PANTIP.COM : A5768698 “ลิขิตรักขัดใจแม่” ในมุมมองของใครบางคนในแจ๋วริมจอ [หนังไทย]

ความคิดเห็นที่ 10

บทวิจารณ์จากคมชัดลึกค่ะ เอามาฝากด้วยคน

หนังจอกว้าง-ลิขิตรักขัดใจแม่กับสภาวะโรงหนังไร้มลพิษ
29 สิงหาคม 2550 19:33 น.

ตลอดหลายปีที่ผ่านมาการเกิดขึ้นของโรงภาพยนตร์มัลติเพล็กซ์ ได้ก่อให้เกิดคำถามจากคอหนังหลายคน

เมื่อปริมาณของโรงสวนทางกับความหลากหลายของหนัง เพราะถ้าหากสัปดาห์นั้น มีหนังฟอร์มยักษ์เข้าฉาย โรงหนังทุกเครือก็แทบจะเทโรงหมดหน้าตักฉายหนังเรื่องนั้นเรื่องเดียว ขณะที่หนังไทยเล็กๆ ก็แทบจะไร้ที่ทาง มีเรื่องชวนเศร้าใจหากได้รู้ว่า "อสุจ๊าก" ถูกลดรอบและโรงฉายอย่างรวดเร็วหลังจาก 4 วันแรกที่ออกฉายไม่ทำเงิน หรือแม้แต่หนังที่ทำเงินมากที่สุดของผู้กำกับ เป็นเอก รัตนเรือง เรื่อง "พลอย" ยังเก็บไปได้แค่10 ล้านต้นๆ รวมทั้ง "เปิงมางกลองผีหนังมนุษย์" ที่มีเวลาออกฉายได้ไม่ถึงสองสัปดาห์ ก่อนจะถูก "สไปเดอร์แมน3" กวาดโรงไปจนหมดและมีรอบกระหน่ำฉายถี่ยิบทุกๆ 15 นาที เช่นเดียวกับ "ไพเรทส์ออฟ เดอะ แคริบเบียน 3" ที่ลงโรงในอีก3 สัปดาห์ถัดมา ทั้งหมดนี้กลายเป็นเรื่องน่าหดหู่สำหรับคอหนังบ้านเรา ที่ไม่มีหนังทางเลือกอื่นๆ ให้ได้เสพรับบ้าง

จากคนทำธุรกิจสายหนังในเขตภาคเหนือและภาคกลางก้าวเข้าสู่ฐานะผู้สร้างหนังไทยอย่างเต็มภาคภูมิ "ผีหัวขาด" (2545) คือหนังเรื่องแรกที่เปิดตัวค่ายพระนครฟิลม์ พร้อมรายได้งดงามกว่า 80 ล้านบาท แจ้งเกิดค่ายหนังที่ชูนโยบาย เน้นทำหนังตลก หนังผี เอาอกเอาใจชาวบ้านร้านตลาดจากประสบการณ์ที่คร่ำหวอดกับคนต่างจังหวัดมานานหลายสิบปี จึงพอจะเดาใจได้ว่า หนังแนวไหน ถูกรสนิยมกลุ่มคนดูหนังไทยที่พวกเขารู้จัก..."หลวงพี่เท่ง" (2548) คือตัวอย่างความสำเร็จอันดีที่บ่งชี้ว่า พระนครฟิลม์กำลังเดินมาถูกทาง และสร้างฐานกลุ่มผู้ชมที่คุ้นเคยกับหนังไทยที่หลายคนมองว่าเชย ทั้งๆ ที่ครั้งหนึ่ง หนังที่เกี่ยวพันกับวิถีชีวิตชาวบ้านแบบนี้เป็นที่นิยมของคอหนังไทยในยุครุ่งเรือง ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลก หากจะมีหนังอย่าง "พระเด็กเสือไก่วอก" "มากับพระ" (2549) และ "อีส้มสมหวัง" (2550) ออกฉายตามกันมา

เครือโรงภาพยนตร์ยักษ์ใหญ่ที่ครองส่วนแบ่งทางการตลาดมากที่สุดในเวลาเดียวกันพนักงานระดับล่างตามสาขาต่างๆ ก็ถูกเสี้ยมสอน หรือไม่ก็ถือปฏิบัติตามนโยบายของผู้บริหารอย่างเคร่งครัด เพราะฉะนั้นเหตุการณ์เหล่านี้อาจถือเป็นธรรมเนียมปกติสำหรับพวกเขา ไม่ว่าจะเป็นการงดฉายหนังเอาเสียดื้อๆ เมื่อเห็นว่า 15 นาทีก่อนฉาย มีคนมาซื้อตั๋วเพียง 3 คน หรือเปลี่ยนโปรแกรมฉายรอบดึกกลางคัน เมื่อเห็นว่าหนังอีกเรื่องมีคนรอดูมากกว่า หรืออาจโชคร้ายเจอพนักงานเดินตั๋วมารยาททราม ที่ฉวยโอกาสแอบหลบเข้ามาโทรศัพท์ในโรงหนัง เพราะเห็นว่าทั้งโรงมีคนนั่งดูกันอยู่แค่สองคน แต่มันก็คือพฤติกรรมที่น่ารังเกียจระหว่างการดูหนังมิใช่หรือ? (เหตุการณ์ทั้งหมดนี้ ล้วนเกิดขึ้นในโรงมัลติเพล็กซ์เครือยักษ์ใหญ่ย่านบางนา)

ในระยะ5 ปี กับจำนวนหนังมากกว่า 16 เรื่อง พระนครฟิลม์ เริ่มมองหาลู่ทางการสร้างหนังแนวใหม่ๆ ดูบ้าง แม้มีหนังทำเงินแตะร้อยและเกินร้อยล้านอยู่สองเรื่อง แต่อีก 15 เรื่องที่เหลือล้วนไม่เข้าเป้า โดยเฉพาะปีที่ผ่านมาหนังทั้ง 4 เรื่องของพระนครฟิลม์ก็ถือว่าเข้าข่ายล้มเหลวด้วยซ้ำไป รวมทั้งปีนี้ ตั้งแต่ต้นปีจนถึงขณะนี้ด้วยจำนวน 4 เรื่องเท่ากัน แต่ก็ยังไม่มีหนังเรื่องไหนเป็นที่ฮือฮา แต่ขณะเดียวกันเรากลับได้เห็นการขยับขยายสู่หนังแนวทางใหม่ๆ จากค่ายนี้ ไม่ว่าจะเป็น "เปิงมางกลองผีหนังมนุษย์" ที่พยายามสลัดภาพหนังตลกวิ่งหนีผี มาจับประเด็นความรักและเรื่องอนุรักษ์ดนตรีไทย จนถึง "ลิขิตรักขัดใจแม่" ที่สะท้อนสังคมร่วมสมัยและอุดมการณ์มุ่งมั่นของคนหนุ่มสาวในยุคดิจิทัลภิวัตน์

โรงมัลติเพล็กซ์เล็กๆย่านอาร์ซีเอ ยังคงทำหน้าที่ของตัวเองอย่างซื่อตรง แม้ในรอบเที่ยงของวันเสาร์ที่ผ่านมา โรงหนังขนาด 300 ที่นั่ง จะมีคนนั่งดูอยู่เพียงคนเดียวก็ตาม...ที่นี่ไม่มีการฉายหนังโฆษณาอย่างบ้าคลั่งเกือบ 20 นาทีเหมือนโรงมัลติเพล็กซ์เครือใหญ่ๆ ชอบทำกัน จะมีก็แต่หนังตัวอย่าง 2-3 เรื่องที่ฉายให้ดูกันเพื่อเรียกน้ำย่อย ที่นี่ไม่มีการงดฉายหนังเมื่อเห็นจำนวนคนดูแค่หนึ่งที่นั่ง ที่นี่ไม่มีพนักงานเดินตั๋วมารยาททรามแอบเข้ามารบกวนผู้ชมระหว่างหนังฉาย ที่นี่ปล่อยให้คนดูของเขานั่งดูหนังอย่างสงบตลอดระยะเวลา 2 ชั่วโมง

"ลิขิตรักขัดใจแม่" อาจไม่ใช่หนังสะท้อนสังคมเปี่ยมคุณค่าหรือเต็มไปด้วยชั้นเชิงลีลาของภาษาหนังจากค่ายพระนครฟิลม์ที่ต้องสละเวลาไปชมให้จงได้ แต่ทว่าเรื่องราวทั้งหมดในหนังล้วนบ่งบอกทัศนคติถึงการใช้ชีวิตด้วยการมองโลกในแง่ดี กลวิธีเล่าเรื่องแบบซื่อๆ ง่ายๆ จนอาจดูเชยและล้าสมัย แต่กลับเป็นหนังที่ให้ความรู้สึกจริงใจในทุกๆ คำพูดและการกระทำของตัวละคร (ที่เล่นกันแข็งโป๊ก) โดยเฉพาะฉากเข้าค่ายอาสาของเด็กๆ ที่ตัดสลับกับฉากที่เพื่อนของพวกเขาคนหนึ่งกำลังแข่งขันในเกมเพื่อเอาชนะหรือเอาใจแม่ ในเรียลิตี้โชว์รายการหนึ่ง

โรงหนังที่ดีอาจไม่จำเป็นต้องทันสมัยหรูหรา เพียบพร้อมด้วยนวัตกรรมใหม่ๆ และสิ่งอำนวยความสะดวกสบาย การไม่เอาเปรียบผู้บริโภค หรือมุ่งตักตวงผลประโยชน์แสวงหาผลกำไร เน้นสร้างความพึงพอใจให้แก่ลูกค้า นี่ต่างหาก น่าจะเป็นหัวใจสำคัญของธุรกิจบริการที่โรงหนังบ้านเราทุกวันนี้มองข้าม ต่างกับค่ายหนังบางราย ที่พยายามมองหาลู่ทางใหม่ๆ นอกจากทำหนังตลกโปกฮา หรือหนังผีเขย่าขวัญ เอาใจตลาด หันกลับมาริเริ่มทำหนังที่ให้ความรู้สึกดีๆที่อาจไม่จำเป็นต้องมากด้วยสารัตถะ นัย สัญญลักษณ์ซ่อนเร้นให้ขบคิดตีความ จึงถือเป็นเรื่องที่น่าชื่นชมยิ่งกว่า อย่างน้อยยังพอเป็นความหวังเล็กๆ ของวงการหนังไทย ที่ไม่ได้จำเจ ซ้ำซาก วนเวียนอยู่กับความคิดเดิมๆ อีกต่อไป เป็นพัฒนาการที่สำคัญของคนทำหนังเพื่อคนดูหนัง ในขณะที่โรงหนัง นอกจากไม่เคยคิดปรับปรุงตัวเองแล้ว ยังปล่อยให้ความเห็นแก่ได้ กัดกร่อนทำลายตัวเองลงไปทุกวัน

ณัฐพงษ์โอฆะพนม

khunpeejo@hotmail.com

http://www.komchadluek.net/2007/08/30/f001_133141.php?news_id=133141

จากคุณ : เจ๊พัด - [ 30 ส.ค. 50 19:58:37 ]