สวัสดีค่ะ เอาภาค 2 มาต่อให้ค่ะ จากภาคแรกที่ย๊าวยาว  อิอิอิ
แต่ก็ดีใจนะ ที่ยังมีหลายคนอ่านกัน สำหรับภาค 2 นี้เป็นความรู้สึกของอีกฝ่ายค่ะ
ลองอ่านดูนะคะ  นั่งว่างๆ แต่งเล่นๆไปเรื่อย อิอิอิ  ไปละๆๆ




Version 2

คุณเคยตกหลุมรักใครบ้างรึเปล่า ? มันน่าแปลกมาก ที่ความรู้สึกแบบนี้มันได้เกิดขึ้นกับผม

ไม่อยากเชื่อเลยว่าตั้งแต่รอยยิ้มครั้งนั้น มันจะทำให้ผมชอบเธอได้มากขนาดนี้

เธอชื่อปอย เป็นเพื่อนที่เรียนร่วมห้องเดียวกันกับผมตั้งแต่มัธยม

ผมจำได้ว่า ในตอนนั้นเป็นตอนเย็นแล้ว และผมกำลังจะกลับบ้าน

ผมเห็นกลุ่มผู้หญิงกลุ่มหนึ่งนั่งคุยกัน เป็นกลุ่มเพื่อนๆในห้องนั่นเอง แต่ที่สะดุดตาผมเป็นพิเศษก็คือปอย

ผมไม่เคยคุยกับเธอเลย แต่วันนั้น เธอยิ้มให้ผม และบอกว่า “กลับบ้านดีๆนะ”

ผมอยากบอกว่า ผมดีใจมากเลย ขอบคุณจริงๆที่ยิ้มให้ผม ไม่รุ้ว่าทำไมผมต้องดีใจขนาดนั้นด้วย

แต่รอยยิ้มของเธอมันทำให้ผมเพ้อเลยล่ะ แต่น่าเศร้านะ ที่เธอมีคนที่ชอบแล้ว

แต่ไม่เป็นไรหรอก เพราะผมชอบเธอแล้วนี่นา และผมก็เลือกที่จะชอบเธอแบบนี้ไปตลอด

ใครจะว่าบ้ายังงัยผมก็ไม่สนใจหรอก ผมเฝ้ามองเธอทุกวัน และไม่เคยกล้าที่จะเข้าไปชวนคุย

เพราะผมมันก็ดีแต่ขี้ขลาด เพราะฉะนั้นผมเลยอยากจะเฝ้ามองเธอต่อไปแบบนี้

แต่เชื่อเลยล่ะ ว่าเธอไม่เคยสนใจผมแม้ซักครั้งเดียว ผมคงไม่ได้อยู่ในสายตาของเธอจริงๆ

แต่วันนั้น วันที่ผมทนไม่ได้จริงๆ ผมเห็นเธอวิ่งร้องไห้ไปที่สวนสาธารณะ ผมเองก็รีบวิ่งตามเธอไป

เห็นเธอนั่งร้องไห้อยู่ที่ชิงช้า ในใจของผมตอนนั้นมันเจ็บยิ่งกว่าเธอซะอีก

ผมรู้ว่าเธอพึ่งจะอกหักจากใครคนนึง ผมนั่งดูเธออยู่พักหนึ่ง จนในที่สุดผมก็ทนไม่ได้

เลยต้องเดินไปหาเธอและยื่นผ้าเช็ดหน้าที่เกือบจะเปียกฝนทั้งหมดให้กับเธอ

และไม่น่าเชื่อว่าตั้งแต่วันนั้นผมกับเธอ เราสนิทกันมากขึ้น

และก่อนที่จะเรียนจบและจากกันไปเพราะเราเลือกเรียนในมหาวิทยาลัยที่ต่างกัน

ผมเองก็ได้สารภาพกับเธอว่าผมชอบเธอและอยากที่จะคบกับเธอเป็นแฟน

ผมในตอนนั้นแทบคลั่งเลย เพราะในใจทุกอย่างของผมมันท่วมท้นไปด้วยความตื่นเต้น

แต่...ขอบคุณจริงๆ ที่เธอตอบตกลง ผมไม่เคยดีใจอะไรที่สุดในชีวิตได้เท่ากับครั้งนี้เลย

“ขอบคุณนะปอย ที่ให้ความรักกับเรา” และตั้งแต่มีเธอเข้ามาในชีวิตมากขึ้น

ผมรู้สึกว่าโลกนี้น่าอยู่ขึ้นเยอะเลย หลังจากนั้นผมพาเธอมาที่บ้าน มารู้จักกับครอบครัวของผม

ผมดีใจที่ทุกคนในครอบครัวชอบเธอ ก็เธอน่ารักนี่ครับ   *-*

วันนี้ผมบอกกับตัวเองได้เลย ว่าผู้หญิงคนนี้แหละ เป็นคนที่ผมตั้งใจแล้วว่าจะใช้ชีวิตร่วมกับเธอ

ทุกๆเรื่องของเธออยู่ในความคิดของผมเสมอ ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน

ว่าทำไมผมถึงจำทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเธอได้ แต่ที่รู้ทุกครั้งที่คิดถึงเธอ มันทำให้ผมยิ้มได้เสมอ

แต่ความห่างไกลมีผลมากจริงๆ กับความสัมพันธ์ของเรา เธอไม่ค่อยมีเวลาโทรศัพท์คุยกับผมอย่างเมื่อก่อน

เพราะเธอเรียนหนัก และเราก็เจอกันน้อยลงเรื่อยๆ แต่ก็ยังดีที่เรายังได้เจอกันบ้าง

แต่...ความห่างไกล มันช่างโหดร้ายกับผมมากจริงๆ เพราะความคิดถึงเธอ คิดถึงมาก คิดถึงจนทนไม่ไหว

เลยทำให้ผมไปหาเธอที่บ้าน แต่ในวันนั้น...สิ่งที่ผมเอากลับมาบ้านด้วยก็คือน้ำตา

เพราะเธอกำลังคบกับใครคนอื่นในมหาลัยอยู่ เธอบอกผู้ชายคนนั้นว่าผมเป็นแค่เพื่อนเธอ

ผมเองก็รุ้ทันทีว่าที่ผ่านมา ที่เธอไม่ค่อยมีเวลาให้ผมนั้นมันเพราะอะไร แต่ผมไม่โกรธเธอหรอกนะ

เพราะความรักของผมที่มีให้เธอมันมีมากกว่าอะไรทั้งนั้น ผมเองก็ช่วยเธอปิด

โดยที่บอกคนนั้นของเธอว่าเราเป็นแค่เพื่อนกัน ผมเป็นแค่เพื่อนเก่า

หลังจากที่ผู้ชายคนนั้นกลับไป ผมถามเธออีกครั้งว่าตกลงแล้ว

เธอคิดกับผมแค่เพื่อนใช่มั้ย แต่เธอตอบผมแค่ “ขอโทษ”

ผมเลยคิดว่าทุกอย่างที่เราสองคนเคยทำร่วมกันมา มันคงจบแล้ว

ในใจของเธอคงไม่มีผมอีกต่อไปแล้ว และหลังจากนั้นผมก็ไม่ได้โทรหาเธออีก

เพราะไม่อยากให้เธอต้องรำคาญ แต่ผมก็ยังรักเธอ

ผมสัญญากับตัวเองตั้งแต่วันที่เธอตอบตกลงกับผมว่าเราจะเป็นแฟนกันว่า ผมจะรักเธอคนนี้ตลอดไป

และในทุกๆวันผมแอบเอาดอกกุหลาบสีที่เธอชอบไปเสียบไว้พร้อมกับการ์ดที่เขียนเอาไว้ว่า

“จะยังรักเธอตลอดไป” ไว้ที่รั้วบ้านเธอทุกวัน แต่ช่างโหดร้าย

ลมพัดการ์ดของผมหลุดไปทุกวันโดยที่ผมไม่รู้เลย จนกระทั่งวันนี้ ที่ผมได้ไปที่บ้านเธออีกครั้ง

และพบว่ามีคนกวาดถนนกำลังกวาดการ์ดที่หล่นปลิวไปอยู่ข้างทางใส่ลงในถังขยะ

ทำให้รู้ว่าเธอคงไม่ได้อ่านการ์ดของผมเลยซักใบ ผมเก็บการ์ดที่หล่นเปื้อนฝุ่นขึ้นมากำไว้แน่น

และคิดว่าต้องมีวิธีที่เธอจะได้รู้ว่าผมยังคงเหมือนเดิม

และคราวนี้ผมเอาเชือกเล็กๆ มาผูกการ์ดไว้กับดอกไม้ และหวังว่าคราวนี้เธอคงเห็นมัน

ผมรู้ดีว่าการที่ผมทำแบบนี้ คงไม่ได้ช่วยให้ความสัมพันธ์ของเรากลับคืนมาอย่างเดิม

แต่อย่างน้อย ผมก็อยากให้เธอรู้ ว่าผมยังเหมือนเดิม เวลา...ถึงแม้จะเปลี่ยนแปลงหลายสิ่ง

แต่เวลาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความรู้สึกของผมที่มีต่อเธอได้  

มันช่างน่าตลกจริงๆ ที่ผมยังคงเพ้อฝันว่าซักวันเธอจะกลับมา ผมได้แต่เดินไปเรื่อยเปื่อย

และผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงต้องเดินมาที่สวนสาธารณะแห่งนี้ และนั่งคิดถึงเรื่องเก่าๆ

ที่ตรงนี้มันเคยเป็นที่ๆเธอเคยเสียใจ เป็นที่ๆทำให้เธอต้องเสียน้ำตา วันนั้นผมยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เธอ

และดีใจมากที่เธอยังรับความห่วงใยของผม แต่ผมก็คิดถึงอีกที่หนึ่ง คือที่นี่ ร้านไอติมของเรา

วันนี้ผมนั่งเขียนไดอารี่ที่ร้านไอติมที่เราเคยมากินด้วยกันบ่อยๆ ตอนนี้ไดอารี่ของผมมีแต่น้ำตา

มันเป็นน้ำตาของลูกผู้ชายอย่างผม วันนี้ผมจะไม่ทนมันอีกต่อไป ผมจะไม่เก็บน้ำตาเอาไว้

เพราะทุกครั้งที่คิดถึงเธอ และทุกครั้งที่ต้องอดทนเก็บความรู้สึกทั้งหมดไว้คนเดียว มันช่างเจ็บปวดและทรมาน  

วันนี้ผมจะร้องไห้ ให้กับคนๆนึงที่ผมแสนรัก และจะร้องมันออกมาให้หมดใจเลย  

ถ้าหากผมสามารถย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะไปหาเธอที่บ้านทุกวัน

และจะบอกว่ารักเธอให้มากกว่าที่ผมเคยทำ ผมยังคงหวังว่าเราจะมีโอกาสมากินไอติมที่นี่ด้วยกันอีก

ผมอยากให้เธอรู้ ว่าเธอเป็นคนที่ผมรักที่สุด และความทรงจำของผมตลอดทั้งชีวิต

เธอก็คือคนที่สำคัญที่สุดเช่นกัน คำสัญญา....ที่จะรักเธอ ผมก็จะทำให้มันสำเร็จ

เพราะตลอดทั้งชีวิตของผมต่อจากนี้ไป ผมจะรักแค่เธอ.... “โน้ตรักปอยมากนะ”  

ผมอยากบอกเธออีกครั้งแบบนี้ แต่ไม่รู้ว่าเธอจะยังอยากได้ยินมันอีกมั้ย

จะมีมั้ยนะ วันนั้นจะมาถึงผมเมื่อไหร่ ผมไม่รู้เลยจริงๆ ..........