ความคิดเห็นที่ 1 ลีลาบอกนาริน ว่าเธอจะให้คิดจัดการกับคาวีให้ แต่นารินห้ามเอาไว้ ลีลาเลยสงสัยหนัก ตัดสินใจถามว่าทำไมนารินต้องปกป้องคาวี นารินรีบบอกว่าเธอแค่ไม่อยากให้คิดไม่สบายใจ ลีลาเริ่มไม่ไว้ใจ "ผู้ชายอย่างคาวี ใครที่ได้อยู่ใกล้ก็ชอบเขาหมดทุกคน บางทีรินอาจจะรู้สึกแบบนั้นบ้างก็ได้" "รินไม่มีวันจะสนใจผู้ชายอย่างนายคาวี ไม่ว่าเขาจะวิเศษแค่ไหน รินก็ไม่สนใจ" นารินหนักแน่น "ถ้าไม่สนใจแล้วทำไมเมื่อคืนพี่ถึงเห็นคาวีเดินออกมาจากห้องนอนริน" ลีลาหลุดพูดเสียงดัง นารินชะงัก อึ้งไป พอหายอึ้งจึงอธิบายเสียงสั่นด้วยความน้อยใจ "ใช่ เมื่อคืนคาวีเขาเข้ามาในห้องรินเขาตั้งใจจะขู่ริน เขาต้องการทำให้รินอิจฉาพี่ลี ทำให้เราสองคนแตกคอกัน แต่รินไม่สนใจ เพราะรินรักพี่ลี และรินไม่เคยคิดอิจฉาพี่แม้แต่นิดเดียว แต่พี่ลีเห็นแค่นั้นก็ตัดสินรินไปแล้ว พี่ลีทำอย่างกับไม่รู้จักริน ไม่รู้ว่ารินเป็นคนยังไง" นารินน้ำตาซึมๆ ด้วยความน้อยใจ ลีลารู้สึกผิด "ริน พี่ขอโทษ พี่แค่เป็นห่วง พี่ไม่อยากให้คาวีทำให้รินต้องเสียใจ เหมือนกับที่เขาเคยทำกับพี่ พี่ขอโทษนะริน ยกโทษให้พี่นะริน" ลีลากอดน้อง "รินรู้ว่าพี่ลีเป็นห่วงริน แต่พี่ลีมั่นใจได้เลย ผู้ชายอย่างคาวี ไม่มีทางทำให้รินหวั่นไหวได้เป็นอันขาด เขาไม่มีทางทำให้รินต้องเสียใจ" "จ้ะ พี่จะเชื่อริน แต่รินต้องรับปากพี่นะ ต่อจากนี้ไป ไม่ว่าคาวีรังแก หรือกลั่นแกล้งอะไรรินอีก รินต้องบอกพี่ทุกอย่าง สัญญานะ" "ได้ค่ะ รินสัญญา แต่พี่ลีก็ต้องสัญญากับรินเหมือนกันว่าจะไม่คิดแบบเมื่อกี๊อีก เราสองคนต้องเจออะไรอีกมากในบ้านหลังนี้ เราไม่ควรจะมาทะเลาะกันเอง โดยเฉพาะเรื่องของนายคาวี" นารินเน้น ลีลาอึ้งไป แววตารู้สึกผิด ถึงวันแต่งงาน ทุกคนมาร่วมงานอย่างยินดี บ้างก็ซุบซิบนินทา คิดเข้าใจดีว่าทุกคนคิดยังไง เลยถือโอกาสประกาศใส่ไมค์ "ผมทราบดีว่าหลายท่านคงจะเกิดความสงสัยเมื่อได้รับคำเชิญจากผม บางท่านยังไม่เชื่อด้วยซ้ำว่าวันนี้เป็นวันแต่งงานของผมจริงๆ ผมขอยืนยันอีกครั้งนะครับว่าสิ่งที่ท่านเห็นคือความจริง และผู้หญิงที่เป็นเจ้าสาวของผมคือคุณลีลา เธออายุน้อยกว่าผมเยอะมาก จนผมขี้เกียจนับ แต่ตัวเลขมันไม่สำคัญเท่ากับความดีของเธอ ผมอาจจะเคยแต่งงานมาหลายครั้ง แต่ครั้งนี้มันจะเป็นครั้งสุดท้าย เพราะเธอคือคนที่ผมอยากอยู่ด้วยจนวันตาย" คิดพูดกับลีลาด้วยความจริงใจ ลีลามองคิดด้วยความซาบซึ้ง แซมนำตบมือ ทุกคนในงานตบมือตาม นารินน้ำตาซึม ทันใดนั้นคาวีก็ปรากฏตัวขึ้น พร้อมเปิดฝากล่อง หยิบถ้วยรางวัลสีทองอร่ามออกมาจากกล่อง คิดงง คาวีบอกว่านี่คือถ้วยรางวัลสำหรับภรรยาใหม่ของคิด รางวัลชนะเลิศสำหรับการวิ่งไล่จับผู้ชายดีเด่น คนในงานขำคิกคัก บางคนยังยืนอึ้ง คาวีประกาศ "หลายท่านอาจจะไม่ทราบว่าภรรยาใหม่ของพ่อผม มีความสามารถในการจับผู้ชายมากนะครับ เธอทุ่มเทสุดตัว เพื่อให้ได้ผู้ชายรวยๆ และเธอทำได้สำเร็จ นี่ถ้ามีการแข่งขันในระดับนานาชาติ เธอคงกวาดเหรียญทองมาครองจนต้องฉลองกันทั้งประเทศ เพื่อเป็นการแสดงความชื่นชมจากใจจริง ผมขอรางวัลนี้ให้กับเธอ ผมสลักชื่อไว้ให้ด้วยนะครับ นางสาวลีลา ขอโทษด้วยที่ไม่ได้ใส่นามสกุล เพราะมันไม่ค่อยสำคัญ เลยจำไม่ได้ รับไปสิ จะได้เก็บขึ้นหิ้งไว้เป็นเกียริ์ต เป็นศรีแก่วงตระกูล ให้ลูกหลานชื่นชมเขาจะได้รู้ว่าเคยมีบรรพบุรุษทำเรื่องฉาวโฉ่จนได้ถ้วย" คาวีพูดจบทุกคนในงานนิ่งเงียบ อึ้งเหวอกันไป  ลีลาเจ็บจุกอก โกรธจนตัวสั่น นารินพุ่งจะขึ้นเวที แต่ลาวัณย์จับมือไว้ คิดดึงรางวัลของคาวีมาแล้วปาลงพื้น "ชั่ว แกมันชั่วจริงๆ" ลีลาเห็นสายตาคนที่มองมาดูถูก ก็ทนไม่ได้หันหลังแล้ววิ่งลงจากเวทีไปเลย วิ่งร้องไห้เข้าบ้านไปคิดหันมองคาวีด้วยความเกลียดชัง "ฉันไม่น่าปล่อยให้แกเกิดมาเลย" คิดวิ่งตามลีลาลงไป คาวีรู้สึกเจ็บลึกๆ กับคำด่า แต่ก็ยังสะใจที่ได้ทำ แซมพูดกับคาวีว่าทำอย่างนี้ทำไม คาวีบอกว่าเขาทำเพื่อความสะใจ แล้วเดินลงเวทีไป นารินสลัดหลุดจากมือลาวัณย์ แล้วรีบวิ่งตามลีลาเข้าบ้านไป ต้อมวิ่งตาม ผ่านเนย แยม วิกรม ที่ยืนเหวออยู่ ลาวัณย์เครียดจนหน้ามืดจะเป็นลม เริ่มฤกษ์ กับ ติ๋ว รีบวิ่งมารับ นารินกับต้อมวิ่งเข้ามาในบ้าน เห็นคิดกำลังปลอบลีลาอยู่ ก็เลยไม่เข้าไปขัดจังหวะ คิดรีบวิ่งมาขอโทษ ลีลาร้องไห้ บอกว่าเธอเป็นคนผิดเอง ถ้าเธอไม่ตัดสินใจแต่งงานกับคิด เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น คิดรวบตัวลีลามากอดไว้ บอกว่าเรื่องนี้เป็นความผิดของคาวี และให้ลีลาไม่ต้องห่วง แขกที่มาวันนี้เป็นคนสนิทของเขาทั้งนั้น เขาจะอธิบายให้ทุกคนเข้าใจ จะไม่ทำให้ลีลาต้องเดือดร้อนอีก คิดกอดลีลาไว้อย่างทะนุถนอม ลีลารู้สึกอบอุ่นประหลาด น้ำตาค่อยๆแห้งไป ทั้งสองคนนั่งกอดกันอยู่กลางบ้าน คาวีเห็นภาพสองคนกอดกัน ยิ่งแค้นใจ นารินหันไปเห็นคาวียืนอยู่ คาวีหันมาเห็นพอดี สองคนสบตากัน นารินตาแข็งใส่ คาวีสะบัดหน้าหนีเชิดใส่แล้วเดินหายไปในความมืด นารินมองตามสมน้ำหน้า ในห้องนอน ลีลาใส่ชุดนอนสีขาวบริสุทธิ์ยืนอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำ มองตัวเองอีกครั้ง เหมือนกำลังทำใจก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูห้องน้ำออกไป ในห้องนอนเห็นคิดยืนอยู่ในชุดคลุมสีน้ำตาลเข้ม ลีลาเงยหน้ามองคิด คิดยิ้มให้และเดินเข้ามาหา คิดยื่นมือมา ลีลาจับมือคิดทั้งสองคนเดินไปที่เตียงนอน ประตูห้องน้ำค่อยๆ ปิดลง จากคุณ : ryjarja - [ 2 เม.ย. 51 20:37:36 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สวรรค์เบี่ยง 6 คิดเดินออกมาจากห้องน้ำเห็นลีลายืนอยู่ เหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง คิดเดินเข้ามาโอบ พลางหอมแก้มลีลาเบาๆอย่างรักใคร่ แล้วถามอย่างเป็นห่วง ว่ายังคิดมากเรื่องเมื่อคืนอีกหรือ ลีลารับว่ายังเลิกคิดไม่ได้ และคิดว่าตัวเอง น่าจะมีส่วนแก้ไขในสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ลีลาหันมาจับมือคิดที่โอบอยู่ แล้วหันมาเผชิญหน้ากับคิด แววตาจริงจังขึ้น คิดเลยต้องหยุดนัวเนีย "ในฐานะที่ลีเข้ามาเป็นภรรยาของคุณ และเป็นแม่เลี้ยงของคาวี ลีอยากช่วยทำให้วีเป็นคนที่ดีขึ้นกว่านี้ค่ะ" "คุณแน่ใจเหรอว่าอยากทำ ที่ผมถามเพราะหลายคนพยายามแล้วแต่ไม่เคยมีใครทำสำเร็จสักคน แม้แต่คุณเสา เขาพยายามทำดีกับมันทุกอย่าง แต่มันกลับกลั่นแกล้งเขาสารพัด แม้แต่ในงานศพ คุณเองก็เห็นว่ามันกวนประสาทขนาดไหน" "ลีทราบค่ะ การปราบคุณคาวีไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ลีก็ยังอยากทำ เพราะถ้าลีทำสำเร็จคนที่จะมีความสุขก็คือคุณ ลีอยากตอบแทนคุณบ้าง ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องที่ยากลำบาก ลีก็อยากทำ" ลีลาอ้อน   คิดยิ้ม "งั้นก็ตามใจ ถ้าคุณคิดว่าจะปราบเจ้าวีให้มันหายพยศ และกลายเป็นคนดีมีความคิดกับเขาขึ้นมาบ้าง ผมก็พร้อมจะสนับสนุนทุกอย่าง ทำให้เต็มที่" "ขอบคุณนะคะที่คุณไว้ใจ ลีจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง"  ลีลายิ้มผยอง ตาเป็นประกาย คาวีค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นด้วยอาการแฮงค์ มองรอบๆ เห็นบ้านหลังขนาดกำลังดี ตกแต่งอย่างเก๋ไก๋สไตล์วิคตอเรียน คาวีมึนๆงงๆ แพทเดินเข้ามาพร้อมกาแฟ คาวีหันไปทางแพทแล้วตกใจ ก่อนจะเพ่งมองอีกที แล้วครางออกมาเบาๆว่า "แพท" แพทยิ้มบ่นที่คาวีเป็นคนเสมอต้นเสมอปลาย ไม่เคยสนใจคนอื่น และไม่เคยจำใครได้ เพราะทุกคนสำหรับคาวี ไม่มีอะไรน่าจดจำ แพทถามว่าอะไรที่ทำให้คาวีต้องดื่มหนักขนาดนี้ คาวีชะงัก บอกว่าไม่มีอะไร แค่เซ็งๆ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง ถามว่าแพทกลับมาจากอังกฤษทำไม แพทหัวเราะบอกว่าไม่ใช่เพราะคาวี แต่เพราะเธอเบื่องานที่โน่น เลยต้องการกลับมาหางานทำที่เมืองไทย ก่อนจะถามว่าคาวีมีอะไรให้เธอทำบ้าง คาวีปฏิเสธว่าไม่มี แล้วลุกกลับบ้านไปเลย ทำเอาแพทงง ก่อนจะส่ายหน้ามองตามคาวีไปด้วยความเข้าใจปนขำ ที่คาวีเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน คาวีกลับมาบ้าน เดินเข้ามาในห้อง กำลังจะถอดเสื้อ แต่ตาเหลือบไปเห็น ถ้วยรางวัลวางอยู่ที่หัวเตียง คาวีชะงักกึกแล้วเดินเข้ามาดูใกล้ๆ ที่ถ้วยรางวัลมีป้ายติดทับป้ายรางวัลเดิม ตัวหนังสือเขียนว่า "รางวัลลูกทรพีดีเด่น ได้แก่ นายคาวี วรวัตน์" คาวีโกรธปรี๊สเลือดขึ้นหน้าขึ้นมาทันที คาวีคว้าถ้วยรางวัลมาด้วยความโกรธ ลีลาเดินออกมาจากห้องพร้อมกับคิด ทันใดนั้นมือคาวีก็จับเข้าที่ไหล่ลีลาอย่างแรง แล้วดึงให้หันมาเผชิญหน้า ลีลาตกใจ คาวีโวยพร้อมชูถ้วยรางวัล ถามว่าลีลาเป็นคนทำใช่ไหม คิดตกใจ รีบจับตัวลีลาไว้ คาวีส่งให้คิดดูผลงานของลีลา คิดรับมาดู ลีลาปรายตามาดูเล็กน้อยแล้วนิ่ง นารินกับลาวัณย์วิ่งมาหน้าตาตื่นขึ้นมา ถามว่าเกิดอะไรขึ้น คิดถามว่าคาวีได้มาจากไหน คาวีบอกว่าที่หัวเตียงในห้องนอนเขา คิดย้อน "แล้วไง ฉันว่ามันก็สมควรแล้วนี่ จะว่าไปมันยังน้อยกว่าที่แกทำเมื่อคืนนี้ซะอีก" "ที่จริงการแก้แค้นเล็กๆน้อยๆแบบนี้ ผมไม่ถือสาหรอก เพราะมันก็ต้องมีกันบ้าง แต่การที่เข้าไปยุ่งวุ่นวายในห้องนอนของผม โดยไม่ได้รับอนุญาต ผมรับไม่ได้" คาวีเดินหน้ารุกใส่ลีลา ลีลาเดินถอยหลัง "เธอเข้ามาอยู่แค่ไม่กี่วัน เธอกล้าเข้าไปยุ่งในห้องส่วนตัวฉันเลยเหรอ อย่าคิดว่าเป็นเมียพ่อฉันแล้วจะทำได้ทุกอย่าง" ลีลาเงียบไม่โต้ตอบ คิดเอาถ้วยรางวัลวางไว้ที่โต๊ะข้างๆ แล้วรีบไกล่เกลี่ยถามว่าคาวีแน่ใจได้ยังไงว่าเป็นลีลา เห็นกับตาหรือเปล่า คาวีมั่นใจ เพราะลีลาเป็นคนเดียวที่ล้ำเส้น "เธอคงรอวันนี้มานานแล้วล่ะสิ วันที่จะได้เอาชนะฉัน ว่าไง ยอมรับมาสิว่าเธอเป็นคนทำ คุณพ่อจะได้เห็นนิสัยที่แท้จริงของเธอ กล้าทำก็ต้องกล้ารับ ตอบมาสิว่าเธอเป็นคนทำหรือเปล่า ตอบ" ลีลายังนิ่งไม่ตอบ นารินรีบเดินมาดูที่ถ้วยรางวัล ในขณะที่คาวีคาดคั้นลีลาแบบไม่ลดราวาศอก นารินเห็นถ้วยรางวัล แล้วอึ้งไป เหตุการณ์เมื่อเช้าย้อนกลับมาในหัวทันที ตอนที่เธอจะเอาถ้วยรางวัลไปทิ้ง แต่ลีลากลับขอถ้วยรางวัลเอาไปเก็บไว้ นารินอึ้งไป หันมาทางลีลา ลีลาตอบอย่างมั่นใจ "ฉันไม่ได้ทำ ฉันไม่รู้เรื่อง ถึงแม้ว่าฉันจะเสียใจกับสิ่งที่คุณทำกับฉันเมื่อคืน แต่ฉันไม่เคยคิดจะแก้แค้นแม้แต่นิดเดียว โดยเฉพาะวิธีที่สกปกรกและไม่ให้เกียรติ์คนอื่นแบบนี้" นารินอึ้งไป ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย คิดเข้าข้างลีลา บอกให้คาวีขอโทษลีลาเดี๋ยวนี้ เพราะเขามั่นใจว่าลีลาไม่โกหก คิดมองลีลาด้วยความชื่นชม คาวีไม่ยอมถามว่าถ้าไม่ใช่ลีลาจะเป็นใคร คิดตอบไม่ได้ คาวีเลยบอกว่าเขาจะทดสอบลายมือของทุกคน เพื่อดูว่าเป็นฝีมือใคร คิดมั่นใจ บอกว่าถ้าลีลาไม่ได้เป็นคนทำ คาวีต้องขอโทษลีลาต่อหน้าเขา คาวีแค่นหัวเราะ บอกว่าไม่มีปัญหา แต่ถ้าเป็นฝีมือลีลา ต้องให้ลีลากราบขอโทษเขา คาวีมองหน้าลีลา แต่ลีลาไม่กล้าสบตา ในใจเริ่มหวั่นไหว นารินเห็นหน้าลีลาแล้วรู้ทันที เลยตัดสินใจบอกว่าเป็นฝีมือของเธอเอง คาวีหันขวับมาทางนาริน ลีลามองนารินอึ้งๆ นารินสบตากับลีลาหนึ่งแว่บหนึ่ง คาวีเห็นพอดี "ฉันเป็นคนเขียนเอง เพราะฉันไม่พอใจที่คุณทำกับพี่ลีเมื่อคืนนี้ ตอนแรกฉันก็กะว่าจะแค่ล้อเล่นขำๆ ไม่นึกว่าคุณจะทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่"   คาวีไม่ยอม "เธอโกหก ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้เป็นคนทำ ผู้หญิงอย่างเธอไม่กล้าทำเรื่องแบบนี้หรอก" นารินยิ้ม "คุณจะดูถูกฉันมากเกินไปแล้วนะคะ ทำไมฉันจะไม่กล้า แค่เดินเข้าไปห้องนอนคุณ ง่ายจะตาย ทีคุณยังเคยแอบเข้าไปในห้องนอนฉันเลย" คิดกับลาวัณย์ตกใจ คิดคาดคั้นคาวีว่าเข้าไปทำไม คาวีบอกไม่ให้นารินเปลี่ยนเรื่อง นารินเชิด "แต่ฉันว่ามันเรื่องเดียวกันนะคะ เพราะคุณบอกเองว่าถ้าเป็นการแก้แค้นเล็กๆน้อยๆคุณไม่ถือสา แต่คุณรับไม่ได้ที่มีคนเข้าห้องนอนคุณก่อนไม่ได้รับอนุญาตแต่คุณก็เข้าห้องนอนฉันโดยไม่ได้รับอนุญาตเหมือนกัน แสดงว่าหายกัน" จากคุณ : ryjarja - [ 2 เม.ย. 51 20:38:11 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คาวีจะเถียงต่อ คิดรีบตัดบท บอกว่าในเมื่อรู้ว่าใครทำแล้ว ฉะนั้นให้จบเรื่อง คาวีหันมาทางลีลาตาเขียวปั๊ด "ไม่ มันยังไม่จบ จนกว่าผมจะได้รู้ความจริง" คาวีเดินมาหานารินและพูดเบาๆแต่หนักแน่น "ฉันเตือนเธอแล้วนะ ถ้าเธออยากเจ็บปวดก็ตามใจ" คาวีเดินกลับขึ้นบ้านไป ลีลาปรายตามองคาวีเล็กน้อย นารินยืนนิ่งยังอึ้งอยู่ นารินเอาถ้วยรางวัลมาทิ้งที่ถังขยะใบใหญ่ในครัวด้วยความเซ็งสุดๆ นารินโยนถ้วยรางวัลลงถังขยะในครัว พยายามหาอะไรมาปิดทับไม่ให้ถ้วยรางวัลขึ้นมาให้เห็นอีกได้ นารินหันมาเห็นลีลายืนอยู่ "ขอบใจมากนะที่เมื่อกี๊ออกมารับแทนพี่" นารินจะยิ้ม ลีลาพูดต่อ "แต่รินไม่ต้องทำแบบนี้อีกนะ" นารินชะงัก ลีลาพูดต่อเสียงนิ่ง "เพราะต่อจากนี้ไปคาวีเขาทำอะไรพี่ไม่ได้อีกแล้ว" ลีลาเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยและพูดด้วยความมั่นใจ "พี่ยอมให้เขารังแกพี่มามากแล้ว พี่จะไม่ยอมเขาอีกต่อไป พี่จะทำให้เขารู้ถึงสิ่งเลวร้ายที่เขาทำกับคนอื่น คาวีจะได้รู้ว่าคนอื่นรู้สึกยังไง พี่จะใช้ความเป็นแม่เลี้ยงอบรมสั่งสอนทำให้คาวีเป็นคนที่ดีกว่านี้ และคุณคิดก็เปิดไฟเขียวให้พี่ทำทุกอย่าง"   นารินมองลีลา รู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของลีลา ที่มาพร้อมกับความห่างเหิน "แล้วพี่ลีคิดจะทำอะไรเหรอคะ" ลีลาไม่ตอบ แต่แววตามั่นใจสุดๆ ลีลาเดินเข้ามาในห้องทำงานคาวี พร้อมพนักงาน 3-4 คน ลีลาชี้สั่งให้พนักงาน ย้ายของออกไป -มีพนักงานอีก 3-4 คนเดินเข้ามาพร้อมอุปกรณ์ทำงานชุดใหม่ของลีลา ลีลาหันไปเห็นรูปของคาวีที่ถ่ายคู่กับคิด ลีลาหยิบมาแล้วส่งให้พนักงานยกออกไป ลีลาพยักหน้าให้พนักงานเอารูปที่คิดถ่ายคู่กับลีลามาวางแทน ลีลามองแล้วยิ้มด้วยความพอใจ มองที่รูปของลีลาและคิดที่วางอยู่บนชั้น ลีลาทำแบบนี้อีก ในห้องทำงาน และห้องแม่ของคาวี ลีลาควบคุมการจัดอย่างใกล้ชิด ลีลามองดูความเปลี่ยนไปของห้องแม่คาวีด้วยความพอใจ ด้านหลังเห็นละมัยแอบดูอยู่ด้วยความไม่พอใจ ละมัยเอามาระบายให้บุญเกิดฟังด้วยความแค้นสุดๆ และบอกว่าจะฟ้องคาวี บุญเกิดห้ามก็ไม่ทัน แต่พอละมัยจะยกหูโทรฟ้องคาวี ลีลาก็มาดักไว้เสียก่อน "ฉันว่าก่อนที่เธอจะโทร.หาคาวี น่าจะโทร.หาคุณคิดก่อนนะ แล้วเธอจะได้รู้ว่าเรื่องที่เธอกำลังจะรายงานคุณหนูของเธอ พ่อเขาเป็นคนสั่งให้ฉันทำ" ละมัยอึ้งๆไป "มะ ไม่จริง คุณผู้ชายไม่มีทางจะทำแบบนั้น" "ถ้าไม่เชื่อฉันก็โทร.ถามคุณคิดเอาเอง หรือถ้าเธออยากให้พ่อลูกเขาทะเลาะกัน ก็โทร.ไปรายงานคุณหนูของเธอก็ได้นะ ฉันไม่ห้าม" ละมัยถึงกับอึ้งไป ทำอะไรไม่ถูก นารินยืนอยู่ด้านหลัง ได้ยินทั้งหมด นารินแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง   เลยไปปรึกษากับแม่ แต่ลาวัณย์กลับบอกว่านารินคิดมาก ลีลายังคงเหมือนเดิม อาจจะเพราะนารินไม่ชินที่ลีลาแต่งงาน ก็เลยคิดว่าลีลาเปลี่ยน ลาวัณย์บอกนาริน ว่าถ้ารักพี่สาว ก็ให้ปล่อยพี่สาวทำอะไรที่มีความสุข นารินบ่นพึมพำว่าถ้าเป็นความสุขที่แท้จริง เธอก็ไม่ว่าอะไร แต่กลัวว่าจะใช่ นารินมีแววตากังวลแฝงอยู่ คาวีพบความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น รู้ดีว่าเป็นฝีมือใคร เลยไปโวยใส่ลีลาที่ในห้องนอนของคิด แต่คิดออกรับแทนว่าเขาเป็นคนสั่งให้ทำเอง คาวีไม่เชื่อ คิดบอกว่าไม่เชื่อก็ตามใจ แต่เขาเป็นคนสั่งให้ลีลาจัดทุกอย่างใหม่ เพราะไม่อยากให้คาวียึดติดกับความทรงจำเก่าๆ จนไม่ยอมรับความจริงในปัจจุบัน แต่คาวีก็ยังไม่เชื่อ ว่าร้อยวันพันปี คิดไม่เคยคิดจะลุกมาทำอะไร จู่ๆก็มาทำแบบนี้ คงโดนใครเป่าหูแน่ๆ ลีลาบอก "คุณคิดแต่งตั้งให้ฉันเป็นรองประธานบริษัท และปรับให้คุณอยู่ในตำแหน่งผู้ช่วยประธานบริษัท" คิดเสริม "ฉันก็เลยให้พนักงานย้ายของของแกมาไว้ในห้องทำงานฉัน ฉันจะได้สอนงานแกได้โดยตรง และที่สำคัญฉันจะได้ดูแลการทำงานของแกอย่างใกล้ชิด " ลีลายิ้มเยาะ "เป็นไงคะ เหตุผลนี้ฉลาดพอหรือเปล่า" คาวีมองหน้าสองคนอย่างสมเพช "ฉันจะบอกให้นะ มันเป็นเหตุผลที่โง่ และคิดเข้าข้างตัวเองมากที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ยินมา ฟังแล้วอายแทน เป็นฉัน..ฉันคงไม่กล้าพูด เพราะยิ่งพูดยิ่งโง่ " ทั้งคิดและลีลาสะอึกไป คิดโกรธหน้าแดงที่โดนหน้าต่อหน้าเมียใหม่อย่างไม่ให้เกียรติ์ "เจ้าวี" "พ่อไม่ต้องเรียกชื่อผมบ่อยก็ได้ ผมรู้ตัวดีว่าผมเป็นใคร และกำลังทำอะไรอยู่ ผมไม่ใช่คนบางคนที่ชอบลืมตัว" คาวีมองลีลาด้วยแววตาเหยียดสุดๆ แล้วก็ต้องสะดุดกึกกับสร้อยเพชรที่ลีลาใส่อยู่ เพราะเป็นสร้อยของแม่เขา คาวีหันขวับมาทางคิด ตาเขียวปั๊ด "พ่อไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับสร้อยเส้นนี้ เพราะมันเป็นสร้อยของคุณยายที่ให้คุณแม่ มันไม่ใช่ของคุณพ่อ" คาวีสั่งให้ลีลาถอด นารินเดินขึ้นมาพอดี สะดุ้งกับเสียงคาวีที่ดังขึ้น นารินชะงักหยุดฟัง ลีลาอึกอัก หันมาทางคิด คิดรีบช่วย "เจ้าวี สร้อยของแม่แก ก็เหมือนของฉัน เพราะตอนที่เขาอยู่ฉันก็ซื้อให้เขาตั้งมากมาย แล้วทำไมฉันจะให้ลีลาเขาบ้างไม่ได้" คาวีพูดด้วยเสียงสั่นทั้งโกรธทั้งเสียใจ "พ่อจะประเคนเครื่องเพชรสักกี่สิบกี่ร้อยล้านให้เขาผมไม่ว่า แต่ต้องไม่ใช่ของของคุณแม่ โดยเฉพาะสร้อยเส้นนี้ เป็นเส้นที่คุณแม่รักมากที่สุด ผมไม่วันปล่อยให้มันไปอยู่กับผู้หญิงคนนี้เด็ดขาด ถ้าเธอไม่ถอด ฉันจะเป็นคนถอดเอง" คาวีพุ่งเข้าไปในลีลาทันที เพื่อจะถอดสร้อย ลีลาพยายามจะจับสร้อยไว้ไม่ปล่อยให้คาวี คิดเข้าไปช่วยลีลา พยายามดันคาวีออกไป นารินยืนนิ่งอึ้ง ไม่รู้จะทำยังไงดี สามคนยังคงยื้อยุดฉุดกระชากกันอย่างไม่ลดราวาศอก "คาวีปล่อยลีเดี๋ยวนี้นะ ฉันบอกให้ปล่อย ฉันเป็นพ่อแกนะ" สิ้นเสียงของคิด คาวีสะบัดมือออกจากคอลีลาพอดี เพราะถอดสร้อยออกมาได้สำเร็จ ตอนที่คาวีชักมือกลับข้อศอกถองเข้าที่ใบหน้าของคิดอย่างแรง คิดล้มลง ศรีษะชนเข้ากับขอบตู้ ลีลาร้องตกใจ นารินรีบวิ่งออกมาด้วยความตกใจ คาวีหันไปเห็นจะเข้าไปดูด้วยความเป็นห่วง แต่ลีลาพุ่งพรวดปาดหน้าเข้าไปประคองตัดหน้าทันที คาวีถึงกับหยุดชะงักยืนอึ้ง ลีลารีบบอกนารินบอกบุญเกิดเอารถออก คาวีเห็นแล้วเกิดความหมั่นไส้ทั้งพ่อและลีลา คาวีมองดูสร้อยเพชรที่อยู่ในมือ แล้วตัดใจหันหลังให้คิดแล้วเดินออกไปเลย ลีลาลอบมองตามหลัง แววตาเต็มไปด้วยความแค้นเคือง นารินกับลีลานั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน แววตาของลีลาเลื่อนลอย นารินลอบมองลีลาอย่างไม่จับสังเกต  ต้อม ติ๋ว แซม เดินเข้ามาหาด้วยความเป็นห่วง ถามว่าเหตุการณ์เกิดขึ้นได้ยังไง ลีลาบอก "ก็คาวีน่ะสิคะ เขาไม่พอใจที่คุณคิดให้สร้อยเพชรกับลี ก็เลยทะเลาะกัน คาวีเขาพยายามจะเข้ามาถอดสร้อยจากคอลี คุณคิดก็เลยเข้ามาช่วย คาวีก็เลยผลักคุณคิดเสียหลักล้มลง แล้วคุณคิดก็สลบไปเลยค่ะ รินก็เห็นเหตุการณ์ไม่เชื่อถามรินดูก็ได้" ลีลาหาพวก ต้อม ติ๋ว แซม หันมาทางนาริน นารินมองหน้าทุกคน แล้วจำใจต้องพยักหน้ารับ ต้อมหัวเสียว่าคาวีเลวทำได้แม้กระทั่งพ่อตัวเอง ลีลารีบแก้ให้ "ไม่ใช่ความผิดของวีหรอกค่ะ ลีเองที่น่ารับสร้อยเพชรเส้นนั้น ถ้าลีปฎิเสธเรื่องนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น" ลีลาพูดแล้วดูน่าสงสารมาก ติ๋ว แซม ต้อม มองลีลาด้วยความเห็นใจ แต่นารินกลับรู้สึกแปลกๆ เหมือนมีอะไรเคลือบแฝงอยู่บางอย่าง คาวีไปหาแพท กินเหล้าอย่างไม่ปราณีปราศรัย จนแพทสงสัยว่ามีเรื่องอะไร คาวีไม่อยากตอบ บอกแค่ปัญหานิดหน่อย แพทไม่เชื่อ คาวีระบาย "โอเค โอเค ไม่นิดก็ได้ ก่อนออกจากบ้านมา ฉันเอาศอกถองหน้าพ่อจนล้ม หัวฝาดพื้น สลบไม่รู้สึกตัว ตอนนี้ไม่รู้อาการเป็นยังไงบ้าง รู้ความจริงหมดแล้วนี่ พอใจยัง" แพทอึ้งไป คาวียกเหล้าดื่มหนึ่งอึกใหญ่ ใบหน้าเครียด จากคุณ : ryjarja - [ 2 เม.ย. 51 20:38:40 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สวรรค์เบี่ยง 7   คิดนอนให้น้ำเกลืออยู่ในห้องพักพิเศษ ยังไม่รู้สึกตัว ลีลา ต้อม ติ๋ว แซม และนาริน รอฟังผล หมอบอกว่า โชคดีที่พาผู้ป่วยมาส่งโรงพยาบาลทัน ถ้าช้ากว่านี้ คนไข้อาจจะไม่รอด ลีลาหน้าเครียด ติ๋วบอกลีลาว่าถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้ ไม่ต้องเกรงใจ ลีลาบอกว่าเธอคงจะรบกวนให้ไปส่งนารินหน่อย เพราะดึกมากแล้ว ต้อมรับอาสาไปส่งนารินให้เอง แซมมองคิดด้วยความสงสารและเป็นห่วง เลยถอนหายใจ แล้วโพล่งมา "เฮ่อ ไอ้วีนะไอ้วี มันรู้หรือเปล่าว่าความเจ้าอารมณ์ของมัน เกือบจะฆ่าพ่อตัวเอง มันนี่ เลวจริงๆ" แซมพูดด้วยความหงุดหงิด ทุกคนมองหน้าแซมด้วยความแปลกใจ เพราะไม่เคยเห็นแซมด่าใครมาก่อน โดยเฉพาะคาวี ลีลาวางหน้านิ่ง นารินฟังแล้วรู้สึกตะขิดตะขวงใจ นารินกลับมาบ้าน เล่าให้ลาวัณย์และเริ่มฤกษ์ฟังว่าอาการของคิดดีขึ้นแล้ว ลาวัณย์โล่งอก ยกมือไหว้ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เริ่มฤกษ์ถามอย่างไม่พอใจว่า ตัวต้นเหตุคาวี ได้ไปดูอาการพ่อของตนเองบ้างหรือเปล่า ลาวัณย์ดุเริ่ม ไม่ให้พูดจาถึงคาวีแบบนั้น เริ่มฤกษ์ถามว่าทำไมจะไม่ได้ เพราะถ้าคิดเป็นอะไรไป คาวีจะไม่ใช่แค่ตัวต้นเหตุ แต่เป็นฆาตกรเลย ลาวัณย์ตกใจที่ลูกชายพูดแบบนั้น นารินรีบตัดบทว่าอย่าเพิ่งคุยเรื่องนี้กันเลย ให้แยกย้ายกันไปมอง ลาวัณย์กับเริ่มฤกษ์ มองหน้ากัน ยังคาใจอยู่ แต่ก็ต้องจำใจเดินขึ้นบ้านไป นารินมองสองคนจนลับตา แล้วรู้สึกว่ามีคนแอบดู นารินหันไป เห็นละมัยยืนอยู่ด้านหลัง  ละมัยค้อนใส่ด้วยความไม่พอใจ แล้วเดินกลับเข้าห้องไป นารินถอนหายใจเบาๆ ด้วยความกลุ้มใจ นารินเดินเข้ามาในห้องแม่ของคาวีที่ตอนนี้กลายเป็นห้องนั่งเล่นไฮโซ นารินมองรอบๆ แล้วมาสะดุดหยุดที่รูปแต่งงานของลีลาและคิด นารินหยิบมาดู แววตาสับสน ก่อนวางไว้ที่เดิม กำลังจะเดินออก แต่เหลือบไปเห็นกรอบรูปที่ถูกวางซ้อนๆแอบๆไว้ที่ใต้ตู้ นารินหยิบมาดูเป็นรูปแม่ของคาวี และรูปคาวีกับคิดที่เคยอยู่ในห้อง นารินมองด้วยแววตาครุ่นคิด คาวีนอนหลับอยู่ที่ห้องรับแขกบ้านแพท แพทค่อยๆย่องเข้ามาใกล้ๆ แล้วเอื้อมมือมาหยิบโทรศัพท์มือถือของคาวีที่วางอยู่ข้างๆไปอย่างระมัดระวัง แล้วเปิดหาเบอร์บ้านของคาวี แพทรีบคว้าโทรศัพท์บ้านตัวเองมากดโทรออก นารินถามหาคาวีจากบุญเกิด บุญเกิดว่ายังไม่กลับมาบ้าน โทรศัพท์ดังขึ้น บุญเกิดจะไปรับ นารินอาสารับให้ เป็นเสียงแพทที่ดังเข้ามา บอกว่าเป็นเพื่อนของคาวี ตอนนี้คาวีนอนอยู่ที่บ้านเธอเอง นารินได้ยินเข้าก็สะอึก แพทรีบถามว่าที่โทรมา เพราะอยากจะรู้อาการของคิด ว่าเป็นยังไงบ้าง นารินพูดเสียงพยายามปกติ "ตอนนี้คุณคิดปลอดภัยดีแล้วค่ะ ขอโทษนะคะ คาวีเขาเป็นคนบอกให้คุณโทร.มาเหรอคะ" แพทกำลังจะอ้าปากตอบ "ใช่ ค..." ทันใดนั้นมือคาวีก็เข้ามากระชากโทรศัพท์ไป คาวีกดปิดเครื่องทันที กริ๊ก นารินงงๆ คาวีมองหน้าแพทไม่พอใจสุดๆ บอกว่าเขาไม่ชอบให้คนอื่นมายุ่งเรื่องส่วนตัว แพทหน้าแหยบอกว่าเธอแค่เป็นห่วงพ่อของคาวี คาวีสะบัดเสียง ถามว่าห่วงทำไม คาวีเอ็ดไปอย่งนั้น แต่ในใจก็อยากรู้ แพทรีบบอกว่าตอนนี้อาการของคิดปลอดภัยแล้ว ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง คาวีนิ่งไป รู้สึกโล่งใจ แต่ไม่แสดงออก ถามว่าบอกทำไม ไม่อยากรู้ แพททำเป็นจ๋อย แต่ในใจรู้ทัน เลยขอโทษต่อไปจะไม่ยุ่งเรื่องคาวีแล้ว ขอโทษที่เป็นห่วงคาวีมากเกินไป คาวีบอกไม่ยุ่งก็ดี เพราะเขาไม่ชอบผู้หญิงจุ้นจ้าน คาวีดึงโทรศัพท์มือถือตัวเองไปจากแพท คาวีหันหลัง แพทแลบลิ้นใส่ คาวีหันมา แพทรีบทำหน้าปกติ คิดนอนหลับยังไม่ได้สติ ข้างๆเห็นลีลานั่งหน้าครุ่นคิดอยู่ นารินเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับอาหารกลางวันที่แม่ทำมาให้ ลีลาถามว่าคาวีกลับมาหรือยัง นารินชะงักบอกยังไม่กลับ นารินคิดแล้วตัดสินใจพูดหยั่งเชิง ว่าเมื่อเช้ามีผู้หญิงคนหนึ่งโทร.มาถามอาการของคิด และบอกว่าตอนนี้คาวีนอนที่บ้านเขา ลีลาสะอึก รู้สึกหน้าชาเล็กน้อย ลีลากระตือรือร้นถามว่าผู้หญิงเป็นใคร ชื่ออะไร นารินเห็นพี่สาวกระตือรือร้นผิดปกติ ก็เบือนหน้าหนี บอกว่าเธอไม่ได้ถาม พอรู้ว่าคิดปลอดภัย ผู้หญิงก็รีบวางสาย ลีลารู้สึกขัดใจ เลยซักไซ้ต่อ "ใครนะ ใช่คนที่เจอที่งานศพหรือเปล่า หรือว่าเป็นคนที่พามาที่บ้าน รินพอจะจำเสียงเขาได้มั๊ย" "พี่ลีคะ รินว่าจะเป็นใครก็ช่างเขาเถอะค่ะ อย่าไปคิดให้เปลืองสมองเลย ตอนนี้เรื่องอาการของคุณคิดสำคัญกว่า อย่าไปอยากรู้เรื่องคาวีเลยค่ะ" "ไม่ พี่คิดว่าทั้งสองเรื่องสำคัญเท่ากัน เพราะถ้าคาวีทำตัวดีๆ คุณคิดก็จะไม่เป็นแบบนี้ เพราะฉะนั้นพี่ต้องรู้เรื่องของคาวีทุกอย่าง และป้องกันไม่ให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้นอีก" ลีลาหน้าตามุ่งมั่นมากๆ นารินเห็นแล้วกลุ้ม นารินหันหนีด้วยความเซ็ง พอเทอาหารให้เสร็จก็ขอตัว นารินเดินออกไปโดยไม่มองหน้าลีลา เพราะรู้สึกไม่สนิทใจที่จะสบตา นารินเดินออกจากโรงพยาบาล คาวีจอดรถแอบอยู่ คาวีเห็นนารินชะงักเล็กน้อย นารินเดินไปขึ้นรถแท็กซี่ที่จอดรออยู่ คาวีคิด แล้วขับรถตาม ที่ร้านดอกไม้ วิกรมส่งกระเช้าอันเบ้อเริ่มให้นาริน บอกว่าฝากไปเยี่ยมคิดด้วย นารินยิ้มรับ บอกว่าได้ เพราะวันนี้เธอจะไปเยี่ยมคิดอีกที วิกรมรีบอาสาไปส่ง บอกว่าต้องผ่านทางนั้นพอดี นารินจะได้ไม่ต้องถือกระเช้าหนักคนเดียว เนย แยม หูตั้ง ผึ่งทันทีบอกหัวหน้าวิกรมว่าไม่ต้องห่วง เพราะเธอจะแวะไปเยี่ยมคิดด้วยเหมือนกัน ให้วิกรมรีบกลับบ้านไปกินข้าวกับภรรยา ไม่ต้องห่วงเรื่องช่วยนารินถือกระเช้า วิกรมตาเขียวปั๊ด ที่มีคนมาขวาง นารินเห็นว่าจะไปกันใหญ่ ก็รีบตัดบทด้วยการขอบคุณวิกรม นารินเห็นว่าจะไปกันใหญ่ นารินรีบไกล่เกลี่ยว่าเธอไปกับแยมและเนยได้ แล้วนารินก็ขอตัวเอาของไปเก็บ วิกรมตาเขียวปั๊ด สั่งเนยแยมไปขัดห้องน้ำให้เลี่ยม เนยแยมรีบไปทันที วิกรมยิ้มพอใจจะเดินไปหานารินทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น วิกรมเซ็งโคดๆ พอหยิบมาดูก็สะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะกดรับอย่างสุภาพ จากคุณ : ryjarja - [ 2 เม.ย. 51 20:39:08 ]

ความคิดเห็นที่ 5 "จ๊ะเมียจ๋า ว่ายังไงจ้ะ อุ้ย ไม่ยุ่งจ้า ไม่ยุ่ง คุยได้จ้า คุยได้ แต่ถึงจะยุ่งยังไง ถ้าเมียโทรมา ก็ต้องไม่ยุ่งจ๊ะเมียจ๋า" วิกรมพูดเสียงเบาๆ แอบชำเลืองมองนารินด้วยความเสียดาย นารินเอากระเช้ามาวางไว้ที่แถวโต๊ะจัดดอกไม้ เสียงประตูร้านถูกเปิดเข้ามา นารินหันไปก็ชะงัก เพราะเป็นคาวี คาวีเห็นมือนารินยังปิดผ้าพันแผลที่โดนกรรไกรแทงอยู่ เลยถามว่าแผลเป็นยังไงบ้าง นารินตอบแบบไม่มองหน้า ว่าคาวีน่าจะเก็บความห่วงใย ไว้ให้คิด พ่อของคาวีมากกว่า คาวีบอกว่าเขาไม่ใช่นักเรียนหรือลูกน้องนาริน ไม่ต้องมาสอน ถามก็ให้ตอบมาดีๆ นารินตอบประชด "แผลเกือบหายแล้วค่ะ เริ่มตกสะเก็ดเล็กน้อย มีบางส่วนที่ยังเป็นแผลสดอยู่ แต่ไม่มีการติดเชื้อ และเลือดไม่ไหลแล้ว คิดว่าอีกสัก 2-3 วันแผลน่าจะหายเป็นปกติ ตอบแบบนี้ดีพอมั๊ยคะ คุณทราบในสิ่งที่คุณต้องการแล้ว คราวนี้เป็นตาคุณบ้างที่ต้องตอบคำถามฉัน คุณมาที่นี่ทำไม" "ฉันต้องการสั่งดอกไม้ส่งไปให้ผู้ป่วย  เอาดอกอะไรก็ได้ สีอะไรก็ได้ ขอให้เห็นแล้วมันทรมานใจที่สุด" นารินชะงักมองหน้าคาวี "ดิฉันจัดดอกไม้แบบที่คุณต้องการไม่ได้ค่ะ ขอโทษด้วย" "แค่นี้ยังทำไม่ได้ แล้วทำไมถึงกล้าเอาถ้วยรางวัลนั่นไปวางไว้ในห้องนอนฉัน เธอคิดว่าจะหลอกฉันได้เหรอ" "ฉันไม่หลอก ฉันเป็นคนทำจริงๆ" คาวียิ้มเยาะ "พี่สาวเธอนี่โชคดีนะ ที่มีน้องสาวโง่ๆอย่างเธอ แต่ฉันจะบอกให้นะ เธอปกป้องพี่สาวเธอตลอดไปไม่ได้หรอก และถ้าเธอยังไม่เลิกยุ่ง ก็อย่าหาว่าฉันใจร้ายแล้วกัน" คาวีมองจิกนารินสุดฤทธิ์ นารินสู้ตาแต่มีความประหม่าแฝงอยู่ คาวีหันไปหยิบดอกไม้มาหนึ่งดอก แล้วก็หยิบแบงค์พันมาวางไว้หนึ่งใบ "ถ้าเหลือไม่ต้องทอน แต่ถ้าขาดเธอก็จ่ายแทนฉันแล้วกัน พี่สาวเธอได้จากพ่อฉันไปมาก ถึงเวลาต้องจ่ายคืนมาบ้าง"   คาวีเดินออกไปจากร้านอย่างไม่ใยดี นารินมองเงินที่วางอยู่ด้วยความเซ็ง คาวีเดินมาเจอต้อมที่ซื้อขนมมาฝากนาริน สีหน้าเปี่ยมสุข ต่างคนต่างชะงัก ต้อมมองเห็นคาวีถือดอกไม้มา คาวีเห็นต้อมหิ้วขนมมา เมื่อเห็นว่าต้อมมองดอกไม้แล้วยิ้มเยาะที่มุมปาก คาวียกดอกไม้ขึ้นมาดมแล้วเดินผ่านไปด้วยแววตากวน มาก ๆ ต้อมหันไปมองหน้าร้านนารินแล้วนิ่งอึ้ง ตอนที่คาวีพูดกับนารินที่จัดดอกไม้แต่งงาน เรื่องที่โดนนารินกัด ต้อมอึ้งไป นี่มันอะไรกัน ต้อมเลยไปขอร้องแกมบังคับแซมให้ช่วยสืบให้หน่อยว่าคาวีรู้สึกยังไงกับนารินกันแน่ แพทมาเยี่ยมคิด โดยบอกลีลาว่าคาวีให้เธอเป็นตัวแทนมาเยี่ยม ลีลามองหน้าแพทอย่างพิจารณา แพทยิ้มสดใส ลีลาอึ้งไปในความน่ารักของแพท ก่อนจะตอบว่าตอนนี้คิดหลับอยู่ แพทเลยฝากดอกไม้ที่คาวีฝากมาให้คิดด้วย จากนั้น แพทก็หยิบกล่องเครื่องเพชรส่งให้ลีลาบอกว่าคาวีฝากมาให้ ลีลารับมางงๆ ลีลาวางดอกไม้ไว้ที่หัวเตียง ก่อนจะหันมาพิจารณากล่องเครื่องเพชรด้วยความอยากรู้ ลีลาเปิดออกดูอย่างมีความหวัง ในกล่องเป็นสร้อยเพชรเก๋แบบที่ลิเกใส่ วางอยู่ ลีลาหยิบขึ้นมาดู ด้วยความงุนงง แล้วเหลือบไปเห็นกระดาษโน้ตวางอยู่ในกล่อง ลีลาหยิบมาอ่าน "ฉันส่งเครื่องเพชรชุดใหญ่สำหรับใส่เล่นลิเกมาให้ ใส่ซะ แล้วจะได้เจียมตัว ผู้หญิงอย่างเธอไม่คู่ควรกับสร้อยเพชรของแม่ฉัน อย่าฝันว่าจะได้ใส่มันเป็นครั้งที่สอง" ลีลาอ่านแล้วแค้นจัดปิดกล่องดังปัง คิดได้ยินเสียงลืมตาขึ้นถามด้วยความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนจะเหลือบไปเห็นดอกไม้หัวเตียง เลยถามว่าใครส่งมา ลีลาบอกว่าคาวีฝากมาให้ คิดเบ้หน้าไม่ยอมยกโทษให้ลูกชาย พอเห็นกล่องเพชรก็สงสัย ลีลาอึกอัก คิดรีบขอดู ลีลาจำใจเปิดกล่องแล้วส่งให้คิดดู คิดหยิบกระดาษมาอ่าน จากสีหน้าเฉยๆก็เริ่มเครียดขึ้น เครียดขึ้น จนถึงขีดสุด คิดขยำกระดาษด้วยความโกรธ หน้าแดง สัญญาณหัวใจเต้นแรงผิดปกติ จนชัก ลีลารีบเรียกพยาบาลเข้ามาดูวุ่นวาย  0000000000000000000000000 คาวีเดินเข้ามาในบ้าน ลีลาเดินตรงเข้ามาหาต่อว่าที่คาวีขี้ขลาดที่เมื่อกลางวันใช้ผู้หญิงออกรับหน้าแทน นารินที่อยู่แถวนั้นชะงัก มองหน้าลีลา อึ้งๆไปไม่เคยเห็นลีลาเป็นแบบนี้มาก่อน ลีลาบอกว่าพ่อของคาวีหัวใจจะวายอยู่แล้ว แต่คาวียังไม่แคร์ คาวีบอกว่า ถ้าพ่อเขาจะหัวใจวาย ก็ไม่ใช่เพราะเขา แต่เพราะลีลา พ่อเขาแก่อายุเกือบ 60 แต่มีเมียคราวลูก แถมเป็นโรคหัวใจ เกิดหัวใจวายตายคาอกขึ้นมา คงได้ขายหน้ากันทั้งครอบครัว ลีลาโกรธปากสั่น บอกว่าไม่ต้องห่วง เพราะเธอจะทำหน้าที่ทั้งเมียที่ดี และแม่ที่ดีของคาวีด้วย สีหน้าและแววตาลีลาฉายแววร้ายขึ้นมาทันที "และในฐานะที่ฉันเป็นแม่เลี้ยงของคุณ ฉันขอสั่งให้คุณเลิกทำร้ายจิตใจคุณคิด จิตใจของท่านได้รับความกระทบกระเทือนจากคุณมามากแล้ว ต่อจากนี้ไปถ้าคุณมีปัญหาอะไรก็ให้มาคุยกับฉันโดยตรง ฉันจะรับมันไว้เอง" "เธอรับมันไม่ไหวหรอก อย่าทำเป็นอวดเก่งหน่อยเลย แล้วก็เลิกสร้างภาพทำเป็นคนดีมีศีลธรรมได้แล้ว ฉันรู้ว่าจริงๆแล้วเธออยากให้พ่อฉันตายใจจะขาด ถึงได้ลงทุนแต่งงานกับคนแก่ หวังว่าถ้าตายเร็ว เธอก็รวยเร็ว ผู้หญิงอย่างเธอไม่มีอะไรมากไปกว่าอยากได้เงิน" ลีลาฉุนขาด วาดมือตบลงที่ใบหน้าของคาวีอย่างแรง นารินตกใจ คาวีตาลุกวาวหันขวับมาทางลีลาพร้อมเงื้อมมือจะตบด้วยความโกรธ นารินรีบวิ่งเข้ามาจับมือคาวีไว้ บอกให้พูดกันดีๆ ลีลายังยืนนิ่งไม่มีความหวาดกลัวแม้แต่น้อย คาวีเห็นหน้าลีลาแล้วหมั่นไส้จับใจ นารินขอร้องไม่ให้ทำอะไรลีลา คาวีบอกว่าเขาไม่ทำอะไรก็ได้ แต่นารินต้องไปกับเขา แล้วคาวีก็คว้ามือนารินแล้วลากตัวไปทันที ลีลาตกใจ รถคาวีแล่นฝ่าความมืดไปด้วยความเร็วสูง คาวีขับรถไปด้วยใบหน้าเคร่งเครียด นารินหวั่นถามว่าจะไปไหน คาวีบอกว่าไปไหนก็ได้ที่เขาอยากไป คืนนี้เขาจะแก้แค้นลีลาด้วยการทำลายนารินน้องสาวที่ลีลารัก ให้ชีวิตของครอบครัวลีลาทุกข์ทรมาน เหมือนตกนรกทั้งเป็น นารินหวั่น พยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ แต่คาวีก็ไม่สนใจ นารินค่อยๆหยิบมือถือออกมาแล้วกดโทรไม่ให้คาวีเห็น กดเบอร์ต้อม แล้วกดโทรออก ทำให้ลีลาที่พยายามโทรเข้ามา โทรเท่าไหร่ก็ไม่ติด ด้านต้อมเห็นนารินโทรมาก็ดีใจ รีบกดรับ แต่กลับได้ยินเสียงนารินโต้ตอบกับคาวี นารินพยายามพูดเสียงดังให้เสียงเข้าโทรศัพท์ ต้อมตั้งใจฟังอย่างสงสัย "แถวนี้มันถนนอุดุมสุขนี่ ฉันจำได้ คุณปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้เลย ฉันจะกลับบ้าน" เสียงนารินดัง เสียงคาวีดังขึ้น "แต่ผมไม่ให้กลับ คุณต้องอยู่กับผมจนกว่าผมจะหายแค้นพี่สาวคุณ" "แล้วคุณจะให้ฉันอยู่ทำอะไร นั่งรถคุณไปหาความหายนะแบบนี้ ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ" "ถ้างั้นจะให้ผมจับรถไปหาอะไรดี หาความหฤหรรษ์ดีมั๊ย ข้างหน้านี้มีโรงแรมม่านรูดอยู่พอดี เผื่อว่ามันจะทำให้ผมหายแค้นพี่สาวคุณขึ้นมาบ้าง" ต้อมได้ยินคาวีพูดอย่างนั้น ก็ชะงัก เลือดฉีดพล่านด้วยความโกรธ ทันใดนั้นเสียงนารินก็หายไปเพราะโทรศัพท์นารินแตกกระจาย จากการที่รถคาวีหมุนคว้างกลางถนน ด้วยเกือบชนกับรถบรรทุก นารินร้องกรี๊ด ต้อมติดต่อกลับก็ติดต่อไม่ได้ เลยคว้ากุญแจรถออกไปตามหานาริน ติ๋วถามว่าจะไปตามที่ไหน ต้อมไม่ตอบ พุ่งไปด้วยความโกรธ ติ๋วเหวอ นารินมองโทรศัพท์อย่างเสียดาย คาวีมองแล้วทำไม่ยี่หระ บอกว่าโทรศัพท์เครื่องละไม่กี่พันเขาซื้อให้ใหม่ก็ได้ นารินว่าเธอไม่อยากได้เครื่องใหม่ แต่อยากกลับบ้าน คาวีเยาะว่านานๆจะได้นั่งรถราคาแพงทั้งที จะรีบกลับไปไหน "อ้อ แล้วก็อย่าดีใจไปนะ ที่ฉันให้เธอมีบุญได้มานั่งก็เพราะฉันต้องการแก้แค้นพี่สาวเธอ ไม่ใช่เพราะความพิศวาส ผู้หญิงแต่ละคนที่ฉันเลือกมานั่งบนรถ ถ้าไม่ไฮโซก็ต้องสวยมากๆ ซึ่งเธอไม่ได้เป็นทั้งสองอย่าง เธอก็ไม่ได้ต่างอะไรไปจากพี่สาวเธอนักหรอก มักใหญ่ใฝ่สูง อยากได้อยากมีจนเกินตัว อยากได้นักไม่ใช่เหรอ สมบัติของครอบครัวฉันน่ะ ถึงได้ยอมเอาตัวเข้าแลกกันทั้งตระกูล" นารินทนไม่ได้ "ฉันไม่เคยอยากได้ของของคุณ และฉันก็ไม่เคยอยากนั่งรถคุณ ถ้าไม่ใช่เพราะฉันเป็นห่วงพี่ลี จ้างให้ฉันก็ไม่นั่ง รถมันก็เหมือนกับคนนั่นแหละ ภายนอกมันอาจจะดูดีแต่ถ้าเข้ามานั่งแล้วมันอึดอัดไม่มีความสุข ก็ไม่มีใครอยากนั่ง ส่วนคนที่หน้าตาภายนอกดูดี แต่จิตใจชั่วช้า เลวทราม ก็ไม่มีใครเขาอยากจะยุ่งสุงสิง คนเราอาจจะมีกะโหลกศรีษะเหมือนกันแต่มันสมองที่อยู่ข้างในมันต่างกัน บางคนอาจจะคิดแต่เรื่องดีงาม แต่บางคนคิดแต่เรื่องเลวร้าย ทำลายตัวเอง ทำลายคนอื่น ทำลายแม้แต่พ่อแม่ ไปที่ไหนก็มีแต่คนขุดเอาบรรพบุรุษขึ้นมาประจาน ถ้าใครเกิดเป็นคนแบบนี้ ตายซะดีกว่า อยู่ไปก็อายเขา" คาวีแค้นจัด "นี่ เธอด่าฉันเหรอ" "ใช่ ที่จริง เกิดมาฉันไม่เคยด่าใคร ขอด่าคุณเป็นคนแรก ผู้ชายทรามๆที่มีแต่เงิน กับ ชาติตระกูลที่ไม่ได้สร้างขึ้นมาด้วยตัวเอง แต่คุณธรรมไม่มีติดในกมลสันดานแม้แต่นิดเดียว" คาวีทนไม่ได้ฟาดฝ่ามือลงที่ใบหน้าของนารินอย่างแรง นารินหน้าหันด้วยแรงตบ นิ่งอึ้งหน้าชา "ฉันตบเธอแก้ความอวดดี และแก้แค้นที่พี่สาวเธอตบหน้าฉัน" นารินนิ่งอึ้ง ไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว ตาแดงกร่ำ น้ำตาปริ่มจะไหล แต่นารินสะกดมันไว้ไม่ให้มันไหลออกมา คาวีอึ้งไป ทำอะไรไม่ถูกที่เห็นนารินเงียบผิดปกติ เลยเก้อหันไปสตาร์ทรถเตรียมออกตัว แต่ทันทีที่คาวีสตาร์ทรถ นารินก็เปิดประตูและเดินลงไปเลย คาวีตกใจ ไม่รู้จะทำยังไง เลยรีบลงรถไปตาม คาวีบอกให้นารินขึ้นรถ แต่นารินไม่ฟัง คาวีบอกว่าถ้าเขาเลวที่ตบหน้านาริน ลีลาก็เลวเหมือนกันที่ตบหน้าเขา นารินบอกว่าแต่เธอไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ของใคร คาวีโดนตบคาวีเจ็บยังไง เธอก็เจ็บเหมือนกัน นารินแววตาสั่นระริก คาวีรู้สึกผิดวูบขึ้นมาในใจ มองหน้านาริน แล้วอยากขอโทษแต่ปากแข็ง ไม่ยอมพูดออกมา แต่คว้าข้อมือนารินแล้วดึงขึ้นรถ นารินไม่ยอมไป ฟาดฝ่ามือลงที่ตัวคาวีอย่างแรง จนคาวีทนไม่ไหวต้องสลัดนารินออกด้วยความเจ็บ มองหน้านารินที่แข็งๆ คาวีเห็นแล้วต้องยอม "ตามใจ อยากเดินคนเดียวในซอยเปลี่ยวๆให้ไอ้พวกบ้ากามมันลากไปทำมิดีมิร้ายก็ตามใจ ผู้หญิงอะไรไม่รู้ ทำเป็นเก่งไม่เข้าท่า" คาวีบ่นรำพึง แล้วขึ้นรถสตาร์ทขับออกไปอย่างเร็ว ทิ้งให้นารินยืนอยู่ในความมืดคนเดียว นารินมองรอบๆรู้สึกกลัว แต่ทำใจแข็ง ไม่สนใจ เดินฝ่าความมืดต่อไปอย่างมุ่งมั่น คาวีขับรถแอบมองนารินผ่านกระจกหลัง เห็นนารินเดินฝ่าความมืดอย่างน่าสงสาร คาวีเกิดการต่อสู้ในจิตใจ จากคุณ : ryjarja - [ 2 เม.ย. 51 20:39:38 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สวรรค์เบี่ยง 8   คาวีขับรถไปอย่างเร็ว ขับไปก็มองกระจกหลังไปด้วย ในแววตาครุ่นคิดตลอดเวลา มีความลังเลอยู่ในจิตใจสูง กระทั่งสุดท้ายทนไม่ได้ถึงกับตบพวงมาลัยอย่างแรง เลี้ยวกลับไปหานารินอย่างรวดเร็ว นารินยังเดินอยู่ในความมืด มีลมพัดมาวูบหนึ่ง นารินสะท้านเสียวสันหลังชอบกล ทันใดนั้นไฟหน้ารถก็สาดเข้ามา นารินหันไปดู ในใจกึ่งกลัวกึ่งดีใจ  รถแล่นเข้ามาใกล้ แล้วก็แล่นเลยไปอย่างเร็ว นารินงงๆ มองตาม รถคาวีชะลอแล้วก็ยูเทิร์นกลับมาหานาริน นารินชะงักจำรถได้ แล้วก็หันหลังกลับเดินดุ่มๆต่อไป คาวีเอารถมาจอดเทียบข้างๆนารินเอากระจกลงแล้วโผล่หน้ามาคุย "นี่ ที่ฉันกลับมาไม่ใช่เพราะเป็นห่วงอะไรเธอหรอกนะ แต่ฉันเห็นแก่มนุษยธรรม" "เห็นแก่ตัวต่างหาก" "ฉันกลับมารับเธอนะ ฉันเห็นแก่ตัวยังไง" "ก็คุณกลัวว่าคนอื่นเขาจะคิดว่าคุณร้ายกาจตบหน้าผู้หญิงยังไม่พอ ยังทิ้งให้เดินในซอยเปลี่ยนคนเดียว คุณก็เลยจำใจต้องกลับมารับฉัน คุณไม่ได้เห็นแก่มนุษยธรรมอะไรทั้งนั้น แต่คุณเห็นแก่ความรู้สึกของตัวเอง คุณทำเพราะคุณไม่อยากรู้สึกผิด"   "แปลว่าการที่ฉันกลับมารับเธอเนี่ย มันไม่มีอะไรดีเลยหรือไง" "ใช่ คนอย่างคุณจะมีดีอะไร แม้แต่พ่อตัวเองยังหวังอะไรไม่ได้ ถ้าคุณดีจริง ท่านก็คงจะไม่ต้องเป็นแบบนี้" "ทำไมเธอไม่คิดบ้างหล่ะ ว่าที่ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะพ่อ มัวแต่เมียใหม่ ไม่มีเวลามาดูแลฉัน ถ้าเขามีเวลาอบรมสั่งสอนฉันบ้าง ฉันก็คงจะไม่ต้องเป็นแบบนี้ " "ฉันว่าที่จริงแล้วพ่อคุณก็คงจะรักคุณมาก แต่ที่ตอนนี้ท่านรักคุณน้อยลง ก็เพราะคุณทำตัวคุณเอง คุณทั้งก้าวร้าว ไม่มีความคารวะ แล้วยังดูถูกดูหมิ่นท่านสารพัด ต่อให้รักมากแค่ไหน มันก็ต้องหมดเข้าสักวัน" "เธอเพิ่งรู้จักพ่อฉัน จะรู้ได้ยังไงว่าเขาคิดยังไง ฉันรู้จักเขามาทั้งชีวิต ฉันต้องรู้ดีกว่าเธออยู่แล้ว อย่ามาทำเป็นสอนหน่อยเลย" "ฉันไม่ได้สอน แค่พูดให้ฟัง ถ้าปัญญาอันน้อยนิดของคุณจะพอเข้าใจมันบ้าง ฉันก็จะดีใจที่ได้ฉุดบัวใต้น้ำให้โผล่ขึ้นมาพ้นน้ำ" คาวีขมวดคิ้ว "บัวใต้น้ำ บัวพ้นน้ำอะไร ฉันไม่เข้าใจ" นารินถอนใจ เบือนหน้าหนี คาวีเห็นว่าพูดพล่ามไปก็ไม่มีประโยชน์ บอกนารินให้รีบขึ้นรถ แต่นารินไม่ยอม คาวีเลยลงมาอุ้มนารินจะขึ้นรถ นารินตกใจร้องโวยวาย ทันใดนั้นแสงไฟหน้ารถของต้อมก็สาดเข้ามา พร้อมเสียงบีบแตรดังสนั่น คาวีตกใจหันไป นารินได้ทีรีบกระโดดลงจากแขนของคาวี คาวีตกใจไฟจากรถสาดเข้าหน้า คาวีเอามือบังไว้ ต้อมรีบลงจากรถ แล้วพุ่งเข้ามาชกคาวีทันที ต้อมถอดหมวกกันน็อค ทั้งนารินและคาวีแปลกใจ ต้อมจะเข้าไปชกอีก แต่นารินรีบเข้าไปจับไว้ พยายามลากตัวต้อมไป คาวียืนมึนๆ มอง รู้สึกเจ็บมุมปาก พอจับก็เห็นเลือดที่ไหลซึมออกมา คาวีทั้งแค้นทั้งสงสัย 00000000000000000000 ต้อมพานารินกลับบ้าน ลีลาดีใจรีบเข้าไปกอดนาริน ถามว่าคาวีทำอะไรนารินหรือเปล่า นารินไม่ตอบเรื่องที่ถูกคาวีตบหน้า เลยบอกว่าคาวีไม่ได้ทำอะไร นอกจากขับรถเร็วๆจนเธอหัวใจเกือบวายแค่นั้น ต้อมถามว่าแล้วที่เขาได้ยินคาวีพูดว่าจะพาเข้าม่านรูดล่ะ ลีลาหันขวับมาทางนารินทันที นารินรีบบอกว่าคาวีแค่ขู่ ต้อมถามว่าแล้วที่เห็นคาวีกำลังอุ้มนารินล่ะ นารินบอกว่าเธอเดินลงจากรถ คาวีทิ้งเธอไว้ แต่ไม่รู้นึกยังไงกลับมารับ แต่เธอไม่ยอมขึ้นรถ คาวีเลยมาอุ้มขึ้นก็แค่นั้น ลีลาฟังแล้วเครียดนิ่ง ต้อมฟังแล้วก็ยังไม่เชื่อ นารินบอกว่าดึกแล้ว เธอขอตัวนอนก่อน นารินหันหลังแล้วเดินขึ้นบ้านไป แต่พอลับหลังลีลาและต้อม แววตาของนารินเปลี่ยนเป็นครุ่นคิดเครียดแข็งขึ้นมาทันที ต้อมกับลีลามองตามหลังนาริน ทั้งสองคนต่างไม่เชื่อในสิ่งที่นารินพูด แต่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา คาวีมาหาแซมที่บ้าน แซมตกใจที่เห็นปากคาวีเป็นแผล คาวีบอกว่าโดนต้อมน้องชายแฟนแซมชกเข้าให้ แซมตกใจรีบทำแผลให้ แล้วถามว่าเกิดอะไรขึ้น คาวีถามแซมว่านารินกับต้อมกิ๊กกันอยู่หรือเปล่า แซมไม่กล้าตอบ ถามว่าคาวีถามทำไม หรือว่าสนใจนาริน คาวีบอกว่าเขาไม่สนใจผู้หญิงหน้าตาบ้านๆแบบนั้น แซมจะไม่ตอบถ้าคาวีไม่บอกความจริงว่าคิดยังไงกับนาริน แต่คาวีก็ยืนยันว่าเขาจะไม่ตอบถ้าแซมไม่ยอมบอกเขาก่อน ที่สุดก็ต้องยอมบอกว่าต้อมปิ๊งนารินจริงจัง เขาและติ๋วก็เห็นด้วย เพราะดูสองคนเข้ากันได้ดี คาวียิ้มร้าย แซมถามว่าแล้วสรุปคาวีคิดยังไงกับนาริน คาวีว่าเขาไม่คิดอะไร แซมโล่งใจ แต่คาวีพูดขึ้น "ฉันยังพูดไม่จบ ฉันจะพูดว่า ฉันไม่ได้คิดอะไรในตอนแรก แต่ตอนนี้ฉันเริ่มคิดแล้ว เพราะฉันไม่ชอบเห็นคนอื่นมีความสุขโดยเฉพาะ น้องสาวของผู้หญิงที่ฉันเกลียด" คาวีพูดจบแล้วเดินออกไปเลย แซมตาค้าง ซวยแล้ว เช้าวันต่อมา ลีลานั่งรอคาวีอยู่ คาวีเดินเข้ามาในบ้าน ลีลาถามทันทีว่าทำไมต้องไปลงที่น้องสาวของเธอด้วย คาวีบอกว่านารินคงฟ้องหมดแล้วสิ ลีลาบอกว่านารินบอกคาวีก็แค่ขับรถเร็วและเลว เพื่อต้องการให้นารินตกใจ คาวีแปลกใจ ถามว่านารินบอกแค่นั้นเหรอ ลีลาบอกว่าใช่ แต่เธอไม่เชื่อ อยากรู้ว่าคาวีทำอะไรนารินเมื่อคืน คาวีเห็นแววตาร้อนรนใจของลีลาแล้วอมยิ้ม "เธออยากรู้ก็ไปถามน้องสาวเธอเอาเองสิ รักกันมากไม่ใช่เหรอ ไม่น่าที่จะมีความลับต่อกันนะ หรือว่าบางที น้องสาวเธออาจจะเก็บเรื่องระหว่างฉันกับเค้าไว้เป็นความลับก็ได้" คาวียิ้มร้าย ลีลาใจเต้นแรง นารินเดินลงมาจากข้างบนพอดี นารินชะงักรู้สึกได้ถึงบรรยากาศมาคุ "จะไปทำงานแล้วเหรอ" คาวีถามเสียงอ่อนโยน นารินผงะงง คาวีทำหน้าอ้อน "อ้าว เป็นอะไรไป ฉันถามไม่ได้ยินเหรอ หรือว่าต้องให้กระซิบที่ข้างหู" นารินรีบถอยห่างเหลือบมองลีลา คาวีบอกว่าเขาจะไปส่ง นารินจะได้ไม่ต้องขึ้นรถเมล์ให้เหนื่อย นารินรีบบอกว่าไม่ต้อง เธอไปเองได้ แล้วหันไปลาลีลาก่อนไปทำงาน นารินก้มหน้าก้มตาเดินเลี่ยงไปเลย คาวีมองตามแล้วยิ้มทั้งขำและสะใจ บอกตามหลังว่าเย็นนี้เขาจะไปรับที่ออฟฟิศ นารินหันมามองหน้าคาวีแววตางง แล้วเหลือบไปเห็นหน้าลีลา ลีลายืนเชิดนิ่งไม่แสดงอารมณ์แต่ข้างในร้อนรุ่มสุดๆ นารินรีบหันหน้าหนีแล้วเดินออกไปเลย คาวีหันมาทางลีลาแล้วพูดพร้อมรอยยิ้ม "น้องสาวคุณนี่ น่ารักดีนะ น่ารักกว่าคุณเยอะเลย" คาวีพูดใส่หน้าแล้วก็เดินขึ้นบ้านไปอย่างอารมณ์ดี ลีลาค่อยทรุดตัวลงนั่ง นี่มันอะไรกัน นารินจัดดอกไม้เสร็จ ก็รีบขอตัวกลับก่อนเพราะกลัวคาวีจะมารับตามที่พูด ต้อมที่มาหานารินที่ร้าน เลยไม่พบนาริน ต้อมเลยตามนารินไปที่ป้ายรถเมล์ ซึ่งระหว่างที่นารินอยู่ที่ป้ายรถเมล์ เจอกับคาวีพอดี คาวีกวนนาริน ถามว่าคิดเหรอจะหนีเขาพ้น คาวีถามว่าทำไมต้องหนีเขาด้วย นารินบอกว่าเธอไม่อยากเจอหน้าคาวี คาวีถามว่าทำไมไม่อยากเจอ นารินว่าเธอไม่อยากเป็นที่ระบายอารมณ์ของคนพาล คาวีสะอึก จากคุณ : ryjarja - [ 2 เม.ย. 51 20:40:09 ]

ความคิดเห็นที่ 7 "โอเค เรื่องที่ฉันตบหน้าเธอเมื่อคืน ฉันขอโทษฉันทำไปเพราะความโกรธ ขอโทษนะ" "ถ้าคุณไม่ได้รู้สึกผิดจริงๆ อย่าพูดคำว่าขอโทษดีกว่า เพราะมันก็ไม่ทำฉันรู้สึกดีขึ้น มันก็เป็นได้แค่ลมที่พัดเข้าหูซ้าย แล้วก็ทะลุออกหูขวา มันไม่มีค่าอะไรเลย" คาวีหุบยิ้มทันที นารินหันเดินกลับไปต่อ  คาวีชักจะหงุดหงิด คิดจะเดินกลับ แต่กัดฟันเดินตามต่อ   นารินเดินจ้ำอ้าวๆมาที่ป้ายรถเมล์ คาวีเดินตามมา รถเมล์มาพอดี นารินรีบเดินขึ้นไป คาวีมองตามแววตาหมั่นเขี้ยว ไม่ยอมแพ้ คาวีคิดหาทางว่าจะเอาไงดี แต่ไม่เดินตามขึ้นไป ต้อมมาทันเห็นทั้งคู่ เลยแอบมองอยู่ ต้อมเห็นแล้วทั้งสงสัยและไม่ไว้วางใจ นารินนั่งอยู่บนรถเมล์แสนจะสบายใจ มองไปข้างหน้า ข้างหลัง ไม่มีเงาของคาวีมารบกวนสายตา นารินยิ้มด้วยความพอใจ สักพักก็มีเสียงแตรรถดังขึ้นข้างๆ บีบแตรรถเรียกนารินอย่างไม่เกรงใจ นารินหันไปเห็นก็ตกใจ เริ่มกระสับกระส่าย กระเป๋ารถเมล์เดินมาหานาริน ถามว่าเพื่อนนารินหรือเปล่า นารินพยายามบอกว่าไม่รู้จัก แต่คาวีลดกระจกลง แล้วพยายามชี้บอกกระเป๋ารถเมล์ แล้วตะโกน "แฟนผม ผู้หญิงคนนี้แฟนผมเอง บอกให้เขาลงมาหน่อย เนี่ยๆ คนเนี้ยะๆ แฟนผมเอง" "พี่ๆ แฟนพี่เขาก็เรียกแล้ว ผมก็ไม่อยากยุ่งนะ แต่ถ้าเขาขับแบบนี้ รถมันเข้าป้ายไม่ได้ คนอื่นเขาเดือดร้อน" นารินมองหน้าคนในรถที่หันมาจ้องจนนารินอาย นารินลดกระเป๋าลงมองหน้าคาวีด้วยแววตาเคืองสุดๆ คาวียิ้มทะเล้น นารินจำลงจากรถเมล์อย่างเซ็งๆ แล้วขึ้นรถคาวีปิดประตูเสียงดัง คาวีรู้สึกเข็ดเขี้ยวเคี้ยวฟัน ออกตัวอย่างแรงนารินตกใจรีบคว้าเข็มขัดนิรภัยมารัดทันที ต้อมมาคาดคั้นกับแซม ว่าคาวีมาพูดอะไรหรือเปล่า แซมอึกอักไม่กล้าพูด ที่สุดก็ยอมสารภาพเรื่องที่เขาบอกคาวีไปเมื่อคืน ติ๋วกับต้อมเซ็งสุด "เฮ่อ คุณนี่ ไปพูดแบบนั้นทำไม คุณก็รู้อยู่แล้วว่าคนอย่างคาวีขี้อิจฉาขนาดไหน" ติ๋วบ่น   แซมยิ้มแหย "ก็ผมลืมไป ผมก็ไม่นึกว่ามันจะเป็นเอามากขนาดนี้" "พี่แซมมองเพื่อนตัวเองในแง่ดีเกินไป คนอย่างคาวีเป็นได้มากกว่าที่เราคิดเสมอ และคนที่กำลังจะซวยกว่าที่เราคิดก็คือ คุณริน" ต้อมพูดถึงนารินด้วยความเป็นห่วง ติ๋วมองหน้าแซมด้วยความตำหนิ แซมก้มหน้าจ๋อย คิดกลับมาพักฟื้นที่บ้านแล้ว คาวีพานารินกลับมาบ้าน ลีลาที่รออยู่ มาบอกทั้งคู่ว่าคิดอยากพบ นารินชะงัก แต่คาวีไม่สนใจ ไปพบคิดตามที่บอก คิดถามคาวีเสียงเครียด ว่าเมื่อคืนทำอะไรนาริน คาวียิ้มเยาะ "อีกานี่มันคาบข่าวไปเร็วจริงๆ อย่าบอกนะครับว่ามีคนไปลากพ่อมาโรงพยาบาลเพื่อมาเคลียร์เรื่องนี้" คิดหงุดหงิด "แกอย่ามาโยกโย้ บอกมาเดี๋ยวนี้" "ผมไม่ได้โยกโย้ แต่ผมแค่สงสัย ว่าทำไมมาถามผม ทำไมไม่ถามฝ่ายที่เขาเสียหาย" นารินชะงักมองหน้าคาวี ลีลารีบถามนารินว่าคาวีทำอะไร นารินอึกอัก คาวีพูดแทน ว่าไม่ได้ทำอะไรมากแค่จูบ นารินหันขวับ คาวียิ้มกวน ลีลาตัวสั่น แต่พยายามควบคุม คิดโกรธคาวีทำอย่างนี้ได้ไง นารินรีบบอกว่าไม่เป็นความจริง แต่คาวีกลับบอกนารินว่าเรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องอาย นารินดุคาวีว่าไม่ต้องเพ้อเจ้อถ้าคาวีทำอย่างนั้นจริง เธอฆ่าคาวีไปแล้ว คาวีหัวเราะ "มาทำเป็นปากเก่ง ทีเมื่อคืนไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย" คาวีแกล้งนารินด้วยความเมามัน "เลอะเทอะ คุณหยุดพูดจาเหลวไหลได้แล้ว" นารินหันมาทางคิดและลีลา "คุณคิด พี่ลี รินยืนยันว่าเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นอกจากคุณคาวีขับรถเร็วและแกล้งทำให้รินตกใจ เขาไม่ได้จูบ และไม่ได้ทำอะไรนอกเหลือจากนี้ แต่ที่เขาพูดก็เพราะต้องการแกล้งให้พวกเราร้อนรนวุ่นวายใจกันไปเอง รินว่าเราอย่าไปตกหลุมพรางกับคำพูดไร้สาระของคนที่ไม่รู้จักโตเลยค่ะ เสียเวลา" คาวีปรายตามองนาริน นารินเดินออกจากห้องไปโดยไม่มองหน้าคาวีเลย ลีลาจะเดินตามออกไป คาวีเดินตัดหน้าลีลา ตามนารินออกไปก่อน "ริน รอด้วย ริน" ลีลาชะงัก คาวีปรายตามายิ้มเยาะหนึ่งที ด้วยความสะใจ ลีลาอึ้งไป คิดเดินมาหาถามว่าจะเชื่อใครดี ลีลาคิดเครียด ไม่มีคำตอบ นารินเดินออกมาจากห้องทำงานคิด คาวีเดินมาดักหน้าถามว่าทำไมถึงไม่บอกคนอื่นเรื่องที่ถูกเขาตบหน้า หรือว่าต้องการปกป้องเขา นารินมองคาวีเอือมๆ ว่าคนที่เธอต้องการปกป้องคือคิดที่ป่วยอยู่ ไม่ใช่คาวี คาวีสะอึก ก่อนจะพูดว่านารินแคร์สมบัติพ่อเขามากกว่ามั้ง นารินบอกว่าคาวีจะคิดยังไงก็ช่าง แต่คนที่เธอแคร์ไม่ใช่คาวี นารินพูดด้วยความมั่นใจ คาวีมองหน้าแววตาอยากเอาชนะ นารินมาหาลาวัณย์ เห็นคาวีอยู่ด้วยก็แปลกใจ ลาวัณย์ชมว่าคาวีคุยสนุก ถามโน่นถามนี่เยอะแยะ และเธอก็ชวนคาวีมางานเลี้ยงวันเกิดของนารินอาทิตย์หน้าด้วย นารินตัวเหี่ยว ไม่อยากชวนคาวี คาวีเดินมาหา ตีหน้าเศร้า "คุณป้าครับ ดูท่าทางเจ้าของวันเกิดเค้าคงไม่ค่อยอยากให้ผมมาสักเท่าไหร่ เพื่อความสบายใจ ผมไม่มางานก็ได้นะครับ" คาวีทำเป็นน้อยใจแล้วก็เดินไปยืนที่ระเบียงบ้าน นารินมองตามอย่างรู้ทันมารยา แต่ลาวัณย์ให้นารินรีบไปขอโทษคาวี ที่พูดอะไรไม่รักษาน้ำใจ แล้วสั่งให้ชวนคาวีมางานวันเกิดด้วย นารินไม่ยอม เพราะเธอไม่ผิด ลาวัณย์ถามว่าทำไมนารินดื้อแบบนี้ เมื่อก่อนไม่เห็นเป็นแบบนี้ หรือว่าตั้งแต่ย้ายมาอยู่บานใหญ่โต หัวก็เริ่มแข็งขึ้นมา ถ้านารินไม่ขอโทษคาวี ก็ไม่ต้องพูดกับเธออีก ลาวัณย์ยื่นคำขาด แล้วก็เดินกลับไปที่ห้องนั่งเล่นเหมือนเดิม นารินอึ้งเริ่มหนักใจ -คาวีแอบมองด้วยความพอใจ นารินคิด แล้วก็ตัดสินใจเดินไปหาคาวี คาวีปรายตามาเห็นนารินเดินมาหา อมยิ้มอย่างสะใจ เป็นรอยยิ้มที่กวนสุดๆ จากคุณ : ryjarja - [ 2 เม.ย. 51 20:40:41 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สวรรค์เบี่ยง 9   คาวีนั่งยิ้มกริ่มรอคำขอโทษจากนาริน นารินมองคาวีแล้วก็พูดเสียงแข็งโป้ก ผิดจากที่คาวีคาดถามว่าคาวีกำลังทำอะไร จะดึงแม่เธอไปเป็นพวกเดียวกันหรือไง คาวีรีบบอกว่าแม่ของนารินให้นารินมาขอโทษเขา ไม่ใช่ให้มาชวนทะเบาะ ถ้าไม่รีบทำให้หายโกรธ เขาจะฟ้องแม่นาริน นารินกัดริมฝีปากด้วยความคับแค้นใจ นารินหันไปมองหน้าลาวัณย์ ลาวัณย์นั่งหน้างอ เหลือบมาสบตากับนารินด้วยแววตาตำหนิและกังวลอย่างเห็นได้ชัด นารินคิดหนัก หันมาทางคาวี "ฉันขอโทษ ก็ได้ ฉันขอโทษทั้งที่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำผิดอะไร" คาวียิ้ม "เห็นมั๊ย เธอก็ขอโทษทั้งที่ไม่ได้รู้สึกผิดเหมือนกัน แสดงว่าเมื่อกี๊มันก็คงจะเป็นเพียงแค่ลมที่พัดเข้าหูซ้าย แล้วก็ออกหูขวา มันไม่ได้มีค่าอะไรเลย แต่ฉันก็ให้อภัยเธอนะ เพราะฉันเป็นคนใจกว้าง ถือซะว่าเราหายกัน กับเรื่องที่ฉันตบเธอเมื่อคืนก่อน และก็ขอบคุณที่ชวนฉันมางานวันเกิด รับรองว่างานนี้ฉันไม่พลาดแน่ๆ" คาวียิ้มร้ายให้นาริน แล้วหันไปยิ้มสดใสให้กับลาวัณย์เหมือนจะบอกว่าหายโกรธแล้ว ลาวัณย์ยิ้มตอบด้วยความดีใจ นารินเห็นรอยยิ้มของลาวัณย์แล้วกลุ้มใจ ที่มุมใดมุมหนึ่งใกล้ๆกัน คิดได้ยินที่นารินกับคาวีคุยกันทั้งหมด คิดนิ่งเครียด ที่โต๊ะอาหารถูดจัดไว้อย่างสวยงาม ลีลา นาริน เริ่มฤกษ์ ลาวัณย์พร้อมกันที่โต๊ะ ขาดแต่คาวี สักพักคาวีเดินเข้ามาประจำที่ คาวีมองหน้านาริน แต่นารินก้มหน้าไม่สนใจ ลีลาแอบเห็นหนึ่งแว่บแล้วรีบเบือนหน้าหนี คิดมองหน้าคาวี แล้วบอกอย่าเพิ่งนั่ง คาวีถามว่าจะให้เขายืนกินข้าวหรือไง คิดไม่ตอบ แต่ตะโกนขึ้นเรียกบุญเกิด ให้เอาของที่สั่งออกมา คาวีกวนถามว่ามีอะไรจะเซอร์ไพร์สเขาอีก บุญเกิดวิ่งหน้าเริ่ดมาพร้อมกับพานทองที่ใส่ดอกไม้ ธูป เทียนแพ อย่างสวยงาม คิดยื่นให้คาวี บอกให้เอามาขอขมานาริน โทษฐานที่ตบหน้านาริน คิดว่าถ้าเขาไม่แอบได้ยินเมื่อเย็น คงไม่รู้ว่าคาวีทำเรื่องต่ำขนาดนี้ ถึงนารินไม่เอาเรื่องคาวี แต่เขาก็ไม่ยอม นารินเหวอไป หน้าตาเลิ่กลั่ก คนอื่นๆอึ้ง โดยเฉพาะลีลา คาวีบอกว่าเขาจะขอขมานารินก็ได้ แต่ลีลาต้องกราบเท้าขอขมาเขาเหมือนกัน โทษฐานที่ตบหน้าเขา ถ้าลีลาไม่ยอม เขาก็ไม่ยอมเหมือนกัน ลีลาทั้งโกรธทั้งแค้น นารินเห็นบรรยากาศไม่ค่อยดี นารินจะพูดแทรกขึ้น แต่คาวีบอกว่าไม่ใช่ธุระของนาริน "คนที่เป็นต้นเหตุคือพี่สาวเธอ ไม่ใช่เธอ ถ้าเขาไม่ตบหน้าฉัน ฉันก็ไม่ตบหน้าเธอ ถ้าเขาไม่ขอโทษฉัน ฉันก็ไม่ต้องขอโทษเธอ เพราะฉะนั้นพี่สาวเธอนั่นแหละ คือ ต้นเหตุของความวุ่นวายที่แท้จริง" คาวีมองลีลาท้าชน "ครั้งก่อนเธอรอดไปได้ เรื่องที่เอาถ้วยรางวัลไปไว้ในห้องนอนฉัน ถ้าวันนี้เธอกราบฉันงามๆสักหนึ่งที ฉันจะถือว่ามันหายกัน" ลีลาเชิดหน้ารับ บอกว่าเธอจะยอมกราบแทบเท้าคาวีเอง เพื่อยุติเรื่องทั้งหมด คาวียิ้มด้วยความพอใจ กอดอกยืดเท้ารอลีลามากราบ คิดทนไม่ได้ โพล่งขึ้นไม่ให้ลีลากราบคาวี แล้วบอกคาวีว่าลีลาไม่จำเป็นต้องขอโทษคาวี เพราะคาวีพูดไม่ดีกับลีลาก่อน ลีลาเลยต้องตบคาวีเพื่อสั่งสอน คาวีเลยย้อนว่านารินก็พูดจาไม่ดีกับเขาก่อน เขาเลยตบสั่งสอนเหมือนกัน ลีลาไม่เชื่อ บอกว่านารินไม่เคยพูดไม่ดีกับใคร คาวีหัวเราะว่าถ้าไม่ใช่ ทำไมนารินไม่ยอมบอกว่าโดนเขาตบ หรือเป็นเพราะนารินเป็นห่วงเขา เลยเก็บความจริงเอาไว้ "เธอก็ลองคิดดูแล้วกัน ระหว่างการปกป้องตัวเอง กับ ปกป้องฉัน น้องสาวเธอกำลังทำอะไรอยู่" ลีลายืนนิ่ง นารินพูดไม่ออก คาวีหันไปทางคิดต่อ "เซอร์ไพร์สของพ่อ ตื่นเต้นดีนะครับ เสียดายที่ตอนท้าย ผมเป็นฝ่ายชนะโดยไม่ตั้งใจ" คาวียิ้มสะใจแล้วก็นั่งลงที่โต๊ะอาหาร นารินลุกพรวดขึ้นทันที ขอตัวเพราะทานไม่ลง เริ่มฤกษ์ตามพี่สาวไป คิดบอกเขาก็กินไม่ลงเหมือนกีน แล้วเดินไปเลย ลีลามองหน้าคาวีด้วยความแค้น แล้วก็เดินตามคิดไป เหลือลาวัณย์กับคาวี ลาวัณย์ทำตัวไม่ถูก อึกๆอักๆจะลุกไป คาวีหันมาอ้อน "คุณป้าครับ ถ้าคุณป้าไม่รังเกียจผมเหมือนคนอื่น รบกวนนั่งทานข้าวเป็นเพื่อนผมหน่อยได้มั๊ยครับ" ลาวัณย์มองหน้าคาวีด้วยความสงสาร หันไปทางนาริน และเริ่มที่หยุดยืนรอ ลาวัณย์ตัดสินใจด้วยความเมตตาพยักหน้าบอกคาวีว่าเธอจะทานข้าวด้วย นารินกับเริ่มฤกษ์มองด้วยความไม่พอใจ คาวีหันมายิ้มด้วยความสะใจ นารินพยายามจะอธิบายกับลีลา ว่าเธอไม่ได้ปกป้องคาวี แต่ที่ไม่บอก เพราะไม่อยากให้คิดต้องคิดมาก ลีลาไม่ค่อยวางใจ ถามว่าทำไมนารินถึงผิดสัญญา ทั้งที่บอกว่าถ้ามีอะไรที่เกี่ยวกับคาวี จะบอกเธอทันที เริ่มฤกษ์เห็นนารินอึกอัก ก็ช่วยพี่สาว ว่านารินก็ไม่ได้บอกเขาและแม่เหมือนกัน นารินน่าสงสาร บอกใครก็ไม่ได้ แทนที่จะมาต่อว่า ลีลาน่าจะสงสารนารินมากกว่า แต่ลีลาหันไปดุเริ่มฤกษ์ ว่าไม่ใช่เรื่องของเด็ก นาริน นารินสงสารเริ่มฤกษ์ เลยพูดเสียงอ่อนโยนให้สัญญาว่าต่อไปหากมีอะไร เธอจะบอกลีลาเป็นคนแรก ลีลาเริ่มอารมณ์เย็นลง บอกว่าที่เธอโมโห เพราะเป็นห่วงไม่อยากให้นารินเดือดร้อน ในเมื่อนารินยืนยันว่าไม่ได้ปกป้องคาวี เธอก็เบาใจ นารินพูดด้วยแววตามั่นใจว่าคนอย่างคาวีทำอะไรเธอไม่ได้ ให้ลีลาไว้ใจ ลีลายอมอ่อนลง จากคุณ : ryjarja - [ 2 เม.ย. 51 20:41:16 ]

ความคิดเห็นที่ 9 "พี่ก็แค่อยากให้รินรู้ทันคาวี ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำดีกับริน ก็เพราะต้องการใช้รินเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นพี่เท่านั้น เขาไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านี้" ลีลาสรุปอย่างร้ายกาจ เริ่มฤกษ์ถึงกับเงยหน้ามองลีลาด้วยแววตาแปลกใจ นารินนิ่งอึ้งจุกจนไม่รู้จะพูดอะไร ลีลาเดินออกมาจากห้องนอนนาริน พอเงยหน้าปุ๊บก็เจอคาวียืนอยู่ ลีลาชะงัก คาวียิ้มร้าย "เธอคิดว่าพูดแบบเมื่อกี๊แล้วจะทำให้น้องสาวเธอเกลียดฉันได้อย่างงั้นเหรอ" "ไม่มีใครสอนหรือไงว่าการแอบฟังคนอื่นคุยกัน มันเสียมารยาท แต่ก็อย่างว่านะ เด็กไม่มีแม่ เลยไม่ใครอบรม" ลีลาตอกแรงๆ คาวีแค้นคว้าข้อมือลีลาดึงมาอย่างแรง "ผู้หญิงอย่างเธอ ยิ่งได้ ยิ่งไม่พอ อยากเอาชนะฉันนักใช่มั๊ย ได้ ฉันจะทำให้เธอแพ้แบบไม่ได้ผุดไม่เกิด" คาวีสะบัดมือลีลาทิ้งออกอย่างแรง แล้วเดินกลับออกไปทางห้องตัวเอง ลีลาโกรธจัด ตาสั่นระริก นารินเข้ามาในห้อง เห็นกล่องเครื่องเพชรวางอยู่หัวเตียงในห้องนอนแม่ก็สงสัย เลยไปถามลีลา ด้วยความคิดว่าพี่สาวเอามาวางไว้ให้เป็นของขวัญวันเกิด แต่ลีลาปฏิเสธว่าไม่ใช่ของเธอ ทุกคนสงสัยว่าไม่ใช่ของลีลา ของเริ่มฤกษ์ และลาวัณย์ แล้วจะเป็นของใคร ลีลาชะงักในใจคิดว่า อาจจะเป็นของคาวี คิดแนะให้ลองเปิดดู จะได้รู้ ลีลาอยากรู้จัด เลยคว้ากล่องจากมือนารินไปเปิดเอง ลีลาแกะกล่องของขวัญด้วยความอยากรู้ จนนารินจับสังเกตได้ หลังจากกระดาษถูกเปิดออก เห็นกล่องกำมะหยี่หรูข้างใน หัวใจลีลาเต้นแรงผิดปกติ ลีลาเปิดกล่องกำมะหยี่ออก ประกายเพชรส่องออกมารำไร กระทั่งเผยให้เห็นสร้อยเพชรเส้นขนาดกำลังดี ไม่หรูหรามากเกินไป แต่ดีไซน์ทันสมัยเก๋ไก๋ ลีลาถึงกับตะลึง ลาวัณย์กับเริ่มฤกษ์ก็ตะลึงไม่แพ้กัน เพราะความน่ารักและหรูหราของสร้อยเพชร คิดหยิบกระดาษโน้ตในกล่องมาอ่าน "หวังว่าคุณคงจะใส่ในวันพรุ่งนี้ สุขสันต์วันเกิดครับ คาวี" ลีลาถึงกับมือไม้อ่อน ปล่อยกล่องเพชรหลุดมือ ลาวัณย์ร้องด้วยความตกใจ คิดหันมามองหน้าลีลา ลีลารีบเรียกสติกลับมาเอ่ยปากขอโทษ นารินมองหน้าลีลา ในใจลุ้นสุดฤทธิ์ไม่ให้ลีลาหลุดกริยาไม่น่าวางใจ ลีลาเก็บกล่องเครื่องเพชรมาส่งให้นารินมือสั่นเล็กน้อย คิดแอบเห็น ลีลาส่งคืนให้นาริน แล้วฝืนยิ้ม "วีเป็นคนเลือกของให้ผู้หญิงเก่งเหมือนกันนะ ไม่น่าเชื่อ" คิดหันมาทางนาริน "แล้วก็ไม่น่าเชื่อด้วย ว่ามันจะให้คนอื่นเป็น ตั้งแต่ผมเป็นพ่อมันมา ยังไม่เคยได้ของขวัญวันเกิดจากมันแม้แต่ชิ้นเดียว คุณรินอาจจะเป็นคนแรกก็ได้นะครับ ที่ได้ของขวัญจากเจ้าวี เรียกว่าน่าจะเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก ลีว่าจริงมั๊ยจ้ะ" คิดหันมายิ้ม และจับมือของลีลาที่วางอยู่บนตัก ทันทีที่สัมผัสมือคิดถึงกับอึ้งไปเพราะความเย็นเฉียบที่รู้สึกได้ในทันที คิดมองหน้าลีลาที่ซีดลงเล็กน้อย แต่พยายามฝืนยิ้มอย่างเห็นได้ชัด คิดเห็นถึงความพยายามอย่างแรงยิ่งปวดใจ จนต้องเบือนหน้าหนีแล้วฝืนยิ้มอีกที ก่อนที่จะเงียบไป นารินเห็นปฎิกริยาของสองคนแล้วพอจะเดาได้ นารินครุ่นคิดด้วยความลำบากใจ ลีลาหันมามองหน้านาริน สองคนมองตาอย่างรู้กัน นารินยืนคุยกับลีลาอยู่ที่หน้าบ้าน นารินบอกกับลีลาไม่ให้กังวลใจ "พี่ลีไม่ต้องห่วงนะคะ รินรู้ว่าควรจะทำยังไง เพราะรินจำขึ้นใจว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำดีกับริน ก็เพราะต้องการใช้รินเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นพี่เท่านั้น เขาไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านี้" "ดี รู้แล้วก็ดี พี่ก็ไม่มีอะไรจะพูด ถ้าเป็นไปได้รินก็จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนวันพรุ่งนี้แล้วกัน จะได้ไม่ต้องฉลองวันเกิดตัวเองพร้อมกับปัญหา" ลีลาพูดด้วยน้ำเสียงค่อนข้างเย็นชา นารินฟังแล้วรู้สึกจุก แน่น อึ้งไป รถคาวีแล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน คาวีเดินลงจากรถอารมณ์ดี นารินเดินเข้ามาหาหน้านิ่ง พร้อมคืนกล่องสร้อย แต่คาวีไม่ยอมรับ นารินเลยวางกล่องเครื่องเพชรไว้ที่หน้ารถ แต่คาวีหยิบกล่องเครื่องเพชรเดินมาที่นารินบอกว่าเขาจะทำให้วันพรุ่งนี้ นารินใส่สร้อยเขาให้ได้ คาวียิ้มร้ายเดินไป นารินเริ่มหวั่นใจ 0000000000000000000000000 ลาวัณย์ส่งกล่องเครื่องเพชรให้นาริน พร้อมพูดเสียงแข็งให้เก็บเอาไว้ นารินเหวอไป มองกล่องเครื่องเพชร และเงยมองหน้าแม่ บอกว่าเธอไม่อยากได้ เพราะคนให้ไม่บริสุทธิ์ใจ แต่ลาวัณย์ตำหนิทำไมมองคาวีในแง่ร้ายแบบนั้น ทั้งที่คาวีน่าสงสารจะตาย ไม่มีใครเข้าใจ อยากจะทำดีเพื่อขอโทษทุกคนแต่ก็ไม่มีใครให้โอกาส ยังมาคุยร้องห่มร้องไห้กับเธอเห็นแล้วน่าสงสาร นารินเหวอกับมารยาของคาวี ลาวัณย์เอากล่องเครื่องเพชรใส่มือนารินบอกให้ใส่เครื่องเพชรในงานเลี้ยงวันพรุ่งนี้ด้วย นารินเซ็ง นารินตัดสินใจยกเลิกงานวันเกิด และเอากล่องเครื่องเพชรไปฝากไว้ที่คิด ให้คิดคืนคาวี คิดเรียกคาวีมาเอาเครื่องเพชรเจ้าปัญหาคืนไป "ผมจะบอกให้ สร้อยมันไม่ได้สร้างปัญหาหรอกครับพ่อ แต่ปัญหามันมาจากคนต่างหาก" คาวีบอก "ใช่ และคนคนนั้นก็คือแก" คิดจ้องหน้าลูกชาย "ผมแค่ซื้อสร้อยให้นาริน แล้วขอให้เขาใส่ แต่ถ้าเขาไม่ใส่ผมก็ทำอะไรเค้าไม่ได้ แต่คนที่บังคับให้นารินเอาสร้อยมาคืนผมต่างหากที่ทำเกินกว่าเหตุ และทำให้นารินเขาต้องลำบากใจ เธอไม่ได้บอกพ่อฉันหล่ะสิว่าพี่สาวเธอบังคับให้เธอเอาสร้อยเส้นนี้มาคืนฉัน เพราะความอิจฉา" นารินรีบโต้ "พี่ลีไม่เกี่ยว ฉันเป็นคนตัดสินใจเอามาคืนเอง คุณจะเข้าข้างตัวเองมากเกินไปแล้ว แค่สร้อยเส้นเดียว ทำไมพี่ลีต้องมาอิจฉาฉันด้วย และที่ฉันเอามาคืน เพราะไม่อยากให้คุณเอามาอวดอ้างเป็นหนี้บุญคุณ นี่ขนาดฉันไม่อยากรับคุณยังเอามาพูดเสียๆ หายๆ คุณคิดเหรอว่าสร้อยเส้นเล็กๆแค่เนี้ยะจะทำให้พี่ลีอิจฉาฉันได้ มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก" คิดรับลูก "ฉันเห็นด้วยกับนาริน ลีลาไม่ใช่คนที่จะคิดร้ายกับใคร โดยเฉพาะกับน้องสาวของตัวเอง แกเลิกทำตัวเป็นบ่างช่างยุ ทำให้พี่น้องเขาแตกแยกกันได้แล้ว ฉันว่าคนที่อิจฉาจริงๆแล้วคือแก แกอิจฉาที่เห็นพวกเขารักกัน แต่ไม่มีใครรักแก แม้แต่คนเดียว"   คาวีหันขวับ "ความรักจอมปลอมแบบนั้นผมไม่ต้องการหรอก ผมไม่ใช่พ่อที่อ่อนแอจนต้องเอาความรักฉาบฉวยมาหล่อเลี้ยงชีวิตไปวันๆ" คิดตกใจเซจะล้ม กล่องสร้อยตกลงที่พื้น นารินรีบเข้าไปประคอง คาวีไม่สนใจ "ผมรู้ว่าพ่อเองก็ไม่ไว้ใจ แต่ต้องปกป้องเพราะไม่กล้ายอมรับความเลวของเมียตัวเอง" "กะ แกออกไปได้แล้ว ฉันไม่อยากเห็นหน้าแก จะไปไหนก็ไป แล้วฉันขอบอกแกเป็นครั้งสุดท้าย อย่ามายุ่งกับคุณริน เขาไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ ถ้าแกมีปัญหาอะไร แก มาคุยกับฉัน อย่าทำให้คุณรินต้องเดือดร้อน ไม่อย่างนั้น ฉันจะเอาเรื่องแกให้ถึงที่สุด" คาวีมองหน้านาริน นารินมองหน้าตอบ คาวีสะบัดหน้าหนีด้วยความแค้นแล้วก็เดินออกไป ลีลายืนถือกล่องสร้อยอยู่ในมือ ยืนอยู่ข้างๆคิด คิดบอกลีลาว่านารินให้เขาคืนคาวี แต่คาวีไม่ยอมรับสร้อยคืน และเชื่อว่าลีลาเป็นคนบังคับให้นารินเอาไปคืน เพราะลีลาอิจฉานาริน ลีลาอึ้งไป รู้สึกมีเหล็กแหลมแทงใจดำอย่างแรง รีบปฏิเสธเสียงดังว่าไม่จริง เธอไม่เคยอิจฉานาริน เพราะเป็นพี่น้องกัน คิดบอกอีกว่า คาวีว่าความรักระหว่างลีลาและนาริน เป็นความรักจอมปลอม ลีลาโกรธจัด กำกล่องสร้อยแน่น คิดถามลีลาจริงจัง ว่าเป็นคนบอกให้นารินเอาสร้อยไปคืนคาวีจริงหรือเปล่า ลีลาตอบหน้าซื่อ "ลีไม่เคยรู้เรื่องที่รินเอาสร้อยมาคืน และลีก็ไม่สนใจด้วย รินจะเก็บไว้ หรือเอาไปให้ใคร ลีไม่สนใจทั้งนั้น เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของเค้า และที่สำคัญลีไม่เคยคิดอิจฉานาริน เราสองคนผ่านอะไรกันมามาก ไม่มีทางที่สร้อยเส้นเดียวจะทำให้เราแตกกัน ในเมื่อคาวีไม่เชื่อในความรักของลีกับริน ลีจะทำให้เขาเชื่อเอง" ลีลาจิกหางตาอย่างมาดร้าย คิดมองหน้าลีลา ฟังดูหนักแน่น แต่ในใจยังมีบางอย่างเคลือบแฝง แพทเดินหน้าง้ำออกมาจากบาร์เหล้า ที่คาวีนั่งดื่มอย่างหนัก เพราะโดนคาวีไล่ตะเพิดมา แซมกับต้อมกำลังเดินสวนมาพอดี ต้อมอยู่ในชุดออกกำลังกายโชว์มัดกล้ามสุดเซ็กซี่ แซมกับแพททักทายกัน แพทเลยเพิ่งรู้ว่านี่คือโรงแรมแซม แพทบ่น "ถึงว่าวีถึงได้ชอบมาแฮงค์ที่นี่ นี่ๆ เจอก็ดีแล้วขอฟ้องหน่อยนะ แพทชักจะทนเพื่อนแซมไม่ได้แล้ว เมื่อกี๊โทรจิกให้แพทรีบมาหา เราก็อุตส่าห์เคลียร์งานสารพัดรีบมาหา นึกว่ามีอะไร แต่พอมาถึง he ก็นั่งกินเหล้าเมา พูดจาไม่รักษาน้ำใจ แถมยังไล่กลับอีก คิดดูสิว่าแพทเสียเวลาขนาดไหน ฮึ่ย ยิ่งคิดยิ่งแค้น" แซมฟังด้วยความเห็นใจ ต้อมฟังแล้วนิ่งคิด แพทใส่เป็นชุดด้วยความเซ็ง แล้วก็เหลือบไปเห็นต้อมยืนล่ำอยู่ จากแววตาที่ขุ่นมัวกลับใสปิ๊งขึ้นมาทันที "แหม แพทก็มัวแต่บ่นให้แซมฟังใหญ่เลย ไม่ทันสังเกตว่ามีเพื่อนอยู่ด้วยแพท ต้องขอโทษด้วยนะคะ" แพทยิ้มๆ มองต้อม แล้วยื่นมือไปจับทำความรู้จัก ต่างคนต่างแนะนำชื่อ แพทยิ้มหวานไม่ยอมปล่อยมือ แซมเห็นก็ยิ้มรู้ทัน แซมกระแอม แพทรู้ตัวปล่อยมือออก แซมแนะนำว่าต้อมเป็นผู้จัดการฟิตเนสของที่โรงแรม แล้วก็เป็นน้องชายของภรรยาคนที่แล้วของคิด แพทมองต้อมด้วยความรู้สึกโดนใจอย่างจัง จากคุณ : ryjarja - [ 2 เม.ย. 51 20:41:48 ]

ความคิดเห็นที่ 10 นารินคุยกับต้อมอยู่ที่โต๊ะ มีกล่องของขวัญต้อมวางอยู่หน้านาริน ต้อมเปลี่ยนชุดใหม่มาซะหล่อ ถามนารินถึงเหตุที่ยกเลิกงานวันเกิด นารินบอกไม่มีอะไร แค่เรื่องจุกจิกตามประสาคนชอบหาเรื่อง ต้อมบ่นว่าไม่ยุติธรรมที่นารินต้องคอยรองรับอารมณ์คาวีแบบนี้ ทั้งที่เป็นเรื่องของคาวีกับลีลา นารินเปลี่ยนเรื่องด้วยการหยิบกล่องของขวัญขึ้นมาแล้วยิ้มให้ต้อม นารินขอบคุณและบอกว่าเธอขอไปเปิดที่บ้าน ต้อมยิ้มตอบ "ถ้าผมขอพรจากสวรรค์ได้สักหนึ่งข้อ ผมขอให้คุณรินรอดพ้นจากผู้ชายที่ชื่อคาวีให้ได้โดยเร็วที่สุด" นารินชะงักโดนใจอย่างแรง แววตาแอบกังวลวูบแปลกๆ นารินนั่งอยู่ในร้านดอกไม้กลางไฟและดอกไม้ เป็นบรรยากาศที่แสนสดใสแต่เศร้าสุดๆ นารินเปิดลิ้นชักแล้วหยิบขนมเค้กก้อนเล็กๆที่ซื้อเก็บไว้ขึ้นมาวางบนโต๊ะ แล้วจุดเทียนหนึ่งดอกปักไว้กลางเค้ก ก่อนจะหลับตาแล้วอธิษฐานขอพรให้ตัวเอง แล้วเป่าเค้กเบาๆ เทียนดับไปเหลือแต่ควันลอยขึ้นไปบนอากาศ ลีลาติดต่อนารินไม่ได้ ทั้งที่จะเที่ยงคืนอยู่แล้ว ลีลายิ่งเครียดหนัก คิดว่านารินไปไหนกับคาวี ด้านนารินลงมาจากรถเมล์ดึกพอตัว แต่ก็ยังมาเจอคาวีขับมาถึงที่ป้ายรถเมล์พอดี คาวีเหลือบไปเห็นพอดี ก็หรี่ตาเพ่งมอง นารินรีบเดินก้มหน้างุดบ่นว่าขนาดกลับดึกอย่างนี้ยังเจอคาวีจนได้ คาวีนารินได้ ก็เบรกรถเอี๊ยด จอดขวางสองเลนอย่างอุบาทว์ แล้วเดินลงจากรถแบบเมาๆ นารินรีบเดินหนี คาวีเดินตามบอกนารินให้หยุด แต่นารินไม่หยุดรีบเอามือปิดหู แล้วเดินหนี คาวีจะเดินตาม แต่รถเมล์จะมาจอดที่ป้าย เลยบีบแตรไล่รถคาวีดังสนั่น คาวีรำคาญหันไปมอง หันกลับมามองนารินอีกทีก็ไม่เจอแล้ว เลยจำใจต้องประคองสติแล้วเดินกลับไปที่รถแบบเซ นารินยืนหลบอยู่ รู้สึกโล่งใจ ลีลาเริ่มเดินไปมาด้วยความร้อนใจกดโทรศัพท์หานาริน แต่ปิดมือถือ ลีลาคิดเครียด เสียงรถคาวีขับเข้าบ้านมาอย่างแรง ลีลาหันขวับไปดู แววตาจิกอย่างแรง จบตอน 9 จากคุณ : ryjarja - [ 2 เม.ย. 51 20:42:15 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาติดตาม ขอบคุณนะคะ จากคุณ : Blosm - [ 4 เม.ย. 51 05:01:37 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณนะคะ จะรอตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : เลียบๆเคียงๆ - [ 4 เม.ย. 51 11:13:47 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณนะคะ อยากให้ถึงวันพุธเร็ว ๆ นับวันรอ อิอิ จากคุณ : Nong@tacoma - [ 4 เม.ย. 51 12:44:24 ]

ความคิดเห็นที่ 14 @@@เรื่องย่อสวรรค์เบี่ยง ตอน10-12 @@@ จากคุณ : ryjarja - [ วันจักรี 19:06:05 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณค่า จากคุณ : ฉะฉาน - [ 7 เม.ย. 51 15:10:27 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เก็บเข้าคลังให้แล้วนะคะ จากคุณ : luknum_kung - [ 10 เม.ย. 51 12:37:59 ]