ความคิดเห็นที่ 1 น้ำตาซึมตอนคิดว่า แงซายกำลังจะตาย ที่รักของฉันจะตายแล้วเหรอนี่!! จากคุณ : . (ภคิน) - [ 24 ส.ค. 50 17:35:12 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผมครับ น้ำตาซึมเลย นอนอ่านอยู่ดีๆ ลูกมะม่วงตกใส่กลางกะบาลเฉยเลยก้าบบ... ย้อเย่นอ่ะ...   ร้องไห้อ่ะไม่มีหรอก มีแต่อารมณ์อยากคว้าปืนเข้าป่ามากกว่า!! จากคุณ : ฟาฬ - [ 24 ส.ค. 50 17:36:25 ]

ความคิดเห็นที่ 3 น้ำตาซึม เมื่ออ่านคห ที่ 2 จากคุณ : เขียดน้อย (KideOnline) - [ 24 ส.ค. 50 17:37:33 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ปลาบปลื้ม ซาบซึ้งไปกับผมใช่มั๊ยครับ?? จากคุณ : ฟาฬ - [ 24 ส.ค. 50 17:50:25 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนชด ประชากร  เขียนข้อความบอกลมห่มฟ้าไว้ แล้วพี่ชายกับน้องสาวเข้ามาอ่านข้อความนั้น  มันสะเทือนใจดีจริงๆครับ  ตอนนี้ ซึมๆ ไปเหมือนกันครับ จากคุณ : โอจิ (Oji_yoyo) - [ 24 ส.ค. 50 17:51:49 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนจะจบเล่มสุดท้ายสิครับ ใจแป้ว ม่ายมีอีกแล้ว จากคุณ : I love Alpha - [ 24 ส.ค. 50 18:09:54 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ยกมือค่ะ หลายๆ ตอนเลยที่อ่านแล้วน้ำตาซึม แต่ที่ร้องอย่างยาวนาน และมากมาย...ก็เป็นตอนจบเล่มสุดท้ายภาคแรก ฉากที่จากกันของแงซายและทุกคน แล้วก็เมย์กับส่างปา....สะเทือนอารมณ์มากเลยละ จากคุณ : Withney - [ 24 ส.ค. 50 18:20:48 ]

ความคิดเห็นที่ 8 น้ำตาซึมๆ หลายตอนเลยค่ะ แต่ที่ซึมและเศร้าสุดๆ ก็ตอนแยกจากกันที่มรกตนครอ่ะค่ะ ส่วน คห.2 นี่ อ่านแล้วก็น้ำตาซึมเหมือนกัน แต่อารมณ์คนละแบบ (ขำจนน้ำตาเล็ด 555) จากคุณ : vivee_t - [ 24 ส.ค. 50 18:33:15 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ของเราตอนที่รพินทร์-ดาริน  พบกันที่มรกตนคร  ในภาค 2  มันเป็นอะไรที่สุดๆแล้ว จากคุณ : ลูกโป่งลอยฟ้า_ชิงช้าสวรรค์ - [ 24 ส.ค. 50 18:48:41 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ก็อินไปด้วยหลายตอนครับ ถ้าอ่านแล้วปล่อยอารมณ์ร่วมเต็มที่มีครับ มีหลายตอนครับ แต่ส่วนมากจะสนุกสนานได้ยิ้มมากกว่าโศก ตอนจบสองเสือจะจากกันก็ซึมเหมือนกัน แม้แต่ตอนไชยยันต์จะตายก็ยังซึมไปเลยครับ จากคุณ : ปฏิทิน - [ 24 ส.ค. 50 19:29:34 ]

ความคิดเห็นที่ 11 น้ำตาซึมเหมือนกันครับ หลายๆตอนเลย ส่วนตอนที่อ่านแล้วอดที่จะหัวเราะไม่ได้ ก็มีเยอะเช่นกันครับ จากคุณ : ChocolateMousse - [ 24 ส.ค. 50 19:37:26 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เราก็ร้องไห้เป็นคืนๆเลยนะ ตอนเล่ม 24 อ่ะค่ะ ร้องไห้กับเพื่อนไปหลายคนมากกก เพื่อนก็งงๆหาว้าเพ้อมั่ง แต่เค้าก็ทนฟังเราร้องไห้จนจบนะคะ 555 นี่สิคะ มิตรแท้ที่นิยมยิ่งหากหากว่ารักแท้ จากคุณ : KoKo - [ 24 ส.ค. 50 19:43:20 A:161.200.255.162 X: TicketID:117614 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ส่วนมากจะอยู่ที่ภาคสองนะ อย่างตอนที่อัคนีรุทธ์ เจอกับจิตรางคนางค์ครั้งสุดท้าย (อันนี้สุดๆ แล้ว) ภาคแรกก็มีแค่ตอนที่แงซายแยกกับผู้กอง จากคุณ : สลัดดำ - [ 24 ส.ค. 50 20:04:24 ]

ความคิดเห็นที่ 14 บันทึกลับ-บันทึกรัก  ของคริส  ..สุดยอดมาก  คิดได้หลายอารมณ์  เหงา-เศร้า-รำพึงรำพัน-ตัดพ้อตัวเอง   อ่านครั้งแรกขนลุกน้ำตาซึม เพราะ อ่านอยู่ดีๆ ไฟในห้องดับ ได้กลิ่นธูป...                                       ย้อเย่นมั้ง..หุหุ จากคุณ : gaara_nan - [ 24 ส.ค. 50 20:26:04 ]

ความคิดเห็นที่ 15 นั่งร้องไห้เลยค่ะตอนแงซายจอมจักรา อ่านแล้วเศร้ามากตอนที่แงซายมาส่งคณะของเชษฐา จากคุณ : ae_aeพระชัยบุรี (พระชัยบุรี) - [ 24 ส.ค. 50 20:41:52 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อ่านคห.2 ทำไมโชคดีจังที่เป็นลูกมะม่วง..ถ้าเป็นลูกทุเรียน ผลจะออกมาเป็นไงน้อ น้ำตาไม่ซึมเท่าไหร่ แต่บางฉาก อ่านแล้ว ย้อนกลับไปอ่านอีก ต้องทำอารมณ์ เช่นฉากตอนที่รพินทร์แว๊บไปช่วยแงซาย โดยซัลโวฝ่ายตรงข้าม ประทับใจมาก ไม่รักกันจริงไม่ทำขนาดนี้หรอก ฉากรพินทร์ ฉากแงซาย ที่คาดเดาว่าจะตายหรือจะยังอยู่ ลุ้น ปนเศร้าเลยล่ะ จากคุณ : ยายเมี้ยน - [ 24 ส.ค. 50 21:14:42 ]

ความคิดเห็นที่ 17 น้ำตาซึมเหมือนกันคับ ตอนเดียวกะ จขกท เลย จากคุณ : .+*^*+.ริวซากิ.+*^*+. - [ 24 ส.ค. 50 21:17:05 A:203.113.50.139 X: TicketID:095976 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ร้องตอนที่เจอข้อความที่ชด ประชากรเขียนเป็นกลอนไว้ค่ะ อ่านแล้วซึ้งมากๆ อีกตอนคงเป็นที่แงซายกับผู้กองต้องจากกัน ฮือๆ จากคุณ : baby_15 - [ 24 ส.ค. 50 21:51:51 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ซึมสิครับ ในหลายๆ ตอน แต่ไม่ให้ใครเห็นหรอกครับ เกิดเป็นผู้ชายต้องมีใจอดทนนี่นา จริงไหม จากคุณ : P Q BOY - [ 24 ส.ค. 50 21:54:24 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ประทับใจที่สุดก็คงจะเป็นดารินเขียนจดหมายถึงระพินทร์นั่นแหละครับ อ่านแล้วอ่านอีก คิดในใจ จะมีใครเขียนถึงเราอย่างนี้มั่งไหมหนอ.... จากคุณ : osora (osora) - [ 24 ส.ค. 50 21:55:40 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ถ้าอ่านตอนกลางคืนเช้ามาก็ตาบวมล่ะค่ะ อ่านทีไรก็ร้องไห้ทู้กที แล้วร้องไห้แบบต่อมแตก ต้องหยุดอ่านไปเช็ดน้ำตาสั่งน้ำมูกก่อนแล้วค่อยมาอ่านต่อ   ...ดีนะที่ยังไม่มีสะอื้นแถมด้วย ..^_^.. จากคุณ : pakem - [ 24 ส.ค. 50 22:21:43 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ผมกลับซึ้งตอนเดียวคือ ตอนที่รพินทร์เฉลยให้ดารินฟังว่า แงซายคือใคร ตอนที่เป็นเชลยอยู่นะแหละครับ ส่วนตอนจากกันก็เฉยๆ แฮะ จากคุณ : monjangja - [ 24 ส.ค. 50 23:57:54 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ยกมือค่ะ เหมือนความคิดของคุณจขกท และก็ความคิดเห็นที่ 7 ความคิดเห็น 17 >> หลายๆ ตอนเลยที่อ่านแล้วน้ำตาซึม แต่ที่ร้องอย่างยาวนาน และมากมาย...ก็เป็นตอนจบเล่มสุดท้ายภาคแรก ฉากที่จากกันของแงซายและทุกคน ..สะเทือนอารมณ์มากค่ะ และเล่มจบภาคสุดท้าย.. ตอนที่แงซายบอกว่าจะไม่ได้เจอกันอีกตลอดไป มีเพียงแค่ความทรงจำเท่านั้น..(แค่คิดยังน้ำตาซึม ๆ เลยอ่ะค่ะ) ตอนอ่านรอบแรกนะ .. ต่อมน้ำตาแตกจนเพื่อนตกใจปลอบกันไม่ทันเลยค่ะ (อยากให้อย่างน้อย..แงซายจะต้องบอกว่าแล้วจะกันอีกนะผู้กอง..อย่างนี้จะสบายใจกว่าเยอะเลยอ่ะค่ะ.. หรือไม่ผู้กองก็บอกกะแงซาย ว่า..แล้วเราจะได้เจอกัน.. คงไม่เศร้าขนาดนี้อ่ะค่ะ) และอีกครั้งนึง ตรงคำว่า "จบบริบูรณ์" พอเห็นคำนี้แล้วมันใจหายยังไงบอกไม่ถูกค่ะ.. ร่วมเดินทางกันมาตั้ง 48 เล่ม พอจบลง แล้วมันรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปเลยค่ะ..เศร้า ๆ ยังไงพิกล T T นอกนั้นก็สนุก สนาน.. เครียดบ้าง.. ลุ้นบ้าง.. อ่ะค่ะ ^ ^ จากคุณ : Dr.k - [ 25 ส.ค. 50 01:08:35 A:125.26.28.155 X: ]

ความคิดเห็นที่ 24 มีบ้างครับ..ซึมๆ....ตอนลาจากกันในภาคหนึ่ง.....มันเป็นความลึกซึ้งของลูกผู้ชายครับ... แล้วก็...ถาคจบตอนที่คุณหญิงกับผู้กองไปเจอกันในอุทยาน....แบบได้ไงอ่ะ....โรแมนติคเป็นบ้าเลย จากคุณ : ทิวาจรดราตรี (your smile make me happy) - [ 25 ส.ค. 50 05:24:44 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ร้องไห้ตอนรพินทร์เข้าไปยิงไอกุดในถ้ำ สงสารไอกุดมาก แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 50 08:22:09 จากคุณ : หนมจีนน้ำเงี๊ยว - [ 25 ส.ค. 50 08:21:41 ]

ความคิดเห็นที่ 26 บ่อยคะ จนจำไม่ได้แล้วตอนไหนบ้าง ยิ้มอยู่คนเดียวก็บ่อยคะ อ่านมาหลายรอบแล้วก็ยังเป็นเหมือนเดิม ส่วนมากจะยิ้มมากกว่าน้ำตาซึมนะ จากคุณ : กาฟิว (NONG-SWI) - [ 25 ส.ค. 50 12:02:55 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ร้องไห้ ตอนเดียวกับ จขกท ค่ะ เล่มที่ 24 แบบว่า ไม่ได้ร้องธรรมดานะคะ แต่ร้องแบบว่า ...สะอึกสะอื้น... อ่านนิยายเล่มอื่นอย่างมากก็แค่น้ำตาไหล  แต่นี่ ...ร้องไห้ขี้มูกโป่ง.... แล้วอินมาก เศร้าสุดๆ วันนั้นไม่ยอมทำอะไรเลย ข้าวกินไม่ลง นั่นคิดถึงแต่แงซาย ตอนที่แยกกัน เศร้ามากๆค่ะ จากคุณ : Kaekoe - [ 25 ส.ค. 50 18:52:01 ]

ความคิดเห็นที่ 28 น้ำตาไม่ซึมครับ แต่เสียว....มาก ไม่รู้มีใครเป็นเหมือนผมไหม อ่าน นั้นทีไร..เสียวไปถึงก้นกบทุกครั้ง   ในภาค 2 ตอนที่คณะเดินทาง ค่อยๆเกาะไต่ขอบหน้าผาสูงลิ่ว ขณะที่ลมกรรโชกแรง...ยิ่งตอนที่ ครีสเป็นลม....อ่านแลวนึกตามทำ เอาผมหายใจไม่ทั่วท้อง เพราะปกติ กลัวความสูงอยู่แล้ว ที่สำคัญ ลุง พนมเทียน บรรยายไว้ซะ..เสียวสะท้านครับ จากคุณ : สันปันน้ำ (สันปันน้ำ) - [ 25 ส.ค. 50 22:41:40 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ใช่คะคุณสันปันน้ำ อ่านถึงตอนนี้ทั้งเสีวย ทั้งลุ้น สงสารคริสคนสวย เกือบตายบนพาไล จากคุณ : sandhurst - [ 26 ส.ค. 50 12:07:42 ]

ความคิดเห็นที่ 30 มีแต่ขำจน น้ำตาเล็ดอ่ะ จากคุณ : hit on me - [ 26 ส.ค. 50 13:34:10 ]

ความคิดเห็นที่ 31 มายกมือค่ะ  หลายตอนเลย  ^^ จากคุณ : @^^@ (khattykha) - [ 26 ส.ค. 50 19:58:43 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ตอนแยกจากกันที่มรกตนคร ตอนดารินร่ำลาเจ้าด้วน ตอนรพินทร์ทำมงกุฎไพร แล้วสวมไว้ที่ก้อนหิน แล้วก็อีกมากมายค่ะ... จากคุณ : ต้นไพร - [ 27 ส.ค. 50 10:51:49 ]

ความคิดเห็นที่ 33 อืมอืมม จริง แต่เราว่าจากกันรอบแรกซึ้งกว่าน่ะ จากคุณ : มีนา (menamean) - [ 27 ส.ค. 50 14:21:22 ]

ความคิดเห็นที่ 34 อึกๆๆ หื่อๆๆๆๆ  ก็ตอนที่พญาคชสารแหว่งยืนตายอย่างเต็มภาคภูมิในถ้ำอ่ะ  ร้องไห้โฮๆๆๆ เลย!!!  แล้วตอนอื่นๆ ที่ช้างถูกยิงก็จะน้ำตาซึมค่ะ คือ..มันมีเหตุผลว่า  PEDs รักช้างมากๆ ค่ะ  เหมือนเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน....ถึงขนาดมีหลานชื่อ...ช้างกล้วย จากคุณ : PEDs (rapindarin) - [ 27 ส.ค. 50 14:56:33 ]

ความคิดเห็นที่ 35 โหย...   ร้องไห้กับหลายฉากมาก ๆ เลยค่ะ แบบว่าบ่อน้ำตาตื้นมาก ๆ แต่มีฉากหนึ่ง ไม่ว่าอ่านกี่รอบ กีรอบก็ร้องไห้ทุกที คือตอนที่ส่างปาร้องไห้ แล้วพูดด้วยคำพูดเหมือนเด็ก ๆ ว่า "นายแหม่ม กับทุกคนจะทิ้งส่างปา"   ตอนร่ำลากันอ่ะ  สงสารส่างปามาก ๆ จากคุณ : nuttiya (nuttiya) - [ 27 ส.ค. 50 16:24:59 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ไม่ซึมอ่ะค่ะ พรากกกกเลย กับตอน......... ~~ดารินตามหารพินทร์ แล้วแงซายมาให้กำลังใจในฝัน. ดารินเรียกร้องตะโกนสุดเสียงหาแงซาย ตอนนั้นกินใจมาก กับคำปลอบโยนของแงซายในมาดจักราช......พราก 1 .....ตอนรพินทร์จะจากแงซายไปตลอดกาล ใครไม่พรากกก็ให้มันรู้ไป พรากก 2 ....และตอนเกี่ยวกับเจ้าด้วนค่ะ เป็นคนรักสัตว์อยู่แล้ว เลยอินหัก พรากก 3 จากคุณ : ทะเลสาบแห่งดาบที่กลับคืน - [ 27 ส.ค. 50 20:40:27 ]

ความคิดเห็นที่ 37 แก้ค่ะ อินหนัก จากคุณ : ทะเลสาบแห่งดาบที่กลับคืน - [ 27 ส.ค. 50 20:41:02 ]

ความคิดเห็นที่ 38 น้ำตาซึมหลายตอนครับ หื่นก็มีครับ 55 จากคุณ : bigwores - [ 28 ส.ค. 50 20:01:27 ]

ความคิดเห็นที่ 39 น่าจะมีโครงการพาสมาชิกเพชรฯทั้งห้องไปเดินป่าบ้างจังน่าหนุกดี ส่วนค่าใช้จ่ายให้คุณฬาฬอออก^-^ ล้อเล่นนะ จากคุณ : แมวน้อยtake off (แมวน้อยtake off) - [ 29 ส.ค. 50 15:12:58 ]

ความคิดเห็นที่ 40 เพิ่งอ่านถึงเล่ม 10 เองค่ะ อินตอนที่เจอกลอนที่ ชด ประชากร เขียนไว้ เข้าใจความรู้สึกของพี่น้องเลยค่ะ ซาบซึ้งๆๆๆ จากคุณ : tong (ก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นหมู) - [ 30 ส.ค. 50 20:35:17 ]

ความคิดเห็นที่ 41 น้ำตาซึมเกือบตลอดเรื่องค่ะ อ่านไปอินไป ร้องไห้ หัวเราะ ยิ้ม ยังกะคนบ้า จนเพื่อนต้องเตือนให้เก็บอารมณ์ เพราะเพื่อนตกใจ...อิอิ จากคุณ : orange21 - [ 2 ก.ย. 50 16:44:49 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ว่านซึมหลายตอนอ่ะคับ แบบว่าโอ้วววว   เศร้า  เหงา  ซึ้ง  เซ็ง((บางเล่มมาไม่ครบ)) แต่แบบว่าอ่านแล้วใจจะขาดซะให้ได้เลย จากคุณ : คลับซ่าส์ - [ 2 ก.ย. 50 16:48:53 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ตอนผู้กองของเราวันทยาหัตถ์ลาจักราชเนี่ย... ฮือ...แง.....คนบ้า.... เค้าเศร้านะ จากคุณ : แมวน้อยนอนนิ่งในแดดอุ่น - [ 18 ก.ย. 50 14:09:36 ]

ความคิดเห็นที่ 44 สารภาพหยั่งไม่อายครับผมว่า "น้ำตาคลอคลองจักษุ" เลยครับ จากคุณ : Opus - [ 27 ก.ย. 50 20:05:51 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ต่อม้ำตาแตกเลยตอนที่แงซายลารพินทร์ จากคุณ : แม่นางเป๋อ - [ 6 ต.ค. 50 18:31:53 A:125.26.64.202 X: ]

ความคิดเห็นที่ 46 หลายตอนเลยอ่ะ  แต่ที่สุด ๆ น้ำตากระจาย นำมูกปี๊ดๆ นี่เป็นตอนสุดท้ายที่ศาลาปาริชาตอ่ะ  โห  ชั้นตามหาแทบตาย  มายืนเก๊กหล่ออยู่กลางสวน.....เคือง....(-_-") จากคุณ : สบู่ตราลูกไก่ - [ 11 ต.ค. 50 22:39:48 ]

ความคิดเห็นที่ 47 เศร้าที่สุดก็ตอนที่เจอคำว่า "จบบริบูรณ์" เนี่ยแหล่ะ รู้สึกใจหาย..มันหวิวๆ วิ้งๆ โหวงๆ ยังไงไม่รู้ เมื่อพบว่าการเดินทางอันยาวนานได้มาถึงบทจากลาแล้ว จำได้ว่าตอนอ่านจบครั้งแรก นึกอยากให้ลุงอี๊ดอายุสัก 50 ต้นๆ จะได้เขียนเพชรพระอุมาต่ออีกสักภาค...อุอุ จากคุณ : เจ้าการเวกเสียงหวาน - [ 15 ต.ค. 50 10:09:25 ]

ความคิดเห็นที่ 48 เอาแค่น้ำตาไหล ก็ตอนคณะจากแงชายภาคแรก แล้วก็ส่างปาลาแหม่มมาเรียอ่ะ เศร้า ส่วนภาค 2 ก็ ไม่ถึงกับร้องไห้ แต่ก็สงสารรพินทร์ตอนป่วยหน้าผาตะเคียน แล้วเอาคริสมากอดไว้ เพื่อเป็นตัวแทน ของ ม.ร.ว.ดาริน สมเพช อัคคีนีรุทธ์ ที่กอดศพ จิตคนางค์ จนสิ้นอายุขัย ตรงนี้ทำให้เรารู้สึกดีกับอัคคีรุทธ์ มากกว่ารพินทร์ ไพรวัลย์ มากนัก เพราะมันแสดงว่า รักมากจริง ๆ  แล้ว ซื่อสัตย์ รักษาสัจจะ ไม่วอกแวกกับหญิงอื่น สุดยอดมาก และใจหายตรงที่จากแงชาย แล้ว แงชายบอกว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วไม่ว่าจะทางจิต หรือทางใดก็ตาม สรุปไม่ร้องไห้สักฉากในภาค 2 แล้วก็เห็นใจนางเอกเรื่องนี้จริง ๆ ผู้หญิงคนไหนรักรพินทร์ ต้องมีความเข้าใจทั้งทางธรรมซาติทางเพศ และเข้าใจในตัวรพินทร์สูงจริง ๆ  ขนาดที่รพินทร์จะว่าไม่แคร์คนที่ตัวเองรักก็น่าจะได้น่ะ จากคุณ : QUL (QUL 2007) - [ 18 ต.ค. 50 15:11:32 ]

ความคิดเห็นที่ 49 เห็นด้วยกะความเห็น 27ค่ะ เราร้องไห้แบบ อินมาก ร้องแทนแงซายและผู้กองเลย เศร้ามาก ร้องแบบกู่ไม่กลับ จนเพื่อนงง มันเป็นได้ขนาดนั้นเลยเหรอ ส่วนภาคสองก็เศร้านะ ตอนจบอ่ะ แบบว่า เราอ่านมาครึ่งปี ครบ 48 เล่มแล้วเหรอ ไม่ได้อ่านอีกแล้วเหรอ เศร้าจัง คุณลุงพนมเทียนน่าจะเขียนภาค3ต่อนะคะ จากคุณ : Denim - [ 23 ธ.ค. 50 00:39:20 A:61.7.133.198 X: ]