 |
เรื่องเล่าจาก.............แร้ง ราตรี
ไปโพสต์ในกระทู้ เขามานาน ไม่เคยตั้งกระทู้เองเลย และไม่เคยคิดจะตั้งกระทู้ครับ เพราะกลัว ไม่มีใครเข้ามาดู
และครั้งนี้ไม่รู้จะตั้งกระทู้อะไรให้เพื่อนสมาชิกได้ลงความเห็น แต่ก็อยากจะตั้งกระทู้เองบ้าง เพื่อเล่าเรื่องประสบการณ์ต่างๆ
ที่ตนเอง เคยผ่านมาในดงขมิ้น เกี่ยวกับเพชรพระอุมา ใครมีเรื่องเล่าอะไรก็นำมาแลกเปลี่ยนกันอ่านด้วยนะครับ
และขอออกตัวเลยนะครับ ผมไม่ใช่นักเขียนฝีมือฉกาจ ที่บังอาจมาเขียนอะไรให้คนอื่นเขาติดตามกันเหมือนนิยาย
ทั่วๆไป เอาไปว่า ลองอ่านเล่นๆ ไป ไม่อยากให้โลกนี้มันซีเรียสเท่านั้นเองครับ
ขอยกเอา บทความที่เคยโพสต์ในกระทู้เก่าๆ มาเตือนความจำนะ
ความหลังครั้งแรกกับเพชรพระอุมา
ตอนหนึ่ง
สมัยเป็นเณรมัธยม ประมาณ ม.๒ ยังเคยไม่เคยได้ยินอะไรเกี่ยวกับเพชรพระอุมา และ
ไม่เคยรู้จักนิยายเรื่องนี้เลย จำได้ว่า ในห้องเก็บหนังสือเก่าๆ ห้องหนึ่ง ซึ่งพอดีช่วงนั้นไม่มีอะไรทำ
จึงเข้าไปค้นหาหนังสืออ่าน จนได้ไปเจอหนังสือเล่มหนึ่ง ซึ่งเก่ามาก ขาดไม่เต็มเล่มด้วยซ้ำแต่
ก็ลองอ่านดู ลองอ่านสักหน้าสองหน้า ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย แต่พอเริ่มอ่านเรื่อยๆ มา
ความสนุกความมันชักเริ่มขึ้นเรื่อยๆ ครั้งนั้นจำได้จนถึงทุกวันนี้ ว่าอ่านตอน ที่แงซายถูกผีเข้าสิง
และระพินทร์ก็กำลังหัวเสียกับแงซายอยู่จากอ่านหน้าสองหน้า ตอนนั้นก็เลยนั่งอ่านจนจบเล่ม และ
ให้ตายเถอะ ผมค้นหานิยายเรื่องเดียวกันนี้ในห้องนั้นจนทั่วห้อง มันไม่ยักกะมีสักเล่ม
ในเวลานั้น ความรู้สึกมันเหมือนกับถูกกักขังด้วยโลกแห่งแม่เหล็ก จะตัดทิ้งก็ไม่ไหว จะตัดใจ
ก็ไม่ได้ ประหนึ่ง ว่ามันเป็นความรักของลีลาวดีที่มีต่อพระเรวัตตะ เก็บกดอย่างรุนแรง
คิดในใจอยู่เสมอว่า ต้องหาอ่านให้จบให้ได้ ...
พอขึ้นมัธยม ๓ โชคดีที่มีพระอาจารย์จากต่างวัดได้เข้ามาสอน และท่านก็มีเพชรพระอุมา
ติดย่ามมาด้วย มีครบทุกตอนของภาคหนึ่ง บอกตามตรงมันเหมือนฟ้ามาโปรด แม่เจ้า ตั้งแต่
วันนั้น ผมตั้งหน้าตั้งตาอ่านแต่เพชรพระอุมาอย่างเดียว หนังสือนักธงนักธรรม หรือบาลี ไม่ยอม
แตะเลย..และด้วยเหตุนี้เอง ทำให้ผมต้องเจอเรื่องสนุกๆ เรื่อยมา ...จบ ยังมีต่อนะครับ
ตอนสอง
หลังจากที่ผมได้แหล่งยืมหนังสือเพชรพระอุมอ่าน วันๆ ก็เดินไปเดินมา ระหว่างกุฏิผมกับกุฏิ
อาจารย์องค์นั้น แต่เจ้ากรรมเถอะครับ กุฏิเจ้าอาวาส(ซึ่งต่อไปผมจะเรียกว่าหลวงพ่อนะครับ)
ตั้งอยู่ตรงกลางระหว่างทางที่ผมจะได้ไปยืมหนังสือมาอ่าน และหลวงพ่อท่านจะเคร่งมาก และก็ดุมาก
เสียด้วย ถ้าเรื่องอะไรไร้สาระแล้วท่านมักไม่ค่อยให้ลูกศิษย์ประพฤติ (รวมทั้งบ้านิยายด้วย)
เพราะฉะนั้น การที่ผมต้องได้หนังสืออ่าน ผมต้องมีเหตุผลพอที่จะกล้าเดินผ่านกุฏิหลวงพ่อ ผม
มีแผนครับ อิอิ...วีธีการก็คือ ทุกครั้งที่ จะเดินไปยืมหนังสืออาจารย์องค์นั้น ผมจะแอบเอา
หนังสือเพชรพระอุมามาสอดใส่หนังสือบาลี โดยภายนอกจะมองเห็นหนังสือบาลี แต่ภายใน อิอิ..
และที่สำคัญครับ เวลาผมจะเดินผ่านใกล้กุฏิหลวงพ่อ ผมก็จะท่องหนังสือไปด้วย ด้วยเสียงอันดัง
ประมาณว่าช้างเรียกหาลูกของมัน
เหตุการณ์เป็นอย่างนี้ เกือบทุกวัน จนหลวงพ่อออกปากชมต่อหน้าเพื่อนสามเณร ว่า
"เณรองค์นี้ขยันนะ ให้เอาเป็นแบบอย่าง" ตอนนั้นผมหน้าบานม๊าก...
จนในที่สุดมันเหมือนกับกรรมติดบั้งไฟพญานาค ที่หลอกตาหลวงพ่อมาทุกๆวัน
เย็นวันหนึ่ง ผมก็เดินท่องหนังสือมาตามปกติเพื่อปฎิบัติภารกิจแบบเดิม ขณะที่เท้ากำลังย่าง
ก้าวผ่านกุฎิหลวงพ่อ เพียงแค่อึดใจหนึ่งถ้าจะเปรียบเป็นการ ยิงกระทิงของระพินทร์ก็เหมือนกับ
ลักษณะเวลาที่นายพรานเบียดตัวหลบสัตว์ที่สวนลำปืนมาอย่างเฉียดฉิว ผมเผอิญเดินไปสะดุด
ก้อนหิน ล้มอย่างไม่เป็นท่า ด้วยความที่ตกใจ ทั้งหนังสือบาลีและหนังสือเพชรพระอุมาตอน
อาถรรพ์นิทรานคร หล่นและกลิ้งไปคนละทาง หนังสือบาลีกลิ้งตกลงไปในข้างซ้าย ส่วนหนังสือ
เพชรพระอุมาหล่นไปทางขวา ส่วนผมล้มตะครุบอยู่ ณ จุดนั้น และมันก็เป็นอะไรที่โคตรบังเอิญ
จริงๆ ณ ด้านขวานั้น หนังสือเพชร ตกลงแทบเท้าคนใดคนหนึ่ง ระหว่างที่ผมล้ม ในลักษณะท่า
แบบนอนราบกับพื้น..เสมือนดัง ระพินทร์พาคุณเชษฐาหมอบเข้าไปดูเท้าช้าง แต่ทั้งสอง
รอดอย่างปลอดภัย ต่างจากกับผม...เหลือบขึ้นมองอีกที มีเท้าข้างหนึ่ง กำลังเหวี่ยงมาหา
อย่างรุนแรง ชั่วขณะอึดใจ เหมือนใจจะขาด ผมได้หลุดประโยคหนึ่งและประโยคเดียว
เท่านั้น ว่า .......หลวง..พ่..อุ๊บ...
ตอนสาม
ด้วยความที่กระแสเพชรพระอุมากำลังมาแรงในช่วงนั้น หลวงพ่อท่านก็โอนอ่อนผ่อนปรนให้
โดยอ่านให้เป็นเวลา ณ เวลาที่ควรอ่าน และในบรรดาลูกศิษย์ที่ติดนวนิยาย เพชรไม่ใช่มีผมคนเดียว
ยังมีเพื่อนสามเณรอีกหลายรูปที่ติดงอมแงมเหมือนดังกับผม เพราะฉะนั้น กุฎิอาจารย์ จึงมีบรรดา
สามเณร แวะเวียนเข้าไปหายืมอ่านอยู่เป็นประจำ
และด้วยความที่นิยายเรื่องนี้ ได้รับความนิยมอย่างมากจึงมักจะเกิดอาถรรพ์ขึ้นกับหนังสือของ
เพชรพระอุมาเป็นประจำ ดังเช่น มีคนลืมบ้าง หายบ้างและในกรณีนี้ ก็เช่นเดียวกัน
ณ ช่วงเวลาหนึ่ง ผมกำลังตั้งหน้าตั้งตาอ่านเพชรพระอุมาอย่างเมามัน ใต้ร่มไม้มีแต่เสียงนกกระจิบ
กระจอกเป็นดนตรีขับกล่อมสร้างบรรยากาศให้เพลิดเพลิน
"ระพินทร์ และคณะกำลัง ตีรันพันตู กับกองทัพผี ของจอมผีดิบมันตรัย อย่างดุเดือด !!
ดารินนอนนิ่ง เป็นเจ้าหญิงนิทราอยู่ เหตุการณ์จะเป็นอะไร ยังไงต่อ เปิดๆๆๆ เราต้องรีบเปิด ใจเต้นเร็ว
ดังกลองกำลังข้าศึก จะโจมตี หน้าต่อไป เราต้องพลิก เราต้องเปิด มือซ้ายจับสันหนังสือ นิ้วกลางมือ
ขวา เตะน้ำลายนิดเพื่อจะได้เปิดง่ายขึ้น ในใจเหมือนดั่งต้องมนต์สะกด ของผีโขมดดง วินาทีต่อวินาที
ความเป็นตายของคณะจอมพรานไพรอยู่ในมือเราแล้ว หน้าต่อไปคือ วินาทีตัดสิน ......!!!!
และแล้วก็ได้เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดมาก่อน
ขนผมลุก ยิ่งกว่าตอน ดารินเห็นผี ผมตื่นเต้นยังกับได้เข้าร่วมกับเหตุการณ์ ในหนังสือ ร่างกายมันเหมือน
กับ กวางที่ถูกฝังเขี้ยวของไอ้เสือดาว ร่างกายแทบช็อค ลืมหายใจไปชั่วขณะ
"แผ่นกระดาษหน้าต่อไป ขาด ไป ๕ แผ่นหน้ากระดาษ..!"
จากคุณ :
แร้ง ราตรี 
- [
7 ก.พ. 51 17:34:48
]
|
|
|
|
|
|
มาม่ารอบดึกอยู่พอดีเชียวววววววววววว 