PANTIP.COM : A5687570 Little Children .... พูดแบบคอหนังธรรมดาคนหนึ่งนะครับ เรื่องนี้บอกผ่านได้ครับ ไม่ได้ดี ขนาดที่หลายคนเชียร์ !! [ภาพยนตร์]

Little Children .... พูดแบบคอหนังธรรมดาคนหนึ่งนะครับ เรื่องนี้บอกผ่านได้ครับ ไม่ได้ดี ขนาดที่หลายคนเชียร์ !!

......................หลายครั้งคนเรามักจะตามกระแสเกินไปครับ บางทีก็เชื่อกันง่ายๆ ผมเองก็ยอมรับว่าบางครั้งก็เป็นเหมือนกัน บางทีก็เผลอเชื่อกระแสพันทิพย์อยู่บ้าง แต่อย่างเรื่องนี้ ผมตัดสินใจไปดู เพราะอยากดูครับ เพราะชื่อเสียงของหนัง เพราะกิตติศัพท์ที่หลายคนชื่นชม ผมเลือกหนังเรื่องนี้ แทนที่จะไปดู Death Proof หรือ Die hard 4 หรือแม้แต่ Rattatouille .... ผมเข้าใจนะครับ เวลาที่หลายๆคนเห็นหนังนอกกระแสเด่นๆ หลุดเข้ามา ก็อยากจะเชียร์ อยากให้คนไปดูกัน จะได้มีหนังหลายๆแนวมาให้คนไทยเลือกดู แต่บางทีเราก็เชียร์กันเว่อร์ไปหน่อยอ่ะ ผมว่า ถ้าเป็นความรู้สึกจากใจจริงๆ ก็ไม่เป็นไรครับ แต่ถ้าเราเชียร์เกินจริง เพียงเพราะอยากให้คนมาดูกันเยอะๆ แต่ถ้าหนังมันไม่ได้ดีเด่นจริงๆ อย่างที่มันเป็น เวลาคนอื่นไปดู เขาอาจจะเข็ดก็ได้นะครับ ... ว่าเอ๊ะ โห ใหนบอกว่าดีอย่างโน้น ดีอย่างนี้ พอไปดูมาแล้วก็ ไม่เห็นเท่าไหร่เลย !! เพราะงั้น ผมเลยมาเปิดกระทู้ เขียนตามที่ผมรู้สึกนะครับ ... อาจจะไม่ลึกซึ้งอะไร เพราะไม่ใช่นักวิจารณ์ แต่พูดในฐานะคนดูหนังคนหนึ่งครับ

Little Children ( สองดาวกว่าๆ )

......................ท๊อดด์ ฟิลด์ ผู้กำกับ In the bedroom กลับมาอีกครั้ง หลังหายหน้าไป 5 ปีเต็มๆ และเขายังถนัดเรื่องของการ " กำกับนักแสดง " อยู่เช่นเคย .. โปรดสังเกตุว่า หนังเรื่องนี้ เปิดโอกาสให้นักแสดง ได้โชว์ฝีมือกันแบบเนื้อๆเน้นๆ ทุกราย เรื่องก่อนก็ชิงออสการ์กันหลายคน เรื่องนี้ก็เช่นกัน แจ้งเกิดกันเพียบ อาทิ แพทริค วิลสัน ( ไม่รู้มาจากใหน ) โนอาห์ แอมเมอริช ในบทที่โรคจิตมากๆ และที่ได้ดีขนาดชิงออสการ์ ก็อาทิ เคท วินสเลท รวมถึง แจ๊กกี้ เอิรล์ เฮลีย์ ในบทแนวๆที่ออสการ์ชอบนักหนา ....

......................หนังเรื่องนี้ให้เวลากับตัวละครมากมาย ตัวละครแต่ละตัวแทบจะสร้างโลกของตัวเองได้เลย แต่เรื่องราวที่มาผูกประสานกัน ดูจะหลวมๆยังไงชอบกล ... เนื้อหาของหนัง พูดถึงเรื่องราวของมนุษย์ ตามประสาหนังดราม่า และก็เพราะเราเป็นมนุษย์ที่ไม่สมบูรณ์แบบนั่นแหละ ทำให้ผมเข้าใจความรู้สึกนึกคิดของตัวละครได้ในระดับหนึ่ง ทุกคนในหนังเรื่องนี้สามารถตราหน้าว่าเป็น Litte Children ได้ทุกคน ไม่ว่าจะคนที่เกือบจะจบปริญญาเอก คนที่มีหน้าที่การงานแสนดี คนที่คิดว่าตัวเองทำเพื่อคนอื่น คนที่เคยได้รับการนับหน้าถือตา หรือคนที่เป็นโรคจิต ฯลฯ แต่ เราก็ไม่ใช่พระเจ้า ที่จะพิพากษาคนโน้น หรือคนนั้น ในเมื่อเราเองก็ไม่ได้มีชีวิตที่สมบูรณ์แบบไปกว่าเขาเลย และ ความสมบูรณ์แบบมีในโลกจริงหรือ ? ตัวละครที่เราเห็นในหนังเรื่องนี้นั่นแหละ กำลังสะท้อนอะไรบางอย่างในชีวิตของเราหรือเปล่า ...

......................ปัญหาก็คือ หนังเรื่องนี้กำลังจะบอกอะไรเราครับ ? และทางออกของปัญหา ในมุมมองของผู้กำกับ หรือคนเขียนหนังสือเล่มนี้คืออะไรครับ ? มนุษย์ทุกคนล้วนต้องการการยอมรับจากคนอื่น ? มนุษย์ล้วนแล้วแต่มีทางเลือก แต่ทางเลือกนั้นจะดีกว่าทางเดิมแน่หรือ ? บางทีทางออกของชีวิตคู่ มันก็ไม่ได้มีคำตอบตายตัวแบบเบ็ดเสร็จ และที่แน่ๆ มันก็ไม่ได้ง่ายขนาดว่า แค่มีเวลาคุยกัน แล้วปัญหามันจะคลี่คลายลงไปได้ แต่ ... การหมักหมมปัญหาต่อไป แล้วพยายามหลอกตัวเองว่ามีความสุข มันคือทางออกที่ดีที่สุดแล้วจริงๆหรือ ? บางครั้ง การมีเงิน มีทุกสิ่งทุกอย่างพร้อม มันก็ไม่ได้ทำให้คนเรามีความสุขได้จริงๆนะครับ แปลกดีเหมือนกัน เรื่องของใจมนุษย์ นี่มันเป็นอะไรที่ " เกินความคาดเดา " ได้เสมอ

....................... หนังยาวครับ สองชั่วโมง 20 นาที จริงๆแล้วหนังเรื่องนี้เคยมีปัญหากับกองเซ็นเซอร์ จนเกือบจะโดนแบนไปรอบนึงแล้ว เมื่อต้นปี จนผมนึกว่าจะไม่ได้ฉายโรงแล้ว แต่ในที่สุดก็กลับมาได้ ไม่รู้ว่ามีฉากใหนโดนหั่นไปหรือเปล่า แต่เท่าที่เห็น คิดว่าไม่น่าโดนตัดนะครับ เซ๊กส์ซีนแรงๆก็ยังมีอยู่ เคธ วินสเล็ท กับ แพทริค วิลสัน กล้ามากๆ ซึ่งก็ต้องชื่นชมสปิริตนักแสดงของทั้งคู่ ( เล่นได้อารมณ์จริงๆ ) งานนี้เล่นเอาตัวเกร็งเลยครับ โดยเฉพาะช่วงท้ายๆนี้ แบบว่าปวดฉี่อ่ะครับ จะวิ่งไปห้องน้ำมันก็ไกล กลัวพลาดฉากสำคัญ

........................ผมไม่ชอบอย่างนึงก็ตรง วิธีการเล่าเรื่องแบบ Voiceover ของหนังนี่แหละ คือผมเป็นโรคจิตไม่ชอบเสียงบรรยายครับ อยากดูการเล่าเรื่องด้วยภาพมากกว่า จริงๆหนังเรื่องนี้พอดูได้ครับ แต่ไม่ได้ดีเด่ขนาดที่หลายคนเชียร์กันไว้ นักวิจารณ์บางท่านก็เขียนถึงหนังเรื่องนี้ดีจนเว่อร์ คอหนังบางคนก็โพสท์กระทู้ หรือเขียนบล็อคเชียร์ จนเราประเมินค่าไว้สูงไปนิด จริงๆหนังเรื่องนี้บอกผ่านได้ครับ หรือรอดูแผ่นก็ยังได้ ( แต่อาจจะโดนหั่นบางฉากแน่นอนตอนลงแผ่น ) ความคิดเห็นของผมต่อหนังเรื่องนี้ก็คือ ถ้าคุณชอบหนังดราม่า ถ้าคุณชอบหนังที่เน้นความเป็นมนุษย์ หรือเน้นลักษณะนิสัยของตัวละคร คุณจะชอบหนังเรื่องนี้ แต่ถ้าคุณชอบหนังดราม่าสไตล์เข้มข้น ลุ้นตามเรื่องราวของหนัง คุณจะผิดหวังครับ หนังเล่าเรื่องแบบเรื่อยๆมาเรียงๆ ก่อนจะจบลงแบบที่ไม่กระทบใจเท่าไหร่นัก แถมหนังยังจบแบบปลายเปิด คลุมเครือในความรู้สึกของผมอีกต่างหาก ... เมื่อเทียบกับผลงานที่แล้วอย่าง In the Bedroom - ท๊อดด์ ฟิลล์ มือตกลงเล็กน้อยนะครับผมว่า

ป.ล. พรุ่งนี้จะวัดดวงด้วยการไปดู Death Proof ไม่รู้จะถูกใจผมใหม๊หน๊อ ??
http://www.pandagroup.pantown.com/

จากคุณ : joblovenuk - [ 7 ส.ค. 50 00:24:12 ]

ความคิดเห็นที่ 22

Little Children : เมื่อไหร่หนอจะรู้เดียงสา

หนังเปิดฉากกับภาพของตุ๊กตาเด็กเซรามิคซึ่งข้างๆ มีนาฬิกามากมายวางอยู่รายรอบ งานชิ้นนี้ของ ทอดด์ ฟิลล์ ยังคงวนเวียนอยู่กับเรื่องราวในครอบครัว ครั้งก่อนนั้นคือหนังเรื่อง In the bedroom ที่เคยทะยานพาตัวเองเข้าชิงรางวัลออสการ์สาขาภาพยนตร์ยอดเยี่ยมมาแล้ว การมาครั้งนี้ของ ทอดด์ ฟิลล์ เปลี่ยนจากการเน้นเรื่องราวที่เกิดขึ้นภายในห้องต่างๆ ของบ้านซึ่งมักเป็นมุมปิดมาเป็นสถานที่กลางแจ้ง บ้างเป็นสนามเด็กเล่น สระว่ายน้ำชุมชน ลานสเก็ตส์บอร์ดและสนามฟุตบอล
หนังว่าด้วยความไม่รู้จักโตของผู้ใหญ่ที่มักทำอะไรแบบเด็กๆ ขาดสติยั้งคิดและอ่อนวิจารณญาณอย่างไม่น่าเอ็นดู เรื่องราวของหนังแบ่งออกเป็นสามส่วนหลักๆ ว่าด้วยรายละเอียดในสามครอบครัวที่มีปัญหาแตกต่างกันดังนี้

ครอบครัวของซาร่า (เคท วินสเล็ต) ซึ่งเป็นแม่บ้านยังสาวที่เบื่อหน่ายพฤติกรรมของเพื่อนๆ แม่บ้านในชุมชน ทั้งความจู้จี้พิรี้พิไรและชอบคุยจ้อนินทากันแต่เรื่องไร้สาระ ที่สำคัญแม่บ้านเหล่านั้นคลั่งความเป็นระเบียบเรียบร้อยเป็นที่หนึ่ง เลี้ยงลูกของตัวไม่ต่างไปจากโปรแกรมของเครื่องจักร แม้แต่การกินขนมหรือการเล่นสนุกก็ต้องตรงต่อเวลาเป๊ะตามเข็มนาฬิกา สิ่งที่พวกเธอเหล่านี้ยึดมั่นถูกเรียกว่าความดีงามและถูกต้อง แต่กลับไม่ใช่สำหรับซาร่า ผู้ซึ่งมีความคิดเป็นของตัวเองและนิยมยกย่องความเป็นอิสระอย่างเห็นได้ชัด แต่ใช่ว่าจะมีแต่ข้อดี ในอีกแง่มุมหนึ่งซาร่าไม่มีสัญชาตญาณความเป็นแม่อยู่ในกมลสันดานเลยแม้แต่น้อยนิด จิตใจที่หลงใหลบูชาเสรีของเธอพาลคิดฝันเลยเถิดให้ชายชู้พาหนีเหมือนเด็กสาวแรกรุ่นไร้สมอง เธอขาดความรับผิดชอบและรักสนุก บ่อยครั้งที่ลูกสาวผู้เยาว์วัยของเธอกลับดูมีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเสียด้วยซ้ำ

ต่อมาคือครอบครัวของแบรด ชายหนุ่มผู้หล่อเหลาและมีเสน่ห์จนพวกแม่บ้านพร้อมใจกันตั้งสมญานามให้ว่า “พ่อเทพบุตรรูปงาม” แบรดเป็นผู้ชายที่หากเรียกว่าเกาะเมียกินก็คงไม่ผิดนัก เขามีสถานะเป็นช้างเท้าหลังในครอบครัวซึ่งต้องคอยเลี้ยงลูกและทำอาหาร ( ภาษาภาพยนตร์ฉากหนึ่งแสดงให้เห็นรูปถ่ายของแบรดกับเมีย ที่ตัวแบรดเองไปยืนหลบอยู่ข้างหลังและเมียยืนตระหง่านบังอยู่ข้างหน้า ) หนังสื่อให้เห็นว่าเมียของแบรดมีลักษณะเหมือนแม่มากกว่าคู่ชีวิต แม่ที่คอยบัญชาเขาได้ตลอด ควบคุมการใช้เงินและคอยเคี่ยวเข็ญให้อ่านหนังสือ แบรดเรียนจบกฎหมายแต่ยังสอบใบอนุญาตว่าความไม่ผ่าน หากมองจากลักษณะนิสัยแล้วเขาไม่น่าจะเป็นคนที่ชอบเรียนกฎหมายหรืออะไรพรรค์นี้ ทุกคืนที่หลอกเมียว่าไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุด ผู้ชมจะเห็นแบรดไปนั่งเฝ้าดูการเล่นสเก็ตส์ของพวกเด็กหนุ่มที่ลานกีฬาเอ็กซ์ตรีม แววตาที่เปี่ยมสุขและเต็มไปด้วยความปรารถนาอะไรบางอย่างของแบรดถูกบดบังอยู่ด้วยตาข่ายเหล็กข้างสนามที่กางกั้นผู้ใหญ่ซึ่งมีอายุอานามอย่างเขากับกลุ่มวัยรุ่นคะนองพวกนั้นให้ต้องห่างออกจากกัน ลึกๆ แล้วในใจของแบรดคงอยากกลับไปใช้ชีวิตแรกรุ่นของตนใหม่อีกครั้งหนึ่ง (ผู้เขียนคิดเอาเองว่าแบรดคงเรียนกฎหมายเพราะถูกแม่บังคับ)

สุดท้ายคือครอบครัวของรอนนี่กับแม่ผู้แก่ชรา รอนนี่คือตัวแปรสำคัญที่ทำให้ชุมชนที่เคยสงบสุขแห่งนี้ต้องปั่นป่วนไปด้วยความหวาดระแวงในตัวเขา รอนนี่เป็นนักโทษคดีอนาจารเด็กที่เพิ่งถูกปล่อยตัวออกมาจากคุก (สำหรับผู้เขียนแล้วรู้สึกสงสารตัวละครตัวนี้มากที่สุดแม้ว่าจะดูน่ากลัวอยู่บ้างก็ตาม) รอนนี่อาศัยอยู่กับแม่เสมือนว่าตัวเองยังเป็นเด็กเล็กๆ ซึ่งแม่ของเขาก็คงมองรอนนี่ไม่ต่างไปจากนั้น แม่จัดการชีวิตให้รอนนี่ทุกอย่างและทุกเรื่องไม่เว้นแม้กระทั่งการหาคู่รักทางหนังสือพิมพ์หรือการนัดเดทกับสาวให้ลูกชาย แม่ผู้คอยเช็ดล้างในทุกปัญหาของครอบครัวตั้งแต่จานที่เปื้อนคราบอาหารไปจนถึงรอยเปื้อนราคีในตัวลูกชายสุดที่รัก รอนนี่เป็นผู้ใหญ่ที่เรียกได้ว่าเฒ่าทารก เขาเติบโตแต่เพียงตัว ดูแลตัวเองไม่ได้ ควบคุมจิตใจและอารมณ์ทางเพศของตัวเองก็ไม่ได้เช่นกัน
ความสัมพันธ์อันยุ่งเหยิงของตัวละครในเรื่องผู้เขียนไม่ขอกล่าวถึง แต่อยากนำเสนอใจความสำคัญที่ถือเป็นหัวใจของหนังเรื่องนี้มากกว่า ซึ่งส่วนใหญ่ล้วนปรากฏอยู่ในรูปของภาษาภาพยนตร์ นั่นคือประเด็นอันว่าด้วย การยับยั้งชั่งใจ

ผู้กำกับใช้สัญลักษณ์ของการเตือน (Warnning) ในหลากหลายรูปแบบเพื่อให้มนุษย์เราได้ตระหนักรู้ถึงภยันตรายที่กำลังย่างกรายเข้ามาในชีวิต อาทิเช่นการบอกเตือนของเพื่อนบ้านในชุมชนถึงภัยร้ายที่อาจมาจากตัวรอนนี่ การพยากรณ์อากาศเพื่อบอกเตือนถึงสภาพฝนฟ้า เครื่องเตือนภัยสระว่ายน้ำที่ดังไล่คนซึ่งกำลังเล่นสนุกสนานให้ขึ้นจากน้ำเวลามีฝนตกฟ้าคะนอง เสียงเบรคที่ดังเอี๊ยดเวลาต้องหยุดรถกะทันหันซึ่งปรากฏอยู่ในหนังบ่อยครั้ง เสียงหวูดรถไฟรวมทั้งเสียงลั่นระฆังเพื่อส่งสัญญาณให้ผู้คนละแวกนั้นใช้ความระมัดระวังให้มากขึ้น แต่ที่โดดเด่นและงดงามมากเป็นพิเศษคือเสียงเตือนของเครื่องอบผ้าที่หวีดดังขึ้นเมื่อครั้งที่ซาร่าและแบรดกำลังเล่นชู้กันอย่างเมามันเป็นครั้งแรกในห้องซักรีด เสียงเตือนให้หยุด...นั้นแม้จะดังและน่ารำคาญสักเพียงใด แต่ก็ยังไม่ดังพอที่จะปลุกสติซึ่งหลับใหลอยู่ของคนทั้งคู่ให้ฟื้นตื่นขึ้นมาได้ ทั้งคู่ทำผิดซ้ำแล้วซ้ำอีกจนกว่าการเตือนครั้งสุดท้ายจะมาถึง...
นอกจากเรื่องราวปัญหาในครอบครัวแล้ว ทอดด์ ฟิลล์ ยังสอดแทรกประเด็นการเมืองเข้าไปในหนังด้วย สื่อผ่านตำรวจสติแตกซึ่งเป็นเพื่อนของแบรด ผู้มีพฤติกรรมอันเป็นสัญลักษณ์แทนอเมริกา นั่นคือระแวงภัยเกินกว่าเหตุ (จากการกลับมาของรอนนี่) วิตกจริตจนเข้าขั้นประสาท ทั้งยังเรียกตัวเองว่าเป็นผู้พิทักษ์สันติภาพแห่งมาตุภูมิ เขาขาดความละเอียดสุขุมแห่งวัยวุฒิจนทำให้เรื่องเล็กน้อยต้องกลายเป็นปัญหาบานปลายใหญ่โต (ประเด็นนี้ยังสื่อผ่านภาพโฆษณาชวนเชื่อให้อาสาเข้าร่วมเป็นทหารกองหนุนของกองทัพสหรัฐและสารคดีที่สัมภาษณ์เด็กชายผู้ต้องสูญเสียพ่อซึ่งเป็นทหารในสงครามที่อิรัก ) แน่นอนว่าข้อความในหนังเหล่านี้ล้วนบอกผู้ชมว่ามหาอำนาจอย่างอเมริกาก็มักโวยวายไร้เหตุผลและทำอะไรผลีผลามเหมือนเด็กเล็กๆ อยู่เหมือนกัน

หนังในช่วงท้ายเฉลยให้ผู้ชมเห็นว่าตุ๊กตาเด็กเซรามิคซึ่งข้างๆ มีนาฬิกาวางอยู่นั้นเป็นข้าวของในบ้านของรอนนี่ ฉากที่นาฬิกานับสิบๆ เรือนดังบอกเวลาพร้อมกันด้วยเสียงที่ก้องระงมอยู่เป็นเวลานานนั้น น่าจะเป็นเสียงที่ดังพอให้ผู้ชมได้ระลึกถึงอะไรบางอย่างเกี่ยวกับตัวตนภายใน เรายังคงทำตัวเป็นเด็กเซรามิคที่ไม่เคยโตหรือเปล่า ยังคงดำรงตนตามแต่อารมณ์จะพาไปหรือไม่ ยังคงไร้สติและขาดการยับยั้งชั่งใจอยู่หรือเปล่า เสียงเตือนของนาฬิกาอันเป็นสัญลักษณ์แห่งเวลานั้น น่าจะเป็นตัวช่วยที่ดีที่สุดให้เราได้สำเหนียกถึงวัยวุฒิที่ควรจะมีของผู้ที่เรียกตัวเองว่าบรรลุนิติภาวะแล้ว
Little Children หรือเด็กเล็กๆ ก็ยังคงมีอยู่ได้ในตัวมนุษย์เรา เพียงแต่ต้องสร้างสติเป็นรั้วกั้นขอบเขตให้สนามวิ่งเล่นของเจ้าตัวน้อยในตัวเรานั้นอยู่ในจุดที่ถูกที่ควรและเหมาะสม ไม่ใช่ปลดปล่อยความเป็นเด็กออกมาอยู่ตลอดเวลาอันจะพาลทำให้ชีวิตนี้เหลวไหลและล้มเหลวในที่สุด
เข็มนาฬิกาคอยเตือนเราอยู่ทุกวินาทีว่าเวลาแห่งช่วงวัยของเรานั้นอยู่ ณ จุดใดแล้วของหน้าปัดแห่งชีวิต และถึงเวลาแล้วหรือยังที่จะต้องรู้เดียงสากันได้สักที เพื่อเข้าสู่การถึงพร้อมแห่งวุฒิภาวะของผู้ที่โตแล้วทั้งร่างกาย อารมณ์และจิตใจ

จากคุณ : beerled - [ 15 ส.ค. 50 17:43:07 A:203.154.187.177 X: ]