 |
"รักแห่งสยาม"คุณเห็น"มิว"อย่างที่ผมเห็นรึเปล่า ?
**เกริ่นนำ**
หลายๆคนที่ไปดูมาแล้วรู้สึกดีๆกับภาพยนตร์เรื่องนี้ ก็คงประทับใจและเสียน้ำตาให้กับตัวละครตัวนี้กันไปบ้างไม่มากก็น้อย แน่นอนว่าผมเองก็เช่นกัน ความประทับใจหลายๆอย่างที่มีต่อ "มิว"ในเรื่องนี้ เป็นสาเหตุที่ทำให้ผมตัดสินใจดูหนังเรื่องนี้เกินกว่า 2 รอบ แต่ทั้งนี้เนื่องจากมีเกจิอาจารย์ชั้นบรมครูได้ทำการวิจารณ์ตัวหนังออกมาหลายกระทู้แล้ว อีกไหนจะยังกระทู้ที่เพื่อนๆหลายคนช่วยแบ่งปันความรู้สึกดีๆจากหนัง(ถึงแม้ว่ามันจะดูฟุ่มเฟือยไปบ้าง)ผมจึงเกรงว่าสิ่งที่ผมอยากนำเสนอมันอาจจะไปซ้ำกับกระทู้ของท่านที่เคยมีมาแล้ว พาลจะทำให้กลายเป็น"กระทู้ซ้ำซาก"ไป ดังนั้นจึงขอเขียนแบบรวบรัดที่สุดเท่าที่จะทำได้และเสนอความเห็นหลักๆของผมที่มีต่อ"มิว"จะดีกว่า
**ย้ำอีกหนึ่งครั้งว่านี่คือทัศนคติของผมต่อ "ตัวละครที่ชื่อมิว" นะครับ
สำหรับท่านที่มองว่ากระทู้ของผมจัดอยู่ในกระทู้ที่เข้าข่ายฟุ่มเฟือย ไร้สาระ และไร้ค่าเกินกว่าจะเสียเวลาอ่าน กรุณาช่วย rep ด้วยภาษาสุภาพเพื่อให้ผมได้รับรู้ด้วยนะครับ = ย้ำขอเป็นภาษาสุภาพนะ
**All About มิว**
ตัวละครมิวเป็นหนึ่งในตัวละครที่ทำความเข้าใจได้ง่ายในเรื่องนี้ ผมมองว่าง่ายกว่าโต้ง สุนีย์ และจูน หนังเลือกที่จะใช้การบอกอะไรหลายๆอย่างกับคนดูผ่านทางตัวละครมิวค่อนข้างเยอะ แต่กลับสื่อตัวละครมิวออกมาได้ไม่ตรงจุดนักทำให้ผมค่อนข้างเสียดาย เพราะถ้าคนดูแล้วไม่เข้าใจในมิวดีพอ หนังก็จะขาดความรู้สึกของคำว่า"เหงา"และพลาดความประทับใจหลายๆอย่างจากมิวไป
ผมมองตัวละครมิวจากคอนเซปท์ที่ว่า "เด็กที่เหงาแบบเชี่ยๆมาตลอด 5 ปี"(**นอกเรื่อง : "แล้วมันทำเชี่ยยังไงใส่มิว?" เป็นหนึ่งในประโยคที่ผมชอบในหนังเรื่องนี้นะจะบอกให้ ใช้คำว่าเชี่ยได้น่ารักมากมาย) แต่กลับกลายเป็นหลายคนดูแล้วกลับไม่ค่อยรู้สึกว่ามิวเหงาแบบเชี่ยๆเท่าไหร่ ยอมรับว่าตอนต้นเรื่อง หนังอาจทำให้บางคนรู้สึกได้ว่ามิวเป็นเด็กเหงาจริงๆ มิวไม่ได้อยู่กับครอบครัว มิวจึงมีแต่อาม่าที่เป็น "คนที่มิวรัก" ที่รร.ฉากที่โต้งเล่นบอลกับเพื่อนๆ แต่มิวเดินคนเดียวแล้วมองมาที่สนามฟุตบอล ก็สะท้อนความเหงาได้ดีนะ ต่อมาก็เป็นฉากมิวโดนแกล้ง ฉากสั้นๆเหล่านี้แหละผมว่ามันเพียงพอที่จะทำให้รู้ได้เลยว่ามิวเหงาแค่ไหน(เพราะเด็กน่ะ นอกจากบ้าน=ครอบครัว รร.=เพื่อน ก็แทบจะไม่มีอะไรอีกแล้ว) ต่อมาหนังก็เติมความรักอีกหนึ่งเข้ามาให้มิว นั่นก็คือ "โต้ง" ตั้งแต่ฉากที่โต้งช่วยมิวไว้จนถูกพวกเด็กๆรุมตรื้บ ฉากหาของขวัญ ฉากนั่งริมน้ำ ทำให้ไม่สงสัยเลยว่าทำไมมิวถึงได้รู้สึกผูกพันธ์กับโต้งอย่างมากมาย(มากแค่ไหนจะวิเคราะห์ในส่วนต่อไปครับ) แต่แล้ววันหนึ่ง...โต้งก็ต้องจากไป เห็นได้ชัดเจนว่ามิวเสียใจแค่ไหน มิวไม่ยอมมาลาโต้งในวันที่โต้งย้ายบ้าน แต่เลือกที่จะอยู่ห่างๆได้แต่ดูโต้งจากไป แล้วก็ร้องไห้คนเดียว ใช้แขนเสื้อปาดน้ำตาแล้วเดินเข้าไปในบ้าน บ้านที่ยังคงเหลือ "คนที่มิวรัก" อีกคนหนึ่ง ในเวลานั้นโลกของมิวมันก็คงเหมือนกับพังทลายไปแล้วครึ่งใบ และต่อมา "คนที่มิวรัก" คนสุดท้ายก็มาจากมิวไปอย่างไม่มีวันกลับ ดังนั้นโลกแห่งความรักของมิวมันจึงล่มสลายลงไปตรงนั้นนั่นเอง(**นอกเรื่อง : ให้ใครที่ไปดูมาแล้วคงหลงรักคุณพิมพรรณในบทของอาม่า อย่างแน่นอนตอนที่อาม่าเล่นเปียโนแล้วพูดว่า อยู่เป็นเพื่อนม่าสักพักนะนี่ แบบสุดยอดอะครับ เล่นเอาผมน้ำตาคลอเบ้าเลย)
แต่พอกลับมาถึงช่วง 5 ปีให้หลังเราจะเห็นภาพลักษณ์"ส่วนมาก"ของมิวที่รายล้อมไปด้วยเพื่อนๆในวง แถมยังดูสนิทกันมากพอสมควร พอกลับมาบ้านก็ยังมี หญิง ที่คอยเทียวไล้เทียวขื่อมิวอยู่เป็นประจำอีก ดังนั้นภาพรวมในจุดนี้ทำให้คนส่วนใหญ่ดูแล้วเกิดความรู้สึกว่า "ไม่เห็นว่ามันจะเหงาเชี่ยๆตรงไหน" คงเป็นเพราะหนังมีช่องทางให้มิวได้แสดงออกมาอย่างชัดเจนได้ค่อนข้างน้อยว่า "กุเหงานะ"(เป็นนักดนตรีต้องอยู่ในวงที่มีเพื่อนเยอะ + มีเด็กสาวข้างบ้านมาหลงรัก สิ่งเหล่านี้แหละ ทำให้มิวดูแล้วน่าจะได้รับความอบอุ่นมากกว่าโต้งเสียอีก) แต่ถึงภาพรวมจะไม่ได้บอกแบบนั้นแต่ผมเชื่ออย่างสนิทใจเลยว่ามิวนั้นเป็นเด็กที่ต้องผจญกับความเหงา(หนึ่งในความรู้สึกที่ทำร้ายจิตใจคนเราได้มากที่สุด)มาตลอด 5 ปีจริงๆ
**มิวเหงาแบบเชี่ยๆมาตลอด 5 ปี ??**
จากนี้เป็นสิ่งที่ผมวิเคราะห์จากหนังนะครับ ประการแรกหลังจากที่อาม่าเสียแล้ว ทำไมมิวเลือกที่จะอยู่เองต่อไปตามลำพังเพราะอะไร? ทำไมถึงไม่ย้ายไปอยู่กับครอบครัวที่ระยอง? ถ้าบอกว่าติดเรียนในตอนนั้นมิวกำลังจะขึ้นม.2 ถ้าจริงแล้วจบม.3 ค่อยย้ายรร.ก็ไม่แปลก แต่กลับอยู่คนเดียวมาตลอด 5 ปี ซึ่งหนังได้ตอบในข้อนี้ให้กับผมแล้ว เพราะจากสิ่งที่มิวได้บอกกับโต้ง "ถ้ารักแล้ว สักวันหนึ่งต้องแยกจากก็ทุกข์ใจ แต่จะเป็นไปได้ไหม ที่เราจะไม่รักใครเลย"(ที่จริงในหนังใช้ประโยคอื่น แต่ผมขอจับใจความเอาตามนี้ครับ) มิวมีปรัชญาของความรักในแนวนี้ครับ มันน่าจะเป็นประเด็นหลักที่ทำให้มิวกลายเป็นเด็กที่ "ปิดกั้นตนเองจากความรักของคนอื่น" ในส่วนนี้หนังก็แสดงให้เราได้ชัดเจนมากจาก หญิง ครับ เพราะถึงหญิงจะแอบรักมิวมาตลอด 5 ปี แต่ใช่ว่าเธอจะแอบรักแบบเงียบๆอย่างเดียวนะครับ ในหนังเราก็จะเห็นได้ว่าหญิงเป็นคนที่กล้าแสดงออกมากกว่าคนทั่วๆไปด้วย เวลาที่เธออยู่กับมิว เธอเองก็พยายามส่งซิกต่างๆนาๆ(กายสัมผัส, ส่งสายตาให้, ใช้คำพูดหยอด)ให้มิวตลอด แต่ใช่ครับ มิวไม่เคยรับรู้มันเลย ไม่ใช่ว่าเพราะมิวไม่สนใจผู้หญิงเพราะมิวเป็นเกย์ แต่มิวไม่เห็นความรักของหญิงเพราะมิวเลือกที่จะปิดกั้นตัวเองจากความรักของคนอื่นต่างหาก และต่อจากประเด็นหญิง ก็ยังมีประโยคอยู่ 2-3 ประโยคที่บ่งบอกตรงนี้ของมิวได้ อันแรกคือตอนที่หญิงถามมิวเกี่ยวเรื่องเรื่องแต่งเพลงรัก มิวตอบว่า "ไม่รู้ดิ ไม่เคยมีความรัก" แต่ที่ชัดที่สุดคือ ฉากที่เอ็กซ์มากบ้านมิว เอ็กซ์ได้ปล่อยคำพูดตัดพ้อมิวออกมาอยู่ประโยคหนึ่งว่า "ทำไมถึงชอบคิดว่าไม่มีใครสนใจ..." นี่แหละ คือประโยคที่ผมคิดว่าเป็นประโยคที่ตรงกับตัวละครมิวที่สุด มิวเป็นเด็กที่ปิดกั้นตัวเองจากความรักของคนอื่น ดังนั้น จะได้สมการ มิว = เด็กเหงาของแท้แน่นอน ครับ (**ความเหงา = มันเป็นอารมณ์ที่ดูยากมากนะครับ คนเหงาไม่จำเป็นว่าจะต้องนั่งกอดเข่าเจ่าจุก หรือว่าเก็บตัวไม่พูดไม่จากับใครเสมอไป เคยไหมล่ะครับ อยู่กลางกลุ่มเพื่อนๆนี่แหละ แต่เออ ทำไมมันเหงาแบบนี้วะ) เพราะไอ้ความแอบเหงาของมิวนี่แหละ ต่อให้มิวมีเพื่อนมากกว่านี้อีกสิบคน เพื่อนๆรักมิวมากกว่านี้อีกสิบเท่า หรือครอบครัวมิวจะย้ายจากระยองมาอยู่กับมิวด้วยก็เถอะ แต่หัวใจมิวมันคงตายด้านไปแล้วมันจบไปพร้อมๆกับวันที่โต้งและอาม่าจากมิวไป มิวเลยกลายเป็นคนที่ไม่อาจรักใครได้อีกเลย(ในจุดนี้ถ้าคนดูเข้าใจได้แล้ว หนังจะไม่ต้องการฉากที่มิวเปิดประตูไปแล้วเจอเพื่อนๆซ้อมกันโดยไม่มีตนเองอยู่ หรือฉากที่เอ็กซ์อำมิวต่อหน้าเพื่อนๆว่ามิวใช้ลิ้นทำให้มิวอายแล้วก็รู้สึกเสียหน้าไปเลยละครับ แต่ผมเข้าใจว่าคนดูส่วนใหญ่ยังไม่เข้าใจ ดังนั้น 2 ฉากนี้ก็ยังคงจำเป็นต่อเรื่องนี้อยู่มาก)
จากคุณ :
ไปดูมาแล้วชอบครับ
- [
12 ธ.ค. 50 18:35:23
A:58.9.28.130 X:
]
|
|
|
|
|
|
.....
