PANTIP.COM : A5601086 [ฝ่ากระแส TFM Harry ไอ้อึด4 เตี่ยไอ้แหนม] อีกครั้งของ Yu Aoi On Show กับพลังสะกดคนดูของเธอ Hula girls ห้ามพลาด [ไม่สะตอ] [ภาพยนตร์]

ความคิดเห็นที่ 20

ขอบคุณที่หลังไมค์มาชักชวนกันนะครับ แถมเรียก guru ด้วย พี่เกือบจะแปลว่า gu รู้ (ซะอีก คำว่า gu แปลว่า ข้าพเจ้า) แต่ยังไง พี่ก็พอรู้บ้างไม่มากก็น้อย

เรื่องรายชื่อตัวละครหลากหลายนั้น พี่ขอผ่านแล้วกันนะครับ เพราะนักแสดงญี่ปุ่นหลายคน พี่เห็นหน้าในการแสดงเพียงไม่กี่ครั้งเอง ยังจำได้ไม่ค่อยได้เท่าไหร่

ที่พอจำได้ก็มี ยาซูโกะ มัตซึยูกิ ในบทครูตกอับจากเมืองหลวง เธอเคยเล่นในเรื่อง Helen the Baby Fox ที่เพิ่งเข้าฉายไปเมื่อปีก่อนเอง (ตัวหนังเรื่องนั้น เรื่อยๆมาเรียงๆ ไม่ค่อยอะไรเท่าไหร่ แต่สุนัขจิ้งจอกน่ารักและวิวสวยดี) ส่วน ยู อาโออิ (อันนี้ พี่ออกเสียงตามภาษาอังกฤษแล้วกัน เพราะพี่เป็นคนที่พูดภาษาญี่ปุ่นได้คล่องมากเกินไป จนอ่านคำภาษาอังกฤษเลียนเสียงแบบไม่มั่นใจไปเลย ^^) เด็กผู้หญิงคนนี้ค่อนข้างรู้จักดี ("รู้จักดี" ในที่นี้คือ หนังนะ ไม่ใช่เป็นการส่วนตัว ^^ เห็นน้องเป็นคนขี้เล่น เดี่ยวจะเข้าใจพี่ผิดไปว่า เธอบินหาพี่ หรือพี่บินไปหาเธอ) ในเรื่องนี้ เธอแต่งชุดฮาวายทาหน้าทาตาเต้นระบำฮาวายฉากสุดท้ายบนเวทีพร้อมรอยยิ้มได้ดีจริงๆ หนังของเธอที่พี่เคยยลมา มี 5 เรื่องนะ (ซึ่งบางเรื่อง เธอก็เด่น บางเรื่องก็ไม่เด่น ส่วนเรื่อง Hana and Alice น่าจะมีคนพูดถึงมากที่สุดเพราะหลายคนมีโอกาสได้ชมมาแล้ว) อีกคนก็คือ เอซิชิ โตยาคาว่า คุ้นหน้าคุ้นตาเขาอยู่ 2 เรื่อง นั่นก็คือ The Sinking of Japan กับ Year One in The North นอกนั้น นักแสดงคนอื่น อาจเคยดูหูผ่านตาจากหนังมาบ้าง แต่พี่อาจไม่ค่อยได้ติดตามเท่าไหร่

หนังญี่ปุ่นมักจะสร้างอารมณ์จาก "ความสัมพันธ์ของผู้คน" ออกมาเรียกคนดูได้ดีอยู่แล้ว อันนี้พี่ยอมรับว่า เป็นประเทศที่ทำจุดนี้ได้ แต่ส่วนตัวพี่แล้ว รู้สึกว่า มันเป็นอารมณ์ที่คุ้นตามานานแล้ว และยังไม่มีประเด็นอะไรที่โดนใจมากนัก อย่างในเรื่อง Hula Garu (Hula Girls) นั้น พี่ชอบตรงจุดที่ว่า

1. พี่เห็นคนญี่ปุ่นใส่ชุดฮาวายเต้น มาดูแปลกตาและน่าสนใจดี
2. รวมทั้งฉากที่แม่ย่องเอาของไปให้ลูกสาว แต่แทนที่จะยืนแอบมองลูกสาวเต้นผ่านช่องประตู (ตามที่พี่เดาไว้ แต่ไม่ใช่) แม่กลับผลักประตูเข้าไปเลย และลูกก็เต้นต่อไปจนจบ
3. ฉากเต้นสุดท้าย โดยเฉพาะ ยู อาโออิ ที่ดูโดดเด่นเป็นประกายจริงๆ อันนี้ยอมรับ

แต่ในส่วนของเรื่องและอารมณ์หนัง Hula Garu พี่ค่อนข้างดูไปเรื่อยๆมากกว่า ไม่ถึงกับโดนใจอะไร ^^ คล้ายๆกับหนังประเภท "รวมพลังกันเพื่อให้ถึงฝั่งฝัน แล้วเราก็จะพิชิตมันไปพร้อมกัน ด้วยบทสรุป Feel Good" อีกอย่าง อาจเป็นเพราะพี่เห็นหนังแนวนี้มาเยอะแล้วจากทั่วทุกมุมโลกก็ได้ หนังญี่ปุ่นที่ประทับใจจนโดดเด่นขึ้นมาในช่วงที่ผ่าน (มารอบ 2-3 ปี) กลับเป็นหนังญี่ปุ่นที่เข้าชิงชัยบนเวทีประกาศผลรางวัลประจำปีที่ญี่ปุ่นกับ Hula Garu (Hula Girls) เมื่อปีที่ผ่านมาอย่าง Kiraware Matsuko no issho (Memories of Matsuko) ที่ความสุข ความซึ้ง ความเศร้า คละเคล้ากันไปเพื่อเรียกอารมณ์คนดูเหมือนกัน แต่หนังของผู้กำกับ เท็ตซึยะ นาคาชิม่า (คนเดียวที่ทำ Shimotsuma monogatari หรือ Kamikaze Girls) เรื่องนี้ กลับเลือกวิธีเดินเรื่องที่ฉีกออกไป จนพี่รู้สึกต้องมนต์ในหนังไปชั่วขณะ (เพลงประกอบก็ดี อันนี้นับถือคนแต่งที่สรรหามาเข้ากับหนังได้ดี)

นอกเรื่องนิดนึงก่อนลืม เดี๋ยวค่อยวกเข้าประเด็นความซึ้งความเศร้า (ประเภท Feel Good) ต่อ ได้ดูหนังเรื่อง Eye in the Sky มา รู้สึกชอบบทหนังเรื่องนี้ในระดับชอบเลยนะ แต่ค่อนข้างผิดหวังบทสรุปบางอย่างท้ายๆเรื่อง (ทั้งที่บางช่วงท้ายเรื่องก็เกือบตีตื้นขึ้นมาแล้ว) ส่วนเรื่อง My Wife Is a Gangster 3 ชอบครึ่งแรกของหนังนะ ฮาๆตลกๆพอได้อยู่ แต่ครึ่งหลังกลับเฉยๆไปเลย ส่วน Hors de prix (หรือ Priceless) น่ารักดี ชอบครับ ฮาตอนที่เขาเรียกบ๋อยมายกกระเป๋าให้หญิงวัยกลางคน แล้วพระเอกลืมตัวเดินไปยกเฉยเลย ที่สำคัญที่สุดก็คือ การเข้าคู่ของพระนางเรื่องนี้ สอบผ่านสบายๆ (และทำให้นึกถึงการเข้าคู่ของพระนางที่สอบผ่านอีกคู่อย่าง Quatre toiles แต่บทหนังเรื่อง Hors de prix ดูมีสีสันกว่า)

วกมาอารมณ์ซึ้งอารมณ์เศร้า (ประเภท Feel Good) ต่อนะ ถ้าน้องชอบดูหนังแนวนี้ พี่ขอแนะนำหนังจากประเทศอาร์เจนติน่าของผู้กำกับที่ม่วนอยู่กับการทำละครซีรียส์มากกว่าอย่าง ฮวน โฮเซ่ คัมปาเลย่า แต่พอเขามีโอกาสทำหนังที พี่ว่า เขาทำหนังเรียกอารมณ์ได้มีชั้นเชิงดี จนพี่รู้สึกตามอารมณ์หนังที่เรียกความซึ้งไปพร้อมกับความเศร้าได้ และที่สำคัญที่ทำให้พี่ชอบผู้กำกับท่านนี้ ก็เพราะเขาแฝงประเด็นสังคม ประเด็นครอบครัว ประเด็นหน้าที่ ประเด็นปัญหาชีวิต และประเด็นความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อน แล้วนำสิ่งเหล่านั้นโยงใยออกมาได้อย่างมีเทคนิคท่ามกลางความซึ้งความเศร้าได้ (พร้อมดนตรีประกอบที่จำไม่ลืมเลือนกับฉากที่ลูกชายบอกพ่อที่โต๊ะอาหารว่า จะขายร้านอาหารของพ่อทิ้ง) นั่นก็คือ หนังที่มีชื่อว่า El Hijo de la novia (หรือ Son of the bride) หรือแม้แต่หนังที่พี่คิดว่า มือเขาตกลงไปอย่าง Luna de Avellaneda (หรือ Moon of Avellaneda) ก็ยังดูได้อยู่เหมือนกัน (มีอยู่ฉากหนึ่งที่พี่จำได้ นั่นคือ ตอนที่หัวหน้าคลับไปเยี่ยมสมาชิกคลับชายชราคนหนึ่งที่ใกล้ตายบนเตียงในโรงพยาบาล แล้วเขาก็เดินไปที่โคมไฟสีแดง เลื่อนมันหันมาทางชายแก่ที่นอนใกล้สิ้นลม แล้วก็เอาฉากม่านกั้นเตียงคนไข้มาขวางแสงจากโคมไฟไว้ แล้วภาพที่ม่านก็กลายเป็นฉากคล้ายดวงอาทิตย์สาดแสงอ่อนมา ให้ชายแก่ที่หันหน้ามามองเห็น ตามที่เคยเกริ่นไว้ ยอมรับว่า หนังเรื่องนี้ชอบน้อยกว่าเรื่องแรกก็จริงอยู่ แต่ฉากที่ว่าในเรื่องหลัง เป็นฉากเบสิคสำหรับพี่ ที่กลับสอบผ่านแบบง่ายๆเลย) พอเขียนถึงตรงนี้ก็นึกออกอีกอย่างว่า ผู้กำกับ ฮวน โฮเซ่ คัมปาเลย่า คนนี้ เน้นความง่ายในการสื่ออารมณ์และบรรยากาศด้วย "สัญลักษณ์" ได้ดีอีกคนหนึ่ง

อ้อ หนังที่พี่ชอบเรื่องแรก El Hijo de la novia (หรือ Son of the Bride) นั้น คว้าภาพยนตร์ยอดเยี่ยมประจำปีจากประเทศอาร์เจนติน่าไปครองด้วยนะ และเป็น 1 ใน 5 เรื่องสุดท้ายบนเวทีออสการ์ภาพยนตร์ต่างประเทศยอดเยี่ยมด้วย

ยังมีหนังแนวนี้จากทั่วโลกอีกเยอะที่อยากจะเล่าให้ฟังนะ แต่แค่นี้ก่อนแล้วกัน ^^

อีกนิดแล้วกัน แล้วมันก็เป็นหนึ่งในสิบเรื่องของปี 2001 ในกระทู้โหวตของพี่ด้วยล่ะครับ (ลองไปดูเรื่องย่อและโปสเตอร์หนังเรื่องนั้นกันได้กับตัวเลือกที่ 7)

http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A5505585/A5505585.html
แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 50 23:17:16

จากคุณ : ตี๋หล่อมีเสน่ห์ - [ 12 ก.ค. 50 23:08:17 ]

ความคิดเห็นที่ 24

พูดถึงในส่วนของตัวหนังบ้าง (...จะเผลอสปอยล์มั้ยเนี่ยตรู...)

สงสัยสปอยล์แหงๆ แต่หัวทู้ดันบอกไปแล้วว่าไม่ปอยด้วยดิ เอาไงดีหว่า

งั้นขออนุญาตทำ <<<<< สะตอ อะเลิ้ด >>>>> ไว้ตรงนี้ก่อนดีฝ่า เพื่อความชัวร์ครับ

ในส่วนของบทหนังนั้น ผมเห็นด้วยเลยครับว่า หนังเรื่องนี้มันเป็นหนังสูตรๆ

บอกตามตรงว่า จริงๆ แล้ว ผมรู้สึกเฉยๆ กับตัว plot ซึ่งออกจะดาดๆ มาก และยังแอบหงุดหงิดเล็กๆ กับความจงใจบางอย่างในหนัง

แต่ที่ชอบหนังเรื่องนี้ ถึงขั้นที่ต้องมาตั้งกระทู้บอกให้ชาวบ้านไปดูเนี่ย ก็เพราะ "ต้องมนต์สะกดของ น้องยู" นั่นแหละครับ
love ส่งจูบ จุ๊บๆ ฮ่าฮ่าฮ่า ..... เป็นเอามาก

นอกจากนั้น ก็ชอบในส่วนที่เป็นเกร็ดเล็กเกร็ดน้อย และแง่มุมดีๆ หลายๆ ประเด็น ที่เดินควบคู่ไปกับ plot แบบสูตรๆ นั้น ได้อย่างลงตัว

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ประเด็น "ความผูกพันระหว่างคนกับงาน" ซึ่งโดดเด่นมากๆ ในหนังเรื่องนี้

ผมว่าประเด็นนี้ มันเด่นจนกลบ "ความผูกพันระหว่างคนกับคน" ซึ่งหนังอีกหลายๆ เรื่อง ทำออกมาได้ "ถึง" กว่าเรื่องนี้เยอะ

ความผูกพันของคนกับงานในหนังเรื่องนี้ มันเป็นความผูกพันในแบบที่ มนุษย์เงินเดือนเมืองไทย อย่างผม ดูแล้วต้องสะอึก

มนุษย์เงินเดือน ที่ตื่นไปทำงาน 8 โมงเช้า แล้วนั่งเฝ้าดูนาฬิกาว่าเมื่อไหร่จะ 5 โมงเย็นซะทีฟระ

มนุษย์เงินเดือนที่เต็มไปด้วยความรู้สึก "แปลกแยก" จากงาน

และมีความผูกพันกับ "งาน" หรือ "ผลงาน" ของเขา ผ่านเพียงทาง "อัตราค่าตอบแทน"

ประเด็น ความผูกพันระหว่างคนกับงาน ที่ผมพูดถึงนี้ มีโปรยอยู่แทบทุกช่วงของหนัง ไม่ว่าจะเป็นความผูกพันระหว่าง ......

บรรดาสาวนักเต้น กับ ความรับผิดชอบใน การฝึกซ้อม และ การวาดลวดลายบนเวที ของพวกเธอ

คนงานเหมือง กับ ถ่านหิน ทรัพยากรหลักที่ยึดโยงทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของพวกเขาให้ประสานสอดคล้องกับความเป็นไปของชุมชน

นายทุนผู้บริหาร กับ ความอยู่รอดของบริษัท รวมไปถึงสำนึกรับผิดชอบที่มีต่อลูกจ้างทุกคนและชุมชนของเขา

คนสวน (เพื่อนพระเอก) กับ คริสติน่า (ใช่ชื่อนี้ป่าวหว่า) ต้นปาล์มในความรับผิดชอบดูแลของเขา

ไปจนถึง นางเอกของเรื่อง (ผมหมายถึง Matsuyuki) กับ วิชาชีพของเธอ ในบทบาทใหม่ ที่เปลี่ยนไปจากนักแสดงสู่การเป็นครูผู้สอน

เท่านั้นยังไม่พอ .....

Sang-il Lee ยังแสดงให้เห็นถึง ความผูกพันระหว่าง สิ่งไม่มีชีวิตไร้ความรู้สึก กับ สิ่งไม่มีชีวิตไร้ความรู้สึก ด้วยกันเอง

จนทำให้ สิ่งมีชีวิตที่มีความรู้สึก อย่างผม เกิดอารมณ์ร่วม ถึงความผูกพันอันแน่นแฟ้นนั้น

ก่อนจะทำให้ใครงง ผมกำลังพูดถึงความผูกพันระหว่าง "ทรัพยากร" กับ "community" ครับ

ผมกำลังพูดถึง "ถ่านหิน" ทรัพยากรหลักที่เคยกำหนดความเป็นไปทุกสิ่งทุกอย่างของชุมชนเล็กๆ แห่งนี้

กระทั่งเมื่อกระแสความเปลี่ยนแปลง ทำให้โลกเปลี่ยนไป

จนทำให้ "วิถีชุมชน" ของเมืองเล็กๆ ในมณฑลอานสี (อีสาน) ของญี่ปุ่นแห่งนี้ ต้องเปลี่ยนตาม

ถ่านหิน ก็ยังได้แสดงคุณค่าของมัน ในฐานะ "ทรัพยากรของชุมชน" โดยให้พลังกับการเปลี่ยนผ่านครั้งสำคัญนี้

ก่อนที่มันจะค่อยๆ ลดบทบาทของตัวเองลง จนกระทั่งหมดความสำคัญไปในที่สุด
เหอๆ จะบอกว่าฉากนี้ ผมเกือบเผลอ ร้องไห้ให้ถ่านหิน ฮ่าฮ่าฮ่า ..... จะมีใครหาว่าตรูบ้ามั้ยเนี่ย

แต่สิ่งที่ผมชอบสุดๆ ในหนังเรื่องนี้ คือ .....

ทุกสิ่งทุกอย่างในหนัง ถูกร้อยเรียงเข้ากับ วิถีชีวิตของปัจเจกบุคคล และการ define ตนเอง เข้ากับระบบ community แบบญี่ปุ่น

ซึ่งสะท้อนลักษณะเฉพาะทางสังคมวัฒนธรรมของชนชาติ ได้อย่างเข้าถึงและลงตัว

ผมขออนุญาตยกตัวอย่าง ฉาก "ไอ้เข้มขวางสะพาน" (สำหรับคนที่ยังไม่ได้ดู ผมจะพยายามเขียนให้กลิ่นสะตอออกน้อยที่สุดนะครับ)

ไม่รู้ว่าใครรู้สึกยังไงกับฉากนี้

แต่สำหรับผม ผมไม่ได้มองมันในฐานะ พฤติกรรมที่แสดงออกถึงความรักในแบบหนุ่มสาว หรือ ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อน

แต่ผมมองมันโดยสะท้อนผ่าน community ผมจึงเห็นว่ามันเป็น พฤติกรรมที่แสดงออกถึงความเป็น "คนบ้านเดียวกัน"

หลังจากฉากเล็กๆ นี้จบลง ผมพูดได้อย่างเต็มปากว่า .....

นางเอกของเรื่อง (ครูสอนเต้น) ได้กลายเป็น "คนของชุมชน" ในเมืองเล็กๆ ของมณฑลอานสี แห่งนี้ อย่างเต็มภาคภูมิแล้ว

เพราะอย่างน้อย ก็มีคนในชุมชนคนหนึ่ง พร้อมที่จะเอื้อมมือไปดึงเธอเข้ามาสู่การเป็น "สมาชิกของชุมชน"

และคอยปกป้องเธอ ไม่ให้ "คนนอก" ที่มาพร้อมกับอดีตที่เธอไม่ต้องการ มาพรากเธอไปจาก "วิถีชีวิตในสังคมใหม่" ของเธอ

เป็นกระบวนการเปลี่ยนสถานะของเธอจาก "ความเป็นอื่น" ให้กลายเป็น "พวกเรา" หรือเรียกง่ายๆ ว่าเป็น ....... "คนบ้านเดียวกัน"

อ่านถึงตรงนี้ หลายคนอาจหาว่าผมเป็นพวก "ดูหนังอย่างคนคิดมาก" เกินไปหน่อยหรือเปล่า

อันนี้ผมก็ไม่รู้นะครับ เพราะปกติเวลาดูหนัง ผมก็ไม่ค่อยคิดอะไร ปล่อยมันไปตามอารมณ์ ไม่ได้ดูเพื่อจับผิดหรือวิเคราะห์วิจารณ์

แต่ที่ผมรับรู้รับทราบมา ผมเข้าใจว่า

วิถีชีวิตของคนญี่ปุ่น โดยเฉพาะในสังคมชนบทนั้น ปัจเจกบุคคลจะมีลักษณะของการ define ตนเองเข้ากับ community ของตนสูงมาก

จนกล่าวได้ว่า หากมองในเชิงสังคมวิทยาแล้ว ลักษณะเช่นนี้ เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวที่โดดเด่นมากประการหนึ่ง ของสังคมญี่ปุ่น

และนี่ ทำให้ผมไม่รู้สึกแปลกใจเลยว่า ทำไม Hula girls ถึงได้รับการคัดเลือกให้เป็นสุดยอดหนังแห่งปี

แทนที่จะเป็นหนังคู่แข่ง ซึ่งใครหลายคนอาจรู้สึกว่า "เจ๋งกว่า" อย่าง Memories of Matsuko

ถ้าให้เดาใจกรรมการ ผมว่าก็คงเป็นเพราะ Hula girls อาจดูเหมาะสมที่จะได้รับการยกย่อง

ในฐานะ "ตัวแทนของความเป็นญี่ปุ่น" มากกว่าหนังเรื่องอื่นๆ กระมังครับ

กำ ........
ว่าจะไม่เขียนแล้วนะเนี่ย กะแล้วว่าต้องยาว ( ทำไงได้ ก็คนมันยาววววววววว ฮ่าฮ่าฮ่า )

อุตส่าห์บอกแล้วนะว่า "ขี้เกียจ" แต่แล้วก็ดันเผลอเขียนจนได้สิน่า

ประเด็นอื่นๆ ไม่เขียนแล้วดีกว่าครับ แค่นี้ก็คงเบื่อกันจะแย่แล้วล่ะครับ

ประเด็นอื่นๆ ผมรีวิวไว้คร่าวๆ ไว้เป็นประเด็นปลายเปิดให้เก็บไปคิดเล่นๆ กันต่อที่หัวทู้แล้วครับ

ว่าแต่..... จะมีใครกลับเข้ามาอ่านที่ตรูเขียนมั้ยเนี่ย

ฮ่าฮ่าฮ่า

\\(O*v*O)//

จากคุณ : I love หมอหญิงซินปี - [ 14 ก.ค. 50 11:48:33 ]