ความคิดเห็นที่ 1 ระหว่างที่วาทินอยู่ต่างจังหวัด เชวงก็เร่งทำคะแนนจีบริสายกใหญ่ จนเรื่องเชวงกับริสาไปเข้าหูกัญญา กัญญาไม่พอใจมากที่ลูกชายไปชอบช่างทำผมต๊อกต๋อย กัญยาจึงจ้างลุงกับป้าริสาให้กันหลานสาวไม่ให้มายุ่งกับเชวงอีก แต่ลุงกับป้ารับเงินแล้วอุบเงียบไม่ยอมบอกให้ริสารู้ ขณะที่วาทินพาริสาขึ้นไปเที่ยวบนดอยของไร่กาแฟ รถเกิดน้ำมันหมดจึงลงเขามาไม่ได้เพราะเป็นแผนของปิยะศักดิ์นั่นเอง เพื่อที่เขาจะได้มีเวลาปลอมแปลงตัวเลขที่ออฟฟิศของไร่และกันวาทินไม่ให้มารบกวน แต่โชคดีที่โรสพบพิรุธของปิยะศักดิ์เสียก่อนจึงช่วยกำจัดพวกโกงบลูกาแฟเอาไว้ได้ ทำให้วาทินซาบซึ้งน้ำใจของโรสมาก จึงพาเธอไปเลี้ยงขอบคุณเป็นการส่วนตัว แต่ริสามาเจอเข้าพอดี จึงเข้าใจผิด ความสัมพันธ์ของริสากับวาทินเริ่มร้าวฉาน ริสาตัดใจจากวาทินแล้วมุ่งมั่นหัดทำผมเพื่อเข้าแข่งขัน ปรากฏว่าวาทินเป็นหนี่งในคณะกรรมการตัดสินด้วย สุดท้ายริสาได้รางวัลชนะเลิศ ได้ทุนไปเรียนทำผมที่ฝรั่งเศสฟรี คืนนั้น ริสาได้ไปฉลองกับเชวง ทำให้กัญญาเกลียดริสามาก วางแผนเล่นงานริสาโดยขับรถชนจนเธอบาดเจ็บ และปิยะศักดิ์ตีเธอตรงท้ายทอย เป็นเหตุให้ประสาทตาของริสาไม่ทำงาน เธอกลายเป็นคนตาบอด จึงไปเรียนทำผมที่ฝรั่งเศสไม่ได้ ลุงกับป้าหลอกริสาให้เซ็นขายที่ดินมรดกและยังคิดจะขายเธอให้พ่อเล้า ทำให้ริสาตัดสินใจหนีออกจากบ้านไปอาศัยที่บ้านของาทิน ทั้งสองได้เรียนรู้กันอย่างลึกซึ้ง วาทินป่วยเป็นโรควูบบ่อย ๆ โดยที่หาสาเหตุไม่ได้ เขาต้องไปรักษาตัวที่อเมริกา แต่วาทินก็ยังตัดใจทิ้งริสาไปไม่ได้ โรสยุแยงว่า ริสาเป็นตัวถ่วงของวาทิน ริสาจึงหนีออกจากบ้านของวาทินไปอยู่กับเพื่อน ๆ ที่ร้านเสริมสวย แล้วรวบรวมสมาธิหัดตัดผมอีกครั้งทั้งที่มองไม่เห็น ริสาทำได้ดีจนมีรายการทีวีมาทำสกู๊ปชีวิตของเธอ เชวงยังคงวนเวียนอยู่กับชีวิตของริสาจนทำให้เธอเดือดร้อนและเขาก็มีปากเสียงกับคุณกัญญา ลุงกับป้ามาไถเงินเรื่องกัญญาขับชนจนริสาตาบอด กัญญาถูกทั้งสองข่มขู่ไถเงินอยู่บ่อย ๆ จนกัญญาไม่พอใจ ส่งปิยะศักดิ์ไปเล่นงานทำให้ป้าแมวถูกฆ่าตาย ส่วนลุงช้างตามล่ากัญยาจนเธอถึงกับเป็นอัมพาต ส่วนตัวลุงช้างเองถูกตำรวจจับติดคุก วาทินป่วยจนต้องรักษาตัวอยู่โรงพยาบาล เชวงจึงได้รับหน้าที่ดูแลงานแทนวาทิน ทำให้เขามีเครดิตทางการตลาดมากขึ้น มีสาว ๆ เข้ามารุมล้อมมากมาย แต่เชวงก็ยังคิดถึงริสาคนเดียว ริสาพยายามตัดใจจากวาทิน จึงหันมาทำดีกับเชวง ทำให้วาทินท้อแท้กับชีวิต ตัดสินใจที่จะไปรักษาตัวที่อเมริกา ริสาได้รับปาฏิหาริย์ ทำให้ดวงตาของเธอกลับมาเป็นปรกติอีกครั้ง และได้เข้าประกวดการแข่งขันทำผมของสมาคมช่างผมไทย วาทินอยู่ให้กำลังใจเธอเงียบ ๆ เมื่อเห็นเธอได้รับชัยชนะ เขาจึงตัดสินใจเดินทางไปเมืองนอกพร้อมโรส ทำให้ริสาเสียใจมาก ตัดสินใจหันหลังกลับมาใช้ชีวิตเหมือนเดิม โดยเรียนภาษาฝรั่งเศสเพื่อเตรียมตัวไปเมืองนอก สามเดือนผ่านไป ริสาเจอกับโรสอีกครั้ง เธอพาริสาไปยังที่ดินที่เป็นมรดกของพ่อแต่ถูกลุงกับป้าหลอกให้เซ็นชื่อขายที่ดิน โรสบอกว่า สามเดือนที่วาทินหายไป เขาไม่ได้ไปรักษาตัวที่เมืองนอก แต่เขาทุ่มเทเวลาที่เหลืออยู่กับการทำบ้านในฝันให้ริสา ขณะที่ตัวเขาเองเริ่มแพ้ยา ผลสุดท้ายเขาก็กลายเป็นคนตาบอด ทำให้โรสรู้สึกท้อแท้ที่วาทินไม่เคยหันมารักเธอเลย จึงตัดใจไปจากวาทินในที่สุด ช่วงสามเดือนนี้ ริสาเองก็กำลังตั้งท้องลูกของวาทิน และที่บ้านหลังนั้น ริสาได้เจอกับวาทินในสภาพคนตาบอดที่มองอะไรไม่เห็น ริสาบอกกับเขาว่า เธอมีสายเลือดของเขาอยู่ในท้อง และเขาต้องรักษาดวงตาให้หายเพื่อเป็นพ่อของลูกเธอที่จะเกิดมาอยู่ในบ้านหลังนี้พร้อมหน้าพ่อแม่ลูก วาทินที่รู้สึกท้อแท้จึงมีกำลังใจขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งสองใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังนั้นกับลูกสาวตัวน้อย ๆ อีกหนึ่งคน สิบปีผ่านไป วาทินรักษาดวงตาของเขาจนหายสนิทกลับมาเป็นปรกติอีกครั้ง สามคนพ่อแม่ลูกจึงอยู่ที่บ้านในฝันหลังนั้นอย่างมีความสุข ================== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 22 พ.ค. 50 10:48:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่ 1 (9 พฤษภาคม) กรุงเทพยามเช้าวุ่นวายเหมือนทุกวัน แต่ที่พิเศษออกไปคือวันนี้หนุ่มสาวต่างมอบกุหลาบให้กัน บรรยากาศอบอวลด้วยความรักของวันวาเลนไทน์ ไอริสาออกมาใส่บาตรที่หน้าบ้านในย่านผู้มีรายได้น้อยและกลับเข้าไปอุทิศส่วนกุศลไปให้พ่อแม่ที่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุ ไอริสายกมือไหว้ มองบนฟ้า “วันนี้เป็นวันครบรอบวันที่พ่อแม่เสีย พ่อแม่ก็คงไปเกิดบนสวรรค์ งั้นริสาแฮปปี้เบิร์ธเดย์นะคะ วันนี้ริสาจะเริ่มทำงานวันแรกด้วยค่ะ คอยดูนะคะ อีกไม่นานริสาจะต้องมีเงินมากพอที่จะทำให้ความฝันของพ่อแม่เป็นความจริง” ไอริสายิ้มให้พ่อแม่บนสวรรค์ หน้าตามีความหวังบางอย่าง แล้วรีบทำงานบ้านอย่างคล่องแคล่วว่องไว เตรียมอาหารเช้าครอบฝาชีเรียบร้อยก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ อาบน้ำแต่งตัวในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนอย่างง่าย ๆ หยิบจาข้าวมาทำท่าจะกิน แต่พอเห็นนาฬิกาบอกเวลาแปดโมง หญิงสาวก็เปลี่ยนใจวางจานลง หยิบกระเป๋าถือ แล้วหันไปบอกกล่าวกับคนที่นอนหลับอยู่กลางบ้านก่อนจะเดินออกไป ลุงป้าไม่มีทีท่าว่ารับรู้ ขณะที่ไอริสากำลังเดินจ้ำไปริมถนน เธอเดินฝ่าเข้าไปกลางกองถ่ายแฟชั่นที่ปักหลักอยู่ พอรู้สึกตัว ไอริสาเงยหน้าขึ้นมาก็เข้าเฟรมเต็ม ๆ วาทิน ช่างภาพอิสระตระกูลดังลูกชายเจ้าของบริษัทบลูกาแฟกดชัตเตอร์พอดี ทั้งสองยืนมองกัน วินาทีนั้นเหมือนเวลาหยุดไปชั่วขณะ เป็นวินาทีที่จะอยู่ในความทรงจำของคนทั้งสองไปตลอดชีวิต ไอริสามองไปรอบ ๆ เห็นทีมงานกำลังมองมาที่เธอเป็นจุดเดียว ไอริสารีบขอโทษแล้วเดินจากไป วาทินกับทีมงานทำงานต่อ แวบหนึ่งหยุด หันไปมองไอริสาจากไป แต่ไม่เห็นเธอแล้ว วาทินหันมาถ่ายงานต่อ ไอริสาเดินมาหยุดหน้าร้านทำผม “ปุ้ยซาลอน” เป็นร้านริมถนนห้องแถวหนึ่งห้อง ร้านยังไม่เปิด ประตูเหล็กม้วนยังปิดอยู่ ไอริสาก้มดูนาฬิกาข้อมือ ประมาณแปดโมงสี่สิบห้า กะเทยวัยกระเตาะนางหนึ่งนั่งอ่านนิตยสารดาราอยู่ก่อน ละสายตามองไอริสาแล้วลุกขึ้นยกมือไหว้พร้อมกับแนะนำชื่อตัวเอง บอกว่าเป็นเด็กใหม่มาทำงานที่ร้านนี้วันแรกพร้อมกับฝากเนื้อฝากตัว “เด็กใหม่เหรอ? งั้นเราก็เพื่อนกัน ชั้นชื่อไอริสา เป็นเด็กใหม่เหมือนเธอ” ไอริสาบอก มนซี่เปลี่ยนท่าที ดูไว้ตัว มองไอริสาเหยียดนิด ๆ “จริงดิ งั้นเธอกับชั้นก็ต้องเป็นคู่แข่งกันสินะ” “ทำไมล่ะ?” “เอ๊า มันก็ต้องแข่งกันสิว่าใครจะได้เป็นช่างสระก่อน ลูกค้าจะติดใครมากกว่ากัน ใครจะได้ทิปมากกว่ากัน แล้วใครจะได้เป็นช่างตัดก่อนกัน แล้วแยกไปเปิดร้านได้ก่อนกัน เข้าใจมั้ย?” ไอริสาอึ้ง ๆ พยายามคิดว่าอีกฝ่ายพูดเล่นแต่มนซี่กลับหัวเราะพลางยืนยันว่าพูดจริง ไอริสายอมเอาดื้อ ๆ ”งั้นฉันยอมให้เธอก็ได้ ของฉันน่ะ ขั้นแรก เอาแค่เขาไม่ไล่ออกก็โอเคแล้ว” มนซี่เอียงคอมอง “พูดจาเจียมเนื้อเจียมตัวดีนี่ ฉันชอบเธอแล้วล่ะ ถ้าเธอไม่มาเป็นคู่แข่งฉัน งั้นเราเป็นเพื่อนกันได้” ยื่นนิ้วก้อยมาให้ไอริสาเกี่ยว มนซี่ยิ้มชอบใจ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ กระซิบบอกความลับในฐานะที่เป็นเพื่อนกัน ห้ามบอกใครว่าตัวเองเป็นกะเทย ไอริสาอึ้งไปเพราะรู้ตั้งแต่นาทีแรกแล้ว มนซี่คิดว่าไอริสาตกใจ นึกไม่ถึง แต่พอไอริสาพูดออกมาแบบเพื่อนไม่เกรงใจกัน มนซี่ทนฟังไม่ไหว ด่ากลับ ทั้งคู่ปรี่เข้าจะตบกัน ขณะกำลังชุลมุน มีน้ำฉีดเข้ามา ทั้งสองสะดุ้งหันมามอง เจอประตูร้านเปิดตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เจ๊กวางยืนรดน้ำต้นไม้หน้าร้าน มองมาด้วยสายตาเย็นชา ไอริสากับมนซี่หน้าจืดไป เจ๊กวางบอกว่าร้านรับพนักงานเพิ่มได้แค่คนเดียว ใครขยันกว่าก็ได้งาน ส่วนอีกคนก็เอาค่ารถกลับบ้านไป พูดจบก็โยนสายยางลง มนซี่ไวกว่าแย่งสายยางมารีบม้วนเก็บได้ก่อน แล้วส่งยิ้มให้เจ๊กวาง ไอริสาได้แต่ทำหน้าเจื่อน ๆ ร้านพี่ปุ้ยคึกคัก มีลูกค้าทั้งนักศึกษา พนักงาน คุณนายระดับสามดาว โดยมีพี่ปุ้ยเป็นช่างใหญ่ เจ๊กวางเป็นช่างรอง มีช่างสระอีกสองคนคือเอกับบี ส่วนไอริสากับมนซี่ผูกผ้ากันเปื้อนคอยวิ่งวุ่นอยู่ในร้าน ทำสารพัด ทั้งเสิร์ฟน้ำลูกค้า เก็บผ้าขนหนู หยิบของให้คนนู้นคนนี้ โดยที่ทั้งสองต่างก็ขยันขันแข็ง ไม่มีใครยอมน้อยหน้าใคร หลังจากร้านปิด เจ๊กวางซึ่งรับหน้าที่คอยดูแลไอริสากับมนซี่ตามคำสั่งของเจ๊ปุ้ยเรียกทั้งสองมาชมว่า วันนี้ทำได้ไม่เลวทั้งคู่ จึงจะขอดูพรุ่งนี้อีกวัน มนซี่เห็นเจ๊กวางเหนื่อยมาทั้งวัน ประจบเสนอตัวจะนวดให้ แต่เจ๊กวางไม่สน ไล่กลับบ้านไป มนซี่จ๋อย หันมามองไอริสาที่ทำหน้าเฉย ๆ แต่พอเจ๊กวางไม่มอง ไอริสาก็ยิ้มเยาะ มนซี่ฉุน ========== ในงานการกุศลช่วยเหลือผู้ประสบภัย วาทินเป็นตัวแทนบริษัทบลูกาแฟขึ้นเวทีไปรับของที่ระลึกจากประธานในฐานะที่เป็นผู้บริจาครายใหญ่รายหนึ่ง เขาโค้งขอบคุณประธานแล้วลงจากเวทีทั้ง ๆ ที่ช่างภาพบางคนยังถ่ายรูปไม่เสร็จดี วาทินกำลังจะเดินออกจากงานก็มีเสียงเรียก วาทินหันขวับไปเจอพ่อกับแม่ยืนคุยกันกับเพื่อน ๆ ผู้ใหญ่ วาทินเดินเข้าไปยกมือไหว้ ต่อว่าพ่อแม่ไหนว่าจะไม่มา “ก็เปลี่ยนใจอยากมาไม่ได้เหรอ?” คุณยุพาย้อนถามลูกชาย “ไม่ใช่อย่างนั้นครับ ถ้าคุณพ่อคุณแม่มา ผมจะได้ไม่ต้องมา” คุณเจริญประชดลูกชาย “นี่ถ้าแม่ไม่เรียกไว้ ป่านนี้ลงลิฟต์ขับรถกลับถึงบ้านแล้วล่ะสิ?” “เห็นมั้ยคะ ชอบเก็บตัวยังงี้ ป่านนี้ถึงยังขายไม่ออกไงคะ” พวกเพื่อน ๆ พากันหัวเราะชอบใจกับคำพูดของคุณยุพา ต่างพูดจับจองวาทินเป็นลูกเขย วาทินขอตัวกลับไปล้างฟิล์มเพื่อให้ทันส่งปิดต้นฉบับ คุณยุพาบอกลูกชายว่า คนสำคัญที่อยากให้เขาเจอยังไม่มา พลางชะเง้อมองไปที่ประตูทางเข้างานซึ่งมีแสงไฟวูบวาบ “เดี๋ยว ๆ นั่นไง คุณหญิงนรีนาถกับหนูโรสมาแล้ว” คุณยุพาดีใจ ทักทายสวัสดีกัน พอหันมาจะแนะนำโรสกับวาทินก็ต้องเหวอเพราะวาทินหายไปแล้ว คุณเจริญสะกิดภรรยาให้ดูลูกชายที่เดินไปโน่นแล้ว โรสมองตามไป ทันเห็นวาทินแวบหนึ่ง “นั่นหรือคะคุณวาทิน เขาเดินหนีโรสเนี่ยนะ” “หนูโรสอย่าเพิ่งโกรธเขานะคะ เขาเอ่อ ” คุณยุพาพยายามจะแก้ตัวให้ลูกชาย “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ โรสแค่พูดเล่นขำ ๆ น่ะค่ะ” โรสพูดกลั้วยิ้ม ดูเป็นกันเองกับพ่อแม่ของวาทิน ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 22 พ.ค. 50 10:49:51 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ไอริสาเดินมาตามทางกลับบ้าน บางจุดมีวัยรุ่นตั้งวงกินเหล่า มีเสียงแซวมา ไอริสาได้แต่ข่มอารมณ์ทำเป็นไม่ได้ยิน ไอริสาเข้ามาในบ้าน ทันทีที่ปิดประตู เธอก็ถอนใจเฮือก โล่งใจที่เข้าบ้านได้โดยปลอดภัย แต่ก็ต้องเหิ่ยวอีกครั้งเมื่อเห็นบ้านที่จัดเรียบร้อยเมื่อเช้ากลับรกเลอะเทอะ ลุงป้าเมากลิ้งอยู่ นอนแผ่หมดสภาพ ไอริสาวางกระเป๋า เดินไปจับป้ามานอนดี ๆ รุ่งขึ้น ไอริสามาถึงร้านพี่ปุ้ยแต่เช้า ปัดกวาดเช็ดถูร้าน เอกับบีช่วยกันดูแลเรื่องแชมพู ครีมนวด มนซี่วิ่งตุ้บ ๆ ถือถุงส้มตำเจ้าอร่อยมาด้วย เชิญทุกคนให้รีบไปกินที่หลังร้านก่อนที่ลูกค้าจะมา มนซี่ เอและบีรีบเข้าไปที่หลังร้าน ปล่อยไอริสาให้อยู่เฝ้าหน้าร้านคนเดียวก่อน สักพักบีออกมาเปลี่ยนให้ไอริสาเข้าไปกินบ้าง ไอริสายกส้อมจะตักส้มตำ ยังไม่ทันเข้าปาก พี่ปุ้ยก็เปิดประตูเข้ามา วงส้มตำตกใจ พี่ปุ้ยจะต้องไปหาหม่อมลูกค้าคนสำคัญในวันนี้ เห็นเอกินส้มตำกลิ่นกระเทียมหึ่ง จึงเปลี่ยนเป็นบีแทน แต่พอได้กลิ่นกระเทียมจากปากบีก็ถึงกับผงะ “นี่ก็กินด้วยเหรอเนี่ย? โอ๊ย ขนาดฉันยังทนไม่ได้ แล้วหม่อมท่านจมูกไวขนาดนั้นจะทนได้ไง” “เดี๋ยวหนูแปรงฟันกลั้วน้ำยาบ้วนปากก็หายค่ะ” บีว่า “ไม่หาย กลิ่นขนาดนี้ แกต้องกลั้วปากด้วยน้ำยาล้างห้องน้ำแล้ว ฉันอุตส่าห์ย้ำแล้วย้ำอีก แล้วนี่จะทำยังไงเนี่ย” พี่ปุ้ยเซ็ง สุดท้ายก็เลยต้องเอาไอริสาที่ยังไม่ได้กินส้มตำไปด้วย พี่ปุ้ยเดินมาหยุดที่ทางเข้าสปาหรู หันมากำชับไอริสาอีกครั้ง “ไอริสา ฟังพี่นะ ลูกค้ารายนี้เป็นคนสำคัญมาก จะทำให้ท่านโกรธหรือไม่พอใจไม่ได้ เธอต้องสงบเสงี่ยมเจียมตัวมาก ๆ อย่าทำอะไรทะเร่อทะร่า คอยทำตามที่พี่สั่ง ถ้าไม่เข้าใจ ก็ถามก่อนได้ รู้เรื่องมั้ยที่พูดเนี่ย?” ไอริสารับคำ พี่ปุ้ยจ้องไอริสาเขม็ง ไอริสาก็มองตอบ ไม่ได้รู้สึกเกร็งหรือกลัวอะไร พี่ปุ้ยจึงเดินเข้าสปา ไอริสาเดินตาม พี่ปุ้ยเข้าไปในห้องวีไอพี ภายในมีหญิงสูงวัยท่าทางมีสง่าราศีนั่งให้พนักงานนวดฝ่าเท้าอยู่ ไอริสาเห็นท่าทางพี่ปุ้ยนอบน้อมบวกกับเห็นบุคลิกของหม่อมแล้วก็เริ่มเกร็งขึ้นมา มัวแต่ยืนตัวลีบชำเลืองดูหม่อม ไม่ได้ยินที่พี่ปุ้ยเรียก จนพี่ปุ้ยต้องเพิ่มเสียง ไอริสาได้สติก็หันขวับ เดินไปหาพร้อมส่งกระเป๋าเครื่องมือ หม่อมชำเลืองดูไอริสาแวบหนึ่ง รับรู้ว่าเป็นเด็กใหม่ แล้วนั่งหลับตาลง ไม่พูดอะไรอีก พี่ปุ้ยเตรียมข้าวของครบครันแล้วดำเนินการตัดผมให้หม่อมอย่างคล่องแคล่วโดยมีไอริสาเป็นผู้ช่วย ขณะที่พนักงานนวดฝ่าเท้านวดเสร็จก็ลุกเดินออกไป สักครู่ก็เข้ามาใหม่พร้อมผ้าขนหนูอบร้อนแล้วก็ออกไปอีก การตัดผมเป็นไปด้วยดี พี่ปุ้ยเล็งแล้วเล็งอีกจนพอใจ ใช้ไดร์เป่ากับหวีปัดเศษผมออก เหลือเศษผมติดอยู่บริเวณหน้าผากและขมับ พี่ปุ้ยยื่นไดร์กับหวีให้ไอริสาเก็บ และขอผ้าขนหนู พี่ปุ้ยรับผ้าขนหนูไปเช็ดเศษผมตรงหน้าผากอย่างระมัดระวัง “ไม่ได้ใช้ผ้านึ่งเหรอ?” หม่อมลืมตาขึ้น หยิบผ้าที่มือพี่ปุ้ยไปดู “นี่มันผ้าเช็ดเท้าฉันนี่!” ========== >>>>> ตอนที่ 1 (10 พฤษภาคม) พี่ปุ้ยหันไปมองที่ถาด ผ้าขนหนูนึ่งร้อนยังอยู่ที่เดิม ไอริสาตกใจ หันไปมองที่ที่เธอหยิบผ้าขนหนูมา ยังมีอุปกรณ์ในการนวดเท้าวางอยู่เรียงราย เป็นเครื่องยืนยันความผิดพลาดของเธอ พี่ปุ้ยหน้าซีดเผือด ตกใจพูดอะไรไม่ออก ไอริสาตั้งสติได้ก่อน รีบหยิบผ้าขนหนูนึ่งให้พี่ปุ้ย แล้วตัวเธอก็รีบเผ่นออกจากห้องไปทันที พี่ปุ้ยรีบใช้ผ้านึ่งร้อนเช็ดเศษผมให้หม่อม พลางละล่ำละลักขอโทษที่ไม่ได้ดูให้ดีก่อน ไอริสากลับเข้ามาในห้องพร้อมสบู่ ชามน้ำอุ่นแล้วก็ผ้าขนหนู “นึกว่าหนีไปแล้วซะอีก” หม่อมพูดขึ้น ไอริสาพนมมือก้มลงกราบขอโทษ “หนูขอโทษค่ะ หนูไม่รู้จริง ๆ ค่ะ หนูขออนุญาตนะคะ” แล้วบิดผ้าชุบน้ำอุ่นเช็ดหน้าหม่อม แล้วค่อยเช็ดด้วยผ้าแห้งอีกที “เอาเถอะ ฉันไม่โกรธเธอหรอก” ไอริสายกมือไหว้ขอบคุณอีกครั้ง พี่ปุ้ยโล่งอก บอกไอริสาให้ออกไปรอข้างนอกก่อน มีธุระจะคุยกับหม่อมต่อ ไอริสาเจอวาทินซึ่งมาถ่ายภาพเพื่อไปโปรโมตสปาแห่งนี้ เห็นเขากำลังปรับก๊อกน้ำพุอยู่ เข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นช่างซ่อมน้ำพุด้วย “คุณทำหลายอย่างจังนะ” “อ๋อ จะว่าอย่างนั้นก็ได้ครับ” “เป็นตากล้องก็รายได้ดีไม่ใช่เหรอคะ? ทำไมยังมาซ่อมน้ำพุอีกล่ะ?” “ผมเป็นแบบสมัครเล่นน่ะครับ รายได้สู้พวกขาใหญ่เขาไม่ได้หรอกครับ” วาทินตกกระไดพลอยโจน ในเวลาเดียวกันเขาก็คิดว่าไอริสาเป็นลูกสาวเศรษฐีมาใช้บริการที่สปา ไอริสาไม่ทันได้ชี้แจง พี่ปุ้ยก็เดินออกมาเสียก่อน ไอริสารีบรับกระเป๋าอุปกรณ์ของพี่ปุ้ยไปถือแล้วเดินไปขึ้นรถ วาทินนึกอะไรขึ้นมาได้ รีบเดินตามไปแต่ไม่ทันเห็นไอริสาผู้หญิงที่เขาสนใจแล้ว วาทินรู้สึกผิดหวังมาก ========= วินมอเตอร์ไซค์หน้าปากซอยเห็นไอริสาเดินมาก็กะลิ้มกะเหลี่ยอาสาจะไปส่งที่บ้าน ลุงช้างซึ่งเป็นวินเช่นกันเดินเข้ามาจับคอเสื้อวินคนนั้นดึงเซถอยออกไป พร้อมกับห้ามทะลึ่งกับหลานของตน “ไง วันนี้กลับแต่วันเลยนะ” ลุงช้างพูดกับหลานสาว “วันนี้หนูไปข้างนอกกับเจ้าของร้านมา ขากลับผ่านแถวนี้ พี่เขารู้ว่าบ้านอยู่แถวนี้ เขาเลยให้ริสากลับเลย” “ก็ดี มาขึ้นรถ” ลุงเดินไปสตาร์ทมอเตอร์ไซค์ “ไม่เอาล่ะลุง เสียดาย ลุงไปส่งริสากลับมาก็ต้องมาเข้าคิวใหม่” “เออน่า ขึ้นมา” ลุงไม่ฟังเสียง ไอริสาจำใจขึ้นซ้อนท้าย ลุงกับไอริสาเข้ามาในบ้าน ป้าแมวกำลังผัดหอยลายของโปรดให้หลานสาวอยู่ ลุงลอบสบตากับป้า ท่าทางมีอะไรเตี๊ยม ๆ กันอยู่ ป้าแมวตะล่อมถามไอริสาเรื่องค่าแรง ค่าทิปทั้งที่เพิ่งไปทำงานได้สองวันเอง ลุงช้างยุหลานสาวให้เบิกล่วงหน้ามาสักสี่ห้าพันก่อน ป้าไปได้เลขเด็ดมา ถ้ามีเงินเล่นเยอะก็จะรวยเละ ตอนนี้ทั้งลุงและป้ามีเงินแค่ไม่กี่ร้อย ไอริสาฟังแล้วละเหี่ยวกับเลขเด็ดแต่ก็ไม่เคยถูกสักที “เอ็งไม่ต้องมาแช่ง ให้ไปยืมเงินเจ้านายแค่นี้ พูดได้ไหมวะ?” ป้าชักฉุน “เขาไม่ยอมหรอกป้า” “เชอะ อีหน้าบาง ขอให้ช่วยแค่นี้ก็ช่วยไม่ได้ เอ้านี่ กินเข้าไป ข้าอุตส่าห์ทำของโปรดให้ แค่ให้ช่วยนิดหน่อยก็ช่วยไม่ได้” ป้าวางจานหอยลายกระแทก งอน ๆ ไอริสารับปากจะลองพูดให้ ลุงกับป้ายิ้มแป้น ย้ำต้องได้วันพรุ่งนี้ เพราะมะรืนหวยออก ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 22 พ.ค. 50 10:50:25 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ระหว่างที่ช่วยกันเลือกฟิล์มสไลด์สถานที่ท่องเที่ยวเพื่อเอามางปกนิตยสาร วาทินกับบอกอหนุ่มหล่อเนี๊ยบคุยกันไปพลาง บอกอสงสัยว่าทำไมวาทินถึงไม่ไปช่วยครอบครัวดูแลบริษัทเต็มตัวไปเลย สำหรับคนรวย ๆ อย่างเขา การถ่ายรูปน่าจะเป็นแค่งานอดิเรก แต่วาทินรักการถ่ายรูปมากว่าที่จะทำแค่ยามว่าง ถ้าเลือกได้เขาก็อยากถอนตัวจากงานบริษัทมากกว่า ที่ทำอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะเกรงใจพ่อแม่ “แปลกดีนะครับ” บอกอชำเลืองมองวาทินแวบหนึ่ง ทำทีชวนคุยรุกคืบต่อ “เอ่อ แล้วที่เขาเมาท์กันว่าคุณยังไม่มีแฟน . จริงเหรอครับ? ในเมื่อคุณก็ทั้งหน้าตาดี ฐานะร่ำรวยพร้อมสรรพแบบนี้ คงมีสาว ๆ เข้าแถวรอเป็นแฟนคุณกันเพียบ” “ผมไม่มีโชคทางด้านนี้น่ะครับ ยังไม่เจอผู้หญิงที่ถูกใจสักที” บอกอประกาศตัวทันที วางมือบนหลังวาทิน “ผมถือว่านั่นเป็นคำชวนของคุณ” “ชวน .เรื่องอะไรครับ?” “คุณอาจจะถูกใจกับผู้ชายมากกว่า เหมือนผม” บอกอเลื่อนตัวเข้าไปใกล้ วาทินเริ่มเก็ท ขยับตัวออกห่างนิดหนึ่ง ไม่ไกลจนน่าเกลียด “ไม่เหมือนครับ คือผมไม่ใช่เกย์” บอกอท่าทางผิดหวัง วาทินรักษาน้ำใจ บอกว่าถ้าตนเป็นเกย์วันไหน ก็จะบอกเขาเป็นคนแรก “เอางี้ดีกว่า ถึงวาเลนไทน์ปีหน้า ถ้าคุณยังไม่มีแฟน คุณต้องเป็นแฟนผม” บอกอยื่นข้อเสนอ และเมื่อวาทินตอบตกลง เขาก็ลืมตาโพลง ท่าทางตื่นเต้น ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์เป็นพยานและอดสงสัยกับท่าทีที่มั่นใจของวาทินไม่ได้ “ผมคิดว่า ผมเจอผู้หญิงที่จะมาเป็นแฟนผมแล้วล่ะ” ดวงตาวาทินเปี่ยมด้วยความสุขและความฝัน นึกถึงไอริสา ========== ทั้งเอและบีต่างตกใจเมื่อรู้เรื่องไอริสาหยิบผ้าเช็ดเท้าให้พี่ปุ้ยไปเช็ดหน้าหม่อมเมื่อวาน มนซี่ได้ยินเรื่องคอขาดบาดตายที่เกิดขึ้นกับไอริสากลับนั่งยิ้ม ในเมื่อไอริสาทำพลาดขนาดนี้ ที่ร้านก็ต้องเลือกตนเป็นพนักงาน แล้วเซี้ยะไอริสาทิ้งไปแน่ ๆ ไอริสาตกใจ เพิ่งนึกถึงเรื่องนี้ได้ “จริงด้วย ซวยแล้ว ฉันอยากทำงานที่นี่ มนซี่ ช่วยฉันด้วยสิ” “เสียใจด้วยนะริสา ฉันช่วยเธอไม่ได้ บอกตามตรงเลยนะ ฉันชอบเธอ อยากเป็นเพื่อนร่วมงานกับเธอ แต่เธอดันมาทำพลาดซะขนาดนี้ เฮ้อ เวรกรรมของสัตว์โลก” ไอริสาหน้าเสีย เอกับบีได้ยินไอริสาและมนซี่โต้ตอบกันแล้วงง ๆ ว่ามันเรื่องอะไรกัน ทำไมไอริสาถึงต้องโดนเซี้ยะ แล้วทำไมมนซี่ถึงจะได้งาน และพอรู้จากไอริสาว่าเจ๊กวางจะรับพนักงานแค่คนเดียวระหว่างเธอกับมนซี่ เอกับบีก็ร้องอ๋อ ยิ้มร่า บอกว่า ตอนที่เธอทั้งสองเข้ามาทำงานก็โดนเจ๊กวางใช้มุกนี้หลอก “ใครสั่งให้บอกความจริง” เสียงเจ๊กวางแทรกเข้ามา เอกับบีหันไปมอง เจอเจ๊กวางยืนอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ สองสาวตัวหด ไม่กล้าพูดอะไรอีก เจ๊กวางเรียกมนซี่กับไอริสามาเคลียร์ “สองคนนั่นพูดถูกแล้ว ฉันหลอกพวกเธอ ยังไงก็ต้องรับทั้งสองคนเพราะอีกไม่นานเอกับบีเขาก็จะไม่อยู่แล้ว ฉันอยากให้เธอสองคนตั้งใจแล้วเห็นคุณค่าของงานนี้ ร้านอื่นอาจจะรับคนง่าย ๆ แต่ไม่ใช่ที่นี่ ถึงตอนนี้เธอจะรู้ความจริงแล้ว พวกเธอก็ต้องตั้งใจทำงานให้เหมือนสองวันแรก เข้าใจมั้ย? พี่ปุ้ยเป็นเจ้าของร้านแต่เขาจะยุ่งมาก ฉันจะเป็นคนดูแลเธอเอง ถ้าพวกเธอทำผิด ฉันจะเป็นคนลงโทษ ถ้าพวกเธอมีปัญหา ฉันจะดูว่าช่วยเหลืออะไรได้บ้าง เข้าใจมั้ย?” “ค่ะ” มนซี่และไอริสาตอบรับพร้อมกัน “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ก็ไปทำงานต่อ” มนซี่เดินกลับไปหลังร้าน ไอริสายังยืนอยู่ ถามเจ๊กวางให้แน่ใจว่า ตนปรึกษาได้ทุกเรื่องใช่ไหม และตอนนี้เท่ากับตนเป็นพนักงานของที่นี่แล้วใช่ไหม “ก็ใช่น่ะสิ ฟังภาษาคนไม่เข้าใจเรอะไง?” เจ๊กวางตอบย้ำ “คือ ริสาอยากเบิกเงินเดือนล่วงหน้าสักห้าพันน่ะค่ะ” เจ๊กวางตวาดสวน “จะบ้าเหรอ เพิ่งมาทำงานได้สองวัน จะขอเบิกล่วงหน้าแล้วเหรอ ฝันไปเถอะ!” แล้วรีบเดินหนี ทิ้งไอริสายืนหน้าเศร้าอยู่คนเดียว ========== สนามไดรฟ์กอล์ฟมีคนมาใช้บริการมากพอสมควร หนึ่งในนั้นมีเชวง ญาติสนิทของวาทินที่ทำงานอยู่ที่บลูกาแฟรวมอยู่ด้วย เชวงตั้งแกตั้งใจตีมากจนดูเหมือนทำงานบางอย่างมากกว่าจะมาตีเพื่อผ่อนคลาย เขายื่นไม้กอล์ฟให้วาทินลองตีดูบ้าง แต่วาทินไม่สนุกด้วย “สนุกหรือไม่สนุกก็อีกเรื่องหนึ่ง แต่ยังไงก็ควรจะหัดเอาไว้บ้าง เดี๋ยวนี้เวลาคุยธุรกิจ เขาคุยกันตอนตีกอล์ฟทั้งนั้น” เชวงว่า “ใช่ พอคุยไม่รู้เรื่องก็เอาไม้กอล์ฟฟาดกบาลกันเลย” วาทินพูดตลก เชวงหัวเราะ “เออ คนอย่างแกคงไม่เห็นความสำคัญของของเรื่องพวกนี้หรอก แต่มันจำเป็นสำหรับฉันว่ะ ฉันยังต้องดิ้นรนอยู่” “ฉันก็ต้องดิ้นรนเหมือนกันนะเว้ย ไอ้ที่รวยน่ะ เงินพ่อแม่ทั้งนั้น แกก็รู้” “อย่างแกน่ะ เขาเรียกทะลึ่งดิ้นรน เอาเงินพ่อแม่มาใช้เฉย ๆ สบาย ๆ ก็ไม่เอา” วาทินถามถึงรายงานของเขา เชวงเอื้อมไปหยิบซองเอกสารในกระเป๋าสะพายออกมาให้ เขาทำเสร็จแล้ว แก้ไขของเดิมไปสักสามสิบเปอร์เซ็นต์เห็นจะได้ บอกวาทินควรจะเอาไปดูก่อนคืนนี้ สงสัยอะไรให้โทรถามได้ วาทินอ่านรายงานที่เชวงทำให้ซ้ำไปมา ทำความเข้าใจก่อนที่จะเข้าประชุมผู้บริหารของบริษัทในวันรุ่งขึ้น คุณเจริญนั่งตำแหน่งประธานในห้องประชุมเคียงข้างด้วยคุณยุพา ถัดมาเป็นผู้บริหารอาวุโสซึ่งมีกัญญารวมอยู่ด้วย วาทินนั่งถัดออกมา เชวงนั่งอยู่ปลายโต๊ะ ทุกคนกำลังอ่านรายงานการประชุมอยู่ คุณเจริญบอกข่าวที่น่ายินดีว่า ไตรมาสที่ผ่านมา บริษัทยังรักษาตำแหน่งผู้นำเอาไว้ได้ โปรดักต์ตัวใหม่ก็ไปได้สวย บลูกาแฟทำอะไรก็ดีไปหมด ทุกคนปรบมือ คุณยุพากล่าวชมรายงานของวาทินว่าทำได้ดี มีแนวคิดที่น่าสนใจและอยากให้วาทินนำเสนอรายงานต่อที่ประชุม ========== >>>>> ตอนที่ 1 (11 พฤษภาคม) วาทินลุกขึ้น เดินไปที่โปรเจคเตอร์ ฉายภาพขึ้นจอพร้อมกับรายงานแผนการปรับปรุงองค์กร กัญญามองวาทินอย่างไม่สบอารมณ์นัก เสร็จจากประชุม กัญญาไปเดินห้างสรรพสินค้า ดูโน่นดูนี่กับเชวงลูกชาย พลางพูดคุยถึงการประชุมที่เพิ่งผ่านมา หมั่นไส้คุณยุพาที่เอาแต่ชื่นชมรายงานของวาทิน ไม่เห็นว่ามันจะดีเลิศเลย ของแค่นี้เด็กฝึกงานก็ทำได้ หากเป็นเชวงทำก็ต้องได้ดีกว่านี้แน่นอน เชวงอ้อมแอ้มบอกแม่ว่า ก็คงได้ใกล้เคียงกันกับที่วาทินทำ กัญญาคิดว่าลูกชายปกป้องวาทิน “ไม่ต้องมาทำเป็นปกป้องวาทินหรอก แม่รู้ว่าแกสองคนน่ะเพื่อนกัน แต่อย่าไปสนิทกับมันมาก พวกมันเอาเปรียบเราสารพัด ไม่เห็นรึไง? ดูแกสิ ใคร ๆ ก็รู้ว่าแกเก่งแค่ไหน ยังให้ทำงานตำแหน่งกระจอก ๆ อยู่ได้ วาทินโง่ ๆ บื้อ ๆ ได้เป็นผู้บริหารไปแล้ว” “ช่วยไม่ได้ ก็พ่อเขาก่อตั้งบริษัทขึ้นมานี่ครับ จะยกให้ลูกก็ไม่เห็นจะเสียหายตรงไหน” “อ้าว แล้วฉันไม่ได้มีส่วนช่วยด้วยเหรอ ถึงจะมาทีหลังก็เถอะ แต่ยังไงก็ยังเป็นญาติกัน ที่ถูกน่ะ ต้องแบ่งให้กันมากกว่านี้” กัญญาพูดจบก็หยิบเนคไทขึ้นมาเส้นหนึ่ง เอามาทาบกับเชวง ท่าทางพอใจแล้วก็ส่งให้พนักงานขาย พร้อมกับส่งบัตรเครดิตให้ไปด้วย พลางพูดกับลูกชาย “ของพวกนี้แพงเกินเหตุก็จริง แต่ก็ต้องใช้ช่วยเสริมบุคลิก เข้าใจมั้ย? แกอย่าทำให้ฉันผิดหวังล่ะ ฉันรู้ว่าแกเก่งกว่าวาทิน แกต้องแซงเขาให้ได้ เข้าใจมั้ย?” เชวงยิ้มแบ่งรับแบ่งสู้โดยไม่ได้พูดอะไร ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 22 พ.ค. 50 10:51:00 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนที่ 2 (11 พฤษภาคม) เอสอนไอริสากับมนซี่สระผมโดยให้มนซี่นอนเป็นลูกค้า “ดูนะ เวลานวดทำแบบนี้ ถ้าเป็นลูกค้าผู้ชายต้องนวดแบบนี้ เห็นไหม แต่ถ้าเป็นลูกค้าผู้หญิง ก็ต้องเกาแบบนี้ นี่ .แล้วอย่าก้มตัวลงไปอย่างนี้ ไม่งั้นกลับบ้านไป เอจะปวดหลังปวดเอว ยืนหลังตรงนะ” ไอริสาดูอย่างตั้งอกตั้งใจและได้เรียนรู้อุปนิสัยของลูกค้าแต่ละคนซึ่งไม่เหมือนกันไปด้วย บางคนชอบพูดคุย บางคนไม่ชอบ บางคนชอบเกาแรง บางคนชอบเกาเบา ลูกคาบางคนก็เหลี่ยมจัด แกล้งโวยวายไม่ชอบใจเพื่อจะได้ทำผมฟรี ไม่ต้องจ่ายเงิน ========== วาทินมาถ่ายรูปสปาโดยมีผู้จัดการคอยอำนวยความสะดวกให้ วาทินชวนผู้จัดการคุยและถามถึงลูกค้าที่นี่ ผู้จัดการอวดว่าที่นี่รับเฉพาะลูกค้าเกรดเอหรือสมาชิกเท่านั้นและว่าจำลูกค้าได้เกือบทุกคน วาทินจึงถามถึงไอริสาที่เจอกันเมื่อวันก่อน เขาอ้างว่าอยากติดต่อไปถ่ายแบบ ผู้จัดการนิ่งคิด ทวนชื่ออย่างจำไม่ได้ แก้เก้อว่าลูกค้าที่นี่ดูดีทั้งนั้น คนรวยไม่ปล่อยตัวให้น่าเกลียดพร้อมกับหัวเราะกลบเกลื่อน วาทินหัวเราะตามแต่รู้สึกผิดหวังอยู่ในใจ วาทินกับเชวงนั่งดื่มกันอยู่ในร้านเหล้าบรรยากาศสบาย ๆ วาทินขอบใจญาติของเขาสำหรับรายงาน เชวงกวาดตาไปทั่วร้าน เห็นสาว ๆ สวย ๆ เยอะ “เหรอ? ฉันมาสามสี่ครั้งแล้ว ไม่เคยสังเกตเลย ก็จริงของแกนะ” วาทินกวาดตามองบ้าง บ๋อยเดินเข้ามาหาเชวง บนถาดมีนามบัตรหนึ่งใบ “ขอโทษครับ แขกโต๊ะนั้นให้เอามาให้ครับ” เชวงและวาทินมองตามไป เห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่คนเดียวดูเซ็กซี่ใช้ได้ เชวงยิ้มขณะหยิบนามบัตรขึ้นมาดูชื่อ แต่ท่าทางผู้หญิงกลับยิ้มฝืน ๆ และกวักมือเรียกบ๋อยไปหา เชวงหันมาปรึกษากับวาทินจะเอาอย่างไรดี วาทินแนะว่าตามมารรยาทแล้วเชวงควรจะเดินไปหาเธอที่โต๊ะ นั่งคุยกับเธอและเร่งให้รีบไป เชวงจะลุกจากโต๊ะ บ๋อยเดินกลับมาก่อน ทำหน้าละเหี่ย ยกมือไหว้ท่วมศีรษะ ขอโทษในความงี่เง่าของตน บ๋อยเอื้อมมือมาหยิบนามบัตรในมือของเชวงไปแบบเกรงใจแล้วส่งให้วาทินแทน พร้อมกับบอกว่า คุณผู้หญิงโต๊ะนั้นตั้งใจจะส่งให้เขา วาทินชำเลืองมองหญิงสาวแวบหนึ่ง เธอทำหน้าเขินอาย วาทินทิปแบงก์ร้อยให้บ๋อยไป “ฉันไม่มีวันมาร้านนี้เป็นครั้งที่สองแน่ แล้วจริง ๆ แกก็ไม่ควรจะทิปไอ้บ๋อยนั่นด้วย” เชวงหน้าเหิ่ยว “เอาน่า มันก็ขอโทษแล้ว แกก็อย่าคิดมากเลย กินเหล้าต่อเหอะ” “แล้วแกจะไม่ไปหาเขาเหรอ?” วาทินหันไปทางผู้หญิงคนนั้น ทำท่าหูโทรศัพท์ พลางส่งยิ้มให้ หญิงสาวส่งยิ้มหวานจ๋อยกลับมา เชวงบอกเพื่อไม่ต้องเกรงใจเขา “ไม่เกรงใจแกหรอกแต่ฉันขี้เกียจ ฉันไม่ใช่คนสนุกกับเรื่องพวกนี้ แกเคยเห็นฉันไปจับไก่ที่ไหนหรือเปล่า?” วาทินไม่คิดจะโทรหาหญิงสาว ซ้ำร้ายยังชวนเชวงเปลี่ยนที่ไปดีกว่าและพร้อมจะพาไปทุกที่ ขอให้บอกมา เชวงนั่งนึก มองไปเห็นโปสเตอร์โฆษณาที่ติดอยู่ในร้าน พรีเซนเตอร์คือโรสกำลังส่งยิ้มมาให้ เลยพูดด้วยความคะนองปากว่าอยากเจอโรส วาทินหยิบมือถือออกมาโทรถามแม่ว่า งานแซยิดท่านผู้หญิงคืนนี้โรสไปด้วยหรือเปล่า เชวงกะพริบตาปริบ ๆ ========== ร้านอาหารน่ารักถูกเหมามาจัดงานแซยิดท่านผู้หญิงท่านหนึ่ง บรรยากาศค่อนข้างเฮฮาไม่เป็นทางการ วาทินพาเชวงเข้ามาในงาน เดินเข้าไปหาแม่ คุณยุพาแปลกใจที่จู่ ๆ ลูกชายก็โผล่มางานสังคมแถมยังพาเชวงมาอีก นึกว่าวาทินสนใจโรสถึงได้ถามก่อนมา “ไม่ใช่แบบที่แม่คิดหรอกครับ” คุณยุพามองลูกแบบค้นหาความจริงอยู่ครู่หนึ่ง เห็นว่าวาทินไม่แสดงพิรุธอะไรก็ขี้เกียจสนใจแต่ไล่ให้ไปไหว้ท่านผู้หญิงเจ้าของงานเสียก่อน วาทินพาเชวงชิ่งออกมา เห็นโรสอยู่ที่มุมหนึ่งของงาน วาทินหมดหน้าที่ของเขาแล้ว บอกลูกพี่ลูกน้องของเขาให้เข้าไปทำความรู้จักกับเธอ โรสหันมาทางสองหนุ่มพอดี ดาราสาวไฮโซหยุดมองทั้งสองครู่หนึ่งก็จำได้ เดินเข้ามาทักเชวงพร้อมกับบอกเขาว่าเธอเป็นคนความจำดี แม้จะไม่ได้เจอกันมาเกือบสิบปีแล้วก็ตาม เชวงทึ่งหันไปจะแนะนำวาทิน แต่โรสก็ชิงเรียกชื่อวาทินได้ถูกต้องก่อน “ครับ เอ่อ สงสัยผมจะเป็นคนความจำไม่ดี จำไม่ได้จริง ๆ ว่าเราเคยรู้จักกัน” วาทินงง “เราไม่เคยรู้จักกันหรอกแต่โรสจำคุณได้ค่ะ” วาทินไม่ถามต่อ เชวงได้จังหวะพูดคุยว่าเขาได้ติดตามละครที่โรสเล่นทุกเรื่องพร้อมกับเอ่ยชื่อละครเรื่องนั้นเรื่องนี้ โรสหัวเราะเบา ๆ ที่เจอแฟนคลับตัวจริง และพอถามว่าวาทินชอบเรื่องไหนบ้าง วาทินทำหน้าไม่ค่อยถูก ตอบแบบเหมา ๆ ว่าชอบเท่ากันทุกเรื่อง “อย่าบอกนะคะว่าคุณวาทินไม่เคยดูละครที่โรสเล่นเลย?” โรสจับสีหน้าวาทินได้ ดักคอหน้างอน ๆ วาทินนึกไม่ทันว่าจะแก้ตัวอย่างไรดี เชวงช่วยแก้สถานการณ์ บอกโรสว่าอย่าไปถือสาวาทินเลย เขาเป็นพวกติสท์แตก ไม่ค่อยปรกติเท่าไหร่ และพูดชื่นชมโรสว่าช่วงหลังข่าว ผ่านไปบ้านนั้นก็เห็นดูละครที่โรสเล่นทั้งนั้น โรสยิ้มดีใจ บังเอิญเห็นแม่อยู่ห่างออกไปกวักมือเรียก โรสจึงขอตัวไปหาแม่ เธอยิ้มให้สองหนุ่มก่อนเดินออกไป เชวงปลาบปลื้มที่โรสยังจำเขาได้ สมัยเรียนมอต้นห้องเดียวกัน เขาก็แอบชอบเธออยู่ แต่ไม่กล้าแม้แต่จะให้ดอกกุหลาบ “ขนาดตอนนั้นแกยังไม่กล้าทำอะไร ตอนนี้นอกจากต้องกล้าแล้วยังต้องพยายามเพิ่มขึ้นอีกร้อยเท่าตัวด้วยนะเว้ย” วาทินตบบ่าเชวงกึ่งปลอบกึ่งแหย่ ระหว่างทางนั่งรถวาทินไปส่งบ้าน เชวงมองรอบ ๆ ขณะรถติด เห็นไอริสาหอบถุงน้ำแข็ง เครื่องดื่ม ฯลฯ เดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อริมถนน รู้สึกถูกใจกับความน่ารักจนอยากจะลงไปช่วยถือของให้ วาทินมองตามไป มีคนบังเลยเห็นไม่ชัด แต่รู้สึกคล้าย ๆ หญิงสาวที่เขาชอบ เชวงหันมาซักไซ้ไล่เรียงวาทินว่าเป็นใคร แอบมีกิ๊กแล้วไม่บอกกัน สองหนุ่มเลยเลิกให้ความสนใจกับหญิงสาวข้างถนน “ขอกั๊กไว้ก่อนเพราะยังไม่มีข้อมูล แต่ท่าทางดูไฮโซอยู่เหมือนกัน” วาทินขับรถผ่านไปขณะที่ไอริสายังคงเดินขาปัดแบกถุงพะรุงพะรังเลี้ยวเข้าซอยบ้าน ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 22 พ.ค. 50 10:51:58 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ลุงกับป้าจัดงานเลี้ยงย่อม ๆ ฉลองที่ถูกหวยมาหว่าสี่พันบาท มีเพื่อนมาร่วมสังสรรค์ด้วยสี่ห้าคน ป้ายืนโชว์เรียงเบอร์หรา ท่าทางเมาไม่แพ้ผัว เจ็บใจที่มันน่าจะได้ถึงแสน ป้าขยุ้มเรียงเบอร์เป็นก้อนกลมแล้วปาใส่หน้าไอริสาราวกับนักเบสบอล ไอริสาไม่ทันตั้งตัวกำลังเทข้าวเกรียบใส่จานอยู่ โดนเข้ากลางหน้าเต็ม ๆ “เพราะแกไม่ยอมเบิกเงินเดือนล่วงหน้ามาให้ เห็นมั้ย ไม่งั้นพวกข้าซื้อบ้านใหม่ได้แล้ว” ป้าชี้หน้าว่า ลุงด่าเสริม “ไอ้หลานหน้าโง่ หน้าบาง :-)ใครก็ไม่เป็น สอนเท่าไหร่ไม่รู้จักจำ งี่เง่าจริงจริ๊ง” ไอริสาโกรธแต่ไม่ตอบโต้ เดินเข้าห้องตัวเองไป ลุงป้าไม่สนใจ เฮฮากับเพื่อน ๆ ต่อ ========== พี่ปุ้ยได้รับโทรศัพท์จากหม่อมเรียกให้ไปที่สปา พี่ปุ้ยเอ่ยปากชวนไอริสาไปด้วย แต่เจ๊กวางหวั่นว่าไอริสาจะก่อเรื่องอีก บอกพี่ปุ้ยอย่าเสี่ยงเลยดีกว่า ให้พาเอไปแทน เอเดินไปล้างไม้ล้างมือเตรียมตัวไป ไอริสาหน้าจ๋อย หยิบนิตยสารและหนังสือพิมพ์ไปให้ลูกค้าอ่านระหว่างรอทำผม เหลือบเห็นคอลัมน์หนึ่งในหน้าโฆษณาประกาศผลผู้โชคดีจากทีวีช่องสาม ไอริสาหยิบมาดูรายละเอียดแล้วตาโตตื่นเต้นที่เห็นชื่อตัวเองอยู่ในจำนวนผู้โชคดีสิบคนได้เรียนทำอาหารเกาหลีตำรับละครดัง ไอริสาได้รับอนุญาตจากพี่ปุ้ยแล้วรีบไปยังห้องอาหารเกาหลีที่จัดสอนทันที ถึงกระนั้นก็ยังเกือบไม่ทัน ไอริสาเปิดประตูห้องอาหารเข้ามาหอบแฮ่ก ทุกคนหันมามอง ไอริสากล่าวขอโทษที่มาสาย เจ้าหน้าที่พาไปรวมกลุ่มกับคนอื่นที่มาก่อน ระหว่างนั้น ไอริสารู้สึกว่ามีสายตาใครจับจ้องมองเธอเป็นพิเศษ ไอริสาหันไปมอง ตากล้องกดชัตเตอร์พอดี พอเขาลดกล้องลงมาจึงเห็นว่าเป็นวาทิน เขาส่งยิ้มให้ ไอริสายิ้มตอบเขิน ๆ แล้วเดินชนเจ้าหน้าที่ที่หยุดรออยู่จนคะมำ ========== >>>>> ตอนที่ 2 (12 พฤษภาคม) กุ๊กเกาหลีอธิบายเรื่องอาหารโดยมีล่ามคอยแปล ไอริสาฟังอย่างตั้งใจ ค่อย ๆ เหล่ไปทางซ้ายที่วาทินยืนเมื่อครู่ ปรากฏว่าเขาไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว ไอริสาหันหลับมา เจอวาทินโผล่มาอยู่ทางขวาค่อนข้างใกล้เธอ เขาแอบเอารูปที่เพิ่งถ่ายให้ไอริสาดูใต้โต๊ะ เป็นรูปตอนไอริสาเดินชนเจ้าหน้าที่ ดูท่าตลกมาก ไอริสาเม้มปาก มองวาทินแบบเอาเรื่อง กระซิบเสียงดุ ๆ ถามว่า ไม่มีอะไรจะถ่ายแล้วหรือ? “คุณไม่รู้อะไร ภาพถ่ายทีเผลอแบบนี้แหละสวยที่สุดแล้วก็ถ่ายยากที่สุด ถ้าส่งประกวดมีสิทธิ์ได้รับรางวัลด้วย” วาทินตอบยิ้ม ๆ “ไม่ต้องเลย ฉันไม่ยอม ถ้าคุณส่งฉันจะแจ้งความ” “ผมเป็นสื่อมวลชน มีสิทธิ์ตามรัฐธรรมนูญ” กุ๊กเกาหลีเห็นทั้งสองคุยกันก็ไม่พอใจ เดินมาตวาดลั่นเป็นภาษาเกาหลีที่ไม่ตั้งใจเรียน คนอื่น ๆ เห็นแล้วอดขำไม่ได้ ไอริสาทำหน้าไม่ถูก นั่งหลังตรงตั้งใจเรียน ส่วนวาทินอายมาก รีบถอยออกมาทำงานถ่ายรูปต่อ บรรดาผู้เข้าอบรมทำอาหารเกาหลีกันอย่างขะมักเขม้น วาทินถ่ายภาพเก็บบรรยากาศเป็นระยะ ๆ เจ้าหน้าที่ยืนดูชายหนุ่มด้วยความชื่นชม เพราะช่างภาพที่เจอมาร้อยทั้งร้อยถ่ายแต่ตอนเปิดงาน แป๊บเดียวก็ชิ่งกลับกันหมด เพิ่งจะมีวาทินนี่แหละที่ขยันขนาดนี้ วาทินรู้สึกเขิน ๆ กับคำชม แอบก้มลงไปมองรูปในกล้องซึ่งขึ้นรูปไอริสากำลังทำอาหารอยู่เลย กุ๊กเดินมาตรวจและชิมอาหารที่ผู้เข้าอบรมทำเสร็จแล้ว ไอริสาหันมาเจอวาทินเล็งกล้องมาที่เธอ ไอริสาชี้นิ้วลงที่จาน อีกมือชูสองนิ้ว ยิ้มให้กล้อง เหมือนจะอวดด้วยความภูมิใจ วาทินกดชัตเตอร์ แล้วก็เปลี่ยนมุมถ่าย ถ่ายแต่ไอริสาจนหันมาเห็นเจ้าหน้าที่ยืนมองอยู่ แล้วยกหัวแม่โป้งให้ ยกย่องว่าเขาขยัน วาทินยิ้มเก้อ ๆ แล้วหันไปถ่ายคนอื่นบ้าง หลังปิดการอบรมแล้ว บางคนก็กลับเลย บางคนก็จับกลุ่มคุยกันต่อ วาทินรีบเก็บอุปกรณ์ของเขาแล้วเร่งฝีเท้าเดินมาทันไอริสาที่เดินถือถุงใส่อาหารที่เธอทำ วาทินเข้ามาช่วยถือแต่ไอริสาแย่งคืน “แล้วนี่คุณจะเดินไปไหนครับ? ที่จอดรถไปทางนี้ครับ” “ฉันไม่ได้เอารถมาค่ะ จะไปขึ้นรถไฟฟ้า” วาทินอาสาไปส่ง จะเดินไปที่จอดรถ ไอริสาตามมาติด ๆ บอกเขาว่าไม่ต้อง เธอไม่ชอบนั่งมอเตอร์ไซค์ มันอันตราย วาทินหยิบรีโมตออกมากด รถสปอร์ตคันหรูที่อยู่ตรงหน้ามีไฟสว่างวาบพร้อมกับเสียงปี๊บ ไอริสางุนงง ไหนเขาบอกเธอว่าเป็นช่างซ่อมน้ำพุ เริ่มระแวงว่าวาทินจะโกหกเธอ ถามว่าทำอะไรบ้าง “ก็เป็นช่างภาพแล้วก็เป็นนักธุรกิจ” วาทินตอบตามความเป็นจริง “นักธุรกิจ คุณเนี่ยนะ คุณทำธุรกิจอะไร?” “เป็นผู้บริหารบริษัทบลูกาแฟครับ” “บลูกาแฟ?” ไอริสามองซ่ายมองขวาแล้วชี้ไปที่โปสเตอร์โฆษณาบลูกาแฟที่ติดอยู่ไม่ไกล วาทินมองตามไปพร้อมกับรับว่าใช่ ไอริสาทำหน้าไม่ค่อยเชื่อ เขาจึงส่งนามบัตรให้ ไอริสารับมาดูแล้วรู้สึกโกรธขึ้นมาทันที เธอเดินหนีไป วาทินงง รีบเดินตามด้วยความสงสัยว่าเธอโกรธเขาเรื่องอะไร “คุณโกหกฉัน!” “ผมโกหกคุณตอนไหน?” “อย่ามายุ่งกับฉันนะ!” วาทินชะงัก ไม่กล้าตามไอริสาไปเมื่อเห็นแววตาเขียวปั๊ดที่หันมามอง ได้แต่ยืนดูไอริสาเดินจากไป วาทินเดินกลับเข้ามาที่รถอย่างเซ็ง ๆ กำลังจะสตาร์ทเครื่องก็นึกได้ว่าลืมขอเบอร์โทรศัพท์ เขารีบลงจากรถ วิ่งมาตามทางแต่ไม่เจอไอริสาแล้ว เขาเดินกลับไปที่ห้องจัดอบรม เหลือคนจับกลุ่มคุยกันเป็นกลุ่มสุดท้าย มีทั้งกุ๊ก เจ้าหน้าที่และผู้เข้าอบรม สมุดลงทะเบียนยังวางอยู่บนโต๊ะ วาทินมองสมุดแล้วมองเจ้าหน้าที่ก่อนจะหยิบกล้องมาเก็บบรรยากาศแทน เจ้าหน้าที่หันมาเห็น ปลีกตัวจากกลุ่มมาหาชายหนุ่ม แปลกใจที่เขายังไม่กลับอีก “ภาพคนจับกลุ่มคุยกันหลังงานเลิกแล้ว ผมว่าน่ารักดี” วาทินว่า เจ้าหน้าที่มองตาม “ก็จริงนะครับ มันแสดงว่าคนดูชอบโครงการนี้จริง ๆ พวกผู้บริหารเห็นภาพแบบนี้แล้วคงพอใจ คุณนี่ยอดจริง ๆ เลยครับคุณวาทิน” วาทินถอดเมโมรีการ์ดส่งให้เจ้าหน้าที่ อายกับคำชม จึงบอกความจริงว่า ที่อยู่นานขนาดนี้ไม่ใช่เพราะขยัน แต่เป็นเพราะปิ๊งผู้เข้าอบรมคนหนึ่ง ไม่ทันขอเบอร์โทรศัพท์ไว้ เจ้าหน้าที่มองหน้าวาทินยิ้ม ๆ พอจะเดาออก เขาก้มลงมองสมุดลงทะเบียนบรรทัดสุดท้าย เห็นชื่อและเบอร์โทรศัพท์ของไอริสาชัดเจน วาทินรีบกดเบอร์ใส่มือถือพร้อมกับกล่าวขอบคุณ ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 22 พ.ค. 50 10:52:36 ]

ความคิดเห็นที่ 7 พี่ปุ้ยกับเอกลับมาถึงร้านช้าไปหน่อย เจ๊กวางกำลังจะเตรียมตัวกลับพอดี ดูอารมณ์ไม่ดี พี่ปุ้ยถามถึงเด็กคนอื่น รวมทั้งมีใครบ่นเรื่องที่ไอริสาลางานไปบ้าง “อยู่หลังร้านหมดค่ะ หึ ไม่มีใครบ่นหรอกค่ะ ยัยนี่มันฉลาดกว่าที่คิด คงต้องจับตาดูมันดี ๆ” เจ๊กวางพูดจบก็ลาพี่ปุ้ยเดินออกไป พี่ปุ้ยงง ๆ เดินไปที่หลังร้าน เจอไอริสา มนซี่และบีนั่งล้อมลงกินอาหารเกาหลีกันอยู่ ไอริสารีบหยิบจานที่แยกต่างหากไว้มาให้พี่ปุ้ยพร้อมกับบอกว่าเป็นอาหารเกาหลีที่ไปเรียนมาวันนี้ พี่ปุ้ยทึ่งที่วันเดียวทำได้ขนาดนี้ มนซี่พูดทั้งที่อาหารยังเต็มปาก อวดว่าอร่อยด้วย เอรีบวิ่งเข้าไปในวง พี่ปุ้ยลองชิมดู ยอมรับว่าอร่อยจริงแถมยังฟรีทั้งหมดอีกด้วย “เขาใจดีจังนะ” พี่ปุ้ยกล่าวชมช่องสามแล้วพูดถึงเจ๊กวางว่า ไอริสาชวนกินด้วยหรือเปล่า “ริสาชวนแล้วค่ะ แต่เขาบอกว่าเขาไม่อยากกิน แล้วเขาก็ดุริสาเรื่องโดดงาน พี่ปุ้ยคะ ริสาขอโทษอีกครั้งนะคะที่ลางานวันนี้” “ช่างมันเถอะ แค่พนักงานลางานครึ่งวันน่ะไม่เป็นไรหรอก ส่วนเรื่องกวาง เขาก็เป็นคนระเบียบจัดอย่างนั้นเอง ไม่มีอะไรหรอก” ไอริสารู้สึกสบายใจขึ้น นึกว่าเจ๊กวางจะไม่ชอบหน้าเธอซะอีก ไอริสาเอาอาหารกลับมาให้ลุงป้าลองชิม ทั้งสองตื่นเต้นกับอาหารเกาหลี แต่พอรู้ว่าไอริสาแบ่งอาหารให้เพื่อน ๆ ที่ร้านกินด้วยก็เป็นเรื่อง ทวงบุญคุณที่เลี้ยงไอริสามาตั้งแต่เด็กจนโต พอมีของกินดี ๆ ก็ดันเอาไปให้คนอื่นหมด และไม่เชื่อว่าหลานสาวจะคัดส่วนที่ดีที่สุดมาให้อย่างที่พูด ไอริสาจนใจไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร มีเสียงข้างฝาบ้านดังปัง ๆ เพื่อนบ้านส่งเสียงเรียกไอริสาว่ามีโทรศัพท์ ไอริสาหน้างง ๆ ขณะเดินออกไป ลุงป้ามองตามไปแบบเคือง ๆ ไอริสารับโทรศัพท์ ตกใจที่เป็นวาทิน เขาขอโทษเธอที่ทำให้เข้าใจผิด ไอริสายังเคืองอยู่ที่โดนหลอกแต่ก็ยอมยกโทษให้ และถามว่ามีอะไรอีก “คือผมอยากรู้จักคุณให้มากกว่านี้น่ะครับ” ไอริสารู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว “เพื่ออะไรคะ?” “คุยกันทางโทรศัพท์แบบนี้คงไม่จบหรอกครับ ถ้ายังไงเรามาทานข้าวกลางวันกันไปคุยกันไป ดีไหมครับ?” รุ่งขึ้น ไอริสาเล่าเรื่องวาทินนัดทานข้าวให้มนซี่ฟัง มนซี่ตื่นเต้นมาก ขัดใจที่ไอริสายังเล่นตัวกับลูกชายมหาเศรษฐีเจ้าของบลูกาแฟ ไม่ได้ตอบรับคำเชิญไปทันทีโดยจะขอคิดดูก่อน แต่ไอริสาบอกว่าที่ยังลังเลอยู่ก็เพราะวาทินเข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นไฮโซ มนซี่อึ้งไป และว่าเขาอยากเข้าใจอย่างนั้นไปเอง ก็เล่นตามน้ำ แกล้งเป็นไฮโซไป ไอริสาคิดว่าน่าจะบอกความจริงดีกว่า หากวาทินรู้ว่าเธอเป็นคนจนและชิ่งไปอย่างที่มนซี่ว่าก็ช่วยไม่ได้ในเมื่อเธอเกิดมาเป็นอย่างนี้ เย็นนั้น ไอริสาเดินป้วนเปี้ยนอยู่หน้าบ้านข้าง ๆ จนเพื่อนบ้านอดสงสัยไม่ได้ ไอริสาจึงเดินเข้าบ้านตัวเองไป เสียงโทรศัพท์ของเพื่อนบ้านดังขึ้น ไอริสารีบพรวดกลับไปดู กลายเป็นสายของเพื่อนบ้าน ไอริสาเดินกลับเข้าบ้านตัวเอง สักพักก็ออกมาดูใหม่ เห็นเพื่อนบ้านยังเมาท์โทรศัพท์เฮฮาอยู่ ไอริสาถอนใจ กลับไปนั่งเซ็งอยู่ในบ้าน รู้สึกเหมือนผิดหวัง เสียงเพื่อนบ้านตบข้างฝาปัง ๆ บอกว่ามีโทรศัพท์ในเวลาต่อมา วาทินชวนคุย ซักถามไอริสาว่าใครรับสาย เป็นญาติทางไหนเผื่อจะได้รู้เกี่ยวกับตัวเธอมากขึ้น พอไอริสาเปิดทางว่าอยากรู้อะไรให้ถามมาเลย วาทินถามทันทีว่ามีแฟนหรือยัง ไอริสาจะตอบว่ายังแต่ยั้งปากไว้ได้ก่อน บอกว่าเป็นเรื่องส่วนตัว วาทินจึงขอคำตอบที่ชวนไปกินมื้อกลางวันด้วยกัน และดีใจเมื่อไอริสาตอบตกลง วาทินขอนัดวันพรุ่งนี้เลย จะให้ไปรับที่ไหน ไอริสารับปากจะโทรบอกพรุ่งนี้ อยากจะบอกความจริงกับเขาว่าเธอไม่ใช่ไฮโซ แต่แล้วก็พูดไม่ออก . ========== เที่ยงแล้ว ลูกค้าแน่นร้าน ทุกคนมีงานทำล้นมือ ไม่มีใครว่างเลย ไอริสาก็วิ่งวุ่นเช่นเดียวกับคนอื่น ๆ จนลืมที่นัดกับวาทินไป กว่าจะนึกขึ้นได้ก็เกือบทุ่ม หมดลูกค้าแล้ว ไอริสารีบออกไปโทรศัพท์ที่ตู้สาธารณะใกล้ ๆ ร้าน ขอโทษวาทินและคิดว่าเขาคงรอมื้อกลางวันกับเธอไม่นาน วาทินบอกว่าเขายังไม่ได้กินมื้อกลางวันเลยและขอนัดตอนนี้เลย “แต่ว่าตอนนี้มันค่ำแล้วนะคะ” ไอริสาทักท้วง “แต่ก็ยังเป็นมื้อกลางวันสำหรับผมกับคุณได้นี่ครับ” ไอริสาปฏิเสธไม่ออก พวกเพื่อนที่ร้านช่วยกันแต่งตัวแต่งหน้าให้ ไอริสาอยู่ในชุดสวยงามของเอ มองดูเงาตัวเองในกระจก ไม่เคยสวยขนาดนี้มาก่อนเลยตั้งแต่เกิด เกรงใจกลัวว่าจะทำชุดของเอเลอะ จะเปลี่ยนไปใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์อย่างเดิมแต่เพื่อน ๆ ไม่ยอม ========== >>>>> ตอนที่ 2 (13 พฤษภาคม) “ไม่ได้ย่ะ อีตาลูกบลูกาแฟเนี่ย เค้าไม่พาเธอไปนั่งกินข้าวมันไก่รถเข็นหรอกนะ เขาต้องพาเธอไปร้านหรู ๆ แล้วเธอจะแต่งตัวซกมกไปได้ยังไง” บีว่า มนซี่ขานรับ “พี่บีพูดถูกแล้ว ยังไง ๆ เธอก็ต้องให้เกียรติเขาเป็นอันดับแรก แล้วเธอจะบอกว่าเธอจน จ่น จ้น จ๊น จ๋นยังไงก็ค่อยบอกตอนที่เขาจ่ายค่าอาหารเสร็จแล้วก็ได้” เอสงสัย ทำไมต้องบอกตอนนั้น มนซี่ว่าถ้าเกิดวาทินไม่พอใจขึ้นมา วิ่งหนีกลับดื้อ ๆ ไอริสาวิ่งตามไม่ทัน ก็ต้องอยู่จ่ายค่าอาหาร เผลอ ๆ ไอริสาขายตัวให้กุ๊กแล้วก็ยังไม่พอจ่ายค่าอาหารเลยก็ได้ บีมองนาฬิกา เกือบสองทุ่มแล้ว เร่งให้ไอริสารีบไปได้แล้ว ไอริสาหยิบกระเป๋า ยกมือไหว้ขอบคุณทุกคน มนซี่รีบวิ่งตามมาฉีดน้ำหอมให้ พร้อมบอกไอริสาไม่ต้องเป็นห่วง ถึงเป็นของถูกแต่ก็ทำเลียนแบบของแพง กลิ่นเหมือนเด๊ะ ผู้ชายปรกติจะไม่รู้ แต่ถ้าดมออกก็ชิ่งได้เลย เป็นกะเทยแน่นอน ========== ไอริสาเดินค่อนข้างเร็วมาที่ล็อบบี้โรงแรมห้าดาว วาทินนั่งรออยู่ก่อนแล้ว เขาลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นหญิงสาวเข้ามา ไอริสาทักทายพร้อมกับขอโทษที่มาสาย “ไม่เป็นไรครับ แค่คุณมาผมก็ดีใจแล้ว อยากทานอะไรครับ?” “อะไรก็ได้ค่ะ เร็ว ๆ ง่าย ๆ ก็แล้วกัน ฉันห่วงคุณ คุณยังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่กลางวันเลยนี่นา” “ขอบคุณครับ งั้นเชิญทางนี้ครับ” วาทินผายมือเชิญ เขาพาไอริสามานี่งในร้านอาหารหรูมาก “คุณไอริสาเคยมาทานอาหารที่นี่หรือเปล่าครับ?” “ล้อเล่นน่า ที่แบบนี้ฉันไม่มีปัญยามานั่งกินหรอก เอ๊ย เอ่อ ” ไอริสารู้ตัว ชะงักไป วาทินเข้าใจว่างานของไอริสาคงยุ่งมากจนเธอไม่มีเวลาไปไหนเลย ไอริสากลบเกลื่อน เร่งวาทินรีบสั่งอาหารมาดีกว่า ไม่อยากเห็นเขาเป็นลมไปเสียก่อน บริกรเดินเข้ามาพร้อมเมนู วาทินสั่งข้าวมันไก่ ไอริสากำลังจะเปิดเมนูถึงกับชะงัก แทบไม่เชื่อหูตัวเอง วาทินบอกว่าเมนูเด็ดสุดของที่นี่คือข้าวมันไก่ ไอริสาจึงสั่งตาม “คุณไม่ต้องทานเหมือนผมก็ได้นะครับ ที่จริงแล้วที่นี่ยังมีเมนูเด็ดอีกหลายอย่างนะครับ” “ฉันชอบทานข้าวมันไก่อยู่แล้วค่ะ” ทั้งคู่นั่งทานข้าวมันไก่ คุยกันไป มียิ้มให้กันนิด ๆ หน่อย ๆ ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 22 พ.ค. 50 10:53:50 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนที่ 3 (13 พฤษภาคม) ไอริสากับวาทินกินเสร็จแล้ว ไอริสาชมว่าอร่อยสมกับที่เขาคุยไว้ วาทินคุยว่ายังมีจานเด็ดที่อยากให้เธอชิม แต่ผลัดเป็นคราวหน้า ไอริสาไม่ได้รับปากเสียทีเดียว หญิงสาวนั่งทำใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยปากจะพูดเรื่องที่เขาเข้าใจผิด วาทินรอฟัง แต่บริกรเข้ามาขัดจังหวะ เอาเงินมาทอนให้ และมีขนมเสี่ยงทายมาด้วย วาทินให้ไอริสาหยิบไปก่อนหนึ่งอัน แล้วหยิบที่เหลือขึ้นมาหักออก ข้างในมีกระดาษคำทำนายอยู่ ไอริสาทำตาม คลี่กระดาษออกอ่าน เป็นภาษาจีน แต่มีภาษาไทยกำกับอยู่ด้วย มีข้อความว่า บทเพลงแห่งชีวิตกำลังจะเริ่มต้น หากเอาชนะความเศร้าโศกได้ ก็จะพบความสุขที่ยิ่งใหญ่ ไอริสากะพริบตาปริบ ๆ ไม่เข้าใจความหมายของมัน มัวแต่งง ๆ กับคำทำนายก็เลยลืมเรื่องที่ตั้งใจจะพูด มานึกได้อีกทีก็เกือบจะถึงบ้านแล้ว “ฉันว่า ถ้าเป็นไปได้นะ เธอน่าจะบอกความจริงกับนายวาทินตอนที่เขาสมรสกับเธอแล้ว” มนซี่แดกดันไอริสา “บ้าสิ แกก็พูดไปเรื่อย” “แล้วจะเจอเขาอีกเมื่อไหร่ล่ะ?” “จะไปรู้เรอะ ไม่โทรมาอีกก็ดี วุ่นวายจะตายไป ปวดหัว” มนซี่มองหน้าไอริสา เห็นความสุขบนใบหน้า มนซี่หมั่นไส้มาก กัดฟันด่าเพื่อนเบา ๆ ว่า สตรอว์เบอรรี่ชัด ๆ ไอริสาถามว่าพูดอะไร มนซี่ระแวงคิดว่าไอริสาจะตี หลบมือไป พลาดโดนเตารีดที่กำลังรีดผ้าขนหนูอยู่ มนซี่ร้อน สะบัดมือเร่า ๆ ไอริสาเห็นแล้วทั้งขำทั้งสงสาร ========== วาทินอมยิ้ม มัวแต่อ่านกระดาคำทำนายเมื่อคืนว่า รักแท้อยู่ตรงหน้าท่านแล้ว เขาสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงแม่เรียก เงยหน้าขึ้นมาจึงพบว่าทุกคนในห้องประชุมกำลังมองมาที่เขา เลยโดนกัญญาจิกว่าหลับใน คุณเจริญขอความคิดเห็นจากลูกชาย พูดคร่าว ๆ ว่าทางเอเจนซี่เสนอให้เอาดาราหรือนักร้องที่ดัง ๆ มาเป็นพรีเซนเตอร์ของกาแฟตัวใหม่ เอเจนซี่ยกชื่อมาให้เลือกหลายคน “ก็ดี น่าสนใจดีครับ” วาทินแบ่งรับแบ่งสู้ คิดหาคำตอบ เห็นเชวงส่งซิกทางสายตา วาทินยังไม่เข้าใจจนเชวงยื่นมือไปจับดอกกุหลาบในแจกันบนโต๊ะ เขาจึงถึงบางอ้อ เสนอชื่อโรส กัญญาขัดคอว่าชื่อคุ้น ๆ แต่ไม่รู้ว่าจะดังหรือเปล่า วาทินเลยบอกให้ถามเชวงดู เชวงรีบยืนยันว่าดังพร้อมกับบรรยายสรรพคุณของโรสว่าเป็นนาวเอกละครไฮโซ กลุ่มเป้าหมายของบริษัทไม่มีทางไม่รู้จัก ทุกคนยิ้มเห็นด้วย โดยเฉพาะเอเจนซี่ถึงกับออกปากว่าเลิศมาก คุณเจริญยกให้ลูกชายจัดการเรื่องนี้ต่อ วาทินรับคำแล้วแอบหันมายักคิ้วให้เชวง เลิกประชุมแล้ว เชวงขอบอกขอบใจวาทิน เหมือนฝันที่จะได้ทำงานกับโรส วาทินบอกเชวงว่า โอกาสมาถึงแล้ว อย่าให้พลาด ติดต่อโรสโดยตรงเลยไม่ต้องผ่านเอเจนซี่ ในเมื่อเชวงกับเธอก็เป็นเพื่อนกัน “ขอให้โชคดี ฉันต้องรีบไปแล้ว” วาทินเดินดุ่มเข้าลิฟต์ไป ========== ข้างถนนแถวร้านพี่ปุ้ย กองถ่านมาปักหลักกันอยู่ แดดจัด อากาศร้อนมาก นางแบบที่นั่งพัดตัวเองอยู่เกิดหน้ามืดล้มฮวบลง วาทินที่เปลี่ยนชุดจากนักธุรกิจมาเป็นตากล้องแล้วยืนดูอยู่ใกล้ ๆ รีบถลันเข้าไปประคอง เป็นจังหวะเดียวกับที่พนักงานเสิร์ฟน้ำของกองถ่ายยกกาแฟมา กาแฟหกใส่หัววาทิน แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ รีบประคองนางแบบไว้ ฝ่ายประสานงานเข้ามาคุยกับพี่ปุ้ย ขอยืมร้านเป็นที่พักของทีมงาน ใช้เวลาประมาณสองชั่วโมงก็เสร็จแล้ว และจะมีค่าใช้จ่ายให้ด้วย พร้อมกับจิ้มเครื่องคิดเลขให้ดู พี่ปุ้ยตกลง ฝ่ายประสานงานยิ้ม ออกไปหน้าร้าน ตะโกนเรียกพรรคพวก ทีมงานกรูกันเข้ามา นำหน้ามาด้วยเออีที่ประคองนางแบบ ดูทุลักทุเล พี่ปุ้ยตกใจกับจำนวนทีมงานที่เข้ามาแน่น ร้านถูกยึดในทันที พี่ปุ้ยกับพวกโดนบีบให้ถอยออกมากองรวมอยู่ที่ด้านหลัง ขณะเดียวกัน ไอริสาก็ตกใจเมื่อเห็นว่าคนที่เดินเข้ามาเป็นคนสุดท้ายคือ วาทิน เธอหลบวูบหลังมนซี่ ช่วงที่รอช่างซ่อมหน้านางแบบ วาทินอยากสระผมที่กาแฟหกรด ฝ่ายประสานงานจึงเดินมาหาพี่ปุ้ย ขอช่างสระผมหนึ่งคน พี่ปุ้ยมองมาทางพวกเด็กในร้าน เห็นแค่มนซี่กับไอริสา มนซี่ยกนิ้วที่พันปลาสเตอร์ยาจากที่โดนเตารีดเมื่อเช้าให้ดูแทนคำตอบ พี่ปุ้ยก็เลยพยักหน้าให้ไอริสาไปทำแทน ไอริสาดันมนซี่ให้เดินนำหน้ามาหาวาทินที่นอนรออยู่บนเตียงสระ ตัวเองแอบหลบอยู่ข้างหลังพร้อมกับทำหน้าไม่ให้พูด มนซี่งง ๆ ไม่ค่อยเข้าใจ ไอริสาชะเง้อ อ้อมตัวมนซี่มาดู เห็นวาทินหลับตา เธอก็ขยับตัวออกมาสระผมให้ ไอริสารู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก เธอสระผมให้วาทินอย่างนุ่มนวลและเอาใจใส่เป็นพิเศษ มนซี่ยืนดูอยู่ข้าง ๆ แกล้งไอริสาด้วยการพูดจาให้ท่าวาทิน ไอริสาหันมาจะใช้มือข้างหนึ่งตบปากเพื่อน แต่มนซี่หลบทัน วาทินรู้สึกผิดปรกติจึงลืมตาดู แต่ไอริสารีบดันมนซี่เข้ามาแทนตัวเอง มนซี่ยิ้มหวานให้ วาทินหลับตาอีกทีตามที่มนซี่บอกว่าเดี๋ยวแชมพูเข้าตา ไอริสารีบเข้ามาสระผมต่อ หันมามองมนซี่แบบเอาเรื่อง ในที่สุดก็สระผมให้วาทินจนเสร็จ ไอริสาหยิบผ้าขนหนูเช็ดศีรษะให้อย่างนุ่มนวล เผลอพูดออกไปว่าเสร็จเรียบร้อยแล้ว นึกได้เอามือปิดปากแล้วรีบผละออกไป ปล่อยมนซี่ยืนยิ้มแฉ่งรับหน้า วาทินเห็นหลังไอริสาเดินหายไปทางหลังร้านแว้บ ๆ ========== เชวงนัดคุยกับโรสที่ล็อบบี้โรงแรมหรูเรื่องพรีเซนเตอร์ โรสอ่านเอกสารและฟังรายละเอียดจากเชวงแล้วแต่ยังดูเฉย ๆ ไม่กระตือรือร้น พอรู้ว่าวาทินอาจจะมาถ่ายภาพนิ่งโฆษณางานชิ้นนี้เอง โรสค่อยยิ้มออก ตอบตกลง เชวงเริ่มรู้สึกว่าโรสสนใจวาทิน ไม่ใช่ตัวเขา “คุณโรสเขาโอเคเรียบร้อยแล้วเหรอ? ขอบใจนายมากนะเชวง ไม่เสียทีที่เป็นเพื่อนเก่าของเขา” วาทินขอบใจเพื่อนที่งานสำเร็จไปแล้วขั้นหนึ่ง “ไม่เกี่ยวกับฉันหรอก ถามอะไรหน่อยสิ เมื่อเช้าตอนที่ประชุมกัน ถ้าฉันไม่ได้บอกให้เอาคุณโรส แกจะเสนอชื่อคุณโรสหรือเปล่าวะ?” “คงไม่ว่ะ ฉันคิดไปถึงพวกนักร้องมากกว่า จะได้ร้องจิงเกิลไปด้วย” “เหรอ? โรสไม่ได้อยู่ในหัวแกเลยใช่มั้ย?” “เออ แต่ได้โรสก็ดีนะ ฉันไม่ได้ไม่ชอบอะไร” วาทินพูดให้เชวงสบายใจ ========== พี่ปุ้ยได้เงินจากพวกทำงานโฆษณามาหลายพันก็เลยพาลูกน้องทั้งหมดไปเลี้ยงหมูกระทะหลังปิดร้าน พี่ปุ้ยเดินนำทุกคนมาที่รถ เห็นรถสปอร์ตคันหรูจอดเทียบอยู่ วาทินยืนอยู่ข้าง ๆ รถ ไอริสาหลบตาก้มหน้าวูบ ทุกคนอึ้ง มองวาทินกับไอริสางง ๆ มนซี่หัวไว เดาออก หันมาถามไอริสาว่าคนนี้คือลูกชายบลูกาแฟที่เธอเล่าให้ฟังใช่ไหม ไอริสาพยักหน้าโดยยังก้มหน้าอยู่ ทุกคนเลิ่กลั่ก เจ๊กวางพูดกับพี่ปุ้ย สงสัยว่าไอริสาคงไปไม่ได้แล้ว ส่วนไอริสาก็บอกไม่ถูกว่าอยากไปหรือไม่อยากไป พี่ปุ้ยจึงช่วยตัดสินใจให้ ========== >>>>> จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 22 พ.ค. 50 10:55:23 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตอนที่ 3 (14 พฤษภาคม) “ตามสบายจ๊ะริสา แหม .น่าอิจฉาจริงนะ” ทุกคนหัวเราะคิกคัก ขึ้นรถพี่ปุ้ยไป เหลือไอริสายืนก้มหน้าอยู่คนเดียว วาทินกับไอริสานั่งอยู่ด้วยกันที่สวนสาธารณะ ทั้งสองนั่งเงียบ ๆ ไม่ได้พูดอะไรกัน วาทินชื่นชมกับทิวทัศน์และกิจกรรมในสวน ขณะที่ไอริสาดูอึดอัด ลำบากใจ เธอมองหน้าเขาแล้วก็พูดในสิ่งที่อัดอั้นใจออกมา ไอริสาขอโทษวาทินที่หลอกลวงเขา การที่เธอไม่ได้บอกความจริงทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเขาเข้าใจผิด มันก็เหมือนหลอกลวงวาทิน ชายหนุ่มยิ้มให้อย่างเข้าใจ “คุณไม่อยากให้เป็นแบบนี้หรอก คุณคงอยากบอกความจริงแต่ยังหาโอกาสไม่ได้ เรื่องบางเรื่อไม่ใช่ว่าอยากพูดเมื่อไหร่ก็พูดได้ ใช่ไหมครับ?” ไอริสาพยักหน้ารับช้า ๆ “จริง ๆ แล้ว ตอนคุณเข้าใจว่าผมเป็นช่างซ่อมน้ำพุ ผมก็ไม่ได้ชี้แจงอะไร แถมยังพูดให้ชวนเข้าใจผิดมากกว่าคุณเสียด้วยซ้ำ” ไอริสากะพริบตาปริบ ๆ “จริงสินะ” “งั้นถือว่าเราเจ๊ากันดีมั้ยครับ?” “ใช่ ถือว่าเราเจ๊ากัน” ไอริสาดูสดชื่นขึ้น เห็นวาทินยิ้มน้อย ๆ มองเธออย่างอ่อนโยน ไอริสาหน้าแดง เปลี่ยนเรื่องคุย ถามว่ารู้ได้ยังไงว่าเธออยู่ที่ร้าน “อ้าว ก็คุณยืนสระผมให้ผมเองนี่นา” “คุณรู้ได้ไง?” “ผมก็บอกไม่ถูกครับ แต่ก่อนนั้นผมรู้สึกว่าคุณอยู่ใกล้ ๆ ถึงแม้ตอนลืมตาจะเห็นหน้าคุณมนซี่ก็ตาม ผมรู้ว่าไม่ใช่เขาแน่ที่สระผมให้ผม แล้วผมก็มองทางหลังร้าน ผมเห็นคุณแว้บ ๆ ตอนแรกรู้สึกว่าอะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น แต่ผมก็ยังมั่นใจว่าต้องเป็นคุณ แล้วก็เป็นคุณจริง ๆ ด้วย” ไอริสาเม้มปากแน่น ตื้นตันใจปนวาบหวามอย่างบอกไม่ถูก เธอหลบสายตาวาทินอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ มองเขา วาทินยังคงจับจ้องหน้าเธออยู่อย่างจริงใจ ทั้งคู่นั่งเคียงคู่กันโดยไม่พูดอะไรกัน พระอาทิตย์จมต่ำลงเรื่อย ๆ ทั้งคู่มาที่ห้องอาหารของโรวงแรมห้าดาวที่เดิมแต่คราวนี้อาหารดูหรูหรามากจนไอริสาตื่นตาตื่นใจ เธอเรียกบริการจะมาเอาอาหารที่กินไม่หมดไปเก็บใส่กล่อง และขออนุญาตวาทินจะนำไปฝากลุงกับป้า วาทินจะสั่งให้ใหม่แต่ไอริสารีบห้ามไว้ บอกว่าแบบนี้เธอสบายใจมากกว่า และเมื่อลุงกับป้าเห็นอาหารที่ไอริสานำมาฝาก ทั้งสองก็ตื่นเต้นกับอาหารที่ดูดีมีชาติตระกูลมาก ต่างลงมือกินกันหนุบหนับ ========== วาทินเดินไปดูเครื่องประดับในร้านเพชร เลือกดูด้วยท่าทางเอาจริงเอาจังจนเชวงอดสงสัยไม่ได้ว่าวาทินจะซื้อให้ใคร พอได้รับคำตอบว่าไม่ใช่คุณยุพา เชวงก็เลยคิดว่าญาติของเขาจะซื้อให้โรส “นั่นมันหน้าที่แกไม่ใช่เหรอ?” วาทินย้อนถาม เชวงหัวเราะกลบเกลื่อนความจ๋อย “แล้วแกจะซื้อให้ใครกันแน่วะ?” “ให้ผู้หญิงคนหนึ่ง” เชวงพยายามซักถามว่าเป็นใคร วาทินไม่ได้เปิดเผย เพียงแต่บอกว่าเชวงไม่รู้จัก เชวงประหลาดใจมาก นับเป็นครั้งแรกที่วาทินเจอผู้หญิงแล้วปิ๊ง พยายามคิดเดาว่าเป็นคนนั้นคนนี้ในแวดวงไฮโซและดารา “เขาไม่ได้อยู่ในกลุ่มที่แกพูดถึงเลย ไม่ต้องร้อนใจเพื่อน แกเป็นเพื่อนฉัน ยังไงแกก็ต้องได้รู้จักเขาอยู่แล้ว อันนี้เป็นไงวะ สวยมั้ย?” วาทินหยิบจี้เพชรที่ถูกใจขึ้นมาดู แล้วให้เชวงดูด้วย ========== ลูกค้าในร้านมากพอสมควร พี่ปุ้ยกับเจ๊กวางยุ่งมือเป็นระวิง เจ๊กวางตัดผมให้ลูกค้าเสร็จก็เรียกไอริสามาไดร์ผมให้ลูกค้า ไอริสาชะงัก กระซิบบอกเจ๊กวางว่าไม่เคยทำมาก่อน แต่เจ๊กวางตัดบทสั่งให้ทำ และเมื่อไดร์ผมลูกค้าไปได้สักพัก ไอริสาก็โดนเจ๊กวางดุเอาที่ทำไม่ถูก ไอริสายกมือไหว้ขอโทษลูกค้าก่อนทำตามที่เจ๊กวางบอก แต่ก็ยังโดนด่าอีกจนได้ พี่ปุ้ยทนรำคาญไม่ไหว เข้ามาดูผมลูกค้า ขอโทษขอโพยและเรียกบีมาไดร์แทน พร้อมกับใช้ไอริสาไปเก็บผ้าหลังร้านที่แห้งแล้ว ไอริสาก้มหน้าก้มตาเดินออกไป มนซี่คิดว่าไอริสาต้องร้องไห้ที่โดนดุ จึงออกมาหาที่หลังร้าน ปลอบโยน แต่ผิดคาด ไอริสาไม่ได้เป็นเช่นนั้น ไอริสาไม่เสียใจ ไม่เก็บมาแค้น มุ่งมั่นทำงานต่อไป จะได้มีเงินเดือนมากินมาใช้ ไม่เช่นนั้นก็อดตาย พูดติดตลกว่าเธอไม่ได้มีทรัพย์สมบัติเจ้าคุณปู่ แล้วก็ไม่ได้มีสามีเป็นท่านชายด้วย ร้านปิด ไอริสากับมนซี่เดินออกมาจากร้านได้ระยะหนึ่ง มาถึงตรงหัวโค้งก็โบกมือบ๊ายบายกันไปคนละทาง ไอริสาหันมาเจอวาทินกับรถคันหรูจอดรออยู่ “นี่คุณบังเอิญผ่านมาหรือว่าคุณ .” วาทินไม่ทันตอบ มนซี่ก็โผล่หน้ามาจากด้านหลังไอริสา ชองตอบแทน “ก็ต้องมารอเธอสิยะ นี่กรุงเทพนะยะ ไม่ใช่มินิมาร์ท จะได้เลี้ยวเจอเลี้ยวเจอน่ะนังโง่ สวัสดีค่ะ มนซี่ค่ะ” มนซี่แนะนำตัวเองกับวาทิน วาทินสวัสดีตอบ ไอริสาบอกว่าเป็นเพื่อนเธอเอง และหันมาถามมนซี่ว่าตามมาทำไม “บังเอิญว่า ได้กลิ่นหนุ่มหล่อลอยมาตามลมก็เลยว่ายทวนกลิ่นมาเจอย่ะ แล้วว่าไงคะ เราจะไปไหนกันดีคะเย็นนี้? ทำไม แกไม่ว่างเหรอ งั้นก็ซอร์รี่นะยะ เราไปกันเถอะค่ะคุณวาทิน” มนซี่ควงแขนวาทินออกไป ทิ้งไอริสาให้ยืนงง ทั้งสามนั่งกินข้าวกันที่ร้านข้างถนน ไอริสากับวาทินดูจะเอร็ดอร่อยกับอาหารขณะที่มนซี่นั่งหน้าหงิก ต่อว่าไอริสาที่เจ๋อให้มากินข้าวข้างถนนแทนที่จะไปร้านแถวสุขุมวิทตามที่วาทินบอกจะพาไปตอนแรก “ก็ฉันว่าร้านนี้อร่อยนี่นา เห็นไหม คุณวาทินเขาก็บอกว่าอร่อย” ไอริสาโต้แย้ง “คุณวาทินเขาเกรงใจแกน่ะสิ” “ไม่หรอกครับ ถ้าไม่ได้เรื่องผมก็บอกว่าห่วยได้เหมือนกัน” “แหม๊ รับส่งกันดีเหลือเกินนะ แหวะ ไปเข้าห้องน้ำดีกว่า” มนซี่ลุกขึ้น สะบัดสะบิ้งเดินไปใช้ห้องน้ำในตึก วาทินเห็นมนซี่ไม่อยู่ก็วางช้อนลง หยั่งเสียงถามไอริสาว่าเป็นคนคิดมากหรือเปล่า ก่อนหยิบถุงกำมะหยี่น่ารักส่งให้ ไอริสารับมาเปิดดู เจอจี้เพชร จ้องดูอยู่ครู่หนึ่ง ขอบคุณและขอเป็นคนเลี้ยงมือนี้เองเป็นการตอบแทนค่าจี้ วาทินยิ้มโล่งอก มนซี่เดินกลับมา ขี้เกียจต่อคิวยาวเข้าห้องน้ำ ไอริสายิ้มจี้ขึ้นมาอวด มนซี่เพ่งดูอยู่ครู่หนึ่งก็ร้องกรี๊ดกร๊าด ไอริสาว่าเหมือนของจริงเลย มนซี่หันมาด่าเพื่อนว่ามีลูกตา หามีสมองไม่ เน้นว่าเพชรแท้ ไอริสาตกใจ เผลอทำจี้หลุดมือแล้วตะครุบแทบไม่ทัน ไอริสาส่งคืนให้วาทิน มันแพงเกินไปสำหรับเธอ “ไหนเมื่อกี้คุณบอกว่าไม่ใช่คนคิดมากไงครับ ถ้าไม่คิดมาก ของขวัญมันก็คือของขวัญ เพชรเก๊หรือเพชรจริงมันก็ไม่แตกต่างกันหรอกครับ” “ไม่ค่ะ คุณเอาคืนไปเถอะ ฉันไม่กล้ารับหรอก” วาทินจ๋อย มนซี่ทุบหัวไอริสาแรงพอสมควร กระซิบดุ ๆ ว่าถึงแพงก็ต้องรับ นึกถึงความรู้สึกของวาทินบ้าง ไอริสาหันมามองวาทินแวบหนึ่ง เห็นแววตาหมอง ๆ “ช่างมันเถอะครับ เมื่อคุณไม่อยากได้ก็ไม้เป็นไรครับ” วาทินจะเก็บถุงกำมะหยี่ ไอริสาตัดสินใจยื่นมือไปหยิบมาก่อน “ฉันรับไว้ก็ได้ แต่อย่าเอาของแพง ๆ มาให้ฉันอีก ไม่งั้นฉันจะมองคุณว่าเป็นประเภทอวดรวย ฉันเกลียดคนแบบนั้นค่ะ” “ตกลงครับ” วาทินยิ้มออก หันไปขอบคุณมนซี่ “ไม่เป็นไรค่ะ ถ้ายังไงคราวหน้า ยัยริสามันไม่รับอีก เอามาให้ฉันแทนก็ได้นะคะ ยินดีเสมอค่า” มนซี่หัวเราะร่วน ========== >>>>> จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 22 พ.ค. 50 10:56:09 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนที่ 3 (15 พฤษภาคม) ลุงกับป้าหลับอยู่กลางบ้าน ไอริสาในชุดนอนจัดเก็บบ้านจนเรียบร้อยแล้วเดินเข้าห้องของเธอ ไหว้รูปพ่อแม่ที่หัวเตียงก่อนจะเอนตัวลงนอน ไอริสาหยิบจี้เพชรออกมาจากกระเป๋าถือ ชื่นชมความสวยน่ารักของมัน ไอริสามาถึงร้านแต่เช้า เจอเจ๊กวางรดน้ำต้นไม้อยู่คนเดียวในร้าน ไอริสาโยนกระเป๋าไปที่โซฟารับแขกแล้ววิ่งปรู๊ดเข้าห้องน้ำ =========== โรสว่ายน้ำอยู่ในสระที่บ้าน หญิงรับใช้เดินเข้ามารายงานว่ามีแขกมาขอพบ โรสยิ้มเล็กน้อย สั่งสาวใช้ให้พาเขามานั่งรอที่โต๊ะรับแขกข้างสระ แล้วเธอก็ว่ายน้ำต่อ สักครู่สาวใช้เดินนำเชวงเข้ามานั่งที่โต๊ะ เชวงเห็นโรสว่ายน้ำอยู่ก็อึ้ง สาวใช้เดินออกไปเตรียมเครื่องดื่ม โรสขึ้นจากน้ำโดยหันหลังให้ เชวงเห็นแล้วใจเต้นแรง โรสเดินไปหยิบเสื้อคลุมมาสวมโดยรู้ตัวว่ามีสายตาจับจ้องเธออยู่ จงใจใส่เสื้อคลุมหลวม ๆ ก่อนจะหันตัวกลับมา พอเห็นแขกที่มาไม่ใช่วาทินที่อุตส่าห์โทรไปนัดเขามาคุยเรื่องงาน โรสถึงกับอึ้ง ขยับเสื้อคลุมให้มิดชิด นั่งลง คุยด้วยความเซ็งก่อนจะถามว่า วาทินไม่ว่างหรือ “คงงั้นแหละครับ” เชวงลังเลนิดหนึ่ง แล้วพูดต่อ “สงสัยช่วงนี้ติดหญิง คือผมรู้ว่ามันปิ๊งผู้หญิงคนหนึ่ง ท่าทางเอาจริงด้วย ตั้งแต่คบกันมา ยังไม่เคยเห็นมันรู้สึกแบบนี้กับใครเลย” “ใครเหรอคะ?” “มันไม่ยอมบอกหรอกครับ ผมเองก็อยากรู้เหมือนกัน” “ผู้หญิงคนนั้นคงเพอร์เฟกต์มาก” “น่าจะเป็นอย่างนั้นล่ะครับ” โรสได้ยินแล้วรู้สึกเหมือนถูกท้าทาย ========== ลูกค้าคนสุดท้ายเพิ่งเดินออกจากร้านไป พี่ปุ้ยกับเจ๊กวางนั่งคุยกันเบา ๆ ที่มุมหนึ่ง ไอริสากวาดเศษผมอยู่ เอกับบีเดินมาหาไอริสา ขอดูจี้เพชรหน่อย ไอริสาแปลกใจ พอดีมนซี่เดินออกมาจากหลังร้าน ไอริสาจึงต่อว่ามนซี่ที่ทำตัวเป็นโทรโข่ง ก็เลยโดนมนซี่ใส่กลับฉอด ๆ ว่าทำไมถึงเล่าไม่ได้ ถึงตอนนี้ พี่ปุ้ยกับเจ๊กวางหยุดคุยกันชั่วขณะ หันมาดูลูกน้องคุยกัน พี่ปุ้ยถามเรื่องราว “เมื่อวานหนูเห็นยัยริสามันได้ของขวัญจากแฟนมันเป็นจี้เพชรแวววาว แสงมันยิบ ๆ เข้าตาจนหน้ามืด หนูก็มาเล่าให้พี่เอกับพี่บีฟัง” มนซี่จีบปากจีบคอเล่าและยืนยันว่าเป็นเพชรจริง รับรองไม่พลาดเพราะเคยอยู่กับลุงที่โรงรับจำนำ ลุงสอนให้ดู พี่ปุ้ยตื่นเต้นอยากเห็น ขอดู ไอริสาเดินไปเปิดกระเป๋าจะหยิบจี้แต่หาไม่เจอ ไอริสาหน้าซีด เทของออกจากกระเป๋าดูทุกอย่างแต่ไม่มีจี้ ไอริสาพูดไม่ออก แน่ใจว่าใส่ในกระเป๋ากับมือ ทุกคนตกใจไปด้วย พี่ปุ้ยและคนอื่น ๆ ช่วยกันหาทั้งบนโต๊ะใต้โต๊ะเก้าอี้เผื่อจะหล่น ยกเว้นเจ๊กวางที่ดูไม่ค่อยเชื่อว่าจี้เพชรที่ว่านั้นมีจริง ถามใครก็ไม่มีใครเห็นว่าไอริสาเอามาที่ร้านนี้ด้วยแม้แต่มนซี่ “ถ้าเธอทำหายที่นี่จริง หากันขนาดนี้ ยังไงก็ต้องเจอ แน่ใจนะว่าไม่ได้ทำหล่นไว้ที่โรงรับจำนำน่ะ” ไอริสาชักไม่พอใจที่ถูกเจ๊กวางหาว่าโกหก พี่ปุ้ยไกล่เกลี่ย บอกไอริสาอย่าคิดมากและหันไปพูดกับเจ๊กวางว่า ถ้าไอริสาทำหายจริง ๆ ก็น่าเห็นใจ ฟังดูมันแพงมาก เจ๊กวางทำเสียงประชดแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ไอริสานั่งซึม ระหว่างเดินกลับบ้าน มนซี่แนะนำให้ไอริสาไปแจ้งความเพราะสงสัยว่าจะเป็นคนในร้านด้วยกันทำ แต่ไอริสาไม่คิดแจ้งความและไม่สงสัยคนในร้าน เธออาจจะเผลอทำตกจากกระเป๋าตอนมาร้านก็ได้ ถ้าจะมีคนหยิบออกไปก็ไม่มีใครรู้เรื่องนี้นอกจากมนซี่คนเดียว มนซี่ตาโต โวย “ฉันไม่สงสัยแกหรอก ฉันแค่พูดให้ฟัง” ไอริสารีบชี้แจง “ของอย่างนี้มันไม่ต้องรู้หรอก เอาแค่แกเผลอมันก็มารื้อกระเป๋าแล้ว อาจจะคิดว่าขี้หมูขี้หมาได้แบงก์ยี่สิบก็ยังดี” “ไม่มีใครคิดอุบาทว์อย่างนั้นหรอก” “แกมองโลกในแง่ดีเกินไปแล้ว แล้วคุณวาทินเขารู้เรื่องแล้วหรือยัง?” ไอริสากลุ้มใจ ปรึกษาเพื่อนวึควรจะบอกเขาดีไหม ถ้าไม่บอก สักวันเขาถามถึง ไม่รู้จะตอบว่ายังไง “ง่ายจะตาย ก็สตรอว์เบอรี่ไปสิ บอกเก็บไว้ที่สุดก้นหัวใจก็ได้ บอกเก็บไว้ที่เตียงนอนก็ได้ นอกจากแกจะพาเขาเข้าห้องนอนก็ตอบแบบอื่น หรือถ้ามันนานแล้ว บอกไม่รู้ ไม่เห็น ไม่มี ไม่รู้เรื่อง ก็ยังได้เลย” มนซี่พูดเล่นแต่ไอริสาไม่ขำด้วย มนซี่ก็เลยแนะว่าช่วงนี้ให้หลบ ๆ หน้าวาทินไปก่อนก็แล้วกัน ========== ลุงกับป้ารู้เรื่องจี้หายก็เป็นเดือดเป็นแค้น ยิ่งรู้ว่าเป็นเพชรแท้ก็แทบช็อก เสียงเพื่อนบ้านตบข้างฝาบอกไอริสาว่ามีโทรศัพท์ ไอริสาเดินใจตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ ไปรับโทรศัพท์ วาทินนัดกินข้าวเย็นพรุ่งนี้ ไอริสาอึกอัก เขาจึงคิดว่าเธอไม่สะดวก “ไม่ใช่ค่ะ คือว่า เอางี้แล้วกันค่ะ เราเจอกันก่อน ฉันมีเรื่องอยากบอกคุณก่อน แล้วจะทานมื้อเย็นด้วยกันหรือเปล่า เดี๋ยวค่อยว่ากันอีกที” วาทินตอบตกลง ไอริสาวางสาย คิดหนัก ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 22 พ.ค. 50 10:56:44 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตอนที่ 4 (15 พฤษภาคม) เชวงรู้อยู่เต็มอกว่าโรสสนใจวาทิน จึงตัดใจและวางแผนให้ทั้งคู่มากินข้าวเที่ยงที่โรงแรม วาทินเดินเข้ามาในบริเวณห้องอาหาร เห็นกำลังจัดโปรโมชั่นคู่รักหวานแหวว วาทินคิดว่าเพื่อนคงนัดผิดที่ จึงหยิบโทรศัพท์มือถือมาจะโทรหาเชวง แต่โรสเดินออกมาหาเสียก่อน และแปลกใจที่เชวงจะมาด้วย “เชวงบอกโรสว่าคุณวาทินนัดโรสมาคุยเรื่องคอนเซปต์งาน” “เอ่อ ครับ” วาทินงง ๆ ทั้งคู่เดินมานั่งที่โต๊ะ บริกรตามมาด้วย ยื่นโบรชัวร์พร้อมกับเสนอรายการอาหารโปรโมชั่นสำหรับคู่รักในราคาลดพิเศษห้าสิบเปอร์เซ็นต์ โรสดูรายการอาหารอย่างสนอกสนใจขณะที่วาทินกำลังปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ ห่างออกมา เชวงยืนมองคนทั้งคู่อยู่ พูดกับตัวเอง ขอให้เพื่อนโชคดีก่อนจะเดินจากไป ========== เจ๊กวางหงุดหงิดที่สั่งไอริสาเอากรรไกรไปลับแต่หยิบผิดอันไป ไอริสาขอโทษ จะเอาไปลับให้หลังเลิกงาน เจ๊กวางคาดโทษ ถ้าคราวหน้าเฟอะฟะอย่างนี้อีก จะบอกให้พี่ปุ้ยไล่ออก ไอริสาก้มหน้า ไม่เถียง ขณะที่น้าพรลูกค้าขาประจำกำลงเมาท์เรื่องชาวบ้านโดยมีเจ๊กวางกำลังตัดผมให้อยู่ ป้าแมวเดินเข้ามาในร้านท่าทางกรึ่ม ๆ พูดเสียงดังถามหาเจ้าของร้าน ไอริสากำลังเช็ดเตียงสระผมอยู่ ได้ยินเสียงป้าก็ออกมาดูอย่างงง ๆ รีบบอกป้าว่าพี่ปุ้ยไม่อยู่ ไปซื้อของเข้าร้านและสงสัยว่าป้ามีอะไร “มีสิ ไม่มีจะมาเหรอ? คนไหนที่ชื่อกวาง?” ป้าเสียงดัง เจ๊กวางมองป้าแบบไม่ค่อยจะพอใจอยู่แล้ว พอแสดงตัว ป้าชี้หน้าด่าเจ๊กวางว่าเป็นคนขโมยจี้เพชรหลานสาว ทุกคนตกใจ เจ๊กวางด่ากลับ “แกพูดอะไรของแก ฉันไม่รู้เรื่อง ถ้าเมาเหล้าก็กลับไปนอนซะ อย่ามาโวยวายที่นี่ ที่นี่ไม่ใช่บ้านแก” ไอริสากลัวเรื่องจะไปกันใหญ่ รีบวิ่งเข้ามาหาป้าพร้อมกับบอกว่าเจ๊กวางไม่รู้เรื่อง แต่ป้ายังปรักปรำว่าเป็นขโมย เจ๊กวางท้าให้เอาหลักฐานมา อย่าพูดพล่อย ๆ ฎมีสิโว้ย ตอนยัยริสาเล่าเรื่องให้ฟัง ฉันก็ว่าจี้มันต้องหายที่นี่แน่ ๆ ฉันก็เลยไปคุยกับคนแถวนี้ เลยรู้เรื่องอดีตของแก ไง . เงียบไปเลยเหรอวะ ห๊ะ?” ป้าเย้ยหยันเมื่อเห็นเจ๊กวางหน้าซีด “มันเรื่องอะไรคะป้า?” ไอริสางุนงง “จะบอกให้ก็ได้ อีกวางนี่มันเป็นคนขี้คุก มันเคยติดคุกข้อหาอะไรรู้มั้ย ข้อหาลักขโมย ไม่ต้องบอกฉันก็พอเดาออก พอเห็นของมีค่า สันดานโจรในตัวมันก็กำเริบ ทางที่ดีแกรีบเอาจี้เพชรมาคืนดีกว่า ก่อนที่ฉันจะแจ้งตำรวจจับแก แล้วลากคอแกเข้าคุกอีกรอบ” เจ๊กวางตัวสั่น ทั้งอายทั้งโกรธ “ฉันไม่ได้ขโมยของของใคร ถ้าแกอยากแจ้งความก็ไปเลย ฉันไม่กลัว รีบ ๆ ไปเลย อย่ามาโวยวายอยู่ในร้านนี้ ไป!” ป้าแมวโกรธที่ถูกตะโกนไล่ “แกถือดียังไงมาไล่ฉัน อยากให้ฉันกลับก็เอาจี้เพชรคืนมา” “ฉันไม่ได้เอาไป!” “ปากแข็งเหรอ? เก่งจริงวางกรรไกรสิวะ” เจ๊กวางวางกรรไกรทันที ป้าแมวโถมเข้าหา ทั้งสองจิกทึ้งตบตีกัน น้าพรร้องวี๊ดว้ายวิ่งออกไป บีพยายามดึงเจ๊กวาง ไอริสาก็พยายามดึงป้าแต่เอาไม่อยู่ มนซี่แทรกกลางระหว่างทั้งสองฝ่าย เบ่งกล้าม ร้องย้ากลั่นร้าน ผลักป้ากับเจ๊กวางออกจากกันได้ในทีเดียว ทั้งหมดกระเด็นเซถอยหลังหกล้ม ไอริสาเดินมาส่งป้าที่ป้ายรถเมล์ ไม่ยอมแจ้งความตามที่ป้ายุ พอดีรถเมล์มา ป้าก็เลยตามใจ ไอริสายกมือไหว้ขอบคุณป้า “ขอบคุณอะไรกันวะ หลานข้าแท้ ๆ ข้าจะยอมให้ใครมารังแกได้ไง” ว่าแล้วป้าก็ขึ้นรถเมล์ไป เจ๊กวางนั่งหน้าเครียดอยู่ในร้าน พอเห็นไอริสาเดินกลับเข้ามา ก็พูดลอย ๆ ว่า ป้าพูดถูกแล้ว ตนเคยติดคุกมาก่อน แต่ขอยืนยันว่าไม่เคยขโมยของของใคร ถ้าไอริสาไม่เชื่อ จะไปแจ้งความก็เชิญตามสบาย “ริสาเชื่อเจ๊ค่ะ ริสาจะไม่ไปแจ้งความ” “แกไม่ต้องมาปากหวาน ฉันขอพูดอีกครั้ง ถ้าแกไม่เชื่อฉัน ก็ไปแจ้งความซะ ฉันจะอยู่ตรงนี้ ไม่หนีไปไหน” ไอริสาชักเดือดแต่ข่มใจไว้ “ทราบแล้วค่ะ” เจ๊กวางมองหน้าไอริสา เห็นไอริสาไม่ได้โต้ตอบอะไรอีก เจ๊กวางก็ลุกขึ้น เดินจากไป ไอริสาถอนใจเบา ๆ หลังเลิกงาน ไอริสากับมนซี่เดินออกจากร้านกลับบ้านด้วยกัน มนซี่ตาไว เห็นวาทินยืนรออยู่ ไอริสารีบดึงเพื่อนหลบเข้ามุม พร้อมกับบอกว่าลืมไปเลยว่านัดเขาไว้ ที่หลบก็เพราะกลัวเขาถามเรื่องจี้ “เอ๊ะอีนี่ แกอยากหลบหน้าเขา แล้วแกไปนัดเขาทำไม?” “ก็เมื่อคืนคุยกันทางโทรศัพท์กับตอนนี้มันไม่เหมือนกันนี่” มนซี่ทำท่าปวดหัว ออกความเห็นให้ไอริสาเอากรรไกรไปลับแล้วกลับบ้านไป ปล่อยให้วาทินยืนรออยู่อย่างนั้น มนซี่ว่าคนรวยไม่อดทน ไม่เกินครึ่งชั่วโมงก็กลับบ้านแล้ว ไอริสายังลังเล มนซี่รำคาญเลยผลักไอริสาออก เดินหลบเข้าซอยเล็ก ๆ ไป ทิ้งให้วาทินยืนรออยู่แถวนั้น เสร็จจากลับกรรไกร ไอริสาเดินมาที่ป้ายรถเมล์ รู้สึกเป็นห่วงวาทิน มองกลับไปเหมือนจะเดินไปหา แต่รถเมล์มาเธอเลยเปลี่ยนใจขึ้นรถเมล์ไปลงที่ป้ายแถวบ้าน ไอริสาเริ่มลังเล หันรีหันขวางอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดก็ข้ามถนนไปอีกฝั่งหนึ่ง วิ่งขึ้นรถเมล์ไป ไอริสาเดินจ้ำมา ใกล้ถึงจุดหมายก็กลับเดินช้าลง หยุดหามุมหลบ ค่อย ๆ มองไปตรงที่เจอวาทิน ผิดหวังที่ไม่เห็นเขาแล้ว ไอริสาสอดส่ายสายตาอีกครั้งก็ไม่เจอ ด่าตัวเองไม่น่ากลับมาเลย คนอ้วน ๆ คนหนึ่งลุกออกไป เลยเห็นวาทินยังรออยู่ ไอริสาอึ้ง พูดไม่ออก เขามองไปทางร้านพี่ปุ้ย ไอริสาเดินมาหาจากอีกด้าน วาทินหันมาเจอ ยิ้มดีใจ บอกว่าเธอมาตอนเขาหิวพอดี และชวนไปกินก๋วยเตี๋ยวร้านอร่อยที่ไปสืบมาว่าอยู่แถวนี้ “เดี๋ยวสิ ฉันบอกแล้วไงว่ามีเรื่องจะบอกคุณ” ไอริสาไม่รู้จะเริ่มอย่างไร แต่แล้วก็ต้องตัดใจพูดออกมาว่าเธอทำจี้เพชรที่เขาให้หายไปแล้ว พลางร้องไห้ขอโทษ วาทินส่งผ้าเช็ดหน้าให้พร้อมกับปลอบโยนว่า ช่างมันเถอะ มันอยากหายก็ปล่อยมันไป คุณค่าของมันไม่ได้อยู่ที่ราคาแพงเสมอไป เขาให้อีกก็ได้ “ไม่เอาแล้ว แค่นี้ฉันก็กลุ้มจะแย่อยู่แล้ว ไม่ต้องให้อะไรฉันอีกนะ” วาทินยิ้มเล็กน้อย ไม่ได้รับคำ “ฉันถามอะไรสักอย่างสิ คุณตอบฉันมาตามตรงนะ คุณเชื่อฉันหรือเปล่า คุณคิดหรือเปล่าว่าฉันอาจเอาไปขายแล้วมาโกหกคุณ” “ผมไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นเลย ผมเชื่อคุณครับ ไอริสา” ไอริสาเงียบไปครู่หนึ่งแล้วขอบคุณ ทั้งสองยิ้มให้กัน เดินคุยกันไป ผ่านย่านแผงลอยขายของกลางคืน หลังกินก๋วยเตี๋ยวเสร็จแล้ว วาทินสนใจแผงขายของเครื่องประดับ หยิบจี้ขึ้นมาอันหนึ่ง เป็นพลาสติกสีสันสวย เขายื่นให้ไอริสาดู เธอชื่นชมกับความน่ารักของมัน วาทินจึงซื้อให้ไอริสา “ผมให้ครับ แทนอันที่แล้ว อย่าปฏิเสธเลยครับ จี้อันที่หายไปแล้ว คุณก็ไม่ต้องกังวลกับมันอีกนะครับ ผมหวังว่าจี้อันนี้จะทำให้คุณลืมมันไปได้ เราให้ของขวัญใครก็ตาม เราก็อยากเห็นคนที่รับไปมีความสุข ไม่ใช่เหรอครับ?” ไอริสาเงียบไปครู่หนึ่ง ค่อยหยิบจี้มาพร้อมกับขอบคุณ หญิงสาวพิจารณาจี้ “เหมือนร้านก๋วยเตี๋ยวเลย อยู่ใกล้ ๆ ได้ง่าย ๆ แต่ก็เป็นของที่ถูกใจเรา ฉันชอบจี้อันนี้มากค่ะ” พูดพร้อมกับรอยยิ้มที่เจือทั้งความสุขและความเขิน ทั้งสองเดินกันต่อไปในย่านแผงลอยที่ตกแต่งประดับประดาดูมีชีวิตชีวา สว่างไสวด้วยหลอดไฟน้อยใหญ่ภายใต้ท้องฟ้ายามราตรี ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 22 พ.ค. 50 10:58:12 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ลุงกลับจากโรงจำนำเข้ามาในบ้าน เจอป้ากำลังส่องกระจกดูรอยฟกช้ำบนใบหน้าจากที่ไปตบกับเจ๊กวางมา ลุงสงสัยว่ามีเรื่องอะไรกัน “ก็มันหาว่าฉันไปใส่ร้ายมันว่าขโมยจี้เพชรริสาน่ะสิ” ลุงหัวเราะที่ป้ายอมลงทุนน่าดู ป้าหันมาค้อน “ความจริงข้าก็ไม่ได้คิดอยากจะตบตีกับใครหรอก แต่อีนั่นท่าทางมันกวนโอ๊ยจนข้าทนไม่ได้ เลยเผลอตบเข้าให้ แต่ก็ดีว่ะ หลอกยัยริสาได้สนิท มันไม่สงสัยอะไรเราเลย แถมยังซาบซึ้งข้าอีกต่างหาก” ลุงออกปากชมเมียว่าเก่งมาก ชวนออกไปฉลองกัน ป้าโวยวายที่ได้เงินมาแค่ 4,500 บาท คิดว่าลุงอม ลุงรีบเอาตั๋วจำนำออกมายืนยัน “เอาน่า นึกซะว่าได้ลาภลอย ไปหาเหล้ากินให้อารมณ์ดีดีกว่านะ” ป้าอารมณ์เสีย สาปแช่งอาโกโรงจำนำ “คนอย่างไอ้โกมันไม่ตายดีหรอก เอาเปรียบคนยากจนอย่างนี้ ให้มาได้สี่พันห้า ไอ้ขี้เหนียวเอ๊ย” ========== >>>>> ตอนที่ 4 (16 พฤษภาคม) ลุงป้าออกจากบ้านปิดประตู ตั๋วจำนำยังถูกวางอยู่ที่เดิม ลุงป้ามานั่งกินเหล้าที่ร้านหน้าปากซอย เพื่อนบ้านคนหนึ่งผ่านมาเห็นเข้า เข้ามาทักทาย ลุงชวนนั่งลงดริ๊งก์ด้วยกัน เพื่อนบ้านเห็นเปิดเหล้านอก คิดว่าถูกหวย ขณะที่เพื่อนบ้านจัดแจงผสมเหล้าให้ตัวเอง สายตามองออกไปเจอรถสปอร์ตแล่นมาจอดริมถนน ไอริสาลงมาจากรถ ทำเอาเพื่อนบ้านตาค้าง อย่างนี้ไม่ใช่รวยธรรมดา ต้องรวยระห่ำเลย แล้วว่าถ้าไอริสาได้ผัวรวย ลุงกับป้าก็สบายไปด้วย ลุงป้าเออออ “เออว่ะ จริงของแก ถ้ามันได้ผัวจน มันอาจจะมาขอเงินเรา แต่ถ้ามันได้ผัวรวย เราก็จะได้ขอเงินมัน” ไอริสาเข้ามาในบ้านไม่เห็นลุงป้า เธอเดินไปที่โต๊ะ มีตั๋วจำนำวางอยู่ ไอริสาไม่ได้สนใจ หยิบจี้พลาสติกออกมาดู ลองทาบส่องดูในกระจกด้วยความพอใจ แล้วหยิบเก็บลงในกระเป๋า หยิบตั๋วจำนำบนโต๊ะมาดูผ่าน ๆ เอือมลุงป้าที่ขยันตึ๊งกันจริง ๆ ไอริสาหยิบกล่องไม้แถวนั้นออกมา เปิดฝาแล้ววางตั๋วจำนำใส่รวมกับตั๋วที่มีอยู่แล้วหลายสิบใบ ไอริสาปิดฝา เก็บกล่องเข้าที่เดิมแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป และจากการที่ป้าไปสร้างวีรกรรมที่ร้าน ทำให้ไอริสาต้องเจอกับปัญหายุ่งยากที่ตามมา พี่ปุ้ยไม่พอใจเรียกไอริสาไปคุยด้วย ไอริสาพยายามชี้แจงความจริงทั้งหมดว่าเธอไม่เคยคิดว่าคนในร้านจะเป็นขโมย ไม่เคยรู้เรื่องที่เจ๊กวางติดคุก ไม่รู้ว่าป้าจะมาที่ร้านและเธอก็ไม่เคยเห็นด้วยกับป้า พี่ปุ้ยมองหน้าไอริสาอย่างค้นหาความจริง และให้ไอริสาไปขอโทษเจ๊กวาง “คนอย่างพวกแกมองขี้คุกอย่างฉันเป็นคนดีได้ไม่นานหนอก เอาเหอะ แกไปได้แล้ว ฉันอยากนั่งคนเดียวอีกสักพัก” เจ๊กวางยิ้มหยัน หลังจากไอริสามาขอโทษและปรับความเข้าใจ เจ๊กวางรีบเช็ดน้ำตาที่ไหลเป็นทาง ========== โรสหาเหตุมาหาวาทินที่บริษัทแต่เขายังไม่เข้ามาและไม่มีใครตอบได้ว่าจะเข้ามาเมื่อไร คุณยุพากับคุณเจริญผ่านมาเจอโรสพอดี โรสจึงอ้างว่าจะแวะมาคุยเรื่องงานเปิดตัวสินค้ากับวาทิน คุณยุพาพึงพอใจในตัวโรสเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว จึงชวนโรสให้ขึ้นไปคุยกันข้างบน เรื่องที่เธออยากคุยกับวาทิน “ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกค่ะ โรสกลัวจะรบกวนเวลาคุณลุงคุณป้า โรสเกรงใจจริง ๆ ค่ะ” โรสพยายามบ่ายเบี่ยงแต่คุณยุพาก็คะยั้นคะยอพาขึ้นลิฟต์ผู้บริหารไปด้วยกัน ========== ลุงป้าพยายามพูดกล่อมหลานสาวว่าถ้ามีผู้ชายรวย ๆ หลุดมาเป็นแฟนก็ต้องจับให้อยู่มือ ถ้าแฟนเกิดทำเราท้องก็ต้องเอาเด็กไปตรวจดีเอ็นเอเพื่อจะได้ดิ้นไม่หลุด ต่อให้ไม่แต่งก็ต้องจ่ายค่าเลี้ยงดู ไอริสาหัวเราะขำลุงกับป้าที่ไปกันใหญ่แล้ว ตัดบทบอกว่าเธอยังไม่มีแฟน แล้วทำท่าปวดหัวเดินเข้าห้องไป “เด็กสมัยนี้มันหัวแข็ง สอนอะไรไม่รู้จักฟัง” ป้าบ่นพึมพำ ครุ่นคิดแต่เรื่องของหลานสาว ไม่หลับไม่นอน หารือกับลุงว่าถ้าไอริสาได้ผัวรวยจริง ๆ จะเรียกสินสอดเท่าไหร่ดี สะกิดลุงยิก ๆ จะเอาคำตอบ ลุงใกล้จะหลับแล้ว รำคาญ ตอบเสียงดัง “ล้านเดียวก็เอาน่า อย่าลืมสิวะ ตอนพ่อแม่มันตายเราได้มาเท่าไหร่แล้ว” ป้าตกใจ อุดปากลุงแทบไม่ทัน มองไปทางประตูห้องไอริสา เห็นปิดสนิท กระซิบดุลุงที่แหกปากออกมาได้ และว่ากว่าจะเลี้ยงดูไอริสาจนโตป่านนี้ก็หมดเงินค่ากินอยู่ไปไม่น้อย ลุงจะนอน บอกเมียไว้คุยพรุ่งนี้ ป้าฮึดฮัดไม่พอใจ ย้อนไปในอดีต ขณะที่เด็กหญิงไอริสาในชุดนักเรียนประมาณประถมสี่กำลังเดินข้ามถนนกับพ่อแม่ในจังหวะสัญญาณไฟแดง รถทุกคันจอดอยู่ แต่พอถึงเลนสุดท้ายก่อนจะถึงเกาะกลางถนน มีรถเก๋งคันหนึ่งแล่นมาอย่างเร็ว พ่อผลักไอริสากระเด็นออกไปตามมาด้วยเสียงโครม เสียงคนร้อง รถเก๋งจอดนิ่งกลางสี่แยก คนขับเปิดประตูลงมา ขวดเหล้าตกลงมาก่อน คนขับท่าทางเมาแอ๋มองเหตุการณ์แล้วตัดสินใจขึ้นรถขับหนีไป พ่อเสียชีวิตเกือบจะทันที แม่อาการหนัก ลุงป้ามาเยี่ยมที่โรงพยาบาล แม่ฝากป้าดูแลลูกสาวโดยยกเงินที่เก็บออมทั้งหมดให้ก่อนตาย หลังจากจัดงานศพพ่อแม่ไอริสาแล้วยังเหลือเงินอีกสองสามแสน แต่ด้วยความที่ลุงป้าเป็นคนชอบกินเหล้าเล่นการพนัน ทั้งคู่จึงเอาเด็กหญิงไอริสาไปปล่อยทิ้งไว้ในย่านผู้คนจอแจ หวังว่าหลานสาวตัวน้อยจะจำทางกลับบ้านไม่ได้ แล้วทั้งคู่ก็มุ่งหน้าไปเผชิญโชคในบ่อยมาเก๊า แต่ก็ต้องกลับมาอย่างหมดตัว ตำรวจมาหาลุงป้าที่บ้าน จูงเด็กหญิงไอริสามาด้วย พร้อมกับบอกโทษความผิดที่เอาหลานไปปล่อยทิ้งข้างถนน ลุงป้าตกใจ ป้าตั้งสติได้รีบเข้ากอดหลานสาวไว้ “โถ หลานรักของป้า ไม่น่าพลัดหลงเลย บอกแล้วว่าอย่าซน ลุงกับป้าตะลอน ๆ หาหลานซะทั่วเมือง ในที่สุดก็ได้เจอหลานอีก โถ .. หลานรัก” ป้ากอดจูบลูบคลำเด็กหญิงไอริสา ตำรวจมองดูอย่างไม่ค่อยเชื่อนักว่าหลงแล้วทำไมไม่ไปแจ้งความ ลุงยืนยันว่าออกตามหากันแทบแย่และตั้งใจจะไปแจ้งความพรุ่งนี้ ตำรวจคาดโทษว่าถ้าเจอแบบนี้อีกแปลว่าตั้งใจทิ้งเด็ก จะโดนจับ ป้าล่ะล่ำล่ะลักรับคำ จะไม่ปล่อยให้หลงอีกแล้ว พอตำรวจจากไปแล้ว ลุงกับป้ามองหน้ากันแล้วหันมามองเด็กหญิงไอริสา เหมือนมองตัวปัญหา ========== คุณยุพากำลังจะออกจากบ้านพอดี เห็นวาทินเพิ่งตื่นนอนลงมาที่ห้องโถง คุณยุพาต้องการให้วาทินไปงานวันเกิดลูกชายหม่อมคืนนี้ ไม่ใช่แค่เอาของขวัญไปให้ แต่จะให้ไปกับเพื่อนของตนเพราะเป็นคนชวนเพื่อนไปงานนี้ แต่ติดธุระไปไม่ได้ ก็เลยต้องวานให้วาทินไปแทน วาทินไม่ทันได้ถามรายละเอียด แม่ก็เดินออกไปแล้ว วาทินชวนเชวงไปงานด้วยกัน เชวงสนใจที่เป็นงานไฮโซจึงไม่ขัดข้อง ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 22 พ.ค. 50 10:59:02 ]

ความคิดเห็นที่ 13 พี่ปุ้ยเกิดแอคซิเดนท์อาหารเป็นพิษ ต้องนอนให้น้ำเกลืออยู่ที่โรงพยาบาล โทรศัพท์มาบอกเจ๊กวางให้ไปทำผมให้หม่อมคืนนี้แทนโดยให้เอาเอหรือบีไปด้วย บังเอิญบีลางาน พี่ปุ้ยจึงให้เอดูร้านและแนะให้เอาไอริสาไป เห็นคล่องงานดี แต่เจ๊กวางกลับเลือกเอามนซี่ไปแทน และเมื่อไปถึงโรงแรมแล้ว เจ๊กวางถึงรู้ว่ามนซี่ไม่ได้หยิบกล่องอุปกรณ์สีแดงที่จัดไว้มาด้วย เจ๊กวางหัวเสีย รีบโทรกลับไปที่ร้าน ไอริสาพูดโทรศัพท์แล้วเดินไปหยิบกล่องสีแดงออกไปจากร้านอย่างเร็ว ========== >>>>> ตอนที่ 4 (17 พฤษภาคม) วาทินกับเชวงเดินเข้ามาในล็อบบี้โรงแรม ไม่เห็นวี่แววคุณหญิงคุณนายเพื่อนของแม่ วาทินงงไปชั่ววูบเมื่อโรสเดินยิ้มแย้มเข้ามาหาเขาพร้อมกับแสดงตนว่าเธอคือคนที่คุณยุพานัดไว้ โรสเดินควงวาทินเข้ามาในสวนหย่อมของโรงแรมที่ถูกจัดเป็นงานวันเกิด ได้รับเสียงฮือฮาจากแขกเหรื่อและตากล้อง แทบไม่มีใครสนใจเชวงที่เดินตามหลังมาห่าง ๆ เลย เชวงเองก็รับสภาพได้ เดินเลี่ยง ๆ เข้างานไปข้าง ๆ กลุ่มนักข่าว วาทินกับโรสเอาของขวัญมาให้ที่โต๊ะหน้างาน ลูกชายหม่อมเจ้าของงานยืนรอรับแขกอยู่ทักโรส ขอบคุณที่ให้เกียรติมางาน โรสจะแนะนำวาทินแต่ลูกชายหม่อมจำได้ในฐานะที่เขาเป็นคนดังและเป็นลูกชายเศรษฐีระดับประเทศคนหนึ่ง “นี่อ๊อดตกข่าวอะไรหรือเปล่าคะเนี่ย?” ลูกหม่อมมองโรสกับวาทินเป็นนัย “ไม่มีข่าวอะไรหรอกค่ะ วันนี้คุณวาทินมากับโรสในฐานะเพื่อคุณแม่น่ะค่ะ” ลูกหม่อมได้ยินโรสพูดแล้วทำหน้างง ๆ วาทินกับโรสหัวเราะอย่างรู้กัน วาทินถามหาหม่อม ยังไม่ได้ไปกราบ ลุกหม่อมบอกว่าแม่ยังแต่งองค์ไม่เสร็จเลย ที่ห้องพักโรงแรม เจ๊กวางทำผมให้หม่อมครึ่ง ๆ กลาง ๆ รออุปกรณืด้วยท่าทีร้อนรน ยกมือไหว้ขอโทษหม่อมที่ทำให้สาย ไอริสาลงจากมอเตอร์ไซค์รับจ่างหน้าโรงแรมแบบหัวฟู จ่ายสตางค์แล้วกระหืดกระหอบถือกล่องแดงวิ่งเข้าล็อบบี้โรงแรมไป ไอริสาโผล่เข้ามาในงานที่สวนหย่อม ไม่ทันเห็นวาทินที่มีโรสเคียงข้างอยู่ใกล้ไอริสาชนิดเอื้อมมือแตะก็ถึง ไอริสาหันไปถามพนักงานโรงแรม แล้ววิ่งไปตามทางที่พนักงานบอก วาทินได้ยินเสียงไอริสาก็เอะใจ หันกลับมาแต่ไม่เห็นใคร หม่อมเหลือบดูนาฬิกา ตัดสินใจจะเข้างานแล้ว สั่งเจ๊กวางถอดอุปกรณ์จากหัวท่านให้หมดเดี๋ยวนี้ เจ๊กวางอิหลักอิเหลื่อ ทันใดนั้น ไอริสาก็หอบแฮ่กเข้ามา “มาแล้วค่ะหม่อมขา รออีกแป๊บนึงนะคะ หนูจะเร่งให้สุดฝีมือเลยค่ะ” เจ๊กวางเอาอกเอาใจ “ฉันบอกว่าพอแล้ว เก็บของได้แล้ว” เจ๊กวางอึ้ง ไอริสารู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอวางกล่อง เปิดฝากล่องให้เจ๊กวาง แล้วคุกเข่าตรงหน้าหม่อม พร้อมกับว่างานนี้เป็นความผิดของเธอเองที่หยิบของให้เจ๊กวางไม่ครบและพูดหว่านล้อมหม่อมต่าง ๆ นานา “พูดมากไปแล้วนะ” หม่อมพูดเสียงกร้าว ทำเอาทุกคนตกใจ เจ๊กวางรีบขอทาแทนไอริสาที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง หม่อมเงียบไป ทุกคนวิตกมาก ในที่สุด หม่อมก็บอกเจ๊กวางให้รีบทำผมให้เสร็จ ไอริสา เจ๊กวางและมนซี่ที่กำลังเสียวไส้ว่าหัวขาดแน่ลืมตาโพลง ดีใจมาก มนซี่กับไอริสารีบเข้ามาช่วยเจ๊กวางทำผมให้หม่อม ========== คุณยุพานั่งกินอาหารเย็นกับคุณเจริญที่บ้าน อมยิ้มคนเดียว คิดไปถึงว่าถ้าลูกชายแต่งงานกับโรสจริง ๆ คงโก้น่าดู มีลูกสะใภ้เป็นถึงนางเอกละครแถมยังเป็นลูกสาวคนมีหน้ามีตาอีก “เธอนี่ เห็นข้าวเปลือกแล้วนึกไปถึงข้าวผัด ป่านนี้จะคุยกันถึงสิบคำหรือยังก็ไม่รู้” คุณเจริญว่า “น้อย ๆ หน่อย ตาทินไม่ใช่คนใบ้นะยะ” “ต่อให้คุยกันแล้วก็เกลียดขี้หน้ากันได้ ฉันว่าถ้าเธออยากจะจับคู่สองคนนี้จริง ๆ ล่ะก็ แค่นี้น่ะยังไม่พอสำหรับตาทินหรอก ลูกเรามันสนใจเรื่องแบบนี้ซะที่ไหน ตอนแรกฉันยังกลัวว่าลูกจะเป็นเกย์ด้วยซ้ำไป” คุณยุพาเองลึก ๆ ก็อดกลัวไปด้วยไม่ได้เหมือนกัน แต่คุณเจริญยืนยันว่าลูกชายไม่ได้เป็น เคยเห็นหนังสือโป๊ผู้หญิงอยู่ในห้องลูกชายตั้งแต่เรียนมอปลาย คุณยุพาปรึกษาจะทำอย่างไรให้วาทินกับโรสเป็นแฟนกันให้ได้ “เธอก็คิดสิเพราะฉันไม่ได้เลือกที่รักมักที่ชัง ใครก็ดีเหมือนกันหมดแหละ” คุณเจริญโยนลูกให้ภรรยา คุณยุพานิ่งคิดไปครู่ ถามสามีว่าบริษัทยังมีตำแหน่งว่างอยู่หรือเปล่า แล้วยิ้มเป็นนัย ========== เจ๊กวางทำผมให้หม่อมเสร็จ หม่อมลุกขึ้น มองเงาในกระจก ท่าทางพอใจ บอกเจ๊กวางทิ้งของไว้ในห้องนี้ก่อนแล้วให้ทั้งหมดตามท่านไป เจ๊กวางกับลูกน้องสองคนมองหน้ากันด้วยความสงสัย เดินเกาะกลุ่มตามหม่อมออกไป แค่หม่อมเดินออกมาสู่โถงทางเดิน ยังไม่ทันเข้าบริเวณงาน ใครต่อใครเห็นก็ยกมือไหว้กันเป็นแถว หม่อมเดินมาถึงหน้างาน บอกเจ้าหน้าที่ว่าสามสาวช่างผมมากับท่าน พร้อมกับอนุญาตให้ทั้งสามเข้าไปเดินเล่นกินของฟรีได้ตามสบาย ก่อนที่ท่านจะเดินเข้าไปในงาน คนโน้นคนนี้เข้ามาทักกันให้วุ่นวาย ทางด้านมนซี่กับไอริสาก็ท่าทางตื่นเต้นไม่เบา ไม่คิดว่าหม่อมจะใจดีกับพวกตนถึงเพียงนี้ แค่ไม่ด่าก็บุญแล้ว นี่ยังชวนเข้างานอีก เจ๊กวางบอกทั้งสองใต้องวิจารณ์มาก มนซี่กับไอริสาเหมือนเด็กเห็นขนม จ้ำไปที่ซุ้มอาหาร “นี่ ๆ อย่าให้มันมูมมามล่ะ เดี๋ยวจะขายหน้าไปถึงหม่อม” เจ๊กวางส่งเสียงปราม มนซี่กับไอริสายิ้มแหย ๆ เดินช้าลงไปหาอาหาร มนซี่เดินผ่านบริกรที่เสิร์ฟเครื่องดื่ม คว้าเบียร์มาดื่มก่อนเลย เจ๊กวางมองตามไปด้วยสีหน้าเครียด ๆ ตามเคย ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 22 พ.ค. 50 10:59:36 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตอนที่ 5 (17 พฤษภาคม) วาทินเบื่องานเลี้ยง อยากกลับก่อน เห็นเชวงท่าทางชื่นชอบที่ได้เจอคนใหญ่คนโตก็เลยจะฝากเชวงไปส่งโรสที เชวงบอกว่าน่าเกลียด ถึงอย่างไรวาทินก็ต้องเป็นคนไปส่งโรส เขาจะคอยเชียร์และอวยพรให้เพื่อนมีความสุขก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไป วาทินงง ๆ ที่เชวงทิ้งโอกาสทำแต้ม โรสแยกตัวจากวงสนทนามาหาวาทิน จะพาวาทินไปรู้จักผู้หลักผู้ใหญ่ทั้งหลาย แต่วาทินปฏิเสธขอตัวกลับก่อน นี่ก็กำลังจะมาบอกเธอว่าติดธุระ โรสอึ้งไป ถามวาทินตรง ๆ ว่า ติดธุระหรือว่าไม่อยากอยู่งาน วาทินหัวเราะแบบจนแต้ม “คุณแม่คุณเล่าให้ฟังอยู่เหมือนกัน กลับก็กลับค่ะ แต่เราต้องไปลาท่านผู้ใหญ่ก่อนนะคะ” โรสโอนอ่อน “ก็ดีครับ” โรสควงวาทินเดินไปลาผู้ใหญ่ เฉียดหน้าไอริสาไป วาทินไม่ทันมอง ไอริสาชะงัก ภาพความใกล้ชิดสนิทสนมของวาทินกับโรสทำให้เธอรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วใบหน้าจนทำอะไรไม่ถูก ไอริสาแข็งใจมองตามวาทินกับโรสไป เห็นทั้งสองเข้าไปลาหม่อม หม่อมคงแซวอะไร ทั้งคู่จึงมีท่าทางเขิน ๆ ยิ้มกันแบบสนิทสนม ไอริสาหมุนตัวเดินออกจากงาน ก้มหน้าก้มตาเดินจ้ำ พยายามจะออกจากงานให้เร็วที่สุด เลี้ยวหัวมุมเจอเชวงยืนอยู่ก็รีบหลบ ปรากฏว่าหลบไปตัดหน้าบริกรที่เดินตามหลังมา บริกรชนไอริสาคะมำมาหาเชวงเต็ม ๆ เชวงไม่ทันตั้งตัว เซเสียหลัก ร่างไอริสาถลำตามลงมาทับบนตัวเขา ริมฝีปากไอริสาประทับบนริมฝีปากของเชวง สำหรับเชวง วินาทีนั้นราวกับโลกหยุดหมุน ตะลึงลาน ไอริสารีบลุกขึ้น ยกมือไหว้ขอโทษแล้วรีบเดินต่อไป เชวงมองตามแล้วตัดสินใจเดินตามไป วาทินกับโรสเดินมาเจอคนมุงอะไรกันอยู่ มีเสียงกะเทยโหวกเหวกร้องเพลงลั่น วาทินหันไปดู เจอมนซี่กำลังเมาเละ “ไฮ ดาร์ลิง จุ๊บ ๆ” มนซี่หันมาเห็นวาทิน โบกมือทักทาย ทุกคนหันมามองวาทินด้วยสายตาแปลก ๆ รวมทั้งโรส วาทินไม่แคร์สายตาใคร ถามถึงไอริสาว่ามาด้วยหรือเปล่า มนซี่ชี้มือ วาทินมองตามไป เห็นหลังไอริสาตรงระเบียงทางเดินไว ๆ เขารีบตามเอไปโดยมีโรสตามไปด้วย ไอริสาเข้าไปในลิฟต์ กดชั้นจี ประตูลิฟต์กำลังจะปิด เชวงแทรกตัวเข้ามาทัน วาทินตามมาไม่ทัน เขากดปุ่มเรียกลิฟต์อย่างร้อนรน “มีอะไรเหรอคะคุฯวาทิน?” โรสถามด้วยความสงสัย “พอดีเจอคนรู้จักน่ะครับ” วาทินเดินเข้าลิฟต์อีกตัวที่มาถึง โรสตามเข้าไป วาทินขบคิดแป๊บหนึ่งก็กดปุ่มจี ประตูลิฟต์ปิดลง ไฟบอกเลขชั้นของลิฟต์ทั้งสองตัวไล่ตามกันไป มนซี่กำลังเถิดเทิงเต็มที่ รปภ. สองคนเข้ามาล็อกตัว มนซี่ตกใจสะบัดหลุด สาดเบียร์ใส่ รปภ. เบียร์ราดไปโดนปลั๊กไฟที่โคนต้นไม้ ไฟช็อตพรึ่บดับทั้งงาน รวมทั้งไฟในลิฟต์ทั้งสองตัวที่ดับวูบลงพร้อมกับหยุดอยู่กับที่สักพัก ทางโรงแรมแก้ไข ไฟสว่างขึ้นเป็นปรกติ มีเสียงปรบมือจากแขกเหรื่อในงาน รปภ. ที่ช่วยกันจับมนซี่มองซ้ายมองขวาก็ไม่เจอกะเทยตัวแสบแล้ว ห่างไปไม่มากนัก มนซี่ค่อย ๆ พาตัวเองออกมาจากงาน เดินมาที่โถงลิฟต์ที่มีแขกยืนรออยู่จำนวนหนึ่ง ลิฟต์เจ๊ง ต้องใช้เวลาแก้ไขระบบใหม่อีกประมาณสิบห้านาทีจึงจะใช้ได้ มนซี่หันไปเห็น รปภ. สองคนกำลังเดินตรงมา มนซี่รีบผลุบเข้าบันไดหนีไฟไป ท่าทางจะอ้วกแตกกับความสูงยี่สิบชั้น มีเสียงประกาศดังเข้ามาในลิฟต์ทั้งสองตัว บอกคนที่ติดอยู่ในลิฟต์ไม่ต้องตกใจ เจ้าหน้าที่กำลังกู้ระบบอยู่ อีกสักครู่ก็ใช้งานได้ตามปรกติ โรสวิตกนิดหน่อยว่า ถ้าเกิดออกจากลิฟต์ไปแล้วเจอพวกสื่อมวลชน เธอจะตอบเขาอย่างไรดีเมื่อถูกถามเรื่องเธอกับวาทินที่ติดอยู่ในลิฟต์มืด ๆ ด้วยกัน โรสจึงขอให้วาทินช่วยคิดหน่อย วาทินก็คิดคำตอบไม่ออกเหมือนกัน แต่เขามีวิธีที่ดีกว่านั้น ส่วนไอริสากับเชวงยังอยู่กันเงียบ ๆ ในลิฟต์อีกตัว เชวงชำเลืองมองไอริสาจนเธอรู้สึกได้และหันมามอง เชวงยิ้มให้ รวบรวมความกล้าถามว่าร้อนไหม เมื่อได้รับคำตอบจากไอริสาว่านิดหน่อย เชวงก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่ออีก ไอริสาพิจารณาเชวง เห็นท่าทางไว้ใจได้ก็คลายใจขึ้น เป็นฝ่ายชวนคุย สงสัยว่าทำเขาถึงรีบกลับในเมื่อสนุก เชวงบอกว่าที่จริงเขาจะตามมาขอโทษเธอที่ชนกันเมื่อกี้ เขาควรจะประคองเธอไว้ไม่ใช่ล้มไปด้วยกันแบบนั้น ไอริสาเอ่ยปากชมความเป็นสุภาพบุรุษของเชวง เชวงแนะนำตัวแต่เป็นช่วงที่ลิฟต์เคลื่อนตัว ไอริสามัวแต่ดีใจที่ช่างซ่อมเสร็จเร็วเลยไม่ได้ฟัง ========== >>>>> ตอนที่ 5 (18 พฤษภาคม) นักข่าวจำนวนหนึ่งมุงรอจะถ่ายรูปอยู่หน้าลิฟต์ชั้นจี ประตูเปิดออก เจอเชวงกับไอริสา นักข่าวผิดหวัง หันมารอที่ลิฟต์อีกตัว เชวงกับไอริสาเดินออกจากลิฟต์โดยที่ไม่มีใครสนใจ อีกสักครู่ ลิฟต์ตัวที่สองก็เปิดออก ไม่มีใครอยู่ในนั้นเลย พวกนักข่าวอึ้งไปตาม ๆ กัน เชวงหันกลับไปมองกลุ่มนักข่าว สงสัยว่ามารอถ่ายรูปใครกัน พอหันกลับมาอีกที ไอริสาก็ไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว เชวงชะเง้อมอง เห็นไอริสาเดินไปไกลลิบ ๆ เขาตัดสินใจตามไป แต่ก็เห็นมนซี่เดินออกมาจากอีกทางหนึ่ง โผเข้าหาไอริสา พูดคุยกันแล้วเดินไปด้วยกัน เชวงเลยชะงักฝีเท้า ไม่กล้าตามไปอีก ได้แต่มองตามไป วาทินกับโรสเดินหัวเราะกันมาที่ลานจอดรถ โรสขอบคุณวาทินที่คิดทัน ออกจากลิฟต์ที่ชั้นสอง ลงบันไดหนีนักข่าวได้สำเร็จ “ดารานี่กลัวนักข่าวมากเลยเหรอครับ?” วาทินสงสัย “ไม่ได้กลัวนักข่าว แต่กลัวเป็นข่าว เอ รึว่าจะให้เป็นดีนะ?” โรสยิ้มรุกแต่วาทินไม่รับมุก หัวเราะเป็นเรื่องตลก โรสจึงเปลี่ยนเรื่องว่าป่านนี้เพื่อนของเขาคงกลับไปแล้ว ไอริสากับมนซี่นั่งรอรถเมล์อยู่ที่ป้าย มนซี่คอพับคออ่อน ไอริสารู้สึกเหมือนลืมอะไรบางอย่าง นึกทบทวน บังเอิญรถเมล์มา ไอริสารีบดึงมนซี่ลากขึ้นรถเมล์อย่างทุลักทุเล ส่วนเจ๊กวางก็นั่งหน้าหงิกที่ลูกน้องหายกันไปหมด จำต้องแบกกล่องเครื่องมือเป็นบ้าหอบฟางออกจาห้องพักโรงแรมไป ========== รุ่งขึ้น เชวงเล่าให้วาทินฟังอย่างตื่นเต้นที่เมื่อคืนเขาได้รู้จักสาวไฮโซคนหนึ่ง น่ารักมาก เชวงคุยอวดว่าเจอกันอย่างกับพระเอกนางเอกละคร เดินมาชนกัน ล้มทับกัน ปากชนกัน เป็นจูบแรกในชิวิตของเขา เชวงยิ้มหวาน ชักเชื่อว่าบุพเพสันนิวาสมีจริง คู่กันแล้วไม่แคล้วกันแน่ ถึงจะไม่รู้ชื่อเสียงเรียงนาม ไม่มีเบอร์โทรศัพท์ ไม่มีอีเมล์ก็ตาม วาทินยกแก้วน้ำแข็งเปล่าขึ้น เชียร์ให้เพื่อนโชคดี เชวงไปนั่งดูเทปวิดีโอวงจรปิดที่ห้อง รปภ. โรงแรมที่จัดงานเมื่อคืน ไล่ดูไปเรื่อย ๆ และหยุดที่ภาพไอริสา รปภ. จำได้ว่าเมื่อคืนไอริสามากับหม่อม เชวงตื่นเต้นมาก แต่ต้องสลดลงเมื่อรู้ว่าที่แท้ไอริสาก็เป็นแค่ช่างผมของหม่อม ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 22 พ.ค. 50 11:00:41 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ไอริสาปัดกวาดเช็ดถูใกล้ ๆ พี่ปุ้ยที่กำลังตัดผมให้ลูกค้าอยู่ ไอริสาจับตาดูอย่างสนใจ เจ๊กวางเดินมาเห็นก็กอดอกดูไอริสา หน้าตาเคร่งเครียด พอรู้ว่าไอริสาอยากตัดผมบ้างก็หัวเราะเยาะ “นึกว่าง่ายหรือไง ยืนดูแบบนี้มันเสียเวลาเปล่า ๆ ทำตัวให้เป็นประโยชน์กับร้านดีกว่า มานี่” เจ๊กวางลากไอริสามาที่มุมหลังร้าน หยิบกล่องพลาสติกออกมา เปิดกล่องออก มีเส้นผมยาวประมาณฟุตอยู่กระจุกใหญ่ “เส้นผมนี่มีลูกค้ามาตัดขาย จริง ๆ มันแยกกันอยู่ประมาณห้าหกมัด ไม่รู้ใครมาปนกันเละ แกว่าง ๆ ก็แยกกลับให้ฉันแล้วกัน” ไอริสาก้มมองแล้วอึ้ง “แต่ จะแยกยังไงคะ มันเหมือน ๆ กันหมดเลย” “เหมือนกันทีไหน? ดูดี ๆ สิ” เจ๊กวางโยนกล่องพลาสติกให้แล้วจากไป ไม่สนใจอะไรอีก ไอริสาหยิบผมขึ้นมาดูกลุ่มหนึ่งหกเจ็ดเส้น เพ่งมองจนตาเหล่ นั่งแยกมัดผม วางแยกตามลักษณะของผมเป็นห้ากอง มนซี่เพิ่งสร่าง โผล่มาร้านเกือบเที่ยง เข้ามาดูไอริสาว่าทำอะไรใกล้ ๆ แล้วก็ยกมือทาบอกตกใจว่าทำเข้าไปได้อย่างไร และเดาว่าต้องเป็นเจ๊กวางสั่งให้ทำแน่ ๆ มนซี่ลดเสียงลงว่าสังเกตมานานแล้ว เจ๊กวางเกลียดและหาเรื่องไอริสาตลอด เจ๊กวางเปิดประตูออกมา มนซี่รีบไก๋ไปทำอย่างอื่นแทน เจ๊กวางเดินมาดูผลงานของไอริสา เล่นงานว่าทำตั้งนานแล้วได้แค่นี้เองแถมยังแยกผิดอีก เจ๊กวางจับที่ผิดกลับลงไปรวมกับกองเส้นผมที่เหลือ ยีให้คละกันอีก พร้อมกับสั่งให้แยกใหม่หมด ต้องทำให้เสร็จก่อนเย็น และเรียกมนซี่ออกไปช่วยหน้าร้าน ไอริสายืนอึ้งตะลึงลานกับกองเส้นผมที่ต้องทำใหม่ น้ำตาซึมโดยไม่รู้ตัว ไอริสากลั้นสะอื้น ยกมือปาดน้ำตา แข็งใจแยกเส้นผมต่อ ========== คุณเจริญและคุณยุพาเรียกวาทินมาพบในห้องทำงาน และแนะนำให้รู้จักกับพนักงานใหม่ วาทินมองไปอีกด้านของห้องที่มีเก้าอี้รับแขก เห็นโรสนั่งอยู่ วาทินงง โรสลุกเดินเข้ามาหา ยกมือไหว้เขาพร้อมกับเรียกว่า เจ้านาย “คือ . วันก่อนแม่ได้คุยกับหนูโรส ถึงเพิ่งรู้ว่าหนูโรสจบเอ็มบีเอมาจากเบิร์คลีย์ แถมยังเคยฝึกงานที่ JKW แล้วตอนนี้หนูโรสก็อยากจะหันมาทำงานด้านนี้ด้วย แม่เลยชวนมาทำงานที่บลูกาแฟ” คุณยุพาแจง วาทินยิ้ม ยื่นมือให้โรสเช็คแฮนด์ แสดงความยินดีต้อนรับน้องใหม่ และถามว่าจะเข่ามาทำส่วนไหน โรสยิ้มเขิน ๆ คุณยุพายิ้มเอ็นดู ตอบแทนว่าเป็น เลขาส่วนตัว ของวาทิน “อะไรนะครับ เลขาส่วนตัว?” วาทินมองหน้าพ่อแม่ รู้ว่าไม่ใช่แค่เรื่องล้อเล่น “แกดีใจใช่มั้ย?” “ไม่ใช่ครับ เอ่อ ไม่ได้รังเกียจนะครับ คือ คืองี้ครับ ผมว่าผมไม่จำเป็นต้องมีเลขาส่วนตัวหรอกครับ ที่ผ่านมาผมก็ไม่เคยมีอยู่แล้ว แล้วที่สำคัญความรู้ความสามารถของคุณโรสน่ะ สมควรเป็นผู้บริหารมากกว่า เรื่องอะไรจะให้มาเป็นเลขาผม” “คุณวาทินให้เกียรติโรสเกินไปแล้วค่ะ คือโรสไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองเลยค่ะ โรสอยากค่อย ๆ เริ่ม ค่อย ๆ เรียนรู้ระบบงานของที่นี่ก่อนน่ะค่ะ” “แม่ก็เลยคิดว่าตำแหน่งที่เหมาะสมก็คือเลขาของแก ผม่เล็งผลเลิศไว้สามอย่าง อย่างแรก หนูโรสรู้จักแกมาก่อน เรียนรู้ระบบงานจากแกได้ง่าย อย่างที่สอง การทำงานของแกก็ยังมีข้อบกพร่องอยู่นู่นนิดนี่หน่อย หนูโรสเธอน่าจะให้คำปรึกษาดี ๆ กับแกได้ เข้าใจไหม?” วาทินรอฟังต่อ แต่คุณยุพาไม่พูดอะไรอีก จึงถาม “แล้วข้อสามล่ะครับ? ไหนคุณแม่บอกเล็งผลเลิศไว้สามข้อ” คุณยุพาหัวเราะเป็นนัย “เอาแค่สองข้อก็พอ แกมีอะไรจะคัดค้านอีกไหม?” “ถ้าคุณวาทินอึดอัดใจ โรส ” โรสออกตัวแต่ก็ถูกคุณเจริญพูดขัดขึ้นมาเสียก่อน “หนูโรสอย่าคิดมากเลยครับ ตาทินมันก็ปฏิเสธไปงั้นแหละ จริง ๆ ลุงว่ามันก็ดีใจอย่างที่พูดตอนแรกนั่นแหละที่มีคนเก่ง ๆ มาช่วยมันทำงาน ใช่มั้ย?” ทุกคนมองมาที่วาทิน ชายหนุ่มอ้ำอึ้งก่อนตอบรับ พนักงานช่วยกันตั้งโต๊ะทำงานใหม่ของโรสที่หน้าห้องวาทินโดยมีวาทินและโรสยืนดูอยู่ เชวงเข้ามาสมทบ อึ้งไปเมื่อรู้ว่าโรสมาเป็นเลขาให้วาทิน “ไง งงล่ะสิ?” วาทินแซวเพื่อน “ไม่หรอก ตื่นเต้นมากกว่า คงเหมือนทุกคนในบลูกาแฟนั่นแหละถ้ารู้ว่าคนเก่งอย่างคุณโรสจะมาทำงานที่นี่” โรสเขินนิด ๆ ที่เชวงยอเธอเกินไป เชวงว่าตามธรรมเนียมก็ต้องพาโรสไปเลี้ยงต้อนรับ แต่เสียดายเย็นนี้เขาติดธุระ ขอเป็นพรุ่งนี้แทน วาทินเหมือนจะอ่านใจเพื่อนออก คุยกับเชวงเบา ๆ ธุระที่เพื่อนว่านี่เกี่ยวกับสาวคนเมื่อวาน เชวงแอบสืบมาจากเลขาหม่อม รู้แล้วว่าสาวที่ว่านั้นอยู่ไหน เชวงบอกวาทินว่าไม่ต้องรอเขา พาโรสไปเลี้ยงก่อนก็ได้ วาทินบอกไม่ว่างเหมือนกัน “จะไปหาสาวจี้เพชรเหรอ?” เชวงเดาใจ วาทินพยักหน้า เชวงอดสงสัยไม่ได้ ========== ไอริสายังคงนั่งแยกเส้นผมอยู่หลังร้าน แยกไปได้ประมาณสามในสี่แล้ว มนซี่อออกมาดู เห็นว่ายังไม่เสร็จก็อาสาจะช่วย มนซี่หยิบผมขึ้นมาปอยหนึ่ง นั่งมองจนตาเหล่ ถามไอริสาว่าแยกอย่างไร ไอริสาอธิบายว่าแยกออกเป็นห้ากลุ่มตามสีและลักษณะของเส้นผม เจ๊กวางแอบออกมายืนดูอยู่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ฟังไอริสาพูดแล้วก็มีท่าทีพอใจ ดวงตาอ่อนโยนลง มนซี่เห็นว่ากว่าจะแยกเสร็จอีกตั้งสามสี่ชั่วโมง เป็นห่วงรถเมล์หมด ไอริสาจะกลับบ้านไม่ได้ ชวนเลิกก่อน เจ๊กวางยิ้มเล็กน้อย กำลังจะเข้าไปบอกให้พักก่อน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อฟังไอริสาพูด “ไม่หรอก ฉันไม่รู้หรอกว่าเจ๊กวางคิดอะไรถึงสั่งให้ฉันทำแบบนี้ แต่ฉันจะทำให้เสร็จให้ได้ รับรองเขาคิดไม่ถึงแน่ พอตอนเช้าเห็นผลงานฉันเสร็จเรียบร้อยล่ะก็ จะได้ตกใจ ใบ้รับประทานไปเลย” มนซี่หัวเราะชอบใจ เจ๊กวางจากยิ้ม ๆ กลายเป็นหน้าเครียด เดินกลับออกไป เวลาผ่านไปถึงสองทุ่ม ไอริสาดูกองทัพเส้นผมตรงหน้า ยังเหลืออีกพอสมควร ไอริสาตัดสินใจเอายางมัดปอยผม เก็บใส่ถุงเอากลับบ้านไปด้วย เชวงจอดรถรออยู่ฝั่งตรงข้าม ถือช่อดอกไม้ลงมา มองไปที่ป้ายร้าน “พี่ปุ้ยซาลอน” ดูปอด ๆ อยู่ สูดลมหายใจเข้าฟืดให้กำลังใจตัวเอง ถ้าแค่ช่างทำผมยังจีบไม่ติดก็ไม่ต้องทำอะไรแล้ว เชวงมองเห็นไอริสากำลังเดินออกจากร้านพอดี เขากำลังจะก้าวถนน แต่แค่ก้าวแรกที่เหยียบถนนก็ต้องชะงักเมื่อเห็นขายหนุ่มคนหนึ่งยืนรอไอริสาอยู่ เงาหลังของชายหนุ่มคนนี้ดูคุ้น ๆ ไอริสาท่าทางรู้จักชายหนุ่มคนนั้น แต่เหมือนเธอจะมีอะไรไม่พอใจ เธอเดินหนีไม่ยอมพูดด้วย ชายหนุ่มรีบเดินตาม เชวงจึงเห็นชัดว่าเป็นวาทิน เขาอึ้งไป ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่มองตามวาทินกับไอริสาไป ตัวเองถอยกลับมายืนข้างรถด้วยความงุนงง “แกอีกแล้วเหรอ?” เชวงเขวี้ยงช่อดอกไม้ลงถังขยะด้วยความโกรธ “แกจะตามจองลางจองผลาญไปถึงไหนวะ?” ========== >>>>> จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 22 พ.ค. 50 11:01:47 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ตอนที่ 5 (19 พฤษภาคม) วาทินเดินตามไอริสา ไม่เข้าใจว่าเธอโกรธเขาเรื่องอะไร พอรถเมล์มา ไอริสาก็วิ่งขึ้นรถเมล์ไป ทิ้งวาทินให้งงต่อไป เขายืนอึ้ง ๆ เซ็ง ๆ อยู่ข้างถนน มือถือของเขาดัง หน้าจอโชว์ชื่อเชวง วาทินกดรับ เชวงนั่งอยู่ในร้านกาแฟฝั่งตรงข้าม คุยมือถือแต่สายตาจับจ้องไปที่วาทินตลอด เชวงคิดไม่ถึงว่าคนระดับวาทินจะจีบไอริสาแล้วมีปัญหา “เขาไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่ใครจะจีบได้ง่าย ๆ หรอก” วาทินว่า “ขนาดนั้นเชียว แล้วถ้าเกิดมีคนอื่นจีบเขาได้ก่อนล่ะ?” เชวงหยั่งเสียง “ไอ้เบื๊อกนั่นมันคงเป็นผู้ชายที่ฉันอิจฉา” “นั่นสินะ” เชวงฮึกเหิม ตัดบทวางสายไป พูดกับตัวเอง “ฉันจะทำให้แกอิจฉาฉันบ้างแล้วกัน” ========== ไอริสากลับเข้ามาในบ้าน เจอลุงกับป้ากำลังนั่งดูทีสีกันอยู่ ลุงป้ามองเธอยิ้ม ๆ อย่างมีนัย ทักว่ากลับดึก คงไปเที่ยวกับแฟนมา และว่าอย่าหวงเนื้อหวงตัวมากนัก ปล่อยเลยตามเลยได้ยิ่งดี “พวกลุงป้าพูดอะไรกันคะ? ไม่เกี่ยวเลย ริสากลับดึกเพราะทำงานที่ร้านค่ะ” ไอริสางุนงง “ร้านเสริมสวยเนี่ยนะ? ฮ่ะ ๆๆๆ ร้านเอ็งเขาเปิดบริการตัดผมพิเศษด้วยเหรอไง ถึงต้องทำงานซะดึกดื่น? กุ๊กกิ๊กกับแฟนมาก็บอกซี้” ลุงกระเซ้า “พูดไม่รู้เรื่อง บอกไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิ ตาบ้านั่นไม่ใช่แฟนริสาค่ะ” ไอริสาเดินเข้าห้องไปด้วยความฉุนเฉียว ลุงกับป้ามองหน้ากันแล้วหัวเราะชอบใจ ป้าบอกชัวร์ป้าบเพิ่งทะเลาะกันมา ลุงส่งเสียงแซว “ตบจูบตบจูบหรือเปล่าวะ อย่าลืมที่ลุงบอกนา สมัยนี้เขามัดกันด้วยดีเอ็นเอ ยังไง ๆ เอ็งก็อย่าพลาดไปมีอะไรกับคนอื่นก่อนล่ะกัน ฮ่าๆๆๆ” ไอริสานั่งแยกผมอย่างตั้งอกตั้งใจและมีสมาธิจนดึกก็ยังไม่นอน ดูท่าทางคล่องกว่าตอนแรกเยอะ ========== มนซี่ยืนมองมัดผมที่แยกเป็นห้ามัดเรียบร้อยบนโต๊ะเจ๊กวางอย่างทึ่ง ๆ ที่ไอริสาทำได้จริง ๆ สงสัยว่าจะให้คนที่บ้านช่วย ไอริสายิ้มอย่างภูมิใจ บอกว่าทำเอง ไอริสายิ้มท่าทางภูมิใจ “ทำเองย่ะ หลัง ๆ แค่จับ ๆ ก็แยกออกแล้ว” “แล้วเจ๊กวางเห็นรึยัง?” “ยังไม่เข้าร้าน ฉันรออยู่เนี่ย อยากเห็นหน้าเขา ดูสิจะว่ายังไง” พี่ปุ้ยเดินฉับ ๆ เข้ามาในร้าน มองกวาดไปทั่ว เอกับบียังไม่มา พี่ปุ้ยมองไปที่ไอริสากับมนซี่ “ริสามากับพี่เร็ว พี่มีวานด่วน มนซี่บอกกวางดูแลร้านด้วย พี่จะกลับพรุ่งนี้ตอนสาย ๆ” ไอริสางง พี่ปุ้ยไม่พูดพล่าม จับมือไอริสาเดินออกไปนอกร้านทันที ขณะที่เดินไปลานจอดรถทีมงาน พี่ปุ้ยก็ให้รายละเอียดที่กำลังจะไปทำงาน พร้อมกำชับกำชาไอริสา “พี่มีเพื่อนรุ่นพี่เป็นช่างตัดผมชื่อดัง เขาไปรับงานถ่ายแบบให้นิตยสารเพียว แต่เพื่อนพี่มันดันมาไม่ได้ ก็เลยให้พี่มาแทน ถือว่าโชคดีมากที่ได้ทำงานกับนิตยสารชื่อดังขนาดนี้ ถ้าผลงานออกมาดี พี่ก็จะดังไปด้วย เพราะฉะนั้นอย่าพลาดล่ะ” พี่ปุ้ยพาไอริสามาถึงรถตู้คันหนึ่งที่นัดรวมตัวกัน สไตลิสต์เข้ามาทักพร้อมกับของคุณ เร่งให้ขึ้นรถ กลัวจะสายไปใหญ่เพราะทีมงานส่วนหนึ่งรออยู่ทางโน้นแล้ว พี่ปุ้ย ไอริสาและทีมงานคนอื่น ๆ ขึ้นรถกันไปทันที ========== ทุกคนประทับใจกับความสวยงามของชายหาด ไอริสาเดินลงจากรถตู้เป็นคนสุดท้าย ตอนเด็ก ๆ ลุงกับป้าพาเธอมาทะเลอยู่บ่อย ๆ เหมือนกัน ไอริสายิ้มปนแหยเมื่อนึกถึงความหลัง เธอถูกป้าบังคับให้ถือถาดปลาหมึกย่าง มะม่วงดิบเดินขายไปตามชายหาด ไอริสายืนยิ้มมองดูเด็กน้อยคนหนึ่งแบกถาดมะม่วงวิ่งขายอยู่ที่ชายทะเล ไอริสากำลังจะกวักมือเรียก แต่เด็กก็วิ่งมาหาเธอเองและวิ่งเลยไป ไอริสามองตาม เห็นเด็กวิ่งไปหาวาทินซึ่งอยู่ด้านหลังของเธอนิดเดียว เขาถามราคาแล้วซื้อสิบถุง เด็กดีใจ ยิ้มตาหยี จ่ายเงินแล้วหยิบมาแค่ถุงเดียว บอกเด็กให้เอาที่เหลือไปแจกพวกพี่ ๆ ทีมงาน เด็กวิ่งไป วาทินค่อยหันมาทางไอริสา ส่งถุงมะม่วงให้และว่าเป็นการบังเอิญมาก “นั่นสิคะ ปรกติคุณถ่ายให้หนังสือเพียวด้วยหรือคะ?” ไอริสาเผลอพูดคุยด้วย “นาน ๆ ครั้งครับ ดีใจจังที่คุณคุยกับผมแล้ว เมื่อวานกลุ้มใจแทบแย่ นึกว่าคุณโกรธผมซะอีก” ไอริสาเพิ่งนึกได้ ยื่นถุงมะม่วงคืน เดินฉับ ๆ ออกไป วาทินงง ร้องเรียก ไอริสาอ้างว่าดูเหมือนนางแบบจะมาแล้ว ขอตัวไปทำงานก่อน แล้วเดินจากไปโดยไม่สนใจวาทิน หลังจากช่วยพี่ปุ้ยแต่งผมนางแบบ ไอริสายืนดูวาทินถ่ายรูปนางแบบ ดูเขาเอาจริงเอาจังกับงานมาก สไตลิสต์พานางแบบเข้ามาที่พักกอง บอกช่างแต่งหน้า พี่ปุ้ยและไอริสาที่รออยู่ว่าเปลี่ยนเซ็ตใหม่ เป็นแบบหวาน ๆ อย่างที่คุยกันไว้ ช่างแต่งหน้าบรรจงแต่งหน้า พี่ปุ้ยกับไอริสาเข้ามาช่วยทำผม ไอริสาเป่าผมอีกด้านให้นางแบบขณะที่พี่ปุ้ยจัดผมอีกด้าน นางแบบวีนแตกเมื่อโดนความร้อนจากเครื่องเป่าผมผสมกับอากาศที่ร้อนอบอ้าว ด่าว่าไอริสาอย่างเสีย ๆ หาย ๆ สไตลิสต์ต้องเข้ามาโอ๋ นางแบบทำแง่งอนน่ารักกับสไตลิสต์ แต่พอหันมาเจอไอริสา นางแบบก็มองแบบเหยียด ๆ ไอริสาเหลือบมองวาทินที่นั่งจิบกาแฟที่เดิมใกล้ ๆ เหมือนไม่รับรู้อะไร การถ่ายแบบเสร็จเรียบร้อยเมื่อพระอาทิตย์ใกล้ตกดิน พวกทีมงานเก็บเครื่องมือ นางแบบดูอารมณ์ดีขึ้น ทักทายคนนู้นคนนี้แล้วเดินมาคุยกับวาทิน ระหว่างที่ทีมงานตักข้าวจากรถเสบียงที่จอดอยู่บนถนนเลียบชายหาด แล้วกระจายกันหามุมกินข้าวเย็นกัน วาทินเดินถือขวดน้ำพลาสติกมาเจอไอริสานั่งอยู่บนโขดหินคนเดียว เขากระแอมทัก ไอริสาตกใจหันมามอง วาทินสังเกตเห็นเธอร้องไห้อยู่ เขาตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น “คุณอย่ามายุ่ง ฉันอยากอยู่คนเดียว!” ไอริสาน้อยใจ “ผมไปก็ได้ แต่คุณต้องบอกผมก่อนว่าคุณร้องไห้ทำไม เรื่องที่โดนแอนวีนเมื่อกลางวันน่ะเหรอครับ?” “ใช่ เขาคิดว่าเขาเป็นใคร ด่าเอา ๆ แบบนั้น ฉันเกิดมาเคยโดนคนด่า แต่ไม่เคยต้องยืนเฉย ๆ แบบนี้ จะตบก็ไม่ได้ จะด่ากลับก็ไม่ได้” “ก็ดีแล้วนี่ครับ แปลว่าคุณมีวุฒิภาวะ รู้ว่าอะไรควรไม่ควร ไม่ทำตามอารมณ์” ไอริสาฉุนวาทินที่มาทำพูดดี ทีเมื่อกลางวันทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ไม่ช่วยเธอเลย วาทินบอกว่าเขาช่วยเธอไม่ได้ทุกครั้ง เธอต้องเจอคนนิสัยแย่ ๆ อย่างนางแบบไปเรื่อย ๆ ถือว่าครั้งนี้เป็นการสร้างภูมิคุ้มกัน และไม่ใช่แค่เขาเท่านั้นที่พูดอย่างนี้ ลองไปถามเด็กไฟดู ก็จะได้รับคำแนะนำเหมือนที่เขาพูด “เออ ๆๆๆ ฉันมันโง่ พอใจรึยัง? จะไปไหนก็ไปเถอะ” ไอริสาตวาดไล่ วาทินไม่ว่าอะไร เดินจากไป ทิ้งให้ไอริสานั่งหน้านิ่วอยู่คนเดียว ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 22 พ.ค. 50 11:02:43 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ตอนที่ 6 (19 พฤษภาคม) พี่ปุ้ยเร่งไอริสาไปอาบน้ำจะได้ไปเดินเล่นในตลาดกัน และสังเกตเห็นสีหน้าไอริสาไม่ยิ้มแย้ม ก็เลยปลอบโยนว่า ไม่ต้องคิดมากเรื่องที่โดนนางแบบด่า มันไม่ใช่ความผิดของเธอ เล่าว่าเมื่อตอนเย็นรู้ข่าวมาจากช่างเมกอัพว่ายัยนางแบบนั่นโดนตากล้องเรียกไปด่าแล้ว จ๋อยไปเลย ไอริสามีสีหน้าดูดีขึ้นมาทันที ไอริสาเดินตลาดนัดกลางคืนในตัวเมือง ดูโน่นดูนี่กับพี่ปุ้ย เลือกซื้อหมวกแก๊ปดูดีหนึ่งใบ ราคาไม่แพงมากนัก ตั้งใจจะเอามาขอบคุณวาทิน ระหว่างเดินไปลิฟต์ที่โรงแรมเพื่อกลับขึ้นไปที่ห้องพัก ไอริสาเห็นหลังวาทินไว ๆ เธอจึงขออนุญาตพี่ปุ้ยเดินเล่นอีกสักพักหนึ่งถึงจะตามขึ้นไป แล้วเดินตามวาทินไป เห็นเขาสั่งเครื่องดื่มกับบ๋อยอยู่ ไอริสาหยิบหมวกมาดูอึกครั้ง แล้วซ่อนไว้ด้านหลัง เก๊กหน้าขรึมเข้าไปหา แต่ก็ต้องชะงักและถอยกลับเมื่อพบว่าวาทินกำลังนั่งดื่มเบียร์อยู่กับทีมกล้องลงใหญ่ สนุกสนานเฮฮา ไอริสาฝังใจจากลุงป้า เกลียดคนขี้เหล้า จึงเดินกลับไป ขณะที่ไอริสากำลังยืนคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่ที่ชายหาด ไอริสาก็ต้องสะดุ้งเมื่อวาทินเดินเข้ามาทัก “จะไปรู้เหรอ นอนไม่หลับก็นอนไม่หลับสิ” ไอริสาตอบอย่างหงุดหงิดที่ถูกถามว่าทำไมนอนไม่หลับ และย้อนถามวาทินบ้าง “แล้วคุณล่ะ ทำไมไม่ไปนอน?” “นอนไม่หลับครับ แต่ผมรู้เหตุผล กลุ้มใจ กลัวคุณโกรธผมมากขึ้นไปอีก ก่อนหน้านี้คุณก็โกระผมเรื่องอะไรก็ไม่รู้ แล้วเมื่อตอนเย็น ท่าทางผมจะพูดจริงจังไปหน่อย จนไม่เข้าหูคุณอีก” แต่ไอริสาก็ยังอารมณ์ไม่ดีขึ้น หมั่นไส้ที่เมื่อกี้เห็นวาทินดื่มเบียร์สนุกสนานกับพรรคพวกอยู่ แต่พอวงเบียร์สลายก็ทำค่อยมากลุ้มใจใหม่ ไอริสาจึงเดินเชิด วาทินยืนอึ้ง “โกรธอีกแล้ว พูดจริงจังก็โกรธ ล้อเล่นก็โกรธอีก เดี๋ยวสิครับคุณริสา ผมขอโทษครับ ผมเมา” วาทินรีบเดินตามไปแต่ไอริสาหายไปแล้ว เช้าวันใหม่ ทีมงานรวมตัวกันขึ้นรถตู้กลับกรุงเทพ ไอริสากับพี่ปุ้ยยกกระเป๋ามารอขึ้นรถ ไอริสาผิดหวังเมื่อรู้จากสไตลิสต์ว่าวาทินกลับกรุงเทพไปตั้งแต่เช้ามืดแล้วโดยที่เขาไม่ได้บอกให้เธอรู้มาก่อน ไอริสาขยำหมวกยัดใส่กระเป๋าเดินทาง ========== >>>>> ตอนที่ 6 (20 พฤษภาคม) คุณเจริญมีธุระด่วนเข้ามาทำให้เดินทางไปเจรจาการค้ากับลูกค้าที่ยุโรปตามนัดไม่ได้ จึงต้องส่งวาทินไปอย่างกะทันหันโดยมีโรสตามไปดูแลด้วย กัญญาจัดเตรียมแฟ้มรายละเอียดต่าง ๆ ไว้ให้วาทินสำหรับอ่านบนเครื่องบิน กัญญาไม่สบอารมณ์ที่วาทินได้เดินทางไปทำงานครั้งนี้ ความจริงถ้าคุณเจริญไปไม่ได้ก็น่าจะให้ลูกชายของตนไปแทน ส่วนเชวงที่ออกมาส่งวาทินกับโรสขึ้นรถที่หน้าบริษัท รอจนทั้งคู่ไปแล้วก็ทำเป็นหยิบพีดีเอออกมาทำทีกดนั่นกดนี่แล้วทำท่าตกใจ ขอโทษคุณเจริญที่เขาพลาดไป ทางโน้นเลื่อนการประชุมเป็นอาทิตย์หน้า ไม่ใช่วันนี้ กัญญานึกว่าลูกพลาดจริง รีบแก้ตัวแทนว่ายังดีกว่าจำผิด ประชุมเมื่อวานแล้วคิดว่าเป็นวันนี้ คุณเจริญดูไม่ซีเรียสนัก เตือนเชวงว่าครั้งต่อไปให้ดูให้รอบคอบก็แล้วกัน เชวงถอนใจเบา ๆ รู้สึกผิดอยู่เหมือนกัน ไม่ใช่เรื่องวาทินไปผิดวัน แต่เป็นเรื่องที่เขาหาทางกำจัดวาทินไปให้พ้นจากไอริสา ========== เจ๊กวางยื่นกล่องพลาสติกใส่ผมอีกกล่องเต็ม ๆ ให้ไอริสาไปแยกเหมือนเดิม ขอเป็นพรุ่งนี้เช้า ไอริสาพยายามข่มอารมณ์ เดินถือกล่องพลาสติกไปหลังร้าน ตอนเย็นไม่มีลูกค้าแล้ว ทุกคนช่วยกันเก็บกวาดร้าน เอกับบีจัดข้าวของโดยมีเจ๊กวางคอยดูแล ไอริสาเดินออกมาจากหลังร้าน ออกมาช่วยมนซี่เก็บหนังสือที่ลูกค้าอ่านทิ้งไว้ ทำเป็นไม่เห็นสายตาของเจ๊กวางที่จ้องมองเขม็ง ทำโน่นทำนี่ของเธอไป เจ๊กวางอดรนทนไม่ได้ ถามถึงงานที่สั่งให้ทำ “อุ๊ย ขอโทษ ลืมเลยค่ะ” แล้วกลับออกมา ยื่นกล่องพลาสติกให้พร้อมกับบอกว่าเสร็จแล้ว เจ๊กวางไม่อยากจะเชื่อ รีบเปิดกล่องดูผลงานของไอริสา ผมถูกแยกเป็นกลุ่มอย่างเรียบร้อย เจ๊กวางหยิบขึ้นมาดู มองแบบจับผิด แต่ก็เรียบร้อยดี “ถ้ามีอะไรให้ทำอีกก็บอกนะคะ” ไอริสายิ้มเล็กน้อยแล้วหันกลับไปช่วยมนซี่ต่อ จึงไม่ได้เห็นว่าสายตาที่เจ๊กวางมองเธอนั้นไม่มีแววเกลียดชังหรือคิดจะกลั่นแกล้งเลย มีแต่ทึ่งและชื่นชม เชวงยืนป้วนเปี้ยนอยู่แถวหน้าร้านพี่ปุ้ย สักครู่เห็นไอริสาเดินออกมากับมนซี่ แยกทางกันแล้วเดินต่อไปที่ป้ายรถเมล์ ไอริสารู้สึกตัวว่ามีคนเดินตามมา นึกว่าเป็นวาทิน  หันขวับไป งงชั่วขณะ จำได้ว่าเป็นคนที่ติดอยู่ในลิฟต์ด้วยกัน เชวงบอกชื่อตัวเองแล้วเงียบไป รอไอริสาบอกชื่อตัวเองบ้าง แต่หญิงสาวไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาจึงถามชื่อเธอ ไอริสามองเชวงอย่างไม่ค่อยไว้วางใจจนเขายืนยันว่าเข้ามาคุยกับเธอด้วยเจตนาบริสุทธิ์ ไม่ได้คิดมาหลอกลวง เธอจึงบอกชื่อเขาไป “ไอริสา ชื่อเพราะจังเลยครับ เหมาะสมกับความสวยของคุณจริง ๆ เอ่อ ผมพุดจริง ๆ นะครับ” “ขอบคุณค่ะ ฉันไปก่อนนะคะ รถมาแล้ว” ไอริสาวิ่งขึ้นรถเมล์ไป เชวงยืนส่งยิ้มตามจนรถเมล์จากไป ไอริสามาถึงร้านตอนเช้า เห็นพี่ปุ้ยกับเจ๊กวางอยู่กันพร้อมหน้า มองเธอแปลก ๆ ไอริสายกมือไหว้ทั้งสองคนแล้วเดินค้อมตัวจะไปหลังร้าน พี่ปุ้ยเรียกไว้ ถามว่าอยากเป็นช่างตัดผมหรือเปล่า ไอริสาอึ้งไปไม่ทันได้ตั้งตัว “พี่ปุ้ยถาม เธอก็ตอบสิ เป็นใบ้หรือไง?” เจ๊กวางเตือน ไอริสาชักเคืองเจ๊กวางแต่ยังทนไหว หันมาตอบรับกับพี่ปุ้ย แล้วก็งง ๆ เมื่อพี่ปุ้ยพูดว่าเจ๊กวางบอกว่าเธอมีแวว ไอริสาหันมามองเจ๊กวางอย่างสงสัย “ไอ้ที่ฉันให้เธอแยกผมนั่นน่ะ บอกตามตรงว่าขนาดฉันยังทำไม่ได้ภายในวันเดียว แสดงว่าเธอเป็นคนที่มีประสาทสัมผัสที่ละเอียดอ่อนดีมาก” เจ๊กวางอธิบาย พี่ปุ้ยพูดเสริมว่า ถ้าไอริสาอยากเป็นข่างตัด ก็จะฝึกให้ ไอริสารีบยกมือไหว้ขอบคุณ แล้วนึกขึ้นได้ว่ามนซี่จะคิดอย่าวไร “ถ้าเขาอยากเป็น ฉันก็จะฝึกเขา แต่ต้องยอมรับว่าคนเราความสามารถไม่เท่ากัน เท่าที่ดูตอนนี้ เขาต้องทำใจว่าต้องตามหลังเธอ” พี่ปุ้ยว่าแล้วก็พูดกับเจ๊กวางให้ช่วยฝึกทั้งคู่ในช่วงแรก ๆ หน่อยก็แล้วกัน เจ๊กวางเดินนำไอริสาไปหลังร้าน ไอริสาขอบคุณและขอโทษที่คิดว่าที่ผ่านมานึกว่าโดนแกล้ง แต่เจ๊กวางไม่ถือสากับความคิดของไอริสา เปิดลิ้นชัก หยิบกรรไกรตัดผมอันหนึ่งส่งให้ ไอริสารับมาดูแล้วลองใช้ เจ๊กวางจับตามอง เห็นว่าไอริสาเป็นคนช่างสังเกต สอดนิ้วนางที่หูกรรไกร นิ้วก้อยล็อกที่หงอน แทนที่จะใช้นิ้วชี้สอด และให้ทำความคุ้นเคยกับกรรไกรด้วยการลองตัดผ้าตามแนวนอน ไอริสาตัดแบบธรรมชาติของคนปรกติ คว่ำข้อมือตัดจากซ้ายไปขวา เจ๊กวางบอกลองหงายข้อมือแล้วตัดอีกที ไอริสาพยายามจะตัดจากขวาไปซ้าย แต่เก้ ๆ กัง ๆ เจ๊กวางยิ้ม ยังไม่ทันได้พูดอะไร ไอริสาก็เปลี่ยนมาตัดจากซ้ายไปขวาและทำได้ดี “ดี ฝึกตัดสลับไปทีละเส้นจนกว่าผ้าจะหมด” เจ๊กวางพูดจบก็เดินออกไป ไอริสาฝึกตัดผ้ายาวประมาณสองเมตร ความถี่ของลายทาวประมาณหนึ่งเซนติเมตรต่อไป เจ๊กวางหันมาดูแวบหนึ่ง เห็นเส้นผ้าที่ตัดลงมาบนพื้นเรียบร้อยสวยงาม เจ๊กวางมองไอริสาด้วยความรู้สึกว่า เธอไม่ธรรมดา เชวงมาจอดรถดักรอไอริสาหลังเลิกงานที่หน้าร้านพี่ปุ้ย มีช่อดอกไม้อยู่ข้าง ๆ ไอริสาเดินออกมา เชวงกำลังจะออกจากรถตามไป มือถือของเขาดังขึ้นก่อน เขาดูเบอร์โชว์เข้า แม่ของเข้าโทรมาตามกลับบ้านด่วน เชวงลังเลใจอยู่ครู่หนึ่งแล้วตัดสินใจสตาร์ทรถกลับไป ========== กัญญาเห็นเป็นโอกาสทอง รีบสั่งลูกชายไปติดต่อบริษัทจีนซึ่งสนใจจะอิมพอร์ตกาแฟจากไทยไปทำตลาดที่นั่น ดันเชวงถ้าทำสำเร็จจะได้แซงหน้าวาทิน เชวงนิ่งไปครู่ คิดว่าเผลอ ๆ เขาอาจจะเสร็จธุระที่จีนก่อนวาทินกลับจากยุโรปด้วยซ้ำ จึงตอบตกลงกับกัญญา ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 22 พ.ค. 50 11:04:06 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เวลาผ่านไปเป็นอาทิตย์ เจ๊กวางพิจารณาดูฝีมือการตัดผ้าของไอริสาอย่างละเอียด ทึ่งในผลงานแต่ไม่แสดงออก สอนไอริสาให้รู้จักใช้เครื่องมือ เช่น กรรไกร ที่มีอยู่หลายชนิด ไอริสาเรียนรู้การจับหวีและกรรไกรในมือเดียวกันตัดวิกผมซึ่งไอริสาก็ทำได้ดี พี่ปุ้ยจึงให้ลองตัดผมลูกค้าจริง ๆ โดยคอยดูแลอย่างใกล้ชิด ช่วงแรก ๆ ไอริสาดูเกร็ง ๆ แต่สักพักก็คล่องแคล่วขึ้น ขณะเดียวกันเจ๊กวางก็ฝึกมนซี่ตัดผ้าริ้ว ๆ แบบที่ไอริสาเคยทำ แต่ผลงานยังไม่ดี ริ้วผ้าบิด ๆ เบี้ยว ๆ ไอริสาอยู่บ้านก็ฝึกแบ่งช่อตัดผมในจินตนาการ เห็นป้านอนเมาหลับอยู่ ไอริสาย่องเข้ามา ลองแบ่งช่อผมจะตัด พอดีป้าตื่นขึ้นมา เจอไอริสาถือกรรไกรในมือ นึกว่าจะเอามาแทง  ป้าโวยวายลั่น ไอริสาต้องอธิบายให้เข้าใจ ไอริสาลองซ้อมตัดผมกับผู้คนในชุมชน เริ่มจากเด็กไปยันคนแก่ เห็นคนที่เธอตัดให้พอใจในทรงผมใหม่ ไอริสาก็พลอยยิ้มมีความสุขไปด้วย พี่ปุ้ยยืนดูไอริสาตัดผมให้ลูกค้าอย่างใกล้ชิด ตรวจดูความเรียบร้อย มีให้แก้ไขบ้างเล็กน้อย เด็กในร้านคนอื่น ๆ ยืนจับกลุ่มดูอยู่ห่าง ๆ เอทึ่งฝีมือของไอริสาเหมือนหัดมาเป็นปี ๆ บีเล่าว่าเจ๊กวางเคยหลุดปากบอกว่าไอริสามีพรสวรรค์ มนซี่อดริษยาไอริสาไม่ได้ขนาดที่เป็นเพื่อนรักกัน “เชอะ เก่งไปก็เท่านั้นแหละ กู๊ดลัคอินเกม แบดลัคอินเลิฟ ถ้ามันได้ดีในเรื่องการงาน มันต้องล่มจมล้มละลายเรื่องความรัก ก็เหมือนผู้หญิงเก่ง ๆ ที่หาผัวไม่ได้นั่นแหละ ถึงหาได้ก็กลายเป็นผัวเฮงซวย แต่อย่างเราสามคนน่ะ ฝีมือพื้น ๆ อย่างนี้แหละดีแล้ว รับรองได้ผัวรูปหล่อ รวยปลิ้น” เอกับบีเถียงแทนว่า ไอริสาจะได้ดีทั้งการงานและความรัก มีหนุ่มลูกบลูกาแฟ แต่ของมนซี่ยังไม่เห็นวี่แวว สงสัยจะวอดวายหายนะทั้งสองด้าน “แล้วไง? เด็กยัยริสามันหายหน้าไปตั้งอาทิตย์หนึ่งแล้ว เห็นมั้ย? ในที่สุดแล้วยัยริสามันก็ต้องอกหัก” ไอริสาเดินมาเอาหวี ผ่านหน้ามนซี่พอดี มนซี่กำลังจีบปากนินทาอยู่ก็ตกใจ ไอริสาบอกเพื่อนรักให้เข้าใจเสียด้วยว่าวาทินยังไม่ใช่แฟน ต่อให้เขาไม่มาหา เธอก็ไม่ได้อกหัก แล้วเดินหน้าง้ำจากไป เลิกจากงานแล้ว ไอริสาเดินกลับบ้านคนเดียว หน้าตาไม่ค่อยแจ่มใส นึกถึงคำพูดของมนซี่แล้วซึมอย่างบอกไม่ถูก เหมือนน้ำตาจะไหลออกมา ต้องหยุดเงยหน้าเก็บน้ำตาสักพัก พอรู้สึกดีขึ้นก็ก้มหน้าจะเดินต่อ เจอวาทินยืนส่งยิ้มมาให้ ไอริสาเผลอยิ้มแล้วรีบหน้าบึ้ง ทำเป็นมองไม่เห็นเดินผ่านไป ทำเอาวาทินเลิ่กลั่กรีบเดินตามไปเรียกไว้ ไอริสาปั้นปึ่งถามธุระของเขา “ก็ .มาหาคุณไงครับ คิดถึง” ไอริสาอึ้งไปครู่หนึ่ง “มาคิดถึงฉันทำไม ฉันไม่ได้เป็นอะไรด้วยสักหน่อย” “แล้วคิดถึงไม่ได้เหรอครับ?” “ได้ เอ๊ย ไม่ได้” “ทำไมไม่ได้ล่ะครับ?” “ไม่รู้ เรื่องของคุณ ฉันไม่เกี่ยว แค่นี้นะ ฉันจะกลับบ้านแล้ว” “เดี๋ยวสิครับ อาทิตย์ที่ผ่านมาผมไปทำงานที่ยุโรป นี่ของฝากครับ ผมตั้งใจจะเอามาฝากคุณ” วาทินยื่นกล่องของขวัญให้ ไอริสาหยุดยืนมองวาทิน ไม่รับของ บอกเขาเอากลับไป ต่อว่าที่เขากลับจากทะเลโดยไม่บอกเธอก่อน วันนั้นรู้ตัวว่าพูดกับเขาไม่ดี เลยไปหาซื้อของมาให้แทนคำขอโทษแล้วก็เก้อ “เอามาให้ผมตอนนี้ก็ได้นี่ครับ” ========== >>>>> ตอนที่ 6 (21 พฤษภาคม) “ไม่ให้แล้ว แล้วฉันก็จะไม่รับของของคุณด้วย” ไอริสาปัดของขวัญของวาทินแรงไปหน่อย ของฝากหลุดมือแต่วาทินคว้าไว้ได้ทัน ไอริสาโล่งอก แต่ก็รีบเก๊กทำเป็นไม่แยแส เดินต่อไป ปล่อยให้วาทินยืนอึ้งอยู่คนเดียว ไอริสาเดินมาถึงป้ายรถเมล์ ค่อย ๆ เดินอ้อมป้ายกลับมาอีกด้านที่มืด ๆ แอบมองไปทางวาทิน เห็นเขาเดินกลับไปจ๋อย ๆ ก็สงสาร ไม่รู้ว่าทำไมเอต้องดุขนาดนี้ ชะเง้อมองตามวาทินไปจนลับตา ไอริสานั่งชิดติดฝาบ้าน คอยเงี่ยหูฟังเสียงโทรศัพท์ พอเพื่อนบ้านตบผนังโครม ๆ ไอริสาก็จะรีบลุกไป คิดว่าเป็นวาทินโทรมา แต่เพื่อนบ้านส่งเสียงบอกว่าเป็นของลุง ไอริสาหน้าจ๋อย ผิดหวัง ========== วันรุ่งขึ้น พี่ปุ้ยมีเรื่องสำคัญมาบอกลูกน้องว่ากำลังจะเปิดร้านใหม่ในห้างเอ็ม หม่อมท่านให้โอกาสลงทุนให้ครึ่งหนึ่ง กลุ่มลูกค้าจะเป็นระดับไฮโซ คุณหญิง คุณนายและลูกค้าของห้าง ตัวพี่ปุ้ยเองก็คงต้องอยู่คุมร้านใหม่โดยจะให้เจ๊กวางไปช่วยที่นั่น ส่วนร้านนี้ก็จะหาคนอื่นมาดูแล และฝากทุกคนดูแลร้านนี้ให้ด้วย ยังไม่เอาคนอื่นไปร้านใหม่ พี่ปุ้ยว่ายังให้ความสำคัญกับร้านนี้อยู่ ถ้าที่ใหม่เกิดติดขัดอะไรก็ยังกลับมาที่ร้านนี้ได้ มนซี่อยากเห็นร้านใหม่ พี่ปุ้ยตกลงปิดร้านหนึ่งวัน ทุกคนเฮดีใจ ร้านใหม่ชื่อ ไลลา เกือบเสร็จสมบูรณ์แล้ว พี่ปุ้ยพาลูกน้องเดินดู ทุกคนตื่นเต้นกับความสวยเริ่ด ไอริสายืนมองออกไปนอกร้าน ดูคนภายในห้างเดินไปมา พูดกับมนซี่ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ “เธอดูสิมนซี่ ที่นี่มีแต่พวกคนรวย ๆ เท่านั้นเลย พวกนี้เขาคงให้ทิปเยอะเนอะ เจ๊กวางนี่โชคดีจังที่จะได้มาทำงานที่นี่ แต่ก็ไม่แน่นะ เจ๊กวางอาจจะได้ทิปน้อยก็ได้เพราะเจ๊แกชอบดุลูกค้า” ไอริสานึกภาพตามไปด้วยแล้วหัวเราะเบา ๆ “ขอบใจที่เตือน” ไอริสาหันมา แทนที่จะเป็นมนซี่กลับเป็นเจ๊กวาง ไอริสาร้องว้ายลั่น วิ่งไปหลบหลังเคาน์เตอร์ เจ๊กวางเห็นแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 22 พ.ค. 50 11:05:25 ]

ความคิดเห็นที่ 19 กัญญาตำหนิวาทินอย่างไม่ไว้หน้าในที่ประชุมเรื่องสัญญาที่ไปทำมาได้ประโยชน์น้อยลง คุณเจริญกับคุณยุพาจึงเรียกโรสเข้ามาสอบถามข้อมูลในห้องทำงานโดยไม่มีวาทินอยุ่ด้วย ทั้งคุณเจริญและคุณยุพาถึงกับมองหน้ากันเมื่อโรสพูดออกมาตามตรงว่า อย่างแรกเป็นเพราะข้อมูลที่คุณกัญญาให้มาไม่อัพเดท ต่อมาก็เรื่องสภาพเศรษฐกิจของยุโรปที่ติดขัดอย่างที่วาทินบอก และอีกส่วนก็จากตัววาทินเอง เขาใจอ่อน เห็นใจคู่ค้าก็เลยยอมอ่อนข้อให้ อีกทั้งวาทินก็ดูรีบร้อนอยากกลับมาที่นี่อย่างไรพิกล คุณเจริญกับคุณยุพาจึงรอพบลูกชายเมื่อเขากลับเข้ามาบ้านตอนกลางคืน ทั้งสองเตือนวาทินและว่าเรื่องถ่ายรูปพ่อแม่ไม่เคยห้าม รู้ว่าเป็นสิ่งที่ลูกชอบ แต่เขาก็ควรจะต้องแบ่งเวลามาดูแลกิจการของบริษัทด้วย ถึงวาทินจะไม่ชอบเรื่องธุรกิจ แต่ก็อยากขอร้องให้อดทน มันเป็นกิจการที่พ่อกับแม่สร้างขึ้นมากับมือและอยากให้เขาดูแลมันต่อไป “ครับ ผมเข้าใจครับ ต่อไปนี้ผมจะให้เวลากับบลูกาแฟให้มากขึ้นครับ” คุณเจริญมองหน้าลูกชายคนเดียวของเขา “โลกของธุรกิจคือโลกของผลประโยชน์ ต่อให้เป็นเพื่อนฝูงหรือญาติพี่น้อง บางครั้งก็ยังห้ำหั่นกันเอง ให้เวลาอย่างเดียวไม่พอ แกต้องปรับทัศนคติด้วย อย่ามองโลกในแง่ดีเกินไปนัก” “ครับ ผมจะไม่ทำให้พ่อแม่ผิดหวังครับ” คุณยุพาค่อยยิ้มออกขณะที่คุณเจริญยังดูเป็นกังวลอยู่ วาทินขึ้นมานั่งอยู่บนห้องตามลำพัง หน้าตากลัดกลุ้ม มองรูปไอริสาบนโต๊ะ เป็นรูปที่เขาถ่ายได้โดยบังเอิญตอนที่เจอกันครั้งแรก พลางระบายความในใจ “ผมไม่ได้อยากเป็นนายวาทินลูกบลูกาแฟเลย ถ้าเลือกได้ผมอยากเป็นแค่ช่างซ่อมน้ำพุอย่างที่คุณเคยเข้าใจผิด แค่ได้เจอคุณทุกวัน คุยกับคุณได้ทุกเวลา น่าเสียดายนะครับที่มันไม่ใช่แบบนั้น” รุ่งขึ้น วาทินมาทำงานที่บริษัทแต่เช้า เป็นที่ฮือฮาของพนักงานทั้งหลายที่ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลย พนักงานบางคนถึงกับชะโงกหน้าไปดูในห้องที่ประตูแง้มอยู่ ========== หลังจากสอบถามความพึงพอใจในฝีมือการตัดผมของไอริสาแล้ว เจ๊กวางก็เรียกไอริสามาหาที่เคาน์เตอร์ สำรวจไอริสาหัวจรดเท้า การแต่งตัวดูดีขึ้นตามที่บอกไปเมื่อวันก่อน เจ๊กวางบอกไอริสาควรจะจำชื่อและรายละเอียดของลูกค้าว่าชอบผมทรงไหนให้ได้ในครั้งแรก แค่ครั้งที่สองเธอก็จะมัดใจเขาได้แล้ว นี่ถือเป็นเรื่องสำคัญมากเพราะในห้างเอ็มมีร้านตัดผมอยู่หลายร้าน ไอริสาต้องช่วยพี่ปุ้ยสร้างและแย่งลูกค้ามาให้ได้ ไอริสารับคำแล้วนึกสะดุดกับคำพูดของเจ๊กวาง พี่ปุ้ยช่วยอธิบายว่า เจ๊กวางจะให้ไอริสาไปอยู่ร้านเดไลลา แล้วจะดูแลที่ร้านนี้แทน ไอริสาหันมาหาเจ๊กวาง “ทำไมล่ะคะเจ๊ ก็ร้านที่ห้างเอ็มน่ะ .” “ทั้งหรูหรา ทั้งดูดี ลูกค้าก็มีแต่พวกคนรวย ไฮโซทั้งนั้น แต่เพราะอย่างนั้นนั่นแหละ มันถึงไม่เหมาะกับฉัน อย่าลืมสิว่า ฉันเคยติดคุกมาก่อน ถ้าพวกไฮโซรู้เรื่องนี้ มันคงไม่ดีกับร้านแน่ ๆ” “แต่ว่า .” “ไม่มีแต่ ฉันไม่อยากให้พี่ปุ้ยต้องมาเสี่ยงกับเรื่องของฉัน แล้วเหตุผลอีกข้อ ไอริสา เธอยังเด็กและมีพรสวรรค์ ฉันเชื่อว่าเธอยังไปได้อีกไกล ที่นั่นเธอจะเรียนรู้ได้มากขึ้น ที่ช่วงนี้ฉันเข้มงวดกับเธอก็เพราะฉันตามไปสอนเธอที่นั่นไม่ได้ ยังไงก็อย่าลืมที่ฉันสอน มันเป็นพื้นฐานของการเป็นช่างตัดผมที่ดี” ไอริสาอึ้งไปครู่ใหญ่ เดินเข้ามากราบแทบอกเจ๊กวาง “เจ๊กวาง หนูขอบคุณเจ๊ค่ะ ชาตินี้หนูจะไม่ลืมบุญคุณของเจ๊เลย หนู ” ไอริสาตื้นตันจนพูดอะไรไม่ออก ไอริสาตั้งอกตั้งใจฝึกปรือฝีมือการตัดผมโดยมีเจ๊กวางคอยดูแลสั่งสอน ทางด้านวาทิน เขาก็คร่ำเคร่งกับงานที่บริษัท เจรจาติดต่อลูกค้าวุ่นทั้งวัน วาทินกับไอริสาแทบจะไม่ได้พบกันเลย ========== หม่อมเป็นประธานทำพิธีตัดริบบิ้นเปิดร้านเดไลลา แขกเหรื่อปรบมือเข้ามาแสดงความยินดีกับพี่ปุ้ย บริกรเดินแจกเครื่องดื่ม เจ๊กวางหยิบแก้วเครื่องดื่มจากบริกรสองใบ ส่งให้ไอริสาใบหนึ่ง พร้อมกับอวยพรให้โชคดี ไอริสาไหว้ขอบคุณ ทั้งสองชนแก้วแล้วยิ้มให้กัน ไอริสาเหลือบไปเห็นมนซี่กระดกวิสกี้หมดไปหนึ่งแก้ว กำลังจะหยิบแก้วที่สอง ไอริสารีบเข้าไปแย่งแก้ววางคืนบริกร กลัวจะเมาอาละวาดร้องเพลงบ้าบอเละเทะ มนซี่ทำงอน หันไปหยิบน้ำอัดลมมาดื่มแทน ไอริสากวาดตามองไปในกลุ่มช่างภาพ หวังจะเจอวาทินแต่ก็ต้องผิดหวังที่ไม่มีเขา และเมื่อแขกไฮโซกลุ่มหนึ่งเคลื่อนออกไปจึงเห็นวาทิน เขาส่งยิ้มให้ ไอริสาทำทีเป็นเดินไปเลือกของว่างที่โต๊ะแถวมุมห้องที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน วาทินเดินตามมาปรับความเข้าใจ “อย่าเพิ่งเดินหนีนะครับ ผมมีเรื่องจะบอกคุณสามเรื่อง ฟังผมก่อนนะ เรื่องแรก ผมซื่อบื้อเองที่ไม่รู้ว่าคุณโกรธผมเรื่องอะไร คุณไปงานวันเกิดลูกชายหม่อมแล้วเจอผมอยู่กับโรส คุณเลยนึกว่าผมกับเขา เอ่อ กิ๊กกัน แต่จริง ๆ มันไม่ใช่นะครับ เธอเป็นเพื่อนร่วมงานของผมเท่านั้นเอง” ไอริสานิ่งฟังอยู่ “ก่อนที่คุณจะบอกเรื่องที่สอง เอาเรื่องแรกก่อน คุณจะเป็นอะไรกับคุณโรสก็ไม่เกี่ยวกับฉัน อย่าเหมาว่าฉันโกรธสิ แค่ไม่อยากคุยด้วย” วาทินยิ้มเล็กน้อย ค้อมหัวรับโดยไม่โต้แย้ง “เรื่องที่สอง ผมอยากให้คุณรับของฝากของผม มันเป็นงานฝีมือที่ช่างเขาบรรจงทำขึ้นมา ถ้าคุณไม่รับ ช่างที่เขาทำคงจะเสียใจมาก” วาทินหยิบกล่องของขวัญออกมาเปิดให้ดู ภายในเป็นงานปูนปั้นสวยงามมาก “ลูกเล่นเยอะจังนะคะ ก็ได้ฉันจะรับไว้ เห็นแก่ช่างฝีมือหรอกนะ” ไอริสาหยิบมา พอวาทินจะพูดเรื่องที่สาม มนซี่ก็โผล่พรวดเข้ามา ท่าทางกรึ่ม ๆ ไอริสากับวาทินสะดุ้ง มนซี่มองทั้งสองคนสลับกันไปมาแล้วร้องเพลงแซว เอกับบีรีบเข้ามาอุดปากมนซี่ไว้ได้ทันก่อนที่คนอื่นจะแตกตื่น แล้วช่วยกันล็อกตัวมนซี่ออกไป วาทินมองตามไปขำ ๆ ก่อนที่จะมองไอริสาอย่างลึกซึ้ง จนไอริสารู้สึกว่าเรื่องที่สามที่ยังเหลืออยู่ท่าทางจะไม่ธรรมดา แต่แล้วหม่อมก็เดินเข้ามาขัดจังหวะ หยุดยืนดูวาทิน เขารีบยกมือไหว้สวัสดี หม่อมทักว่าคุ้นหน้า วาทินบอกชื่อและท้าวความนิดหน่อย หม่อมก็จำวาทินลูกบลูกาแฟได้ วันเกิดลูกชายท่าน เขาไปกับโรส ส่วนไอริสานั้น หม่อมจำเธอได้ดี บอกเธอให้ตั้งใจทำงานก่อนจะเดินจากไป วาทินอ้าปากจะพูดกับไอริสาถึงเรื่องที่ค้างอยู่ แต่เอตะโกนเรียกไอริสามาถ่ายรูปหมู่กับพวกพนักงานในร้านรวมทั้งพี่ปุ้ยด้วยเสียก่อน ไอริสาจึงวิ่งไปถ่ายรูปกับเพื่อน ๆ ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 22 พ.ค. 50 11:06:29 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ตอนที่ 7 (21 พฤษภาคม) ไอริสาเลิกงานเดินลงบันไดเลื่อน ถือถุงของพะรุงพะรัง วาทินจิบกาแฟอ่านหนังสือฆ่าเวลาอยู่แถวนั้น รีบลุกขึ้นมาช่วยถือถุง แล้วเดินนำไปที่จอดรถ ไอริสางง ๆ ฮึดฮัดแต่ก็ยอมเดินตามไป ทั้งสองมานั่งกินขนมปังสังขยากันในร้านนมสด “ก่อนจะพูดเรื่องอะไร คุณช่วยรับไอ้นี่ไปที ฉันพยายามจะให้คุณมานานแล้ว รู้สึกมันช่างยากเย็นเหลือเกิน” ไอริสายื่นถุงใส่หมวกให้ วาทินรับมาเปิดดู นิ่งคิดไปครู่หนึ่ง “ผมจำได้แล้ว วันนั้นแดดเปรี้ยงมาก ถ้ามีหมวกใบนี้ ต่อให้แดดแรงแค่ไหน ผมก็ไม่กลัวแล้ว” ========== ตอนที่ 7 (22 พฤษภาคม) ไอริสาได้ยินแล้วปลื้มแต่ยังเก๊กอยู่ ออกตัวว่าเป็นหมวกธรรมดาจากตลาดนัด เนื้อผ้าอาจไม่นุ่มนัก “เนื้อผ้าอย่างนี้แหละครับทนทานดี อย่กับผมไปได้ตลอดชีวิต” ไอริสาอึ้งไปครู่ ไม่รู้จะพูดอะไรดี กลบเกลื่อนด้วยการเปลี่ยนเรื่องคุย วาทินวกมาเรื่องที่เขาอยากบอกเธอเรื่องที่สาม ไอริสาเห็นท่าทางของวาทินแล้วทำให้รู้สึกขัดเขินขึ้นมาอีกครั้ง “ก็ว่ามาสิคะ” “ผมรักคุณ” ทั้ง ๆ ที่ทำใจไว้แล้วว่าคงเป็นอะไรทำนองนี้ แต่พอได้ยินตรง ๆ ก็ทำเอาไอริสาถึงกับแง พูดไม่ออกบอกไม่ถูก “ผมไม่เคยพูดประโยคนี้กับใครมาก่อน เคยคิดว่าชาตินี้อาจจะไม่ได้พูดกับใครเลยก็ได้ แต่พอผมเจอคุณ ภาพในชีวิตผมก็เปลี่ยนไป” “วาทินคะ ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี ฉันซึ้งมากที่คุณมีน้ำใจให้ฉัน แต่ฉันคิดว่าคุณยังไม่รู้จักฉันดีพอ คุณไม่คิดเหรอคะว่ามันอาจจะเร็วเกินไปที่คุณจะรักฉัน?” “ไม่มีคำว่าเร็วหรือช้าหรอกครับ เวลาผมถ่ายภาพ หลายครั้งรอทั้งวันก็ไม่ได้ภาพอย่างที่อยากจะถ่าย แต่บางครั้ง มันก็จะมีอยู่ช่วงเวลาหนึ่งที่แสงแดดลอดผ่านก้อนเมฆลงมาเหมือนแสงสวรรค์หรือสายลมพัดหอบใบไม้ปลิวขึ้นมาเหมือนมีชีวิต ช่างภาพห้ามพลาด ช่วงเวลานี้มันคือสิ่งที่สวยงามที่สุด ไอริสา ตั้งแต่ผมเห็นคุณครั้งแรก ผมก็รู้เลยว่า คุณคือช่วงเวลานั้นของผม” “แล้วเวลาที่คุณถ่ายภาพนั้นแล้ว เคยไหมคะ ที่ได้ภาพที่สวยกว่านั้นในเวลาถัดมาแค่ห้านาที?” วาทินนิ่งคิด “เคนครับ” “ถ้าคุณมีฟิล์มมากพอ คุณอาจจะได้ภาพที่สวยงามมากขึ้นไปอีกนับไม่ถ้วนก็ได้ คุณอาจจะชอบภาพใบหลังมากกว่า แล้วภาพใบแรกที่คุณเคยปลาบปลื้มก็คงถูกทิ้งลงถังขยะ” “มันไม่เป็นอย่างนั้นหรอกครับ ภาพความรักของผมถ่ายได้เพียงภาพเดียวเท่านั้น” “จริงเหรอคะ?” “คุณไม่เชื่อผมเหรอครับ? ไม้เป็นไรครับ งั้นผมจะรอจนกว่าคุณจะเชื่อมั่นในตัวผม” ไอริสายิ้มให้วาทินแต่ก็แอบเศร้า ๆ เพราะเธอกับเขาช่างแตกต่างกันเหลือเกิน ไอริสากลับเข้าบ้าน ถือถุงของขวัญของวาทินเข้ามาในห้อง ปิดประตูห้องมิดชิด ค่อย ๆ แกะห่อของขวัญออก ข้างในเป็นหีบเพลงที่สวยงาม เมื่อเปิดกล่องขึ้นก็เห็นตุ๊กตาตัวน้อยน่ารักหมุนไปมาพร้อมเสียงเพลงหวานคลอ ไอริสายิ้ม ========== เชวงกลับมาจากจีนพร้อมความสำเร็จ เขาพรีเซนต์งานในห้องประชุมต่อหน้าผู้บริหารทั้งหมดยกเว้นวาทิน พวกบอร์ดพากันปรบมือเมื่อจบการรายงาน กัญญากล่าวชื่นชมลูกชายอย่างสุดลิ่ม “เป็นผลงานที่ยอดเยี่ยมมาก นอกจากจะนำรายได้เข้าบริษัทแล้ว ยังส่งเสริมภาพลักษณ์ของบลูกาแฟด้วย จริงไหมคะทุกท่าน?” พวกบอร์ดพยักหน้าชื่นชม “คนเก่ง ๆ อย่างนี้ถ้าจะให้เป็นกรรมการบริหารก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก จริงไหมคะ? ขณะที่กรรมการบริหารบางคนยังเข้าออกบริษัทเหมือนสนามเด็กเล่น มามั่งไม่มามั่ง” กัญญาปรายสายตาไปที่เก้าอี้นั่งของวาทิน แล้วหันไปมองคุณเจริญกับคุณยุพาที่นิ่งงันไม่พอใจแต่ไม่ได้ตอบโต้ โรสซึ่งนั่งเก้าอี้ใกล้ ๆ กับที่นั่งของวาทินพูดกับกัญญาว่า ถ้าผู้บริหารที่ว่านั้นหมายถึงวาทิน เขาติดธุระ และได้มอบหมายให้เธอเข้าประชุมแทน กัญญาจึงพูดประชดประชันกัดโรสไปถึงการแสดงของเธอ โรสตอบโต้อย่างไม่เกรงกลัว บรรยากาศในที่ประชุมตึงเครียด วาทินเข้ามาพอดี ทุกคนหันไปมองเขาเป็นตาเดียว วาทินส่งยิ้มให้ขณะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ของเขา คุณเจริญประชุมเรื่องต่อไป กรรมการก้มหน้าดูรายงาน ความตึงเครียดพลอยหายไป เชวงนั่งมองวาทินนิ่ง คิดหาทางให้วาทินพ้นจากงานและความรัก เชวงเข้าไปพบคุณเจริญและคุณยุพาในห้องทำงานหลังเลิกประชุม บอกว่าไม่สบายใจกับสิ่งที่แม่ของเขาพูดเกี่ยวกับวาทิน แต่มันก็เป็นความจริง เชวงยังพูดอีกว่า ต่อให้แม่ของเขาไม่พูด ผู้บริหารคนอื่นก็ต้องคิดแบบนี้ เชวงอ้างถึงความเป็นเพื่อน ไม่อยากให้เป็นอย่างนี้ แต่ก็คงหนีความจริงไปไม่ได้ คุณยุพาจึงขอความคิดว่าควรจะทำอย่างไร เชวงออกตัวว่าเขาคงจะทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าเสนอความเห็นให้ทั้งสองคนเอาไปคิดดู “ว่าไงล่ะ?” คุณเจริญรอฟัง “ผมเป็นเพื่อนวาทิน ผมรู้ว่าเขาเป็นคนฉลาดแต่ขาดทักษะทางธุรกิจ ผมลองคุยกับเพื่อน ๆ ดูแล้ว รู้ว่ามีคอร์สเอ็มบีเอหลายแห่งที่เมืองนอกที่ไม่เพียงให้ความรู้เท่านั้น แต่ยังสร้างสัญชาตญาณนักธุรกิจให้อีกด้วย” “เธอหมายความว่าจะให้ส่งวาทินไปเข้าคอร์สที่ว่านี้ใช่ไหม?” “ครับ เพียงสองปีเท่านั้น เขาจะกลับมาแบบนักธุรกิจชั้นเซียนได้เลย อาจจะนานสักนิด แต่ผมว่าคุ้ม” คุณเจริญกับคุณยุพามองหน้ากันเหมือนมีความนัยบางอย่างก่อนจะบอกว่าน่าสนใจ ขอเอาไปคิดดูก่อนและขอบใจเชวงที่ช่วยคิดหาทางให้ลูกชาย ทั้งสองลุกขึ้นเหมือนส่งแขก “ครับ เอ่อ คุณลุงคุณป้าไม่อยากรู้เลยเหรอครับว่าหลักสูตรที่ผมว่ามีที่ไหนบ้าง?” “อ้อ อยากรู้สิจ๊ะ” เขาส่งกระดาษให้แผ่นหนึ่ง คุณยุพารับไปพับเก็บโดยไม่ดูแม้แต่น้อย เชวงไหว้ลา เดินออกมาแล้วมองกลับเข้าไปอีกที สงสัยว่าคุณเจริญกับคุณยุพามีอะไรปิดบังเขาอยู่ พูดกับตัวเอง “ทำไมวะ พอได้ยินว่าสองปีก็ไม่สนใจเลย” วาทินหยิบยาขึ้นมากินก่อนหันมาอ่านข้อมูลจากจอคอมพิวเตอร์ โรสเข้ามาหาในห้องทำงาน ยื่นแฟ้มรายงานการประชุมวางลงบนโต๊ะ และว่าดูเหมือนภาพพจน์ของเขาในบริษัทนี้ไม่ค่อยดี “ครับ ทุกคนมองว่าที่ผมทำงานตำแหน่งนี้ได้ก็เพราะผมเป็นลูกชายท่านประธาน” “แต่โรสว่า สักวันทุกคนก็จะเข้าใจและให้การยอมรับในตัวคุณค่ะ คุณเป็นคนเก่ง ถ้าตั้งใจจริง ต้องทำได้แน่” วาทินหัวเราะ “ผมกลัวจะไม่มีวันนั้นน่ะสิครับ” “ทำไมคุณพูดอย่างนั้นล่ะคะ?” วาทินหมุนจอคอมพ์ให้ดู เป็นเว็ปภาษาอังกฤษเกี่ยวกับการถ่ายภาพ “ขนาดนั่งทำงานอยู่แท้ ๆ ผมยังอดไม่ได้ที่จะเข้าเว็ปไซต์เกี่ยวกับการถ่ายภาพ กว่าจะรู้ตัวก็นั่งดูมาสองสามชั่วโมงแล้ว เอกสารที่ควรจะอ่านก็ยังไม่ได้อ่านเลย ผมนี่ไม่ได้เรื่องเลยใช่ไหมครับ?” โรสไม่ตอบ ปรายตาดูหน้าจอ แล้วมองวาทิน เริ่มไม่แน่ใจในตัวเขา ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 22 พ.ค. 50 11:07:15 ]

ความคิดเห็นที่ 21 วาทินครุ่นคิดเรื่องประกวดถ่ายรูประดับอินเตอร์หัวข้อ ชีวิตในเมือง เขานึกไม่ออกว่าจะถ่ายรูปอะไรดี ไอริสาฟังความคิดของวาทินแล้วก็พอจะเข้าใจ เธอนึกถึงชุมชนที่เคยอยู่กับพ่อแม่ตอนเป็นเด็ก ๆ วาทินสนใจ ไอริสาจึงนัดจะพาไปวันมะรืนซึ่งตรงกับวันหยุดของเธอพอดี ไอริสาพาวาทินมานั่งกินขนมน้ำแข็งไสที่เพิงในย่านชุมชนแออัด เธอชี้มือให้ดูบ้านไม้เก่า ๆ หลังหนึ่งที่เคยอยู่เมื่อก่อน แต่ตอนนี้เป็นบ้านใครไปแล้วก็ไม่รู้ วาทินมองตามไป เห็นพ่อแม่คู่หนึ่งกับลูกสาววัยสามสี่ขวบ วาทินถามว่าเมื่อก่อนพ่อแม่ของเธอทำอะไร ไอริสาบอกว่าพ่อเปิดร้านตัดผมที่บ้านแบบมีเก้าอี้อยู่เพียงตัวเดียว ส่วนแม่ก็รับจ้างตัดเย็บเสื้อผ้าให้คนแถวนี้ ไอริสาแอบเอากรรไกรตัดผมของพ่อไปตัดขนเจ้าสำลี อยากให้มันหล่อบ้าง บางครั้งก็รบเร้าพ่อขอตัดผมให้ลูกค้าบ้าง ตัดกรึ๊บลงไปผมแหว่ง แต่โชคดีที่ลูกค้านั่งหลับ และพ่อแก้ไขได้ ” ไอริสายิ้มน้อย ๆ เมื่อนึกถึงความหลัง ไอริสาเล่าถึงครอบครัวของเธอให้วาทินฟังอย่างไม่อาย “พ่อแม่ฉันความรู้น้อยทั้งสองคนแถมยังมีลูกเล็ก ฉันว่าตอนนั้นพ่อกับแม่คงดิ้นรนทำมาหากินกันน่าดูเพื่อให้อยู่รอดได้ในกรุงเทพ แบบนี้ตรงกับที่คุณคิดไว้หรือเปล่า?” “ครับ แต่น่าเสียดายที่ผมไม่มีไทม์แมชชีนย้อนเวลาไปถ่ายรุปครอบครัวคุณ” “ไม่จำเป็นมั้งคะ ครอบครัวแบบฉันน่ะมีอยู่ทุกยุคทุกสมัยนั่นแหละ” “แต่ผมอยากเห็นคุณตอนเป็นเด็ก ๆ นี่นา แล้วที่สำคัญจะได้มีโอกาสสวัสดีคุณพ่อคุณแม่คุณด้วย” “ขอบคุณค่ะที่ให้เกียรติพ่อแม่ฉันขนาดนั้น” “ผมพูดจากใจจริงครับ” ไอริสามองวาทิน ตัดสินใจบางอย่าง “ฉันจะพาคุณไปที่ที่หนึ่ง เป็นสถานที่ที่สำคัญมากสำหรับฉัน” แถบชานเมือง บริเวณที่ยังเป็นสวนอยู่ มีบ้านจัดสรรตึกแถวกระจายอยู่ มีบ้านคนบ้างประปราย ไอริสากับวาทินยืนดูที่ดินว่างเปล่าริมถนนผืนหนึ่ง ขนาดเนื้อที่ประมาณสองร้อยตารางวา “นี่ไงที่ของฉันเอง” ไอริสาพูดอย่างภาคภูมิใจ “ที่ดินผืนนี้สำคัญกับคุณยังไงเหรอครับ?” “ก่อนพ่อแม่ฉันจะเสีย พวกท่านซื้อที่ผืนนี้เอาไว้ ตั้งใจจะมาปลูกบ้านกันที่นี่ วันไหนพ่อฉันอารมณ์ดี ก็จะปิดร้านพาฉันกับแม่มาปูเสื่อทานข่าวกันที่นี่ แล้วเอาแบบร่างของบ้านที่พ่อฉันเขียนเองมานั่งดูกัน ฉันยังจำได้เลยว่าพ่อจะคอยถามฉันว่าชอบไหม อยากให้มีอะไรเพิ่มไหม ” ไอริสาซับน้ำตาที่ซึมออกมา “แล้วที่ดินผืนนี้ตอนนี้ยังเป็นของคุณ?” “ใช่ มันเป็นสมบัติชิ้นเดียวที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้ฉัน อย่างอื่นลุงกับป้าเอาไปหมดแล้ว เหลือแต่โฉนดนี่แหละที่ฉันยังเก็บไว้ ขนาดลุงกับป้ายังไม่รู้เลย” “แล้วคุณคิดจะทำยังไงต่อครับ?” “ฉันจะเป็นช่างผมที่มีชื่อเสียง แล้วจะหาเงินมาปลูกบ้านอย่างที่พ่อฝัน ถ้าความฝันนี้เป็นจริงขึ้นมาได้เมื่อไหร่ ฉันก็คงนอนตายตาหลับ” ========== >>>>> จบของวันนี้จ้า โปรดติดตามตอนต่อไป จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 22 พ.ค. 50 11:08:08 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ปล 1 ระวังตาลาย --> ตาลายไปหมดแล้วค่ะ ปล 2 ระวังมดขึ้นหน้าจอ --> นี่แค่เพิ่งจะเริ่มเรื่องเองน่ะๆๆๆ ปล 3 อ่านไปยิ้มไป ระวังใครจะคิดว่ากำลัง อินเลิฟ อิอิ --> จะพยายามไม่ยิ้มแล้วกัน อิอิอิ ปล 4 คนจิ้มนิ้วหักไปแล้ว ยาวเหลือเกิ๊น) พักงานสามวัน อ่ะ ย้อเย่น อิอิ --> เป็นกำลังใจให้คุณแม่ เอเธนส์ เสมอเลยน่ะค่ะๆ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ^OsO^ - [ 22 พ.ค. 50 23:20:44 ]

ความคิดเห็นที่ 23 สวัสดีค่ะคุณ ^OsO^ พักนี้ไม่เห็นกันแถว ๆ กระทู้เลยนะคะ หวังว่าคงจะซำบายดีนะคะ จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 23 พ.ค. 50 09:35:06 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ลงชื่ออ่านไว้ก่อน เดี๋ยวกลับมาอ่าน เราบอกในทู้โหวตแล้วว่าต้องใจอ่อนแหงๆ ขอบคุณมั่กๆ จากคุณ : ปองดาว - [ 24 พ.ค. 50 09:26:27 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ซูฮกคนพิมพ์จริงๆ ขอบคุณนะค่ะ จะคอยเข้ามาเช็ค หวานจริงๆ เลย แต่น่ารักดีนะ อดยิ้มไม่ได้จริงๆ จากคุณ : zubzerous - [ 24 พ.ค. 50 09:47:00 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ขอบคุณคุณแม่เอเธนส์มาก ๆ ค่ะ ที่เสียสละเวลาพิมพ์ให้พวกเราอ่าน.. เยอะน่าดูทีเดียวค่ะ  อ่านไปก็ยิ้มไป..ค่ะ จากคุณ : MANEETIP - [ 24 พ.ค. 50 15:40:56 ]

ความคิดเห็นที่ 27 โอ้โห.. พิมพ์นานนะคะเนี่ย   ขอบคุณคุณแม่เอเธนส์มากค่ะ ^_^ จากคุณ : EmeRaLdGreeN - [ 24 พ.ค. 50 23:24:57 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ขอบคุณมากๆๆเลยนะคะ ที่เสียสละมาพิมพ์ให้อ่ะ คนอ่านยังตาลายคนพิมพ์ไม่ยิ่งกว่าเหรอค่ะ ขอให้มีความสุขมากๆๆนะคะ จากคุณ : lovepatpat - [ 24 พ.ค. 50 23:42:09 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เพิ่งจะอ่านจบเอง คุณแม่เอเธนส์เหนื่อยแย่เลย จิ้มจนนิ้วหักรึเปล่าคะเนีย มันยาวมากๆ เลยนะ ขอบคุณมากเลยนะคะ เกรงใจจริงๆ ^_^ จากคุณ : EmeRaLdGreeN (EmeRaLdGreeN) - [ 26 พ.ค. 50 14:50:27 ]

ความคิดเห็นที่ 30 มาแปะอีกทีวันพุธนะค้าแควน ๆ ขอเคลียร์งานก่อนจ้า จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 29 พ.ค. 50 03:16:24 ]

ความคิดเห็นที่ 31 รออยู่จ้า จากคุณ : Mr.Ouddy - [ 29 พ.ค. 50 15:18:07 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ตอนใหม่มาแล้วค่า จากคุณ : frau - [ วันวิสาขบูชา 16:55:57 ]