ความคิดเห็นที่ 1 คุณบุญนารีเพิ่งได้ลูกจ้างมาใหม่สองคน คนหนึ่งชื่อสำรวยเป็นแม่ครัว อีกคนหนึ่งชื่อนกคอยรับใช้ทั่วไป ขณะกินข้าวเช้า พงศ์พญาได้ยินชื่อคนตักข้าวใส่จานว่าชื่อนก เขาชำเลืองมองก่อนเบี่ยงตัวออกห่าง บอกแม่ว่าไม่ทาน มีนัดกับจันทร์ จะไปทานข้าวเช้าด้วยกัน หลังจากพงศ์พญาออกไปได้ครู่เดียว วินนี่ก็โผล่เข้ามา มีธุระเรื่องงานจะคุยกับพงศ์พญา เธอจะประมูลงานซ่อมวัด ต้องการให้เขาช่วยอีกครั้ง แต่พอรู้จากบุญนารีว่าพงศ์พญาไม่อยู่ ออกไปทานข้าวกับวาดจันทร์ วินนี่จึงกลับออกไปอย่างหัวเสีย แล้วบุกไปที่บ้านอี๋กับอู๋ บอกเล่าอย่างแค้นเคืองวาดจันทร์ที่ทำให้พงศ์พญาหลงเสน่ห์เข้าอย่างแรง ขณะเดียวกัน พงศ์พญามีความสุขกับวาดจันทร์อยู่ที่บ้านของเธอ เมื่อวินนี่โทรมาบอกเรื่องประมูลซ่อมวัด เขาสนใจมาก รับปากว่าจะไปเจอกันที่วัดตอนบ่าย แล้วจะชวนวาดจันทร์ไปด้วย วาดจันทร์ปฏิเสธทันที อ้างว่าต้องกลับหนองคาย พ่อโทรมาตาม พงศ์พญาอ้อนให้อยู่ต่อพรุ่งนี้อีกวัน เธอขยับตัวเปลี่ยนเรื่อง ชวนเขาไปงานวันเกิดคุณลุงที่เป็นเพื่อนศิลปินของพ่อซึ่งจะมีเพื่อนพ่อมาหลายคน พงศ์พญาตกลง เสร็จงานแล้วจะโทรหาอีกที ต่อมาเมื่อพงศ์พญาไปที่วัด วินนี่พาเข้าไปที่โบสถ์เพื่อสำรวจก่อนวางแผนซ่อมแซม ซึ่งท่าทางงานนี้จะยาวนานด้วย พงศ์พญารู้สึกมีความสุข ชื่นชมความงามช่อกนกหน้าบันที่อ่อนช้อยงดงาม และบอกวินนี่ว่า ยินดีทำงานนี้เต็มที่ ระหว่างนั้น ป้ายุ่นโทรมาที่มือถือวินนี่ ทวงถามว่าไม่มาที่งานลุงมลหรือ? จะได้คุยเรื่องลายจำหลักไม้ในโบสถ์ที่คุยค้างกันไว้ วินนี่รับปากว่าไปแน่ แต่อาจช้าหน่อย ตอนนี้ยังติดงาน ส่วนวาดจันทร์ไปถึงงานนี้แล้ว เธอยังได้ยินป้ายุ่นพูดโทรศัพท์กับวินนี่ที่ว่าจะพาแฟนชื่อ พงศ์พญา มาด้วย วาดจันทร์ถึงกับตัวร้อนผ่าว พงศ์พญาปฏิเสธการชักชวนของวินนี่ ขออยู่ดูงานต่อถึงกลางคืน วินนี่จึงผิดหวังอย่างแรง กลับไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัว เปลี่ยนชุดเป็นสีแดงแจ๊ดเข้ากับเล็บอันแหลมคมก่อนไปที่งานวันเกิดลุงมล เมื่อเธอเยื้องย่างไปถึง คนฝนงานต่างวิพากษ์วิจารณ์ว่าเธอแต่งตัวพลิ้วเหมือนนก วาดจันทร์ได้ยินถึงกับสะดุ้งสุดตัว มือสั่น “ใครรู้มั่งชื่อเขาก็เกี่ยว ๆ กับนก แล้วไม่ใช่นกธรรมดาด้วยนะ พญาครุฑเลยแหละ วิน-นะ-ตา นี่ตามตำนานก็คือแม่ของพญาครุฑไง ดูสิ เขาเหมือนนางครุฑมั้ย สง่างามจริง ๆ” วาดจันทร์รู้สึกเหมือนถูกของมีคม ถูกจะงอยปากนกกรีดตามลำตัว เธอห่อตัว มือปัดไปตามแขน ขณะที่วินนี่ยิ้มชื่นยกมือไหว้ทักทายกับเจ้าของงาน ขอโทษที่มาช้า และตอบคำถามเรื่องแฟนไม่มาว่า เขาติดงานอยู่ที่วัด ถึงตอนร่วมโต๊ะอาหาร วินนี่ทำเหมือนจงใจกรีดนิ้วไปมาผ่านหน้าวาดจันทร์ วาดจันทร์ถึงกับสะท้านราวกับเจ็บปวดเนื้อตัวจนทนนั่งอยู่ไม่ได้ ลุกลี้ลุกลนขอตัวกลับไปท่ามกลางความแปลกใจของทุกคน วินนี่รีบลุกตามไปประกบ และได้เห็นดวงตาของวาดจันทร์มีแสงสีเขียว วินนี่ถึงกับตัวแข็ง ตาแข็ง ยืนเหมือนถูกสาป ครู่ต่อมาไปเตรียมตัวกลับพร้อมกับอี๋ วินนี่ยืนยันกับอี๋ว่า วาดจันทร์ไม่ใช่คน มันเป็นผี ตามันเป็นแสงสีเขียว อี๋กลับหาว่าวินนี่เมาไวน์ ไล่ให้ไปบ้านอาบน้ำนอนซะ ขณะเดียวกันที่วัด พงศ์พญานั่งสงบนิ่งอย่างมีสมาธิ หน้าบันเหนือประตูโบสถ์ขึ้นไปนั้นมีภาพท่าครุฑยุดนาคหิ้วอยู่ชัดเจน ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 17 พ.ค. 50 10:21:50 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ทางด้านพิสุทธิ์ที่เปลี่ยนใจกลับมาวาดภาพโอบมหานทีอีกครั้ง วันหนึ่งเขาก็ทำสำเร็จ หากแต่ภาพนกที่วาดออกมากลับเหมือนพญาครุฑ โดยที่เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมจึงเป็นเช่นนี้ทั้งที่พยายามแก้หลายทีแล้ว วาดจันทร์จอดรถที่หน้าสวนศิลป์ริมโขง เม็ดขนุนวิ่งตื๋อมารับด้วยความดีใจ แล้วบอกเล่าเรื่องลุงพิสุทธิ์วาดรูปนกตัวใหญ่ วาดจันทร์ฟังแล้วกระตุกวาบ ก้าวเข้าไปหาพ่อด้วยใบหน้าซีดเผือด พิสุทธิ์รู้ทันทีว่าลูกคิดยังไง และอยากรู้ว่าทำไปลูกถึงเกลียดรูปนี้นัก แต่วาดจันทร์ไม่มีคำตอบให้ เดินหนีไปเงียบ ๆ เม็ดขนุนตกใจที่วาดจันทร์กลับออกมาตาเขียววาบ เด็กหญิงร้องไห้จ้า จนนางต้องวิ่งมาอุ้มไป สีหน้าวาดจันทร์เครียดจัด พึมพำว่า “เดี๋ยวมันก็มา มันต้องมา” ไม่นานจากนั้น วินนี่ติดต่อไปยังคุณบุรินทร์ผู้พ่อ แต่ไม่ทันได้คุยเพราะพ่อรับโทรศัพท์ช้า ได้แต่บอกฝากเด็กที่บ้านไว้ว่า ถ้าพ่อโทรมา ให้บอกว่าเธอไม่อยู่ จะกลับพรุ่งนี้ ไม่ต้องโทรเข้ามือถือเพราเธอไม่รับ วินนี่บึ่งไปที่แกลเลอรีของพิสุทธิ์อย่างที่วาดจันทร์คาดคิดจริง ๆ เธอต้องการซื้อรูปภาพโอบมหานที แต่พิสุทธิ์ไม่ยอมขาย วินนี่จึงโยกให้ภพติดต่อไปที่วาดจันทร์ มั่นใจว่าเธอต้องขายแน่ ๆ ซึ่งวาดจันทร์บอกราคามากับภพว่า หนึ่งล้านบาท! วินนี่แค้นมาก คิดเอาชนะวาดจันทร์ที่อยากจะลองดี เธอติดต่อไปหาพ่อ บอกว่าต้องการภาพโอบมหานที พร้อมบอกแหล่งที่อยู่ของภาพไปด้วยเสร็จสรรพ รุ่งขึ้นอีกวัน คุณบุรินทร์จึงส่งชายฉกรรจ์สี่ห้าคนไปที่แกลเลอรี ให้เอาภาพนั้นมาให้ได้ แต่แล้วพวกที่มาวางอำนาจกลับต้องแตกกระเจิงไปเมื่อที่ภาพนั้นมีงูเลื้อยออกมาอย่างน่ากลัวราวกับจะปกป้องไม่ให้เอาภาพไป วาดจันทร์มองอยู่อย่างสะใจ พอวินนี่ได้รับการติดต่อจากพ่อว่างานที่ทำไม่สำเร็จ ภาพนั้นมีงู วินนี่ยิ่งแค้น หูอื้อตาลายไปหมด กำโทรศัพท์แน่นก่อนจะขว้างไปเต็มแรง ด้านภพ เขาเล่าเหตุการณ์วันนี้ให้พิสุทธิ์ฟัง แปลกมากที่คนพวกนั้นวิ่งเตลิดไปหมดเมื่อเห็นวาดจันทร์ “แปลว่ามันกลัวอะไรบางอย่างของจันทร์” “ไม่รู้เหมือนกัน มันกลัวอะไร วิ่งหนีเหมือนหนีอะไรที่ย่ากลัวมาก ๆ” “ภพไม่ถามหรือว่า จันทร์ทำอะไร?” “ไม่ได้ถามครับ” “ถามสิ จันทร์ยืนอยู่ข้างหลังภาพนั้นไง” ภพตกใจ หันขวับไป วาดจันทร์ยืนจ้องมานิ่ง ๆ สายตาเย็นเฉียบ “น่ากลัว ทำนัยน์ตาอย่างนี้แหละ มันถึงได้กลัว ใช่มั้ยจันทร์?” วาดจันทร์เปลี่ยนสีหน้าท่าทีเป็นยิ้มแย้ม “น่ากลัวค่ะพี่ภพ ก็ตอนนั้นจันทร์โกรธพวกมันที่สุด ทำอะไรมันไม่ได้ ได้แต่ถลึงตาใส่มัน นัยน์ตาจันทร์คง น่ากลัวมากค่ะพ่อเพราะจันทร์คิดว่า ตาจันทร์น่ะจุดไฟได้เลยแหละตอนนั้นน่ะ จันทร์ใส่อารมณ์สุดชีวิต แบบว่า จนตัวร้อนไปหมดเลยล่ะค่ะ” “ทีนี้ล่ะ ไม่มีใครกล้ามาข่มเหงเราอีกแล้ว” ภพสะใจ “ความจริงถ้าไม่หมั่นไส้เขาจนบอกราคาไปตั้งล้าน คุณวินตาเขาคงซื้อไปแล้วล่ะเนอะพี่ภพ เราคงไม่ต้องเจอกับพวกอันธพาลกลุ่มนี้” “อะไรนะจันทร์?” พิสุทธิ์ตกใจ เพิ่งรู้ราคาแสนแพง วาดจันทร์ยังคิดจะขาย สองแสนน่าจะขายได้ พิสุทธิ์ถามภพเสียงแข็งว่า ไม่ได้บอกจันทร์หรือว่าฉันไม่ขายรูปนี้ “ไม่ขาย? ทำไมล่ะคะพ่อ?” “พ่อไม่ขาย ไม่มีเหตุผล” พูดจบ ลุกห่างไป “และนั้นคือเหตุผล” พิสุทธิ์ชะงักกับคำพูดยอกย้อนของลูกสาว “ใช่มั้ยคะพ่อ? ทุกครั้งพ่อจะต้องหยุดจันทร์ด้วยเหตุผลแบบนี้ จันทร์จะบอกพ่อเลยนะคะว่า ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย จันทร์จะไม่ยอมพ่ออีกแล้ว” “ภพ รูปนี้ไม่ขาย ไม่ว่าจะเอาเงินมากองแค่ไหน” พิสุทธิ์กล่าวหนักแน่น แล้วเดินออกไปทันที วาดจันทร์วิ่งตามไปออดอ้อน พิสุทธิ์ขอให้ลูกเชื่อพ่อ เก็บไว้แล้วจันทร์จะไม่เสียใจ “เก็บไว้สิคะจันทร์จะเสียใจ พ่อก็ทราบว่าจันทร์ไม่ชอบ จันทร์เกลียด ทั้งเกลียดทั้งกลัว จันทร์มาอยากให้พ่อเขียนด้วยซ้ำ ตั่งนานแล้วที่พ่อไม่เขียน แล้วพ่อเขียนทำไม? พ่อเขียนทำไม? พ่อไม่เห็นแก่จันทร์ พ่อทำร้ายจันทร์” “หยุด! เลิกคร่ำครวญได้แล้ว จะไม่ให้พ่อเขียนต่อได้ยังไง? ใช้สมองตรองดูสิ พ่อลงมือเขียนรูปนี้เมื่อห้าปีที่แล้ว เขียนมาเรื่อย ๆ จะให้เอาเวลาตั้งห้าปีโยนทิ้งไปเฉย ๆ งั้นเหรอ?” วาดจันทร์นิ่งเงียบ พิสุทธิ์ถามเสียงเครียดว่าเงียบทำไม? “จันทร์กลัว กลัวนกตัวนี้ ที่จริงไม่ว่าตัวไหนก็กลัว ไม่รู้ว่าเพราะอะไร พ่อไม่เข้าใจความรู้สึกนี้หรอก พ่อไม่ใช่คนกลัวอะไรไมมีเหตุผลเหมือนจันทร์” วาดจันทร์หันหลังเดินจากไป พิสุทธิ์อึ้ง กระทั่งภพขยับเข้ามาถามว่าเอายังไงดีครับ พิสุทธิ์จึงบอกให้หาที่ซ่อนรูปนี้ ไม่ขาย และไม่ให้จันทร์เห็นอีก ========== >>>>> จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 17 พ.ค. 50 10:22:10 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ 3 (14 พฤษภาคม) วินนี่อยากได้รูปโอบมหานทีมาก เธอรู้สึกมีกระแสจิตผูกพันกับนกใหญ่ตัวนั้น บอกบุรินทร์ว่า รูปนั้นวินนี่ต้องได้ ทำให้บุรินทร์เซ็นเช็คหนึ่งล้านตามราคาที่วาดจันทร์บอกไว้ แต่เมื่อติดต่อไปก็ได้รับคำตอบว่าไม่ขาย วินนี่ถามบุรินทร์ว่านกในรูปคือพญาครุฑใช่ไหม บุรินทร์เพ่งมองรูปที่ถ่ายมา วินนี่แตะแขนพ่อ สองพ่อลูกสบตากัน พลันวินนี่ก็พูดเบา ๆ แต่เสียงเข้มจัด “พ่อตั้งชื่อลูกว่า วิน-นะ-ตา นางวินตาเป็นแม่ของพญาครุฑชายครึ่งนกครึ่งคนที่มีพละกำลังมหาศาล มีบุญญาธิการ เป็นพาหะของพระวิษณุ และพญาครุฑเท่านั้นถึงจะโอบมหานทีได้ วินตาเกี่ยวข้องกับพญาครุฑมาตั้งแต่เกิด ไม่มีวันปล่อยให้รูปโอบมหานทีหลุดมือไปได้” ========== เพราะวาดจันทร์บอกว่ากลัวรูปนั้นมาก พิสุทธิ์จึงให้เอาไปไว้ที่อื่นเสีย เธอขอให้พ่อขายรูปนั้นให้คนที่เขาอยากได้ แล้วเอาเงินมาบำรุงแกลเลอรีไม่ดีกว่าหรือเพราะวินตาก็เกี่ยวข้องกับครุฑอยู่แล้ว รูปครุฑควรอยู่กับเขา “ยิ่งเขาเกี่ยวข้องกับครุฑ พ่อยิ่งไม่อยากให้รูปอยู่กับคนชื่อวินตา น่ากลัวยิ่งกว่า” พิสุทธิ์ย้ำเมื่อวาดจันทร์บอกว่าเธอกลัว วาดจันทร์ถามพิภพว่าพ่อเอารูปนี้ไปไว้ไหน พิภพบอกว่าเขาบอกไม่ได้ แต่เมื่อวาดจันทร์เดินออกมาชนเม็ดขนุนจนก้นจ้ำเบ้าแล้วตาเธอมีประกายสีเขียวออกมา ทำให้เม็ดขนุนกลัวมาก เธอจึงกอดเม็ดขนุนไว้ หลั่งความรักเหมือนที่เคยมีลงไปให้ ทำให้เม็ดขนุนหายกลัว และเมื่อเธอถามว่ารู้ไหมว่าพ่อเอารูปนั้นไปซ่อนไว้ที่ไหน เม็ดขนุนจึงบอกว่า “รู้ ลุงภพเอาไปซ่อนไว้ที่ บ้านลุงภพ” วันต่อมา พิภพเอาเช็คหนึ่งล้านบาทไปให้พิสุทธิ์ บอกว่าวาดจันทร์เอารูปไปจากห้องตน และนายบุรินทร์ที่จ่ายเช็คมานี้คือพ่อของวินตา พิสุทธิ์เสียใจมาก กระแทกเช็คลงบนโต๊ะ บอกว่าจะเอาไปเข้าบัญชีใครก็ได้ที่ไม่ใช่ของร้านเรา แต่พอพิสุทธิ์คล้อยหลังไป วาดจันทร์ก็บอกพนักงานเบา ๆ ว่า “ใส่บัญชีร้าน” ========= ได้รูปไปแล้ว วินนี่สั่งช่างมาติดไฟส่องที่ตัวนกและหัวนก แล้วเธอก็ไปยืนหน้ารูป กางมือออก ทาบทับไปบนรูป เอียงหัวซบกับหัวนก หลับตาลงอย่างอิ่มเอม หลังจากวาดจันทร์แอบขายรูปไปแล้วก็ไม่สบายใจ คืนนี้พระจันทร์เต็มดวง เธอไปนั่งดูพระจันทร์ที่ริมน้ำจนใกล้สว่าง พิสุทธิ์จึงมาตามกลับไปนอน วาดจันทร์ลุกขึ้นอย่างเหนื่อยอ่อน ส่งมือให้พ่อ แล้วสองพ่อลูกก็จูงมือกันขึ้นมา เมื่อกลับถึงบ้าน วาดจันทร์บอกพ่อว่า พรุ่งนี้เธอจะเข้ากรุงเทพ ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 17 พ.ค. 50 10:22:40 ]

ความคิดเห็นที่ 4 วินนี่กับพงศ์พญาพากันไปเดินดูวัดที่จะซ่อม ทั้งสองเชื่อว่าคราวนี้เราต้องประมูลได้ หลังจากนั้น วินนี่ชวนเขาไปทานข้าวฟังเพลงกัน ไม่ส่าวินนี่จะแสดงความใกล้ชิดอย่างไร พงศ์พญาก็ยังคงนิ่ง สงบ มั่นคง วินนี่รับไม่ได้เมื่อถูกเขาปฏิเสธ เพราะมีนัดไว้แล้ว และทันใด วาดจันทร์ก็เดินเข้ามา มองวินนี่อย่างสาแก่ใจ “ผมนัดคุณวาดจันทร์ไว้ วินนี่ เจอกันพรุ่งนี้นะ ผมจะไปคอยในวัดเลยนะ” พงศ์พญาบอกวินนี่ วาดจันทร์สะดุ้งเล็กน้อยแต่ระงับอาการไว้ได้ เอ่ยลาวินนี่พร้อมกับหัวเราะเบา ๆ เสียงแผ่วหวาน วาดจันทร์เดินไปกับพงศ์พญา ห่างไปทุกที วินนี่ยืนมองหน้านิ่งเหมือนหน้ากาก เมื่อกลับถึงห้องก็นั่งจมอยู่ในความมืดต่อหน้ารูปภาพโอบมหานที ========== ไปถึงร้านอาหารบรรยากาศดี อาหารแนะนำของร้านมีเป็ดอบซอสส้มและไก่ตะกร้า แค่ทั้งสองปฏิเสธว่าไม่ทานเป็ด และวาดจันทร์ปฏิเสธไม่ทานไก่ จึงพากันเดินออกจากร้าน แต่พอถึงหน้าร้านก็ถูกนกตัวใหญ่ตัวหนึ่งบินพึ่บผ่านไป พงศ์พญาดึงวาดจันทร์เข้าไปโอบไว้อย่างปกป้อง จนกระทั่งเมื่อพงศ์พญาพาวาดจันทร์ไปส่งที่ประตูรั้ว ขณะที่ทั้งสองกำลังอยู่ใกล้ชิดกันนั้น ก็มีนกใหญ่บินพึ่บผ่านไปอีกจนวาดจันทร์ที่ซบอกพงศ์พญาอยู่สะดุ้งผวา คืนเดียวกันนี้ วินนี่นั่งอยู่ที่เดิม นัยน์ตาเพิ่งมองไปที่ตัวนกแน่วนิ่ง วาดจันทร์เตรียมตัวจะเข้านอน พงศ์พญานอนหลับ ฝันไปว่า ได้เจอกับวาดจันทร์ที่ริมฝั่งน้ำแต่อยู่กันคนละฟาก ฝันอีกว่าทั้งสองได้เข้าไปในถ้ำแก้วรัตนมณี นอนแบบชิดกันในเครื่องแต่งกายสีเขียวเลื่อมลาย แขนต่อแขนเกี่ยวกระหวัดกัน ขณะที่หน้าต่อหน้ากำลังจะแนบชิดกันนั้น เสียงปีกนกบินมา เสียงลมหวีดหวิว พลันนกตัวใหญ่บินมากางปีกเต็มห้อง เท้านกเงื้อฟาดฉับกรีดไหล่วาดจันทร์เลือดทะลัก วาดจันทร์ร้องวั้ดสะบัดตัว แผลที่ถูกกรีดที่เดียวกันมีเลือดไหลออกมา เธอมองนกตัวเล็กขนาดเท่านกพิราบบินวนในห้อง เธอหวีดร้องแล้วร้องเรียกนวลกับยาย พลางวิ่งไปเปิดหน้าต่าง บอกให้นวลกับยายช่วยกันไล่นกออกไป แต่ก่อนที่นกจะบินออกไป ยังได้โฉบกรีดไหล่วาดจันทร์อีกครั้ง วาดจันทร์ร้องสุดเสียงแล้วสติก็ดับวูบไป ========== พงศ์พญาฝันว่าวาดจันทร์ถูกนกจิกก็ผวาตื่น เขารีบไปที่บ้านวาดจันทร์แต่เช้า เมื่อฟังเธอเล่าเหตุการณ์เมื่อคืนและเห็นแผลที่ไหล่ใหญ่พอดู พงศ์พญาจึงรู้ว่าวาดจันทร์กลัวนกเหมือนกับตน ถามเธอว่ากลัวยังไง เธอเล่าว่าเห็นนกหรือได้ยินเสียงปีกนก เธอจะกลัวจนสั่นไปทั้งตัว ไม่เพียงเท่านั้น เธอยังสีหน้าหวาด ๆ ว่า “เห็นของแหลม ๆ เหมือนเล็บนก จันทร์จะรู้สึกเหมือนตามผิวหนังมันร้อนวูบวาบ บางทีหายใจไม่ออก อึดอัดไปหมดเลยค่ะ” ขณะนั้นเอง นวลมาบอกเธอว่ายายไปวัดแล้ว วาดจันทร์ถามอย่างไม่สบอารมณ์ว่า แล้วมาบอกเธอทำไม ผิดกับพงศ์พญาที่สีหน้าอิ่มเอิบยินดี หันไปถามนวลว่า “พี่นวล คุณยายของจันทร์ไปวัดไหนครับ?” วาดจันทร์โกรธนวลจนตบหน้าอย่างแรงฐานไปบอกว่ายายไปวัดไหน ทำให้พงศ์พญาตามไป ถามอย่างฉุนเฉียว “ทำไมต้องบอกจันทร์? จันทร์ไม่ชอบไปวัด พี่นวลไม่รู้เหรอ? ฮึ ไม่รู้งั้นสิ?” “รู้ แต่พี่ก็บอกแบบเฉย ๆ ไม่ได้มีอะไรนี่” นวลลูบแก้มที่ถูกตบ น้ำตาคลอ “นั่นล่ะ แล้วไงล่ะ เค้าไปแล้ว เห็นมั้ย เค้าไปแล้ว ไปแล้ว” วาดจันทร์สีหน้าไม่หายตกใจ ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 17 พ.ค. 50 10:23:17 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ยายไปวัด เจอหลวงพ่อปุ่น อ้อนวอนหลวงพ่อให้ช่วยหลานสาวของตนด้วย หลวงพ่อบอกว่าเดินทางมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อคืนก็เพื่อจะมาเตือนหลานสาวของแม่สำเนียงให้ระวังนก ยายตกใจผงะ นัยน์ตาเบิกโพลง หลวงพ่อถามอย่างเดาออกว่าไม่ทันแล้วหรือ หลังจากที่หลวงพ่อปุ่นรับรู้เรื่องนกเมื่อคืนนี้ ท่านหลับตา เห็นภาพในอดีตอย่างชัดเจน เวลานั้นวาดจันทร์ยังเด็กอยู่ ยายพยายามพาไปวัดแต่เด็กหญิงแข็งขืนดิ้นรนไม่ยอมเข้าวัด เมื่อถูกยายลากเข้าไปกราบหลวงพ่อ วาดจันทร์ก็ฉวยโอกาสลุกวิ่งหนีออกไปจากวัด จนหลวงพ่อบอกยายว่าอย่าไปเคี่ยวเข็ญเลย “หลวงพ่อเจ้าคะ อิฉันเป็นห่วงเหลือเกินเจ้าค่ะ” ยายสีหน้าวิตกหนัก “โมโหร้าย ใครขัดใจไม่ได้ บอกพ่อแม่เขา เลี้ยงลูกสาวคนนี้ต้องเอาน้ำเย็นเข้าลูบ เขามาเพราะกรรม ถึงเวลาไป เขาก็จะไปด้วยกรรม” ========== ฟังยายเล่าเรื่องนกเมื่อคืนแล้ว หลวงพ่อปุ่นบอกยายว่า วันนี้มีเรื่องจะเล่าให้ฟัง เป็นเรื่องพญานาค ยายเงยหน้าขวับ นัยน์ตาวูบไหวอย่างเร็ว ในขณะที่หลวงพ่อก็เริ่มเล่าเรียบ ๆ ทว่ายายฟังอย่างใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว “นาคนั้นมีสี่พวก นาคมีหน้าที่เฝ้าวิมานเทวดา นาคมีหน้าที่ให้ลมให้ฝน นาคมีหน้าที่รักษาแม่น้ำลำธารและนาคมีหน้าที่รักษาขุมทรัพย์ นาคมีพิษต่าง ๆ กัน นาคบางพวกทำร้ายคนไหน คนนั้นจะแข็งตายไปหมด บางพวกเป็นแผลเน่าเปื่อย บางพวกร้อนไปทั้งตัว บางพวกเหมือนถูกฟ้าผ่า นาคมีวิธีพ่นพิษต่างกัน บางพวกพ่นพิษทางเขี้ยว บางพวกพ่นพิษตามร่างกาย บางพวกพ่นพิษทางลมหายใจ และบางพวกพ่นพิษทางดวงตา” ฟังถึงตรงนี้ ยายตกใจมากเพราะคนใช้ที่บ้านลาออกไปหลายคนด้วยเหตุผลว่า “กลัวหนูจันทร์ โกรธที่จ้องตาเป็นไฟ” และ “มองมาทีไร หนูหมดแรงเลยค่ะ” ยายถามหลวงพ่อเสียงสั่น “หมายความว่าหนูจันทร์เป็น . จริงหรือเจ้าคะหลวงพ่อ?” “อาตมารีบมาบอกเพราะว่ามันถึงเวลา คนที่เกี่ยวข้องกับอดีตชาติกำลังมาหาเขา หลายคน” ยายหน้าซีดเผือด ถามหลวงพ่อปุ่นว่า ได้เล่าให้พิสุทธิ์ฟังแล้วหรือยัง หลวงพ่อตอบสั้น ๆ ว่า “ไม่เคย” ดังนั้นเมื่อกลับถึงบ้าน ยายจึงโทรไปบอกพิสุทธิ์ “หลวงพ่อพูดเรื่องพญานาค แต่ฟังแล้วไม่สบายใจเลยพ่อพิสุทธิ์ ไม่สบายใจเลย แม่เป็นห่วงจันทร์ หลวงพ่อบอกว่า คนที่เกี่ยวข้องกับจันทร์ในอดีตชาติ กำลังมา” ========== >>>>> จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 17 พ.ค. 50 10:23:48 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนที่ 3 (15 พฤษภาคม) รับโทรศัพท์จากยายแล้ว พิสุทธิ์ถามนรวิชญ์ด้วยความไม่สบายใจว่า นาคเกลียดวัดเกลียดพระเพราะอะไร นรวิชญ์เล่าที่มาของภาพครุฑยุดนาคที่เห็นตามวัดว่ามาจากสามีของนาคผู้หญิงหนีไปบวชเป็นพระในพุทธศาสนา นางโกรธแค้นมาก มาตามจนตัวตายเพราะถูกครุฑจิก เล่าแล้วถามพิสุทธิ์ว่าจะวาดรูปพญาครุฑหรือ ตนมีหนังสือ “เปล่า ไม่ใช่ อาถาม อยากรู้เท่านั้น” พิสุทธิ์โบกมืออย่างว้าวุ่นใจ เวลาเดียวกัน พงศ์พญาก็บอกปรากรมผู้เป็นพ่อว่าตนเจอเรื่องประหลาด แล้วเล่าเรื่องวาดจันทร์เจอนกและถูกนกจิกให้ฟัง เสริมท้ายว่าตนก็กลัวนกเหมือนกันและก็กลัวเล็บเหมือนกันด้วย แล้วเล่าความฝันของตนให้ฟังว่า ที่อยู่นั้นเหมือนถ้ำ ในขณะนั้นรู้ตัวด้วยว่าตัวยาวออกไป แขนหดเข้าและตามตัวเป็นเกล็ด หมอฟังแล้วใจหายวาบ ถามว่าวาดจันทร์มีเกล็ดหรือเปล่า แล้วฟังพงศ์พญาเล่าต่อ ใจคอไม่ดี “ผมเคยอ่านหนังสืออภิธรรมทางพุทธศาสนา เขาเขียนว่านาค . แปลงกายเป็นมนุษย์ได้ แต่มีเหตุการณ์ห้าอย่างที่นาคต้องกลับไปเป็นนาคอย่างเดิม คือ ตอนเกิด ลอกคราบ หลับ ตายและ เสพกาม” แล้วถาม “คุณพ่อครับ ผมเป็นนาคมาเกิดหรือครับ?” หมอปรากรมนิ่งไปอย่างอึดอัดใจ ตัดบทว่าตนต้องไปทำงาน มีเวลาอีกมากที่จะพูดเรื่องนี้ แล้วลุกไป ========== บุญนารีลูบรอยเขียวช้ำที่ถูกวาดจันทร์จับเมื่อวันก่อนอย่างครุ่นคิด วนนี่จะไปบอกบุญนารีว่าวาดจันทร์ไม่ใช่คน แต่เป็นผี ถูกอี๋เบรก แต่บุญนารีได้ยินเสียก่อน เธอเชื่ออย่างที่วินนี่เชื่อ เกิดวิตกขึ้นฉับพลัน กลัววาดจันทร์จะมาเอาพงศ์พญาไปจากตน วินนี่ตัดสินใจจะปกป้องพงศ์พญาจากผีวาดจันทร์ อี๋ถามว่าเขาสองคนรักกันหรือ ทำให้วินนี่โมโห เล่าอย่างอัดอั้นใจว่า “ฉันรักพงศ์มาก่อนเค้านานมาก เค้ามีอะไรดีถึงทำให้พงศ์รักเค้าแคร์เค้าได้ถึงขนาดนี้? เพิ่งพบกันแท้ ๆ เค้าต้องใช้อะไรบางอย่างที่ฉันไม่มี ฉันจะไปเตือนพงศ์” เพราะนัดกันตั้งแต่เมื่อวานว่าวันนี้จะไปเจอกันในวัด วินนี่จึงบ่ายหน้าไปวัดทันที วาดจันทร์ก็อยู่ไม่ติด หลังจากเจอนวลแล้วเอ่ยขอโทษ จากนั้นบอกนวลว่าจะไปวัด ยังความแปลกใจแก่นวลมาก แต่แล้วก็กระจ่างเมื่อเธอบอกว่าพงศ์พญาอยู่ที่นั่น ส่วนบุญนารี เมื่อฟังจากวินนี่ว่าวาดจันทร์เป็นผี เข้าวัดไม่ได้ ก็เป็นห่วงพงศ์พญา พอรู้ว่าเขาไปวัดแล้วเพราะนัดกับวินนี่ไว้ก็จะโทรไปบอกวินนี่ให้บอกพงศ์พญา หมอปรากรมถามว่าจะบอกเรื่องอะไร “วินนี่มาบอกว่า วาดจันทร์เป็นผีค่ะ เขาไม่ใช่คน บุญเชื่อค่ะหมอ บุญเชื่อ” หมอปรากรมนิ่งคิดอย่างตรึกตรอง ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 17 พ.ค. 50 10:24:38 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขณะที่วาดจันทร์จะข้ามธรณีประตูนั้น รู้สึกเหมือนกรอบประตูบีบรัดเข้ามาจนต้องเอามือทั้งสองข้างยันไว้อย่างเจ็บปวด ครู่เดียววินนี่ก็มายืนข้างหลัง สองสาวจ้องตากันอย่างดุเดือด วินนี่เป็นฝ่ายหลบตาถอยออกมา วาดจันทร์กันวินนี่ไว้ ต้องเข้าไปให้ได้ ยันอยู่ครู่หนึ่ง วินนี่ก็ดันเข้าไปได้พร้อมกับเกี่ยวเอาวาดจันทร์หลุดผ่านธรณีประตูเข้าไปด้วย พอร่างเข้าไปในวัด วาดจันทร์หวีดร้องและดิ้นรนอย่างเจ็บปวด ตะเกียกตะกายกลับทางเดิม แต่ถูกวินนี่จับไว้แน่น วาดจันทร์ดิ้นรนจนไหล่ที่เป็นแผลฉีกออก ผ้าพันแผลหลุด เธอร้องอย่างเจ็บปวด ทำให้วินนี่ตกใจปล่อยมือ วาดจันทร์จึงวิ่งหนีกระเสือกกระสนลับตัวไป ทำให้วินนี่ยิ่งเชื่อว่าวาดจันทร์ไม่ใช่คนแต่เป็นปิศาจจึงเข้าวัดไม่ได้ พงศ์พญาเดินอยู่แถวนั้น วิ่งมาถามว่าวาดจันทร์เป็นอะไร วินนี่ตกใจตอบไปว่าก็เขาเป็นแผลที่ไหล่ โดนอะไรมาเหรอ? “จันทร์โดนนกจิก ไหนไปไหนแล้ว?” พงศ์พญาถามแล้ววิ่งไปทันที วินนี่พึมพำตาเป็นประกาย “นกจิก โดนนกจิก” เมื่อวิ่งไปทันถามว่าเกิดอะไรขึ้น วาดจันทร์บอกว่าไม่อยากมีเรื่องกับวินนี่อีกแล้ว บอกเขาว่าคืนนี้เธอจะกลับหนองคาย พงศ์พญาขอไปส่งแล้วเขาจะขึ้นเครื่องกลับเอง วาดจันทร์จึงขอไปนั่งคอยที่รถของเธอซึ่งจอดอยู่ไม่ไกลนัก ========== เมื่อบุญนารีรู้ว่าพงศ์พญาจะขับรถไปส่งวาดจันทร์ที่หนองคายก็ยิ่งเป็นห่วง ยื่นแขนที่เขียวช้ำให้หมอปรากรมดู บอกว่านี่คือรอยมือของวาดจันทร์ ตอนถูกจับนั้น เธอรู้สึกเจ็บที่สุดในชีวิต ทั้งยังโดนแช่งอีกด้วย บอกหมออย่างหวาดวิตกว่า “บุญหนาว ยิ่งกว่าความเย็นตอนอยู่ในหิมะเมื่ออยู่ใกล้ ๆ วาดจันทร์” บุญนารีวิตกกังวลเป็นห่วงพงศ์พญาว่าจะได้รับอันตราย กระวนกระวายโทรไปหาวินนี่ หมายจะให้ช่วยเหลือแต่ไม่มีคนรับสาย ใจร้อนทนไม่ได้ จัดแจงจะออกไปหาเอง หมอปรากรมจึงพอเข้าห้องพระ บุญนารีจุดธูป ก้มกราบภาวนา “ช่วยพงศ์ด้วยนะเจ้าคะ พงศ์มีอันตรายเจ้าค่ะ” ========== บ่ายสองแล้ว พงศ์พญาเตรียมจะไปส่งวาดจันทร์ วินนี่พยายามจะบอกจะเตือนเขา แต่พงศ์พญาไม่มีเวลา บอกว่าเอาไว้กลับจากหนองคายก่อนแล้วค่อยคุยกัน ครั้นถูกวินนี่เซ้าซี้มากเข้า เขาก็เสียงดังใส่ “วินนี่ วินนี่ก็รู้ว่าผมต้องไปไหน ต้องการอะไรถึงทำแบบนี้?” พงศ์พญาจ้องตาวินนี่เขม็งจนเธอต้องหลบตา พยักหน้าอย่างจำใจทั้งที่ใบหน้าบึ้งตึง จากนั้นยืนดูพงศ์พญาขับรถพาวาดจันทร์ออกไปอย่างเจ็บปวด โทรบอกอี๋ว่า “อี๋ ไปแล้ว มันไปแล้ว พงศ์ก็ไปด้วย ไปกับมัน ไปกับมัน กับมัน กับมัน!” วินนี่ย้ำคำอย่างเจ็บปวดแค้นใจ ตกค่ำกลับบ้าน เข้าไปในห้องเก็บภาพโอยมหานที ยืนจ้องรูปนิ่งนาน สายตาแข็งกร้าว ลึกล้ำ ========== ระหว่างทางไปหนองคายนั้น พงศ์พญาและวาดจันทร์ถูกนกใหญ่ตามไปก่อกวนคุกคาม ทั้งบินว่อนหน้ารถและพุ่งกระแทกกระจก จนสุดท้ายเครื่องยนต์เกิดดับเสียเฉย ๆ อย่างไม่รู้สาเหตุจนต้องจอดรถเข้าข้างทาง ถูกนกใหญ่บินปราดเข้ากระแทกกระจกเสียงดังมากแล้วมันก็บินหนีไปทันที วาดจันทร์เกิดเจ็บแผลขึ้นมาอย่างรุนแรง พงศ์พญาแปลกใจว่าเพิ่งให้ยาทานไป ทำไมจึงเจ็บขึ้นมาได้อีก เขาแตะแผลดูว่าร้อนหรือไม่ ถ้าร้อนแปลว่าอักเสบ ระหว่างนั้นหน้าต่อหน้าใกล้ชิดกัน เมื่อสบตากันอย่างซาบซึ้ง พงศ์พญาประคองดวงหน้าวาดจันทร์ขึ้นมาจูบเบา ๆ ที่แก้ม วาดจันทร์หลับตาลง พงศ์พญาไม่ล่วงเกินกว่านั้น ชายหนุ่มจับมือหญิงสาวไปทาบที่หัวใจ ถามว่ารู้ไหมว่ามันเต้นเป็นคำว่าอะไร ทันใดนั้นเอง นกตัวนั้นก็บินพุ่งเข้ามาชนกระจกหน้าเสียงสนั่น มีแสงสีเขียวแวบขึ้น มันบินหนีไปอย่างหวาดกลัว แล้ววาดจันทร์ก็ซบนอนหลับไปอย่างเดิม วินนี่รู้สึกตัวเมื่อกลางดึก เอามือคลำที่หน้าผาก รู้สึกเจ็บ เธอนิ่วหน้าอย่างตกใจ พลันก็ร้อนรุ่มไปทั้งตัวเหมือห้องมีไฟเผา เร่งแอร์ก็แล้ว ลุกขึ้นไปดื่มน้ำเย็นจากตู้ก็แล้ว ก็ยังไม่หายร้อนรุ่ม จึงถือแก้วน้ำเดินไปที่ห้องภาพโอบมหานที เข้าไปยืนดูภาพอย่างตื่นตะลึง สบตากับนก จ้องตากัน พลันวินนี่ก็รู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งร่าง วิ่งออกจากห้อง น้ำในแก้วที่ถือมาด้วยหกไปตลอดทาง ทนร้อนรุ่มทรมานใจไม่ได้ วินนี่จึงโทรไปหาอี๋กลางดึก บอกว่าพรุ่งนี้ให้มาหาแต่เช้า หกโมงต้องถึงบ้านเลย! ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 17 พ.ค. 50 10:25:05 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตอนที่ 4 (16 พฤษภาคม) พิสุทธิ์เครียดมากกับเหตุผลเพียงอย่างเดียวในการมีชีวิตอยู่ของวาดจันทร์ ระบายอารมณ์กับนรวิชญ์ว่า มันจะตายเพราะความรักล่ะไม่ว่า แล้วสั่งนรวิชญ์ว่าต้องช่วยตนในเรื่องนี้ให้ได้ ไม่เช่นนั้นวาดจันทร์จะเป็นอันตราย เมื่อนรวิชญ์บอกว่าตนยังไม่เห็นทาง ครั้นถามเหตุผลว่า วาดจันทร์จะเป็นอันตรายอย่างไร พิสุทธิ์บอกว่าเขาไม่จำเป็นต้องรู้ ชายหนุ่มแข็งข้อขึ้นมาว่า ตนจะไม่ทำอะไรที่ไม่รู้ว่าทำไปทำไมเด็ดขาด พิสุทธิ์โมโหทวงบุญคุณว่า ลืมไปแล้วหรือว่าตนเคยช่วยเหลืออะไรเอาไว้บ้าง “ถ้าอาจะทวงบุญคุณ ผมจะชดใช้ให้แต่บุญคุณนั้น วันหนึ่งก็จะหมด ไป ถ้าอาไม่ทวงบุญคุณผม ผมต้องชดใช้ให้อาอยู่แล้ว บุญคุณนั้นไม่มีวันหมดด้วย” พูดแล้วเห็นพิสุทธิ์กัดกรามแน่น จึงพูดให้ผ่อนคลายลงว่า “ไม่เป็นไรครับอา ผมจะพยายาม จะออกไปพยายามเดี๋ยวนี้แหละครับ” “วิชญ์” พิสุทธิ์เรียกเมื่อเขาเดินเกือบพ้นประตู “พยายามให้มาก ลูกสาวฉัน ลูกสาวคนเดียว ฉันรักยิ่งกว่าดวงตา ยิ่งกว่าดวงใจ ยิ่งกว่าชีวิตฉัน” พิสุทธิ์หยุด จ้องตานรวิชญ์แน่วนิ่งก่อนจะพูดอย่างเด็ดขาดว่า “ฉันยกให้แก” ========== พอวาดจันทร์เห็นหน้านรวิชญ์เท่านั้น เธอหงุดหงิดขึ้นมาทันที บอกพิภพว่าไม่ชอบคนคนนี้เลย ถ้าพ่อให้เขามาวนเวียนอยู่แถวนี้ ตนต้องมีเรื่องกับเขาแน่ “เท่ากับมีเรื่องกับพ่อ” พิภพติง “มีก็มี” วาดจันทร์ถอนใจพรวดอย่างอัดอั้นตันใจ ฝ่ายพิสุทธิ์ เมื่อนรวิชญ์กลับเข้าไปบอกว่ายาก เขาจ้องตาชายหนุ่ม บอกว่ายากแค่ไหนก็ต้องทำ ทำให้วาดจันทร์เลิกยุ่งเกี่ยวกับพงศ์พญาให้ได้ บอกตัวเองเบา ๆ ว่า “พ่อจะตายก็ยอม วาดจันทร์” นรวิชญ์ถึงกับนิ่งไปอย่างสะเทือนใจ แต่พอถามว่าทำไมถึงไม่ชอบผู้ชายคนนี้มากถึงขนาดนี้ พิสุทธิ์ก็บอกได้แต่เพียงว่า ผู้ชายคนนี้เป็นอันตรายกับวาดจันทร์ “อารู้ได้ไงครับ?” นรวิชญ์ถามต่อ “รู้ตั้งแต่ก่อนจันทร์เกิด ว่าจันทร์จะพบผู้ชายคนหนึ่ง จันทร์จะรักเขามากแต่เขาจะไม่ยอมอยู่กับจันทร์ เขาจะไปบวช จันทร์ต้องให้ผ้าผืนหนึ่งกับเขา และพูดยินยอมให้เขาไปบวช” พิสุทธิ์หยุดนิ่งไปนิดหนึ่งก่อนที่จะพูดต่อด้วยความสะเทือนใจจนน้ำตาไหลว่า “จันทร์เกลียดวัด เกลียดพระ จันทร์จะทำได้ยังไง จันทร์คงต้องสู้จนสุดแรง สู้ด้วยหัวใจที่แตกสลาย จน มีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้” นรวิชญ์มองดูพิสุทธิ์ด้วยความเห็นใจ ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 17 พ.ค. 50 10:26:09 ]

ความคิดเห็นที่ 10 วินนี่เรียกอี๋มาแต่เช้าเพื่อจะเล่าเรื่องน่ากลัวของตนว่า เมื่อคืนวาดจันทร์ส่งนกผีเข้ามาสิงตน แล้วพาบินไปชนกระจกรถที่พงศ์พญากำลังขับอยู่จนหน้าผากตนได้รับความบอบช้ำ อี๋อ้าปากค้างฟังเรื่องเหลือเชื่อจากปากเพื่อน พอเพื่อนเล่าจบ เธอบอกว่า “ชั้นว่าเธอต้องไปหาหมอโรคจิตว่ะ” วินนี่โมโหคว้ากระเป๋า บอกว่าไปด้วยกัน ตนจะไปเล่าเรื่องนี้ให้บุญนารีฟัง พอไปเล่าแล้วลุ้นบุญนารี ถ้าไม่เชื่อ ลองโทรไปถามพงศ์พญาดูก็ได้ส่าเขาเห็นนกไหม เชื่อว่าเขาต้องเห็นแน่ ๆ บุญนารีโทรไปแล้ว ไม่มีสัญญาณตอบรับ ก็ยิ่งร้อนใจ หมอปรากรมปลอบใจว่า ลูกอาจอยู่บนเครื่องก็ได้ แต่บุญนารีก็ว้าวุ่นใจจนหมอต้องพาเข้าห้องพระอีกตามเคย เห็นอาการหวาดวิตกของบุญนารีที่หนักขึ้นทุกวัน หมอปรากรมจึงตัดสินใจบอกภรรยาว่าวาดจันทร์เป็นใคร ========== ภาพหญิงสาวหน้าตาหมดจดงดงามผิวขาว ผมยาว ตาดุ กลายเป็นปริศนาที่บุรินทร์ค้นหา เพราะเห็นเธอในฝันเมื่อวันก่อน และพงศ์พญาก็ครุ่นคิดค้นหา เพราะเขามักจะเจอวาดจันทร์ทุกครั้งที่ฝันว่าไปถ้ำรัตนมณี แต่คนที่รู้ความจริงคือหมอปรากรม เขาบอกกับบุญนารีว่า วาดจันทร์มาจากที่เดียวกับพงศ์พญาคือมาจากบาดาล ทั้งสองถึงมีอะไรหลายอย่างที่เหมือนกัน บุญนารีตัดพ้อสามีว่า ตนเชื่อเรื่องนี้มานานแต่เขาไม่ยอมรับ แล้วทำไมวันนี้จึงยอมเชื่อ “หมอคิดว่าถึงเวลาแล้ว พงศ์พบคู่ของเขาแล้ว เขาเป็นคู่กัน มาจากที่เดียวกัน” แล้วอธิบายว่าวาดจันทร์ไม่ใช่วิญญาณของคนที่ตายแล้ว แต่เป็นคนจริง ๆ ในชาตินี้ มีภพภูมิเดิมเป็นนาค” เมื่อบุญนารียังรับวาดจันทร์ไม่ได้ หมอจึงเล่าเรื่องในอดีตเมื่อครั้งที่พงศ์พญาอายุได้สามขวบและป่วยหนักจนแทบไม่รอด แต่ในที่สุดก็อยู่รอดมาได้เพราะหมอทำพิธีขอลูกจากพ่อแม่เดิมของเขาตามที่มี “ผู้รู้” คนหนึ่งบอกหมอให้ไปทำสัญญาที่ชะง่อนผาแห่งหนึ่งที่เบื้องล่างเป็นสายน้ำเพื่อทำพิธีขอลูกจากพ่อแม่เดิม หมอบอกว่าต้องพูดสัญญาถึงสามครั้งด้วยความทุกข์ทรมานเหมือนใจจะขาดทุกครั้ง พอทำครบสามครั้งก็เกิดแสงสว่างแวบจากท้องน้ำพวยพุ่งขึ้นมาบนท้องฟ้า หมอตะลึงทำพานหลุดจากมือ ถูกพานบาดเลือดหยดลงพื้น เสมือนหนึ่งสัญญาด้วยเลือด หลังจากนั้นอีกเพียงห้าวัน พงศ์พญาก็หายป่วยราวกับปาฏิหาริย์ และจากวันนั้นตราบวันนี้ หมอยังไม่เคยผิดสัญญาเลย บุญนารีถามว่าแล้วทำไมหมอจึงไม่บอกตน หมอบอกว่าเพื่อให้เธอเลี้ยงพงศ์พญาอย่างสบายใจ มั่นใจ ยังความซึ้งใจแก่บุญนารีมาก ดังนั้นเมื่อพงศ์พญากลับมาถึงกรุงเทพ บุญนารีโผเข้ากอดลูก ถามว่าทำไมปิดเครื่อง แม่โทรหาตลอดแต่ไม่ติด พงศ์พญาบอกว่าตนปิดเครื่อง บุญนารีจึงบอกลูกว่า “จะบอกพงศ์ว่า พาวาดจันทร์มาหาแม่อีกสิลูก” พงศ์พญาฟังด้วยความปลื้มปีติ ยิ้มกว้าง ตอบแม่อย่างอ่อนโยน “ครับแม่” ========== จากนั้น วาดจันทร์ก็ได้รับโทรศัพท์จากพงศ์พญาที่บอกเธอด้วยความดีใจว่า “แม่ชวนให้จันทร์มาหา จันทร์ครับ จะว่างไปกรุงเทพเมื่อไหร่ครับ? แม่บอกว่าคิดถึงจันทร์ อยากให้จันทร์มาเยี่ยมแม่บ้าง บางทีแม่อาจจะชวนจันทร์ไปวัด” จากใบหน้าที่แช่มชื่นอิ่มเอมใจของวาดจันทร์ กลายเป็นบึ้งตึงและหวาดกลัวจนหวีดร้องแล้ววิ่งเตลิดออกไป ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 17 พ.ค. 50 10:26:35 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขณะวิ่งผ่านนรวิชญ์นั้น แขนเสื้อระถูกเขา เผยให้เห็นแผลที่หัวไหล่ พิสุทธิ์ถามอย่างตระหนกว่าไปโดนอะไรมา พอรู้ว่าลูกโดนนกจิก เป็นนกที่บินหลงเข้ามาในห้องและโฉบจิกตนคนเดียวโดยไม่สนใจยายกับนวลที่วิ่งเข้ามาช่วยเธอเลย มันยังตามมาชนกระจกรถขณะเดินทางมาหนองคาย ถ้าไม่มีกระจก มันคงเข้ามาจิกตนอีกแล้ว พิสุทธิ์ฟังแล้วตัวสั่นสะท้าน พร่ำโทษว่าเป็นความผิดของตัวเอง ตนไม่ควรวาดภาพโอบมหานทีเลย จันทร์ไม่ชอบ ไม่ควรวาดเลย ไม่ควรเลย นรวิชญ์ถามว่ามันเกี่ยวข้องกันอย่างไรหรือ? พิสุทธิ์ไม่ตอบแต่กลับถามวาดจันทร์ต่อว่าทำอย่างไรหรือนกถึงได้ไป วาดจันทร์ก้มหน้าซ่อนดวงตาที่เข้มขึ้นจนเขียววาบ พอเธอเงยหน้าขึ้นตอบ แสงสีเขียวก็หายไป “จันทร์โกรธ แต่ไม่ได้ทำอะไรหรอกพ่อ แต่โกรธ” ========== วันนี้วาดจันทร์โกรธพงศ์พญาที่ไม่รับโทรศัพท์ของตนเพราะมัวคุยกับพระเพลิน เธอเดินโมโหไปชนเม็ดขนุนจนล้ม พอเงยหน้าเห็นดวงตาเขียวปี๊ดของวาดจันทร์ เม็ดขนุนก็ร้องจ๊ากอย่างขวัญเสีย จากนั้นนางผู้เป็นแม่ก็ไปขอลกออกจากงานเพราะสงสารลูกที่หวาดกลัววาดจันทร์จนขวัญเสีย พิภพขอร้องให้นางอยู่ต่ออีกสักระยะ นำความไปปรึกษาพิสุทธิ์ ทั้งสองตัดสินใจลองอีกครั้ง นั่นคือการพาวาดจันทร์ไปกราบหลวงพ่อพระใสซึ่งเป็นพระชื่อดัง วาดจันทร์ทนการวอนขอของพ่อไม่ได้จึงยอมไป แต่พอเข้าไปกราบพระครบสามครั้งเท่านั้น วาดจันทร์ก็ฟุบไปด้วยความทรมานอย่างยิ่ง “จันทร์!” พิสุทธิ์ตกใจมาก เมื่อเข้าไปแตะตัวลูก พบว่าร้อนราวกับไฟ “พ่อ ช่วยจันทร์ด้วย” เสียงวาดจันทร์แหบแห้งทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส ========== เมื่อพากลับถึงบ้าน นรวิชญ์วิ่งออกมารับ ถามอย่างตกใจ “จันทร์เป็นอะไรไปครับ?” “วิชญ์ อาเกือบฆ่าลูก จันทร์เกือบตาย” พิสุทธ์ซวนเซไปนั่งที่เก้าอี้อย่างหมดแรง พิภพอุ้มร่างวาดจันทร์เข้าไปในบ้าน เธอรู้ตัวบอกให้ปล่อย พอพิภพปล่อยลงมา เธอก็เซ “จันทร์!” พิภพตกใจ “ไม่เป็นไร จันทร์ดีแล้ว” พยายามพูดให้เข้มแข็ง แล้วเดินไปที่โทรศัพท์ กดเบอร์แล้วคอย คอย คอย สีหน้าเครียดขึ้นตามเวลาที่ผ่านไป ครู่ใหญ่ปลายสายจึงรับ กลายเป็นเสียงวินนี่ เธอจำเสียงวาดจันทร์ได้ ถามไปอย่างสะใจ “จะพูดกับพงศ์หรือคะ? พงศ์ทำงานค่ะ เรากำลังทำงานด้วยกันอยู่ ในวัดค่ะ วัดค่ะ” วินนี่จงใจเน้นคำว่าวัด ทันใดก็ได้ยินเสียงกรีดร้องจากปลายสาย วินนี่กดปิดสัญญาณ พูดพร้อมยิ้ม:-)มเกรียม “แก นังคนบาป นังปิศาจ ฉันรู้แล้วว่าจะฆ่าแกได้ยังไง” วาดจันทร์ซวนเซแล้วล้มตึง พิสุทธิ์กับนรวิชญ์วิ่งเข้ามา แต่รับไม่ทัน ========== >>>>> จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 17 พ.ค. 50 10:27:44 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตอนที่ 4 (17 พฤษภาคม) พงศ์พญาถามวินนี่ว่าใครโทรมา เธอปดทันทีว่าคนโทรผิด พงศ์พญาจึงรับโทรศัพท์คืน แล้วกดไปหาวาดจันทร์ แต่เธอยังนอนนิ่งไม่รู้สึกตัวอยู่ที่บ้านสวนศิลป์ นรวิชญ์กับพิสุทธิ์นั่งเฝ้าด้วยความเป็นห่วง เสียงโทรศัพท์ดังไม่นาน พิสุทธิ์ก็หยิบมากดตัดสายทิ้ง พงศ์พญายืนอึ้ง พอวินนี่เข้ามาเรียก เขาพูดอย่างสุภาพว่า “ขอโทษนะวินนี่ ผมขออยู่คนเดียวสักครู่นะครับ” วินนี่ยังเซ้าซี้อีก เขาจึงย้ำว่าอยากอยู่คนเดียว วินนี่เลยหน้าเสีย เงียบไป เวลานั้นวาดจันทร์รู้สึกตัวแล้ว เธอถามพี่นางว่ามีโทรศัพท์ถึงเธอบ้างไหม นางตอบปฏิเสธเสียงเบา ๆ วาดจันทร์ผิดหวัง ลุกพรวดวิ่งออกไป พิสุทธิ์วิ่งตามจะคว้าตัวไว้แต่ไม่ทัน จึงบอกนรวิชญ์ให้ตามไปเอาตัวจันทร์กลับมา อย่าให้ลงน้ำ วาดจันทร์วิ่งมาถึงริมน้ำ ตั้งท่าจะพุ่ง วินาทีนั้นเองนรวิชญ์โดดมารวบเอวจนล้มลงทั้งคู่ วาดจันทร์หันมาสู้ ขู่ฟ่อ นัยน์ตาวาวก่อนร้องโอ๊ยสุดเสียง นรวิชญ์ตกใจ ปล่อยมือทันที วาดจันทร์เจ็บแผลที่ไหล่ ตอนนี้แผลเปิดเลือดไหลริน เจ็บจนหน้าบิดเบี้ยว นรวิชญ์จะประคองพาไปทำแผล แต่เธอสะบัดเต็มแรง พร้อมคำรามว่า “อย่ามายุ่งกับฉัน” ฝ่ายพงศ์พญา เขาเพียรโทรหาวาดจันทร์อีก คราวนี้พิสุทธิ์กดรับ กรอกเสียงแข็ง ๆ ไปว่า อย่าโทรมาอีก พอดีวาดจันทร์หน้าบึ้งเข้ามา นรวิชญ์ตามหลัง รีบบอกพิสุทธิ์ว่าวาดจันทร์ล้ม วาดจันทร์จึงต่อว่าว่านรวิชญ์เป็นต้นเหตุ แล้วเดินหนีเข้าข้างในทันที พงศ์พญากระวนกระวายอยากไปหาวาดจันทร์ วินนี่รู้ทัน คิดหยุดเขาด้วยท่านเจ้าอาวาส ซึ่งก็ได้ผล เมื่อเจ้าอาวาสขอให้เขาทำงานต่อให้เสร็จก่อน ส่วนวาดจันทร์ เธอกลับเข้าห้องได้ครู่เดียว ก็ย้อนกลับลงมาพร้อมกระเป๋าใบย่อม พูดกับภพที่เดินสวนมาว่า “จันทร์จะเข้ากรุงเทพเดี๋ยวนี้ พี่ภพขับรถไปให้จันทร์ด้วย ไปเดี๋ยวนี้เลย” “จันทร์ พ่อไม่ให้ไปนะลูก” วาดจันทร์นิ่งไปชั่วครู่ ขณะหันหลังให้พ่อ นัยน์ตากล้าแข็งขึ้นแวบหนึ่ง แล้วพยายามสงบอารมณ์ หันกลับมาวิงวอนพ่อว่า อย่าห้ามจันทร์เลย “จันทร์ยังไม่สบาย จะไปกรุงเทพทำไม?” “จันทร์จะไปหาคุณพงศ์ อยากไปหาเขา” “เขาเพิ่งกลับไปเมื่อเช้า” “ใช่ พี่กำลังจะพูดว่าเขาเพิ่งกลับไปเมื่อเช้า” “พี่ภพ อย่าพูดกับจันทร์อย่างนี้อีก อย่ามาโต้แย้งอย่างนี้ จันทร์มีสิทธิ์จะทำอย่างที่จันทร์ต้องการ พี่ภพไม่มีสิทธิ์มาห้าม” “พ่อล่ะ พ่อมีสิทธิ์ห้ามจันทร์มั้ยลูก?” “พ่อมี แต่จันทร์ก็มีเหมือนกัน สิทธิ์ที่จะไม่เชื่อพ่อ” พิสุทธิ์ขุ่นมัว สั่งเสียงเขียวว่าภพไม่ต้องไป และแกไม่มีสิทธิ์จะขัดคำสั่งฉันด้วย วาดจันทร์ยังรั้น พูดตามหลังพ่อไปว่า จันทร์ไปคนเดียวก็ได้ ว่าแล้วก็เดินไปหยิบกุญแจรถ ออกไปอย่างรวดเร็ว พิสุทธิ์หน้าเครียด กระแทกเสียงว่า “มันบ้า ลูกฉันมันบ้าไปแล้ว!” “อาครับ คุณจันทร์คงเจ็บแผลมากถ้าต้องขับรถไปเองหรืออาจจะขับไม่ได้เลย” “วิชญ์ ขับรถพาเขาไปหน่อย” พิสุทธิ์ตัดใจ วาดจันทร์เคลื่อนรถออกไปได้นิดเดียว รู้สึกเจ็บแผลจนต้องหยุดรถ นรวิชญ์วิ่งตามมาทัน เธอหน้าตึงแต่ก็ยอมลงรถอ้อมไปนั่งอีกข้าง ให้เขาเข้ามาขับ พอเขาบอกว่าจะขับช้า ๆ จะได้ไม่กระเทือนแผล เธอสวนทันควันว่า “ไปให้เร็วที่สุด ฉันต้องการถึงกรุงเทพเร็วที่สุด” ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 17 พ.ค. 50 10:28:14 ]

ความคิดเห็นที่ 13 จวนค่ำ พงศ์พญาเสร็จงาน กราบลาท่านเจ้าอาวาส วินนี่จะรั้งให้ไปกินข้าวกับเธอก่อน แต่เขาปฏิเสธอย่างนุ่มนวลเพราะจะรีบไปหนองคายเดี๋ยวนี้ วินนี่ฟังแล้วตะลึง คิดไม่ถึงว่าเขาจะร้อนรนคิดถึงวาดจันทร์ขนาดนี้ แต่แล้ววาดจันทร์ก็โทรมาหาพงศ์พญา บอกให้รู้ว่าเธอกำลังเข้ากรุงเทพ เขาไม่ต้องไปหาแล้ว พอเข้าสู่กรุงเทพ วาดจันทร์บอกให้นรวิชญ์ขับรถไปทิ้งไว้ที่บ้าน ส่วนเธอจะแยกไปทำธุระ เขาเป็นห่วง อยากไปส่งและเกรงว่าพ่อของเธอจะว่าเขาเอาได้ วาดจันทร์กลับว่าดี ถูกว่าเสียบ้าง พูดจบเธอกดเบาะเอนอย่างเร็ว แล้วหลับตาลงทันที “ผมไม่จอดให้คุณลงหรอก จะขับไปถึงบ้านคุณเลย” วาดจันทร์ฉุน ปรับเบาะกระเด้งขึ้นอย่างเร็ว “คุณนรวิชญ์ คุณคิดว่าคุณเป็นใครถึงจะมาห้ามฉันไม่ให้ทำโน่นทำนี่ คุณคิดว่าพ่อฉันชอบคุณแล้วจะสั่งให้ฉันชอบด้วยงั้นเหรอ เฮอะ ฝันไปเถอะ!” “ไม่เป็นไร ฝันก็ยังดี” เขาพูดหน้าตาเฉย เธอนิ่ง จ้องหน้า “แต่ความจริงคือ ผมจะขับรถถึงบ้านคุณ ไม่จอดตรงไหนเลย” “นั่นคือความจริงของคุณ คอยดูความจริงของฉันก็แล้วกัน” กระทั่งถึงสี่แยกแห่งหนึ่ง รถติดไฟแดง วาดจันทร์ก็ออกฤทธิ์ กำชับเขาขับไปให้ถึงบ้าน ไม่ต้องจอดตรงไหนเลยอย่างที่พูด ขาดคำก็เปิดประตู ก้าวลงจากรถทันที นรวิชญ์ตบหัวตัวเองอย่างเจ็บใจ พอดีไฟเขียว รถคันอื่นจึงบีบแตรไล่ลั่นไปหมด ดึกโข วาดจันทร์นั่งแท็กซี่มาถึงที่บ้านพงศ์พญา สาวใช้ชื่อนกมาเปิดประตูบอกว่าคุณพงศ์รออยู่ และพอวาดจันทร์ได้ยินสาวใช้รายงานชื่อตัวเอง เธอถึงกับผงะเล็กน้อย ส่วนในบ้าน พงศ์พญาบอกแม่ว่าให้สำรวยหาน้ำมาให้วาดจันทร์ อย่าให้นกเอามา บุญนารีเข้าใจ ถอยไปสั่งการ แล้วแอบดูวาดจันทร์เข้ามาโอบกอดพงศ์พญาด้วยความรัก วาดจันทร์ซุกหน้ากับอกเขา รำพันตัดพ้อว่าเขาไม่คิดถึงเธอเลยหรือ ทำไมไม่โทรและไม่รับโทรศัพท์ด้วย พงศ์พญากอดตอบ ย้ำว่าคิดถึงจริง ๆ และคิดถึงตลอดเวลาด้วย เผอิญงานมันติดพัน “ผมโทรแล้วแต่ ” น้ำเสียงเขาขาดหาย หน้าสลด ไม่อยากจะพูดถึงอีก ประคองหน้าเธอมาสบตา บอกถึงความจริงใจ ทั้งคู่มองตากันนิ่งนาน เขาก้มลงจะถึงปากเธออยู่แล้ว ทันใดเสียงบุญนารีดังขึ้น “นก นก อย่าเข้าไป!” ชื่อนกทำให้วาดจันทร์สะบัดตัว หันขวับไปทางเสียงทันที นัยน์ตาวาววับ พงศ์พญาจึงพาเข้าไปพบแม่ของเขา บุญนารีเชิญวาดจันทร์นั่งทั้งที่ในใจหวั่น ๆ หวาด ๆ วาดจันทร์มองอย่างไม่ชอบหน้า ร่ำร้องในใจว่าอย่ามายุ่งเรื่องของฉัน ทว่าบุญนารีได้ยินคำพูดนั้น ถามเสียงแหบแทบไม่ออกจากลำคอว่า “หนู ว่าอะไรนะ วาดจันทร์?” ========== >>>>> จบของวันนี้จ้า โปรดติดตามตอนต่อไป จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 17 พ.ค. 50 10:29:08 ]

ความคิดเห็นที่ 15 คห 8 ไม่รู้ติดคำต้องห้ามอารายค่ะ งง ยังไงฝากจิ้มไปอ่านที่บล็อกนะคะ โพสต์สองสามรอบแล้ว หายวับไปกับพันทิปเลยค่ะ http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=ich&group=25 จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 17 พ.ค. 50 10:38:58 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มาลงชื่ออ่านจ้า หนุกๆ ติดตามๆ จากคุณ : let by gone be by gone - [ 17 พ.ค. 50 12:55:03 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณค่ะ คุณแม่เอเธนส์ สนุกดีค่ะ 5555 นางเอกเหมือนเป็นโรคจิตจริงๆด้วยค่ะ กลัวข้าวสารเสกด้วยป่ะคะเนี่ย จากคุณ : chocolove - [ 17 พ.ค. 50 16:08:54 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอแปะรูปนะคะ "ครุฑยุดนาค" ประติมากรรมลอยตัว หล่อด้วยโลหะปิดทองประดับรอบฐานพระอุโบสถวัดพระศรีรัตนศาสดาราม ที่มา http://kanchanapisek.or.th/cgi-bin/show2.cgi/kp6/BOOK14/pictures/s14-83-2 แหะๆ เพิ่งรู้ประวัติค่ะ..... จากคุณ : chocolove - [ 17 พ.ค. 50 16:23:48 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ขอบคุณค่ะ^^ จากคุณ : Little Dreamer - [ 17 พ.ค. 50 21:24:24 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เรื่องครุฑยุดนาค รู้จักมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว ที่จริงไม่ใช่ว่าเพราะครุฑจะจับนาคกินอย่างเดียว แต่มันมีตำนานที่มาด้วย ว่าทำไมทั้งคู่ไม่ถูกกัน มีโยงไปถึงเรื่องของน้ำอำมฤต ถ้าสังเกตุ รถพระที่นั่งของในหลวงก็จะมีสัญลักษณ์นี้ เพราะครุฑเป็นภาหะของพระอิศวรด้วย ไว้ว่างๆ จะเรียบเรียงมาให้อ่านแบบเข้าใจง่ายๆละกัน แบบว่า ชักจะเลือนๆ เดี๋ยวกลัวเล่าผิด ขอไปค้นเลคเชอร์ก่อน เราว่า นางเอกถ้าไม่วิเคราะห์ว่า มีเรื่องเกี่ยวกับชาติภพมาเกี่ยวข้อง ก็คงคิดได้ว่า นางเอกเป็นโรคจิตแน่ น่ากลัวสุดๆ เหว๊ออออ...... อันนี้ไม่แน่ใจ เพิ่งดูไปตอนเดียว ละครน่าจะจัดเรท น18 ด้วยนะ เพราะถึงไม่มีฉากโป๊ แต่มีฉากโรคจิตๆเยอะ(ฮา) ไว้ตามอ่านต่อไปค่ะ จากคุณ : มินเอง - [ 18 พ.ค. 50 17:37:42 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ แต่ดูเหมือนว่าละครจะทำให้นางเอกดูเหมือนคนโรคจิตเข้าไปจริง ๆ ซะด้วยสิ 5555 ขอบคุณคุณแม่มากค่ะ จากคุณ : Dolcecoucou - [ 18 พ.ค. 50 20:44:53 ]

ความคิดเห็นที่ 22 งั้นมาว่ากัน ด้วยเรื่อง ครุฑหยุดนาค กันเถอะค่ะ ครุฑเป็นบุตรของฤาษีกัศยปะซึ่งเป็นหนึ่งในสัปตฤาษีหรือฤาษีเจ็ดตนกำเนิดจากดวงจิตของพระพรหม(พระผู้สร้างโลกตามคติพราหมณ์) เพื่อช่วยพระองค์ขยายเผ่าพันธุ์สิ่งมีชีวิตในโลก หนึ่งในบุตรของฤาษีกัศยปะซึ่งเป็นที่รู้จักกันดีนั้นมีสุริยเทพ และพระอินทร์ เป็นอาทิ ฤาษีกัศยปะมีเทวีมากมายแต่มีอยู่สองศรีพี่น้องที่กัศยปมุนีโปรดปรานเป็นพิเศษ ครั้งหนึ่งกัศยปะฤาษีให้นางทั้งสองขอพรได้คนละข้อ โดยฝ่ายนางผู้น้องซึ่งมีนามว่ากัทรุได้ขอพรให้ตนมีลูกหลานมากมายและขอให้ลูกๆเหล่านั้นมีอิทธิฤทธิ์แปลงกายได้ ด้วยผลแห่งสัมฤทธิพรนางจึงให้กำเนิดลูกเป็นนาคหนึ่งพันตัวซึ่งเหล่านาคเลือกที่จะอาศัยอยู่ใต้บาดาล ข้างนางผู้พี่มีนามว่าวินตาขอพรให้ตนมีลูกเพียงสองก็พอ แต่ขอให้ลูกทั้งสองนั้นเป็นผู้มีอิทธิฤทธิ์มากเหนือผู้ใดรวมทั้งลูกๆทั้งหมดของนางกัทรุ กัศยปะฤาษีเห็นว่านางวินตาขอพรด้วยความริษยาเช่นนี้จะบังเกิดโทษต่อนางเองในกาลภายหน้าแต่ก็ต้องให้พรตามที่นางปรารถนา ต่อมาไม่นาน นางวินตาได้ให้กำเนิดไข่สองฟองตามพรที่ขอไว้ แต่กาลเวลาผ่านไปกว่า 500 ปีก็ไม่มีวี่แววว่าไข่ทั้งสองจะฟักออก ด้วยจิตที่ร้อนรุ่มอยากจะทราบว่าสิ่งใดกันแน่ที่อยู่ภายใน นางจึงตัดสินใจแกะเปลือกไข่ฟองหนึ่งออกดูก็ปรากฏเป็นร่างของเด็กชายที่ครึ่งบนของลำตัวใหญ่โตแต่ส่วนล่างลงไปยังไม่ปรากฏแข้งขาแต่อย่างใด ด้วยแรงโทสะที่รู้ว่าต้นเหตุแห่งทุพพลภาพแห่งตนเกิดจากมารดาที่ไร้ความมานะอดทน บุตรนั้น(นามว่าพระอรุณ) จึงสาปมารดาให้ตกเป็นทาสของนางกัทรุและเหล่านาค นางวินตาเมื่อได้ยินดังนั้นก็ตระหนกตกใจแทบสิ้นสมประดี พระอรุณเห็นเช่นนั้นก็เกิดเมตตาจริต แต่เมื่อเอ่ยคำสาปไปแล้วจะแก้ไขก็ไม่ได้จึงบอกแก่นางวินตาเพิ่มเติมว่า เมื่อใดก็ตามที่บุตรของนางซึ่งอยู่ในไข่อีกฟองถือกำเนิดขึ้น เมื่อนั้นบุตรดังกล่าวจะช่วยนางจากคำสาปเอง จากนั้นพระอรุณจึงถลาขึ้นฟ้าและต่อมากลายไปเป็นสารถีชักรถม้าให้แก่สุริยเทพ(พระอาทิตย์) ด้วยความที่พระอรุณมีร่างกายที่ใหญ่โตจึงไปบดบังแสงอาทิตย์ในยามเช้าและเย็นจนไม่สว่างจ้านักจึงเป็นที่มาของคำว่า "แสงอรุณ" ==> จากคุณ : Dolcecoucou - [ 18 พ.ค. 50 20:46:59 ]

ความคิดเห็นที่ 23 กาลเวลาผ่านไปสัมฤทธิผลแห่งคำสาปก็บังเกิดขึ้นโดยวันหนึ่งนาง กัทรุและนางวินตาถกเถียงกันด้วยเรื่องสีของม้าเทียมราชรถของพระอาทิตย์(บ้างว่าถกกันเรื่องม้าอุจเจศรวัสซึ่งเกิดจากการกวนเกษียรสมุทร) ว่ามีกายหรือขนสีอะไร ฝ่ายนางวินตาเชื่อว่าม้านั้นมีขนขาวบริสุทธิ์ แต่ฝ่ายนางกัทรุเชื่อว่ามีขนสีขาวแซมเทา การโต้เถียงกลับกลายไปสู่การท้าพนันให้ฝ่ายที่พ่ายแพ้ต้องตกเป็นทาสของฝ่ายที่ชนะ นางกัทรุทราบดีว่าม้านั้นมีขนสีขาวแต่ด้วยมิจฉาทิฐิมานะจึงสั่งให้บรรดาลูกๆแปลงกายไปแซมเป็นขนม้า ดังนั้นจึงดูเสมือนหนึ่งม้ามีขนสีขาวแซมเทา ด้วยอุบายนี้ทำให้นางวินตาต้องตกเป็นทาสลงไปรับใช้ฝ่ายนาคอยู่ใต้บาดาล ห้าร้อยปีต่อมา ไข่อีกฟองของนางวินตาจึงเริ่มปริออกให้ประจักษ์เห็นเป็นครึ่งคนครึ่งนกที่มีร่างกายสูงใหญ่เสียดฟ้า สำแดงฤทธาปาฏิหารย์บินไปยังยอดแห่งเขาพระสุเมรุบดบังแสงแห่งพระอาทิตย์จนผู้คนพากันสับสนพากันเข้าใจว่ากลางวันเป็นกลางคืน กัศยปะฤาษีผู้พ่อเห็นดังนั้นจึงไปหาครุฑและบอกกล่าวให้ไปช่วยมารดาซึ่งยังจำต้องเป็นทาสทนทุกข์จากเหล่านาคอยู่ใต้บาดาล แรกทีเดียวนั้นครุฑมีนามว่า "เวนไตร" ซึ่งแปลว่าเผ่าพงศ์ของนางวินตา เมื่อครุฑลงไปพบมารดาแล้วจึงแจ้งในเพทุบายของเหล่านาค ด้วยกตัญญุตาธรรม ครุฑจึงเจรจาต่อรองขอให้นาคปล่อยตัวมารดาของตน ฝ่ายนาครับคำโดยยินดีจะปล่อยนางวินตาหากครุฑนำน้ำอมฤตมาแลก ==> จากคุณ : Dolcecoucou - [ 18 พ.ค. 50 20:51:19 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เมื่อทราบดังนั้นครุฑจึงถลาขึ้นสู่สวรรค์เพื่อไปนำน้ำอมฤต ระหว่างทางบังเกิดความหิวและพบเต่ากับช้างกำลังต่อสู้กัน เต่าตัวนั้นยาวได้ 8 โยชน์ ช้างนั้นยาวได้ 16 โยชน์ จึงใช้กรงเล็บจิกสัตว์ทั้งสองแล้วบินมาเกาะบนต้นไม้ใหญ่หมายจะกิน ความที่ทั้งสามคือ ครุฑ ช้าง และเต่ามีน้ำหนักมากทำให้กิ่งไม้หัก เผอิญบนกิ่งไม้นั้นมีพราหมณ์กำลังนั่งร่ายพระเวทอยู่ ครุฑเห็นดังนั้นจึงใช้จะงอยปากคาบกิ่งไม้แล้วค่อยๆวางกิ่งไม้ลงบนพื้นดินจนสามารถช่วยชีวิตพราหมณ์ไว้ได้ก่อนที่กลับไปจิกกินช้างและเต่า พราหมณ์พึงใจที่ครุฑช่วยชีวิตตนแม้อยู่ในความหิวจึงเรียกเวนไตยว่า "ครุฑ" หมายถึงผู้แบกรับภาระหนัก ครั้นบินไปถึงสวรรค์ ครุฑก็กระพือปีกพัดให้ฝุ่นตระหลบไปทั้งอากาศ แล้วเข้าต่อสู้กับเหล่าทวยเทพที่นำโดยสวรรคาธิบดีอินทรา(พระอินทร์) เหล่าเทพไม่สามารถต่อสู้กำลังของครุฑซึ่งได้รับพรให้มีอิทธิฤทธิ์มากเหนือผู้ใด แม้แต่สายฟ้าซึ่งเป็นเทพศาสตราของพระอินทร์ยังไม่สามารถทำอันตรายครุฑได้ แต่ด้วยความต้องการแสดงคารวะต่อพระอินทร์ผู้เป็นพี่ ครุฑจึงแสดงความเคารพโดยบันดาลให้ขนร่วงจากกายหนึ่งเส้นเพื่อให้เห็นว่าเทพศาสตราของพระอินทร์มีฤทธานุภาพพอที่จะสร้างอันตรายแก่ตนได้ ด้วยเหตุนี้ครุฑจึงมีชื่ออีกอย่างหนึ่งว่า "สุบรรณ" ซึ่งแปลว่า"ขนวิเศษ หรือผู้มีปีกอันงาม" เหล่าทวยเทพเมื่อไม่เห็นทางที่จะต้านฤทธิ์ได้จึงจำต้องเปิดทางให้ครุฑเข้าไปเอาน้ำอมฤต ก่อนถึงที่เก็บน้ำอมฤตมีกองเพลิงร้อนขนาดที่เผาดวงอาทิตย์ให้เป็นจุลได้ ครุฑจึงแปลงกายให้มีปากเก้าสิบเก้าสิบปากหรือ 8100 ปากแล้วจึงบินไปอมน้ำจากแม่น้ำ 8100 สายมาดับกองเพลิงนั้น กองเพลิงก็มอดไป ต่อเข้าไปด้านในมีจักรที่คมมากรอตัดร่างผู้ที่จะเข้าไปลักน้ำอมฤต ครุฑเห็นดังนั้นจึงแปลงกายให้เล็กเท่าธุลีบินลอดผ่านดุมจักรนั้นไปได้ ด้านในสุดยังมีนาคสองตนที่ดวงตาไม่กระพริบ มีพิษพ่นออกมาจากปากได้ หากนาคมองเห็นผู้ใดเข้ามาลักน้ำอมฤตย่อมพ่นพิษร้ายออกสังหารผู้นั้น ครุฑเห็นเช่นนี้จึงกระพือปีกให้เกิดฝุ่นตลบขึ้นในอากาศทำให้นาคมองไม่เห็นแล้วจิกนาคทั้งสองออกเป็นชิ้นๆ ข้างพระนารายณ์(พระวิษณุ) เห็นครุฑกำลังจะเข้าไปนำน้ำอมฤตออกมาได้จึงเข้าขัดขวาง ทั้งสองต่อสู้กันอย่างเป็นสามารถแต่ไม่มีผู้ใดแพ้หรือชนะจึงตกลงที่จะหย่าศึก โดยครุฑขอพรให้ตนเป็นอมตะโดยไม่ต้องดื่มน้ำอมฤทธิ์หนึ่ง ขอให้มีสิทธิ์จับนาคกินได้หนึ่ง (ซึ่งเป็นต้นกำเนิดของคำว่า"ครุฑยุดนาค") และขอพรให้อยู่สูงกว่าพระนารายณ์เป็นข้อสุดท้าย ในทางกลับกันพระนารายณ์ต้องการให้ครุฑเป็นเทพพาหนะของพระองค์ ดังนั้นจึงเป็นที่มาของธรรมเนียมการใช้ธงมหาราช (ธงประจำพระองค์พระมหากษัตริย์ พื้นสีเหลืองตรงกลางเป็นรูปพระครุฑพ่าห์) ประดับอยู่บนยอดเสาธงเหนือที่ประทับ หน้ารถยนต์พระที่นั่ง เครื่องบินพระที่นั่ง ฯลฯ เพราะถือว่าพระมหากษัตริย์คืออวตารปางหนึ่งของพระนารายณ์ พระนารายณ์ต้องพระประสงค์อยากทราบว่าเหตุใดครุฑจึงต้องขึ้นมาลักน้ำอมฤต ครุฑกราบทูลว่าทั้งหลายทั้งปวงเป็นเพราะต้องการช่วยมารดาให้เป็นอิสระ เมื่อแจ้งดังนั้นพระนารายณ์จึงตรัสว่าน้ำอมฤตนี้ไม่สามารถเอาไปได้ ครุฑจึงออกอุบายขอนำน้ำอมฤตไปให้พวกนาคก่อนแล้วให้พระนารายณ์ตามมานำกลับไป ครุฑนำน้ำอมฤตมาประพรมลงบนยอดหญ้าคา ดังนั้นจึงเป็นเหตุให้ถือว่าใบหญ้าคาเป็นสิ่งมงคลใช้ประพรมน้ำมนต์ ด้านเหล่านาคเห็นครุฑนำน้ำอมฤตมาได้จึงยอมปล่อยนางวินตาเป็นอิสระ ด้วยความรีบร้อนอยากลิ้มรสน้ำอมฤตบนใบหญ้าคา เหล่านาคไม่ทันได้สัมผัสน้ำอมฤตก็ถูกใบหญ้าคาบาดลิ้นเป็นเหตุให้นาคและงูมีลิ้นสองแฉกมาจนถึงปัจจุบัน ระหว่างนั้นเองพระนารายณ์จึงเสด็จลงมานำน้ำอมฤตกลับคืนสู่สรวงสวรรค์ ที่มา: http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=allstory&date=09-08-2006&group=4&blog=3 แก้ไขเมื่อ 18 พ.ค. 50 20:56:11 จากคุณ : Dolcecoucou - [ 18 พ.ค. 50 20:52:55 ]

ความคิดเห็นที่ 25 นอกจากนี้ ครุฑหยุดนาค ยังเป็นพระราชลัญจกรประจำรัชกาลที่ ๒ อีกด้วย ด้วยเหตุที่ว่า พระราชลัญจกรประจำรัชกาลที่ ๒ หรือพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย เป็นรูป“ครุฑยุดนาค” เป็นพระราชสัญลักษณ์ของพระบรมนามาภิไธยว่า“ฉิม” ตามความหมายของวรรณคดีไทย คือ พญาครุฑ ซึ่งในเทพนิยายเทวะกำเนิด เป็นเทพองค์หนึ่งที่ทรงมหิทธานุภาพยิ่ง แต่ยอมเป็นเทพพาหนะ สำหรับพระนารายณ์ ปกติอยู่ที่วิมานฉิมพลี ดังนั้น จึงทรงพระกรุณาให้ใช้รูปครุฑยุดนาคเป็นพระราชสัญลักษณ์ประจำพระองค์แทนพระบรมนามาภิไธย ที่มา: http://www.manager.co.th/Dhamma/ViewNews.aspx?NewsID=4673484169840 แก้ไขเมื่อ 18 พ.ค. 50 20:56:42 จากคุณ : Dolcecoucou - [ 18 พ.ค. 50 20:54:41 ]

ความคิดเห็นที่ 26 โอ้ววว สุดยอดด  สนุกแถมยังได้ความรู้อีก  ขอบคุณคุณแม่ และ คุณ Dolcecoucou มาก ๆ ค่ะ จากคุณ : angle-jee (angle-jee) - [ 18 พ.ค. 50 21:54:02 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ขอบคุณมากค่ะ เฮ้อ เป็นเอามาเลยเรา ตอนนี้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ อ่านหมด จากคุณ : ส้มเช้ง & บุ้งกี๋ - [ 19 พ.ค. 50 07:42:21 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ขอบคุณ พี่แคทมากค่ะ ได้ความรู้ด้วย จากคุณ : chocolove - [ 19 พ.ค. 50 08:37:00 ]

ความคิดเห็นที่ 29 แวะมาอ่านคะ นอกจากจะรู่นิยาย ยังรู้เกี่ยวกับประวัติครุฑด้วย อ่านๆดูครุตนี่เป็นตัวดีจัง รักแม่นะ และออกจะฉลาด  ส่วนวินตา ดูก็ซื่อสัตย์ดีนิ ทำไมหนังให้วินตาเป็นตัวร้าย เอ..อินไปป่าว จากคุณ : สายลมชุนชิวแห่งทุ่งบางเขน - [ 20 พ.ค. 50 19:03:42 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ตอนใหม่มาแล้วค่า จากคุณ : frau - [ 22 พ.ค. 50 10:12:39 ]