PANTIP.COM : A6447545 ละครออนพันทิป(พิเศษ)....ตอน "คนทะเล" [วิทยุ-โทรทัศน์]

ความคิดเห็นที่ 2

ต่อไปนี้จะเป็นเรื่องย่อของละครเรื่อง "คนทะเล" พ.ศ.2527
ลองดูสิว่าต่างจากคนทะเลที่ทำอีกครั้งให้หลังหรือไม่ อย่างไร

ผืนน้ำทะเลยามสงบ...

ดูราบเรียบเยือกเย็น แต่ในยามบ้าคลั่งมันจะกลืนทุกสิ่งไว้ภายใต้ผิวน้ำสีครามอย่างหฤโหด

ทะเล...คือความลึกลับน่าค้นหา เพราะภายในนั้น มันคือความตายที่เคลือบไว้ด้วยเสน่ห์อันงดงาม

ทะเล...คือจุดกำเนิดชีวิตหลากหลายรูปร่าง และคือจุดนำทางให้ทุกคนสนใจชีวิตอีกชีวิตหนึ่ง ...เธออ้างว้าง และอาภัพเกินกว่าจะบรรยายออกมาได้เป็นถ้อยเป็นคำ

หลังพายุโหมคะนองเมื่อค่ำคืนนั้นผ่านไป... นายจง ชาวประมงวัยกลางคน เกาะแผ่นกระดานที่หลุดออกมาจากเรือแตกของตนกระเสือกกระสนหนีตายเข้าหาฝั่ง ซึ่งมองเห็นอยู่ไกลลิบ

ชาวประมงวัยกลางคนกำลังอยู่ในสายตาของ "ผา" ตลอดเวลา ผาว่ายน้ำนิ่มและเร็วเหมือนปลา เขาติดตามไปห่างๆ ด้วยท่าทางสงบ ไม่ดุร้ายเหมือนคำกล่าวหาของคนโบราณที่เล่าขานกันมาเลย

ผาไม่ต้องการพบพานผู้คน แต่ชาประมงเรือแตกคนนี้พลัดหลงมาพบเขาเอง สร้างความตระหนกให้นายจง เขาหนีเข้าฝั่งด้วยแรงทั้งหมดที่เหลืออยู่ ยามร่างเกยหาดหน้าหมู่บ้านหนึ่งริมทะเล นายจงก็เหลือแต่ร่างไร้วิญญาณ

ดุจเป็นลางร้ายของหมู่บ้านนั้น

ผู้เฒ่าซึ่งเป็นพ่อบ้านขบคิดอย่างกังวล ในขณะที่ลูกบ้านทุกคนเริ่มหวาดกลัวต่ออาเพศจากท้องทะเล

หมู่บ้านนี้คือ บ้านทิวไม้

ห่างไกลแสงสี และความเจริญทั้งปวง ความเชื่อถือของผู้คนจึงงมงายอยู่กับคำบอกเล่า...ตำนานเก่าแก่ และจะเชื่อฟังคำสั่งของ "ผู้เฒ่า" ของหมู่บ้านโดยเคร่งครัด

ทุกคนอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข หนุ่มสาวเกี้ยวพากันอย่างรักใคร่ ไม่เคยมีคนนอกแปลกปลอมเข้ามาทำลายความสุขของพวกเขา

และ "ดาหรา" คือขวัญจิตขวัญใจของหนุ่มทั้งหมู่บ้าน

โดยเฉพาะ "หมัด" กับ "ไม้" สองหนุ่มฉกรรจ์ วนเวียนกันเกี้ยวอย่างลุ่มหลงกว่าใครๆ แต่ดาหราก็ไม่เคยสนใจใครเป็นพิเศษ เพราะเจียมตัวของตนที่กำพร้าพ่อแม่ ต้องอาศัยอยู่กับลุงเงาะ/ป้าจัน คนใจร้ายที่คอยแต่โขกสับให้น้อยใจอยู่ร่ำไป อีกอย่างก็คือ "นังอ่อน" สาวเพื่อบ้านก็คอยเหน็บแนมให้อาย เพราะอ่อนมันชอบไม้มานานแล้ว

คราวหนึ่ง...ทะเลเพิ่งหายป่วนจากมรสุม กุ้งปลาริมหาดก็พลอยหายตัวร่อยหรอไป

"ตาเงาะ" ผู้เกียจคร้าน จึงอาศัยกะพรุนหนังทำอาหารกินพอประทังไปก่อน ก็ดาหรานั่นล่ะที่ต้องเอาเรือเล็กออกทะเลช้อนกะพรุนมาให้

เย็นวันนั้น เธอก็คว้าสวิง, กาละมัง, สารส้ม สำหรับใช้ในการตักแมงกะพรุน ถ่อเรือออกไปทั้งๆ ที่ฟ้ามันครึ้มผิดปกติมาตั้งแต่บ่าย... เธอไม่รู้หรอกว่า นาทีข้างหน้านี้จะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง

และเธอก็ไม่รู้อีกเช่นกันว่า...สายตาของ "คนทะเล" ที่ชื่อผา ซึ่งตามชาวประมงเรือแตกมาเมื่อสี่ห้าวันก่อน กำลังจ้องมองอยู่ใต้ผิวน้ำอย่างมีประสงค์

แล้วท้องฟ้าก็ครึ้มลงไปอีก ลมพัดกรรโชกจนเรือโคลง ดาหราเสียหลักตกลงทะเล เธอพยายามพยุงตัวว่ายไปเกาะเรือ แต่แรงลมแยกตัวเธอห่างเรือออกไปทุกทีๆ

ดาหราสิ้นเสียแรงแล้ว เธอกำลังถูกทะเลกลืนร่าง ก็พอดีมีอ้อมแขนกำยำหนึ่งมารับไว้ ชายนั้นคือ "ผา"

ดาหราหมดสติลงเพียงเห็นหน้าเขาแวบเดียว...มาฟื้นอีกที ทั้งเรือและตัวเธอก็ถูกพามาอยู่ในถ้ำกลางทะเลเสียแล้ว เธอมองคนทะเล ผู้ชุบชีวิตตั้งแต่หัวจรดเท้า...เขามีทุกอย่างเหมือนมนุษย์ ผิดกันก็เพียงถิ่นกำเนิดและชาติพันธุ์ที่เป็นเงือกเท่านั้น

เรื่องราวของ "คนทะเล" ถิ่นอาถรรพณ์กลางสมุทร ถูกบอกเล่าจากปากเขาให้เธอรู้ ผา-อาภัพเพราะถูกธรรมชาติกีดกันให้ห่างผู้คน ...ดาหรา-ว้าเหว่เพราะขาดคนห่วงใย... ทั้งสองได้เสียกันกลางพายุโหมคะนอง ก็ด้วยความเห็นใจกันและกัน

ก่อนจาก ดาหราถอดแหวนให้ผาไว้เป็นที่ระลึก คนทะเลก็สัญญามั่นว่าจะมาอยู่กินกันจนตายจาก...เขากับเธอลากันตอนฟ้าสาง

ซึ่งก็แน่นอนล่ะ ที่นังอ่อน คู่ชิงชังของดาหราต้องไปโพนทะนาว่าเธอหายไปทั้งคืน ยิ่งเพิ่มความเกลียดชังให้กับลุง-ป้าเพิ่มขึ้น

จนย่างเข้าเดือนต่อมา ดาหราก็ตั้งท้อง

ไม้ตัดใจยอมอยู่กินกับนังอ่อน

ถึงเก้าเดือน....ขณะที่เด็กจวนจะคลอดนั้น ผืนฟ้าเกิดเค้ามืดทมึน คำรามสนั่น น้ำทะเลปั่นป่วนอย่างฉับพลัน เหมือนเหตุการณ์ตามตำนานที่เล่าถึงความล่มสลายของอาณาจักรเงือก กลางอาเพศนี้เสียงเด็กเพิ่งคลอดแผดจ้าขึ้น...ทุกคนวิ่งขึ้นไปดู แต่ไม่มีใครแย้มยิ้มดีใจ โดยเฉพาะหมอตำแยถึงกับทิ้งเด็กหนีกลับอย่างตระหนก และจุดจบของชีวิตหมดก็มาถึง....ลมแรงปลิดก้านกระเปี้ยวลอยลิ่วลงมาเสียบท้องทะลุ ร่างแกล้มลงพร้อมคำพูดหลุดออกมาเป็นห้วงๆ

"ลูกมัน....เป็นเงือก...เป็นตัว...กาลี"

เป็นความจริงที่ลูกของดาหรามีหางเป็นปลา ทำให้เกิดพายุ เกิดคลื่นลูกโตโถมเข้ามาพังทลายบ้านเรือน หรือพายุมันเกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ ก็ไม่มีใครเดารู้

จนเช้าของอีกวัน...ซากบ้านเรือน คนเจ็บ-ตาย เรียงรายเต็มหาด ยิ่งศพน่าสมเพชของหมอตำแยเพิ่มขึ้นมาอีก ทุกคนจึงพร้อมกันลงความเห็นเสียงเดียวกันว่า...

ลูกเงือกของดาหรา คือตัวกาลี นำความพินาศมาให้...

เขาเชื่ออย่างนี้ทั้งหมู่บ้านเพราะหลังจากนั้น สัตว์ทะเลไม่มีมาให้จับกินอีกเลย ชาวบ้านกลายเป็นชาวประมงที่ไม่ได้ลิ้มรสปลา นานวันเข้าเรื่องนี้จึงกลายเป็นคดีแรกที่วกมาลงที่ดาหรากับลูก ทั้งที่เธออยู่อย่างสันโดษ จะพาลูกไปอาบน้ำสักครั้งก็ยังต้องคอยหลบเร้นผู้คน

แล้วความลับที่มีคนล่วงรู้เพียงไม่กี่คนก็ถูกเปิดเผย ผู้เฒ่าหัวหน้าหมู่บ้านตัดสินความในทันที ให้ดาหราพาลูกลอยเรือไปเสียจากหมู่บ้านในเช้าของอีกวัน โดยไม่ยอมฟังคำอ้อนวอนของเธอแม้สักนิด

ดาหรากอดลูกร่ำไห้จนอาทิตย์ขึ้น ผู้เฒ่าก็พากลุ่มชาวบ้านมาขับไส

หมัด ไม้ ร่วมมือกับป๊อก ออกโรงทัดทาน โดยช่วยกันแก้ตัวแทนเงือก ถึงเหตุร้ายที่เกิดขึ้นว่าเป็นเรื่องของธรรมชาติ สามหนุ่มขอให้ชาวบ้านให้อภัยเพราะดาหราก็เป็นเพื่อนบ้านที่ดีจบเกือบจะได้ผล มาติดอยู่ตรงเรื่องปลาหายจากแหล่งทะเลใกล้ๆ ซึ่งใครๆก็ลงความเห็นว่าเป็นเพราะมีเงือกในหมู่บ้าน ปลาจึงไม่ยอมมาให้จับดังเคย

เรื่องนี้สามหนุ่มนำทางผู้เฒ่าและชาวบ้านออกทะเลดูพฤติกรรมของชาวบ้านหกลุ่มหนึ่ง...พวกนั้นหาปลาโดยใช้ระเบิดใต้น้ำทำให้ปะการังหักจนหมด ปลาจึงไม่มีที่วางไข่ อันเป็นสาเหตุที่แท้จริง ผู้เฒ่าก็ยอมให้สองแม่ลูกอาศัยอยู่ในหมู่บ้านต่อไป แต่ห้ามนำลูกเอกมายุ่งเกี่ยวกับชาวบ้านเป็นอันขาด.... ดาหรายิ้มกับลูกทั้งน้ำตา มองสามหนุ่มอย่างสำนึกในบุญคุณ ในขณะที่ลุงเงาะกับป้าจันไม่พอใจนัก

หลังคำพิพากษาของผู้เฒ่า...ครอบครัวตาเงาะก็วังเวง เพราะไม่มีใครยอมคบหาเหมือนแต่ก่อน ออกไปซื้อหาปูปลากินที่ตลาดนัดก็ถูกเพื่อนบ้านขับไล่อย่างรังเกียจ จึงหันมาจับเข่าคุยกันถึงแผนที่จะกำจัดเงือกออกไปจากบ้านตน

ป้าจันอาสาดูแลเงือกให้ดาหรา แล้วแกล้งใช้ให้เธอออกไปตักกะพรุนหนังมากินกัน

คล้อยหลังหลานสาวผู้อาภัพไปไม่นาน สองป้าลุงอุ้มตัวกาลีของแกออกไปโยนลงทะเลอย่างปลอดโปร่ง

...ดาหรากลับมาก็เห็นเพียงเบาะของลูกลอยติดโขดหิน เธอกรีดร้องอย่างเจ็บปวด วิ่งลงไปงมลูกอย่างลนลาน

ไม้ หมัด ป๊อก ผ่านมาพอดีจึงช่วยลงแรงอีก ลุงเงาะกับป้าจันจึงต้องแกล้งทำตามเพื่อกลบเกลื่อนความผิด ครู่ใหญ่เงือกน้อยค่อยๆ โผล่ขึ้นมาจากซอกหิน ...สายตาไร้เดียงสาคู่นั้น มีเพียงแม่ดาหราคนเดียวที่เข้าใจ....
แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 51 20:48:15

จากคุณ : จข เอง (คนหยังเขียด) - [ 22 มี.ค. 51 20:47:33 ]

ความคิดเห็นที่ 3

สิบปีผ่านไป....

เงือกน้อยก็เติบโตขึ้นมา เธอมีทุกอย่างเหมือนเด็กวัยเดียวกัน จะต่างก็เพียงไม่มีขาเดินได้เท่านั้น ตาเงาะยายจันของเงือกก็ขับไล่ไสส่งมาตลอดสิบปี ยังมีเด็กไข่ ลูกชายตัวเกเรของยายจันคอยรังแกอีก ชีวิตวัยเด็กของเงือกก็แทบหาความสุขไม่ได้เอาเสียเลย

มีอยู่คราวหนึ่ง....
ครอบครัวคนมั่งมีจากกรุงเทพฯ ได้เดินทางมาพักผ่อนที่บ้านทิวไม้จากคำพูดเลอะเลือนของชาวประมงขี้เมา สร้างความสนใจในเรื่องเรื่องเงือกให้กับลูกชายคนเดียวของครอบครัวนี้ เขาชื่อ "นุกูล"...เด็กวัยสิบสามขวบซึ่งใฝ่ฝันอยากพบเงือกมาหลายปี จนคุณประณีตผู้เป็นแม่เข้าใจว่าเป็นโรคจิต ถึงกับตั้งใจจะส่งไปอยู่เสียที่เมืองนอก

เงือกถูกผู้เฒ่ากำชับให้หลบซ่อนตัว อย่าให้คนกรุงเทพฯ รู้ เพราะกลัวอับอาย และกลัวมีปัญหายุ่งยากเกิดขึ้นอีก...แต่นายปล้อง คนรับใช้ของครอบครัวก็ยังมีโอกาสเห็นเข้าจนได้ นุกูลก็ยิ่งเพิ่มความกระหายที่จะได้พบมากขึ้นไปอีก

จนคนกรุงเทพฯ พากันกลับไปยายจันกับตาเงาะ ก็คบคิดกันกำจัดเงือกอีก โดยยุให้ลูกชายตนเองชวนเพื่อนมาทุบตีเงือก แล้วลากลงทะเลหวังให้เงือกกลัวจะได้หนีไป แต่เมื่อเงือกลงน้ำ...เด็กชายสองคนที่ถูกสั่งให้มาจัดการ กลับถูกเงือกกัดเสียยับไปทั้งตัว

เรื่องนี้ดาหราปกป้องลูกตนไว้ได้อีกครั้ง
แต่ผู้เฒ่าก็ยังไม่เลิกรา แกออกคำสั่งให้เงือกอยู่แต่บนบก หากลงน้ำเมื่อใด ใครพบเห็นเข้าก็มีสิทธิทำอะไรกับเงือกก็ได้โดยไม่มีความผิด...ดาหราสงสารลูกนัก แต่ก็สุดจะแก้ไข เงือกก็อ้อนวอนแม่ขอลงน้ำ เพราะหากอยู่บนบก เกล็ดแห้งเมื่อใดจะแสบร้อนที่สุด

แล้วดาหราก็พาลูกลงน้ำอีก ไม้ผ่านมาเห็นเข้าก็ขู่จะๆไปบอกชาวบ้าน หากดาหราไม่ยอมไปกับเขา

เงือกเห็นแม่ถูกรังแก ก็ว่ายน้ำเข้ามาช่วย...ไม้ถูกเงือกกัดขาจนล้มลงทะเล เงือกยังตรงเข้าทำร้ายอีกจนพอใจ

ความผิดครั้งนี้ชาวบ้านลงความเห็นให้จับเงือกขึ้นมาขึงไว้บนหาด เพื่อให้โดนแดดเผาจนตาย ดาหราจึงบอกให้ลูกหนีไป... ผู้เฒ่าออกเรือตามล่าอุตลุด แต่เงือกก็หลุดรอดไปได้ ครอบครัวตาเงาะถูกรับเคราะห์อีกตามเคย ผู้เฒ่าประกาศกร้าวให้หาตัวเงือกมาลงโทษให้ได้

...เงือกกระเสือกกระสนออกทะเลลึก
...ในขณะที่ทาง นุกูล ผู้ฝันอยากพบเงือก กำลังถูกส่งไปอยู่เมืองนอก

ชีวิตเด็กสองคนคลับคล้ายกัน ผิดกันก็แต่นุกูลอยู่อย่างอบอุ่น ส่วนเงือกอยู่อย่างว้าเหว่....

เงือกว่ายน้ำหนีตายอย่างเต็มกำลัง

เธออ่อนเพลียมากแล้ว....จนในที่สุดก็มาถึงเกาะๆหนึ่ง ซึ่งหลบเร้นอยู่กลางทะเลลึก

ที่นั่นเป็นหมู่บ้าน "ชาวเล" หรือคนเกาะที่ไม่ยอมติดต่อกับคนภายนอกมานานเป็นร้อยๆปีแล้ว

เงือกได้รับความเมตตาจาก "ดิน" คนชาวเล จนร่างกายแข็งแรง ดินถามถึงเกาะปะการังกลางทะเล อันเป็นที่อยู่ของพวกเงือก แล้วก็แปลกใจที่เงือกน้อยตัวนี้ไม่รู้

เมื่อได้ฟังเรื่องราวของเธอ... ดินเกิดเวทนาถึงกับรับปากช่วยเหลือทุกอย่างหากเงือกต้องการ

ทางหมู่บ้านทิวไม้...
ชาวบ้านยกโขยงกันมารื้อบ้านของดาหรา แล้วกลับไป ตาเงาะกับยายจันสั่งให้เธอซ่อมบ้านให้เสร็จก่อนตะวันขึ้น มิฉะนั้นจะขับไล่ให้ไปอยู่ที่อื่น

ดาหราซ่อมบ้านอยู่จนค่อนรุ่ง เงือกก็มาเรียกที่ริมหาด... น้ำตาของแม่ทำให้เงือกตัดสินใจอะไรบางอย่างจึงลาแม่ไปหาดินอีกครั้ง เธอเร่งเวลาไปเกาะชาวทะเลจนไม่มีเวลาพัก พอพบหน้าดินก็หมดสติลงพอดี

เงือกกลับมาหาแม่อีกครั้งก็ถูกจับได้...

ผู้เฒ่ากับชาวบ้านลงความเห็นพิพากษาทันทีว่าให้...ฆ่า
ฆ่า โดยเผากลางแดด ตามความเชื่อถือตามตำนานเก่า แต่เคราะห์กรรมของเงือกยังไม่ถึงคราวอับจน...ดิน คนชาวเลตามมาช่วยเหลือไว้ได้

ดินพาเงือกกับดาหราไปอยู่ยังเกาะกลางทะเลอันเป็นที่อยู่ของพวกตน

แต่เหมือนเวรซ้ำกรรมซัด...

เหตุการณ์เก่าตอนเธอคลอดมาจากท้อง กลับอุบัติขึ้นมาอีก....ดินฟ้าอากาศแปรปรวน คนเสียชีวิต อัตคัดขัดสนขึ้นในเกาะ

และแน่นอน...เงือกก็ถูกใครๆ ตัดสินว่าเป็น "ตัวกาลี" อีกเช่นเคย

พวกเขาจับเงือกโยนลงมาจากหน้าผาสูงเพื่อให้ตาย แต่เงือกไม่ตาย กระเซอะกระเซิงหลบเร้นไปอยู่ตามเกาะแก่งทั่วไปในทะเล

เกาะร้าง....มันอาจดีใจที่มีเงือกมาอาศัยเป็นเพื่อน แต่เงือก...ซึ่งไม่เหลือใครอีกแล้วต้องร้องไห้อยู่คนเดียว

...เธอรอนแรมอยู่ในน้ำสีครามโดดเดี่ยว จนกาลเวลาผลักพาสู่วัยสาว

ดวงตาสีนิลเหม่อมองขอบฟ้าด้วยน้ำตา...

เงือกคิดถึงแม่... อยากพบพ่อหรือใครสักคนที่เข้าใจ และไม่ป่าเถื่อนเหมือนมนุษย์ทุกคนที่พบมา

...แล้วกาลเวลาอีกนั่นแหละที่นำพาให้เธอพลัดหลงเข้ามาอยู่ในดินแดนของเหล่าเงือก

ที่นั่น-เธอได้พบกับ "ผา" ผู้เป็นพ่อ

ผา....เงือกหนุ่มผู้ขโมยไข่มุกวิเศษของชาวเงือกไปถูหางปลา จนเปลี่ยนเป็นขาสำหรับเดินเหมือนคนอันเป็นความผิดใหญ่หลวง รวมทั้งไปมีสัมพันธ์กับมนุษย์ซ้ำเข้าไปอีก เหล่าเงือกรวมทั้งนางพญาเงือกจึงจับตัวขังไว้เป็นการลงโทษ

เพราะตำนานของเงือกกล่าวไว้ว่า เงือกตัวใดหากไปยุ่งเกี่ยวกับมนุษย์ ความวิบัติล่มสลายของพวกพ้องก็จะคืบคลานมาเยือน จนสูญสิ้นเผ่าพันธุ์

เงือก-เมื่อได้พบพ่อก็ดีใจจึงหลบออกไปยังเกาะกลางทะเลอีก เพื่อนำข่าวดีที่สุดนี้ไปบอกแม่ แล้วเธอก็ถูกชาวเลจับตัวไว้ หวังให้นำทางไปยังเกาะปะการังอันเป็นอาณาจักรเงือก เพื่อไปขนเพชร พลอย และทองคำจากที่นั่น แต่เงือกหลบหนีออกมาได้
...เหมือนเขาว่าไว้ หลังพายุร้ายผ่าน ฟ้าย่อมกระจ่างสดใสเสมอ

ชีวิตเงือกสาวก็คล้ายอย่างนั้น...

...พรหมลิขิตชักนำให้เธอกับนุกูลมาพบกันจนได้...

ความผูกพันจากจิตใจที่มีมาตั้งแต่เด็กสร้างสัมพันธ์ได้เกินคำพูดประโยคประโยคใดๆอีกทั้งสิ้น

นุกูลให้เงือกนำทาง บุกเข้าสู่อาณาจักรเหล่าเงือกในเวลาต่อมา

เงือกอยากช่วยพ่อ...

นุกูลอยากได้ไข่มุกวิเศษเพื่อการเป็นคนโดยสมบูรณ์ของเงือก

การผจญภัยของสองหนุ่มสาวครั้งนี้มีทั้งน้ำตาและเลือด... ผาเสียชีวิตลงเพราะปกป้องลูกที่ตนไม่เคยได้เลี้ยง

เงือกได้ไข่มุกวิเศษและนำมันออกมาจากดินแดนเหล่าเงือก...

ครานั้น เกาะปะการังใจกลางสมุทรอันกว้างใหญ่ ก็ถึงคราววิบัติตรงตามตำนาน......ไม่มีซากใดหลงเหลือให้ใครเห็นได้อีก

นับเป็นความผิดหวังยิ่งใหญ่ของชาวเล...ซึ่งหวังในทรัพย์สินของเหล่าเงือก และยิ่งผิดหวังมากขึ้นไปอีกเมื่อนุกูลย้อนมาพาดาหราหนีจากไปด้วย

เขานำเงือกกับดาหราเข้าไปอยู่ในบ้านที่กรุงเทพฯ
ปกปิด ซ่อนตัว ไม่ให้ใครรู้เห็น

เขาค้นหา...ที่มาชีวิตของเงือกจนลืมคู่หมั้น ลืมแม่ และทุกสิ่งรอบกาย จนบริวารและญาติหลายคนสุดจะทนดูต่อไปได้ จึงร่วมมือกัน "กำจัด" เงือกไปให้พ้นทางตน

ชีวิตเงือกผ่านความโหดร้ายของคนทะเลมาแต่เด็กจนสู่วัยสาว...คนที่นั่นมีกฎเกณฑ์ตัดสินโทษ

แล้วคนที่นี่ล่ะ?
จิตใจจะงดงามเหมือนเมืองสวยๆ ของเขาหรือเปล่าล่ะ?

เรามาคอยดูกันต่อไปเถอะ....
แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 51 20:53:36

จากคุณ : จข เอง (คนหยังเขียด) - [ 22 มี.ค. 51 20:52:46 ]