ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 10 (30 พฤษภาคม) "แล้วจันทร์ล่ะเจ้าคะหลวงพ่อ หลานสาวอิฉันน่ะเจ้าคะ"   "การช่วยเหลือของคน มันต้องมีทั้งผู้ให้และผู้รับเมื่อผู้รับไม่ยอมรับความช่วยเหลือ อาตมาจะช่วยอะไรได้ล่ะโยมสำเนียง" หลังจากนั้น ยายเดินงกเงิ่น สีหน้าเศร้าหมองสุดๆ กลับมาที่บ้าน มาเห็นวาดจันทร์กำลังรื้อตาข่ายกันนกออก ยายวิ่งเข้ามาร้องห้ามเสียงหลง และอยากรู้เหตุผล วาดจันทร์บอกว่าอึดอัด หายใจไม่ออก ยายไม่อยากเห็นจันทร์ถูกทำร้ายเพราะไอ้นกเวรตัวนั่น" วาดจันทร์ไม่ยอม เกิดดึงกันไปดึงกันมา จนยายต้องตวาด "พอแล้วนะจันทร์ พอทีเถอะ ให้มันรู้ซะมั่งว่าใครรักเรามั่ง คนเราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนะ เราต้องเห็นกับคนที่รักเราบ้าง เค้าไม่สบายใจ เค้าเป็นทุกข์ใจ เพราะเค้ารักเรา อยากให้เรามีความสุข อย่าตามใจตัวเองนักเลย รู้ซะมั่งว่ามีคนห่วงใยอยู่" วาดจันทร์อึ้งไปอึกใจที่เห็นยายร้องไห้เสียงดัง แต่แล้วรู้สึกสับสนในใจทำให้ผวาไปดึงตาข่ายลงมาอีก "อย่า อย่านะ ปล่อยเดี๋ยวนี้"  ยายกรีดร้องพอดีพิสุทธิ์โผล่เข้ามา เขาสั่งเสียงแข็งให้วาดจันทร์หยุดเดี๋ยวนี้! วาดจันทร์นิ่งงัน ยอมให้พ่อโอบเดินไปยังท่าน้ำ พิสุทธิ์ทั้งปลอบทั้งชี้ให้วาดจันทร์เห็นว่าทุกคนรักและเป็นห่วง รวมทั้งนรวิชญ์ที่เขาพร้อมจะเป็นคนปลอบโยน เมื่อวาดจันทร์ทุกข์ร้อนเขามีอะไรในตัวที่วาดจันทร์จะปลอดภัยเมื่ออยู่กับเขา "พ่อจะไปไหน" "พ่อจะต้องกลับหนองคายแล้วล่ะลูก จันทร์รู้ใช่ไหมว่าพ่อทิ้งมานานเกินไปแล้ว อย่าลืมนะลูก พ่อเลือกคนไม่มีผิดให้จันทร์ จันทร์ไม่ต้องรักเค้า แต่เค้าจะเป็นคนที่ปลอบจันทร์เมื่อจันทร์มีทุกข์"  พิสุทธิ์ย้ำอีกครั้ง วาดจันทร์ได้แต่เงียบ รับฟัง คืนนั้นพงศ์พญามาจอดรถอยู่หน้าบ้านวาดจันทร์เป็นคืนที่สอง เขาคิดถึงเธอเหลือเกิน ขณะวาดจันทร์ก็ปวดร้าวด้วยความคิดถึง อยากจะโทร.หา แต่ยังทิฐิ ตัดใจวางโทรศัพท์ลง ขณะที่พงศ์พญาจอดรถซุ่มอยู่หน้าบ้าน เขาเห็นนรวิชญ์ขับรถมาจอด สักครู่เห็นยายออกมาจากในบ้าน ยายบอกว่าพิสุทธิ์ไม่อยู่แล้ว นรวิชญ์ทราบดี และที่มาก็เพราะอาพิสุทธิ์ให้มาคอยดูแลวาดจันทร์ที่ไม่ค่อยสบายใจ พงศ์พญาได้ยินเต็มๆ สีหน้าเครียดเล็กน้อย แต่พอแอบตามไปเห็นนรวิชญ์กับวาดจันทร์ไปคุยกันที่ท่าน้ำ พงศ์พญาเสียใจ เดินออกมาขึ้นรถกลับทันที... ******************** บุญนารีเห็นลูกชายซึมเศร้ามาสองสามวันแล้วเธอโทร.ไปตามอู๋มาที่บ้าน ซึ่งอู๋มาเร็วทันใจ ช่วยพูดกับพงศ์พญาให้คลายความเศร้า แล้วยอมกลับไปทำงานในวันพรุ่งนี้ พอวินนี่ได้รับการติดต่อจากพงศ์พญาก็ดีอกดีใจ เพราะรู้ดีว่าถ้าเขาลงมือซ่อมวัด เขาจะไม่ไปไหน เมื่อถึงเวลาที่พงศ์พญามาทำงาน เขายังอดคิดถึงวาดจันทร์ไม่ได้ ขณะที่วินนี่คิดว่าถือไพ่เหนือกว่าวาดจันทร์ แต่ยังไม่สะใจพอ เธอให้อี๋โทร.ไปแกล้งวาดจันทร์ ทำทีเป็นโทร.ผิดจะคุยกับพงศ์พญาที่มาลืมแบบร่างซ่อมวัดไว้ที่บ้านเพื่อน แล้วอี๋ยังพูดแต่เรื่องวัดอีกต่างๆ นานา จนวาดจันทร์ทนไม่ไหวกรี๊ดเสียงสะท้านก้อง จนนรวิชญ์ ยาย และนวลตกใจวิ่งมาดู ขณะที่พงศ์พญาอยู่ใกล้อี๋กับวินนี่ก็ได้ยินเสียงกรี๊ดนั้นดังออกมา ยายรีบร้อนห่วงหลาน วิ่งมาไม่ทันถึงก็หกล้มกลิ้ง เจ็บปวดร้องโอยโอย จนทุกคนต้องรีบพาส่งโรงพยาบาล วิภาดาตามอีกคน ฟังจากวาดจันทร์เล่าว่ายายล้ม ไม่รู้อะไรหักหรือเปล่าถึงได้ปวดมาก หมอให้ทุกคนคอยอยู่นอกห้อง...พักใหญ่ก็ออกมาบอกว่าจากผลเอกซเรย์ กระดูกข้างหลังทรุดมาทับกันนิดหน่อย ยังไม่ถึงกับต้องผ่าตัด จะรักษาทางยาให้ หลังจากย้ายยายมาอยู่ห้องพิเศษ วาดจันทร์รำพันว่าตนผิดเองที่เป็นเหตุให้ยายเจ็บ นรวิชญ์แย้งว่าถึงเธอจะโทษตัวเองยังไง ก็ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงอะไรได้ เพราะยายเจ็บไปแล้ว "ก็เพราะฉันทำ ยายตกใจที่ฉันร้อง ฉันควรจะสงบใจมากกว่านี้ ใครโทร.มาก็ไม่รู้ พูดจากวนประสาท โธ่ยาย ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย ยายไม่ควรต้องเจ็บขนาดนี้เลย" "คุณเสียใจ แต่ยายจะเสียใจมากกว่าที่ทำให้คุณเสียใจขนาดนี้ ถ้าคุณไม่อยากให้ยายเป็นทุกข์ หรือเจ็บยิ่งกว่านี้ คุณก็ต้องสงบสติอารมณ์และดูแลยายให้ดีที่สุด" วาดจันทร์สบตานรวิชญ์แวบหนึ่ง พึมพำคำขอบคุณแล้วจะเดินออกจากห้อง โดยไม่รู้ว่านรวิชญ์ก้าวตาม กระทั่งเธอหันกลับมาอีกจึงชนขาเต็มแรงเกือบจะล้ม เขาแสดงความห่วงใยกลับเธอเจ็บ แต่เธอบอกว่าไม่เป็นไร แล้วกำชับอย่าบอกพ่อเรื่องยายล้ม เดี๋ยวพ่อจะเป็นกังวล วันต่อมา ยายตื่นมาไม่เห็นใครนอกจากนรวิชญ์ ยายจำได้ว่านัดหลวงพ่อปุ่นไว้ว่าจะไปนมัสการรับฟังเทศน์ แต่ตอนนี้ไปไม่ได้ ทั้งที่อยากพบท่านเหลือเกิน จึงวานนรวิชญ์ไปบอกหลวงพ่อด้วย เมื่อนรวิชญ์ไปถึงวัด ได้สนทนากับหลวงพ่อเกี่ยวกับเรื่องวาดจันทร์ หลวงพ่อบอกว่าทุกคนมีกรรม แม้แต่นรวิชญ์ที่เข้ามาเกี่ยวข้องในเรื่องนี้ แต่เขาจะช่วยผ่อนหนักให้เป็นเบา ให้กำลังใจวาดจันทร์ได้ คืนหนึ่ง บุญนารีพูดเรื่องบวชกับพงศ์พญา เขารับปากว่าเสร็จงานซ่อมวัดคราวนี้จะบวชแน่ ยังความชื่นใจแก่บุญนารียิ่งนัก... ยายยังพักรักษาตัวอยู่โรงพยาบาล ยายเห็นด้วยที่วาดจันทร์ไม่บอกพ่อเรื่องที่ยายล้ม แต่นรวิชญ์เกรงว่าพิสุทธิ์รู้ที่หลังจะโกรธตน "ไม่เป็นไร ให้เขาโกรธยาย บางครั้งคนเราก็ไม่ต้องทำอะไรที่ควรจะทำไปซะทุกอย่างหรอก" คำพูดของยายทำให้วาดจันทร์ซาบซึ้ง ยายดึงหลานสาวมากอด รำพันว่าห่วงและรักที่สุด อยากให้วาดจันทร์อยู่กับคนที่ดูแลได้ ไม่อยากให้วาดจันทร์อยู่กับคนที่เป็นอันตราย...ต่อมาเมื่อวาดจันทร์ได้คุยกันวิภาดา เธอคับข้องใจทำไมยายถึงไม่ชอบพงศ์พญา ในเมื่อเขาเป็นคนที่เธอจะแต่งงานด้วย ทุกคนทำเหมือนไม่อยากให้เธอมีความสุข วิภาดาเห็นเพื่อนเสียงดังมีอารมณ์ จึงเตือนให้พูดดีๆ วาดจันทร์คนแข็ง เค้นเสียงต่อไปอย่างร้าวราน "ไม่มีใครรู้หรอกว่า ฉันเป็นทุกข์แค่ไหน ทุกคนจะบีบบังคับให้ฉันทำตามที่เขาอยากให้เป็น อย่างเรื่องวัดน่ะชอบนักที่จะให้ฉันไป ไม่รู้เหรอว่าฉันปวดทรมาน เจ็บไปทั้งตัว" "ใครเขาจะไปรู้ล่ะ คนเราอยู่ในวัดมันก็ต้องรู้สึกร่มเย็นเป็นสุข" "แต่ฉันไม่ ไม่ต้องมาพูดถึงความร่มเย็นเป็นสุข วัดเป็นที่สุดท้ายที่ฉันจะเข้าไป หรือไม่ก็ให้ฉันตายเสียก่อน ฉันตายวิญญาณฉันก็อาจจะยังเข้าไม่ได้ เพราะมันไม่มีความสงบ" "โธ่เอ๊ยจันทร์ ทำอะไรให้เหมือนคนอื่นเค้าบ้างซี่" "เธอไม่ต้องมาพูดกล่อมฉัน ฉันไม่มีชีวิตอยู่นานหรอกฉันกำลังจะตาย ฉันรู้ว่าฉันต้องตายในไม่ช้า...คุณพงศ์ คุณพงศ์ คงอยากให้จันทร์ตายเร็วใช่มั้ย ถึงไม่มาหาจันทร์เลย คุณพงศ์ทิ้งจันทร์ไป อยากให้จันทร์ตายใช่มั้ย  ใช่มั้ย"  วาดจันทร์กรี๊ดเสียงดังขึ้นทุกที แล้วฟุบนิ่งไป ท่ามกลางความตื่นตะหนกตกใจของวิภาดา นวลรีบโทร.ไปบอกนรวิชญ์ให้มาที่บ้านด่วน วาดจันทร์เป็นอะไรไม่รู้ คุยกับคุณวิภาดาอยู่ดีๆ ก็ฟุบหมดสติ พอรู้สึกตัวก็บอกว่าปวดหัวมาก...ขณะเดียวกันวิภาดาก็โทร.หาพงศ์พญาบอกเล่าอาการของวาดจันทร์ ไม่ช้าพงศ์พญาจึงบึ่งรถมาถึงบ้านจะอุ้มเธอขึ้นรถพาไปหาหมอ สวนกับนรวิชญ์พอดี นรวิชญ์จำต้องหลีกทางให้ มองตามไปด้วยสีหน้าเคร่งเครียด จากนั้นนรวิชญ์โทร.ไปหาพิสุทธิ์ที่หนองคาย บอกให้รู้ว่าเขาคงทำตามที่อาต้องการไม่ได้แล้ว วันนี้จันทร์ปวดหัวมากพงศ์พญามาพาไปโรงพายาบาล พิสุทธิ์สงสัยว่าพงศ์พญารู้ได้ไงเห็นโกรธกันอยู่ ไม่มาหาตั้งหลายวัน "ผมคิดว่าคุณวิเพื่อนเขาโทร.ไปบอก ผมไม่ชอบความรู้สึกที่เราเผชิญหน้ากันเมื่อกี้นี้เลย อาครับ อาจะให้ผมต้องเป็นอย่างนี้ไปอีกนานเท่าไหร่" "วิชญ์ อาขอร้องนะ ขอให้อดทนเพื่ออา คนอย่างเขาไม่มีทางหรอก พ่อแม่เค้าเป็นคนเคร่งศาสนา ตัวเขาก็เคยบวชเรียนมาตั้งสองครั้ง เขาไม่มีวันเลือกทางของจันทร์หรอก วันหนึ่งเขาก็ต้องบังคับให้จันทร์ไปทางของเขา ซึ่งจันทร์ทำไม่ได้เด็ดขาดวิชญ์คอยหน่อย คอยเพื่อประคับประคองจันทร์ตอนนั้น จันทร์ต้องบอบซ้ำทั้งใจและกาย ถ้าวิชญ์รักอาและยังจะช่วยเหลืออาอยู่ อาขอร้อง..." ขณะเดียวกัน วาดจันทร์ถึงมือหมอแล้ว แต่เธอยังปวดหัวมาก นอนครวญคราง หมอต้องฉีดมอร์ฟีนถึงสงบลง...หมอตรวจอาการแล้วไม่พบสาเหตุ พงศ์พญาจึงเห็นด้วยที่หมอจะเอกซเรย์ เมื่อกลับไปบ้านในเย็นนั้น พงศ์พญาเข้าห้องพระสวดมนต์หลายบท...ฉับพลันวาดจันทร์ก็หายปวดหัวเป็นปลิดทิ้งเธอบอกหมอว่าไม่ต้องรักษาแล้ว หายแล้วจริงๆ หมอแปลกใจขอให้อยู่ดูอาการอีกซักวัน ถ้าไม่ปวดหัวอีกก็กลับบ้านได้ นรวิชญ์มาเยี่ยมวาดจันทร์พร้อมดอกไม้ช่อโต เขารู้เรื่องเธอหายดีจากหมอแล้ว แต่เธอยังเล่าซ้ำอีกอย่างตื่นเต้นแถมพูดเรื่องแต่งงาน จนนรวิชญ์เจื่อนเสียใจ ขอตัวกลับทั้งที่ยังคุยกันไม่จบ นรวิชญ์ออกไปเจอพงศ์พญาตรงหน้าห้อง ทั้งคู่ทักทายกันสองสามคำแล้วแยกย้าย พงศ์พญาเข้ามาหาวาดจันทร์ดีใจที่เธอหายเป็นปกติแล้ว วาดจันทร์ย้ำเรื่องเราเป็นเนื้อคู่ ก่อนจะพูดเรื่องแต่งงาน พงศ์พญาเองก็รักเธอล้นใจ จึงรับปากจะให้พ่อแม่ไปสู่ขอ แล้วเราจะแต่งงานกัน และต้องมีพิธีทางศาสนาด้วย วาดจันทร์ไม่ชอบใจเอามากๆ พออีกวันวิภาดาก็เห็นด้วยกับพงศ์พญาที่จะมีพิธีทางศาสนาวาดจันทร์ทุ่มเถียงว่าไม่มีเด็ดขาด และเธอได้บอกพงศ์พญาไปแล้วด้วย ซึ่งเขาก็ตกลง วิภาดาไม่เชื่อ วาดจันทร์เลยท้าให้คอยดูแล้วกัน ******************* จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 12 มิ.ย. 50 04:15:14 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่ 10 (31 พฤษภาคม) รุ่งขึ้นเมื่อพงศ์พญาบอกพ่อแม่ว่าเขากับวาดจันทร์จะแต่งงานให้เร็วที่สุด บุญนารีตกใจ ถามลูกทำไมต้องเร็วขนาดนั้น "ผมคิดว่า เรื่องนี้ก็เพียงแต่จะมาเรียนให้คุณแม่ทราบเท่านั้น ส่วนการจัดการ ผมกับจันทร์จะจัดการเองทั้งหมดครับ"  บุญนารีทำท่าจะพูดอีก แต่ลูกชายขัดเสียก่อน  "แม่ครับ ผมโตแล้ว จันทร์ก็โตแล้ว เราต่างมีหน้าที่การงานเป็นของตัวเองเราคิดว่าเราจะแต่งงานมีครอบครัว ไม่อยากรบกวนพ่อแม่ ให้เดือดร้อน เลยคิดจะจัดการกันเอง งานนี้ขอแค่พ่อกับแม่ไปเป็นประธานก็พอแล้วครับ" บุญนารีเสียใจท่วมท้น ใจวาบหวิวเหมือนจะทรงกายต่อไปไม่ได้ หมอปรากรมจับมือภรรยาเบาๆ เป็นการปลอบโยนพลางก็ส่ายหน้าเป็นเชิงว่าอย่าขัดใจลูก แต่พอปรากรมถามร่องฤกษ์ยาม พงศ์พญายังว่าวาดจันทร์จะจัดการเอง บุญนารียิ่งไม่สบายใจ อาสาจะช่วยเหลือ ปรากรมเห็นสีหน้าลูกอึดอัดจึงเสริมว่าแม่มีลูกชายคนเดียว หวังมากเพราะรักมาก อยากให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างถูกต้องตามทำนองคลองธรรม ลูกต้องคิดเรื่องนี้ให้ดีๆ "แม่ครับ ผมขอโทษ แต่ผมไม่อยากขัดใจจันทร์ผมตกลงยกหน้าที่นี้ให้จันทร์จัดการเรียบร้อยแล้วครับ"   ส่วนวาดจันทร์ก็กำลังเจรจากับยายอยู่ที่บ้าน ซึ่งเธอยืนยันตกลงกับพงศ์พญาเรียบร้อยแล้วว่าไม่มีพิธีกรรมต่างๆ ยายได้ไม่เหนื่อยด้วย ยายฟังแล้วอยากจะเป็นลม มองตามหลานสาวที่ลุกหนีเข้าห้องไปอย่างเป็นกังวล แล้วหันไปคว้าเสื้อคลุมมาใส่ ก่อนเดินออกจากบ้าน โดยไม่ฟังเสียงห้ามของนวลที่เป็นห่วงว่ายังไม่หายดี ยายไปพบหลวงพ่อปุ่นที่วัด และเจอบุญนารีกับปรกรมอยู่ด้วย สองฝ่ายมาด้วยเรื่องการแต่งงานของวาดจันทร์กับพงศ์พญา ซึ่งหลวงพ่อแนะปรากรมกับบุญนารีให้ชี้แจงกับลูกชายถึงความสำคัญของพิธีทางศาสนา ซึ่งเขาน่าจะเข้าใจเรื่องพวกนี้ดี "แต่หนนี้ ท่าทางจะเข้าใจยากครับหลวงพ่อ"  ปรากรมหนักใจ "เป็นเพราะถูกวาดจันทร์ชักจูง ไม่รู้ดิฉันกับคุณหมอคิดถูกหรือผิด ให้พงศ์ไปเกลี้ยกล่อมให้วาดจันทร์สนใจพระธรรม เรื่องศาสนา นี่จะกลายเป็นว่าพงศ์ถูกดึงให้ห่างจากธรรมะแทนซะแล้วล่ะค่ะ" "เรื่องอย่างนี้มันดึงกันไม่ได้ง่ายๆ หรอก ลูกชายคุณหมอเป็นทอง ยังไงเขาก็เป็นทองวันยังค่ำ" "หลวงพ่อเจ้าขา แล้วจันทร์ล่ะคะ ถ้าคุณพงศ์เป็นเพชรเป็นทอง แล้วหลานอิฉันล่ะเจ้าคะ หลานอิฉันเป็นอะไร"   "เดี๋ยวโยมสำเนียงอยู่คุยกับอาตมาต่อแล้วกัน"  หลวงพ่อพูดแล้วหันไปทางสองผัวเมียอีกครั้ง  "เรื่องนี้คุยกับลูกชายนะคุยกับเขาเหมือนกับที่พูดกับอาตมานั่นแหละ ถูกต้องแล้วเรื่องฤกษ์ยาม ถ้าเขาไม่เชื่อก็อนุโลมได้ว่าการทำงานมงคลถือเป็นฤกษ์ดีเวลาดีแล้ว แต่สำคัญที่ว่างานอะไรจึงจะถือว่าเป็นมงคล จะเรียกว่างานมงคลได้ งานนั้นจะต้องมีการทำบุญ ทำทาน รับศีลปฏิบัติธรรม ก็บอกลูกแล้วกันนะว่านิมนต์พระมาให้สวดมนต์ ให้ศีลให้พรแค่นั้นก็คงจะพอ ไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรมากมาย" "ครับ ผมจะพูดกับลูกอีกครั้ง" "ดิฉันตั้งใจว่าจะจัดการให้เขาเลยค่ะ ไม่ให้รู้ตัวเลย" "ระวังนะ มันจะยุ่งยากยิ่งขึ้น"  หลวงพ่อเตือนเสียงเรียบครั้นสองผัวเมียออกไปแล้ว หลวงพ่อจึงสนทนากับยายสำเนียงต่อให้บอกหลานสาวว่า ถ้าอยากแก้อดีตจะต้องทำปัจจุบันให้ดีเสียก่อน ถ้ายังไม่หยุด ยังไงก็แก้อดีตไม่ได้ต้องเลิกจองล้างจองผลาญ โดยเฉพาะความโกรธเกลียดเคียดแค้นชิงชังต่อศาสนา ถือว่าบาปมหันต์ ยายฟังแล้วหม่องหม่นรำพันว่าอยากตายซะจริง บอกอะไรเขาไม่เคยเชื่อ "ทุกชีวิตย่อมเป็นไปตามกรรมของตนเอง คนเราทำอะไรไว้ก็จะได้สิ่งนั้นตอบแทน เราไปช่วยแก้อะไรเขาไม่ได้หรอกนะจำไว้นะโยมสำเนียง เมื่อเกิดมาเป็นชีวิตแล้ว ขอแค่ให้ยึดมั่นในศีลห้า รักษาให้ได้ ชีวิตเท่านี้ก็พอ" "เจ้าค่ะท่าน เป็นบุญอิฉันเหลือเกินที่ได้มาพบท่านชี้หนทางสว่างให้อิฉันแทนๆ แต่หลานสาวของอิฉันนี่ซิเจ้าคะ จะทำอย่างไงดี" ******************* วันหนึ่ง ขณะที่พงศ์พญาไปทำงานที่วัดพร้อมวินนี่ เขาได้บอกกับเธอเรื่องแต่งงานกับวาดจันทร์ในวันที่เก้าเดือนหน้า วินนี่ฟังแล้วร้อนผ่าวไปทั้งตัว ความอิจฉาพุ่งพล่านจนเซซวนยืนไม่อยู่ เดือดร้อนอู๋กับอี๋ต้องนั่งแท็กซี่มาที่วัดอย่างเร่งด่วน สองพี่น้องพาวินนี่กลับมาพักผ่อนที่บ้าน ครั้นรู้ถึงสาเหตุที่วินนี่เป็นแบบนี้ อี๋จึงขอร้องพี่อู๋ไปคุยกับพงศ์พญา อู๋ไม่เต็มใจแต่ก็ขัดไม่ได้ เพราะถูกข่มขู่อย่างหนัก เมื่อไปเจรจากับพงศ์พญา อู๋เกิดจนด้วยเหตุผลของเขา กลับเป็นฝ่ายเห็นใจเขาด้วยซ้ำ วาดจันทร์ชวนวิภาดาไปเลือกของชำร่วย ซึ่งได้เทียนหอมอันเล็กใส่อยู่ในเซรามิก เธอเอามาจุดที่บ้านแล้วสูดกลิ่นนั้นอย่างชื่นใจ วิภาดานึกไม่ออกว่ากลิ่นเหมือนดอกอะไรยายลองสูดดมแล้วโพล่งขึ้นว่า กลิ่นเหมือนสาหร่ายสีเขียวๆ เหม็นๆ ที่อยู่ในน้ำลึกๆ ฉับพลันดวงตาวาดจันทร์มีแสงสีเขียวจ้องใส่ยาย ยายรีบหลบ วาบหวิวเหมือนจะเป็นลม... เช้าอีกวัน พงศ์พญาเห็นแม่เป็นทุกข์เพราะเรื่องงานแต่ง เขาจึงตัดสินใจไปเจรจากับวาดจันทร์ว่าอยากให้มีพิธีทางศาสนา แต่วาดจันทร์ไม่ฟัง เดินหนีเขาไปอย่างรวดเร็วแล้ววันต่อมาเมื่อเขาพยายามจะมาตื้อเรื่องเดิมกับวาดจันทร์เขาได้พบยายกับนรวิชญ์เข้า ทั้งสองคนไม่ชอบใจที่วาดจันทร์ จะแต่งงานแต่พิสุทธิ์ยังไม่รู้เลย พงศ์พญาถึงเพิ่งรู้ว่าวาดจันทร์คิดเองทำเองทั้งหมด แล้วฝากนรวิชญ์ที่จะไปหนองคาย ช่วยบอกพิสุทธิ์ให้ด้วยว่าเขาขออนุญาตแต่งงานกับวาดจันทร์ ผละจากยายมาแล้ว พงศ์พญาไปหาวาดจันทร์ที่ท่าน้ำวาดจันทร์ทำเป็นเซอร์ไพรส์ที่เขามา แล้วตั้งหน้าจะเปลี่ยนเรื่องเมื่อเขาจะพูดเรื่องเดิมอีก แต่พงศ์พญาวิงวอนขอร้อง เธอจึงนั่งเงียบสีหน้าไม่สู้ดี "จันทร์ต้องมีเหตุผลหน่อยนะครับ เราเป็นคนที่มีศาสนา พ่อแม่ ปู่ย่า ตายาย ก็นับถือศาสนา ไม่มีใครในโลกนี้ที่ไม่นับถือศาสนา อย่างน้อยคนที่เชื่อเรื่องการทำความดี การทำความชั่วมันส่งผลให้ชีวิตเราดีหรือไม่ดีตามนั้น ก็ถือว่าเขาเป็นคนมีศาสนาแล้ว" "จันทร์ครับ จันทร์คนดีฟังผมหน่อยนะ จันทร์สัญญาว่าจะดีกับแม่ของผม รักแม่ของผมใช่มั้ย" "ใช่ค่ะ" "นั่นเป็นสิ่งผมขอบคุณจันทร์มากที่สุด ทั้งๆ ที่ผมก็ไม่รู้ว่าจันทร์เกลียดแม่เพราะอะไร แม่ไม่ได้ทำอะไรให้จันทร์ใช่มั้ย" "เปล่าค่ะ" "ตอนนี้ แม่ของผมมีความทุกข์มาก ผมสงสารแม่ที่สุดผมว่าแม่ต้องไม่มีความสุขไปตลอดชีวิต ถ้าเผื่อลูกชายแต่งงานโดยไม่มีพระมาสวดมนต์ ไม่ได้ทำบุญเลี้ยงพระ" วาดจันทร์อุดหูไม่อยากฟัง พงศ์พญาเข้ามากอดประเล้าประโลมด้วยท่าที่สุภาพนุ่มนวล ประคองหน้าเธอด้วยมือทั้งสอง "พยายามหน่อยได้มั้ย ทุกอย่างต้องมีการเริ่มต้น จันทร์จะมาเป็นภรรยาผม จะมาอยู่บ้านเดียวกับผม บ้านผมเป็นบ้านที่เคร่งครัดทางศาสนามาก แม่สวดมนต์ใส่บาตรทุกวัน เรารู้ว่าเราเป็นส่วนหนึ่งที่จะช่วยให้ศาสนาสืบทอดต่อไป และเป็นที่พึ่งของคนไปได้ยาวนาน" สิ้นเสียงของเขา วาดจันทร์กรี๊ดทันที รู้สึกปวดหัวเหมือนจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆ น้ำตาพร่างพรายออกมาเหมือนสายน้ำ สะอึกสะอื้นจนสะท้านไปทั้งตัว พงศ์พญาเห็นแล้วใจอ่อนยวบกอดเธอแน่ เมื่อกลับมาที่บ้าน พงศ์พญาบอกพ่อแม่ว่าบังคับวาดจันทร์ไม่ได้ เขาใจไม่แข็งพอ เห็นท่าทางทุกข์ทรมานของเธอแล้วสงสาร เชื่อว่าเธอไม่ได้แกล้ง ปรากรมจึงว่าแบบนี้น่าจะเป็นโรคจิต บุญนารีหักใจยอมทุกอย่างเพื่อความสุขของลูก พงศ์พญาถึงกับก้มกราบลงบนตักขอบคุณแม่ รู้ดีว่าแม่ฝืนใจอย่าที่สุด "พงศ์ แต่ไม่ได้หมายความว่าลูกแม่จะเลิกนับถือศาสนาตามเมีย" "ไม่หรอกครับแม่ ให้ตายดีกว่า ผมก็ขอให้สัญญาไว้เลยว่า ผมจะพยายามทุกวิถีทางให้จันทร์กลับมานับถือศาสนาให้ได้" คืนนั้น วาดจันทร์อยู่กับวิภาดา เธอคร่ำครวญทำไมตัวเองต้องเป็นอย่างนี้ด้วย ทำไมไม่เหมือนคนอื่น แม้วิภาดากล่อมให้ทนเอาหน่อย พระสวดไม่นานก็เสร็จ วาดจันทร์ก็ยืนยันว่าไม่ได้ เธอต้องตายก่อนที่พิธีแต่งงานจะจบ...หลังจากวิภาดากลับ วาดจันทร์เข้าห้อง แค่นึกถึงพระและเสียงสวดมนต์ เธอก็ร้องรุ่มไปหมดบอกตัวเองว่าจะไม่มีการทำบุญเลี้ยงพระในวันแต่งงานเป็นอันขาด ขาดคำ เธอได้ยินเสียงอะไรบ้างอย่างกระแทรกเข้ากับมุ้งลวด เสียงนั้นดังก้องกังวานผิดปกติ พอหันไปเห็นก็ขนลุกเกรียว ชาไปทั้งตัว เพราะมันคือนกตัวใหญ่ที่เคยทำร้ายเธอนกบินโฉบพุ่งชนมุ้งลวดหลายครั้งแล้วตะกุยด้วยเล็บแหลมคมจนมุ้งลวดใกล้ขาด วาดจันทร์กรี๊ดร้องสุดเสียง ขอความช่วยเหลือจากยายกับพี่นวล ทั้งสองคนวิ่งมาเร็วทันใจ เป็นเวลาที่นกบินเข้ามาได้พอดี นวลฟาดไม้กวาดเต็มแรงใส่นก ทำให้มันผงะจากหน้าต่างลอยละลิ่วลงไปที่พื้นข้างล่าง วาดจันทร์กลัวสุดขีด หลับหูหลับตากรี๊ด พอรู้ว่านกมันถูกฟาดตกไปแล้ว เธอลุกพรวดถลาออกจากห้องทันที... ******************* ตอนที่ 11 (1 มิถุนายน) ในยามตระหนกว้าวุ่นเช่นนี้ วาดจันทร์คิดถึงพงศ์พญาเธอถลาไปที่โทรศัพท์กดถึงเขาเล่าอย่างเร็วจี๋ "ฮัลโหล คุณพงศ์ช่วยจันทร์ด้วยนกมันมาหาจันทร์อีกแล้ว ทำไมมันทำร้ายจันทร์คนเดียว ทำไมมันไม่ทำอะไรคุณพงศ์ ทำไมค่ะ ถ้าจันทร์เป็นนาค คุณพงศ์ก็ใช่ มันมีปัญหาอะไรกับจันทร์เหรอค่ะ มันมาจากไหน คุณพงศ์รู้หรือเปล่า คุณพงศ์ต้องรู้ ใช่มั้ย ทำไมมันไม่ทำคุณพงศ์ล่ะ" พงศ์พญาทุกข์ร้อนใจไม่น้อยกว่าวาดจันทร์ ขอร้องบุญนารีผู้เป็นแม่ว่าช่วยถามหลวงพ่อปุ่นให้ได้ไหมว่านี่มันเรื่องอะไรกันแน่ นกมาจากไหน ใครส่งมาหรือเปล่าแล้วทำไมไม่ทำร้ายตน ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป ตนแต่งงานแล้ว มิต้องมานั่งไล่นกทุกวันเหรอ บุญนารีรับปากจะถามหลวงพ่อปุ่นให้ แต่ถ้าท่านแนะนำอะไรจะเชื่อไหม วาดจันทร์จะเชื่อไหม พงศ์พญาบอกว่าตนเชื่อ แต่สำหรับวาดจันทร์จะพยายามอธิบายให้ฟังเพราะเมื่อครู่นี้เธอโทร.มาถามว่า จะไปขอคำแนะนำจากใครดี ว่าควรจะทำอย่างไรดี "ถ้างั้นแลกเอามั้ยลูก แม่ขอคืนคำ แม่จะไปปรึกษาหลวงพ่อปุ่นให้ แลกกับพิธีสงฆ์และพิธีทำบุญในงานแต่งของลูก ทำบุญที่บ้านจันทร์ตอนเช้าแล้วเลี้ยงพระเพลด้วยตกลงมั้ย" พงศ์พญาเองไม่มีปัญหาแต่จะต้องไปถามวาดจันทร์ก่อน เมื่อพงศ์พญาถามวาดจันทร์ขนาดนั่งดินเนอร์กันใต้แสงเทียน เขาเพียงแต่บอกว่า "ผมมีเรื่องสำคัญจะพูดกับจันทร์" เท่านั้น วาดจันทร์ก็เดาออกทันทีว่าเขาจะพูดอะไร ถามว่า "ให้มีการทำบุญเลี้ยงพระในวันแต่งงานใช่มั้ยค่ะ..."  แล้วเธอก็บอกเขาว่า  "จันทร์เกือบจะรู้ว่าใครสั่งนกมาทำร้ายจันทร์ ขอให้แน่ใจเถอะ เป็นได้เห็นดีกัน" ******************* จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 12 มิ.ย. 50 04:16:26 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เวลาเดียวกัน วินนี่ก็ต้องเจ็บปวดทุกข์ทรมานทั้งที่เล็บมือที่เจ็บราวกับมันจะฉีกขาดออกจากกันและที่หลังจนต้องนอนบิดตัวไปมา เมื่อบุรินทร์เดินเข้าไปหา เธอร้องไห้ขอให้พ่อช่วยด้วย บุรินทร์สำรวจตามนิ้วและหลังก็ไม่พบรอยแผล รอยซ้ำก็ไม่มี พอดีลุงสมปรากฏตัวขึ้นที่กรอบประตู วินนี่ขอให้ลุงสมกับพ่อช่วยตนด้วย แต่บุรินทร์ก็ยังบอกว่าลูกไม่เป็นอะไร วินนี่เป็นผู้ชนะ เป็นเจ้าแห่งเวลา จะมาเจ็บอะไรกับเรื่องแค่นี้ "พ่อจ๋า วินนี่เจ็บจริงๆ นะ วินนี่จะไม่ไหวแล้วนะ พ่อเอารูปไปได้ไหม อย่าให้อยู่ที่นี่ ถ้าอยู่ที่นี่วินนี่จะเจ็บเรื่อยเลย ไปทีไรก็เจ็บกลับมาทุกที" "ไหนเล่าไปซิ เรื่องเกิดขึ้นยังไง"  ลุงสมถาม "หนูไปหาเขาคืนนั้น แต่หนูแพ้กลับค่ะพ่อ หนูแพ้ค่ะ ลุงสม เพราะมันมีมุ้งลวดกั้น หนูเข้าไปไม่ได้ ฉีกมุ้งลวดเข้าไปคนที่อยู่กับวาดจันทร์ดีหนูเต็มแรง หนูพยายามจ้องตาเขาแต่พลังของทำอะไรเขาไม่ได้ เขาฟาดมาตั้งหลายทีจนหนูตกลงไปกับพื้น" ทั้งบุรินทร์และลุงสมฟังอย่างตั้งใจ วินนี่ถาม "ทำไมหนูถึงไม่มีพลังกับคนอื่น ทำไมวาดจันทร์คนเดียวเท่านั้นที่สู้พลังหนูไม่ได้ หนูร่วงตกกับพื้นข้างล่างเลยนะคะพ่อหนูต้องรีบกลับมา นอนเจ็บทั้งคืน แล้วก็อีกคืนหนึ่งที่หนูนอนแล้วมันเจ็บที่สุด จนกระทั่งพ่อมานี่แหละค่ะ" *******************     ฟังวินนี่เล่าแล้ว บุรินทร์กับลุงสมออกมายืนคุยกันในความมืดหน้าบ้าน สีหน้าของทั้งสองมุ่งมั่นในสิ่งลึกลับเหนือธรรมชาติ "วินนี่เป็นคนพิเศษ ลูกของแกเป็นคนพิเศษบุรินทร์แกอย่าปล่อยให้ความพิเศษนี้หลุดหายไปจากลูกสาวแก ฝึกฝนเขา เคี่ยวเขาให้ทำสมาธิ อย่าได้ท้อถอย" บุรินทร์ถามว่าแล้วทำไมลุงสมไม่พูดเอง ลุงสมเชื่อว่าเขาทำได้เพราะสอนมาเยอะแล้ว เขาต้องถ่ายทอดสู่ลูกสาว ย้ำว่า  "อย่าลืมว่าวินนี่เป็นคนพิเศษ ไม่ใครสามารถจะทำได้อย่างนี้อีกแล้วทั้งโลกนี้" ดังนั้น บุรินทร์จึงคุยกับวินนี่เบื้องหน้ารูปโอบมหานที "ครุฑเป็นผู้ยิ่งใหญ่ เป็นพญาแห่งนก เป็นผู้ไม่พ่ายแพ้แก่นาค พวกนาคมีแต่ความปลิ้นปล้อน กะล่อน ไม่ซื่อสัตย์ ครั้งหนึ่งครุฑกับนาคพนันกันทายสีม้าของพระอาทิตย์ ถ้าใครทายผิดจะต้องเป็นทาสรับช้าของอีกฝ่าย ฝ่ายนางครุฑทายว่าม้าของพระอาทิตย์เป็นสีแดง ส่วนนาคทายว่าเป็นสีดำ" ระหว่างที่บุรินทร์เล่านั้น วินนี่นั่งจ้องหน้าพ่อ ฟังอย่างสนใจเป็นพิเศษ "ฝ่ายนาคทายผิด แต่เมื่อรู้ว่าผิดก็สมควรจะเป็นผู้แพ้แต่นางนาคกลับใช้ลูกพญานาคไปพ่นพิษ เปลี่ยนสีม้าพระอาทิตย์จนกลายเป็นสีดำ นางนาคก็เลยชนะ ชนะด้วยเล่ห์เหลี่ยม ทำให้นางครุฑต้องตกเป็นทาสรับใช้นางนาค วินนี่ไม่ต้องลังเลอะไรอีกแล้ว เราต้องทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดหน้าที่นั้นก็คือทำลายศัตรูให้หมดสิ้นไป" ******************* จากนั้น บุรินทร์ยกรูปโอบมหานทีไปแขวนไว้ในห้องนอนของวินนี่ เธอนั่งทำสมาธิอยู่กลางเตียง เสียงบุรินทร์แทรกมา "ลุงสมสั่งให้ฝึกสมาธิให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้" เมื่อเธอฝึกสมาธิจนอ่อนล้าจนนอนหงายไปบนเตียง เสียงบุรินทร์ก็ปลุกเร้ามาอีก  "วินนี่ต้องทำลายศัตรู แล้วลูกจะได้สิ่งที่ลูกต้อง" แววตาวินนี่หวั่นไหวขึ้นวูบหนึ่งเมื่อนึกถึงพงศ์พญาแล้วค่อยๆ แข็งกล้าขึ้นเมื่อบุรินทร์ปลุกเร้า "ศัตรูคือศัตรู พวกนาคใช้เล่ห์เหลี่ยมทำให้พวกครุฑต้องเป็นทาสรับใช้...ลูกต้องแก้แค้น ฆ่ามันให้หมด.." ไม่เพียงเท่านั้น เสียงลุงสมยังบอกตอกย้ำให้จำอีกว่า "ลุงจะสอนให้นะวินตา ถ้าจะให้ได้ผล ต้องจิกตีฉีกที่ท้องของมัน" นัยน์ตาวินนี่ระยิบระยับ แวววาว มีประกายโหดร้ายเพิ่มขึ้นทุกที...ทุกที... "นิบาตชาดกเรื่องภูริทัตชาดกได้บอกไว้ว่า เมื่อครุฑจับนาคไปถึงต้นงิ้ว ก็จิกด้วยจะงอยปาก ฉีกท้องนาคกินมันเหลวของนาค แล้วจึงทิ้งร่างของนาคลงไปในมหาสมุทร จำไว้ศัตรูของเรามีจุดอ่อนที่ท้อง" ออกจากห้องนอนมาที่ห้องกลาง วินนี่แทบช๊อกเมื่อบุรินทร์ย้ำกับเธอว่าต้องจัดการกับเหล่าศัตรูของเราให้หมดสิ้นไปรวมทั้งพงศ์พญาด้วย เพราะเขาคือศัตรู ******************* หน้าที่ที่ต้องกำจัดคนรักของตัวเองมันเป็นความทุกข์ทรมานใจอย่างแสนสาหัส เมื่อเจอกันที่วัดราชเพื่อดูผนังวัดที่จะซ่อม เธออดสะเทือนใจไม่ได้เมื่อเห็นหน้าเขา เมื่อเขาประคองเมื่อเธอจะเสล้ม วินนี่จึงกอดเขาไว้ให้สาสมกับใจปรารถนา จนพงศ์พญาต้องเตือนเพราะอยู่ในเขตวัด วินนี่พูดกับพงศ์พญาด้วยความสะท้านสะเทือนใจเป็นนัยๆ ว่า "มีอะไรหลายอย่างที่วินนี่อยากจะทำให้พงศ์ แล้วก็มีอะไรหลายอย่างที่วินนี่ไม่อยากทำเลย วินนี่โชคไม่ดีที่อะไรๆ ที่วินนี่อยากจะทำให้พงศ์ วินนี่ทำไม่ได้ แต่สิ่งที่วินนี่ไม่อยากทำให้พงศ์นั้น วินนี่ต้องทำ" "วินนี่หมายถึงอะไรเหรอ" พงศ์พญายิ่งฟังยิ่งฉงน "แล้วต่อไปพงศ์ก็จะรู้เอง" วินนี่ตัดบทเปลี่ยนเสียงเป็นกระปรี้กระเปร่า ชวนไปหาไสวเพื่อดูผนังด้านนอกว่าจะให้ทำอย่างไรบ้าง ****************** วาดจันทร์เรียกวิภาดามาบอกว่าตนตกลงกับพงศ์พญาแล้วว่าจะให้พ่อแม่ของเขาจัดทำบุญเลี้ยงพระมีฉันเพล เพื่อนสาวดีใจที่เธอตัดสินใจได้ บอกว่าไม่ต้องคิดมาก เพราะนั้นเป็นพิธีกรรม ประเทศเราอยู่ได้ด้วยพิธีกรรม จัดแล้วจะได้ดูขลังดูศักดิ์สิทธิ์ไปอย่างนั้นเองเราปฏิเสธไม่ได้เพราะยังอยู่ในสังคม แล้วพูดถึงพ่อแม่ของพงศ์พญาว่า "พ่อแม่คุณพงศ์เขาเป็นคนที่มีเกียรติอยู่ในสังคมจะให้เขาแต่งงานลูกชายโดยไม่มีการทำบุญเลี้ยงพระได้อย่างเล้าไปๆ ไปเหอะ ไปดู ฉันไม่มีเวลาแล้ว" วาดจันทร์ยังบ่นว่าเธอไม่ชอบเสียงสวดมนต์ ฟังแล้วเหมือนใจจะขาดให้ได้ วิภาดาเตือนใจเธอว่า ถ้าเธอไม่ทำพงศ์พญานั้นแหละจะลำบากมาก เขาลำบากจนแทบไม่อยากแต่งงานกับเธอเลย "ไป หันหลังกลับแล้วเดินไปดูหาดทรายสีขาวที่ฉันเนรมิตให้เหมือนกับริมโขง"  วาดจันทร์รุนหลังเพื่อนไปด้วยกัน ******************* ตอนที่ 11 (2 มิถุนายน) ที่บริเวณศาลาท่าน้ำนั้นเอง วาดจันทร์เนรมิตให้เป็นริมโขงมีลานทรายสีขาว มีเปลือกหอย หินกรวดประดับประดาอย่างงดงามแต่เดินได้อึดใจเดียว วาดจันทร์ก็ปวดหัวขึ้นมา วิภาดาถามว่าเป็นอะไร ร้อนหรือ? "ฉันปวดหัวตั้งแต่ฉันพูดว่าฉันไม่ชอบพระนั่นแหละเธอคิดว่ามีอะไรเกี่ยวข้องกันไหม" "ฮึ้ย...ไม่มีอะไรน่ะ อุปทาน ปวดหัวก็กินยาก็เท่านั้นเอง"  วิภาดาพูดให้เพื่อนสบายใจ เมื่อกลับเข้าไปนั่งคุยในบ้าน ครู่เดียววิภาดาก็จะกลับเพราะคิดว่าเดี๋ยวพงศ์พญาคงมา วาดจันทร์บอกว่าเขาจะมาตอนค่ำ เพราะว่าตอนนี้งานซ่อมของเขาเยอะ เธอเว้นที่จะพูดคำว่าซ่อม  "วัด"  เขาต้องรีบเคลียร์งานให้ เสร็จเพราะหลังแต่งงานคิดว่าจะไปอยู่ริมโขงสักระยะ วิภาดาเป็นห่วงที่เพื่อนจะไปไกลถึงริมโขง "เธอเป็นห่วงเรื่องนกน่ะเหรอ คราวที่แล้วมันเจ็บมากมันคงไม่มาแล้ว พี่นวลบอกว่าอย่าอยู่คนเดียว ให้มีคนอื่นอยู่ด้วย จะได้มีคนคอยช่วย แต่ไม่ใช่คุณพงศ์นะ นั่นก็กลัวนกเหมือนกัน ต้องพี่นวล ไม้กวาดอันเดียวฟาดปั๊บอยู่มัดนกร่วงปีกหักไปเลย" วิภาดาถามอีกว่า เธอยังเกลียดคุณแม่ของพงศ์พญาอยู่อีกหรือเปล่า วาดจันทร์บอกว่ายังเกลียดไม่หาย ทั้งๆ ที่ไม่อยากรู้สึกอย่างนั้น แต่ก็เป็นไปเอง รู้สึกเกลียดไปหมดไม่ว่าคุณแม่เขาจะนั่ง เดิน ยืน มันเข้ามาแว้บๆ เข้ามาอยู่ในใจว่าเกลียด เหมือนอย่างที่ตนเกลียดพระ พอเข้าใกล้แล้วมันร้อนรนทุรนทุรายไม่มีความสุข แล้ววาดจันทร์ก็ปรารภกับวิภาดาอย่างทุกข์ใจว่า "วิ...ถ้าฉันแก้ปัญหานี้ได้ด้วยตัวของฉันเอง มันก็ไม่เท่าไหร่หรอก อยู่ที่ความอดทนของฉันจะมีแค่ไหน แต่บางปัญหาฉันก็แก้ไม่ได้ด้วยตัวของฉันเอง เพราะมันเป็นเรื่องของคนมาทำฉัน" "อ้าว...ไหนบอกว่าพี่นวลจะช่วยเธอได้ไง" "ใช่ แต่พี่นวลจะอยู่กับฉันตลอดเวลาหรือเปล่า" สองสาวมองหน้ากัน นัยน์ตาวิตกกังวลทั้งคู่ ******************* อานุภาพของความรัก ทำให้วาดจันทร์ทำอะไรเกินเลยกว่าที่ควรเป็น เมื่อฝนจะตกแล้วเธอตวาดเสียงดังว่า ถ้าตกลงมามีเรื่องแน่ จากนั้นครู่เดียวเมฆดำทะมึนก็ค่อยๆ ถูกลมพัดเกลื่อนกระจายไป ทำให้คนงานพากันทึ่ง บางคนว่าเธอทำราวกับเป็นผู้วิเศษ บางคนก็ว่า อาจเป็นแค่คนที่จิตแข็งเท่านั้น  แต่วาดจันทร์เองทำไปแล้วก็ตกใจตัวเองเหมือนกัน หลังจากหยุดฝนได้แล้ว ขณะเดินกลับเข้าบ้าน ก็เจอวินนี่ยืนอยู่ที่มีต้นไม่หนาทึบ วินนี่เดินผ่านต้นไม้ออกมาช้าๆ วาดจันทร์ยืนตัวแข็งกับท่าทีแปลกๆ ของวินนี่ แววตาของวินนี่นั้นคมกริบบาดตาบาดใจยิ่งนัก วาดจันทร์พยายามรวบรวมสติ แล้วเปล่งแสงสีเขียววาบออกมาทางสายตา แต่ทำอะไรวินนี่ไม่ได้ ตัวเองได้แต่นิ่งงัน วินนี่เดินเข้ามาหา พูดพลางยื่นมือทาเล็บสีแดงสดงุ้มยาวเหมือนเล็บนกออกมา "มาแสดงความยินดีกับคุณ ที่ได้แต่งงานกับคนที่ดีที่สุดในโลก คุณจะไม่รับความยินดีของฉันเหรอ" วาดจันทร์ส่ายหน้า ตัวสั่นสะท้าน แล้วหันหลังวิ่งเตลิดเข้าบ้านไปท่ามกลางเสียงหัวเราะเบาๆ ของวินนี่ จากนั้นวินนี่ก็เดินเหมือนลอยไปในพุ่มไม้ตามเดิม ลีลาเธอเริงร่าเยี่ยงผู้ชนะที่ยิ่งใหญ่ จนวันหนึ่ง ขณะอยู่บ้านพักผ่อนกับพงศ์พญานั้น เขาเห็นสีหน้าเธอวิตกกังวล ถามว่ามีอะไรหรือ "จันทร์รู้ตัวคนที่ส่งนกมาทำร้ายจันทร์แล้ว จันทร์แน่ใจด้วย" "เป็นใคร" วาดจันทร์เพ่งลึกเข้าไปในดวงตาชายหนุ่ม ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วเบา ทว่าชัดเจนยิ่งว่า  "คุณวินตา" ****************** ที่บ้านศิลป์ที่ตั้งอยู่ริมโขงนั้น นรวิชญ์บอกพิสุทธิ์ว่าวาดจันทร์จะแต่งงาน พิสุทธิ์บอกว่ายายบอกแล้ว ถามว่าจะแต่งเมื่อไหร่ นรวิชญ์บอกว่าวันที่เก้าเดือนหน้า พิสุทธิ์ไม่แปลกใจ เพราะรู้ว่าวาดจันทร์ต้องปิดบังเรื่องนี้ไว้เพราะกลัวถูกยับยั้ง บอกนรวิชญ์ว่าให้เขาเตรียมการไป เพราะเขายังไม่รู้ว่าเขาจะไม่ได้แต่งงานหรอก "อา...ผมขอร้อง อาอย่าตัดสินประหารคุณจันทร์ด้วยวิธีนี้เลยครับ"  นรวิชญ์ขอร้องเพราะเธอกำลังจะมีความสุขกับคนที่เธอรัก พิสุทธิ์ถามว่าแล้วเขาไม่รักวาดจันทร์หรือ นรวิชญ์ตอบอย่างมั่นคงหนักแน่นว่า  "รัก รักมาด้วย"   "ถ้าแกรัก แกก็เฉยไว้ อะไรที่ยังไม่เกี่ยวพันถึงแกแกก็ไม่ต้องพูดอะไร ฉันจัดการเอง"  ส่วนเรื่องที่ นรวิชญ์ว่าวาดจันทร์กำลังจะมีความสุขนั้น พิสุทธิ์พูดเสียงดังน่ากลัวว่า  "มีความสุขกับคนที่รักเหรอ แล้วต่อไปล่ะ แกรู้หรือเปล่าว่าลูกสาวฉันจะเจออะไรบ้าง แกอย่าพูดมากเลยนรวิชญ์ ฉันรู้ว่าฉันควรจะทำอะไร" ******************* จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 12 มิ.ย. 50 04:17:24 ]

ความคิดเห็นที่ 4 "ที่บ้านพักผ่อนนั่นเอง วาดจันทร์ได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดของเธอให้พงศ์พญาฟัง เรื่องราวทุกขั้นตอนถูกเรียบเรียงลื่นไหลออกมาด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ "ทุกเรื่องเหมือนถูกจัดวางไว้แล้ว เมื่อจันทร์เกิดมาเป็นลูกพ่อ ก็มีอะไรให้พ่อวาดภาพนก พ่อเล่าว่าตอนที่พ่อวาดภาพนกพ่อวาดเหมือนไม่รู้ตัว แต่เมื่อภาพเสร็จ พ่อเกลียดมันมากเพราะว่าพ่อไม่ได้ตั้งใจวาดรูปนกให้เป็นแบบนี้ แต่วาดกี่ครั้ง...กี่ครั้ง มันก็เป็นแบบนี้ จนพ่อจำใจต้องนบไม่แก้ไขอีกต่อไป พงศ์พญานิ่งฟังด้วยความตั้งใจมาก "คุณพงศ์ทราบมั้ยคะ ภาพนี้อยู่ในห้องเก็บของตลอดพ่อไม่เคยเอาออกโชว์ จันทร์เองก็เกลียดมัน   วินนี่ คุณพงศ์ กับเพื่อนๆ คุณวินนี่ ไปที่สวนศิลป์นั้น จันทร์เป็นคนหยิบภาพนี้ขึ้นมาแขวน พอคุณวินนี่เห็น มันก็เหมือนภาพนี้ต้องเป็นของเธอ มีเหตุการณ์อะไรมากมายเกิดขึ้น ซึ่งมันไม่น่าจะเกิดขึ้นเลยแต่ในที่สุด รูปโอบมหานทีก็ตกไปอยู่ในมือของคุณวินนี่ จันทร์เองเป็นคนส่งมันไป เพราะจันทร์ไม่ชอบนกที่อยู่ในภาพไม่ชอบตา ไม่ชอบเล็บ อยากเอาออกไปให้พ้นหูพ้นตา" พงศ์พญาฟังวาดจันทร์เล่าด้วยความรู้สึกที่เข้าใจและเห็นใจยิ่ง "จันทร์ไม่นึกเลยว่า วันหนึ่งมันจะกลับมาทำร้ายจันทร์ คุณพงศ์เห็นมั้ยคะว่ามันถูกจัดวางไว้เรียบร้อย จันทร์เห็นจุดจบของจันทร์แล้ว มันคงจะไม่มีอะไรผิดไปจากเดิม คุณวินนี่คือผู้ชนะ จันทร์แพ้เธอ แพ้ตลอดมาจากภพที่แล้วจนถึงภพนี้และไม่ว่าจันทร์จะเกิดไปอีกกี่ภพ จันทร์ก็คงแพ้เธอไปตลอด" พงศ์พญาสีหน้าหวั่นหวาด โอบกอดวาดจันทร์ไว้แน่นจนแทบจะละลายเข้าเป็นหนึ่งเดียวกัน บอกเธอว่า "มันต้องมีทางแก้ ผมรู้ มันต้องมีทางแก้" "ไม่มีค่ะ ไม่มีทางแก้เลย จันทร์รู้ว่าจันทร์จะต้องตายด้วยมือเธอ" "มีซิ ผมว่ามี"  ชายหนุ่มกอดกระชับเธอไว้แน่นเหมือนจะไม่ยอมให้สิ่งใดมาพรากจากไป ******************* จากวันนั้น พงศ์พญาเข้าไปกราบพระในห้องพระแล้วจึงบอกแก่บุญนารีกับหมอปรากราว่า "คุณพ่อครับ แม่ครับ พ่อกับแม่เคยบอกกับผมว่าบุญขั้นสูงสุดที่เราจะทำได้คือการปฏิบัติธรรม ผมจะออกไปปฏิบัติธรรม ผมจะต้องช่วยคนที่ผมรักที่สุด พ่อแม่ช่วยผมให้ความตั้งใจนี้สำเร็จด้วยนะครับ" จากวันนั้น พงศ์พญาก็ออกปฏิบัติธรรมด้วยสีหน้าสงบนิ่ง กายนิ่งไม่เคลื่อนไหว ณ ใต้ต้นไม่ใหญ่ริมน้ำใสสะอาดแห่งหนึ่ง ******************* วาดจันทร์คอยการมาของพงศ์พญาด้วยความร้อนรุ่มกระวนกระวาย จนสามวันผ่านไปเธอทนไม่ได้โทร.ไปที่บ้านเขาแล้วกระแทกหูโทรศัพท์อย่างแรง บุญนารีรับสายนึกรู้ว่าใครโทร.มา เมื่อตามหาพงศ์พญาที่ไหนก็ไม่เจอ วาดจันทร์เรียกวิภาดามาหาที่บ้าน บอกว่าสามวันแล้วที่ตามตัวพงศ์พญาไม่เจอเลย เขาหายไปไหน เรากำลังจะแต่งงานกัน ถ้าไม่สบายก็ต้องบอก หรือว่าแม่เขากักตัวไว้ "จะบ้าเรอะ ลูกโตออกอย่างนั้น จะกักตัวเอาไว้ได้ยังไงคิดอะไรไม่เข้าเรื่อง"  วิถาดาตำหนิเพื่อนเบาๆ แต่ทำให้วาดจันทร์ซึ่งหงุดหงิดอยู่แล้วถึงกับโกรธเพื่อนแสงสีเขียววาบขึ้น วิภาดาพยายามสู้ตา แต่ในที่สุดก็พ่ายแพ้จนทรุดฮวบไปกับเก้าอี้ นั่นแหละ วาดจันทร์จึงรู้สึกตัว ตกใจมากรีบร้องเรียกนวลให้มาช่วย พอวิภาดาฟื้นขึ้นมา วาดจันทร์ยกมือไหว้ลงที่ไหล่ของเพื่อน "ขอโทษนะวิ ฉันไม่รู้ตัวหรอกว่าฉันทำอะไรลงไปในยามนั้นอารมณ์มันเป็นนายฉัน มันมีอำนาจเหนือฉัน ฉันขอโทษอีกครั้ง" "ฉันจะโกรธเธอได้ยังไงวาดจันทร์ จะโกรธคนที่มีกรรมหนักอย่างเธอได้ยังไง"  วิภาดากอดเพื่อนรักไว้เบาๆ  "รู้มั้ยว่าฉันบอกกับตัวเองตั้งแต่วันที่ฉันได้รู้เรื่องของเธอ ว่าฉันจะทำทุกอย่างเพื่อช่วยเธอให้พ้นจากเรื่องราวที่แสนประหลาดนี้ให้ได้จะทำเท่าที่จะทำได้ จะได้ผลหรือไม่ได้ผลก็ตาม เพราะฉะนั้นอย่าทำกับฉันอย่างที่ทำเมื่อกี้อีก ฉันอาจจะทนฤทธิ์จากสายตาเธอไม่ได้อาจจะเป็นอะไรไป หรืออาจจะตายไปเลยก็ได้" ******************* ตอนที่ 11 (3 มิถุนายน) วาดจันทร์ทั้งเสียใจและซาบซึ้งใจเพื่อนมากสาบานว่าจะไม่ไร้สติอย่างนั้นอีก และต่อไปนี้จะไม่มีคำว่าโกรธระหว่างเรา จากนั้นวาดจันทร์ปรึกษาวิภาดาว่าจะไปตามหาพงศ์พญาที่บ้านดีไหม เห็นเพื่อนนิ่งอย่างตรึกตรองก็รู้ว่าไม่เห็นด้วย "ถ้าเป็นฉัน"  วิภาดาเอ่ยหลังจากนิ่งไปนาน  "ฉันจะคอยเขา ฉันจะมั่นใจในตัวผู้ชายที่จะแต่งงานด้วย และถ้าเขาทิ้งฉันไปจริงๆ ฉันก็จะคิดว่านั่นคือความต้องการของเขา และฉันก็พร้อมที่จะลืมเขา" "แต่ฉันทำอย่างเธอไม่ได้"  วาดจันทร์เสียงเจ็บปวด  "ไปเถอะ ถ้าเธอต้องการอย่างนั้น แต่สัญญานะ ว่าเธอจะควบคุมอารมณ์ของเธอให้ได้ นึกอยู่เสมอว่าคุณบุญนารีเป็นแม่ของคุณพงศ์ ผู้ชายที่เธอจะเป็นภรรยาของเขา"  วิภาดาเตือนสติเพื่อนรักเมื่อเห็นว่าเปลี่ยนใจเธอไม่ได้ ******************* เมื่อไปถึงหน้าบ้านพงศ์พญา วาดจันทร์มองเข้าไปในบ้านเตือนตัวเอง  "ฉันจะพยายามนะวิ ฉันจะพยายาม" แต่ละย่างก้าวที่เข้าไปในบ้าน วาดจันทร์พยายามไปอย่างมีสติ แต่เมื่อได้พบบุญนารีจริงๆ เธอก็ต้องพยายามอย่างหนักกว่าจะยกมือไหว้อย่างขอไปทีได้ จากนั้นถามถึงพงศ์พญาด้วยน้ำเสียงห้วนๆ ว่าเขาไปไหน ในขณะที่บุญนารีรับไหว้อย่างนุ่มนวล ตอบคำถามอย่างอ่อนโยน แต่คำตอบที่ย้อนถามว่าเขาไม่ได้บอกหนูเหรอ ทำให้วาดจันทร์วับหวิวโกรธขึ้นมาทันที ถามเสียงห้วนกว่าเดิม "ไม่ได้บอก เขาไปไหน" "พงศ์ไปปฏิบัติธรรม เขาเจตนาไปปฏิบัติธรรมเพื่อที่จะ..." ฟังได้แค่นั้น วาดจันทร์ก็ทนไม่ได้แล้ว เธอซวนเซจะล้มเอามือปิดปากไม่ให้เสียงร้องรอดออกมาแล้วหันหลังกลับจะเดินออกไป บุญนารีร้องเรียกอย่างเป็นห่วงแล้วมอบจดหมายที่พงศ์พญาฝากไว้ให้ วาดจันทร์กระชากจดหมายถามเสียงห้วนว่า บุญนารีเป็นคนให้พงศ์พญาไปใช่ไหม พอได้รับคำตอบว่าเขาไปเอง วาดจันทร์ก็หันหลังเดินแทบเป็นวิ่งออกไป กลับไปหวีดร้องเสียงสะท้านก้อง น้ำตาไหลพรูในห้องนอน จนยายกับนวลไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่ร้องเรียกและส่ายหน้าอย่างจนปัญญา วาดจันทร์เหมือนคนหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง เธอแพ้วินนี่ แพ้แม้แต่ในความฝัน จนวันต่อมา ยายสำเนียงไม่รู้จะทำอย่างไรกับวาดจันทร์ดีโทรศัพท์ไปบอกวิภาดาว่าวาดจันทร์เป็นบ้าไปแล้ว ไม่มีใครช่วยยายได้เลย วิภาดาเองก็หายไปวันหนึ่ง ถ้าวิภาดาโผล่มายายอาจตายไปแล้วก็ได้ ด้วยความเป็นห่วงเพื่อนรัก วิภาดาตามไปพบวาดจันทร์ที่บ้านพักผ่อน เจอวาดจันทร์ในสภาพเศร้าโศก ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก พอเห็นเพื่อนรักก็ถาม "วิ มาได้ยังไง" "ฉันก็นั่งแท็กซี่ตามเธอมา ตกใจมากเหรอ อยากให้ฉันกลับมั้ย ถ้าอยาก ฉันจะได้กลับเดี๋ยวนี้" ******************* วาดจันทร์พาวิภาดาเข้าไปในห้องบ้านพักผ่อนซึ่งเป็นบ้านเพื่อนของพงศ์พญา ใช้เป็นบ้านพักผ่อนไม่มีใครอยู่ วิภาดาถามถึงจดหมายของพงศ์พญา วาดจันทร์ส่งให้อ่าน "ผมบอกพ่อกับแม่ว่าผมทำเพื่อช่วยคนที่ผมรักที่สุดในโลก ถ้าผมปฏิบัติตลอดเวลาแม้เพียงเจ็ดวันผมก็คงช่วยจันทร์ได้" วิภาดาปลอบใจเพื่อนว่าแค่เจ็ดวันเดี๋ยวเขาก็กลับมาแต่งงานกับเธอแล้ว จะกลัวไปทำไม พ่อแม่เขาก็ยอมทุกอย่างแล้ว "ใครยอม"  วาดจันทร์เสียงสูง  "ฉันซิยอมเขา ยอมให้มีพิธีทางศาสนาที่ฉันเกลียดที่สุด" ฟังแล้ววิภาดาได้แต่อึ้ง ทั้งสงสารทั้งอ่อนใจ ******************* จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 12 มิ.ย. 50 04:17:52 ]

ความคิดเห็นที่ 5 วินนี่ออกตามหาพงศ์พญาไม่ต่างจากวาดจันทร์รู้ว่าเขาไปปฏิบัติธรรมเพื่อช่วยวาดจันทร์ก็รับไม่ได้เมื่อรู้ว่าเขาไปปฏิบัติธรรมที่ไหนก็ไปหาทันที ต่อว่าเขาว่าจะปฏิบัติธรรมทำไมไม่บอกกันบ้าง ปล่อยให้ตนคอยอยู่อย่างนั้น "อย่าเอาเรื่องเล็กน้อยแค่นั้นไปกวนจิตใจของเราให้ขุ่นมัว การมีจิตใจที่ใสสะอาดนั้นเป็นยอดของการกุศล และแท้ที่จริงแล้ว คนที่ปิดกั้นไม่ให้เราได้ไปสู่บุญกุศลนั้น ก็คือตัวเราเอง"  พงศ์พญาเอ่ยอย่างเยือกเย็น เมื่อวินนี่ร้องไห้ จึงบอก  "ถึงน้ำตาที่เสียไป จะแลกกับความเข้าใจที่ผมอยากให้วินนี่มี ผมจะดีใจมาก" ******************* ระหว่างนั้นบุรินทร์กับลุงสมเข้าไปในบ้านไม่เห็นรูปโอบมหานที ลุงสมตกใจนึกว่าวินนี่เอาไปขายเสียแล้วบุรินทร์ติงว่าวินนี่ไม่น่าจะฝืนคำสั่งของเรา "บุรินทร์ ไม่รู้จักลูกสาวแล้วเหรอ เขาคือพญาครุฑอย่าลืม ถ้าเขาคิดจะทำไม่มีใครขวางเขาได้หรอก อย่าลืม" "ก็เพราะเขาคือพญาครุฑน่ะซี ผมถึงหวังว่าเขาจะเข้าใจว่ารูปโอบมหานทีนี้ มีความสำคัญกับเขาแค่ไหน" จนเมื่อวินนี่กลับมา เห็นรูปโอบมหานทีมาแขวนไว้ที่ห้องรับแขกแล้ว เธอไม่พอใจ ถามบุรินทร์ว่าเอามาแขวนไว้ที่เดิมทำไม ตนอยากเอารูปนั้นไว้ในห้องนอน บุรินทร์ย้อนถามว่ารูปยิ่งใหญ่อย่างนี้จะเอาไปหมกอยู่ในห้องนอนได้อย่างไร ลุงสมย้ำว่ารูปนี้ต้องแขวนตรงนี้ วินนี่ไม่ฟังเสียง อ้างสิทธิ์ในรูปว่าเป็นของตน สู้ตายกับลุงสมอย่างแข็งกร้าว พลันก็แว่วเสียงเตือนสติของพงศ์พญาเมื่อครู่นี้ ทำให้วินนี่ยอมอ่อนข้อ ยอมให้แขวนรูปโอบมหานทีไว้ที่เดิม บุรินทร์เห็นลูกเย็นลงแล้ว จึงถามว่าไปไหนมา พ่อกับลุงมาคอยตั้งนาน "วินนี่ไปหาคุณพงศ์มา เขาไปปฏิบัติธรรม เจ็ดวัน"   ลุงสมมองตาบุรินทร์ทำนองเตือนให้พูด บุรินทร์จึงปลอบใจลูกว่า "ไม่เป็นไร หลังจากเจ็ดวันแล้ว พ่อหวังว่าวินนี่จะจัดการกับพงศ์พญาให้เรียบร้อย เป็นอีกขั้นหนึ่ง ที่จะพิสูจน์ความยิ่งใหญ่ของเรานะ วินตา" ******************* วาดจันทร์เศร้าโศกเสียใจจนไม่แต่ต้องอาหารทั้งยายสำเนียงและนวลต่างไม่รู้จะทำอย่างไร ยายไปบอกเบาๆ ว่า ไม่ไปดูลานทรายหรือ ทรายปลิวไปหมดแล้ว เธอก็ยังนอนนิ่งเฉย ยายจึงโทร.ไปบอกวิภาดา เมื่อวิภาดามาถึงปรากฏว่าวาดจันทร์หายไปแล้ว นวลบอกว่ารู้ว่าเธอไปไหน วิภาดาไปที่บ้านพักผ่อน เจอวาดจันทร์ที่นั่นจริงๆ วาดจันทร์ถามอย่างเย็นชาว่า  "จะพูดอะไรหรือ" "จะพูว่าเจ็ดวันพอดีแล้ว"  วิภาดาบอก วาดจันทร์พูดอย่างหมดอาลัยตายอยากว่าเขาคงไม่มาหรอก แม่เขาไม่ให้มา แต่พูไม่ทันสิ้นเสียง พงศ์พญาก็ปรากฏตัวขึ้น เขาสงบนิ่งเยี่ยงผู้ทรงศีล วาดจันทร์กระโดดขึ้นวิ่งไปหาเขาอย่างเร็วและพุ่งเข้ากอดเขา เสียงละล่ำละลักดีใจสุดชีวิต "คุณพงศ์ คุณพงศ์กลับมาหาจันทร์แล้ว" พงศ์พญาบอกว่าเขาไม่ได้ไปไหน วาดจันทร์ก็ยังจะให้ ไม่ได้เขายอมรับให้ได้ว่าแม่เขาให้ไปใช่ไหม แต่เขาไม่เชื่อแม่จึงกลับมาหาตน "ฉันไปล่ะ มันทนฟังไม่ค่อยได้ ไม่คิดเหมือนกันว่าคนเราเนี่ยในยามที่หูหนวกตาบอดมันจะบอดจะหนวกได้ถึงขนาดนี้ สวัสดีค่ะคุณพงศ์"  วิภาดาหันหลังกลับอย่างสังเวชใจ "เดี๋ยวซิครับคุณวิ ผมอยากให้ฟังสิ่งที่ผมจะพูดต่อไปนี้"  เมื่อวิภาดาหยุดหันกลับมา วาดจันทร์จ้องหน้าเขา คอยฟังใจจดจ่อ  "เจ็ดวันที่แล้ว เป็นเจ็ดวันที่ผมมีความสุขและสงบที่สุดในชีวิตผมขอมอบความสุขและความสงบนั้นให้กับจันทร์ทั้งหมด" "ต่อไปคุณพงศ์อย่าทิ้งจันทร์ไปอีกนะคะ"  วาดจันทร์พยายามข่มอารมณ์บอกเขา "แต่ผมจะทำ จะทำต่อไป จนตลอดชีวิตของผม วันนี้ไม่ได้ วันหน้าก็ต้องได้"  พงศ์พญาพูดน้ำเสียงราบเรียบ หนักแน่น "ขอให้เป็นอย่างหวังแล้วกันค่ะ"  วิภาดาภาวนาแล้วหันหลังเดินกลับไป วาดจันทร์ยืนก้มหน้านิ่ง รู้ตัวเหมือนกันว่าทำสิ่งที่ไม่เหมาะสม พงศ์พญาก็ยืนนิ่งงันไปด้วยเช่นกัน ******************* ตอนที่ 12 (3 มิถุนายน) พิสุทธิ์ลงมากรุงเทพฯด้วยตัวเอง เพื่อจะหยุดการแต่งงานของวาดจันทร์ บอกยายสำเนียงว่า จะบอกวาดจันทร์ด้วยปากของตัวเอง นรวิชญ์พยายามจะเปลี่ยนความคิดของพิสุทธิ์เพราะอยากให้วาดจันทร์มีความสุขกับคนที่เธอรัก "หยุด วิชญ์ เราพูดกันมาเยอะแล้ว เดี๋ยวจันทร์กลับมาทุกคนได้ต้องพูดอะไรนะ ผมจะบอกว่าผมไม่ยกจันทร์ให้แต่งงานกับคู่รักของเขา...จบ สิ้นเสียงพิสุทธิ์ เสียงหวีดร้องของวาดจันทร์ก็กรีดเข้ามาแล้วตัวเธอก็พรวดเข้ามา ทุกคนตกใจมากพิสุทธิ์ต้องเข้าไปบอกให้เธอหยุดร้อง วาดจันทร์มีอาการเหมือนหายใจไม่ออก นัยน์ตาโกรธแค้นพิสุทธิ์ ความโกรธทำให้เธอพุ่งใส่พ่อ นรวิชญ์ดึงแขนเธอออกไป เป็นเวลาที่พิสุทธิ์สู้สายตาเธอไม่ได้ อ่อนแรงจนจะทรุดอยู่แล้ว นรวิชญ์วิ่งล่อวาดจันทร์ออกไปจากพิสุทธิ์ วาดจันทร์พุ่งตามไปอย่างดุร้าย ทุกคนขยับจะตาม พิสุทธิ์ห้าวไว้ "ทุกคนอยู่ที่นี่ดีกว่า ผมจะไปดูเอง วิชญ์จัดการได้ไม่ต้องห่วง" ******************* ตอนที่ 12 (4 มิถุนายน) พิสุทธิ์ออกไปสั่งวาดจันทร์ให้หยุดเดี๋ยวนี้  ให้บอกให้นรวิชญ์หลีกไปเสีย ตนเป็นพ่อ วาดจันทร์จะทำร้ายพ่อก็ให้เขาเข้ามาเลย แล้วหันไปพูดกับวาดจันทร์ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนนุ่มนวล "ไม่เป็นไร จันทร์...มาหาพ่อมาลูก พ่อจะพูดให้ฟัง"   วาดจันทร์ยังปฏิเสธ ถูกพิสุทธิ์พุ่งเข้ามาหาราวกับพายุแล้วลากวาดจันทร์ถูลู่ถูกังลับตัวไป พิสุทธิ์ลากวาดจันทร์ไปที่ศาลาท่าน้ำ จับให้นั่งลงเธอพรวดขึ้นอีก พิสุทธิ์เสียงเขียวว่า  "จะนั่งมั้ย"  วาดจันทร์จึงยอมนั่งลง "จะเป็นบ้าเหรอ ไม่ได้แต่งงานจะเป็นบ้าเหรอ"  พิสุทธิ์ถามรุนแรง แล้วหว่านล้อมด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่าแต่งกันได้ไม่ถึงเดือน จากนั้นก็จะมีงานศพ  "ศพจันทร์นั่นแหละ"  พิสุทธิ์ย้ำ วาดจันทร์ตะลึงตะไลกับคำพูดของพ่อ "จันทร์แต่งงานกับผู้ชายของเขา เขาไม่ปล่อยจันทร์ให้แย่งผู้ชายของเขาได้นานหรอก เจาเอาถึงตายแน่นอน" ก้อนสะอื้นไล่ขึ้นมาเต็มแรงจนวาดจันทร์สะอึกอึ้ง "เราไม่ทางสู้เขาอยู่แล้ว เราน่ะอยู่บนดิน เขามาจากฟ้าจะไปมาเมื่อไหร่ก็ได้ เขามีจะงอยปากแหลมคม มีปีกแข็งแรงมีกรงเล็บ แล้วเรามีอะไรจะสู้เขา พงศ์พญามีอะไรที่จะปกป้องคุ้มครองจันทร์ มีแต่เสียงสวดมนต์ มันกลัวมั้ย ไอ้นกบ้านั่นมันกลัวมั้ย" วาดจันทร์สะอื้นแรงๆ ร้องไห้เสียงดัง "ปล่อยเขาไป จันทร์เห็นไหม คนแข็งแรงกว่าย่อมเป็นผู้ชนะอยู่แล้ว ไม่เว้นแม้แต่เรื่องที่เหลือเชื่อแบบนี้...พ่อมีลูกคนเดียว พ่อรักเหมือนดวงใจของพ่อ พ่อไม่อยากสูญเสียจันทร์ไป พ่ออยากตายก่อนจันทร์"  พิสุทธิ์กอดลูกไว้อย่างแสนรัก วาดจันทร์ร้องไห้สะอึกสะอื้นในอ้อมกอดพ่อ เมื่อพิสุทธิ์บอกว่าพรุ่งนี้จะกลับหนองคายตอนเย็น ถามว่า "จันทร์กลับกับพ่อมั้ยลูก จะได้ไปช่วยพ่อทำโบชัวร์กับคิดรูปแบบของงานให้พ่อ ภพทำอยู่คนเดียว" วาดจันทร์พยักหน้าเหมือนเด็กที่ว่าง่าย ******************* กระนั้น นรวิชญ์ก็ยังบอกกับพิสุทธิ์ว่าเขารักวาดจันทร์ อยากให้เธอมีความสุข ให้เธอแต่งงานกับคนที่เธอรักเถิด พิสุทธิ์ถามว่ามีความสุขก่อนตายอย่างนั้นหรือ "อามองอะไรร้ายเกินไป อาจจะไม่เป็นอย่างที่อาคิดก็ได้ครับ" "ไม่มีเหรอวิชญ์"  พิสุทธิ์จ้องหน้าชายหนุ่มขึงขัง  "แกไม่ชอบเหรอที่ฉันคิดอะไรร้ายอย่างนี้น่ะ ฉันพูดจากใจเลยนะแก ไม่งั้นฉันจะขอให้แกมาช่วยตั้งแต่แรกทำไม" นรวิชญ์กลับเข้าไปในศาลาท่าน้ำ วาดจันทร์นั่งเป็นทุกข์ ก้มหน้ามือสองข้างไว้บนหัว เขาก้าวไปยืนตรงหน้า "คุณกับพงศ์พญาเป็นเนื้อคู่กัน ไม่ได้เป็นแค่ชาตินี้...อย่ากลัวไปเลยครับ กี่ชาติกี่ภพที่ตามกันมาไม่จบลงที่ชาตินี้หรอก" ******************* คืนนี้ วาดจันทร์ฝันถึงวารีผู้เป็นแม่ ฝันว่าแม่บอกให้เผารูปโอบมหานทีนั้นเสีย แม่ไม่ชอบตั้งแต่พ่อเริ่มวาด พิสุทธิ์เองก็ฝันในคืนเดียวกันว่า วารีมาขอร้องเขาว่า  "ขอร้องนะคะพิสุทธิ์ เผารูปนี้ซะ เมื่อรูปนี้ถูกทำลาย...ให้จันทร์มีความสุข ให้จันทร์แต่งงาน" เมื่อสองพ่อลูกต่างตกใจจากความฝันมาเจอกันและคุยกันวาดจันทร์บอกพ่อว่าแม่ให้เผารูปโอบมหานที พิสุทธิ์ตัดสินใจเด็ดขาดบอกวาดจันทร์ว่า "ถ้าอย่างนั้น เราก็ต้องหาทางเอารูปโอบมหานทีคืนมา...จันทร์รู้ไหมว่าเราทำยังไง เราจะได้รูปคืนมา..." ****************** จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 12 มิ.ย. 50 04:18:31 ]

ความคิดเห็นที่ 6 วาดจันทร์บอกวิภาดาว่าทางเดียวที่จะได้รูปโอบมหานทีคืนมาก็คือต้องให้บุญนารีไปขอซื้อคืนจากวินตาและเผามันเสีย ตนเชื่อความฝัน อยากลองดูเหมือนกันว่าถ้ารูปนี้สลายไปจากโลกนี้แล้ว ตนยังจะถูกตามล่าตามล้างจากนกตัวนั้นอีกรึเปล่า "ฉันจะไปพูดกับคุณพงศ์เดี๋ยวนี้"  วาดจันทร์ตัดสินใจเด็ดขาด บ่ายหน้าไปที่วัดราชที่พงศ์พญาทำงานที่นั่น พงศ์พญารู้จากวินนี่ว่าวาดจันทร์กำลังมาหาเขา เขาวิ่งไปยังรวดเร็วด้วยความเป็นห่วง กลับวาดจันทร์จะเจ็บปวดแต่พอวิ่งไปถึงหน้าวัดเท่านั้น ก็เห็นวาดจันทร์ยืนอยู่ตรงหน้าประตูวัดแล้ว เธอยืนตัวสั่นสะท้าน สีหน้าบอกว่าเจ็บปวดอย่างสาหัส และพริบตาเดียวเธอก็ทรุดฮวบลง "จันทร์"  พงศ์พญาถลาไปรับร่างเธอไว้ทัน ******************* เมื่อพาวาดจันทร์กลับไปที่บ้านพัก ฟังวาดจันทร์เล่าแล้ว เขาเห็นด้วยที่เธอจะเอารูปโอบมหานทีมาจากวินนี่และเผาทิ้งเสีย แต่ขอให้เธอไปพูดกับบุญนารีเองเพื่อแม่จะได้รู้สึกว่าได้ทำอะไรให้เธอบ้าง เพราะแม่อยากทำอะไรให้เธอยู่แล้ว เห็นวาดจันทร์นิ่งไปอย่างอึดอัด เขาปลอบให้กำลังใจว่า "อย่ากลัวนะครับคนดี ลองดู ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นบวกหรือว่าเป็นลบ ผมก็จะอยู่ข้างจันทร์เสมอ"  รับปากว่า  "ถ้าแม่ไม่ทำให้จันทร์ผมจะเข้าไปขอแม่เอง แม่คงไม่ขัดข้องหรอก"   ได้รับกำลังใจเช่นนั้น วาดจันทร์รวบรวมความกล้าลุกเดินไปช้าๆ พึงพำภาวนา "ขอความกรุณาเถอะค่ะ ช่วยเราด้วย ไม่ใช่ช่วยฉันคนเดียวนะ ช่วยลูกชายของคุณด้วย แต่เมื่อขอบุญนารีจริงๆ ได้รับคำตอบที่ทำให้วาดจันทร์เจ็บปวดอย่างยิ่งว่า อย่าให้ตนไปยุ่งเลยเพราะไม่คิดว่าวินนี่จะขายให้และตนเองก็ไม่สบายใจที่จะขอรูปนี้จากวินนี่ "ทำไม"  วาดจันทร์เสียงห้วน "เพราะว่าแม่ควรจะเห็นใจวินนี่ ตลอดเวลาที่ผ่านมาวินนี่หวังในความเห็นใจจากแม่ เพราะฉะนั้น แม่ไม่สามารถจะทำลายความหวังของวินนี่ได้ วินนี่จะเสียใจมาก" ******************* วาดจันทร์พรวดออกจากบ้านมาราวกับพายุเจอพงศ์พญายืนรออยู่แล้ว เธอบอกเขาว่าแม่เขาไม่มีวันช่วยเธอบอกเขาว่า  "ต่อไปนี้จันทร์จะไม่มีวันญาติดีกับแม่ของคุณ"  พงศ์พญาถามว่าแม่เขาให้เหตุผลอะไรที่ไม่ช่วยหรือเปล่า "ให้ซีคะ ทำไมจะไม่ให้เหตุผลก็คือแม่คุณอยู่ข้างมันอยู่ข้างนังวินตาตัวแสบ คอยดูนะจันทร์จะไม่ปล่อยเอาไว้เลยเมื่อมีโอกาสเมื่อไหร่จะต้องจัดการให้ย่อยยับกันไปข้างหนึ่ง" วาดจันทร์บอกพงศ์พญาว่าแม่เขาต้องการได้วินนี่เป็นสะใภ้ แต่เธอไม่มีวันยอมเด็ดขาด พงศ์พญาบอกให้เธอใจเย็นๆ รับปากว่าเรื่องนี้  "ไว้ให้เป็นหน้าที่ของผมเอง"  เขาเชื่อว่า  "ผมรู้แล้วว่าทำอย่างไงแม่ถึงจะช่วยผม"   คำรับปากของพงศ์พญาทำให้วาดจันทร์ท่าทีอ่อนลงพงศ์พญามองตาเธอ เอ่ยอย่างห่วงใยว่า "ผมห่วงจันทร์ที่สุด ผมไม่อยากให้จันทร์มีอารมณ์แรงอย่างนี้ เพราะว่าผมกลัวจันทร์ไม่สบาย ถ้าจันทร์เจ็บ ผมก็เจ็บด้วย" วาดจันทร์สบตาเขาด้วยความซาบซึ้ง ร่างกายค่อยๆ โอนอ่อนเข้าซบอกเขา พงศ์พญากอดไว้อย่างปลอบประโลม... ******************* พงศ์พญาบอกบุญนารีหลังจากไหว้พระในห้องพระเสร็จว่า วาดจันทร์รู้ตัวนกรู้ตัวครุฑแล้ว คือวินนี่นั่นเอง บุญนารีตกใจ คิดถึงคำพูดของหลวงพ่อปุ่นที่พูดกับยายสำเนียงทันที  "บอกวาดจันทร์นะโยมสำเนียง ให้ระวังสัตว์ปีก สัตว์ปีกที่วนเวียนอยู่ใกล้ตัว" และเมื่อพงศ์พญาเล่าถึงหลักฐานที่ทุกอย่างคือวินนี่ให้ฟัง บุญนารีฟังแล้วบอกพงศ์พญาให้พาไปหาวินนี่ ตัวเองจะโทรชวนอี๋ไปด้วย จะลองเจรจาขอซื้อภาพนั้นกลับคืนมาให้วาดจันทร์ พงศ์พญาก้มกราบที่เข่าแม่อย่างซาบซึ้ง บุญนารีแตะไหล่ลูก พูดอย่างอ่อนโยนรักใคร่ "แม่ไม่รู้ว่า ภพที่แม่ไปพาพงศ์จากเมืองนาคขึ้นมาบวชเป็นพระ แม่เป็นอะไรกับพงศ์ แล้วแม่ไปพาพงศ์ขึ้นมาได้ยังไง แต่ชาตินี้แม่เป็นแม่ของพงศ์แม่ทำทุกอย่างให้พงศ์ได้" เมื่อไปถึงบ้านวินนี่ บุญนารีทักทายเล็กน้อยแล้วคุยธุระเลย เอ่ยปากขอดูรูปโอบมหานที บุญนารีมองอย่างตื่นตะลึงและเอ่ยปากขอซื้อ วินนี่มองหน้าบุญนารีอย่างรู้ทัน ถามว่าวาดจันทร์กับพงศ์พญาให้มาพูดเรื่องนี้ใช่มั้ย บุญนารีพยักหน้ารับ แล้วพูดถึงเรื่องบุญกรรมว่า ถ้ากรรมที่ติดตัวเรามาคืออดีต แต่เวลานี้เป็นปัจจุบัน เราจะตัดกรรมเสียได้ไหม อย่าสร้างกรรมใหม่ขึ้นมาอีกเลย ขอให้ทุกอย่างมันจบลงแค่นี้ บุญนารีบอกวินนี่ว่า อย่าคิดมากไม่ต้องคิดถึงใครให้คิดถึงตัวเองเท่านั้น ขณะที่วินนี่กำลังสับสนลังเลเพราะตัวเองก็ไม่อยากเจ็บอีกต่อไปแล้วนั้นเอง บุรินทร์กับลุงสมก็กลับจากข้างนอกก็รู้ว่าบุญนารีมาขอซื้อรูปโอบมหานที ก็หันขวับไปถามวินนี่ว่าจะขายหรือ วินนี่อึกอัก บุรินทร์หันไปบอกบุญนารีเสียงห้วนว่า  "เราไม่ขาย"  บุญนารีจะขอคุยกับวินนี่เอง บุรินทร์ก็ไม่ยอมถามวินนี่เองว่าจะขายหรือ วินนี่ก้มหน้าไม่ยอมสบตา บุรินทร์สรุปรวบรัดว่าวินนี่ไม่ยอมขาย บุญนารียังจะพยายาม ลุงสมตัดบท  "เชิญ ผมจะพาคุณออกไปเอง"   วินนี่เดินกลับเข้าไปในห้อง บุรินทร์ตามเข้าไปปลุกเร้าให้กำลังใจให้ต่อสู้ไปอย่าได้ขายรูปนี้เป็นอันขาด วินนี่บอกพ่อว่าบางครั้งตนก็กลัวอยากตัดกรรมไม่อยากสร้างกรรมใหม่ขึ้นมา "วินตา"  เสียงลุงสมดังมากจนวินนี่สะดุ้ง  "ไม่ขายนะอย่าขายเป็นอันขาด" วินนี่นั่งลงอย่างหมดแรง หลับตาพิงพนักเก้าอี้ รู้สึกร่างกายเบาโหวงเหวง ทำอะไรไม่ถูก บุรินทร์เข้าไปสั่งเบาๆ "วินตา ไปเถอะ ถึงเวลาฝึกฝนแล้ว ทุกนาทีมีค่าลุกขึ้นเดี๋ยวนี้" ******************* ตอนที่ 12 (5 มิถุนายน) เมื่อวินนี่ทำสมาธิจนพลังแก่กล้า บุรินทร์สั่งให้ทำลายคนที่อ่อนแอที่สุดคือพงศ์พญา คืนนี้วินนี่อยู่ในร่างนกก็บินไปจิกตีพงศ์พญากับวาดจันทร์ที่กำลังเต้นรำกันอย่างมีความสุขที่ลานทราย พงศ์พญาปกป้องวาดจันทร์ เอาตัวเข้ารับกรงเล็บของนกแทนจนบาดเจ็บหนัก รุ่งขึ้นขณะหมอทำแผลให้เขาอยู่นั้นวินนี่ก็มาหา บุญนารีไม่ยอมให้ขึ้นไปพบพงศ์พญา บอกว่าไม่ไว้ใจสัตว์เดรัจฉาน สัตว์หน้าขน แต่พอวินนี่เข้าไปขอทั้งน้ำตาว่า "คุณป้าคะ เวลานี้วินนี่คือวินนี่ค่ะ วินนี่คนที่คุณป้าเห็นมานาน เวลานี้วินนี่ไม่ได้เป็นอะไรเลยค่ะ เป็นวินนี่ เป็นเพื่อนพงศ์ เป็นคนที่รักพงศ์ที่สุด ขอให้วินนี่เข้าไปหาพงศ์เถอะนะคะ" บุญนารียอมให้วินนี่ขึ้นไปหาพงศ์พญา โดยปรากรมตามไปสังเกตการณ์อย่างระวัง วินนี่ตรงไปที่เตียงลูบแผลที่ตัวพงศ์พญา พูดเสียงสะอื้น "ขอโทษนะพงศ์ วินนี่ขอโทษ...ถ้าวินนี่ตายลงได้เดี๋ยวนี้วินนี่จะตายทันที ไม่นึกเลยว่าชีวิตจะเป็นคนทำร้ายพงศ์พงศ์เป็นคนสุดท้ายที่วินนี่จะทำให้เจ็บ วินนี่ยอมแลกทุกสิ่งเพื่อไถ่โทษที่ทำกับพงศ์แม้ชีวิตก็ยอม" พงศ์พญาค่อยๆ รู้สึกตัว เขาบอกเธอไม่ต้องขอโทษเขาไม่โกรธเพราะเธอไม่ได้อยากทำ กรรมเก่าของเธอแรงกรรมเก่าของเขาก็แรงที่เข้าไปเกี่ยวข้อง บอกเธอว่า "แต่กรรมนี้เราตัดได้ผมรู้ว่ามันยากนะวินนี่ วินนี่พยายามหน่อยได้ไหม" "พงศ์ แต่วินนี่ทำพงศ์เจ็บ"  เสียงเธอแผ่วเบาปนสะอื้น "ผมเจ็บแต่วันหนึ่งผมก็หาย"  พงศ์พญาพลิกมือขึ้นมาแตะมือวินนี่เบาๆ  "กายผมเจ็บแต่ใจไม่เจ็บนะวินนี่ เพราะฉะนั้นวินนี่ไม่ต้องเจ็บเพราะผม ผมไม่ได้โกรธวินนี่ ขณะนี้ วินนี่เป็นทุกข์เพราะใจของวินนี่เอง จิตของมนุษย์ถ้าเจ็บแล้วเป็นทุกข์ที่ยิ่งใหญ่มากเพราะจะทำให้ไม่มีความสุขเลย ผมอยากให้วินนี่รักษาจิตของวินนี่ ไม่ต้องเจ็บเพราะผมแล้ว ไม่ต้องเจ็บเพราะใครอีก อย่าให้ใครทำให้จิตใจของเราเจ็บอีก เพราะเขาไม่เจ็บกับเรา เราเจ็บของเราคนเดียว" วินนี่ได้แต่สะอื้น ไม่พูดอะไรแต่สีหน้าบอกถึงความรู้สึกตัวอย่างมาก "ขอให้วินนี่จำตลอดไปเลยนะว่า ผมรักวินนี่และหวังดีกับวินนี่อย่างเต็มใจที่สุดผมคงจะมีความสุขไม่ได้ถ้าเราสี่คนคนใดคนหนึ่งมีความทุกข์" พงศ์พญาลูบผมวินนี่เบาๆ หลั่งความรักความปรานีลงให้จนหมด... ******************* จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 12 มิ.ย. 50 04:19:03 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนที่ 13 (6 มิถุนายน) ในที่สุด วันงานก็มาถึงและมีงานได้จริงๆ หมอปรากรมเอ่ยกับพิสุทธิ์ด้วยความยินดีว่า "คุณพิสุทธิ์ครับ เราสองคนต้องขอบคุณที่คุณยินยอมให้วาดจันทร์มาเป็นทองแผ่นเดียวกับเรา ผมในฐานะพ่อของพงศ์พญาแล้วก็ภรรยาของผมในฐานะแม่ของพงศ์พญา เราสองคนขอรับรองว่า ลูกชายของเราจะดูแลลูกสาวคุณพิสุทธิ์อย่างดี คุณพิสุทธิ์ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ" "ครับ ผมก็ต้องขอขอบคุณคุณหมอ คุณบุญนารีและขอบใจพงศ์พญาที่รักลูกสาวของผม ผมเชื่อว่าความรักที่เขามีต่อกันจะทำให้เขาครองชีวิตคู่อยู่ด้วยกันอย่างมีสุขตลอดไป"  พิสุทธิ์เอ่ยด้วยความหวังและความยินดีเช่นกัน หลังพิธีหมั่นแล้ววาดจันทร์กลับเข้าไปที่ห้องนอนคอยเวลาที่กำลังจะมาถึงอย่างหวาดหวั่น ครู่เดียว วิภาดาก็เปิดประตูเข้ามาเร่ง "จันทร์เร็ว พระจวนจะสวดแล้ว" วาดจันทร์หน้าซีดเผือด "แป๊บเดียว ไม่เป็นไร อดทนซิ เธอผ่านขั้นตอนที่ยากที่สุดมาแล้ว ที่เธอเข้าไปสวดมนต์ให้คุณพงศ์ นี่แค่นั่งฟังพระสวดเท่านั้น อย่ากลัวเลยนะจันทร์"  วิภาดาให้กำลังใจเพื่อนเต็มที่ "ฉันจะพยายาม ฉันจะต้องไม่เป็นคนล้มงานที่ฉันรอคอยมานาน นานตลอดจนชีวิตของฉัน"  วาดจันทร์ตัดสินใจเด็ดเดี่ยว ****************** ในพิธีสวดวาดจันทร์นั่งพนมมือเคียงข้างพงศ์พญาเธอตั้งสมาธิทำใจให้เข้มแข็งเต็มที่ แต่เพียงอึดใจเดียวมือที่พนมก็ตกลงข้างตัวอย่างอ่อนแรง ทั้งวิภาดาและนรวิชญ์ที่สังเกตอยู่ต่างตกใจเป็นห่วงพงศ์พญาบีบมือเธอเบาๆ อย่างปลอบโยน นรวิชญ์ไปชะโงกบอกพิสุทธิ์ เมื่อพิสุทธิ์หันมาเห็นอาการของวาดจันทร์ เขาบอกนรวิชญ์ว่าจะพาวาดจันทร์ออกไปข้างนอก คงไม่มีใครเห็นเป็นเรื่องผิดปกติ เพราะเจ้าสาวนั่งฟังพระสวดอาจจะรู้สึกไม่สบายขึ้นมาก็ได้ ดีกว่าปล่อยไว้จนวาดจันทร์ร้องกรี๊ดแล้วลุกขึ้นมาตะโกนว่าเกลียดพระ "เจ้าสาวไม่สบายนิดหน่อยครับ"  พิสุทธิ์บอกแขกเบาแล้วสอดมือกับมือวาดจันทร์ จับแน่นพาคลานออกไป "ไม่เป็นไรค่ะ รู้สึกว่าห้องนี้จะร้อนไปหน่อย ขอโทษด้วยนะคะ"  บุญนารีผสมโรงช่วยกลบเกลื่อนจึงไม่มีใครสงสัย ******************* เมื่อพาวาดจันทร์ไปนั่งในที่ลับตาคน พิสุทธิ์จับมือลูกมาถูเบาๆ ให้เลือดเดินกระซิบถามวาดจันทร์ที่ตัวสั่นนิดๆ ด้วยน้ำเสียงห่วงใยว่า  "ไหวมั้ยลูก"   "ขอบคุณนะคะพ่อ ถ้าพ่อไม่พาจันทร์ออกมา จันทร์ต้องเป็นอย่างที่พ่อนึกล่ะค่ะ ทั้งพระสวด ทั้งคุณบุญนารี มันทำให้จันทร์ไม่สบายที่สุดมากกว่าทุกครั้งเลยค่ะพ่อ" "ได้สิลูก"  เสียงพิสุทธิ์มั่นใจมาก วาดจันทร์ถามอย่างวิตกอีกว่าจะมีอะไรอีกมั้ย พิสุทธิ์สบตาวาดจันทร์พูดให้กำลังใจอย่างหนักแน่นที่สุดเท่าที่ความรักทั้งหมดที่มีกับลูกว่า "จะมีอะไรก็ให้มี ไม่อะไรที่เราจะจัดการกับมันไม่ได้หรอกลูก เชื่อพ่อ" นอกจากนี้นรวิชญ์ยังตามมาให้กำลังใจขณะวาดจันทร์เดินเล่นที่ลานทรายว่า "พระฉันเสร็จแล้ว กำลังสวดยถาสัพพี คุณจันทร์ต้องไปกรวดน้ำคู่กับคุณพงศ์นะครับ อดทนอีกนิดนะครับ คราวนี้ไม่นาน คุณจันทร์ยังพอทนได้ เชื่อผม มีคนเอาใจช่วยเยอะอย่างผมเนี่ย เอาใจช่วยหมดใจเลยครับ" ******************* เมื่อเข้าไปในห้องพิธี วาดจันทร์นั่งชิดตัวพงศ์พญา เตรียมกรวดน้ำ เขาบอกเธออย่างอบอุ่นให้กำลังใจว่า ******************* ตอนที่ 13 (7 มิถุนายน) "ตั้งใจนะครับจันทร์ จับมือผม แล้วอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้กับญาติมิตรที่ล่วงลับไปแล้ว แล้วก็เจ้ากรรมนายเวรของเราด้วย จันทร์ต้องตั้งจิตนึกเองนะครับ แล้วพลังของเราที่ส่งไปก็จะถึงพวกเขา" วาดจันทร์หน้าเขียวจัด เธอพยักหน้าและเอามือแตะมือพงศ์พญา อดทนอดกลั้นสุดชีวิต จนพระสวดยถาจบ เธอลุกพรวดขึ้นอย่างแรง หันไปไหว้บอกทุกคนก่อนออกไปว่า "ขอโทษนะคะ จันทร์รู้สึกไม่สบายอีกแล้ว"   พงศ์พญามองหน้าบุญนารีแล้วหันไปมองพิสุทธิ์  พิสุทธิ์ส่ายหน้าเบาๆ เหมือนจะบอกว่าไม่เป็นไร ******************* ที่ลานทราย... บรรดาแขกผู้ใหญ่พากันนั่งที่มุมต่างๆ แต่เพื่อนของบ่าวสาวพากันยืนอยู่บนลานทราย มือถือเครื่องดื่ม วาดจันทร์ถามพงศ์พญาว่าชอบมั้ย เขาบอกว่าชอบชมว่าสวยมาก วาดจันทร์จึงบอกถึงเหตุผลการทำลานทรายว่า "เพราะทั้งจันทร์ทั้งคุณพงศ์คิดเหมือนกันว่าจะต้องมีที่อย่างนี้ในงานแต่งของเราถ้าเราไม่สามารถแต่งในสถานที่จริงได้" วาดจันทร์ถอดรองเท้า แล้วชวนอี๋กับวิภาดาลองเดินไปบนลานทรายดู จะรู้สึกถึงความละเอียดของทรายและนุ่มเท้า เธอแหงนมองท้องฟ้าเอ่ยอย่างพอใจว่า "วันนี้อากาศดีด้วยนะคะ ฟ้าครึ้มแต่ไม่มีฝน"  อู๋กับอี๋บอกว่าฟ้าเป็นใจ เธอแย้งว่า  "จันทร์ขอค่ะ ขอกับผู้ดูแลข้างบน"   ทุกคนชนะสีหน้าอึดอัด พงศ์พญาจึงแก้สถานการณ์ว่า "ใช่ เพียงแต่ว่าเราไม่ได้เอาตะไคร้ไปปักขอไม่ให้ฝนตกเท่านั้น" ทุกคนจึงหัวเราะเบาๆ ออกมา ******************* ขณะงานกำลังดำเนินไปด้วยดีนั้นเอง วินนี่ก็ปรากฏตัวขึ้น นรวชญ์ระวังอยู่แล้วก้าวออกไปขวาง ถูกเธอสั่งให้หลีก นรวิชญ์เตือนว่าเธอควรจะรู้ว่าไม่ได้รับเชิญให้มางานนี้ ขอร้องว่า "ผมขอร้อง ที่ผ่านมามันมากที่สุดแล้วสำหรับเขาสองคน วันนี้อย่าเลยนะครับ" วินนี่มองตานรวิชญปาดตัวเขาไปให้พ้นทาง ตรงเข้าไปทางวาดจันทร์กับพงศ์พญา นรวิชญ์รีบตามไปติดๆ อู๋ อี๋ และวิภาดาต่างตกใจเมื่อเห็นวินนี่มาในงาน วาดจันทร์ถึงกับเรียกพงศ์พญาเสียงสั่นสะท้าน ปราดเข้าไปจับมือเขาไว้ พงศ์พญาดึงเธอเข้าประชิดตัวอย่างปกป้อง "คุณพงศ์ เราจะทำยังไงดี...คุณวิชญ์ช่วยจันทร์ด้วย"  วาดจันทร์ตะหนกร้อนรน นรวิชญ์เข้ายืนเคียงข้างจันทร์อย่างปกป้องอีกคน บอกเธอว่าวินนี่อาจจะไม่ได้มาร้ายก็ได้ ใจเย็นๆ ขณะบรรยากาศกำลังตึงเครียดเหมือนโลกจะแตกวินาทีใดวินาทีหนึ่งนั้นเอง ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเหมือนโลกหยุดหมุนในฉับพลัน เมื่อวินนี่ในชุดขาวบริสุทธิ์เรียบร้อยตรงเข้าไปทัก "คุณพงศ์ คุณจันทร์ ขอโทษนะที่มาโดยไม่ได้รับเชิญแต่อยากมาอวยพรในวันสำคัญของคุณทั้งสอง" วินนี่หันไปเห็นบุญนารี หมอปรากราและพิสุทธิ์เดินเข้ามาอย่างเร็ว เธอบอกพงศ์พญาว่าพวกเขาเดินมาเหมือนกับจะมาจับผู้ร้ายอย่างนั้นแหละ แล้วเธอก็เดินใกล้วาดจันทร์เข้าไปอีกก้าวหนึ่ง วาดจันทร์กลัวจนหน้าซีดเผือดถอยไปสะดุดเปลือกหอยล้มลง ทุกคนพากันตกใจ วินนี่ตรงเข้าไปหาวาดจันทร์ที่นั่งพับเพียบบนพื้นทราย บุญนารีรีบเข้ามาร้องห้าม "วินนี่ อย่านะ" ทุกคนเข็ดขยาดกับพิษสงของวินนี่ แต่วันนี่เธอมาอย่างเรียบร้อยในชุดสีขาวบริสุทธิ์ เล็บมือสะอาดปราศจากสีแดงสด น้ำเสียงที่พูดอ่อนโยน บอกวาดจันทร์แค่จะเอาของขวัญแต่งงานมาให้ เห็นทุกคนงุนงง สงสัย วินนี่จึงบอก "ของขวัญจากใจของเพื่อนคนหนึ่ง ที่จะนำมาแสดงความยินดีในวันแห่งความสุขของพงศ์กับคุณจันทร์"  เธอหยุดไปนิดหนึ่ง แล้วพูดเสียงชัดเจน  "วินนี่เผาภาพโอบมหานทีไปแล้วนะคะ เรื่องของเราจบแล้วนะพงศ์  คุณจันทร์" วินนี่เดินเข้าไปใกล้วาดจันทร์อีก ส่งมือให้วาดจันทร์วางลงในมือเธอ วินนี่ถามว่า "เห็นมั้ยคุณจันทร์ เห็นมั้ยว่าวินนี่เผาภาพโอบมหานทีหมดแล้ว" วาดจันทร์มองไปในความว่างเปล่า แล้วภาพทุกอย่างก็ปรากฏในสายตา ******************* นั่นคือ... ที่วัดหลวงพ่อปุ่นนั่นเอง ในสายตาของวาดจันทร์ เห็นวินนี่กราบลงต่อหน้าหลวงพ่อปุ่น มีภาพโอบมหานทีวางอยู่ข้างๆ "หนูทราบว่าหลวงพ่อรู้เรื่องของเราทั้งหมดทุกคนหลวงพ่อบอกหนูได้มั้ยคะว่า อะไรเกิดขึ้นในวันนั้น ทำไมความแค้นถึงได้ติดตามเรามา จนกระทั่งเราแทบจะฆ่ากันในชาตินี้" "มันเรื่องของกรรมภพก่อน ตอนที่นางนาคกำลังเลื้อยออกจากถ้ำตามหาผัวซึ่งหนีมาบวชในโลกมนุษย์ เราน่ะเป็นพญานกซึ่งออกหาเหยื่อ พบเข้าเราก็จิกกิน เพราะอย่างนี้แหละ ความอาฆาตแค้นมันถึงติดตัวตามมา ความแค้นอยู่กับผู้ไม่รู้จักอโหสิกรรม มันก็ต้องมีการตามล้างตามล่ากันเจอะกันเมื่อไร ความเกลียดความโกรธมันก็กรุ่นอยู่ตลอดเวลาตัวเจ้าเองก็สัมผัสใช่มั้ยเมื่อเจอเขา ไม่เหมือนกับนาคฝ่ายชาย เรากับเขาไม่ได้มีกรรมต่อกันโดยตรง เมื่อมาพบกันในภพภูมินี้ เห็นมั้ยว่าทั้งเราทั้งเขาไม่ได้มีความรู้สึกเกลียดกันโกรธกัน แต่เขาก็ยังกลัวนกกลัวครุฑ เป็นเพราะสัญชาตญาณเดิมของเขา" วินนี่ถือภาพโอบมหานทีเดินออกมาที่กลางลานวัดเสียงหลวงพ่อปุ่นยังแว่วในโสตประสาท "ในความเป็นจริง ถึงแม้พญาครุฑกับพญานกจะเป็นศัตรูกัน แต่เขาก็มีพ่อคือพระกศปคนเดียวกัน ในตำนานมีอยู่หลายครั้งที่นาคช่วยพระพุทธองค์ แล้วก็ยังมีนาคที่เลื่อมใสศรัทธา ปวารณาตัวเป็นผู้ทำนุบำรุงศาสนา" "สิ่งที่หนูทำทั้งหมดในชาตินี้ จะทำให้หนูมีเวรกรรมต่อไปอีกกี่ชาติคะหลวงพ่อ"  วินนี่ยืนนิ่งดูภาพโอบมหานทีในมือ ******************* จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 12 มิ.ย. 50 04:20:36 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตอนที่ 13 (8 มิถุนายน) "ที่แล้วมา ทำกรรมเพราะไม่รู้ แต่ถ้ารู้แล้วยังทำต่อไปก็จะสร้างเวรกรรมต่อไปไม่มีที่สิ้นสุด" "หนูควรจะจบยังไงคะหลวงพ่อ" พยายามให้อภัย อโหสิกรรมซะ แล้วเผารูปนั้น อำนาจ...ใครๆ ก็อยากมี แต่อำนาจไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เกิดความสุขที่ถาวรมีธรรมะในใจดีกว่านะสีกา ธรรมะอยู่ที่ไหน ที่นั่นก็เย็นแต่อำนาจอยู่ที่ไหน มีแต่ความร้อน" วินนี่ตัดสินใจจุดไฟเผาภาพโอบมหานทีที่ลานวัดนั่นเองไฟลุกโชติช่วงในขณะที่หลวงพ่อปุ่นก็แผ่เมตตาไปด้วยจนกระทั่งเปลวไฟสุดท้ายมอดดับลง ******************* "เห็นทุกอย่างมั้ยคะ"  วินนี่ถามวาดจันทร์ขณะที่มือยังอยู่ในกันและกัน "เห็นค่ะคุณวินนี่ จันทร์เห็นทุกอย่างแล้ว ขอบคุณนะคะ" วินนี่ยิ้มบางๆ หันไปทางพงศ์พญา อวยพรด้วยแววตาหมองลึกๆ "ขอให้มีความสุขนะพงศ์ วินนี่รักพงศ์เสมอ เพราะเราเป็นเพื่อนกัน เพื่อนรักกันมานาน ถึงอย่างไงความสุขของเพื่อน เราต้องแคร์ จริงมั้ยอู๋ อี๋" อู๋กับอี๋เข้าไปขนาบวินนี่ทันทีด้วยความยินดี ต่างตอบว่าจริง...จริงที่สุด "ไม่มีอะไรจะจริงไปกว่านี้อีกแล้ว"  พงศ์พญายิ้มให้เพื่อนทั้งสาม ก้าวออกไปยินเคียงอีกคน วินนี่หันไปไหว้ลาบุญนารี หมอปรากรม และพิสุทธิ์กับยายสำเนียง มองไปรอบๆ อีกครั้ง ยิ้มนิดๆแล้วหันหลังเดินไป "วินนี่...พงศ์ไปส่ง" "เฮ้ย ชั้นด้วยสิวะ"  อู๋แทรกขึ้น "อี๋ด้วย" ทั้งสามเดินขนาบวินนี่...ทั้งสี่ เดินห่างออกไปทุกที...ทุกที... ******************* เมื่อวินนี่กลับไปหาหลวงพ่อปุ่นที่วัดอีกครั้งกราบหลวงพ่อ บอกว่าพ่อบอกว่ามันก็จะจองเวรกันไปทุกชาติ หาความสงบสุขไม่ได้ ชี้ให้วินนี่เห็นว่า "สีกาเป็นแค่ตัวแทน ทั้งพ่อทั้งนายสมก็เป็นตัวแทนทั้งนั้นตัวแทนของอิทธิพลบางอย่าง ถ้าทำลายรูปภาพเสียได้ ทุกอย่างก็จะจบ พ่อของสีกาและนายสมแทบจะจำอะไรไม่ได้ด้วยซ้ำ" วินนี่ก้มกราบกลวงพ่ออีกครั้ง แล้วกลับบ้านด้วยความรู้สึกที่ยังมีกังวลเรื่องพ่อกับลุงสม แต่เมื่อไปถึงเห็นพ่อกับลุงสมกำลังเตรียมตัวเดินทางกลับนครสวรรค์เหมือนไม่เคยมีเรื่องอย่างที่ผ่านๆ มาอยู่ในสมองมาก่อนเลย ทั้งพ่อและลุงสมพากันเดินทางกลับโดยรถไฟด้วยจิตใจอันแจ่มใส ส่งพ่อกับลุงขึ้นรถแท็กซี่ไปสถานีรถไฟแล้ว วินนี่กลับเข้ามาปล่อยนกที่ขังไว้ในกรง ปองตกใจว่านกหลุดไปหมดแล้ว วินนี่พูดเบาๆ กับปองด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นก่อนเดินเข้าบ้านไปว่า "เขาไม่ได้โดนกักขังแล้ว เขาก็ไปน่ะซี" ไม่เพียงเท่านั้น เมื่อเข้าไปเห็นรอยแขวนภาพโอบมหนทีที่ผนัง วินนี่ลองทำท่ากางมือ หลับตาและเพ่งกระแสจิตไปตรงนั้นเหมือนที่เคยทำ แต่คราวนี้ ทุกอย่างสงบนิ่ง เงียบสนิท เธอยิ้มเต็มหน้า ตะโกนเรียกปองให้ไปเอารูปที่แขวนอยู่หน้าบันได้มาแขวนแทนที่ภาพโอบมหานที แขวนรูปเสร็จถอยออกมายืนดู ยิ้มอย่างสดชื่น จิตใจผ่องใสอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แล้วเสียงเพลงก็แผ่วจากลำคอออกมาอย่างมีความสุข... ******************* วาดจันทร์ยังมิได้หลุดพ้นจากความทุกข์กังวลเมื่อรู้ว่าคืนนี้ต้องส่งตัวเจ้าสาวที่บ้านพงศ์พญา เธอไม่สบายใจไม่อยากไปจนวิภาดาต้องปลอบให้กำลังใจว่าแค่คืนเดียวเอง เห็นเพื่อนรักยังอึดอัดใจ จึงพูดจริงจังขึ้นว่า "จันทร์ ถ้าเธอไม่ปลดปล่อยตัวเองออกจากความเกลียดความไม่ชอบคุณบุญนารีอย่างนี้ เธอจะไม่มีความสุขไปตลอดชีวิต และที่สำคัญก็คือ คุณพงศ์เขาก็ยิ่งจะไม่มีความสุขยิ่งกว่าเธอ คุณวินตาเขายังปลดปล่อยตัวเองได้สำเร็จเลย" พอได้ยินชื่อวินตา วาดจันทร์เงยหน้าขวับมองเพื่อนแววตาโกรธเกรี้ยวขึ้นวูบหนึ่ง "ไม่ต้องมาทำตาเขียวใส่ฉันหรอก ถึงยังไงเธอก็ต้องไปลุกขึ้น ปรับสีหน้าดีๆ แล้วก็ลงไปซะเร็วๆ ทุกคนคอยอยู่" เมื่อวาดจันทร์วางมือลงบนมือวิภาดาอย่างยินยอมวิภาดาเตือนว่า  "แต่งงานมีครอบครัวแล้ว เท่ากับเปลี่ยนชีวิตใหม่ก็ควรจะเปลี่ยนความคิดใหม่ด้วย" พงศ์พญายืนฟังอยู่ที่ประตู เขาถามสีหน้าอ่อนโยนว่าเสร็จหรือยัง ปลอบใจว่าแค่คืนเดียวเอง เมื่อวาดจันทร์รับคำอย่างยินยอม พงศ์พญาหันไปขอบคุณวิภาดาสำหรับทุกอย่างซึ่งก็ได้รับคำตอบจากใจจริงของเพื่อนว่า "ด้วยความยินดีค่ะ" ****************** ในคืนที่ดื่มด่ำกับความสุขที่สุดในชีวิตนั้น วาดจันทร์จินตนาการราวกับอยู่ในถ้ำรัตนมณี ความจริงในคืนนี้กับความจริงในอดีตชาติสลับกันไปมาในความคิดคำนึง อดีตชาติที่เจ็บปวด ที่พงศ์พญาถูกบุญนารีมาพรากจากเธอไป และเธอต้องกลายเป็นนาคที่บาดเจ็บ ที่ถูกทอดทิ้งจนครุฑได้กลิ่นเลือดโฉบลงมาจิกบินไปอย่างโหดร้าย ทำให้วาดจันทร์คืนนี้ หวาดหวั่นขึ้นมา จนร้องไห้ พงศ์พญาตื่นขึ้นมาถามว่าร้องไห้ทำไม วาดจันทร์อ้อนวอนเสียงสะอื้น "คุณพงศ์อย่าหนีจันทร์ไปไหนอีกนะคะ จันทร์เสียใจ จันทร์เจ็บนะคะ ไม่อยากให้อดีตมันซ้ำรอยเลย กลัวเหลือกเกิน" พงศ์พญากอดกระชับวาดจันทร์ไว้แนบอกปลอบโยน  "ผมไม่ไปไหนหรอก จะอยู่กับจันทร์อย่างนี้ตลอดไป" "จริงๆ นะคะ...คุณพงศ์คะ จันทร์เห็นอดีต คุณหนีจันทร์มากับแม่คุณนะคะ...จันทร์กลัวใครจะมาพรากคุณไปจากจันทร์อีก" "อย่าคิดมากนะครับจันทร์ ทุกอย่างจบแล้ว จันทร์ก็เห็นแล้วว่าแม่ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับจันทร์ เรื่องจบแม้กระทั่งนกตัวนั้น เขาขอจบกรรมของตัวเองแต่เพียงชาตินี้ รูปภาพนั้นก็ถูกเผาไปหมดแล้ว ไม่มีอำนาจอะไรจะมาทำร้ายเราอีกแล้วนะจันทร์" "คุณพงศ์คิดอย่างนั้นเหรอคะ" "ใช่ ผมคิดอย่างนั้น"  พงศ์พญาตอบแล้วเปลี่ยนเสียงเป็นร่าเริง  "วันนี้เราต้องไปบ้านจันทร์ที่หนองคายนะ ไป สว่างแล้วลุกเถอะครับ"  ชายหนุ่มประคองภรรยาลุกขึ้นยืน วาดจันทร์โผเข้ากอดเขาไว้แนบแน่นด้วยความรักและหวงแหน รำพัน "ถ้าคุณหนีจันทร์ไปอีกครั้ง จันทร์ก็ต้องตายอีกครั้งเหมือนกัน" ****************** แม้ว่าวาดจันทร์จะผ่านความทุกข์ทรมานต่างๆ เกี่ยวกับพระ เกี่ยวกับวัด มามากมาย แต่กับบุญนารีเธอยังไม่มีความรู้สึกดีขึ้นเลย วันนี้ก่อนเดินทางออกจากบ้านไปหนองคาย เธอยังแสดงกิริยาไม่ชอบบุญนารีอย่างเห็นได้ชัด หลีกที่จะอยู่ใกล้ ไหว้ลาอย่างขอไปที ทำให้บุญนารีไม่สบายใจมาก ปรารภกับหมอปรากรมว่า ตนพยายามแล้วแต่ก็ยังเป็นอย่างนี้ จะเป็นไปอีกนานแค่ไหน... "บุญต้องพยายามมากกว่านี้ เพราะบุญเป็นแม่เขา"  หมอปรากรมปลอบใจ ก่อนขึ้นรถ หมอปรากรมเรียกพงศ์พญาไปคุยกันตามลำพัง ฝากความหวังไว้กับพงศ์พญาว่า "พงศ์ พยายามน้อมนำให้วาดจันทร์ศรัทธาต่อศาสนา นะลูกนะ วาดจันทร์มีปัญหากับแม่ไมเป็นไร แต่ควรจะเปลี่ยนความคิดให้หันมาเคารพและศรัทธาต่อศาสนาให้เร็วที่สุด แก่นของกาปฏิบัติในศาสนาพุทธของเราก็คือ ศีล สมาธิ ปัญญา พงศ์ต้องบอกจันทร์ให้ทำให้ได้ มีศีล มีสมาธิ แล้วก็จะเกิดปัญญา นะลูก" "ครับพ่อ เจ็ดวันที่หนองคายนี่ ผมจะพยายามให้ถึงที่สุดเลยครับ" "พ่อขอให้ทำให้สำเร็จนะลูก"  หมอปรากรมตบไหล่ลูกเบาๆ ******************* พิสุทธิ์ไม่กลับหนองคายพร้อมวาดจันทร์กับพงศ์พญา บอกว่าจะอยู่อีกสักอาทิตย์หนึ่งเพื่อพบปะพูดคุยกับเพื่อนๆ อีกหลายคน ยายสำเนียงบอกให้ขับรถดีๆ ถ้าง่วงก็ผลัดกันขับขณะยืนส่งกันนั้น จู่ๆ วาดจันทร์ก็บอกว่าวิภาดามาแล้วพงศ์พญาหันไปมองไม่เห็นใคร ถามว่าไหนว่าวิมา วาดจันทร์บอกว่าวิภาดากำลังจอดรถอยู่ พงศ์พญารับรู้อย่าไม่แปลกใจเพราะรู้แก่ใจว่าวาดจันทร์มีญาณวิเศษอันนี้ วิภาดาเข้ามาพร้อมกับนรวิชญ์ที่จะมาขับรถให้พิสุทธิ์ไปหาเพื่อนๆ วาดจันทร์ถามว่ามาด้วยกันหรือ ปรากฎว่าทั้งคู่มาเจอกันหน้าบ้านนี่เอง วาดจันทร์แอบกระซิบกับวิภาดาว่า ขอร้องให้พิจารณานรวิชญ์หน่อย "ไม่ต้องขอร้องหรอก กำลังพิจารณาอยู่...ขอดูซัก..."  วิภาดาทำตาวาวครุ่นคิด วาดจันทร์ถามว่าจะดูอีกนานเท่าไหร่ วิภาดาตอบกลั้วหัวเราะว่า  "ขอดูอีกซัก 2 ชั่วโมง"  แล้วทั้งสองก็หัวเราะกันอย่างเบิกบานใจ พงศ์พญาถามถึงพิภพกับเม็ดขนุน พิสุทธิ์บอกว่ากลับไปก่อนแล้ว ไปคอยรับวาดจันทร์ที่โน่นแล้ว ******************* ตอนที่ 13 (9 มิถุนายน) ทันทีที่ไปถึงบ้านสวนศิลป์ริมโขง พงศ์พญาขอไปดูแกลเลอรีอีกครั้ง วาดจันทร์เดาออกว่าเขาจะไปดูรูปอะไร รูปที่พงศ์พญาขอไปดู คือรูปพระจันทร์เต็มดวงที่พิสุทธิ์วาดไว้ และตั้งชื่อรูปว่า  "วาดจันทร์"  ทั้งสองไปยินดูรูปด้วยกันพงศ์พญาจ้องมองรูป รำพึงอย่างมีความสุข "ผมจะไม่ลืมเลยว่า ความรักของผมเกิดขึ้นที่ตรงนี้ตรงหน้ารูปภาพวาดจันทร์นี้" "ของคุณพงศ์เพิ่งเกิดที่หน้ารูปนี้เหรอคะ ของจันทร์น่ะเกิดขึ้นตั้งนานแล้ว ตั้งแต่จันทร์เกิดขึ้นมาใจโลกนี้มั้ง" "ผมก็คงเหมือนจันทร์ แต่เพียงแต่ว่า ผมเพิ่งมารู้ตัวเมื่อผมมายืนอยู่ตรงหน้ารูปนี้" พ่อวาดรูปนี้ตั้งแต่จันทร์ยังเด็กๆ อยู่เลยค่ะ วันนั้น จันทร์ไปว่ายน้ำกลับมา พ่อวาดเสร็จพอดี พ่อก็ตั้งชื่อรูปนี้ว่า...วาดจันทร์"  วาดจันทร์เล่า และชวนเขาไปว่ายน้ำกันดีกว่า ******************* ทั้งสองไปกันที่ชายหาดริมโขง วิ่งไล่จับกันที่หาดทราย หัวเราะกันอย่างมีความสุข เมื่อเหนื่อยก็นอนหยอกล้อกันบนพื้นทรายเหมือนนาคสองตัวเลื้อยเล่นกันอยู่ ที่ในน้ำ มีนาคหลายตัวว่ายน้ำเล่นอยู่ เด็กคนหนึ่งเดินมากับแม่ ชี้ให้แม่ดู บอกว่าเป็นงูใหญ่ แม่เอ็ดว่างูอะไรจะไปว่ายในน้ำ เด็กยืนยันว่าเห็นงูจริงๆ ถูกแม่เอ็ดว่าโกหกแล้วลากเดินผ่านวาดจันทร์ไป เด็กร้องงอแง หันไปมองวาดจันทร์ เห็นแววตาเธอเขียววูบขึ้นมา เด็กร้องไห้จ้าหันไปกอดแม่ตัวสั่น แม่รีบลากเด็กไป ปากก็ด่า  "มันร้องอะไรนะ บ้าหรือไง" "ร้องไห้เอะอะหนวกหู นี่พาลูกไปซะเร็วๆ วาดจันทร์เอ็ด แม่เด็กลนลานพาเด็กเดินหนีไป วาดจันทร์มองตามตาเขียวปั้ด มือกำแน่นด้วยความโกรธ พงศ์พญามองด้วยความเป็นห่วง เข้าไปกอดปลอบ วาดจันทร์ก็ยังไม่หายโกรธ พงศ์พญาลูบหลังเธอเบาๆ พูดอ่อนโยนให้วาดจันทร์รู้ตัวว่า "ถ้าผมเป็นเด็กคนนั้น ผมก็อาจจะร้องยิ่งกว่านี้อีกแล้วมองด้วยสายตาขอร้องว่าอย่ามีอารมณ์รุนแรงอีกเลย วาดจันทร์จึงเย็นลง พยักหน้าเบาๆ สีหน้าผ่อนคลายลงพงศ์พญากอดกระชับเธอไว้แนบแน่นอย่างห่วงใย เมื่อกลับถึงบ้าน พิภพเห็นพงศ์พญาสีหน้าไม่สบายใจถามว่ามีอะไรหรือเปล่า เพียงพงศ์พญาเอ่ยถึงเด็กคนนั้นเท่านั้นก็ถูกวาดจันทร์มองขวับ พูดเสียงเข้ม "จันทร์ไม่อยากฟังเรื่องเด็กคนนั้นอีก" "ครับ...ครับ ผมจะไม่พูดอีก"  พงศ์พญาหยุดกึก สบตาพิภพแบบพูดอะไรไม่ถูก พิภพจึงเปลี่ยนเรื่องบอกว่า ให้คนงานทำความสะอาดห้องของวาดจันทร์ไว้แล้ว วันนี้พักผ่อนก่อน พรุ่งนี้วาดจันทร์ค่อยพาพงศ์พญาไปไหว้พระกัน เป็นเรื่องขึ้นมาอีก วาดจันทร์หน้าไม่พอใจขึ้นมาทันทีถามว่าทำไมต้องให้ตนพาไป แล้วเกี่ยงว่าถ้าพิภพเห็นสมควรไปก็พาไปเองแล้วกันตนไม่เกี่ยว จากนั้นหันไปคาดคั้นจากพงศ์พญาว่าจะไปไหม เมื่อเขาตอบว่าไป เธอฮึดฮัดบอกให้ไปกันสองคนก็แล้วกัน ตนไม่ว่างเพราะทิ้งงานไปหลายวันแล้ว พงศ์พญามองหน้าวาดจันทร์อย่างเป็นห่วง จนเธอถามว่าทำไมมองอย่างนี้ รู้สึกไม่ดีเลย เมื่อพิภพปลีกตัวไปพงศ์พญาจึงโอบร่างเธอไว้ ปัดผมที่ตกลงมาที่หน้าผากแล้วบรรจงจูบหน้าผากแผ่วเบา เอ่ยอย่างอ่อนโยน "ผมรักคุณนะจันทร์ รักแล้วก็หวังดีอย่างที่สุด อยากเห็นจันทร์มีความสุข ไม่อยากเห็นจันทร์มีความทุกข์เรื่องอะไรเลย เพราะฉะนั้น จันทร์จะห้ามผมไม่ให้ไปวัดตลอดชีวิตได้ยังไง ถ้าอย่างงั้น จันทร์มิต้องโกรธเคืองโมโหฉุนเฉียวไม่มีที่สิ้นสุดเหรอ" วาดจันทร์ก้มหน้านิ่ง แววตารู้สึกผิด แล้วเธอเอนตัวเข้าพิงอกพงศ์พญา กระซิบ "ขอโทษนะคะ..." ******************* จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 12 มิ.ย. 50 04:21:11 ]

ความคิดเห็นที่ 10 รุ่งขึ้น วาดจันทร์ทำท่าจะไปวัดกับพงศ์พญาแต่พอรู้จากพิภพว่าจะมีคณะนักศึกษาจากกรุงเทพฯมาดูงานที่สวนศิลป์ถึงสองคณะพร้อมกัน วาดจันทร์ก็ได้โอกาสเปลี่ยนใจขออยู่ช่วยงานที่แกลเลอรี อ้างว่า วัดไปวันหลังก็ได้ แล้วเดินเข้าบ้านไปอย่างร่าเริง พงศ์พญาได้แต่มองตามเศร้าๆ หนึ่งในผู้มาชมงานที่แกลเลอรีคือวินนี่นั่นเอง! วาดจันทร์โกรธขึ้นมาทันที คิดว่าวินนี่ตามมารบกวนตนถึงที่นี่ แอบได้ยินวินนี่บอกพิภพว่าอยากได้สักสองสามภาพเอาเร็วที่สุด และพิภพพยักหน้ารับทราบ ขณะพิภพก้มๆ เงยๆ หาภาพนั่นเอง วาดจันทร์ตรงเข้าคว้าข้อมือไว้พูดเสียงเข้ม "จันทร์ไม่ขายรูปให้มัน รูปไหนก็ไม่ขาย" เวลาเดียวกัน วินนี่เดินบ่นเบาๆ เมื่อมองไปรอบๆ แล้วไม่สมหวัง  "เสียดายจัง พงศ์ไม่อยู่" วาดจันทร์พุ่งออกไปอย่างโกรธจัด พิภพคว้าชายเสื้อไว้ บอกว่าร้องขออย่าไปยุ่งกับเขา แต่เธอไม่ยอมบอกว่า ปล่อยให้มาเหยียบจมูกตนอย่างนี้ไม่ได้ สะบัดพิภพจนล้มลงไปจุก เขาตะโกน อยู่ไหน"  บอกนางกับเม็ดขนุนให้รีบตามไปห้ามวาดจันทร์ ******************* นางกับเม็ดขนุนวิ่งตามไป เห็นวาดจันทร์กำลังเกรี้ยวกราดมองหาวินตา ร้องท้าให้ออกมา นางบอกว่าเขาไปแล้ว "ไปไหน ไปหาพงศ์หรือเปล่า"  วาดจันทร์ถามสวนไปอย่าฉุดเฉียว "เปล่าค่ะ เค้าถามหาคุณพงศ์ แต่พอรู้ว่าคุณพงศ์ไปวัดเค้าก็บอกแต่ว่าเสียดาย"  นางเล่าละล่ำละลัก วาดจันทร์หลับตาลง ครู่เดียวก็ลืมตาขึ้น ทำทีสงบลงบอกว่า  "มันไม่ได้ไปหาคุณพงศ์"  แล้วเดินเข้าไปด้านใน "คุณจันทร์เก่งจังแม่ หลับตาแป๊บเดียวก็รู้แล้วว่าใครอยู่ไหน"  เม็ดขนุนกระตุกมือแม่พูดจ๋อยๆ "อย่าพูดไปเม็ดขนุนเดี๋ยวคุณจันทร์โกรธ"  นางปรามลูกเม็ดขนุนทำท่าปิดปาก มองตามวาดจันทร์ไปเสียวๆ ******************* วาดจันทร์เข้าไปคาดคั้นกับพิภพว่าวินนี่มาซื้อรูปไหน พิภพบอกว่าหลายรูป วาดจันทร์โวยวายว่าอยากเห็นตนตายหรือ ยืนกรานว่าตนไม่ขาย บอกพิภพว่า อย่าขาย อย่าขาย พิภพจึงบอกว่าโทร.ถามพิสุทธิ์แล้วท่านให้ขาย เมื่อพิสุทธิ์มาถึงที่สวนศิลป์ วาดจันทร์รี่เข้าไปหา พิสุทธิ์บอกว่าวินนี่ไม่ได้ขอซื้อรูปนก แล้วพาวาดจันทร์ไปดู วาดจันทร์กลัวพ่อจะขายรูปนกให้วินนี่อีก บอกพ่อว่ากลัววินนี่จะมาเอาพงศ์พญาคืน พลางพุ่งออกไปอีก พิสุทธิ์คว้าไว้ทัน จับเหวี่ยงตัววาดจันทร์กลับมามองที่ภาพ "ดูสิ จันทร์ ดูภาพพวกนี้" "จันทร์ไม่ดู"  วาดจันทร์ดิ้นพล่าน "ดู...จันทร์ เปิดตา เปิดใจดู"  พิสุทธิ์จับหน้าวาดจันทร์หันไปทางรูป  "จันทร์เห็นอะไร" "รูป" "รูปพวกนี้ทำให้จันทร์รู้สึกอะไรบ้าง บอกพ่อสิจันทร์"  พิสุทธิ์ก้มลงถามใกล้หูอย่างนุ่มนวล วาดจันทร์จึงมองภาพอย่างสงบ ******************* ตอนที่ 14 (9 มิถุนายน) วินนี่ออกมาเดินเล่นที่สวนหน้าบ้าน เธอกางแขนออกสูดอากาศเข้าเต็มปอด แล้วเดินดมดอกไม้อย่างปลอดโปร่งใจ ขณะนั้นเอง มีนกเล็กตัวหนึ่งบินมาเกาะวินนี่เขี่ยปากนกเล่น ถามอย่างอ่อนโยนรักใคร่ "กลับมาทำไม...ฉันปล่อยแกไปแล้ว ไปสิ...เราเป็นอิสระต่อกันแล้ว ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่นะ" วินนี่ปล่อยนกให้บินไป มองตามด้วยรอยยิ้มสดใสพลางพึมพำ "ฉันก็จะเริ่มต้นใหม่เหมือนกัน ไม่ก่อกรรมกับใครอีกแล้วโดยเฉพาะเธอ...วาดจันทร์" ******************* พิสุทธิ์จับหน้าวาดจันทร์ให้ดูรูปตรงหน้า เป็นรูปดอกไม้สวยงามเย็นตา เล่าด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล อบอุ่นเล่าถึงอดีตเมื่อครั้งยังมีแม่อยู่ด้วยกัน แม่เคยพาวาดจันทร์ขึ้นดอยไปดูดอกไม้ พ่อวาดรูป พิสุทธิ์ยืนยันว่าไม่วาดแล้ว และวาดไม่ได้อีก ที่แล้วมาอำนาจของกรรมทำให้วาดรูปนั้นจนเสร็จ บอกวาดจันทร์อย่างเสียใจว่า  "พ่อเสียใจนะจันทร์ ที่โอบมหานทีกลายเป็นเครื่องมือให้วินนี่ทำร้ายลูกของพ่อ พ่อขอโทษ" "อย่าจ้ะพ่อ...จันทร์ต่างหากต้องขอโทษพ่อ จันทร์เองก็ทำไม่ดีกับพ่อหลายอย่าง" พิสุทธิ์มองหน้าลูก เธอยิ้มอ่อนลง เขาเอ่ยเบาๆ  "ให้อภัยนะจันทร์ ชีวิตที่ให้อภัยเป็น จะมีความสุข" วาดจันทร์ซบกับอกพ่อนิ่ง ******************* ตอนที่ 14 (10 มิถุนายน) พงศ์พญามาเห็นพ่อลูกคุยกันอย่างอ่อนโยนอบอุ่นก็ยิ้มยินดี เขาเอาผ้ามาคลุมไหล่ให้ขณะเธอออกมายืนดูดาว แล้วดึงเธอมานั่งในตัก เธอถามเขาว่าเคยโกรธ เกลียดใครมากๆ บ้างไหม พงศ์พญาทำท่าคิดแล้วบอกว่าผู้หญิงคนหนึ่ง เธอสวย สวยมาก วาดจันทร์ถามว่ามากกว่าเธอหรือ "ถ้าเทียบกับจันทร์ตอนนี้ เค้าสวยกว่า" วาดจันทร์ลุกจากตักทันที เขาดึงให้นั่งลงอีก ติงว่าไหนว่าอยากรู้ วาดจันทร์ตอบสะบัดๆ ว่าไม่อยากฟังแล้ว "ผู้หญิงคนนั้นสวยกว่าจันทร์เพราะเค้ายิ้ม ผมก็ชอบวาดจันทร์ยิ้ม ไม่ชอบวาดจันทร์หน้าบึ้ง" "ยิ้มแล้ว"  วาดจันทร์กอดคอเขาไว้ยิ้มหวานให้ "ยิ้มบ่อยๆ นะครับ จันทร์สวยสว่างที่สุด ตอนที่จันทร์ยิ้ม" "ยิ้มแบบนี้ จันทร์ให้คุณพงศ์คนเดียว"  วาดจันทร์กระซิบบอก ซบไหล่ชายหนุ่ม ต่างเงยดูพระจันทร์สวยในคืนนี้ ******************* ด้วยความตั้งใจจะทำกับข้าวให้พงศ์พญา ใส่บาตรเช้ามืดวันนี้ วาดจันทร์ไปตลาดกับนางและเม็ดขนุน แต่แล้วเธอก็ทำไม่สำเร็จ เมื่อผ่านแผงขายเนื้อสัตว์แล้วแม่ค้าชูไก่ชวนให้ทำแกงไก่ เธอขึงตาใส่ บอกว่าไม่กิน แล้วเดินหนี ไปถึงแม่ค้าขายนกเดินสวนกัน แม่ค้าชูกรงนกชวนให้ปล่อยนก วาดจันทร์ตะลึงร้องเสียงดัง  "ไม่ ไม่เอา"  แล้วก็ปัดกรงนกกระเด็นไป ถูกแม่ค้าต่อว่า เธอไม่ฟังวิ่งหนีไปอย่าหวาดกลัว นางรีบยัดเงินใส่มือแม่ค้านกที่ยืนต่อว่าวาดจันทร์แล้วฉุดเม็ดขนุนให้รีบตามวาดจันทร์ไป วาดจันทร์วิ่งไปถึงสวนศิลป์ เธอผวาเข้าซบพงศ์พญาเขาถามว่าหนีอะไรมา เธอตอบอย่างตระหนกว่า "นก...วินตาปล่อยนกมาจิกจันทร์" พงศ์พญาให้กำลังใจเธอว่า  "แค่คุณจะทำกับข้าวให้ผมตักบาตรผมก็ดีใจแล้ว"  วาดจันทร์พูดเสียงเสียใจว่าตนทำไม่สำเร็จพงศ์พญาให้กำลังใจว่า  "พรุ่งนี้ก็ได้ครับ ใส่บาตรวันไหนก็ได้"   เขาให้ความอบอุ่นและกำลังใจแก่เธอเสมอ ขอแต่ให้เธอคิดดี และมีความสุข ******************* อู๋กับอี๋ยังไม่วางใจในความเปลี่ยนแปลงของวินนี่ วันนี้เธอทำอาหารหลายอย่างมาให้ทั้งสองคนกินทำมากเสียจนอี๋ถามว่าแน่ใจนะว่าเธอไม่เป็นอะไร ถามดักคอว่าคิดจะเอาเสน่ห์ปลายจวักเข้าสู้หรือเปล่า หรือกำลังมีแผนอยู่ในใจ วินนี่รู้ว่าเพื่อนคิดอะไรและแซวเรื่องอะไร ท้าว่าถ้าไม่เชื่อให้เอาไฟฉายมาส่องตาดูก็ได้จะได้มั่นใจว่าตนปกติดี ด้วยความรักความหวังดีของเพื่อนอย่างอู๋กับอี๋ ที่พยายามใกล้ชิด ให้ความอบอุ่นและสนุกสนาน ทำให้วินนี่มีกำลังใจและเพลิดเพลินกับชีวิตใหม่ที่เธอตั้งใจที่จะเริ่มต้น และไม่ก่อกรรมกับใครอีกอย่างที่เธอตั้งปณิธานไว้ บ้านวินนี่วันนี้จึงมีทั้งเสียงเพลงและเสียงหัวเราะอย่างเบิกบานใจ ******************* วาดจันทร์มีความสุขมากกับชีวิตหลังแต่งงานพงศ์พญาดูแลเธออย่างอบอุ่น พิสุทธิ์เห็นลูกมีความสุขก็พลอยสุขไปด้วย แต่ไม่ว่าพงศ์พญาจะดีต่อเธอเพียงใด วาดจันทร์ก็ยังคอยระวังระแวงกลัวเขาจะรักคนอื่นอีกนากจากตัวเธอ จึงคอยทวงคอยถามและบอกรักกันทุกวัน ความรักจึงดื่มด่ำ ทำให้บ้านสวนศิลป์ริมโขงสงบ ร่มเย็น เป็นสุขกันทุกคน วันนี้ ทั้งคู่อาบน้ำด้วยกันใต้ฝักบัวใหญ่อย่างมีความสุขครู่ใหญ่ ทั้งสองก็ออกมาโดยห่มผ้าขนหนูผืนเดียวกัน ออกมาทักนรวิชญ์ที่เดินดูภาพวาดอยู่ พงศ์พญาทักเขาด้วยน้ำเสียงมีไมตรี แต่วาดจันทร์กลับชักสีหน้าใส่กระชากเสียงถาม "ตามมาทำไม"  เมื่อถูกพงศ์พญาเรียกปรามเธอก็ยังไม่ลดละ  "คนเค้าฮันนีมูน จะตามไปถึงไหน" พงศ์พญาเอาผ้าขนหนูคลุมให้เธอทั้งฝืนแล้วชวนไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน วาดจันทร์กุมมือเขา บอกให้ไปด้วยกัน "เมื่อเข้าไปในห้องนอน พงศ์พญาบอกว่าเขาไม่อยากให้เธอทำท่ารังเกียจนรวิชญ์ เธอระแวงว่า นรวิชญ์ต้องมีเรื่องอะไรมาบอกพ่อเป็นแน่ แล้วเธอก็ออกจากห้องไปขณะที่พงศ์พญาเข้าห้องน้ำอีกครั้ง วาดจันทร์ออกไปถามนรวิชญ์ว่าเอาเรื่องอะไรมาบอกพ่ออีก เขาบอกว่าแค่แวะมาดูว่าเธอสบายดีหรือเปล่า เธอตอบห้าบาดใจว่า  "ฉันสบายดีถ้าได้อยู่กับคุณพงศ์สองต่อสอง"  แล้วบอกเขาว่าหมดธุระแล้วก็กลับไปเสีย "ยังกลับไม่ได้ครับ อาชวนผมกินข้าวมื้อเย็น"  นรวิชญ์ยิ้มปกติ แต่วาดจันทร์กลับหน้าบึ้งยิ่งขึ้น ******************* เมื่อพร้อมกันที่ห้องอาหาร นรวิชญ์สร้างบรรยากาศด้วยการเปิดเพลงเพราะๆ พิสุทธิ์ฮัมตามอย่างสบายใจทันใดนั้นเอง วาดจันทร์ก็ลุกพรวดไปปิด บอกว่าตนไม่ชอบ นรวิชญ์ถามพิสุทธิ์ว่าชอบไหม แล้วลุกไปเปิด เพลงเสียงดัง จากนั้นพากันมานั่งที่โต๊ะอาหาร วาดจันทร์นั่งหน้าบึ้งอยู่ติดพงศ์พญา ตรงข้ามเธอคือนรวิชญ์ ส่วนพิสุทธิ์นั่งอยู่หัวโต๊ะ พิสุทธิ์ถามว่ามากันหลายวันแล้วไปเที่ยวไหนกันบ้างหรือยัง "จันทร์ยังครับ แต่ผมไปวัดมาสองสามครั้งแล้ว"  พงศ์พญาตอบ "นี่คุณพงศ์ ผมรู้จักวัดป่าที่นึ่ง..." นรวิชญ์พูไม่ทันจบ วาดจันทร์ก็กระแทกช้อนแรงๆ กระชากเสียงถาม  "จะพูดทำไม อยากคุยเรื่องนี้กันมากใช่ไหม ตามสบาย"  แล้วเธอก็ลุกพรวดออกจากโต๊ะอาหารไปเลย พงศ์พญาขอโทษพิสุทธิ์กับนรวิชญ์แล้วลุกตามไป พิสุทธิ์วางช้อนนั่งเท้าคางบ่น  "เซ็ง"  นรวิชญ์ถามหยอกว่าเซ็งตนหรือ พิสทุธิ์ตอบประชดว่า  "เออ...เซ็งหมดนั่นแหละ"  แล้วลุกไปอีกคน ที่โต๊ะเลยเหลือนรวิชญ์นั่งเซ็งอยู่คนเดียว ========== >>>>> จบของวันนี้จ้า โปรดติดตามตอนต่อไป จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 12 มิ.ย. 50 04:21:45 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คห 7 หายค่า ไม่รู้ติดอะไรค่ะ โพสต์ใหม่ก็หาย ฝากไปจิ้มอ่านในบลอกของตอนที่ 12 นะคะ http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=ich&month=12-06-2007&group=25&gblog=13 จากคุณ : แม่เอเธนส์ (frau) - [ 12 มิ.ย. 50 04:36:30 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณค่า จากคุณ : arecey - [ 12 มิ.ย. 50 09:17:41 ]

ความคิดเห็นที่ 14 วู้ว..... คุณแม่คนดีที่หนึ่งเลย จุ๊บ จุ๊บ จากคุณ : palmy_v1 - [ 13 มิ.ย. 50 17:24:21 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ใจดีจังค่ะ ขอบคุณมากๆๆๆ นะคะ จากคุณ : ลงเอย - [ 14 มิ.ย. 50 15:30:36 ]

ความคิดเห็นที่ 16 thx makkkkkkkkkkk ka จากคุณ : what for ^.~ - [ 17 มิ.ย. 50 20:29:16 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ตอนจบค่า จากคุณ : frau - [ 25 มิ.ย. 50 19:42:21 ]