ความคิดเห็นที่ 1 หนึ่งฤทัยหลงกลไปเอาหนังสือแฟชั่นกลับมา ก็ไม่เจอสุภาพชายแล้ว รู้จากจิตราว่าไปเดินเล่นแถวนี้ก็ออกตามหา ซึ่งก็พอดีกับที่นบเดินออกมา จิตราดีใจมาก รีบชวนมานั่งด้วยกัน นบบอกว่ามีธุระแล้วเดินไปทางด้านหลัง จิตราแอบตามไปอย่างอยากรุ้อยากเห็น นบตรงไปที่เรือนคุณเพ็ญ เจอเดือนแรมกำลังนั่งท่องตำราอยู่ แกล้งแซวว่า “ใจคอจะไม่ยอมให้คนอื่นแย่งคะแนนเกียรตินิยมเลยเหรอหนูเดือน” ทั้งสองต่างก็ดีใจที่ได้เจอกัน และต่างก็มีเรื่องจะบอกกัน เดือนแรมให้นบพูดก่อน เขาจึงบอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้มยินดีว่า คุณพจน์สั่งให้กลับมาอยู่บ้านแล้ว เดือนแรมดีใจที่จะได้เจอกันทุกวันและหากมีธุระอะไรก็จะได้ไม่ต้องไปหาถึงสำนักงาน “แล้วหนูเดือนมีอะไรจะบอกพี่?” นบถามไม่ทันขาดคำ จิตราก็ทนดูภาพบาดตานั้นไม่ได้ โผล่ไปขัดจังหวะว่า “พี่นบหลบมาอยู่ที่นี่เอง เนี่ยพี่ชายไม่เห็นพี่นบ เลยให้จิตรามาช่วยตามหาค่ะ” ว่าแล้วจิตราก็ตรงเข้าควงแขนพานบออกไป นบพยายามจะพูดกับเดือนแรมก็ไม่มีโอกาส จำจากไปอย่างไม่สบายใจ ========== ที่งานเลี้ยง สุภาพชายยืนคุยกับมาโปรดอย่างอารมณ์ดี เห็นมาโปรดบอกว่าจะเรียนหมอจึงฝากเนื้อฝากตัวล่วงหน้าว่าเป็นหมอเมื่อไหร่ อย่าลืมรับตนเป็นคนไข้ด้วย ไม่ทันไร หนึ่งฤทัยก็ตามมาเจอ ต่อว่าต่อขานเล็กน้อย แล้วเข้าควงแขนสุภาพชายทันที ชายหนุ่มพยายามแกะมือเธอออก พอดีคุณนายเรไรเดินมา หนึ่งฤทัยจึงจำต้องปล่อย ไม่กล้าเอะอะงอแง ทานเลี้ยงและสนทนากันพอสมควรแล้ว หม่อมชดช้อยชวนกันกลับ ทั้งหนึ่งฤทัยและจิตราเสียดายมาก ต่างพิรี้พิไรชายหนุ่มที่ตนต้องใจไม่ยอมห่าง พอดีแน่งน้อยเพิ่งเสร็จงานในครัวเดินออกมา สุภาพชายถือโอกาสขออนุญาตคุณพจน์ว่า “ผมก็ลืมบอกไปว่า พรุ่งนี้ผมขออนุญาตมารับคุณน้อยไปถวายเพลพระนะครับคุณอา” “ตามสบาย แต่ฝากชายช่วยดูแลยายน้อยด้วยก็แล้วกัน” คุณพจน์ตอบด้วยความยินดี กลีบผกากับหนึ่งฤทัยได้ยินเข้า ต่างมองกันหน้าเสีย ========== ตอนที่ 13 (23 เมษายน) นบไม่สบายใจที่คุยกับเดือนแรมไม่ทันจบก็เจอจิตราควงแขนลากออกไป คืนนี้จึงไปหาที่เรือน เจอเดือนแรมยังนั่งขุ่นใจอยู่ แต่เพราะต่างมีความเข้าใจกันดีกันมาตั้งแต่เด็ก การปรับความเข้าใจกันจึงไม่ยาก เมื่อเข้าใจกันแล้ว นบถามว่า เดือนแรมมีอะไรจะบอก เธอจึงบอกเขาว่า “ลุงหมายมาหาพี่นบอีกแล้วนะ เดือนไม่รู้ว่ามาทำไม แต่เหมือนแกมีเรื่องอะไรสักอย่าง ท่าทางสำคัญด้วยนะคะ แต่เดือนบอกแล้วว่า ตอนนี้พี่นบอยู่ที่สำนักงานทนายความในจังหวัด ถ้ามีอะไร ลุงหมายคงไปหาพี่นบที่นั่น” ฟังเดือนแรมเล่าแล้ว นบยิ่งติดใจสงสัยนายหมายยิ่งกว่าเก่า ========== เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่นบกำลังนั่งทำงานอยู่ที่สำนักงานนั่นเอง น้องชายของคนที่แพ้คดีถูกตัดสินจำคุกก็เข้ามาทำร้ายนบ โชคดีที่นายหมายมาเจอและช่วยเอาไว้ได้ทัน หลังจากขอบคุณนายหมายแล้ว นบถามว่านายหมายอยากเจอตนเรื่องอะไร นายหมายไม่กล้าพูดความจริง บอกแต่เพียงว่าคิดถึงลูกชายที่หายไปที่อยู่ในรุ่นราวคราวเดียวกันกับนบ จึงอยากดูอยากเจอ เพราะหลังเลิกกับเมียแล้ว ไม่รู้ลูกถูกพาไปทิ้งเสียที่ไหน มาเจอพ่อที่ตามหาลูก นบจึงเล่าว่า ตัวเขาเองก็ไม่มีพ่อเหมือนกัน เพราะน้าผกาบอกว่า พ่อเอามาทิ้งไว้ตั้งแต่เด็ก ๆ “ไม่จริงหรอกครับคุณนบ ไม่มีพ่อแม่คนไหนหรอกที่คิดจะทิ้งจะขว้างลูกของตัวเองได้ลงคอ” นายหมายพลั้งปากโต้ไป นายหมายเล่าให้นบฟังว่าตนรู้จักกับกลีบผกาเพราะสมัยก่อนเธอเป็นแม่ค้าขายขนมหวานที่ตลาด แต่พอได้ดิบได้ดี แม่ผกาก็อาจจะลืมตนไปแล้ว นายหมายสบตานบจริงจัง แล้วฝากไปถามกลีบผกาว่า “นบลองไปถามแม่ผกาดูก็ได้ว่ารู้จักไอ้หมาย นักมวยคนเก่งของบางเลนรึเปล่า” คำบอกเล่าของนายหมายทำให้นบเริ่มสงสัยว่า นายหมายคนนี้เป็นใครกันแน่ ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 7 พ.ค. 50 20:17:34 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ความอิจฉาริษยาทำให้หนึ่งฤทัยไม่ยอมให้แน่งน้อยได้ไปใส่บาตรกับสุภาพชาย จึงหาทางแกล้ง โดยชวนแน่งน้อยไปพายเรือเก็บดอกบัว แล้วแกล้งผลักแน่งน้อยตกน้ำ จากนั้นก็พายเรือกลับหมายให้แน่งน้อยจมน้ำตาย แต่โชคดีที่เดือนแรมมาเจอ เธอเห็นนายลอยยืนดูอย่างเลือดเย็นอยู่ บอกให้ไปช่วยแน่งน้อย นายลอยไม่เพียงไม่ช่วย ยังขวางไม่ให้เดือนแรมไปช่วยด้วย เธอจึงเอาถาดฟาดหน้ามันเต็มแรงแล้วกระโจนลงไปช่วยแน่งน้อยขึ้นจากสระได้หวุดหวิด เป็นเวลาที่กลีบผกากำลังคุยกับยายอุ่นอย่างสะใจว่า อาหารของตนเริ่มออกฤทธิ์แล้วเพราะตอนนี้คุณพจน์กำลังนอนป่วยไม่มีแรงอยู่บนห้อง ส่วนนบที่ทำท่าจะเป็นปฏิปักษ์ต่อตนนั้น ยายอุ่นบอกไม่ต้องเป็นห่วง เชื่อว่านบต้องไม่เห็นขี้ดีกว่าไส้แน่ ๆ และที่สำคัญ เรายังมีรากราคะอยู่ อย่างไรเสียคุณพจน์ก็ไปไหนไม่รอด ทันใดนั้นเอง หนึ่งฤทัยที่เห็นเดือนแรมลงไปช่วยแน่งน้อยขึ้นมา ก็วิ่งมาฟ้องกลีบผกาด้วยความโกรธแค้น ทั้งยังฟ้องว่าเดือนแรมยังตีหัวนายลอยแตกเลือดอาบด้วย “ตายแล้ว เจ็บมากมั้ยนายลอย?” กลีบผกาหันไปถามนายลอยแล้วปลอบใจ “ไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวฉันจัดการเอง ยายอุ่นทำแผลให้นายลอยด้วย ยายหนึ่งมากับแม่” กลีบผกาเดินลิ่วออกไป โดยมีหนึ่งฤทัยวิ่งตามมาอย่างรวดเร็ว ========== เดือนแรมพาแน่งน้อยไปที่เรือน คุณเพ็ญชงชาอุ่น ๆ ให้ดื่ม ยังความซาบซึ้งใจแก่แน่งน้อยมาก ไม่ทันไรกลีบผกากับหนึ่งฤทัยก็แล่นมาถึง จึงชี้หน้าด่ากราดให้ปล่อยแน่งน้อยเดี๋ยวนี้ พลางก็ตรงเข้าไปทั้งหยิกทั้งข่วนตีแน่งน้อยที่ยังนั่งซมอยู่ เท่านั้นไม่พอยังจับแน่งน้อยลากกลับไปอย่างไม่ปรานีปราศรัย “โธ่คุณน้อย เวรกรรมอะไรถึงเกิดมาเป็นลูกแม่ผกา” คุณเพ็ญสงสารแน่งน้อยจับใจ รุ่งขึ้น สุภาพชายขับรถมาที่ประตูบ้านโภคาชยาธร เจอเดือนแรมเดินอยู่ เขาบอกให้ช่วยเปิดประตูรั้วให้ด้วย เดือนแรมถามว่ามาหาใคร มีธุระอะไร สุภาพชายบอกว่าตนไม่จำเป็นต้องบอกและเร่งให้รีบเปิดประตูให้ “ไม่เปิด” เดือนแรมตอบเสียงเย็นชา พอดีหนึ่งฤทัยเดินออกมาเห็น เอ็ดเดือนแรมว่าทำไมไม่เปิดประตูให้สุภาพชาย แล้วสั่งให้เปิดเดี๋ยวนี้ “เสียใจ ฉันไม่ใช่คนใช้ และนายคนนี้ก็ไม่ได้เป็นแขกของฉัน ใครอยากเปิดก็เปิดเองสิ” ตอบแล้วก็หันหลังเดินกลับ ========== >>>>> ตอนที่ 13 (24 เมษายน) สุภาพชายนึกชอบใจในความแข็งข้อของเดือนแรม เขาบอกหนึ่งฤทัยว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวลงไปเปิดเองแล้วถามว่าแน่งน้อยอยู่ที่ไหน หนึ่งฤทัยไม่ทันตอบ ประพืดที่ซุ่มอยู่แถวนั้นในสภาพหน้าตาสกปรก ผมเผ้ารุงรังก็โผล่พรวดเข้ามา หนึ่งฤทัยร้องกรี๊ดให้สุภาพชายช่วย ประพืดตกใจเสียงน้องรีบวิ่งหนีไปทันที แต่หนึ่งฤทัยก็ยังทำเป็นขวัญเสีย กอดสุภาพชายเอาไว้แน่น ในที่สุด แผนกีดกันแน่งน้อยไม่ให้ไปใส่บาตรกับสุภาพชายก็สำเร็จ เมื่อสองแม่ลูกอ้างว่า แน่งน้อยไม่สบายและให้หนึ่งฤทัยไปแทน ========== แน่งน้อยร้องไห้เสียใจมาก เธอไม่ได้เสียใจที่ไม่ได้ไปใส่บาตรกับสุภาพชาย หากแต่เสียใจที่ทำไมแม่ไม่รักตนเลย วันนี้จึงไปหาคุณพจน์ผู้ที่จะหวังให้เป็นที่พึ่ง แต่เมื่อไปเห็นคุณพจน์กำลังนอนป่วยอยู่ถามว่ามีอะไรไหม ถ้ามีอะไรให้คุยกับแม่ได้ พอได้ยินว่าให้คุยกับแม่เท่านั้น แน่งน้อยก็ถอดใจบอกว่า ไม่เห็นคุณพ่อมาหลายวัน รู้สึกเป็นห่วง จึงมาดูเท่านั้นแล้วลากลับ เดินไปแถวรั้วบ้าน ประพืดยังไม่ได้ไปไหน พอเห็นแน่งน้อยก็คิดว่าเป็นลูกของตนอีก แน่งน้อยตกใจร้องกรี๊ด ทำให้พวกคนใช้คว้าไม้กวาดไล่ตีประพืดที่ร้องไม่เป็นภาษา แน่งน้อยเห็นว่าเป็นคนบ้าจึงรีบห้าม และบอกประพืดให้รีบไปเสีย เดี๋ยวถูกเขาตีเอาอีก ========== หลังใส่บาตรแล้ว หนึ่งฤทัยเซ้าซี้ออดอ้อนจนสุภาพชายต้องพาไปทานอาหารด้วยกัน บรรยากาศการทานอาหารนั้น หญิงสาวระรื่นระริกระรี้ แต่ชายหนุ่มกลับเย็นชาและเฉยเมย บรรยากาศยิ่งจืดชืดและตึงเครียดเมื่อหนึ่งฤทัยพูดดูถูกเหยียดหยามเดือนแรมว่าเป็นลูกคนใช้ และแน่งน้อยก็โง่เซ่อจนสุภาพชายทนฟังไม่ได้ ปรามนิ่ม ๆ ว่า พูดจาไม่น่ารัก ไม่เพียงไม่หยุด หนึ่งฤทัยยังบอกสุภาพชายเมื่อเห็นเขาแสดงท่าทีสนใจเดือนแรมว่า “พี่ชายจะไปสนใจมันทำไมคะ นังเดือนมันเป็นแค่ลูกคนใช้ นังเพ็ญจันทร์ แม่ของมันน่ะสำส่อนคบชู้ คุณพ่อไล่ออกจากบ้านมันก็ไม่ยอมออก หน้าด้านทั้งแม่ทั้งลูก” หนึ่งฤทัยเล่าฉอด ๆ โดยไม่ได้สังเกตว่า โต๊ะข้าง ๆ นั้น หมอเกริกกับนายหมายนั่งทานอาหารอยู่ก่อนแล้ว ทำให้นายหมายรู้ว่าหนึ่งฤทัยเป็นลูกของกลีบผกา และนึกแค้นแทนคุณเพ็ญที่ถูกเอามาว่าเสีย ๆ หาย ๆ สุภาพชายตำหนิหนึ่งฤทัยว่าพูดจาไม่น่ารักอีกแล้ว หญิงสาวพยายามจะพูดอีก เมื่อถูกปรามก็มีข้อแม้ว่า “หนึ่งไม่พูดก็ได้ แต่พี่ชายต้องสัญญานะคะว่า จะไม่ไปยุ่งกี่ยวกับนังเดือนอีก” “พี่ไม่รับปาก เพราะพี่ไม่เห็นความจำเป็นที่ต้องทำอย่างนั้น” ชายหนุ่มเสียงแข็ง แล้วถามอย่างเย็นชาว่า “อิ่มรึยังจ๊ะ พี่จะได้กลับไปทำงาน” “พี่ชายจะกลับก็เชิญกลับไปคนเดียวเถอะค่ะ” พูดแล้ววางท่าปั้นปึ่งตะบึงตะบอนหมายให้ง้อ “ก็ตามใจนะ” สุภาพชายพูดอย่างไม่พอใจ ควักเงินค่าอาหารออกมาวางแล้วดินออกไปอย่างไม่แยแส “นังเดือนนะนังเดือน” หนึ่งฤทัยยิ่งเกลียดชังเดือนแรมขึ้นไปอีก นายหมายจ้องอากับกิริยาของหนึ่งฤทัยด้วยความไม่พอใจมาก ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 7 พ.ค. 50 20:18:15 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เพราะรู้ว่าคุณพจน์ตกบันไดเมื่อเช้านี้ ทองศรีทำงานไม่ทันเสร็จก็แวบไปที่เรือนคนใช้เพื่อบอกคุณเพ็ญและย่าเยื้อน คุณเพ็ญตกใจมากถามว่าเป็นอะไรมากหรือเปล่า “ก็ข้อเท้าแพลงแล้วก็เคล็ดขัดยอกไปทั้งตัวน่ะสิ ข้าบอกให้คุณเดือนไปนวดคลายเส้นให้ก็ไม่ยอม” ทองศรีบ่น เดือนแรมฟังแล้วนิ่วหน้า รู้สึกน้อยใจขึ้นมา พูดแทรกขึ้นว่า ตนก็ไม่เห็นอยากจะไปนวดให้เลย “เดือน .” คุณเพ็ญเรียกปราม “ยังไงท่านก็เป็น .” “ไม่ใช่ค่ะ” เดือนแรมขัดขึ้นมาทันที “ในเมื่อท่านไม่เคยยอมรับเดือน” พูดแล้วก็ผลุนผลันออกไป นังกลอย ย่าเยื้อนต่างมองทองศรีอย่างตำหนิที่ไม่น่าพูดเรื่องนี้เลย ทองศรีได้แต่หน้าจ๋อยที่พลั้งปากพูดออกไปไม่ทันคิด “ช่างเถอะ สักวันเดือนคงเข้าใจ” คุณเพ็ญบอกทุกคนอย่างใจเย็น ========== ที่ทางเดินในสวนบ้านโภคาชยาธรซึ่งมีต้นไม้ใหญ่ค่อนข้างมาก นายลอยกับกลีบผกากำลังแอบคุยอะไรกันอยู่ ทั้งคู่สีหน้าวิตก เดือนแรมเดินเฉียดเข้าไป ได้ยินกลีบผกาบอกนายลอยที่ถามว่าทำไมนายหมายจึงกลับมาที่นี่อีกว่า “มันมาตามหาลูกมัน” ก็ชะงักหยุดฟัง “ลูกมัน นี่หมายความว่ายังไงครับ? ถ้าคุณผกาไม่บอกความจริง ผมก็คงจะช่วยอะไรไม่ได้ ว่าไงครับ ลูกไอ้หมายคือใคร?” นายลอยซักไซ้เอาจริงเอาจังเพราะระแวงอยู่แล้วว่ามาโปรดเป็นลูกใคร ก็ถูกกลีบผกาขึ้นเสียงว่า อย่าซักมาก ตนกำลังปวดหัว “ผมอุตส่าห์ยอมทำทุกอย่าเพื่อคุณผกา คุณยังคิดจะปิดบังผมอีก ถ้าอย่างนั้นก็เชิญคุณผกาจัดการปัญหาทุกอย่างเองก็แล้วกัน” นายลอยเสียงเข้มแล้วผลุนผลันเดินไป ทำให้กลีบผกาจำต้องง้อ พูดเสียงอ่อนว่า ตนไม่รู้จริง ๆ ว่าใครเป็นลูกนายหมาย เวลานี้อยู่ที่ไหน แล้วปากหวานหว่านล้อมอีกตามเคยว่า “เธอก็รู้ว่าฉันไว้ใจเธอแค่ไหน รับรองฉันไม่ปิดบังอะไรเธอหรอก อย่าโกรธฉันเลยนะ” เดือนแรมได้ยินการสนทนาของทั้งคู่แล้วอดสงสัยในข้อมูลใหม่นี้ไม่ได้ ========== ด้วยความติดข้องใจ วันนี้เดือนแรมไปดักพบนบขณะกลับจากทำงาน เล่าเรื่องแน่งน้อยถูกหนึ่งฤทัยแกล้งซ้ำยังถูกกลีบผกาตีซ้ำอีก ไม่มีใครช่วยแน่งน้อยได้เลยเพราะคุณนายเรไรก็ไม่อยู่ คุณพจน์ก็ไม่สบาย แล้วถามว่า วันนี้ลุงหมายไปหาที่สำนักงานหรือเปล่า นบพยักหน้า เล่าว่าแกแค่ไปเล่าให้ฟังว่า มีลูกชายอายุรุ่นราวคราวเดียวกับตน แกคิดถึงลูกเลยนึกถึงตนเท่านั้น เดือนแรมจึงเล่าสิ่งที่ได้ยินจากการสนทนาระหว่างนายลอยกับกลีบผกาให้ฟัง ตั้งข้อสงสัยว่า ทำไมลุงหมายจึงมาตามหาลูกกับกลีบผกา “แล้วคุณน่ารู้มั้ยว่าลูกของลุงหมายอยู่ที่ไหน?” นบถามเร็วปรื๋อ “คุณผกาบอกว่าไม่รู้ แต่ท่าทางของเธอดูเหมือนกำลังปิดบังอะไรบางอย่าง นี่เดือนว่าคุณผกาต้องรู้แน่ ๆ เลยว่า ลูกของลุงหมายอยู่ที่ไหน แต่ไม่ยอมบอก คนอย่างคุณผกาเจ้าเล่ห์จะตาย” นบฟังแล้วไม่พอใจขึ้นมาทันทีที่เดือนแรมว่าคุณน้าของตน แต่เดือนแรมก็ยังยืนยันว่า คุณน้าของเขาใจร้ายจริง ๆ “ถ้าหนูเดือนว่าคุณน้าอย่างนี้ ก็ไม่ต้องพูดกัน” นบฉุนเฉียวขึ้นมาแล้วผละไป “เดือนพูดความจริง ทำไมต้องโกรธด้วย?” เดือนแรมตะโกนไล่หลังนบไป อดเคืองเขาไม่ได้เหมือนกัน ========== เดือนแรมกลับมาคว้าตำราจะไปท่องทั้ง ๆ ที่ใจยังไม่หายเคืองนบ เมื่อคุณเพ็ญถามว่าเป็นอะไร จึงเล่าให้แม่ฟัง คุณเพ็ญมองลูกสาว ยิ้มอย่างเอ็นดูพลางพูดเตือน “ก็ไปว่าคุณน้าเขาฉอด ๆ ขนาดนั้น เป็นใครก็ต้องโกรธเป็นเรื่องธรรมดา” “ก็เดือนพูดความจริงนี่คะ แล้วนี่คุณแม่ทำอะไรคะ?” คุณเพ็ญตอบไม่เต็มเสียงว่ากำลังต้มยาจะเอาไปให้คุณพจน์ เดือนแรมฟังแล้วอึ้งกับความรู้สึกดี ๆ ที่แม่มีต่อพ่อไม่เสื่อมคลาย คุณเพ็ญจึงพูดกับลูกอย่างอ่อนโยนว่า “เดือน แม่คงอธิบายให้เดือนเข้าใจทุกเรื่องไม่ได้ แต่บางทีเราปิดหูปิดตาไม่รู้เรื่องอะไรบ้าง มันอาจจะดีกว่าต้องเผชิญหน้ากับความจริงที่เจ็บปวด เรื่องของผกา แม่ว่าตานบเองก็คงจะรู้ แต่ก็คงน้ำท่วมปากพูดอะไรไม่ได้ นบน่าสงสารออกนะหนูเดือน” เดือนแรมฟังแล้วแววตาอ่อนโยนลง รู้สึกเห็นใจนบขึ้นมา ========== พอคุณนายเรไรกลับมา แน่งน้อยกับมาโปรดก็เข้าไปหา คุณนายรู้ว่าระหว่างที่ตนไม่อยู่ มีเรื่องวุ่น ๆ เกิดขึ้น ก็อดบ่นไม่ได้ว่ากลีบผกาให้ท้ายหนึ่งฤทัยมากเกินไป เตือนมาโปรดว่า ต้องรู้จักปกป้องคุ้มครองพี่สาวด้วย ถามว่าจะสอบเมื่อไหร่ “อาทิตย์หน้าครับ” “ตั้งใจสอบให้ได้ล่ะ” คุณนายย้ำ “ครับคุณย่า ผมจะสอบเรียนหมอให้ได้” มาโปรดให้คำมั่นสัญญาอย่างมั่นใจ พอดีนบเดินเข้ามา คุณนายถามว่ากลับมาแล้วหรือ คุณพจน์รู้แล้วหรือยัง “ผมไปหาคุณอาแล้วครับ แต่ป้าทองศรีบอกว่าคุณอาพักผ่อนอยู่ เลยแวะมากราบคุณท่านก่อน” “กลับมาบ้านก็ดีแล้วล่ะ ฉันจะได้อุ่นใจ รวมทั้งน้อง ๆ ด้วย” คุณนายเรไรเชื่อว่านบจะปกป้องน้อง ๆ ได้ดี หลังจากนั้นนบ แน่งน้อยและมาโปรดพากันไปเดินเล่นที่สนาม แน่งน้อยเอ่ยอย่างซาบซึ้งใจในน้ำใจของเดือนแรมว่าคอยช่วยเหลือตนตลอด ทั้ง ๆ ที่กลีบผกาเกลียดเดือนแรมยังกับอะไรดี แล้วหันไปบอกนบว่า “เดือนน่ารักนะคะพี่นบ” “ใครว่า น่าตีต่างหาก คนอะไรมองโลกในแง่ร้าย” นบว่าแรงแต่ใบหน้าไม่เครียดจนแน่งน้อยกับมาโปรดมองหน้าเขางง ๆ หนึ่งฤทัยเพิ่งกลับมาถึงพร้อมหิ้วถุงมาพะรุงพะรัง พอเห็นนบ แน่งน้อยและมาโปรดเดินคุยกันอย่างสนิทสนามก็มองอย่างสนใจ ก่อนผลุบหายไปอย่างเอาเรื่อง ========== >>>>> จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 7 พ.ค. 50 20:18:41 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนที่ 13 (25 เมษายน) พอกลีบผกาเห็นหนึ่งฤทัยหิ้วถุงมามากมายก็ดีใจ นึกว่าสุภาพชายซื้อให้ แต่พอฟังหนึ่งฤทัยบอกว่าตนซื้อมาเองทั้งหมดก็ถาม “ทำไมล่ะลูก?” “ก็นังเดือนน่ะสิคะ มันโผล่หน้าไปให้พี่ชายเห็นแล้วพี่ชายก็ทำท่าว่าจะสนใจมันขึ้นมา ไม่สนใจหนึ่งเลยแม้แต่นิดเดียว หนึ่งล่ะหมั่นไส้นัก คุณแม่ขา หนึ่งกลัวว่านังเดือนมันจะแย่งพี่ชายไป” กลีบผกาบอกว่าไม่มีทาง เรื่องเดือนแรมเดี๋ยวตนจัดการเอง หนึ่งฤทัยก็ฟ้องต่อไปว่าเห็นนบ แน่งน้อย และมาโปรดเดินคุยกันที่สนาม ท่าทางรักใคร่กันมาก ทำราวกับเป็นพี่น้องท้องเดียวกัน คำพูดของหนึ่งฤทัยแทงใจดำกลีบผกานัก ถามว่านบกลับมาแล้วหรือ “ค่ะ อยู่กับพี่น้อยแล้วก็ตาโปรดที่สนามโน่น เอ๊ะ คุณแม่นี่ทำท่าพิกล หรือว่า . ดีใจที่ลูกชายคนโตกลับมาจนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวคะ?” “อย่าพูดอย่างนี้อีกนะหนึ่ง จำไว้ว่าฉันมีลูกแค่สามคนเท่านั้น” กลีบผกาเสียงดังอย่างโกรธจัด แล้วไล่หนึ่งฤทัยจะไปไหนก็ไปเสียให้พ้น ========== นบสวนกับนายลอยขณะกำลังจะเดินขึ้นบ้าน ถูกนายลอยทักเยาะ ๆ ว่า ไม่ยักรู้ว่า คุณนบกลับมาแล้ว “จริง ๆ ฉันก็ไม่อยากกลับมาหรอก ฉันไม่อยากเห็นพฤติกรรมของคนกินบนเรือน ขี้รดบนหลังคา” นบเชือดเฉือนกลับไปอย่างเจ็บแสบและไม่อ้อมค้อม ทำให้นายลอยกินปูนร้อนท้อง แต่ไม่กล้าตอบโต้ประเด็นนี้ กลัวจะเข้าเนื้อ “ก็แล้วกลับมาทำไมล่ะครับ?” นายลอยถามกวน ๆ อย่างไม่มีความเกรงใจแม้แต่น้อย “คุณพจน์สั่งให้กลับมา ท่านอาจจะรู้มั้งว่ามีบริวารที่คิดไม่ซื่อ” นบทิ้งระเบิดแล้วเดินขึ้นเรือนไปเลย นายลอยแค้นใจมาก จนเมื่อไปพบกับกลีบผกาที่กระท่อมร้างท้ายสวนก็ระเบิดอารมณ์ออกมาว่านบพูดอย่างนี้จงใจด่าตน คราวนี้ตนไม่เอาเรื่อง แต่คราวหน้าเห็นทีต้องสั่งสอนกันบ้าง “อย่าทำอะไรรุนแรงนะลอย” กลีบผกาตกใจมากรีบเอาน้ำเย็นเข้าลูบ “เธอก็รู้ว่านบเป็นหลานฉัน ขอร้องล่ะฉันไม่อยากให้มีเรื่องมีราว” “งั้นคุณผกาก็เตือนไอ้นบก็แล้วกันว่าอย่ามายุ่งกับผมอีก ไม่งั้นเป็นได้เจอดีกัน” ท่าทางขึงขังจริงจังของนายลอยทำให้กลีบผกาอดที่จะกลัวไม่ได้เพราะรู้ดีถึงความห่ามเหี้ยมของมัน ========== คืนนี้เอง กลีบผกาไปหานบที่ห้อง พยายามเกลี้ยกล่อมให้นบคิดถึงบุญคุณของตนและนบก็ไม่จำเป็นต้องทำทุกอย่างตามคำสั่งของคุณพจน์ก็ได้ แต่หว่านล้อมไม่สำเร็จ เพราะนบถือว่าคุณพจน์ก็เป็นผู้มีบุญคุณกับตน ซ้ำยังบอกกลีบผกาว่า “คุณน้าควรจะรักและซื่อสัตย์กับท่านถึงจะถูก” “ฉันรู้ว่าฉันกำลังจะทำอะไร แกไม่ต้องมาสั่งสอนฉัน ตามใจ อยากอยุ่ก็อยู่ไป” กลีบผกาผลุนผลันออกจากห้องนบไป นบตามไปจนถึงทางเดินในสวนเพื่อจะบอกเรื่องสำคัญว่า “คุณน้าพอจะรู้จักนักมวยของบางเลนบ้างมั้ยครับ ผมรู้จักนักมวยคนหนึ่ง เขาบอกว่ารู้จักคุณน้าด้วย” กลีบผกาเหมือนถูกฟ้าผ่าฟาดลงมาตรงหน้า แก้ตัวไปน้ำขุ่น ๆ ว่าใครจะแอบอ้างอย่างนั้นก็ได้ แต่พอนบบอกว่า “เขาชื่อนายหมาย คุณน้าพอจะจำได้มั้ยครับ?” กลีบผกาก็แทบอยากกลั้นใจตายเสียตรงนั้นเลย เพราะสิ่งที่กลัวที่สุดได้เกิดขึ้นแล้ว แต่ด้วยสมองอันพราวไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมมารยา กลีบผกาแก้สถานการณ์ไปได้ฉับไวว่า “ไอ้หมาย นี่ตานบ แกไปรู้จักกับไอ้หมายตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้รึเปล่าว่ามันเคยบุกมาปล้นบ้านของเราและฆ่าคุณพจน์เกือบตาย” ไม่เพียงเท่านั้น กลีบผกายังใส่ความว่านายหมายกำลังหนีคดีอยู่ ถ้านบไม่อยากเห็นนายหมายถูกจับตาย ก็อย่าให้มาที่นี่อีก กลีบผการีบผละไปอย่างร้อนรน นบมองตามอย่างสงสัยในพิรุธของเธอ ========== เมื่อกลีบผกามาถึงห้องนอน บอกกับตัวเองหน้าเครียดว่า “ฉันจะให้นบรู้ความจริงไม่ได้” ฝ่ายนบ เมื่อกลีบผกาผละไปอย่างมีพิรุธแล้ว เขาถามตัวเองว่า “ถ้าลุงหมายทำร้ายคุณพจน์จริง ๆ แล้วทำไมคุณน้าถึงต้องปกป้องลุงหมายด้วย?” ========== ตอนที่ 14 (25 เมษายน) เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะพร้อมกันที่โต๊ะอาหาร จิตราถามสุภาพชายว่า เมื่อวานไปถวายเพลกับแน่งน้อยเป็นอย่างไรบ้าง สุภาพชายบอกน้องสาวว่าไม่ได้ไปกับแน่งน้อยเพราะเธอไม่สบาย แต่ไปกับหนึ่งฤทัยแทน “ว่าไงนะ ไปกับแม่หนึ่ง” หม่อมชดช้อยเสียงดังจนหม่อมประกิจถามว่า ทำไมต้องทำเสียงดังแบบนั้น หม่อมชดช้อยจึงลดเสียงลง “แม่น้อยฉันก็ไม่ได้ชอบใจเท่าไหร่นะคะหม่อม แต่แม่หนึ่งนี่เห็นทีฉันจะรับไม่ไหว ผู้หญิงอะไรไม่รู้จักสำรวมกิริยาเอาเสียเลย ฮึ ถ้าเป็นคุณเพ็ญจันทร์ รับรองไม่มีวันเลี้ยงลูกแบบนี้หรอก” สุภาพชายสะดุดกับชื่อเพ็ญจันทร์ ถามว่าเป็นใคร หม่อมชดช้อยบอกว่าเป็นภรรยาเก่าของคุณพจน์ เขาจึงนึกออก ถามว่าที่ว่าเป็นคนใช้ใช่ไหม “เอาที่ไหนมาพูดตาชาย คุณเพ็ญเธอเป็นผู้ดีเก่า ฐานะเท่าเทียมคุณพจน์ทุกอย่าง แม่ผกาซะอีกที่ไม่มีอะไรเทียบกับคุณเพ็ญได้เลย ไม่รู้คุณพจน์คิดยังไงถึงได้ยกย่องแม่ผกาขนาดนั้น แต่กลับลดค่าคุณเพ็ญลงไปเป็นคนใช้ซะได้” หม่อมชดช้อยบ่นอย่างขัดใจ “เป็นจิตรา จ้างให้ก็ไม่ยอมลดตัวเป็นคนใช้ น่าสงสารคุณเพ็ญจังเลยนะคะ จิตราว่า คุณเพ็ญจันทร์ต้องรักคุณอาพจน์อย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้นไม่ทนอยู่ที่นั่นหรอกค่ะ” สุภาพชายฟังอย่างสนใจ ทำให้อยากรู้ความเป็นไปของเดือนแรมและเพ็ญจันทร์มากยิ่งขึ้น ========== รู้ว่าคุณพจน์ตกบันไดถึงข้อเท้าแพลงและนอนแบ็บอยู่ คุณเพ็ญจึงต้มยาให้ทองศรีเอาไปให้ เดือนแรมมองอย่างไม่ชอบใจนัก บอกแม่ว่าวันนี้ตนมีสอบแล้วก้าวฉับ ๆ ไปอย่างไม่อยากจะรับรู้อะไรอีก เดือนแรมเดินไปจนถึงที่จอดรถจักรยานประจำของนบ เห็นรถหายไปแล้ว นึกเดาว่านบคงยังไม่หายโกรธ แต่ก็ไม่คิดจะง้อ เมื่อไม่รอรับอย่างนี้ ไปเองก็ได้ แล้วตั้งหน้าตั้งตาเดินออกจากบ้านไป แต่พอเดินไปถึงทางแยก ก็เห็นนบขี่จักรยานสวนมา เดือนแรมร้องทักด้วยความดีใจแต่นบยังไว้ท่า จนถูกเดือนแรมแซวว่าสงสัยลืมเอาปากมา นบจึงพูดขรึม ๆ ว่า “พี่จะพูดก็ต่อเมื่อคนที่พูดน่ะพูดดี ๆ ไม่คอยหาเรื่อง หนูเดือนน่ะพูด  ดี ๆ ก็พูดได้ แต่ขบวนการเชือดน้ำใจคนให้เจ็บใจน่ะเก่งนัก” “หมายถึงเรื่องคุณผกาใช่มั้ย? ก็ได้ ต่อไปเดือนไม่ว่าอะไรเธอก็ได้ พอใจรึยังล่ะ?” “งั้นก็ขึ้นรถ” นบยิ้มหม่น ๆ ทำหน้าขรึม แต่แววตาอ่อนโยน “ฮื้อ พูดอย่างกับเป็นรถเก๋งเลยนะ” เดือนแรมกระเซ้าแล้วขึ้นซ้อนท้ายจักรยาน เพียงเท่านั้น ทุกอย่างของทั้งสองก็เหมือนเดิม ต่างลืมเรื่องไม่สบายใจกันหมดสิ้น ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 7 พ.ค. 50 20:19:17 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โต๊ะอาหารเช้าวันนี้ที่บ้านโภคาชยาธรยังเต็มไปด้วยอาหารมัน ๆ เหมือนเคย คุณพจน์นั่งอยู่ด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน แล้วจู่ ๆ ก็เอามือจับที่หัวใจ เหงื่อแตกพลั่กเหมือนหายใจไม่ออก คุณนายเรไรตกใจมาก ถามว่าเป็นอะไร กลีบผกาที่จับสังเกตอาการของคุณพจน์อยู่ มองลุ้น ๆ อย่างเลือดเย็นว่าคุณพจน์จะเป็นอะไร จนคุณนายเรไรเห็นคุณพจน์คอพับคออ่อนลงก็ร้องกรี๊ด สั่งให้นายลอยเอารถออกไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ กลีบผกาทำเป็นตื่นตกใจ สั่งเจิมให้ไปบอกนายลอยอีกต่อหนึ่ง แล้วรีบเข้าไปช่วยคุณนายเรไรประคองคุณพจน์ไว้ ยายอุ่นทำเป็นวิ่งหน้าตื่นเข้ามาสมทบอีกคน ========== ที่หน้าบ้าน ประพืดกำลังมาด้อม ๆ มอง ๆ เข้ามาหาแน่งน้อย แต่ถูกคนใช้เห็นเข้าเสียก่อน พากันเอ็ดตะโรขับไล่ นายลอยเห็นเข้า บอกพวกคนใช้ว่าเดี๋ยวตนจัดการเอง แล้วก้าวพรวด ๆ จะออกไปเล่นงานประพืด “พี่ลอย ๆ” เจิมร้องเรียก พอนายลอยชะงักหันมา เจิมบอกว่า “เอารถออกเร็ว คุณพจน์ไม่สบาย” นายลอยชะงักกึก นึกรู้อะไรบางอย่าง หันกลับไปเอารถทันที ขณะที่สถานการณ์กำลังตึงเครียดโกลาหลนั้นเอง ทองศรีเอายาที่คุณเพ็ญต้มไปถึงที่บ้านโภคาชยาธรพอดี แต่ไม่มีโอกาสได้เข้าถึงตัวคุณพจน์ เพราะถูกทั้งเจิมและยายอุ่นกีดกันสุดฤทธิ์ ทองศรีจึงต้องเอายากลับไปด้วยความสงสารคุณเพ็ญจับใจ ========== >>>>> ตอนที่ 14 (26 เมษายน) ครู่เดียว นายลอยก็เอารถมารับคุณพจน์พาออกไป แต่แล้วจู่ ๆ รถก็ส่าย นายลอยจอดรถลงไปดู บอกว่ายางแตก คุณนายเรไรร้อนใจมาก มองคุณพจน์ เห็นอาการหนักก็ยิ่งทนไม่ได้ เอ็ดนายลอยที่ทำเก้ ๆ กัง ๆ พอเร่ง ก็บอกว่าตนลืมเอายางอะไหล่มา ทั้งนายลอยและกลีบผกาต่างทำท่าเหมือนร้อนใจ แต่แอบสบตากันอย่างรู้ทัน เพื่อให้แนบเนียน กลีบผกาทำท่าร้อนใจไปบอกคุณนายเรไรว่า คงต้องไปรถรับจ้างกันแล้ว พลางสั่งนายลอยให้ไปตามรถรับจ้าง นายลอยทำท่าร้อนรนรีบไป แต่ที่แท้ไปแอบอยู่แถวนั้น ถ่วงเวลาหมายฆ่าคุณพจน์อย่างเลือดเย็น ========== คุณนายเรไรคอยนายลอยไปเรียกรถรับจ้างอย่างกระวนกระวาย อกแทบลุกเป็นไฟ กลีบผกาก็ยังคงทำท่าร้อนใจไม่น้อยกว่ากัน แต่ในใจคอยลุ้นให้คุณพจน์เป็นอะไรไปไว ๆ โชคดีจริง ๆ ที่สุภาพชายผ่านมาทางนี้ เห็นมีรถจอดเสียอยู่ จึงสั่งจ่าให้แวะไปดู เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยเหลือได้ และก็ได้ช่วยเหลือพาคุณพจน์ไปส่งโรงพยาบาล โดยทิ้งรถคุณพจน์ไว้ให้จ่าจัดการ กลีบผกาพยายามบอกว่าเดี๋ยวนายลอยก็กลับมาเอา แต่ไม่สำเร็จ จำยอมตามความเห็นของสุภาพชายอย่างใจคอไม่ดี พอรถสุภาพชายพาคุณพจน์ไปโรงพยาบาล นายลอยก็โผล่ออกมาจากที่ซ่อน สบถอย่างหัวเสีย “มันเป็นอย่างงี้ได้ไงวะ” ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 7 พ.ค. 50 20:19:53 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สุภาพชายพาคุณพจน์ไปที่โรงพยาบาลของหมอเกริก นายหมายจึงเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด แต่น่าเสียดายที่หมอกำลังจะออกข้างนอก นายหมายจึงต้องไปทั้ง ๆ ที่อยากอยู่ดูเหตุการณ์ใจแทบขาด หมอเกริกไม่ได้เห็นคนไข้จึงไม่รู้ว่าเป็นคุณพจน์ ประพืดยังวนเวียนมาที่หน้าบ้านโภคาชยาธรเพราะคิดถึงลุก อยากพบลูก ทั้ง ๆ ที่ยังไม่แน่ใจว่าระหว่างแน่งน้อยกับหนึ่งฤทัย ใครเป็นลูกของตน จนวันนี้ ประพืดจึงรู้ชัด เมื่อแน่งน้อยพาหนึ่งฤทัยนั่งรถสามล้อกลับมาถึงบ้าน เดือนแรมถามว่ามาโปรดไม่ได้กลับมาด้วยหรือ แน่งน้อยบอกว่ามาโปรดติวหนังสืออยู่กับเพื่อน ทำให้หนึ่งฤทัยไม่พอใจต่อว่าพี่สาวว่า “ทำไมพี่น้อยต้องพูดกับมันด้วย” แน่งน้อยโต้ว่า “ก็เดือนเค้าถามดี ๆ นี่หนึ่ง” นี่เอง ทำให้ประพืดได้รู้ชื่อของเด็กสาวทั้งสามคน ตื่นเต้นดีใจอย่างที่สุดที่ได้รู้ว่า ใครคือแน่งน้อยลูกสาวของตน ขณะนั้นเอง มีรถคันหนึ่งวิ่งมาทำท่าจะชนแน่งน้อยที่ถูกหนึ่งฤทัยผลักเพราะไม่พอใจที่พูดดีกับเดือนแรม ประพืดเห็นอย่างนั้นก็พุ่งเข้าหาเหวี่ยงตัวแน่งน้อยให้พ้นทาง แต่ตัวประพืดเองกลับถูกรถเฉี่ยวจนล้ม ทุกคนตกใจมากโดยเฉพาะแน่งน้อยกับเดือนแรม ส่วนหนึ่งฤทัยช็อคตกใจ พอได้สติก็วิ่งหนีเข้าบ้านไป แน่งน้อยกับเดือนแรมวิ่งเข้าไปดูประพืด พอดีนายลอยเดินมา พอเห็นประพืดก็พุ่งเข้าไป ประพืดตกใจแทบเสียสติ ลนลานหนีไปสุดชีวิต แน่งน้อยกับเดือนแรมมองหน้ากันงง ๆ นายลอยเดินหน้า:-)มเข้ามาถามเสียงขุ่น “มัวทำอะไรอยู่ตรงนี้คุณน้อย ไม่รู้รึไงว่าคุณพจน์อยู่โรงพยาบาล” “ว่าไงนะ?” สองสาวถามพร้อมกัน หน้าซีดเผือด ========== เพราะคุณพจน์ต้องอยู่โรงพยาบาลหลายวัน คุณนายเรไรเตรียมกลับไปเอาเสื้อผ้าของใช้มาเฝ้าไข้ สุภาพชายจึงลงไปรอที่รถ เจอจ่ามายืนรออยู่พอดี ถามว่ารถของคุณพจน์เรียบร้อยดีไหม ไปหายางมาเปลี่ยนหรือยัง “หาทำไมล่ะครับ? รถไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย แค่ลมอ่อน เติมลมเข้าหน่อยก็ขับได้แล้ว” สุภาพชายนิ่งคิดด้วยความสงสัยอะไรบางอย่าง แต่พอดีกลีบผกากับคุณนายเดินมา จึงบอกจ่าให้กลับโรงพักไปก่อน เมื่อทุกคนขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว สุภาพชายเคลื่อนรถออกไปเงียบ ๆ สมองครุ่นคิดไม่หายสงสัย ========== อาการป่วยจนต้องเข้าโรงพยาบาลของคุณพจน์ทำให้คุณเพ็ญและเดือนแรมห่วงใยจนกินข้าวไม่ลง ตกเย็น เดือนแรมไปเก็บดอกบัวที่สระ เจอนบเข้า เขาถามว่าทำไมมาเก็บดอกบัวเอาตอนนี้ เดือนแรมบอกว่าจะเอาไปไหว้พระ “มีอะไรเหรอ?” นบเอะใจ “คุณพจน์ไม่สบายค่ะพี่นบ เดือนก็ไม่ทราบว่าเป็นอะไร รู้แค่ว่าตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล” ข่าวคุณพจน์ไม่สบาย ทำให้นบไม่สบายใจไปอีกคน ========== เมื่อไปพบคุณนายเรไรที่กำลังจะไปอยู่เฝ้าไข้คุณพจน์ นบขอตามไปอยู่ดูแลด้วย จึงถูกกลีบผกาตวาดไม่ให้ยุ่ง บอกคุณนายว่าตนจะไปอยู่เฝ้าคุณพจน์เอง ให้คุณนายอยู่พักผ่อนที่บ้านดีกว่า มาโปรดจะขอไปเฝ้าคุณพจน์ด้วยก็ถูกกลีบผกาอ้างว่าเอาไว้ให้สอบเสร็จก่อนค่อยไปเยี่ยม “งั้นย่ากลับเรือนก่อนแล้วกัน ฝากดูตาพจน์ด้วยนะแม่ผกา” คุณนายเอ่ย แล้วพูดกับสุภาพชายขณะเดินผ่าน “วันนี้ถ้าไม่ได้คุณชายคงแย่แน่ ๆ ขอบคุณอีกครั้งนะ ว่าไปแล้วก็ชังน้ำหน้าไอ้ลอยนัก ไม่ยอมดูแลรถให้ดี เดือนนี้ฉันจะหักเงินเดือนมัน” กลีบผกาหน้าเสีย ไม่ใช่กลัวนายลอยจะถูกหักเงินเดือนแต่กลัวแผนแตก นบมองกลีบผกาอย่างจับสังเกตตลอดเวลา ========== เมื่อนบไปเจอสุภาพชายที่หน้าบ้าน สุภาพชายบอกนบยิ้ม ๆ ว่า “เรื่องวันนี้ฉันก็รู้สึกแปลก ๆ มันไม่ชอบมาพากลอย่างไรก็ไม่รู้” “เรื่องอะไร?” “ก็ตอนที่นายลอยขับรถพาคุณพจน์ไปโรงพยาบาลน่ะสิ คุณพจน์อาการกำลังแย่ ดีนะฉันไปเจอก่อน คุณย่าบอกว่ายางแตก แต่พอฉันให้ลูกน้องไปดู ลูกน้องฉันกลับบอกว่ารถไม่ได้เป็นอะไร แค่ลมยางอ่อน” “งั้นเหรอ?” นบหน้าเครียดลงทันที ข้อสงสัยบางอย่างของเขาเริ่มมีมูลขึ้นแล้ว ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 7 พ.ค. 50 20:21:06 ]

ความคิดเห็นที่ 7 กลีบผกากับนายลอยแอบไปพบกันที่บริเวณต้นไม้ใหญ่ไม่ไกลจากตัวบ้านนัก ทั้งสองนอกจากกลัวแผนแตกแล้ว ยังถูกประพืดตามมาที่บ้าน   บ่อย ๆ จนวันนี้นายลอยบอกว่า ประพืดเหมือนจะรู้แล้วว่าแน่งน้อยเป็นลูก เชื่อว่าประพืดจะต้องกลับมาอีกอย่างแน่นอน แล้วถามกลีบผกาหยั่งเชิงว่า “จำได้มั้ยครับที่ผมเคยบอกคุณผกาว่า ถ้าไอ้ประพืดกลับมา ผมจะฆ่ามันให้ตายกับมือ” “งั้นคราวนี้ก็เอาสิ” เสียงกลีบผกาเย็นเยียบ แววตา:-)ม ประพืดเองก็รู้ว่ากลีบผกากับนายลอยไม่ปล่อยตนไว้แน่ แต่ตัวเขาเองก็จะไม่ยอมให้ความลับของกลีบผกาตายไปกับตัว จึงไปกราบลาเจ้าอาวาส ซึ่งท่านก็ไม่ห้าม แต่เตือนสติว่า “จำไว้นะ ก่อนที่จะทำสิ่งใด ขอให้มีสติ อย่าเดินผิดพลาดเหมือนที่ผ่านมาอีก เข้าใจมั้ย?” ประพืดฟังด้วยสีหน้าสงบ ก่อนที่จะตัดสินใจก้าวออกไปอย่างมั่นใจ ========== เพราะเป็นห่วงคุณพจน์จนกินไม่ได้นอนไม่หลับ ทำให้คุณเพ็ญเป็นลมขณะกำลังจะเอาขนมไปส่งที่ตลาด นังกลอยจึงเอาไปส่งแทน ที่ตลาดนี่เอง นังกลอยเห็นยายอุ่นแต่งตัวเรี่ยมใส่ทองหยองอร่ามไปทั้งตัวก็หลบไม่อยากจะเผชิญหน้า แต่หูแว่วแม่ค้าคนหนึ่งบุ้ยใบ้ให้ดูยายอุ่น พลางนินทากันอย่างมันปาก อีกคนถามว่ารู้จักด้วยหรือ “รู้จักสิ เมื่อก่อนสนิทกัน เดี๋ยวนี้ได้ดิบได้ดีเป็นคนสนิทแม่ผกา” “ผกาไหน?” “ก็นังกลีบผกาที่เคยอยู่บ้านโคมเขียวไง แต่เดี๋ยวนี้ได้ดิบได้ดีเป็นถึงเมียเศรษฐี เฮ้อ แต่ข้าไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นคิดยังไงถึงได้ทิ้งลูกทิ้งเมียมาคว้าเอาผู้หญิงหยำฉ่าอย่างนั้นมาทำเมีย” นังกลอยฟังด้วยความไม่สบายใจแล้วค่อย ๆ เลี่ยงออกมา แต่พอกลับถึงบ้านก็แอบเล่าให้ทองศรีผู้เป็นแม่ฟัง ต่อมาก็รู้ถึงย่าเยื้อน ย่าเยื้อนรำพึงอย่างสังเวชใจว่าชาวบ้านยังรู้กำพืดของกลีบผกา แล้วทำไมคุณพจน์จึงไม่รู้อะไรบ้างเลย “แหม ย่าลืมไอ้เจ้ารากราคะนั่นไปแล้วเหรอ?” ทองศรีถาม พอนัง กลอยติงว่าสมัยก่อนตนเคยได้ยินคุณนายเอ็ดตะโรคุณพจน์เรื่องกลีบผกาแต่ตอนนี้เห็นเงียบไป ทองศรีเลยเตือนความจำว่า “ก็ที่แม่ผกาเคยช่วยท่านจนหายจากอัมพฤกษ์ล่ะมั้ง ความดีก็เลยยังพอมีอยู่” “นั่นมันก็อีกเรื่องหนึ่ง แต่เรื่องเสียหายแบบนี้มันก็เหมือนกับไฟลามทุ่ง แป๊บเดียวก็รู้กันไปทั้งเมือง ตระกูลโภคาชยาธรถึงทีวิบัติก็คราวนี้แหละ” ย่าเยื้อนห่วงกังวล คุณเพ็ญที่ใคร ๆ คิดว่านอนพักอยู่ แอบมาได้ยินเข้า ทุกข์ใจยิ่งกว่าใครทั้งหมด ========== >>>>> ตอนที่ 14 (27 เมษายน) วันนี้ สุภาพชายไปหานบที่สำนักงานทนายความ นบยังติดใจเรื่องรถของคุณพจน์ที่ไม่ได้ยางแตกอย่างที่นายลอยอ้าง รู้สึกเป็นห่วงคุณพจน์ขึ้นมา จึงชวนสุภาพชายไปเยี่ยมด้วยกัน ที่ห้องพักผู้ป่วยในโรงพยาบาล คุณพจน์กำลังนอนหลับสนิท ในขณะที่คุณหมอกำลังเล่าผลการตรวจวินิจฉัยโรคให้คุณนายเรไรและกลีบผกาฟังว่า คุณพจน์ป่วยเพราะหลอดเลือดที่ไปเลี้ยงหัวใจตีบ สาเหตุเพราะไขมันในเลือดสูง ถ้าปล่อยทิ้งไว้ คนป่วยอาจเสียชีวิตได้ “แล้วจะทำยังไงดีคะหมอ?” คุณนายถาม “ตอนนี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วครับ เพียงแต่ต่อไปต้องระวังเรื่องการกินอาหาร หลีกเลี่ยงอาหารที่ไขมันสูงทุกประเภท ควบคุมเบาหวาน ความดันโลหิตแล้วก็หมั่นออกกำลังกาย” หมออกไปแล้ว คุณนายรำพึงอย่างโล่งใจว่า ตนก็เกือบไปเหมือนกัน ดีแต่เดือนแรมเตือนให้เปลี่ยนอาหาร พลันก็หันไปแว้ดใส่กลีบผกา “เป็นเพราะเธอคนเดียวเลยแม่ผกา ทำอะไรให้ลูกฉันกินก็ไม่รู้” พลางคุณนายเดินไปเกิดปิ่นโตที่กลีบผกาเตรียมมาให้คุณพจน์ เห็นแต่อาหารมันย่อง ก็ยิ่งโวยวาย “เอาอีกแล้ว อาหารมัน ๆ อีกแล้ว เธออยากให้ลูกฉันตายเร็ว ๆ รึไงแม่ผกา?” “โถ . คุณแม่ขา ผกาไม่รู้นี่คะว่าอาหารพวกนี้อันตราย ผกาเห็นคุณพี่ชอบก็เลยทำมาให้ทาน” กลีบผกาทำหน้าจ๋อย “ฉันไม่เชื่อเธอแล้ว ขืนให้กินอาหารของเธอ ลูกฉันคงจะตายวันตายพรุ่ง” คุณนายเดินออกจากห้องไปอย่างหัวเสีย “ก็ฉันอยากให้ลูกแกตายจริง ๆ นี่ แกด้วยเหมือนกันอีคุณนาย” กลีบผกาเบ้ปากตามหลังคุณนายไปอย่างชิงชัง พอดีคุณพจน์ไอ กลีบผกาจึงรีบเข้าไปดูแล ฉวยโอกาสนี้หว่านล้อมให้คุณพจน์เซ็นชื่อมอบหมายให้นายลอยไปดุแลโรงสีที่สุพรรณแทนตนจนได้ พอดีนบกับสุภาพชายไปถึง พอนบรู้จากคุณพจน์ว่า ได้เซ็นมอบหมายให้นายลอยไปดูแลโรงสีที่สุพรรณแล้ว นบมีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด ส่วนกลีบผกา พอได้หนังสือจากคุณพจน์ ก็ออกไปหานายลอยเพื่อบอกข่าวดี ทั้งสองพากันตีปีกว่า ต่อไปนี้เงินไหลเข้ากระเป๋าเราแน่ ๆ แล้วก็พากันรีบขึ้นรถไป ด้านหลังของกลีบผกานั่นเอง นายหมายยืนอยู่ข้างรถของหมอเกริก เขาก้ม ๆ หลบ ๆ หน้า แต่เงี่ยหูฟังทั้งสองคุยกันอย่างใจจดใจจ่อ ความรู้สึกเกลียดชังกลีบผกายิ่งเพิ่มขึ้นเป็นทวีคุณ ========== เมื่อต้องประสบชะตากรรมอันน่าอนาถจนแทบจะเอาชีวิตไม่รอดจากการกระทำของกลีบผกา ประพืดแค้นความอุบาทว์ชาติชั่วของผู้หญิงคนนี้ยิ่งนัก กอปรกับสำนึกในบุญคุณของเพ็ญจันทร์ที่ช่วยชีวิตตนไว้ ประพืดจึงแอบมาหาเพ็ญจันทร์เพื่อสารภาพผิดและขอให้ให้อภัยตนด้วย “เธอพูดอะไร?” คุณเพ็ญฟังไม่เข้าใจเพราะไม่เคยรู้เรื่องของประพืดมาก่อน ซ้ำประพืดยังลิ้นขาดพูดไม่ชัดอีกด้วย “ผมจะบอกความจริงกับคุณเพ็ญทุกอย่าง ความเลวของนังผกา วิธีทำลายรากราคะ ” แต่ไม่ทันที่ประพืดจะพูดอะไร เสียงยายอุ่นก็แว้ดเข้ามาหาว่าคนหายหัวไปไหนกันหมด คุณเพ็ญจึงบอกให้ประพืดรีบหลบไปก่อน ประพืดหลบพ้นไปแค่เสี้ยวนามี ยายอุ่นก็เดินกร่างเข้ามาตวาดใส่คุณเพ็ญที่พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปรกติว่าไม่มีปากรึไง ปล่อยให้ตนเรียกเสียคอแทบแตก ยายอุ่นมองอย่างระแวงเพราะคล้ายจะเห็นใครหลบไปแว้บ ๆ ถามคุณเพ็ญว่าซ่อนใครไว้ คุณเพ็ญทำเสียงแข็งใส่ว่า “พูดอะไรของเธอ” ยายอุ่นจึงท่าทีอ่อนลง “มีธุระอะไร?” คุณเพ็ญถามเสียกระด้าง “มีแน่ย่ะ ไม่งั้นชั้นไม่มาเหยียบที่นี่หรอก คุณนายเรไรโทรศัพท์มาสั่งให้แม่เดือนจัดเตรียมอาหารให้คุณพจน์ด้วย” คุณเพ็ญแทบไม่เชื่อหูตัวเอง ยายอุ่นทำเสียงข่มว่า “แค่นี้ก็ต้องทำมาเป็นงงด้วย คุณนายสั่งเพราะคุณผกาไม่อยู่หรอกย่ะ ไม่งั้นอย่าหวังว่าพวกหล่อนจะได้สำแดงฝีมือ” พูดจบ ยายอุ่นกวาดตามองไปรอบ ๆ อย่างจับผิดอีกที เมื่อจับพิรุธอะไรไม่ได้ก็สะบัดก้นไป “ทำไมต้องให้เดือนทำอาหาร?” คุณเพ็ญถามตัวเองอย่างสงสัย ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 7 พ.ค. 50 20:22:09 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนที่ 15 (27 เมษายน) กลีบผกาหาทางกีดกันไม่ให้เดือนแรมทำอาหารให้คุณพจน์ บอกคุณนายเรไรว่า เรื่องแค่นี้ให้เจิมทำก็ได้ แต่พอคุณนายตัดบทว่า “เอาเป็นว่าฉันไว้ใจแม่เดือนว่ามันจะไม่ขัดคำสั่งฉัน” ก็ถูกคุณพจน์แย้งว่าตนไม่อยากให้เดือนแรมมายุ่งด้วย “อยากหรือไม่อยาก แกก็ต้องเชื่อแม่ จำไม่ได้รึไง คราวที่แล้วแม่สั่งให้เปลี่ยนอาหาร แกไม่เชื่อ แล้วผลเป็นไง ต้องมานอนอยู่โรงพยาบาล คราวนี้ขอให้เชื่อแม่เถอะตาพจน์” พอคุณนายเอาจริงเอาจังขึ้นมา คุณพจน์ก็ไม่กล้าขัด พอดีมาโปรดบอกพ่ออย่างภูมิใจว่า วันนี้สอบเสร็จแล้ว ตนต้องได้เป็นหมอมาดูแลคุณพ่อแน่ ๆ แน่งน้อยแกล้งขัดคอน้องชายว่า ถึงตนไม่ได้เป็นหมอ ยังไงก็จะมาดูแลคุณพ่อด้วยเหมือนกัน หนึ่งฤทัยไม่ยอมน้อยหน้า เข้าไปกอดประจบคุณพจน์ อวดว่าวันนี้ตนก็ทำข้อสอบได้ด้วย สามพี่น้องขัดคอกันไปมาจนคุณนายต้องหย่าศึก บอกให้พาคุณพจน์ไปเดินออกกำลังกันเถอะ สุภาพชายกับนบจึงลากลับ ระหว่างสุภาพชายกับนบเดินมาด้วยกันนั้นเอง นบบอกกับเพื่อนรักว่า ตนไม่สบายใจเรื่องที่คุณพจน์ให้นายลอยไปคุมโรงสีและยังติดใจเรื่องเมื่อวานที่นายลอยบอกว่ายางรถแตกทั้ง ๆ ที่แค่ยางอ่อนแค่นั้น “งั้นนายก็ต้องคอยตรวจตราดูเอาก็แล้วกัน เอกสารอะไรที่สำคัญ ๆ ก็ต้องให้คุณอาเซ็นเอง” สุภาพชายแนะ “ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน” นบตอบ แต่สีหน้ายังไม่หายกังวล ========== เดือนแรมจะมาเยี่ยมคุณพจน์ที่โรงพยาบาล รีบร้อนจนเดินชนหมอเกริกเข้าที่มุมตึก เธอรีบขอโทษ เหลือบเห็นชื่อที่หน้าอก เลยเอ่ยขอโทษเหมือนคนรู้จักกัน “ขอโทษค่ะคุณหมอเกริกเกรียงไกร” หมอเกริกยิ้มเอ็นดูถามว่าจะรีบร้อนไปไหน เดือนแรมไม่กล้าบอกว่ามาเยี่ยมคุณพจน์ เฉไฉไปว่ามาเยี่ยมเจ้านาย แต่ยังไม่รู้อยู่ตึกไหน หมอเกริกจึงชี้ให้ไปติดต่อที่มุมสอบถาม เดินไปตามทางที่หมอบอก เจอสุภาพชายกับนบเดินออกมาพอดี นบจึงแนะนำให้เดือนแรมรู้จักกับสุภาพชาย พอแนะนำแล้วก็รู้สึกไม่สบายใจนักที่เห็นสุภาพชายแสดงความสนใจเดือนแรมออกนอกหน้า เมื่อนบรู้ว่าเดือนแรมจะมาเยี่ยมคุณพจน์แต่ไม่กล้าเข้าไป จึงรับอาสาจะพาไปแต่กีดกันสุภาพชายว่า ต้องรีบเข้าเวรก็ไปเสีย ไม่ต้องเป็นห่วงตน แล้วจูงมือเดือนแรมเดินไปเลย ทำเอาสุภาพชายงง ยืนเก้ ๆ กัง ๆ แล้วจึงเดินไปอีกทางหนึ่ง นบพาเดือนแรมไปทางที่คุณพจน์กำลังเดินเล่นอยู่ในห้อมล้อมของแน่งน้อย มาโปรดและหนึ่งฤทัยอย่างอบอุ่น ก็รู้สึกน้อยใจตัวเองจนน้ำตาคลอ แต่นบไม่เข้าใจ คิดว่าเดือนแรมเป็นห่วงคุณท่าน พูดปลอบใจว่า “หนูเดือน พี่บอกแล้วไงว่าท่านไม่ได้เป็นอะไร” “เดือน ” เดือนแรมจับมือนบแน่นแล้วชวน “กลับบ้านกันเถอะค่ะพี่นบ” “แล้วไม่เข้าไปเยี่ยมท่านแล้วเหรอ?” เดือนแรมไม่ตอบ เดินจ้ำอ้าวออกไป นบได้แต่มองตามอย่างไม่เข้าใจ แล้วรีบเดินตามไปด้วยความเป็นห่วง ========== นบพาเดือนแรมกลับมาส่งบ้าน เล่าให้คุณเพ็ญฟังว่าไม่รู้เป็นอะไร ไปเห็นคุณพจน์อยู่กับลูก ๆ เดือนแรมก็ร้องไห้เสียแล้ว คุณเพ็ญเข้าใจความรู้สึกของลูก ขอบใจนบที่มาส่ง บอกไม่ต้องห่วงเดือนแรม เดี๋ยวตนดูแลเองได้ นบจึงลากลับ “คุณเพ็ญคะ ถ้าหนูเดือนรู้เรื่องว่าคุณนายเรไรสั่งให้หนูเดือนจัดการเรื่องอาหารให้คุณพจน์ หนูเดือนอาจจะรู้สึกดีขึ้นนะคะ” นังกลอยเอ่ยขึ่น แล้วก็จริงอย่างที่นังกลอยคิด เพราะเมื่อคุณเพ็ญบอกเดือนแรมว่าอย่าน้อยใจไปเลย ต่อไปเดือนแรมก็จะมีหน้าที่ดูแลคุณพจน์แล้ว “หมายความว่ายังไงคะ?” “คุณนายท่านสั่งว่า ต่อไปนี้ให้หนูเดือนเป็นคนจัดหาอาหารให้คุณพจน์” เดือนแรมหน้าชื่นขึ้นอย่างนึกไม่ถึง ตั้งใจว่าจะทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุด ========== ด้วยความซาบซึ้งในน้ำใจของประพืดที่เอาตัวเข้าปกป้องรับอันตรายแทนตน แน่งน้อยจึงคิดตอบแทนด้วยการหาเสื้อผ้าที่ไม่ใช้แล้วของมาโปรดจะเอาไปให้ประพืด พอหนึ่งฤทัยรู้เข้าก็ไม่พอใจ พูดประชดว่าทำยังกับตัวเองเป็นลูก ถึงต้องห่วงใยขนาดนี้ ========== >>>>> จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 7 พ.ค. 50 20:22:55 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตอนที่ 15 (28 เมษายน) แล้วมาโปรดก็ไปหากลีบผกาเพื่อจะขอผ้าห่มเก่าไปให้ประพืดเพิ่มเติม โผล่เข้าไปในห้องไม่ทันเห็นแม่ แต่พอเดินออกมาก็เห็นภาพที่ทำให้มาโปรดแทบช็อค นั่นคือ กลีบผกาจูงมือนายลอยเดินออกมาอย่างลับ ๆ ล่อ ๆ มาโปรดตกใจรีบหลบ เห็นกลีบผกาจูงมือนายลอยแอบพาเข้าห้องไป มาโปรดเสียใจ ผิดหวัง เจ็บปวดจนสุดจะบรรยาย จากนั้นมา มาโปรดก็กลายเป็นคนเงียบขรึม กินไม่ได้นอนไม่หลับ กลีบผกาผิดสังเกต ถามว่าเป็นอะไรก็ไม่ยอมพูด เอาแต่ปฏิเสธว่าไม่มีอะไร และเก็บตัว ชวนไปเยี่ยมคุณพจน์ด้วยกันก็ไม่ไป กลีบผกาจึงสั่งเจิมให้ดูแลมาโปรดให้ดีด้วยเพราะรู้สึกว่ามีอาการแปลก ๆ ========== เดือนแรมตั้งอกตั้งใจทำอาหารสุดฝีมือ จัดปิ่นโตแล้วหิ้วไปโรงพยาบาลด้วยความอิ่มเอิบใจ เพียงเดือนแรมคล้อยหลังไป นายหมายก็โผล่มาหาคุณเพ็ญ บอกว่ามีอะไรอยากจะคุยด้วย คุณเพ็ญจึงบอกนังกลอย ทองศรีและย่าเยื้อนว่าเดี๋ยวตามไป แล้วเดินไปหานายหมายท่ามกลางความเป็นห่วงของทั้งสามคน ทองศรีพึมพำว่า “นายหมาย นี่มันผัวเก่าแม่ผกาไม่ใช่เรอะ?” แต่ไม่ทันได้พูดอะไรกันต่อ นบก็เข้ามาถามยิ้ม ๆ ว่าคุยอะไรกันอยู่หรือ เห็นพวกผู้หญิงทั้งสามคนทำหน้าอิหลักอิเหลื่อแต่ก็ไม่ได้สนใจ บอกว่าตนจะมารับหนูเดือน เมื่อรู้จากนังกลอยว่าเดือนแรมเพิ่งเอาปิ่นโตไปให้คุณนายเรไรเมื่อครู่นี้เอง นบจึงรีบตามไป แต่ก็อดแปลกใจกับท่าทีแปลก ๆ ของผู้หญิงทั้งสามคนไม่ได้ “นายหมายมาหาคุณเพ็ญทำไม?” นังกลอยสงสัยมาก ========== นายหมายมาเตือนคุณเพ็ญว่า อยากให้ช่วยกิจการของคุณพจน์ก่อนที่กลีบผกากับชู้จะถลุงสมบัติของคุณพจน์จนหมด คุณเพ็ญถามนายหมายว่ารู้จักประพืดไหม นายหมายบอกว่านั่นคือผัวอีกคนหนึ่งของกลีบผกา! คุณเพ็ญฟังแล้วอดสูละอายใจจนพูดไม่ออก นายหมายเล่ารายละเอียดให้ฟังว่า “หลายปีก่อน ผมเห็นมันในสภาพที่ทุเรศทุรังนัก ก็นึกว่ามันจะตายแล้ว แล้วนี่มันมีอะไรเหรอครับคุณเพ็ญ?” “ประพืดมาที่นี่ เหมือนจะมาบอกอะไรฉัน แต่ไม่ทันบอก พอดียายอุ่นมาซะก่อน ฉันอยากเจอประพืด” นายหมายเองก็ไม่รู้ว่าจะไปหาที่ไหน แต่มั่นใจว่าประพืดจะต้องกลับมาที่นี่อีก นายหมายนิ่งไปเหมือนตรึกตรองอะไร แล้วจึงถามว่าคุณเพ็ญพอจะรู้ความเป็นมาของนบไหม คุณเพ็ญรู้แค่ว่า กลีบผกาพานบมาบอกว่าเป็นหลาน ย้อนถามว่า “นายหมายถามฉันตั้งหลายครั้งแล้ว มีอะไรเกี่ยวกับตานบเหรอ?” “ไม่มีหรอกครับ ผมลาคุณเพ็ญเลยแล้วกัน” นายหมายตัดบทแล้วเดินอ้าวออกไป นบมาได้ยินการสนทนาของทั้งสองนานแล้ว ทำให้เขายิ่งสงสัยว่า ทำไมนายหมายถึงได้อยากรู้เรื่องของตนนัก ========== เดือนแรมภูมิใจและมีความสุขมากที่ได้ทำอาหารให้คุณพจน์ อยากรู้ว่าคุณพจน์ทานได้หรือไม่ แต่ไม่กล้าถามใคร คุณเพ็ญจึงแนะให้ไปถามแน่งน้อยดู พอรู้จากแน่งน้อยว่าคุณพจน์ทานได้ก็ดีใจมาก ยิ่งเมื่อแน่งน้อยบอกว่า คุณย่าสั่งให้เดือนแรมทำอาหารให้คุณพจนืทานทุกวัน ก็ทำเอาเจ้าตัวยิ้มปลื้ม แก้มแทบปริ แน่งน้อยขอตัวไปดูมาโปรดที่ไม่สบายมาหลายวันแล้ว ไปเจอมาโปรดกำลังโมโหนังเจิมที่เข้าไปนัวเนียจะเช็ดตัวให้มาโปรดให้ได้ จึงบอกให้เจิมออกไปก่อน แล้วถามน้องชายว่า “มีอะไรหรือเปล่า พี่เห็นท่าทางมาโปรดไม่ค่อยดีมาหลายวันแล้วนะ โปรด . มีอะไรบอกพี่” มาโปรดมองหน้าแน่งน้อยนิ่ง ก่อนจะเปล่งเสียงแตกพร่าออกมาอย่างเจ็บปวด “โปรดรักคุณพ่อ รักพี่น้อย” มาโปรดพูดแค่นั้นแล้วก็กอดพี่สาวเอาไว้แน่น ทำให้แน่งน้อยยิ่งสงสัยในท่าทางแปลก ๆ ของน้องชาย ========== ขณะแน่งน้อยกำลังจะออกไปหาซื้อของมาทำอาหารที่มาโปรดชอบที่ตลาดนั้นเอง ถูหนึ่งฤทัยถามอย่างหมั่นไส้ว่า ทำไมต้องเอาใจกันถึงขนาดนั้น แต่แน่งน้อยไม่สนใจ ขณะกำลังจะออกจากบ้านนั่นเอง สุภาพชายก็มาหานบ พอรู้ว่ายังไม่กลับและรู้ว่าแน่งน้อยจะไปตลาด จึงขันอาสาขับรถไปส่ง หนึ่งฤทัยเห็นเข้าอิจฉาตาร้อน หาว่าแน่งน้อยต้องนัดสุภาพชายเอาไว้แน่ ๆ นายลอยเห็นหนึ่งฤทัยโมโหกราดเกรี้ยวก็เข้าไปเอาใจว่า วันหลังตนจะช่วยกันแน่งน้อยจากสุภาพชายให้เอาไหม ถูกหนึ่งฤทัยตวาดแว้ด “ไม่ต้องมายุ่ง” ทำเอานายลอยหน้าเสีย นายลอยไปฟ้องกลีบผกา บอกว่าอยากให้ลูกพูดกับตนดี ๆ กลีบผกาขอให้อดทนไว้ก่อน ถ้าหนึ่งฤทัยรู้ว่านายลอยเป็นพ่อ ก็คงจะพูดดีด้วย แล้วแยกกัน บอกว่าจะไปต้มสมุนไพรให้คุณพจน์ มันคือ เจตมูลเพลิง ที่กินเข้าไปแล้วจะทำลายตับไตไส้พุงทุกอย่าง หนักเข้าก็ถึงตาย ทีแรกนายลอยก็นึกหึงว่ากลีบผกาเอาใจใส่คุณพจน์ แต่พอรุ้ว่าที่แท้มันคือยาพิษ ก็ยิ้มให้กันอย่าง:-)มเกรียม ========== ผิดกับเดือนแรม เธอไปตลาดกับนบ เดินหาซื้อสมุนไพรแก้อัมพฤกษ์มาต้มให้คุณพจน์ดื่ม แม้จะยังไม่ได้เป็น ก็ดื่มกันไว้ก่อนก็ได้ ระหว่างทั้งสองเดินหาซื้อของในตลาดนั้นเอง เจอกับสุภาพชายละแน่งน้อยเข้าโดยบังเอิญ เมื่อทักทายกันแล้ว ปรากฏว่าสุภาพชายคุยกันเรื่องยาสมุนไพรอย่างถูกคอ จนนบนึกขวางถามว่า คุยกันเหมือนจะไปเปิดร้านขายยา บอกให้เปลี่ยนเรื่องคุยเสีย สุภาพชายยอมเลิกคุยเรื่องสมุนไพร แต่กลับนัดแนะกับเดือนแรมว่าเอาไว้ไปคุยกันต่อที่บ้านดีกว่า “ดีสิคะพี่ชาย แล้วเดือนจะแนะนำให้รู้จักกับแม่กับย่าเยื้อน ท่านทั้งสองก็สนใจเรื่องสมุนไพรเหมือนกันค่ะ นบฟังแล้วยิ่งขัดใจ นึกระแวงว่าสุภาพชายอาจจะสนใจเดือนแรมเสียแล้วกระมัง ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 7 พ.ค. 50 20:23:51 ]

ความคิดเห็นที่ 10 จนกระทั่งเย็น สุภาพชายเห็นนบกับเดือนแรมหิ้วของมามากมายจึงชวนกลับรถของตน นบพูดประชดว่าตนกลับจักรยานได้แต่ถ้าเดือนแรมจะกลับรถกับสุภาพชายก็ไม่ว่า เดือนแรมยืนยันขอซ้อนท้ายจักรยานกลับด้วยกัน นบไม่ว่าอะไร แต่ระหว่างทางก็ขี่รถกระแทกกระทั้น จนเดือนแรมนึกในใจว่า เป็นอะไรของเค้านะ ส่วนสุภาพชายก็ถูกแน่งน้อยถามหยั่งเชิงเหมือนกันว่ารู้จักเดือนแรมมานานแล้วหรือ สุภาพชายตอบอย่างร่าเริงแกมเอ็นดู “พี่เคยเห็นหนูเดือนบ่อย ๆ เห็นแล้วก็สะดุดตา ท่าทางของหนูเดือนปราดเปรียว คล่องแคล่ว มองแล้วเพลินตาดี” แน่งน้อยระแวงว่า ชะรอยสุภาพชายจะสนใจเดือนแรมแล้วจริง ๆ แต่เมื่อเขาเกริ่นว่า ต่อไปอาจจะมาเป็นแขกประจำของบ้านนี้ เธอก็ตอบรับด้วยความยินดี ========== ประพืดตั้งใจแน่วแน่ที่จะบอกความจริงเรื่องความสัมพันธ์กับผู้ชายมากหน้าหลายคนของกลีบผกาแก่คุณเพ็ญ แต่ไม่อยากให้คุณเพ็ญต้องเดือดร้อนเพราะตน จึงเอาเศษกระดาษที่หาได้ตามถังขยะมาเขียนจดหมายแทนการเล่า เย็นนี้เอง ขณะที่สุภาพชายมาส่งแน่งน้อยที่บ้านและเอาเสื้อผ้าที่ชำรุดมาฝากซ่อมนั้น ประพืดแอบเข้าไปในบ้านโดยไม่มีใครเห็น หนึ่งฤทัยหึงสุภาพชายจนหน้ามืด พอเห็นแน่งน้อยกลับมา ก็ตรงเข้าไปหาเรื่องว่านัดสุภาพชายไว้ใช่ไหม ยิ่งเห็นเสื้อที่เขาฝากมาปะก็ยิ่งของขึ้น ประกาศห้ามแน่งน้อยยุ่งเกี่ยวกับสุภาพชายโดยเด็ดขาด เท่านั้นไม่พอ ยังใช้กำลังกับแน่งน้อยอีกตามเคย ประพืดแอบดูอยู่ เห็นแน่งน้อยถูกรังแกและกำลังสู้หนึ่งฤทัยไม่ได้ก็ออกไปช่วย พอหนึ่งฤทัยเห็นเท่านั้นก็ตะโกนเรียกให้คนมาช่วย นายลอยวิ่งมาเห็นประพืด ก็คำรามใส่พร้อมกับคว้าไม้ใกล้มือฟาดใส่ไม่ยั้ง แน่งน้อยตกใจรีบเข้าไปดึงนายลอยไว้ ประพืดพุ่งเข้าบีบคอนายลอยจนหน้าเขียว พวกคนใช้ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายก็คว้าไม้คว้ามีดกรูกันออกมา แน่งน้อยตะโกนบอกประพืดให้หนีไปเร็ว ๆ ประพืดจึงวิ่งหนีไป นายลอยตะโกนให้พวกคนใช้ไล่ตาม และเมื่อตัวเองลุกขึ้นได้ก็ไล่กวดไปทันที นบขี่จักรยานพาเดือนแรมกลับมาถึงพอดีเห็นเหตุการณ์ชุลมุนวุ่นวาย ร้องถามแน่งน้อยว่าเกิดอะไรขึ้น แน่งน้อยเองก็ตอบอะไรไม่ได้ บอกนบได้แค่ว่า ลุงคนนั้นมาอีกแล้วและได้ยินนายลอยตะคอกใส่ว่า “ไอ้ประพืด” นบสะดุดชื่อ “ประพืด” แต่นึกไม่ออกว่าเคยได้ยินมาจากที่ไหน ========== นายลอยวิ่งไล่กวดประพืดอย่างเอาเป็นเอาตาย ส่วนประพืดก็กระเสือกกระสนหนีสุดชีวิตจนจดหมายหล่นก็ไม่รู้ตัว นายลอยวิ่งไปหยิบจดหมายอ่าน “กราบเท้าคุณพจน์ที่เคารพรัก ประผมประพืด ..” อ่านได้แค่นั้น นายลอยก็รีบพับเก็บและผลุนผลันกลับทันที ตรงไปที่บ้านโภคาชยาธร จะขึ้นไปหากลีบผกาให้ได้ ถูกยายอุ่นสกัดไว้เพราะกลีบผกากำลังตะล่อมให้คุณพจน์กินซุปไก่สมุนไพรอยู่ อ้างว่าเป็นซุปไก่สมุนไพรสูตรอายุวัฒนะ “ทานหน่อยแล้วกันตาพจน์ จะได้แข็งแรง” คุณนายเรไรคะยั้นคะยออีกคน กลีบผการีบป้อนให้ทันที จนครู่หนึ่ง เจิมบอกนายลอยว่ากลีบผกาโทรมาคุยกับลุก ๆ ตนจึงขอสายเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง กลีบผกาสั่งนายลอยให้ไปหาเดี๋ยวนี้เลย นายลอยวิ่งอ้าวไปทันที “ยังไงแกก็ต้องหุบปาก อย่าให้คุณ ๆ ท่านรู้ว่าไอ้ประพืดมันกลับมาที่นี่อีก” ยายอุ่นปรามเจิม ========== >>>>> ตอนที่ 15 (29 เมษายน) เดือนแรมเห็นกลีบผกากับนายลอยพากันไปป่าท้ายสวนด้วยกัน ท่าทางมีพิรุธ จึงย่องตามไปดู เห็นนายลอยเอาจดหมายให้กลีบผกาดู “กราบเท้าคุณพจน์ที่เคารพ กระผมประพืด มีเรื่องที่จะสารภาพบาปที่มันอยู่ในใจกระผมมานานนับสิบ ๆ ปี ถึงเรื่องความชั่วช้าสามานย์ของผมกับนังผกา .” กลีบผกาเห็นชื่อตัวเองก็แทบลมจับ กวาดตาอ่านอย่างรวดเร็วแล้วสรุป “นี่มันกะจะแฉความลับทุกอย่างกับคุณพจน์เลยนี่ ฉันไม่มีวันให้คุณพจน์รู้เป็นอันขาด เผามันทิ้งเดี๋ยวนี้!” นายลอยเอาไม้ขีดมาจะจุดไฟเผา แต่ขีดทีไรก็ดับทุกที พอดียายอุ่นกระหืดกระหอบมาบอกว่า คุณพจน์กับคุณนายกลับมาแล้ว ทั้งสองยิ่งลนลาน กลีบผกาคว้าไม้ขีดมาจุดเผาเอง พอกระดาษเริ่มไหม้ ทั้งหมดก็รีบกลับไปรับหน้าคุณพจน์ เดือนแรมลุ้นใจแทบขาด กลัวจดหมายจะไหม้หมด พอทั้งหมดหนีไปแล้ว จึงออกจากที่ซ่อนไปดู เหลือแต่เศษขี้เถ้า เธอหยิบเศษขี้เถ้ามาดูอย่างแสนเสียดาย แต่โชคดี ยังมีอีกบางชิ้นส่วนที่ถูกลมปลิวไปก่อนที่จะถูกไหม้หมด เดือนแรมหยิบขึ้นมาดูด้วยความดีใจ ========== เพราะกลีบผกามัวแต่แอบไปพบกับนายลอย คุณพจน์จึงออกจากโรงพยาบาลกลับมาถึงบ้านก่อน พอกลีบผกามาเจอคุณพจน์ก็แก้ตัวว่า โทรศัพท์มาคุยกับเจิม แล้วรู้ว่ามาโปรดไม่สบาย จึงรีบกลับมาดูแล ถุกมาโปรดแย้งว่า ตนไม่ได้เจอกับมาสักหน่อย และอีกอย่างตนก็ไม่ได้ป่วย ตำหนิเจิมว่าทำไมไปบอกคุณแม่อย่างนั้น กลีบผกาเห็นมาดปรดกำลังจะต้อนเจิมให้จนมุม จึงออกมาปกป้องเจิมว่า “ก็เจิมเค้าเป็นห่วง อีกอย่างแม่ก็อยู่ในครัว กำลังต้มซุปให้โปรด” “ผมไม่ได้อยากกิน” มาโปรดเสียงแข็ง หนึ่งฤทัยออกมาปกป้องกลีบผกาอีกคน เรื่องทำท่าจะเถียงกันไปใหญ่ คุณพจน์จึงตัดบทว่าตนเหนื่อย อยากนั่งพักแล้ว พวกลูก ๆ จึงเข้าไปช่วยกันประคองขึ้นบ้าน นบสังเกตทุกความเคลื่อนไหวอย่างจับพิรุธ กลีบผการู้ดีแต่แกล้งทำหน้าบึ้งใส่ข่มในที ========== เมื่อขึ้นไปนั่งคุยกันบนบ้าน คุณพจน์ถามลูก ๆ ว่าช่วงที่ตนไม่อยู่ เป็นอย่างไรบ้าง หนึ่งฤทัยเล่าฉอด ๆ ว่าวุ่นวายมาก แล้วเล่าเรื่องคนบ้าลอบเข้ามาในบ้าน คุณพจน์ถามว่าคนบ้าคนนั้นเป็นใคร มาจากไหน “ยายน้อยบอกว่าชื่อ ประพืด ครับคุณท่าน” นบบอก คุณพจน์หันไปสบตากับคุณนายเรไรทันที ส่วนกลีบผกาหน้าเสียแต่พยายามกลบเกลื่อนไว้ แน่งน้อยถามคุณพจน์ว่า เขาเป็นใครกัน “มันเคยเป็นคนใช้ที่บ้านเรา ตอนหลังพ่อให้มันไปคุมโรงสี แต่มันไม่ชอบก็เลยหนีหายไป ไม่รู้ยังไงถึงได้กลับมาอีก” “ผกาว่าคงไม่ใช่ไอ้ประพืดหรอกค่ะ เพราะถ้าเป็นไอ้ประพืดมันก็ต้องมาหาคุณพี่กับคุณแม่แล้วสิคะ” กลีบผกาพยายามเบี่ยงเบน แต่พอนบยืนยันว่าคลับคล้ายคลับคลาว่าจะเคยเห็นหน้า กลีบผกาก็ทำเสียงเข้มใส่ “โอ๊ยตานบ จะไปคลับคล้ายคลับคลาได้ยังไง ตอนที่ไอ้ประพืดอยู่ แกตัวกะเปี๊ยกเท่านั้นเอง อย่าไปสนใจเลยค่ะ ผกาว่าแค่คนชื่อเหมือนกันเท่านั้นแหละ” “นั่นสินะ ถ้าเป็นไอ้ประพืดจริง มันก็ต้องมาหาฉัน” คุณนายเรไรเออออไปตามประสา กลีบผกาแอบถอนใจอย่างโล่งอก ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 7 พ.ค. 50 20:24:19 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตอนที่ 16 (29 เมษายน) ด้วยความเคารพรักที่มีต่อคุณเพ็ญและอยากให้นบได้กินกล้วยที่เป็นของชอบแต่เด็ก นายหมายได้กล้วยมาเครือใหญ่ จึงเอามาวางไว้หน้าบ้านพร้อมจดหมายเล็ก ๆ แนบว่า “คุณเพ็ญ ผมได้กล้วยมาเครือใหญ่ แบ่งมาให้ทานครับ อ้อ ฝากแบ่งให้นบด้วยนะครับ นบชอบ” ย่าเยื้อนถามว่าใครฝากมาให้หรือ ไม่ทันที่คุณเพ็ญจะตอบ ก็พอดีเดือนแรมเดินออกมา คุณเพ็ญถามว่าจะไปไหนแต่เช้า เดือนแรมบอกว่าอยากออกไปเดินเล่นสักหน่อย เพียงเดือนแรมคล้อยหลังไปเท่านั้น นบก็โผล่มา “มาพอดีเลยนบ มานี่แน่ะ ลุงหมายเค้าบอกว่านบชอบกล้วย เลยฝากมาให้เครือใหญ่เชียว” คุณเพ็ญบอก พลางปลิดกล้วยให้สองใบ “ลุงหมายรู้ได้ยังไงว่าผมชอบ?” นบสงสัย ย่าเยื้อนตัดบทว่า ช่างเถอะ เขามีน้ำใจก็รับไว้แล้วกัน นบจึงฝากเอาไว้ที่นี่ เดี๋ยวมาทานเอง แล้วถามหาเดือนแรม พอรู้ว่าไปเดินเล่น ก็เดินออกไป ========== ที่แท้เดือนแรมหาข้ออ้างเพื่อจะไปอ่านจดหมายที่ยังเผาไม่หมดที่ตนเอามาซ่อนไว้ที่ช่องเสา เห็นปลอดคนดีแล้ว จึงล้วงออกมาอ่านด้วยใจระทึก “นังผกามันเคยมีสามีมาแล้วชื่อไอ้หมาย ส่วนนบก็ไม่ใช่หลานของผกา ผมเองก็แอบเป็นชู้กับนังผกา แต่มันก็ยังสวมเขาให้ผมด้วยการมีไอ้ลอย คุณพจน์จำอุบัติเหตุที่หัวหินได้ไหมครับ . ลูกได้อีก หมอเกริกเกรียงไกร .. คำตอบ . ทุกประการ .” เดือนแรมอ่านจดหมายได้กระท่อนกระแท่นเพราะถูกไฟไหม้หายไปบ้าง เลือนรางไปบ้าง แต่ก็พอจับใจความได้ อ่านแล้วอ่านอีก ยิ่งอ่านก็ยิ่งสงสัย กลัวใครจะมาเห็น จึงเอาจดหมายซุกที่เดิมก่อนจะเดินจากไป หนึ่งฤทัยยืนดูอยู่มุมไกล ๆ สงสัยว่า เดือนแรมเอาอะไรไปซุกไว้ที่ช่องเสา จึงแอบไปดู ========== นบเดินมาเจอเดือนแรมที่กลางทาง เห็นเดือนแรมมีท่าทางพิรุธ ไม่รู้จะเริ่มต้นทักอย่างไรดีเลยส่งกล้วยอีกใบที่เหลือให้บอกว่า ลุงหมายฝากมาให้ เดือนแรมกระเซ้าว่าคงถูกใจใช่ไหมเพราะเป็นของชอบ “ก็ไม่รู้ลุงหมายรู้ได้ยังไงนะว่าพี่ชอบ” นบยังติดใจสงสัย เดือนแรมเพิ่งอ่านจดหมายมาหยก ๆ สบตานบแล้วค่อย ๆ พูดหยั่งท่าที “หรือว่า ลุงหมายจะเป็นพ่อของพี่นบ?” นบโกรธขึ้นมาทันที ตำหนิเดือนแรมว่า เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่จะมาพูดกันแบบนี้ เดือนแรมพยายามที่จะหาเหตุผลมายืนยัน ทั้งเรื่องที่นบช่วยกล้วย รู้ด้วยว่านบไม่ใช่หลานของกลีบผกา ยังรู้อีกว่านายหมายนั้นเคยเป็น . สามีของกลีบผกาด้วย แล้วสรุปว่า “มันอาจจะเป็นไปได้ว่า พี่นบเป็นลูกของคุณผกากับลุงหมาย ไม่งั้นลุงหมายจะมาตามหาลูกกับคุณผกาทำไม?” เป็นการตัดสินใจที่กล้าหาญที่สุดของเดือนแรมที่พูดเรื่องนี้ออกไป เพราะรู้แก่ใจดีว่าถ้าพูดแตะต้องกลีบผกาเมื่อไรก็จะถูกนบโกรธเมื่อนั้น และคราวนี้ก็เช่นกัน เธอถูกนบหาว่าใจร้าย กล้าใส่ร้ายกลีบผกาถึงเพียงนี้ ซ้ำยังพูดอย่างเจ็บปวดว่า “พี่ผิดหวังในตัวเดือนจริง ๆ” แล้วเดินหนีไปเลย เดือนแรมพยายามชี้แจง กระทั่งบอกว่าตนมีจดหมายที่จะบอกความจริงทุกอย่างมายืนยันด้วย นบบอกให้เอามาดู เดือนแรมจึงพาไปที่เสาที่ซ่อนจดหมายไว้อย่างมั่นใจว่า จดหมายนั้นจะทำให้นบเชื่อได้ แต่พอไปล้วงหาจดหมายในซอกเสา ปรากฏว่ามันหายไปแล้ว จึงถูกนบรุกอย่างเป็นต่อว่าจดหมายอยู่ไหน ความจริงไม่มีใช่ไหม? “มันหายไปแล้วพี่นบ” เดือนแรมหน้าไม่ดี “มันไม่ได้หาย มันไม่มีต่างหาก เดือนตั้งใจสร้างเรื่องใส่ร้ายคุณน้า พี่เกลียดเดือน” นบเดินหนีไปอย่างโกรธจัด “เดือนไม่ได้สร้างเรื่อง มันมีจริงนะพี่นบ” เดือนแรมตะโกนตามหลัง แล้วหันไปตั้งหน้าตั้งตาหาจดหมายอีก แต่มันหายไปแล้วจริง ๆ เดือนแรมหน้าเสีย ถามตัวเอง “มันหายไปไหน?” ========== หนึ่งฤทัยขโมยจดหมายฉบับนั้นไปคาดคั้นเอากับกลีบผกาว่าความจริงเป็นอย่างไร กลีบผกาตกใจมาก แต่ด้วยความเหนือชั้นกว่ามากมาย กลีบผกาพลิกสถานการณ์ได้ฉับไว กล่าวหาว่าทั้งหมดในจดหมายนั้นเป็นเรื่องที่เดือนแรมใส่ร้ายตน แต่พอหนึ่งฤทัยจะเอาจดหมายไปฟ้องคุณพจน์เพื่อเล่นงานเดือนแรม กลีบผกาก็ห้ามเสียงหลงว่า “ไม่ได้นะหนึ่ง คุณพ่อจะรู้ไม่ได้เป็นอันขาด หนึ่งลองคิดดู ถ้าคุณพ่อเห็นแล้วเชื่อนังเดือน แม่ไม่ตายเหรอ นังเดือนมันใส่ร้ายแม่ มันต้องการเห็นครอบครัวเราพินาศ หนึ่งต้องเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ห้ามบอกใครเด็ดขาด เข้าใจมั้ยลูก?” กลีบผกากระชากเศษจดหมายจากมือหนึ่งฤทัย เอาไปจุดไฟเผาจนไม่เหลือซาก ========== นบเดินมาชกต้นกล้วยระบายอารมณ์อย่างหัวเสียในสวน มาโปรดมาเห็นเข้า ถามว่าเป็นอะไร นบบอกแค่ว่าอยากออกกำลัง มันคลายเครียดดี ทำให้มาโปรดสนใจขึ้นมา บอกว่าตนจะทำบ้างดีกว่า แต่น่าเสียดายที่ไม่มีเป้า “ถ้าอยากซ้อมจริง ๆ จัง ๆ เดี๋ยวพี่หัดให้” นบบอกว่าตนก็ชกเป็นแบบงู ๆ ปลา ๆ แต่ก็เคยเห็นคนเป็นมวยเขาชกอยู่บ้าง “ถ้าโปรดอยากเรียนจริง ๆ ไว้พี่เจอเขา แล้วพี่จะบอกให้” มาโปรดสนใจจริง ๆ จัง ๆ ขึ้นมา ชวนนบว่าเราไปเรียนด้วยกันนะ นบตอบรับไปอย่างไม่มีอารมณ์แล้วขอตัวไปทำงาน พอนบคล้อยหลังเท่านั้น มาโปรดก็กำหมัดชกใส่มือตัวเองอย่างแรงด้วยความแค้นนายลอยไม่หาย นบได้ยินเสียง หันมามองอย่างแปลกใจ ========== >>>>> จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 7 พ.ค. 50 20:24:57 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตอนที่ 16 (30 เมษายน) เมื่อสุขภาพดีขึ้น คุณพจน์จึงไปเดินตลาดและจะแวะไปคุยกับเถ้าแก่เรื่องสมาคมด้วย คุณนายเรไรถามว่าทำไมไม่ชวนกลีบผกามาด้วยเผื่อจะได้ช่วยกันดูแล “ผมชวนแล้วครับ แต่ผกาบอกว่าติดธุระ เห็นยุ่ง ๆ อยุ่กับยายหนึ่งเลยไม่อยากกวนใจ” ขณะเดินที่ตลาดนั้นเอง แน่งน้อยเห็นประพืดในสภาพทรุดโทรมกำลังถูกชาวบ้านร้านตลาดไล่ตะเพิดอย่างรังเกียจ แต่พอแน่งน้อยบอกคุณพจน์กับคุณนายเรไร ทั้งสองเห็นว่าท่าทางเหมือนกับคนบ้า ไม่อยากให้แน่งน้อยไปยุ่งด้วย “แล้วถ้าเผื่อลุงคนนั้นคือคนที่ชื่อประพืดล่ะคะ?” แน่งน้อยถาม คุณนายเรไรบอกว่าประพืดไม่ได้เป็นบ้า และคุณพจน์ก็ยืนยันว่า ถ้าเป็นประพืดจริง ก็ควรเป็นฝ่ายมาหาตนกับแม่ถึงจะถูก ถูกทั้งพ่อและย่าห้ามไว้เช่นนั้น แน่งน้อยจำต้องนิ่งทั้ง ๆ ที่ยังติดใจเรื่องของลุงคนนั้นอยู่ ========== จดหมายของประพืดสร้างความวิตกกังวลและไม่สบายใจแก่กลีบผกากับนายลอยอย่างยิ่ง กลัวว่าเดือนแรมรู้เรื่องนี้เข้าต้องยุ่งแน่ ส่วนเดือนแรมก็อึดอัดกลัดกลุ้มทั้งที่รู้จากจดหมายและการหายไปอย่างไร้ร่องรอยของจดหมายที่ซ่อนไว้จนคุณเพ็ญผิดสังเกต ถามว่ามีอะไรหรือเปล่า เราไม่เคยมีความลับต่อกันใช่ไหม ทำให้เดือนแรมชั่งใจว่าจะทำอย่างไรดี แต่ในที่สุดก็เล่าให้คุณเพ็ญ ย่าเยื้อน ทองศรีและนังกลอยฟัง จึงเพิ่งรู้ว่า ความจริงทุกคนรู้เรื่องนี้มาก่อนตนแล้วทั้งนั้น เพียงแต่ยังไม่มีหลักฐานจึงไม่มีใครกล้าพูดออกไป จากที่ได้ฟังผู้ใหญ่รอบตัวพูด ทำให้เดือนแรมเชื่อว่าทุกอย่างที่รู้มาเป็นความจริง จึงบอกแก่ทุกคนว่า ตนจะไม่ยอมให้กลีบผกาทำร้ายแม่อีกต่อไปเด็ดขาด ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียดายจดหมายที่หายไป เดือนแรมเชื่อว่ามันจะต้องเป็นจดหมายของประพืดแน่ ๆ “ลุงประพืดต้องกลับมาที่นี่เพื่ออะไรบางอย่าง แม่ว่าพี่ชายจะตามหาลุงประพืดได้มั้ยคะ?” เดือนแรมคิดถึงสุภาพชาย นบเองก็ครุ่นคิดเรื่องเล่าลือเกี่ยวกับกลีบผกา ฉุกคิดขึ้นได้ว่าเรื่องเก่า ๆ อย่างนี้ต้องไปถามคนเก่าแก่ อาจมีคนรู้จริง จึงคิดจะไปตามหาประพืด นบไปเจอเดือนแรมที่โรงพัก เขาถามว่าเกิดเรื่องอะไรหรือ เดือนแรมยังไม่หายเคือง ตอบห้วน ๆ ว่า “ไม่ใช่เรื่องของพี่นบค่ะ” ด้วยความขุ่นเคืองใจที่มีต่อกันอยู่แล้ว จึงยิ่งทำให้หมางเมินกัน จนจากกันไปอย่างมึนตึง ========== ทั้งเดือนแรมและนบต่างหวังพึ่งสุภาพชายให้ช่วยสืบเสาะหาข้อเท็จจริงทั้งเรื่องราวและตัวบุคคล โชคดีที่หม่อมประกิจและหม่อมชดช้อยเป็นเพื่อนสนิทเก่าแก่ของคุณพจน์ สุภาพชายจึงได้ข้อมูลจากหม่อมทั้งสองค่อนข้างละเอียด จากการบอกเล่า สุภาพชายรู้ว่าคุณพจน์เคยประสบอุบัติเหตุร้ายแรงจนต้องผ่าตัดที่ช่องท้อง ที่รอดมาได้เพราะได้หมอดี รู้ว่าคุณเพ็ญเป็นภรรยาของคุณพจน์ แล้วจู่ ๆ คุณพจน์ก็มีกลีบผกาอีกคนหนึ่งแล้วให้คุณเพ็ญไปอยู่เรือนคนใช้ รู้ถึงความร้ายกาจและกำพืดของกลีบผกา รู้ว่าประพืดเป็นคนใช้บ้านนี้และสวมเขาให้คุณพจน์ และในที่สุดก็รู้อีกด้วยว่า เหตุที่หม่อมชดช้อยไม่อยากไปดองกับบ้านนั้นเพราะไม่รู้ว่าเด็กพวกนั้นเป็นลูกเต้าเหล่าใครกันแน่ “แต่ถ้าเป็นหนูเดือน แม่ยินดีนะชาย เพราะอย่างน้อยแม่ก็มั่นใจว่า ยังไงหนูเดือนก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของคุณพจน์ ถึงแม้จะมีคนปรักปรำว่าคุณเพ็ญมีชู้ แม่ก็ไม่เชื่อหรอก” หม่อมชดช้อยสรุป ทั้งหมดที่ได้ยินได้ฟังมานี้เป็นปัญหาใหญ่และซับซ้อนพอดู สุภาพชายฟังแล้วคิดหนัก ส่วนจิตราที่แอบได้ยินก็นิ่วหน้าสงสัยว่า เดือนแรมเป็นใครกัน? ========== หลังจากคุณพจน์ให้นายลอยไปดูแลโรงสีแล้ว แทนที่จะดีกลับได้กำไรน้อยลง เพราะนายลอยไม่เพียงกดราคาข้าวชาวนาอย่างหนักจนบางรายไม่อยากขายข้าวให้แล้ว ยังเบียดบังรายได้ไปมหาศาล หว่านเงินปิดปากพวกคนงานที่รู้เล่ห์เหลี่ยมตนเต็มที่ คุณพจน์หนักใจกับรายได้ที่ลดลง แต่กลีบผกาช่วยปกป้องนายลอยเต็มที่ อ้างว่าฝนฟ้าไม่ดี ขายข้าวไม่ได้ราคา คุณพจน์จึงบอกได้แต่เพียงว่า อย่างไรเสีย ก็อย่าให้ถึงกับเจ๊งก็แล้วกัน ที่โรงสีนี้เอง คุณพจน์เห็นใบแทงม้าวางอยู่ ถามนายลอยว่าเล่นม้าด้วยหรือ กลีบผการีบแก้ต่างให้ว่า นายลอยเล่นแค่แก้เหงาคลายเครียดเท่านั้น แล้วทั้งสองก็รุมกันหว่านล้อมให้คุณพจน์ไปเล่นม้าแก้เครียดกัน จากนั้นไม่นาน คุณพจน์ก็กลายเป็นนักเลงม้า และเมื่อเสียม้าก็ดื่มเหล้า ตกหลุมพรางของกลีบผกากับนายลอยไปจนสุดตัว ========== ทั้งเดือนแรมและนบต่างไปขอความช่วยเหลือจากสุภาพชายในเรื่องที่ตนอยากรู้ และต่างก็ขอให้สุภาพชายรักษาไว้เป็นความลับระหว่างเราเท่านั้น เมื่อนบไปถามสุภาพชายว่าเดือนแรมมาคุยอะไร แล้วถูกปฏิเสธที่จะบอก เพื่อนรักจึงหมางใจกันเล็กน้อย ขณะนบเดินจากสุภาพชายไปนั้นเอง เจอนายหมายเข้าจึงทักทายกัน นายหมายถามว่าอยากเรียนมวยแล้วทำไมไม่เห็นไปเลย ถ้าไม่ว่าง ตนยินดีจะไปสอนให้ที่บ้าน พอดีสุภาพชายเดินตามมา นายหมายเห็นตำรวจก็ตกใจกลัวเพราะเป็นวัวสันหลังหวะ รีบดึงหมวกปิดหน้าและลานบไป สุภาพชายรู้สึกคุ้น ๆ หน้านายหมายว่าจะมีคดีอยู่ จึงรีบขึ้นไปเปิดแฟ้มดู เจอรูปนายหมายในคดีทำร้ายร่างกายคุณพจน์จริง ๆ ถามตัวเองว่า “นายหมาย . นบ รึว่าจะเป็นอย่างที่หนูเดือนบอก?” ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 7 พ.ค. 50 20:25:42 ]

ความคิดเห็นที่ 13 จิตราแอบได้ยินพ่อแม่และพี่ชายพูดกันถึงเรื่องเดือนแรม จึงนัดหนึ่งฤทัยมาพบ ถามหนึ่งฤทัยว่าเดือนแรมเป็นใคร หนึ่งฤทัยบอกว่าเป็นแค่ลูกคนใช้และลูกชู้ “แล้วทำไมหม่อมแม่ถึงอยากได้มันมาเป็นสะใภ้ แล้วยังบอกอีกด้วยนะว่าความจริงมันน่ะเป็นลูกคุณอาพจน์” จิตราถามแล้วถามต่อว่า หน้าตาเดือนแรมเป็นอย่างไร มีคนรักแล้วหรือยัง หนึ่งฤทัยเดาได้ว่าจิตราชอบนบ จึงเสนอเงื่อนไขว่า ตนจะช่วยให้จิตราได้คู่กับนบ แต่จิตราก็ต้องช่วยตนให้ได้คู่กับสุภาพชายด้วย ผลประโยชน์ลงตัวกันพอดี สองสาววาดหวังว่า ต่อไปต่างก็จะได้ควงคู่กับชายที่หมายปอง ออกจากร้านอาหาร หนึ่งฤทัยเจอกับธำรง หนุ่มที่เคยคบหากัน เขาเพิ่งกลับมาจากลอนดอน ธำรงอาสาไปส่งเธอที่บ้านและได้เห็นเดือนแรมเข้า เกิดถูกตาต้องใจขึ้นมา หนึ่งฤทัยจึงรับปากจะจัดการให้ หมายจะกันเดือนแรมให้พ้นทางของตนไปอย่างสิ้นเชิง ========== สุภาพชายมาหาเดือนแรมที่บ้าน รับปากว่าจะช่วยหาความจริงตามที่เธอขอไว้ เดือนแรมเพิ่มเรื่องคุณพจน์ประสบอุบัติเหตุที่หัวหินให้ช่วยค้นหาด้วย เธอบอกว่า หมอเกริกเป็นคนที่รู้เรื่องนี้ทั้งหมด ตนคลับคล้ายคลับคลาจะเจอหมอที่ชื่อเกริกแต่จำไม่ได้ว่าเจอที่ไหน สุภาพชายชวนเดือนแรมไปงานราตรีสโมสรเพราะที่นั่นจะมีผู้หลักผู้ใหญ่ไปกันทั้งจังหวัด เดือนแรมติงว่าหมอเกริกอยู่ที่หัวหิน สุภาพชายบอกว่าที่บางเลนก็มีหมอเพิ่งย้ายมาชื่อเกริกเหมือนกัน ไม่รู้ว่าจะเป็นคนเดียวกันหรือเปล่า จากคำบอกเล่าของสุภาพชาย ทำให้เดือนแรมอยากไปงานราตรีสโมสรขึ้นมา เมื่อสุภาพชายไปเยี่ยมคุณพจน์ จึงถือโอกาสขออนุญาตพาแน่งน้อยไปงานราตรีสโมสรด้วย คุณพจน์ไม่ขัดข้อง แต่กลีบผการีบแย้งว่าแน่งน้อยไม่ค่อยได้ออกงานสังคม เดี๋ยวจะไปทำอะไรเซ่อซ่า ให้พาหนึ่งฤทัยไปดีกว่าเพราะรายนั้นค่อยแก่สังคมหน่อย “คุณชายพายายน้อยไปน่ะดีแล้ว จะได้ไปเห็นโลกกับเค้าบ้าง ไม่งั้นเอาแต่ขลุกอยู่แต่กับบ้าน” คุณนายเรไรตัดสิน ========== ระหว่างที่นั่งคุยกันนั้น คุณพจน์ไอออกมา นบเสนอให้พาไปหาหมอ มาโปรดรีบบอกว่าไม่ต้อง เพราะอีกหน่อยตนจะรักษาพ่อเอง แล้วคุยอวดว่าตนสอบติดแพทย์แล้ว ขออนุญาตไปอยู่หอเพื่อที่จะได้ตั้งใจเรียนให้มาก คุณพจน์อนุญาตและกลีบผกาก็เห็นด้วย “งั้นต่อไปพี่ก็ไม่มีใครมาซ้อมมวยกับพี่แล้วสิ” นบทำท่าเสียดาย มาโปรดถามว่านบเจอนักมวยคนนั้นแล้วหรือ กลีบผกาฟังหูผึ่ง สุภาพชายมองหน้ากลีบผกากันนบไปมา พอคุณพจน์ถามว่า ไปรู้จักนักมวยที่ไหน ขื่ออะไร สุภาพชายก็ชิงตอบว่า “ชื่ออำนวยครับ” นบมองหน้าสุภาพชายงง ๆ ว่าทำไมจึงบอกว่าชื่ออำนวย จนเมื่อออกมาข้างนอกจึงถาม สุภาพชายตอบว่า “ขืนให้นายตอบไปว่านายหมาย คุณอาพจน์ได้เอาตาย นายลิมไปแล้วหรือว่า คดีนายหมายที่ทำร้ายคุณพจน์ยังไม่ได้ปิดคดี” แล้วถามหยั่งเชิง “เท่าที่ฉันเห็น นายคุ้นเคยกับนายหมายดี” นบตอบเรียบ ๆ ว่า แค่คนรู้จัก สุภาพชายจึงบอกนบตามตรงว่า ========== >>>>> จบของวันนี้จ้า โปรดติดตามตอนต่อไป จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 7 พ.ค. 50 20:26:57 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เย้ๆๆๆ คุณแม่รีเทิร์นแล้ว ขอบคุณมากก๊าบ จะรอพี่มากกะน้องบีต่อไปนะก๊ะ จากคุณ : arecey - [ 7 พ.ค. 50 21:13:21 ]

ความคิดเห็นที่ 15 คุณแม่กลับมาแว้วว อิอิ รออ่านอยู่เลยค่ะ จากคุณ : jubjibz - [ 7 พ.ค. 50 22:14:50 ]

ความคิดเห็นที่ 16 โอ้...รอมานาน ในที่สุดก็ได้อ่านซะที ขอบคุณ คุณแม่เอเธนส์ (frau) มากค่า... จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด - [ 7 พ.ค. 50 23:34:37 ]

ความคิดเห็นที่ 17 รอยมารอ่ะ รอยมารรรรรร ให้ว่องค่ะ ให้ว่อง จากคุณ : Boy's love - [ 8 พ.ค. 50 00:31:02 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : เด็กหญิงอารมณ์ดี - [ 8 พ.ค. 50 16:02:05 ]