อิอิอิ สวัสดีค่ะ เอาเรื่องสั้นมาให้ลองอ่านดู ลองอ่านดูนะคะ
อ่านเรื่อยๆ เดี๋ยวก็สั้นเองแหละค่า อิอิอิ
พูดมากอ่านแล้ว อินกะเรื่องมากมาย เลยเอามาให้เพื่อนๆที่นี่ได้อ่านกัน
ไปละนะคะ เอาสิ่งดีๆมาให้ทีละนิดจิตแจ่มใสค่ะ
คุณคิดว่าความทรงจำมีค่าแค่ไหน ?
สำหรับฉัน ฉันเคยคิดว่าความทรงจำเป็นแค่เรื่องราวที่เคยผ่านไปเท่านั้น
จนกระทั่งวันที่ฉันต้องสูญเสียคนที่ฉันรักที่สุดในชีวิตไป
ย้อนไปเมื่อหลายปีก่อน ฉันได้รู้จักกับผู้ชายคนหนึ่ง เค้าเข้ามาในชีวิตของฉัน
ในตอนที่ฉันไม่เหลือใคร ฉันในตอนนั้นกำลังบอบช้ำมาก กับคนๆนึง ที่ฉันแสนรัก
แต่สุดท้าย...ก็โดนเค้าทิ้ง และผู้ชายคนนี้ คนที่ฉันไม่เคยมอง ไม่เคย...แม้แต่จะสนใจ
กลับมายื่นผ้าเช็ดหน้าให้ฉัน วันที่ฉันนั่งร้องไห้ ท่ามกลางสายฝนที่กำลังกระหน่ำลงมา
ฉันนั่งอยู่ที่ชิงช้าในสวนสาธารณะ เค้าเองก็ตัวเปียกฝนเหมือนกัน
ตอนนั้นฉันคิดอะไรไม่ออก นอกจากความเสียใจที่ท่วมท้นอยู่ภายในใจเท่านั้น
เค้าชื่อ โน้ต เป็นเพื่อนที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่มัธยม เราเรียนห้องเดียวกันมาตลอด
แต่ฉันกลับไม่เคยสังเกตเค้า ที่รู้...เค้าก็แค่เพื่อนร่วมห้อง ที่เหมือนๆกับเพื่อนผู้ชายคนอื่นๆ เท่านั้น
และตั้งแต่วันนั้น ฉันกับเค้าก็สนิทกันมากขึ้น เค้าจะคอยมาถามถึงสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นกับฉันเสมอ
ทั้งที่เมื่อก่อน เค้าไม่เคยเข้ามาคุยกับฉันก่อนเลย เค้าคอยถามถึงความรู้สึกของฉันว่าเป็นยังงัยบ้าง ดีขึ้นรึยัง
ถึงเค้าจะไม่เคยพูด แต่ฉันเองก็รับรู้ถึงความรู้สึกของเค้าได้ว่าเป็นห่วงแค่ไหน
จนกระทั่งวันจบการศึกษามัธยมปลาย เราต้องจากกันเพราะเราเลือกเรียนในมหาวิทยาลัยต่างที่กัน
เค้าเข้ามาคุยกับฉัน และขอฉันที่จะคบกันเป็นแฟน เค้าในตอนนั้นหน้าแดงก่ำ
ฉันรู้สึกได้ถึงความพยายามที่เค้าจะบอกกับฉันในเรื่องนี้ ฉันเองในตอนนั้นก็ตอบตกลง ที่จะลองคบกันดู
แต่ฉันก็บอกเค้าว่า ฉันไม่อยากปิดกั้นเค้า ถ้าหากเค้าพบใครคนใหม่ที่ดีกว่าก็ไปจากฉันได้ ฉันคงไม่ว่าอะไร
แต่เค้ากลับบอกว่า ไม่มีวันที่เค้าจะเปลี่ยนไป เวลาอาจจะเปลี่ยนแปลงหลายสิ่ง
แต่อย่างเดียวที่เวลาจะไม่มีวันสามารถเปลี่ยนได้ คือความรักที่เค้ามีให้ฉัน
ฉัน...พอได้ยินแบบนั้นก็พูดอะไรไม่ออก แต่ในใจก็คิด ว่านั่นมันก็แค่คำพูด ซักวันมันก็หายไปได้
ก็เหมือนกับคนก่อน ที่ฉันรักทั้งใจ ก็บอกว่าจะรักฉันตลอดไป แต่สุดท้ายก็ยังทิ้งฉันไป
หลังจากวันนั้นเราก็โทรคุยกันบ่อยขึ้น ทุกครั้งที่ฉันโทรไป เค้าจะไม่เคยรับสายเลย แต่จะเป็นฝ่ายโทรกลับมาเอง
เค้าบอกว่าไม่อยากให้ฉันต้องเปลืองค่าโทรศัพท์ ทั้งๆที่ฉันก็มีทางบ้านส่งเสียให้เรียน ต่างกับเค้าที่ต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย
วันเวลาผ่านไป เกือบปี มีรุ่นพี่ที่มหาลัยเข้ามาจีบฉัน ฉันก็เล่าให้เค้าฟัง แต่เค้าก็ไม่ได้ว่าอะไร
แต่ฉัน...กลับเริ่มเปลี่ยนใจ ฉันรุ้สึกอยากจะลองคบกับรุ่นพี่คนนี้ดู เพราะรุ่นพี่คนนี้ทั้งหน้าตาดี นิสัยน่ารัก และฐานะก็ดีด้วย
รุ่นพี่คอยมารับมาส่งที่บ้าน ฉันไม่เคยบอกรุ่นพี่ว่าฉันมีแฟนแล้ว
จนวันหนึ่งที่รุ่นพี่คนนี้มาส่งที่บ้านและเค้าก็ยืนรอฉันอยู่หน้าบ้าน ตอนนั้นฉันไม่รุ้จะทำยังงัย พอรุ่นพี่ถามฉัน
ฉันก็เลยบอกออกไปว่าเค้าเป็นเพื่อน เค้าที่ยืนอยู่นิ่งๆก็เลยเดินเข้ามาและกล่าวทักทายสวัสดีรุ่นพี่
และบอกกับรุ่นพี่ว่าเค้าเป็นแค่เพื่อนที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่มัธยม ไม่ได้เจอกันนานวันนี้เลยแวะมาหา
ฉันที่กำลังยืนนิ่งเพราะความกลัวกลับรู้สึกใจหายเพราะคำพูดนั้น หลังจากที่รุ่นพี่กลับ ฉันกับเค้าก็ยังยืนอยู่ที่หน้าบ้าน
ฉันพูดอะไรไม่ออก ในใจรู้สึกว่าตัวเองแย่มากๆที่ทำแบบนี้ เค้าถามขึ้นมาว่า ตกลงว่าที่ผ่านเค้าก็ยังเป็นเพื่อนใช่มั้ย ?
ฉันพูดไม่ออก ไม่รู้ว่าจะตอบออกไปยังงัยดี ฉันบอกออกไปแค่ ขอโทษ
เค้าก็บอกออกมาว่า ไม่เป็นไรนะ เราเข้าใจเรื่องทุกอย่างแล้วล่ะ แต่ยังงัยเราก็จะรักเธอต่อไป เพราะเราให้คำสัญญาเอาไว้แล้ว ว่าเราจะรักแค่เธอตลอดไป
พอพูดจบเค้าก็เดินไป ฉันที่ยังยืนนิ่งอึ้งอยู่ ก็น้ำตาไหลเลย เพราะรุ้สึกว่าที่ตัวเองทำมันเป็นเรื่องที่โหดร้ายมาก ฉันทำให้คนดีๆแบบนั้นเสียใจได้ยังงัย
ในคืนนั้น ฉันนอนไม่หลับ จนต้องโทรไปหารุ่นพี่คนนั้น และบอกความจริงทั้งหมดกับเค้า
ฉันได้แต่ขอโทษรุ่นพี่คนนั้น ฉันบอกกับรุ่นพี่ว่าฉันเลือกที่จะรักโน้ต
ถึงแม้ว่าตอนนี้ฉันกับเค้าจะไม่มีวันกลับมาคบกันได้อีกก็ตาม แต่รุ่นพี่คนนั้นก็ขอให้ฉันให้โอกาสเค้า ให้ลองคบกับรุ่นพี่อีกครั้ง
แต่ฉันก็ปฏิเสธไป เพราะไม่อยากทำอะไรที่มันสวนทางกับความรู้สึก และรุ่นพี่ก็บอกว่าไม่เป็นไรแต่ถ้าเมื่อไหร่ที่ไม่มีใครก็กลับมาหาเค้าได้
จากเหตุการณ์วันนี้ทำให้ฉันรุ้สึกว่าฉันรักโน้ตจริงๆ ที่ผ่านมาฉันแค่นึกสนุกกับการคบกับรุ่นพี่ไปวันๆ
ฉันได้แต่นั่งคิดถึงเรื่องทุกอย่าง และบอกกับตัวเองว่า ที่จริงมีคนที่รักฉันจริงๆตั้ง 2 คน แต่ฉันก็ยังทำให้เรื่องราวมันยุ่งยาก
เพราะความเห็นแก่ตัวและนึกสนุกของฉัน ฉันทำร้ายคนดีๆในเวลาเดียวกันตั้ง 2 คน ฉันไม่สมควรที่จะได้รับความรักดีๆจากใครอีกแล้ว
ฉันไม่น่าจะได้รับการให้อภัยจากใครทั้งนั้น หลังจากวันนั้นโน้ตก็ไม่ได้โทรมาหาฉันอีกเลย
และฉันเองก็ขี้ขลาดเกินกว่าจะโทรไปหาเค้า ฉันไม่กล้าแม้แต่จะขอร้องเค้าให้กลับมา
และในใจก็หวังว่าซักวันเค้าคงเจอคนที่ดีและไม่ทำให้เค้าเสียใจเหมือนฉัน และฉันก็ต้องแปลกใจที่ในทุกๆวันตอนเช้า
มีดอกกุหลาบสีโอรสหนึ่งดอกเสียบอยู่ที่รั้วบ้าน ฉันเองก็ไม่รู้ว่ามันเป็นของใคร แต่เห็นมันเสียบอยู่ทุกวัน
แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะไม่คิดว่าจะมีใครเอาดอกไม้มาส่งให้ฉัน
หลังจากนั้นผ่านไป 1 เดือน ฉันก็ยังเห็นดอกกุหลาบเหมือนเดิม แต่ที่ทำให้ฉันแปลกใจมากเลยก็คือคราวนี้มีการ์ดผูกติดอยู่ด้วย
และข้อความที่เขียนบนการ์ดนั่นทำให้ฉันน้ำตาไหลพรากออกมาเลยทีเดียว เพราะในการ์ดเขียนว่า จะยังรักเธอตลอดไป
ไม่รุ้ว่าฉันกำลังคิดไปเองหรือไม่ แต่ที่รู้สึกได้ ฉันรู้สึกว่าต้องเป็นเค้า เป็นโน้ตที่ส่งดอกไม้ให้ฉันทุกวัน
และเย็นวันนั้นเองที่ฉันตัดสินใจไปหาเค้าที่บ้าน นานแล้วที่ฉันไม่ได้ไปหาเค้า ตั้งแต่ที่ฉันเข้ามหาลัยก็ไม่ค่อยไปหาเค้าที่บ้าน
ถ้าจะเจอกันก็ไปหาที่ทำงานหรือไม่ก็ร้านไอติมที่เคยไปกินด้วยกันบ่อยๆ แต่วันนี้ก็ไม่พบเค้า ไม่มีใครอยู่ที่บ้าน
เพราะที่จริงเค้าอาศัยอยู่กับแม่และน้องชาย แต่แปลกมากที่ไม่มีใครอยู่บ้านเลย ฉันเลยลองไปหาที่ทำงานของเค้า
แต่ก็ต้องตกใจเพราะเพื่อนที่ทำงานของเค้าบอกว่าเค้าลาออกไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ฉันไม่รุ้ว่าตอนนี้เค้าอยู่ที่ไหน
ฉันพยายามโทรหาเค้าตลอดแต่เค้าก็ไม่รับสาย ฉันรู้สึกไม่ดีเลย ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงร้อนใจมากขนาดนี้
แต่แล้วฉันก็ต้องกลับบ้าน เพราะไปหาเค้าแต่ไม่เจอ ฉันตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะไปหาเค้าอีก แล้วฉันก็ไปที่บ้านเค้าอีกครั้ง
แต่ก็พบว่าทุกอย่างเหมือนเดิม ไม่มีใครอยู่บ้าน ฉันเลยถามบ้านข้างๆว่าคนที่บ้านนี้ไปไหนกันหมด
ป้าข้างบ้านเลยบอกว่า ไม่รุ้ เพราะเห็นออกไปแต่เช้า ฉันเลยไม่รุ้ว่าจะต้องทำยังงัย ฉันเลยเดินไปเรื่อย
จากคุณ :
พูดมาก 
- [
18 เม.ย. 50 23:22:21
]
อยากให้คุณได้อ่าน ..... ก่อนที่อะไรๆมันจะสายเกินแก้
ร้องไห้เลย
