ความคิดเห็นที่ 1 2.หากโลกและเรื่องราวเหล่านั้นไม่มีอยู่จริง ทุกสิ่งเป็นเพียงจินตนาการของเธอ ...โลกของโอฟีเลีย เป็นเพียง จินตนาการ ความฝันที่ใช้เอาตัวรอดในภาวะสงคราม(escape fantasy)ของเธอเพียงผู้เดียว ฟอนและดินแดนเขาวงกตไม่มีอยู่จริง บนโลกใบนี้ อธิบายได้จาก จิตใต้สำนึกของเธอ ดึง ความจริง มาแต่งเติม ตัดต่อ ดัดแปลง จนกลายเป็น โลกแห่งจินตนาการของโอฟีเลีย หลายสิ่งในโลกของโอฟีเลีย ไม่ว่าจะเป็น ตัวประหลาด , ภารกิจ ฯลฯ ล้วนเป็น สัญลักษณ์(symbol)ที่มาจากโลกของความเป็นจริง ....คำว่า illusion หรือ ภาพลวง เป็น คำอธิบายของอาการเห็นสิ่งหนึ่งที่มีอยู่จริง แต่การรับรู้ของเราบิดเบือนไปเป็นอีกสิ่งหนึ่ง เช่น มองสายน้ำเกลือแล้วเห็นเป็นงู ฯลฯ ในหนังมี ชอล์กจริง มีรากไม้จริง มีต้นไม้จริง แต่มันเป็นเพียง ชอล์ก รากไม้ และ ต้นไม้ธรรมดา ...คำว่า hallucination หรือ ประสาทหลอน คือ อาการเห็นภาพหรือได้ยินเสียงจากความว่างเปล่าไม่มีตัวตน เช่น เห็นฟอน ได้ยินฟอน เห็นปีศาจจ๊ะเอ๋ และ นั่นอาจเป็น อาการส่วนหนึ่งของ โอฟีเลีย ผสมปนเปไปกับ แฟนตาซีที่เธอสร้างขึ้นมา จากพื้นฐานเดิมที่เธอรักการอ่านเทพนิยาย และ การมองด้วยสายตาแห่งความเป็นเด็กของเธอ เธอจึงเห็นในสิ่งที่ผู้ใหญ่ไม่อาจเห็นได้ เพราะ เลนส์จินตนาการของผู้ใหญ่ ถูกทำลายตามอายุที่มากขึ้น ผู้ใหญ่ จึงถูกจำกัดให้มองเห็นอะไรแต่ ข้อเท็จจริง ดังนั้น แม่จึงไม่เชื่อ โอฟีเลีย ในสิ่งที่เธอเล่า ดังนั้น กัปตัน มองด้วยสายตาที่ไร้จินตนาการ ก็จะเห็น รากไม้วิเศษเป็นแค่รากไม้เน่าๆ เห็นเพียง ซากปรักหักพังและความว่างเปล่าที่อยู่ตรงหน้าโอฟีเลีย ซึ่งเธอมองเห็นเป็นดินแดนเขาวงกตและฟอน ... แมลงปีกแข็งเป็นแค่แมลงธรรมดาที่บินผ่าน แต่เธอเห็นภาพเป็นภูติหรือนางฟ้า , รากไม้คือรากไม้ธรรมดา แต่บังเอิญว่าแม่เธอจะหายพอดีจากยาของหมอ เลือดที่ต้องหยด 2 หยด ก็แต่งเติมเสริมมาจากคำพูดที่หมอบอก หยอดยา 2 หยด ...บริเวณซากปรักหักพังกับรูปปั้นเหล่านั้น เป็น สถานที่ร้างเก่าแก่ แต่ จินตนาการของเธอสร้างมันขึ้นมาให้มีรูปร่างดินแดนเก่าแก่ตามที่เธอคิดเธอฝัน ... คางคกยักษ์ใต้ต้นไม้ ก็เป็นเพียง ป่าธรรมดาที่เธอเข้าไปคลุกเคล้าจนชุดเลอะเทอะเปรอะเปื้อน .... การเดินทางโดยอาศัยชอล์กวิเศษ แท้จริงแล้ว อาจเป็นเธอที่เดินไปตามทางธรรมดา ขึ้นบันได เข้าไปในห้อง แล้วแอบอยู่ เพียงแต่ช่วงเวลานั้นไม่มีใครเห็นและเธอคิดเอาเองว่า ใช้ ชอล์ควิเศษ โลกและตัวละครเหล่านั้นเป็นแค่จินตนาการ ที่ โอฟีเลีย สร้างมันขึ้นมา เช่นเดียวกับ ลูกชายของกุยโด้ ใน Life is beautiful อาศัย จินตนาการที่พ่อวาดขึ้นราวกับว่า เขากำลังเล่นเกมส์ที่แสนสนุกสนาน และสุดท้ายเรื่องราวเหล่านี้ไม่ใช่นิทานหรือเทพนิยาย แต่คือ ความจริงที่เจ็บปวดและขมขื่น คือ เรื่องจริงที่โหดร้ายที่ถูกเล่าผ่านช่วงเวลาสงคราม ....หากจะเป็นเช่นนั้น หากแม้การมีโลกใบนี้ ของ โอฟีเลีย มิอาจเปลี่ยนแปลงสงคราม แต่ หากเรามองดูเนื้อความในโลกแห่งจินตนาการของโอฟีเลีย เราจะพบเห็นว่าโลกใบนี้ช่วยเหลือโอฟีเลียให้เธอได้ใช้ชีวิตอยู่ต่อด้วยความหวัง  ตรงกันข้ามกับ ความหวังของผู้ใหญ่หลายคนที่มอดมลายไปท่ามกลางไฟสงคราม สำหรับเธอแม้จะการได้กลับไปใช้ชีวิตอยู่กับพ่อแม่อย่างสงบสุข เป็นสิ่งที่แทบจะเป็นไปไม่ได้ เพราะ พ่อตัวจริงของเธอก็จากไปแล้ว และ สงครามก็ยังคุกรุ่น แถมดูจากหน้ากัปตันจอมโหด เราคนดูก็แทบจะหมดหวังตั้งแต่นาทีแรกที่ลงจากรถ แต่ fantasy ที่เป็นเรื่องราวของเจ้าหญิงและดินแดนในเทพนิยาย มันทำให้จุดประกายการมีชีวิตอยู่เพื่อความหวังของ การได้เป็นเจ้าหญิงกลับไปอยู่กับบิดา มารดา ในดินแดนอันสงบสุข (ภาพแม่บนบัลลังค์ตอนจบก็คือแม่จริงๆของเธอที่เสียชีวิตไป) และ เนื้อความในจินตนาการนั้น หากเปรียบเทียบกับการใช้ชีวิตในโลกของความจริง เราก็จะพบว่า ... ฟอน ผู้กุมชะตาชีวิตของ โอฟีเลีย ในโลกจินตนาการ ก็ไม่ต่างอะไรจาก กัปตัน ที่กุมชะตาชีวิตของโอฟีเลีย ในโลกของความเป็นจริง ทั้งฟอนและกัปตัน มอบโอกาสในการมีชีวิตอยู่โดยมี 'เงื่อนไข' ที่เธอต้องทำตาม และ ภาพของฟอน กับ กัปตัน ก็มาซ้อนทับกันในภารกิจสุดท้ายคือ ทั้งคู่ล้วนต้องการน้องชายของเธอ และ เมื่อเธอปฏิเสธ ก็ถึงเวลาที่ โลกของความเป็นจริง หมุนมาซ้อนทับ โลกจินตนาการอย่างเต็มตัว กัปตัน กลับมาปรากฎตรงหน้า พร้อมๆกับ ฟอน ที่หายไป ฟอนในจินตนาการสลายตัวหลอมรวมไปเป็น กัปตัน ที่ยืนอยู่เพียงผู้เดียว ...ยังมีสัญลักษณ์ที่น่าสนใจ นั่นคือ หากมองเข้าไปในเนื้อแท้ของภารกิจทั้งสาม เราจะพบความจริงที่ซุกซ่อนอยู่ว่า 3 ภารกิจในหนัง การเผชิญหน้ากับคางคก ก็คือ บททดสอบของความกล้าหาญ การอดใจไม่กินอาหารที่ยั่วยวนชวนลองบนโต๊ะ ก็คือ บททดสอบของความอดกลั้น การขโมยน้องมามอบให้ฟอน ก็คือ บทพิสูจน์ความเห็นแก่ตัวเอาตัวรอด และ บททดสอบของความเสียสละ ...คุณสมบัติทั้งสามข้อ นั้น ไม่ใช่ใช้เฉพาะในโลกของฟอน แต่ เป็นคุณสมบัติสำคัญที่เด็กคนหนึ่งพึงมีในโลกของความเป็นจริง สำหรับการก้าวผ่านช่วงวัยตัวเอง เป็นบทพิสูจน์การต่อสู้ของมนุษย์ทุกคนทุกวัย เมื่อต้องรับมือกับสภาวะสงครามรอบตัว ว่า จะกล้าหาญเพียงพอในการต่อสู้กับปัญหาที่ไม่อาจทำนายทายทักเข้ามาเผชิญได้หรือไม่ จะอดทนอดกลั้นหยัดยืนกับความลำบาก ความโหดร้ายของสงครามได้หรือไม่ และ จะเห็นแก่ตัวเอาตัวรอดทิ้งพวกพ้องหรือพร้อมจะเสียสละในยามคับขันจำเป็น แน่นอนว่า ถ้าสำเร็จ ก็ย่อมมีโอกาสยืนหยัดท่ามกลางไฟสงครามจนสงบ เช่นเดียวกัน ถ้า โอฟีเลีย ประสบความสำเร็จ เธอก็สามารถกลับไปยังดินแดนของเธอดั่งที่ ฟอน บอกไว้ ...ไม่ว่าโลกของฟอนและดินแดนเขาวงกต จะมีอยู่จริง หรือ เป็นเพียงจินตนาการ แต่มันก็ทำให้ โอฟีเลีย ได้ใช้ชีวิตช่วงที่มีลมหายใจอย่างมีความหวัง ได้ช่วยแม่ให้พ้นภัย ได้ปกป้องน้องของตัวเอง ไม่ต้องรับรู้เรื่องราวเลวร้ายของจริง และ ก็ทำให้ โอฟีเลีย ได้จากโลกไปอย่างสงบสุขพร้อมกับ ความเข้าใจที่งดงามว่าเธอจะได้กลับไปพบพ่อและแม่ในดินแดนที่ใฝ่ฝัน เมื่อเรามองจากสายตาภายนอก โลกของโอฟีเลีย ปิดฉากลงแล้ว แต่ เมื่อมองโลกผ่านสายตาของโอฟีเลีย โลกของเธอกำลังเริ่มต้น ในดินแดนแห่งเขาวงกต ภายใต้ชื่อ เจ้าหญิงโมนนา (มีต่อ) จากคุณ : "ผมอยู่ข้างหลังคุณ" - [ 19 เม.ย. 50 09:53:44 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ...ลองไล่ชื่อผู้กำกับที่สร้างสรรตัวประหลาดได้น่าเอ็นดูแบบหยองๆมาซักชื่อหนึ่ง ชื่อแรกที่คุณต้องคิดถึงไม่น่าจะพ้นกีลเลอโม่ เดล โทโร่ จาก Hellboy , Cronos , Mimic โลกจินตนาการของ เดล โทโร่ ไม่เคยหวานชื่นเหมือนในหนังเทพนิยายนาร์เนีย ที่ผ่านมา หนังของเขามักจะไม่พาคนดูให้ต้องชวนฝัน แต่จะฝากความน่ากลัวโหดร้ายสอดแทรกอยู่ใน ความประหลาดพิสดาร ยิ่งมาถึง Pan’s Labyrinth เดล โทโร่ ยิ่งไม่ยั้งมือ เหมือนกับจะบอกให้รู้ว่า หนังแฟนตาซีของเขาไม่ได้สร้างมาให้เด็กดู เป็น Dark side of fairy tale หนังไม่กั๊กความรุนแรงใดๆทั้งสิ้น ชนิดที่ดูหนังเรื่องนี้ ยังจะโหดร้ายกว่าหนังสงครามพันธุ์แท้หลายต่อหลายเรื่อง คนดูจะได้พบทั้งฉากโหดๆจะๆชัดๆ ประมาณมีดกรีดปากเป็นรอยฉีกขาดยาวถังหู ปืนยิงจ่อหัวเลือดกระเซ็น ความไม่ยั้งมือของสงคราม ยังตามมาด้วยความหยดหยองของตัวละครในจินตนาการหนูๆ ที่จะมีทั้ง ฟอนหุ่นอัปลักษณ์ที่ตอนร้ายก็แสนจะน่ากลัว , ปีศาจจ๊ะเอ๋ที่อยู่ใกล้ก็ชวนขนลุก และ ฉากเคี้ยวหัวนางฟ้าหยับๆ ก็แสนจะบดขยี้เทพนิยายแสนดีของเหล่าเด็กๆ ความโหดร้ายเหล่านี้เอง มาพร้อมๆกับ งานด้านกำกับศิลป์ที่แสนจะอัศจรรย์ การออกแบบตัวละครเลอเลิศยอดเยี่ยมกระเทียมดอง ทั้งตัวละครในจินตนาการ (ผมชอบ ฟอน และ ปีศาจจ๊ะเอ๋ มากๆ ซาดิสต์ได้ใจเหลือเกิน) และ ตัวละครคนจริงทุกคน ต่างก็ฝากฝีไม้ลายมือที่เข้มข้น เพิ่มความกดดันให้กับคนดูได้ตลอดเวลา ...แถมดนตรีประกอบก็ช่างติดหูเหลือเกิน เพราะ จนถึงตอนนี้ เสียงฮัมเพลงกล่อมเด็กที่เป็นธีมในหนัง ยังดังวนเวียนในหูของผม จนผมต้องไปตามล่าหาแผ่น OST มาเก็บและก็ฮัมวันละสองรอบชนิดแทบจะเจอฟอนอยู่รอมร่อ สิ่งที่ชอบ 1.ตัวหนังทั้งเรื่อง ... สมบูรณ์พร้อมเหลือเกินจนยากจะหาข้อตำหนิติเตียน นอกจากคนตั้งชื่อหนังของไทยที่ดันตั้งซะสวยหรูราวกับหนังอย่างนาร์เนีย จนอาจทำให้ผู้ใหญ่หลายคนเผลอจูงลูกตัวน้อยๆเข้าไปดู 2.บทหนัง ... ผมชอบบทหนังเรื่องนี้ที่จับ โลกของเด็ก โยนเข้าไปใน โลกของผู้ใหญ่ที่เลวร้าย โดยอาศัยจินตนาการมาเป็นตัวเล่าเรื่อง ก่อนจะทิ้งท้ายในฉากจบแบบชวนให้คิด 3.งานด้านกำกับศิลป์และเอฟเฟกต์ 4.ดนตรีประกอบ ... ฮื๊อ ฮือ หื่อ ฮือ ฮือ ฮื๊อ ฮือ ฯลฯ ผมฮัมจนคนข้างๆนึกว่าผมออกมาจากเขาวงกตแล้ว ธีมนี้ช่างจับคู่กับหนังได้อย่างลงตัวดีเหลือเกิน 5.ตัวละคร ... เยี่ยมทั้งคนแสดง ไม่ว่าจะเป็น กัปตัน , หมอ , เมอเซเดส (จำเธอได้หรือเปล่า หญิงสาวที่สองหนุ่มแย่งกันระหว่างการเดินทาง ในหนังสเปนที่ชื่อหนังแปลได้ว่า “แม่แกด้วยนะแหละ” หรือ Y tu mama tambien) , แม่ , โอฟีเลีย , เชลยที่ถูกทรมาน ฯลฯ ภาพตัวละครเหล่านั้นยังคงติดตาอยู่เรื่อยมา หากต้องให้ย้อนคิดถึง เช่นฉากกัปตันสอบสวนเชลยจับกระต่าย , ฉากหมอล้มสุดเท่ , ฉากเมอเซเดสกรีดปาก ฯลฯ ทุกคนเล่นกันชนิดสุดยอด เช่นเดียวกับการออกแบบตัวละครในดินแดนเขาวงกต ทั้งฟอน และ ปีศาจจ๊ะเอ๋ สิ่งที่ไม่ชอบ 1.โดนแต่ยังไม่โดนแบบสุดๆ ... แหะๆ อันนี้เป็นความรู้สึกส่วนตัว คือ รู้สึกว่าหนังเรื่องนี้สมบูรณ์แบบและผมก็ชอบ แต่มันยังขาดอะไรบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ มันไม่จี๊ดดดด เหมือนกับตอนที่ได้ดู Bridge to Terabithia หนังจินตนาการที่ไม่อาจหนีพ้นโลกความจริงคล้ายๆกัน หรือ ตอนที่ได้ดู The Lives of Others ผู้แซงเข้าวินรางวัลหนังออสการ์ต่างประเทศยอดเยี่ยม สรุป ไม่น่าแปลกใจที่ หนังจะกวาดรางวัลกันมาแบบว่าเล่น และ ได้รับการชื่นชมยกย่องด้วยการ standing ovation ถึงยี่สิบนาทีที่เมืองคานส์ เป็น ผลงานที่อุดมไปด้วยจินตนาการความคิดสร้างสรรค์ มีบทที่น่าทึ่งซึ่งจะนำคนดูไปสู่โลกใบใหม่ที่สะกดเราไว้ไม่ให้คลาดสายตาตลอดสองชั่วโมงที่หนังฉาย เป็นหนังที่ผู้ใหญ่ทั้งหลายห้ามพลาดที่จะรับชม แต่ อย่าพาเด็กเข้าไปดู ป.ล. เมื่อพูดถึง เด็กและสงคราม ไม่ว่าจะเป็น สงครามโลก สงครามอ่าว หรือ แม้แต่ข่าวสามจังหวัดภาคใต้บ้านเรา ไม่เก่าไปเลย ไม่เชยแต่อย่างใด กับบทเพลงของเฉลียงที่เขียนเนื้อไว้ว่า “เกิดสงครามพันครั้ง เด็กก็ยังสวยงาม เป็นเพียงแค่สงคราม ความเดียงสาเท่าเดิม” น่าเศร้าใจ ที่หลายครั้ง สงครามของผู้ใหญ่ ก็เข้ามาทำลาย ความเดียงสาของเด็กๆ เด็กที่ไร้เดียงสาต้องรับกรรมที่ไม่ได้ก่อแสนสาหัสอยู่แล้ว แต่ ผู้ใหญ่ยังไม่สาแก่ใจ ยังเริ่มนำความชั่วร้ายเข้าไปแปดเปื้อนเด็กๆที่เหมือนผ้าขาว ไม่ว่าจะเป็นในหนังที่เราได้เห็น การจับเด็กมาล้างสมองเป็นทหารเช่นใน Blood diamond ที่มีอยู่จริงในหลายๆมุมบนโลกใบนี้ ป.ล. 2 ...แจ้งข่าว จขกท. จะไม่ได้อยู่ตั้งแต่ ศุกร์นี้ถึงอังคารหน้า  ดังนั้น หากมีคำถามอาจไม่ได้เข้ามาตอบช่วงนั้นเน้อ อ้อ กลัวเขียนถึงไม่ทัน ขอเชียร์ก่อนไปกับ Meet the Robinson แอนิเมชั่นจากวอลต์ ดีสนี่ย์ ที่ตัวหนังจริงดีกว่า หนังตัวอย่างประมาณ ล้านเท่า ชอบบทของเรื่องนี้มากๆ เป็นเรื่องที่ดีกว่า Chicken run และ พอไปสู้กับ Pixar ได้สบายๆ ดู(อ่าน)หนัง(สือ) ให้ข้อคิด ชวนคุณคลิกไปอ่าน ไปคุย และ ร่วมเป็น 1 ความคิดเห็นในหนังที่คุณเคยดู ที่ http://aorta.bloggang.com Confession of pain , ความแค้นอันแสนเศร้า http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=aorta&group=1&month=04-2007&date=19&gblog=236 Bridge to Terabithia , Just close your eyes but keep your mind wide open http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=aorta&group=1&month=03-2007&date=22&gblog=226 The Number 23 , วิเคราะห์สภาพจิตใจผู้หลงใหลเลข 23 http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=aorta&month=04-2007&date=14&group=1&gblog=234 เมล์นรก หมวยยกล้อ , รถเมล์สายนี้ไม่ตลกแต่สนุก http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=aorta&group=5&month=06-2006&date=02&blog=1 Curse of the Golden Flower , ความเน่าหนอนฟอนเฟะของสถาบันครอบครัว http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=aorta&month=02-2007&date=06&group=1&gblog=137 Blood diamond , "ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเราต้องมาฆ่ากันเอง" http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=aorta&month=01-2007&date=11&group=1&gblog=181 ขอฝาก"หนังสือรัก" พ็อกเก็ตบุ้ค ที่หยิบยกความรักและความสัมพันธ์ในภาพยนตร์ มาช่วยให้คุณเข้าใจตัวเองและคนรอบข้าง ได้มากขึ้นและลึกซึ้งกว่าเดิม โดย "ผมอยู่ข้างหลังคุณ"ค้าบ จากคุณ : "ผมอยู่ข้างหลังคุณ" - [ 19 เม.ย. 50 09:58:04 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ไม่มีเวลาไปดูอะครับ แต่อยากดูมาก(สงสัยต้องรอDVD) จากคุณ : `MaGuZ` - [ 19 เม.ย. 50 10:16:11 ]

ความคิดเห็นที่ 5 .. เป็นหนังที่สวยงามมากในรอบหลายปีครับ ^^" จินตนาการและความโหดร้ายของสงครามมันช่างผสานกันอย่างลงตัวที่สุด .. จากคุณ : POGGHI - [ 19 เม.ย. 50 10:28:09 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แฟนซื้อ DVD มาดูที่บ้าน ตอนแรกๆก็นึกว่าหนังเด็ก เพราะทำLayout เหมือนหนังแฟนตาซีเลย กะว่าจะเรียกลูกสาวคนโต (8ขวบ) มานั่งดูด้วยกัน ดูไปดูมาเริ่มเครียด เลยถามแฟนว่าไปซื้อหนังอะไรมาดูเนี่ย โหดมากๆ ยิงกันจ่อหัว เอามีดแทงเข้าไปในปากแล้วปาด ปากฉีกเกือบถึงหู ดูแล้วสยอง ดูจบเลยเก็บไปเลยไม่อยากให้ลูกเห็น อีตอนนั่งดูก็ให้นมลูกคนเล็กอยู่ (5 เดือน) ไม่รู้ความเครียดออกมาพร้อมกับน้ำนมหรือเปล่า เห็นมันทำหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วย จากคุณ : iammomma - [ 19 เม.ย. 50 10:38:17 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ไม่เห็นมันจะเป็นปรากฏการณ์บ้าบออะไรเลย จริงๆน่ะ เอมิลี่ ยังอลังการจินตนาการบรรเจิดมากกว่า เรื่องที่ไม่ควรจินตนาการ น่าจะพูดให้ชัด อย่างพ่อหรือแม่มาแต่งงานใหม่ได้อย่างไร ดันให้เก็บไปคิด เรื่องที่ควรเก็บไปจินตนาการ เดาเอาเอง ดันปล่อยให้เห็นกันจะจะ กรีดปาก เย็บปากสดๆ ปืนระเบิดสมอง ถ้าไม่นับงาน art ต่างๆจของหนังที่ถือว่าทำได้ดีมาก รวมๆแล้วก็ออกจะธรรมดา ดูยังไงก็คิดว่า ผกก มันโรคจิตหน่อยๆอ่ะ เป็นหนังดีที่ธรรมดาเรื่องหนึ่ง จากคุณ : มาเฟียไซเบอร์ - [ 19 เม.ย. 50 10:57:03 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ยังไม่มีเวลาไปดูเลยอ่ะ.............             >_<  ไว้จะไปดูให้ได้เชียว.................                     จากคุณ : Goya_aTaan - [ 19 เม.ย. 50 11:49:23 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ดูแล้วค่ะ ชอบมากกว่าที่คิดไว้หลายเท่านัก ทราบว่าเป็นหนังดี กวาดรางวัลมาเพียบ แต่ไม่นึกว่าหนังจะทำให้ประทับใจมาก ขนาดนี้ (ขนาดว่ามีฉากแหวะ ๆ อยู่เพียบ) ดูจบแล้วสะเทือนใจสงสารเด็กค่ะ แต่หากโอฟิเลียมีความสุขอยู่ใน โลกของจินตนาการและคิดว่าได้กลับไปอยู่กับพ่อแม่จริง ๆ ก็ดูดีกว่า ให้เผชิญในโลกของผู้ใหญ่แบบโหด ๆ นะคะ จากคุณ : Tai-Sarunya - [ 19 เม.ย. 50 12:24:03 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่ได้เล่นเน็ทมาหลายวัน ดูย้อนหลังไป เห็นมีกระทู้หนังไปแล้วสองเรื่อง คงไม่ตามไปเขียนแล้วกัน งั้น แว๊บเจ้านายเข้ามาเขียนเรื่องนี้นิดหน่อยแล้วกัน มาพูดถึงผู้กำกับกันก่อน ผมค่อนข้างเฉยๆกับ “หนังโหดในโลกมืด” ที่ผ่านๆมาของผู้กำกับ กีลเลอโม เดอ โทโร ท่านนี้ นั่นก็คือ โอเค แต่ไม่ได้ประทับใจอะไร (แม้แต่วันที่เขาผันตัวเองไปเป็นผู้อำนวยการสร้างให้หนังดีเกี่ยวกับวงการสื่อสารมวลชนในโลกที่สามอย่าง Cronicas ก็ตาม) แต่ประสบการณ์จาก Pan’s Labyrinth กลับสร้างความรู้สึกประทับใจในมุมมองของเขาให้กับผมมากกว่า คราวนี้มาเข้าตัวหนังกันครับ ความเห็นพ้อง ประเด็นที่ 1 - ผมชอบบทหนัง งานกำกับศิลป์ การออกแบบตัวประหลาดต่างๆ และดนตรีประกอบ (ชอบดนตรีประกอบระดับไม่ธรรมดา) เช่นกัน ความเห็นต่าง ประเด็นที่ 1 - หนังเรื่อง Life is beautiful เป็นหนังที่ผมแว๊บขึ้นมาในสมองเช่นกัน แต่ก็ยังไม่เต็มเปี่ยมมากนักเหมือนมุมมองที่เจ้าของกระทู้หยิบยกขึ้นมา เหตุผลก็คือ ใน Life is beautiful เด็กถูกบอกเล่าจินตนาการผ่านตัวพ่อ ตัวเด็กเห็นและเชื่อผ่านสิ่งต่างๆที่พ่อพูด (เด็กทุกคนมีจินตนาการเป็นขั้นพื้นฐานอยู่ก็จริง แต่เรื่องราวในเหตุการณ์ถูกปลูกฝังมาจากพ่อ ไม่ใช่มาจากตัวเด็กเอง) ในขณะเดียวกัน Pan’s Labyrinth นั้น เด็กถูกบอกเล่าจินตนาการด้วยการอ่านนิทานผ่านตัวเอง (มันเป็นจินตนาการของตัวเองด้วยพื้นฐานของความเป็นเด็กที่มาจากตัวเอง) ตามความคิดผม ผมกลับมองว่า หนังเรื่องนี้เป็นเสมือน 3 องค์ประกอบของหนังมารวมกันมากกว่าเพื่อเปรียบเทียบ “ชีวิตเด็ก” โดยใช้ “จินตนาการ” เป็นเส้นแบ่งเขตระหว่าง ความสดใส และ ความโหดร้าย แต่คำว่า จินตนาการ ความสดใส และ ความโหดร้าย จากชีวิตเด็กนั้น สามปัจจัยนี้ถูกจับอยู่ในตำแหน่งเดียวกัน นั่นคือ ด้านมืดของชีวิต - ไม่กี่วันก่อน เห็นคุณ ตามล่านายหน้าหนอน พูดถึงหนังเรื่อง The City of Lost Children ของฌอง ปิแอร์ เยอเน่ต์ ผมรู้สึกสะดุดกับ ความสดใสในโลกมืด (ด้านมืด) ของหนังเรื่องนี้ (เมื่อจะพูดถึง “ความสดใสในด้านมืด” ของ Pan’s Labyrinth ขึ้นมา) - ขณะเดียวกัน ความโหดร้ายในโลกสงคราม (ด้านมืด) ที่ถูกมองผ่านสายตาเด็กนั้น ทำให้นึกถึงหนังที่เด็กโดนจับไปเป็นทหารตั้งแต่วัยเด็กใน Voces inocentes - และสุดท้ายก็คือ Bridge to Terabithia สำหรับเรื่องนี้ มันแทนที่ด้วยคำว่า จินตนาการ (ที่ซุกซ่อนอยู่ใน “ด้านมืด” แม้อาจไม่ชัดเจนมากนัก แต่แท้ที่จริงแล้ว หนังฉลาดที่จะล้วงลึกลงไปทางอ้อม จนคนดูอาจไม่สังเกตเห็น (อ้อ แต่โดยภาพรวมของหนัง “สะพานสู่ทีราเบเทีย” ผมอาจค่อนข้างเฉยๆอยู่นะ) และเมื่อ 3 ส่วนผสมมารวมกัน นั่นคือ ความสดใส บวกเข้ากับ จินตนาการ และสุดท้าย ความโหดร้าย มันเลยกลายเป็นจุดกำเนิดของ Pan’s Labyrinth ที่ผมนึกถึง อีกอย่างก็คือ การทำงานของฌอง ปิแอร์ เยอเน่ต์ในหนังเรื่อง The City of Lost Children มีอารมณ์หนังเหมือนใน Pan’s Labyrinth อยู่ (แม้ในความเป็นจริง ผู้กำกับ เดล โทโร อาจไม่ได้รับอิทธิพลนั้นมาเลยก็ตาม) แต่ถ้าให้ลองให้ฌอง ปิแอร์ เยอเน่ต์มากำกับ ตัวเขาอาจสร้างภาพหนังออกมา (ในรูปแบบที่เหมือนหรือต่าง) ซึ่งผมมั่นใจว่า น่าจะดีไม่แพ้กัน (เพียงแต่เปลี่ยนเป็นภาษาฝรั่งเศสก็เท่านั้น) จริงๆ ยังมีหนังสงครามอีกมาก (ถ้าพูดถึงความโหดร้ายในด้านมืด) เพียงแต่มันไกลตัวจากคำว่า จินตนาการและความเป็นเด็ก (ที่จะเกี่ยวข้องกับหนังเรื่องนี้อยู่) ประเด็นที่ 2 - ถ้าไม่อ้างอิงตามเนื้อหาที่หนังสื่อ แน่นอน จินตนาการของเด็กย่อมมีระดับรุนแรงได้ไม่ยาก (อีกทั้งยังมีความบริสุทธิ์แทรกเข้ามาอีก) แต่ผมไม่คิดว่า จินตนาการ (ของผู้ใหญ่) จะถูกทำลายลงเมื่อวันเวลาผ่านไป เหลือไว้แต่โลกแห่ง “ข้อเท็จจริง” เท่านั้น (โดยเฉพาะคำว่า ทำลาย ผมไม่ค่อยเชื่อ เพราะความหมายของคำว่า ทำลาย มันเป็นไปในแง่ลบที่ว่า “ไม่น่าจะเหลืออะไรอยู่แล้ว” ซึ่งผมไม่คิดเช่นนั้น) ผมว่า ระดับความรุนแรงของจินตนาการจากผู้ใหญ่ บางครั้งอาจมากมาย (จนนึกไม่ถึง) และเผลอๆ ไม่น้อยลงไปกว่าวันวานในวัยเด็กด้วยซ้ำ เพียงแต่... 1. จินตนาการ (ของผู้ใหญ่) ผ่านประสบการณ์ที่โตขึ้น ตัวอย่างเช่น เจ เค โลว์ริ่ง ในวัย 40 ปีแล้ว แต่สามารถแต่งเรื่อง แฮร์รี่ พ็อตเตอร์ ให้ผู้ชมทั่วโลกรับรู้และสนุกสนานกับจินตนาการเหล่านั้นได้ ผมมองว่า เธอมีจินตนาการในการแต่งเรื่องขึ้นมา โดยให้มีตัวละครเป็นแบบนั้น มีสัตว์ประหลาดเป็นแบบนี้ สามารถเหาะเหินเดินอากาศอย่างนั้น สามารถร่ายเวทมนต์ได้อย่างนี้ เป็นต้น แต่ประสบการณ์ที่โตขึ้น (หรือข้อเท็จจริง อย่างที่เจ้าของกระทู้ว่าก็ตาม) เป็นส่วนที่ช่วยให้เธอดำเนินเรื่องอย่างแบบมีแผนได้สนุก (หรือโครงเรื่อง นั่นเอง) มากกว่า (เพียงแต่คำว่า บริสุทธิ์ อาจจะมีไม่เหมือนเด็ก) นี่ผมยังไม่นับตัวอย่างที่สตีเวน สปีลเบิรกค์สร้างอีทีขึ้นมาด้วยนะ 2. จินตนาการ (ที่ซ่อนอยู่ในผู้ใหญ่) โอกาสจะถูกดึงออกมาใช้ได้มากน้อยเท่าไหร่นั้น สภาพแวดล้อมหรือสถานการณ์รอบข้างน่าจะมีผลด้วย ไม่มากก็น้อย ตัวอย่างเช่น คนที่ต้องทำงานเกี่ยวกับการใช้ความคิดสร้างสรรค์ตลอดเวลา (อันนี้ได้ใช้แน่นอน) หรือไม่ก็แทบไม่ได้ใช้เลยเพราะวันๆฝ่ายบัญชีมัวแต่ยุ่งอยู่กับตัวเลข แต่อย่างน้อย ผมว่า จินตนาการของนักบัญชีก็น่าจะยังซ่อนอยู่บ้าง เพียงแต่อาจมีสนิมเข้ามาเกาะ ไม่แน่นะ วันใดวันหนึ่งที่นักบัญชีที่ยุ่งอยู่กับตัวเลขทั้งวัน พอเลิกงาน นั่งรถผ่านแดนเนรมิตเข้า เหตุการณ์บางอย่างในอดีตตอนเด็ก อาจหวนทำให้เขาหรือเธอนึกภาพไปตอนที่เล่นรถไฟเหาะตีลังกาอยู่ในหัวขึ้นมาเพียงคนเดียว (ตั้งแต่ออกสตาร์ท) แล้วเผลอยิ้มออกมาก็ได้ ความเห็นส่วนตัว ประเด็นที่ 1 - ส่วนเรื่องที่ว่า ตัวละครจินตนาการไปเองหรือเปล่านั้น ผมกลับมองว่า หนังเรื่องนี้สร้างความคลุมเครือในแง่ที่ดี คือ คลุมเครือก็จริง แต่กลับไม่รู้สึกอึดอัดที่จะหาคำตอบ ทั้งที่ทีแรก ผมกลับเชื่อว่า โอฟีเลียจินตนาการไปเองแล้ว แต่ทันทีที่มนุษย์ (ท่านนายพลและแม่) ร่วมกันเห็นรากไม้ที่มีลักษณะประหลาดเหมือนมนุษย์ ผมกลับไม่คิดว่า โอฟีเลียหามาเองได้ เพราะผมไม่ค่อยเชื่อในทันทีว่า เด็กจะสามารถหารากไม้รูปทรงประหลาดได้ขนาดนั้น (แม้ตรงนั้นจะเป็นป่าก็ตาม) จนท่านนายพลและแม่ยังตกใจในความประหลาดและน่าเกลียดของรากไม้ (ที่มีลักษณะเหมือนมนุษย์) แม้โอฟีเลียจะมีจินตนาการอยู่ในตัวเองก็ตาม แต่มันดูจะฟลุ๊คเกินไปกับความประหลาดที่เด็กจะไปขุดหามาเอง (แต่ถ้าเรื่องราวนี้เกิดในประเทศเกาหลี โสมมนุษย์ อาจจะมีน้ำหนักมากกว่า 555) ในขณะเดียวกัน เหตุการณ์ที่เธอไปพบอึ่งอ่างยักษ์ ไปพบซากปรักหักพังลึกลับหลังกำแพงโบราณ หรือเอาแท่งช็อควาดเป็นรูปประตูขึ้นมาเพื่อไขความลับนั้น ทุกอย่าง เธอทำอยู่ลำพัง ไม่มีใครรับรู้ ตรงนี้ยืนยันความเชื่อเรื่อง “คิดไปเอง” ได้ดี เมื่อความขัดแย้งในหัวผมเกิดขึ้น ความคลุมเคลือ (ในแบบที่ชอบ) ก็เลยตามมา ประเด็นที่ 2 - เรื่องนี้ พิสูจน์ให้เห็นความหมายที่ว่า “บทอยู่เหนือเงินลงทุน” เพราะสเปเชียลเอฟเฟ็คก็ไม่ถือว่า เยอะจนตระการตาเหนือมนุษย์แทบล้างโลกล้างแผ่นดิน ความเห็นแย้ง ประเด็นที่ 1 - ถ้าให้เปรียบเทียบภาพโหดร้ายของเด็กที่ถูกล้างสมองใน Blood Diamond ที่เจ้าของกระทู้ยกมาแล้วนั้น แม้ตัวหนังมีช่วงของภาพจากประเด็นนี้อยู่ก็จริง แต่ถ้าจะให้ชัดเจนและมีน้ำหนักพอ ผมยังไม่นึกถึงหนังเรื่องนั้นอย่างเต็มที่นัก เพราะ Blood Diamond ยังมีเรื่องราวการค้าระหว่างประเทศ รวมทั้งประเด็นอื่นๆเข้ามาเกี่ยวข้องอีก แต่ถ้าต้องการความชัดเจนในจุดที่เด็กเป็นผลพวงของความโหดร้ายจากน้ำมือผู้ใหญ่แล้ว หนังที่เพิ่งเข้าฉายไม่นานมานี้อย่าง Voces inocentes (หรือ Innocent Voices) ดูจะเป็นคำตอบที่ดีกว่า เพราะตัวหนังมีภาพ “ก่อน” “ขณะ” และ “หลัง” ของเรี่องราวเด็กๆที่โดนภาพสงครามในประเทศเอลซาวาดอร์ทำลายล้างด้วยการบังคับให้ไปเป็นทหารตั้งแต่วัยเด็กล้วนๆ ความเห็นเสริม - หลายวันก่อนเห็นใครบางคนพูดถึงหนังเรื่องนี้ว่า “สำหรับเด็ก หนังเรื่องนี้โหดร้ายแน่นอนด้วยภาพอย่างที่เห็น แต่สำหรับผู้ใหญ่ มันยังไม่โหดร้ายอะไรสุดขีดหรอก (สำหรับโลกแห่งความเป็นจริง)” เห็นด้วยกับคำพูดนี้จริงๆ   หมายเหตุที่ 1 สัปดาห์นี้หนังเข้าเยอะใช่ย่อย คงเริ่มที่หนังนักมวย Chok Dee ก่อนว่า จะเป็นยังไงบ้าง (ส่วนที่เหลือ ก็คงตามเก็บให้ครบเหมือนเดิม) หมายเหตุที่ 2 ถ้าไปเที่ยวกระบี่ ผมแนะได้ แต่ถ้าไปตรัง หมดสิทธิ์เพราะยังไม่เคยไป แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 50 13:18:31 จากคุณ : ผมวางแผนไปเที่ยวเนปาลดูหิมาลัย (ตี๋หล่อมีเสน่ห์) - [ 19 เม.ย. 50 12:52:21 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เพิ่งไปดูที่สกาล่ามาเมื่อวา่น หนังดีครับ ผกก. ฉลาดและแยบคายในการนำเสนอให้คนดูเอาไปคิดเองว่าเลือกที่จะเชื่อสิ่งใด และเลือกที่จะจบเรื่องราวลงในแบบใดด้วยตนเอง หนังดีเรื่องนึงในชีวิตเลยครับ จากคุณ : Merlinz - [ 19 เม.ย. 50 13:06:04 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จากคุณ : ผู้หวังร้าย - [ 19 เม.ย. 50 13:33:47 ]

ความคิดเห็นที่ 13 .... เย็นนี้จะไปดู Shooter แล้วจะกลับมาเล่าอีกทีว่าเป็นอย่างไรครับ ... ขอบคุณทุกๆความเห็นครับที่แวะเวียนมาคุยกัน ป.ล.อิจฉาคุณตี๋หล่อยิ่งนัก จะไปซะไกลลิบถึงยอดเขาหิมาลัย ส่วนผมพรุ่งนี้ไปทะเลตรังครับ จากคุณ : "ผมอยู่ข้างหลังคุณ" - [ 19 เม.ย. 50 14:05:42 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มีการ "สปอยล์" กระผมว่า ความสนุกของเรื่องนี้มันอยู่ตรงที่ เรามีแนวทางในการคิดที่ต่างกัน มีมุมมองเกี่ยวกับสิ่งที่โอเฟเลียพบเจอในแง่มุมที่แตกต่างกัน และนั่นคือเสน่ห์อย่างหนึ่งของหนังเรื่องนี้ ถ้าเดลโทโร่ออกมาประกาศเมื่อไหร่ว่าจริงๆแล้วสิ่งที่เขาคิดจริงๆคืออะไร กระผมจะแบนหนังของเขาทันที เขาไม่ควรทำความขลังในหนังของตัวเองด้วยการออกมาเฉลยอะไร เหมือนอย่างที่ผู้กำกับ Session 9 ทำมาแล้วกับ commentary ในดีวีดี กระผมชอบที่จะมองว่าสิ่งที่โอเฟเลียพบเจอไม่ใช่เพียงแค่จินตนาการของเธอเอง แต่มันมีอยู่จริง และภารกิจของเธอก็ทำเสร็จสิ้นจริงๆ ถ้ามองตอนต้นเรื่อง เราก็พอจะเห็นได้อยู่แล้วว่าบทหนังถูกเขียนขึ้นมาอย่างคลุมเคลือเพื่อเปิดโอกาสตรงนี้ จำได้หรือไม่ว่าในเรื่องเล่าตอนแรก เจ้าหญิงแห่งโลกใต้ดินเคยขึ้นมาบนโลกและเคยตายมาแล้วครั้งหนึ่ง ถ้าครั้งนี้โอเฟเลียสละเลือดของตัวเองจนทำให้ภารกิจเสร็จสิ้นแล้วสามารถกลับไปยังโลกเก่าของเธอได้ผ่าน "การตาย" อีกหน มันก็คิดได้เหมือนกันใช่มั้ยขอรับ? กระผมคิดว่า ภารกิจที่โอเฟเลียต้องเจอ มันก็เหมือนกับการเปรียบเปรยว่า แม้แต่ในโลกแฟนตาซี อะไรๆมันก็ไม่ได้มาง่ายๆ เธอกำลังจะหลบหนีความจริงอันโหดร้าย เพื่อที่จะมาเจอความจริงอีกรูปแบบหนึ่ง เมื่อภารกิจสุดท้ายมีข้อกำหนดว่าเธอต้องใช้เลือดของน้องชายตัวเอง... ในโลกความจริงมีสัตว์ประหลาด ในโลกแฟนตาซีก็มีสัตว์ประหลาด ในโลกความจริงมีกฏเกณฑ์ ในโลกแฟนตาซีก็มีกฏเกณฑ์ ในโลกความจริงมีความโหดร้าย ในโลกแฟนตาซีก็มีความโหดร้าย มันคือโลกคู่ขนานที่เดินคู่กันไปไม่ว่าโอเฟเลียจะเลือกเดินทางใดก็ตาม... EDIT: แก้ชื่อนางเอก... ดูมานานก่อนหนังเข้าโรง เลยลืมชื่อ ฮ่าๆๆๆ โคตรปล่อยไก่เลย แก้ไขเมื่อ 20 เม.ย. 50 09:14:18 จากคุณ : หมาหัวโจก - [ 19 เม.ย. 50 15:33:28 ]

ความคิดเห็นที่ 15 หนังดีมากๆครับ สมกับการถ่อสังขารกลับมาดูที่กทม. (เพราะแถวบ้านไม่มีให้ดู) จากคุณ : nusfish - [ 19 เม.ย. 50 16:17:03 ]

ความคิดเห็นที่ 16 สปอยล์นะครับ ตอนแรก คิดๆอยู่เหมือนกันว่า โลกจินตนาการคงจะมาจากความฝันของโอฟีเลียเพียงคนเดียว แต่เมื่อตอนจบ หนังฉายภาพของซากต้นไม้ที่ยืนตายซากมานาน แต่ท้ายเรื่อง เมื่อโอฟีเลียได้ไปทำลายคางคกยักษ์ที่อยู่ในโพรงต้นไม้แล้ว มันกลับฟื้นงอกงามได้ใหม่ แถม ยังมีดอกไม้ผลิบานให้เห็นในช๊อตสุดท้ายด้วย ทำให้ความคิดผมเปลี่ยนไปนะ หรือว่ามันมีโลกแห่งจินตนาการอยู่จริง แต่ไม่เป็นไร เพราะในสเปนก่อนหน้าที่โอฟีเลียจะเกิดร่วมหลายร้อยปี ยังมีุบุรุษช่างฝันนามกระเดื่อง เขาชื่อ ดอน กิโฆเต เดอ ลามานชา เขากล่าวไว้ว่า "เราควรจะมองโลก อย่างที่มันควรจะเป็น" ในยุคแห่งความยากไร้ ดอน กิโฆเต กลับมุ่งมั่นถึงคุณธรรมสูงสุดแห่งอัศวิน สเปน นี่เต็มไปด้วยนักฝันมาแต่เก่าก่อนจริงๆ จากคุณ : 311025 - [ 19 เม.ย. 50 19:18:06 ]

ความคิดเห็นที่ 17 #16 เป็นหนังสือที่อยากอ่านขอรับ แต่เห็นราคา และเหลือบมองกระเป๋าตังค์ในตัวเองแล้ว... อึก... จากคุณ : หมาหัวโจก - [ 19 เม.ย. 50 20:44:31 ]

ความคิดเห็นที่ 18 #17 ผมก็ยังไม่ได้อ่านหนังสือนะ  แต่ดูจากฉบับ ละครเวที และ วิดีโอ (หลายรอบมากจนจำได้) น่ะ จากคุณ : 311025 - [ 19 เม.ย. 50 20:50:50 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ดูจบแล้ว Life is Beautiful มันแว่บเข้ามาในหัวผมเหมือนกันเลยครับ ผมว่ามันเหมือนกันตรงที่..ตัวละครในสองเรื่อง พยายามจะหาความสวยงาม ความหวัง มาทดแทนความโหดร้ายของสงคราม เหมือนๆ กัน จะต่างกันก็แค่ใน Life is beautiful ภาพของเกมการแข่งขัน เกิดจากจินตนาการของพ่อ เพื่อช่วยให้ลูกตัวเองไม่ต้องรับรู้กับสถานการณ์เลวร้าย ส่วน Pan's นั้น ภาพของเพพนิยายเกิดจาก จินตนาการของโอฟีเลีย เพื่อช่วยให้ตัวเองมีความหวังท่ามกลางสภาวะร้ายๆ รอบตัว ทั้งสองเรื่องคล้ายกันตรงที่..ต่างสื่อให้เราคิดว่า เด็กๆ ของเรานั้น เค้ายังบริสุทธิ์เหลือเกิน เกินที่ควรจะมารับรู้สิ่งเลวร้าย ที่พวกผู้ใหญ่อย่างเราทั้งหลายสร้างขึ้น รวมๆ แล้ว ผมชอบมากครับ ^^" จากคุณ : ^^ (the_zenith) - [ 19 เม.ย. 50 20:51:09 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เล้วเรื่องมันเกี่ยวอะไรกับ Pan อะคะ - -" จากคุณ : ekolai (Ekolai) - [ 19 เม.ย. 50 23:57:10 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ^ ^ พอดีมีคนในบล้อกถามถึง ก็เลยไปค้นในเว็บ imdb มีคนถามมาเหมือนกันครับว่า Why is the English title of this movie not the same as the Spanish? El Laberinto del Fauno literally translated means The Labyrinth of the Faun. Since in English faun (a satyr) and fawn (a baby deer) are both pronounced the same, it was believed that there would be some confusion so the English title is Pan's Labyrinth even though the faun is not the god Pan. ... ส่วน pan ก็เป็นเทพเจ้ากรีก ครับผมเอาข้อมูลบางส่วนจาก วิคิพีเดียมาฝาก Pan is the Greek god of shepherds and flocks, of mountain wilds, hunting and rustic music: paein means to pasture. He has the hindquarters, legs, and horns of a goat, in the same manner as a faun or satyr. และต่อไปนี้คือ รูป Pan จากเว็บวิคิพีเดียครับ ต้องขออภัยที่ยาหม่องหมด ไม่อาจทำหน้าที่กองเซ็นเซ่อร์ที่ดีได้ จึงไม่อาจเบลอจุดต้องห้าม จากคุณ : "ผมอยู่ข้างหลังคุณ" - [ 20 เม.ย. 50 00:08:12 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ผมเคยดู Life is Beautiful ครั้งนึงผมซื้อหน้งเรื่องนี้เก็บไว้ถึง 2 ปี แล้วก็เอามาดู เป็นหนังที่ดีมากๆ เลย เรื่องนึงยังเสียดายอยู่เลยครับ ว่าทำไมแมไม่รีบดู ส่วน เขาวงกตก็สะท้อนสังคมดีครับ จินตนาการของเด็กน้อยท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่ไม่เอื้ออำนวย แปลกใจ ตัวเอกของเรื่องชื่อ โอเฟเรีย เทียบเสียงยังไงก็โอเฟเรียแต่ไหงแปลแล้วเปลี่ยนชื่อซะงั้นล่ะคับ จากคุณ : McSpancer - [ 20 เม.ย. 50 02:30:10 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ชอบมากครับ จากคุณ : ฆ่าไม่นับสับไม่เลี้ยง - [ 24 เม.ย. 50 02:32:18 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เพิ่งดูมาวันนี้ ชอบสุดๆเลยอ่ะครับ มันเศร้า แต่ก็จบแบบมีความสุขอ่ะ และชอบฉากไอ้ตัวที่มีลูกตาที่มืออ่ะ มันดูสยอง น่ากลัวมากๆ ลุ้นมากๆ และฉากที่อึ้งมากๆก็ ที่กัปตันเอาขวดทุบหน้าลูกคนล่ากระต่ายอ่ะครับ โอ้ยยย นึกแล้วยังสะเทือนใจไม่หาย T_T สะใจสุดๆก็ที่กัปตันปากฉีกอ่ะ แบบโห สะใจจริงๆ แอบเชียร์ในใจว่า ทำไมไม่กระซวกตา แล้วคว้านๆเลย - -'' จากคุณ : ปูเทียมไก่ชุบ - [ 25 เม.ย. 50 03:24:35 ]