ก่อนอ่านกระทู้นี้ พึงทำความเข้าใจไว้เสียก่อนว่า
1. ผมไม่ใช่นักวิจารณ์ภาพยนตร์ ปกติผมวิจารณ์รถยนต์เป็นอาชีพอยู่แถวโต๊ะรัชดา
และมีคนเป็นนักวิจารณ์ภาพยนตร์ ได้ดีกว่าผมเยอะมากมายเต็มไปหมดแล้ว
อย่ามาคาดหวังอะไรกับผมทั้งสิ้น
2. ใครที่ยังไม่เคยดูหนังเรื่องนี้ ควรจะข้ามกระทู้นี้ไปเลย
เพราะจะกล่าวถึงรายละเอียดในหนังอย่างเต็มที่ เนื่องจากว่า
เท่าที่สำรวจดู หลายๆคนในเฉลิมไทย น่าจะไปชมภาพยนตร์เรื่องนี้กันมาแล้ว
แต่ถ้าใครที่เคยไปดูมาแล้ว หรือตั้งใจจะไม่ไปดู
ขอให้ถอดอคติออกก่อนจะอ่านกระทู้นี้ ครับ
--------------------
ผมเคยประกาศไว้ในกระทู้เกี่ยวกับหนังเรื่อง Bangkok Love Story
ในช่วงก่อนที่หนังจะเข้าฉายไม่นานนักว่า
ผมไม่ชอบ พจน์ อานทท์ เป็นการส่วนตัว
จากหนังแต่ละเรื่องที่เขาทำออกมา สะท้อนให้เห็นภูมิปัญญาอันน่าสมเพช
ว่าอายุก็มากจนป่านนี้ มีปัญญาทำหนังเกย์ได้แค่ทุกเรื่องที่ผ่านๆมาแค่นั้นเองเหรอ?
ทำไมต้องมองเกย์ เป็นแค่ตัววี๊ดว้ายกระตู้วู้ แค่นั้นด้วย
ไม่ต้องมาอ้างถึงโจทย์การตลาดหรอก
วิธีการตีหัวเข้าบ้าน มันใช้มักไม่ค่อยจะได้ผลดีเท่าใดนัก
แต่เอาละ ในเมื่อหนังเรื่องนี้ คุณ และทีมการตลาด พยายามสื่อสารออกมา
ในทิศทางที่ว่า "มันจะไม่เหมือนหนังทุกเรื่องที่ พจน์ อานนท์ เคยทำมา"
ผมจึงตัดสินใจ จะยอม "เสี่ยงชีวิตสักครั้ง" เพื่อเข้าไปดูผลงานชิ้นล่าสุดของคุณ....
และได้ถอดอคติออกไปหมดแล้ว ทันทีที่หย่อนก้นลงบนเบาะในโรง"
ผมไม่ได้เข้าเฉลิมไทยเลย หลังจากกระทู้ที่ผมให้ความเห็นไปว่า
ผมตั้งใจจะไปดูหนังเรื่องนี้
ผมไม่ได้รับรู้ความเป็นไปใดๆของหนังเรื่องนี้ ในสายตาผู้คนจากห้องเฉลิมไทยอีกเลย
เอาละ คุณ พจน์ อานนท์ ผมดูหนังเรื่องล่าสุดของคุณแล้วละนะ
ยอมเสียเงินเข้าไปดูในโรงหนัง EGV ซีคอนสแควร์ เมื่อสักครู่ใหญ่ๆ
ไปดูในวันที่คาดว่าคนจะน้อย แต่ ก็ยังพอมีคู่เกย์ในโรงเดียวกับผม เท่าที่เห็นก็ 2 คู่
แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำหรับผม
เพราะประเด็นที่เราจะคุยกัน คือ ตัวหนังล้วนๆ
. . . . .
ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่านะ
แต่ผมรู้สึกเหมือนกับว่า หนังเรื่องนี้ พยายามจะทำออกมา
เพื่อเน้นการนำไปฉายในต่างประเทศ มากกว่าที่จะเน้นฉายในประเทศ
เพราะการถ่ายภาพ การบอกเล่าปัญหาเรื่องโรคเอดส์ในกรุงเทพฯ
ไปจนถึงแม้แต่ฉากการยิงกันกระจายท่ามกลางพระพุทธรูปในร้านนั้น
มันชวนให้ผมรู้สึกว่า คุณและเสี่ยเจียง ตั้งใจจะพามันไปทัวร์ต่างประเทศ
"เป็นหลัก" มากกว่าจะฉายให้คนไทยบางกลุ่มที่จิตใจยังคับแคบได้ดูกัน
โดยเฉพาะพวกนายตำรวจใหญ่ทั้งหลาย ที่เคยร้อนตัวว่าหนังเรื่องนี้อาจพาดพิงถึงสถาบันตำรวจอันเป็นที่รักยิ่งงงงงง
ซึ่งในที่สุด ตอนนี้ เห็นว่าเงียบเป็นเป่าสากกันไปแล้ว
ซึ่งก็ดีแล้วทีควรจะเงียบปากไปเสียบ้าง อย่าร้อนตัวให้มันโอเวอร์เกินเหตุมากนัก
ครึ่งแรกของหนังนั้น ปูพื้นฐานของเรื่องมาได้ดีมากๆ ตั้งแต่ช่วงเริ่มต้นบอกเล่า
ว่าตัวแสดงเป็นใคร....เป็นมาอย่างไร ต่อเนื่องจนถึง
ฉากการไล่ยิงกันในร้านขายพระพุทธรูป อันเป็นเหมอืนการสื่ออยูในทีว่า
จิตใจคนเรามันไม่ได้ดีเหมอนอย่างภาพที่คนภายนอกเห็น
และฉากนี้ผมถือว่าเป็นฉากแอ็คชันที่สวยงามอีกครั้งหนึ่งของวงการหนังไทย
แม้ว่า กว่าที่เราจะได้เห็นชื่อหนัง เรื่องก็ดำเนินไปได้พักหนึ่งแล้ว
แต่ ความดีงาม ก็เริ่มมาสะดุดลง
ในช่วงกลางๆเรื่อง เมื่อบทจะต้องกล่าวถึงความเป็นไปในความสัมพันธ์ของคนสองคน
คุณพจน์ จงใจจะขาย ความเซํกซี่ของนักแสดงมากไปหรือเปล่า?
ทำไม อิฐจะต้องเช็ดตัวเมฆ ในสภาพร่างกายเปลือยเปล่าขนาดนั้น?
มุมกล้องเหมือนจงใจจะบัง "ส่วนนั้น" ด้วยเสากรอบกระจก แต่ นั่นก็ไม่ใช่เรื่อง
จะใส่เสื้อกล้ามสักตัวเสียบ้าง มันก็คงจะดูเนียนเป็นความจริงกว่านี้
เอาน่า เรื่องนี้ อาจเป็นเรื่องของการตลาด เพื่อหวังจะเรียกชาวเกย์ให้เข้าชม
จะว่าไปแล้ว ฉาก เลิฟซีน ของหนังเรื่องนี้ ผมกลับมองว่า มันเป็นงานศิลป์ ที่ไม่ได้อนาจารเลย
และทั้งสองคน ก็แสดงกันได้อย่างดี แม้จะยังแค่ 95% ใกล้เคียงความจริง
แต่เอาเถอะ ผู้ชายแท้ ที่แสดงหนังเกย์ได้ขนาดนี้ ผมว่า ก็โอเคแล้วละ
และแน่นอนว่า ฉากนี้ไม่ได้ชวนให้น้องชายผมแข็งตัวอะไรขึ้นมาแต่อย่างใด
มันเป็นภาพที่ " Harmony in Contrast" ดีมากๆ
ใครที่คิดว่า มันจะต้องโป๊ เปลือย ผมว่าคุณคาดหวังมากไปนิดนึงนะครับ
จุดขายสำคัญที่สุดของหนังเรื่องนี้ นอกเหนือจกาพล็อตของหนัง กับการประกาศตัวชัดเจนว่าเป็นหนังรัก ในแง่มุมของเกย์แล้ว
อีกประเด๋นสำคัญที่ทำให้ผมรู้สึกดีกับหนังเรื่องนี้อยู่บ้าง ก็คงจะเป็นไปอย่างที่หลายๆคนวิจารณ์กันไว้
นั่นคือ ภาพ และมุมกล้อง ที่สวยมากๆ!
ผมชอบ "ภาพ" ของ หนังเรื่องนี้ การถ่ายทอดภาพกรุงเทพฯ ในแง่มุมที่เราอาจคุ้นเคย แต่ไม่ได้ใส่ใจจะมอง
จนสวยออกมาได้ขนาดนี้
ขณะเดียวกัน ผมก็ "ชอบพล็อตภาพรวม"
ที่สังเคราะห์ออกมาได้ ว่าหนังจะเล่าถึงเรื่องใดเป็นหลัก
ซึ่งแน่นอนว่า มันเป็นหนังที่คุณอยากจะเล่าความรักแบบชายรักชาย
ในแบบที่ต่างจากหนังเรื่องก่อนๆอันห่วยแตกของคุณ
รวมทั้งการพูดึงปัยหาเรืองโรคเอดส์ ปัญหาของเกย์ ที่จะต้องแต่งงาน
เพื่อปิดบังอำพรางความรู้สึกแท้จริงที่ซ่อนอยู่
ซึ่งปกติแล้ว ผมมักไม่เห็นด้วยกับพวกเกย์ด้วยกันกับผม ที่ไปแต่งงานกับผู้หญิง
ต่อให้แต่ละคนจะมีเหตุผลส่วนตัว ที่ฟังดูแล้วจำเป็น หรือมีเหตุผลอย่างไร
สุดท้ายแล้วผมก็ยังคงมองว่า พวกคุณ
"ขี้ขลาด และไม่ซื่อสัตย์กับชีวิตตัวคุณเอง เอาเสียเลย"
ขณะเดียวกัน ผม "เกลียด ซับ-พล็อต ที่ถูกเสริมเข้ามาประกอบตลอดทั้งเรื่อง" ของหนังเรื่องนี้
จริงอยู่ ผมเคยเจอคนที่ต้องประสบพบพานเรื่องร้ายๆ หนักหนาสาหัส
ในแทบจะรอบด้าน ในชีวิตจริงมาก็หลายคน ทุกวันนี้ก็ยังมีคนแบบนั้น
อยู่รายรอบชีวิตผม
แต่ เรื่องราวร้ายๆต่างๆนั้น ผมยังไม่เคยเจอใครเลยที่เจอเรื่องหนักหนาสาหัส
ทั้งหมดนี้ ในช่วงเวลาเดียวกัน ส่วนใหญ่ ต่อให้คนที่เราเคยได้ยินเรืองราวของเขา
เช่นเรื่องราวของหญิงสาวคนหนึ่งในรายการเจาะใจ เมื่อเดือนก่อนๆ
ว่าโชคร้ายสารพัด แต่ยังผ่านพ้นวิกฤติชีวิตมาได้
เธอผู้ไม่แพ้ท่านนั้น ก็ไม่ได้เจอมันพร้อมๆกัน ราวกับโดนน้ำจากหม้อลวกก๋วยเตี๋ยวสาดเข้าใส่ร่างเต็มๆ เสียขนาดนี้
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณต้องพยายามเติม ซับ-พล็อต ด้วยวิธียัดเยียดสถานการณ์ร้ายๆ อัดเข้าไปในหนัง
มากเกินจำเป็นถึงขนาดนี้? จนดูเป็นละครน้ำเน่าได้มากขนาดนี้?
ทำไมจะต้องพยายามยัดเยียดให้คนดูร้องไห้ให้ได้ตลอดทั้งเรื่อง
ทั้งที่เอาเข้าจริงแล้ว ผมไม่เห็นใครในรอบที่ผมดูเสียน้ำตาให้หนังเรื่องนี้เลยสักคน
แต่ในอีกด้านหนึ่ง การเสนอภาพของปัญหาโรคเอดส์ ในกรุงเทพฯ ที่เน้นแต่ในแง่ลบ
มากจนเกินไป ทั้งที่ มันมีอีกหลายแง่มุมที่ดี น่ารับรู้เพียงพอ และรอให้คนทำหนัง หยิบไปเสริมใส่
ให้มันเกิดความสมดุลย์ ดีกว่าปล่อยให้ตัวหนังก่อความรู้สึกว่า "พยายามบีบคั้นคนดูอย่างจงใจมากจนเกินเหตุ"
อย่างที่เป็นอยู่นี้
นี่ขนาดว่า ดูไป และนึกถึงความรู้สึกที่เกี่ยวข้องแล้วไปด้วย
ก็ยังไม่รู้สึกให้ชวนเสียน้ำตาเอาเสียเลย มันดูมีอะไรขาดๆเกินๆ
ในพล็อตเสริม ที่เหมือนชวนให้นึกว่า "มันต้องมีซับ-พล็อต แบบนี้เข้ามา
เพื่อให้หนังมันดูเรียกน้ำตามากขึ้น แต่ว่า จบก็จะจบกันดื้อๆละ
เล่นปล่อยให้คุณอุทุมพร แกโดนยิงตายไปง่ายๆเสียอย่างนั้น ราวกับว่า
จะให้จบเรื่องในส่วนที่เกี่ยวข้องของบทแม่เพียงแค่นี้
เพื่อลดค่าใช้จ่าย?
แหมมันไม่ได้เลวร้ายถึงขั้นอย่างที่ผมเขียนมานี้หรอกครับ
เพียงแต่ มันก็ดูจงใจไปอย่างชัดเจน
รู้สึกขัดหูขัดตาขึ้นมาตะหงิดๆ
อีกฉากหนึ่งคือ ช่วงท้ายเรื่อง หมอกต้องไปอยู่ที่วัดพระบาทน้ำพุ
แต่ทำไม ตอนจบ ต้องให้ หมอกฆ่าตัวตายด้วยวิธีผูกคอตายครับ?
พจน์ อานนท์ มีความหลังฝังใจกับการผูกคอตายของใครมาก่อนหรือ?
ผมว่าก็ไม่น่าจะใช่อีกนั่นละ
แล้วถ้าเป็นอย่างนั้น จะใส่ซีนที่ไม่จำเป็นเพื่อหวังคาดคั้นความรู้สึกจากคนดูเพิ่มอีกทำไม?
แค่เป็นเอดส์ แล้วตายไปธรรมดา ผมว่านั่นก็หนักหนาเพียงพอแล้ว ับชีวิตของนคนหนึ่ง
นี่ยังจะต้องไปใส่ภาพว่า หมอกผูกคอตาย
แม้จะมีแค่ ไม่เกิน 2 วินาที แต่มันมากเกินไปครับ มากจนทำให้หนังมันดูขาดๆ เกินๆออกมา
- - - - - -
ขณะเดียวกัน ไอ้จุดที่ควรจะขยายรายละเอียดอีกสักนิดหน่อย ก็ดันไม่ขยายออก ไปให้เห็นอีกนิดหน่อย
เช่นว่า...
ทำไมจู่ๆ หมอกต้องโดนซ้อมด้วย? เพื่ออะไร?
วัยรุ่นเด็กแว๊นเหล่านั้นรังเกียจหมอกเพราะอะไร?
ถ้าจะมาอ้างว่า รังเกียจเพราะติดเชื้อ นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่มีน้ำหนักเพียงพอ
ให้พวกงี่เง่าเหล่านั้นไปรังแกกระทืบเขา จะไม่เอ่ยถึงเรื่องในอดีตสักนิดเลยเหรอ?
จริงอยู่ ตัวหนังกำหนดให้ หมอกเป็นน้องชายที่ ถูกกระทำย่ำยีทางเพศ
และหงอไม่กล้าคุยกับผู้คน แต่ท่ามกลางความเป็นคนพูดน้อย และขี้กลัวผู้คน
มันก็มีสิ่งให้คาใจว่า แล้วทำไมถึงต้องปล่อยให้มีเด็กแว๊นมาทำร้ายร่างกายเขาด้วย?
ไม่ได้มีเค้าลางอะไรบอกมาก่อนล่วงหน้าเลย ว่าไปมีเรื่องกับใครเขามา?
ตามด้วย ฉากที่ ทราย กำลังทบทวนตัวเองขณะย้อนกลับไปดู วีดีโอ บันทึกภาพวันเลือกชุดเจ้าสาว
ในโลกความจริง มีผู้ชายเกย์คนไหนบ้างฟะ?
ที่จะกุมมือชายที่ตนแอบรัก ขณะเลือกชุดแต่งงานให้หญิงสาวที่ตนจะต้องแต่งงานด้วย?
แล้วไอ้เกย์หน้าตากรุ้มกริ่มที่โผล่ในวีดีโอเก่าๆนั้น
ตัวตนในเรื่องที่ควรจะมี ก็ถูกตัดให้หายไปเสียดื้อๆ
คนดูเลยงงเต๊ก ไม่รู้ว่า ตกลงแล้วอิฐ รักเมฆ ไวไฟกันแบบนั้นได้ยังไง
แล้วเจ้ากรุ้มกริ่มนั่น อิฐคิดไงกันแน่?
หรือว่าเป็นแค่คู่นอนที่ตกค้างความรู้สึกจากสายสัมพันธ์เมื่อครั้งวัยเรียน?
อีกเรื่องหนึ่งนั้นคือ จักรยานยนต์
เมฆ ขายจักรยานยนต์ ฮอนด้า CB คู่ชีพของตนทิ้งไปแล้ว
แต่ในช่วงเดินทางไปหาน้องหมอก ที่สถานีรถไฟ ไปขโมยจักรยานยนต์ครุยเซอร์ของใครเขามาขี่หน้าระรื่นเลยฟะ?
ฉากที่แทบจะเรียกได้ว่า ตัดออกไป หนังก็ไม่มีผลอะไรเลย
ก็คือ ฉากที่ มือปืนมายิงแม่ตาย ไม่ต้องมีฉากนี้ แต่เปลี่ยนไปเป็นว่า
แม่ทนไม่ไหว สิ้นใจระหว่างนำส่งโรงพยาบาล ผมว่ายังดูเข้าท่ากว่าเลย
และฉากสุดท้าย ที่ต้องถามว่า ทำไมต้องให้มีมือปืนซุ่มดักรอยิงในตอนจบ
เพื่อให้หนัง "จบไม่สวยอย่างดูเหมือนจงใจ" มากขนาดนี้?
เปล่าหรอก ผมไม่ได้คาดหวังให้หนังมันจะจบสวยหรอก
เพราะจะจบแบบไหน มันขึ้นอยู่กับใจของผู้กำกับและคนเขียนบท
ในฐานะคนที่เคยทำหนังสั้นมาก่อน อย่างน้อยก็เรื่องนึง
ก็เข้าใจเรื่องนี้อยู่ และไม่คัดค้านแต่อย่างใด
เพียงแต่ว่า ถ้าจะต้องตาย ก็ต้องมีเหตุอะไรสักอย่าง ที่เข้าท่ากว่าการที่จู่ๆ
มีกระสุนปืนทะลุมาที่กล่างหลังแล่นผ่านมาที่หน้าอกแล้วล้มตึงไปดื้อๆแบบนั้น
ไอ้บ้าที่ไหนเป็นคนยิงเมฆ จะไม่โผล่หัวมาให้เห็นสักหน่อยเลยหรือยังไง?
ขี้อายอะไรขนาดนั้น พ่อมือปืนยุค 2575? ทีตอนยิงแม่ ของเมฆและหมอกหนะ
มือปืนนี่ หน้าสลอนยิ้มเยาะให้เห็นบนหลังจักรยานยนต์เลยนะ
อย่างไรก็ตาม ่ผม "ไม่ชอบ แต่ไม่ถึงขั้นเกลียด" กับบท Dialog หนังเรื่องนี้
คือ บทพูดของตัวละครทุกตัวหนะ โอเคหมด ผมรับได้
แต่ บทพูดของ อิฐ ถามหน่อย ทำไมมัน ลิเก๊ลิเก มากๆ
ช่วงที่จะร้องตะโกนสารภาพรักว่าคิดถึงเมฆ ทำไมในบทพูด
มันต้องมีวลีที่สามารถขัดเกลาให้ "เนียนกว่านี้ได้ แต่ไม่ทำ"
หลุดออกมาให้เห็นด้วย?
แล้วตำรวจที่ไหน เขาจะเรียกมือปืนที่จะฆ่าเขาว่า
"ทานข้าวได้แล้วนะครับ คุณครับ"
ตำรวจแบบนี้มีที่ไหนบ้างฟะ ตูอยากได้มาเป็นแฟนด้วยจริงจริง
- - - - - - -
แก้ไขเมื่อ 25 ก.ย. 50 02:45:49
/*-*/*-*/*-*/ เอาละ คุณ พจน์ อานนท์ ผมดูหนังเรื่องล่าสุดของคุณแล้วละนะ และข้างในนี้ คือสิ่งที่ผมคิด/*-*/*-*/*-*/
