหวาดหวั่นของหญิงสาวคนเดิมพูดขึ้นอีกครั้ง ฉันกลัว
หลังจากที่เดินออกจากห้องไปแล้ว เพียงหางตาผมก็แลเห็นมัน
ร่างจำลองของความตาย ในทุกชาติทุกภาษานั้นต่างกล่าวถึงยมทูติที่พาวิญญาณผู้ตายไปยังอีกภพภูมิหนึ่ง บ้างก็บอกเล่าว่าเป็นชายชุดคลุมดำ บ้างก็บอกเล่าถึงสัตว์ชนิดต่างๆ ที่พบเห็นได้ในท้องถิ่นนั้น ซึ่งความเป็นจริงแล้ว ความตายไม่มีร่าง มันมาพร้อมความหวาดกลัว ร่างที่พบเห็นจึงเกิดจากมโนสำนึกของผู้เห็นเชื่อมโยงจากสิ่งที่กลัวในชีวิตจริง ผมจึงเรียกมันว่าร่างจำลองของความตาย
นายตำรวจซึ่งกำลังสอบถามพยานข้างห้องพอเห็นผมเดินผ่านประตูก็ผงกหัวให้ เสียงกรีดร้องโหยหวนปรากฏขึ้นที่เบื้องหลัง พร้อมเสียงลากสิ่งของครูดไปตามพื้น มันกำลังกระชากเธอลงไปเบื้องล่าง ชั้นล่างที่ลึกที่สุด ลึกจนมองไม่เห็นทางเข้า เสียงอ้อนวอนขอความช่วยเหลือยังได้ยินอยู่ แม้ว่าจะแผ่วเบาเหมือนขนนกที่ตกลงบนพื้นก็ตาม ผมรีบเดินออกจากโรงแรมเพื่อไปให้ทันมื้อเที่ยง
+++++++++++++++++++++++++++++
เตียงหรือถาดเหล็กขนาดใหญ่ บางครั้งผมก็สงสัยอยู่ว่าควรเรียกกว่าอะไร คนส่วนใหญ่เรียกมันว่าเตียง แต่ผมคิดว่าน่าจะเรียกถาดมากกว่า แผ่นเหล็กรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าถูกดัดให้ยกขอบทั้งสี่ด้าน ตรงมุมล่างขวามีรูสำหรับให้ของเหลวบนตัวผู้ตายไหลลงไป เมื่อสัมผัสถาดเหล็กนั้นก็รู้สึกเย็นเหยียบจับใจ เย็นยิ่งกว่าร่างที่นอนนิ่งอยู่ด้านบน ผมมาพบกับเธออีกครั้ง ต่างสถานที่ ต่างจุดมุ่งหมาย
ผมค่อยๆ ถอนเส้นผมออกจากศรีษะ แม้รู้ว่าเธอได้ละทิ้งความเจ็บปวดไปแล้ว ผมก็อดไม่ได้ที่จะแสดงความรู้สึกออกมาเสมือนว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ เพียงอึดใจเส้นผมดำขลับก็หลุดติดมือมา เพียงเส้นเดียวเท่านั้น แค่นี้ก็เกินพอ
นี่มันไม่ใช่งานสบายเลย ผมสูดหายใจสามเฮือกใหญ่ก่อนจะกลืนผมเส้นนั้นลงไปในลำคอ ความเย็นแผ่ซ่านออกมาทันทีทำให้ลำคอเย็นเฉียบและชั่วพริบตามันเริ่มลามไปทั่วร่าง ริ้วรอยความเจ็บปวดปรากฏขึ้นบนผืนผิวหนังก่อนจะแทรกลึกลงไปในกระดูกเหมือนมีมีดนับร้อยนับพันเฉือนแบ่งร่างกายออกเป็นส่วนๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า จากเจ็บปวดอย่างที่สุด กลายเป็นด้านชามึนงง จากกลุ่มก้อนกลายเป็นผุยผง จากผุยผงพลิ้วไหวแปรเปลี่ยนเป็นเส้นใย
จิตเพียงหนึ่งถูกแยกเป็นเส้นสายนับแสนล้านเพื่อนำผมเข้าสู่สภาวะเส้นใยพิภพ ณ อาณาเขตแห่งนี้คือโลกพื้นฐานที่สุดมันเชื่อมโยงรัดตรึงทุกสรรพสิ่งในจักรวาลนี้เอาไว้ ซึ่งแม้แต่โลกเบื้องบนและเบื้องล่างก็ไม่มีข้อยกเว้น
หลังการสอบสวนอย่างหนัก ทำให้ทราบว่าฆาตกรที่ฆ่าเธอ มันเคยลงมือมาแล้วห้าครั้ง ตำรวจในกองบางคนตั้งฉายามันว่า นักฆ่าบริสุทธิ์ เพราะเหยื่อของมันทุกรายจะถูกทำลายพรหมจรรย์ก่อนแล้วจึงใช้มีดปักอกเสียบหัวใจให้ตายไป พฤติกรรมที่ก่อคดีอุกอาจนั้นเกิดขึ้นหลายพื้นที่และมีระยะห่างที่แน่นอนคือทุกสี่เดือน ทุกคดีไม่ทิ้งร่องรอยหลักฐานใดๆ ไว้ ไม่มีใครรู้ว่ามันรูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร เหมือนว่าทุกครั้งจะผ่านการวางแผนมาเป็นอย่างดี ด้วยเหตุนี้เองผมจึงจำเป็นต้องตามเธอกลับมา
จาก
นรก
+++++++++++++++++++
จากคุณ :
egotech 
- [
วันเนา (14) 04:33:11
]
เธอไม่รู้ (เรื่องสั้นแฟนตาซี)
