ความคิดเห็นที่ 1 ความละเมียดละมัยค่อยๆถักทอออกมาเป็นภาพยนตร์ของผู้กำกับและผู้เขียนบท แง่มุมที่ลึกซึ้งที่มะเดี่ยวอยากจะบอกเล่าผู้ชมหากไม่ได้รับการพูดถึงคงเสียดายความตั้งใจของเค้า โต้ง ในวัยเด็กชวนมิว เพื่อนสนิทที่อยู่ด้วยกันเสมอไม่ว่าจะอยู่ที่บ้านหรือที่โรงเรียน ออกไปเล่นเกมล่าสมบัติ (Treasure Hunt) โดยให้แผ่นภาพคำใบ้ออกไปตามหาของขวัญที่โต้งซื้อมาฝากจากเชียงใหม่ เริ่มต้นคำใบ้แรกจะนำทางไปสู่ชิ้นส่วนประกอบของตุ๊กตาตัวต่อไม้และจะพบคำใบ้ที่สอง มิวสนุกตื่นเต้นไปกับเกมที่ได้ขบคิดแก้ปริศนาที่โต้งทำขึ้น ได้เดินหาเส้นทางการล่าสมบัติ เมื่อปริศนาได้รับแก้ไข มิวก็จะได้รางวัลเป็นชิ้นส่วนของขวัญและคำใบ้ที่จะนำไปสู่ชิ้นส่วนตัวต่อไม้ถัดไป ตัวต่อแต่ละชิ้นค่อยๆประกอบกันขึ้นเป็นรูปร่างพร้อมไปกับคำเฉลยของปริศนา การเล่าเรื่องใน "รักแห่งสยาม" ก็เป็นเช่นเดียวกับเกมล่าสมบัติ ที่จะนำพาผู้ชมรับรู้ถึงเรื่องราวต่างๆเป็นลำดับ คำใบ้แรกนำไปสู่การคลี่คลายที่หนึ่งและเกิดเงื่อนปมที่จะพาไปสู่เหตุการณ์ถัดไป ความคิดความรู้สึกของตัวละครค่อยก่อร่างเป็นภาพที่ชัดเจนขึ้น ความสัมพันธ์ระหว่างตัวละครค่อยๆผูกกันแน่นเข้า ผสานปมหนึ่งต่ออีกปมหนึ่งร้อยกันเป็นเรื่องราวทั้งหมดของหนัง โต้งและมิวยิ้มหัวเราะสนุกสนานด้วยกัน กับการออกตามหาชิ้นส่วนของตัวต่อ จนถึงคำใบ้สุดท้ายที่จะพาทั้งสองไปถึงส่วนประกอบสุดท้ายของตุ๊กตาไม้ ทุกอย่างดำเนินไปด้วยดี แต่แล้ว...ของขวัญชิ้นสุดท้ายก็ถูกพรากไปต่อหน้าตาต่อ เป็นการเริ่มต้นการสูญเสียร่วมกันครั้งแรกของมิวและโต้ง ชิ้นส่วนที่ได้สูญเสีย...ขาดหายไป โต้งและมิวไม่ได้เฉลียวใจเลยว่านั่นคือลางบอกเหตุ เป็นเพียงสัญลักษณ์ที่แสดงถึงความสูญเสียที่กำลังจะเกิดขึ้น ... จากคุณ : Grenadine1oz - [ 23 ธ.ค. 50 23:43:39 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผมได้เขียนถึงความรู้สึกของผม ผ่านการเล่าเรื่องของมิว ที่รู้สึกถึงความเหงา ความว้าเหว่ ที่ต้องเผชิญเรื่องราวต่างๆตามลำพังมาโดยตลอด และไม่รู้ว่าความเหงาอย่างนี้จะดำเนินต่อไปนานเท่าใด ในกระทู้ "ซึมลึก ชีวิตเหงาของมิวในรักแห่งสยาม(spoil)" http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A6054523/A6054523.html ก็ได้รับกำลังใจจากหลายคนด้วยดี จึงเริ่มคิดอยากจะถ่ายทอดความคิด ผ่านตัวละครที่ผมชื่นชอบ ประทับใจในบทบาทต่างๆ ก่อนที่จะไปดูรอบสองก็คิดว่า เดี๋ยวดูเสร็จ คงกลับมาเขียนเรื่องโต้งดีกว่า เพราะน่าจะรู้จักได้ดีลองลงมาจากมิว และมีเรื่องน่าสนใจในการเดินทางค้นหา ความสับสนของโต้ง แต่พอเข้าไปในโรงหนังจริงๆ บทบาท ความรู้สึกของความรักจากสุนีย์ในฐานะแม่และเมียมันกินใจมาก จนรู้สึกอัดอั้นตันใจอยากเขียนถึง สุนีย์ เพราะทำให้ผมเข้าใจถึงคนที่ทำหน้าที่แม่.. แม่ของเราที่บ้าน ผมว่าประเด็นความรักและชีวิตของตัวละครชื่อสุนีย์ที่โลดแล่นในเรื่องรักแห่งสยาม ไม่ได้น้อยไปกว่าประเด็นความรักของตัวเอกรุ่นเล็ก คนไหนๆ หรือคู่ของมิว-โต้งเลย ซ้ำบางตอนที่ดูเหมือนเล่าเรื่องของมิว-โต้ง แต่กลับมีส่วนผสมปริมาณที่เท่าเทียมในความรักของสุนีย์ บทสุนีย์ยิ่งโดดเด่นกินใจบาดลึกมากยิ่งขึ้น เมื่อได้นักแสดงอย่างพี่นก สินจัย รับบทบาท ไม่ต้องการันตีฝีมือว่าพี่นกจะถ่ายทอดความเป็นตัวตนของสุนีย์ได้ยอดเยี่ยมสักแค่ไหน ความมืดหม่นมาเยือนสุนีย์ ชีวิตมีความสุขน้อยลง ใบหน้าอมทุกข์แฝงด้วยความกลัดกลุ้ม สังเกตได้จากคิ้วที่ขมวดตลอดเวลาและชุดของแม่ที่ใส่สีดำตลอดหลังจากสูญเสียแตง ลูกสาวก็มีอันเป็นไปก่อนวัยอันควร ไม่มีการเตรียมใจ ไม่มีการล่ำลา แม้กระทั่งงานศพก็ไม่ได้จัด คู่ชีวิตที่หวังจะพึ่งพา ก็ยอมแพ้ต่อชะตาชีวิต และความอ่อนแอของตัวเอง ต้องพึ่งพาเหล้าให้เป็นเครื่องบรรเทาความเจ็บปวดจากการสูญเสียดวงใจ จนกระทั่งพิษของเหล้า มาทำร้ายสุขภาพ จนร่างกายอ่อนแอ เป็นโรคประสาท เหล้าไม่แต่เป็นพิษต่อร่างกายของกร แต่มันทำลายชีวิตของสุนีย์ และโต้งไปด้วยพร้อมกัน แม่ที่เก็บซ่อนความโศกเศร้าต่อการสูญเสียลูกลงไปในส่วนที่ลึกที่สุดของก้นบึ้งในหัวใจ แสร้งทำเป็นลืมความเจ็บปวดทั้งหมด สัญชาตญาณของการเป็นแม่ที่แบกรับเอาทุกสิ่งเพื่อที่จะดูแลลูกน้อยที่เหลืออยู่ และครอบครัวที่กำลังจะล่มสลายเปรียบเหมือนแก้วที่ร้าวละเอียด สองมือที่คอยประคองโอบอุ้มด้วยความระแวดระวังอย่างเสือแม่ลูกอ่อน แม่ที่คิดถึงลูกรักของตัวเองก่อนสิ่งอื่นใด... แม้จะต้องเข้าหักหาญใครๆก็ตาม สุนีย์ : "ในอนาคต เมื่อโต้งเรียนจบ เค้าจะต้องหางานทำ มีเงินเก็บ แล้วก็หาผู้หญิงดีๆ แต่งงานมีครอบครัวที่อบอุ่นอยู่ดูแลกันไปจนแก่จนเฒ่า นี่มันคือ "ชีวิต" นะมิว น้าเลี้ยงดูเค้ามาเพื่อให้เค้าเติบโตไปในทิศทางนั้น... เห็นแก่โต้งนะมิว... หยุดความสัมพันธ์แบบนี้ ไม่ว่ามิวจะรักโต้งในฐานะอะไรก็ตาม มิวก็คงอยากเห็นเค้ามีความสุข มีชีวิตที่ดี ใช่ไหม?" การที่ผู้หญิงคนนึงทุ่มเททุกอย่างทำเพื่อคนที่รัก เพื่อลูก ใจของแม่ที่ร้อนรนแม้ดึกดื่นก็ต้องขับรถตะเวนออกไปหาลูกที่ไม่รู้อยู่ที่ไหน ความอดทนที่ไม่ปริปากบ่นถึงความลำบากสักคำ แม้ต้องสะอื้นทั้งน้ำตากับตัวเองว่า "ยังทำไม่ดีพออีกเหรอ"   เราก็คงเห็นว่าเธอกลับมาที่บ้านตรงเวลาทุกวัน แม้ว่าทุกครั้งกรจะถามว่า "ลืมอะไรอีกหละ..." ความรักที่เหมือนจะขึ้นerrorที่หน้าจอไปแล้วระหว่างพวกเค้า จนเราต้องมาตั้งคำถามว่า หากสิ่งนี้เกิดขึ้นกับชีวิตคู่ของเราบ้าง เราคงส่งเครื่องไปร้านขายอะไหล่ แล้วผ่อนเครื่องใหม่มาใช้ไปแล้ว หากแต่ว่าความรักในใจของสุนีย์ต่อสามีไม่เคยหายไปไหน การกระทำสำคัญกว่าคำพูด... "เพราะเธอไม่เคยลืมต่างหาก สุนีย์จึงกลับมาบ้านวันละสองเวลา" ความรักระหว่างสุนีย์กับกรถูกตั้งคำถามว่าคู่ชีวิตที่ถึงแม้จะมีปัญหาแล้วทนอยู่กันได้อย่างไร คำตอบอยู่ที่ฉากไข่พะโล้ น้ำตาของกรที่หลั่งลงอาบแก้มหยดลงบนข้าว ไม่ใช่เพราะเสียดายที่เห็นสุนีย์แอบเปลี่ยนกับข้าวเอาไข่พะโล้ของโปรดของตัวเองไปทาน ^_^ แต่กรสำเนียกถึงความอ่อนแอของตัวเอง ไอ้ขี้แพ้คนนึงที่ไม่เคยรู้ว่าเมียทำเพื่อตัวเองแค่ไหน ตลอดเวลาที่ปล่อยให้ตัวเองจมอยู่ในน้ำครำพร่ำบ่นต่อความศรัทธาของพระเจ้า กล่าวโทษตัวเองว่าปีกหักทั้งๆปีกแค่ตกลงไปในหลุมจนเปียกชุ่มไปด้วยน้ำเสีย ความสำนึกในเวลานี้ที่คิดได้ว่าถึงเวลาต้องใช้แขนขาของตัวเองตะกายขึ้นมาจากความทุกข์ แล้วรอเวลาให้ปีกกลับขึ้นมาแข็งแรงอีกครั้ง ข้าวที่พยายามกลืนลงคอจะกลายเป็นพลังให้เค้าสู้ต่อไปในชีวิตได้ ความรักของสุนีย์เปรียบเสมือนลมที่รองรับอยู่ใต้ปีกช่วยพยุงให้กรบินได้อีกครั้ง สักวัน.... จากคุณ : Grenadine1oz - [ 23 ธ.ค. 50 23:45:23 ]

ความคิดเห็นที่ 3 โต้งลูกชายที่อยู่ระหว่างความผกผันของชีวิตและคนรอบข้าง การรับรู้ว่าต่อไปนี้จะไม่มีพี่สาวต่อไปแล้วในโลกนี้ แค่นี้ก็เป็นความสูญเสียทีเกินจะรับยากต่อการทำใจของเด็กคนหนึ่งแล้ว โต้งยังต้องอยู่บนความกดดันของพ่อที่อ่อนแอยอมแพ้ต่อทุกสิ่ง พ่อที่ทอดทิ้งครอบครัวและโต้งไปกับความโหยหาในภาพลวง ความกดดันจากแม่ที่พยายามทำทุกสิ่งที่แม่คิดว่าดีที่สุดสำหรับโต้ง ความหวังดีจากแม่ต่อโต้งก็เพื่ออยากทำหน้าที่ในส่วนของพ่อที่ขาดหายไป และความดูแลเอาใจใส่เป็นสองเท่าเพื่อชดเชยในส่วนของแตง ภาวะกดดันจากพ่อกับแม่ บวกกับความเศร้าจากการสูญเสียพี่ โต้งตกอยู่ในความสับสน เติบโตมาบนความขัดแย้งระหว่างความไร้ตัวตนจากการทอดทิ้งของพ่อ และแรงกดดันจากแม่ที่คาดหวังในตัวลูกชายที่เหลืออยู่ เมื่อโต้งเดินมาถึงจุดที่ต้องค้นหาลึกเข้าไปในตัวตน ความต้องการจริงๆของตัวเอง  เหมือนยืนอยู่บนทางแยกแล้วโต้งก็ต้องตัดสินใจว่าเส้นทางไหนคือเส้นทางแห่งตัวตนที่แท้จริง เส้นทางที่ยังมีแม่ มีครอบครัว มีความรัก มีความหมายชีวิตร่วมไปพร้อมกันได้ แล้วจะมีทางเลือกอย่างนั้นอยู่หรือ? เหมือนช่วงเวลาที่เรามีความสุข ก็ไม่ได้เคยคาดคิด ถึงสิ่งเลวร้ายที่อาจจะเกิดขึ้นอย่างทันทีทันใด การสูญเสียคนอันเป็นที่รักได้เข้ามาพรากทำลายทุกสิ่งออกไปจากชีวิต ความเจ็บปวดจากบาดแผลที่เหมือนโดนมีดกรีดเข้าไปกลางส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจมนุษย์ ความทรมานอันยาวนานจากความเจ็บปวดราวกับว่าต้องจมอยู่ในคืนวันที่มืดมิดไปตลอดกาล ความทุกข์ที่ไม่สิ้นสุด คืนแห่งความมืดอันเป็นนิรันดร์   การสูญเสียแตงไม่ได้สร้างรอยแผลในใจเฉพาะบ้านโต้งเท่านั้น แต่มิวก็ได้สูญเสียโต้งที่เป็นเพื่อนสนิทหนึ่งเดียวไปด้วย  โต้งเป็นเพื่อนเล่นที่คอยสนุกสนาน คอยปกป้องดูแลกันมา ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ก็ร่วมแบ่งปัน โต้งที่เป็นเหมือนโลกส่วนหนึ่งในชีวิตวัยเด็กของมิว หลังจากต้องแยกกับโต้งไม่นาน...มิวก็ได้รู้จักการสูญเสียที่ยิ่งไปกว่านั้น การจากไปไม่มีวันกลับของอาม่าที่เป็นเหมือนพ่อแม่ เป็นคนในครอบครัวเพียงคนเดียว มิวได้เรียนรู้ความเหงาความโดดเดี่ยวที่ถูกทอดทิ้งเอาไว้บนโลกที่กว้างใหญ่เพียงลำพัง การอยู่รอดในแต่ละวันโดยไม่มีใครรออยู่...สักคน การที่ต้องพยายามสูดอากาศเพื่อรักษาลมหายใจให้คงอยู่โดยไม่เคยได้สัมผัสความรัก...อีกเลย ความเจ็บปวดจากความเหงาของมิว ได้ทรมานจิตใจที่บอบช้ำตั้งแต่วัยเด็ก คืนและวันผ่านไป มิวก็ไม่เคยได้คำตอบจากผู้ใดเลยว่าความรักเป็นเช่นไร มีแต่ความเงียบงันท่ามกลางคืนวันที่อ้างว้างภายในบ้านที่ประตูเหล็กปิดสนิท กี่คืนในฤดูหนาวที่มิวต้องซุกตัวลงใต้ผ้าห่มเพื่อหลบซ่อนจากความเหงา มีเพียงเสียงสะอื้นเบาๆที่พอขับไล่ความเงียบออกไปจากใจมิวได้บ้าง ชีวิตมิวได้เรียนรู้ความเหงาที่ร้ายกาจเป็นอย่างไร  แต่ก็ยังหวาดผวากับวันคืนข้างหน้าว่าเค้าจะสามารถทนอยู่กับความเหงาได้หรือไม่? "ถ้าเรารักใครมากๆ เราจะทนได้เหรอ ถ้าวันนึง... เราต้องเสียเค้าไป แล้วไอ้การจากลา... มันก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิต แล้ว... มันจะเป็นไปได้เหรอ ที่เราจะรักใคร โดยไม่กลัวการสูญเสีย" "แต่อีกใจนึงก็คิดว่า แล้วมันจะเป็นไปได้เหรอ ที่เราจะอยู่ได้ โดยไม่รักใครเลย เนี่ยแหละคือความเหงา เราอยู่กับมันมา... ทำไมเราจะไม่รู้ว่ามันทำร้ายเรายังไง แล้วชีวิตที่เหลือของเราล่ะ...." แก้ไขเมื่อ 23 ธ.ค. 50 23:52:23 จากคุณ : Grenadine1oz - [ 23 ธ.ค. 50 23:46:12 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องดำเนินไปเหมือนจงใจเน้นให้เห็นถึงช่วงเวลาแห่งความยากลำบากในชีวิตของทุกคนที่ต้องเรียนรู้ ความเจ็บปวดที่ยาวนานสร้างรอยแผลในใจของทุกคน.... คืนที่ยาวนานเริ่มต้นเมื่อชิ้นส่วนสุดท้ายของตัวต่อได้หายไป แต่ชีวิตทุกคนยังต้องดำเนินต่อไป เรื่องราวที่เกิดขึ้นแสดงให้เห็นถึงการเติบโตขึ้นของแต่ละตัวละครในเรื่องรักแห่งสยาม การก้าวข้ามผ่านพ้นปัญหาในชีวิต โดยไม่มีกระดาษคำใบ้ที่จะนำทางไปสู่คำตอบในเกมส์แห่งชีวิตของเรา ทุกคนจึงต้องเรียนรู้การมีชีวิตรอดจากความเจ็บปวด ความผิดหวัง การสูญเสียด้วยตัวของตัวเอง แม้ว่าคำตอบที่ตามหา... ความรักที่เราหวังว่าจะเข้ามาช่วยเติมเต็ม ให้เข้ามาประกอบเข้ากับชีวิตให้สมบูรณ์ แม้ทุกอย่างไม่เป็นดั่งคิด เหมือนที่ฉากสุดท้าย หนังจงใจ ให้เราเห็นว่า ชิ้นส่วนจมูกที่มันใหญ่เกินขนาดของตัวต่อไม้ที่มิวมี ฉากนี้ แทนหนังทั้งเรื่อง แทนการเติบโตของตัวละครทุกตัว บางสิ่งที่ขาดหายไป ความรักที่ขาดหายไปนั้น สุดท้ายก็ได้เรียนรู้ ที่จะก้าวไปข้างหน้า แม้ว่าจะไม่ได้สวยงาม แม้จะผ่านความเจ็บปวดตรงนั้นแต่ก็ได้เรียนรู้ และรู้จักความรัก ในรูปแบบที่อาจจะไม่ได้perfect แต่ก็ทำให้เราข้ามต่อไปได้ นี่แหละครับ ความสวยงามที่ตัวต่อชิ้นสุดท้าย ที่ต่อไม่ลงตัว แต่ก็สามารถก้าวข้ามความเหงาของทุกคนไปได้ ผมจะลองยกเรื่องของหญิงเพื่อเทียบเคียงความหมายของการได้ชิ้นส่วนที่ขาดหายไป ซึ่งแทนด้วยการได้ส่วนจมูกเข้ามาสวมกับตัวต่อ แม้ว่าจมูกจะไม่พอดิบพอดี แต่ก็ใส่เข้าไปได้ เหมือนกับความรักที่ได้มา แม้ว่าจะไม่เป็นดังหวัง แม้ว่าจะเจ็บปวด แต่มันยังเป็นความรักที่สวยงาม ทำให้ตัวต่อสมบูรณ์ ทำให้ชีวิตสมบูรณ์ ได้เรียนรู้และก้าวข้าม ให้ชีวิตได้เดินต่อไป... ความรักของหญิงที่เกิดขึ้นในใจตั้งแต่เด็ก แอบหลงรักมิว คาดหวังว่าความตั้งใจจริงของตนเอง จะสามารถพิชิตหัวใจของมิว หญิงจึงทุ่มเททุกอย่างตามประสาความเชื่อของเด็กวัยรุ่น สุดท้ายหญิงอาจจะไม่ได้ความรักฉันแฟนจากมิว แต่ในใจของหญิงได้เกิดความรักที่บริสุทธิ์มากยิ่งขึ้น ความรักจากใจที่ยิ่งใหญ่มากขึ้น ความเสียสละจากใจที่ได้ให้มิตรภาพและสิ่งดีๆแด่คนที่เรารักอย่างลึกซึ้ง ค่าตอบแทนอาจไม่ใช่การได้ครอบครองเอามาไว้กับตัว แต่เป็นความอิ่มใจที่ได้เห็นคนที่รักมีความสุข นี่แหละสิ่งที่ได้มาทดแทนสิ่งที่ขาดหายไปของหญิง ชิ้นส่วนจมูกที่หญิงทุ่มเทเอามาโดยไม่ลังเล เพื่อจะส่งถึงมือของโต้งไปมอบให้มิว ของขวัญจากหญิงไม่ใช่แค่เพียงจมูกตุ๊กตาไม้ที่ส่งต่อให้โต้ง แต่หญิงนำพาโต้งคนที่มิวรักมาในวันสำคัญเพื่อนำของขวัญที่มีความหมายกับมิวมามอบให้ เมื่อพาโต้งมาถึงต่อหน้ามิว หญิงก็เลือกที่จะปล่อยมือ ยอมหันหลังจากอย่างเงียบๆ... ก็เพื่อมิวอีกเช่นเดียวกัน ความเสียสละในทุกๆเรื่องจากความรักของหญิงที่มอบให้มิวและโต้ง...ซึ่งเป็นคนที่มิวรัก แม้ยังคงเดินเคียงข้างกับมิวไปได้ตลอด สามารถทำหน้าที่ของเพื่อนอย่างดีที่สุด แต่สำหรับด้านหนึ่งก็เป็นความผิดหวัง  ผู้หญิงที่ต้องอกหักจากรักครั้งแรกที่ฝังใจมายาวนาน เธอไม่ใช่คนที่มิวเลือก... หลังจากพยายามทำดีที่สุดเพื่อมิว ความอดกลั้นที่พยายามสะกดมาตลอดก็พังทลายลง น้ำตาที่สะอื้นไห้เป็นเครื่องยืนยันความอ่อนแอของผู้หญิงเล็กๆคนนึงก็พรั่งพรูออกมาจากสองเบ้าตา ใจถึงของหญิงก็คงเจ็บปวดจากความอกหัก แต่ลึกๆอีกด้านหนึ่งอาจจะขอบคุณที่ได้ปลดเปลื้องพันธนาการ โซ่ตรวนจากความรักที่ไม่อาจได้รับการตอบสนองจากมิว ตอนนี้ก็ได้ถูกปลดด้วยตัวของหญิงเอง จากคุณ : Grenadine1oz - [ 23 ธ.ค. 50 23:46:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เรื่องการได้มาซึ่งความรัก แต่อาจจะไม่ได้เป็นดังหวังสักทีเดียว ในแง่ของตัวละครอื่นๆ อยากจะให้พวกเราที่ได้ชม "รักแห่งสยาม" กันอีกรอบ ได้ขบคิด ได้จินตนาการถึงหนังที่เรารัก ได้คิดทบทวนชีวิตของแต่ละคน มิว โต้ง สุนีย์ กร และจูน แต่ละคนโหยหาความรักแบบไหน จากใคร? สิ่งที่เค้าได้เรียนรู้คือสิ่งใด และได้ความรักที่ทดแทนแบบไหน? แต่ละตัวละครก็มีความรักที่แตกต่างกัน มีสิ่งเรียนรู้และเติบโตในทางที่ต่างกัน อาจจะเจ็บปวด อาจจะไม่ได้ความรักอย่างที่หวังไว้ แต่ทุกคนก็ได้ความรักมาเป็นพลังขับเคลื่อนให้ชีวิตหมุนต่อไป ชีวิตของทุกคนแตกต่างกัน และอาจจะต้องแยกจากกัน แต่ก็มีจุดร่วมที่แทนด้วยฉากสุดท้าย... จมูกที่ไม่พอดีได้ถูกสวมเข้าเป็นตัวต่อชิ้นสุดท้ายให้ตุ๊กตาได้สมบูรณ์ ได้หายใจมีชีวิตต่อไป แม้ชีวิตเราต้องเจ็บปวดจากความรัก ทนทรมานกับความทุกข์ที่ดูเหมือนกับว่าไม่จบสิ้น คล้ายกับพลังงานชีวิตค่อยๆโดนลิดรอน เหมือนน้ำที่รั่วออกจากถัง รอวันที่จะแห้งขอด วันคริสมาสต์โบราณแสดงถึงวันที่กลางคืนยาวนานที่สุด หมายความว่าวันถัดไปหลังจากนั้นจะเป็นวันที่กลางวันเริ่มต้นกินเวลานานขึ้น กลางคืนก็จะสั้นลง พูดง่ายๆ เทียบกับสำนวน "ยิ่งมืด ก็ยิ่งใกล้จะสว่าง" เพราะไม่มีคืนใดเป็นนิรันดร์ ชีวิตพร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่ได้เสมอ หากเราค้นพบความรักในหัวใจของตนเอง.... ข้อความที่จูนได้ฝากไว้เป็นกำลังใจ เป็นเหมือนของขวัญคริสมาสต์ให้แก่ทุกคน จูนตัวละครที่เปรียบเหมือนซานต้า คำพูดนี้จึงเป็นเหมือนคำอวยพร... เมจิควันคริสมาสต์ "ความรัก... มันจะทำให้เราทำผิดพลาดอะไรไปบ้าง แต่มันก็ยังดีกว่า เราไม่เคยทำอะไรเพื่อความรักเลย... แล้วชีวิตก็มีโอกาสเสมอให้เราเริ่มต้นใหม่ หลังจากที่เรียนรู้ความผิดพลาดนั้น" ผมหวังว่า พวกเราจะดูเรื่องหนัง "รักแห่งสยาม" พร้อมกันอีกสักรอบในคืนพรุ่งนี้ ด้วยความรู้สึกที่ "ซึมลึก" เข้าไปถึงส่วนลึกของจิตใจ ให้เกิดความสุข เพราะหนังเรื่องนี้ เต็มไปด้วยความรัก จบด้วยความหวังและพลังในการก้าวข้าม คุณค่า ข้อคิด ความรัก ความรู้สึกดีๆ ที่เราเกิดร่วมกันจากภาพยนตร์เรื่องนี้ จะเป็นเหมือนของขวัญที่มีความหมาย ที่ "รักแห่งสยาม" มอบให้ในคริสมาสต์นี้ แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะครับ ขอให้มีความสุขในการซึมลึกกับการชมภาพยนตร์ที่เราตกหลุมรัก แก้ไขเมื่อ 23 ธ.ค. 50 23:48:41 จากคุณ : Grenadine1oz - [ 23 ธ.ค. 50 23:47:57 ]

ความคิดเห็นที่ 6 (ไม่รู้ว่าปาดหรือเปล่า) พรุ่งนี้ครับ เรามาซึมไปพร้อมๆกันT_T จากคุณ : น้ำแข็งไสใส่นมข้น - [ 23 ธ.ค. 50 23:58:20 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ครับผม เตรียมตัวซึมลึกกันนะครับ พรุ่งนี้ จากคุณ : Love@here - [ 23 ธ.ค. 50 23:58:57 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เจอกันคับ ใส่สีอะไรดีหว่า จากคุณ : สุริยะมณฑล - [ 24 ธ.ค. 50 00:06:06 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โพสจบบทความแล้วครับ ผมใส่สีเขียวครับ ไปตามหาโต้ง อิอิ จากคุณ : Grenadine1oz - [ 24 ธ.ค. 50 00:23:36 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คิดว่าจะใส่สีน้ำตาลครับ ไปตาม คุณอิจอยยยยย 555+ จากคุณ : น้ำแข็งไสใส่นมข้น - [ 24 ธ.ค. 50 00:33:29 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ผมซึมไป5วัน  แต่ไม่ดูอีกละ จนก่าdvdจะออกมา จากคุณ : Iris of - [ 24 ธ.ค. 50 01:22:14 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ^ ^ ดีวีดี ออกปีหน้าค่ะ [ 19 มกราคม ] จากคุณ : labelle - [ 24 ธ.ค. 50 02:26:46 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เขียนเยอะมากๆๆ อย่าลิมไปดูเเบบจอใหญ่ ที่ House ด้วยนะครับ จากคุณ : pikaball - [ 24 ธ.ค. 50 04:58:01 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อยากไปดูด้วยอ้ะ TT^TT จากคุณ : แมงกะพรุนสีรุ้ง - [ 24 ธ.ค. 50 06:09:30 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อืมนั่นสิ ทำไมมันเขียนได้ยาวขนาดนี้ก็ไม่รู้ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน จากคุณ : Grenadine1oz - [ 24 ธ.ค. 50 08:12:36 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ตามมาอ่านก่อนออกไปเตรียมงานที่สกาล่า ซึม ลึก ซึ้ง จริงๆครับ จากคุณ : winter love song - [ 24 ธ.ค. 50 09:38:28 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ยาวมากครับ ยังไม่ได้อ่าน มาลงชื่อไว้ก่อน ช่วงว่างค่อยมาตามเก็บครับ จากคุณ : Markus - [ 24 ธ.ค. 50 09:41:04 A:192.168.99.40 X:203.152.41.70, 203.152.41.4 TicketID:161906 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เข้ามาบอกว่าอ่านจบแล้ว แล้วก็ซึมไปอีกรอบ อยากดูหนังเรื่องนี้วันนี้ร่วมกับทุกคนจังครับ แต่เป็นไปไม่ได้ ก่อนปีใหม่คงต้องขอไปดูในโรงอีกรอบ แล้วค่อยตามดูที่เฮาส์ในปีหน้า แล้วคงตามด้วย ดีวีดี หนังเรื่องนี้แม้จะดูหลายรอบ แต่ว่าแต่ละรอบที่ดูมักจะเก็บอะไรได้เพิ่มเติมเสมอ ขอบคุณอีกครั้งครับคุณ Grenadine1oz สำหรับอีกหนึ่งบทความที่อ่านแล้วซึมลึกมากๆ จากคุณ : Markus - [ 24 ธ.ค. 50 10:41:24 A:192.168.99.40 X:203.152.41.70, 203.152.41.4 TicketID:161906 ]

ความคิดเห็นที่ 19 รักไปอีกนานนะเราว่า คิดว่าจะมีหนังที่ทำให้เรารู้สึกแบบนี้ออกมาอีกไหม ชั่วชีวิตเรา จากคุณ : blueboyhub - [ 24 ธ.ค. 50 14:51:16 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อาม่า: เล่นอารัยอะหะ เล่นอย่างนี้ของอากงก็พังหมดสิ เค้าต้องเล่นอย่างนี้ มิว: ทำไมถึงอาม่าชอบเล่นเพลงนี้ อาม่า: อากงอีชอบเล่นให้อาม่าฟัง มิว: อากงคงเล่นเก่งน่าดูเลยเนอะ อาม่า: แน่อยู่แล้ว เพื่อนอยากเก่งเหมือนอากงไหมหละ มิว: ไม่รู้ว่าเก่งไปทำไมอะ อาม่า: เผื่อว่าวันนึง เพื่อนจะใช้มันบอกอะไรกับคนอื่นๆ เหมือนที่อากงบอกอาม่าก็ได้ มิว: แล้วอากง บอกอะไรกับอาม่า อาม่า: ฟังสิ มิว: อากงเค้าบอกว่า เค้าคิดถึงอาม่า อาม่า: ถ้าวันไหนอากงกลับมา แล้วไม่เจอใครอยู่บ้าน อีก็จะเหงา อยู่เป็นเพื่อนอาม่าสักพักนึงนะ จากคุณ : Grenadine1oz - [ 23 ม.ค. 51 09:43:38 ]