| ชอบมาก ห้ามพลาด (19 คน) |
| ชอบ (6 คน) |
| เฉยๆ (3 คน) |
| ไม่ชอบ (1 คน) |
| ไม่ชอบมาก เสียดายตังค์ (0 คน) |
|
จำนวนผู้ร่วมโหวตทั้งหมด 29 คน |
เลือกอ่านบทความนี้พร้อมรูป พร้อมอ่านความเห็นอื่นๆ และ ชวนมาแสดงความเห็นเพิ่มเติมต่อที่ http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=aorta&month=21-03-2008&group=14&gblog=81
ชายหนุ่มกับโหลกุญแจ
...เขาจำชื่อลูกค้าไม่เคยได้ แต่ถ้าบอกชนิดอาหารที่ลูกค้ากินเขาจะนึกหน้าออกในทันที มีลูกค้ามากหน้าหลายตา แวะเวียนเข้ามาในร้านของเขาแล้วก็ลืมกุญแจทิ้งไว้ เขาจะเก็บกุญแจใส่ขวดโหล รอเจ้าของมารับคืน กุญแจแต่ละดอกก็จะมีเรื่องเล่าของตัวมันเอง
เช่น บางดอก ที่เป็นเรื่องของ ชายหนุ่มที่มีความรักกับหญิงสาวแต่แล้วหญิงสาวก็เลือกบางสิ่งที่สำคัญมากกว่ากุญแจ ฯลฯ ชายหนุ่มเจ้าของกุญแจเลือกที่จะไม่ออกเดินทางตามหาหญิงสาว เพราะ แม่ของเขาเคยบอกว่าเวลาหลงทางให้อยู่กับที่ เดี๋ยวแม่จะตามหาเอง ครั้นเขาอยู่เฉยๆแม่ที่เดินทางตามหากลับกลายเป็นคนที่หลงทาง ดังนั้น อาจเป็นไปได้ว่า ถ้าเขาตามหาเธอโดยที่เธอมิได้รออยู่กับที่เสียด้วยซ้ำ โอกาสที่เขาจะหลงทางจนหาทางกลับไม่ได้ยิ่งมีโอกาสมากเหลือเกิน
ลูกค้าคนหนึ่งถามว่า เมื่อเป็นเช่นนั้น เมื่อไม่มีใครมารับกุญแจกลับไปทำไมถึงไม่ทิ้งกุญแจเหล่านั้นไปเสีย คำตอบคือ เขาไม่สามารถตัดสินใจแทนใครได้ว่า ประตูบานไหนสมควรถูกปิดตลอดกาล วันหนึ่ง เจ้าของกุญแจอาจต้องการกลับมาไขประตูที่ปิดตาย
กระนั้นก็ดี บางคนถือกุญแจไว้ในมือก็เลือกที่จะไม่เปิดประตูบานนั้นตลอดกาล กุญแจจึงอาจไม่สำคัญเท่าความรู้สึกที่อยู่ภายในว่ายังต้องการจะก้าวผ่านประตูบานนั้นอีกต่อไปหรือเปล่า
หญิงสาวกับพายบลูเบอรี่
...หลังจากแน่ใจว่าชายคนรักไปกับหญิงคนอื่น เธอก็จมอยู่ในร้านอาหารเล็กๆกับเจ้าของร้านและอาหารที่เหลือประจำวัน เจ้าของร้านบอกเธอว่า อาหารในร้านที่ขายดีที่สุดคือ ชีสเค้ก ส่วนขนมที่เหลือทิ้งท้ายเสมอคือ พายบลูเบอรี่
หญิงสาวจึงถามว่า Whats wrong with bluberry pie ? ชายเจ้าของร้านตอบว่า ไม่มีอะไรที่ผิดปกติหรอก มันก็แค่ลูกค้าเลือกขนมอันอื่นก็แค่นั้น ไม่ใช่ว่า พายบลูเบอรี่จะไม่ดี หรือ ไม่อร่อย
บางคนมักสงสัยว่าตัวเองไม่ดีตรงไหน ทำไมเราถึงไม่มีใครมองแต่เพื่อนในกลุ่มกลับถูกจีบอยู่เสมอ เราไม่ดีหรืออย่างไร ทั้งที่ความเป็นจริง การไม่ถูกเลือกไมได้แปลว่า เรานั้นไม่ดี
และในบางครั้ง เมื่อเราถูกทิ้ง เราก็คิดว่า ตัวเองเป็น บลูเบอรี่พาย ที่ไม่ดีจึงไม่มีใครต้องการ แท้จริงนั้น คนที่ไม่ต้องการเราต่างหากที่มีปัญหาไม่ชอบกินของดีอย่าง บลูเบอรี่พาย
King of the white chips & His wife
...ชายหนุ่มที่เคยคิดตั้งใจเลิกเหล้าแต่กลับไม่สามารถตัดขาดจากมันไปได้ เขาสะสมชิปสีขาวไว้มากมายอันเป็นเครื่องหมายของการหลุดไปดื่มทุกๆครั้ง
การดื่มเหล้าคือพฤติกรรม แต่ สิ่งที่ฝังเขาไว้กับชิปสีขาว คือความรู้สึกที่ยังจมกับความสัมพันธ์ ของตัวเองกับภรรยาที่ขอแยกทาง
เขาพบกับเธอตั้งแต่เป็นหญิงสาวแรกรุ่น พอคบไปนานปีหญิงสาวกลับวาดฝันว่าวันหนึ่งจะไปจากเขา แต่เมื่อถึงที่สุดแล้วก็พบว่าตัวเองไปแล้วก็ต้องกลับมา หญิงสาวไม่ได้เกลียดชายหนุ่ม เธอแค่อยากจะให้เขา ปล่อยเธอไป เธอเองไม่รู้ตัวว่า สายใยที่เขารั้งเธอไว้ ก็มีเส้นด้ายอีกสายหนึ่งที่เธอพาดคล้องไว้ที่เขาเช่นกัน
ลูกสาวนักพนัน
...เรื่องขำๆที่เธอเล่าให้คนร่วมทางฟังคือ เรื่องที่พ่อสอนเธอนับเลขต่อจาก 10 แทนที่จะเป็น 11 กลับเป็น jack และสอนเธอให้รู้จักกับการเล่นพนัน
พ่อสอนให้เธอเรียนรู้ที่จะไม่ไว้ใจใคร ปัญหาคือความสัมพันธ์ของเธอกับพ่อก็ใช่ว่าจะไปด้วยดี ครั้นรู้ว่าพ่อป่วยเธอก็คิดว่าเป็นแผนการที่จะหลอกเธอ ปัญหาของความไว้วางใจ ทำให้เธอไม่สามารถผูกสัมพันธ์กับใครได้มั่นคง
ความไม่ไว้ใจใครทำให้เธอไม่เหลือใครที่จะร่วมเดินทาง จนบางครั้งต้องโกหกอีกฝ่าย เพียงเพื่อหวังให้เส้นทางที่ต้องเดินนั้นไม่เปลี่ยวเหงาเกินไป
... ประสบการณ์ผมกับหนังของเฮียหว่องคือ ทุกเรื่องที่ได้ดู ผมมีอันต้องหลับในรอบแรกเสมอ ขนาดเรื่องที่ชอบที่สุดอย่าง In the mood of love หรือ ครึ่งหลัง ของ Chunking express ที่กว่าผมจะได้ดูจบก็ทิ้งช่วงปิดๆเปิดๆไปหลายรอบ
หนังเฮียหว่องเหมือนหนังชุนจิ อิวาอิ อยู่สองประการ หนึ่งคือ หนังของทั้งคู่เน้นการถ่ายทอดอารมณ์ความรู้สึกโดยไม่ต้องพร่ำพรรณนามากความ และ ทั้งคู่เป็นผู้กำกับที่ตาถึงเสมอในการเลือกนักแสดงนำหญิง
อ่านผ่านๆตาก่อนดูหนังเห็นว่าหนังเรื่องนี้เป็นกึ่งๆงานรีเมค Chunking express ของตัวเฮียหว่องเอง พอได้ดูหนังแล้วตัวเองไม่รู้สึกเช่นนั้น มีเพียงแค่โครงเรื่องเล็กน้อยที่หยิบยืมมา แต่ เนื้อหาและทิศทางของหนังค่อนข้างแตกต่างกัน
ปรัชญาความรักกับไดอะล็อคที่คมคาย + การถ่ายภาพในสไตล์หนังหว่อง(คาไว) + หลายชีวิตที่มาซ้อนทับกันบนความเปล่าเปลี่ยวและรวดร้าว ยังคงเป็น สูตรเดิมๆของหนังหว่องคาไวที่แฟนๆคาดหวังได้ในหนังเรื่องนี้
ถึงผลลัพธ์ที่ออกมาจะไม่ถึงระดับมาสเตอร์พีซอย่าง In the Mood of love หรือ Chungking express ก็จริง แต่ความชอบของผมกลับนำหน้าความดีงามของหนัง ออกจะชอบมากกว่างานล่าสุดอย่าง 2046 เสียด้วยซ้ำ ช่วงเวลานาตาลี พอร์ทแมน ทำเอาน้ำตาซึม เช่นเดียวกับประเด็นของ บลูเบอรี่ พาย ก็กินใจมิใช่น้อย
ป.ล. การเลือกนักแสดงหญิงในหนังเรื่องนี้คือส่วนที่ผิดหวังมากที่สุด เพราะที่ผ่านมา เฮียหว่องมักจะนัยน์ตาเทพ เลือกดาราหญิงครั้งใดเจิดจรัสในจอไม่ว่าจะเป็น เฟย์ หว่อง หรือ จางม่านอวี้ แต่ นอร่า โจนส์ ดูธรรมดาไปหน่อย และ ราเชล ไวส์ ก็ดูไม่ค่อยเข้าพวกกับภาพรวมของหนังเท่าไหร่นัก
จขกท.ขอเชิญชวนเพื่อนผู้อ่านในกระทู้ ใน Blog และ ใน Book มาเยี่ยมเยือนพูดคุยและบังคับรับลายเซ็น ที่ บูธซีเอ็ด ใน งานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ วันอาทิตย์ที่ 6 เมษายน เที่ยงครึ่งถึงบ่ายสองโมง จ้า (อย่าปล่อยข้าพเจ้านั่งหง่าวเพียงลำพังเลย)
แก้ไขเมื่อ 02 เม.ย. 51 10:35:50
จากคุณ :
"ผมอยู่ข้างหลังคุณ" 
- [
2 เม.ย. 51 10:17:59
]
<<<<<<< ดูแล้วมาคุยกัน ... My Blueberry Nights , การเดินทางของหญิงสาวที่เป็นพายบลูเบอรี่ >>>>>>>
ความคิดเห็นที่ 1