ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อจากด้านบน) “ผมไม่อยากตามหาความทรงจำอีกแล้วล่ะ ผมจะอยู่กับคุณอุ้มอย่างนี้ตลอดไป ” นี่คือประโยคพลอดรักหวานๆ ที่แทนกล่าวกับอุ้มหลังจากกิจกรรมความสัมพันธ์ขั้นลึกซึ้งที่พึ่งผ่านพ้นไป แน่นอนว่าสำหรับชีวิตของแทนในตอนนี้ แม้เขาจะไม่รู้ว่าแท้จริงตนเองคือใคร แต่มันจะสำคัญอันใด เขามีครอบครัว มีชีวิตที่สมบูรณ์พร้อม และมีคนรักที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างเขา ณ ที่นี้แล้ว อื่นใดล้วนหาความสำคัญใด ถ้าไม่ใช่เพราะ “แทนแน่ใจเหรอ?” คำถามที่เกิดจากความไม่มั่นใจของอุ้มนี้ แม้จะดูเหมือนเธอต้องการความแน่นอนจากชายหนุ่มคนรัก มองอย่างผ่านๆ ก็เป็นเพียงประโยคที่ดูสำเร็จรูปตามสูตรของหนังรักทั่วไป แต่ความเป็นจริงที่อยู่เบื้องหลังของความทรงจำที่ขาดหายไปของแทนต่างหาก ที่เป็นประหนึ่งบททดสอบขั้นสำคัญของคนทั้งคู่ เพราะเมื่อหนังดำเนินต่อไปจนถึงช่วงครึ่งหลังนั้น เราก็ได้รับรู้ถึงอดีตที่ถูกปิดตายของแทนเข้าจนได้ และมันหาใช่อดีตที่ธรรมดาเสียเมื่อไหร่ และความกลัวของอุ้มที่มีต่อ ‘ผู้หญิง’ อีกคนหนึ่งที่จะมาพาแทนกลับไปนั้น ก็เป็นจริง เพราะแท้จริงนั้น .แทนเป็นเพียง ‘กระเทย’ คนหนึ่ง และผู้หญิงคนนั้น ก็คือ ‘ทันย่า’ .อีกด้านหนึ่ง ของแทน และนั่นเองที่ทำให้ความฝันของแทนและอุ้มต้องพังทลายลงไป เพราะค่านิยมทางสังคมนั้นได้กำหนดเอาไว้อย่างแน่ชัดไว้ประการหนึ่งว่า กระเทยเป็นเพียงบุคคลชายขอบของสังคม การที่หญิงสาวจะมารักชอบถึงขั้นผูกพันกับกระเทยนี้ มันคงจะให้ผลตอบสนองเพียงความเจ็บช้ำและผิดหวังแต่เพียงเท่านั้น มาจนถึงจุดนี้ ผมขอยกคำๆหนึ่งที่ผมชอบพูดจนติดปาก และเกลียดมันอย่างเข้าไส้มาใช้ในกรณีนี้เอาไว้คำหนึ่งนั่นคือ                    “ปัจจัยภายนอก” เพราะแม้ว่าลึกๆ ลงไปในจิตใจของแทนและอุ้มนั้น ต้องการที่จะอยู่เคียงข้างกันตลอดไป แต่ความรักก็หาใช่เรื่องราวของคนสองคนเพียงอย่างเดียวไม่ มันยังมีอิทธิพลของ ‘ปัจจัยภายนอก’ อันน่าเกลียดชังอย่างสังคมเข้ามาแทรกแซงอยู่ในทุกอณูของจังหวะชีวิต ไม่ว่าจะอุ้มที่ต้องล้มเลิกความใฝ่ฝันที่จะเป็นนักสเก็ตน้ำแข็งในวัยเด็ก หรือแทนที่กำพร้าพ่อแม่ ต้องมาอยู่กับป้า (ลุง?) บัว ญาติสาวประเภทสองประจำคลับกระเทย และเข้าสู่หนทางของตัวเป็นชายใจเป็นหญิงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และนี่เอง คือความ ‘เป็นจริง’ ที่หนังได้ตบหน้าพวกเรา รวมถึงพวกบูชาความโรแมนติกเข้าอย่างจังๆ ชนิดไม่ต้องหันแก้มอีกข้างไปให้ตบ เพราะโดนเหมาไปเลยทั้งสองข้าง เผลอๆ จะเป็นหมัดอัปเปอร์คัตเสยคางไปเลยด้วยซ้ำ มาจนถึงตอนนี้ ผมที่นั่งติดอยู่กับเบาะของโรงหนัง ก็อดที่จะคาดหวังถึงบทสรุปของเรื่องราวความรักเหล่านี้ไม่ได้ และเชื่อว่า ถ้าเป็นหนังรักตามสูตรสำเร็จทั่วๆไป แทนคงต้องเลือกหัวใจของตนเอง เลิกเป็นสาวประเภทสอง กลับมาอยู่กับอุ้มและมีความสุขด้วยกันตราบชั่วฟ้าดินสลาย คำตอบนั้นน่ะหรือ .ถูกครึ่ง ผิดครึ่ง หนังให้คำตอบที่ฉีกออกไปจากที่ควรจะเป็น และสร้างความประหลาดใจให้ผมเหลือคณานับ เพราะสุดท้ายนั้น แทนกลับเลือกที่จะเป็น ‘สาวประเภทสอง’ ต่อไป มันออกจะผิดธรรมเนียมอยู่สักนิด (อันที่จริง ไม่นิดแล้วล่ะ มากๆเลยด้วย) สำหรับหนังรักหวานซึ้ง แต่นี่คือสิ่งที่ผมเห็นว่าเป็นเสน่ห์ของหนังเรื่องนี้ เพราะมันได้ชูประเด็นที่ยิ่งใหญ่มากๆ เอาไว้ข้อหนึ่งนั่นคือ ทางเลือก และการเลือกของชีวิต จะเรียกว่าเป็นโชคดีที่มาพร้อมกับคราเคราะห์ของแทน (หรือน้องทันย่า) เลยก็ว่าได้ เพราะเดิมนั้น เธอเป็นสาวประเภทสองอย่างมืดบอด เดินไปตามเส้นทางที่ ‘ปัจจัยภายนอก’ ได้แผ้วถางเอาไว้อย่างเสร็จสรรพ จนมาถึงความเศร้าโศกของชีวิตเมื่อชายหนุ่มที่เธอมีใจให้ กลายเป็นเพียงคนหลอกลวง ก่อนที่เธอจะถูกทำร้ายและสูญเสียความทรงจำ และประสบอุบัติเหตุจนถือกำเนิดเป็น ‘แทน’ ชายหนุ่มที่เหมือนเด็กแรกเกิด ได้เรียนรู้โลกอีกด้านที่ไม่เคยได้สัมผัสมาเกือบค่อนชีวิต และได้พบกับ ‘ความรัก’ ที่เขา (หรือเธอ) ถวิลหามาโดยตลอดจากอุ้ม หญิงสาวที่ถวิลหาอีกด้านหนึ่งที่เธอขาดหายไปเช่นเดียวกัน และเมื่อวัฏจักรของชีวิตได้มาบรรจบ แทน (หรือทันย่า) ได้ค้นพบทั้งสองด้านอย่างครบถ้วน เมื่อบวกกับสถานการณ์ความทรงจำที่กลับคืนมาด้วยแล้ว การเลือกในสิ่งที่หัวใจตัวเองเรียกร้อง ก็ย่อมมีวิจารณญาณที่เหมาะสมในตัวของมันเอง เพราะเขา (หรือเธอ) รู้แล้วว่า สิ่งที่ตัวเองต้องการจริงๆ คืออะไร แต่ทั้งหมดนี้ จะเกิดขึ้นไม่ได้เลย ถ้าไม่ใช่เพราะความรักที่อุ้มมีให้กับแทน “แทนรักอุ้มรึเปล่า?” นี่เป็นอีกหนึ่งประโยคสนทนาตอนท้ายเรื่องที่กินใจของผมมากๆ จนน้ำตามันพาลจะไหล เมื่ออุ้มได้เดินทางมายังคลับของป้าบัว และได้เห็นแทนในอีกด้านหนึ่ง ที่พลิ้วไหว และเฉิดฉายสง่างามบนเวที สมกับที่ตัวเขาควรจะเป็นนั้น เบื้องแรก ตัวของอุ้มก็คงจะรู้สึกกลัว ว่าเขาจะยังคงเป็นแทนที่เธอรู้จักและรักได้อีกหรือไม่ นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เกิดคำถามดังกล่าวนี้ แต่นั่นคงไม่จำเป็น เพราะแทนที่ได้ถือกำเนิดใหม่ และได้รับการเติมเต็มจนหมดความกังขาใดๆ นั้น ไม่เคยลืมความทรงจำในตลอดเวลาที่ได้อยู่ร่วมกัน แม้หนทางที่ก้าวเดินมันจะแตกต่างและออกห่างอย่างที่ไม่อาจจะบรรจบ แต่ความรักและความผูกพันที่ยังคงหลงเหลือไว้ก็ยังคงอยู่ในจิตใจของคนทั้งสองตลอดไป โดยไม่เกี่ยงว่าใครหรืออะไรจะมองการตัดสินใจเหล่านี้ว่าเป็นความดื้อรั้น โง่เขลา หรือขาดการยั้งคิดใดๆ ในเมื่อเธอรักเขา เขารักเธอ และรับได้กับทุกอย่าง (มองในทางปรัชญา ‘พวกเรา’ คนที่นั่งอยู่และรับชมในโรงหนัง ก็อาจจะเป็นพลังของปัจจัยภายนอกของโลกในภาพยนตร์ก็ได้กระมัง?) และสำหรับ Me Myself ขอให้รักจงเจริญ เรื่องนี้ ก็มีครบพร้อมทั้งบทสนทนาฉลาดๆ รายละเอียดปลีกย่อยเล็กๆน้อยๆ ที่เชื่อมโยงกัน การแสดงของเหล่าดาราระดับคุณภาพ และแง่มุมที่ลึกและต่อยอดจนกลายเป็นความงามของ ‘ความโรแมนติกที่อิงพื้นกับความเป็นจริง’ ที่แม้จะขมในความรู้สึกไปบ้าง แต่ก็เข้ากันได้ดีไม่มีขัดเขิน (จะมีที่เห็นคล้ายๆ กันก็คงเป็นนิยาย ‘ก้าวรักในรอยจำ [The Notebook] ของนิโคลัส สปาร์ก ที่พอจะเทียบเคียงได้)   เพราะมันคงจะจริงดั่งที่สองคุณหมอจิตแพทย์เพี้ยนหลุดโลกได้กล่าวเอาไว้ในการปะทะทางความคิดสั้นๆ ในตอนกลางเรื่อง ว่าเอาเข้าจริงๆคนเราไม่อาจจะรู้แน่ชัดว่าเราจะเป็นในสิ่งที่เราคิดว่าเราเป็น หรือเป็นในสิ่งที่คิดว่าคนอื่นคิดว่าเราเป็น แต่นั่นคงไม่สำคัญ เพราะสาระที่จริงแท้และสูงสุดที่ชีวิตคนหนึ่งๆ จะไปถึงได้ คือการได้เลือก ‘เป็น’ ในสิ่งที่เราอยากจะเป็น อย่างรอบคอบ ผ่านการไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนทุกแง่และทุกมุมเป็นอย่างดี ที่ถือได้ว่าเป็นสิ่งที่ทำได้ยากที่สุดในสังคมในขณะนี้ แต่ก็เป็นสิ่งที่ไม่อาจจะมองข้าม หรือขาดมันไปได้อีกเช่นเดียวกัน และมันอาจจะไม่สามารถเกิดขึ้นได้ ถ้าขาดความรักความเอาใจใส่ที่มีให้แก่กัน “บางที นี่อาจจะเป็นเหตุผลที่มาของคำว่า ‘ขอให้รักจงเจริญ’ ก็ได้กระมัง?’ หมายเหตุ :: เนื่องจากผมปล่อยไก่ตัวเบ้อเริ่มไปเสียแล้ว ในช่วงก่อนจบวรรคก่อนสุดท้าย ผมลงเอาไว้ว่า นวนิยายของนิโคลัส สปาร์ก ที่ชื่อ 'ก้าวรักในรอยจำ (The Notebook)' นั้น ผมผิดพลาดไปแล้วครับ อันที่จริงต้องชื่อ 'ปาฏิหารย์บันทึกรัก (The Notebook)' ต่างหาก ต้องขอขอบคุณ คุณ McSpancer ใน คห ที่ 8 เอาไว้ ณ โอกาสนี้สำหรับคำติชมและท้วงติงนะขอรับ >,< แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 50 11:57:28 จากคุณ : นักดูหนังแถว G (บ้าเกม) - [ 13 พ.ค. 50 01:34:16 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สวัสดีครับพี่ๆเพื่อนๆ ชาวเฉลิมไทย วันนี้กระผม นักดูหนังแถว G (หรือนายบ้าเกม) ได้มาฝากบทวิจารณ์ภาพยนตร์สดๆร้อนๆ ให้ช่วยกันติชมอีกครั้ง อย่างเคยครับ ผมขอขอบคุณในความปราถนาดีของทุกๆท่านไว้ล่วงหน้า ณ ที่นี้ ถ้าชอบหรือไม่ชอบอย่างไร โพสท์ได้ตามสะดวกเลยนะครับ ขอบคุณมากๆ ครับ จากคุณ : นักดูหนังแถว G (บ้าเกม) - [ 13 พ.ค. 50 01:39:22 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เขียนดีครับ แต่ กะเทย ไม่มี ร ครับ ^^" จากคุณ : สตอเบอร์รี่นมเขย่า (<Strawberry Milk Shake>) - [ 13 พ.ค. 50 01:53:49 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ผ่านคร๊าบ จากคุณ : catpantang - [ 13 พ.ค. 50 03:47:44 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ยังไม่ได้ดูหนังเลยครับ แต่ชอบเข้ามาอ่านคำวิจารณ์ของคุณนักดูหนังแถว G เรื่อยๆ (โดนสปอยล์ก็ไม่เป็นไรอยู่แล้ว) จากคุณ : L-Nets - [ 13 พ.ค. 50 08:06:50 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เขียนยาวไปหน่อยครับ ส่วนตัวผมชอบมากครับเรื่องนี้ ตั้งใจจะไปดูรอบสองอยู่ วันก่อนเช็ครอบแล้ว ไม่สะดวก ยังลุ้นๆอยู่ว่ากลางสัปดาห์จะหาเวลาว่างไปดูทันหรือเปล่า http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A5361918/A5361918.html จากคุณ : joblovenuk - [ 13 พ.ค. 50 12:21:50 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หนังที่อยากดู แต่ไม่มีเวลา + คนไปดูด้วย จากคุณ : CerenA - [ 13 พ.ค. 50 14:55:49 ]

ความคิดเห็นที่ 8 วรรณกรรมของ นิโคลัส สปาร์ก ที่กล่าวมี 2 เล่ม ครับ ก้าวรักในรอบจำ (A Walk To Remember) ปาฏิหาร์ย์บันทึกรัก(The Notebook) แต่ว่าเล่มไหนเอ่ย จากคุณ : McSpancer - [ 13 พ.ค. 50 22:29:07 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ^ ^ ^ อ๊ากกก ผมผิดพลาดไปแล้วครับ ผมจะเอาเล่มสอง (The Notebook) นี่ล่ะครับ แต่ดันปล่อยไก่ตัวเบ้อเริ่มเลย ขายหน้า แต่ก็ขอบคุณครับ ผมไม่แก้ไขในเนื้อความนะครับ ถ้ามันขายหน้าก็ปล่อยให้เป็นรอยด่างความผิดพลาดไปเลย เพื่อเตือนใจนะครับ >,< แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 50 11:53:32 จากคุณ : นักดูหนังแถว G (บ้าเกม) - [ 14 พ.ค. 50 11:52:18 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ชอบมากเหมือนกัน ว่าจะไปดูรอบสอง ไปดูคนเดียวแต่เช็ครอบแล้วเหลือน้อยไม่สะดวก ตอนนี้ออกโรงไปหรือยังไม่รู้ จากคุณ : เด็กตจว. (jata) - [ 14 พ.ค. 50 13:43:28 ]