ความคิดเห็นที่ 1 จากการเข้าห้องสมุดเพื่อศึกษาค้นคว้าเกี่ยวกับกายวิภาคและสรีรวิทยา เจอหนังสือการแพทย์เกี่ยวกับการผ่าตัดช่องท้อง เดือนแรมจึงอ่านอย่างตั้งอกตั้งใจ “หากได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงทางช่องท้องโดยเฉพาะระบบอวัยวะสืบพันธุ์ ท่ออสุจิอาจจะเกิดการอักเสบจนตีบตัน จนเป็นเหตุให้ไม่สามารถมีบุตรได้” “ไม่สามารถมีบุตรได้” เดือนแรมพึมพำอย่างสนใจ และเมื่อมีโอกาส เช้าวันนี้ เดือนแรมจึงถามคุณเพ็ญว่า ตอนที่คุณพจน์ประสบอุบัติเหตุนั้น ต้องผ่าตัดช่องท้องใช่ไหม อาการเป็นอย่างไรบ้าง “อาการก็สาหัส แต่ทุกอย่างก็ผ่านพ้นไปได้” คุณเพ็ญคิดทบทวนเหตุการณ์ขณะนั้น เดือนแรมนึกถึงข้อความในเศษจดหมายมราเขียนว่า หมอเกริกรู้เรื่องทั้งหมด จึงมองเห็นลู่ทางที่จะสืบเสาะต่อไปได้ พอดีทองศรีเข้ามาบอกว่า คุณพจน์ล้มป่วยอีกแล้ว อาการวิงเวียนหน้ามืด บ่นปวดท้องไม่หยุด เห็นบอกว่าท่าทางจะปวดเพราะโรคกระเพาะ “เดี๋ยวเดือนจัดการเองค่ะ” เดือนแรมบอกทันที ทุกคนมองเดือนแรมอย่างแปลกใจกับความกระตือรือร้นผิดปรกติ ========== ตอนที่ 17 (1 พฤษภาคม) เดือนแรมตั้งแกตั้งใจต้มน้ำขิงเอาไปให้คุณพจน์ ถูกเจิมกีดกันไม่ให้ขึ้นบ้าน เดือนแรมกับนังกลอยตัดสินใจว่าเป็นไงเป็นกัน ตั้งท่าจะฝ่าขึ้นไปให้ได้ “เอาซี้ เดินมาอีกก้าวเดียว ฉันตบแกแน่” เจิมเงื้อมือ ถลึงตาใส่ “ชักจะใหญ่คับบ้านแล้วนะนังเจิม” คุณนายเรไรมาเห็นพอดีจึงปรามเสียงเข้ม เจิมจึงลดมือลง ทำหน้าจ๋อย ๆ คุณนายจึงบอกเดือนแรมเสียงอ่อนลง “ยกสำรับเข้าไปเถอะ” แต่พอเอาน้ำขิงไปให้ คุณพจน์กลับไม่ยอมดื่ม เดือนแรมพยายามอธิบายถึงสรรพคุณของน้ำขิงที่ช่วยสมานแผลในกระเพาะ ดื่มแล้วเลือดลมดี คุณพจน์ก็ยังบ่ายเบี่ยงว่า เอาไว้ก่อนเถอะ จนคุณนายกับแน่งน้อยต้องช่วยกันคะยั้นคะยอ คุณพจน์จึงฝืนใจรับไปดื่ม ไม่วายบ่นอย่างขัดอารมณ์ว่า “เผ็ดบรรลัย ร้อนแค่นี้ก็จะตายอยู่แล้ว” ไม่ว่าเดือนแรมจะทำอะไรหรือแนะนำอะไรเกี่ยวกับยาสมุนไพรอย่างไร คุณพจน์เป็นขัดหูขัดใจไปหมดทุกอย่าง แต่ที่ไม่ขวางเพราะยังมีคุณนายเรไรและแน่งน้อยคอยหนุนเดือนแรมอยู่ เจิมไปฟ้องกลีบผกาว่า เดือนแรมเอาน้ำขิงมาให้คุณพจน์ดื่มแก้โรคกระเพาะ ก็พากันมาแอบดู กลีบผกายิ้มเยาะว่า “ฮึ คิดเหรอว่า น้ำขิงของมันจะถอนพิษเจตมูลเพลิงของฉันได้” ส่วนยายอุ่นกับเจิมก็คอยยุแหย่ให้กลีบผกาเกลียดชังเดือนแรมยิ่งขึ้น ครู่เดียว หนึ่งฤทัยก็แจ้นกลับมาฟ้องกลีบผกาว่า สุภาพชายไปถามหม่อมประกิจกับหม่อมชดช้อยเรื่องคุณพจน์ จิตราได้ยินมาว่า เดือนแรมเป็นลูกของคุณพจน์ แต่ตนรู้ว่าไม่ใช่ จึงได้แก้ต่างไปกับจิตราแล้ว “นี่ต้องเป็นอย่างที่คุณแม่ว่าไว้แน่ ๆ ค่ะ ทุกอย่างเป็นแผนของนังเดือนมันที่ต้องการทำลายพวกเรา” หนึ่งฤทัยสรุป “ไม่มีทาง” กลีบผกากัดฟันกรอด แล้วเดินลิ่วออกไป ========== ด้วยความอยากใกล้ชิดนบ เมื่อนายหมายมาเจอนบที่กลางทางจึงเอ่ยปากถามว่า จะรังเกียจไหมถ้าตนจะแวะไปคุยด้วยที่บ้าน นบเองก็อยากรู้อยู่แล้วว่านายหมายคิดอย่างไรกับตน จึงตอบรับด้วยความยินดี ดังนั้น นายหมายจึงไปสวยมวยให้นบที่สวนหลัง Home โภคคาชยาธร สังเกตการณ์ชกของนบแล้ว นายหมายรู้สึกว่านบต่อยระบายอารมณ์บางอย่าง มีหมัดหนึ่งพลาดไปถูกนายหมายอย่างจังจนล้มลง นายหมายชมว่า หมัดหนักไม่เอาเลย แล้วถามอย่างห่วงใยว่า “คุณนบมีเรื่องอะไรในใจหรือเปล่า? บอกผมได้นะ” นบนิ่งไปครู่หนึ่งจึงตัดสินใจถามว่า “ถ้ามีคนบอกว่าผมเป็นลูกของลุงหมาย ลุงหมายจะว่ายังไงครับ?” นายหมายตื่นตะลึงเหมือนถูกสายฟ้าฟาดลงมาตรงหน้า นึกไม่ถึงกับคำถามที่แทงใจดำอย่างจัง! ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 8 พ.ค. 50 04:51:16 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากต้มน้ำขิงไปให้คุณพจน์ดื่มสำเร็จแล้ว เดือนแรมกับนังกลอยพากันเดินกลับเรือนอย่างชื่นมื่น เดือนแรมดีใจว่า ถ้าต่อไปเข้านอกออกในได้สะดวก ตนจะได้สืบดูเรื่องบนเรือน นังกลอยมองซ้ายมองขวาแล้วกระซิบกระซาบ “คืองี้ค่ะคุณเดือน น้าสงสัยมาตั้งนานแล้วเรื่องของแม่ผกากับนายลอย คือว่า ” “ว่าอะไรนังกลอย?” กลีบผกาโผล่พรวดออกมากับหนึ่งฤทัย “ขี้สงสัยอย่างนี้ ระวังจะไม่ได้ตายดี” เดือนแรมสวนไปทันทีว่า ตนไม่กลัวคำขู่ หนึ่งฤทัยยุให้แม่ตบเลย ทันใดนั้นเอง คุณเพ็ญก็ก้าวออกมา ท้าให้ตบ “โผล่หัวออกมาแล้วเหรอนังเพ็ญจันทร์?” กลีบผกาหันไปเล่นงานคุณเพ็ญ “ฉันไม่ได้ไปมุดหัวอยู่ที่ไหนเพราะไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่เหมือนคนบางคนที่หวาดระแวงไปทั่ว กลัวว่าคนอื่นจะเปิดเผยความชั่วของตนเอง” คุณเพ็ญโต้ กลีบผกาหาว่าคุณเพ็ญเป็นคนสอนให้เดือนแรมไปหาสุภาพชายโพนทะนาเรื่องของตน เกิดโต้เถียงกันรุนแรงจนกลีบผกาจะตบหน้าเดือนแรม แต่ถูกคุณเพ็ญสะอึกออกมาปกป้องลูกเลยโดนตบแทน เดือนแรมเห็นแม่ถูกตบก็ปราดเข้าตบหน้ากลีบผกาคืน จากนั้นสองฝ่ายต่างตบตีกันนัว ต่างหวีดร้องกันลั่น ========== ขณะที่นบกับนายหมายกำลังมองกันอย่างวัดใจกับคำถามที่ว่า นายหมายเป็นพ่อนบจริงหรือไม่อยู่นั้นเอง เสียงตบตีหวีดร้องดังลั่นไปถึงที่นั่น ทั้งสองต่างวิ่งไปยังที่เกิดเหตุ นบตะโกนห้ามอย่างไรก็ไม่มีใครฟัง จึงเข้าไปดึงตัวเดือนแรมออกมา นายหมายพุ่งเข้าไปลากกลีบผกาไปอีกทาง ย่าเยื้อน นังกลอยกับเพ็ญและหนึ่งฤทัยถูกแยกไปคนละทาง กลีบผกาเห็นนายหมายก็ทุบตีพัลวัน ด่าว่านายหมายจะมาช่วยชู้หรือ “หุบปาก ไม่งั้นฉันจะบอกเองว่าใครกันแน่ที่มีชู้” นายหมายขู่ “ก็พูดซี้ ฉันไม่กลัวอยู่แล้ว ในเมื่อมันไม่ใช่ความจริง มีแต่แกนั่นแหละที่เป็นชู้กับนังเพ็ญจันทร์” เดือนแรมมองหน้านบ ถามเขาว่า “เห็นความร้ายกาจของคุณผกาแล้วใช่มั้ยคะ?” ========== ขณะเกิดเรื่องตบตีกันนั้น นายลอยวิ่งมาจะช่วยกลีบผกา แต่พอเห็นนายหมาย ก็วิ่งกลับไปบอกคุณพจน์ว่านายหมายชู้ของคุณเพ็ญบุกมาถึงที่นี่แล้ว คุณพจน์แค้นจัด สั่งแน่งน้อยให้เอาปืนมา แล้วถือปืนวิ่งตามนายลอยไป ส่วนกลีบผกากับนายหมายต่างตั้งท่าสาวไส้กัน กลีบผกาพลั้งปากด่านายหมายว่าใจดำจะฆ่าลูก เอามีดฟันแขนลูกตัวเองจนเกือบขาด ========== >>>>> ตอนที่ 17 (2 พฤษภาคม) ทุกคนฟังแล้วงง โดยเฉพาะนบฟังแล้วจับต้นชนปลายไม่ถูก ขณะนั้นเอง คุณพจน์ก็มาถึง ยกปืนยิงใส่นายหมายทันทีจนถูกที่มือ คุณเพ็ญตะโกนบอกให้นายหมายรีบหนีไป ก็ถูกคุณพจน์หาว่าปกป้องชู้ ยกมือจะตบคุณเพ็ญ เดือนแรมทนไม่ได้ เข้าไปขอร้องคุณพจน์ว่า อย่าทำอะไรแม่เลยเพราะคนที่มีชู้จริง ๆ คือ กลีบผกา สาวไส้กลีบผกาว่า ก่อนที่จะมาเจอคุณพจน์นั้น ก็มีลูกมีผัวอยู่แล้ว พอมาอยู่ที่นี่ก็ลักลอบคบชู้กับประพืดอีก เดือนแรมถูกกลีบผกากับหนึ่งฤทัยรุมกันด่า หาว่าใส่ร้าย ทองศรีจึงออกมาสารภาพว่า ตนเองเคยเห็นกลีบผกาลักลอบเล่นชู้กับประพืดจริง แต่ตอนนั้นตนถูกประพืดเอาเงินอุดปาก จึงไม่กล้าพูดอะไร กลีบผกาโวยวายว่าตนถูกใส่ร้าย ถ้าทองศรีพูดจริง ให้เอาประพืดมายืนยัน ซึ่งทองศรีก็ไม่อาจเอาตัวมาได้ “ผกาไม่ยอมนะคะคุณพี่ที่จู่ ๆ ก็มาปรักปรำผกาแบบนี้” กลีบผกาโวยวายกับคุณพจน์ “พี่ก็ไม่ยอม” คุณพจน์เสียงแข็งมาก หันไปชี้หน้าทองศรีกับนังกลอย “แกสองคนนี้กำแหงนัก ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้!” ทองศรีกับนังกลอยตะลึงงัน แม้คุณนายเรไรจะขอไว้ว่าทั้งสองอยู่กับเรามานานแล้ว คุณพจน์ก็ไม่ฟังเสียง คุณเพ็ญไม่ยอมให้ทองศรีกับนังกลอยไปไหน ก็ถูกคุณพจน์ไล่ไปอีกคน “ฉันกับลูกไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าคุณพจน์จะรู้ว่า พวกเราคือคนบริสุทธิ์” คุณเพ็ญยืนกราน “เพ้อเจ้อ” คุณพจน์ด่า “งั้นก็รอดูเถอะค่ะ สักวันเดือนจะฉีกหน้ากากคุณผกาออกมาให้ทุกคนดู” เดือนแรมมองหน้ากลีบผกาอย่างแค้นเคือง ไม่ว่าใครก็แตะต้องกลีบผกาไม่ได้ คุณพจน์ชี้หน้าด่าอย่างกราดเกรี้ยวแล้วเดินกลับไปโดยมีกลีบผกาตามติดไม่ยอมห่าง คุณเพ็ญ เดือนแรม ทองศรี นังกลอยและย่าเยื้อนต่างโผเข้ากอดกันร้องไห้ด้วยความคับแค้นใจ คุณนายเรไรได้แต่มองพวกนั้นด้วยความว้าวุ่นลำบากใจ ส่วนนบนั้น ทั้งเครียดทั้งเจ็บปวดกับเรื่องราวที่รับรู้เหลือเกิน ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 8 พ.ค. 50 04:51:40 ]

ความคิดเห็นที่ 3 กลีบผกาใช้มารยาสาไถยออดอ้อนจนคุณพจน์เชื่อสนิทใจและปกป้องสุดตัว สัญญากับเธอว่า ต่อไปจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายอย่างนี้อีก ส่วนแน่งน้อยกับนบก็ไม่พอใจเดือนแรม เห็นว่าทำเกินเหตุ นบถึงกับว่าเดือนแรมกับคุณนายเรไรว่า “เป็นความผิดของเดือนเองครับคุณย่าที่กุเรื่องขึ้นมา คุณน้าไม่มีวันทำเรื่องชั่ว ๆ แบบนี้หรอก ต่อไปนี้ผมจะไม่ยอมให้เดือนมาพุดอะไรแบบนี้อีก” นบหน้าเครียดจัด แต่เมื่ออยู่คนเดียวในห้องนอน นบก็อดคิดถึงการสาวไส้ไปมาระหว่างนายหมายกับกลีบผกาไม่ได้ โดยเฉพาะเรื่องที่กลีบผกาว่านายหมายจะฆ่าลูกเพราะเอามีดฟันแขนจนเกือบขาด คิดแล้วอดเปิดดูแผลเป็นที่แขนตัวเองไม่ได้ ========== ทนอึดอัดกลัดกลุ้มกับปัญหาที่ค้างคาใจไม่ได้ รุ่งขึ้นเมื่อเจอกลีบผกา นบถามว่า แผลเป็นที่แขนตนเกิดจากอะไร พ่อตนคือใคร กลีบผกาย้อนถามว่า “พ่อของแกสำคัญกว่าคนที่เลี้ยงแกมาเหรอตานบ? มันจะเป็นใครก็ช่าง แต่ฉันรับรองได้ว่า แกไม่ใช่ลูกไอ้หมายแน่ ๆ” กลีบผกาตอบแล้วเดินผละไปอย่างฉุนเฉียว พอดีเดือนแรมในชุดทำงานเดินมาได้ยินก็หน้าเสียที่กลีบผกายืนยันว่า นบไม่ใช่ลูกของนายหมาย นบหันมาเห็น เธอรีบขอโทษที่มาได้ยิน “ไม่จำเป็น ยังไงชาตินี้เราก็ไม่มีวันกลับมาเหมือนเดิมได้หรอกเดือน” นบตอบอย่างเย็นชาแล้วผละไป เสียใจกับเหตุการณ์ที่บานปลายและท่าทีที่ตัดรอนของนบ ทำให้เดือนแรมไปหาสุภาพชาย เล่าให้เขาฟัง ถูกเขาติติงว่าเดือนแรมใจร้อนไปหน่อย ในเมื่อยังไม่มีหลักฐาน แล้วจู่ ๆ ไปพูดอย่างนั้น มันก็คือการปรักปรำดี ๆ นี่เอง บอกเธอว่า ตอนนี้คนที่น่าสงสารที่สุดคือนบ เขาถูกกระทำทั้ง ๆ ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย “แล้ว . เดือนจะทำยังไงดีคะ?” เดือนแรมรู้สึกเสียใจมาก “ถ้าจะให้ทุกอย่างคลี่คลาย เราต้องหาทางพิสูจน์ความจริงให้เร็วที่สุด โดยเฉพาะต้องตามหาคนที่ชื่อประพืดแล้วก็หมอเกริกเกรียงไกรให้เจอ” สุภาพชายแนะแนวทางในการแก้ปัญหา ========== รู้จากสุภาพชายก่อนหน้านี้แล้วว่า งานราตรีสโมสรที่จะจัดขึ้นเร็ว ๆ นี้ หมอเกริกเกรียงไกรจะต้องไปด้วย ดังนั้น วันนี้เดือนแรมจึงไปตลาดซื้อผ้ามาให้ย่าเยื้อนและคุณเพ็ญตัดเสื้อผ้าใส่ และซื้อชุดสวยเก๋ให้ตัวเองใส่ไปงานราตรีสโมสรอีกด้วย คุณเพ็ญแปลกใจที่จู่ ๆ เดือนแรมก็จะไปงานราตรีสโมสรกับสุภาพชาย ถามว่ารู้จักมักคุ้นกันตั้งแต่เมื่อไร “ก็สักพักหนึ่งค่ะ พอดีเดือนมีเรื่องอยากให้พี่ชายช่วย” แต่พอคุณเพ็ญถามว่าเรื่องอะไร เธอก็ปัดไปว่า “เรื่องมันยาวค่ะ ไว้เดือนจะเล่าให้แม่ฟัง เดือนขอตัวไปซักชุดก่อนนะคะ เดี๋ยวจะไม่ทันใส่ไปงานพรุ่งนี้” ========== เจิมคาบข่าวนี้ไปบอกกลีบผกา หนึ่งฤทัยหมั่นไส้เดือนแรมมาก ไม่วายหันไปว่าแน่งน้อยที่กำลังนั่งรื้อชุดเก่ามาซ่อมใหม่เพื่อใส่ไปงานว่า อย่างนี้จะไปสู้เดือนแรมได้อย่างไร แล้วบอกกลีบผกาว่า “คุณแม่คะ หนึ่งไม่ยอมให้นังเดือนมันไปงานกับพี่ชายนะคะ” กลีบผกาตอบเบื่อ ๆ ว่า ตนห้ามสุภาพชายไม่ได้หรอก หนึ่งฤทัยบอกว่า แต่ตนห้ามเดือนแรมได้ แล้วใช้ให้เจิมไปจุดไฟเผาชุดของเดือนแรมที่ซักตากอยู่ที่ราวเสีย เดือนแรมมาเห็นชุดถูกเผาเกือบหมดก็โกรธมาก ดับไฟแล้วหยิบเศษผ้าที่เหลือขึ้นมา มองไปทางบ้านโภคาชยาธรอย่างเอาเรื่อง เพราะเชื่อว่างานนี้ต้องเป็นฝีมือของคนพวกนั้นแน่ ๆ ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 8 พ.ค. 50 04:52:42 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เช้านี้เป็นวันหยุด แต่นบตื่นไปเดินที่สนามหญ้าหน้าบ้านแต่เช้าเพราะมีเรื่องจะถามกลีบผกา เมื่อเจอตัว จึงพูดเรื่องที่ได้ยินนายหมายพูดเมื่อวานนี้อีก จึงถูกกลีบผกาตวาดใส่ว่า พูดไม่รู้จักจบจักสิ้น เมื่อไรจะเข้าใจสักที “จนกว่าคุณน้าจะพูดความจริง” นบตอบไปทันที กลีบผกาไม่ตอบ เดินไปฉุดมือหนึ่งฤทัยจะพาไปเสริมสวย เตรียมตัวไปงานคืนนี้ นบจึงถามว่า แล้วแน่งน้อยไม่ไปร้านเสริมสวยกับเขาบ้างหรือ แน่งน้อยตอบอย่างน้อยใจว่า คุณแม่เคยสนใจตนเสียที่ไหน เมื่อแน่งน้อยรู้ว่า คืนนี้นบจะไปงานด้วยเพราะหัวหน้าสำนักงานสั่งให้ไปกับท่านอัยการ แน่งน้อยก็ยิ้มดีใจ บอกว่า งั้นคืนนี้เราไปเจอกันที่งาน พลันก็เห็นรถของสุภาพชายแล่นเข้ามาจอด แน่งน้อยพึมพำอย่างสงสัยว่า “เอ๊ะ นั่นรถพี่ชายนี่คะ มาทำไมแต่เช้า?” ========== ขณะที่นบและสุภาพชายนั่งคุยกันอยู่ที่ห้องรับแขก และแน่งน้อยเอาน้ำมาให้นั้น เดือนแรมก็ถือเศษผ้าที่ถูกไฟไหม้เดินหน้าบึ้งเข้ามา นบเมินไปทางอื่นอย่างไม่หายโกรธ สุภาพชายจึงถามเดือนแรมว่ามีอะไรหรือ “เสื้อของเดือนถูกขโมยไปเผา มันต้องเป็นฝีมือของคนบ้านนี้แน่ ๆ” ทั้งแน่งน้อยและนบหน้าตึงทันที ต่างตอบโต้ปกป้องคนในบ้าน โดยเฉพาะนบจี้ให้เดือนแรมระบุชื่อออกมา อย่าใช้คำว่า “คนบ้านนี้” เพราะมันกระทบถึงทุกคน ไม่เพียงเท่านั้น ยังตำหนิเดือนแรมว่าชอบหาเรื่องคนอื่น ฟาดงวงฟาดงาไปเรื่อย สุภาพชายเห็นท่าจะไปกันใหญ่ บอกนบให้ใจเย็น ๆ เพราะที่เห็นนี้ เสื้อของเดือนแรมถูกเผาจริง ๆ แน่งน้อยเสียงแข็งใส่ว่า พวกตนไม่ได้ทำ เดือนแรมตั้งข้อสงสัยว่า ต้องมีคนไม่อยากให้ตนไปร่วมงานราตรีสโมสรจึงทำอย่างนี้ แน่งน้อยร้อนตัวโต้ว่า ถ้าเดือนแรมอยากไปก็ไปในเมื่อสุภาพชายก็นัดเอาไว้แล้ว สุภาพชายถามว่า แล้วจะให้เดือนแรมไปอย่างไรในเมื่อไม่มีเสื้อ ทำให้แน่งน้อยยิ่งน้อยใจ บอกว่าให้เอาชุดของตนไปก็แล้วกัน เพราะตนคงไม่ไปงานแล้ว แน่งน้อยผลุนผลันออกไป นบพูดประชดว่า “ยายน้อยยกเสื้อให้แล้ว ก็ไปเอาสิ” “เดือนไม่ได้อยากได้เสื้อคุณน้อยนะพี่ชาย” เดือนแรมพูดกับสุภาพชาย เขาจึงรับปากว่าเดี๋ยวจะจัดการให้เอง เมื่อสุภาพชายเดินตามแน่งน้อยไปเพื่อจะชี้แจงบางอย่าง ก็ถูกแน่งน้อยย้อนถามว่า การที่เขานัดผู้หญิงสองคนไปงานเดียวกัน จะให้เข้าใจว่าอย่างไร ตนไม่ชอบที่จะเป็นตัวเผื่อเลือกของใคร พูดแล้วก็ขอตัวไป ทิ้งสุภาพชายยืนคอตกอยู่ตรงนั้น ========== >>>>> ตอนที่ 17 (3 พฤษภาคม) เห็นอารมณ์ของแน่งน้อยเช่นนั้น สุภาพชายจึงกลับไปขอยืมชุดของจิตรา บอกน้องสาวว่า จะยืมไปให้เพื่อนใส่ จิตราจึงอนุญาตให้เลือกชุดที่เหลือของตน แต่ระหว่างที่สุภาพชายเลือกชุดนั้น หนึ่งฤทัยก็โทรไปเตือนจิตราว่าอย่าลืมนัดสุภาพชายให้ไปรับตน จิตราบอกว่าตนยังไม่ได้พูดเพราะพี่ชายกำลังเลือกชุดจะเอาไปให้เพื่อนใส่ไปงานอยู่ หนึ่งฤทัยเดาได้ทันทีว่า เขาจะเอาไปให้เดือนแรม รีบบอกจิตราว่าอย่าให้ยืมเด็ดขาด มิฉะนั้นตนจะไม่นัดนบให้ จิตราไม่รู้จะทำอย่างไรเพราะอนุญาตพี่ชายไปแล้ว จึงออกอุบายให้ไปช่วยดูก๊อกน้ำในห้องน้ำแล้วขโมยถุงเสื้อในรถเอาไปซ่อน เมื่อสุภาพชายไปดูก๊อกน้ำแล้วไม่เห็นเป็นอะไร จึงออกมาขับรถจะเอาเสื้อไปให้เดือนแรม แต่พอไปถึงบ้านโภคาชยาธร จะเอาชุดไปให้เดือนแรม ปรากฏว่ามันหายไปแล้ว เป็นจังหวะที่แน่งน้อยเอาชุดของตนมาให้เดือนแรมพอดี อดพุดประชดไม่ได้ว่า “น้อยเอาเสื้อมาให้เดือนค่ะ ฉันขอเป็นตัวแทนคนบ้านนี้เอาเสื้อมาให้ อย่างน้อยก็เป็นสิ่งที่ยืนยันได้ว่า ทุกคนเต็มใจให้เธอไปร่วมงาน เธอจะได้สบายใจว่า พวกเราไม่ได้เป็นคนเผาเสื้อเธอ” แน่งน้อยพูดเรียบ ๆ ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจจากที่แอบได้ยินหนึ่งฤทัยบอกกับกลีบผกาว่าตนขโมยถุงเสื้อที่สุภาพชายขอยืมจิตรามาให้เดือนแรมใส่ไปร่วมงานแล้ว ฉะนั้นไม่ต้องเป็นห่วง คืนนี้เดือนแรมไปงานไม่ได้แน่เพราะไม่มีชุดใส่ และแน่งน้อยก็ตระหนักแก่ใจแล้วว่า เรื่องชุดที่ถูกเผานั้น เดือนแรมไม่ได้กุเรื่อง แต่ก็ไม่สบายใจกับการกระทำของแม่และน้องสาว ========== กลีบผกาสั่งนบให้ไปรับจิตราไปงาน นบปฏิเสธเพราะตนไม่สนิทกับจิตรา และอีกประการตนต้องไปกับท่านอัยการ เมื่อคุณพจน์ทราบ จึงเป็นคนเอ่ยปากขอให้นบไปรับจิตรา เพื่อเห็นแก่หน้ากลีบผกาที่รับปากทางโน้นไว้แล้ว นบจึงจำต้องรับปาก ขณะที่ทุกคนกำลังเตรียมจะขึ้นรถไปงานนั้นเอง มาโปรดก็มาถึง คุณพจน์ถามว่า จะกลับทำไมไม่บอกล่วงหน้าจะได้ให้นายลอยไปรับ พอได้ยินชื่อนายลอย มาโปรดก็ขุ่นใจขึ้นมา มองปราดไปที่กลีบผกาทันที จนเธออดสงสัยกับสายตาแปลก ๆ ของมาโปรดไม่ได้ พอคุณพจน์รู้ว่ามาโปรดมีเวลาอยู่ที่บ้านแค่วันเสาร์กับอาทิตย์ คุณพจน์ตัดสินใจไม่ไปงานเพราะอยากอยู่คุยกับลูก “ไม่ได้นะคะคุณพี่ ผกาออกงานคนเดียว อายคนเค้าตาย” กลีบผกาโวยวาย “ไม่เป็นไรตาพจน์ ไปกับแม่ผกาเถอะ หลานฉัน ฉันดูแลเองได้ อีกอย่างแม่น้อยก็อยู่ จะต้องไปห่วงอะไร” คุณนายเรไรเอ่ย ในที่สุดคุณพจน์ กลีบผกา หนึ่งฤทัยและนบก็พากันขึ้นรถไปงานราตรีสโมสรกัน โดยมีคุณนายเรไร แน่งน้อยและมาโปรดมายืนส่งที่หน้าบ้าน ========== เจิมระริกระรี้ดีใจที่มาโปรดกลับมา หมายมาดมุ่งมั่นที่จะจับมาโปรดให้ได้ในคืนนี้ เมื่อมาโปรดขอตัวขึ้นไปอาบน้ำ เจิมก็จัดแจงทำข้าวต้มไปให้ถึงที่ห้อง ใส่เสื้อวาบหวาม ทำจริตยั่วยวน ทำใจกล้าหน้าด้านกระทั่งเข้าถึงตัว เอามือไล้ไปที่หน้าอกของมาโปรดที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จออกมา “นี่เธอจะทำอะไร?” มาโปรดผลักเจิมออก ถามเสียงแข็ง “จะปฏิเสธใจตัวเองไปทำไมคะ? เจิมรู้ว่าคุณโปรดไม่ได้รังเกียจเจิม คืนนี้คุณท่านไม่อยู่ คุณโปรดจะกลัวอะไรอีกล่ะคะ?” พูดพลางกระแซะเข้าไปซบอกมาโปรดอย่างยั่วยวน มาโปรดจับมือเจิมแน่น ทำท่าจะกระชากออก แต่แล้วเขากลับเหวี่ยงลงไปบนเตียงสุดแรง เจิมยิ้มอย่างสมหวัง มองมาโปรดด้วยแววตารุ่มร้อนราคะ ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 8 พ.ค. 50 04:53:43 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนที่ 18 (3 พฤษภาคม) เมื่อได้เจอกันในงาน นบพูดกระทบเดือนแรมว่า ในที่สุดก็หาทางมาจนได้ ยิ่งเมื่อรู้ว่าเธอได้ชุดมาจากแน่งน้อย นบก็ยิ่งได้ช่องว่าเดือนแรมว่า แน่งน้อยมีน้ำใจกับเธอขนาดนี้ แล้วเธอมีน้ำใจกับแน่งน้อยแค่ไหน ทั้ง ๆ ที่รู้ว่า สุภาพชายนัดแน่งน้อยไว้ ก็ยังแย่งควงสุภาพชายมาแทน เดือนแรมโกรธที่ถูกนบว่ากระทบพูดเย้ยและหยามหยัน จึงตอบโต้ว่า ตนไม่ได้คิดสกปรกอย่างที่นบว่า แต่ที่มานี่เพราะมีธุระ ไม่อย่างนั้นก็จะไม่มางานแบบนี้เด็ดขาด “ธุระอะไรของเดือน?” นบรุก “พิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเดือนและคุณแม่ไงคะ” สุภาพชายเห็นทั้งสองต่างมีอารมณ์ใส่กันจึงขอร้องว่า อย่าเพิ่งทะเลาะกันเลย พอดีหนึ่งฤทัยพาธำรงเข้ามาแนะนำให้รู้จักกับเดือนแรม โดยบอกธำรงว่า เดือนแรมเป็นคนใช้ที่บ้าน เดือนแรมบอกว่า ตนไม่ได้อยากรู้จักเพื่อนของเธอ แล้วควงแขนสุภาพชายออกไป เย้ยให้หนึ่งฤทัยอิจฉาตาร้อน ทั้งนบและหนึ่งฤทัยรู้สึกเหมือนถูกเดือนแรมตบหน้าอย่างจัง ต่างมองตามเดือนแรมไปด้วยความแค้นเคือง ส่วนแน่งน้อยอยู่ที่บ้าน ต้มน้ำมะตูมไปให้คุณนายเรไรและบอกความคับข้องใจเรื่องหนึ่งฤทัยกับกลีบผกาเผาชุดไปงานของเดือนแรม คุณนายฟังแล้วตกใจ เตือนแน่งน้อยว่า อย่าพูดเรื่องนี้ออกไป เดี๋ยวจะกลายเป็นเรื่องขึ้นมาอีก นอกจากนี้ แน่งน้อยยังปรารภกับคุณนายว่า พักนี้เห็นมาโปรดมีท่าทางแปลก ๆ กับแม่ เหมือนมีอะไรในใจกันอยู่ ตนถามก็ไม่ยอมบอก “งั้นเอาเป็นว่าย่าจะลองไปคุยกับตาโปรดดู” คุณนายเรไรถอนใจกับเรื่องยุ่ง ๆ ที่เกิดขึ้นไม่หยุดหย่อน ========== งานราตรีสโมสรดำเนินไปครู่ใหญ่แล้ว นายหมายเพิ่งขับรถพาหมอเกริกมาถึง หมอรีบเข้าไปในงาน ส่วนนายหมายคอยอยู่ที่รถ ขณะนั้นเอง หนึ่งฤทัยก็เดินมากับธำรง เขาบ่นไม่เข้าใจว่าทำไมเดือนแรมจึงแสดงท่าทีรังเกียจเขาขนาดนั้น โทษว่าเป็นเพราะหนึ่งฤทัยไปจิกหัวเรียกเดือนแรมว่าเป็นคนใช้ เลยทำให้เธอเกลียดเขาไปด้วย “ถ้าเธอพูดอย่างนี้ ก็ไม่ต้องพูดกัน” หนึ่งฤทัยทำเป็นโมโห “ใจเย็นก่อนน่าหนึ่ง ฉันอยากรู้จักเดือนจริง ๆ นะ” “รับรองเธอได้มากกว่า รู้จัก มันแน่” หนึ่งฤทัยพูดเป็นนัยแล้วกระซิบกระซาบบางอย่างกับธำรง นายหมายได้ยินทั้งสองคุยกัน นึกสงสัยว่าทั้งสองจะทำอะไรเดือนแรม =========== ทันทีที่กลีบผกาเห็นหมอเกริกเข้าไปในงาน เธอแทบช็อค ตกใจ หน้าซีดเผือดรีบหาทางกลับ โกหกคุณพจน์ว่าตนปวดหัวมาก แล้วไปบังคับหนึ่งฤทัยให้กลับไปพร้อมกันด้วย อากัปกิริยาของกลีบผกาอยู่ในความสังเกตของหม่อมประกิจและหม่อมชดช้อย หม่อมประกิจสงสัยว่า ทำไมกลีบผกาจึงเกิดป่วยกะทันหันแบบนี้ หม่อมชดช้อยหางตาไปทางกลีบผกาที่เดินออกไปอย่างสงสัย ========== เจิมยั่วยวนจนมาโปรดหน้ามืดขาดสติ เจิมกระหยิ่มว่าต่อไปนี้ตนจะได้ไต่อันดับจากคนใช้มาเป็นสะใภ้บ้านนี้แล้ว ดังนั้นเมื่อคุณนายเรไรมาหามาโปรดเพื่อจะถามว่า มีอะไรไม่สบายใจเกี่ยวกับกลีบผกาหรือไม่ ก็มารับรู้เรื่องบัดสีบัดเถลิงนี้เข้า คุณนายโกรธมากถึงกับด่ามาโปรดว่า “มักมากเหมือนพ่อแกไม่มีผิด ต่อไปนี้ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าย่า” เมื่อคุณพจน์กับกลีบผกากลับมารู้เรื่องมาโปรดกับเจิมจากคุณนาย กลีบผกาก็ปฏิเสธเสียงแข็งว่าเป็นไปไม่ได้ ขณะนั้นเองยายอุ่นก็กระหืดกระหอบมาบอกว่า มาโปรดเก็บเสื้อผ้าออกจากบ้านไปแล้ว กลีบผกาผวาจะลุกไปตาม ก็ถูกคุณนายตวาดสั่ง “หยุดเดี๋ยวนี้นะแม่ผกา ปล่อยมันไป ฉันไม่อยากเห็นหน้ามัน” คุณพจน์ไม่ยอม เถียงว่ามาโปรดเป็นลูกตน แล้วทำท่าจะออกไปตาม คุณนายร้องบอกอย่างขุ่นเคืองใจว่า “เชิญให้ท้ายกันตามสบาย เชื้อมันไม่ทิ้งแถวอยู่แล้วนี่” แล้วคุณนายก็จะลุกเข้าข้างใน แน่งน้อยรีบเข้ามาช่วยประคอง คุณพจน์หยุดชะงัก ยืนกลัดกลุ้ม ส่วนกลีบผกาก็คิดไม่ตกแต่ไม่กล้าโวยวายอะไรอีก ========== ขณะที่เดือนแรมกำลังเต้นรำกับสุภาพชายนั้น ถูกนบที่เต้นรำกับจิตรามองมาตาขวางตลอดเวลา เขาได้ยินเดือนแรมถามสุภาพชายว่า เราจะรู้ได้อย่างไรว่าคนไหนคือหมอเกริก สุภาพชายบอกให้ใจเย็น ๆ ตนรับปากแล้วก็ต้องหาทางช่วยจนได้ ========== >>>>> จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 8 พ.ค. 50 04:54:05 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนที่ 18 (4 พฤษภาคม) นบได้ยินชัดถนัดหู ทนไม่ได้ ถึงกับถามสุภาพชายว่า เป็นไปกับเดือนแรมด้วยหรือ ทำอย่างนี้เข้าข้างเดือนแรมชัด ๆ “ก็แล้วทำไมพี่ชายจะเข้าข้างเดือนไม่ได้คะ?” เดือนแรมโต้นบอย่างหมดความอดทน นบโกรธจัด ผละจากจิตรา ลากเดือนแรมออกไป สุภาพชายจึงไปเต้นรำกับน้องสาวแทน บ่นกับตัวเองว่า “ทำไมคืนนี้ฉันซวยอย่างนี้วะ?” นายหมายแอบเข้าไปในงาน คิดว่าถ้าเจอนบ ก็จะบอกเรื่องที่หนึ่งฤทัยคุยกับธำรงให้ฟัง แต่พอเข้าไปเห็นสุภาพชายเข้า ก็ตกใจและรีบหลบออกไปทันที ========== นบลากเดือนแรมออกไปนอกงาน ด่าว่าอุตส่าห์ไปขอเสื้อแน่งน้อยมางานเพื่อจะหาเรื่องใส่ร้ายกลีบผกาใช่ไหม เดือนแรมท้าว่า รู้อย่างนี้แล้ว คิดว่าจะห้ามตนได้หรือ แล้วสะบัดตัวหลุดจากมือนบ จะวิ่งหนี ถูกนบคว้าไว้แล้วลากไปยัดใส่รถ ขับพากลับบ้าน พอถึงก็ขู่ว่าให้หยุดว่ากลีบผกาเสีย เดือนแรมไม่ยอม บอกว่าตนจะไม่หยุด จะพูด ๆๆๆ จนกว่านบจะยอมรับความจริง นบโมโหจนขาดสติ ดึงเดือนแรมเข้าไปจูบอย่างแรง เดือนแรมสะบัดหลุด ตบหน้าเขาเพียะ ตะโกนใส่อย่างโกรธจัด “เดือนเกลียดพี่นบที่สุด!” นบยืนอึ้ง นึกละอายใจตัวเองที่ทำไปอย่างนั้น เมื่อกลับไปนั่งคิดในห้อง ก็ยิ่งรู้สึกผิด พึมพำกับตัวเอง “พี่ขอโทษนะเดือน” ฝ่ายเดือนแรม เมื่อกลับถึงบ้าน ก็เข้าห้องน้ำวักน้ำล้างถูตรงที่ถูกนบจูบเหมือนจะให้หนังตรงนั้นหลุดไปจากตัวอย่างรังเกียจ ========== สุภาพชายให้จ่าช่วยสืบหาประพืด จนวันนี้รู้แล้วว่าประพืดหากินอยู่แถวตลาด ทั้งสองจึงไปหา แต่พอประพืดเห็นตำรวจเท่านั้น ก็หนีกระเซอะกระเซิง กลัวถูกจับเรื่องที่คนแทงหมอเกริกเกือบตาย เมื่อจ่ากับสุภาพชายตามไปทัน ประพืดยกมือไหว้ตัวสั่น อ้อนวอนเสียงอ้อแอ้ว่าอย่าจับตนเลย จนไม่ได้ทำ สุภาพชายต้องปลอบอยู่นานว่าไม่ได้มาจับ แต่ขอถามหน่อยเดียวว่า “น้าชื่อประพืดใช่มั้ย? ฉันมีอะไรจะมาให้ช่วยหน่อย” นั่นแหละ ประพืดจึงค่อยคลายความหวาดกลัวลง มองหน้าสุภาพชายอย่างสงสัยว่า จะให้ตนช่วยอะไร สุภาพชายจึงพาประพืดไปที่หลังตลาด บอกว่า “ฉันรู้ว่าน้าไม่ได้บ้า ไม่งั้นน้าคงไม่เขียนจดหมายถึงคุณพจน์ แฉเรื่องคุณผกาเป็นเรื่องเป็นราวได้” “คุณรู้เรื่องจดหมาย!” ประพืดงงมาก “เดือนเค้าเก็บจดหมายได้ ว่าจะเอาไปให้คุณพจน์ แต่จดหมายหายไปซะก่อน เดือนเค้าเลยเล่าให้ผมฟัง น้าพอจะบอกได้มั้ยว่าเรื่องราวทั้งหมดมันเป็นยังไง หมอเกริกเกรียงไกรมาเกี่ยวข้องยังไงกับตระกูลนี้?” หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ประพืดมองหน้าสุภาพชายอย่างชั่งใจก่อนที่จะรับปากว่า “ผมจะเล่าความเลวทุกอย่างของนังผกาให้คุณฟัง” ========== ขวัญเสียจากที่ถูกนบจูบเมื่อคืนนี้ ทำให้เดือนแรมถึงกับตกใจเมื่อคุณเพ็ญถามว่า งานเมื่อคืนเป็นอย่างไร ยิ่งเมื่อย่าเยื้อนเห็นปากเจ่อ ถามว่าไปโดนอะไรมา เดือนแรมก็ยิ่งมีพิรุธ ปดย่าว่าโดนมดกัด คุณเพ็ญถามว่าเมื่อคืนไปงาน ได้อะไรคืบหน้าบ้างไหม พอรู้ว่าไม่ได้ ก็ตำหนิตัวเองว่า “แม่ก็ไม่น่าถามเลย ขนาดตัวแม่เองใช้เวลาเป็นสิบปียังทำอะไรแม่ผกาไม่ได้เลย” “แม่อย่าพูดอย่างนั้นสิคะ เดือนสัญญาค่ะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เดือนก็ต้องเปิดเผยความจริงของคุณผกาให้ได้” แววตาเดือนแรมมุ่งมั่นและแค้นเคืองขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 8 พ.ค. 50 04:54:55 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คุณพจน์โรคหัวใจกำเริบเฉียบพลัน เมื่อเจิมเผยอขึ้นมาทวงสิทธิ์สะใภ้ของบ้านโภคาชยาธร แล้วถูกกลีบผกาเอาข้าวในจานละเลงหัว เอะอะกันวุ่นวาย แน่งน้อยรีบไปหายามาใส่ปากคุณพจน์ นบบอกให้รีบพาคุณพจน์ไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ ยายอุ่นลากตัวเจิมกลับไปด่าว่าก่อเรื่องขึ้นมาจนได้ เจิมกลัวถูกกลีบผกาไล่ออกจากบ้าน ยายอุ่นพูดอย่างมั่นใจว่า “มันไม่กล้าทำอย่างนั้นหรอก ในเมื่อมันต้องอาศัยข้าทำงานอยู่” แล้วปรามว่า “ต่อไปเอ็งต้องอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัวเหมือนก่อน อย่าได้ลุกขึ้นมากำแหงอะไรอีก เข้าใจมั้ย? ========== กลีบผกาไม่กล้าไล่เจิมออกจากบ้านจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่หนึ่งฤทัยกับคุณนายเรไรบอกให้ไล่ออกไปเสีย ส่วนคุณพจน์ หลังจากหมอตรวจอาการแล้ว ก็บอกทุกคนที่รออยู่ว่า คุณพจน์พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ต้องระวังอย่าให้มีเรื่องกระทบกระเทือนใจอีก มิฉะนั้นอาการอาจกำเริบขึ้นมา และอีกสองสามวันก็กลับบ้านได้แล้ว “กรรมของฉันจริง ๆ ที่มาเกิดเรื่องบ้า ๆ แบบนี้ในบ้าน” คุณนายเรไรบ่นเหน็บกลีบผกาอย่างขัดใจ นบกับแน่งน้อยสบตากันแล้วเดินออกจากห้องผู้ป่วย แน่งน้อยปรับทุกข์ว่า ตนเป็นห่วงคุณพ่อเหลือเกิน และเวลานี้ก็ไม่รู้ว่ามาโปรดเตลิดไปไหนอีกคน “งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ พี่จะลองไปดูที่มหาวิทยาลัย” นบรับปากว่าจะตามมาโปรดให้ ========== รุ่งขึ้น ขณะที่นบกำลังจะออกจากบ้านนั้นเอง ก็เห็นเดือนแรมแต่งตัวออกไปเช้ากว่าปรกติ จึงสะกดรอยตามไป เห็นเธอไปหาสุภาพชายที่บ้าน ก็ปั่นจักรยานผ่านไปอย่างเจ็บปวดใจ เดือนแรมมาติดตามข่าวของประพืด สุภาพชายให้เธอสัญญาก่อนว่า ถ้ารู้เรื่องแล้ว จะไม่ใจร้อนวู่วามและต้องเก็บทุกอย่างไว้เป็นความลับ เมื่อเอรับปากเขาจึงเล่าว่า “น้าผกาสั่งให้นายประพืดไปฆ่าหมอเกริกเพื่อปิดปากเรื่องความลับบางอย่าง แต่น้าประพืดไม่ยอมบอก บอกแต่ว่า หมอเกริกคือคนเดียวที่กุมความลับทั้งหมดไว้” “หมายความว่า ถ้าเราเจอตัวหมอเกริก เราก็จะรู้เรื่องทั้งหมด” “ใช่!” “งั้นเราก็ต้องตามหาหมอเกริกให้เจอ” เดือนแรมพูดอย่างตื่นเต้น มุ่งมั่น ========== นบไปตามมาโปรดที่มหาวิทยาลัย เป็นวันที่หมอเกริกไปบรรยายพอดี เมื่อเจอมาโปรดออกจากห้อง นบรีบเข้าไปทัก บอกว่าทุกคนที่บ้านเป็นห่วงและรอคอยการกลับไปของเขา ขณะนั้นเอง นายหมายมารับหมอเกริก จึงเจอทั้งนบและมาโปรด นบจึงแนะนำให้มาโปรดรู้จักกับนายหมาย บอกว่านี่แหละคือครูมวยที่จะมาสอนเรา มาโปรดชมว่าท่าทางนายหมายยังแข็งแรงมาก “ก็ออกกำลังกายทุกวันน่ะครับ” นายหมายบอก “งั้นช่วยต่อยผมสักหมัดได้มั้ยครับ ผมอยากจะสลบ ไม่ต้องฟื้นขึ้นมาอีกเลย” มาโปรดพูดอย่างอัดอั้น นี่เองทำให้นายหมายเชื่อว่ามาโปรดต้องมีอะไรคับอกคับใจเป็นแน่ เขาถามนบเมื่อเดินคุยมาด้วยกัน แต่เห็นนบอึกอัก เขาจึงเปลี่ยนเรื่องถามว่า มาโปรดเป็นลูกใครหรือ นบเล่าว่า มาโปรดเป็นลูกชายคนเล็กของกลีบผกากับคุณพจน์ นายหมายเปรย ๆ ว่า ถ้าไม่รู้ ใคร ๆ คงคิดว่านบกับมาโปรดเป็นพี่น้องกันเพราะหน้าตาคล้ายกัน นบพูดขำ ๆ ว่ามีคนทักว่าตนหน้าเหมือนนายหมายมากกว่า แล้วถามว่านายหมายตามหาลูกอยู่ไม่ใช่หรือ เกิดตนเป็นลูกนายหมายจริง ๆ จะว่าอย่างไร “เป็นไปไม่ได้หรอกครับ คุณกับผมมันคนละชั้นกัน เออ เจอคุณนบก็ดีแล้ว ลุงมีอะไรอยากจะคุยด้วยสักหน่อย” แล้วนายหมายก็บอกว่า สังหรณ์ใจว่าจะมีคนทำร้ายเดือนแรม ฝากนบช่วยดูแลเดือนแรมด้วย ตนเป็นห่วง “ก็ได้ครับ” นบรับปาก แต่ยังนึกไม่ออกว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ========== จากคำเตือนของนายหมาย ทำให้นบเป็นห่วงเดือนแรมขึ้นมา เมื่อกลับมาตอนเย็น เจอกันที่สนาม จึงเข้าไปขอโทษ เดือนแรมยังไม่หายโกรธ ตอบไปอย่างไม่ยอมให้อภัยว่า “ไม่จำเป็นต้องขอโทษ ยังไงชาตินี้เดือนก็ไม่ยกโทษให้พี่นบอย่างเด็ดขาด” คำตอบนี้ทำให้นบเกิดโมโหหึงขึ้นมา พรั่งพรุความคับข้องใจออกมาว่า ต้องเป็นสุภาพชายเท่านั้นใช่ไหม เธอถึงพร้อมที่จะทำทุกอย่าง ขนาดเช้าถึงเย็นถึง พอตื่นลืมตาขึ้นมาก็อยากเห็นหน้าสุภาพชายเป็นคนแรก แล้วระเบิดอารมณ์ใส่ว่า “พี่บอกไว้ก่อนนะ ถ้าคิดจะให้นายชายมาซ้ำรอยจูบพี่ ไม่มีทาง!” “หยาบคายที่สุด!” เดือนแรมผลักนบออกไปแล้ววิ่งหนีไปอย่างเร็ว ทิ้งนบให้ฮึดฮัดมึนงงอยู่ตรงนั้น ฝ่ายนายหมาย หลังจากพบนบและรู้ว่ามาโปรดเป็นลูกคนเล็กของกลีบผกากับคุณพจน์ ก็อดคิดถึงเหตุการณ์ในอดีตไม่ได้ เอะใจบางอย่าง ถามตัวเองว่า “หรือว่า . นบกับมาโปรดจะเป็น .” ========== >>>>> จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 8 พ.ค. 50 04:55:38 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนที่ 18 (5 พฤษภาคม) เดือนแรมเพิ่งรู้ว่าคุณพจน์ป่วยจนต้องเข้าโรงพยาบาลก็ต่อเมื่อยกสำรับอาหารไปให้แล้วถูกยายอุ่นพูดประชดว่า คงไม่มีสายรายงาน เลยไม่รู้ว่าคุณพจน์ป่วยอยู่โรงพยาบาล พอกลับไปเล่าให้คุณเพ็ญฟัง บ่นว่าเป็นห่วงคุณพจน์เหลือเกิน คุณเพ็ญบ่นว่าทองศรีไม่อยู่ เราเลยไม่รู้เรื่องทางโน้น ย่าเยื้อนเสนอว่าให้เดือนแรมลองถามแน่งน้อยดู “ช่วงนี้เดือนเข้าหน้าคุณน้อยไม่ติดหรอกค่ะ เดือนทำผิดต่อคุณน้อย” เดือนแรมหน้าจ๋อย พอคุณเพ็ญถามว่าเรื่องอะไร จึงเล่าว่า “ก็เรื่องที่พี่ชายมาช่วยเดือนน่ะสิคะ ทำให้คุณน้อยเข้าใจว่า พี่ชายมาชอบเดือน” คุณเพ็ญเตือนลูกให้ระวังเรื่องนี้ด้วย ตนเป็นห่วงความรู้สึกของแน่งน้อย เดือนแรมรับคำ ปรารภว่า ช่วงนี้กลีบผกากับนายลอยคงต้องฉวยโอกาสทำอะไรสักอย่างแน่ ๆ เพราะคุณพจน์ไม่อยู่ บอกแม่ว่า คืนนี้จะจับตาดูกลีบผกาให้ดี ========== ดังนั้น คืนนี้เดือนแรมจึงแอบไปที่บ้านโภคาชยาธร นบเห็นเข้า หลบซุ่มดูจนเดือนแรมเดินผ่าน ก็คว้าตัวดึงเข้าหา เดือนแรมปลิวเข้าไปในอ้อมกอดของนบ ถูกเขาก้มหน้าเกือบติดแก้ม ขู่ดุดัน “เธอขึ้นมาทำลับ ๆ ล่อ ๆ บนเรือนอย่างนี้ จะมาจับผิดอะไรน้าผกาอีก?” เดือนแรมพยายามดิ้น ปากก็เถียงว่าอย่ามากล่าวหากัน นบไม่ยอม ให้บอกมาว่าจะมาทำอะไร เมื่อเธออึกอัก นบก็สั่งห้ามขึ้นมาบนเรือนอีกเด็ดขาด คราวนี้เธอเถียงเสียงเข้มว่า “ทำไมเดือนต้องเชื่อพี่นบ?” “แล้วถ้าเป็นฉันล่ะ?” กลีบผกาเปิดไฟสว่าง เดินเข้ามาอย่างเอาเรื่อง เดือนแรมสลัดตัวออกจานบทันที หันไปเผชิญหน้ากับกลีบผกาอย่างไม่หวาดหวั่น “ขอโทษนะคะ คุณนายเรไรเป็นคนอนุญาตให้เดือนขึ้นมาบนเรือนนี้ได้ เพราะฉะนั้นคนที่จะสั่งให้ไม่ให้เดือนขึ้นมาบนเรือนก็คือคุณนายเรไรคนเดียวเท่านั้น” พูดแล้วสะบัดหน้าลงจากเรือนไปอย่างไม่ยี่หระ “ปากดีตามเคย” กลีบผกาด่าตามหลัง แล้วหันมาทางนบ “นี่ถ้าฉันไม่เข้ามา ป่านนี้แกกับนังเดือนคงไม่แคล้วทำเรื่องบัดสีบัดเถลิงกันบนเรือน” “คุณน้าเป็นยังไง ก็อย่าคิดว่าคนอื่นจะเป็นอย่างนั้น” นบเชือดเฉือนกลับไปด้วยสีหน้าแววตาเฉยชา “นี่แกด่าฉันเหรอตานบ?” “การที่คุณน้าย่องออกมาจากห้องดึกดื่นขนาดนี้ คงไม่ได้ไปเยี่ยมอาพจน์กระมังครับ?” นบย้อนเย้ยก่อนผละไป ========== จากเรื่องมาโปรด ทำให้คุณพจน์คิดหนัก เอ่ยกับคุณนายเรไรที่ไปเฝ้าและป้อนข้าวให้ว่า “ผมขอโทษครับคุณแม่ ผมไม่คิดว่าการกระทำของผม จะทำให้ตาโปรดทำตามแบบนี้” “เรื่องมันผ่านไปแล้ว กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ ไม่ต้องคิดมาก ยังไงก็รักษาตัวเอง ดูแลตัวเองให้ดีก็แล้วกัน” คุณนายเรไรให้กำลังใจ และขอให้คุณพจน์กินข้าว ========== หลังจากถูกคุณพจน์ไล่ออกขากบ้านแล้ว ทองศรีกับนังกลอยก็ไปเช่าห้องอยู่ใกล้ ๆ ตลาด ดำรงชีพด้วยการทำขนมไปขาย หลังจากขายขนมหมด สองแม่ลูกเดินคุยกันมาตามทาง คิดถึงคุณเพ็ญและอยากจะไปเยี่ยม ขณะเดินผ่านซอกในตลาดนั้น กลอยทำถุงเงินหล่น แต่พอก้มลงเก็บ ปรากฏว่าถูกประพืดที่นอนอยู่ตรงนั้นแย่งเอาไป จึงยื้อกันไปมา ทองศรีเข้าช่วย ตีประพืดแล้วแย่งเงินไปได้ ประพืดเงยหน้าจะแย่งคืนอีก สองแม่ลูกจึงเห็นชัด ๆ ว่า เขาคือประพืด ต่างร้องเรียกประพืดด้วยความดีใจ ประพืดมองสองแม่ลูกด้วยสายตาว่างเปล่า พริบตานั้นเองก็ร้องโอดโอยแล้วลงไปนอนชักดิ้นชักงอ ครู่เดียวก็หมดสติไป “ท่าทางจะแย่แล้วว่ะนังกลอย” ทองศรีบอกกลอย แล้วสองแม่ลูกก็ปราดเข้าไปหาประพืดทันที เมื่อพาไปที่ห้องเช่าและให้หมอชาวบ้านมาดู หมอชาวบ้านบอกว่าประพืดถูกผีเข้า จึงให้น้ำมนต์กับยาลูกกลอนไว้แล้วกลับไป กลอยกลับมาถามประพืดว่าเป็นอย่างไรบ้าง เห็นชาวบ้านแถวตลาดบอกว่า ประพืดเป็นบ้ามาตั้งนานแล้ว ทองศรีมองประพืดที่นอนนิ่งอยู่ บ่นอย่างเสียดายว่า “ชั้นว่าแล้ว เจ้าหมอนี่แปลก ๆ หลอกเอาเงินข้าไปตั้งหลายอัฐ เฮ้อ เวรกรรมจริง ๆ ตอนแรกข้าก็กะจะพามันไปหาคุณพจน์ยืนยันเรื่องนังผกาให้รู้แล้วรู้รอด เรื่องมันจะได้จบ ๆ ถ้ามันเป็นบ้ายังงี้ เราจะทำยังไงกันดีวะนังกลอย?” นังกลอยได้แต่นิ่งเงียบ คิดอะไรไม่ออกเหมือนกัน ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 8 พ.ค. 50 04:58:42 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตอนที่ 19 (5 พฤษภาคม) เมื่อทองศรีกับนังกลอยไปเยี่ยมคุณเพ็ญและเล่าเรื่องประพืดเป็นบ้าให้ฟัง คุณเพ็ญจึงฝากเงินให้ช่วยดูแลประพืดด้วย แต่ความจริง ประพืดไม่ได้เป็นบ้า เขาเล่าให้สุภาพชายฟังว่า แกล้งทำเป็นบ้าจนทองศรีกับนังกลอยเชื่อสนิทเลย สุภาพชายบอกว่าดีแล้ว รอให้ตนมีหลักฐานแน่ใจมัดตัวกลีบผกาให้แน่นกว่านี้ และจะกันประพืดไว้เป็นพยาน แน่งน้อยถือตะกร้าผ่านมาเห็นสุภาพชายคุยอยู่กับประพืดก็เข้าไปทัก ประพืดพลั้งปากเรียก “น้อย” ทำให้แน่งน้อยสงสัยว่าทำไมประพืดรู้จักชื่อตนด้วย ร้อนถึงสุภาพชายต้องรีบบอกว่า อย่าไปถือเป็นจริงเป็นจังอะไรเลย เพราะลุงคนนี้แกเป็นบ้า แล้วชวนแน่งน้อยไปคุยกันที่อื่น เพราะยังไม่หายเคืองสุภาพชายที่ควงเดือนแรมไปงาน แน่งน้อยจึงงอนไม่อยากคุยด้วย จนสุภาพชายสารภาพว่า ระหว่างเขากับเดือนแรมนั้น เขารักเธอเหมือนน้องสาว แต่สำหรับความรู้สึกในฐานะคู่รักนั้น เขาได้มอบให้แก่แน่งน้อยไปจนหมดแล้ว แน่งน้อยเขินสุดขีด จะเดินหนี สุภาพชายฉุดแขนไว้ บอกว่าเรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย “น้อยไม่พูดกับพี่ชายแล้วค่ะ” แน่งน้อยเดินหนีไปอย่างขวยเขิน แล้วแน่งน้อยก็ย้อนกลับไปหาประพืดอีกครั้งพร้อมกับข้าวห่อ แต่หาประพืดไม่เจอ สุภาพชายตามมาบอกว่า ไปเอาเรื่องเอาราวกับแกไม่ได้หรอก เพราะแกเป็นบ้า แล้วชวนกลับ รับอาสาจะไปส่ง แน่งน้อยจึงวางข้าวห่อพร้อมกับน้ำดื่มไว้แถวนั้น แล้วเดินตามสุภาพชายไป ประพืดแอบดูอยู่ ซาบซึ้งกับน้ำใจอันงดงามของแน่งน้อยจนน้ำตาคลอ พึมพำอย่างตื้นตันใจ “น้อย ลูกพ่อ ” ========== นายลอยโกงเงินโรงสีไปอย่างย่ามใจ ใช้เงินเป็นเบี้ย หว่านซื้อคนงานในโรงสีเป็นพวกของตนเกือบหมด นอกจากเล่นม้าแล้วยังเที่ยวผู้หญิงอย่างหนัก วันนี้ก็ทิ้งโรงสีไปหาพิกุล สาวขาประจำ ที่ซ่อง แต่มันโชคร้าย เมื่อคุณพจน์คิดจะไปที่สมาคมแล้วนบอาสาไปแทนเพราะคุณพจน์ไม่แข็งแรงดี เมื่อนบไปพบพ่อค้าที่สมาคม ได้ข่าวว่าโรงสีคุณพจน์กดราคาข้าวเปลือกอย่างหนัก แต่พอสีเป็นข้าวสารกลับขายราคาแพงหูดับ ทำให้ชาวบ้านเดือดร้อนมาก นบจึงไปสำรวจสภาพที่โรวสีด้วยตัวเอง เมื่อไปถึงโรงสี นบขอดูบัญชี ถูกสมุนของนายลอยกีดกันไม่ให้ตรวจ จนนบต้องอ้างว่าคุณพจน์สั่งมา มันจึงยอมให้ดู นบกวาดตาดูบัญชีอย่างรวดเร็ว ถามว่า “ฉันเห็นชาวบ้านมาขายข้าวกันเยอะแยะ แต่ทำไมในบัญชีลงรายการน้อยนักล่ะ?” เสมียนอ้ำอึ้ง ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร บรรดาสมุนของนายลอยได้ยินดังนั้น จึงขึ้นราคาแก่ชาวนาที่เอาข้าวเปลือกมาขาย จนชาวนาแปลกใจว่าทำไมวันนี้เกิดใจดีอะไรขึ้นมา ถึงได้ให้ราคาสูงกว่าทุกวัน นบยืนดูพฤติกรรมทุกอย่างอยู่ เริ่มเห็นถึงความไม่ชอบมาพากลที่โรงสี ========== เมื่อกลับมาเล่าให้คุณพจน์ฟังถึงความผิดปรกติที่ได้เห็น คือ ชาวนาเอาข้าวเปลือกมาขายมาก แต่ที่ลงบัญชีไว้นั้นน้อยเหลือเกิน น้อยผิดปรกติ เมื่อตนคุยกับชาวบ้าน พวกเขาก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ที่ผ่านมาโรงสีกดราคาจริง ๆ แต่ที่ต้องเอามาขายเพราะแถวนี้ไม่มีโรงสีอื่น คุณพจน์ฟังแล้วไม่พอใจ ถามว่าแล้วนายลอยว่าอย่างไร พอรู้จากนบว่านายลอยไม่ได้อยู่ที่โรงสี กลีบผการีบเขาช่วยแก้ต่างให้นายลอย บอกให้คุณพจน์ใจเย็น ๆ เรื่องนี้อาจมีการเข้าใจผิดกันก็ได้ “ยังไงฉันก็ต้องคุยกับไอ้ลอยให้รู้เรื่อง มันมาเมื่อไหร่ เรียกมันให้มาพบฉันทันที ได้ยินมั้ยยายอุ่น?” คุณพจน์เกรี้ยวกราด กลีบผกาหน้าจ๋อย กลัวความลับแตก ในขณะที่นบเฝ้าสังเกตอยู่ ยิ้มหยันในที เหมือนจะท้าว่าจะมาไม้ไหนกันอีก ========== ดึกคืนนี้เอง กลีบผกาแอบไปหานายลอยที่กระท่อมท้านสวน บังเอิญเดือนแรมเห็นเข้า ตามไปแอบดูแอบฟัง ได้ยินทั้งสองคุยกันถึงเรื่องการโกงเงินโรงสี กลีบผกาพูดอย่างหวาดหวั่นว่า ========== >>>>> จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 8 พ.ค. 50 04:59:19 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนที่ 19 (6 พฤษภาคม) “เอาเป็นว่าเธอรีบคิดหาทางออกก็แล้วกันเพราะคราวนี้คุณพจน์เอาตายแน่ ๆ” เดือนแรมยิ่งมั่นใจในความเลวของทั้งคู่ คิดจะให้คุณพจน์มาเห็นกับตา จึงถอยออกมา โชคไม่ดี เหยียบกิ่งไม้แห้งเสียงดัง กลีบผการู้ตัวว่ามีคนแอบมาเห็นแล้ว สีหน้าหวาดหวั่นอย่างไม่เคยเป็น เดือนแรมรีบไปหาคุณพจน์ เจอนบโผล่มาขวางไม่ยอมให้พบ อ้างว่าคุณพจน์หลับแล้ว เกิดโต้เถียงกันจนคุณพจน์ตื่น ถามว่าเสียงดังอะไรกัน พอโผล่มาเห็นเดือนแรมก็ถามอย่างไม่พอใจว่า ใครให้ขึ้นมายุ่มย่ามบนนี้ “คุณพจน์คะ เดือนเห็นคุณผกากับนายลอยที่กระท่อมท้ายสวนค่ะ” เดือนแรมรีบบอก “พูดเรื่องอะไรของเธอ?” คุณพจน์เกรี้ยวกราดใส่ เดือนแรมยืนยันว่าตนพูดเรื่องจริง ถ้าไม่เชื่อให้ไปดูให้เห็นกับตาก็ได้ ถูกนบตัดบทว่าไม่ต้องสนใจ บอกให้คุณพจน์เข้าไปพักผ่อนดีกว่า “ถ้าไม่ใช่เรื่องจริง เธอตายแน่แม่เดือน!” คุณพจน์สบตาเดือนแรมเขม็ง แล้วสาวเท้าลงเรือนไปโดยมีเดือนแรมกับนบตามไปติด ๆ ========== ทันทีที่คุณพจน์ก้าวถึงบันได ก็ได้ยินเสียงกลีบผกากราดเกรี้ยวกับนายลอยว่า เสียแรงที่คุณพจน์ไว้ใจ ทำงานหละหลวม ฝ่ายนายลอยก็สาบานเป็นตุเป็นตะว่าตนไม่มีเจตนาทุจริต เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพราะพวกคนงานฉวยโอกาสทำตอนที่ตนไม่อยู่ “ฉันจะหักเงินเดือนเธอ ชดใช้ค่าเสียหายทั้งหมด” กลีบผกาเสียงเข้ม “ถ้าสามารถทำให้คุณผกากับคุณพจน์เชื่อในความบริสุทธิ์ใจของผมได้ ผมก็ยินดีครับ” นายลอยเสียงอ่อยแล้วเดินคอตกไป คุณพจน์ได้ยินเต็มสองรูหู หันขวับมาจ้องหน้าเดือนแรมที่ยืนหน้าซีดเผือดด้วยแววตาแข็งกระด้าง หาว่าเดือนแรมกุเรื่อง สั่งนบให้ไปเอาไม้เรียวมา นบพยายามจะพูดอะไร แต่คุณพจน์ไม่ยอมฟัง ถามนบว่าจะขัดคำสั่งตนอีกคนใช่ไหม นาทีนั้นเอง กลีบผกาก็นวยนาดเข้ามา รับอาสาจะไปหยิบไม้เรียวมาให้ เมื่อได้ไม้เรียวมาแล้ว คุณพจนืหวดกระหน่ำใส่ร่างเดือนแรมสุดแรงอย่างไม่ยั้ง เดือนแรมตาแดงก่ำด้วยความชอกช้ำอย่างที่สุด แต่ไม่มีน้ำตาออกมาแม้แต่หยดเดียว! นบยืนมองเดือนแรมด้วยความเห็นใจ ในขณะที่กลีบผกายิ้มสะใจทุกครั้งที่ไม้เรียวหวดลงร่างของเดือนแรม ========== รุ่งขึ้น คุณเพ็ญเห็นรอยไม้เรียวตามตัวลูกแล้วก็เจ็บปวดใจจนน้ำตาไหล บอกกับเดือนแรมว่า คนอย่างกลีบผกานั้นเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว ไม่มีทางที่เดือนแรมจะตามทัน ตำหนิคุณพจน์ว่าช่างใจร้ายใจดำเหลือเกิน “ท่านคงโกรธ หาว่าเดือนใส่ร้ายคุณผกา” เดือนแรมน้ำตาไหลด้วยความเสียใจ “ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่แม่จะยอมให้คุณพจน์ทำกับลูกของแม่” คุณเพ็ญฮึดขึ้นมาอย่างเหลืออดเหลือทน ส่วนแน่งน้อยก็คิดไม่ตกว่าทำไมเดือนแรมจึงจงเกลียดจงชังแม่ของตนนัก ขอให้นบช่วยคุยเพื่อที่เดือนแรมจะได้เข้าใจว่ากลีบผกาไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด นบเกี่ยงว่า เดือนแรมไม่ฟังตนหรอก แน่งน้อยจึงเสนอให้สุภาพชายช่วยคุย นบบอกให้แน่งน้อยไปคุยกับสุภาพชายเองเพราะช่วงนี้ตนกับสุภาพชายก็คุยกันไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ สองคนเกี่ยงกันไปมา ในที่สุดแน่งน้อยก็ยอมไปคุนกับสุภาพชาย แต่มีข้อแม้ว่านบต้องไปเป็นเพื่อนด้วย ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 8 พ.ค. 50 04:59:58 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ที่สนามหญ้าบ้านสุภาพชาย เขากำลังคุยอยู่กับเดือนแรมเรื่องจะพาประพืดมาพูดความจริงให้คุณพจน์ฟัง เดือนแรมถามว่า ที่สุภาพชายดำเนินเรื่องนี้ช้าเพราะเห็นว่ากลีบผกาเป็นน้าของนบใช่ไหม ทำให้สุภาพชายเสียงแข็งขึ้นมาว่า “ฟังพี่นะ ทุกวันนี้พี่ก็รู้สึกว่าทรยสเจ้านบมันอยู่แล้ว เดือนอย่าทำให้พี่รู้สึกผิดไปกว่านี้เลย” เดือนแรมขอโทษที่ตัวเองใจร้อน เพราะสิ่งที่กลีบผกาทำกับตนและแม่นั้นมันเกินกว่าที่จะให้อภัยได้ แล้วร้องไห้ออกมาขณะพูดถึงความเจ็บปวดที่ได้รับว่า “พี่ชายไม่รู้หรอก การที่ถูกเกลียดชังจากคนที่เรารัก มันเจ็บปวดแค่ไหน ทุกวันนี้เดือนก็เจ็บปวดไม่แพ้พี่นบหรอกค่ะ” สุภาพชายดึงเดือนแรมเข้าไปกอดไว้ด้วยความสงสารเห็นใจ พอดีนบกับแน่งน้อยมาถึง ทั้งสองเห็นภาพนั้นเต็มตา ต่างนิ่งงันแล้วหันหลังเดินกลับ ไม่มีใครพูดอะไรสักคำ และเมื่อกลับไปเจอกันที่บ้าน ท่าทีของนบกับแน่งน้อยที่มีต่อเดือนแรมก็ยิ่งห่างเหิน เย็นชา กระทั่งมีแววชิงชังแฝงอยู่ ========== คุณพจน์เรียกนายลอยไปคาดโทษว่าถ้าโรงสียังมีสภาพอย่างนั้นอีก จะไล่ออกจากบ้าน ทำให้นายลอยแค้นใจนบที่เป็นคนไปค้นพบและขุดเรื่องนี้ กลีบผการู้ใจนายลอยดี เมื่อเจอกันจึงปรามเบา ๆ ว่า “ฉันรู้นะว่าเธอคิดอะไรอยู่ แต่อย่าให้ถึงตายล่ะ ยังไงนบก็เป็นหลานฉัน” ดังนั้น นายลอยจึงสั่งสมุนว่าให้จัดการนบให้หลาบจำที่มาแส่หาเรื่องตน จัดการให้เร็วเท่าไหร่ยิ่งดี รับคำสั่งจากนายลอยแล้ว สมุนทั้งสองก็ออกสะกดรอยตามนบเพื่อรอโอกาสจัดการ ========== เพราะความไม่สบายใจจากหลาย ๆ เรื่องทำให้ระยะหลังมาโปรดไม่มีสมาธิในการเรียน วันนี้หลังจากฟังหมอเกริกบรรยายออกมาก็หน้ามืดล้มลง ดีแต่หมอเกริกเข้าช่วยประคองไว้ทัน พาไปนั่งพัก ถามประสาอาจารย์ที่ใส่ใจกับการสอนและลูกศิษย์ว่า “เธอเป็นนักศึกษาในชั้นของฉัน พักหลัง ๆ ฉันเห็นเธอไม่ค่อยตั้งใจเรียนเท่าไหร่นะ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?” “เปล่าครับ” มาโปรดตอบอย่างมีพิรุธ “ไม่สะดวกใจก็ไม่ต้องพูด แต่ฉันขอเตือนเธอไว้หน่อยแล้วกันในฐานะที่เธอเป็นลูกศิษย์ของฉัน เราเป็นหมอ อย่าลืมว่าผู้ป่วยฝากความหวังไว้กับเรา เพราะฉะนั้นเธอต้องตั้งใจเรียน หมั่นศึกษาหาความรู้ให้มากที่สุด เตือนตัวเองไว้เสมอ ชีวิตผู้ป่วยอยู่ในมือของเรา จะคิดอ่านทำอะไร ต้องระมัดระวังอย่างที่สุด” “ครัย” มาโปรดรับคำด้วยสีหน้าสำนึก แล้วนั่งจมอยู่ในความคิดของตัวเองตามลำพัง ========= >>>>> จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 8 พ.ค. 50 05:00:35 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตอนที่ 19 (7 พฤษภาคม) นบมาหามาโปรดที่มหาวิทยาลัย ฟังมาโปรดเล่าที่หมอเกริกพูดแล้ว นบเห็นด้วยและหว่านล้อมให่มาโปรดกลับบ้านเพราะพ่อแม่รออยู่ มาโปรดจึงตัดสินใจยอมกลับ แต่ขณะทั้งสองเดินมาด้วยกันนั้นเอง จู่ ๆ ก็มีชายสองคนตรงเข้าทำร้ายนบ มาโปรดกระโจนเข้าช่วยก็ถูกจับตัวไว้ โชคดีนายหมายเดินมาเจอพอดี จึงตรงเข้าช่วยนบ ใช้แม่ไม้มวยไทยที่ตนถนัดเล่นงานจนเจ้าสองวายร้ายหนีกระเจิง ปรากฏว่านบเลือดกำเดาไหล ส่วนมาโปรดก็สะบักสะบอม นบถามนายหมายว่ามาที่นี่ได้ยังไง “ผมเป็นคนขับรถของคุณหมอเกริกครับ อย่าเพิ่งพูดอะไรเลยครับ คุณเลือดไหลใหญ่แล้ว ไปทำแผลกันก่อนเถอะ” นายหมายประคองนบไปที่รถ แล้วพาไปที่สถานพยาบาลในมหาวิทยาลัย “แล้วนี่มันเรื่องอะไรถึงได้ถูกคนลอบทำร้ายครับ?” นายหมายถามนบกับมาโปรดขณะที่พยาบาลกำลังทำแผล นบบอกว่าตนก็ไม่รู้เพราะเราทั้งสองคนไม่เคยมีศัตรูที่ไหน นายหมายบ่นว่า ช่างโชคร้ายจริง ๆ แต่มาโปรดกลับแย้งว่า “แต่ผมว่าโชคดีมากกว่า ตะกี้ผมได้เห็นลีลาจระเข้ฟาดหางของลุงหมายด้วย เข้าใจเลยครับว่าทำไมพี่นบถึงอยากหัดชกมวย” “เอาไว้ลุงจะสอนให้” นายหมายเสนอตัวด้วยความเต็มใจ นายหมายล้วงกระเป๋าสตางค์มาหยิบสร้อยกับแหวนทองที่กลีบผกายัดใส่มือเขาในคืนเกิดเหตุแล้วหาว่าเขาขโมยออกมา เอาสร้อยให้นบและเอาแหวนให้มาโปรด บอกว่าเอาสิ่งนี้ไปป้องกันตัว “อะไรครับ?” นบกับมาโปรดถามพร้อมกัน “แหวนกับสร้อย ของเก่าแก่ของผม ผมเก็บติดตัวไว้ตลอดเวลา” นบคิดว่าเป็นของเก่าแก่ของตระกูลนายหมาย นายหมายจึงชี้แจงว่าไม่ใช่ แต่เรื่องมันยาว ตอนนี้ให้ทั้งสองคนเก็บของสิ่งนี้เอาไว้ป้องกันตัว ขอร้องให้รับไว้เพื่อที่ตนจะได้สบายใจว่าหลานชายของตนจะไม่มีอันตราย นบกับมาโปรดมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ แต่เมื่อเห็นเจตนาดีและความมุ่งมั่นของนายหมาย ทั้งสองจึงยกมือไหว้รับของเอาไว้ นายหมายยิ้มอย่างสมหวัง มีเลศนัย ========== จู่ ๆ คืนนี้ประพืดก็ฝันร้ายว่า แน่งน้อยถูกหนึ่งฤทัยกับนายลอยรุมกันทำร้ายและไล่ออกจากบ้านฐานที่แน่งน้อยเป็นลูกของประพืดที่เป็นคนใช้ พอสะดุ้งตื่น ประพืดใจคอไม่ดี พึมพำแต่ชื่อ “น้อย น้อย” ด้วยความเป็นห่วงจนทองศรีกับนังกลอยต้องปลอบใจให้ไปนอนต่อเสีย รุ่งเช้า ประพืดไปหาสุภาพชายที่โรงพัก เล่าฝันร้ายให้ฟังแล้วบอกว่า เป็นห่วงแน่งน้อยเหลือเกิน ขออนุญาตไปเยี่ยมได้ไหม สุภาพชายเห็นใจจึงอนุญาตให้ไปเยี่ยมได้แต่มีข้อแม้ว่า ต้องทำตามที่ตนบอกทุกอย่าง ประพืดรับคำด้วยความดีใจ ทองศรีกับนังกลอยเห็นประพืดหายไปก็เที่ยวออกตามหา แถวตลาดก็ไม่เจอ ครู่เดียวก็เห็นประพืดเดินมากับสุภาพชายในชุดตำรวจ ก็คิดว่าประพืดคงไปก่อเหตุจนถูกจับเป็นแน่ จนเมื่อสุภาพชายพาไปนั่งคุยกันในที่ลับตา เล่าความจริงให้ฟัง ทองศรีถึงกับรำพึงอย่างโล่งอกว่า “อพิโธ่อพิถัง คุณชายลูกของหม่อมประกิจกับหม่อมชดช้อยนี่เอง ป้าเองก็นึกว่าตำรวจที่ไหน” “ถ้าเรื่องมันเป็นอย่างนี้ก็ค่อยยังชั่ว” นังกลอยพลอยโล่งใจไปด้วย หันไปพูดกับประพืดว่า “ไอ้ฉันก็นึกว่าพี่เป็นบ้าเป็นบอไปแล้วจริง ๆ พี่ประพืด” แล้วหันไปถามสุภาพชาย “แล้วตกลงจะให้น้ากลอยทำอย่างนี้จริง ๆ เหรอคะคุณชาย?” สุภาพชายรับคำ ทองศรีบอกว่ามันเสี่ยงเหมือนกัน ถ้าเกิดนายลอยมาเห็นเข้า นังกลอยถามประพืดอย่างติดใจสงสัยว่า “นี่ ฉันถามจริง ๆ นะ ทำไมพี่ต้องห่วงคุณน้อยมากขนาดถึงกับเก็บเอาไปฝัน” เห็นประพืดนิ่งก็ตัดบท “ตามใจ ไม่บอกก็ไม่บอก เฮ้อ หาเรื่องใส่ตัวแท้ ๆ เลย” นังกลอยบ่น แล้วทุกคนก็มองประพืดอย่างสังเวชใจ ========== เมื่อนบพามาโปรดซ้อนท้ายจักรยานกลับบ้าน นายลอยมองอย่างชิงชังแต่ก็ทำพูดดีกับมาโปรด นบแกล้งถามนายลอยว่า ใจคอจะไม่ถามหน่อยหรือว่าตนกับมาโปรดไปโดนอะไรมา “จะถามอยู่เหมือนกัน แต่ประเดี๋ยวจะหาว่าละลาบละล้วงเรื่องเจ้านาย” นายลอยตอบกวน ๆ “แต่ปรกตินายลอยไม่ใช่คนเจียมเนื้อเจียมตัวอย่างนี้นี่?” นบถาม ยิ้มเยาะ ๆ แล้วพามาโปรดเดินขึ้นบ้าน “พูดอย่างนี้ เดี๋ยวก็ไม่ได้ตายดีหรอกแก!” นายลอยคำรามลอดไรฟันเบา ๆ ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 8 พ.ค. 50 05:01:07 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขึ้นบ้านไปเจอกลีบผกา มาโปรดยกมือไหว้ ทักไม่เต็มเสียง กลีบผกาเห็นรอยฟกช้ำก็ถามมาโปรดว่าไปโดนอะไรมา นบชิงตอบว่า มีเรื่องนิดหน่อย แต่ไม่รู้ว่าเป็นใครและมาทำร้ายเราเรื่องอะไร กลีบผกาพูดประชดว่า คงไปทำอะไรขวางหูขวางตาชาวบ้านเข้าล่ะสิ นบเลยพูดแทงใจดำไปเลยว่า “ผมไม่เคยไปมีเรื่องกับใคร นอกซะจาก คนบางคนที่โรงสีที่อาจจะไม่พอใจที่ผมเอาเรื่องมาบอกคุณอาพจน์” ทั้งสองพูดประชดประชันกันไปมาเหมือนต่างรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่มีใครพูดความจริงออกมา จนกลีบผกาตัดบทว่า “ไปหาคุณพ่อกัน คุณพ่ออยู่บ้านคุณย่าแน่ะลูก” ว่าแล้วกลีบผกาก็เดินนำมาโปรดไปบ้านเดือนเต็มดวง ========== มาโปรดเข้าไปกราบขอโทษคุณพจน์ ทีแรกคุณพจน์ก็ยังทำเมิน แต่เมื่อมาโปรดสำนึกผิดและกราบขอโทษอีกครั้ง คุณพจน์จึงพูดเสียงอ่อนว่า “เอาเถอะ สำนึกผิดก็ดีแล้ว คราวหน้าคราวหลัง อย่าได้ทำอีกก็แล้วกัน” เจิมเสนอหน้าขึ้นมา ทวงความเป็นเมียกับมาโปรด ยายอุ่นตามมาห้ามอย่างไรก็หยุดไม่อยู่ กลีบผกาปราดเข้ามาดึงเจิมออกจากมาโปรด เหวี่ยงไปอีกทาง แล้วสั่งยายอุ่นให้เอาเจิมออกไปเสีย “ไม่ ฉันจะคุยกับคุณโปรดให้รู้เรื่อง” เจิมบ้าเลือดขึ้นมา “ยายอุ่น เอาเงินให้มันไปแล้วก็เฉดหัวมันออกจากบ้านไปเดี๋ยวนี้!” กลีบผกาสั่ง มาโปรดไม่สบายใจกับเรื่องวุ่น ๆ จากการกระทำของตัวเอง คุณนายเรไรจึงถือโอกาสอบรมว่า “โปรดคงรู้แล้วสินะว่า การที่เราทำอะไรโดยไม่คิด ผลมันจะเป็นยังไง” “ครับคุณย่า ต่อไปก่อนจะทำอะไร โปรดจะคิดหน้าคิดหลังให้ดี โปรดขอโทษจริง ๆ” มาโปรดกราบขอโทษอีกครั้ง ขณะนั้นเอง ทั้งคุณพจน์และกลีบผกาเห็นแหวนที่นิ้วของมาโปรด ต่างก็จำได้ โดยเฉพาะคุณพจน์จำได้ว่าเป็นแหวนที่ตนให้คุณเพ็ญไว้ ถามมาโปรดว่านั้นแหวนอะไร มาโปรดบอกว่ามีคนให้มา บอกว่าเป็นเครื่องรางไว้ป้องกันตัว แล้วชี้ไปที่คอนบว่าได้สร้อยมาเหมือนกัน “ฉันขอดูสิ” เสียงคุณพจน์ตึงเครียดขึ้นมา นบกับมาโปรดต่างถอดสร้อยกับแหวนส่งให้คุณพจน์ดู กลีบผกาใจเต้นไม่เป็นส่ำ ไม่รู้ว่าของพวกนี้มาอยู่ที่นบกับมาโปรดได้อย่างไร คุณพจน์ดูอย่างพินิจพิเคราะห์แล้วบอกว่านี่เป็นของของตน ใครให้มา บอกมาเดี๋ยวนี้ พอนบบอกว่าลุงหมายให้มา คุณพจน์ถามเสียงสั่น “ไอ้หมายเหรอ? ทำไมของของฉันไปอยู่กับไอ้หมาย?” ทันใดนั้นเอง คุณพจน์ก็หน้ามืดไปเพราะความโกรธ ทุกคนร้องด้วยความตกใจแล้วรีบเข้าปฐมพยาบาล ========== คุณพจนฺโกรธมาก หาว่าคุณเพ็ญบังอาจเอาของที่ตนให้ไปให้ชายชู้ เมื่อถูกลูกยุของกลีบผกาเข้าก็ยิ่งอารมณ์ขึ้น คว้าแหวนกับสร้อยเดินอ้าวลงเรือนตรงไปที่เรือนคนใช้หมายจะเล่นงานคุณเพ็ญให้สาแก่ใจ คุณเพ็ญอยู่กับเดือนแรม พอเห็นคุณพจน์เดินอ้าวมาก็ถามเยาะ ๆ ว่า “นึกยังไงถึงได้มาที่นี่คะ?” “ฉันไม่ได้อยากมานักหรอก ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้นี่” คุณพจน์ชูสร้อยกับแหวนใหดู “ทำไมคะ สร้อยกับแหวนนี่ ฉันจำได้ว่าฉันยกให้แม่ผกาเพื่อแลกกับการไปเยี่ยมคุณพจน์เมื่อหลายสิบปีก่อน” กลีบผการ้อนตัว เถียงเสียงดังว่าไม่จริง สร้อยกับแหวนนี้คุณเพ็ญเอาให้นายหมายที่เป็นชายชู้ แล้วหันไปคาดคั้นกับนบว่า ให้บอกไปสิว่าเอาสร้อยกับแหวนมาจากนายหมาย “ครับคุณน้า ลุงหมายให้สร้อยเส้นนี้กับผม แล้วก็แหวนให้มาโปรด” นบตอบตามตรง “แต่มันไม่ได้หมายความว่า คุณแม่จะเอาของพวกนี้ให้ลุงหมาย ในเมื่อคุณแม่ก็บอกอยู่แล้วว่าเอาให้คุณ ดีไม่ดีคุณผกานั่นแหละที่เป็นคนเอาของพวกนี้ให้ลุงหมายซะเอง” เดือนแรมออกมาเถียงแทนแม่ ถูกนบปรามให้หยุด เธอไม่หยุดจนถูกคุณพจน์ตะคอกให้หยุด แล้วชี้หน้าคุณเพ็ญปรามว่า “ถ้าเธอไม่ยอมรับ ฉันคงทำอะไรเธอไม่ได้ แต่ขอบอกไว้ก่อนนะว่า อย่าทำเรื่องบัดสีในบ้านของฉัน!” “คุณพจน์สั่งฉันไม่ได้หรอก!” คุณเพ็ญเสียงดังแข่ง “ทำไมจะไม่ได้ในเมื่อเธอเป็นเมียฉัน!” “ลืมไปแล้วเหรอคะว่าตอนนี้เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ถึงฉันจะเลวจะชั่วยังไง คุณพจน์ก็ไม่มีสิทธิ์มายุ่ง” พูดแล้วคุณเพ็ญชวนเดือนแรมเข้าบ้าน คุณพจน์หน้าจืดสนิท มองคุณเพ็ญอย่างอาวรณ์ในสายตา กลีบผกาจับตาสังเกตอยู่ ขึงตามองคุณพจน์อย่างไม่พอใจ ========== >>>>> จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 8 พ.ค. 50 05:01:50 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตอนที่ 19 (8 พฤษภาคม) นอกจากกลีบผกาแล้ว ย่าเยื้อนก็เป็นอีกคนหนึ่งที่เห็นแววอาวรณ์คุณเพ็ญในสายตาของคุณพจน์ ดังนั้นเมื่อเข้าไปในเรือนแล้ว ย่าเยื้อนปลอบใจคุณเพ็ญว่า รู้อยู่แล้วว่าที่คุณพจน์เป็นอย่างนี้เพราะอะไร แต่ก็เป็นการดีที่เกิดเรื่องนี้ขึ้น “ถูกด่ามันน่ายินดีตรงไหนคะย่าเยื้อน?” เดือนแรมข้องใจ “คุณเดือนไม่ได้สังเกตเหรอคะว่า ท่าทางคุณพจน์ยังอาลัยอาวรณ์คุณเพ็ญอยู่ ย่าว่าในส่วนลึก คุณพจน์ยังไม่ลืมคุณเพ็ญหรอกค่ะ” เดือนแรมสบตาคุณเพ็ญ ยิ้มอย่างให้กำลังใจ ========== คุณนายเรไรเองก็ติติงคุณพจน์เมื่อได้ยินบ่นอย่างหัวเสียว่า นายหมายดีอย่างไร คุณเพ็ญถึงได้หลงหัวปักหัวปำอย่างนี้ คุณนายพูดลอย ๆ ว่า คุณพจน์พูดราวกับหึงคุณเพ็ญ คุณพจน์รีบแก้ตัวว่าไม่ได้หึง แต่ไม่อยากให้เกิดเรื่องบัดสีขึ้นในบ้าน “แต่อย่างที่แม่เพ็ญว่าก็ถูก ลูกเลิกรากับแม่เพ็ญไปแล้ว แม่เพ็ญจะทำอะไร ลูกก็ไม่มีสิทธิ์ไปก้าวก่าย” “บอกแล้วไงครับแม่ว่าผมไม่อยากให้มีเรื่องบัดสีเกิดขึ้นในบ้าน” คุณพจน์เสียงดังกลบเกลื่อน “แล้วแกจะไปเกี่ยวอะไรด้วย? ในเมื่อบ้านนั้นมันก็เป็นส่วนของแม่เพ็ญ” คุณนายเสียงดังขึ้นบ้าง ถูกย้อนถามเอาอย่างนี้ คุณพจน์ก็พูดไม่ออก แต่ไม่วายทำท่าฮึดฮัดขัดใจ กลีบผกามองคุณพจน์อย่างไม่พอใจที่คุณพจน์ยังมีท่าทีอาลัยอาวรณ์คุณเพ็ญอยู่อย่างเห็นได้ชัด ========== เหตุนี้เอง กลีบผกาจึงไปหายายอุ่น เจอเจิมนั่งลอยหน้าอยุ่ ถามว่าทำไมยังไม่ไป ยายอุ่นอ้อนวอนว่าเจิมไม่มีที่ไป ตนปรามแล้วว่าอย่าไปยุ่งกับมาโปรดอีก กลีบผกาชี้หน้าเจิม กระหนาบว่าถ้ากำแหงอีก คราวนี้ไม่ปล่อยไว้แน่ นายลอยถามกลีบผกาว่า มาที่นี่มีอะไรหรือ พอกลีบผกาบอกว่าสงสัยคุณพจน์ยังอาลัยอาวรณ์คุณเพ็ญ นายลอยก็เกิดหึงขึ้นมา ถามกลีบผกาว่าหึงคุณพจน์หรือ? “เปล่า แต่ฉันกลัวว่าถ้าคุณพจน์คืนดีกับนังเพ็ญ ทุกอย่างมันจะไม่เป็นไปอย่างที่เราคิดน่ะสิ” กลีบผกาเสียงอ่อนลง “ไม่มีทางหรอกค่ะ ตราบใดที่คุณผกายังบูชารากราคะ” ยายอุ่นยืนยันอย่างมั่นใจ “แต่ก็นานเหมือนกันแล้วนะที่ฉันไม่ได้บูชา” “งั้นคืนเดือนแรมที่จะถึงนี้ คุรผกาก็ทำพิธีบูชาเลยสิครับ ผมจะคอยดูต้นทางให้เอง” นายลอยเสนอ กลีบผกาพยักหน้าทันที ========== คืนนี้ นบคิดหนักกับเรื่องราวที่พวกผู้ใหญ่โต้เถียงกันเอาเป็นเอาตายเรื่องสร้อยกับแหวน เขาสับสน ไม่รู้ว่าใครพูดโกหกกันแน่ รุ่งขึ้นจึงไปหาคุณเพ็ญแต่เช้า บอกว่าอยากรู้ความจริงเรื่องสร้อยกับแหวน ก็ได้รับคำยืนยันจากคุณเพ็ญเหมือนเมื่อวาน นบสับสนถามว่า “แต่ทำไมน้าผกาปฏิเสธ?” “ถ้านบไม่เชื่อ แล้วนบมาหาน้าทำไม?” คูณเพ็ญเสียงแข็ง เห็นนบนิ่งเงียบจึงเสียงอ่อนลง “เอาล่ะ น้าเข้าใจ น้าไม่ตำหนินบหรอก นบก็ต้องห่วงแม่ผกาเป็นเรื่องธรรมดา แต่ทำไมนบไม่ไปถามนายหมาย ในเมื่อนายหมายเป็นคนให้สร้อยกับนบ นายหมายน่าจะบอกกับนบได้ว่า ความจริงคืออะไร” นบหน้าเครียดที่จนแล้วจนรอดก็หาคำตอบไม่ได้ และไม่ไกลจากตรงนั้นนัก นายลอยแอบดูอยู่อย่างใจจดใจจ่อ ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 8 พ.ค. 50 05:03:05 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตกสาย เมื่อนบเตรียมตัวออกจากบ้าน กลีบผกาก็เดินเข้ามา พูดดักคอว่า “ฉันรู้นะว่าแกจะไปไหน ทำไมแกถึงเชื่อคนอื่นมากกว่าฉัน?” นบโต้ว่าเพราะกลีบผกาไม่เคยพูดความจริงกับตน ส่วนคนอื่นนั้น อย่างน้อยพวกเขาก็ไม่เคยโกหกตน แล้วถามจริงจัง “ทำไมคุณน้าไม่พูดความจริงกับผม? บางทีผมอาจจะช่วยคุณน้าก็ได้นะครับ” “ไม่มีทาง ยังไงแกก็ไม่มีวันที่จะอยู่ข้างฉันหรอกตานบ” กลีบผกาซ่อนความเจ็บปวดน้ำตาคลอ “ทำไมน้าผกาคิดอย่างนั้นล่ะครับ?” “แกเคยบอกว่า เกลียดฉันมากไม่ใช่เหรอ แค่คำพูดไม่กี่คำ คงไม่ทำให้แกรักฉันขึ้นมาได้หรอก” กลีบผกาผลุนผลันจากไปเหมือนจะซ่อนความรู้สึกบางอย่าง ทิ้งนบให้ยืนงงอยู่ครู่หนึ่งจึงคว้าจักรยานออกไป ========== นบไปหานายหมายที่บ้านหมอเกริกที่นครปฐม พยายามถามนายหมายว่าได้สร้อยกับแหวนนี้มาจากไหน และนายหมายเกี่ยวข้องกับกลีบผกาอย่างไร แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้ความกระจ่าง นายหมายตอบเลี่ยงไปเลี่ยงมา เมื่อถูกคาดคั้นหนักเข้า นายหมายจึงบอกนบว่า “จำไว้นะครับ ผมไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับแม่ผกาและคุณนบแม้แต่นิดเดียว” พูดแล้วนายหมายก็เดินเข้าบ้านไปเลย นบสับสนเจ็บปวดมากที่ไม่อาจหาความจริงจากใครได้ ตะโกนลั่นระบายความอัดอั้น “ทำไมต้องปิดบังผมด้วย ทำไมไม่มีใครพูดความจริงกับผม?” ที่ด้านบน  หมอเกริกยืนมองนบกับนายหมายอยู่อย่างครุ่นคิด ========== ตอนที่ 20 (8 พฤษภาคม) แม้ว่านายหมายจะปกปิดความจริงกับทุกคน แต่สำหรับหมอเกริกคนดีผู้มีพระคุณแล้ว เมื่อถูกถาม นายหมายก็เล่าความจริงให้ฟังอย่างหมดเปลือก แล้วบอกความทุกข์ใจแก่หมอเกริกว่า “บอกตามตรง ผมก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงครับคุณหมอ แม้ผมจะมั่นใจว่านบเป็นลูกของผม แต่ผมก็ไม่กล้าบอกแก ผมกลัวลูกจะรับความจริงไม่ได้แล้วเกลียดผม ที่ผ่านมา ผมก็เป็นพ่อที่เลวเหลือเกินที่ไม่ได้เลี้ยงดูอุ้มชูเขาเลย” “อย่าคิดมากเลย ฉันว่าเธอทำดีที่สุดแล้ว” หมอเกริกจับบ่านายหมาย พูดให้กำลังใจ ========== เมื่อปัญหาต่าง ๆ เขม็งเกลียว ทำท่าจะรัดตัวเข้ามาทุกที ทำให้กลีบผกาคิดหนัก แต่เมื่อคิดถึงอดีตของตัวเองที่มีชีวิตแร้นแค้นจนไม่มีแม้แต่ข้าวสารจะกรอกหม้อมาแล้ว จนมาทำขนมขายเหนื่อยสายตัวแทบขาด ซ้ำเมื่อโตเป็นสาวยังถูกพ่อเลี้ยงย่องเข้าหา พอโวยวายกลับถูกแม่ดุด่าทุบตีซ้ำอีก เมื่อทนไม่ได้จึงหนีออกจากบ้านมานั่งร้องไห้อยู่หน้าบ้านหลังหนึ่งโดยไม่รุ้ว่าบ้านหลังนั้นเป็นบ้านโคมเขียว กระทั่งยายอุ่นมาพาเข้าไปทำงาน ผ่านเรื่องราวต่าง ๆ มามากมายจนกลายเป็นผู้หญิงกร้านโลก กลีบผกานั่งคิดถึงเส้นทางชีวิตที่ลำเค็ญและโหดร้ายแล้วอดน้ำตาร่วงไม่ได้ ถามตัวเองอย่างเจ็บปวดว่า “ฉันผิดเหรอที่ฉันทำอย่างนี้ในเมื่อที่ผ่านมาฉันไม่เคยมีความสุข ในเมื่อฉันเลือกที่จะทำอย่างนี้แล้ว ฉันถอยหลังไม่ได้หรอก” กลีบผกาบอกตัวเอง ยิ้ม:-)มอย่างพร้อมที่จะเผชิญทุกปัญหาที่ดาหน้าเข้ามา ========== คืนเดือนแรมมาถึงแล้ว กลีบผกาทำพิธีบูชารากราคะในครัว โดยมีนายลอยคอยดูแลต้นทางให้ บังเอิญนบจะมาเอาน้ำชาอุ่น ๆ ไปให้คุณพจน์ดื่ม จึงถูกนายลอยขัดขวางถ่วงเวลา จนกลีบผกาตั้งตัวแก้สถานการณ์ทันเมื่อนบเข้าไปในครัวเห็นมีหม้อต้มน้ำขิงเดือดพล่านอยู่ ถามนายลอยที่วิ่งตามเข้ามาว่า ใครต้มอะไรเอาไว้ กลีบผกาโผล่ออกมาจากมุมหนึ่ง ในมือถือขิงแก่ออกมาด้วย บอกว่าตนต้มน้ำขิงไว้ให้คุณพจน์ ถือโอกาสใช้นบให้เอาน้ำขิงไปให้คุรพจน์เสียเลย พอนบเอาน้ำขิงไป นายลอยต่อว่ากลีบผกาว่า “เพราะหลานคุณผกาคนเดียว พิธีพังหมด” “ใครว่า? พิธีกรรมเสร็จเรียบร้อยแล้วต่างหาก และในน้ำขิงนั่นก็มีรากราคะผสมลงไปแล้วล่ะ” กลีบผกายิ้มอย่างผู้ชนะ ========== >>>>> จบของวันนี้จ้า โปรดติดตามตอนต่อไป จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 8 พ.ค. 50 05:04:09 ]

ความคิดเห็นที่ 16 สนุกจัง  ขอบคุณนะคะ  ^^ จากคุณ : moonlit_memory - [ 8 พ.ค. 50 07:50:59 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณค่า จากคุณ : jubjibz - [ 8 พ.ค. 50 12:34:36 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณค้าบ คุณแม่ จากคุณ : arecey - [ 8 พ.ค. 50 12:35:13 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ดีใจจังค่ะ ที่ได้อ่าน ขอบคุณ คุณแม่มากค่ะ จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด - [ 8 พ.ค. 50 14:40:02 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ขอบคุณค่ะ สนุกจัง จากคุณ : jayzaray - [ 8 พ.ค. 50 16:18:35 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ขอบคุณค่ะ จากคุณ : เด็กหญิงอารมณ์ดี - [ 8 พ.ค. 50 16:35:25 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ตามมาอ่าน  ขอบคุณมากเลยค่ะ จากคุณ : พันนาม - [ 8 พ.ค. 50 19:57:43 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ขอบคุณมากค่าคุณแม่ ตอนแรกไม่เคยดูละครเรื่องนี้ พออ่านของคุณแม่ สนุกจังค่ะ แอมนั่งจ้องทีวีเลย 5555+ จากคุณ : เด็กหญิงกระต่ายน้อย - [ 8 พ.ค. 50 22:33:13 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ดีใจจังเลยค่า คุณแม่กลับมาแล้ววว ขอบคุณมากนะคะ^^ จากคุณ : Little Dreamer - [ 8 พ.ค. 50 23:05:20 ]

ความคิดเห็นที่ 25 จากห้องเฉลิมไทย ตอนนี้ทุกคนรอวันจันทร์กันใหญ่เพราะจะดูฉากผีผ้าห่มของคุณน้องมาโปรดกับป้าเจิม อิอิอิ จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 9 พ.ค. 50 10:02:20 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ตามมาอ่าน ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : บี - อาร์ - [ 9 พ.ค. 50 15:29:04 ]

ความคิดเห็นที่ 27 มาแล้ว...มาแล้วค่ะ มาขอบคุณ คุณแม่เอเธนส์ มากมายเลยค่ะ จากคุณ : MINT - [ 9 พ.ค. 50 21:32:59 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ตามมาอ่าน ขอบคุณมากๆๆๆค่ะ  ^^ จากคุณ : เ ม เ ปี้ ย น * - [ 10 พ.ค. 50 00:40:09 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ตอนใหม่มาแล้วค่ะ จากคุณ : frau - [ 14 พ.ค. 50 04:35:25 ]