ความคิดเห็นที่ 1 เข้ามาจะอ่านเรื่องที่ 40 แต่หาไม่เจอ     อยู่ไหนคะ มารอเรื่องเล่า ไม่ได้หายไปไหนนานหรอกค่ะ แวะมาดูเรื่อยๆ  แต่ไม่มีใครอยู่เลย มันเหงา   วังเวงงง   บอกไม่ถูก เสียดายห้องนี้ที่เคยครึกครื้นอย่างสมัยก่อนที่เข้ามาใหม่ๆ กระทู้เล่าเรื่องของคุณเล็กเป็นกระทู้หนึ่งเลยที่ไม่เคยพลาดที่จะติดตามอ่าน เพราะเล่าได้สนุกมากกกก   เห็นภาพเลย ใครผ่านมาลงชื่อไว้บ้างก็ดีนะคะ คิดถึงทุกคนเหมือนกัน จากคุณ : ไบเบิ้ล - [ 3 ส.ค. 50 23:32:44 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สวัสดีครับพี่ ดีใจที่ยังเห็น ข้อความของพี่ิีอีกครับ ตามอ่านเลยแล้วกันครับ หลายครั้งเหมือนกันที่คิดจะเล่าเรื่องเก่าๆที่เคยโพสต์ไว้ แต่ก็มาคิดว่ายังติดค้างเรื่องใหม่ๆหลายเรื่องเหลือเกิน วันเวลาช่วงนี้มีแต่งานกับงาน อยู่ในห้องเพชรพระอุมาก็ตามอ่านไปเรื่อยๆ หาข้อมูลบ้างตามแต่จะว่าง หลายวันนี้มาคิดได้ว่า อืม มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ยังไม่เล่า ก็เอามาเล่าให้ได้อ่านกันซะเลย ยุคสมัยที่เปลี่ยนแปลงจนคนบางคนยังปรับตัวไม่ทัน  จนเกิดปัญหาวุ่นวายในสังคม  คนกลุ่มหนึ่งยังคงนับถือสิ่งที่ยังมองไม่เห็นอยู่ ซึ่งก็คงค้านกับยุคสมัยนี้ แต่ ในสังคมไทยเรา เรื่องที่มองไม่เห็น ยังคงถูกปลูกฝังในคนกลุ่มใหญ่อยู่ เรื่องนี้ก็เช่นกัน จากคุณ : เล็ก (ชายสมบูรณ์) - [ 6 ส.ค. 50 12:38:44 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ช่วงวันพักร้อนของผม ผมหนีความวุ่นวายของงานและคนในกรุงเทพ ไปหาที่สงบทางภาคเหนือ เตรียมหนังสือไป3-4เล่มก็คงพอกับการนั้งๆนอนๆในบ้านพักแบบง่ายๆ หลังคามุงแฝก พื้นไม้ไผ่ ฝาก็ยังเป็นไม้ไผ่อีก บรรยากาศแววล้อมด้วยขุนเขาและสายน้ำ แม่ฮ่องสอนช่วงเดือนมีนาคม ไม่ค่อยมีคนเที่ยวมากนักประกอบกับเป็นวันธรรมดา ผมจึงอยู่ได้แบบไม่ต้องคอยหงุดหงิดแย่งกันกินกันใช้ ในคืนแรกของการพักผ่อนที่ผมคิดว่าคงจะสบายที่สุด กับมีบางสิ่งเข้ามากวนจิตใจผมจนได้ หลังจากขับรถจักรยานยนต์(ซึ่งหาเช่าได้ทั่วไปวันละ 150 บาท) ออกไปเตรียมสเบียงมาไว้กินตอนเย็นต่อไปถึงดึกๆ ซึ่งก็คงไม่พ้นสุราและกับแกล้ม ตามประสาคนชอบดื่ม เมื่อกลับมาถึงที่พัก อาบน้ำเสร็จ ก็มืดพอดี ผมเตรียมของกินออกมาเตรียมไว้ ที่ นอกชาน(ชานพักที่ยื่นมาจากตัวบ้านไม่มีหลังคามุง) ของบ้านพัก เสร็จเรียบร้อยก็นั่งชมบรรยากาศรอบๆ พร้อมกับกินอาหารไปบ้างดื่มไปบ้าง การมาเที่ยวคนเดียวก็ดีไปอย่างอยากทำอะไรก็ทำ ไม่ต้องมีแผนล่วงหน้า แต่ตอนนี้เห็นจะต้องคิดแผนสำหรับวันพรุ่งนี้แล้วว่าจะทำอะไรบ้าง หลังจากเขียนแผนคร่าวๆพร้อมเตรียมข้อมูลที่เอามาด้วยแล้วก็นั้งดื่มเหล้าไปเรื่อยๆ สายตาก็อ่านหนังสือที่เตรียมมา นานเท่าไหร่ผมจำไม่ได้ แต่รู้สึกอีกที เมื่อเหล้าหมดแก้วแล้วเงยหน้าเพื่อจะชงเหล้าแก้วต่อไป ผู้หญิงคนหนึ่งมายืนอยู่ข้างล่างชานพักตั้งแต่เมื่อไหร่ ดูแวบเดียวก็รู้เธอไม่ใช่คนไทยแน่นอน ภาษาอังกฤษซึงเรียนมาแบบงูงูปลาๆ ก็เริ่มมาใช้ช่วงนี้เอง จากคุณ : เล็ก (ชายสมบูรณ์) - [ 6 ส.ค. 50 12:39:34 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ความจริงผมจะถามเธอว่า มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า แต่ดันพูดไปว่า คุณกำลังจะทำอะไร  เป็นไงภาษาปะกิดของผม เธอก็แน่เหมือนกันตอบมาเป็นภาษาไทยชัดกว่าคนไทยแถวนี้พูดเสียอีกว่า "ไม่ได้ทำอะไรนอกจากเหงา เลยอยากหาเพื่อนคุย คุณ พอจะเป็นเพื่อนคุยกับฉันได้ไหม" "เชิญครับ"  ผมตอบรับไปก่อนที่เธอจะพูดจบเสียด้วยซ้ำ  เอาละสิ อะไรจะโชคดีปานนั้น จู่ๆก็มีสาวๆมานั้งคุยด้วยแถมเป็นฝรั่งเสียด้วย  แม้ผมจะต้องการความเป็นส่วนตัวแต่กรณีแบบนี้ ขอยกเว้นครับ เธอขึ้นมานั้งฝางตรงข้าม ผมเองก็เตรียมแก้ว  พร้อมกับจานอีกชุดให้เธอทันที ดูเหมือนเธอจะมองอยู่ก่อน รีบออกตัวว่าไม่ต้องลำบาก เธอแค่อยากหาเพื่อนคุยเท่านั้น แต่ผมก็ยังรินเหล้าแล้วชงให้เธอ พร้อมถามถึงที่พักของเธอ เธอบอกว่าอยู่ใกล้ๆกันแต่คงคนละเจ้าของกับที่นี้ เธอเดินเล่นมาเรื่อยๆ ไม่เห็นมีใครนอกจากผม ก็เลยอยากมาคุยด้วยแก้เหงา แก้ไขเมื่อ 06 ส.ค. 50 13:01:29 จากคุณ : เล็ก (ชายสมบูรณ์) - [ 6 ส.ค. 50 12:59:52 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ผมถามเธอก่อนเรื่องภาษาไทยที่ชัดเจนของเธอ  ว่าเรียนมากี่ปีหรือเป็นลูกครึ่ง เธอตอบไม่ตรงคำถามนัก เธอบอกว่า เธอรู้สึกว่ามีความผูกพันกับประเทศนี้ และโดยเฉพาะที่จังหวัดนี้ ทำให้เธอสนใจเมืองไทยมาตั้งแต่เด็กๆ เธอเล่าต่อมาว่า เคยมาเมืองไทย 10 ครั้ง ทั้งมาเที่ยวและธุรกิจส่วนตัวของคุณพ่อ แต่จะมากับคุณพ่อทุกครั้งและเวลาท่องเที่ยวจะไปทะเล  เป็นครั้งแรกที่เธอมาแม่ฮ่องสอนโดยไม่มีคุณพ่อมาด้วย ครั้งแรกตั้งใจจะไปธิเบตกับเพื่อน แต่เพื่อนๆในกลุ่มมาแตกคอกัน เธอเลยเปลี่ยนใจมาที่เมืองไทยคนเดียว แล้วบินมานี้เลย แต่รู้สึกเหมือนที่นี้เป็นบ้านเกิด เธอบอกไม่ถูกว่าทำไมคิดแบบนั้น พ่อของคุณรู้ไหมครับว่าคุณมาเมืองไทย  อืม นี้เรายังไม่รู้จักชื่อกันเลย ผมชื่อกลางครับ คุณละครับ อ้อ กลาง ที่มีความหมายถึงลูกชายคนกลางใช่ไหม ฉันชื่อ ผึ้ง อะไรนะ ชื่อ ผึ้ง เหรอครับ ผมทำหน้า งง จนเธออดยิ้มออกมาไม่ได้ (หน้าตาผมเวลางงมันเหมือนอะไรหว่า ชักสงสัย) เธอเองยิ้มอยู่พักใหญ่ แล้วก็พูดต่อมาว่า เป็นชื่อเล่นที่คุณพ่อตั้งให้ตอนมาเมืองไทยใหม่ๆ ผมเลยถามเธอว่ามาจากประเทศไหนละครับโดยไม่สนใจชื่อจริงของเธออีก เธอบอกว่ามาจากอิตาลี ไม่น่าละ ผมคิดในใจว่าเธอสวยคมมากทีเดียว เลยทำให้คิดไปไกล เธอเห็นผมนิ่งไปพักหนึ่งเลยถามขึ้นมาว่าเป็นอะไรหรือเปล่า ผมบอกไม่มีอะไรแค่คิดถึงเพื่อนคนหนึ่งที่ไปอยู่ เปสคาร่า ในอิตาลี เธอร้อง อ้อ แล้วบอกว่าเป็นเมืองชายทะเล จากคุณ : เล็ก (ชายสมบูรณ์) - [ 6 ส.ค. 50 13:57:18 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แล้วจู่ๆเธอก็ถามผมว่า คนไทยส่วนมากเชื่อเรื่องลึกลับเรื่องวิญญาณ คุณอยู่ในส่วนใหญ่หรือเปล่า ผมตอบกลับไปทันทีเหมือนกันว่า ผมอยู่ตรงกลางครับ เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ผมถามกลับว่า ทำไมเธอถึงถามเรื่องนี้ เธอมีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อยแล้วบอกว่า เธอพอจะไว้ใจเล่าบางเรื่องให้ผมฟังได้หรือไม่  ซึ่งผมก็บอกกลับไปว่าไว้ใจไม่ได้หรอกครับ ขึ้นอยู่กับเรื่องที่จะเล่าด้วย ว่าถ้าผมไปพูดต่อมันจะเสียหายกับใครบ้างหรือเปล่า ถ้าไม่ผมก็พูด ถ้าเสียหายผมก็เงียบ เก็บไว้คนเดียว  เธอมองหน้าผม งง งง ผมเลยยิ้มให้เธอไปบ้าง เธอบอกแปลกใจที่ผมพูดตรงดี แต่เธอก็ยืนยันว่าจะเล่าให้ฟัง แม้เรื่องมันจะดูเหลวไหลไปบ้าง จากคุณ : เล็ก (ชายสมบูรณ์) - [ 6 ส.ค. 50 13:58:13 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คุณกลางเคยอ่านหนังสือของสตีเฟ่น ฮอวคิงบ้างไหม   ครับ ผมเคยอ่านมาบ้าง นั้นละ ที่ดูเหมือนมันจะเกี่ยวพันกับเรื่องที่ฉันกำลังจะเล่าให้ฟัง ตั้งแต่จำความได้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองมี2บุคลิก บางครั้งเหมือนเด็ก บางครั้งเหมือนผู้ใหญ่ จนคุณพ่อยังแปลกใจ อย่างเช่นตอนที่อายุ 10ปี คุณพ่อถามฉันว่า วันเกิดปีนี้ลูกอยากได้อะไรเป็นพิเศษ เธอยิ้มเล็กน้อยแล้วหันมาถามผมว่า ทายถูกไหมว่าเด็กผู้หญิงอายุ 10 ปีนี้อยากได้อะไรเป็นของขวัญ ผมตอบเธอไปว่า คงเป็นตุ๊กตาบารบี้ละมั้ง ไม่ก็เสื้อผ้าสวยๆน่ารักสัก2-3ชุด เธอยังคงยิ้มอยู่แล้วตอบกลับมาว่า ฉันอยากได้ความสุขทางใจมากกว่าความสุขจากวัตถุ คุณพ่อฉันท่านนิ่งไปพักใหญ่ๆ ไม่พูดอะไรต่อ ฉันเองยังแปลกใจว่าอะไรดลจิตใจให้ฉันพูดคำนั้นออกไป จากคุณ : เล็ก (ชายสมบูรณ์) - [ 6 ส.ค. 50 14:49:17 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ยังมีอีกครั้งนะ ก่อนจะเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ท่านถามว่าจะเรียนต่อสาขาไหน  ฉันตอบโดยไม่คิดเลยว่า อยากเรียนด้านประวัติศาสตร์แต่ขอเอเชีย เป็นเมเจอร และขอเรียนเพิ่มเฉพาะประเทศไทย  ท่านไม่พูดอะไรนอกจากจัดการให้ฉันเรียนด้านบริหารที่มหาวิทยาลัยเอกชน ซึ่งแน่ละ ฉันก็หาเวลาไปแอบเรียนภาษาไทยและทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเมืองไทย ฉันมีเพื่อนเป็นคนไทยในอิตาลีมากมาย จนพูดไทยและรู้เรื่องเมืองไทยมากพอที่จะรู้ว่า ในเมืองไทยยังมีศาสตร์อยู่แขนงหนึ่งซึ่งเรียกว่าไสยศาตร์ เป็นศาตร์ที่ผู้เรียนรู้เท่านั้นจึงจะเข้าใจได้   พูดจบเธอถอดสร้อยคอออกมาแล้วยื่นให้ผม พิจารณา จากคุณ : เล็ก (ชายสมบูรณ์) - [ 6 ส.ค. 50 14:50:04 ]

ความคิดเห็นที่ 9 กลัวจะอ่านกันเหนื่อย ไปเรื่อยๆนะครับ เรื่องนี้แปลกดีฟังเขาเล่าให้ฟังนานแล้ว ตั้งแต่ไปเที่ยวแม่ฮ่องสอน แล้วก้ลืมไปเลย มานึกถึงอีกทีก็ตอนที่จะไปอีกในปีนี้ คือ ป้าเจ้าของรีสอรต์แกเล่าให้ฟัง เพราะเห็นผมพักอยู่คนเดียวผมไปช่วงโลวซีซั่น ป้าแกเลยมานั้งคุยด้วย แล้วบอกว่า เมื่อก่อนแถวนี้ ไม่ค่อยมีที่พัก มีบ้านพักก็ทำ เฉพาะคนมาเที่ยวแบบลุยๆ (ภาษาแกวัยรุ่นเชียว)บ้านพักก็เป็นเรือนไม้หลังคามุงแฝก มีมุ้งมีผ้าห่มให้แค่นั้น แล้วแกก็เลยเล่าเรื่องนี้ให้ผมฟังซึ่งผมก็เอามาเขียนในภาษาของผม เหมือนเดิม จากคุณ : เล็ก (ชายสมบูรณ์) - [ 6 ส.ค. 50 15:00:15 ]

ความคิดเห็นที่ 10 หวัดดีคุณเล็ก และ คุณไบเบิ้ล ครับ ขอบคุณคุณเล็ก ที่พยายามช่วยต่อลมหายใจของห้องนี้ครับ จากคุณ : ตุ้ม แม็คคาร์ทนี่ย์ (Toom McCartney) - [ 6 ส.ค. 50 18:40:13 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาอีก 1คนแล้ว สวัสดีครับคุณตุ้ม หวังว่าคงสบายดีนะครับผม มาต่อกันครับ มันเป็นวัตถุชนิดหนึ่งสีดำสนิทรูปทรงกลมรีอยู่ในเชือกทักสีดำเก่าแก่พอดู  ผมมองดูนึกว่าเป็นหินแต่พอจับดูรู้สึกถึงความหนัก เหมือนเหล็ก  ผมถามเธอว่า อะไรครับนี้ เธอบอกว่าไม่รู้เหมือนกัน แต่ซื้อมาเพราะเห็นว่ามันแปลกดี แปลกเหรอครับ ผมถาม มันแปลกยังไง  เธอบอกว่า มีคนเดินมาขายให้เธอตอนออกจากสนามบินจะไปที่พัก มีคนอื่นสนใจเหมือนกัน แต่เขาไม่ขาย เขาบอกว่าต้องการขายให้ฉันคนเดียวเท่านั้น ลักษณะของคนขายก็เหมือนชาวบ้านธรรมดานะ แต่ฉันมองเห็นแววตาของเขาแล้วรู้สึกว่าเขาขอร้องฉันมาโดยตรง  น่าแปลกที่พอฉันหันไปหยิบเงินในกระเป๋าเสื้อผ้า เขาก็หายไปแล้ว เหมือนเจตนาที่จะเอามาให้ แล้วฉันก็เชื่อแบบนั้นจริงๆ เพียงคืนแรกที่ฉันนอนในบ้านพัก ความฝันประหลาดก็เกิดขึ้นกับฉัน ฉันฝันเห็นเสือดำตัวใหญ่เดินนำฉันไปที่ถ้ำแห่งหนึ่ง ก่อนที่จะฝันอะไรต่อไป มันก็เหมือนมีภาพเกิดซ้อนๆกัน จนจำอะไรไม่ค่อยด้ ได้ยินคล้ายๆกับมีคนให้ฉันเก็บสร้อยเส้นนี้ไว้และให้กลับไป บ้างก็ชวนให้ตามไป มันสับสน เช้ารุ่งขึ้นฉันรีบตัดสินใจมาพักที่นี้ เพราะอะไรคุณรู้ไหม จากคุณ : เล็ก (ชายสมบูรณ์) - [ 7 ส.ค. 50 14:06:48 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ผมส่ายหน้าเพราะคาดเดาไม่ถูก เธอจึงยื่นกระดาษเล็กๆแผ่นหนึ่งให้ผม ผมอ่านอยู่พักใหญ่ๆ เพราะลายมืออ่านออกยากมาก และเขียนตัวโย้ไปเย้มา  เนื้อความในกระดาษมีดังนี้ ขอให้รีบไปพบกับผู้ชายคนหนึ่งที่อำเภอ.....จะมีบ้านพักติดริมน้ำแห่งหนึ่งชื่อว่า ......... ให้คุณรอจนถึงวันที่ xx –xx xxxx ในเวลาประมาณ20.00 คุณจะพบเขา จงเอาสิ่งที่คุณได้เมื่อวานให้เขาดู แล้วสิ่งที่คุณสงสัยมาตลอดชีวิตจะกระจ่าง ผมอ่านข้อความเสร็จก็อดแปลกใจไม่ได้ แต่ที่แปลกใจอีกอย่างคือเธออ่านลายมือนี้ได้อย่างไร ผมเป็นคนไทยแท้ๆ ยังต้องนั้งแกะทีละตัว เธอบอกว่าวานให้ประชาสัมพันธ์อ่านให้ฟังแล้วเธอก็จดเป็นสำเนาไว้อีกฉบับหนึ่ง  ผมคิดในใจว่างานนี้ ต้องมีการเล่นตลกกันครั้งใหญ่เสียแล้ว แล้วผู้ชายคนนั้นเป็นผมเหรอครับ ผมทำหน้า งงถึง งงมาก เธอยิ้มเหมือนเดิมแล้วบอกว่าใช่แน่นอน เพราะทีนี้คืนนี้ ไม่มีผู้ชายคนไหนมาพักเลยสักคนเดียว ฉันถามเจ้าของแล้ว ผมนั้งนิ่งพยามคิดเรื่องที่อยู่ตรงหน้า อะไรกันละนี้เราไปเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย ผมขอดูสร้อยเส้นนั้นอีกครั้งแล้วส่ายหน้า คิดอะไรไม่ออก ในที่สุดก็เปลี่ยนเรื่องซะเฉยๆ   พรุ่งนี้เช้าผมจะขับรถมอเตอร์ไซค์ไปเที่ยว ผมทำโปรแกรมไว้แล้ว ไม่ทราบว่าคุณสนใจจะไปไหม พร้อมกับยื่นโน้ตที่ผมจดไว้พร้อมข้อมูลที่ท่องเที่ยวซึ่งเตรียมมาจากกรุงเทพ เธอนั้งดูรายละเอียดไปพักใหญ่ๆ ผมมองดูเธอเงียบๆ เพิ่งจะพิจารณาชัดๆตอนนี้เองว่าเธอมีผิวสวยเหมือนคนเอเชีย หน้าตาก็ไม่ออกไปทางยุโรปมากนัก นั้งมองเพลินๆ เธอก็หยิบข้อมูลที่ท่องเที่ยวแห่งหนึ่งให้ผมดูแล้วบอกว่าอยากไปที่นี้ และตกลงจะไปกับผมด้วยพรุ่งนี้ เรานั้งคุยกันถึงชีวิตส่วนตัวของกันและกันแลกเปลี่ยนความคิดทัศนะคติ จนรู้สึกว่า น้ำค้างเริ่มลงซึ่งก็ปาเข้าไปตี 1 ผมจึงเดินไปส่งเธอกลับที่พัก จากคุณ : เล็ก (ชายสมบูรณ์) - [ 7 ส.ค. 50 15:50:51 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตามมาอ่าน คอยตอนต่อไปอยู่นะคะ จากคุณ : ไบเบิ้ล - [ 7 ส.ค. 50 19:01:54 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ผมออกเดินทางตอนเช้าเพื่อไปให้ทันดูพระอาทิตย์ขึ้น อากาศที่แม่ฮ่องสอนถึงแม้จะเป็นช่วงปลายฤดูหนาว แต่ก็หนาวมากเลยสำหรับคนขับรถ2ล้อ ลุยเที่ยว ส่วนคนที่อยู่ข้างหลังผมดูเหมือนเธอจะเพลิดเพลินกับบรรยากาศรอบตัวเหลือเกิน หลังจากไปชมพระอาทิตย์ขึ้นแล้ว ผมเดินทางต่อไปยังถ้ำที่ขึ้นชื่อว่ายาวที่สุดแห่งหนึ่ง ปกติผมไม่ชอบที่จะเที่ยวถ้ำเลย แต่คราวนี้คงต้องยกเว้น เพราะการเดินทางด้วยแพเข้าไปในถ้ำ นั้นจัดว่าสะดวกสบาย อ้อ ถ้ำนี้มีน้ำไหลทะลุติดต่อกันเป็นทางยาวเชียวครับ ก่อนถึงถ้ำผ่านหมู่บ้านชาวเขา หลายหมู่บ้าน รู้สึกจะมีการจับกลุ่ม พูดคุยอะไรกันสักเรื่อง เราแวะกินอาหารกลางวัน กันในหมู่บ้านแถวนั้น ดูเหมือนคนขายจะไม่ค่อยสนใจขายของด้วยซ้ำ ยังคงคุยกันอยู่ในเรื่องที่ผมฟังไม่ออก เมื่อถึงที่ทำการอุทยาน ผมถึงกับเซ็งขึ้นมาทันที หน้าที่ทำการอุทยาน เขียนไว้ว่า ปิดทำการ 1 วัน เนื่องจากปรับปรุงสถานที่ ผมโมโหนิดๆ เดินเข้าไปถามเจ้าหน้าที่คนหนึ่ง พี่ครับทำไมอุทยานปิดทำการไม่มีการบอกล่วงหน้าเลยหรือครับ และที่นี้ก็ไกลมากอย่างน้อยก็น่าจะมีการบอกกันก่อนล่วงหน้า นี้ผมก็เช็คกับศูยน์ข้อมูลท่องเที่ยวแล้ว เห็นว่าเดินทางมาได้ เพราะกำลังจะโปร ให้เป็นอันซีน  เจ้าหน้าที่ บอกว่า เขาไม่รู้ ทำตามคำสั่งหัวหน้าอุทยาน ผมเลยควักบัตรประจำตัวออกมา แล้วบอกกับเขาว่าผมขอเหตุผลที่ฟังขึ้นกว่านี้ พักหนึ่งจากการติดต่อด้วยวิทยุ ก็เห็นเจ้าหน้าที่ออกมา ลักษณะคงเป็นหัวหน้าพวกเขา เขาถามผมว่ามีอะไรให้ช่วยเหลือ ผมเลยบอกเขาว่าทำไมไม่ปิดบอกปากทางเข้าว่าจะปิดทำการ 1 วัน นี้ผมเข้ามาไกลขนาดนี้แล้วเข้าไม่ได้ มีเหตุผลอะไรครับ เขาบอกว่าปิดปรับปรุงสถานที่ก็เขียนแจ้งไว้แล้วตรงนี้เขาชี้มือไปที่ป้าย   ผมเลย สวนกลับไปว่าคนไทยเป็นแบบนี้ละ มักไม่แก้ไข ชอบที่จะเถียงเอาชนะไว้ก่อน ผมบอกว่าทำไมไม่ไปปิดบอกไว้ที่ปากทางเข้า เขากลับเฉย ผมเลยดึงบัตรมาอีกครั้งอย่างจำใจ ดูซะ แล้วบอกได้หรือยัง ผมสังเกตเห็นผึ้งพยายามมองบัตรในมือผม คราวนี้ได้ผลดีเยี่ยม เขาเชิญผมเข้าไปในที่ทำการอุทยานก่อน ผมเลยดึงผึ้งเข้าไปด้วย คุณเอาอะไรให้เขาดู เธอถามผมด้วยความแปลกใจ ผมยิ้มแล้วบอกเธอให้เงียบๆไว้ก่อน จากคุณ : เล็ก (ชายสมบูรณ์) - [ 8 ส.ค. 50 14:36:59 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มีการฆาตกรรมกันที่ต้นน้ำและมีบางศพ อ้อต้องบอกว่าบางชิ้นส่วนลอยมาติดอยู่กับแพ เสียงหัวหน้าอุทยานกล่าวขึ้นถึงสาเหตุ ซึ่งหลังจากต่างคนต่างแนะนำตัวกันแล้ว หมายความว่ายังไงครับ แสดงว่ามีมากกว่า 1 ศพเหรอครับ ผมถามกลับไป ใช่ครับ ตอนนี้เรายังค้นไม่หมด แต่ที่พบอยู่ตั้งแต่ตอนสาย ก็10 ศพแล้วครับ แต่ชิ้นส่วนไม่ครบ แล้วตำรวจละครับตอนนี้อยู่ไหน ผมไม่เห็นเลยสักคน ก็อยู่ข้างล่างครับ ตอนนี้เขากันคนไม่ให้เข้าไป เจ้าหน้าที่ยังทำได้แค่ช่วยเหลือในส่วนที่เขาขอร้อง ดูเหมือนตำรวจชุดนี้ จะเข้าใจอะไรบางอย่างเกี่ยวกับการตายหมู่คราวนี้ เพราะผมเห็นหัวหน้าชุดไม่ได้มีวี่แววแปลกใจลักษณะการกระทำต่อศพเลย  ตอนผมเห็นทีแรกและให้ลูกน้องกระจายออกดู ตำรวจชุดนี้ยังไม่มาถึง แต่ชิ้นส่วนที่ถูกหั่นเหมือนการชำแหละ หมู ขาย ผมว่าแต่ละคนที่ตาย ต้องโดนหั่นไม่ต่ำกว่า 20 ท่อน   อะไรนะ 20 ท่อน ฆาตกรรมหมู่ แล้วหั่นเป็นท่อน ผมรู้สึกวูบๆแล้วรู้สึกเสียวขึ้นมาทันที ผมถามอะไรอีกพักใหญ่ๆ แล้วตกลงว่าวันนี้ จะเดินทางกลับไปที่พักก่อน แต่แล้วก่อนที่ออกมาจากที่ทำการเราก็ได้เห็นเจ้าหน้าที่ลำเรียงศพ ไม่ใช่สิ ชิ้นเนื้อของมนุษย์ ซึ่งไม่สามารถระบุได้ว่าชิ้นส่วนนั้นเป็นของใครมาก่อน เจ้าหน้าที่นำมารวมกันไว้แล้วเอาผ้าดิบปิดไว้ไม่ให้อุจจาดนัก ผมกับผึ้งยืนติดหน้าต่าง เพื่อดู แม้ใจจะไม่อยากดูเลย แต่ต้องทำเข้มแข็งเพราะเธอชวนผมไปดู ยืนพิจารณาก็ไม่เห็นอะไร เพราะผ้าดิบปิดอยู่ ผมหันหลังกลับ แต่ก็ชะงักอยู่แค่นั้น เพราะมีมือข้างหนึ่งจับไหล่ไว้ ผมหันมามองอีกครั้งแล้วแทบจะล้มทั้งยืนต่อให้ใจแข็งขนาดไหนก็ตาม จากคุณ : เล็ก (ชายสมบูรณ์) - [ 8 ส.ค. 50 15:01:08 ]

ความคิดเห็นที่ 16 กลิ้งหลุดออกมาจากผ้าดิบพื้นนั้น ซึ่งมองยังไงก็ไม่มีทางจะหลุดออกมาได้ หัวคนในสภาพปกติที่สุด 1หัวกับสภาพยับเยินไปทั้งใบหน้าและหัวอีก1  ทั้ง 2 หัว กำลังกลิ้งมาตรงที่เรายืนอยู่ แม้จะยืนอยู่ข้างบนและมองออกไปทางหน้าต่าง ผมก็ยังเพลอกระโดดถอยหลัง ออกมา ส่วนผึ้ง ผมเห็นเธอกำลังจะล้มลงไปกับพื้น ผมกระโดดไปประคองตัวเธอไว้แล้วดึงออกมาจากตรงนั้น หลังจากปฐมพยาบาลด้วยยาดม ยาลมตามแต่ที่จะมี เธอก็ดีขึ้น แต่หน้าตายังบ่งบอกถึงความตกใจสุดขีด เธอไม่พูดอะไร อยู่พักใหญ่ๆ  เหมือนพยายามจะข่มจิตใจฝืนความรู้สึกของเธอ ผมรอจนเธอรู้สึกดีขึ้นแล้ว ชวนเธอกลับ เธอบอกว่าขอไปดูศพอีกครั้ง ผมมองเธออย่างไม่แน่ใจนัก แต่ก็เดินไปเป็นเพื่อนเธอ ทุกสิ่งทุกอย่างถูกเก็บไว้ในผ้าดิบแล้ว เธอหลับตาลงเหมือนพยายามจะใช้ความคิดอะไรสักอย่าง เรากลับที่พักกันโดยไม่ได้แวะตามโปรแกรมที่ผมวางไว้ รู้สึกเธอมีอะไรจะบอกผม แต่ขอให้กลับถึงที่พักก่อน ผมขับรถไปเรื่อยๆ ดูบรรยากาศ 2 ข้างทาง โดยลืมเรื่องที่ผ่านมาไปชั่วขณะ เธอเองก็ดูเหมือนจะลืมไปเหมือนกัน เพราะผมคอยแกล้งแหย่เธออยู่ตลอดระหว่างกลับที่พัก จากคุณ : เล็ก (ชายสมบูรณ์) - [ 8 ส.ค. 50 16:26:28 ]

ความคิดเห็นที่ 17 แหม.....คุณเล็ก กำลังสนุกเชียว มาต่อเร็วๆนะคะ จากคุณ : ไบเบิ้ล - [ 8 ส.ค. 50 19:54:42 ]

ความคิดเห็นที่ 18 แวะมาดู   ยังไม่มา จากคุณ : ไบเบิ้ล - [ 9 ส.ค. 50 16:41:13 ]

ความคิดเห็นที่ 19 พี่ไบเบิ้ลรอก่อนนะครับ วันนี้ผมอยู่เวรที่ทำงาน คงเขียนทั้งคืนละครับ จากคุณ : เล็ก (ชายสมบูรณ์) - [ 9 ส.ค. 50 18:03:25 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เรามาคุยกันหลังจากหาซื้ออาหารเย็นมากินกันที่พักของผม “คุณรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงแทบจะช็อค ตอนมองเห็นหัวคน2หัวกลิ้งมา” เธอถามผมขึ้นมาทันทีหลังจากกินข้าวเย็นกันแล้ว ซึ่งก็กินกันไม่ได้นัก ภาพนั้นมันติดตาจนทำให้กินอะไรไม่ลง “ก็มันน่ากลัว ผมเห็นแล้วยังอดหวาดเสียวไม่ได้เลย ผมยังนึกถึงภาพนั้นอยู่เลย ” ผมบอกเธอไปแล้วก็นึกถึงภาพเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อช่วงสาย “อืม มันมีอะไรแปลกกว่านั้นอีกนะ” 1ใน 2 หัวที่เห็นหน้าชัดที่สุด คนคนนั้นฉันจำหน้าเขาได้ดี คุณจะเชื่อไหมถ้าฉันจะบอกว่า เขาเป็นคนเดียวกันกับคนที่เอาสร้อยเส้นนี้มาให้ฉัน ตอนนี้ฉันสับสนและคิดอะไรไม่ออกเลย มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ฉันยังไม่ได้เล่าให้คุณฟังทั้งหมด เพราะไม่แน่ใจว่าคุณจะยอมรับมันได้ไหม เอาละ ฉันตัดสินใจที่จะเล่าให้คุณฟัง บางทีมันอาจระบายความอึดอัดของฉันบ้างถ้าได้ระบายให้ใครสักคนฟัง” ผมยิ้มปลอบใจเธอแล้วพยักหน้าให้เธอพูดต่อ “ฉันจะเริ่มยังไงดี อืม คือ ฉันชอบฝันถึงสถานที่แห่งหนึ่งเสมอ คือตั้งแต่ฉันพอที่จะจำอะไรได้ ฉันก็ฝันซ้ำๆแบบเดิม ในความฝันบางทีฉันเห็นป่าทึบมีต้นไม้และสัตว์ ซึ่งฉันไม่เคยเห็นมาก่อน บางครั้งฉันก็ฝันเห็นตัวเองรวมกลุ่มอยู่กับชนเผ่าแปลกๆ บางทีฉันฝันเห็นตัวเองถูกเผาด้วยไฟ ท่ามกลางชนเผ่าเหล่านั้น แต่ในความฝันแต่ละครั้ง ฉันจำสถานที่ได้ติดตาเสมอ จนฉันโตขึ้น จึงเริ่มหาข้อมูลว่าลักษณะที่ฉันฝันเห็นมันอยู่ในส่วนไหนของโลกนี้ ฉันเริ่มค้นหาจากอเมริกา ยุโรป พูดก็คือ ทุกทวีป จนกระทั้งมาสรุปเป็นวงแคบได้ที่เอเชีย  แม้จะแคบเข้ามาแต่ก็ไม่ได้รู้สึกมั่นใจสักนิด จนกระทั้ง คุณพ่อของฉันมารู้เข้า ท่านคงระแคะระคายอะไรมาบ้างเกี่ยวกับความฝันของฉัน เพราะตอนเด็กฉันไม่เคยปิดท่านเลย จนโตมาฉันถึงปิดบังไม่ยอมพูดอะไรอีก เพราะรู้สึกว่าคุณพ่อคงมีอะไรปิดบังฉัน ฉันมาแน่ใจตอนข้อมูลของประเทศหนึ่งในเอเชียหายไปจากห้องของฉัน คุณพ่ออาจคิดว่าจะบิดบังฉัน แต่ฉันก็ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแล้วเลิกค้นหา ทำเป็นไม่สนใจ อีกต่อไป” ผมหยิบน้ำให้เธอเพราะรู้สึกเธอจะเครียดเกินไปกับสิ่งที่เล่า “แล้วหลังจากนั้นละ คุณบอกมาเมืองไทยต้องหลายครั้ง ทำไมพ่อคุณยอมให้มาด้วย “ ผมถามเธอเป็นลักษณะชวนคุยมากกว่า จากคุณ : เล็ก (ชายสมบูรณ์) - [ 9 ส.ค. 50 21:19:07 ]

ความคิดเห็นที่ 21 “ใช่ ฉันทำเป็นไม่สนใจเรื่องเมืองไทยอีกเลย ทั้งๆที่ความฝันของฉันมันเหมือนกับบอกให้แน่ใจว่าเป็นเมืองไทยแน่ๆ ฉันเลยแอบไปเรียนทุกอย่างที่เกี่ยวกับเมืองไทย  มันเหมือนมีอะไรมาคอยบอกฉันให้ฉันต้องทำอยู่เสมอ ครั้งแรก ฉันไม่รู้เลยว่าจะเริ่มยังไง " เธอหยุดดื่มน้ำแล้วพูดต่อ "คุณเชื่อไหม จู่ๆ เพื่อนฉันก็มาชวนฉันไปเรียนภาษาไทยกัน เขาบอกกับฉันว่า เคยมาเมืองไทยแล้วอยากกลับมาอยู่ที่นี้ตลอดไป นั้นละเป็นจุดเริ่ม หลังจากนั้นมันเหมือนกับเป็นเหตุบังเอิญ หรือมีอะไรบางอย่างจงใจให้เป็น ธุรกิจอัญมณีของคุณพ่อที่แอฟริกาถูกยกเลิกจากรัฐบาลที่นั้น โดยไม่ทราบเหตุผล คุณพ่อพยามหาประเทศอื่นๆในระแวกใกล้เคียงรวมถึงในทวีปอื่นด้วย คุณเชื่อไหม เกือบ 2 ปี ที่เราไม่มีรายได้เข้ามาเลย เพราะคุณพ่อหาที่ทำธุรกิจไม่ได้ “ เธอหยุดพูดแล้วยิ้ม และ ถามผมว่า “คุณเคยคิดว่าตัวเองเคยมีความโชคดีที่สุดพร้อมโชคร้ายที่สุดไหม “ ผมส่ายหน้าเป็นพัดลมไปเลย เพราะไม่เข้าใจว่าเธอจะพูดอะไร “คุณพ่อพบเพื่อนเก่าคนหนึ่ง ซึ่งนำความหวังใหม่มาให้คุณพ่อ ธุรกิจอัญมณีจะได้เริ่มทำอีกครั้ง แต่ ต้องทำที่ประเทศไทย คุณพ่ออยากปิดบังไม่ให้ลูกสาวรู้เรื่องเกี่ยวกับประเทศไทย  แต่ต้องมาเมืองไทย คิดดูเอาสิว่าท่านจะกลุ้มขนาดไหน ฉันแอบดีใจเงียบๆและทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ไม่สนใจ ทั้งยังแกล้งตั้งแง่เอากับท่านด้วยว่า ถ้าจะให้ไปทำธุรกิจที่ประเทศนี้ ก็ไม่ต้องมาชวนไปด้วย เพราะไม่มีอะไรน่าสนใจ “ “คุณคิดว่าพ่อคุณจะเชื่อหรือไง” ผมถามเธอบ้าง “ก็คงไม่เชื่อหรอก แต่คงไม่มีทางเลือกมากกว่า “ เธอหัวเราะออกมาได้ “แล้วคุณตามพ่อมาได้ยังไง ผมว่าท่านคงไม่ให้มาด้วยแน่” ผมถามเธออีกเหมือนเด็กอยากรู้อยากเห็น “ไม่เห็นจะยาก ฉันไม่ต้องดิ้นรนอะไรเลย เพราะคุณพ่อท่านแก่มากแล้ว มีลูกสาวก็ฉันคนเดียว อะไรที่จำเป็นจะต้องให้ลูกสาวรู้ ท่านก็ต้องทำ ฉันถึงบอกไงว่า ท่านได้และเสียพร้อมกัน” เธอยิ้มเครียดๆเหมือนมีอะไรในใจอีก “ผมว่า คงมีอะไรมากกว่านี้แน่ๆ ถ้ามั่นใจว่าพูดได้ พูดมาเถอะครับบางที ผมอาจช่วยคุณได้บ้าง” ทันใดนั้นเอง มีเสียงหวีดร้องมาเบา เป็นเสียงของคนหลายคน ผมได้ยินชัด ส่วนเธอจะได้ยินหรือไม่ผมไม่รู้ รู้แต่ว่า ตัวเธอกระโดดทีเดียวข้ามมากอดผมไว้แน่น ปากก็พึมพำ “เสียงนั้น ฉันเคยได้ยินมาตั้งแต่เด็ก ฉัน ฉัน “ แล้วเธอก็ตัวสั่นกอดผมเอาหน้าซุกไว้กับอกผมเหมือนกลัวอะไรบางอย่างจะเห็นหน้าของเธอ มันเป็นอะไร เสียงนั้นยังคงดังอยู่ เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ทีแรกก็ห่างๆ แต่ตอนนี้ดังเหมือนกับอยู่รอบๆตัวผมและเธอ ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรไปหรือไม่ รู้อย่างเดียวว่า ผมเอง ก็จะทนไม่ไหว รอบๆบ้านพักที่เคยสว่าง จู่ๆ ก็เหมือนกับมีอะไรมาบังไว้รอบๆตัวมีแต่ความมืด มันเกิดอะไรขึ้น และโดยไม่ได้ ตั้งใจเลย ผมหันไปทางด้านหลัง เส้นผมแทบจะชี้ ความตกใจต่อภาพที่เห็น มันทำให้ผมเกือบจะคุมสติไม่ได้ เกือบจะวิ่งกระโดดหนีออกจากตรงนั้นไป ใกล้กันไม่เกิน 10 เมตร สูงเท่าต้นตาลใหญ่ มือยาวลากถึงพื้น ดวงตาที่ทะลักออกมานอกเบ้า ลิ้นยาวเกือบถึงพื้น ไม่มีอะไรที่น่าเกลียดน่ากลัวมากกว่านี้แล้ว และมันกำลังยกมือชี้มาทางผม ผมยังติดอยู่ที่ผึ้ง เธอกอดผมไว้แน่น จนผมทำอะไรไม่ได้   ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากหลับตา แล้วสวดมนต์เท่าที่จะจำได้ ซึ่งก็เป็นบทเดียว กับที่ใช้ก่อนเข้าเรียนตอนเด็ก  อรหังสัมมาสัมพุธโธ ....................... จากคุณ : เล็ก (ชายสมบูรณ์) - [ 9 ส.ค. 50 22:04:27 ]

ความคิดเห็นที่ 22 พักก่อนแวบนึง จากคุณ : เล็ก (ชายสมบูรณ์) - [ 9 ส.ค. 50 22:05:55 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ทดสอบล็อคอินเก่าซะหน่อย แล้วค่อยมาเล่านะครับ จากคุณ : lex - [ 10 ส.ค. 50 14:10:51 ]

ความคิดเห็นที่ 24 แอบมาอ่านหลายวันแล้ว แต่ไม่ได้เม้นท์ไว้ค่ะ ^^ คุณเขียนเก่งจังค่ะ รีบๆ มาเล่าต่อนะคะ รอค่ะๆ จากคุณ : Keep_Secret (Keep_Secret) - [ 10 ส.ค. 50 15:04:05 ]

ความคิดเห็นที่ 25 มาต่อเร็วๆเน้อ จากคุณ : ไบเบิ้ล - [ 10 ส.ค. 50 18:21:45 ]

ความคิดเห็นที่ 26 มาแล้วครับพี่ไบเบิ้ล ขอบคุณครับ จากคุณ : Keep_Secret ที่ชม แค่เข้ามาอ่านผมก็ขอบคุณแล้วครับ ต่อนะครับ จะเขียนให้อ่านไปเรื่อยๆ นานเท่าไหร่ผมจำไม่ได้  รู้สึกว่าผึ้งจะเขย่าตัวผมเบาๆ ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา พยายามปรับความรู้สึกให้เป็นปกติ มองไปรอบๆตัว ไม่มีอะไรที่น่าหวาดกลัวหลงเหลืออยู่ “ผึ้งครับ คุณรู้ใช่ไหมว่าสิ่งต่างๆเหล่านี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร”  เธอยังไม่ยอมตอบผม แต่กลับเอามาปิดหน้าก้มลงร้องไห้ ผมได้แต่รอให้เธอสงบใจให้ได้ สักพักเธอจึงฝืนพูดขึ้นมาทั้งน้ำตาว่า “อย่าเพิ่งให้ฉันพูดอะไรเลย พรุ่งนี้เช้าค่อยคุยกันได้ไหม ตอนนี้ฉันขอนอนก่อน คุณก็ควรจะนอนด้วย และขอนอนที่ห้องคุณนี้ ฉันไม่กล้าไปไหนแล้ว ไปเข้าไปนอนพร้อมกัน “  ผมรู้สึกอึดอัด เราเป็นคนไทย ย่อมรู้สึกว่ามันไม่ดีแน่นอน แต่เธอก็บอกต่อมาว่า “ไม่ต้องคิดมากหรอก ฉันรู้วัฒนธรรมไทยดี แต่คุณจะปล่อยให้ฉันนอนคนเดียวหรือ ในสภาพแบบนี้” ผมไม่อยู่ในสภาพที่จะทำอะไรได้ดีกว่านี้ จึงชวนเธอเขาไปนอนด้วยกัน เธอจะหลับไปเมื่อไหร่ผมไม่รู้ แต่ผมหลับไม่ลง จนเกือบเช้าจึงหลับลงไปได้จากความอ่อนเพลีย อากาศยามเช้าเย็นสบาย ทำให้เรา 2 คนรู้สึกสดชื่น ผมพาเธอไปส่งยังที่พักของเธอ ซึ่งอยู่ใกล้ๆกัน รอเธอล้างหน้าล้างตา เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเราก็ออกไปหาอะไรกินกัน กาแฟ2 ถ้วย ขนมปัง 4 ชิ้น ไข่ดาว 2 ใบ   เพียงพอสำหรับเรา 2 คน  ผมถามเธอว่าเราพอจะคุยกันได้หรือยัง  สีหน้าเธอเปลี่ยนไปเป็นตกใจทันที แต่ก็ปรับให้เป็นปกติได้ในไม่ช้า “ความจริง ฉันไม่ต้องการจะปิดบังคุณหรอก เพียงแต่ต้องการความแน่ใจบางอย่างเท่านั้น รอให้ฉันเล่าให้จบก่อนคุณจะเข้าใจ” เธอใช้ช้อนกาแฟ คนแก้วถ้วยชาไปเรื่อยๆ ตาก็มองไปที่บรรยากาศนอกร้าน แล้วเธอก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟังอย่างละเอียด จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 10 ส.ค. 50 18:26:45 ]

ความคิดเห็นที่ 27 “ความจริง ฉันไม่ต้องการจะปิดบังคุณหรอก เพียงแต่ต้องการความแน่ใจบางอย่างเท่านั้น รอให้ฉันเล่าให้จบก่อนคุณจะเข้าใจ” เธอใช้ช้อนกาแฟ คนแก้วถ้วยชาไปเรื่อยๆ ตาก็มองไปที่บรรยากาศนอกร้าน แล้วเธอก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟังอย่างละเอียด เธอบอกว่าตัวเองพยายามที่จะหาความผูกพันธ์ของตัวเธอเองกับประเทศไทยหลังจากที่คุณพ่อของเธอแอบมาเอาข้อมูลทิ้ง ครั้งแรกเธอเข้าใจว่าคงเป็นประเทศที่อยู่ในภาวะสงคราม หรือมีโรคติดต่อระบาดร้ายแรง แต่เธอก็หาข้อมูลไม่พบ  กลับพบว่าเป็นประเทศที่น่าอยู่บรรยากาศสวยงาม ผู้คนมีน้ำใจ ยิ้มง่ายเสมอ   คืนหนึ่งเธอค้นดูข้อมูลในอินเตอรเน็ต เธอก็ไปเห็นภาพ อสูรกายตนหนึ่ง ซึ่งเธอบอกว่ามันมีแรงดึงดูดอย่างประหลาดในภาพนั้น และจากการค้นพบต่อมาเธอจึงรู้ว่า คนไทยเรียกอสูรกายตนนั้นว่าเปรต ใช่แล้ว ที่เราเห็นกันเมื่อคืนนั้นเอง จากนั้น เธอพยายามถามถึงแม่ของเธอจากคนรอบข้าง ซึ่งเธอสงสัยมาตลอดว่าแม่เธอทิ้งเธอไปอย่างที่พ่อบอกจริงหรือ แล้วเธอ ก็ได้คำตอบจากคุณปู่ของเธอในงานเลี้ยงเทศกาล อีสเตอร เธอมอมเหล้าคุณปู่ของเธอ จนได้รู้ว่า เธอมีแม่เป็นลูกครึ่งไทย-อิตาลี  ซึ่งเพียงเท่านั้นเองที่ได้ข้อมูลจากคุณปู่ คุณปู่เธอก็คงไม่รู้อะไรมากกว่านี้อีกเพราะเธอถามอะไรอีกก็บอกไม่รู้อย่างเดียว คุณปู่ยังบอกเธอว่า ท่านเจอแม่เพียงครั้งเดียว ตอนไปเที่ยวเมืองไทยกับพ่อ  และนั้นก็เป็นครั้งแรก ที่ทั้ง 2 รู้จักกัน จากนั้น คุณพ่อของเธอก็กลับมาพร้อมเด็กคนหนึ่ง ก็คือเธอนั้นเอง ไม่มีใครรู้อะไรมากนักเพราะคุณพ่อของเธอบอกเพียงแต่ว่า แม่ทิ้งฉันไป แก้ไขเมื่อ 10 ส.ค. 50 18:52:24 จากคุณ : lex - [ 10 ส.ค. 50 18:51:34 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เธอไม่เชื่อคุณพ่อเลย เพราะความฝันครั้งหลังๆเธอฝันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเรียกแทนตัวเองว่าแม่ กวักมือเรียกเธอเหมือนต้องการให้ไปหา ในความฝันเธอบอกว่า เธอวิ่งร้องไห้เข้าไปหา แต่ไร้ผลเธอไม่ได้เข้าใกล้ตัวผู้หญิงคนนั้นเลย วิ่งไปข้างหน้า ก็มีเสียงเรียกมาจากข้างหลัง  มันเป็นความฝันซ้ำๆ สลับกับ ฝันเห็นเปรตตนนั้น แล้ววันหนึ่งที่เธอตัดสินใจที่จะมาเมืองไทย และมาที่นี้ให้ได้ก็มาถึง ในระหว่างที่เธอค้นข้อมูลเมืองไทยอยู่  เธอก็ได้รู้จักแม่ฮ่องสอน อย่างที่ใครก็ไม่อยากรู้จักแบบเธอแน่ๆ ถ้ำลอดที่เราไปเมื่อวานนี้เอง เธอกำลังดูรูปภาพสวยๆ ของถ้ำนี้อยู่ แล้วจู่ๆ ก็มีสิ่งเคลื่อนไหวเกิดขึ้นในภาพนั้น ผู้หญิงคนที่เธอฝันถึง เดินออกมาจากต้นไม้ และกวักมือเรียกเธอ มันเหมือนภาพฝันที่เกิดขึ้น เอจำหน้าตาของผู้หญิงคนนี้ได้ดี แต่ มันคงไม่ใช่เวลานี้ เธอเกือบจะช็อคกับภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้า จึงหันหน้าหนี แต่นั้นคงไม่เท่ากับ สิ่งที่เธอเห็นจากหน้าต่างบ้านเธอ อะไรบางอย่างสูงเกือบ 10 เมตร มือยาวลากถึงพื้น ดวงตาที่ทะลักออกมานอกเบ้า ลิ้นยาวเกือบถึงพื้น เจ้าสิ่งนั้นกำลังมองมาที่เธอด้วย เธอมีเสียงเท่าไหร่ก็กรีดร้องออกมา รู้สึกตัวอีกครั้งคือตัวเองนอนอยู่ที่โรงพยาบาล  หลังจากนั้น คุณพ่อไม่ยอมให้เธอทำอะไรคนเดียวอีกเลย ทุกอย่างอยู่ในสายตาของท่านกับคนของท่านตลอด  แล้วสั่งให้ลืมประเทศไทยซะ ไม่ต้องถามอะไรอีก ท่านคงรู้จากภาพที่ค้างอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ แก้ไขเมื่อ 10 ส.ค. 50 19:15:45 จากคุณ : lex - [ 10 ส.ค. 50 19:14:33 ]

ความคิดเห็นที่ 29 จากนั้นเป็นต้นมา เธอพยายามจะมาเมืองไทยให้ได้แต่ก็ไม่สามารถรอดพ้นสายตาของคุณพ่อได้ จนครั้งนี้ที่เธอหนีจากพ่อมาได้ เพราะเธอแกล้งป่วยหนัก ไม่ยอมพูดกับใคร พยายามทำตัวเหมือนคนบ้า พ่อให้หมอมารักษาหลายคนแต่ก็ไม่เป็นผล   ครั้งแรกเธอคิดว่า ทำแบบนี้คงคิดผิดไปแล้ว เพราะนึกว่าจะได้ออกนอกบ้าน แต่กลายเป็นหมอมาตรวจไข้ที่บ้าน แต่กลับกลายเป็นผลดีไปเมื่อใครๆต่างคิดว่าเธอบ้าจริง มีแต่พ่อเธอเท่านั้นที่ไม่เชื่อ สั่งให้ดูแลใกล้ชิด แต่คนเหล่านั้นก็ไม่ได้ทำตาม และคืนที่พ่อเธอไม่อยู่ โอกาสจึงเป็นของเธอ จากคุณ : lex - [ 10 ส.ค. 50 19:26:44 ]

ความคิดเห็นที่ 30 คุณเล็กนี่จิตวิทยาสูงส่ง ชอบหยุดเล่าเรื่องในตอนเข้มข้นทุกทีเลย มาต่อไวไวนะคะ จากคุณ : ไบเบิ้ล - [ 13 ส.ค. 50 15:46:29 ]

ความคิดเห็นที่ 31 คุณเล็กครับ กรุณามาไวๆเลยครับ..... หากมาช้า... ผมจะแช่งให้ท้องผูกนะครับ เอาเบียร์มาเซ่นคุณเล็กแก้คอแห้ง... จิบแล้วมาเล่าต่อโดยเร็วเลยนะครับ จากคุณ : ตุ้ม แม็คคาร์ทนี่ย์ (Toom McCartney) - [ 14 ส.ค. 50 11:37:54 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ไปเที่ยวมา เมาไปหน่อย ตอนนี้เหี่ยวแอลกอฮอล์อยู่ครับ เด๋วแปบนึง จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 14 ส.ค. 50 14:08:45 ]

ความคิดเห็นที่ 33 เธอรีบบินมาประเทศไทยและต่อที่แม่ฮ่องสอนโดยไม่แวะพักเลย ซึ่งก็ได้เจอกับชายแปลกหน้าคนนั้น เธอเล่าถึงตอนนี้พร้อมกับยื่นกระดาษมาให้ผม1แผ่น “ภาษาอะไร ผมอ่านไม่ออก” ผมภามเธอหลังจากพิจารณาตัวหนังสือในกระดาษแผ่นนั้นอยู่นาน “คุณจะเชื่อไหม ถ้าฉันบอกว่า ฉันสั่งprint ข้อมูลเกี่ยวกับประเทศไทย แต่เจ้านี้ มันออกมากับข้อมูลนั้น” “คุณรู้ความหมายของมันไหม ว่ามันแปลว่าอะไร เป็นภาษาอะไร”  ผมพยายามพิจารณาอีกครั้ง “ฉันไม่รู้อะไรเลย แต่คิดว่า มันอาจจะเป็นประโยชน์บ้างเลยติดตัวเอามาด้วย แต่ฉันคิดว่า บางทีอาจเป็นภาษาพม่า หรือภาษาพื้นเมืองแถบนี้ คุณลองหาข้อมูลให้ฉันหน่อยได้ไหม ฉันอยากรู้ว่ามันอ่านว่าอย่างไรบ้าง” “ผมว่า เราควรจะกลับกรุงเทพกันก่อน ไปตั้งหลักที่บ้านของผม เราต้องการข้อมูลของสร้อยคอเส้นนั้น และ ข้อความในกระดาษแผ่นนี้”   ผมพูดพร้อมกับจ่ายเงินค่าอาหาร จากนั้นเรา2คนก็เก็บของ แล้วเดินทางกลับกรุงเทพทันที ผมไม่รู้ความคิดของเธอ เพราะตลอดทางเราคุยกันเรื่องอื่นเป็นส่วนใหญ่ แต่ผมคิดว่าเอคงไม่ต่างจากผม ผมยังคิดถึงความเกี่ยวพันของหลายเรื่องที่พบมา มันต้องมีอะไรที่เราคาดไม่ถึงและคิดยังไม่ออก 1 เดือนใน กทม. เธอได้ข้อมูลมากพอที่จะขึ้นมาพิสูจน์ความจริงบางอย่าง ผมเองช่วยเธอไม่ได้มากนักเพราะงานประจำที่ยังต้องทำอยู่ แต่ก็ตัดสินใจลางาน 9 วัน เพื่อจะไปกับเธอด้วย “พรุ่งนี้เราจะไปกันแล้ว ฉันให้โอกาสคุณเปลี่ยนใจ คุณไม่จำเป็นที่ต้องไปเสี่ยงเลย  ” “ไม่เปลี่ยนใจครับผม “  ผมยิ้ม แล้วหยิบสร้อยเส้นนั้นของเธอมาดู “ผมไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นบ้างต่อจากนี้ แต่คนเราใครบ้างจะมีโอกาสได้พบเจอเรื่องแปลกมหัศจรรย์ขนาดนี้บ้าง ผมมีโอกาสแล้ว ถ้าจะตายไปก็ไม่เสียดายเลย ว่าแต่คุณเชื่อข้อมูลที่ได้มาหรือเปล่า สร้อยและหินสีดำนี้ คุณเรียกมันว่าอะไรนะ” ผมถามเธออย่างไม่ได้สนใจคำถามนักแล้วพูดต่อ “คุณรู้ไหม ถ้าตามข้อมูลที่ได้มา ผมอยากจะเรียกหินประหลาดนี้ว่า หินเทพเจ้ามากกว่า อีวิลสโตนเสียอีก  ถ้าเป็นไปได้จริง ทฤษฎีการเหลื่อมของเวลา หรือการมาหมุนมาชนกันของเวลาซึ่งทำให้เกิดช่องว่างของ ฮอวคิงก็เป็นความจริง” “นั้นเป็นสิ่งที่เรากำลังจะได้รู้กัน แต่ฉันรู้สึกว่าคุณมีความมั่นใจอะไรบ้างอย่างที่ไม่ได้บอกฉัน คุณไม่มีความรู้สึกกลัวเลย “ เธอก็คงสงสัยเหมือนคนต่างชาติทั่วไป ส่วนผมเองไม่ได้มั่นใจอะไรมากนอกจาก ความดีที่สะสมมากับพุทธานุภาพ ซึ่งครั้งนี้ผมนำติดตัวไปด้วย “ ตามหลักศาสนาพุทธ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเกิดจากการกระทำ คุณทำอย่างไรก็ได้รับผลเช่นนั้น  ผมกลัวนะไม่ใช่ไม่กลัว แต่ผมก็มีสิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจเช่นกัน เอาละ ผมว่าเราแยกย้ายกันนอนเถอะ อ้อ ผมขอคำแปลของข้อความในกระดาษไปดูสักหน่อย บางทีอาจคิดอะไรได้มากว่าที่เราได้คำแปลมา” แก้ไขเมื่อ 14 ส.ค. 50 18:09:00 จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 14 ส.ค. 50 18:06:11 ]

ความคิดเห็นที่ 34 พรุ่งนี้แล้วสินะที่เราจะเดินทาง ผมอ่านทบทวนข้อความนั้นอีกครั้ง อนันตริยกรรม นำ สู่ อบายภูมิ      สิบกุศลกรรมนำสู่ ปรนิมมิตวสวัตดี ชาติภพนี้ ทำสิ่งไหน      ก้าวสู่ชาติภพหน้าทำสิ่งใด กรรมกำหนดท่าน      จากท่านใช่เรากำหนด เดินตามหนทางความดี      พระพุทธนั้นหาได้กำหนด ภัยร้ายเดินเคียงข้างท่าน       ทางยากลำบากขัดขวาง กุศลกรรมน้อมนำ       ทิศสู่ นิพพาน กรรมเก่าจะนำมา      เหนือ การคาดถึง กรรมใหม่นั้นชดใช้      หยุดซึ่งทุกอย่าง แก้ไขเมื่อ 14 ส.ค. 50 18:49:17 จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 14 ส.ค. 50 18:47:36 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เป็นภาษาบาลีซึ่งพระครูที่แปลให้ยังไม่เข้าใจ ท่านว่าไม่ได้เป็นบทกลอนบทกวีหรืออะไรเลยท่านเองก็ไม่เข้าใจ และยังมีบรรทัดสุดท้ายที่ท่านแปลไม่ได้ ท่านว่าอาจเป็นภาษาพม่าหรือภาษาถิ่นคงมีแต่สร้อยเส้นนั้นที่ให้รายละเอียดพอสมควร ภายหลังจากที่เธอเดินทางไปที่แลปเพื่อวิเคราะห์หิน เธอกลับได้พบกับคนที่ศึกษาเรื่องเกี่ยวกับหินซาตาน เป็นผู้เชี่ยวชาญเกี่ยวกับธรณีวิทยาแล้วยังศึกษาเกี่ยวกับกฎของเวลาอีกด้วย ท่านอธิบายให้ฟังว่า ถ้า หินซาตานจริง (ซึ่งข้อมูลจากลักษณะ ผมเพิ่งมาสังเกตว่า มันมีลวดลายเหมือนตัวหนังสือ หรืออักขระอยู่ในหิน เป็นเส้นใยบางๆ) หินก้อนนี้จะนำใครก็ตามที่ถือไว้ไปอีกมติหนึ่ง หรืออีกกาลเวลาหนึ่งซึ่งหมุนวนขนานกับเวลาของเรา แต่ก็ต้องหมายถึงอยู่ในที่สมควรและเวลาที่สมควร ท่านบอกว่า เวลาที่สมควรนั้นพอจะรู้มาบ้างว่าเป็นช่วงต่อของวันเดือนปี ตามจันทรคติ หรือข้างขึ้นข้างแรมนั้นเอง นั้นหมายถึงช่วงเวลา 00.00 ช่วงต่อแรม15ค่ำเดือน12และขึ้น1ค่ำเดือน1 ซึ่งหมายถึง 1ปีมีครั้งเดียว แต่สถานที่เหมาะสม ยากที่จะกล่าวท่านตัดสินใจจะเดินทางตามไปด้วยแต่ติดปัญหางานด่วน เลยไม่อาจจะไปด้วย เรายังตั้งหลักกันไม่ถูกเมื่อถึงแม่ฮ่องสอน ว่าทำอะไรดีก่อน หลังจากมีบางสิ่งทำให้เราเปลี่ยนใจไว้จากแผนการเดิม จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 14 ส.ค. 50 19:09:06 ]

ความคิดเห็นที่ 36 งานเยอะครับวันนี้ กว่าจะมาเขียนได้ก็เย็นเลย + อาการตกค้างก็แอลกอฮอลด้วยเลยไปใหญ่ พรุ่งนี้นะครับจะมาเล่าต่อ ความจริงเรื่องนี้ ผมไปฟังมาเองตอนไปเที่ยวตั้งแต่ 2 ปีที่แล้ว แต่ก็ไม่ได้มาเล่าให้ฟังถ้าเล่าเเบบรวบรัด ก็ได้ครับ   แต่ผมเห็นว่า เรื่องนี้แปลกดี เหมือนกับเรื่องทางผ่านของกาลเวลาที่ผมเคยเล่าให้ฟัง เลยเอามาขยายความซะ หวังว่าคงไม่เบื่อไปเสียก่อนนะครับ จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 14 ส.ค. 50 19:15:55 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ^^  ได้อารมณ์มากเลย   มาเล่าอีกนะคะ จากคุณ : @^^@ (khattykha) - [ 14 ส.ค. 50 22:26:59 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ยังไม่เบื่อหรอกค่ะ คุณเล็ก คอยตอนต่อไป จากคุณ : ไบเบิ้ล - [ 14 ส.ค. 50 23:43:05 ]

ความคิดเห็นที่ 39 พี่ไบเบิ้ล คุณตุ้ม คุณkhattykha คุณKeep_Secret และทุกคนที่ซุ้มอ่าน ผมขอเวลา2-3วันนะครับ พอดีมีงานต้องแก้ไขด่วน จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 15 ส.ค. 50 18:11:40 ]

ความคิดเห็นที่ 40 สนุกกับงานนะครับ ยังคงชื่นชมคุณเล็ก กับความพยายามเล็กๆ ที่หล่อเลี้ยงห้องผีๆห้องนี้ครับ หวัดดีเพื่อนร่วมกระทู้ท่านอื่นๆด้วยครับ จากคุณ : ตุ้ม แม็คคาร์ทนี่ย์ (Toom McCartney) - [ 15 ส.ค. 50 18:33:40 ]

ความคิดเห็นที่ 41 หวัดดีค่ะคุณตุ้ม เข้ามาคอยอ่านต่อ จากคุณ : ไบเบิ้ล - [ 16 ส.ค. 50 00:18:34 ]

ความคิดเห็นที่ 42 เข้ามาซุ่มรอค่ะ ^^ จากคุณ : Keep_Secret (Keep_Secret) - [ 16 ส.ค. 50 09:13:38 ]

ความคิดเห็นที่ 43 เราพบ ดร.วาลาคอฟที่สนามบิน ท่านมารอรับเราและแนะนำตัวว่าเป็นเพื่อนกับ ดร. เบนท์ลี่ย์ ผู้เชี่ยวชาญด้านธรณีวิทยา ที่ผึ้งไปปรึกษาเกี่ยวกับหินซาตาน ดร.วาลาคอฟเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านโบราณคดี และ ศึกษาทางเอเชียโดยตรง ท่านได้รับโทรศัพท์ด่วยจาก ดร.เบนท์ลี่ย์ว่า สนใจเรื่องหินซาตานหรือไม่ ท่านจึงพักงานค้นคว้าความเกี่ยวพันของอาจักรอินคากับภาคพื้นเอเชียที่อินโดนีเซีย แล้วบินมาเมืองไทยทันที หลังจากได้ข้อมูลที่ ดร. เบนท์ลีย์ ก็บินมารอที่แม่ฮ่องสอนเลย มีบางสิ่งบางอย่างที่ ดร.วาลาคอฟอยากให้เราเห็น เราจึงเดินทางไปยังที่พักของ ดร.วาลาคอฟ และเข้าพักที่เดียวกันในวันนั้น เรานั่งคุยกันที่ห้องพักของ ดร.วาลาคอฟ ท่านเตรียมข้อมูลต่างๆ ให้เราดู เราแทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น หินลักษณะเดียวกับหินซาตาน แต่ผิดกันทีสี มันเป็นสีขาวมุก , รูปภาพกลุ่มชายหญิงแต่กายลักษณะประหลาด , รูปภาพของรูปปั้นแปลกๆที่เราแน่ใจว่าไม่เคยเห็นมาก่อน ,ข้อมูลเสียงแปลกประหลาดที่ฟังแล้วรู้สึกขนลุกและน่ากลัว ,แผ่นหนังที่มีตัวหนังสือโบราณ ดูเหมือนจะแทนสัญลักษณ์ด้วยรูปภาพเป็นส่วนใหญ่ พร้อมกับเอกสารและหนังสือเล่มหนาอีก10กว่าเล่ม “โอโห ดร. ข้อมูลมากมายขนาดนี้ อ่านกันเป็นเดือนก็ไม่จบ แถมไม่รู้เรื่องอีก” ผมบ่นพร้อมส่ายหน้า “โฮะ ๆไม่ต้องมาเสียเวลาอ่านกันหรอก ผมจะสรุปให้พวกคุณฟังเอง” แกพูดไทยพอจะฟังได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่ก็อารมณ์ดีตลอดนับตั้งแต่พบหน้ากัน คนแบบนี้ ดูแค่ครั้งแรกก็รู้แล้วว่าเป็นนักผจญภัยชั้นเยี่ยม ยิ่งได้มาคุยกันแบบนี้ สังเกตได้ชัดถึงความแข็งแรงของร่างกายแม้อายุน่าจะเกือบ60ปี “พูดถึงเรื่องหิน ทั้ง 2 อันนี้ก่อนแล้วกัน ถ้าคุณนำหิน2อันนี้มาวางซ้อนกันทางดิ่ง ไม่ว่าจะสลับก้อนไหนไว้ข้างบนหรือข้างล่าง ลายในเส้นหินจะบรรจบกันได้พอดีอย่างน่าอัศจรรย์” พูดจบ ดร.ก็ส่งหินทั้ง2ก้อนให้เราลองทำดู ผมพบว่า มันเป็นจริงอย่างที่ ดร.พูด “แปลกมาก ไม่น่าจะเป็นไปได้ที่เส้นในหินจะมาบรรจบกันได้ ดร.ท่านมีคำอธิบายไหมครับ”ผมพูดแล้วส่งหินต่อไปให้ผึ้งลองดูบ้าง “มันเคยมีเรื่องแบบนี้อยู่บ้างเหมือนกัน แต่เป็นลักษณะนิยายที่เล่าต่อๆกันมาผมเคยฟังมาบ้าง ในอินเดีย เนปาล หรือแม้แต่ในแอฟริกา  มันเป็นนิยายก็จริงนะคุณแต่ นิยายมักมีพื้นฐานมาจากความเป็นจริงอยู่บ้าง มนุษย์จะมีจินตนาการแค่ไหนถ้าไม่มีแรงบันดาลใจจากความจริงอยู่บ้าง หินสีขาวก้อนนั้น ผมได้มาจากชาวเนปาล ขณะที่ผมสำรวจแถบเทือกเขาหิมาลัย แต่เป็นการได้มาหลังจากที่เขากำลังจะตายด้วยอาการประหลาดที่สุด เท่าที่มนุษย์อย่างพวกเราจะเคยเห็น “ ดร.พูดแฝงด้วยความอึดอัด หวาดกลัว เหงื่อเริ่มผุดขึ้นตามใบหน้า ความอารมณ์ดีของ ดร.หายไปเพียงแค่พูดถึงชาวเนปาลคนนั้น ดร.วาลาคอฟใช้มือบีบที่ขมับค่อยๆคลึงเบา บ่นพึมพำเป็นภาษาเดิมของเขา ซึ่งแน่นอนผมไม่รู้เรื่องสักพักใหญ่ๆ จึงพูดออกมาช้าๆ “เขาคนนั้นเป็นคนที่น่าสงสารที่สุด เขาตายไปต่อหน้าพวกผม ซึ่งไม่มีทางช่วยเขาได้เลย “ ดร.วาลาคอฟพูดพร้อมหยิบภาพหนึ่งมาดูอย่างเลื่อนลอย “หลายปีที่แล้วผมไปสำรวจแนวป่าหลงสำรวจแห่งหนึ่งซึ่งกล่าวกันว่า เป็นดินแดนต้องห้าม แต่ผมเป็นนักค้นคว้า ไม่มีอะไรมาหยุดผมได้ คณะของเรามีผู้เชี่ยวชาญหลากหลายสาขา เรียกได้ว่าเป็นทีมงานชั้นเยี่ยม อุปกรณ์ทันสมัยที่สุดด้วยงบประมาณลับจากรัฐบาลประเทศหนึ่ง เราขาดแค่คนนำทางเท่านั้น เพราะไม่มีใครจะยอมนำทางให้เราไม่ว่าเราจะจ้างด้วยเงินมากขนาดไหน แต่แล้วจู่ๆ เราก็ได้คนนำทางโดยที่ไม่เสียเงินค่าเลย เขา ชาวเนปาลคนนั้นขอแค่อย่างเดียว ถ้าพบหินลักษณะประหลาด เป็นสีดำนิลมีน้ำหนักมากและมีลวดลายในหิน เขาจะขอไว้ ซึ่งเราไม่ปฏิเสธเลยและไม่สนใจด้วยว่าเขาจะเจอหินอะไรนั้น” ผมสังเกตหน้า ดร.วาลาคอฟซีดลงอีกจากที่ซีดอยู่แล้ว “เราเดินทางกันได้เพียง 3 วัน ระหว่างที่กำลังจะหาทางตัดช่องเขาแห่งหนึ่ง เขาเดินนำหน้าผมประมาณ 20ก้าว แล้วจู่ๆเขาก็ล้มลง ผมพยายามจะวิ่งเขาไปดูใกล้ๆว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาโบกมือไล่ผมไม่ให้เข้าไปใกล้ แต่ผมก็ยังวิ่งเข้าไป   “ภาพที่เห็นต่อหน้าผมในระยะไม่เกิน5ก้าว พ้นข้อเท้าของเขาเล็กน้อยถูกตัดขาดด้วยอะไรไม่สามารถบอกได้ แต่ต้องคมมาก จากนั้น ก็เป็นหัวเข่าของเข่าที่ขาดออกจากร่างกาย เลือดสดๆพุ่งออกมาราวกับน้ำพุ เขาพยายามดึงอะไรบ้างสิ่งออกจากคอแล้วโยนมาที่ผม ตะโกนสั่งให้ผมเก็บไว้แล้วหาหินสีดำให้เจอ ผมเก็บไว้พยายามจะถามอะไรต่อ แล้วก่อนที่จะเขาพูดอะไรอีก ท่อนขาอ่อนก็หลุดออกมาทั้ง 2 ข้าง  ตามมาด้วยเอวและ มือทั้ง 2 ข้างหลุดออกเป็นชิ้น ข้อศอกกับหน้าอก สุดท้ายคอของเขาก็ หลุดออกมา เขาถูกสับเป็นชิ้น เหมือนโดนเครื่องสับผลไม้ ก่อนที่เราจะทำอะไรต่อจากนั้น ก็มีปรากฏการประหลาด ท้องฟ้าพลันมืดมิด พายุโหมกระหน่ำพร้อมกับฝนที่ตกหนัก พวกเราพากันวิ่งหลบโดยไม่มีใครรู้ทิศทาง ผมวิ่งพลัดหลงจากกลุ่มเข้าไปยังโคนไม้ใหญ่แห่งหนึ่งใช้เชือกผูกตัวเองไว้กับต้นไม้และเผลอหลับไปด้วยความอ่อนแรง” “และจากนั้นละค่ะ” คนถามเป็นผึ้งที่ตั้งใจฟังจนแทบไม่หายใจ “ผมได้รับความช่วยเหลือจากทหารของประเทศนั้นขณะที่ผมไม่รู้สึกตัว เขาบอกว่าพบผมเพียงคนเดียวที่นอนสลบอยู่กับต้นไม้ใหญ่ นอกนั้น พบเพียงชิ้นส่วนของขาแขนและหัวของพวกเรา ทุกคนล้วนเผชิญ ชะตากรรมแบบเดียวกันหมด ยกเว้นผม ผมยังไม่เข้าใจเหมือนกันว่ารอดมาได้อย่างไรแต่บางที    บางทีอาจเป็นเจ้าสิ่งนี้” จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 17 ส.ค. 50 18:08:02 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ^^  มาต่อเร็วๆนะคะ  ลุ้นๆๆๆ จากคุณ : @^^@ (khattykha) - [ 17 ส.ค. 50 21:38:33 ]

ความคิดเห็นที่ 45 คอยอยู่นะคุณเล็ก จากคุณ : ไบเบิ้ล - [ 17 ส.ค. 50 22:53:10 ]

ความคิดเห็นที่ 46 วันนี้มาวววว.....เด๋วพรุ่งนี้มาอ่านนะคะ goodnight ค่ะ ทุกคน....... จากคุณ : keep_secret (Keep_Secret) - [ 18 ส.ค. 50 02:01:29 ]

ความคิดเห็นที่ 47 เพิ่งแวะมาห้องนี้เป็นครั้งแรก...ดีใจที่เจอที่นี่ ชอบค่ะ จะตามอ่านไปเรื่อยๆ นะคะ จากคุณ : หนูแฮม (HamMostFear) - [ 20 ส.ค. 50 14:41:20 ]

ความคิดเห็นที่ 48 คุณเล็กหายไปหลายวันเลย........คิดถึ๊งงง คิดถึง รีบกลับมาเล่าต่อเร็วๆ นะคะ จากคุณ : Aim (Keep_Secret) - [ 21 ส.ค. 50 12:22:34 ]

ความคิดเห็นที่ 49 เอ มีคนคล้ายๆเราด้วยแหะ เมาไปเล่าไป เมาไปอ่านไป กำลังเรียบเรียงครับรอสักครู่ จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 21 ส.ค. 50 13:15:54 ]

ความคิดเห็นที่ 50 “แผ่นหนังอันนี้ ตอนนั้นผมรู้สึกถึงความร้อนของแผ่นหนังอันนี้” ดร.วาลาคอฟหยิบแผ่นหนังที่มีตัวหนังสือโบราณ ให้พวกเราดู “ได้มายังไงกัน แผ่นหนังอันนี้ และความหมายคำแปล ดร.ทราบหรือเปล่าว่าคืออะไร” ผึ้งถามเป็นงานเป็นการขึ้นมาทันที “มันก็พอแปลออกมาได้แม้ไม่หมด คำแปลมันมีว่า อาณาจักรที่ยิ่งใหญ่จะดับสูญเพราะช่องว่างของเวลา ผู้คนพลัดถิ่นจะนำมาซึ่งภัยพิบัติ แต่ ผู้คนพลัดถิ่นก็จะนำมาซึ่งสันติสุข จงรับเขาไว้ การเปลี่ยนแปลงเป็นนิรันดร มันเป็นการแปลคร่าวๆตามแบบภาษาภาพที่มีทั่วไปทุกภูมิภาค ความจริงบางตัวอักษรผมก็แปลไม่ได้เหมือนกัน แต่คิดว่ามันคงเกี่ยวพันกัน เพราะผมได้แผ่นหนังอันนี้มาจากชายแปลกหน้าคนหนึ่ง มาเสนอขายผมที่สนามบินที่เนปาล แต่ไม่ทันได้จ่ายเงินเขาก็หายไป” “ดร.วาลาคอฟ ตามที่บอกมานี้ เหตุการณ์หลายอย่างคล้ายกับที่ผึ้งเจอมากับตัวเองครับ ไม่ว่าจะเป็นชายแปลกหน้าที่ขายหินให้ หรือแม้แต่สภาพศพที่โดนหันเป็นชิ้นๆ ว่าแต่เราจะเริ่มกันยังไงดี” “คุณลองฟังเสียงนี้ดูให้ดีบางทีอาจจะมีความคิดเหมือนผม” ดร.วาลาคอฟเปิด ไฟล์เสียงให้ฟังจากเครื่องคอมฯ ของแก เสียงที่ได้ยินเหมือนเสียงกรีดร้อง โหยหวน หรือเป็นเสียงของปีศาจในอบายภูมิมากกว่า  ตอนแรกผมฟังแล้วรู้สึกกลัว แต่แกลอง ลดสปีดลงพอเสียงนั้นช้าลง ผมก็อุทานด้วยความตกใจ “เฮ้ย ดร. ล้อเล่นแล้วนั้น” “ไม่ล้อเล่นหรอก คุณเป็นคนไทย น่าจะฟังออกได้ชัดเจน แม้สำเนียงจะไม่ใช่ไทย 100% แต่ผมคิดว่าเป็นสำเนียงท้องถิ่นที่นี้  นั้น ลองฟังอีกทีสิ  จงมาที่นี้ถ้ำลอด......... แห่งนี้ มาเพื่อปลดปล่อย ผมว่ามันชัดเจนทีเดียว ” จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 21 ส.ค. 50 13:18:19 ]

ความคิดเห็นที่ 51 “คุณคงถามผมว่า เสียงนี้ผมได้มาจากไหนใช่ไหม? นี้ไงละ จากเครื่องบันทึกเสียงที่ผมใช้บันทึกเสียงตัวเองเวลามีอะไรน่าสนใจ เมื่อหลายคืนก่อนขณะที่ผมกำลังบันทึกเสียงพูดผมก็แว่วได้ยินเสียงอะไรแปลกๆ ผมลืมเปิดเครื่องบันทึกเสียงไว้แล้วเดินออกไปดูข้างนอก ก็ไม่พบอะไร หลังจากนั้นผมก็ มาเปิดเครื่องบันทึกเสียงเพื่อฟังดูว่าผมพูดถึงอะไรไว้บ้าง แต่มันกลับมีแต่เสียงประหลาดเหล่านี้แทน ผมเลยทำสำเนามาลงไว้ในเครื่องคอมฯ ถ้าคุณยังฟังเสียงจริงๆ ก็หยิบดูผมวางไว้บนโต๊ะทำงาน” ผึ้งเดินไปหยิบเครื่องบันทึกเสียง แต่เธอกับยืนนิ่ง ผมจึงเดินตามไปเพราะคิดว่าเธอคงหาไม่เจอ แต่เธอกับชี้ให้ผมดูภาพๆหนึ่ง ถ้าจำไม่ผิดมันก็คือภาพที่เธอเคยเล่าให้ฟัง ถ้ำลอดที่มีผู้หญิงยืนอยู่โคนต้นไม้ เธอหยิบภาพนั้นติดมาด้วย ถาม ดร.วาลาคอฟ ด้วยความสนใจว่าภาพเหล่านี้มาได้อย่างไร “ ภาพทั้งหมดที่คุณเห็น ผมได้มาจากในห้องนี้  อ้อ แต่ไม่ใช่ในปีนี้นะ มันหลายปีมากแล้วคงจะเกือบ20ปี ครั้งที่ผมมาพักผ่อนที่เมืองไทย มันเป็นซองเอกสารขนาดใหญ่ที่ทิ้งไว้ในห้องพัก ผมถามหาเจ้าของกับคนดูแลห้อง ก็บอกว่า เป็นคนต่างประเทศ ไม่ได้แจ้งชื่อไว้สงสัยจะลืม ผมเองก็ไม่รู้จะคืนเจ้าของอย่างไร เลยเก็บไว้กับตัว ตอนนั้นผมมาอยู่ที่นี้เกือบเดือน แต่ไม่มีแววว่าเจ้าของเดิมจะมาทวงหา ผมเลยเก็บไว้ เห็นว่าแปลกดี “ จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 21 ส.ค. 50 14:59:24 ]

ความคิดเห็นที่ 52 พรุ่งนี้ร่วมออกเดินทางไปพร้อมกันกับพวกเขาครับ วันนี้ทำงานก่อนเน้อ จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 21 ส.ค. 50 15:03:34 ]

ความคิดเห็นที่ 53 มาเตรียมตัวเดินทางด้วยค่ะ จากคุณ : ไบเบิ้ล - [ 21 ส.ค. 50 22:37:11 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ^^  มาเร็วๆนะคะอย่าให้คิดถึงบ่อยๆ จากคุณ : @^^@ (khattykha) - [ 22 ส.ค. 50 09:30:20 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ดีใจจังมีคนคิดถึงและติดตามอ่าน อ่านต่อกันเลยครับเป็นระยะๆ นิทานข้างตะเกียงก็จะนำเสนอไปเรื่อยๆนะครับ จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 22 ส.ค. 50 14:08:10 ]

ความคิดเห็นที่ 56 “ดร.รู้ไหมว่ารูปนี้ฉันเคยเห็นมาก่อน”ผึ้งชูรูปถ้ำลอดที่มีผู้หญิงยืนอยู่ตรงต้นไม้ให้ดู ทำให้ดร.วาลาคอฟอึ้งไปเล็กน้อย แต่ก็บอกมาว่า “รู้สึกเรื่องราวหลายเรื่องมันจะเกี่ยวพันกับที่ถ้ำลอด เอาเป็นว่าวันนี้เราพักผ่อนก่อน พรุ่งนี้เช้าเราออกเดินทางพร้อมกัน ราวๆ 6.00 น.” ดร.นัดเวลา เรา 2 คนเลยชวนกันกลับไปพักผ่อน “คุณคิดว่ามันบังเอิญกันเกินไปไหม ไม่ว่าจะเป็นเรื่องศพที่ถูกหั่นเป็นชิ้น เหมือนกับที่เราเคยเห็น หินสีขาวซึ่งมีลวดลายเหมือนกัน หรือแม้กระทั้งรูปผู้หญิงคนนั้น ซึ่งฉันเคยเห็นว่าเธอเคลื่อนไหวได้” “พรุ่งนี้หรือวันต่อๆไปคุณกับผมคงได้รู้ความจริง อย่าเพิ่งไปคิดอะไรมากเลย ยังไงพรุ่งนี้เราก้ต้องไปค้นหาความจริงกันแล้ว ผมว่ายังมีอะไรอีกหลายเรื่องที่ ดร.วาลาคอฟ หรือแม้กระทั้งคุณเองปิดบังผมไว้ ไปเรานอนกันเถอะ”พูดจบผมก็เข้าประจำที่นอนของผม เธอเองก็นอนใกล้ๆผมแล้วต่างคนต่างก็หลับกันไป หรือเธออาจจะไม่หลับผมก็ไม่รู้ เพราะพอหัวถึงหมอนผมก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย การเดินทางดูเหมือนจะมีการเตรียมการไว้ก่อนแล้วโดย ดร.วาลาคอฟไม่ได้บอกอะไรกับเราไว้ก่อนเลย มีผู้ร่วมเดินทางอีก 4 คน ทั้ง4คนเป็นชาวต่างชาติหมด แต่ละคุณมีเป้หลังพร้อมกันหมดทุกคนซึ่งแน่นอนต้องเป็นอุปกรณ์ทางเทคนิคอะไรบางอย่างแน่นอน ผมพยายามถามว่าทำไม ดร.วาลาคอฟไม่บอกเราก่อน ก็ได้คำตอบว่า ทุกคนเป็นทีมงานของเขาไม่ว่าเขาจะไปไหนต้องมีทีมงานทีมนี้ตลอด ซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ดร.วาลาคอฟแนะนำแต่ละคนให้เรารู้จัก คนชื่อเปตอฟ คงเป็นคนสัญชาติเดียวกับดร.วาลาคอฟ คนที่สองชื่อกรอสโซ่ เป็นคนอิตาลี ชาติเดียวกับผึ้ง คนที่สามชื่อเวบาสเตียน เป็นคนฝรั่งเศสเหมือนคนที่ 4 ชื่อปราทิค อิตาลี 2 รัสเซีย2 ฝรั่งเศส 2 ไทย 1 เดียว ออกเดินทางโดยรถแลนดโรเวอรตอน6.00พอดี จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 22 ส.ค. 50 14:10:55 ]

ความคิดเห็นที่ 57 รถขับเคลื่อน 4 ล้อ 2 คันขับไปตามเส้นทางหลวงและตัดเข้าทางดินที่ผมเลาะริมเขาพักใหญ่ๆก็แวะรับคนพื้นเมืองอีก 2 คน ซึ่งผมไม่รู้ว่าใครเหมือนกันเพราะผมอยู่คันหลัง สอบถาม ดร.วาลาคอฟที่นั่งมาด้วย ก็บอกว่าเป็นพรานนำทาง ดูเหมือนแกจะเตรียมอะไรหลายอย่างที่เราไม่รู้อีกมาก แต่ผมก็ไม่อยากซักถามอะไรอีก การเดินทางคราวนี้ ดร.วาลาคอฟกุมทุกสิ่งทุกอย่างไว้ในมือแล้วเราคงต้องให้ทุกอย่างเป็นไปตามการเตรียมการของแก ตัดทุ่งโล่งซึ่งไม่มีทางรถยนต์ผ่านมาเลย มีเพียงทางเดินสัญจรของชาวบ้านเล็กๆเท่านั้นเราก็มาถึงเชิงเขาแห่งหนึ่ง รถคันหน้าหยุดลงแล้ว ดร.วาลาคอฟบอกเราต้องเดินตัดทางขึ้นเขาเพื่อไปที่ถ้ำแห่งนั้น แต่จะไม่ไปในตอนนี้ เราจะเดินทางในเวลากลางคืน ตอนนี้บ่าย2โมง เราจะพักผ่อนกัน ผมเองค่อนข้างจะสงสัยเหมือนกันเกี่ยวกับถ้ำลอด เพราะจำได้จากข้อมูลของอุทยานแห่งชาติว่าห่างจากที่ทำการ ประมาณ 2กิโล แต่ดร.วาลาคอฟบอกว่านั้นเป็นด้านหน้า เราต้องเข้าไปอีกด้านของถ้ำนั้นก็คือทิศทางต้นน้ำ ของสายน้ำที่ลอดผ่านถ้ำ แล้ว ดร. ก็เอารูปมาให้ดู ผมเทียบดูแล้วก้แน่ใจว่าใช่ที่เดียวกันกับภาพที่ ดร.เก็บไว้ นั้นคือภาพผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ใต้ต้นไม้ “อืมทีแรกผมยังนึกว่าเป็นอีกที่นึง น่าแปลกที่ถ้ำ 2 ด้านมีลักษณะปากทางเข้าเหมือนกัน นี้คงผิดกันแค่รายละเอียดต้นไม้เท่านั้น” ผมเองก็ออกจะงงกับภาพที่เห็น “ใช่ จริงสินะ ฉันไม่เคยเทียบรูปภาพนี้กับภาพที่เขาใช้ประชาสัมพันธ์เลย แล้วทางยาวของถ้ำนี้มันประมาณเท่าไหร่กัน ดร.วาลาคอฟ”   ผึ้งบอกมาอีกคน “ก็ประมาณ เกือบ 20 กิโล เป็นทางน้ำไหลเหมือนคลองเล็กๆ แต่ไหลผ่านไปใต้ภูเขาทั้งลูก คืนนี้เราจะล่องแพกัน คงได้สนุกสนานและชมความสวยงามของถ้ำที่มีหินงอกหินย้อยกันละคราวนี้” แกพูดติดตลก แต่เรา 2 คนตลกไม่ออก แกยังบอกว่า เราต้องแอบเข้าไป เพราะเรื่องแบบนี้เจ้าหน้าที่จะรู้ไม่ได้เด็ดขาด ว่าแล้วแกก็ไปสั่งการลูกน้อง ปล่อยให้เรา 2 คนพักผ่อน จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 22 ส.ค. 50 14:44:22 ]

ความคิดเห็นที่ 58 หลังจากกินอาหารเย็นกันแล้ว เราก็เตรียมตัวเดินทางตัดขึ้นแนวเขา ดูจากสายตาเมื่อตอนกลางวันก้เห็นได้เลยว่าค่อนข้างอันตราย แต่ เมื่อเห็นอุปกรณ์ของ ดร.วาลาคอฟก็ทำให้เรา 2 คน โล่งใจขึ้นมาบ้าง ผมยังนึกไม่ออกเลยว่า ถ้าเรามากันแค่ 2 คน เราจะทำอะไรได้แค่ไหน นับว่าโชคดีที่มาเจอ ดร.วาลาคอฟ ช่วงแรกเราเดินตัดทางเข้าป่ากันไปลึกพอสมควร อาศัยไฟฉายของ ดร.วาลาคอฟ ซึ่งมีมาครบคน ทำให้เดินไปไม่ลำบากนัก 2 ชั่วโมงกว่าๆเห็นจะได้ เราถึงบริเวณที่จะต้องปีนเขากันแล้ว เส้นทางที่ดูยากลำบากกลับกลายเป็นสบายกว่าที่ผมคิดไว้ เพียงแค่พยุงตัวให้พ้นจากแง่หินเท่านั้นผมก็ถูกกว้านขึ้นไปด้วยอุปกรณ์รอกและเครื่องกว้านขนากเล็กซึ่งไม่น่าเชื่อว่าจะมีกำลังดึงคนตัวใหญ่ๆขนาด ดร.วาลาคอฟขึ้นไปได้ เราใช้เวลาไม่นานนัก และเดินไต่ทางกันลงสู่หุบเขาลึก ผมเดินตามทางไปโดยไม่รู้ทิศทาง ผึ้งเองก็ดูจะอ่อนแรง จนเรา 2 คนต้องขอพักบ่อยขึ้น ความมืดสนิทของป่ามันน่ากลัว และมักทำให้เราได้ยินเสียงแปลกๆเสมอ แต่สติกับสมาธิเท่านั้นที่จะทำให้เราเดินต่อไป บางทีผมยังคิดว่า ผมมาทำอะไรที่นี้ แต่เมื่อมองเห็นผึ้งแล้วก็อดสงสารไม่ได้ คน 2 คน ทั้งดร. และผึ้ง ต่างคนต่างมีเรื่องปกปิดอะไรเราอยู่ ผมเดินไปพักไปประมาณ 3 ชั่วโมงเราก็ถึงจุดหมายกันเสียที ความตั้งใจที่จะพัก ต้องหยุดลงเพราะเสียงตะโกนโวก เวก ของคนนำทางข้างหน้า ยังไม่ทันที่จะรู้เรื่องอะไร ไฟฉายผมก็ส่องไปกระทบกับอะไรเข้า ระหว่างปลายเท้าของผมกับผึ้ง ชิ้นส่วนหนึ่งของมนุษย์ มีแค่ช่วงของหัว ลูกนัยตาเหลือกโปนทะลัก มองมาที่เราทั้ง 2  คน เลือดสดๆยังคงไหลไปตามพื้นทางเดิน ผึ้งสลบไปทันทีที่เห็นภาพ ผมประคองเธอไว้ หูได้ยินเสียงคนนำทางตะโกนมาแว่วๆ “ ดร. ครับ พวกมันตายกันหมดไม่เหลือแม้แต่คนเดียว” จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 22 ส.ค. 50 17:05:55 ]

ความคิดเห็นที่ 59 รีบกลับมานะครับ รออยู่ ขอเป็นสมาชิกใหม่ด้วยคนนะครับ จากคุณ : Mr.V (Poon_pui) - [ 23 ส.ค. 50 12:46:44 ]

ความคิดเห็นที่ 60 แง ๆ ทำให้อยากแล้วจากไปไหนอ่ะ กลับมาเร็ว ๆ นะรออยู่ จากคุณ : น่ากลัว (NewPOP) - [ 23 ส.ค. 50 15:59:38 ]

ความคิดเห็นที่ 61 เริ่มสนุกมากขึ้นน่าติดตามจริงๆค่ะ จากคุณ : ไบเบิ้ล - [ 23 ส.ค. 50 17:00:15 ]

ความคิดเห็นที่ 62 รออ่านด้วยคนครับผม จากคุณ : wi_pae - [ 23 ส.ค. 50 17:15:24 ]

ความคิดเห็นที่ 63 อืม.......กำลังตื่นเต้นเลยนะคะ  เนี่ย  มาเร็วๆนะคะ จากคุณ : @^^@ (khattykha) - [ 24 ส.ค. 50 13:56:41 ]

ความคิดเห็นที่ 64 คุณเล็กครับ...... คุณเป็นคนที่ใช้ไม่ได้เลยนะครับ....... แหะ แหะ.....เพราะคุณจะทำเพื่อนๆร่วมกระทู้พากัน "ลงแดง" ครับ จากคุณ : ตุ้ม แม็คคาร์ทนี่ย์ (Toom McCartney) - [ 24 ส.ค. 50 15:40:47 ]

ความคิดเห็นที่ 65 ขอโทษ งามๆ ทุกคนเลยครับ ไหนว่าไม่มีงานแล้ว ทำไมเอามาให้ทำอีก  (เจ้านายเพิ่มงานเห็นเสร็จเร็ว แย่เลย) วันนี้ผมจะนั่งเขียนนะครับรออ่านได้เลย แถมวันเสารอีกวัน จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 24 ส.ค. 50 17:25:26 ]

ความคิดเห็นที่ 66 เสียงของ ดร.วาลาคอฟ เรียกผมกับผึ้ง ทำให้ผมมีสติอีกครั้ง ผมพยุงผึ้งให้เดินไปด้วยกัน ชิ้นส่วนของมนุษย์เกลื่อนไปหมด ด้านหน้าถ้ำเป็นลำน้ำสายเล็กๆมีแพไม้ไผ่ผูกอยู่ 3 แพ เราเดินไปพักที่โขดหินริมน้ำใกล้ๆแพ หลายๆคนแยกย้ายกันตรวจสอบที่เกิดเหตุ ดร.วาลาคอฟเดินตรงมาที่เรา “เราเห็นจะต้องมาปรึกษากันให้ละเอียดก่อนที่จะเข้าไปในถ้ำนี้แล้วละ ดร.” ผมถามขึ้นเมื่อ ดร. วาลาคอฟเดินใกล้เข้ามา “คุณ 2 คนคงไม่คิดถอยหลังกลับหรอกนะ “ครับ ถึงอยากจะกลับก็คงกลับไม่ได้แล้วละ ดูนั้นสิ” เบื้องหน้าเราประมาณไม่ถูกเหมือนกันในความมืด ว่าใกล้ไกลแค่ไหน ไฟฉายหลายสิบดวงกำลังส่องสว่างดูเหมือนจะตัดมาทางนี้ “เราคงต้องรีบไปตอนนี้ เพราะเจ้าหน้าที่คงเข้ามาถึงเราภายในเวลาไม่เกิน 10 นาทีแน่ๆ” เสียงพรานนำทางพูดมาเร็วปรือ พวกเราทุกคน ไม่มีใครช้าอีกแล้ว แต่ละคนลุยน้ำขึ้นแพทันที แล้วแก้เชือกออกทั้ง3 ลำ พรานนำทางจัดแพแล้วก็ไปอยู่แพท้ายสุด 1 คน แพหน้า 1 คน สิ่งหนึ่งที่ผมเพิ่งสังเกตเห็นคือ พรานนำทาง 2คนเอาปืนยาวออกมาใช้แล้ว ฝ่าย ดร.วาลาคอฟก็เช่นกัน  ทุกคนมีปืนติดตัวกันมาทุกคน เราสองคนเท่านั้นที่ไม่มีอาวุธอะไรติดตัวเลย   แพทั้ง 3 ลำ ลอยเข้าไปอย่างรวดเร็วด้วยกระแสน้ำที่ค่อนข้างแรง เห็นได้ชัดว่า พรานนำทางชินกับเส้นทางในนี้เป็นอย่างดี  ไม่มีคำพูดใดๆ ระหว่างเรากับ ดร.วาลสคอฟ เพราะอยู่กันคนละแพ ทั้งๆที่คำถามมากมายเริ่มประดังเข้ามาในความคิดผม “ผึ้ง คุณกลัวไหม”  ผมชวนเธอคุยไปอย่างนั้นเอง เพราะไม่รู้จะพูดอะไร “ฉันกลัวนะ แต่จะให้ทำอย่างไร เราเดินทางกันมาถึงขนาดนี้แล้ว ต้องไปต่อ” “นั้นสินะ มาถึงขนาดนี้แล้ว คุณยังมีอะไรปกปิดผมอีก”  เธอวักน้ำข้างๆ แพมาลูบหน้าแล้วพูดว่า “ เอาละ มีเรื่องเดียวที่ฉันไม่ได้บอกคุณตรงๆ เพราะยังไม่แน่ใจว่าจะบอกดีไหม แต่ตอนนี้ ฉันจะบอกคุณ” ผมจับมือเธอเบาๆ ให้กำลังใจ “ผู้หญิง คนนั้นที่อยู่ในภาพ ของ ดร.วาลาคอฟ เป็นแม่แท้ๆของฉันเอง” “เรื่องนั้นคุณไม่พูด ผมก็รู้ แต่ผมอยากรู้เรื่องอื่นมากกว่า เอาละ ผมถามคุณเป็นข้อๆดีกว่า” “ได้ ฉันจะตอบหมดทุกอย่างที่ฉันรู้” จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 24 ส.ค. 50 17:44:28 ]

ความคิดเห็นที่ 67 ทรมานนะเนี่ยคุณเล็ก..... รีบมาเขียนต่อเร็วๆ นะคะ ว่าแต่....ตั้งชื่อตอนนี้ว่าไงคะ?? จากคุณ : Aim (Keep_Secret) - [ 24 ส.ค. 50 18:22:54 ]

ความคิดเห็นที่ 68 “ข้อแรก คุณกับ ดร.วาลาคอฟ และดร.เบนทลี่ย์ รู้จักกันมาก่อนใช่ไหม ” “ใช่ ทุกคนรู้จักกันมาก่อน” “เกี่ยวพันกันยังไง อ้อ ไม่ใช่สิ ทุกคนต้องการอะไรในการเดินทางครั้งนี้” “ความจริง ฉันอยากจะปิดคุณไว้ จนกว่าจะถึงสถานที่แห่งหนึ่ง แต่เอาเถอะ ฉันตอบทุกคำถามของคุณ แต่ตอนนี้ เราต้องเดินเท้ากันแล้ว ตามแผนที่เดินทาง” “แผนที่เดินทาง ฮึ  พวกคุณหลอกผมมาทำไมกัน ถ้าไม่พูดผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น และจะลอยตามน้ำออกไปอีกด้าน จะเป็นจะตายก็ช่าง ผมไม่สนใจแล้ว” เสียงผมดังขึ้น หลังจากพรานนำทางเอาแพเข้าเทียบตลิ่ง “เกิดอะไรขึ้น “ ดร.วาลาคอฟ ตะโกนถามพร้อมเดินตรงเข้ามากับกรอสโซ่ “ ดร. ผมจะไม่ไปไหนต่อทั้งนั้นจนกว่าความจริงทั้งหมดจะถูกพูดออกมา” ดร.วาลาคอฟ หันไปมองทางผึ้งนิดนึงเห็นหล่อนเบ้ปาก ก็หันมาพูดกับผม “เอาละ พ่อหนุ่ม ผมจะบอกทุกอย่างให้คุณรู้ แต่ต้องไม่ใช่ที่นี้ เราจะหยุดพักที่นี้ไม่ได้ มีบางสิ่งบางอย่าง จะทำให้เราต้องตายกันหมด ขอเวลาอีกสัก 3-4  ชั่วโมง ตอนเช้าเราจะต้องพูดทุกอย่างให้ละเอียดอยู่แล้ว ตอนนี้ขอให้รู้อย่างเดียวว่า ถ้าเราไม่รีบออกจากถ้ำนี้ ก่อนเช้า เราจะตายกันหมด” “ถ้าผมไม่ยอมไปละ ดร.”  ยังไม่ทันจะพูดจบผมก็โดนจับล็อคโดยกรอสโซ่ ของมีคมบางอย่างจิ้มอยู่ข้างหลังผม “เฮ้ยๆ เอากันแบบนี้เลยเหรอ “ ผมตะโกนลั่น แต่รู้สึกไม่มีเสียงตะโกนอีก เพราะการจับล็อคของกรอสโซ่รุนแรงขึ้น “ ยอมแล้ว เจ็บ เจ็บ” ผมร้องลั่น “ปล่อยเขา กรอสโซ่” เสียงดังเฉียบขาดมาจากผู้หญิงหนึ่งเดียวของคณะ แม้ผมจะฟังอิตาลีไม่รู้ แต่ก็น่าจะเป็นลักษณะนั้น ผมถูกดันไสหัวไปด้านหน้า และโดยไม่พูดอะไรอีกทุกคนคว้าเป้และอุปกรณ์เดินทาง เดินลุยไปยังเวิ้งถ้ำแห่งหนึ่ง และอย่างน่าอัศจรรย์ ในแสงสว่างของไฟฉายที่ใช้ แม้จะไม่สว่างมาก แต่ผมก็เห็น พรานนำทางเดินหายเข้าไปในหินก่อน ผึ้งคนต่อไป เฮ้ย เขาเดินทะลุผ่านไปได้อย่างไร ให้ตายเถอะ แฮรรี่ พอตเตอรเป็นพยาน ตอนแรกผมยังคิดว่านี้มันเหมือนหนังสือเล่มนั้นเลย ชานชลาหมายเลขที่เท่าไหร่ ผมก็จำไม่ได้ พอผมเดินมาถึงใกล้ๆ มันเป็นแง่มุมของหินกับแสงสะท้อน เพราะหลบเหลี่ยมหิน นิดเดียวเป็นซอกแคบๆ ขนาดไม่เกิน 1 เมตร และดูเหมือนเป็นทางตัน แต่พอตะแคงตัวเดินไปเรื่อยๆ ก็เป็นช่องกว้างขนาด 4-5 เมตร ผมเดินตามทุกคนไปโดยมีเจ้ากรอสโซ่คุมอยู่ข้างหลัง ทุกคนทำเวลาเดินกันได้เร็วมาก แม้กระทั้งผึ้งที่ดูเหมือนจะหมดแรงไปแล้ว กลับเป็นคนเดินหน้าสุดกับพรานนำทาง จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 24 ส.ค. 50 18:23:35 ]

ความคิดเห็นที่ 69 ตั้งชื่อว่าอะไรดีละ นึกไม่ออกครับ ตอนนี้กำลังเขียนอยู่ สดๆเลยครับ ยินดีต้อนรับทุกคนครับ ห้องนี้ไม่มีสมาชิกถาวรครับ เราไปไปมามา กันเหมือนวิญญาณลอยไปลอยมาครับ จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 24 ส.ค. 50 18:25:33 ]

ความคิดเห็นที่ 70 ผมเดินแล้วก็เดิน ในสมองมึนงงคิดอะไรไม่ออก คิดถึงแต่พ่อกับแม่เท่านั้น อยากสารภาพกับพ่อแม่ว่าที่ตามมากับเขาเพราะเธอคนเดียว ไม่น่าละ ผู้หญิงที่สวยแบบผึ้ง หรือจะชื่อว่าอะไรก็ช่างเถอะ จะมาสนใจเราได้ ทำไมไม่ฉุกคิดตั้งแต่ทีแรก  เขาเอาเรามาทำไม เพื่ออะไร สมองที่เครียดจัด การเดินทางที่เหนื่อยยาก ทำให้ผมรู้สึกโลกมันหมุนและตัวเองก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย ตอนนี้เราอยู่ที่ไหนผมถามตัวเอง นอนหรือนั่งหลับฝันหรือตื่น แล้วนั้นใครกัน ผู้ชายคนนั้นเหมือนผมไม่มีผิด  กำลังเดินนำหน้าใครสักคนเข้าไปในประตูเมืองขนาดใหญ่ ก่อนจะเข้าประตู เขาหันหน้ามามองรอบๆเหมือนจะตรวจสอบอะไรแล้วเดินเข้าไปในเมืองผมเดินตามเขาไปหรือไง ทำไมเหมือนรู้สึกว่า ตามเขาไปห่างๆ นานเท่านานที่ผมตามเขาไป บ้านเมืองลักษณะประหลาด มีปิรามิดเหมือนชนเผ่ามายา บ้างก็มีปราสาทหินเหมือนอาณาจักรขอมโบราณ ผมยังตามเขาไป เข้าไปใต้ปิรามิดโบราณแห่งหนึ่ง สิ่งหนึ่งยืนตระหง่านอยู่ด้านหน้า สูงร่วม 20 เมตรร่างกายกึ่งสัตว์ประเภทเสือหรือสิงโต มีใบหน้าเป็น คน เพียวแค่เห็นแวบแรก ผมก็รู้สึกตัวพรวดขึ้นมาด้วยกลิ่นอะไรสักอย่าง จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 24 ส.ค. 50 18:45:58 ]

ความคิดเห็นที่ 71 รู้สึกตัวเองอยู่ท่ามกลางแสงสว่างรำไร มองไปรอบๆ เห็นกลุ่มขณะเดินทางล้อมรอบผมอยู่ “ผมเป็นอะไรไป “ สติที่พอจะเริ่มฟื้นคืนมาบ้าง ทำให้ผมรู้สึกตัวบ้าง “คุณเป็นลมสลบไป กรอสโซ่กับเวบาสเตียนช่วยกันแบกคุณมา กว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว ตอนนี้คุณยังไม่ต้องทำอะไรนั่งนิ่งๆก่อน เราจะพักกันที่นี้ เราหลุดออกมาจากถ้ำแล้ว” ผึ้งตอบและชี้นิ้วไปที่เชิงเขา ซึ่งผมมองไม่เห็นเลยว่าจะมีถ้ำตรงไหน “เอาละ ผมอยากรู้เรื่องทั้งหมด คุณจะบอกผมได้หรือยัง” “คุณไม่ต้องรีบร้อน พักผ่อนกันก่อน เราทุกคนเหนื่อยกันมาทั้งนั้น กินอะไรกันก่อน แล้วเราจะคุยกันไปด้วย” เรานั่งกินอาหารรวมกันทั้งหมด พอรู้สึกว่าหายเพลียแล้วผมจึงเริ่มถามในสิ่งที่อยากรู้ทันที “เอาละ ตอนนี้ผมรู้สึกดีขึ้นแล้ว ผมขอถามพวกคุณได้หรือยัง” “เราพร้อมที่จะตอบ และถามคุณด้วยเช่นกัน” ดร.วาลาคอฟพูดมาเบาๆ “ถามผม มีอะไรที่ผมต้องตอบพวกคุณกัน” ดร.วาลาคอฟ ยกมือเหมือนจะไม่ให้ผมพูดอะไรอีก แล้วบอกมาว่า “คุณถาม ในสิ่งที่อยากรู้มาก่อนแล้วกัน” “ก็ได้ เอาละ เรื่องแรกพวกคุณรู้จักกันมานานแค่ไหน ข้อสอง คุณเดินทางมาเพื่ออะไร ข้อสาม เอาผมมาด้วยทำไม” เงียบไม่มีเสียงตอบจากใครสักคน จนกระทั้งผมจะอ้าปากถามอีกครั้ง  ปราทิค คนที่เงียบที่สุดอายุมากที่สุดในการเดินทางก็พูดออกมาด้วยภาษาไทยปนอังกฤษปนฝรั่งเศสของเขา “ผมจะตอบคุณเอง ผมขอแนะนำตัวเองก่อน ผม ดร.ปราทิค เป็นอาจารย์สอนภาคคณะวิชาโบราณคดีในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในโรม สเตฟานี่อ้อผมหมายถึงเธอคนนี้ เธอเป็นนักศึกษาของผม เธอมักหาเวลามาคุยกับผมเป็นการส่วนตัวอยู่เสมอเกี่ยวกับเรื่องแปลกๆที่เธอพบมาตั้งแต่เด็ก ความฝันประหลาดของเธอ ทำให้เธอหาข้อมูลมาคุยกับผมอยู่เสมอ จนผมเริ่มสนใจ และในที่สุดก็ตัดสินใจที่จะร่วมหาความจริงกับเธอเมื่อเธอนำของสิ่งหนึ่งมาให้ผมดู “ ดร.ปราทิคส่งแหวนวงเล็กๆมีอัญมณีอย่างหนึ่งประดับอยู่ ให้ผมดู “แหวนวงนี้ เมื่อผ่านกรรมวิธีทางฟิสิกส์ คนจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม มันคำนวณอายุไม่ได้ เรื่องนี้ ทำให้ผมถึงกับจะพังเครื่องทดสอบเลยที่เดียว แต่เมื่อผมแอบเอาไปทดสอบที่แลปอื่น ผลมันก็เป็นอย่างเดียวกัน สเตฟานี่บอกว่าแหวนวงนี้เป็นของแม่เธอที่ให้พ่อไว้ และพ่อก็เก็บรักษาไว้อย่างดี ไม่เคยให้เธอเห็นเลย แต่เธอแอบขโมยมา เพราะไปอ่านเจอบันทึกช่วงหนึ่งของพ่อเกี่ยวกับแหวนวงหนึ่งของแม่  ผมไม่แน่ใจว่าแหวนวงนี้เป็นของใคร แต่ที่มั่นใจคือ มันเป็นเรื่องที่ต้องพิสูจน์และตามหาที่มาให้ได้ “ ดร.ปราทิคหันไปทางดร.วาลาคอฟ “วาลาคอฟเป็นลูกศิษย์ ผมซึ่งศึกษาและลุยงานวิจัยโซนเอเชียอย่างจริงจังโดยเฉพาะ อาณาจักรอินเดีย เขมร และอาณาจักรโบราณในเมืองไทย คุณคงไม่รู้หรอกว่าดร.วาลาคอฟ พบหลักฐานว่าที่นี้เคยมีมนุษย์อาศัยอยู่ ในราว1 แสนปีที่แล้ว ซึ่งถือว่าเก่าแก่ที่สุด จากหลักฐานการค้นพบของ ดร.วาลาคอฟ ซึ่งคือสิ่งนี้” มันเป็นชิ้นส่วนของทองคำที่ถูกหักออกมา ลักษณะเป็นรูปใบไม้ “ดร.วาลาคอฟ ได้ของสิ่งนี้มาจากผู้หญิงคนหนึ่ง เพื่อแลกกับอาหาร ขณะที่เดินทางกลับจาการสำรวจแนวเขาด้านจังหวัดแม่ฮ่องสอน ระหว่างเดินทางมาด้วยกันเธอได้พบรักกับทีมงานสำรวจคนหนึ่งของ ดร.วาลาคอฟ แม้จะต่างชาติต่างภาษาแต่ก็เข้าใจกันทั้ง 2 คนตัดสินใจไม่ไปกับคณะเดินทางสำรวจที่จะออกไปสำรวจประเทศพม่า “ ดร.ปราทิค หยุดพูดนิดนึงจิบกาแฟ แล้วพูดจู่โจมมาที่ผมแบบไม่ได้ตั้งตัว “ คุณจะเชื่อไหมถ้าผมบอกว่า แม่ของสเตฟานี่คือผู้หญิงคนนั้น” ผมได้แต่มอง พูดอะไรไม่ถูก “ถูกแล้วละ แม่ของสเตฟานี่ หนีออกมาจากสถานที่แห่งหนึ่ง โดยมีทรัพย์สินมูลค่ามหาศาลออกมาด้วย ทองรูปใบไม้นี้ เป็นเพียงส่วนหนึ่งเท่านั้น แต่อีกจำนวนไม่รู้เท่าไหร่ ที่เธอนำออกมาแล้วให้สามีของเธอตั้งตัวได้ในประเทศไทย แต่เธอก็อยู่กับสามีของเธอไม่นาน หลังจากคลอดลูกสาว เธอก็จากไป ก่อนจากไป ดร.วาลาคอฟยังมาเยี่ยม เธอกับสามีเลย เธอสั่งเสียกับ ดร.วาลาคอฟไว้ว่า ช่วยกันสามีเธอกับลูกของเธอให้ห่างจากที่นี้ เพื่อความปลอดภัย” “ใช่ แม่ของเธอ บอกกับผมแบบนั้น แต่เราก็ยังกลับมาที่นี้ เพราะความต้องการของเธอเอง” ดร.วาลาคอฟ ตอบแทนมา จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 24 ส.ค. 50 19:38:35 ]

ความคิดเห็นที่ 72 “ผมเองตอนที่สำรวจแนวเทือกเขาหิมาลัย ก็ไม่ได้คิดว่าอะไรจะมาเกี่ยวพันกับเรื่องของสเตฟานี่และแม่ของเธอ แต่ศพของชาวเนปาลคนนั้น กับศพของแม่เธอ มีลักษณะเหมือนกัน ต่างกันที่ ชาวเนปาลคนนั้นตายขณะที่ชิ้นส่วนค่อยๆถูกหั่น แต่แม่ของเธอหลังจากสิ้นลมแล้ว เหตุการณ์ประหลาดจึงเกิดขึ้น ร่างของเธอค่อยๆ หลุดออกเป็นชิ้นๆ แม้แต่หมอกับพยาบาลในตัวเมืองยัง งง และไม่อาจให้เหตุผลกับทางเราได้” “ รอสซี่ อ้อขอโทษที รอสซี่เป็นพ่อของเธอ โมโห ถึงขนาดจะทำเรื่องฟ้องรัฐบาลไทย ว่าแพทย์ไทยหั่นศพภรรยา ของเขา แต่เป็นผมที่เตือนสติเขา เกี่ยวกับที่มาของภรรยาเขาและสมบัติที่เขามีติดตัว เราจึงตั้งใจนำศพเธอไปฝัง แต่พระเจ้าเท่านั้นที่จะรู้ รุ่งเช้า ศพเธอหายไปอย่างไร้ร่องรอย ผมเห็นว่า มันเป็นเรื่องแปลกประหลาดมากเกินไป อาจมีคนเล่นตลกร้ายกับรอสซี่ หรือ อาจจะมาจากเหตุผลทางธุรกิจหรืออะไรสักอย่าง จึงแนะนำให้รอสซี่พาสเตฟานี่กลับอิตาลี หลังจากนั้น ผมจึงกลับไปทำธุระอย่างหนึ่งที่ลืมไว้ ที่แม่ฮ่องสอน” “ในครั้งนั้นที่มาผมลืมใช้เงินจนหมดงบประมาณ เลยต้องอาศัยขอยืมจากนายอำเภอคนหนึ่ง นี้ก็เป็นปีแล้ว ผมจึงตัดสินใจจะเอาเงินไปคืนเขาละซื้อของไปฝากเขาด้วย ผมเดินทางไปถึงแม่ฮ่องสอนแวะไปหานายอำเภอ และหาที่พัก ซึ่งทำให้ผมพบห่อเอกสารซึ่งมีรูปภาพที่คุณเห็น ผมจะบอกคุณให้ก็ได้ คณะของเราไม่ใช่คณะแรก ที่เดินทางมาค้นหาเมืองโบราณนั้น แต่มีอย่างน้อย 1 คณะที่มาก่อนเราเมื่อ 20 กว่าปีที่แล้ว” จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 24 ส.ค. 50 20:05:14 ]

ความคิดเห็นที่ 73 พรุ่งนี้เจอกันครับผม ขอให้คืนนี้ฝันดีทุกคนครับ จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 24 ส.ค. 50 20:06:27 ]

ความคิดเห็นที่ 74 “รูปที่เห็นในซองเอกสาร ทำให้ผมตกใจไม่น้อย รูปผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาเหมือนแม่ของสเตฟานี่มาก และรูปอื่นๆ ที่ถ่ายพบผู้คนที่แต่กายลักษณะแปลกประหลาด ดูไม่เหมือนชนชาติใดในโลก ทำให้ผมต้องค้นคว้าหาที่มาของเรื่องต่างๆ และเนื่องจากการแต่งกายของพวกเขาเหล่านั้นใกล้เคียงกับชนเผ่าอินเดียโบราณมากที่สุด ผมเลยตัดสินใจไปค้นหาความจริงจากที่นั้นก่อน " "มีโยคีหลายคนที่ให้ความกระจ่างกับผมได้ในเรื่องเหล่านี้ ท่านบอกผมว่า บางสถานที่ไม่สามารถเดินทางไปด้วยเท้าของมนุษย์ นอกจากการเดินทางด้วยจิตเท่านั้น แต่บางทีกรรมเก่าก็อาจกำหนดให้เราเดินทางไปยังสถานที่แบบนั้นได้ ท่านบอกผมว่า ให้ถึงเวลาที่สมควร จะมีคนมาชี้นำเองว่าควรทำอย่างไร ผมพักงานค้นคว้าที่อินเดียและไปทำงานค้นคว้าที่อินโดนีเซียต่อ จนลืมไปแล้วว่าผมติดค้างงานอะไรอีก จนวันหนึ่งลูกน้องเก่าแก่ของผมที่อินเดียบอกให้ผมรีบมาดูของเก่าแก่ชิ้นหนึ่ง “ “ผมเดินทางไปอินเดียทันที และได้เจอกับของสิ่งหนึ่งซึ่งผมคุ้นเคยดี “ ดร.วาลาคอฟหยุดพูดพร้อมกับหยิบของสิ่งหนึ่งมาจากกระเป๋า “ใบไม้ทองคำใบนี้ไง นี้เป็นอีกใบหนึ่งที่ผมพบ ลักษณะเหมือนกันต่างกันที่การค้นพบ ลูกน้องผมบอกว่า ได้มาจากชาวเนปาลคนหนึ่ง ผมเลยสอบถามที่มาจนได้ความว่า มีคนนำออกมาจากบริเวณ แนวเทือกเขาหิมาลัย ผมจึงติดต่อทีมงานแล้วเดินทางไปเนปาลทันที แล้วเรื่องก็เป็นอย่างที่ผมเล่าให้คุณฟังนั้นละที่เนปาล” “เรื่องมาถึงตอนนี้แล้ว ฉันก็จะเล่าให้ฟังต่อแล้วกัน” ผึ้งหรือสเตฟานี่ พูดขึ้นมาหลังจาก ทั้ง 2 ดร.เงียบ จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 25 ส.ค. 50 12:05:00 ]

ความคิดเห็นที่ 75 “ฉันเองหลังจากพยายามหาวิธีหนีคุณพ่อมานาน จนในที่สุดหนีออกมาได้ ก็มาพบกับ ดร.เบนท์ลี่ยที่ กรุงเทพ และอาจารย์ก็ได้ติดต่อกับ ดร.วาลาคอฟไว้แล้ว เราทั้งหมดมีความคิดเหมือนกันว่า เราจะสืบค้นข้อมูลในประเทศไทยก่อน เพราะเรามั่นใจว่าต้องมีอาณาจักรโบราณซ่อนอยู่ นั้นคืองานของอาจารย์และของทุกคน เพื่อจะได้มีชื่อว่าเป็นผู้ค้นพบ แต่ฉันเองต้องการรู้ความจริงเกี่ยวกับแม่ฉันเท่านั้น เราเลยต้องช่วยกันเพราะจุดหมายอยู่ที่เดียวกัน” ผมยังไม่ค่อยเชื่อพวกเธอนักเลยแกล้งถามไป “จุดหมายไม่ใช่ มาขนสมบัติของประเทศผมออกไปหรือ เหมือนกับที่พวกคุณเคยทำมาแล้วกับประเทศอื่นๆ” “ฉันไม่สามารถ รับรองใครได้ทั้งนั้น แต่สำหรับฉัน ไม่ต้องการ ฉันต้องการแค่ความจริง และอยากกลับไปที่แผ่นดินแม่สักครั้งเท่านั้น”เธอตอบมาด้วยความโมโห แล้วพูดต่อ “คุณฟังต่อก่อนดีกว่า จากนั้นดร.วาลาคอฟไปอินเดียอีกครั้งเพื่อหาข้อมูลที่เกี่ยวข้อง  อาจารย์หาข้อมูลจากห้องสมุดทั่วโลก ดร.เบนท์ลี่ยกับฉัน หาข้อมูลทางเหนือของประเทศไทยทั้งหมด เราเกือบจะหมดความหวังแล้วแต่ แล้วเราก็ได้พบข้อมูลที่สำคัญโดยบังเอิญ ” “คนไทยทุกคนคุ้นเคยกับการทรงเจ้าเข้าผี มีแต่พวกเราที่ไม่คุ้นเคย เราได้รับคำแนะนำให้ไปพบกับ หนานคำ ซึ่งเป็นคนทรงเจ้าที่มีคนนับถือมากที่สุดในเขตอำเภอไชยปราการ ตอนนั้นเราอยู่ที่เชียงใหม่เลย ตัดสินใจไปหาหนานคำ ตามคำบอกเล่า เรา 2 คนเป็นคนต่างชาติเข้าไปออกจะเป็นที่แปลกใจของคนที่นั้น แต่หนานคำกลับไม่แปลกใจพร้อมกวักมือเรียกเรา 2 คนเข้าไปใกล้ๆ และยังไม่ทันที่เราจะถามอะไร หนานคำท่านก็บอกว่า อย่าถามอะไร เพราะท่านเองก็ไม่อยู่ในฐสนะที่จะพุดได้ ท่านแนะนำแต่เพียง ให้ไปหาผู้ชายคนหนึ่งที่เกิดเวลาเก้านาฬิกา วันเสาร์สุดท้ายของเดือนที่เก้าปีสองห้าหนึ่งเก้า ท่านยังกำชับว่าเป็นเดือนไทย แล้วทุกอย่างจะเป็นไปตามกรรมกำหนดเอง” ผมนึกถึงตัวเองขึ้นมาทันที แล้วถามว่า “คุณรู้มาจากไหนละว่าผมเกิดวันเดือนปีอะไร ถึงได้ตามหาผมถูก แต่ฟังดูมันไร้เหตุผลที่สุด” จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 25 ส.ค. 50 12:30:39 ]

ความคิดเห็นที่ 76 “ฉันไม่อยากดูถูกคนในประเทศคุณหรอกนะ แต่เงินสามารถหาตัวคุณได้ เราก็แค่จ้างให้งานทะเบียนค้นวันเดือนปีเกิดตามที่เราต้องการ เราก็พบคนที่ต้องการแล้ว ที่น่าแปลกมากคือช่วงเวลาที่คุณเกิดมีคุณคนเดียวเท่านั้นในประเทศนี้ เราเลยไม่ต้องไปหาใครอีก จากนั้นเราก็จ้างนักสืบเอกชนติดตามคุณ จนกระทั้งรู้ว่าคุณลาพักร้อนมาเที่ยว ฉันจึงตามคุณมาทันที คุณมารถประจำทางฉันมาเครื่องบิน ก็ต้องมาถึงก่อนอยู่แล้ว ตอนนั้นฉันไม่ได้มั่นใจอะไรนักหรอก แต่เหตุการณ์ที่สนามบินทำให้ฉันมั่นใจว่า คุณต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องของเรา หวังว่าคุณคงจำได้นะ ว่าเรื่องที่สนามบินเป็นอย่างไร” “อ้อ ผมจำได้ดี ผมยังคิดว่าคุณเตรียมการทุกอย่างมาซะอีก  อืม แล้วหลังจากนั้นละ” “ก็อย่างที่คุณรู้ เราหาข้อมูลในประเทศไทยมามากจนหาพรานนำทาง 2 คนนั้นได้  เรียก 2 คนนั้นมาเถอะอาจารย์ ให้เขาเล่าให้ฟังให้ละเอียดว่าเราได้ตัวเขามาอย่างไร และเขารู้อะไรบ้าง” จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 25 ส.ค. 50 12:42:40 ]

ความคิดเห็นที่ 77 รีบกลับมานะครับ รออยู่นาน จากคุณ : Mr.V (Poon_pui) - [ 27 ส.ค. 50 12:58:18 ]

ความคิดเห็นที่ 78 อืม....... มาเร็วๆนะคะ  ^^ จากคุณ : @^^@ (khattykha) - [ 27 ส.ค. 50 21:11:52 ]

ความคิดเห็นที่ 79 คุณเล๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกก หายไปหนายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย จากคุณ : ตุ้ม แม็คคาร์ทนี่ย์ (Toom McCartney) - [ 28 ส.ค. 50 10:02:04 ]

ความคิดเห็นที่ 80 มาลงชื่อรออ่านด้วยคนคะ^-^ จากคุณ : แอมโบรเซียร์ - [ 28 ส.ค. 50 15:44:30 ]

ความคิดเห็นที่ 81 คุณเล็กคะ ขอเบอร์โทรฯหน่อยค่ะ จะโทรตามให้มาเขียนต่อค่ะ ...นอนไม่หลับนะคะเนี่ย มันคาใจ รีบมาต่อนะคะ... จากคุณ : Aim (Keep_Secret) - [ 28 ส.ค. 50 17:12:17 ]

ความคิดเห็นที่ 82 งานเยอะครับ วันนี้จะเล่าต่อครับ รออ่านได้เลย ใจเย็นๆครับพี่น้อง งานเยอะจริงจริ๊ง จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 28 ส.ค. 50 17:52:08 ]

ความคิดเห็นที่ 83 “ผม2คน เป็นนักหาแร่ประเภทเหล็กไหลครับ หากันมาตลอดตั้งแต่วัยเด็ก และเคยพบได้ครั้งหนึ่ง ซึ่งทำเงินให้เรามหาศาล จนเราคิดว่า เงินที่ได้จะทำให้เราตั้งตัวได้ แต่เปล่าเลย เราใช้เงินนั้นหมดภายในเวลาไม่ถึงปี ทำให้เราต้องดั้นด้นมาหาเหล็กไหลอีกครั้งครั้งนี้เองทำให้เราได้พบกับความลับของช่องเขาแห่งนี้” “เราพบมันโดยบังเอิญ” ชายอีกคนตอบ “ตอนนั้นเรา 2 คนหนีเจ้าหน้าที่อุทยาน เข้ามาในถ้ำแห่งนี้ และลุยน้ำจนเข้ามาถึงตรงจุดที่เราเข้ามา ครั้งแรก เราคิดว่าจะไม่ลอด เพราะเจ้าหน้าที่ตามมากระชั้นมาก จึงตัดสินใจที่จะหาที่หลบ และเราก็พบช่องทางนี้เข้าโดยบังเอิญ เราเดินกันมาอย่างไม่มีจุดหมาย คิดเพียงว่ามาตายเอาดาบหน้า เพราะเราเคยโดนจับไปแล้ว 2 หน ครั้งนี้คงโดนฆ่าแน่ เรากลัวจนไม่สนว่าข้างหน้าจะมีอะไรนอกจากเดินอย่างเดียว และเมื่อเดินกันจนเหนื่อย เราก็รู้สึกถึงอากาศภายนอกที่เริ่มโชยเข้ามา เรารีบเดินออกมาสู่โลกภายนอกทันที แต่ก่อน ที่เราจะเดินพรวดพราดออกไป เพื่อนผมก็ดึงแขนผมไว้” “ใช่แล้ว ผมดึงแขนของเขาไว้เอง เพราะสิ่งผมเห็นตรงหน้า เป็นสิ่งที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต” พรานอีกคนรีบพูดทันที “ผมเห็นอะไรก็ไม่รู้ สูงประมาณสัก  20 เมตรร่างกายเหมือนเสือหรือสิงโต มีใบหน้าเป็น คน กำลังยืนหลับตาอยู่ห่างจากเราไม่เกิน 20เมตร เราทั้ง 2 คนเห็นกันชัดเจนเพราะเป็นคืนเดือนหงาย ผมทำอะไรไม่ถูกได้แต่เดินถอยหลังอย่างแผ่วเบาที่สุด กลัวว่าเจ้าสิ่งนั้นจะลืมตามาเห็นหรือได้ยินเสียงเรา พอเราทั้ง 2 คนหาที่หลบได้แล้ว เราก็ซุ่มดูมันอยู่ ระยะหนึ่ง ไม่นานนักเราก็เห็น คนแต่งกายประหลาดๆ เดินออกมากันเป็นแถวใหญ่ ตรงเข้าไปยังเจ้าตัวนั้น ดูๆคล้ายจะมีการบวงสรวงอะไรกันสักอย่าง เราเห็นสิ่งที่สยดสยองอย่างหนึ่ง เป็นมือคนที่ถูกตัดแล้ว ประมาณ 10 ข้าง นำมาวางไว้ จากนั้นกลุ่มคนประหลาดเหล่านั้นก็เดินจากไป เรา 2 คนไม่คิดจะเข้าไปดูอีก นอกจากถอยหลังกลับ แล้วเดินทางออกจากถ้ำแห่งนี้ทันที” “เจ้าตัวนั้น ที่คุณบอก ผมรู้สึกเหมือนจะเคยฝันเห็นมันนะ”ผมพูดออกไปหลังจากนึกเหตุการณ์ตอนที่ฝันออก “อะไรนะ คุณฝันเห็นมัน” ผึ้งถามผมโดยเร็ว “ใช่ ผมฝันเห็นมันเมื่อสักครู่นี้เอง แต่อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย ผมอยากฟังเขาเล่าให้จบ” ผมกล่าวพร้อมยกมือห้าม จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 28 ส.ค. 50 18:23:55 ]

ความคิดเห็นที่ 84 พรานนำทางจึงพูดต่อ “ ครับ เรา 2 คนเดินทางออกมาพร้อมได้ข่าวว่ามีคนตายที่ถ้ำลอด10 คน อวัยวะทุกอย่างอยู่ครบแต่ที่สำคัญคือมือข้างซ้ายหายไปคนละ 1 ข้าง แน่นอนเรื่องแบบนี้ ไม่มีหนังสือพิมพ์ฉบับใดลง เพราะที่นี้ ไกลจากข่าวสาร แถม เป็นแหล่งอันซีน จำเป็นต้องปิดข่าว ผม 2 คนเลยทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น จนวันหนึ่ง เพื่อนที่ตัวเมืองผม แนะนำว่า มีคนอยากได้พรานนำทางไปถ้ำลอด ผมเองไม่ได้สนใจนักเพราะกลัวที่จะเจอกับเจ้าหน้าที่ แต่ เพื่อนบอกว่า เงินค่าจ้างจะได้หลายหมื่น ผมจึงเลิกความกลัวทันที คิดว่ายังไงซะ ก็จะปลอมตัวแอบๆไปได้ ผมจึงเดินทางไปกับเพื่อน เพื่อไปหาคนที่จะจ้างเรา และได้พบกับ ดร.วาลาคอฟ “ “อาจจะบังเอิญเพราะว่า ผมเองอยากอวดว่าตัวเองได้ไปเจออะไรมาบ้างเพื่อให้ได้งาน เลยเล่าทุกเรื่องให้ดร.ฟัง ซึ่งเป็นที่พอใจของ ดร. ผมเลยได้งานนี้ พร้อมเพื่อนๆอีก5 คน ที่ตายไปก่อนหน้านี้แล้ว” “คุณเห็นเพื่อนตายไปแล้วไม่คิดจะถอยกลับหรือไง” ผมหยั่งเสียงดู “ผมไม่กลับหรอก เพราะ เงินของพวกมันทั้งหมดจะเป็นของเราทั้ง 2 คน ถ้าเรานำทางต่อไปได้” ผมนั่งคิดใคร่ครวญแล้ว ยังเห็นว่ามันมีอะไรขาดๆหายๆไปอีกหลายจุด แต่ป่วยการที่จะซักถามคนพวกนี้ ซึ่งแน่ละ ต้องมีการเตรียมการมาเพื่ออะไรสักอย่างแน่ ตอนนี้ ก็ต้องทำตัวเป็นคนโง่ไปก่อนค่อยๆสังเกตให้ดี ผมพยักหน้า แล้วบอกว่า “ตอนนี้พวกคุณจะทำอย่างไรต่อไปครับ” ด้วยคำถามที่ไม่เจาะจงผู้ใด ดร.วาลาคอฟผู้ซึ่งมีบทบาทมากสุดจึงตอบมาว่า “เราจำเป็นต้องแกะรอยของกลุ่มคน ที่พรานนำทางเราอ้างว่าเคยพบ แล้วตามไป” “เอาละ ไปไหนก็ไปกัน “ ผมตัดบทง่ายๆ พร้อมลุกขึ้นยืนเตรียมพร้อม ดร.ปราทิค มองผมเหมือนไม่แน่ใจ “คุณไม่มีอะไรจะถามอีกหรือ” “ไม่มี ไปจะไปไหนก็ไป” ผมตอบอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น คณะเดินทางของเรา ใช่สิ ผมต้องใช้คำนี้ เพราะไม่มีหนทางกลับอีกแล้ว เดินไปตามพรานนำทางทั้ง 2 คน ไ ม่นานนัก เราก็พบกับร่องรอยของ เศษภาชนะที่ทำด้วยใบไม้ ซึ่งครั้งหนึ่งคงมี อาหารหรืออะไรสักอย่าง วางอยู่มากมาย เยื้องไปทางเบื้องซ้ายมือ เราก็เห็น ข้อมือคนนับได้ 10 คู่ บวมอืดเหม็น น้ำเหลืองไหลเยิ้ม น่าแปลดที่ไม่มีอะไรมากวน มือทั้ง 10 ข้างนั้นเลย ไม่ว่าจะเป็นสัตว์หรือแมลงใดๆ เราหยุดยืนกันตรงนั้น ผมเริ่มหันไปพิจารณา แล้วคิดตามคำที่พรานนำทางบอก แม้จะไม่แน่ใจนัก แต่ผมก็รู้ได้ทันทีว่า จากตรงนี้ ไปประมาณ 20 เมตร ตรงเชิงเขา ต้องมีถ้ำแห่งหนึ่งแน่ๆ ได้แต่หมายตาไว้ แต่ก็ไม่ให้ใครจับพิรุธได้ แล้วจึงเดินตามพวกเขาต่อไปโดยมีคนคุมหลังเหมือนเดิม พวกเขา คงออกมาจากถ้ำแห่งนั้น และพาผมหลบออกไปอีกทางหนึ่ง และคงคิดว่า ผมคงหาทางกลับไม่ได้แน่ โดยโง่ไปเพราะพรานนำทางบอกไว้เองตอนที่เล่าให้ฟังว่า มันเพียง 20 เมตร แล้วยังเดินพาผมเฉียดมาแถวนี้อีก ผมคิดในใจ อย่างน้อยเราก้ไม่โง่เกินไปนัก ทางเดินตัดลงต่ำทุกที จนผมเริ่มมองไม่เห็นแสงอาทิตย์ ป่าแห่งนี้เงียบไม่มีแม้แต่เสียง สัตว์หรือแมลง สักตัว แสงแดดเพียงเล็กน้อยที่ส่องทะลุยอดไม้ที่สูงลิบลิ่ว ทำให้บรรยากาศ น่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก เราพักกลางวันกินข้าวและนั่งพักผ่อนประมาณ 1 ชั่วโมง เราก็เดินทางต่อ ผมรู้สึกว่า ถึงผมจะรอดไปได้ ก็ไม่มีทางกลับไปถูก  ระยะทางที่ทอดลงต่ำ เหมือนจะเดินไปนรกก็ไม่ปานสิ้นสุดลง พรานนำทาง ตั้งใจที่จะพักที่โคนไม้ใหญ่ โดยอาศัย รากของต้นไม้เป็นผนังกั้นทั้ง 2 ด้าน ตั้งแต่เกิดมาผมก็ไม่เคยเจอต้นไม้อะไรมันจะใหญ่ขนาดนี้เหมือนกัน จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 28 ส.ค. 50 18:54:30 ]

ความคิดเห็นที่ 85 ผมนั่งพัก รออาหารจากพรานนำทางแล้วนั่งคิดอะไรไปเรื่อย แต่ต้องมา สดุ้ง เมื่อมีมือมาจับหัวไหล่ผมไว้ “คุณโกรธฉันใช่ไหม” ผึ้งหรือสเตฟานี่นั้นเอง จะมีใครผู้หญิงหนึ่งเดียวในคณะ  ผมส่ายหน้าแล้วบอกว่า “ผมไม่โกรธ แต่ กรุณาอย่ามายุ่งเกี่ยวอะไรกับผมอีกนอกจากเรื่องงานของคุณ” พูดเสร็จแล้วผมก็เดินหนีออกมาดูพรานนำทางทำอาหาร ไม่สนใจอะไรอีก เรานั่งกินอาหารกัน พวกเขาคุยกันเป็นภ่ษาอังกฤษทำให้ผมไม่รู้เรื่องมากนัก แต่ดูเหมือนจะไม่เคร่งเครียดอะไรมากนัก พรานนำทาง 2 คน ก็แยกไปนั่งคุยกันเองตามลำพัง ดูเหมือนผมจะถูกทิ้งไว้คนเดียว แม้จะนั่งอยู่ใกล้กันแต่ก็เหมือนไม่ใช่โลกเดียวกัน สายตาผมเหม่อมองไปทั่วๆ ผ่านยอดไม้มองดูดาวที่เต็มท้องฟ้าอย่างเลือนลอย พลันสายตาก็มองเห็นเงามืดของอะไรอย่างหนึ่งกำลังบินผ่านท้องฟ้าไป ผมได้แต่ชี้มือ ขึ้นไป แต่เสียงผมกลับไม่มีที่จะเปล่งออกไป ทุกคนเริ่มหันไปตามที่มือผมชี้และอาการก็คงเหมือนกับผมในขณะนี้ จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 28 ส.ค. 50 19:05:49 ]

ความคิดเห็นที่ 86 ยินดีต้อนรับทุกท่านเข้ามาในกระทู้แห่งความอึดอัดครับ ผมจะพยายามทำตัวดีดีมารีบเขียนให้จบนะ พรุ่งนี้มีงานยุ่งถึงเย็น แล้วมืดๆจะมาต่อครับผม ตอนนี้ขอตัวก่อนครับ คุณAim (Keep_Secret)  จุดธูปตามก็ได้ครับ เด๋วก็มา จากคุณ : lex - [ 28 ส.ค. 50 19:08:04 ]

ความคิดเห็นที่ 87 ขอบคุณคุณเล็กค่ะ รออ่านต่อนะค่ะ จากคุณ : Aim (Keep_Secret) - [ 28 ส.ค. 50 22:46:33 ]

ความคิดเห็นที่ 88 ร่างนั้นหายลับตาไปแล้ว พวกเราหลายคนคงได้เห็นประจักษ์กับตาแล้วว่า สิ่งที่พรานพื้นเมืองเล่าให้ฟังมีมูลความจริงแค่ไหน ใช่แล้วครับ เจ้าตัวประหลาดในความฝันของผม   พวกเราทุกคนนั่งรวมกลุ่มกัน ต่างมีเรื่องต้องปรึกษาหารือกัน ผมเอง แม้จะไม่อยู่ในฐานะให้อะไรกับพวกเขาได้ แต่ก็ต้องฟังพวกเขาปรึกษากัน ซึ่งคราวนี้ ใช้ภาษาไทยเป็นภาษากลางในการสื่อสาร เรื่องแรกที่นำมาพูดดุเหมือนจะเป็นการวิเคราะห์คำแปล ที่ผึ้งได้รับมา อนันตริยกรรม นำ สู่ อบายภูมิ          สิบกุศลกรรมนำสู่ ปรนิมมิตวสวัตดี ชาติภพนี้ ทำสิ่งไหน          ก้าวสู่ชาติภพหน้าทำสิ่งใด กรรมกำหนดท่าน          จากท่านใช่เรากำหนด เดินตามหนทางความดี          พระพุทธนั้นหาได้กำหนด ภัยร้ายเดินเคียงข้างท่าน          ทางยากลำบากขัดขวาง กุศลกรรมน้อมนำ          ทิศสู่ นิพพาน กรรมเก่าจะนำมา          เหนือ การคาดถึง กรรมใหม่นั้นชดใช้          หยุดซึ่งทุกอย่าง บรรทัดสุดท้าย น่าจะเป็นปริศนาที่สำคัญที่สุด หลายๆคนมานั่งล้อมวงกันมองกระดาษแผ่นนั้น แต่ก็ยังไม่อาจตีความหมายอะไรได้ ดร.วาลาคอฟพูดออกมาว่า “เรามีเวลาแค่ 2 วันเท่านั้นหลังจากคืนนี้ ที่จะผ่านเข้าไปให้ได้ แต่ปัญหามันอยู่ตรงสถานที่ แม้เราจะเดินแกะรอยพวกเขาไปได้แต่ต้องมีช่วงใดช่วงหนึ่งที่ขาดหายไปซึ่งตรงนั้นควรจะเป็นจุดผ่าน หรืออะไรสักอย่าง แม้ว่าเราจะคาดเดาว่า เวลาที่สมควรจะเป็นช่วงเวลาจุดต่อ วัน เดือน ปี ตามหลักจัทรคติ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า เราจะพบกับจุดที่ผ่านเข้าไปหรือ เธอว่ายังไงสเตฟานี่” “ฉันคิดว่ามันต้องเกี่ยวพันกับหินทั้ง 2 ก้อนนี้ด้วยว่าเราต้องทำอย่างไรกัยหินทั้ง2ก้อนนี้  อีกอย่าง ถ้าเราแปลบรรทัดสุดท้ายออก ทุกอย่างควรจะคลี่คลาย แต่ตอนนี้ มันมีปัญหาที่ใหญ่กว่านั้น เจ้าอสูรกายตัวนั้น พวกคุณมั่นใจหรือว่าจะจัดการมันได้ “ “มันไม่ควรจะทนอาวุธของพวกเราได้หรอก สเตฟานี่ แม้มันจะดูน่ากลัวแต่พวกเราไม่กลัว ” คราวนี้เป็นเสียงพูดของเปตอฟ แน่ละเขาพูดเป็นภาษาอังกฤษ แต่ผมได้รับการแปลจาก ดร.วาลาคอฟอีกที “ก็ดี ที่เธอมั่นใจ เปตอฟ ฉันเองก็อยากคิดแบบเธอ แต่บอกตรงๆฉันไม่แน่ใจเท่าไหร่” เปตอฟยักไหล่เหมือนจะไม่สนใจ ดร.ปราทิค จึงเริ่มเข้าสู่งานอีกครั้ง เรามาพิจารณาตัวอักษรในนี้กันดีกว่า ผมว่ามันต้องมีการซ่อนคำ หรืออะไรสักอย่างที่เป็นปริศนา พรางก็เอามือชี้ไล่ไปตามตัวอักษร และอย่างอัศจรรย์ที่สุด ผมมองไปตามที่ ดร.ปราทิค ลากนิ้วมือลงมา ผมเริ่มมองเห็นอะไร ลางๆแล้ว เพียงแต่ไม่พูดอะไรออกไปตอนนี้ อย่างน้อยอำนาจต่อรองอาจกลับมาอยู่ในมือผมอีกครั้ง แก้ไขเมื่อ 29 ส.ค. 50 17:44:50 จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 29 ส.ค. 50 17:43:32 ]

ความคิดเห็นที่ 89 คืนนี้พวกเขาไม่ได้อะไรจากการคุยกันเลย พวกเขาพยายามเอาหินมาจบชนกันท้ายชนท้ายหัวชนหัว และอีกหลายอย่าง ผมนั่งดูไปยิ้มไป แน่ละ อย่างน้อยผมก็พอรู้แล้วว่าจะต้องทำอะไรบ้างแม้จะไม่ทั้งหมด ผมเลิกสนใจกับพวกเขา และจัดที่นอน พอรู้สึกตัวว่าจะหลับ ก็รู้สึกว่ามีอะไรมากระทบเบาๆที่แก้ม ผมลืมตาขึ้นมาก็เห็นเป็นเธอ คนที่ทำให้ผมต้องมาเดินทางโดยไม่รู้จุดหมายปลายทางเช่นนี้ ผมมองเธอเหมือนจะถามว่ามีอะไร เธอเองก็ไม่ตอบนอกจากจะถอนใจและส่ายหน้า จากนั้นเธอก็นอนอยู่ข้างๆผม ในหัวใจผมรู้สึกทรมานอย่างบอกไม่ถูก ทำให้นอนไม่ค่อยหลับนัก แต่ความเมื่อยล้าจากการเดินทางก็ทำให้ผมหลับไปได้ในเวลาเกือบเที่ยงคืน อากาศที่หนาวเย็น ทำให้ผมต้องลุกขึ้นมาเพื่อจะหาความอบอุ่นจากกองไฟ แทน ผมค่อยๆขยับตัวออกจากถุงนอนประจำตัวลุกไปเขี่ยไฟให้ลุกขึ้นมาและเติมฟืนให้ไฟลุกขึ้น ไม่ช้าไม่นาน จากฝืนและก้อนแก๊สสำเร็จรูปก็ทำให้ไฟลุกขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ผมเริ่มพิจารณารอบๆตัว ความมืดนี้มันน่ากลัวจริงๆ ไม่น่าละ ที่ใครบางคนเคยพูดไว้  ความมืดเป็นเพื่อนกับความหวาดกลัวมันมักจะไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอเหมือนเพื่อนสนิท   ผมหยิบปฏิทินใบเล็กออกมาดู แม้จะไม่มีวันเดือนปีตามจันทรคติ แต่ผมก็จำได้ว่า ลอยกระทงวันไหน ผมเพิ่งจะนึกออกว่าทำไมเราถึงมาช่วงเวลานี้ ทีมงานทุกคนรู้เรื่องเวลาอยู่แล้ว และมาได้ตรงมาก มีเราคนเดียวที่ไม่ได้คิดถึงเลย พวกนี้ต้องการอะไรกันแน่ เราจะผ่านเขาไปเจออันตรายในดินแดนแห่งนั้น หรือว่า จะเจอความโหดร้ายจากข้างนอกเหมือนที่เห็นมากับตาตัวเองมาแล้วทั้ง 2 ครั้ง ทำไมคนในทีมนี้จึงไม่เป็นอะไร ทำไมเราจึงไม่เป็นอะไร นั่งคิดอยู่เพลินก็รู้สึกเหมือนมีคนเดินมาข้างหลัง ผมไม่อยากสนใจว่าจะเป็นใคร เลยนั่งเฉย ผึ้งคงยืนอยู่นานแล้ว เพราะผมไม่สนใจจะหันกลับไปมองเธอเลยโยนกิ่งไม้ใส่ตัวผม ผมหันไปมองเห็นเธออยู่ตรงนั้นก็อดคิดไม่ได้ว่าคงมีอะไรมาพูดกล่อมผมอีก เธอเห็นผมหันมามองจึงถามผมว่า “ ฉันคิดว่าเรา 2 คนควรจะพูดคุยกันบ้าง “ ผมตอบกลับไปโดยไม่คิดเลย “เชิญครับ คุณ สเตฟานี่ มีอะไรอยากพูดกับเชลยคนนี้ก็เชิญ” สีหน้าเธอเปลี่ยนไปทันทีเหมือนจะโกรธ แต่ก็ปรับสีหน้าเป็นปกติได้ “เอาละ ถ้าคุณยังไม่หายโกรธ ฉันก็ไม่ว่าอะไร แต่อยากให้คุณเข้าใจว่า ฉันเองหรือคนอื่นๆไม่มีใครคิดกับคุณแบบนั้น พวกเราทุกคนต้องอาศัยคุณ แม้เราจะบังคับหรือหลอกคุณมา แต่เชื่อเถอะ ทุกคนมีความหวังว่าคุณคนเดียวเท่านั้น ที่จะตีปริศนาออก โปรดเข้าใจเราด้วย พวกเราที่มากัน 6 คน พรานนำทาง 2 คุณอีกหนึ่งเป็น 9 คน เราเป็นทีมเดียวกัน คุณจะได้รับค่าจ้างของคุณเช่นกัน ไม่ได้เดินทางโดยเปล่าประโยชน์” “เงินพวกคุณมันซื้ออะไรได้หมดทุกอย่างละมั้ง “ผมพูดแบบโมโหทันที เรื่องเงินนี้ใครเอสมาพูดกับผมมันก็คือการดูถูกกันดีดีนี้เองเธอเองมีสีหน้าตกใจเล็กน้อย แต่พูดปลอบใจผมมาว่า “ฉันไม่ได้คิดว่าจะซื้อคุณและดูถูกคุณ แต่ก็ขอให้รับไว้หลังจากที่งานนี้จบลงแล้ว ฉันเข้าใจความรู้สึกคุณดี แต่คุณเองนั้นละที่ไม่เข้าใจความรู้สึกฉัน” เธอพูดพร้อมกับเดินจากไป ผมมองตามเธอ  และก็สังเกตว่าแต่ละคนนอนเรียงติดกัน และไม่ได้เจตนาที่จะนับ แต่ คุณพระช่วย ผมหนึ่ง สเตฟานี่ 2 แล้วตรงที่นอนอยู่ทำไมมี 8 คน “เฮ้ย” ผมตะโกนลั่นจนสเตฟานี่หันหน้ากลับมา ผมวิ่งตามเธอไปทันที “ปลุกทุกคนเลยสเตฟานี่ “ ไม่ต้องปลุกโดยฝีมือใคร เสียงผมดังป่าแตกขนาดนั้นทุกคนลุกขึ้นมาจนหมดยกเว้นอยู่ที่เดียว เจ้ากรอสโซ่ ดูเหมือนจะใกล้ร่างนั้นที่สุดเพราะผมได้ยินเสียงมันด่าผมเป็นภาษาอังกฤษ พยายามปลุกเจ้าคนข้างๆ แต่แล้วก็ตาเหลือก กระโดดออกมาทำท่าเหมือนจะวิ่งออกไปข้างนอก ดีแต่ว่า เพื่อนๆหลายคน ช่วยกันจับไว้ ทุกคนอุทานด้วยความตกใจ ผมฟังออกอย่างเดียวว่า “เบนท์ลีย”   หรือไม่ก็ “วอท วอท” และ แวบแรกที่แทรกตัวเข้าไปเห็นผมก็เกือบผงะหนีเหมือนกัน ร่างกายของ ดร.เบนท์ลี่ย มานอนอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร ดูจากสภาพแล้ว ถ้าเขาไม่ตายก็ปาฎิหารย์ที่สุด  ส่วนหัวขาดออกจากตัว ร่างกายถูกหั่นเป็นท่อนๆ เหมือนโดนเครื่องสับ  ที่สำคัญมือด้านซ้ายหายไป ยังไม่ทันที่หายช็อคจากเหตุการณ์ของ ดร.เบนทลี่ย พวกเราทุกคนก็ได้ ขนลุกชันเพราะความกลัวกันอีกครั้ง หนึ่งในพรานนำทางของเรา กำลัง ถูกอะไรสักอย่าง แยกชิ้นส่วน ต่อหน้าต่อตาเรา แม้ผมจะเคยได้ฟังหรือเห็นมาบ้างแล้ว แต่นั้นก็เป็นตอนที่ตายไปแล้ว แต่นี้ต่อหน้าต่อตาพวกเราทุกคน ครั้งแรก จู่ๆ เขาก็ล้มลง ขาทั้ง 2 ข้าง เหมือนถูกอะไรสักอย่างที่มีแรงมหาศาล กระชากออกกระเด็นไปทางซ้ายและขวา ตามลำดับ ต่อมา ตรงหัวเข่า เป็นรอยเส้นนูนสีเขียวๆขึ้นมาก่อน จากนั้นก็เหมือนถูกอะไรกระชากออกมาอีกครั้ง เลือดสดๆพุ่งราวกับสายน้ำส่งกลิ่นคาวคลุ้ง และครั้งนี้เองที่เสียง ร้องโหยหวนของพรานนำทางดังออกมา ดูเหมือนเขาเพิ่งจะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา พยายามจะตะกายร่างอันมีแต่หัวเข่าไปที่ย่ามส่วนตัวของเขา ปากก็พร่ำเรียกขอความช่วยเหลือ   เสียงร้องอย่างโหยหวน ของเขาทำให้ผมได้สติจึงถลันเข้าไปหมายจะช่วยอะไรสักอย่างแต่ ทันใดนั้นเอง ก่อนที่ผมจะถึงตัวเขา ร่างกายทุกส่วนของเขาก็เหมือนใครสักสิบคนมารุมกระชาก หัว หลุดไปทางด้านเหนือ แขนทั้ง 2 ข้าง หลุดกระเด็น ไปไหนมองจนแทบไม่ทัน ที่เห็นได้ชัดคือร่างกายส่วนลำตัว ลอยขึ้น และหลุดกระเด็นเป็นชิ้นส่วนไปคนละทิศละทาง จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 29 ส.ค. 50 18:43:55 ]

ความคิดเห็นที่ 90 พรุ่งนี้ต่อนะครับ วันนี้จะรีบกลับไปดูช่อง 3 จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 29 ส.ค. 50 18:44:58 ]

ความคิดเห็นที่ 91 มานอนรอเลยละกัน จากคุณ : ไบเบิ้ล - [ 29 ส.ค. 50 19:06:30 ]

ความคิดเห็นที่ 92 สวัสดีครับทุกท่าน ห้องนี้ผมเพิ่งเคยเข้ามา ขอเข้ามาร่วมอึดอัดด้วยคนครับ :-D แก้ไขเมื่อ 29 ส.ค. 50 21:33:32 จากคุณ : ฟัลโก้ แบ็กกิ้นส์ - [ 29 ส.ค. 50 21:32:28 ]

ความคิดเห็นที่ 93 ^^  มารอด้วยอีกคนค่ะ จากคุณ : @^^@ (khattykha) - [ 30 ส.ค. 50 00:11:52 ]

ความคิดเห็นที่ 94 ยอมรับครับว่า สยองขวัญ แต่อยากอ่าน น่ะ คุณเล็กรีบกลับมานะครับ อึดอัด อยากอ่านจะแย่อยู่แล้ว จากคุณ : Mr.V (Poon_pui) - [ 30 ส.ค. 50 10:07:53 ]

ความคิดเห็นที่ 95 ในช่วงเวลาไม่ถึงนาที ชิ้นส่วนของร่างกายพรานนำทาง ก็กระจายออกไปไม่รู้ว่าทางไหนบ้าง ทุกคนยืนจับกลุ่มอยู่ตรงโคนไม้โดยไม่ได้นัดหมาย ร่างอันไร้วิญญาณของ ดร.เบนทลี่ยยังคงสงบนิ่งอยู่กับที่ หลายนาทีผ่านไปสติของทุกคนเริ่มคืนกลับมาบ้าง ผมเพิ่งสังเกตเห็นว่าในมือของแต่ละคนกุมสร้อยคอที่มีลักษณะเหมือนกันอยู่ ดร.ปราทิคเตือนให้ทุกคนระวังตัว ถึงไม่พูดผมก็ระวังตัวอยู่แล้ว   ยังไม่มีใครพูดกับใครตอนนี้ ผมเห็นดร.ปราทิคเดินไปที่ย่ามของผู้ตาย หยิบสร้อยเส้นหนึ่งที่มีลักษณะเหมือนกับที่ทุกคนส่วมใส่ “เขาประมาทเกินไป ผมสั่งไว้แล้วอย่าให้สร้อยเส้นนี้ห่างตัว” ดร. ปราทิครำพึงเบาๆ “สร้อยอะไรกัน ดร. อธิบายให้ผมรู้เรื่องหน่อยได้ไหม ผมไม่เข้าใจ และทุกคนมีสร้อยเหมือนกันหมด มันคืออะไรกันแน่” ดร.ปราทิคยังคงกำสร้อยเส้นนั้นไว้แล้วบอกกับผมว่า “สร้อยเส้นนี้ จะป้องกันอันตรายจากภัยร้ายที่เกิดขึ้นได้” และนี้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่ทำให้ผมโมโหที่สุด ผมพุ่งปราดเข้าไปกะจะต่อยหน้าเจ้า ดร.ปราทิคสักที ค่าที่ไม่ยอมให้ผมไว้เลยสักเส้นทั้งทั้งที่เห็นอยู่แล้วว่าอันตรายมันจะเกิดขึ้น แต่ก็โดนพวกเขาจับตัวไว้ก่อน “เฮ้ หยุดๆๆ คุณจะทำอะไร กรอสโซ่จับตัวเขาไว้แน่นๆ “เสียงดร.วาลาคอฟพูดขึ้นดังลั่น บรรยากาศแปรเปลี่ยนเป็นอีกอย่างหนึ่ง “ปล่อยโว้ย พวกคุณนี้มันเหลือเกินจริงๆ มีของป้องกันภัยกันทุกคุณ ยกเว้นผม พวกคุณทำแบบนี้ได้ยังไง” “เดี๋ยวๆ ระงับสติอารมณ์คุณก่อน ผมอธิบายได้” ดร.ปราทิคพูดเสียงสั่น “ไม่ฟังโว้ย ปล่อยๆๆๆ ข้าไม่ไปกับพวกเองแล้ว ปล่อยโว้ย” ผมร้องตะโกนลั่น แต่ก็เพียงเท่านั้นเพราะรู้สึกเหมือนมีอะไรหนักๆมากระทบปลายคาง จากนั้นก็ไม่รู้ตัวอีกเลย จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 30 ส.ค. 50 17:31:12 ]

ความคิดเห็นที่ 96 ผมรู้สึกตัวด้วยกลิ่นเหม็นๆของแอมโมเนียอีกตามเคย ยังมึนๆงงๆกับเหตุการณ์ แต่ก็พอจะเข้าใจอะไรรางๆ “ใครชกผม” คำถามแรกที่ผมถามเพราะแน่ใจว่าที่โดนปลายคางต้องเป็นหมัดของใครแน่ๆ “ฉันเอง “ ต้นเสียงเป็นผู้หญิงคนเดียวของคณะ “แต่ก็เพื่อตัวคุณเอง  คุณมันบ้าไปแล้ว จะเข้าไปทำร้ายคนแก่ บอกหน่อยสิคุณคิดจะทำอะไร ดร.ปราทิค” “เอาละ ช่างมันเถอะ ผมไม่เก็บอะไรมาคิดมากหรอก และไม่ขอตอบอะไรทั้งนั้น และอีกอย่าง ผมไม่สนใจแล้วว่าพวกคุณจะไปทำอะไร เพื่ออะไร ผมจะกลับ” “แต่คุณกลับไม่ได้ คุณต้องไปกับพวกเรา ถ้าไม่ไปดีดี พวกเราก็ต้องบังคับคุณเหมือนที่ผ่านมา” เสียงเฉียบขาดมาจากเธอ สเตฟานี่ ตอนนี้ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่าใครกันแน่ที่เป็นหัวหน้าคณะนี้ เมื่อเห็นจากแววตาของเธอก็รู้ว่าเธอพูดจริงแน่ๆ “คุณฆ่าผมได้เลย เพราะยังไงหนทางต่อไปข้างหน้า ผมก็ต้องตายสภาพน่ากลัวแบบ ดร.เบนท์ลี่ยหรือเจ้าพรานนำทางนั้นอยู่แล้ว เชิญได้เลย”  ผมปลงแล้ว ถึงจะกลัวตาย แต่มาคิดอีกทีขอตายตรงนี้ดีกว่า “เรา จะไม่ฆ่าคุณ แต่จะทรมานจนคุณยอมไปกับพวกเรา เลือกเอาเพื่อน จะเอาแบบไหน “ จอมโหดกรอสโซ่พูดคำรามมาเบาๆ โดย ดร.วาลาคอฟแปลให้ฟัง ไม่พูดเปล่า มันเอามีดจิ้มมาที่ท้องแขนของผมแล้วกรีดเบาๆ เลือดไหลซึมออกมาน้อยๆ แต่ก็ทำให้รู้สึกเสียวไปถึงสันหลัง ผมคงไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้วตอนนี้ นอกจากไปกับพวกเขา “สร้อยเส้นนี้ มีของสิ่งหนึ่งซึ่งเราเชื่อว่า ป้องกันภัยร้ายจากสิ่งที่เรามองไม่เห็นนั้นได้ แต่ก็ไม่เคยได้พิสูจน์จริงๆ ก็เพิ่งมีครั้งนี้ ที่เราเห็นกับตาตัวเอง พรานนำทางคนนั้น ถอดสร้อยออกจากตัว และเขาก็พบกับจุดจบอันน่าสยดสยอง  คุณคิดว่าพวกเราจะปล่อยให้คุณซึ่งเป็นความหวังของพวกเราตายหรือ เพียงแต่ความไม่แน่ใจของพวกเรา เราจึงไม่ได้ให้คุณไว้ นี้ไง เราทำเตรียมไว้ให้คุณด้วย 1 เส้น “ ดร.ปราทิคพูดอธิบายและยื่นสร้อยเส้นนั้นให้ผม “ผมว่าเก็บไว้เถอะ ผมควรจะตายไปเหมือนกัน เพราะไม่มีสร้อยเหมือนพวกคุณ แต่ผมก็ไม่เป็นอะไร ฉะนั้น ไม่ต้องเอามาให้ผม ผมแค่อยากรู้ว่า สร้อยเส้นนั้นมีที่มาอย่างไร” “คุณคงจำ แผ่นหนังโบราณแผ่นนี้ได้ใช่ไหม” ดร.วาลาคอฟหยิบแผ่นหนังโบราณ แผ่นที่ผมเคยเห็นมีอักษรภาพมาให้ดู “ผมทำสำเนาแผ่นหนังชุดนี้ไว้ 20 ชุด และพับเก็บจัดใส่ไว้ในล็อกเก็ตของสร้อยที่พวกเราห้อยคอกันอยู่ ผมมีลางสังหรณ์ว่า มันน่าจะกันภัยร้ายที่มองไม่เห็นได้ เพราะตอนเกิดเหตุที่หิมาลัย ผมรอดตายมาได้คนเดียว เพราะมีแผ่นหนังที่มีอักขระโบราณนี้ติดตัวอยู่  ซึ่งตอนนี้ คุณก็เห็นแล้วว่ามันมีความศักดิ์สิทธิ์ ป้องกันภัยได้” “อืม แล้วดร.เบนทลี่ยละ คุณมีคำตอบให้ผมไหม” ดร.ปราทิคหันไปมองร่างนั้นอีกครั้ง แล้วตอบมาว่า “ความจริง ดร.เบนทลี่ย์ควรจะอยู่กับคณะติดตามทางดาวเทียมซึ่งเรามีสถานีติดต่ออยู่ที่ตัวเมืองแม่ฮ่องสอน แต่ตอนนี้เราคิดว่าเขาและทีมงานอาจจะตายกันหมดแล้ว” “หมายความว่ายังไง นี้พวกคุณ มีสถานีติดต่อทางดาวเทียมด้วยหรือ “ “ใช่ ผมจะบอกให้คุณฟังอีกเรื่องแล้วกัน พวกเราทุกคน เป็นตัวแทนของรัฐบาลแต่ละประเทศนั้นๆ เราไม่ได้เพิ่งค้นหาความลี้ลับนี้ แต่เราค้นหากันมา เป็นเวลา 30 กว่าปีแล้ว มันเป็นงานลับที่แต่ละประเทศก็ต่างส่งคนเข้ามาค้นหา ที่เมืองไทยบ้าง อินเดีย เนปาล พม่า เราเชื่อว่าความลี้ลับกับเทือกเขาหิมาลัยต้องเกี่ยวพันกัน และโดยภูมิศาสตรโลก ประเทศไทยก็มีแนวของเทือกเขานี้ คุณเองก็น่าจะรู้ ว่าดอยอินทนนท์คือเทือกเขาเดียวกับแนวทิวเขาหิมาลัย แต่พวกเราเริ่มมาทำงานร่วมกันเมื่อเราต่างพบข้อมูลไปคนละอย่าง ซึ่งมันสัมพันธ์กัน จึงจำเป็นที่จะต้องร่วมมือกัน” “เอาละ พอก่อน ตอนนี้ผมแค่อยากรู้ว่า ดร.เบนทลี่ย์ มาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร “ก็อะไรละที่บินผ่านไป เจ้าสิ่งนั้นละที่มันนำศพของ ดร.เบนทลี่ยมา แต่ไม่ต้องกลัว มันทำอะไรพวกเราไม่ได้ ตอนนี้เรามั่นใจแล้ว” ดร.ปราทิคตอบแทนมาอย่างมั่นใจ จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 30 ส.ค. 50 18:24:23 ]

ความคิดเห็นที่ 97 จารชนชัดชัด ผมคิดในใจ นี้มันคงคิดรวมหัวกันเพื่อประโยชน์อะไรสักอย่างของพวกมันแน่ๆ ผมคิดอย่างแต่ปากพูดอีกอย่าง “พวกคุณทั้งหมดเลยใช่ไหมที่เป็นตัวแทนของรัฐบาล” “เธอคนเดียว สเตฟานี่ ไม่เกี่ยวกับงานชิ้นนี้ แต่เธอเป็นตัวแปรคล้ายๆกับคุณ เราเลยต้องนำเธอมาด้วย” ผมไม่ได้ถามอะไรอีก  พวกเขาก้ไม่พูดอะไร แต่ผู้ชายช่วยกันขุดหลุมฝัง ดร.เบนทลี่ยกันตรงนั้นเลย เรามีเวลานอนกันอีกพอสมควร แต่ก้ไม่รู้มีใครอยากจะนอนหรือไม่ ผมเดินไปยังที่นอนของผม แต่แล้วก็รู้สึกว่ามันมีเสียงอะไรผิดปกติ ดังมาจากข้างหน้า ยังไม่ทันที่จะร้องเตือนใคร ก็เห็นเจ้าเซบาสเตียนและเปตอฟ ซึ่งยืนอยู่ใกล้หลุมศพที่สุด ลอยขึ้นด้วยแรงลมที่มาจากไหนไม่ทราบ ในป่าดิบแบบนี้ ลมอะไรมันจะมาพัดได้ ผมได้ยินเสียงเอะอะขณะที่ผมนำเชือกมาผูกติดไว้กับรากไม้ ใครเป็นอย่างไรผมไม่รู้ แต่ต้องเอาตัวให้รอดก่อน  พอเสร็จแล้วมองออกไปก็เห็น เซบาสเตียนเกาะกิ่งไม้อยู่อย่างหมิ่นเหม่ แต่ที่น่ากลัวกว่านั้นก็คือ สร้อยคอกำลังจากหลุดจากคอเขา ผมตะโกนออกไปสุดเสียง “สร้อยคอจะหลุดระวัง” ยังไม่ทันจะสิ้นเสียงสร้อยคอก็หลุดปลิวไปตามลม และร่างของเซบาสเตียนก็ถูกกระชากออกเป็นชิ้นๆ ภายในเสี้ยววินาที จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 30 ส.ค. 50 18:47:58 ]

ความคิดเห็นที่ 98 อาจหยุดสักวันนะครับสำหรับพรุ่งนี้ กำลังเขียนอยู่ดีดี ก็มีโทรศัพทมารบกวนจิตใจ ยังไงก็ยินดีต้อนรับสมาชิกที่เข้ามาอ่านใหม่ทุกคนครับผม จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 30 ส.ค. 50 18:49:31 ]

ความคิดเห็นที่ 99 แหม....กำลังสนุกเชียวค่ะ มาต่อเร็วๆนะคะ จากคุณ : ไบเบิ้ล - [ 30 ส.ค. 50 23:56:54 ]

ความคิดเห็นที่ 100 มารอตอนต่อไปคะ จากคุณ : แอมโบรเซียร์ - [ 31 ส.ค. 50 11:12:59 ]

ความคิดเห็นที่ 101 ทุกคนคงเห็นภาพนั้นเหมือนกันเพราะเห็นแต่ละคน กุมสร้อยคอไว้แน่น ใครจะหลุดลอยไปไหนบ้างตอนนี้ผมไม่รู้ รู้แต่ว่าตัวเองเอาแต่สวดมนต์ภาวนาขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยให้รอดชีวิต เกือบชั่วโมงเต็มลมพายุก็สงบลง ผมเริ่มสำรวจตัวเองก่อนว่ามีบาดเจ็บอะไรบ้าง และจึงเริ่มสำรวจคนอื่นๆ  ใกล้ผมที่สุดอยู่ติดกับรากไม้ใหญ่ ดรปราทิคกำลังแก้เชือกออก ถัดไปเป็น ดรวาลาคอฟ สเตฟานี่ กรอสโซ่ ติดกับกิ่งไม้ใหญ่ข้างหน้าเป็นพรานนำทาง ที่หายไปก็มีเซบาสเตียน กับเปตอฟ แน่ละ เจ้าเซบาสเตียนแม้แต่ชิ้นส่วนเราก็คงหาไม่เจอแน่ๆ แต่เปตอฟนั้นไม่รู้หลุดลอยไปคอหักตายที่ไหนหรือเปล่า ผมเห็นพวกเขาสำรวจกันเองอยู่พักนึง ก็มีเสียงพูดคุยกัน จากนั้นก็สำรวจสัมภาระที่นำมาด้วย ซึ่งส่วนใหญ่ ถูกพวกเขาดูแลเป็นอย่างดี  คงมีอะไรที่สำคัญอยู่แน่ในนั้น ตอนนี้เรารอ เปตอฟโดยไม่มีใครคิดจะออกตามหา เชือกถูกนำออกมาเตรียมพร้อมกับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น ผมเอาเชือกผูกไว้กับรากไม้ให้แน่น และล้มตัวลงนอนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และหลับไปโดยไม่รับรู้อะไรอีก เช้านี้ทุกคนดูอ่อนแรงอย่างเห็นได้ชัด อาหารเช้าถูกจัดวางไว้แล้วใครพร้อมก็กินไปก่อนได้เลย ดร.ปราทิคบอกว่าจะไม่รอ เปตอฟอีกแล้ว  วันนี้จะออกเดินทาง 8.00 นาฬิกา ยังมีเวลาอีกมาก ผมเดินไปหยิบของกินมา 2 กระป๋อง และเปิดกินเงียบๆคนเดียว วันนี้จะมีคนตายอีกกี่คน วันนี้เราจะต้องพบกับอะไรอีก ยากเกินไปที่จะคิดถึงมัน ปล่อยให้มันเป็นไปดีกว่า ผมเพิ่งสังเกตเห็นว่าเจ้ากรอสโซ่ มันเอาวิทยุสื่อสารออกมาใช้ เหมือนมันพยายามที่จะติดต่ออะไรของมันสักอย่าง แต่ดูท่าทางเจ้านั้นคงจะติดต่อไม่ได้เห็นมันสบถให้ลั่น  อาวุธและเครื่องมือแปลกๆเริ่มถูกนำออกมาใช้ ผมไม่ได้รับการอธิบายให้รู้เลยสักอย่างว่ามันคืออะไร แต่ถ้าความคิดผมถูก มันควรจะเป็นอาวุธชนิดที่ทันสมัยที่สุด กับเครื่องมือตรวจสอบอะไรสักอย่าง พรานนำทางเริ่มออกเดินทางแล้ว เจ้ากรอสโซ่เข้ามาคุมหลังผมอย่างกับคู่รักที่จะพลัดพรากจากกันไม่ได้ ทำไมมันไม่ลอยหายไปซะตั้งแต่เมื่อคืนนะ เส้นทางเดินยังคงลาดต่ำลงเรื่อยๆ ผมเดินตามไปอย่างไม่รู้ทิศทางเช่นเดิม มองไปรอบๆตัวก็เห็นแต่ต้นไม้กับต้นไม้ ดุเหมือนมันจะทึบขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ เราพักกลางวันกันแค่กินอาหารเสร็จและเร่งเดินทางต่อเลย เดินทางกันอีกไม่นานนักผมก็รู้สึกได้จาก ลางสังหรณ์ที่มีเข้ามา ว่าจุดหมายอยู่ตรงหน้าเราแน่นอน ผมรีบเดินแซงจนไปทันกับพรานนำทางข้างหน้า ก็พบว่า เรามาถึงทางตันกันแล้ว เรามาหยุดตรงหน้าผาตัดชัน 90 องศา หรือบางทีอาจจะมากกว่านั้น 110-120 องศาเป็นไปได้ทีเดียว รอบๆตัวมองไปไม่มีทางไปต่อนอกจากจะปีนหน้าผาสูงชันนี้ จากจุดที่เรายืนอยู่ ทำให้มองไม่เห็นเลยว่ายอดเขาอยู่ตรงไหน ถ้าอยากรู้ปีนต้นไม่ขึ้นไปอาจจะเห็น แต่บางทีผมว่าปีนไปก็คงไม่เห็นมากกว่า ลักษณะของหน้าผา ที่ยื่นออกมาแบบนี้ ยากมากที่จะมองเห็นยอดเขา ทุกคนนั่งพักผ่อนสำรวจรอบๆตัว ผมเองก็เดินดูรอบๆเช่นกัน “เฮ้ มาดูอะไรกันนี้เร็ว “เสียง ดร.ปราทิคเรียกมา พวกเราทุกคนวิ่งไปที่ดร.ปราทิคยืนนิ่งอยู่ และทันทีที่ไปถึง เราก้เห็นสิ่งแปลกประหลาดพร้อมกัน “รูปปั้นอะไร เหมือนพระพุทธรูป “ผมพูดออกมาเบาๆ ขณะที่ทุกคน เริ่มเดินไปสำรวจรูปปั้นใกล้ๆ ถ้าดูไกลๆก็เหมือนพระพุทธรูป แต่พอดูใกล้ๆ ผมกลับไม่แน่ใจ ถ้าใช่ก็อาจเป็นศิลปะจากประเทศอื่น ผมเลิกสนใจรูปปั้นนั้นและมองดูรอบๆตัว ผมก็พบกับความพิศวงอีกอย่างหนึ่งเมื่อผมใช้เท้าค่อยๆเขี่ยใบไม้ออก ก็มองเห็นพื้นเป็นสีดำเรียบสนิท ผมมองดูว่าคงไม่มีใครสนใจจึงเดินไปที่อื่นและลองทำแบบเดียวกันก็พบว่า บริเวณนี้ เป็นลานหินกว้างใหญ่ไม่น้อยกว่า20ตารางเมตรไม่มีต้นไม่ขึ้นแกะกะเลย มีแต่ใบไม้ที่ทับถมกันลงมา   คงเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์อะไรสักอย่างแน่นอน ผมกลบใบไม้และเดินไปที่รูปปั้นอีกครั้ง คราวนี้ผมเริ่มสังเกตุทิศทางอะไรบางอย่าง ที่รู้ในใจอยู่คนเดียว และก็ยิ้มออกมาด้วยความพอใจ ผมเดินออกมาจากพวกเขามานั่งพักผ่อนขา เหมือนกับจะรอเขาว่าจะไปไหนต่อไปหรือไม่ ตอนนี้ผมมีแผนในใจแล้ว ระหว่างที่กำลังยิ้มอย่างดีใจกับแผนของตัวเองนั้น ผมก็เกือบช็อคกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า ชายคนหนึ่ง เลือดโทรมตัว เสื้อผ้าขาดวิ่นไม่เป็นชิ้นดี ร่างนั้นกำลังเดินเข้ามาหาผมช้าๆ “เปตอฟ” ผมตะโกนลั่น เสียงตะโกนผมทำให้ทุกคนหันมา เปตอฟกำลังเดินช้าๆเข้ามาท่าทาง ร่างกายคงได้รับบาดเจ็บสาหัส ผมวิ่งไปที่เขาพร้อมกับประคองให้เข้ามาที่ร่มๆ พอหลังเขาถึงพื้นก็สลบไปทันที ทุกคนมาถึงพอดี ต่างถามกันให้ดังลั่นไปหมด ผมได้แต่ส่ายหน้าบอกว่าไม่รู้เหมือนกัน ดร.ปราทิคสำรวจร่างกาย เปตอฟ และสั่งให้นำเครื่องมือปฐมพยาบาลออกมา ทุกคนช่วยกันรักษาพยาบาลเปตอฟกันไปตามสภาพ ไม่มีบาดแผลฉกรรจ์นัก เขาปล่อยให้เปตอฟพักผ่อนและคุยกันถึงแผนการต่อไป พรานนำทางบอกว่าร่องรอยคนคนประหลาดพวกนั้นมาหยุดลงตรงนี้ ไม่สามารถหาร่องรอยได้อีก ดร.วาลาคอฟและดร.ปราทิคเห็นตรงกันว่า ตรงนี้ควรจะเป็นจุดผ่าน ซึ่งทุกคนก็ไม่มีใครโต้แย้งปัญหาอยู่ที่จุดผ่าน ว่าจะผ่านกันไปอย่างไร ข้อมูลต่างๆเริ่มถูกนำออกมาอีกครั้ง พรานนำทางก็เตรียมตั้งแคมป์ตรงนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังจะกระจ่างแล้วว่าอะไรเป็นอะไร จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 1 ก.ย. 50 18:35:27 ]

ความคิดเห็นที่ 102 สิบก้าวจากพระพุท(ธรูป)ทางทิศเหนือ จะพบอะไรน้อ ^^ รออ่านต่อนะคะ จากคุณ : ซีเรีย - [ 2 ก.ย. 50 00:12:34 ]

ความคิดเห็นที่ 103 รอๆ ลุ้นๆ จากคุณ : Keep_Secret (Keep_Secret) - [ 3 ก.ย. 50 12:04:20 ]

ความคิดเห็นที่ 104 ประมาณ 17.00 ไปแล้วนะครับจะมาเล่าต่อ จากคุณ : lex - [ 3 ก.ย. 50 16:30:21 ]

ความคิดเห็นที่ 105 คราวนี้รู้สึกดร.วาลาคอฟจะพยายามแกะอักษรบรรทัดสุดท้ายในบันทึกของสเตฟานี่ให้ได้ ส่วนผมกำลังสนใจหินทั้ง 2 ก้อนนั้น ทุกคนต่างก็กำลังถกถึงเรื่องการผ่านเข้าไปในดินแดนลึกลับ ความลับหลายๆอย่างเริ่มถูกพูดกันออกมา เมื่อผมพูดกับพวกเขาว่า บางทีผมคิดว่า ผมรู้ว่าจะผ่านเข้าไปอย่างไร “คุณมั่นใจขนาดไหนว่าจะผ่านเข้าไปได้ คุณมีอะไรที่ทำให้มั่นใจขนาดนั้น” สเตฟานี่ถามผมแต่ผมหันไปถามดร.ปราทิคกับดร.วาลาคอฟว่า “ให้ผมถามก่อนที่ผมจะตอบทุกคนได้ไหม ถ้าถามแล้วผมจะได้รู้ว่าความคิดผม ถูกต้อง” “คุณสมควรจะบอกพวกเราก่อนนะว่าคุณมีความมั่นใจอะไร” สเตฟานี่พูดสวนมาทันที ทำให้ผมหงุดหงิด ดร.ปราทิคยกมือห้ามสเตฟานี่แล้วบอกว่า “ที่ผ่านมาเราบังคับ เขามากเกินไป ตอนนี้เราควรให้ความร่วมมือกับเขาบ้าง เพื่อจะได้บรรลุวัตถุประสงค์ด้วยกัน เอาละ คุณมีอะไรก็ถามมาได้เลย” “เอาละ ผมถามพวกคุณเรื่องบันทึกของสเตฟานี่ก่อน ว่าจริงหรือที่มันออกมาจากเครื่อง print ของคุณ ถ้าไม่ใช่คุณเอามาจากไหน” “เรื่องนี้ฉันยืนยันได้เลยว่า เป็นเรื่องจริงทั้งหมด “ “เอาละ และเรื่องคำแปลละ คุณแน่ใจไหมว่าพระครท่านแปลถูกต้อง ผมหมายถึงคุณได้ลองเอาไปให้คนอื่นแปลดูบ้างหรือไม่ ผมมีความจำเป็นต้องถามเพราะมันเกี่ยวการแปลภาษา ของบาลีที่บ้างครั้งจะแปลจากหลังมาหน้าบางครั้งแปลตามตัวอักษร” “เรื่องนี้ ดร.วาลาคอฟส่งเมลไปถามเพื่อนหลายๆคนที่อินเดียแล้ว ใจความตรงกัน คือเป็นการเขียนที่ละคำ และต้องแปลที่ละคำเท่านั้น แต่ความหมายที่แปลออกมาก็ยังไม่รู้เรื่องอยู่ดี “ “แล้ว  บรรทัดสุดท้ายละ ดร.ผมเหนท่านพยายามกันมาตลอดตอนนี้พอจะอ่านอะไรได้บ้างหรือไม่ ถ้าพอจะได้สักคำ 2 คำก็ยังดี” ดร.ทั้ง 2 เงียบไป แต่พรานนำทางกับโพล่งออกมาว่า ผมว่าผมพอจะอ่านออก ทุกคนหันไปมองพรานนำทางเป็นตาเดียวกัน “ไหนเขามาใกล้ๆ แล้วลองพยายามอ่านสิ เราก็อยากรู้เหมือนกันว่าเป็นภาษาอะไร นี้เราเห็นจะต้องพึ่งพรานนำทางแล้วละ ” ดร.วาลาคอฟพูดออกมาอย่างไม่มั่นใจนัก พรานนำทางไม่สนใจคำพูดนั้น แต่สายตากับฉายแววอะไรบ้างอย่างซึ่งไม่มีใครสังเกตเห็น ผมไม่เคยเห็นสายตาแบบนั้นมาก่อนตลอดการเดินทางที่ผ่านมา “มันเป็น ภาษาเงี๊ยว เป็นชนกลุ่มน้อยที่อยู่รอยต่อระหว่างไทยกับพม่า ถ้าผมอ่านไม่ผิดมันจะอ่านว่า “บาทหน้าใช้หลัง แต่บาทหลังใช้หน้า  แต่จะใช้บาทไหนกรรมดีกำหนด “ ภาษาเงี๊ยวนี้ เขียนให้อ่านเป็นภาษาไทยแบบนี้เลย “เฮ้ย “ ผมตกใจอย่างคาดไม่ถึง ทุกคนยังงงกันอยู่เพราะไม่ค่อยเข้าใจ ภาษาไทยลึกซึ่งผิดกับพรานนำทางที่มีสีหน้ายิ้มอย่างคาดเดาได้ยาก ตอนนี้ผมควรระวังใครมากกว่ากัน พรานนำทางหรือคณะของดร. จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 3 ก.ย. 50 17:45:32 ]

ความคิดเห็นที่ 106 “หมายความว่ายังไง ดุเหมือนคุณจะเข้าใจแล้วนะ ช่วยบอกพวกเราให้เข้าใจด้วยเถอะ”เสียงของสเตฟานี่เปลี่ยนเป็นอ่อนลงทันที “ผมขอถามอีก 2-3 ข้อก่อนและจะอธิบายให้ทราบทั้งหมด ผมอยากรู้เรื่องหินอีกครั้ง คุณ 2 คนได้หินทั้ง 2 ก้อนนี้มาอย่างที่เคยเล่าให้ผมฟังใช่ไหม” “ใช่” ทั้งดร.วาลาคอฟและสเตฟานี่ ตอบพร้อมกัน “อืม ผมขอดุรูปภาพที่ดร.วาลาคอฟอีกครั้ง และอยากจะถามตรงนี้เลยว่า ได้มาอย่างไรแน่” “ผมยอมรับว่าโกหกคุณ รูปภาพพวกนี้ ได้มาจากคณะสำรวจของพวกเรา ซึ่งเสียชีวิตไปหลายรุ่นแล้ว” ผมหยิบรูปเหล่านั้นมาค้นดู สักพักผมก็ได้รูปที่ต้องการ ผมมองรูปภาพของลานหินประหลาดที่มีสีดำสนิทและพยายามมองหาอะไรสักอย่างในรูปนั้นแต่ก็ไม่เจอ บางทีอาจเป็นอภินิหารหรือความศักดิ์สิทธิของอะไรสักอย่างจากนั้นผมก็ลุกขึ้นเดินไปยังที่พระพุทธรูปอีกครั้ง และบอกให้ทุกคนช่วยกันขนใบไม้ออก เพียงชั่วไม่นานนัก ทุกคนก็เริ่มจะสังเกตเห็นเหมือนที่ผมเคยเห็นมาแล้ว “ลานหินสีดำนิล เอะนี้คุณรู้ได้ยังไงกันนี้ “ดร.ปราทิคตะโกนถามมาอีกฝากหนึ่งของลานหิน ผมยังไม่ตอบแต่เรียกหาเข็มทิศจากคณะเดินทาง เดินไปยังรูปพระแล้วก้าวช้ามาตามทิศเหนือสิบเก้าแล้วหยุด ตำแหน่งนี้เป็นกึ่งกลางของลานหินพอดี ผมเพิ่งสังเกตไปรอบๆ ลานหินสีดำนี้ เป็นวงกลม เหมือนใครมาตัดแล้ววางไว้ “เอาละทุกท่าน ขอเชิญตรงนี้ “ ทุกคนเดินมาจับกลุ่มที่ผม ผมเริ่มอธิบาย “จากบันทึกของเธอ บรรทัดสุดท้าย บอกไว้ว่าบาทหน้าใช้หลัง แต่บาทหลังใช้หน้า  แต่จะใช้บาทไหนกรรมดีกำหนด  เราอ่านบันทึกที่คล้ายบทกลอนนี้ ก็จะมีอยู่ 2 บาท คือหน้ากับหลัง ถ้าเราอ่าน ตัวแรกของบาทหลังที่ละตัว เราจะได้คำนี้   สิบก้าวจากพระทางทิศเหนือหยุด แต่ถ้าเราอ่านตัวแรกของบาทหน้ากลับไม่มีความหมาย และถ้าตัวหลังละก็จะเป็นแบบนี้ ภูมิไหนท่านดีท่านนำมาใช้ จากบาทหลังเราก็จะได้ตำแหน่งของจุดผ่านแล้ว ที่เหลือก็คือการผ่านเราต้องใช้หินทั้ง 2 ก้อนนั้นทำอะไรสักอย่างทุกคนรู้ไหมว่าเราควรทำอย่างไร ดร.ขอหินทั้ง2ก้อนนั้นให้ผมหน่อย” ดรวาลาคอฟนำหินทั้ง 2ก้อน มาให้ผม “เอาละ ตอนนี้ เป็นการคาดเดาล้วนๆ คุณจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม  รูปปั้นตรงนั้น คือพระศรีอริยะเมตไตย ซึ่งคนที่นับถือศาสนาพุทธจะทราบว่าพระองค์เป็นพระพุทธเจ้าองค์ต่อจากพระพุทธเจ้าองค์ก่อนที่ปรินิพพานตั้งแต่2500กว่าปีที่แล้ว เราชาวพุทธถือว่า ภพต่อไปจะเป็นภพที่ดีที่สุดของพวกเรา และพระศรีอริยะเมตไตยเป็นพระพุทธเจ้าองค์ที่ 29  เลข 29 ต้องมีความเกี่ยวกับบาทหน้าแน่นอน ตอนนี้เราพิจารณา ถึงหินประหลาด 2 ก้อนนี้ “ จากคุณ : lex - [ 3 ก.ย. 50 18:20:06 ]

ความคิดเห็นที่ 107 ผมหยุดพิจารณาหินทั้ง2ก้อนอีกครั้ง แล้วความมั่นใจก็บังเกิด พร้อมแผนการที่เตรียมไว้ในใจคงสำเร็จ “แผ่นหินด้านล่างเป็นสีดำ ท้องฟ้าด้านบนเป็นสีขาว ฉะนั้นผมลองตั้งหินสีดำไว้ข้างล่าง หินสีขาวไว้ด้านบน ตอนนี้ ผมจะหมุนหินสีขาวให้ครบ 29 รอบ” ผมเริ่มทำช้าๆโดยหมายตาไว้ก่อนว่าลวดลายผิดปกติตรงไหนควรจะเป็นจุดเริ่ม และเมื่อครบ 29 รอบ ก็มีเสียงไหวตัวเบาๆของลานหินแห่งนั้น ทุกคนต่างพึมพำเป็นเสียงเดียวกัน “คราวนี้สำเร็จแล้ว ยอดเยี่ยมเลยโว้ยยยยยยย “เสียงเจ้ากรอสโซ่ แหกปากดังลั่นป่า ทุกคนต่างมีสีหน้ายิ้มแย้ม “เอาละครับ ตอนนี้เราก็เพียงแต่รอเวลาเท่านั้น ว่าแต่เมื่อถึงเวลานั้นแล้ว ใครจะเป็นคนหมุนหิน2ก้อนนี้ “ ดร.วาลาคอฟรับหินทั้ง 2 ก้อนไปเก็บไว้ แล้วตอบผมมาว่า “ต้องเป็นคุณคุณเดียวเท่านั้น ตอนนี้ก็คงพิสูจน์คำพูดของคนทรงเจ้าเข้าผีคนนั้นได้ดีทีเดียว” ผมยิ้มน้อยๆ ทุกอย่างเป็นไปตามแผนแล้ว จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 3 ก.ย. 50 18:29:26 ]

ความคิดเห็นที่ 108 การที่ทุกคนรู้สึกดีใจกับจุดมุ่งหมายที่ใกล้สำเร็จทำให้ผึ้งหรือสเตฟานี่ เข้ามาพุดคุยกับผมอย่างเป็นกันเองอีกครั้ง ทุกคนดูเหมือนจะลืมอันตรายที่เคยเกิดขึ้น ผมจึงถามว่า คืนนี้และพรุ่งนี้เราจะผ่านเรื่องน่ากลัวอย่างที่เราเคยเจอได้อย่างไร คราวนี้ เจ้ากรอสโซ่ หัวเราะลั่น แล้วบอกว่า มาเลย เราจะไปเตรียมตัวด้วยกัน ผมไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร แต่ก็เห็นทุกคนเดินตามมันไป แท่งอลูมิเนียมขนาดนิ้วก้อย ถูกนำมาวางไว้เป็นจุดๆ นับรวมได้ทั้งหมด 6จุด จากนั้น เจ้ากรอสโซ่ก็นำเอาอะไรสักอย่างรูปร่างเหมือนเครื่องวัดไฟฟ้า เห็นมันนั่งปรับจูนนั้นจูนนี้อะไรสักพัก ต่อจากนั้นก็เรียกทุกคนเข้ามาอยู่ในวงล้อมของ แท่งอลูมิเนียมนั้น พอทุกคนเข้ามาแล้วมันก็กดปุ่มพร้อมกดอะไรอีก 2-3ที แท่งอลูมีเนียมก็พลันมีแสงสว่างในตัวเองจากนั้นก็มีลำแสงวิ่งจากแท่งหนึ่งไปหาแท่งหนึ่งจนเป็นวงรอบพอครบวงรอบมันก็วิ่งขึ่นข้างบนเป็นวิธีโค้ง ไปยังแท่งอลุมิเนียมอีกแท่ง จากนั้นแท่งถัดไปก็เป็นเหมือนกันหมด เราถูกคลุมด้วยลำแสงพวกนั้น ดร.วาลาคอฟอธิบายให้ฟังว่า ไม่ว่าอะไรก็ไม่สามารถออกหรือเข้ามาในนี้ได้ ว่าแล้วก็ลองเอาหินก้อนเล็กๆขว้างออกไป และทั้งๆที่ไม่ได้กระทบกับลำแสงเพียงแต่ผ่านไปตามช่องเท่านั้น หินนั้นก้หยุดลงเหมือนกระทบแผ่นหิน ไม่เพียงแต่ผมเท่านั้นที่ตลึงกับภาพที่เกิด พรานนำทางก็ดูเหมือนจะหน้าถอดสีไปด้วยเช่นกัน ดร.วาลาคอฟอธิบายต่อมาว่า ถ้าอยุ่ข้างในเราเดินไปชนมันก็เหมือนกับชนก้อนหิน แต่ถ้าอยู่ข้างนอก มันจะเป็นแรงสะท้อนกลับถึง100เท่าทีเดียว หลังจากนั้นเจ้ากรอสโซ่ก็ปิดการทำงานและเก็บเครื่องมือของมัน ผมถามดร.วาลาคอฟว่า ทำไมไม่นำมาใช้เมื่อคืน ก็ได้คำตอบมาว่า เราจะใช้เครื่องมือนี้ได้เพียง6 ชั่วโมงเท่านั้น และทางเราก็เพิ่งจะทำของชิ้นนี้สำเร็จ เราเป็นคณะแรกที่ได้ใช้มัน จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 3 ก.ย. 50 18:48:54 ]

ความคิดเห็นที่ 109 คุณ : ไบเบิ้ล คุณ : ตุ้ม แม็คคาร์ทนี่ย์ (Toom McCartney) คุณ : Keep_Secret (Keep_Secret) คุณ : @^^@ (khattykha) คุณ : หนูแฮม (HamMostFear) คุณ : Aim (Keep_Secret) คุณ : Mr.V (Poon_pui) คุณ : wi_pae คุณ : แอมโบรเซียร์ คุณ : ฟัลโก้ แบ็กกิ้นส์ คุณ : ซีเรีย ผมต้องขอบคุณทุกคนที่ตามอ่านครับ เพราะมันเป็นแรงพลักดันให้ผมเขียนอะไรได้ยาวขนาดนี้ จากเรื่องจริงเพียงน้อยนิดที่ได้ฟังมา เอามาเล่าในแบบฉบับที่เป็นตัวเอง ขอบคุณทุกคนจริงๆ แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 50 19:03:07 จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 3 ก.ย. 50 19:02:26 ]

ความคิดเห็นที่ 110 เราพักผ่อนกันตามสบาย ผมเอนตัวนอนเอาแรงแต่ยังไม่ทันได้หลับ สเตฟานี่ก้เดินเข้ามาหา ผมทักเอไปเมื่อเห็นหน้าเธอรู้สึกเป็นกังวล “คุณ ควรจะดีใจนะผึ้งที่เราใกล้จุดหมายแล้ว” “ตอนนี้ฉันไม่รู้สึกดีใจสักนิด จนกว่า เราจะถึงที่นั้นจริงๆ อีกอย่างคุณเคยคิดไหมว่า เราจะออกกันมาอย่างไร ถ้าเข้าไปแล้ว และอีกข้อนะ ฉันรู้สึกว่าการตีความหมายของคุณ มันอาจมีอะไรที่ผิดไปสักนิดก็ได้ ฉันไม่ใช่ว่าไม่มั่นใจตัวคุณนะ แต่มันมีลางสังหรณ์จริงๆ” “อืม นั้นสินะ ตราบใดที่เรายังไม่สามารถเปิดทางได้ เราก็ยังไม่ควรมั่นใจ และเรื่องการกลับออกมานั้นก็น่ากังวลมากที่สุด คุณช่วยไปขอแผ่นคำแปลทั้ง2แผ่นมาให้ผมพร้อมหินสีดำสีขาวทั้ง 2 ให้ผมหน่อย อ้อ รูปภาพทั้งหมดด้วย ผมอยากพิจาณาอะไรให้แน่ใจอีกครั้ง” คราวนี้ผมนั่งอ่านและดูทุกอย่างอีกครั้งรูปภาพนั้น ดุเลือนราง แต่ก็ยังมองออกว่ามีแผ่นหินสีดำ แต่ลักษณะกลับไม่เหมือนกับที่นี้ ผมหยิบรูปนั้นขึ้นมาแล้วถามว่า เป็นรูปมาจากที่ไหน ดร.ปราทิคตอบมาทันทีว่า “ได้มาจากอินเดียแต่เราไม่สามารถกลับไปที่นั้นได้อีก เพราะไม่มีใครนำทางให้แล้ว เขาตายก่อนที่จะมอบหลักฐานชิ้นนี้ให้ทีมงาน ดร.วาลาคอฟ  ใช่ไหมดร.” แกถามเหมือนจะให้ ดร.วาลาคอฟยืนยันอีกที “ใช่ รูปที่ถ่ายได้จากไทยหรือพม่า จะเป็นรูปพวกนี้ “ว่าแล้วแกก็แยกรูปออกจากกันเป็นหลายๆกอง และอธิบายว่า มีทั้งจาก เนปาล ธิเบต อินเดีย หรือแม้กระทั้งหมู่เกาะสุมาตรา ผมดูแต่ละรูปอย่างตั้งใจอีกครั้งส่วนมากจะเป็นรูปป่าไม่ก็ถ้ำ  ที่นักสำรวจยืนยันว่าพบกับชนเผ่าประหลาดกลุ่มนึง แต่ถ่ายรูปไม่ทันก็หายไปก่อน มีเพียงรูปเดียวเท่านั้น ในประเทศไทย ที่ติดรูปผู้หญิงคนนั้น คนที่ผึ้งบอกว่าเป็นแม่ของเธอ และรุปนี้เป็นรูประยะเวลาที่ใกล้เคียงกับเวลาที่ดร.วาลาคอฟได้พบกับแม่ของผึ้ง สิ่งที่ทำให้ผมคิดหนัก กับเป็นกลอนบทนั้น บาทหน้าใช้หลัง แต่บาทหลังใช้หน้า  แต่จะใช้บาทไหนกรรมดีกำหนด และคำแปลบนแผ่นหนัง อาณาจักรที่ยิ่งใหญ่จะดับสูญเพราะช่องว่างของเวลา ผู้คนพลัดถิ่นจะนำมาซึ่งภัยพิบัติ แต่ ผู้คนพลัดถิ่นก็จะนำมาซึ่งสันติสุข จงรับเขาไว้ การเปลี่ยนแปลงเป็นนิรันดร มันหมายความตามที่ผมคิดหรือไม่ มีอะไรซ่อนหรือซ้อนอยู่อีกหรือไม่ เจ้าพรานนำทางมันอ่านออกจริงตามนั้นหรือไม่  ยังมีอะไรอีกที่ผมไม่ได้นำมาพิจารณา ตอนนี้ผมได้แต่แปลกใจตัวเอง ว่าทำไมคนโง่ๆแบบผมถึงได้มาตีปริศนาที่คนพวกนี้คิดกันต้องนานออก มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น ความคิดสับสนจนผมรู้สึกเพลียและหลับไป จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 3 ก.ย. 50 19:29:02 ]

ความคิดเห็นที่ 111 เราพักผ่อนกันตามสบาย ผมเอนตัวนอนเอาแรงแต่ยังไม่ทันได้หลับ สเตฟานี่ก้เดินเข้ามาหา ผมทักเอไปเมื่อเห็นหน้าเธอรู้สึกเป็นกังวล “คุณ ควรจะดีใจนะผึ้งที่เราใกล้จุดหมายแล้ว” “ตอนนี้ฉันไม่รู้สึกดีใจสักนิด จนกว่า เราจะถึงที่นั้นจริงๆ อีกอย่างคุณเคยคิดไหมว่า เราจะออกกันมาอย่างไร ถ้าเข้าไปแล้ว และอีกข้อนะ ฉันรู้สึกว่าการตีความหมายของคุณ มันอาจมีอะไรที่ผิดไปสักนิดก็ได้ ฉันไม่ใช่ว่าไม่มั่นใจตัวคุณนะ แต่มันมีลางสังหรณ์จริงๆ” “อืม นั้นสินะ ตราบใดที่เรายังไม่สามารถเปิดทางได้ เราก็ยังไม่ควรมั่นใจ และเรื่องการกลับออกมานั้นก็น่ากังวลมากที่สุด คุณช่วยไปขอแผ่นคำแปลทั้ง2แผ่นมาให้ผมพร้อมหินสีดำสีขาวทั้ง 2 ให้ผมหน่อย อ้อ รูปภาพทั้งหมดด้วย ผมอยากพิจาณาอะไรให้แน่ใจอีกครั้ง” คราวนี้ผมนั่งอ่านและดูทุกอย่างอีกครั้งรูปภาพนั้น ดุเลือนราง แต่ก็ยังมองออกว่ามีแผ่นหินสีดำ แต่ลักษณะกลับไม่เหมือนกับที่นี้ ผมหยิบรูปนั้นขึ้นมาแล้วถามว่า เป็นรูปมาจากที่ไหน ดร.ปราทิคตอบมาทันทีว่า “ได้มาจากอินเดียแต่เราไม่สามารถกลับไปที่นั้นได้อีก เพราะไม่มีใครนำทางให้แล้ว เขาตายก่อนที่จะมอบหลักฐานชิ้นนี้ให้ทีมงาน ดร.วาลาคอฟ  ใช่ไหมดร.” แกถามเหมือนจะให้ ดร.วาลาคอฟยืนยันอีกที “ใช่ รูปที่ถ่ายได้จากไทยหรือพม่า จะเป็นรูปพวกนี้ “ว่าแล้วแกก็แยกรูปออกจากกันเป็นหลายๆกอง และอธิบายว่า มีทั้งจาก เนปาล ธิเบต อินเดีย หรือแม้กระทั้งหมู่เกาะสุมาตรา ผมดูแต่ละรูปอย่างตั้งใจอีกครั้งส่วนมากจะเป็นรูปป่าไม่ก็ถ้ำ  ที่นักสำรวจยืนยันว่าพบกับชนเผ่าประหลาดกลุ่มนึง แต่ถ่ายรูปไม่ทันก็หายไปก่อน มีเพียงรูปเดียวเท่านั้น ในประเทศไทย ที่ติดรูปผู้หญิงคนนั้น คนที่ผึ้งบอกว่าเป็นแม่ของเธอ และรุปนี้เป็นรูประยะเวลาที่ใกล้เคียงกับเวลาที่ดร.วาลาคอฟได้พบกับแม่ของผึ้ง สิ่งที่ทำให้ผมคิดหนัก กับเป็นกลอนบทนั้น บาทหน้าใช้หลัง แต่บาทหลังใช้หน้า  แต่จะใช้บาทไหนกรรมดีกำหนด และคำแปลบนแผ่นหนัง อาณาจักรที่ยิ่งใหญ่จะดับสูญเพราะช่องว่างของเวลา ผู้คนพลัดถิ่นจะนำมาซึ่งภัยพิบัติ แต่ ผู้คนพลัดถิ่นก็จะนำมาซึ่งสันติสุข จงรับเขาไว้ การเปลี่ยนแปลงเป็นนิรันดร มันหมายความตามที่ผมคิดหรือไม่ มีอะไรซ่อนหรือซ้อนอยู่อีกหรือไม่ เจ้าพรานนำทางมันอ่านออกจริงตามนั้นหรือไม่  ยังมีอะไรอีกที่ผมไม่ได้นำมาพิจารณา ตอนนี้ผมได้แต่แปลกใจตัวเอง ว่าทำไมคนโง่ๆแบบผมถึงได้มาตีปริศนาที่คนพวกนี้คิดกันต้องนานออก มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น ความคิดสับสนจนผมรู้สึกเพลียและหลับไป จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 3 ก.ย. 50 19:29:40 ]

ความคิดเห็นที่ 112 ผมจำได้ว่าก่อนที่จะหลับไปเห็นเจ้ากรอสโซ่ ง่วนอยู่กับอุปกรณ์ของมัน พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นไฟสว่างจากเส้นไฟเหล่านั้น พอผมลุกขึ้นนั่งก็เห็นทุกคนนั่งกันอยู่ก่อนแล้ว แต่ที่เห็นอยู่ข้างนอกเส้นไฟ ตอนนี้ เป็นสิ่งที่ยากจะเชื่อได้ มีร่างผู้คน หลากหลายเชื้อชาติและภาษา นอนเกลื่อน ซึ่งแต่ละคนถ้าไม่ตายก็คงสลบไป บ้างแขนขาด บ้างหัวขาด บ้างก็เหลือแต่ศรีษะ ไม่รู้ตัวหายไปไหน แต่ที่น่าแปลกคือไม่มีเลือดสักหยด “ มันเกิดอะไรขึ้น” ผมตะโกนถามคนที่อยู่ใกล้ตัวผมที่สุด จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 3 ก.ย. 50 19:37:36 ]

ความคิดเห็นที่ 113 คุณซีเรียตามมาอ่าน และจับสังเกตุได้ดีครับ พยายามจับต่อไปครับอาจเห็นอะไรดีดี พรุ่งนี้นะครับ วันนี้ขอตัวกลับบ้านก่อน จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 3 ก.ย. 50 19:38:54 ]

ความคิดเห็นที่ 114 แหะๆ ตอนอยุ่มหาลัยไม่ได้เม้น กลับบ้านเลยมารีบเปิดอ่าน + เม้น หุหุ สนุกดีคับ มาต่อไวๆน้าคร้าบ :D จากคุณ : Setsu[Ryu] - [ 3 ก.ย. 50 19:44:11 ]

ความคิดเห็นที่ 115 แหะๆ ความจริงไม่ถนัดตีความปริศนาเลยล่ะค่ะ ^^' แต่บังเอิญเรียนมาทางด้านประวัติศาสตรืจีน พออ่านมาถึงอาณาจักรที่ล่มสลายแล้ว ก็เลยอดคิดไม่ได้ว่า ปกติอาณาจักรใหญ่ใดๆ ที่ล่มสลาย มักเกี่ยวพันอย่างมากกับพฤติกรรมของผู้ปกครองที่เป็นไปในทางลบชนิดดิ่งเหว หรือไม่ก็พฤติกรรมของประชากรในอาณาจักรนั้นเองที่สร้างความไม่พอใจให้แก่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งถ้าดูจากคำทำนายที่ปรากฏแล้ว...อาณาจักรนั้นไม่ค่อยน่าไปเท่าไหร่นะคะเพราะดูจากที่เล่ามา นอกจากคนที่นั่นไม่ยินดีต้อนรับคนนอกอย่างมากแล้ว ยังนิสัยซาดิสต์อีกต่างหาก  - -" จากคุณ : ซีเรีย - [ 3 ก.ย. 50 21:00:04 ]

ความคิดเห็นที่ 116 ตามมาอ่าน จากคุณ : ไบเบิ้ล - [ 3 ก.ย. 50 23:59:19 ]

ความคิดเห็นที่ 117 มาลงชื่อรออ่านคะ จากคุณ : แอมโบรเซียร์ - [ 4 ก.ย. 50 09:59:22 ]

ความคิดเห็นที่ 118 ^0^ มาเร็วๆนะคะ  สนุกดี  คุณซีเรียตีความเก่งจังเลยนะคะ และสวัสดีเพื่อนๆทุกคนในห้องนี้ด้วยนะคะ  ดีใจจัง  หลังจากที่วังเวงมานาน เพราะคุณเล็กนะคะเนี่ย  ที่หล่อเลี้ยงห้องนี้เอาไว้  ขอบคุณอีกครั้งนะคะ จากคุณ : @^^@ (khattykha) - [ 4 ก.ย. 50 10:40:38 ]

ความคิดเห็นที่ 119 มาซุ่มรอค่ะ จากคุณ : Keep_Secret (Keep_Secret) - [ 4 ก.ย. 50 11:53:35 ]

ความคิดเห็นที่ 120 พรุ่งนี้ทีเดียวเลยนะครับ วันนี้ยุ่งสุดๆ จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 4 ก.ย. 50 14:41:41 ]

ความคิดเห็นที่ 121 ขอมานั่งรออ่านด้วยคน.....ติดตามอย่างใกล้ชิด จากคุณ : หนุ่มสตางค์ - [ 4 ก.ย. 50 17:01:55 ]

ความคิดเห็นที่ 122 จากแสงสว่างที่มองอยู่รอบตัวทำให้ผมเห็นร่างของดร.ปราทิคนอนคว่ำหน้าอยู่ มีรอยเลือดไหลเป็นทางผมขยับตัวเข้าไปหาทันที “เกิดอะไรขึ้น มีใครตอบผมได้บ้างไหม” ดร.วาลาคอฟผู้ที่ดูเหมือนจะสติดีที่สุดตอบผมมาว่า “เราได้เสียเพื่อนร่วมทางที่ดีที่สุดของเราไปอีกคนแล้ว โอ้พระเจ้า ขอพระองค์จงรับเขาไปสู่สวรรค์ด้วย” ผมยังคงไม่เข้าใจ มองไปรอบๆอีกครั้งก็เห็นศพของผู้คนเต็มไปหมด แต่เมื่อมองพิจารณาให้ดี นอกจากคนที่ตายไปแล้วยังมีกลุ่มคนอีกมากมาย ล้อมรอบที่พักของเราไว้ในรัศมี ประมาณ 20-30 เมตร ผู้คนเหล่านั้นมาจากไหนเป็นใครกัน ผมหันไปหาผึ้งเขย่าตัวเธอเบาๆ “ผึ้ง คุณควรจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ผมฟังนะ “ หยาดน้ำตาไหลอาบแก้มเธอ พร้อมเสียงที่สั่นเครือ “ฉันก็แถบลำดับภาพไม่ถูกเหมือนกัน รู้แต่เพียงว่า ตื่นขึ้นเพราะเสียงปืน ตอนนั้นฉันกำลังจะหลับแล้ว แต่รู้สึกว่า ดร.ปราทิคกับดร.วาลาคอฟกำลังปรึกษาอะไรกันอยู่ ทันทีที่ได้ยินเสียงปืน ฉันก็ตื่นขึ้นมาและเห็นดร.ปราทิคล้มตะแคงอยู่อย่างนั้น เพียงไม่กี่วินาทีจากนั้น กรอสโซ่ ก็เปิดเครื่องป้องกันให้ทำงาน ยังไม่ทันที่แสงไฟจะวิ่งครบ ก็มีกลุ่มคนวิ่งเข้ามา เกือบทุกทิศรอบที่พักเรา แต่ละคนมีอาวุธปืนบ้างมีดบ้างหมายจะมาทำร้ายพวกเรา กรอสโซ่ดร.วาลาคอฟและพรานนำทางใช้ปืนยิงสวนออกไปก่อนที่พวกนั้นจะเข้ามาถึง แต่คนเหล่านั้นก็ยังวิ่งเข้ามาเหมือนไม่กลัวตาย แต่เมื่อเครื่องป้องกันทำงาน เราก็เห็นผุ้คนที่วิ่งเข้ามากระเด็นออกไปบ้างก็คอขาดตายคาที บ้างก็ขาหรือไม่ก็แขนขาด ก็พอดีกับคุณตื่นขึ้นมาเห็นเหตุการณ์ณืตอนนี้ละ ฉันยังแปลกใจว่าทำไมคุณไม่ตื่นในเมื่อเสียงปืนดังลั่นขนาดนี้” นั้นสินะ ก่อนผมจะตื่นผมรู้สึกเหมือนกับกำลังฝันแปลกๆอะไรอยู่ “ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเพิ่งจะตื่นขึ้นมา ดร.ปราทิคตายแน่แล้วหรือ” “เขาจากเราไปแล้ว กระสุนปืนนัดนั้นคงตัดขั้วหัวใจเขาพอดี “ ดร.วาลาคอฟตอบมาเสียงสั่นๆ “เราจะทำยังไงกันดีครับ ดร. คนพวกนั้นล้อมรอบเราไว้แบบนี้ ไม่ช้าเราต้องตายแน่ๆ “ พรานนำทางพูดเสียงสั่นด้วยความกลัว “เรื่องนี้กรอสโซ่จัดการได้แน่นอน รอให้เขาทำอะไรให้เรียบร้อยก่อน” ดร.วาลาคอฟหันไปถามกรอสโซ่ ว่าใกล้เสร็จหรือยัง กรอสโซ่ตอบมาว่า อีก2นาทีเรียบร้อย ผมชโงกตัวไปดูกรอสโซ่ก็เห็นมันกำลังประกอบเครื่องมือ คล้ายๆกับปืนในหนังสงครามอวกาศ คันปากอยากจะถามแต่ก็ต้องสนใจกับสิ่งที่กำลังคืบคลานเข้ามาก่อน ผู้คนมากมาย หลายเชื้อชาติ มีทั้งคนเอเชีย ยุโรป แอฟริกา กำลังเดินเข้ามาช้าๆ ใกล้เข้ามาเป็นลำดับ ทุกคนพูดพร้อมกัน เป็นประโยคซ้ำๆ ในภาษาที่ผมไม่มีวันเข้าใจ แต่ ดร.วาลาคอฟกับอ้าปากค้างตกใจกับเสียงที่ได้ยิน “ไม่น่าเชื่อ ถ้าพวกคุณรู้ความหมายของคำที่เขาพูดคุณต้องช็อคเหมือนผม พวกเขาพูดว่า จงสละชีวิตเพื่อองค์เทพของพวกเรา พวกเราพร้อมจะไปรับใช้องค์เทพในโลกใหม่ นี้เป็นภาษากุโบส ภาษาที่เก่าแก่ที่สุดในโลก เป็นภาษาที่ทุกคนเชื่อว่า ใช้ติดต่อกับเทพเจ้า นี้มันอะไรกัน ”   ผึ้งดูเหมือนจะเข้าใจพอสมควรแต่ผมกลับไม่รู้เรื่องเลย เจ้ากรอสโซ่ดูเหมือนจะประกอบเครื่องมือเสร็จเรียบร้อยแล้ว จึงยืนขึ้นพร้อมกับปิดเครื่องป้องกัน เมื่อนั้นเองเราจึงเห็นอนุภาพของอาวุธชนิดนั้น ปืนรูปร่างประหลาดนั้นเมื่อกดปุ่มทำงาน มันจะมีม่านกางออกมาคล้ายๆร่ม มองเห็นเป็นแสงสีขาวนวล มีรัศมีจากปากกระบอกปืนประมาณ 1.50 และพอกดปุ่มอีกตัว ก็มีแสงไฟพุ่งออกไปคล้ายแสงเลเซอร์เป็นสีน้ำเงินจัด วิ่งผ่านสิ่งใดสิ่งนั้นก็จะถูกทำลายลงหมด   เพียงเจ้ากรอสโซ่กวาดแสงเลเซอรไปเพียง90องศา ผู้คนเหล่านั้นก็ตัวขาดกลางตามแนวเลเซอร์เหมือนโดนตัดด้วยของมีคม ไม่เฉพาะด้านหน้า แต่ด้านหลังออกไปอีกหลายๆคนก็ไม่พ้นรัศมีทำการ  เสียงร้องโหยหวนของผู้คนมากมายที่ถูกสังหารหมู่ ดุเป้นที่สลดใจเป็นอย่างยิ่ง ผมเบือนหน้าหนีไม่อยากมอง แต่ก่อนที่เจ้ากรอสโซ่จะทันได้สังหารคนเหล่านั้นจนหมดนั้นเอง เจ้าเปตอฟซึ่งดูเหมือนจะป่วยอยู่กฌกระโจนเข้าล็อคตัวเจ้ากรอสโซ่ไว้ ปากก็พึมพำในภาษาที่ไม่มีใครเข้าใจ อาวุธตกลงไปด้านข้าง ทั้ง 2 คนกำลังกอดรัดกันอยู่ ดร.วาลาคอฟร้องให้เข้าไปช่วย เจ้าพรานนำทางอยู่ใกล้สุดกระโดเข้าไปช่วยเจ้ากรอสโซ่ แต่กลับถูกถีบออกมา ผมวิ่งเข้าไปยังไม่ทันถึงตัวก็ถูกลูกหลงของเจ้ากรอสโซ่เข้าให้อย่างจังจนต้องจุกตัวงอ เจ้ากรอสโซ่กับเปตอฟกอดรัดกันจนกลิ้งออกไปไกลจวนเจียนจะตกหุบลึกด้านหน้า แต่ที่น่าเสียวไส้กว่านั้นก็คือ ผู้คนที่รายล้อมอยู่ เริ่มวิ่งกรูเข้ามา ดร.วาลาคอฟตัดสินใจไปเก็บปืน แล้วจะยิง แต่ดุเหมือนทั้งเจ้ากรอสโซ่กับเจ้าเปตอฟที่กำลังฟัดกันอยู่จะบังวิถีที่จะยิง ดร.วาลาคอฟถอยออกมาเมื่อเห็นกลุ่มคนเข้ามาใกล้ เจ้ากรอสโซ่ถูกชายคนหนึ่งดึงตัวออกมาแล้วเสียบด้วยมีดปลายแหลม และไม่ถึงอึดใจ เจ้ากรอสโซ่ก็โดนมีดอีกหลายอันทั้งฟันกระหน่ำทั้งแทงจนร่างไม่มีชิ้นส่วนไหนอีกแล้วที่จะพอสัณนิฐานได้ว่าเคนเป็นมนุษย์ ฝูงชนยังเดินต่อเข้ามา ที่ยังฟันแทงเจ้ากรอสโซ่ก็ดูเหมือนจะหยุดมือ ดร.วาลาคอฟวิ่งลนลานเข้ามาพร้อมเปิดเครื่องป้องกันอีกครั้ง พรานนำทางดูเหมือนจะยิงออกไปโดยสัญชาติญาณแห่งการป้องกันภัยจริงๆ แต่ละร่างที่เดินเข้ามาล้มลงแต่อีกหลายๆร่างก็เดินเข้ามา ก็พอดีกับ เครื่องป้องกันของดร.วาลาคอฟใช้งานได้พอดี “น่ากลัวจริงๆ ในชีวิตผมไม่เคยพบเห็นอะไรที่น่ากลัวขนาดนี้มาก่อน” ดร.วาลาคอฟพูดออกมาเหนื่อยๆ ส่วนผมยังไม่หายจุกจากลูกหลงของเจ้ากรอสโซ่ ดูเหมือนผึ้งกับพรานนำทางจะลากผมเข้ามาก่อนที่ดร.วาลาคอฟจะเปิดเครื่องป้องกัน จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 5 ก.ย. 50 18:21:21 ]

ความคิดเห็นที่ 123 ผมกำลังสงสัยว่า ถ้ากระทู้นี้เล่าจนยาวเยียดถึง 200 จะมีคนว่าไหมนี้ มันชักจะยาวไปทุกที แต่คงไม่หรอกครับ เรื่องมันใกล้จบเข้าไปทุกทีแล้ว ตอนนี้กินข้าวแปบนึง และรออ่านต่อได้เลยครับผม ยินดีต้อนรับ คุณ : Setsu[Ryu] คุณ : หนุ่มสตางค์ เข้ากระทูแห่งความอึดอัดครับ อ้ออีกวัน 2 วัน จะไปเริ่มกระทู้นิทานข้างตะเกียง 3นะครับ เป็นตอนคนหลุม ที่ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 5 ก.ย. 50 18:52:45 ]

ความคิดเห็นที่ 124 “คนเหล่านั้นมาจากไหน ทำไมถึงคิดร้ายกับเรา แล้วทำไมเปตอฟถึงไปอยู่กับพวกนั้น เฮ้ ดูนั้นสิ “ ภาพที่เห็นทำให้เราขนลุกเกลียว ผู้คนต่างก้มลงหมอบกับพื้น เจ้าเปตอฟคนเดียวเท่านั้นที่ยืนสงบอยู่ มันค่อยๆยกมือข้างซ้ายขึ้น ทุกๆคนค่อยเงยหน้าขึ้น ฉับพลันก็มีแสงสว่างจากท้องฟ้าวิ่งลงมาที่ร่างของเปตอฟ ร่างกายของมันอาบด้วยแสงสีม่วง ทุกคนเริ่มชูมือข้างซ้ายขึ้นแบบมือออกมา ที่ฝ่ามือข้างซ้ายของทุกคน เป็นรูปสวัสดิกะทีมีแสงเรืองรองในตัวเอง ร่างเจ้าเปตอฟค่อยๆหันมาทางด้านเราช้าๆ พร้อมพูดในภาษาที่พวกเราเข้าใจ “เจ้าพวกบุกรุกและละโมบไปด้วยทรัพย์สมบัติของมหาเทพ พวกเจ้าไม่มีทางหลุดเข้าไปในดินแดนของมหาเทพได้ พวกเจ้าทุกคนต้องตายที่นี้ “ พูดจบก็ค่อยๆ ลดมือลงมาทางกลุ่มพวกเรา แสงสว่างที่เต็มไปด้วยสิม่วงเข้ม แดงสด เขียวเข้ม 3สายพุ่งตรงมาที่เรา การรอคอยความตายมันช่างทรมานจิตใจนัก แสงทั้ง 3 สาย ค่อยๆเดินทางช้าจนกระทั้งมาถึงเกาะป้องกัน จิตใจแต่ละคนเป็นอย่างไรผมไม่อาจบอกได้ แต่ผมหวังว่า เกราะป้องกันควรจะใช้การได้ แต่ ความหวังของผมก็พลันดับวูบลง มันสามารถผ่านเข้ามาได้ ผมกับผึ้งกอดกันโดยไม่รู้ตัว ความตายที่มารออยู่ข้างหน้าช่างทรมานนัก เวลาผ่านไปเนิ่นนาน เกิดอะไรขึ้น เราตายไปแล้วหรือนี้ ตายไปโดยไม่รู้สึกเจ็บสักนิด ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา มองไปข้างหน้า แล้วก็โล่งใจขึ้นมา เรายังไม่ตาย ผมค่อยๆจับตัวผึ้งให้เงยหน้าขึ้นมา เอื้อมแขนไปปลุก ดร.วาลาคอฟ และพรานนำทางที่อยู่ใกล้ๆ กัน ทุกคนตลึงกับภาพที่เห็นข้างหน้าอีกครั้ง แสง 3 สาย ของเจ้าเปตอฟ หลุดเข้ามาแค่ฝ่ามือเดียว โดยถูกรั้งไว้ด้วยแสงสีขาวของเกราะป้องกัน ผมมองไปรอบๆ ผู้คนเริ่มเดินเข้ามาใกล้กับเกราะป้องกัน  เขาคงรอให้เกราะนี้ถูกทำลาย และจากนั้น พวกเราคงมีสภาพไม่ต่างจากเจ้ากรอสโซ่ หรืออาจจะมากกว่านั้น  เราดูสิ่งที่เห็นกันตรงหน้า นานจนกระทั้งใครคนหนึ่งถามมาเบาๆว่า “ทำไมแสงของเกราะป้องกันจึงเป็นสีขาว” ผึ้งนั้นเองที่ตั้งคำถามขึ้นมา ผมเพิ่งจะสังเกตเหมือนกันว่าเป็นแสงสีขาว แต่ก็คิดไม่ออกว่าก่อนหน้านี้เป็นสีอะไร ผมว่ามันก็เป็นสีขาวเหมือนกัน “แสงนี้มันก็เป็นสีขาวไม่ใช่หรือ “ ผมถามกลับไป “ไม่ใช่ แสงเป็นสีฟ้าจางๆ แต่นี้เป็นสีขาว เอะนั้นพวกเขากำลังทำอะไร ดูเหมือนจะถอยหลังกลับไปแล้ว เรารอดตายแน่แล้วคืนนี้ ขอบคุณพระผู้เป็นเจ้า “ ผึ้งพูดดีใจ พร้อมแสดงอาการขอบคุณต่อพระผู้เป็นเจ้า ตามหลักศาสนาของเธอ ส่วนผมได้แต่สวดมนต์ระลึกถึงคุณพระศรีรัตนไตร เพียงไม่เกิน15 นาที พื้นที่รอบๆ ก็เงียบสงบ ทุกๆคนหายไปพร้อมกับเจ้าเปตอฟด้วย หลายๆอย่างที่เป็นคำถามจึงถูกเรา 4 คนนำมาพูดกัน จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 5 ก.ย. 50 18:55:08 ]

ความคิดเห็นที่ 125 ขอกลับไปดูถั่วพลูกับวีน่าก่อนนะครับ พรุ่งนี้เจอกัน จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 5 ก.ย. 50 19:01:49 ]

ความคิดเห็นที่ 126 ขอบคุณมากค่ะที่มาเล่าเรื่องต่อ ไม่มีใครว่าอะไรหรอกค่ะ ขนาดกระทู้ยาวเป็น 1,000 ความเห้น ยังไม่ใช่เรื่องประหลาดอะไรเลยค่ะสำหรับเว็บพันทิพ กระทู้ที่อยู่มานานกว่า 1 ปีก็ยังมีเลยค่ะที่ห้องโทรโข่ง ^^ จากคุณ : ซีเรีย - [ 5 ก.ย. 50 22:15:28 ]

ความคิดเห็นที่ 127 แบบนั้นมันเป็นกระทู้ ถกความเห็นกันครับ หรือไม่ก็เตือนความจำอะไรสักอย่าง อย่างห้องจตุจักรนั้นก็ร่วม2ปีแล้ว ห้องปลาสวยงาม เกี่ยวกับเรื่องโกงๆของใครคนนึงในบอรด แต่ของผมมันเรื่องเล่านี้นะ ความจริงมันก็ไม่ยาวมากหรอก มันใกล้แล้วละครับคุณซีเรีย เย็นๆนะครับมาอ่านต่อกัน ตอนนี้ลุยงานก่อน จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 6 ก.ย. 50 10:12:45 ]

ความคิดเห็นที่ 128 แม้จะยังตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นแต่เราก็ต้องตั้งสติให้มั่นคง ร่างของดร.ปราทิคนอนตายอยู่ข้างๆพวกเรา ผมได้แต่สลดใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น คงไม่มีอะไรดีกว่าหาทางเอาตัวรอดกันให้ได้ก่อน ความฝันของผมก่อนที่จะตื่นขึ้นมา มันทำให้ผมรู้ว่าการที่ผมเดินทางมาครั้งนี้ คงเป็นเพราะกรรมเก่ากำหนดให้ต้องมาที่นี้ มาเพื่อเข้าไปยังดินแดนหลงสำรวจแห่งนั้น ปริศนาคำทายต่างๆ ดูเหมือนผมจะคาดเดาผิดไปมาก สิบเก้าจากพระทางทิศเหนือ กลับไม่ใช่คำตอบสุดท้ายเสียแล้ว แม้จะรู้มาบ้างจากความฝันแต่ก็ไม่อาจปลงใจเชื่อได้ทั้งหมด กำลังคิดอะไรเพลินๆ ผมก็ต้องเปลี่ยนมาสนใจกับการถกปัญหาของพวกเขาแทน “คุณไม่ออกความเห็นอะไรเลยหรือ เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น “ ผึ้งถามความเห็นผมซึ่งผมก็บอกได้แต่เพียงว่า “ ตามความเห็นของคนตะวันออกอย่างพวกผม เปตอฟ คงถูกอะไรอย่างหนึ่งสะกดจิตไว้ สิ่งนั้นคงต้องการให้เปตอฟมาร่วมกับพวกเราและหาจังหวะทำลายล้างพวกเรา ส่วนกลุ่มคนที่จ้องทำร้ายเรา ผมคาดเดาไม่ถูกนัก แต่จากการอ่านมามากของผม ผมว่า พวกเขาเป็นสาวกของลัทธิหนึ่ง ซึ่งมีอยู่ทั่วโลก และศาสดาของพวกเขาจะต้องเป็นคนที่เกี่ยวข้องกับดินแดนแห่งนั้นแน่นอน คนพวกนี้รวมตัวกันเป็นกลุ่ม ใช้ภาษาเดียวกันหรือมีจุดศูยน์กลางเดียวกันในการติดต่อ ที่เราเห็นนี้คงเป็นส่วนหนึ่งเท่านั้น ผมแน่ใจว่ายังมีอีกมากที่รอคอยคำสั่งหรือคำบัญชาจากศาสดาของเขา “ “คุณพูดเหมือนกับเข้าใจเรื่องทั้งหมด และราวกับเห็นด้วยตาตัวเอง” ดร.วาลาคอฟกึ่งถามกึ่งพูดแหนบ “ดร .คุณเองหรือแม้กระทั้งสเตฟานี่ ก็ศึกษาเรียนรู้ภูมิภาคนี้มาพอสมควร ก็น่าจะเข้าใจด้วยว่า ศาสตรแขนงหนึ่งของคนในด้านนี้ที่เรียกว่าไสยศาสตร์นั้นมีอยู่จริง ฉะนั้นไม่ต้องแปลกใจตัวผม ถึงแม้ผมจะไม่ได้เป็นพ่อมดหมอผีแต่ผมก็เป็นคนไทยคนหนึ่ง เรื่องบางเรื่องคงอธิบายกันได้ยาก เอาเป็นว่าผมเชื่อแบบนั้น และอยากจะเชื่อด้วยว่า พวกเขาเหล่านั้นยังคงไม่ไปไหน ยังอยู่รอบๆพวกเรา เพื่อรอเราเผลอ  เปตอฟนั้นคุณไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว เขาคงกลายเป็นหนึ่งในสมาชิกของคนเหล่านั้น ดีไม่ดีอาจเป็นผู้นำกลุ่มคนเหล่านั้นไปแล้วจากที่เราเห็นมา ตอนนี้ ผมว่า ดร.กับผึ้งควรจะตรวจดูเครื่องมือของกรอสโซ่เถอะ ว่าเราสามารถนำมาใช้ป้องกันตัวได้บ้างหรือไม่ ผมเข้าใจว่า เครื่องมือของกรอสโซ่คงไม่มีอะไรยุ่งยากจนเกินความสามารถของพวกคุณ” พูดจบผมก็เดินไปหยิบเป้ของกรอสโซ่ เปตอฟ เซบาสเตียน รวมทั้งของดร. ปราทิคด้วย ทุกคนช่วยกับหอบสัมภาระของทุกคนมารวมกัน และ ค้นทุกอย่างออกมากองรวมกันไว้ ระหว่างทีทุกคนกำลังค้นของออกมารวมกัน ผมก็เดินสำรวจรอบๆพื้นที่ และอุทานเบาๆด้วยความตกใจ ตรงแท่งอลูมิเนียมที่กำลังส่องแสงสีขาว ของประจำตัวผมได้หลุดอยู่ตรงนั้น พระสมเด็จเกศไชโยที่พ่อผมให้ไว้และพกไปไหนมาไหนทุกครั้งเวลาเดินทางไกล ติดอยู่กับช่องที่ปล่อยลำแสงของแท่งอลุมิเนียม ที่น่าแปลกใจคือลำแสงไม่ได้ทำให้พระสมเด็จองค์นั้นเสียหาย แต่กลับส่องทะลุผ่านไปเฉย “พระพุทธคุณ” ผมรำพึงในใจ ความสงสัยเรื่องแสงสีขาวหมดไปแล้ว ผมได้คำตอบแล้ว แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ผมจะต้องไปอธิบายให้พวกเขาฟัง ผมค่อยๆ เดินไปใกล้ๆ แล้วก้มลง ค่อยๆหยิบสร้อยขึ้นมาและสวมใส่ไว้อย่างเดิม โดยที่ทุกคนไม่ทันได้สังเกตแม้แต่น้อย ลำแสงพลันเปลี่ยนเป็นสี ฟ้าจางๆทันที ผมเดินกลับมายังกลุ่มพวกเขาโดยไม่ทำพิรุธใดๆ “มีของอะไรที่เราพอจะใช้ป้องกันตัวบ้างครับ ดร. “ มันก็มีมากเหมือนกันนะ เราต้องพิจารณาเป็นอย่างๆไปแล้ว” จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 6 ก.ย. 50 13:50:39 ]

ความคิดเห็นที่ 129 ออกไปตรวจงานแปบครับ น่าจะเย็นนะไม่ก็พรุ่งนี้ครับ จากคุณ : lex - [ 6 ก.ย. 50 14:04:16 ]

ความคิดเห็นที่ 130 มาตามอ่านคะ จากคุณ : แอมโบรเซียร์ - [ 6 ก.ย. 50 16:58:20 ]

ความคิดเห็นที่ 131 โอ เพิ่งเข้ามาอ่านวันนี้แบบรวดเดียว ลุ้นระทึกมากเลยค่ะ รีบมาต่อไวๆ นะคะคุณ Lex จากคุณ : bee boa - [ 6 ก.ย. 50 17:32:27 ]

ความคิดเห็นที่ 132 แหะๆ มาอ่านต่อคร้าบ จากคุณ : Setsu[Ryu] - [ 6 ก.ย. 50 19:20:34 ]

ความคิดเห็นที่ 133 มารออ่านต่อค่ะ ^^ จากคุณ : ซีเรีย - [ 6 ก.ย. 50 20:32:46 ]

ความคิดเห็นที่ 134 มานั่งจ้องอีกครั้งค่ะ  ^^ จากคุณ : @^^@ (khattykha) - [ 6 ก.ย. 50 21:54:51 ]

ความคิดเห็นที่ 135 เรื่องยาวแค่ไหนก็ตามอ่านได้ค่ะ เพราะมันสนุกนี่คะ จากคุณ : ไบเบิ้ล - [ 6 ก.ย. 50 22:13:24 ]

ความคิดเห็นที่ 136 กะลังสนุกเลย ตั้งหน้าตั้งตารอ จากคุณ : หนุ่มสตางค์ - [ 7 ก.ย. 50 10:02:36 ]

ความคิดเห็นที่ 137 เข้ามายืนยันความเป็น "แฟนคลับ" ของคุณเล็กครับ จากคุณ : ตุ้ม แม็คคาร์ทนี่ย์ (Toom McCartney) - [ 7 ก.ย. 50 14:13:13 ]

ความคิดเห็นที่ 138 รีบมานะตะเอง....เค้ารอ(อ่าน)อยู่นะค๊า จากคุณ : aim (Keep_Secret) - [ 7 ก.ย. 50 15:50:11 ]

ความคิดเห็นที่ 139 รีบกลับมานะครับคุณเล็ก กำลังตื่นเต้น รออยู่นะครับ จากคุณ : Mr.V (Poon_pui) - [ 7 ก.ย. 50 15:56:02 ]

ความคิดเห็นที่ 140 เครื่องไม้เครื่องมือของพวกเขานี้มันก็ดีไปอย่าง มีคู่มือมาพร้อม ทำให้ไม่ยุ่งยากนักในการใช้งาน แต่ที่เห็นจะใช้ได้จริงๆตอนนี้ ก็มีปืนกระบอกนั้นของเจ้ากรอสโซ่ กับเกราะกำบังเท่านั้น อย่างอื่นๆ เป็นพวกปืนพกขนาดเล็ก เครื่องมือสื่อสารผ่านดาวเทียมประเภท จีพีเอส ค้นหาตำแหน่ง ผมหยิบหิน 2 ก้อนมาพิจารณาอีกครั้ง หยิบขึ้นมาครั้งใดมันก็สร้างความแปลกใจให้ผมเรื่อยๆ และผมก็นึกถึงอะไรขึ้นอีกอย่างที่ยังไม่ได้ดูแบบชัดๆเลยสักครั้ง “ผมขอแหวนของแม่สเตฟานี่มาดูหน่อยสิครับ” ผมขอแหวนจาก ดร.วาลาคอฟ ซึ่งแกก็หยิบมาให้ผมจากกระเป๋าเสื้อ ผมดูพลอยที่ประดับบนแหวน ก็เพิ่งเห็นชัดๆว่ามันเป็นสีดำและขาวอย่างละครึ่ง ตัววงเป็นรูปหัวของงูหรือสัตว์อะไรสักอย่างในเทพนิยาย ขดรอบพลอยประดับชิ้นนั้น ลองใช้ไฟฉายๆดูเข้าไปในพลอยด้านสีขาว ก็เห็นอักขระโบราณ ซึ่งผมไม่แน่ใจว่าดร.วาลาคอฟ จะเคยเห็นมาก่อนหรือไม่ ผมยังไม่ได้ถามอะไรแต่ยังพิจารณาต่อไป โดยไม่ทันสังเกตว่าดร.วาลาคอฟปิดเครื่องป้องกันแล้ว ผมเงยหน้าขึ้นเมื่อพิจารณาแหวนวงนั้นอยู่พักใหญ่ ก็ตกใจถาม ดร.ว่าปิดเครื่องป้องกันทำไม ดร.ไม่ตอบแต่ชี้มือให้ผมเข้าไปรวมกับผึ้งและพรานพื้นเมืองตรงซอกหินเชิงผาใกล้ๆกัน ผมเคลื่อนที่ตามพร้อมช่วยเก็บของไปไว้รวมกันด้วย “เราจะใช้เครื่องป้องกันตลอดคืนไม่ได้ มันใช้ได้เพียง 6 ชั่วโมงเท่านั้น เรายังต้องใช้มันในวันพรุ่งนี้อีก ตอนนี้ถ้ามีอะไรเข้ามา เราต้องใช้อาวะเท่าที่มีอยู่ คุณหยิบปืนไว้ใช้กระบอกนึง ผมว่ามันมีประสิทธิภาพไม่ต่างจากกระบอกนี้เท่าไหร่ เพียงแต่รัศมีการทำลายอาจสั้นกว่า ทุกคนมีปืนประจำตัวพร้อม แล้วรวมกลุ่มกันตรงนั้น ผมตั้งข้อสงสัยเรื่อง แหวน แต่ดร.ตอบมาเขาอ่านไม่ออก แต่เข้าใจว่าคงเป็นชื่อหรือนามสกุลแม่ของสเตฟานี่ เหมือนแหวนสลักนามสกุลที่เราเห็นทั่วไป" คืนนี้ผ่านไปโดยไม่มีอะไรเข้ามารบกวนอีก เมื่อคืนเราพลัดกันเข้าเวรถึงเช้าครั้งละ 2 คน พอแสงแดดเริ่มส่องสว่างภาพที่เห็นตอนกลางคืนว่าโหดร้ายน่ากลัวแล้ว ตอนกลางวันยิ่งดูสยดสยองกว่ามากนัก ศพผู้คนเกลื่อนกลาดไปหมดทั้งหัวหลุดแขนขาดลำตัวขาด แต่ละศพไม่มีเลือดเลย ลักษณะของศพแห้งกังเหมือนพวกตายซาก คงเป็นอานุภาพของเกราะป้องกันและปืนกระบอกนั้น มันอาจจะเป็นอาวุธประเภทแช่แข็งหรือทำให้แห้งผมก็ไม่อาจรู้ได้ ผมค่อยๆเดินตรวจดูอย่างระมัดระวังปืนอยู่ในมือสายตามองไปทั้งใกล้และไกลจนเลยไปถึงศพเจ้ากรอสโซ่ ซึ่งที่นั้นมีผึ้งกับดร.วาลาคอฟยืนอยู่ก่อนแล้ว เราสลดใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากนัก ศพนี้เป็นศพเดียวที่มีรอยเลือดสาดกระเด็นไปทั่ว เขาคงขาดใจตายในเวลาไม่นานนักจากการรุมทำร้ายของพวกนั้น ผม เดินดูหลายๆศพ แล้วลองตรวจค้นศพหนึ่ง และตามที่คาดไว้แล้ว มือข้างซ้ายของพวกเขาหายไป ลองตรวจค้นกระเป๋าเงินก็พบกับหลักฐานอีกชิ้น แผ่นเล็กเท่านามบัตร มีตัวเลขเป็นภาษาอารบิคโบราณบอกลำดับสมาชิกของกลุ่มอะไรสักอย่างที่อ่านไม่ออก ลักษณะของแผ่นบอกว่าเป็นสมาชิกกลุ่ม มีอยู่น่าจะทุกคนเพราะผมลองค้นดูแล้วก็มีเหมือนกันหมด จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 7 ก.ย. 50 16:37:06 ]

ความคิดเห็นที่ 141 วันนี้จะพิมไปเรื่อยๆครับ ประมาณ 2-3 ทุ่มคงกลับ แต่จะจบหรือไม่ ไม่ทราบเหมือนกันครับ จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 7 ก.ย. 50 16:40:42 ]

ความคิดเห็นที่ 142 ผมรวบรวมมาให้ดร. วาลาคอฟตรวจสอบดู แกก็ทำท่าหนักใจ “พวกเขาจับกลุ่มกันได้อย่างไรโดยไม่มีองค์กรใดรู้เลย ผมเชื่อว่ายังไงเสีย เขาต้องหาทางกำจัดเราให้หมดแน่นอนเพื่อที่ความลับจะได้เป็นความลับตลอดไป”   “เราต้องรอดครับ ดร. ทุกสิ่งทุกอย่างขึ้นอยู่กับพวกเรา ผมอยากถามว่าพวกคุณยังต้องการที่จะไปยังดินแดนแห่งนั้นอีกหรือไม่ ดินแดนที่เราอาจจะเข้าไปได้แต่ไม่มีวันได้กลับออกมา ความจริงผมไม่อยากบอกอะไรพวกคุณเลยเกี่ยวกับความฝันของผมหลายๆคืนนี้ บางทีคุณอาจแปลกใจในปริศนาคำทายหรืออาจแปลกใจในสิ่งที่ผมตีความเรื่องต่างๆให้พวกคุณฟัง  แต่ผมบอกได้เลยว่า สิ่งเหล่านั้นมันเข้ามาทางมโนทวาร หรือบางทีก็เข้ามาในฝันของผม” “ฉันเชื่อว่าคุณมีอะไรแปลกๆเสมอ แต่คุณเองก็ไม่ได้เล่าให้ฟังให้ละเอียด”ผึ้งพูดตัดพ้อผมมาแต่ผมก็ไม่รู้จะตอบเธอยังไงดี “มันเป็นเรื่องของกรรมเก่า เรื่องของอิทธิปาฏิหาริย์ ซึ่งพวกคุณคงยากที่จะเชื่อได้ แต่ตอนนี้พวกคุณคงได้เห็นอะไรหลายๆอย่างกับตามากพอควรแล้ว ผมจะเล่าให้คุณฟัง” ผมเริ่มอธิบายถึงสิ่งที่ผมพบเจอมาบ้างให้เขาฟัง ตั้งแต่ออกเดินทางมา ในบ้างครั้งระหว่างผมหลับตาลงผมมองเห็นพระภิกษุรูปหนึ่ง ท่านบอกผมว่าขอให้โยมกลับไปรับใช้กรรมเก่าที่เคยทำไว้ บางวันผมก็ฝันเห็นเจ้าปีศาจตัวนั้น มันกำลังจะฆ่าผม บางทีก็เห็นบ้านเมืองที่มีอริยธรรมสูงสุด มนุษย์สามารถติดต่อกับเทพเบื้องบนและมารเบื้องล่างได้ โลกทั้ง 3 ถูกเปิดออก แบ่งผู้คนไว้ 3 ส่วน แต่ก็ยังติดต่อกันได้ทั้งหมด บางครั้งก้รู้สึกเหมือนมีอะไรมาสะกิดเตือนให้ผมตีความในปริศนาได้ และคืนก่อนที่จะเกิดเรื่องตายหมู่ผมเห็นผู้คนมากมายหลายเชื้อชาติ ร่วมชุมนุนกัน ณ ที่ แห่งหนึ่ง มีรูปปั้นของอสูรกายตนหนึ่ง มีหน้าเป็นคนแต่เป็นหน้าที่โหดเหี้ยมน่ากลัว มีเขี้ยวงอกออกมาทั้ง 2 ข้างตรงมุมปาก หน้าสีดำสนิทดวงตาที่ใหญ่น่ากลัวเหมือนดวงตาของเสือ ร่างกายเหมือนหมีขนาดใหญ่ มีขนรุงรังเต็มร่างกาย รูปปั้นนั้นเหมือนจะมีชีวิตจริง แต่ที่น่าแปลกคือรูปปั้นนั้นไม่มีมือข้างซ้าย ทุกคนในที่นั้นยืนสงบนิ่งเหมือนรอคำสั่งจากอะไรสักอย่าง ผมไม่กล้ามองรูปปั้นนั้นเต็มตานักและรู้สึกกลัว แต่แล้ว พลันก็เกิดแสงสว่างขึ้นตรงหน้า ภิกษุรูปนั้นเอง เข้ามาเตือนให้ใช้ปัญญาไตร่ตรองให้ดีก็จะพบกับความจริงของปริศนาคำทายนั้นเอง ในฝันผมพยายามถามท่านหลายเรื่องแต่ท่านก็ไม่ตอบได้แต่บอกว่าเมื่อถึงเวลา โยมต้องกลับไปรับใช้กรรมเก่า จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 7 ก.ย. 50 18:33:38 ]

ความคิดเห็นที่ 143 ยังไม่ทันที่จะถามอะไรต่อ ผมก็ตื่นขึ้นมาพบกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ผมไม่รู้ว่าพวกคุณได้สังเกตเห็นอะไรบางอย่างหรือไม่” “มีอะไรก็พูดมาเถอะ เรากำลังรอฟังทุกอย่าง” ดร.วาลาคอฟบอกมาด้วยท่าทีครุ่นคิด “ครับ ตอนที่ลำแสงจากเปตอฟพุ่งเข้ามาทุกคนเห็นใช่ไหมว่าแสงจากเครื่องป้องกันเราเป็นสีขาว ผมจะบอกให้ก็ได้ว่าเพราะอะไร นี้ไงครับสิ่งที่ทำให้แสงนั้นเป็นสีขาว” ผมดึงพระสมเด็จออกมาให้ดร.วาลาคอฟดู โดยไม่ได้ถอดออกจากคอ  ดร.วาลาคอฟกับผึ้ง ครางฮือเบาๆ “ระหว่างที่ผมออกไปช่วงกรอสโซ่ผมโดนอัดล้มลง และระหว่างที่ผึ้งลากผมเข้ามาสร้อยเส้นนี้คงหลุดออกจากคอ และหลุดไปพาดอยู่กับแท่งอลูมิเนียมนั้น พอ ดร. กดปุ่มเปิดให้เครื่องทำงานลำแสงก็ฉายผ่านองค์พระไป ความศักดิ์สิทธิของพุทธานุภาพ ทำให้เกิดเป็นแสงสีขาว ช่วยปกป้องเราจากสิ่งเลวร้าย คุณจะเชื่อหรือไม่ผมไม่สนใจผมรู้แต่ว่าผมเห็นกับตาตนเองตอนเดินไปเก็บสร้อยเส้นนี้มาว่าลำแสงผ่านองค์ท่านไป” ผมเห็นดร.วาลาคอฟและผึ้งทำหน้าตาบอกไม่ถูกว่าจะเชื่อหรือไม่เชื่อส่วนเจ้าพรานนำทางดูเหมือนจะก้มลงกราบทันทีที่ผมเล่าจบ สายตาที่ดูน่าระแวงของมันหายไปทันที อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมลดความระแวงมันไปได้บ้าง “คุณ รู้ไหม ว่าปริศนาทางผ่านคืออะไรกันแน่” “อ้าวก็คุณได้บอกแล้วไม่ใช่หรือ อะไรนะ สิบก้าวจากพระทางทิศเหนือ แล้วก็หมุนหิน 2 ก้อนนี้ 29รอบใช่ไหม” ดร.วาลาคอฟถามาตื่นๆ “ไม่ใช่ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในตอนนี้ ผมมั่นใจตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่าไม่ใช่แน่นอน พระท่านมาเตือนสติผมให้ไตร่ตรองมากๆ ซึ่งตลอดคืนผมได้เอาหลายๆเหตุผลมารวมกันแล้ว มันไม่น่าจะใช่ แต่ผมยังไม่บอกคุณตอนนี้ดีกว่า จนถึงเวลาที่ผมแน่ใจจริงๆว่าผมคิดถูก ทุกอย่างมันเหมือนค่อยๆผ่านเข้ามาให้ผมรับรู้ และเร่งให้ผมเข้าไปยังดินแดนแห่งนั้น ที่นั้นมีอะไรกันนะ”ประโยคหลังผมรำพึงกับตัวเอง วันนี้ทั้งวัน หลังจากออกนอกบริเวณแล้ว เราไม่ได้ออกไปไหนไกลอีกเลย และดูเหมือนทุกอย่างจะสงบ แต่ใครกันหนอที่เคยบอกว่าในความสงบจะมีการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่อยู่  ผมไม่ได้ประมาทเลย สายตายังคอยสอดส่องดูออกไปไกลๆเสมอ แม้จะยังไม่ชินกับภาพของศพตายซากเหล่านั้น แต่ก็ต้องทำสติให้เข้มแข็ง ทุกอย่างคงถูกกำหนดไว้แล้ว อะไรจะเกิดขึ้นจากวินาทีนี้สู่วินาทีหน้ายังไม่มีใครตอบได้ ผมมานั่งพิจารณาทุกอย่างอีกครั้งและจะเป็นครั้งสุดท้ายถ้าผมตีปริศนาไม่ถูกภายในเย็นนี้ เราอาจตายกันที่นี้หมด แต่ถ้าตีปริศนาถูกเราก็อาจไปตายในดินแดนข้างหน้าเหมือนกัน จะถอยก็ไม่ได้จะไปก้มองเห็นทางตายมากกว่าเป็น แต่เกิดมาทั้งทีแล้ว ยังไงเราก็ต้องลองดูสักครั้ง แต่ละคนล้วนมีจุดมุ่งหมายต่างกัน สเตฟานี่อาจเพียงแค่อยากเข้าไปถึงที่มาของแม่ หรืออาจมีจิตละโมบต่อสมบัติของดินแดนแห่งนั้นก็ได้ ดร.วาลาคอฟนั้นไม่ต้องสงสัย ชื่อเสียงและลาภยศคงหลั่งไหลเข้ามาเช่นเดียวกับทีมของเขาที่ตายไปหมดแล้ว เจ้าพรานนำทางก็คงต้องการสมบัติมหาศาลเช่นกัน แล้วเราละ ต้องการอะไร ผมคิดถึงเรื่องนี้แล้วได้แต่ทอดถอนใจ จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 7 ก.ย. 50 19:00:27 ]

ความคิดเห็นที่ 144 ผมนั่งคิดปริศนาคำทายต่อไป อาศัยความชุ่มชื่นจากแคปซูลบางชนิดที่ใช้แทนน้ำ เพราะไม่มีใครกล้าออกไปหาน้ำมาแทนที่หมดไป อาหารก็ยังเป็นอาหารกระป๋องที่มีเหลือเฟือ ผมนั่งเขี่ยกระป๋องเล่นเพลินพร้อมใช้ความคิดถึงปริศนาคำทายไปด้วย ทุกคนดูเหมือนจะพักผ่อนเอาแรงกันหมด มีผมตื่นอยู่คนเดียว ในเวลากลางวันแบบนี้มีอะไรมาถึงตัวเราก็คงเห็นได้ทันที อีกอย่างเราก็หลบอยู่ในจุดที่มีการกำบังเป็นอย่างดี เรานั่งพิงหน้าผาด้านหน้าเป็นหิน 2ก้อนเรียงกันอยู่ สามารถมองเห็นรอบด้านได้จากจุดที่นั่งอยู่ แต่ก็สามารถหลบภัยจากปืนหรืออะไรได้เป็นอย่างดี บาทหน้าใช้หลัง แต่บาทหลังใช้หน้า  แต่จะใช้บาทไหนกรรมดีกำหนด ตรงนี้น่าจะสำคัญที่สุด ใช้หลังกับใช้หน้า ต่างกันยังไง ถ้าเจ้าพรานนำทางแปลไม่ผิดมันต้องมีอะไรกับประโยคสุดท้าย ใช้บาทไหนกรรมดีกำหนด อะไรคือกรรมดีกำหนด ตอนที่ตีความปริศนาแรกออก ผมก็ตีออกจากความฝันของผมเองว่ามีคนแก่เดินมาบอก แล้วชี้ให้ดูว่าควรจะทำอย่างไร แต่พอฝันเห็นพระภิกษุรูปนั้น ผมกลับต้องมาพิจารณาใหม่ ผมลองแยกคำก่อน ด้วยการเอาคำว่ากรรมดีออกมา ก็เห็นอีกอย่างนึงเข้า อนันตริยกรรม นำ สู่ อบายภูมิ    สิบกุศลกรรมนำสู่ ปรนิมมิตวสวัตดี ชาติภพนี้ ทำสิ่งไหน    ก้าวสู่ชาติภพหน้าทำสิ่งใด กรรมกำหนดท่าน    จากท่านใช่เรากำหนด เดินตามหนทางความดี   พระพุทธนั้นหาได้กำหนด ภัยร้ายเดินเคียงข้างท่าน    ทางยากลำบากขัดขวาง กุศลกรรมน้อมนำ    ทิศสู่ นิพพาน กรรมเก่าจะนำมา    เหนือ การคาดถึง กรรมใหม่นั้นชดใช้    หยุดซึ่งทุกอย่าง ผมขีดเส้นที่ 2 คำนี้ ก็ได้ความหมายว่า กรรมกำหนดท่าน เดินตามหนทางความดี อันนี้ละที่น่าจะเป็น กรรมดีกำหนด เพราะในบทนี้มีคำว่ากรรมเยอะมากแต่ถ้านำมาต่อกับดี ก็มีอันนี้อันเดียวที่มีความหมาย แก้ไขเมื่อ 07 ก.ย. 50 19:37:48 จากคุณ : lex - [ 7 ก.ย. 50 19:34:16 ]

ความคิดเห็นที่ 145 เข้ามาติดตามต่อค่ะ กลายเป็นว่าสุดท้ายตีความได้เพราะมีผู้มาบอกในความฝันหรอกเหรอ นึกว่าคิดออกเองเสียอีก - -" จากคุณ : ซีเรีย - [ 7 ก.ย. 50 21:56:49 ]

ความคิดเห็นที่ 146 อ้อ ยังไม่ใช่สุดท้ายครับยังมีอีก สักเย็นๆนะครับ *-* จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 8 ก.ย. 50 11:13:51 ]

ความคิดเห็นที่ 147 เร็ว ๆ ค่ะ อย่าช้า..เพิ่งข้ามาห้องนี้ครั้งแรกอ่านแล้วติดหนึบเลย...พรุ่งนี้เขียนต่อให้จบเลยน่ะค่ะ พลีส...... จากคุณ : อ่านติดหนึบเลย.. (Au bout du monde) - [ 9 ก.ย. 50 04:37:27 ]

ความคิดเห็นที่ 148 แง๊.....แง๊.....ผ่านไปหนึ่งวันยังไม่มาเขียนต่ออีก..มาได้แล้วค๊า... รออยู่..รออยู่... จากคุณ : Au bout du monde - [ 9 ก.ย. 50 22:41:35 ]

ความคิดเห็นที่ 149 ยังรอนะคับ ด้วยความอดทน.... จากคุณ : Mr.V (Poon_pui) - [ 10 ก.ย. 50 13:28:06 ]

ความคิดเห็นที่ 150 ไม่มีเวลาว่างเลยครับ 2-3วันนี้ เย็นๆนะครับ จากคุณ : lex (ชายสมบูรณ์) - [ 10 ก.ย. 50 14:36:30 ]

ความคิดเห็นที่ 151 แต่ความหมายอะไรยังนึกไม่ออกเหมือนกัน บางทีอาจจะต้องถึงเวลาก่อนก็ได้มันต้องมีอะไรซ้อนกันอยู่ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว เวลาก็เย็นลงทุกที เหลือเวลาอีกไม่มากนักที่จะตีปัญหาให้แตก ถ้าคิดไม่ได้จริงๆ อาจต้องทำตามที่คิดไว้ทีแรก เกือบ 1 ทุ่ม ดร.วาลาคอฟเปิดเครื่องป้องกัน ผมนิมนต์พระสมเด็จที่ห้อยคอไว้ไปวางตงที่ลำแสงจะพุ่งออก ก่อนวางตั้งจิตระลึกถึงคุณพระศรีรัตนตรัย เมื่อดร.วาลาคอฟเปิดเครื่องป้องกัน ลำแสงสีนวลจึงพุ่งออกมาสว่างทั่วบริเวณ นี้ดูเหมือนจะสว่างกว่าเมื่อวานอีก น่าแปลกที่คืนนี้ไม่มีอะไรมารบกวนพวกเราเลย อากาศเบื้องนอกดูแล้วสดใสดี น่าจะไม่มีอะไรในคืนนี้ ผมยังคงตีความหมายไม่ออก แต่ตั้งใจแล้วว่าจะลองทำตามวิธีแรกดูก่อน ประมาณ 5ทุ่มกว่าๆ ไม่มีวี่แววว่าจะเกิดอะไรขึ้น เหลือเวลาอีกไม่มากที่จะตีความตามปริศนา และนั้นก็หมายถึง ไม่มีการจู่โจมจากกลุ่มคนพวกนั้นด้วย ผมตัดสินใจแล้วว่า จะทำตามวิธีแรก อีก10นาทีจะเที่ยงคืน เราปิดเครื่องป้องกันแล้วไปเตรียมพร้อมที่ลานหินสีดำแห่งนั้น บริเวณนั้นสะท้อนกับแสงจันทร์ทำให้สว่างไปทั่ว น่าแปลกที่เป็นเพียงจันทร์เสี้ยวแต่บริเวณลานหินกลับสว่างทุกคนเดินไปหาที่หลบภัย อย่างไม่กล้าประมาท ต่อ สถานการณ์  ในมือผมมีหิน 2 ก้อนสีดำขาว และแผ่นหนังอันจริงที่ผมได้รับมอบจากดร.วาลาคอฟ ดร.วาลาคอฟกับผึ้งถือปืนสั้นไว้ในมือ เจ้าพรานนำทางถือปืนยาวของเจ้ากรอสโซ่ เรารอเวลาที่จะมาถึงอย่างจดจ่อ จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 10 ก.ย. 50 17:25:15 ]

ความคิดเห็นที่ 152 เล่าต่อเร็ว ๆ น่ะค่ะ..กำลังลุ้นเชียว... จากคุณ : ตามมาอ่าน (Au bout du monde) - [ 10 ก.ย. 50 17:29:23 ]

ความคิดเห็นที่ 153 และก่อนจะถึงเวลา 5 นาที พวกเขาก็มา เสียงปืนดังขึ้นก่อนหนึ่งนัด ผ่านใบหน้าผมไปนิดเดียว ผมรู้สึกได้ถึงความร้อนที่ผ่านใบหน้าไป ทุกคนโดยไม่ได้นัดหมาย ก้มลงหลบกับพื้นทันที เจ้าพรานนำทาง ก็สวนออกไปพร้อมเปิดสวิทซควบคุมแล้วยิงออกไป ลำแสงสาดไปโดนเป้าหมายขาดเป็นริ้วๆเหมือนกับที่เราเคยเห็นมาก่อน ดร.วาลาคอฟกับผึ้งก็ยิงสวนออกไป ผู้คนล้มตายมากกว่าคราวก่อนนัก เพราะครั้งนี้ดูเหมือนจะไม่มีใครหยุด ทุกคนวิ่งเข้ามาเพื่อถึงพวกเราให้เร็วที่สุด ปืน 3 กระบอกไม่อาจจะต้าน กลุ่มคนเหล่านั้นได้ เสียงปืนยิงสวนมาเป็นระยะ มีเพียงพรานนำทางคนเดียวที่มีเกราะคุ้มกันตัวจากปืนนั้น พวกเราทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว แต่แล้วดูเหมือน ดร.วาลาคอฟจะเตรียมการมาเป็นอย่างดีแล้ว แกจุดพลุขึ้นไปบนท้องฟ้าในมุมเอียง ลูกไฟติดกับต้นไม่ใหญ่และสว่างไปทั่ว จากนั้นอาวุธที่ผมไม่คาดว่าจะได้เห็น แกก็นำออกมาใช้ให้ได้เห็นอีกแล้ว แกร้องตะโกนให้ก้มลงให้หมด   จากนั้นก็ ยิงวัตถุชนิดหนึ่งในรัศมีโค้ง ผมก้มลงแนบกับพื้นจึงไม่เห็นว่าอะไรเกิดขึ้นเพราะได้ยินแค่เสียงเบาๆ เหมือนเราเอามีดฟันลงไปในน้ำ มีแสงสว่างผ่านด้านเหนือศรีษะผม เวลาผ่านไปประมาณ 10 วินาที ผมเห็น ดร.วาลาคอฟลุกขึ้นยืน พวกเราทุกคนลุกขึ้นยืนตาม ในความสว่างที่ยังหลงเหลืออยู่นั้น ชิ้นส่วนที่เคยเป็นมนุษย์นับร้อย ถูกตัดขาดในสภาพที่ต่างกัน บางคนโดนตัดที่ข้อเท้า บางคน ลำตัว หรือแม้กระทั้ง หัว เสียงร้องโหยหวนดังมาจากทั่วทุกมุม และทันใดนั้น ลมพายุ ก็เริ่มพัด เชือกที่ทุกคนเตรียมไว้ถูกนำมาผูกติดกับต้นไม้ไว้ อย่างทันต่อเหตุการณ์ ผู้คนถูกลมพัดร่างลอยหายไปกับตา ไม่ว่าศพใหม่หรือเก่า ลอยไปบนท้องฟ้าเหมือนมีเครื่องดูดฝุ่นมาดูดไป ปืน ที่มีอานุภาพมากที่สุด ก็ถูกดูดไปด้วย ไ ม่มีอาวุธอื่นใดหลงเหลืออยู่ คงเหลือแต่ 4 ชีวิตเท่านั้น ที่รอว่าเมื่อไหร่ลมจะหยุดพัด หรือรอว่าเมื่อไหร่ ร่างกายจะถูกดูดไปกับลม และมรณกาลคงรออยู้ข้างหน้า  ผมถาม ดร.วาลาคอฟว่า เหลือเวลาอีกเท่าไหร่ที่เราจะเข้าไปยังดินแดนแห่งนั้น ก็ได้คำตอบมาว่า อีก 2 นาทีเท่านั้น จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 10 ก.ย. 50 17:42:40 ]

ความคิดเห็นที่ 154 แล้วจู่ๆ ลมก็หยุดพัดลงอย่างกะทันหัน ผมแก้เชือกและวิ่งออกมา ยังตำแหน่งที่หมายตาไว้ก่อน ทุกๆคนก้วิ่งตามออกมาด้วย เราต้องรีบแล้ว หิน 2 ก้อนถูกเตรียมไว้ในมือ แต่ ผมคงไม่ได้ใช้มันอีกแล้ว พรานนำทางตัวดีของเรา หักหลังกันในวินาทีสุดท้าย เขาเอาปืนจี้ผมและบังคับให้ทุกคนยกมือ ขึ้นไว้บนหัว ดร. วาลาคอฟไม่ยอม ที่จะทำตามก็โดนยิงที่ขาบาดเจ็บล้มลงร้องโอดโอยอยู่ข้างๆผม “นายอยากได้ก็เอาไป  และขอร้องอย่าทำร้ายใครอีก “ผมบอกออกไป “ผมไม่อยากทำร้ายใครทั้งนั้น แต่ อย่าขัดขวางผม พวกคุณไม่มีสิทธิในสมบัติของพ่อและแม่ผม” พรานนำทางสวนออกมา “หมายความว่าอย่างไร สมบัติอะไรของใคร” ผึ้งตะโกนสวนออกไปเพราะมึนงงต่อคำพูด “หมายความว่า สิทธิอันชอบธรรม ในดินแดนแห่งนั้นเป็นของพวกผมทุกคนที่ตายไปก่อนหน้านี้ 10คนที่ตายไปที่ถ้ำลอด แล้วอีก5คนที่ตายไปก่อนที่เราจะเดินทาง อีกทั้งเพื่อนผมอีกคน ที่พวกคุณๆไม่เคยสนใจในชีวิตพวกเขา พ่อแม่พวกเราทั้ง 17 คน มาจากดินแดนแห่งนี้ และเรากำลังจะกลับไปเพื่อนำความสงบมาสู่ดินแดนนั้นอีกครั้ง ตอนนี้แม้จะเหลือผมคนเดียว ผมก็ต้องกลับไป พวกคุณไม่มีสิทธิแม้จะมาที่แห่งนี้ด้วยซ้ำ ขอจงระงับความคิดนี้และถอยหลังกลับไปไม่ฉะนั้น ผมจะฆ่าคุณทุกคน” พวกเรามองหน้ากันไม่อาจบรรยายอะไรถูก ตอนนี้ลมสงบนิ่ง ไม่มีเสียงอะไรสักอย่างเหมือนเวลาหยุดนิ่ง พรานนำทางค่อยๆลดปืนลง และพูดเสียงสั่นๆว่า “ผมขอร้อง พวกคุณ อย่าได้มีความคิดที่จะพยายามติดตามผมไปเลย “ เขาวางปืนลงและ หยิบหินทั้ง2 ก้อนมาหมุนหินสีขาวอยู่บน หินสีดำอยู่ล่าง เขาหมุนช้าๆ โดยเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมไม่คิดจะขัดขวางเขา หมุนจนครบ 29 รอบ เขาก็ยิ้ม  ให้พวกเรา โบกมืออำลา ระหว่างนั้น แผ่นดินที่เรายืนไหวตัวเบา พลันร่างของเขาก็ถูกดูดหายไปในแผ่นหินสีดำต่อหน้าต่อตา เสียงโหยหวนของเขาดังมาจากไหนไม่รู้ เรารู้แต่ว่ามันเป็นเสียงร้องแห่งความทรมาน เหมือนคนที่ถูกทรมานอย่างแสนสาหัส ผมไม่รอช้า ความคิดเพิ่งจะเกิดขึ้นตอนนี้เอง วิ่งไปหยิบหินทั้ง 2 ก้อนที่ไม่ได้ถูกสูบลงไปด้วยขึ้นมา จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 10 ก.ย. 50 18:02:57 ]

ความคิดเห็นที่ 155 เบรคแปบ กินข้าวก่อนนะ จากคุณ : lex - [ 10 ก.ย. 50 18:04:07 ]

ความคิดเห็นที่ 156 หินทั้ง  2 ก้อนถูกเก็บใส่กระเป๋าไว้ จากนั้นผมเดินไปที่รูปปั้นพระศรีอริยเมตตรัยอีกครั้ง ก้มลงกราบ และยืนชิดกับรูปปั้น และยืนมองไปทางที่พระพักตร์พระองค์หันไป ผมยืนสงบลมหายใจหลับตา และเดินเพียงแค่ 3 ก้าวเท่านั้น เมื่อลืมตาขึ้นแสงสว่างก็ปรากฏทั่วบริเวณ ด้านหน้าผม มีลักษณะเหมือนหยดน้ำ และค่อยๆขยายตัวใหญ่ขึ้นจนกว้างประมาณสัก1เมตร ผมได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบา เสียงที่คุ้นเคยในความฝัน พระภิกษุรูปนั้น โยมจงไปเพื่อชดใช้และปลดปล่อยกรรม ผมหันมามองด้านหลังก็พบว่า ผึ้งมายืนอยู่ข้างผมแล้ว แต่ ดร.วาลาคอฟ กำลังจะตาย ตายด้วยสาเหตุที่ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเพราะอะไรศพต่างๆถึงมีสภาพแบบนั้น อสูรกายร่างนั้นโพล่มาแล้วแต่มันหาเข้าใกล้บริเวณลานหินดำที่สว่างจ้าตอนนี้ไม่ได้ ดร. วาลาคอฟถูกยกตัวขึ้นด้วยอำนาจของมัน และที่คอของเขา ไม่มีสร้อยเส้นนั้นอีกแล้ว เขาถูกโยนให้ลอยไปในอากาศ เจ้าอสูรกายตัวนั้นเพียงแค่ตวัดมือครั้งเดียว ร่างกายของดร.วาลาคอฟ ก็กลายเป็นชิ้นๆและกระเด็นหายไปในพริบตา ผมถูกผึ้งชนแรงๆ จนร่างกายรู้สึกสัมผัสได้ถึงความเย็น จากนั้น ผมก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 10 ก.ย. 50 18:27:10 ]

ความคิดเห็นที่ 157 มีใครอ่านอยู่ตอนนี้บ้างครับนี้ *-* จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 10 ก.ย. 50 18:29:10 ]

ความคิดเห็นที่ 158 ลืมตาขึ้นมาเพราะแสงแดดที่ส่องกระทบใบหน้า มองไปรอบๆตัวก็เห็นผึ้งนอนอยู่ข้างๆ ผมค่อยๆเขย่าตัวเธอเบาๆ เรารู้สึกตัวขึ้นมาและสำรวจไปรอบๆ เราอยู่ที่เดิม  เสียงผมแผ่วเบา มึนงงต่อเหตุการณ์ “ผึ้ง ทำไมเราอยู่ที่เดิม “ “นั้นสิ ฉันจำได้ว่า เราหลุดออกมาแล้ว ฉันคิดว่าเรามายังดินแดนแห่งนั้นแล้วนี้ทำไมเรายังอยู่ที่เดิม” เธอก็คง งงไม่ต่างจากผมเท่าไหร่ แต่แล้วผมก็มาสดุดกับอะไรบางอย่าง “เอ๊ะ ผึ้ง ลองดูดีดีสิ ตอนเราเข้ามารูปปั้นพระศรีอริยเมตตรัยอยู่ที่ไหน “ เธอมองผม งง งง สักพักแววตาเธอก็เป็นประกายและกอดผมไว้แน่น “ใช่ พระอยู่คนละด้านกัน เรามาถึงดินแดนนี้แล้ว “ เรา 2 คนกอดกันด้วยความดีใจ ใช่แล้ว ตอนนี้พระศรีฯหันพระพักตร์ไปทางทิศตะวันตก แต่ตอนเข้ามาหันไปทางตะวันออก เรา 2 คนอยู่ในดินแดนที่เวลาขนานไปกับโลกปัจจุบันแล้ว หลังจากนี้ อะไรจะดำเนินต่อไป เราจะได้รู้กันซะที จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 10 ก.ย. 50 18:43:33 ]

ความคิดเห็นที่ 159 ใกล้จบแล้วนะครับกับเรื่องที่ยาวที่สุดของผม ความจริงผมก็เขียนยาวขึ้นทุกที ยิ่งเขียนยิ่งยาวไงไม่รู้ อีกอย่าง เวลาเขียนทีไร ก้มักทำให้คนรอหงุดหงิดทุกที เรื่องนี้ก็ต้องขอโทษกันบ่อยๆ เอาเป็นว่าอ่านไปเรื่อยๆแล้วกันครับ จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 10 ก.ย. 50 18:47:33 ]

ความคิดเห็นที่ 160 สนุกดีค่ะ น่าติดตาม ขออนุญาต save ไว้อ่านอีก(หลายๆ)รอบนะคะ จากคุณ : keep secret (Keep_Secret) - [ 10 ก.ย. 50 22:23:43 ]

ความคิดเห็นที่ 161 ตามมาอ่านด้วยใจจด ใจจ่อ จากคุณ : ไบเบิ้ล - [ 11 ก.ย. 50 00:55:56 ]

ความคิดเห็นที่ 162 ใจจดใจจ่อเช่นกัน...พิมพ์ต่อเร็วๆ น่ะค่ะ  เที่ยวนี้เอาให้จบเลยน่ะ....น่า...น๊ะ.. จากคุณ : Au bout du monde - [ 11 ก.ย. 50 01:58:00 ]

ความคิดเห็นที่ 163 สนุกดีครับ ยังไงก็จะร้อจะรอ ว่าแต่เอาไปทำเป็นบทหนังได้เลยนะเนี่ย จากคุณ : ฟัลโก้ แบ็กกิ้นส์ - [ 11 ก.ย. 50 02:02:51 ]

ความคิดเห็นที่ 164 คิดเหมือนคุณ ฟัลโก้ แบ็กกิ้นส์ เลยค่ะ ว่าเอาไปทำเป็นหนังได้สบายมาก สนุกกว่าไพรรีพินาศอีก ^^ จากคุณ : ซีเรีย - [ 11 ก.ย. 50 08:02:13 ]

ความคิดเห็นที่ 165 ^^  มาเร็วๆนะคะ  เหมือนเอาหลายๆเรื่องมารวมกัน  และก็สนุกด้วยค่ะ จากคุณ : @^^@ (khattykha) - [ 11 ก.ย. 50 09:03:04 ]

ความคิดเห็นที่ 166 มารออ่านตอนต่อไปคะ ^-^ จากคุณ : แอมโบรเซียร์ - [ 11 ก.ย. 50 11:44:18 ]

ความคิดเห็นที่ 167 รออย่างใจจดใจ่อครับ จากคุณ : bedouin - [ 11 ก.ย. 50 15:31:20 ]

ความคิดเห็นที่ 168 เข้ามาอ่านครั้งแรกค่ะ สนุกมากๆ เลย (อ่านแบบรวมเดียวเลยนะเนี่ย) อย่างที่บอกทำหนังได้เลยนะ  ขอโทษเถอะอย่าหาว่าเชยเลยนะ เป็นนักเขียนหรือเปล่าคะเนี่ย เขียนได้หนุกจิงๆ เขียนอีกเร็วๆ นะคะ  รออยู่ค่ะ จากคุณ : คนน่าเบื่อ (คนน่าเบื่อ) - [ 11 ก.ย. 50 17:10:53 ]

ความคิดเห็นที่ 169 ยินดีต้อนรับทุกท่านครับ ต้องออกตัวก่อนว่าไม่ได้เป็นนักเขียนครับ แค่เขียนตามความคิด วันนี้พอจะมีเวลาว่างช่วงบ่าย หลังจากนั้นก็จะไปรับเสด็จ ในหลวงกับพระราชีนี ตอน 16.00 น. วันนี้ใครว่างและอยู่ในกทม.ไปรับเสด็จกันนะครับ ตั้งแต่เสาชิงช้าจนถึงวัดเบญจมบพิตร ไปได้หมดครับ จากคุณ : lex - [ 12 ก.ย. 50 11:26:14 ]

ความคิดเห็นที่ 170 มารอค่ะ จากคุณ : คนน่าเบื่อ - [ 12 ก.ย. 50 12:05:26 ]

ความคิดเห็นที่ 171 ตอนนี้เรายังไม่รู้จะเริ่มต้นกันยังไง ข้าวของเครื่องใช้ไม่มีติดตัวกันมาเลย สิ่งที่ต้องทำเป็นอย่างแรกคือต้องหาอะไรกินกันก่อน ผมชวนผึ้งเดินเป้าหมายคือหาอะไรกินกันก่อน และจะหาแหล่งน้ำ เดินตามทางน้ำไปเรื่อยๆคงจะค้นพบหมู่บ้านบ้าง “คุณรู้ในวินาทีสุดท้ายได้ยังไงว่าต้องเดิน 3 ก้าวจากรูปปั้นนั้น” “ผมไม่รู้จะพูดยังไงดี พอผมเห็นพรานนำทางของเราโดนสูบลงไปใต้แผ่นหินก็ทำให้รู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง ผมคิดถึงคำว่าหนทางแห่งความดี และนึกออกว่าแก่นของศาสนาพุทธที่ให้ทุกคนทำดี มีแค่3 อย่าง คือ ศีล สมาธิ และปัญญา ผมก็เลยลองเสี่ยงทายดู ก็อย่างที่คุณเห็น เราคิดกันอยู่นานว่า บาทหน้าใช้หลังบาทหลังใช้หน้า ว่าคืออะไร และผมก็คิดออกในทันทีว่า ทางเข้าของเรา ก็คือทางออกของพวกเขา ทางออกของเขาก็เป็นทางเข้าของเรา ตอนนี้ถ้าเราคิดจะกลับ เราก็จะต้องใช้วิธีเดินสิบเก้า ไปทางทิศเหนือ แต่จะถูกต้องหรือไม่ผมไม่แน่ใจ อีกอย่างมันเกี่ยวกับเงื่อนไขของเวลาด้วย เวลาในโลกคู่ขนานนี้มันวิ่งไปพร้อมกับโลกของเราหรือเปล่า ถ้าเป็นแบบนั้น เราจะต้องใช้เวลาอีก 1 ปีถึงจะกลับออกไปได้ คุณพอเข้าใจที่ผมพูดไหม” “ฉันยังไม่ค่อยเข้าใจนักหรอก แต่ก็พยายามจะเข้าใจ คุณมักมีอะไรดีดีที่ฉันไม่รู้เสมอนะ” “ผมไม่ได้คิดว่ามีอะไรดีเลย เพียงแต่เหตุการณ์มันบังเอิญ หรือไม่ก็สัมผัสที่ 6 มันบอกผมให้ทำอะไรในเวลานั้นๆ” “หลังจากหาอาหารกินแล้วเราจะเจออะไรบ้างก็ไม่รู้ “ “ก็แล้วแต่กรรมแล้วกัน อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ไปเราเดินตัดเข้าตามทางด่านสัตว์กันเถอะ รู้สึกไหมว่า สภาพป่ามันไม่เหมือนกันที่เราผ่านมาแล้วเลย ที่นี้เราได้ยินเสียงนกและแมลง มันหมายถึงความสมบูรณ์ของสภาพป่า และมันก็อาจมีอันตรายจากสัตว์ด้วย เราเห็นจะต้องช่วยกันระวังแล้ว “ พูดจบ ผมก็หยิบมีดพกประมาณ 3 นิ้วที่ติดกับเข็มขัดมาถือไว้  อย่างน้อยก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลย จากคุณ : lex - [ 12 ก.ย. 50 13:24:21 ]

ความคิดเห็นที่ 172 อาหารที่เราใช้ประทังชีวิตก็เป็นพวกกล้วยป่าเป็นหลักเพราะผมไม่แน่ใจว่าอะไรกินได้บ้าง จะอาศัยดูจากที่นกกินได้คนกินได้ ก็ไม่แน่ใจนัก เราเดินกันต่อหลังจากพักกินอาหาร เป้าหมายที่กำหนดไว้ในใจคือหาบริเวณที่ชุ่มชื้นที่สุดเพราะนั้นอาจจะเป็นแหล่งน้ำก็ได้  เราเดินกันอย่างไม่รีบเร่งอะไรนัก วันนี้ทั้งวัน หรืออาจจะพรุ่งนี้อีกวัน เราอาจไม่พบผู้คนเลยก็ได้ เราเดินกันจนเย็น จึงพบกับแหล่งน้ำ เป็นธารน้ำเล็กๆ  คืนนี้เราเห็นจะต้องพักกันบนต้นไม้แล้ว อะไรก็ไม่น่ากลัวเท่ากับความหนาว เครื่องกันหนาวเราไม่มีสักอย่าง แค่คิดก็หนาวสะท้านแล้วสำหรับคืนนี้ ผมหาที่พักไกลออกจากริมน้ำพอสมควร หากิ่งไม้ที่มีใบเยอะๆ ลากขึ้นมาบนต้นไทรใหญ่ต้นหนึ่งบริเวณนั้น อย่างน้อยก็คงช่วยกันลมได้บ้างเรา 2 คนช่วยกันจัดสถานที่สำหรับนอน แม้มันจะไม่สะดวกนัก แต่ก็พอที่จะเอนหลังได้ เราเดินกันมาตามลำธาร ได้ 5 วัน กลางคืนนอนบนต้นไม้กลางวันเดิน หาผลไม้ป่าประทังชีวิต บางวันก็ไม่ได้กินอะไรเลย กลางคืนอากาศหนาวเย็นจนเราต้องกอดกันเพื่ออาศัยไออุ่นซึ่งกันและกัน มีอยู่คืนหนึ่ง ผึ้งเป็นตะคริว ผมต้องนวดให้เธอทั้งคืน แม้เธอจะทนต่ออากาศหนาวได้มากกว่าผม แต่เธอก็เหนื่อยจากการเดินอย่างไม่รู้จุดหมาย จนทำให้จิตใจอ่อนแอตามไปด้วย ผมได้แต่คอยปลุกปลอบให้เธอสู้ เพื่อสิ่งที่เธอหวังไว้ ความหนาวเย็นของอากาศในตอนกลางคืน ความหิว ความกลัว ทุกอย่างกำลังเป็นบททดสอบเรา 2 คน ว่าจะพ้นสิ่งเหล่านี้ไปได้หรือไม่ น่าแปลกที่เราพบสัตว์ที่เป็นอันตรายต่อเราหลายครั้งไม่ว่าจะเป็นงูจงอาง เสือ หรือแม้กระทั้งช้าง แต่ก็ไม่มีสัตว์ชนิดใดทำร้ายเรา   คงมีแต่สภาพจิตใจ กับสภาพร่างกายเท่านั้นที่ทำร้ายเราทุกวันๆ จนกระทั้งวันนี้ เราตื่นเช้ามาเพื่อจะเดินทางกันต่อไป แต่เราก็พบกับความหวังของชีวิต เราเห็นกลุ่มควันไฟไม่ห่างจากที่เราพักนอนเท่าไหร่ 2ชีวิตที่หล่อหลอมเป็นชีวิตเดียว มีความหวังอีกครั้ง เรารีบเดินเข้าหาจุดหมายข้างหน้าทันที เราหวังว่า จะได้พบผู้คนบ้าง แต่เมื่อเราหลุดออกจากดงไม้ เราก็พบว่าตัวเองยืนอยู่บนยอดเขาแห่งหนึ่ง กลุ่มควันลอยมาจากเบื้องล่าง เราเดินกันจนไปใกล้ริมหน้าผา มองไปเบื้องล่าง และก็พบกับภาพที่ไม่คิดว่าจะพบเห็นเลย   ด้านล่างเป็นเมืองขนาดใหญ่ มีอาคารบ้านเรือนในแบบยุคสมัยเดียวกันกับโลกของเรา ความเจริญที่เรียกว่าน่าจะขนานกันไปกับโลกเรา แต่มีสิ่งปลูกสร้างบางอย่างที่ขัดกับอาคารเหล่านั้น เราเห็น ปิรามิดขนาดใหญ่ ปลูกสร้าง แซมไปกับอาคารเหล่านั้น เล็กบ้างใหญ่บ้าง และ มีปราสาทหินขนาดใหญ่บ้างเล็กบ้าง แซมอยู่ทั่วไปเช่นกัน มันเป็นสิ่งก่อสร้างที่ค้านกัน แต่มาอยู่ในที่เดียวกัน ความคาดหวังว่าจะพบผู้คนบ้างอาจกลายเป็น 0.01%  กลุ่มควันที่เราเห็นไม่ใด้มาจากการหุงหาอาหาร แต่มันน่าจะมาจากอะไรสักอย่าง สงครามกลางเมือง แผ่นดินไหว หรืออะไรกันแน่   บ้านเรือนและปิรามิดรวมทั้งปราสาทหินหลายแห่งถูกทำลาย กลุ่มควันเกิดขึ้นมาจากที่นั้น บ้านเมืองนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่ จากคุณ : lex - [ 12 ก.ย. 50 14:42:58 ]

ความคิดเห็นที่ 173 ไปรับเสด็จก่อนนะครับ พรุ่งนี้เจอกัน จากคุณ : lex - [ 12 ก.ย. 50 14:43:55 ]

ความคิดเห็นที่ 174 อยากไปรับเสด็จมั่งจังเลยอ่ะ ติดอยู่ใน Office เนี่ยแหล่ะ อิจฉาคุณ lex ตาร้อนผ่าว จากคุณ : หนุ่มสตางค์ - [ 12 ก.ย. 50 15:36:17 ]

ความคิดเห็นที่ 175 ฟลุคมาเจอกระทู้นี้ครับ พอดีงานว่างมากๆเลยตั้งแต่เช้า เพิ่งอ่านถึง คห.140 เอง แต่ขอแทรกมาขอบคุณ จขกท. ที่ทำให้มีเรื่องน่าติดตามแบบนี้มาให้อ่าน จากคุณ : mollyman (Mollyman) - [ 12 ก.ย. 50 15:37:33 ]

ความคิดเห็นที่ 176 ว้าๆๆๆ แย่จังกำลังหนุกเลย  แต่ก้อขอบคุณค่ะที่ยังสละเวลาก่อนไปรับเสร็จ แต่ก้อแหมอิจฉาจัง  ที่ไม่มีโอกาสอย่างคุณเล็ก รับเสด็จแล้วเป็นอย่างไรบ้างมาเล่าสู่กันฟังบ้างนะคะ :) จากคุณ : คนน่าเบื่อ - [ 12 ก.ย. 50 17:55:08 ]

ความคิดเห็นที่ 177 เรื่องสนุกๆ  อย่างนี้ คนอ่านต้องใจเย็นๆ  หน่อยใช่มั้ยคะ  คุณเล็ก พรุ่งนี้ ขอแบบยาวๆหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ไบเบิ้ล - [ 12 ก.ย. 50 22:51:24 ]

ความคิดเห็นที่ 178 มาเข้าคิวรอค่ะ วันนี้จบมั้ยคะ จากคุณ : คนน่าเบื่อ - [ 13 ก.ย. 50 11:23:56 ]

ความคิดเห็นที่ 179 รู้สึกดีมากๆเลยครับกับการที่มีคนมารออ่านเรื่องที่เราเขียน ไม่ว่าจะเป็นรุ่นเก่าๆแบบพี่ไบเบิ้ล คุณตุ้ม คุณซีเรีย และคนที่ตามอ่านแบบ คุณ : Keep_Secret (Keep_Secret) คุณ : @^^@ (khattykha) คุณ : หนูแฮม (HamMostFear) คุณ : Aim (Keep_Secret) คุณ : Mr.V (Poon_pui) คุณ : wi_pae คุณ : แอมโบรเซียร์ คุณ : ฟัลโก้ แบ็กกิ้นส์ คุณ : หนุ่มสตางค์ คุณ : Setsu[Ryu] คุณ : bee boa คุณ : Au bout du monde คุณ : Bedouin คุณ : คนน่าเบื่อ (คนน่าเบื่อ) คุณ : mollyman (Mollyman) วัน 2 วันนี้น่าจะจบครับ และจะมีบทสรุปเหมือนทุกครั้ง อ้อ เมื่อวานไปรับเสด็จ ผมเลือกที่จะอยู่แถวๆวัดเบญดีกว่าไปเข้าเฝ้าที่เสาชิงช้าครับ เพราะอยู่ตรงนี้ได้เห็นพระองค์ท่านชัดๆ น้ำตาไหลเลยครับเมื่อวาน แล้วก็รอรับท่านเสด็จกลับอีก รู้สึกดีใจที่ได้เกิดมาเป็นคนไทยจริงๆ จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 13 ก.ย. 50 11:42:07 ]

ความคิดเห็นที่ 180 ผมมองหาเส้นทางที่จะลงไปข้างล่าง สักพักก็ชวนผึ้ง เดินตัดเส้นทาง เรา2คนใช้เวลากันไม่มากนักเพราะหนทางเดินสบายเป็นเส้นทางเดินที่มีผู้คนใช้อยู่เป็นประจำ แต่เราก็เดินกันอย่างรีบเร่ง เพราะอยากรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับคนที่นี้ ประมาณ 2 ชั่วโมงเราเดินลงมาพบถนนสายใหญ่เส้นหนึ่ง ผมมองดูภูมิประเทศรอบๆรู้สึกคุ้นเคย ใช้เวลาทบทวนก็บอกกับตัวเองได้ว่า ที่นี้เป็นบริเวณจังหวัดแม่ฮ่องสอนของโลกนี้แน่ แต่จะเรียกว่าอย่างไร ใช้ภาษาอะไรเรายังไม่สามารถรู้ได้ เรา 2 คนเดินตามถนนเข้าตัวเมือง ยิ่งใกล้เข้าไปเท่าไหร่ ความใหญ่โตของปิรามิดยิ่งเด่นชัด รูปแบบของชนเผ่าอินคา ส่วนปราสาทหิน เพียงแค่คล้ายกับของขอมเท่านั้น ผมบอกไม่ได้ว่าคล้ายสถาปัตยกรรมโบราณ ของที่ไหนในโลกของผม ก้อนหินที่ใช้ไม่ใช้หินทราย แต่เป็นหินแกรนิต ยิ่งทำให้ตัวปราสาทและปิรามิดมีความงดงามมากขึ้น บ้านเรือนผู้คนก็ไม่ต่างจากบ้านเรือนของเราในปัจจุบัน  แต่สภาพบ้านเรือนถูกทำลายลงบ้างในบางส่วน เราเดินไปหยุดที่บริเวณกำแพงแห่งหนึ่งซึ่งกลืนไปกับบ้านของผู้คนในบริเวณนั้น ไม่มีสิ่งมีชีวิตหลงเหลืออยู่บริเวณนี้เลย ผมรู้สึกคุ้นๆกับกำแพงเมืองโบราณแห่งนี้ แต่ยังนึกไม่ออก เราเดินผ่านกำแพงเมืองเข้าไป รอบด้านมองเห็นความเจริญที่ทัดเทียมกับโลกของเราได้อย่างเด่นชัด เพราะมีทั้งร้านขายของและบ้านผู้คนที่แออัดยัดเยียด แต่ก็ดูเป็นระเบียบ  อย่างค้านกันที่สุด มองไปด้านปายถนน เราเห็นปิรามิดขนาดใหญ่ที่สุดตั้งตระหง่านอยู่ กลุ่มควันไฟที่เรามองเห็นไกลเมื่อเข้ามาใกล้แล้วเราจึงรู้ทันทีว่ามันเป็นร่องรอยของการทำลายล้าง อะไรอย่างหนึ่งซึ่งคงมีอานุภาพร้ายแรง ได้ทำลายบ้านเมืองนี้แล้ว   และนั้นไม่ผิดแน่นอน รถยนต์ เราเห็นรถยนต์ในโลกนี้ด้วย  ทุกสิ่งทุกอย่างไม่ต่างกันเลย เราเริ่มหาของที่พอจะกินได้จากร้านค้าที่มีอยู่ 2 ข้างทาง ผู้คนดูเหมือนจะตกใจกลัวและอพยพหนีกันไปหมดแล้วและคงไปอย่างรวดเร็วที่สุด ดูจากข้าวของที่ทิ้งไว้ เราคงอาศัยทั้งเสื้อผ้าและอาหารจากที่นี้ได้ เรา 2 คนเลือกหาของกินและหาเสื้อผ้าพร้อมเป้เดินทางจากร้านค้าแถวนั้นได้ ก็ตัดสินใจที่จะพักกันสักครู่ “ถ้าเราไม่โชคร้ายเกินไปนัก เราจะได้ขับรถกลับกรุงเทพกันนะผึ้ง” “ใช่ ตอนนี้ฉันกำลังคิดแบบนั้นเหมือนกัน บางที ฉันอาจเดินทางกลับอิตาลีโดยเครื่องบินโดยสารก็ได้นะ เมื่อถึงกรุงเทพ “เธอพูดล้อเลียนผมบ้าง “ไม่แน่นะคุณ  ทุกอย่างที่เราเห็นกับตามันก็บอกอยู่แล้วว่าโลกนี้เจริญไปพร้อมๆกับโลกของเรา นี้ผมกำลังมองหาร้านอินเตอร์เนตคาเฟ่อยู่บางทีอาจมีก็ได้” เรา 2 คนยิ้มออกมาได้หลังจากเหนื่อยกันมาหลายวัน เราเพิ่งจะพบกับอาหารดีดีที่พอหาได้ทั่วไป “ตอนนี้เราจะเริ่มยังไงก่อน ฉันว่าเราต้องหาใครสักคนในเมืองนี้ที่ไม่อพยพไปพร้อมกับคนกลุ่มใหญ่ ซึ่งฉันแน่ใจว่าคงมีอยู่บ้าง” “นั้นละคือสิ่งที่เราอยากเจอมากที่สุด แต่ตอนนี้ผมว่าจะยอมเสียมารยาทที่พ่อแม่อุตสาห์อบรม มาตั้งแต่เด็กๆแล้วละ” ผึ้งมองผม งง งง ผมไม่พูดอะไรต่อ เดินเข้าไปในบ้าน เพื่อตรวจดูว่าเขาใช้ชีวิตกันอย่างไร นอกจากการกินอยู่แล้ว ทุกอย่างก็เหมือนๆบ้านกับโลกของเรา มีที่แปลกไปบ้างก็มีเพียง แท่นบูชาเทวรูป ซึ่งผมเข้าใจเอาเองว่าน่าจะเป็นพระศรีอริยะเมตตรัย เดินดูทุกๆบ้าน ก็เห็นเหมือนกันหมด มีเล็กองค์เล็กบ้างใหญ่บ้าง แต่มีหมดทุกบ้าน น่าแปลกใจที่ไม่มีการเคลื่อนย้าย เมื่อเขาอพยพไป  ผมปล่อยให้ผึ้งพักผ่อนพอสมควรแล้ว เราจึงตัดสินใจมุ่งหน้าเดินเข้าปิรามิดใหญ่ที่สุด ที่ด้านปลายถนน ระหว่างทางผมเห็นผึ้งพยายามหาทางจะเอารถที่มีจอดอยู่บ้างข้างทางมาใช้ให้ได้ แต่ก็ไม่สำเร็จ รถแต่ละคันไม่มีเชื้อเพลิงพอที่เราจะใช้ได้  แต่เธอก็ดูเหมือนจะไม่หมดความพยายาม วิ่งข้ามถนนไปฝั่งนั้นทีฝั่งนี้ที จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 13 ก.ย. 50 11:46:47 ]

ความคิดเห็นที่ 181 ;นนี้มารออ่านตั้งแต่เช้าเลย แต่ยังไม่มาเลย อญุ่ไหนครับคุณเล็ก จากคุณ : Mr.V (Poon_pui) - [ 13 ก.ย. 50 12:33:48 ]

ความคิดเห็นที่ 182 เข้ามาติดตามอ่านเหมือนเดิมครับ จากคุณ : bedouin - [ 13 ก.ย. 50 13:09:26 ]

ความคิดเห็นที่ 183 และไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นไปได้ เธอหารถขับได้จริงๆ หนทางที่ทอดยาวไปยังปิรามิดก็กลายเป็นใกล้สำหรับเรา เราหยุดรถด้านหน้าปิรามิดและลงเดินเมื่อถึงเมื่อถึงด้านหน้าเราไม่เห็นทางอื่นที่จะเข้าไปได้เลยนอกจากบันไดที่ทอดยาวขึ้นสู่เบื้องบน เราเห็นจะต้องเหนื่อยกันอีกครั้ง แต่ก่อนที่เราจะเดินขึ้นบันไดนั้นเอง เราก็ได้ยินเสียงคนเรียกเราทั้ง 2 ให้หยุดก่อน เราหน้ากลับไปด้านหลังแทบจะพร้อมกัน ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ประมาณ180 ซม. ผมยาว   ห่มผ้าเหมือนพระแถบทิเบต แต่สีที่ใช้เป็นสีเขียวอ่อน ยืนอยู่ห่างจากเราไม่ถึง 2เมตร เราไม่ได้รู้สึกถึงการมาของเขาเลย   และภาษาที่เขาใช้ เป็นภาษาไทยและชัดเจนที่สุด ผมถามกลับไปว่า “คุณพูดว่าให้พวกเราหยุดก่อนใช่หรือไม่ หูผมคงไม่ฝาด คุณพูดภาษาไทยได้” เขาตอบกลับมาไม่ตรงคำถามที่ผมถามว่า “ทุกภาษา ล้วนมาจากจิตหยาบของมนุษย์”  ผมถามผึ้งว่าเข้าใจที่เขาพูดไหม ผึ้งบอกว่า เธอก็ไม่เข้าใจ เขาชวนผมไปนั่งตรงศาลาพักผ่อนแห่งหนึ่งใกล้ๆปิรามิดแห่งนั้น “ผู้คนที่นี้หายไปกันหมด ทำไมคุณยังอยู่ที่นี้ แล้วพวกเขาหนีอะไร ไปอยู่ที่ไหนกัน”ผมยิงคำถามเป็นชุด เมื่อเรานั่งพักกันตรงศาลาใกล้ๆปิรามิดนั้น เขายิ้มน้อยๆแล้วตอบผมมาว่า “ท่านผู้ที่มาจากโลกอื่น เราเป็นผู้ดูแลสถานที่ศักดิ์สิทธิแห่งนี้ และยังมีอีกหลายคนที่ดูแลในที่อื่น เราไม่อาจทิ้งภารกิจที่เราได้รับบัญชาจากเบื้องบนได้ ผู้คนต่างหนีตายกันอลม่าน เมื่อหลายวันก่อน วันที่เท้า 2 คู่ได้เหยียบย่างมาในดินแดนอักศักดิ์สิทธิแห่งนี้ ทั้งแผ่นดินไหว พายุหมุน ตลอดจนฝนกรด ได้ทำร้ายพวกเราเมื่อหลายวันก่อน เขาพวกนั้นทิ้งบ้านเรือนไปอยู่ยังที่ชุมนุมห่างจากที่นี้ ประมาณ1วันในการเดินทางด้วยรถ คุณทั้ง 2 คนได้ผ่านเข้ามาและทำลายวิถีทางที่ควรจะเป็นในโลกแห่งนี้ โลกที่มีแต่ความสงบสุข แต่พวกเรารู้กันล่วงหน้าแล้วว่า พวกที่ออกไปจะนำพวกคุณเข้ามา และรู้อีกด้วยว่าไม่ว่าจะขัดขวางอย่างไร ก็ต้องมีมนุษย์คู่หนึ่งหลุดรอดเข้ามายังดินแดนของพวกเราจนได้ เบื้องบนคงกำหนดให้มีการเปลี่ยนแปลง ถึงโลกของพวกคุณก็เหมือนกัน ทุกครั้งที่มีคนหลุดรอดออกจากนี้ไป ภัยพิบัติก็จะเกิดขึ้นกับพวกคุณเสมอ เพียงแต่ที่นี้ไม่เคยมีใครหลุดรอดมายังดินแดนแห่งนี้ได้ ทุกทางเข้า-ออก ท่านพยัครา จะเฝ้าดูแลมิให้ใครเล็ดรอดไปได้ แต่ความเสื่อมแห่งตบะญาณ ทำให้ท่าน 2 คนมายังที่นี้ แต่ท่านไม่ต้องกังวลว่าพวกเราจะรังเกียจหรือยินดีกับการมาของพวกท่านหรอกนะ พวกเราในโลกนี้ถึงแล้วซึ่ง คำสอนขององค์ท่านทุกคน ไม่ว่าเชื้อชาติใด” เขาพูดมายาวเยียด จนเราพอเข้าใจอะไรได้บ้าง “หมายความว่า เราจะอยู่ในดินแดนแห่งนี้ได้โดยไม่มีอันตรายหรือ” ผึ้งถามต่อ “อันตราย    ท่านจะไม่พบอันตรายจากพวกเราเลย แต่ถ้าจากสิ่งอื่นเราไม่สามารถบอกท่านได้ ท่าน 2 คนก็มีบุญบารมีพอ มิเช่นนั้นคงไม่ได้เป็นคนคู่แรกที่เข้ามาที่นี้ได้” “แสดงว่าเราสามารถไปได้ทุกที่ใช่ไหม “ ผมถามต่อทันที “แล้วแต่ท่าน” เขาตอบกลับมา “แล้วถ้าเราจะกลับละ” “ท่านคิดว่ากลับไปได้ท่านก็กลับเถิด” เขาพูดแล้วหยุดไปชั่วขณะแล้วจึงพูดต่อ “ใน 50 ปีหลังนี้ มีผู้คนจากดินแดนแห่งนี้ เดินทางไปดินแดนของพวกท่านมากมายนัก แต่ละครั้งก็จะนำพาปัญหามาให้พวกเราที่อยู่นี้เสมอ โลกที่เคยสงบ ด้วยการปฎิบัติดี กลับไม่เป็นที่ต้องการของผู้คนเหล่านั้น ทั้งๆที่เมื่อแรกเกิดคนที่นี้จะสามารถเปล่งวาจาสาบานตนได้ว่าจะยึดมั่นในคำสั่งสอนของศาสดา และจะมีกริยาสำรวมมาตั้งแต่เกิดเลยทีเดียว ใจกลางฝ่ามือข้างซ้ายของทุกคนเบื้องบนจะประทาน สิ่งที่ทำให้เราระลึกไว้เสมอ สัญลักษณ์สวัสดิกะ เปรียบเสมือนสิ่งเตือนใจให้เราเดินไปข้างหน้า เพื่อไปสู่ภพที่สูงขึ้น โลกนี้ ทุกคนปฎิบัติตามกฎ 5 ข้อหลักๆทุกคน ซึ่งเหมือนกับศีล 5 ของคุณ นั้นจึงทำให้เราไม่เกิดปัญหาใดใดทั้งสิ้น  ทุกคนต้องการเพียงแค่ไปสู่ภพที่สูงขึ้น แม้แต่สัตวในอบายภูมิ ยังปฎิบัติตนเพื่อให้ไปเกิดในภพที่สูงขึ้นเลย ที่นี้เป็นแบบนี้มานานหลายพันปีแล้ว” “สัตว์ในอบายภูมิต่างเวียนว่ายกันขึ้นไปเป็นท่านพยัคราเพื่อเสียสละปกป้องให้พวกเราพ้นจากความเปลี่ยนแปลง พวกเราเองก็พลัดกันออกไปยังจุดต่อของดินแดนระหว่างเรากับท่านเพื่อ บวงสรวงสังเวย จากคุณ : เล็ก (lex) - [ 13 ก.ย. 50 13:31:44 ]