ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 7 (23 พฤษภาคม) วินนี่เล่าความฝันที่ได้ฆ่าศัตรูตัวสำคัญให้พงศ์พญา อู๋ อี๋และปองฟังอย่างสนุกสนาน อี๋ถามว่าศัตรูคนสำคัญคนนั้นคือใคร วินนี่หันไปถามพงศ์พญาว่าอยากรู้ไหม ชายหนุ่มส่ายหน้า ยกนาฬิกาดูแล้วบอกว่าอีกสิบนาทีต้องไปแล้วเพราะมีนัด วินนี่ตัดพ้อว่าเดี๋ยวนี้ไม่มีเวลาให้กันเลยนะ อู๋ประสานเสียงว่า เราจะไม่พบกันสี่คนอย่างนี้อีกแล้วหรือ สาวสามรุมซักถามพงศ์พญาว่าจะไปไหน ผิดเวลาสักชั่วโมงไม่ได้เลยหรือ “ต้องขอโทษด้วยทั้งอู๋ อี๋ วินนี่ แต่มันจำเป็นจริง ๆ คุณจันทร์เกิดอุบัติเหตุ เจ็บพอสมควร พี่จะไปเยี่ยม” อู๋กับอี๋ถามอย่างตกใจว่าอุบัติเหตุเกี่ยวกับอะไร รถหรือเปล่า วินนี่นั่งนิ่ง นัยน์ตามองทอดไปที่กรงนกอย่างลึกซึ้ง “ถูกนกไล่จิก” พงศ์พญาตอบ วินนี่ยิ้มสะใจมาก เมื่อกลับถึงบ้านก็เข้าห้องปิดประตูเปรี้ยง จ้องไปที่นัยน์ตานก มองไล่ไปที่ปาก พูดลอดไรฟัน “ฉันจะจิกให้ยับทั้งตัว” แล้วลืมตาพรึ่บ พูดดังขึ้น ๆ “ให้มันยับเยิน ยับเยินทั้งตัว นังวาดจันทร์ แกแย่งพงศ์ไปจากฉัน แกต้องเจ็บ เจ็บเหมือนที่ฉันเจ็บ!” ========== วาดจันทร์ฉุนเฉียวขึ้นทันทีที่เห็นนรวิชญ์ ถามว่ามาทำไม มาหาใคร นรวิชญ์ตอบกวน ๆ ว่า ผมจะมาหาใครถ้าไม่มาหาคุณ แล้วเข้าไปมองดูแผล ถามเจ็บมั้ย วาดจันทร์ทำปึ่งไม่ตอบ เขาบรรยายต่อไปอย่างห่วงใยว่า “นกบางตัวน้ำลายเป็นพิษ คุณฉีดยากันบาดทะยักหรือเปล่า?” “ไม่ใช่เรื่องของคุณ!” วาดจันทร์ตอบห้วนจนเกือบเป็นตะคอก นรวิชญ์สะกดใจเต็มที่ ถามอีกว่า “คุณบอกอาหรือเปล่าว่านกมัน ” วาดจันทร์บอกว่าไม่ได้บอก เขาถามอีกว่าแล้วจะบอกไหม กลับถูกถามว่า “ทำไม?” “อาให้ผมมาดูคุณ” นรวิชญ์บอก วาดจันทร์ถามว่าแล้วเขาจะบอกไหม ถ้าบอกพ่อจะมาทันที พ่อเพิ่งไป คำพูดของวาดจันทร์ทำให้นรวิชญ์แปลได้ว่า ไม่ต้องบอก ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 28 พ.ค. 50 04:26:03 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขณะที่นรวิชญ์กำลังดูแลวาดจันทร์อย่างห่วงใยอยู่นั้นเอง พงศ์พญาก็มาถึง เขาไม่เข้าไปข้างในแต่ยืนจ้องเขม็งอยู่ข้างนอกด้วยความรู้สึกนิ่งเฉย เมื่อนรวิชญ์ทำแผลให้วาดจันทร์เสร็จ เปิดประตูออกมาก็เจอนกจะบินเข้า เขาหับประตูปิดทันทีดังปัง วาดจันทร์ถามว่าอะไร นรวิชญ์บอกว่า “นก” ไม่ทันสิ้นเสียง นกก็บินมากระแทกหน้าต่างอีกครั้ง วาดจันทร์หวีดร้องอย่างหวาดกลัว พงศ์พญาผวาวิ่งเข้าไป แต่ต้องชะงักเมื่อเห็นวาดจันทร์โผเข้าไปหาอ้อมกอดของนรวิชญ์ ตัวสั่นงันงกด้วยความกลัว ทุกครั้งที่นกบินมากระแทกหน้าต่าง เธอก็หวีดร้องและซุกตัวเข้าไปในอ้อมกอดของนรวิชญ์ราวกับจะชำแรกเข้าไปในอกของเขาซึ่งนรวิชญ์ก็กอดเธอไว้แน่นอย่างปกป้อง พงศ์พญาเห็นดังนั้น เขาถอยออกมา แต่พอเดินไปถึงประตู ยายกับนวลก็มาถึงพอดี ยายเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในบ้านส่วนนวลไม่เข้าใจ ถามว่าไม่เข้าบ้านหรือ พอดีเสียงวาดจันทร์หวีดร้องขึ้นอีก ทั้งสองจึงวิ่งเข้าไปทันที นรวิชญ์บอกวาดจันทร์ว่านกไปแล้ว ยายกับนวลมาถึงพอดี ถามว่านกมาหรือ นรวิชญ์บอกว่ามันเข้าไม่ได้แค่เกาะที่หน้าต่าง “คุณพงศ์เห็นมั้ยคะว่านกมา?” นวลถาม วาดจันทร์จึงรู้ว่าพงศ์พญามา เธอรีบออกไปที่ประตู เห็นรถของพงศ์พญาขับไปไกลแล้ว เธอวิ่งตามและร้องเรียกสุดเสียง เมื่อพงศ์พญากลับมาคุยกัน วาดจันทร์ตัดพ้อต่อว่า เห็นนกมาแล้วทำไมไม่เข้าไปช่วยตน พงศ์พญาบอกว่าเห็นมีคนช่วยเธออยู่แล้ว เธอย้อนถามเขาว่าหึงหรือ ชายหนุ่มปฏิเสธ บอกเพียงว่าเห็นทุกอย่างเรียบร้อยดี ถ้าเข้าไปช่วยตอนนั้น เขาคนนั้นอาจไม่สบายใจ หญิงสาวถามอย่างน้อยใจว่า “ไม่รักจันทร์เหรอ?” ชายหนุ่มยอมรับว่ารัก เชื่อใจ แต่ไม่คิดระแวงอะไรเลย “แปลว่ารักแต่ไม่หวง?” “หวง” “อ้าว?” “ถ้าจันทร์จะไปจากผม ผมหวง ผมเสียใจ จันทร์จะไปจากผมเหรอครับ?” ชายหนุ่มถาม แววตาแสนซื่อ วาดจันทร์มองพงศ์พญาตาหวานฉ่ำ ตรงเข้าไปกอดเขาแน่น กระซิบข้างหู “ไม่ จันทร์ไม่ไปไหน จะอยู่กับคุณพงศ์จนตาย” นกที่ยังเกาะขอนอยู่โผบินไปช้า ๆ และเพียงครู่ใหญ่วินนี่ก็ไปซบอยู่หน้ารูปโอบมหานทีด้วยท่าทีอ่อนระโหย ร้าวรานใจอย่างที่สุด ========== พิสุทธิ์รับโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ครู่เดียวเขาตอบปลายสายว่าจะไปกรุงเทพเดี๋ยวนี้ แล้วสั่งพิภพให้จองตั๋วเครื่องบินวันนี้เลย สั่งนางให้จัดของให้ด้วย บอกว่ามีเรื่องด่วนมาก ลูกสาวเกิดอุบัติเหตุ ตนต้องไปกรุงเทพด่วน ค่ำวันนั้นเอง พิสุทธิ์ก็เดินทางมาถึง เขาดูแลวาดจันทร์ด้วยความเป็นห่วง แต่วาดจันทร์เข้มแข็งบอกพ่อว่าตนไม่เป็นอะไร ยายเอาตาข่ายมากั้นนกแล้ว ต่อไปตนไปไหนมาไหนจะระวังให้มากขึ้น พิสุทธิ์ไม่หายกังวลว่าถึงจะรังวังอย่างไรก็คงไม่พ้น และคิดอะไรบางอย่างในใจว่า นกมักจะมาพร้อมกับพงศ์พญา แต่ไม่กล้าพูดกับลูกตรง ๆ จึงเลียบเคียงถาม “จันทร์ มีอีกอย่างที่พ่อตั้งข้อสังเกต” พูดแค่นั้นแล้วหยุด เปลี่ยนเป็นพูดว่า “พ่ออยากให้จันทร์ไปเอารูปโอบมหานทีกลับคืนมา” วาดจันทร์มองหน้าพ่ออย่างแปลกใจ พิสุทธิ์ไม่อาจอธิบายอะไรเป็นเหตุเป็นผลได้ จึงบอกได้แค่ว่าพยายามจะทำอะไรบางอย่าง แล้วก็หวังว่าอาจจะแก้ไขได้ วาดจันทร์ถามขำ ๆ ว่าพ่อคิดว่าใครส่งนกมาจิกตนหรือ “ไม่มีใครส่งมาหรอก มันเป็นไปไม่ได้ แต่ว่าจันทร์เชื่อพ่อสักครั้ง พ่อไม่มีคำอธิบายอะไรที่น่าเชื่อถือ เป็นแค่ลางสังหรณ์ว่า ถ้ารูปนั้นกลับมาอยู่กับเรา ทุกอย่างจะเป็นปรกติ” ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 28 พ.ค. 50 04:26:43 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คำอ้อนวอนของพ่อทำให้วาดจันทร์นำความไปปรึกษาวิภาดา ขอให้ช่วยโทรไปหาคนชื่อวินตาที แล้วขอซื้อรูปที่ชื่อ “โอบมหานที” คืนจากเขา แพงเท่าไหร่ก็ซื้อ นรวิชญ์เองก็ติดใจสงสัย ถามพิสุทธิ์ว่าถ้าเราได้รูปกลับมา วาดจันทร์จะไม่เจ็บเพราะนกอีกใช่ไหม “วิชญ์ ฟังดี ๆ นะ คนที่ได้รูปนั้นไปชื่อ วินตา อาเชื่อว่าเขาเป็นคู่รักของพงศ์พญา ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาจะเจ็บแค้นจันทร์แค่ไหน” “แน่นอนครับ แต่เกี่ยวอะไรกับรูป?” นรวิชญ์ยังแคลงใจ “อาจตั้งใจจะวาดรูปนก นกตัวใหญ่กางปีกกว้างโอบแผ่นน้ำ แต่วาดกี่ครั้งก็ไม่เป็นนก วิชญ์ก็รู้นี่ วิชญ์ก็บอกเองว่ารูปนั้นคือ ” “ครุฑ” “ผู้หญิงที่ชื่อวินตา ไม่มช่ผู้หญิงธรรมดา เมื่อเขาได้รูปนกครุฑไป เขาต้องรู้ว่าจันทร์กลัวนก อาเชื่อว่าเขาใช้มนต์ดำส่งนกมาทำร้ายจันทร์” “อาเชื่ออย่างนั้นจริง ๆ เหรอครับ?” “เป็นความเชื่อของคนที่หาเหตุผลทางวิทยาศาสตร์มาอธิบายไม่ได้ ทำไมนกไล่จิกตีจันทร์ไม่รู้กี่ครั้งแล้ว มันเกิดขึ้นหลังจากที่รูปโอบมหานทีไปอยู่ในมือเค้า” “ทำไมคุณจันทร์ถึงกลัวนกล่ะครับอา?” นรวิชญ์ยิ่งสงสัย “อาจะบอกหลังจากที่เราได้รูปคืนมา และหลังจากที่เราแน่ใจว่าจะไม่มีนกตัวไหนมาทำร้ายจันทร์ได้อีก” “ผู้หญิงที่ชื่อวินตาเขาจะยอมปล่อยรูปนั้นมาง่าย ๆ หรือครับ?” นรวิชญ์รำพึงอย่างไม่แน่ใจ ========== ได้รับคำขอร้องจากเพื่อนแล้ว วิภาดาไปที่บ้านวินนี่ เข้าไปยืนดูรูปโอบมหานทีอยู่ครู่หนึ่ง วินนี่จึงออกมาพบ ถามว่ามธุระอะไรหรือ วิภาดาถามวินนี่ว่าทำธุรกิจซ่อมวัดใช่ไหมแล้วเสนอว่าครอบครัวตนมีธุรกิจอยู่ต่างประเทศ ที่ต่างประเทศเราบริจาคสร้างวัดหลายแห่ง วิภาดาเล่าว่าพ่อแม่ตนคุยกันว่าในประเทศไทยยังมีวัดมากมายที่ทรุดโทรมแต่ไม่มีงบซ่อม ครอบครัวตนอยากบริจาคช่วยเหลือวัดเหล่านั้นผ่านมาทางครอบครัวของวินนี่ เมื่อวินนี่ไปเล่าให้บุรินทร์ผู้เป็นพ่อฟัง บุรินทร์ไม่เชื่อว่าจะมีใครมาบริจาคเงินซ่อมวัดฟรี เชื่อว่าต้องมีผลประโยชน์แอบแฝงแน่เพราะตนเองก็มีธุรกิจมืดหลายอย่างจนต้องหาอะไรมาเจือให้สีดำจางลงบ้าง บอกวินนี่ว่าให้สงสัยไว้ก่อนเลยว่า เขาไม่มาดีแน่ เมื่อวิภาดาไปคุยหลักการกับวินนี่อีกครั้ง วิภาดาทำท่าสนใจรูปโอบมหานที ถามวินนี่ว่าเพิ่งแขวนหรือ ทายว่าต้องเป็นรูปของคุณพิสุทธิ์เพราะตนมีคอลเลคชั่นรูปของคุณพิสุทธิ์ แล้วบอกว่าตนชอบมาก ถ้าวินนี่ขาย ตนจะซื้อทันที เท่าไหร่ก็สู้ “ซักห้าล้านล่ะคะ?” วินนี่ปรายตามอง “คุณวินนี่คะ รูปของคุณพิสุทธิ์รูปนี้ห้าล้านไม่แพงเลยค่ะ” หลังจากคุยโทรศัพท์กันแล้ว วินนี่แอบไปโทรศัพท์บอกบุรินทร์ขณะที่วิภาดาเดินดูอะไรอยู่ข้างนอก “พ่อ สั่งคนตามเลยนะ มีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ ๆ เฮอะ ห้าล้านไม่แพงเลย ถ้ารู้ว่าเพราะอะไรนะพ่อ วินนี่จะเอาให้ตายเลย!” ========== >>>>> จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 28 พ.ค. 50 04:27:34 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนที่ 7 (24 พฤษภาคม) พงศ์พญาพาวาดจันทร์ไปหาหมอ เสร็จแล้วจะพาไปส่งที่บ้าน เธอบอกว่าพ่ออยู่ที่บ้านไม่อยากมีปัญหากับพ่ออีก เขาจึงพาไปที่บ้านตัวเอง บอกบุญนารีว่าพาวาดจันทร์ไปหาหมอแล้วเลยพามาทานข้าวที่บ้านด้วย บุญนารีพยายามญาติดีกับวาดจันทร์ อุตส่าห์หาของขวัญมาให้ แต่วาดจันทร์กลับปฏิเสธอย่างเย็นชา ทำให้บุญนารีถึงกับหน้าเสีย พงศ์พญาเองก็อึดอัดลำบากใจมาก ถามวาดจันทร์ว่า “คุณพ่อของจันทร์ไม่ชอบผม ส่วนจันทร์ไม่ชอบแม่ผม ผมควรจะทำยังไง?” วาดจันทร์รู้สึกตัว รีบขอโทษเขา สัญญาว่าจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว แล้วบอกเขาว่า “จะรักแม่ของคุณพงศ์” ด้วย แม้พงศ์พญาจะรู้สึกดีขึ้นแต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ครั้นถามเธอว่าทำไมเป็นอย่างนั้น เธอก็บอกว่าไม่มีอะไร แต่เขาไม่เชื่อ ========== บุรินทร์ให้คนของตนไปสืบได้ว่า วิภาดาเป็นเพื่อนสนิทของวาดจันทร์ บอกด้วยว่าวิภาดาไปจ๊อกกิ้งที่สวนลุมเป็นประจำ วินนี่จึงไปดักพบที่นั่น บอกวิภาดาว่า รูปที่ติดต่อซื้อมานั้น ขอบอกว่า “ไม่ขาย” วิภาดาผิดคาดมาก กลับไปบอกวาดจันทร์แล้วแนะเพื่อนรักว่า “เธอต้องทำอะไรบางอย่างที่เธอไม่อยากทำ” เสียแล้ว แล้วเล่าทุกคำพูดของวินนี่ให้ฟังว่า “เพราะอะไรวินนี่ถึงไม่ขาย ทราบมั้ยคะ? ความจริงวินนี่อยากได้นะคะเงินตั้งห้าล้าน แต่มันเหมือนกับมีอะไรบอกวินนี่ตลอดเวลาว่า รูปนี้น่ะไม่อยู่กับวินนี่นานหรอก วันหนึ่งเจ้าของเขาจะมาเอาคืนไป แล้ววินนี่ก็ต้องคืนเขาไป ถึงตอนนั้นวินนี่คงไม่มีแรงยื้อรูปนี้ไว้หรอกค่ะ” “จริงหรือคะ?” “จริง ๆ ค่ะคุณวิ จากใจเลยนะคะเนี่ย วินนี่ไม่ฝืนชะตากรรมหรอกค่ะ ป่านนี้เจ้าของที่แท้จริงเขาคงกำลังอยากได้รูปคืนอยู่ วินนี่อยากให้เขามีญาณวิเศษที่จะรู้ว่า วินนี่จะคืนให้เขาค่ะ” วินนี่พูดหน้าซื่อตาใสได้สนิทผิดกับแผนในใจ ย้ำว่า “ถ้าเขารู้และหาเงินได้ครบสิบล้านเมื่อไหร่ อยากให้เขาติดต่อมาเลย เขาจะได้รูปไปอย่างแน่นอน” “ห๊ะ เท่าไหร่นะคะ?” “สิบล้านค่ะ วินนี่ว่าขณะนี้รูปนี้มีค่าสำหรับเขา สิบล้านยังน้อยไปด้วยซ้ำ” เมื่อพิสุทธิ์รู้คำตอบนี้ เขาทำทุกอย่างเพื่อให้ได้รูปนี้คืน เทเงินในบัญชีทำเรื่องขอโอ.ดี. ธนาคาร ยายก็ให้เงินที่ขายบ้านสวนทั้งหมดไปสมทบเพราะทั้งพิสุทธิ์และยายถือว่า “จันทร์คือชีวิตของพ่อ ของแม่และของยายด้วย” พิสุทธิ์กำหนดว่าวันจันทร์หน้าทุกอย่างต้องเสร็จเรียบร้อย ให้นำเช็คเงินสดไว้ให้พร้อม ตนจะไปเซ็นตอนเก้าโมงเช้าแล้วให้คนบินเอามาให้วาดจันทร์ที่กรุงเทพทันที วาดจันทร์เข้าไปกอดยายด้วยความซาบซึ้งใจ พิสุทธิ์ยกมือไหว้แม่ที่ช่วยสุดตัว บอกวาดจันทร์ว่า “เขานัดวันจันทร์บ่ายโมงตรงนะลูก” เมื่อโทรไปบอกวินนี่ เธอยิ้มสบายใจ สั่งปองให้เช็ดรูป กำชับ “เช็ดให้สะอาดที่สุดในชีวิตแกเลยนะ” ========== วินนี่เข้าไปที่กรงนก พูดกับนกอย่างมีความสุข “คอยนะพวกเจ้า วันจันทร์มีเรื่องให้สนุกอีกแล้ว เจ้าชอบมั้ย? ฮึ ชอบนะ เพราะวันนั้นมันยังสนุกไม่พอ ยังน้อยไป มันสนุกมายเลยใช่มั้ย?” เธอใช้เล็บสีแดงสดเขี่ยกรงนก เกิดเสียงดังก้องกังวาน เมื่อเธอไปหาอู๋กับอี๋ที่บ้าน เธอระบายความคับข้องขุ่นใจให้สองพี่น้องฟังว่า พงศ์พญาหายไป โทรไปก็ปิดเครื่องสามวันแล้ว พูดเสียงเครียดอย่างโกรธแค้นว่า “ไม่รู้ว่าโดนเสน่ห์นังคนนั้นจนหัวปักหัวปำอยู่ไหน” ตนประมูลซ่อมวัดราชได้ ซึ่งพงศ์พญาจะต้องดีใจที่สุดแต่ก็ติดต่อบอกเขาไม่ได้” อี๋ถามว่าทำไมถึงไม่โทรไปที่บ้าน วินนี่บอกว่าโทรไปแล้ว เจอแม่เขารับสาย บอกว่ามีแขก ทายไดเลยว่าใคร “เค้าพามันเข้าบ้าน คุณป้าก็รับรองแล้ว ชั้นจะไปยื้อยุดเขาได้ยังไงกัน” วินนี่อารมณ์พลุ่งพล่านจนร้องไห้ออกมา อู๋ปลอบใจว่าพงศ์พญาคงไม่ได้ตั้งใจทำอย่างนี้เพราะเราสี่คนคบกันมานาน เขาคงไม่ทำลายมันลงเพราะผ้หญิงคนเดียว อี๋บอกว่า ผู้หญิงคนนั้นเหมือนไม่ใช่คน “เรื่องนั้นพี่ไม่อยากพูดถึง หนึ่งพี่ไม่เชื่อ สองไม่มีข้อพิสูจน์ พรุ่งนี้เช้าพี่จะไปหาพงศ์ ยังไงมันก็ต้องแยกเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานได้” อู๋มั่นใจอย่างนั้น รุ่งขึ้น อู๋ไปหาพงศ์พญาที่บ้านจริง ๆ แล้วเล่าทุกอย่างที่คุยกันให้ฟัง บอกเขาว่า “แกต้องทำอะไรสักอย่างแล้วว่ะ” ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 28 พ.ค. 50 04:28:30 ]

ความคิดเห็นที่ 5 พงศ์พญาไปหาวินนี่ที่บ้าน เดินผ่านกรงนก ได้ยินเสียงนกบินพึ่บพั่บ เขาตกใจถึงกับเอามือปิดหน้าแล้วถอยมาชนกับวินนี่ที่ยืนอยู่ข้างหลัง เธอกอดเขาไว้อย่างปลอบประโลม พงศ์พญายืนนิ่ง วินนี่รำพันข้างหูเขาแผ่วเบาแต่หวานสะท้อน “วินนี่รักพงศ์ พงศ์รักวินนี่บ้างมั้ยจ๊ะ?” ชายหนุ่มยืนนิ่งเหมือนหุ่น วินนี่ค่อย ๆ รู้สึกตัวถอยออกมา เดินไปนั่งที่เก้าอี้ สีหน้าบอกว่าเสียใจมาก ชายหนุ่มเดินเข้าไปคุกเข่าจับมืออย่างสุภาพอ่อนโยน “วินนี่ พงศ์รักวินนี่เสมอ เราเป็นเพื่อนกันมานานแล้วนะ เราสี่คนไงจ๊ะวินนี่ เราสัญญาเป็นเพื่อนตายกัน มีอะไรก็ไม่มีวันทิ้งกัน เราจะเป็นเพื่อนกันไปจนตาย” มันเป็นคำตอบที่ชัดเจนที่ทำให้วินนี่เจ็บช้ำยิ่งกว่าเก่า เมื่อกลับมาเข้าห้องตัวเอง วินนี่ระบายอารมณ์ คว้าทุกอย่างใกล้มือขว้างปลิวว่อนฟุ้งกระจายสับสนเหมือนความคิดของตัวเอง ========== เมื่อรวบรวมเงินทั้งหมดที่มีอยู่ก็ได้เพียงหกล้านบาท หลักทรัพย์ก็ไม่มีแล้ว พิสุทธิ์คิดจะขายรูปในแกลเลอรีให้หมดบ้าน แต่นรวิชญ์ไม่ยอม เขาเอาโฉนดที่ดินที่พ่อยกให้นานแล้วหลังจากทิ้งเขากับแม่ไปนานถึงยี่สิบปีและระหว่างนั้นพิสุทธิ์ได้ช่วยเหลืออุ้มชูเขาไว้ บอกว่าให้เอาโฉนดไปค้ำประกันเงินกู้ พิสุทธิ์ไม่ยอมรับเพราะไม่อยากสร้างปัญหาให้เขาภายหลัง นรวิชญ์เชื่อว่าเขาไถ่ถอนได้ แต่พิสุทธิ์ถามว่าแล้วถ้าเขาตายไปเล่า นรวิชญ์ย้อนถามปรามเสียงเข้มว่า “อาทำไมพูดอย่างนั้นล่ะครับ อาจะยอมตายหรือครับ คุณจันทร์เป็นอย่างนี้ อาจะยอมตายหรือครับ?” เมื่อพิสุทธิ์ไม่ยอมรับ นรวิชญ์จึงไปดำเนินการเอง ก่อนไป เขาบอกพิสุทธิ์เสียงสั่นกลืนความตื้นตันลงในอกว่า “อาบอกให้ผมรักคุณจันทร์ ผมก็รัก คนอย่างผมถ้ารักแล้วทำได้ทุกอย่าง ให้คนที่ผมรัก ทุกอย่าง นี่ไม่ใช่ทำให้คนที่ผมรักแค่คนเดียว แต่ สองคน” ========== ดำเนินการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว นรวิชญ์เอาเอกสารไปให้วาดจันทร์ที่บ้านของเธอ จำต้องปดเธอว่าพิสุทธิ์ให้เอามาให้เพราะพิภพติดงานมาเองไม่ได้ ขอร้องว่า “รับซองนี้ไปเถอะ ผมก็ไม่ทราบว่าในนี้คืออะไร รู้แค่ว่าต้องเอามาส่งให้ถึงมือคุณ” เมื่อวาดจันทร์รับซอง เขาพูดด้วยความเบาใจขึ้นว่า “ผมไม่เคยเห็นคุณพิสุทธิ์หน้าตามีความสุขเหมือนตอนที่ส่งซองนี้ให้ผม สั่งให้ผมบอกคุณว่า พ่อจะมีความสุขที่สุด หมดห่วงที่สุดถ้าจันทร์เอา “ของ” สิ่งหนึ่งกลับไปบ้านสวนศิลป์ของเรา” วาดจันทร์กัดปากก้มหน้ากลั้นน้ำตา ถามเขาเสียงสะท้านว่า “คุณรู้หรือเปล่าว่าพ่อลำบากแค่ไหนกว่าจะได้ ซองนี้มา?” “ผมไม่มีคำตอบครับ” นรวิชญ์ยิ้มนิด ๆ นัยน์ตาอ่อนโยน ========== แต่เมื่อวาดจันทร์เอาเช็คสิบล้านไปให้วินนี่เป็นค่ารูปตามที่เธอเรียก กลับถูกวินนี่ซักไซ้หาเหตุผลของการซื้อรูปคืน เมื่อวาดจันทร์บอกว่า เป็นรูปที่พ่อวาดจึงอยากเก็บไว้ วินนี่ถามเยาะเย้ยว่า ถ้าเช่นนั้นไม่ต้องตามซื้อคืนทุกรูปหรือ แล้วหาเรื่องว่าวาดจันทร์พูดโกหก ฉะนั้นพูดไปก็เสียเวลาเปล่า วาดจันทร์ใจไม่ดี ถามว่าถ้าอย่างนั้น เธอจะขายเท่าไหร่ ให้ว่ามาเลยตนจะซื้อคืน “ฉันไม่ขาย ต่อให้เอาเงินมากองท่วมหัว ฉันก็ไม่ขาย!” วาดจันทร์ช็อคไปชั่วขณะ เธอโกรธจัด แสงสีเขียวแว่บขึ้นในดวงตา พรวดจะไปหาวินนี่แต่ไม่ทันถึงตัว ก็ถูกนกที่ปองปล่อยออกจากกรงบินเข้าจิกทันที วาดจันทร์ตกใจสุดขีด ปัดป้องวิ่งหนีนกไปทั่วห้อง เธอถูกนกจิกได้รับบาดเจ็บตามแขนหลายแห่ง วินนี่ทำเป็นร้องบอกให้ปองช่วย แต่ตัวเองกลับวิ่งเข้าไปชนปองกระเด็นไปอีกทาง แล้วแกล้งทำเป็นช่วยวาดจันทร์ยกมือป่ายป้อง แต่ตาสะใจกับสภาพของวาดจันทร์ยิ่งนัก ในที่สุดวาดจันทร์ก็ซมซานลากตัวเองออกจากห้องไปได้ วินนี่มองตาม หัวเราะสะใจในลำคอก่อนกระชากประตูปิดปัง! ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 28 พ.ค. 50 04:29:33 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนที่ 8 (24 พฤษภาคม) ยายเห็นสภาพของวาดจันทร์แล้วเจ็บปวดยิ่งกว่าบาดแผลที่เธอได้รับ พึมพำอย่างชอกช้ำใจว่า ใครทำจันทร์? ส่วนวินนี่ไปฉลองกับอู๋และอี๋ที่ผับแห่งหนึ่ง เธอมีความสุขเสียจนเพื่อนสงสัยว่าเป็นอะไร อี๋บอกอู๋ให้โทรชวนพงศ์พญามาร่วมสนุกด้วย จึงรู้ว่าเขาอยู่บ้านวาดจันทร์ เพราะวาดจันทร์ประสบอุบัติเหตุนิดหน่อยเลยต้องมาเป็นหมอให้ วินนี่สาแก่ใจที่รู้ว่าวาดจันทร์บาดเจ็บ แต่หารู้ไม่ว่า การกระทำของตัวเองเป็นการผลักพงศ์พญาไปหาวาดจันทร์มากขึ้น ทำให้เขายิ่งรักและสงสารวาดจันทร์มากขึ้นจนถึงขั้นขอแต่งงานเพื่อที่จะได้อยู่ดูแลเธออย่างใกล้ชิด แต่เมื่อพงศ์พญาไปขออนุญาตบุญนารีกับหมอปรากรมผู้เป็นพ่อแม่ หมอไม่คัดค้าน แต่บุญนารีไม่ยอมเด็ดขาด “ผมจะเรียนให้ทราบเหตุผลนะครับ คือ ” พงศ์พญาพยายามจะอธิบาย แต่ถูกบุญนารีขัดขึ้นอย่างไม่ต้องการฟังว่า “พงศ์บวชดีกว่า บวชนะลูก แม่ยอมให้บวช บวชไม่สึกก็ได้” บุญนารียอมในสิ่งที่ตัวเองหวาดกลัวมาตลอดเพื่อแลกกับการที่พงศ์พญาจะได้ไม่ต้องแต่งงานกับวาดจันทร์ซึ่งน่ากลัวยิ่งกว่า ========== >>>>> ตอนที่ 8 (25 พฤษภาคม) พิสุทธิ์เข้าไปคุยกับรูปวาดของวารีแม่ของวาดจันทร์ด้วยความเสียใจว่าตนผิดเอง ตนไม่ควรวาดรูปนั้นเลย ตนทำลายลูกด้วยมือของตัวเองแท้ ๆ วาดจันทร์มาได้ยินเข้า ปลอบใจพ่อว่ามันไม่เกี่ยวกับรูปนั้นหรอก บอกพ่อว่า “เราไม่ต้องไปเอารูปนั้นกลับมาหรอกจ๊ะพ่อ ถึงยังไงเขาก็ไม่คืนหรอก จันทร์รู้” พิสุทธิ์ถามวาดจันทร์ว่านกที่บ้านวินตามาจากไหนหรือ วาดจันทร์เองก็ไม่รู้ แต่เมื่อคุยกับวิภาดาที่มาเยี่ยมเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วง วิภาดาบอกว่า ทุกครั้งก็เห็นนกอยู่ในกรง เขาปล่อยนกมาจิกเอหรือ หรือว่านกถูกฝึกไว้ให้จิกคน เวลาเดียวกัน พงศ์พญาก็ไปถามวินนี่ว่าทำไมนกจึงมาจิกวาดจันทร์ได้ วินนี่ทำไขสือเรียกปองมาสอบถาม ปองได้รับสินบนจากวินนี่ก็โกหกเป็นไฟว่า ตนเปิดประตูกรงทิ้งไว้ นกออกมา แต่ก็ไม่กล้าบอกวินนี่ ตนพยายามจะช่วยจับนก แต่วาดจันทร์เอาแต่ร้องกรี๊ด ๆ นกมันเลยยิ่งจิก วินนี่ทำเป็นโมโหปองกลบเกลื่อนและตัดบทการซักถาม หลังจากนั้นก็ไปตบรางวัลให้หนึ่งพันบาทที่เล่นละครได้แนบเนียน ========== ความรักและความเป็นห่วงวาดจันทร์ทำให้พิสุทธิ์คิดหาทุกวิถีทางที่จะช่วยลูก วันนี้จึงชวนวาดจันทร์ไปถวายสังฆทานกัน เห็นวาดจันทร์อึกอัก เขาขอร้องให้ลองอีกสักครั้ง ซึ่งวาดจันทร์ก็รับปากด้วยเสียงสะท้านว่าจะพยายาม . จะพยายาม หลังจากฟังคำแก้ตัวของวินนี่กับปองแล้ว พงศ์พญาไม่ติดใจ (โง๊ โง่จริง ๆ) บอกอู๋กับอี๋ว่าตนขอแม่แต่งงานกับวาดจันทร์ แม่ไม่ให้แต่งแต่จะให้บวชแทน วินนี่พอใจมากที่บุญนารีจะให้พงศ์พญาบวช ไปหาบุญนารีถึงบ้าน ถามว่าพงศ์พญายอมบวชไหม บุญนารีบอกว่าตนก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าพงศ์พญากำลังสงสารตน วินนี่จึงหว่านล้อมว่า “งานซ่อมวัดของวินนี่กำลังจะลงมือ ถ้าพงศ์ได้ทำงานนี้ ได้เข้าวัดบ่อย ๆ เชื่อเหมือนวินนี่มั้ยคะว่าพงศ์ยอมบวชแน่” ก่อนกลับ วินนี่ยังสัญญากับบุญนารีว่า “วินนี่สัญญานะคะ สัญญาว่าจะเอาตัวพงศ์กลับมาให้คุณป้าให้ได้ ไม่งั้นพงศ์จะเป็นอันตราย อาจจะ ” “ป้ารู้ วินนี่ ป้ารู้แล้ว” บุญนารีขัดขึ้นอย่างไม่กล้าที่จะฟังต่อ แต่เมื่อถามถึงอันตรายที่แท้จริงและอำนาจอะไรที่จะทำลายพงศ์พญาได้ ก็ไม่มีใครบอกใครได้ เมื่อบุญนารีอยู่ตามลำพังกับหมอปรากรม จึงปรับทุกข์ให้ฟังว่า ตนยังไม่เคยบอกพงศ์พญาถึงเรื่องที่วาดจันทร์โกรธเกลียดตนว่า เป็นเพราะชาติก่อนตนพาสามีของเธอหนีไปบวช บุญนารีไม่กล้าแม้แต่จะพูดว่าสามีของเธอชาติก่อนนั้นคือลูกของเรา ซึ่งหมอปรากรมก็รู้แก่ใจดี บุญนารีปลอบให้กำลังใจตัวเองกับสามีว่า “แต่ไม่เป็นไร พงศ์ฝักใฝ่เรื่องศาสนา เราไม่เคยเคร่งครัดเรื่องศาสนากับลูก ลูกเป็นเอง บุญภาวนาขอให้ศาสนาคุ้มครองพงศ์ให้รอดพ้นจากวาดจันทร์” ========== ทุกคนที่เกี่ยวข้องทั้งพิสุทธิ์ ยาย นรวิชญ์และวิภาดาช่วยเป็นกำลังใจและเป็นเพื่อนพาวาดจันทร์เข้าวัด ตัวเธอเองก็พยายามเต็มที่ แต่เมื่อเข้าใกล้วัดก็มีอาการน่าเป็นห่วง นับตั้งแต่เดินช้าลงแล้วรุนแรงขึ้นจนแทบเดินไม่ไหว หายใจหอบแรง ห่อตัว ร้อนรุ่มไปทั้งตัว กระนั้นวาดจันทร์ก็ยังอดทน แต่แล้วทุกอย่างก็ถึงขีดสุดเมื่อวาดจันทร์เงยหน้าเห็นครุฑยุดนาคเท่านั้น เธอก็ร้องกรี๊ด ทะลึ่งพรวด ร่างสะบัดไปมาจนต้องกระเสือกกระสนพาตัวเองออกจากบริเวณนั้น พิสุทธิ์บอกยายว่าตนจะพาวาดจันทร์กลับไปก่อน บอกวิภาดาให้ถวายสังฆทานกับยาย พอดีนรวิชญ์วิ่งมาช่วยจับวาดจันทร์อีกคน เธอดิ้นรนสะบัดตัวเข้าไปในอ้อมแขนเขาพอดี พิสุทธิ์บอกให้รีบพากลับบ้าน นรวิชญ์รีบพาไปอย่างรวดเร็ว ยายวิ่งเข้ามาหาพิสุทธิ์ด้วยความวิตก พิสุทธิ์ถามแม่ด้วยความทุกข์ใจแสนสาหัสว่า “ผมจะทำยังไงดีครับแม่? สงสารจันทร์เหลือเกิน” “ไม่รู้จะทำยังไง” ยายถอนใจอย่างจนปัญญา “จันทร์จะเข้าวัดไม่ได้ตลอดชีวิตเลยเหรอครับแม่? ผมทนไม่ได้หรอก เรานับถือศาสนาพุทธนะครับแม่” สองแม่ลูกต่างตกอยู่ในความทุกข์ใจแสนสาหัส พอดีวิภาดาเข้ามาถามเรื่องถวายสังฆทาน ยายจึงชวนไปถวายสังฆทานกัน พงศ์พญากราบพระเสร็จ เดินออกมาด้วยใบหน้าอิ่มเอิบผ่องใส เห็นนรวิชญ์กำลังประคองวาดจันทร์อยู่พอดี พงศ์พญาจึงค่อย ๆ ถอยออกไป ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 28 พ.ค. 50 04:30:17 ]

ความคิดเห็นที่ 7 พิสุทธิ์ ยายและวิภาดาพากันเข้าไปถวานสังฆทาน หลวงพ่อถามยายว่าเล่าเรื่องให้หลานฟังหรือยัง ยายบอกว่ายัง แต่เล่าให้พ่อเขาฟังแล้ว พิสุทธิ์จึงถามว่าทำไมวาดจันทร์ถึงร้อนรนเวลาเข้าวัด “เพราะเขาเกลียด เกลียดทุกอย่าง ทุกคนที่อยู่ในวัดพรากคนที่เขารักมาจากเขา เขาตามมาด้วยความโกรธ อาฆาตแค้น “ใจ” ของเขาไม่ยอมอโหสิให้ แรงอาฆาตพยาบาทท่วมท้น เขาจึงร้อนเวลาเข้าวัด” เมื่อพิสุทธิ์ถามว่าร้อนอย่างไร หลวงพ่ออธิบายว่า “ร้อนด้วยความรู้สึก ร้อนด้วยใจของเขา ร้อนอย่างนี้ใครก็ดับไม่ได้นอกจากตัวเขาเอง” พิสุทธิ์ฟังแล้วอึ้ง วิภาดาซึ่งนั่งห่างออกไปอย่างสงบเสงี่ยมนั้นทำเหมือนไม่สนใจแต่ที่จริงฟังอย่างตั้งอกตั้งใจที่สุด พิสุทธิ์หนักใจกับความอาฆาตพยาบาทจองล้างจองผลาญของวาดจันทร์มากโดยเฉพาะความโกรธ ความเกลียด ความเคียดแค้น ชิงชังต่อพุทธศาสนาซึ่งหลวงพ่อบอกว่านั่นเป็นบาปมหันต์ เพราะฉะนั้นต้องอโหสิกรรมให้ได้ พิสุทธิ์เห็นทางออกและวิธีการแก้ปัญหา แต่ปัญหาหนักหน่วงคือ ใครจะเป็นคนบอกวาดจันทร์เรื่องนี้ ========== นรวิชญ์พยายามถามวาดจันทร์ถึงอาการที่เกิดขึ้นเมื่อพาไปส่งที่บ้าน ถามว่าเธอฝืนใจไม่ได้เลยหรือ วาดจันทร์ตอบว่า เธอฝืนใจได้แต่ฝืนกายไม่ได้ มันร้อนเหมือนโดนไฟเผาจากข้างนอก วาดจันทร์ขอบใจนรวิชญ์ที่มาส่งและขอตัวพักผ่อน บอกเขาว่าไม่ต้องห่วง ตนจะต้องแข็งแรงให้ได้ เมื่อนรวิชญ์มองอย่างฉงนกับความมุ่งมั่นของเธอ วาดจันทร์บอกอย่างภูมิใจว่า “เพราะว่า ฉันต้องเตรียมตัวแต่งงาน ฉันจะแต่งงาน สวัสดีค่ะ” พูดแล้ววาดจันทร์ก็หันหลังกลับเดินขึ้นข้างบน ไม่สนใจกับใบหน้าที่สลดวูบของนรวิชญ์เลยแม้แต่น้อย นวลได้ยินเสียง ถามวาดจันทร์ว่ากลับมาคนเดียวหรือ เธอไม่ตอบแต่กลับถามว่าพงศ์พญามาหรือเปล่า โทรมาไหม แล้วเธอก็ต้องผิดหวัง ขุ่นเคืองใจอย่างมากเมื่อรู้ว่าพงศ์พญาทั้งไม่มาและไม่โทรมา เดินลิ่วไปที่โทรศัพท์ ยกหูกดเข้าเบอร์ชายหนุ่มแล้วนิ่งฟัง สัญญาณไม่ติด เธอกดทิ้งแล้วกดเบอร์ซ้ำ ทำอยู่อย่างนี้ครั้งแล้วใครเล่า หารู้ไม่ว่าพงศ์พญาเห็นนรวิชญ์ช่วยเหลือวาดจันทร์อย่างห่วงใยใกล้ชิด เขาถอยออกไปและกลับไปที่วัดตามที่นัดกับวินนี่ไว้ วาดจันทร์โทรเข้าเบอร์มือถือพงศ์พญาไม่ติดจึงโทรไปที่บ้าน บุญนารีมารับสาย พอฟังเสียงปลายทาง วาดจันทร์ก็หน้าเครียดขึ้นทันที ปล่อยให้ปลายสายทักทายอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งบุญนารีเดาได้ว่าเป็นวาดจันทร์ เธอก็กระแทกหูโทรศัพท์ทิ้งทันที ยิ่งเป็นการยืนยันให้บุญนารีเชื่อว่า ต้องเป็นวาดจันทร์โทรมาเป็นแน่ =========== >>>>> ตอนที่ 8 (26 พฤษภาคม) เมื่อโทรไปเบอร์ไหนก็ไม่เจอพงศ์พญา วาดจันทร์ตัดสินใจไปหาเขาที่บ้าน บุญนารีลำบากใจมากที่ต้องเผชิญหน้ากับวาดจันทร์ เมื่อบอกว่าพงศ์พญาไม่อยู่ วาดจันทร์ถามต่อว่าไปไหน บุญนารีไม่ทราบบอกว่านึกว่าไปหาเธอเสียอีก แล้วแนะว่าให้ลองโทรเข้ามือถือดู พลางเดินนำเข้าไปนั่งข้างใน “ลาล่ะค่ะ” วาดจันทร์พูดน้ำเสียงมะนาวไม่มีน้ำ ทำเอาบุญนารีงง เรียกอย่างไรก็ไม่หยุดจนบุญนารีบอกว่าเดี๋ยวจะไปตามพงศ์พญาให้ เธอถึงกับตวาดสวนพร้อมกับหันขวับไป ตาเป็นประกาย “อย่ามายุ่งกับฉันถ้ายังไม่อยากตาย” แม้บุญนารีจะตกใจฉุนกึกแต่ก็ยังพยายามพูดดีเตือนให้มีสติอย่าเอาแต่โมโห วาดจันทร์หันไปจ้องหน้าถามว่าใครต้องการสติ ใคร!? “ทุกคน ทุกคนควรจะมีสติในการพูด ในการกระทำ” “ก็ได้ บอกพงศ์ให้เตรียมตัวไว้ก็แล้วกัน”   วาดจันทร์พูดแล้วเดินพรวด ๆ ออกไป บุญนารีตกใจแทบเป็นลม ได้ยินแต่คำขู่ของวาดจันทร์ว่า “เตรียมตัวไว้” นึกกลัวจนแทบขาดใจว่าพงศ์พญาจะได้รับอันตราย นั่งน้ำตาไหล พึมพำแต่ว่า “แม่ไม่ยอม ไม่ยอม” คำขู่ของวาดจันทร์ทำให้บุญนารีหวาดผวาว้าวุ่นใจแค่ในตอนแรกเท่านั้น แต่พอตั้งสติได้ก็ตัดสินใจจะต่อสู้เผชิญหน้า บุญนารีบอกหมอปรากรมว่าในเมื่อวาดจันทร์เกลียดตนขนาดนั้นก็จะทำให้อกแตกตายไปเลยหรือไม่ก็ให้นกจิกตายเลยดีไหม เอาให้เหมือน ๆ กับชาติก่อนเลย หมอถามกลัว ๆ ว่าเธอจะไม่ทำอย่างนั้นจริง ๆ ใช่ไหม บุญนารีตอบอย่างมั่นใจว่า “บุญจะทำ ทำไมคะ? ชาติก่อนพงศ์ไม่ได้เป็นอะไรกับบุญด้วยซ้ำ แต่ชาตินี้พงศ์เป็นลูกบุญนะคะหมอ เขาเป็นลูกชายบุญ บุญจะต้องแกแองกันจนสุดชีวิต ถึงตายก็ยอม!” ========== วาดจันทร์เดินพรวด ๆ กลับเข้าบ้าน เจอนวลกำลังทำอะไรอยู่ใต้ต้นไม้ หันมาเห็นอากัปกิริยาของวาดจันทร์ก็ตกใจ ทิ้งของในมือวิ่งเข้าบ้าน วาดจันทร์เรียกอย่างไรก็ไม่ยอมหยุด วาดจันทร์ตาเขียวปั๊ดด้วยความโกรธจัด ทันใดนั้นเสียงวิภาดาก็เรียกมาจากข้างหลัง “จันทร์ หยุดก่อนจันทร์” วาดจันทร์จึงชะงัก หันกลับไป สองเพื่อนรักพากันไปนั่งที่ท่าน้ำ วิภาดาพยายามปลอบใจเพื่อน วาดจันทร์เล่าอย่างมีอารมณ์ว่า บุญนารีกับวินตาร่วมมือกันแกล้งตน ไม่รู้ว่าเอาพงศ์พญาไปซ่อนไว้ที่ไหน วิภาดาซึ่งรู้เรื่องวาดจันทร์ทั้งหมดแล้วปลอบเพื่อนว่าใครจะเอาคนทั้งคนไปซ่อนที่ไหนได้ “แล้วคุณพงศ์ไปไหนล่ะ? หายไปสองวันแล้ว วันนี้เค้าควรจะมาหาฉัน เค้าขอฉันแต่งงานแล้วนะ” วิภาดาปลอบว่าในเมื่อเขาขอแต่งงานแล้วอย่างนี้ ยังไงเขาก็ต้องมา แต่วาดจันทร์ไม่ยอม ร้องไห้สะอึกสะอื้นพร่ำถามแต่ว่าคุณพงศ์ไปไหน คุณพงศ์ไปไหน แล้วก็เป็นลมล้มฟุบไป วิภาดาตกใจมาก พยายามตามนวลมาช่วยดูแล แต่นวลไม่กล้า เอายามาให้แล้วบอกว่าตนจะลาออกแล้ว ระหว่างนั้นเอง วาดจันทร์รู้สึกตัวขึ้นมา ขับรถออกไปอย่างเร็วจนสองคนห้ามไม่ทัน วิภาดาจะโทรไปบอกพิสุทธิ์แต่เขาก็ไม่มีมือถือ ได้แต่คาดเดาอย่างร้อนใจว่า วาดจันทร์ขับรถไปไหน ไปบ้านพงศ์พญาหรือบ้านวินตา? ========== พงศ์พญาอยู่กับวินนี่ที่วัด วินนี่ขอยืมโทรศัพท์ของเขา อ้างว่าจะโทรไปตามไสวมาช่วยซ่อมวัด โทรไปแล้วไม่เจอไสว แต่เธอก็ไม่คืนโทรศัพท์ให้เขา ซ้ำยังกดปิดเครื่องเสียด้วย ทำให้ใครติดต่อก็ไม่ได้ บุญนารีทุกข์ใจด้วยความเป็นห่วงพงศ์พญา เอาแต่สวดมนต์ไหว้พระภาวนาให้เขาปลอดภัยจนหมอปรากรมขอว่าให้หยุดเถิด เราคงฝืนชะตากรรมของพงศ์พญาไม่ได้ ชะตากรรมของพงศ์พญาต้องดำเนินต่อไป เราทำได้แค่ยอมรับเท่านั้น แต่บุญนารีไม่ยอม โทรศัพท์ไปหาวินนี่ พอรู้ว่าอยู่กับพงศ์พญาที่วัดก็ปีติยินดีบอกหญิงสาวว่า “ป้าจะบอกวินนี่ว่า ป้าดีใจด้วยที่วินนี่เริ่มโครงการซ่อมวัดเพราะว่าพงศ์จะได้อยู่วัด อยู่ในวัดแล้วพงศ์จะปลอดภัย” วินนี่พึมพำย้ำคำของบุญนารีที่ว่า “อยู่ในวัด พงศ์ปลอดภัย” แววตามาดมั่น เมื่อพงศ์พญาถามว่าไสวจะมาเมื่อไร เธอบอกเขาว่ายังติดต่อไม่ได้ ครั้งพงศ์พญาหาโทรศัพท์โทรไปเองจึงรู้ว่าโทรศัพท์ไม่อยู่ จำได้ว่าวินนี่ของยืมไปใช้ พอถาม เธอทำเป็นตกอกตกใจว่าไม่มี เมื่อเขายืนยันก็ยอมรับว่า ไม่รู้ว่าไปลืมไว้ที่ไหน แล้วทำทีขอตัวไปหา บอกให้พงศ์พญาเดินกะ ๆ ที่จะซ่อมแซมไปพลางเพื่อกันไม่ให้เขาออกไปไหน ========== วัดเป็นสถานที่ปลอดภัยสำหรับพงศ์พญา บุญนารีจึงออกไปวัด บอกสำรวยกับนกว่า ถ้าพงศ์พญามา ให้บอกว่าตนไปหาหลวงพ่อปุ่น และถ้าวาดจันทร์มา ก็ให้บอกแบบเดียวกัน หมอปรากรมฟังด้วยความไม่สบายใจ ไม่อยากให้ภรรยาใช้วิธีนี้กับวาดจันทร์ แต่บุญนารียืนกรานว่า “ไม่ได้ค่ะ ลูกบุญ ใครอย่ามารังแก” เมื่อไปถึงโบสถ์ บุญนารีกับหมอปรากรมก้มกราบหลวงพ่อปุ่น ท่านพยักหน้าสีหน้าปรานี บุญนารีกราบแล้ววอนขอ “หลวงพ่อเจ้าคะ ช่วยด้วยเถิดเจ้าค่ะ” ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 28 พ.ค. 50 04:31:15 ]

ความคิดเห็นที่ 8 วาดจันทร์ไปที่บ้านพงศ์พญาจริง ๆ พอรู้จากนกว่าพงศ์พญาอยู่กับวินนี่ที่วัดก็บ่ายหน้าไปทันที เป็นเวลาเดียวกับที่พงศ์พญากำลังเพลิดเพลินกับการวางแผนซ่อมวัดกับวินนี่ ทั้งคู่คุยกันถึงการซ่อมเสาว่าต้องใช้วิธีเข้าเฝือกเท่านั้นซึ่งจะแพงเพราะต้องใช้เหล็กพันเป็นเกลียวตลอดเสา พงศ์พญาคำนวณแล้วบอกว่า “จะแพงก็เพราะเหล็กนั่นแหละ แต่มีแค่หกต้นในโบสถ์เท่านั้น ทำเถอะวินนี่ ไหน ๆ ก็ทำแล้ว เป็นบุญของวินนี่เอง” “เป็นบุญของพงศ์ด้วย วินนี่ยกบุญให้พงศ์หมดเลยนะจ๊ะ” หญิงสาวยกมือแตะแขนเบา ๆ พงศ์พญาเหลือบตามองเห็นเล็บสีแดงวางบนแขนตัวเองก็ตัวแข็ง แต่มีมารยาทไม่สะบัด เตือนดี ๆ ว่า “ผมบอกแล้วว่าอย่าทาเล็บสีแดง” “จ๊ะ ไม่ทาแล้ว ลืมไป ต่อไปนี้วินนี่จะจำไว้เลย จะเอายาทาเล็บสีแดงไปทิ้งให้หมด” วินนี่พูดอย่างเอาใจ แล้วสอดแขนเข้าไปในแขนชายหนุ่ม แต่เอาเล็บให้อยู่ห่าง ๆ ตัวเขา พากันเดินออกมาจากวัด แต่พอมาถึงหน้าประตูวัด ทั้งสองก็สะดุ้งเมื่อวาดจันทร์ยืนจ้องเขม็งอยู่ ท่าทางเธอแข็งขืนฝืนความร้อนรุ่มเต็มที่ พงศ์พญาร้องเรียกแล้วจะเดินไปหา ถูกวินนี่รั้งไว้ทั้งยังร้องบอกด้วยว่าอย่าไปเรียกเขา เขาเข้าวัดไม่ได้ เดี๋ยวไม่สบาย “พูดอะไรบ้า ๆ น่ะวินนี่” พงศ์พญาดุเบา ๆ “จริง เขาน่ะเป็นคนบาป พงศ์ไม่รู้เหรอ? เข้าวัดแล้วเขามีอันเป็นไปทุกที” แล้วพยายามรั้งตัวพงศ์พญาไว้ ออกปากไล่วาดจันทร์ “ไปเลย ไปเร็ว ๆ ออกจากวัดไปเลย เดี๋ยวก็ตายหรอก” ความอดกลั้นของวาดจันทร์ถึงขีดสุดทันที เธอหันขวับแล้วพุ่งเข้าหาวินนี่ กางมือเหมือนงูจะฉกทั้ง ๆ ที่ร้อนรุ่มแทบขาดใจ พงศ์พญาร้องห้าม ทำให้หญิงสาวยิ่งแค้นว่าช่วยกัน เธอโถมเข้าใส่วินนี่แบบจะเอาให้ตาย วินนี่ร้องกรี๊ด โผเข้าซุกในอ้อมกอดของพงศ์พญา วาดจันทร์จับเขาเหวี่ยงกระเด็นไปแล้วพุ่งเข้าใส่วินนี่ ความโกรธทำให้ลืมความร้อนในตัวสิ้น วาดจันทร์พุ่งเข้าใกล้จะถึงวินนี่อยู่แล้ว พงศ์พญาก็พุ่งพรวดเข้ามาพาวินนี่หลบไปอย่างรวดเร็ว วาดจันทร์หัวใจแทบสลายกับท่าทีของชายหนุ่ม พงศ์พญาบอกให้เธอกลับไป แต่เธอกลับพรวดเข้าใส่อีก คำรามด้วยความแค้น “แกต้องตาย นังวินตา!” พริบตานั้นเอง ความร้อนรุ่มแผดเผาทั้งตัวจนแทบทนไม่ไหว ล้มฮวบลง ขดงอตัวจนเข่ากับอกชิดกัน บิดตัว สะบัดตัวเร่า ๆ เหมือนงูในกองไฟ พงศ์พญาทนดูไม่ได้ ปล่อยวินนี่แล้วจะวิ่งไปช่วย วินนี่รั้งไว้ บอกว่าเขาจะฆ่าอย่าไป พงศ์พญาสะบัดแต่วินนี่ก็ดึงไว้สุดแรง เขาหันไปดุเสียงเข้มว่า “ปล่อย ผมช่วยวินนี่ก่อนเพราะจำเป็น วินนี่ยังจะเอาอะไรอีก?” “เขาจะฆ่า ” “จันทร์ไม่ฆ่า จันทร์รักผมและผมก็รักจันทร์ ผมจะไปช่วยคนรักของผม ปล่อยผมเถอะวินนี่” ต่างจ้องตากันเขม็ง พงศ์พญาไม่ใจอ่อนกับน้ำตาและคำรำพันรักของวินนี่ เขาบอกว่าเขารักวาดจันทร์และต้องไปช่วยวาดจันทร์จนวินนี่ยอมปล่อย เขาพุ่งไปหาวาดจันทร์ในขณะที่เธอล้มกับพื้นทำท่าเลื้อยกระดืบ แขนเหยียดไปข้างหน้า สีหน้าเจ็บปวดอย่างที่สุด พงศ์พญาอุ้มวาดจันทร์ขึ้นทั้งตัวอย่างแข็งแรงและพาเธอออกไปจากวัดอย่างเร็ว ========== วินนี่โกรธแค้นมาก รีบไปหาบุญนารี บอกว่าวาดจันทร์เอาพงศ์พญาไปแล้ว เร่งเร้าให้ต้องรีบไปเอาตัวเขากลับมา คาดว่าพงศ์พญาคงพาวาดจันทร์ไปที่บ้าน พอดีหมอปรากรมมาถึง วินนี่รับอาสาพาไปหาบ้านวาดจันทร์ วินนี้เห็นรถพงศ์พญาจอดอยู่หน้าบ้าน จึงเชื่อว่าต้องเป็นบ้านของวาดจันทร์ หมอปรากรมไม่ต้องการให้เกิดการปะทะเผชิญหน้าจึงชวนกลับ เชื่อว่าในเมื่อวาดจันทร์รักพงศ์พญาก็จะไม่ทำอันตรายเขา วาดจันทร์รู้โดยสัญชาตญาณว่ามีคนมา เธอออกมาเชิญให้เข้าบ้าน บอกว่าพงศ์พญาอยู่ข้างใน เขาคงดีใจที่เห็นคุณพ่อคุณแม่มา “นังมารยา” วินนี่เหนี่ยวไหล่วาดจันทร์ ด่าอย่างโกรธแค้น ========== >>>>> ตอนที่ 8 (27 พฤษภาคม) วาดจันทร์หันขวับมาตาเขียวปั๊ดทันที วินนี่ตะลึงงัน ตัวแข็งทื่อแล้วร่วงลงไปกองกับพื้นทันที หมอปรากรมรีบเข้าประคองไว้ บุญนารีหันไปเผชิญหน้ากับวาดจันทร์ กดเสียงให้ฟังนุ่มนวลทั้งที่ใจร้อนเป็นไฟ “ช่วยบอกให้พงศ์รีบกลับบ้านด้วย บอกว่าแม่จะคอยตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป” วาดจันทร์กลับเข้าไปอย่างสะใจ พงศ์พญาถามว่าไปไหนมานานจัง เธอเปลี่ยนชุดสวยแล้วชวนชายหนุ่มอย่างอ่อนหวาน “วันนี้อยู่ทานข้าวแล้วพาจันทร์ไปฟังเพลงหน่อยนะคะ” ========== พาวินนี่กลับไปส่งที่บ้านแล้ว บุญนารีโทรบอกให้อู๋กับอี๋มาดูแลเพราะวินนี่ไม่สบาย อี๋ถามว่าเป็นอะไรหรือ เห็นคุณป้าบอกว่าไปบ้านวาดจันทร์มา เกิดอะไรขึ้น วินนี่เล่าอย่างไม่หายตื่นตระหนกว่าเห็นตาวาดจันทร์เขียววับขึ้นมาและตนก็เป็นลมไปตอนนั้น ยอมรับว่าตนสู้ผีไม่ได้ ตนคงต้องเสียพงศ์ไปแน่แล้ว วินนี่เงยหน้าขึ้นดูรูปโอบมหานที พลันมีสีแดงวาบขึ้นที่ตานกในรูป วินนี่จ้องนกแล้วความเปลี่ยนแปลงในร่างกายเธอก็ค่อย ๆ เกิดขึ้นโดยที่อู๋กับอี๋ไม่ได้สังเกตเพราะมัวแต่คุยกันเอง เถียงกันเอง อู๋ไม่เชื่อในสิ่งที่อี๋เชื่อ อู๋เห็นว่าเมื่อพงศ์พญารักวาดจันทร์ก็ต้องไปหากันเป็นเรื่องธรรมดา และรู้มากกว่านั้นด้วยว่า “เมื่อไหร่ก็ตามที่ความรักมีคนสามคน มันก็ต้องมีคนหนึ่งเจ็บปวดเป็นเรื่องธรรมดา” วินนี่หันมอง ยิ้มหวาน พยักหน้ารับว่าใช่ แต่ที่ดวงตาเธอนั้นมีแววมาดมั่นน่ากลัว ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 28 พ.ค. 50 04:31:44 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คืนนี้ทั้งพิสุทธิ์และยายต่างรอคอยการกลับมาของวาดจันทร์ ถามนวลก็ไม่รู้ว่าเธอไปไหน ครู่เดียวเธอก็ส่งเสียง “จันทร์กลับมาแล้วค่ะ” ยายหันไปมองแล้วทักว่าแต่งตัวสวยจัง ไปไหนมาหรือ? เมื่อวาดจันทร์เดินขึ้นข้างบน นวลขอลาออกกับยาย บอกว่าอยู่ไม่ได้แล้ว น่ากลัวเหลือเกิน แล้วขอไปลาพิสุทธิ์ที่ห้อง พิสุทธิ์ขอร้องนวลอย่าเพิ่งออกเลย ขอให้นึกว่าสงสารเด็กที่นวลเห็นมาแต่เล็ก ๆ เถอะ นวลกลัวไม่กล้าอยู่ พิสุทธิ์บอกว่า ตนจะคุยกับวาดจันทร์ให้เอง ยายจึงเสริมว่า “มันเป็นเคราะห์กรรมของจันทร์นวลเอ๊ย ไม่เห็นเหรออย่างเรื่องที่มีนกมาคอยจิกน่ะ ใครเค้าโดนอย่างนี้กันมั่งล่ะ?” ========== ตอนที่ 9 (27 พฤษภาคม) คืนนี้ขณะที่วาดจันทร์กำลังนอนหลับ ก็ฝันว่าถูกนกไล่จิก สะดุ้งตื่นเห็นนกมาบินกระแทกหน้าต่างจริง ๆ เธอหวาดกลัวมาก ทนการคุกคามของนกใหญ่ไม่ได้ วิ่งหนีออกไปทางประตูก็เจอนกเล็กเข้าจิก เธอวิ่งออกไป นกก็ตามจิกไม่ปล่อย วาดจันทร์วิ่งอย่างขวัญกระเจิงไปที่ห้องรับแขก เห็นพิสุทธิ์ยืนอยู่หน้ารูปแม่ เธอโผเข้าขอความช่วยเหลือ พิสุทธิ์กอดลูกไว้อย่างปกป้อง เมื่อนกบินพุ่งเข้ามาจะจิกวาดจันทร์ เขายืนขวางอย่างปกป้องเต็มที่ นกจึงบินวูบหายไป พิสุทธิ์สะท้อนสะท้านใจสงสารลูกมาก พร่ำพูดแต่ว่า “พ่อผิด พ่อผิด” วาดจันทร์บอกพ่อว่าอย่าโทษตัวเองและมันไม่เกี่ยวกับรูปโอบมหานทีนั่นเลย เงยหน้ามองรูปแม่ พูดกับรูปแม่ว่า “พ่อไม่ผิดนะจ๊ะแม่ แม่อย่าโกรธพ่อนะ” ความทุกข์ใจอย่างสาหัสทำให้พิสุทธิ์ปรารภกับนรวิชญ์ว่า ตนห่วงวาดจันทร์เหลือเกิน ทั้งห่วงทั้งกลัว นรวิชญ์คาดว่าวินตาจะต้องทำเวทมนตร์แน่ ๆ พิสุทธิ์เชื่อว่าเป็นฝีมือวินตาแต่เราเอาผิดอะไรกับเธอไม่ได้ นรวิชญ์เห็นทางแก้วิธีเดียวที่จะหยุดวินตาได้คือต้องเอารูปโอบมหานทีคืนมาให้ได้ ถามว่าสิบล้านเขาขายไหม เท่าไหร่ถึงจะขาย “ไม่มีเงินจำนวนใดไม่ว่าจะมากแค่ไหนทำให้เขาขายรูปโอบมหานทีได้” พิสุทธิ์ตอบอย่างสิ้นหวัง “เราคงต้องเข้าไปเอาเฉย ๆ” นรวิชญ์เสนอ มองหน้าพิสุทธิ์เต็มตา สองชายจ้องตากันแน่วนิ่ง เงียบงันทั้งคู่ ========== รุ่งขึ้น วินนี่โทรไปที่บ้านพงศ์พญา ขอพูดกับพงศ์พญา บุญนารีรับสายบอกว่าเขาขอยืมโทรศัพท์ของแม่ออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว วินนี่จึงโทรเข้าที่มือถือของพงศ์พญาที่เอาของแม่ไป ถามว่าอยู่ที่ไหน เขาบอกว่าอยู่หน้าบ้านวาดจันทร์ วินนี่หน้าตึงทันที รีบอ้างว่านัดไสวให้มาช่วยดูงานซ่อมที่วัดตอนสิบโมงเช้า และตนกำลังจะออกไปเดี๋ยวนี้ พงศ์พญารีบห้าม บอกว่าเดี๋ยว จะโทรไปยกเลิกไสวเอง วันนี้ตนไม่มีจิตใจจะพูดเรื่องงาน วินนี่ปาโทรศัพท์อย่างแรงด้วยความโกรธจัด ========== พงศ์พญาเข้าไปในบ้าน บอกยายว่าอยากจะคุยกับพิสุทธิ์ ยายบอกว่าพิสุทธิ์ไม่ต้องการให้เขามาที่นี่อีกและไม่อยากให้เขาติดต่อกับวาดจันทร์อีกต่อไป ยายขอร้องเขาว่าอย่ามาที่นี่อีกเลยจนจะยอมยกมือไหว้ พงศ์พญารีบจับมือยายไว้ ขณะที่ทั้งสองกำลังครุ่นคิดต่อรองกันนั้นเอง วาดจันทร์เดินออกมาจากข้างใน สอดมือเข้ากับมือของพงศ์พญา พาเดินออกไปทันที ยายมองตาค้าง ได้แต่ครางเบา ๆ “จันทร์ ” วาดจันทร์หันมาช้า ๆ นัยน์ตาสีเขียววาบใส่ยาย ยายยืนตัวแข็งทื่อ นวลออกมาเจอเข้าอีกคน คราวนี้นวลขอลาออกกับยายทันที ยายพูดอย่างเสียใจว่า ตามใจ ถ้าไม่ห่วงไม่คิดถึงเวลาที่อยู่กันมาร่วมยี่สิบปีก็ไปเลย นวลร้องไห้ด้วยความสับสนเสียใจ ยายเดินมาแตะไหล่เบา ๆ บอกว่าไม่ต้องไปไหนหรอก วาดจันทร์ไม่น่ากลัวอย่างที่คิด เขาน่าสงสารมากกว่า ========== วาดจันทร์บอกพงศ์พญาว่าอยากไปไหนก็ได้ที่มีแต่เราสองคน พงศ์พญาจึงพาไปที่บ้านทรงไทยริมสระน้ำใหญ่แห่งหนึ่ง หนุ่มสาวอิงแอบแนบชิดกันที่ระเบียงริมน้ำราวกับอยู่ในโลกส่วนตัวของกันและกัน เหมือนโลกนี้มีกันอยู่เพียงสองคน ต่างบอกรัก ระลึกถึงความเป็นเนื้อคู่กันมาทุกชาติ ระลึกถึงการพบกันในชาติที่แล้ว ชาติใดชาติหนึ่งที่เราเป็นเหมือนกันในภพภูมินั้น เราอยู่ที่เดียวกัน ที่นั่นคือ ถ้ำรัตนมณี ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 28 พ.ค. 50 04:32:20 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ความรักที่มีต่อวาดจันทร์มากมายลึกล้ำเกินกว่าจะหักห้ามใจ แต่พงศ์พญาก็ต้องทุกข์ใจแสนสาหัส เขาถามบุญนารีว่าจะทำอย่างไรดีเมื่อวาดจันทร์เกลียดวัด เกลียดพระ เธอทุรนทุรายอยู่ในวัดแต่ชีวิตของเขาแยกไม่ออกจากวัด จากพระ แต่เธอจะมาเป็นเมียเขา เขาจะทำอย่างไรดี บุญนารีได้แต่ปลอบว่าต้องมีทาง ธรรมะจะช่วยทุกคนได้ ฝ่ายบุรินทร์เห็นวินนี่ตกอยู่ในความทุกข์ที่ต้องสูญเสียพงศ์พญาให้แก่วาดจันทร์ ให้กำลังใจลูกว่าอย่าท้อถอย รูปโอบมหานทีอันยิ่งใหญ่เรายังเอามาได้ ทำไมชีวิตของผู้หญิงคนนั้นเราจะเอามาไม่ได้ ถ้าลูกไม่อยากทำ พ่อทำเอง! ถึงพ่อจะบังคับนกไม่ได้ แต่พอใช้คนได้ ขณะเดียวกัน พิสุทธิ์ตัดสินใจให้นรวิชญ์หาคนเอารูปคืนมา โดยจะยอมเสียค่าใช้จ่ายและวันหนึ่งก็จะเอาเงินค่ารูปคืนเขาไป นรวิชญ์รับคำอย่างมั่นใจ มุ่งมั่น แต่โชคไม่ดีวาดจันทร์มาได้ยินเข้า คาดคั้นว่าจะไปทำอะไรกัน เมื่อนรวิชญ์ไม่ยอมบอก วาดจันทร์โกรธจัด ตาเป็นประกายเขียววาบ แล้วจับนรวิชญ์กระชาก เหวี่ยง ประแทกจนเขาหมดสติ พิสุทธิ์พยายามห้ามพยายามช่วยนรวิชญ์แต่ไม่สำเร็จ ทำได้แค่พาร่างไร้สติของนรวิชญ์ส่งโรงพยาบาล เย็บรอยแตกที่หัวถึงเจ็ดเข็ม เมื่ออารมณ์สงบลงแล้ว วาดจันทร์บอกพิสุทธิ์ว่า พงศ์พญาขอตนแต่งงาน พิสุทธิ์นิ่งอึ้งไปอึดใจแล้วบอกว่าให้เขามาสู่ขอตามประเพณี นวลตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนขอลาออกอีกรอบ คราวนี้ไม่มีใครรั้งไว้ได้ พิสุทธิ์ให้เงินก้อนหนึ่งพร้อมคำขอบใจที่อยู่กันมานาน นวลยกมือไหว้ อดใจหายไม่ได้ บอกพิสุทธิ์กับยายว่า ถ้าอะไร ๆ เรียบร้อยแล้ว ตนกลับมาอยู่อีกก็ได้ แต่ขณะที่นวลจะออกไปจากห้องนั้นเอง เจอวาดจันทร์เดินเข้ามาถามนวลว่า จะทิ้งจันทร์เหรอ ยายถามว่ารู้ได้อย่างไรว่านวลจะไป “จันทร์รู้ค่ะยาย มันรู้ขึ้นมาเอง สังหรณ์มั้งคะ?” แล้วหันไปทางนวล “พี่นวล อย่าทิ้งจันทร์เลยนะจ๊ะ จันทร์จะอยู่กับใครล่ะ?” คำถามนี้ทำให้นวลลังเล “ก็เราเคยอยู่ด้วยกันสี่คน พี่นวล จันทร์ขอโทษค่ะ” เสียงเธอจริงจังจริงใจ เป็นนิมิตหมายที่ดี นวลสบายใจขึ้น ยายก็หวังว่าต่อไปนี้คงจะมีเรื่องดี ๆ มากกว่าร้ายแล้ว ========== ผ่านความพยายามที่จะให้นรวิชญ์รักกับวาดจันทร์มาอย่างหนักแต่ไม่สำเร็จ จนกระทั้งครั้งหลังนรวิชญ์เกือบเอาชีวิตไม่รอด พิสุทธิ์จึงยอมรับสภาพ บอกวากจันทร์ว่า “ที่พ่อทำมาทั้งหมด จันทร์ไม่ชอบ พ่อจะไม่ทำอีก” “ครับ เราจะไม่ทำอีก” นรวิชญ์เสริมจากเตียงคนไข้ สองพ่อลูกหันไปมอง เขายิ้มนิด ๆ ขอโทษวาดจันทร์และยืนยันว่าจะไม่ทำในสิ่งที่เธอไม่ชอบอีก สรุปว่า “เราจบกันแค่นี้แล้วกันนะครับ” ส่วนเรื่องเจ็บตัวของเขานั้นไม่เป็นไร เพราะเจ็บมีวันหายได้ แล้วเขาก็พลิกตัวหันหลังให้ทั้งสอง เหมือนปิดฉากทุกอย่างลงตรงนั้น วาดจันทร์บอกพ่อว่าตนไม่สบายใจเลย พิสุทธิ์ตัดบทว่าไม่เป็นไร แล้ถามว่าพงศ์พญาจะมาขอเมื่อไหร่ให้บอกเขาก็แล้วกันว่าพ่อคอยอยู่ วาดจันทร์มองหน้าพ่ออย่างค้นหา แต่ก็พยักหน้านิด ๆ ก่อนเดินออกไป เมื่อวาดจันทร์ออกไปแล้ว นรวิชญ์ถามพิสุทธิ์ว่า จะยกวาดจันทร์ให้พงศ์พญาจริง ๆ หรือ พิสุทธิ์ตอบว่า “ไม่” ========== วันต่อมา วาดจันทร์พบพงศ์พญาที่บ้านพักผ่อนแห่งหนึ่ง เธอถามว่าเขาได้บอกเรื่องนั้นแก่คุณแม่หรือยัง ชายหนุ่มบอกว่ายัง ทำให้หญิงสาวรู้สึกขัดใจขึนแวบหนึ่ง แต่แล้วก็บอกเขาว่า เอาไว้ให้เขาแน่ใจก่อนแล้วค่อยบอกก็ได้ พงศ์พญายืนยันว่าตนแน่ใจ รับปากว่าวันนี้จะพูดเรื่องนี้กับแม่ เมื่อพงศ์พญาบอกหมอปรากรม ท่านไม่ขัดข้อง แต่เมื่อไปบอกบุญนารี ก็ถูกทักท้วงว่าน่าจะดูกันนานกว่านี้ พงศ์พญาถามว่าแม่มีเหตุผลอื่นหรือเปล่า บุญนารีไม่ตอบ แต่บอกกับหมอปรากรมว่าเป็นเพราะวาดจันทร์เกลียดตน และที่สำคัญกว่านั้นก็คือ วาดจันทร์เคยบอกว่าให้พงศ์พญาเตรียมตัว เธอจะมาเอาชีวิตเขา บุญนารีพูดถึงตรงนี้แล้วทนไม่ได้ ลุกขึ้นบอกหมอปรากรมว่า จะไปบอกลูกเดี๋ยวนี้ ถูกหมอทักท้วงขึ้นทันทีว่า “คุณบุญ คิดดูให้ดี ๆ พงศ์รู้เข้าจะหมดความสุขเลยนะ” บุญนารีชะงักกึก =========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 28 พ.ค. 50 04:32:49 ]

ความคิดเห็นที่ 11 บุญนารีหันไปปรึกษาวินนี่ว่าไม่รู้จะปฏิเสธพงศ์พญาอย่างไร วินนี่แนะให้พาพงศ์พญาไปบวช บุญนารีบอกว่าระยะหลังเขาหมกมุ่นแต่เรื่องของวาดจันทร์ แล้วบอกวินนี่ว่าความจริงตนก็มีเหตุผลที่จะปฏิเสธเพราะวาดจันทร์เกลียดตนและแช่งให้ตายไว ๆ แล้วตัดสินใจจะลองบอกพงศ์พญาดู “อย่าบอกตรง ๆ คุณป้าสร้างสถานการณ์แล้วให้มันแช่ง เอ๊ย ให้มันพูดอะไรไม่ดีใส่คุณป้าให้พงศ์ได้ยิน ได้มั้ยคะ?” บุญนารีเห็นด้วย วินนี่ลุ้นสุดขีด บอกว่าตนไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ ขอให้บุญนารีทำตามที่ตนบอก พงศ์พญารักพ่อแม่มาก ถ้าได้ยินวาดจันทร์แช่ง เขาต้องไม่ยอมแน่ ๆ “วินนี่เข้มแข็งกว่าที่ป้าคิดมากเลยลูก” บุญนารีเอ่ยอย่างชื่นชม เมื่อกลับไปเจอบุรินทร์ผู้เป็นพ่อ เขาบอกวินนี่ให้ฆ่าวาดจันทร์เสีย วินนี่บอกว่าบุญนารีกำลังจะทำอะไรบางอย่าง ตนจะคอยเผื่อจะได้ไม่ต้องทำบาป =========== เมื่อเจอกับพงศ์พญาในเช้าอีกวันหนึ่ง บุญนารีจึงบอกลูกว่าอยากจะพบวาดจันทร์สักครั้งหนึ่ง พูดกันถึงรายละเอียดก่อนดีกว่าจะได้ไม่มีปัญหาในภายหลัง แล้วย้ำกับลูกว่า “อย่าบอกว่าแม่ชวน บอกคุณพ่อ เขาจะได้รู้สึกว่าต้องมา” เมื่อได้รับคำตอบจากพงศ์พญา วาดจันทร์นัดวิภาดาไปพบที่สวนสาธารณะที่ห่างไกล เล่าให้เพื่อนฟัง วิเคราะห์ว่าพงศ์พญาคงจะเล่าให้พ่อฟังแล้ว พ่อคงยอมแต่แม่ไม่ยอม วิภาดาแนะให้เพื่อนพยายามอดทนทำทุกอย่างให้เขาเต็มใจ ลองคิดดู ถ้าเธอไม่พยายาม จะเกิดอะไรขึ้น? “ทุกคนจะไม่มีความสุข” วาดจันทร์ให้คำตอบทันที บอกว่าเธอแคร์ทุกคน แต่ยกเว้นบุญนารีคนเดียว แล้วเธอก็บอกเหตุผลของความเกลียดแก่วิภาดาว่า “วิรู้เรื่องของฉันหมดแล้วว่าฉันเคยเกิดเป็นนาคา ในชาติหนึ่งฉันเป็นนาค แต่เรื่องที่ฉันไม่ชอบคุณบุญนารี ยังไม่รู้ใช่ไหม?” เมื่อเพื่อนบอกว่า ใช่ เธอจึงเล่าให้ฟังว่า ในอดีตชาติเธอเคยเลื้อยตามหานาคพงศ์ แต่พบคุณบุญนารีมายืนดักรออยู่ บุญนารีวิ่งหนี วาดจันทร์ในเวลานั้นเลื้อยตามไปติด ๆ วาดจันทร์ไม่ยอมบอกว่าเธอรู้เรื่องนี้จากใคร บอกว่าเกลียดคนพูดจนไม่อยากจะพูดถึง วิภาดาเดาว่าเป็นหลวงพ่อปุ่น ทำให้วาดจันทร์โกรธขึ้นมาอีก แล้วรำพึงน้ำตาคลอว่าตนมีเวรมีกรรมมากเหลือเกิน จะทำอย่างไรดี “จันทร์ ต้องเอาทางพระเข้าช่วยนะ มีอยู่ทางเดียว” ได้ยินคำว่า พระ เท่านั้น วาดจันทร์ก็แผดเสียงกรี๊ดด้วยความเกลียดชัง สะบัดตัวไปมาแล้วลากตัวเองจะลงสระตรงหน้า วิภาดาพยายามร้องเรียกชวนกลับบ้าน แต่วาดจันทร์กลับบอกว่า ตนกำลังกลับบ้าน บ้านตนอยู่นั่น แล้วโดดลงน้ำทันที เมื่อพาเธอกลับบ้านปรากฏว่าเธอจับไข้ ยายจะพาไปหาหมอ วิภาดาบอกว่าเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วนอนพักก็พอ “หนูวิ ไหนเล่ามาสิว่าเกิดอะไรขึ้น?” ยายดึงแขนวิภาดาออกไปถามอย่างเป็นกังวล เมื่อรู้เรื่องราวแล้ว ยายไปหาหลวงพ่อปุ่นที่วัด เล่าให้ฟังด้วยความสงสารหลาน “ตอนนี้น้ำเชี่ยวอย่าเพิ่งขวางเรือ จะแต่งงานแต่งการใช่มั้ย รอให้สมรักก่อนแล้วต่อไปจิตใจอาจจะอ่อนโยนลง” หลวงพ่อปุ่นแนะนำ ========== >>>>> ตอนที่ 9 (28 พฤษภาคม) แผนการของบุญนารีกับวินนี่เริ่มทันทีเมื่อรู้ว่าพงศ์พญาจะพาวาดจันทร์มาที่บ้านวันนี้ เมื่อไปถึงบ้านพงศ์พญาแล้วเจอแต่บุญนารี วาดจันทร์ถามถึงหมอปรากรม บุญนารีบอกว่าไปทำงาน เธอเอะใจว่าถูกหลอก ไม่ยอมพูดคุยกับบุญนารี บอกว่าเตรียมมาคุยกับหมอปรากรมคนเดียวเท่านั้น บุญนารียั่ว วาดจันทร์โมโหจนได้เมื่อวาดจันทร์ถามว่าจะพาพงศ์พญาไปบวชหรือ บุญนารีย้อนถามว่าพงศ์พญาบอกเธอหรือ ทำให้วาดจันทร์เชื่อว่าเป็นจริง ความเสียใจพลุ่งพล่านขึ้นจนทนไม่ได้ ถามชายหนุ่มว่าจะไปบวชจริงหรือ เขาตอบว่าแค่คิดแต่ยังไม่ได้ตัดสินใจ แต่บุญนารีกลับตอบว่า “ใช่ พงศ์จะบวชให้แม่ บวชไปตลอดชีวิต” วาดจันทร์ตาเขียววาบขึ้นทันที หันกลับไป พรวดเข้าประชิดตัวบุญนารี จับหมับเข้าที่แขน บุญนารีร้อนเหมือนถูกไฟนาบ ร้องลั่น “พงศ์ช่วยแม่ด้วย” วาดจันทร์ยังจับแขนอีกข้างหนึ่งของบุญนารี เมื่อพงศ์พญาเข้าช่วยแม่ก็ถูกเหวี่ยงกระเด็นไป ทันใดนั้นวินนี่ อู๋และอี๋ก็ตามกันเข้ามา วินนี่กางแขนเหมือนนกแล้วฟาดไปที่วาดจันทร์ ทั้งสองต่อสู้กันอย่างเอกเป็นเอาตาย จนกระทั้งวาดจันทร์มองวินนี่ตาเปล่งประกายสีเขียว ทำให้วินนี่ถึงกับซวนเซ อี๋ปราดเข้าไปรับไว้ได้ทัน อู๋ตะโกนบอกพงศ์พญาให้รับไปดูบุญนารี แผลที่ถูกวาดจันทร์จับนั้นเหมือนถูกไฟไหม้ลึกมาก อี๋เสนอให้ไปโรงพยาบาล บุญนารีไม่ยอมไป บอกว่าอยากเก็บรอยแผลไว้ให้เห็นจนตายไปเลย วาดจันทร์ออกไปยืนจ้องทุกคนในห้องอย่างโกรธแค้น วินนี่สะกิดบอกพงศ์พญาว่า “เค้ายืนมองเข้ามาแบบนั้น เดี๋ยวบ้านก็ลุกเป็นไฟหรอก” พงศ์พญาเสียใจมากที่แม่ถูกวาดจันทร์ทำร้าย เมื่อเขาออกไปหา เธอถามว่าจะบวชหรือ เขาตอบทันทีว่า “บวช จะบวชให้แม่” วาดจันทร์ยืนงันเหมือนถูกสาป เมื่อกลับเข้าข้างใน เขาบอกแม่และเพื่อน ๆ ว่า เขาต้องตอบไปอย่างนั้น เพราะขณะนั้นไม่อยากตอบอย่างอื่น บุญนารีถามว่าแล้วเขาว่าอย่างไร พงศ์พญาไม่ตอบ แต่ความจริงคือ เมื่อกลับถึงบ้าน วาดจันทร์ร้องกรี๊ด ๆ เมื่อเห็นนกบินวนรอบตาข่ายที่นวลเอามากั้นไว้ เมื่อเข้าไปในห้องก็ขว้างทุกอย่างรอบตัวกระจัดกระจายอย่างคับแค้นใจ ========== จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 28 พ.ค. 50 04:33:19 ]

ความคิดเห็นที่ 12 วินนี่พยายามขอคำตอบจากพงศ์พญาว่าเขาจะบวชจริงใช่ไหม ชายหนุ่มนิ่งอยู่นานจึงบอกว่า ถ้าบวชตอนนี้จะไม่ได้บุญเลยเพราะยังตัดกิเลสไม่ได้ ยังคิดวนเวียนเรื่องความรัก ความใคร่ ไม่อยากเอาบาปไปแปดเปื้อนผ้าเหลือง “เขาทำแม่ขนาดนี้ ยังรักเค้าเหรอ?” บุญนารีถามอย่างเจ็บปวด นัยน์ตาร้าวราน “ครับ . ยังรัก” คำตอบของพงศ์พญาทำให้บรรยากาศในห้องเงียบงันไปทันที ทุกคนห่อเหี่ยวผิดหวัง วินนี่เบือนหน้า น้ำตาเต็มตา ========== พิสุทธิ์กลับเข้าบ้าน รับฟังสภาพของวาดจันทร์จากยาย ยายบอกว่าวาดจันทร์หน้าตาไม่ดีมาก ไม่มีใครกล้าสู้หน้าเลย พิสุทธิ์จึงไปเคาะประตูเรียกด้วยตัวเอง เมื่อเข้าไปเห็นวาดจันทร์กำลังร้องไห้อย่างหนัก ปลอบใจถามจึงรู้ว่า พงศ์พญาจะไปบวช บวชไปตลอดชีวิต เธอร้องไห้อ้อนวอนให้พ่อช่วยด้วยเพราะพงศ์พญากำลังจะไปในที่ที่เธอเข้าไปไม่ได้ ก็เท่ากับต้องพลัดพรากจากกันไปตลอดชีวิต “ตายแล้ว อย่างนี้จันทร์ก็ตายน่ะสิลูก โธ่เอ๊ยจันทร์” ยายอุทานเมื่อฟังพิสุทธิ์เล่า ถามว่า “แล้วพ่อพิสุทธิ์จะทำยังไง?” “ผมจะมีปัญญาทำอะไรล่ะครับ ผมไม่มีปัญญาทำอะไรเลย” พิสุทธิ์ตอบอย่างท้อแท้สิ้นหวัง ========== แยกจากยายแล้ว พิสุทธิ์เข้าไปในห้องที่เก็บผ้ากาษาที่สารีฝากไว้ เงยหน้าพูดกับรูปของวารีผู้เป็นภรรยา “คุณวารี เวลานั้นมาถึงแล้ว เวลาที่เรากลัวกันที่สุดแต่คุณก็ทิ้งให้ผมเผชิญอยู่คนเดียว ผมจะช่วยลูกได้ยังไง นี่เขายังไม่ได้บวชนะคุณวารี ผู้ชายที่จันทร์รักน่ะ จันทร์ยังแทบตายขนาดนี้ ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้วคุณวารี” พิสุทธิ์เปิดหีบ หยิบผ้ากาษาขึ้นมาถือไว้ นึกถึงความฝันที่วารีเคยเล่าไว้ขณะที่มือถือผ้ากาษาว่า “ผ้ากาษาผืนนี้ให้คนที่วาดจันทร์รักมากที่สุดบวช ให้วาดจันทร์มอบให้เขา ประนมมือแล้วเปล่งวาจาว่า ผ้ากาษานี้เป็นของวาดจันทร์ ให้วาดจันทร์มอบให้คนที่วาดจันทร์รักที่สุดเมื่อเขาจะบวช” พิสุทธิ์สีหน้าเป็นทุกข์มาก ทันใดนั้นเองเขาก็ผลุนผลันออกจากห้องไป ========== พิสุทธิ์ตัดสินใจไปเอานรวิชญ์ออกจากโรงพยาบาลทั้ง ๆ ที่หมอเตรียมจะให้เขาเอ็กซเรย์อยู่ในอีกไม่กี่ชั่วโมงนี้แล้ว เขาพานรวิชญ์มาถึงบ้าน บอกให้นรวิชญ์ไปปลอบใจวาดจันทร์ที่นั่งอยู่ที่ท่าน้ำด้วย นรวิชญ์รับคำด้วยความเต็มใจแต่ไม่อาจคาดหวังผลอะไรได้มากนัก วาดจันทร์ทักทายกับนรวิชญ์ด้วยท่าทีที่อ่อนลงกว่าเดิม หลังจากนั้นนรวิชญ์ชวนคุยเข้าเรื่องที่ต้องการจะพูด วาดจันทร์แย้งว่าเป็นสิ่งที่นรวิชญ์ต้องการพูดเองมากกว่า ให้พูดมาเลย แล้วถามเขาว่าคิดอย่างไรเรื่องพงศ์พญาจะบวช แล้วตัวเองก็กลับน้ำตารื้นบอกว่า ตอนนั้นตนก็คงจะตายทั้งเป็น “คุณตายทั้งเป็นเพราะคุณฆ่าตัวเองต่างหาก” นรวิชญ์แย้ง วาดจันทร์หงุดหงิดขึ้นมา ปรามว่าอย่าพูดอย่างนี้อีก ถ้าจะพูดอย่างนี้ออกไปเลย ไปบอกรุ่นพี่ของเขาที่คอยอยู่ว่าเขามาพูดแล้วได้ผลอย่างไร เมื่อวาดจันทร์รู้ถึงขั้นนี้ นรวิชญ์ลุกไปทันที วาดจันทร์อดใจหายไม่ได้ ทันใดนั้น นรวิชญ์หันกลับมาพูดให้กระจ่างไปเลยว่า “ทุกคนมีสิทธิ์จะทำอะไรก็ได้ และการกระทำนั้นบ่งบอกถึงความคิด คุณพงศ์พญาเขาเลือกทางธรรมทั้ง ๆ ที่เขาก็รู้ว่าทางนั้นเป็นทางที่คุณเดินไปหาเขาไม่ได้แสดงว่าเขาไม่ได้รักคุณมากเท่าที่คุณรักเขา” นรวิชญ์ผละไปแล้ว วาดจันทร์ซวนเซนั่งลง น้ำตาเต็มตา เจ็บปวดคับแค้นใจกับความจริงที่นรวิชญ์พูด ========== กลับไปเล่าผลการคุยให้พิสุทธิ์ฟังอย่างไม่เห็นเป็นเรื่องสำคัญแล้วนรวิชญ์ก็เร่งให้เขาตัดสินใจไปเอารูปโอบมหานทีคืนมา เมื่อได้รับคำตอบจากพิสุทธิ์ นรวิชญ์ไปหาโชคที่เขาเคยช่วยเหลือมาให้ไปขโมยรูปนกที่บ้านหลังหนึ่ง โชคไปชวนกุ่ยเพื่อมือกาวตีนแมวไปด้วย เป็นเวลาตีสองแล้ว วินนี่นอนหลับตาอยู่บนเตียง พลันก็ลืมตาโพลง มองไปที่นัยน์ตานก จ้องกันแน่วนิ่ง โชคกับกุ่ยเข้าไปในบ้านวินนี่ได้ไม่ยากเพราะประตูไม่ได้ล็อก แต่พอเข้าไปในบ้านเท่านั้น ทั้งสองก็หนีกระเจิงออกมาแทบไม่ทันเมื่อมีเสียงนกร้องดังก้องน่ากลัว มีเสียงนกกระพือปีกพึ่บพั่บ ครู่เดียววินนี่ก็เลื่อนตัวออกมามองสองคนที่หนีล้มลุกคลุกคลานไป นัยน์ตาแดงราวกับไฟ ทั้งสองออกไปเจอตำรวจสองนายรอรับอยู่ที่ประตู ทีแรกโชคก็ปากแข็งไม่ยอมรับ แต่พอได้ยินเสียงกุ่ยที่ตำรวจแยกไปอีกทางร้องเหมือนวัวถูกเชือดดังออกมาก็ยอมสารภาพแต่โดยดี =========== นรวิชญ์ถูกซัดทอดว่าเป็นผู้จ้างวานโชคกับกุ่ยไปขโมยรูปนกที่บ้านวินนี่ เขาถูกเชิญตัวไปที่โรงพักแล้วพิสุทธิ์ก็ตามไปประกันตัวออกมา ตบไหล่ปลอบใจเขาว่าไม่เป็นไร ยังมีทางคิดแก้ไข ตำรวจบอกว่าพรุ่งนี้จะนัดสอบปากคำเจ้าทุกข์และต้องไปดูว่าที่บ้านนั้นมีรูปนกหรือเปล่า เมื่อตำรวจไปถึงบ้านวินนี่ก็ไม่มีรูปนกแล้ว แต่ที่ผนังยังมีตะปูแขวนรูปอยู่ ตำรวจสันนิษฐานว่าเคยแขวนรูปแต่รูปถูกปลดไปแล้ว ดูร่องรอยเพิ่งถูกปลดไปหยก ๆ “รูปนี้ล่ะค่ะที่ปลดลงมา” วินนี่หันไปหยิบรูปดอกไม้มาให้ดู “ฉันปลดออกมาเองค่ะ เอามาทำความสะอาด” เมื่อหาหลักฐานอะไรไม่ได้ ของก็ไม่ได้หาย ตำรวจจึงลากลับ แต่ยังต้องดำเนินคดีกับโชคและกุ่ยข้อหาบุกรุกบ้านผู้อื่นในยามวิกาล =========== วินนี่สะใจมาก เดินไปที่กรงนก ใช้นิ้วที่ทาเล็บสีแดงกรีดกรงนกเกิดเสียงดังกังวาน ถามนก “สนุกมั้ยห๊ะ? สนุกใช่มั้ย? อีกหน่อยนะจะสนุกกว่านี้อีก” เมื่อไปเจอเพื่อนรักทั้งสองที่ห้องรับแขก วินนี่พูดอย่างโกรธแค้นว่า “มันบังอาจมาก มันสั่งคนมาขโมยรูปคืน มันไม่รู้จักฉันซะแล้ว” อู๋กับอี๋เดาไปต่าง ๆ นานา วินนี่รำคาญตวาดให้หยุดแล้วพูดเสียงสั่นในลำคอ “มันต้องตายอีนังวาดจันทร์ มันจะต้องไม่มีชีวิตอีกต่อไป!” ========== >>>>> จบของวันนี้จ้า โปรดติดตามตอนต่อไป จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 28 พ.ค. 50 04:33:59 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สนุกจังเลย ขอบคุณมากค้าบ ปล..แล้วเขาวานฯละคะ ฮี่ๆๆ จากคุณ : arecey - [ 28 พ.ค. 50 12:47:09 ]

ความคิดเห็นที่ 14 สนุกมากมาย น่ารักทั้งนุ่นแตงโมเลย อ๋อ คุณแม่เอเธนส์ (frau) ก็น่ารัก 555 จากคุณ : chocolato - [ 29 พ.ค. 50 15:16:22 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตอนใหม่มาแล้วค่า จากคุณ : frau - [ 12 มิ.ย. 50 04:14:06 ]