PANTIP.COM : A6173106 พรหมวิหาร 4 [เพชรพระอุมา]

พรหมวิหาร 4

ขอฝากอวยพรปีใหม่ที่กะลังจะมาถึงนี้ให้ทุกคนในห้องนี้ค่ะ
ด้วย....พรหมวิหาร 4....

หากมีเวลาก็อ่านกันสักนิด..เพราะอุตส่าห์ ...นั่งย่อและพิมพ์เองทีละตัวเลยนะ..จากหนังสือ..ความจริงเกี่ยวกับ ความรัก ความโกรธ และความเมตตา...
บทนี้..เขียนโดยพระอาจารย์ มิตซูโอะ คเวสโก จากหนังสือ สาระแห่งชีวิต คือ รักและเมตตา

เมตตา...

เริ่มจากฝึกเมตตาแก่ตนเองก่อน...คือพยายามฝึกหัดขัดเกลาจิตใจให้มีความรู้สึกที่ดีออกมาให้เป็นตามธรรมชาติ ฝึกคิดในทางบวก มองโลกในแง่ดี

....เมื่อรู้สึกดี..ก็สบายใจ สุขใจ คิดดี พูดดี ทำดี และส่งความรู้สึก กระแสจิตของใจดี สุขใจนี้ออกไป ความเมตตาจะทำให้เราไม่คิดร้าย ไม่พูดร้าย ไม่ทำร้ายใคร ที่สุดของความเมตตา คือจะไม่มีความพยาบาทเกิดขึ้นในใจ

กรุณา...

คือความสงสาร ...เริ่มจาก..กรุณาต่อตนเอง...ด้วยการสำรวจตัวเอง..ว่ามีอะไรควรแก้ไข ให้ตนเองพ้นทุกข์ เริ่มต้นตรวจดูศีล ด้วยกฎหมาย ระเบียบ วินัย กติกาของสังคม หรือจากที่คนรอบข้างกล่าวตักเตือนเรา แล้ว ตั้งใจแก้ไขปรับปรุง..พิจารณาบ่อยๆเป็นประจำ...ใช้อิทธิบาท 4 เข้าช่วยด้วย..

ความกรุณาที่แท้จริงต้องมีพื้นฐานของความเมตตาอยู่ด้วยเสมอ ดังนั้น การที่เราจะว่ากล่าวตักเตือนใคร โดยเข้าใจว่าเป็นความกรุณาที่ต้องการให้เขาพ้นจากทุกข์ เราต้องสำรวจความรู้สึกของตนเองให้ดีด้วยว่าไม่ได้เจือด้วยความโกรธ หากเรามีเมตตา เราย่อมปรารถนาให้เขาเป็นสุข

การว่ากล่าวตักเตือน เราจะต้องคำนึงถึงความรู้สึกของเขาด้วย ต้องทำไปเพื่อประโยชน์ และความสุขของเขาจริงๆ

กรุณานี้ ต้องอาศัยกำลังสติปัญญา และจิตใจที่เข้มแข็งมากยิ่งขึ้นกว่า...เมตตา....

มุทิตา...

คือความยินดีเมื่อเขาได้ดี ไม่คิดอิจฉาริษยา สำหรับคนทั่วไป แม้มีเมตตากรุณามากพอสมควรแล้วก็ตามแต่จะมีมุทิตาจากใจจริงนั้น ยังหายาก

ปกติ เมตตากรุณา คือการเผื่อแผ่ให้คนที่ด้อยกว่าตน..มุทิตา ทำจิตพลอยยินดีกับบุคคลที่มีความสุข อาจมีลาภ ยศ สรรเสริญ สุข มากกว่าตน ปกติ จิตใจที่เห็นแก่ตัว มักจะเกิดความรู้สึกอิจฉา ริษยา น้อยอก น้อยใจ เป็นธรรมดา

เราจึงต้องพัฒนาจิตใจให้มีมุทิตาต่อตนเองก่อน คือหัดมองนิสัยมองดูตนเองให้มากๆ อย่าเปรียบเทียบแต่กับคนที่ดีกว่าเรา คนในโลกนี้เป็นคนยากจนที่ไม่เคยมีข้าวกินอิ่มถึง หนึ่งในห้าส่วน

สุดท้าย..อุเบกขา...

คือการวางใจเป็นกลาง เป็นปกติ ไม่ยินดี ยินร้าย เมื่อใช้ปัญญาพิจารณาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เป็นไปตามสมควร แก่เหตุปัจจัย ตามกฏแห่งกรรม

หลายคนเข้าใจผิดว่า อุเบกขาคือเฉยๆ ไม่สนใจว่าใครจะทำอะไร ช่างมันฉันไม่เกี่ยว อุเบกขามาจากความหมายเดิมว่าเข้าไปดู จนเข้าใจ ชัดเจน แล้วจิตปล่อยวาง ไม่ยึดมั่นถือมั่น ไม่ยินดียินร้าย วางใจเฉย

อุเบกขา ต้องอาศัย สติ ปัญญา ขันติ

เรามักคิดว่าโลกนี้ไม่ยุติธรรมเลย ไม่สมควรเลย แต่หากเราพิจารณาชีวิตด้วยปัญญาชอบแล้ว จะเข้าใจว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เรามีประสบการณ์อยู่นั้น มันเป็นไปตามกฏแห่งกรรม ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว

ทุกสิ่งที่เราประสบล้วนเป็นมรดกแห่งกรรมของเราเอง ชีวิตที่เราประสบอยู่นี้สมบูรณ์ด้วยเหตุปัจจัยของมันเอง การกระทำของตนเอง ใช้สติปัญญา เข้าใจความเป็นไปของชีวิต ปล่อยวางได้ ทำใจได้ ไม่ทุกข์ใจ เอาใจใส่ และรับผิดชอบในชีวิตปัจจุบัน ทำทุกอย่างให้ดีที่สุด ด้วยความพอใจสงบใจ

อุเบกขา จึงถือเป็นคุณธรรมขั้นสูง อันเปี่ยมไปด้วย เมตตา กรุณา มุทิตา อย่างสมบูรณ์ในขณะเดียวกัน

.....สาธุ.......

สรุป...อันดับแรก หากเราไม่มีแม้แต่กระทั่ง ความเมตตา...อย่าหวังเลยว่าเรา..จะมี .....อุเบกขา........ได้

ขอบคุณมากที่อุส่าอ่านนะคะ

จากคุณ : MyHeartAnd_i - [ 26 ธ.ค. 50 13:09:38 ]

ความคิดเห็นที่ 19

มงคลที่ ๑๖ ประพฤติธรรม

ไม้จันทร์แม้แห้ง ยังไม่สิ้นกลิ่นหอม
อ้อยแม้ถูกหีบ ยังไม่สิ้นรสหวาน
เกลือแม้ถูกสะตุ ยังไม่สิ้นรสเค็ม
บัณฑิตแม้ตกทุกข์ ยังไม่เลิกประพฤติธรรม

การประพฤติธรรม คือการประพฤติตนให้อยู่ในกรอบของความถูกต้องและความดี ทั้งปรับปรุงพฤติกรรมของตน ให้ดีสมกับที่เกิดเป็นคน และให้มีความเที่ยงธรรมไม่ลำเอียง

เราจะเห็นได้ว่า การประพฤติธรรมนั้น พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้ เป็นมงคลที่ ๑๖ ก่อนมงคลที่ ๑๗ และ ๑๘ คือการสงเคราะห์ญาติ และการทำงาน ไม่มีโทษ

.......เหตุที่พระองค์ทรงวางลำดับมงคลว่าด้วยการประพฤติธรรมไว้ตรงนี้ ก็เพราะในการสงเคราะห์ญาติ และการทำงานไม่มีโทษ ซึ่งเป็นการทำงานเพื่อส่วนรวมนั้นเราต้องมีการทำงานติดต่อกับคนจำนวนมาก ซึ่งมีอัธยาศัยต่างๆ กันไป ถ้าไม่ระมัดระวังให้ดีแล้ว โอกาสที่จะกระทบกระทั่งกันก็มีมาก โอกาสที่เราจะทำให้งานเสีย เพราะขาดความเป็นธรรมก็มีมากเช่นกัน

....... ดังนั้น ก่อนทำงานเพื่อส่วนรวมจึงต้องประพฤติธรรม เพื่อเป็นการปรับปรุงตนให้พร้อมที่จะอยู่ร่วมกันในสังคมอย่างผาสุก ไม่นำความเดือดร้อนมาสู่ตนเองและผู้อื่น ซึ่งได้แก่การประพฤติปฏิบัติตน ๒ ลักษณะควบคู่กันไป ได้แก่

๑. ประพฤติเป็นธรรม
๒. ประพฤติตามธรรม

........ ประพฤติเป็นธรรม คือมีความเที่ยงธรรม เป็นความถูกต้องและเป็นความดี

ความมั่นคงและความสงบเรียบร้อยของสังคมนั้น ขึ้นอยู่กับหลักธรรมอย่างหนึ่งคือ "ความเป็นธรรม" สังคมใดก็ตาม แม้จะมีข้าวปลาอาหารสมบูรณ์ มั่งคั่งบริบูรณ์แต่ถ้าขาด "ความเป็นธรรม" เสียอย่างเดียว สังคมนั้นก็จะมีแต่ความเดือดร้อนวุ่นวาย
- เพราะขาดความเป็นธรรม ครอบครัวจึงแตกสลาย
- เพราะขาดความเป็นธรรม บ้านเมืองจึงเกิดปฏิวัติรัฐประหาร
- เพราะขาดความเป็นธรรม สงครามระหว่างประเทศจึงเกิดขึ้น

ความเป็นธรรม คือการกระทำที่ชอบด้วยเหตุผล เป็นสิ่งจำเป็นสำหรับทุกหนทุกแห่ง มีบางคนเข้าใจว่า ความเป็นธรรมก็คือความยุติธรรม เป็นเรื่องมาจากผู้ใหญ่ผู้ใหญ่เป็นผู้ให้ ตนเป็นผู้รับ ความเข้าใจเช่นนี้ผิด อันที่จริงความเป็นธรรมเป็นสิ่งที่มนุษย์ทุกคนจะต้องให้แก่กัน

.....เราจึงต้องฝึกตนเองให้เป็นคนที่ปฏิบัติต่อผู้อื่นอย่างชอบด้วยเหตุผล มีความเป็นธรรมไม่ลำเอียงเพราะอคติ ๔ ประการ ดังต่อไปนี้
๑. ไม่ลำเอียงเพราะรัก เช่น ถึงจะรักนาย ก มากเพียงใดก็ตาม แต่ถ้า ไม่มีผลงานดีเด่นก็ต้องยกย่องคนอื่น ที่มีความสามารถดีกว่าขึ้นมา ไม่เห็นแก่หน้า ข้อนี้รวมถึงการไม่เป็นคนโลภ ไม่รักทรัพย์สมบัติมาก จนยอมเสียความเป็นธรรม
๒. ไม่ลำเอียงเพราะชัง คือถึงจะเกลียดหรือไม่ชอบใครเป็นการส่วนตัว ก็ไม่นำมาปนกับงาน ซึ่งเป็นเรื่องส่วนรวม หากเขาทำความดี ก็ต้องปูนบำเหน็จรางวัลให้เช่นเดียวกับคนอื่น ไม่เลือกที่รักมักที่ชัง
๓. ไม่ลำเอียงเพราะหลง คือเป็นคนมีปัญญา หูตากว้างไกล รู้เท่าทันคน ไม่โง่ ใครๆไม่สามารถหลอกลวงได้ ไม่เป็นผู้ใหญ่ชนิดลงโทษผู้น้อย โดยที่ไม่ได้ไต่สวนความผิดให้ชัดเจนก่อน เป็นต้น
๔. ไม่ลำเอียงเพราะกลัวภัย คือมีใจอาจหาญไม่หวั่นไหว ไม่เกรงต่ออิทธิพลมืดใดๆถึงจะถูกขู่ทำร้าย ก็ไม่ยอมเสียความเป็นธรรม เพราะมีความรักธรรมยิ่งกว่าชีวิต

.....คุณสมบัติทั้ง ๔ ประการนี้ คนทุกคนจำเป็นต้องมี มิฉะนั้นโลกนี้ก็จะวุ่นวายโดยเฉพาะผู้นำทุกท่าน จะต้องปลูกฝังคุณสมบัติดังกล่าวนี้ ให้เกิดขึ้นในใจตนอย่างเต็มเปี่ยม เพื่อไม่ให้เป็นที่ติฉินได้ในภายหลัง

" ผู้ใดไม่ละเมิดความยุติธรรม เพราะความรัก ความชัง ความโง่เขลา และความกลัว ยศของผู้นั้น ย่อมเด่นดุจดวงจันทร์ เปล่งแสงสว่างในข้างขึ้นทุกค่ำคืน "

.......ประพฤติตามธรรม คือการประพฤติปฏิบัติตนตามธรรมะที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงสอน ฝึกฝนอบรมตนเองให้คุณธรรมในตัวสูงขึ้นประณีตขึ้นตามลำดับ ได้แก่การปฏิบัติตามหลักกุศลกรรมบถ ๑๐ ประการ ดังนี้

๑. เว้นจากการฆ่าสัตว์ คือไม่ฆ่าสัตว์ นับตั้งแต่ฆ่าคนทั่วไป ฆ่าสัตว์ ที่มีคุณ และฆ่าสัตว์อื่นๆ
......เจตนารมณ์ของกุศลกรรมบถข้อนี้ ต้องการให้ทุกคนรู้จักแก้ปัญหาโดยสันติวิธีไม่ใช่โดยวิธีฆ่าอีกฝ่ายหนึ่งเสีย เพราะการฆ่านั้น ผู้ฆ่าย่อมเกิดความทารุณโหดร้ายขึ้นในใจ ทำให้ใจเศร้าหมอง และตนก็ต้องรับผลกรรมต่อไป และต้องคอยหวาดระแวงว่าญาติพี่น้องเขาจะมาทำร้ายตอบ เป็นการแก้ปัญหา ซึ่งจะสร้างปัญหาอื่นๆ ต่อมาโดยไม่จบสิ้น

๒. เว้นจากการลักทรัพย์ คือไม่แสวงหาทรัพย์มาโดยทางทุจริต เช่น ลัก = ขโมยเอาลับหลัง ฉก = ชิงเอาซึ่งหน้า กรรโชก = ขู่เอา ปล้น = รวมหัวกันแย่งเอา ตู่ = เถียงเอา ฉ้อ = โกงเอา หลอก = ทำให้เขาหลงเชื่อแล้วให้ทรัพย์ ลวง = เบี่ยงบ่ายลวงเขา ปลอม = ทำของที่ไม่จริง ตระบัด = ปฏิเสธ เบียดบัง = ซุกซ่อนเอาบางส่วน สับเปลี่ยน = แอบเปลี่ยนของ ลักลอบ = แอบนำเข้าหรือออก ยักยอก = เบียดบังเอาของในหน้าที่ตน
......เจตนารมณ์ของกุศลกรรมบถข้อนี้ ต้องการให้ทุกคนทำมาหาเลี้ยงชีพโดยสุจริตซึ่งจะทำให้ใช้ทรัพย์ได้เต็มอิ่ม ไม่ต้องหวาดระแวงว่าจะมีใครมาทวงคืน

๓. เว้นจากการประพฤติผิดในกาม คือไม่กระทำผิดในทางเพศ ไม่ลุอำนาจแก่ความกำหนัด เช่น การเป็นชู้กับสามีภรรยาคนอื่น การข่มขืน การฉุดคร่าอนาจาร
......เจตนารมณ์ของกุศลกรรมบถข้อนี้ ต้องการให้ทุกคนมีจิตใจสูง เคารพในสิทธิของเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน เป็นการรักษาความสงบเรียบร้อยในสังคม

๔. เว้นจากการพูดเท็จ คือต้องไม่เจตนาพูดให้ผู้ฟังเข้าใจผิดไปจากความเป็นจริงซึ่งรวมถึงการทำเท็จให้คนอื่นหลงเชื่อรวม ๗ วิธีด้วยกัน คือ พูดปด = โกหกซึ่งๆ หน้า ทนสาบาน = อ้างสิ่งต่างๆ ทำให้ผู้อื่นหลงเชื่อ ทำเล่ห์กระเท่ห์ = ทำกลอุบายหรือเงื่อนงำอันอาจทำให้คนอื่นหลงเข้าใจผิด มารยา = เช่น เจ็บน้อยทำเป็นเจ็บมาก ทำเลศ = ทำทีให้ผู้อื่นตีความคลาดเคลื่อนเอาเอง เสริมความ = เรื่องนิดเดียวทำให้เห็นเป็นเรื่องใหญ่ อำความ = เรื่องใหญ่ปิดบังไว้ให้เป็นเรื่องเล็กน้อย การเว้นจากพูดเท็จต่างๆ เหล่านี้ หมายถึง - ไม่ยอมพูดคำเท็จเพราะเหตุแห่งตน กลัวภัยจะมาถึงตนจึงโกหก - ไม่ยอมพูดคำเท็จเพราะเหตุแห่งคนอื่น รักเขาอยากให้เขาได้ ประโยชน์จึงโกหกหรือเพราะเกลียดเขา อยากให้เขาเสียประโยชน์จึงโกหก - ไม่ยอมพูดเท็จเพราะเห็นแก่อามิสสินจ้าง เช่น อยากได้ทรัพย์สินเงินทองสิ่งของจึงโกหก
.....เจตนารมณ์ของกุศลกรรมบถข้อนี้ ต้องการให้ทุกคนมีความสัตย์จริง กล้าเผชิญหน้ากับความจริงเยี่ยงสุภาพชน ไม่หนีปัญหา หรือหาประโยชน์ใส่ตัวด้วยการพูดเท็จ

๕. เว้นจากการพูดส่อเสียด คือไม่เก็บความข้างนี้ไปบอกข้างโน้น เก็บความข้างโน้นมาบอกข้างนี้ ด้วยเจตนาจะยุแหย่ให้เขาแตกกัน ควรกล่าวแต่ถ้อยคำที่ทำให้เกิดความสมัครสมานสามัคคี
......เจตนารมณ์ของกุศลกรรมบถข้อนี้ ต้องการไม่ให้คนเราหาความชอบด้วยการประจบสอพลอ ไม่เป็นบ่างช่างยุ ต้องการให้หมู่คณะสงบสุขสามัคคี

๖. เว้นจากการพูดคำหยาบ คือไม่พูดคำซึ่งทำให้คนฟังเกิดความระคายใจ และส่อว่าผู้พูดเองเป็นคนมีสกุลต่ำ ได้แก่ คำด่า = พูดเผ็ดร้อน แทงหัวใจ พูดกดให้ต่ำ คำประชด = พูดกระแทกแดกดัน คำกระทบ = พูดเปรียบเปรยให้เจ็บใจเมื่อได้คิด คำแดกดัน = พูดกระแทกกระทั้น คำสบถ = พูดแช่งชักหักกระดูก คำหยาบโลน = พูดคำที่สังคมรังเกียจ คำอาฆาต = พูดให้หวาดกลัวว่าจะถูกทำร้าย
.......เจตนารมณ์ของกุศลกรรมบถข้อนี้ ต้องการให้ทุกคนเป็นสุภาพชน รู้จักสำรวมวาจา ของตน ไม่ก่อความระคายใจแก่ผู้อื่นด้วยคำพูด

๗. เว้นจากการพูดเพ้อเจ้อ คือไม่พูดเหลวไหล ไม่พูดพล่อยๆ สักแต่ ว่ามีปากอยากพูดก็พูดไปหาสาระมิได้ แต่พูดถ้อยคำที่มีสาระ มีหลักฐาน มีที่อ้างอิง ถูกกาลเวลามีประโยชน์
......เจตนารมณ์ของกุศลกรรมบถข้อนี้ ต้องการให้ทุกคนมีความรับผิดชอบต่อถ้อยคำของตน

๘. ไม่โลภอยากได้ของเขา คือไม่เพ่งเล็งที่จะเอาทรัพย์ของคนอื่นในทางทุจริต
.......เจตนารมณ์ของกุศลกรรมบถข้อนี้ ต้องการให้คนเราเคารพในสิทธิข้าวของของผู้อื่น มีจิตใจสงบไม่ฟุ้งซ่านไหวกระเพื่อมไปเพราะความอยากได้ทรัพย์ของผู้อื่นทำให้มีใจผ่องแผ้ว มีความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ พร้อมที่จะสร้างประโยชน์ให้แก่ส่วนรวม

๙. ไม่พยาบาทปองร้ายเขา คือไม่ผูกใจเจ็บ ไม่คิดอาฆาตล้างแค้น ไม่จองเวร มีใจเบิกบานแจ่มใสไม่ขุ่นมัว ไม่เกลือกกลั้วด้วยโทสะจริต
.......เจตนารมณ์ของกุศลกรรมบถข้อนี้ ต้องการให้คนเรารู้จักให้อภัยทาน ไม่คิดทำลายทำให้จิตใจสงบผ่องแผ้ว เกิดความคิดสร้างสรรค์

๑๐. ไม่เห็นผิดจากคลองธรรม คือไม่คิดแย้งกับหลักธรรม เช่น มีความเห็นที่เป็นสัมมาทิฏฐิพื้นฐาน ๘ ประการ คือ
.........๑. เห็นว่าการให้ทานดีจริง ควรทำ
.........๒. เห็นว่าการบูชาบุคคลที่ควรบูชาดีจริง ควรทำ
.........๓. เห็นว่าการต้อนรับแขกมีผล ควรทำ
.........๔. เห็นว่าผลแห่งกรรมดีกรรมชั่วมีจริง
.........๕. เห็นว่าโลกนี้โลกหน้ามีจริง
.........๖. เห็นว่าบิดามารดามีพระคุณต่อเราจริง
.........๗. เห็นว่าสัตว์ที่เป็นโอปปาติกะมีจริง (นรกสวรรค์มีจริง)
.........๘. เห็นว่าสมณพราหมณ์ที่หมดกิเลสแล้วมีจริง
.........หมายเหตุ ข้อ ๕ อาจแยกเป็น โลกนี้มีจริง ๑- โลกหน้ามีจริง ๑ ข้อ ๖ อาจแยกเป็น บิดามีพระคุณจริง ๑ มารดามีพระคุณจริง ๑ ซึ่งถ้าแยกแบบนี้ก็จะรวมได้เป็น ๑๐- ข้อ แต่เนื้อหาเหมือนกัน .......เจตนารมณ์ของกุศลกรรมบถข้อนี้ ต้องการให้คนเรามีพื้นใจดี มีมาตรฐานความคิดที่ถูกต้อง ยึดถือค่านิยมที่ถูกต้อง มีวินิจฉัยถูก มีหลักการ มีแนวความคิดที่ถูกต้อง ส่งผลให้ความคิดในเรื่องอื่น ถูกต้องตามไปด้วย " เราไม่เห็นธรรมอื่นแม้สักอย่าง ซึ่งจะเป็นเหตุให้กุศลธรรมที่ยังไม่เกิดได้เกิดขึ้น หรือกุศลธรรมที่เกิดขึ้นแล้ว เพิ่มพูนไพบูลย์ยิ่งขึ้นเหมือนอย่างสัมมาทิฏฐินี้เลย "
.........คุณธรรมทั้ง ๑๐ ประการนี้ คนทุกคนจำเป็นต้องฝึกให้มีในตน โดยเฉพาะผู้นำผู้ที่จะบำเพ็ญประโยชน์แก่สังคมส่วนรวม จะต้องฝึกให้มีในตนอย่างเต็มที่ จึงจะทำงานได้ผลดี

" ธรรมย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม บุคคลใดหวังความสุข หวังความเป็นใหญ่ หวังความก้าวหน้า ต้องประพฤติธรรม "

อ า นิ ส ง ส์ ก า ร ป ร ะ พ ฤ ติ ธ ร ร ม
.........๑. เป็นมหากุศล
.........๒. เป็นผู้ไม่ประมาท
.........๓. เป็นผู้รักษาสัทธรรม
.........๔. เป็นผู้นำพระพุทธศาสนาให้เจริญ
.........๕. เป็นสุขในโลกนี้และโลกหน้า
.........๖. ไม่ก่อเวรก่อภัยกับใครๆ
.........๗. เป็นผู้ให้อภัยแก่สรรพสัตว์
.........๘. เป็นผู้ดำเนินตามปฏิปทาของนักปราชญ์
.........๙. สร้างความเจริญความสงบสุขแก่ตนเองและส่วนรวม
.........๑๐. เป็นผู้สร้างทางมนุษย์ สวรรค์ พรหม นิพพาน ฯลฯ

"ธมฺมจารี สุขํ เสติ :: ผู้ประพฤติธรรม ย่อมอยู่เป็นสุข"

ที่มา :: FWD ^^

จากคุณ : เ จ้ า ตั ว ร้ า ย - [ 27 ธ.ค. 50 12:50:29 ]