ความคิดเห็นที่ 1 ลีลาเจ็บจี๊ดในใจ น้ำตาคลอ “ทำไม ทำไมคุณต้องทำแบบนี้กับฉันด้วย ฉันผิดตรงไหน ฉันมีอะไรที่ทำให้คุณรักไม่ได้”            “รักเหรอ เธอจะให้ฉันรักเธอเนี่ยนะ แค่มองหน้า ฉันยังไม่อยากจะมองเลย”            ลีลาน้ำตาคลอ “คุณรู้ตัวหรือเปล่าว่าคุณทำร้ายจิตใจฉันมากแค่ไหน ก่อนหน้านี้ฉันเคยคิดว่าคุณเป็นคนไม่มีหัวใจ ไม่เคยห่วงใยคนอื่น และรักใครไม่เป็น แต่สิ่งที่คุณทำกับรินมันทำให้ฉันเห็นว่ามันไม่จริง คุณเป็นห่วงเขา คุณสนใจเขา คุณรักริน” ลีลาน้ำตาไหลพราก            คาวีสะอึก จุกอั่กในใจ เขาไม่เคยรู้ตัว ลีลาฟูมฟาย              “แล้วทำไม ทำไมคุณไม่รักฉัน ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงไม่ใช่ฉัน ทั้งๆที่ฉันทำทุกอย่างเพื่อคุณมาตลอด”            “เธอทำอะไรเพื่อฉัน หะ ที่ผ่านมาฉันเห็นทำทุกอย่างเพื่อตัวเอง แม้แต่ที่เธอแต่งงานกับพ่อฉันก็เพราะต้องการเอาชนะฉันเท่านั้น เธอไม่เคยรักพ่อฉันแม้แต่นิดเดียว”            “ใช่ ฉันยอมรับ ฉันแต่งงานเพราะฉันต้องการเอาชนะ ฉันต้องการให้คุณหันมามองฉันบ้าง ไม่ว่าจะในฐานะอะไรก็ตาม”            คาวีมองหน้าลีลาอย่างเย้ยหยัน “ต่อให้เธอมานอนตายต่อหน้าฉัน ฉันก็ไม่ปรายตาไปมอง เพราะฉะนั้นแค่แต่งงานกับพ่อ อย่าคิดว่าฉันจะสนใจ เธอเป็นได้อย่างมากก็แค่เมียคนหนึ่งของพ่อฉันเท่านั้น มันไม่ได้สำคัญอะไรกับชีวิตฉันเลย แล้วทีหลังอย่าเอาตัวสกปรกของเธอมาโดนฉันอีก มันน่าขยะแขยง และจำไว้ด้วย” คาวีเบือนหน้าหนีก่อนจะพูดทิ้งท้าย “ฉันไม่ได้รักน้องสาวของเธอ ทุกอย่างที่ฉันทำมันเป็นแค่เกมเท่านั้น”            คาวีพูดจบก็เดินเข้าบ้านไป ทิ้งให้ลีลานั่งอยู่ที่เดิมด้วยจิตใจที่บอบช้ำ ลีลาร้องไห้อย่างหนัก ทั้งเสียใจ และเสียหน้าอย่างแรง ที่มุมหนึ่งของบ้านด้านหลังของลีลา เห็นนารินแอบยืนอยู่ ในมือถือแก้วน้ำ นารินยืนน้ำตาไหลพรากไม่แพ้ลีลา นารินเอามือมาปิดปากไม่ให้มีเสียงสะอื้นดังออกมา เจ็บปวดเหมือนใจจะขาด            ลีลากลับไปที่ห้องนอนไม่พบกับคิด ลีลาสงสัย เลยมาดูที่ห้องทำงาน เห็นคิดนั่งอยู่ในห้องทำงานยังครุ่นคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ลีลาแปลกใจถามว่าทำไมมานั่งอยู่ที่นี่ มีอะไรหรือเปล่า คิดหันมองหน้าลีลาเหมือนอยากจะบอกว่าไม่น่าถาม แต่คิดก็ทำแค่หันหน้าหนี อ้างว่าเขานอนไม่หลับ ลีลาถามว่าจะให้เธออยู่เป็นเพื่อนไหม คิดพูดเสียงนิ่งๆ ว่าเขาอยากอยู่คนเดียว ลีลาเห็นแล้วไม่อยากกวนใจ เลยขอตัวกลับไปที่ห้องนอน ลีลาเดินออกไป คิดลุกขึ้นเปิดเซฟแล้วหยิบซองสีน้ำตาลออกมามองด้วยแววตาครุ่นคิด            00000000000000000000000            คิดเรียกทนายประกิตมาทำพินัยกรรมใหม่ โดยสั่งห้ามไม่ให้ใครเข้าไปรบกวน ลีลางงว่าคิดเป็นอะไรหรือเปล่าก็เห็นห่วง เดินไปมาอยู่หน้าห้องทำงานคิดด้วยความร้อนใจ คาวีเดินมาเห็นพอดี เห็นลีลาเดินไปมาก็แปลกใจ เลยแอบดู ที่ประตูห้องทำงานคิดเปิดออก ประกิตเดินออกมา ลีลารีบถามด้วยความเป็นห่วง            “เรียบร้อยแล้วเหรอคะ”            “ครับ” ทนายประกิตตอบ            “แล้วคุณคิดเป็นยังไงบ้างคะ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า”            “ไม่มีครับ นอกจากดูเหนื่อยๆ”            “งั้นลีเข้าไปดูคุณคิดก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ”            ลีลาลาประกิตแล้วรีบเดินเข้าไปในห้องทำงานหาคิดด้วยความเป็นห่วง คาวีสงสัย เลยรีบเข้าไปถามประกิตว่าคิดเรียกมาทำไม พอรู้ว่าเรียกมาทำพินัยกรรมใหม่ บวกท่าทางร้อนใจของลีลา เลยทำให้คาวีเครียดทันที            ลีลารินน้ำใส่แก้วแล้วเดินเอามาให้คิดที่นั่งหน้าซีดเซียว หายใจแผ่วเบา อยู่ที่โซฟา คิดรับน้ำมาจิบน้อยๆ แล้วถือแก้วไว้ ลีลานั่งลงข้างๆ คิดมองใบหน้าที่สวยคมของลีลาอย่างพินิจความสวยของลีลายังไม่สร่างซา ลีลามองคิด งงๆ ว่ามองหน้าเธอทำไม แล้วคิดก็ถามขึ้นตรงๆ            “คุณยังรักคาวีอยู่ใช่มั๊ย”            ลีลาอึ้งไป พูดไม่ออก คิดรอฟังคำตอบ ลีลาอ้าปากจะตอบ ทันใดนั้นประตูห้องก็เปิดขึ้นปัง คิดกับลีลาสะดุ้ง หันไปที่ประตู คาวีเดินเข้ามาในห้องทำงานหน้าตาบึ้งตึง คาวีมองหน้าลีลาด้วยความไม่พอใจ            “นี่เธอต้องการเอาชนะฉัน จนถึงกับต้องกล่อมให้พ่อเปลี่ยนพินัยกรรมเลยเหรอ”            ลีลาเลิ่กลั่กงงๆ “เปล่านะ ฉันไม่รู้เรื่อง”            “ฉันไม่เชื่อ” คาวีตวาดใส่หน้า            “ลีลาไม่รู้เรื่องจริงๆ” เสียงคิดเหนื่อยมาก            “พ่อไม่ต้องมาออกรับแทน ผมไม่เชื่อ”            คิดเค้นเสียงดังขึ้น “แกต้องเชื่อ เพราะฉันพูดความจริง แค้กๆๆ” คิดทั้งไอทั้งหอบ            ลีลารีบเข้าประคอง คาวีมองคิดแววตาสงสาร            “นี่พ่อยังจะปกป้องผู้หญิงคนนี้อยู่อีกเหรอ พ่อรู้หรือเปล่าว่าพ่อกำลังทำตัวเป็นชาวนาที่เลี้ยงงูเห่า สักวันมันจะกัดพ่อจนตาย”            ลีลาหันขวับมามองหน้าคาวี แววตาโกรธบอกว่าเธอไม่คิดทำร้ายคิด คาวีเยาะ            “เธอไม่คิด แต่เธอทำ เธอจำไม่ได้เหรอว่าเมื่อคืนพูดอะไรไว้กับฉัน”            ลีลาสะอึก แววตาสั่นระริก คิดเครียดพูดเสียงสั่นบอกให้คาวีหยุด คาวีไม่ยอม            “ผมจะห้ามผมทำไม พ่อไม่อยากรู้เหรอว่าเมียพ่อทำพูดอะไรกับผม เขาบอกว่า ที่เขาแต่งงานกับพ่อเพราะต้องการเอาชนะผม เขาต้องการให้ผมหันไปมองเขาบ้าง ถึงแม้ว่าจะในฐานะเมียของพ่อ เขาไม่เคยแม้แต่จะรักพ่อเลยแม้แต่นิดเดียว”            ลีลาปากสั่น..คิดหัวใจเต้นรัว คาวีหันท้าทายลีลา            “เธอกล้าปฎิเสธหรือเปล่าว่าคำพูดเลวๆแบบนี้มันไม่ได้ออกมาจากปากของเธอ ผมบอกพ่อตั้งแต่ก่อนจะแต่งงาน แต่พ่อไม่ฟังผมเอง แล้ววันนี้พ่อยังคิดจะยกสมบัติให้ผู้หญิงส่ำส่อนคนนี้อีกเหรอ”            “หยุด หยุดได้แล้ว ฉันไม่เคยคิดอยากจะได้สมบัติอะไรของคุณ ฉันไม่รู้เรื่องพินัยกรรมอะไรทั้งนั้น” ลีลาร้องไห้            คิดมองลีลาด้วยความสงสาร พยายามจะพูดแต่ไม่มีแรงจะอ้าปาก สองคนหันมาทะเลาะกันลืมสนใจอาการคิด            “ฉันไม่ใช่พ่อ จะได้โง่เชื่อเธอ” คาวีตะคอกใส่ลีลา            “แต่ฉันพูดความจริง ฉันยอมรับ ที่ฉันแต่งงานเพราะต้องการเอาชนะคุณ แต่ฉันไม่เคยอยากได้สมบัติของคุณ”            คิดอึ้งรอบสอง ได้ยินเต็มๆถึงกับจุก มือสั่น ปากสั่น ใจสั่น คาวีหันมาหาคิด จากคุณ : ryjarja - [ 11 เม.ย. 51 20:45:56 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “พ่อได้ยินแล้วใช่มั๊ย ได้ยินแล้วใช่มั๊ย เป็นไงล่ะ ผู้หญิงที่พ่อเทิดทูน รักนักรักหนา ออกหน้ารับแทนทุกเรื่อง สุดท้ายเขาก็เห็นพ่อเป็นแค่เครื่องมือในการแก้แค้นผม ถ้าผมเป็นลูกทรพี ป่านนี้ผมคงจะร่วมมือกับเขา สวมเขาพ่อไปแล้ว”            ลีลาทนไม่ได้ถึงกับกรีดร้องออกมา คิดช็อก ชักตาตั้ง ล้มฮวบลงที่พื้น ลีลาตกใจตะโกนร้องไห้เสียงดังคาวีตกใจ จะเข้าไปหาคิด แต่ลีลาตวาดใส่            “อย่าเข้ามานะ เพราะคุณคนเดียวทำให้คุณคิดเป็นแบบนี้ ถ้าพ่อคุณเป็นอะไรไป คุณจะต้องรับผิดชอบ”            คาวีมองหน้าลีลาด้วยความแค้น สองคนประสานสายตาอาฆาตต่อกัน คาวีสะบัดหน้าแล้วเดินออกไปจากห้อง นารินกับเริ่มฤกษ์เดินสวนเข้าไปพอดี นารินกับคาวีจะชนกัน ต่างคนต่างหยุด มองตากันหนึ่งวิ แล้วคาวีก็เดินออกไป นารินชะงักหนึ่งอึดใจ เสียงลีลาดังขึ้นให้เรียกรถพยาบาล นารินกับเริ่มฤกษ์รีบวิ่งเข้าไปในห้อง            ลีลา นาริน ต้อม ติ๋ว แซม เริ่มฤกษ์ นั่งหน้าเครียดอยู่หน้าห้องไอซียู สักพักหมอเดินออกมาจากห้อง บอกว่าคนไข้ต้องการพบลีลากับนาริน ทั้งคู่รีบเข้าไป เห็นคิดนอนอยู่ท่ามกลางเครื่องช่วยหายใจระโยงรยางค์ ลีลาร้องไห้น้ำตาไหลพรากโผหาคิด เอามือคิดมากุมน้ำตานองหน้า พร่ำคำว่าขอโทษ นารินเห็นแล้วพาลน้ำตาไหลไปด้วย คิดหายใจติดขัด บอกว่าลีลาไม่ได้ทำอะไรผิด เขาผิดเอง คิดปรือตามองลีลา            “ผมรักคุณนะลี ผมรักคุณ”            ลีลาร้องไห้ “คุณคิด ลีก็รักคุณค่ะ”            คิดยิ้มเหนื่อยๆ “ผมดีใจ ที่ได้ยินคำนี้จากปากคุณ แค่นี้ผมก็ตายตาหลับแล้ว” คิดน้ำตาไหล            ลีลาร้องไห้ นารินยืนร้องไห้ตามไปด้วย            คิดเรียกหานาริน นารินเดินเข้ามาใกล้น้ำตาไหลพราก คิดมองหน้านารินแววตาสำนึกผิด            “ริน ผมขอโทษ ผมขอโทษที่เลี้ยงลูกมาไม่ดี ผมขอโทษแทนคาวีด้วย”            นารินอึ้งไป น้ำตาไหลพราก คิดพูดจบก็สิ้นลม ตาค่อยๆหลับลงพร้อมน้ำตาหยดสุดท้าย มือของคิดหมดแรงตกลงข้างตัว  ลีลาชอคร้องเผลอตัวร้องออกมาเสียงดัง ลีลาร้องไห้กอดร่างไร้ลมของคิดไว้แน่น            “คุณคิด ไม่จริง คุณคิดตื่นขึ้นมาสิคะ คุณคิด”            นารินร้องไห้อยู่ข้างๆคิด นารินมองดูลีลาร้องไห้กอดร่างคิดไว้อย่างน่าสงสาร            ต้อม ติ๋ว แซม เริ่ม ยืนอยู่หน้าห้องไอซียู เสียงลีลาร้องไห้ดังออกมา ทั้งสี่คนรู้ทันทีว่าคิดเสียแล้ว ติ๋วร้องไห้ แซมน้ำตาซึมโอบไหล่ปลอบใจติ๋ว เริ่มฤกษ์ทรุดตัวลงนั่งน้ำตาซึม ต้อมน้ำตาซึม ตาแดงๆ พยายามกลั้นน้ำตาไว้ กุมมือติ๋วไว้แน่น บรรยากาศเต็มไปด้วยความเศร้า            คาวีนั่งหน้าเครียดดื่มเหล้าอยู่ที่บาร์อย่างไม่ปราณีปราศรัย แพทกับแซมเดินหน้าเครียดเข้ามา แพทมองหาจนเจอคาวี แพทจะเดินไปหา แต่แซมเดินเร่งฝีเท้าแซงหน้าไปคว้าแก้วเหล้ามาแล้วเอาบรั่นดีเทลงบนหัวคาวี แพทตกใจ คาวีฉุนกึกลุกพรวดจะเอาเรื่องแซม แซมมองหน้าคาวีตาแดงกร่ำ น้ำตาคลอ            “พ่อแกตายแล้วไอ้วี แกได้ยินมั๊ย อาคิดตายแล้ว ถ้าแกอยากจะฉลองก็เชิญ วันนี้ฉันเลี้ยงแกเอง”            แซมเอาแก้วบรั่นดีปาลงที่พื้นแตกกระจาย คาวียืนอึ้ง แซมเดินออกไปด้วยความโกรธ คาวีทรุดนั่ง แพทจะเดินเข้ามาหา แต่คาวียกมือขึ้นห้าม บอกว่าเขาอยากอยู่คนเดียว แพทมองหน้าคาวีทั้งเข้าใจและน้อยใจ แพทหันหน้ากลับ แล้วเดินออกไปเลย คาวีนั่งอยู่ที่บาร์คนเดียว น้ำตาปริ่มอยู่ในใจ            00000000000000000000            ในงานศพ ไม่มีเงาคาวีมาร่วมงาน แขกทยอยกลับกันหมดแล้ว นารินเดินมาหาลีลา            “พี่ลีคะ กลับกันเถอะค่ะ”            ลีลากำลังจะลุกขึ้น นารินจะประคอง ลีลาเสียงจิกพูดเบาๆ ได้ยินกันสองคน            “ไม่ต้อง”            นารินชะงักกึก ลีลาลุกขึ้นยืน นารินยังยืนอึ้งอยู่            ที่หน้าศาลาวัดแซม ต้อม ติ๋ว ลาวัณย์ เริ่มฤกษ์ แพท ยืนกระจายๆอยู่ ทุกคนกำลังจะเดินออกไป ทันใดนั้นคาวีก็เดินเข้ามาในชุดดำ ทุกคนอึ้ง ลีลากับนารินหันมาเห็นคาวี คาวีเดินเข้ามาบนศาลา โดยไม่มองหน้าใครเลย เหมือนทุกคนไม่มีตัวตน คาวีเดินมาหยุดที่หน้าศพคิด มองที่รูปนิ่งหนึ่งอึดใจ คาวีก้มลงกราบที่หน้าศพ ก่อนจะเงยหน้าขึ้น มองรูปคิดอีกครั้ง แล้วก็ลุกขึ้น คาวีเดินกลับออกไป ท่ามกลางสายตาที่มองเหวอๆ ของทุกคน คาวีเดินผ่านนาริน แต่ไม่ปรายตามามองแม้แต่นิดเดียว นารินสะท้อนใจหายวูบ คาวีกำลังจะเดินพ้นไปจากศาลา แพทจะเรียกคาวี แต่แซมจับไว้ ไม่ให้สนใจ แพทจำใจต้องหยุด ได้แต่มองตามคาวีไปด้วยความเป็นห่วงคาวีเดินออกจากศาลาไปอย่างไม่ใยดีใครสักคน นารินเศร้าวูบ เหมือนตัวเองไม่มีตัวตน            คาวีเดินเข้ามาในรถ ทันทีที่ปิดประตู คาวีระเบิดความเสียใจทั้งหมดที่กักเก็บเอาไว้ออกมาจนหมด คาวีร้องไห้ น้ำตาไหลพราก ทั้งเจ็บ ทั้งเสียใจ ทั้งโทษตัวเอง สารพัด คาวีร้องไห้ อย่างที่ไม่เคยร้องมาก่อน ที่ลานจอดรถหน้าวัด มีรถคาวีจอดอยู่อย่างโดดเดี่ยว โดยไม่มีใครรู้เลยว่าภายในรถสปอร์ตหรูมีผู้ชายอ่อนแอกำลังร้องไห้อยู่เพียงลำพัง            ถึงวันเผา แขกมาร่วมงานแต่ละคนทะยอยเดินขึ้นไปวางดอกจันทร์ที่เมรุ ลีลายืนมองด้วยน้ำตา นารินยืนอยู่ข้างหลังค่อยๆมองไปรอบๆ หาคาวี ต้อมเห็นพอดี ถามว่านารินมองหาใคร นารินชะงักก่อนปฏิเสธ แพทพูดแทงใจว่าวันนี้ไม่เห็นคาวีเลย แซมหมั่นไส้ พูดโพล่งขึ้น            “อย่ามา นั่นแหละดีแล้ว เดี๋ยวก็เดินดุ่มๆ เข้าไปทิ่มๆมือ กราบๆ เป็นพิธีแล้วก็ไปแบบเมื่อคืนอีก เห็นแล้วเซ็ง”            ต้อมมองควันไฟที่พวยพุ่งออกมาจากเมรุแล้วก็เปรยๆขึ้น “ตอนนี้ก็ไม่มีพี่คิดแล้ว ไม่รู้ว่าบ้านวรวัตต์จะเป็นยังไงต่อไป”            ทุกคนได้ยินก็เห็นด้วย นารินคิดหนัก จบตอน 15 จากคุณ : ryjarja - [ 11 เม.ย. 51 20:47:20 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สวรรค์เบี่ยงตอน 16            ที่ร้านดอกไม้ นารินขอให้แยมช่วยหาบ้านเช่าให้ แยมแปลกใจว่าทำไมนารินถึงอยากจะได้บ้านเช่า นารินบอกว่าตอนนี้ไม่มีคิดแล้ว ก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องอยู่บ้านของคาวีอีก แยมรับคำว่าจะหาบ้านเช่าให้นารินอย่างเร็วที่สุด แยมพูดจบ คาวีก็เปิดประตูเข้ามาในร้าน เนยหันไปเป็นคนแรกก็ตกใจ นารินชะงักยังไม่ทันจะหันไปเห็นหน้า ข้อมือก็ถูกคว้าไว้อย่างแน่น คาวีลากตัวนารินออกไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เนย แยม วิกรม ตกใจ ยืนงงมองหน้ากันว่าจะเอายังไงดี              นารินนั่งนิ่งบนรถ ไม่มีจิตใจ คาวีหันมาถามว่าทำไมไม่โวยวาย นั่งนิ่งทำไม นารินตอบเสียงเรียบ หน้านิ่ง ว่าโวยวายไปก็ไม่มีประโยชน์ คนอย่างคาวีจะรู้สึกอะไร คาวีจอดรถกลางถนน รถหลังบีบแตรด่าลั่นถนน แต่คาวีไม่แคร์            “นี่เธอก็คงคิดว่าฉันเป็นคนทำให้พ่อตายหล่ะสิ ทุกคนก็เหมือนกันหมด เห็นฉันเป็นผู้ร้ายตลอดเวลา ทำไมไม่มีใครพูดถึงพี่เธอบ้าง ทำไมไม่มีใครคิดว่าที่พ่อต้องตายก็เพราะพี่สาวเธอ”            “ฉันไม่คิดอะไรทั้งนั้น และฉันก็ไม่สนด้วย” นารินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา หน้าตานิ่งเฉย            คาวีกัดฟัน “เธอไม่สนฉันอย่างนั้นเหรอ”            “ใช่”            คาวีทนไม่ได้ คาวีดึงนารินมากอดและพยายามจะลวนลาม แต่คราวนี้นารินไม่ดิ้น ไม่ปัดป้อง ไม่อะไรทั้งนั้น หน้าตาเฉยชาไร้ความรู้สึก จนคาวีต้องหยุด และดึงตัวนารินออกมามองหน้าอีกที            “หยุดทำไมล่ะ ต้องการเอาชนะฉันไม่ใช่เหรอ ฉันยอมแล้วนี่ไง ทำไมไม่ทำต่อล่ะ” นารินพูดน้ำเสียงเย็นชา            “เดี๋ยวนี้กล้าท้าฉันเหรอ เธออยากให้ฉันบอกเรื่องที่ทะเลกับคนอื่นหรือไง”            “คุณเลิกมาวางอำนาจใส่ฉันซะที ฉันเบื่อเต็มทนกับคำพูดเดิมๆของคุณ อาคิดต้องตายไปเพราะความเกลียด ความโกรธของคุณ คุณยังไม่พออีกเหรอ ทำไมคุณต้องความรู้สึกร้ายๆมาสุมตัวเอง แล้วเร่งให้ไฟมันลามมาเผาไหม้คนอื่น คุณต้องการเห็นคนตายอีกสักกี่คน ถึงจะยอมหยุด คุณอยากจะบอกความจริงอะไรกับใคร ก็เชิญคุณแฉได้ตามสบาย ฉันไม่อายใครทั้งนั้น คุณไม่ต้องเอาเรื่องนี้มาต่อรองกับฉัน ฉันจะไม่ยอม อยู่เป็นเบื้องล่างของคุณอีกต่อไป”            นารินเปิดประตูแล้วเดินลงจากรถไปเลย คาวีเรียกเสียงดังลั่น แต่นารินก็ไม่หัน เดินต่อไปไม่ฟังเสียง น้ำตาค่อยๆไหล ไม่หันกลับมามองคาวีแม้แต่นิดเดียว คาวีมองนารินที่เดินจากไปอย่างไม่หันกลับมา คาวีรู้สึกสะท้อนใจวูบ เหมือนกำลังจะเสียนารินไปอีกคน 00000000000000000000000000            ถึงเวลาเปิดพินัยกรรม นารินอ้างว่าติดงาน เลยขอไม่อยู่ร่วมวงฟังข้อความในพินัยกรรม เหลือเพียงแค่คาวี ลีลา เริ่มฤกษ์ และลาวัณย์ คาวีชะงักไปนิดเมื่อไม่เห็นนาริน            ประกิตเปิดพินัยกรรมและเริ่มอ่านให้ทุกคนฟัง ว่าคิดได้ระบุไว้ว่า เงินสดในธนาคารให้แบ่งเป็นสองส่วนมอบให้คาวี และ ลีลา คนละครึ่งเท่ากัน ที่ดินและบ้านพักตากอากาศทุกแห่งยกให้คาวีทั้งหมด      ยกเว้นบ้านพักในเชียงใหม่ที่ซื้อหลังจากแต่งงานกับนางลีลา ให้ตกเป็นสมบัติของลีลา            “เครื่องเพชรที่ซื้อหลังจากการแต่งงานกับนางลีลา ให้เป็นของนางลีลา วรวัตน์ ส่วนชุดอื่นๆให้นายคาวี วรวัตน์ หุ้นส่วนบริษัทที่เป็นชื่อนายคิด วรวัตน์ แบ่งให้นายคาวี วรวัตน์ เจ็ดสิบเปอร์เซนต์ และนางลีลา วรวัตน์ สามสิบเปอร์เซนต์ และมอบตำแหน่งประธานบริษัทให้นายคาวี  วรวัตน์เป็นผู้ดูแล”            คาวีเริ่มนิ่ง เพราะได้มากกว่าที่คิด คาวีปรายหางตามามองลีลาที่นั่งนิ่งไม่แสดงอาการอะไร            “สุดท้ายคือบ้านวรวัตน์ ให้เป็นสิทธิ์ร่วมกันระหว่างนายคาวี วรวัตน์ และ นางลีลา วรวัตน์ ามทั้งสองซื้อขาย และให้สิทธิ์กับครอบครัวของนางลีลา อันประกอบไปด้วย นางลาวัณย์ โสภณรัตน์ นางสาวนาริน โสภณรัตน์ และนายเริ่มฤกษ์ โสภณรัตน์ อาศัยอยู่ในบ้านนี้ได้ตลอดไป ห้ามไล่ออกจากบ้าน นอกจากจะยินดีออกไปด้วยตัวเอง ถ้ามีใครคนใดคนหนึ่งถูกละเมิดสิทธิ์ดังกล่าว บ้านจะถูกยึด เพื่อขาย นำเงินไปให้องค์กรการกุศลในทันที”            คาวีกับลีลา อึ้งไป คาวีโวยวาย            “ไม่ ผมไม่ยอมอยู่ร่วมชายคากับผู้หญิงคนนี้เด็ดขาด”            ลีลาเชิดหน้าท้าทาย “คุณก็ไล่ฉันออกจากบ้านสิคะ”            ประกิตรีบบอก “ไม่ได้นะครับ ถ้าไล่คุณลีลาออก บ้านจะถูกยึดทันที”            คาวีหันมาตะคอก “รู้แล้วน่า” คาวีหันมาทางลีลา “ฉันต้องหาวิธีไล่เธอออกจากบ้านนี้ โดยที่ฉันไม่เสียบ้านไปให้ได้ เธอจะเอาเครื่องเพชร เอาเงิน เอาสมบัติอะไรของพ่อก็เอาไป แต่บ้านหลังนี้ต้องเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น”            คาวีประกาศด้วยความแค้นใจแล้วเดินออกไปเลย ลีลานั่งนิ่งพยายามระงับอารมณ์ไว้ ลาวัณย์กับเริ่มฤกษ์ได้แต่มองหน้ากันงงๆ ลาวัณย์หันมาทางลีลา            “แม่ว่าถ้าคุณวีไม่อยากให้เราอยู่ เราก็ออกไปอยู่ข้างนอกดีกว่าลูก เงินที่ลีได้มาก็ตั้งเยอะแยะ เราจะซื้อใหม่ หรือหาเช่าก็ได้นี่ลูก”            “ไม่ค่ะ ลีไม่ไปไหนทั้งนั้น ลีจะอยู่ที่บ้านนี้ ใครที่ไม่พอใจก็ย้ายออกไป แต่ไม่ใช่ลี”            ลีลายืนยันเสียงมั่นใจ ลาวัณย์พูดไม่ออก เริ่มฤกษ์ไม่พอใจ            ประกิตวิ่งตามคาวีออกมาที่หน้าบ้าน ให้คาวีเซ็นเอกสารก่อน คาวีโวย            “อาจะให้ผมปล่อยผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ มาเดินลอยหน้า อยู่ในบ้านที่แม่ผมเป็นสร้างเหรอครับ”            “แต่คุณลีก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้นะครับ แต่คุณเขาก็เป็นภรรยาของคุณพ่อ” ประกิตบอก            “แต่ตอนนี้พ่อไม่อยู่แล้ว และเขาก็ไม่ได้เป็นอะไรกับผม เพราะฉะนั้นผมยอมไม่ได้” จากคุณ : ryjarja - [ 11 เม.ย. 51 20:48:03 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “เฮ่อ อาก็ไม่รู้จะว่ายังไง เพราะตอนที่คุณท่านบอกให้เปลี่ยน อาก็ถามแล้ว แต่คุณท่านก็ยังยืนยันว่าจะให้เป็นแบบนี้ ตอนแรกท่านจะให้กำกับลงไปด้วยนะครับว่า ห้ามไม่ให้ไล่ผู้หญิงที่ชื่อนารินออกจากบ้านแต่สักพักก็เปลี่ยนใจให้ใช้คำว่าครอบครัวแทน อาก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ผู้หญิงคนนี้มีความสำคัญยังไง”            คาวีนิ่งอึ้งไป ในใจนึกถึงนาริน รู้ว่าคิดไม่อยากให้เขาทำร้ายนารินอีก            0000000000000000000000            ลีลาเริ่มคิดเรื่องที่คิดพูดขอโทษนารินก่อนตาย แล้วให้หวั่นใจ เลยไประบายให้ลาวัณย์ฟัง ลาวัณย์ส่ายหน้าว่าลีลาอาจจะคิดมากเกินไป ลีลาเถียงว่าถ้าไม่อย่างนั้นทำไมคิดต้องขอโทษนารินแทนคาวีด้วย แสดงว่าคิดต้องรู้เรื่องบางอย่าง ระหว่างนารินและคาวี บางทีอาจจะเป็นเรื่องที่นารินหายตัวไปกับคาวีก็ได้คิดเลยสงสาร พยายามห้ามไม่ให้เธอต่อว่านาริน เริ่มฤกษ์ชักทนไม่ไหว บอกว่าถ้าหากเป็นอย่างนั้นจริง คนที่เดือนร้อน น่าจะเป็นนารินมากกว่าลีลา ลีลาไม่พอใจถามว่าเริ่มฤกษ์หาว่าเธอยุ่งเรื่องนารินหรืออย่างไร เริ่มฤกษ์บอกเขายังไม่ได้ว่า ลีลาก็อย่าร้อนตัวไปหน่อยเลย ลีลาไม่พอใจจัด ลาวัณย์รีบห้ามทั้งคู่ หันไปดุเริ่มฤกษ์ก่อนที่เป็นน้อง ต้องไม่ก้าวร้าวพี่อีก เริ่มฤกษ์จ๋อยๆ หันไปอ่านหนังสือต่อ ลาวัณย์หันมาตำหนิลีลา            “เราก็เหมือนกัน ทำไมต้องคิดมากเรื่องรินกับคุณคาวีด้วย ในเมื่อเขาสองคนจะมีอะไร หรือไม่มีอะไรกัน มันก็ไม่เกี่ยวกับเรา รินยังไม่แสดงอาการเดือดร้อนอะไรออกมา เราก็อย่าไปซักไซ้ให้มันมากเรื่อง ลีรู้หรือเปล่าว่าตั้งแต่เข้ามาอยู่ในบ้านนี้ ลีเปลี่ยนไปจากเดิมมาก ลีทำให้น้องร้องไห้หลายต่อหลายครั้งไม่ว่าจะโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม”            ลีลาน้ำตาคลอ “แต่ลีทำทุกอย่างเพราะลีเป็นห่วงรินนะแม่”            “แม่ไม่ได้ว่าลีไม่ห่วง แต่ความห่วงผิดๆ มันจะกลายเป็นความระแวง และจบลงด้วยการเข้าใจผิด ที่ผ่านมาแม่เข้าใจว่าลีอาจจะเครียด เพราะโดนกดดันหลายอย่าง เลยมาลงที่น้อง แต่ตอนนี้สถานการณ์ในบ้านมันก็ดีขึ้น..ลองตั้งสติแล้วคิดดูว่าที่ลีเป็นทุกข์อยู่ทุกวันนี้ เป็นเพราะคนอื่นหรือเพราะใจเราเอง”            ลีลายังดื้อไม่ยอมรับ “แม่อาจจะคิดว่าตอนนี้อะไรๆมันก็ดีขึ้น แต่ลีว่ามันไม่ใช่ มันจะแย่ลงไปกว่าเดิมด้วยซ้ำ และลีไม่ได้คิดไปเอง”            ลีลาเดินออกไปจากห้อง ปิดประตูใส่อย่างแรง เริ่มฤกษ์ส่ายหน้าเซ็ง ลาวัณย์กลุ้มใจ            ต้อมรู้ข่าวจากแยมว่านารินหาบ้านเช่าใหม่ได้ ก็พานารินไปเลี้ยงฉลองที่จะได้เป็นอิสระจากคาวีเสียที จากนั้นต้อมก็มาส่งนารินที่หน้าบ้าน และถามว่าพรุ่งนี้จะให้เขามาช่วยย้ายของหรือไม่ นารินยิ้มบอกว่าของเธอนิดเดียว ย้ายคนเดียวได้ ต้อมถามว่าคนอื่นรู้หรือยังว่านารินจะย้าย นารินบอกว่าเธอยังไม่ได้บอกใคร แต่คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหา ซึ่งข้อหลังนารินปลอบใจตัวเอง ต้อมบอกว่าเขาจะเอาใจช่วย แล้วขอตัวกลับ นารินมองตาม รู้สึกสบายใจ แล้วก็หันหลังจะเดินเข้าบ้าน เสียงคาวีดังขึ้น            “โกหกว่าติดงาน ที่แท้ก็นัดผู้ชายไว้นี่เอง”            นารินหันมา เห็นคาวียืนหน้าหาเรื่องอยู่อย่างขัดเคืองใจ            “ใช่ แล้วคุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่า”            “เดี๋ยวนี้ชักจะปีกกล้าขาแข็งใหญ่แล้วนะ คิดว่าพ่อฉันเห็นใจ สงสารเธอ แล้วจะทำกำเริบกับฉันได้อย่างนั้นเหรอ”            นารินเหนื่อยใจ “ความคิดคุณนี่ไม่พัฒนาเลยนะ คนอื่นเขาดำเนินชีวิตไปถึงไหนๆกันแล้ว คุณยังวนเวียนอยู่แต่กับเรื่องเดิมๆอยู่ได้ ไม่เบื่อตัวเองหรือไง”            คาวีหน้าชา “แล้วการที่เธอเอาผู้ชายคนอื่นมาบังหน้า เพื่อจะกันฉันออกมา มันเป็นความคิดที่พัฒนาแล้วหรือไง”            “ฉันไม่ได้เอาคุณต้อมมาบังหน้า แต่เขายินดีที่จะมาหาฉันเอง”            “ยินดีเหรอ ถ้ามันรู้เรื่องระหว่างเธอกับฉัน มันยังจะยินดีอยู่หรือเปล่า”            นารินทนไม่ได้โกรธเสียงสั่น “ฉันบอกคุณแล้วไงว่าอย่าเอาเรื่องนี้มาขู่ฉันอีก เพราะฉันไม่อายใครทั้งนั้น คุณจะบอกคุณต้อม บอกพี่ลี หรือบอกใครๆ ก็เชิญ ฉันไม่ยอมเป็นเครื่องมือให้คุณหลอกใช้อีกต่อไป”            “เธอคิดว่าจะหนีฉันไปได้เหรอ”            “ได้หรือไม่ได้ เดี๋ยวก็รู้”            นารินเดินเข้าบ้านไป ไม่สนใจคาวี คาวีติดใจกับคำพูดของนาริน              0000000000000000000000000000            ลีลาอึ้ง ไม่พอใจเมื่อรู้ว่านารินจะย้ายออกจากบ้าน นารินอ้างว่าเธอไม่อยากอยู่กับคาวี เพราะทำให้รู้สึกอึดอัด ทำอะไรก็ไม่สบายใจ ลีลาดักคอ            “ถ้ารินไม่ได้คิดอะไรกับเขา ก็ไม่เห็นจะต้องกลัว ปกติก็ไม่ค่อยได้เจอกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ รินจะต้องไปแคร์เขาทำไม”            “รินไม่แคร์เขา แต่รินรำคาญใจ ธรรมดารินก็เป็นคนอื่นสำหรับบ้านนี้อยู่แล้ว ยิ่งไม่มีคุณคิด รินยิ่งไม่น่าจะอยู่ รินขอออกไปอยู่เองดีกว่า”            “แต่พี่ไม่ให้ไป ถ้ารินไป พี่จะถือว่ารินทิ้งพี่”            “ทำไมคะพี่ลี รินไปแค่คนเดียว แม่กับเริ่มก็ยังอยู่ ถ้ารินมีเวลาว่าง รินแวะมาเยี่ยมพี่ลีก็ได้”            “ไม่ต้อง ถ้ารินคิดจะย้ายออก ก็ไปเลย ไม่ต้องกลับมาหาพี่อีก”            นารินนิ่งอึ้งก่อนตอบอย่างหนักแน่น “ได้ค่ะ ถ้ามันเป็นความต้องการของพี่ลีรินจะไม่กลับมาที่นี่อีก”            “ริน พี่พูดถึงขนาดนี้แล้ว รินยังเลือกที่จะไปอยู่อีกเหรอ”            “รินมาเพื่อบอกพี่ลี ไม่ได้มาขอตัวเลือก เพราะฉะนั้นรินไม่ได้เลือก แต่รินตัดสินใจแล้ว และรินจะไม่เปลี่ยนใจ”            ลีลาเสียงสั่น “แม่บอกว่าพี่เปลี่ยนไปตั้งแต่แต่งงานกับคุณคิด จะมีสักกี่คนที่เห็นว่ารินเองก็ไม่เหมือนเดิม รินที่เคยน่ารัก ว่านอนสอนง่าย และอยู่เคียงข้างพี่เสมอ แต่ตอนนี้มันไม่มีอีกต่อไปแล้ว”            ลีลามองนารินด้วยความผิดหวัง นารินพูดเสียงสั่น น้ำตาคลอๆ จากคุณ : ryjarja - [ 11 เม.ย. 51 20:48:35 ]

ความคิดเห็นที่ 5 “ใช่ค่ะ รินยอมรับว่ารินเปลี่ยนไป นารินในวันนี้ ไม่ใช่นารินคนเดิมอีกแล้ว รินขอโทษนะคะพี่ลี รินขอโทษ” นารินหันหลังให้ลีลา น้ำตาไหลพราก แล้วเดินจากห้องไป            ลีลาถึงกับอึ้ง ค่อยๆทรุดนั่งอย่างหมดแรง            คาวีรู้ว่านารินออกไปเช่าบ้านอยู่ก็ใจหาย ไปโวยวายเอากับแพท ด้วยความเชื่อว่านารินต้องออกไปอยู่ข้างนอก เพื่อที่จะได้พบกับต้อมอย่างสะดวก แพทเถียง ว่าเธอไม่เชื่อว่าต้อมจะเป็นผู้ชายทำอะไรหลบๆซ่อนๆ เพราะต้อมเป็นสุภาพบุรุษ เธอเชื่อว่านารินน่าจะย้ายเพราะไม่อยากเจอหน้าใรบางคนมากกว่า แพทว่ากระแทกคาวี คาวีนิ่งเถียงไม่ออก แต่ก็ไม่ยอมรับ            แพทนึกถึงเรื่องที่คุยกับคาวี แล้วก็นึกอะไรออก เลยไปที่ร้านดอกไม้ที่นารินทำงาน เลยได้เจอกัน แพทเริ่มตีซี้นารินอย่างรวดเร็ว แล้วบอกว่าเธออยากซื้อดอกไม้ไปให้เพื่อน ซึ่งเป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเอง เจ้าทิฐิ ไม่ยอมฟังใคร ปากอย่างใจอย่าง รักใครไม่เป็น แต่จริงๆแล้วเป็นคนอ่อนโยน แต่ไม่รู้ว่าแสดงออกยังไง และที่สำคัญ เป็นคนใจร้ายมากๆ นารินจดไปแอบมีชะงักคิดถึงคาวี แพททำไม่รู้ไม่ชี้ แล้วชวนคุยต่อ เรื่องที่นารินย้ายบ้าน แพทหลอกถามจนรู้ว่านารินอยู่คนเดียว แพทเผลอยิ้ม            “แล้วมีใครแวะไปเยี่ยมเยียนบ้างหรือเปล่าคะ อย่างติ๋ว แซม หรือคุณต้อมไรเงี้ย”            “ไม่มีหรอกค่ะ รินไม่ได้บอกที่อยู่กับใคร”            “งั้นคุณต้อมก็ไม่รู้สิคะว่าคุณรินอยู่ที่ไหน”            นารินแปลกใจ “ไม่รู้ค่ะ รินไม่ได้บอก มีอะไรหรือเปล่าคะ”            แพทดีใจจนหน้าบาน “ปละ เปล่าไม่มีอะไรค่ะ แพทก็แค่ถามดูเฉยๆ เห็นคุณต้อมกับคุณรินสนิทกัน ก็เลยนึกว่า จะแบบว่า”            นารินรู้ทันตอบก่อน “รินกับคุณต้อมเป็นเพื่อนกันค่ะ”            “งั้นถ้าพรุ่งนี้แพทจะชวนคุณต้อมไปดูหนัง คุณรินก็อนุญาตใช่มั๊ยคะ”            นารินมีอึ้งเล็กน้อย แล้วก็ยิ้มอย่างจริงใจ “ไม่ต้องมาขออนุญาตหรอกค่ะ รินไม่ได้เป็นผู้ปกครองของคุณต้อมสักหน่อย เชิญคุณแพท ตามสบายค่ะ”            แพทยิ้มดีใจลิงโลดสุดๆ แล้วก็นึกถึงคาวี นารินกำลังจัดดอกไม้เกือบเสร็จแล้ว เสียงโทรศัพท์มือถือดัง นารินตกใจ แพทรีบหยิบมาเป็นคาวี คาวีโทรมาชวนแพทไปกินข้าวเป็นเพื่อนแก้เซ็ง แพทคิด แล้วก็เหลือบไปมองนาริน ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ บอกว่าเธอจะไปกินด้วยก็ได้ แต่คาวีต้องเลี้ยง คาวีบอกไม่มีปัญหา            แพทหันมาชวนนารินไปกินข้าวด้วยกัน เป็นการต้อนรับเพื่อนใหม่ “ในฐานะที่เราเป็นผู้หญิงหัวอกเดียวกัน เพราะต้องอดทนอดกลั้นเวลาที่อยู่ใกล้คาวี แพทไม่ต้องอธิบายคุณรินคงรู้นะคะว่ามันต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหน”            นารินอมยิ้มใจอ่อนยอมไปกินข้าวกับแพท                        0000000000000000000000            คาวีนั่งอยู่ที่โต๊ะหน้าเซ็งๆ คาวีมองดูดอกไม้ที่จัดอยู่ในแจกันอย่างเก๋ คาวีแว่บนึกถึงนาริน คาวีค่อยๆขยับมือออกไปจะจับดอกไม้ แต่ก็ต้องชะงัก หยุดตัวเองไว้ ดึงมือกลับหันหน้ามองไปทางอื่น แต่แล้วก็ต้องสะดุดกับผู้หญิงที่กำลังเดินเข้ามาในร้าน คาวีเห็นนารินเดินเข้ามาพร้อมดอกไม้ช่อเก๋ มีแพทเดินนำเข้ามา คาวีอึ้งไป รู้สึกตื่นเต้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แพทยกมือทักทายคาวี นารินชะงักกึกเมื่อเห็นคาวีนั่งอยู่            “ทำไมคุณแพทไม่บอกว่าคาวีมาด้วย” นารินหันถามแพท            แพทยิ้มบอก “ถ้าแพทบอก คุณรินก็ไม่มาสิคะ คุณรินอย่าเพิ่งโกรธแพทนะคะ”            นารินไม่โกรธ แต่หันหลังจะเดินกลับไปเลย แพทดึงไว้เกลี้ยกล่อมว่าถ้านารินกลับ เท่ากับยอมรับว่ากลัวคาวี ฉะนั้นนารินต้องอยู่ เพื่อให้คาวีรู้ว่าไม่ได้แพ้คาวี นารินนิ่งไปหันไปมองคาวี ต่างคนมองหน้ากัน ทำตัวไม่ถูก แพทเดินเข้ามายื่นช่อดอกไม้ให้คาวี            “อะ แพทให้ สวยมั๊ย นี่ คุณรินจัดเก่งมากเลยนะ แพทแค่บอกว่าจะเอามาให้เพื่อนที่เอาแต่ใจตัวเอง เจ้าทิฐิ ไม่ยอมฟังใคร ปากอย่างใจอย่าง รักใครไม่เป็น นี่ขนาดคุณรินไม่รู้ว่าเป็นวีนะ ยังจัดออกมาได้ตรงใจแพทมั่กๆ อะ รับไว้สิ ถือว่าขอโทษที่ไม่ได้บอกล่วงหน้าว่าจะพาแขกมาด้วย”            คาวีสะอึกรับมาแล้ว เอาไปวางเก้าทิ่มไว้ที่เก้าอี้ตัวข้างๆแบบไม่ใยดี นารินเห็นแล้วเจ็บจี๊ดในใจ แพทรีบสร้างบรรยากาศ ให้นารินสั่งอาหาร แล้วบอกว่าคาวีเลี้ยง สั่งได้เต็มที่ นารินได้ยินอย่างนั้นก็กินอะไรไม่ลง บอกแพท คาวีไม่พอใจ เลยแดกดันว่านารินคงกลัวเขาจนกินอะไรไม่ลง นารินเถียง            “ฉันไม่ได้กลัว แต่ฉัน ... “            คาวีรอฟัง นารินหยุดไม่พูดต่อ คาวีท้าทาย            “หยุดพูดทำไม พูดออกมาสิว่าเธอรู้สึกยังไงกับฉัน ทำไมต้องหยุดด้วย หรือว่ากลัวจะเสียภาพพจน์ ถ้าพูดออกมาจากปากว่าเกลียดฉัน โกรธฉัน มันจะทำให้ภาพลักษณ์ของหญิงสาวแสนดีมันเสื่อม หมดความน่าเชื่อถือ เลยไม่กล้าด่าฉันต่อหน้าคนอื่น”            นารินนั่งนิ่ง เริ่มโกรธ แต่เกรงใจแพทเลยพยายามไม่โต้เถียง แพทรีบห้ามแล้วให้สั่งอาหาร แต่คาวีปัดแก้วน้ำทิ้ง บอกไม่มีอารมณ์กินแล้ว คนในร้านหันมามอง คาวีมองหน้านารินด้วยความไม่พอใจ            “อย่าคิดว่าการหอบเสื้อผ้าหนีออกจากบ้าน จะทำให้ปัญหาทุกอย่างจบ เพราะไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน ถ้าพี่สาวเธอยังอยู่ในบ้านฉัน ฉันไม่ปล่อยให้เธอมีความสุขแน่”            นารินเงยหน้ามองคาวี แววตาเกลียดชัง  นารินไม่ตอบโต้อะไร ได้แต่หันมาทางแพทและพูดเสียงสั่น            “ขอโทษนะคะคุณแพท”            นารินพูดจบก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากร้านไปเลย แพทตกใจรีบเดินตามคาวีไป คาวีนั่งอึ้งไป ไม่คิดว่านารินจะลุกพรวดไป โดยไม่ตอบโต้แบบนี้ คาวีชะงักคิด            แพทรีบวิ่งมาขอโทษนาริน บอกว่าเธอแค่อยากให้นารินได้ปรับความเข้าใจกับคาวี ไม่คิดว่าคาวีจะเป็นมากขนาดนี้ นารินบอกว่าไม่ใช่ความผิดแพท บางทีสิ่งที่คาวีทำกับนารินมันอาจจะมากกว่าที่แพทคิด ด้วยซำ แท๊กซี่มาพอดี นารินขึ้นรถไป แพทได้แต่มองตามด้วยความสงสาร และเป็นห่วง            แพทกลับมาโวยใส่คาวีที่ไม่รู้จักควบคุมอารมณ์ ไม่หยุดทำร้ายคนอื่นและตัวเอง คาวีอึ้ง แพทส่ายหน้าด้วยความเซ็ง จะเดินออกจากร้าน แต่นึกขึ้นได้ เลยบอกคาวีว่าต้อมและนารินไม่ได้ไปอยู่ด้วยกัน นารินไม่ได้บอกแม้กระทั่งที่อยู่บ้านเช่าให้ต้อมรู้ด้วยซ้ำ คาวีต่างหากที่คิดไปเอง แพทมองหน้าคาวีด้วยความไม่พอใจ แล้วเอื้อมมือไปคว้าช่อดอกไม้คืน แล้วก็เดินฉับๆ ออกไปจากร้านทันที คาวีนั่งนิ่ง เครียดไปเลย            นารินกลับมาเห็นเริ่มฤกษ์นั่งรออยู่หน้าบ้าน ก็อึ้งไป เลยชวนน้องเข้าไปนั่งในบ้าน นารินถามว่าแม่เป็นยังไงบ้าง เริ่มบอกว่าแม่บ่นเหงา เพราะบ้านคงใหญ่เกิดไป นารินเศร้า อยากให้ลาวัณย์มาอยู่ด้วยกัน แต่กลัวแม่ลำบาก เริ่มฤกษ์เห็นด้วย แม้ตัวนารินเองก็ไม่น่าอยู่ เพราะทางเข้าก็ไกล เปลี่ยวอีกต่างหาก บ้านก็โทรมๆ แถมหน้าต่างก็พัง นี่ถ้ามีใครรู้ แอบงัดหน้าต่างเข้ามา นารินก็นอนก็อยู่คนเดียว อันตรายแย่ เริ่มฤกษ์พูดด้วยความเป็นห่วงนาริน            เริ่มฤกษ์มาเล่าให้ลาวัณย์ฟังว่าบ้านเช่าที่นารินอยู่ดูลำบากและน่าอันตราย คาวีเดินเข้ามาในบ้านพอดี ได้ยินชื่อนาริน คาวีถึงกับชะงัก แอบฟังต่อ            “เริ่มเห็นแล้วก็ทั้งเป็นห่วง ทั้งสงสารเลยแม่ ถ้าเทียบกับที่นี่นะ ยังกะสวรรค์กับนรกขุมสุดท้ายเลยอ่ะ”            คาวีฟังที่เริ่มฤกษ์บ่น แล้วคิดเครียดเป็นห่วงนาริน            “นี่แล้ว บ้านพี่เขาอยู่ที่ไหน อยู่ไกลจากที่นี่หรือเปล่า” ลาวัณย์ถาม            คาวีขยับตัวเข้ามาฟังด้วยความสนใจ จบตอน 16 จากคุณ : ryjarja - [ 11 เม.ย. 51 20:49:08 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อยากอ่านตอนต่อไปเร็ว ๆ ๆ จากคุณ : pha (yazin) - [ 12 เม.ย. 51 01:26:57 ]

ความคิดเห็นที่ 7 กำลังอ่านเพลินเลยคะ อยากอ่านตอนต่อไปมาก ๆๆๆๆ เลยคะ ขอบคุณคุณ ryjarja มากนะคะ จากคุณ : มุทตา - [ 12 เม.ย. 51 01:55:56 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณมากค่ะ ^^ รอตอนต่อไปอยู่นะค่ะ จากคุณ : Lennox - [ 12 เม.ย. 51 02:59:02 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สนุกจริงๆรออ่านต่ออยู่นะครับ   ขอบคุณครับ^^ จากคุณ : shongthom - [ 12 เม.ย. 51 07:25:06 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณนะคะ รออ่านตอนต่อไปเหมือนกันค่ะ จากคุณ : yay ! - [ 12 เม.ย. 51 11:02:04 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณมากคะ ขอคนใจดี ยกกระทู้นี้ไปไว้ที่หน้ารวมได้มั้ยคะ พวกที่ด่าคาวี.....จะได้สงสารขี้นมาบ้าง เอ๊ะ..................หรือว่าสมน้ำหน้า จากคุณ : ป้าแข่ม - [ 12 เม.ย. 51 12:43:02 A:222.123.175.130 X: TicketID:098560 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตอนที่สิบเจ็ด มาหรือยังคะ รออ่านค๊า จากคุณ : มุทตา - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 01:22:03 ]

ความคิดเห็นที่ 13 รอตอนต่อไปนะคะ ตอนนี้ยังไม่ปลื้มคาวีค่ะ ไว้ตอนง้อนารินก่อนนะคะค่อยว่ากันใหม่ จากคุณ : ขอเวลา - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 14:27:25 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านแล้ว ก็อยากดู พอดูแล้วก็อยากอ่านต่อ ติดซะแล้ว จากคุณ : white pillow - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 15:59:30 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ติดตามรอตอนที่ 17 อยู่นะคะ สงสัยเจ้าของกระทู้ไปเที่ยวสงกรานต์แน่เลย อิอิ สงสารนารินจังเลยนะคะ จากคุณ : helloaloha - [ วันเนา (14) 00:13:44 ]

ความคิดเห็นที่ 16 @@@เรื่องย่อสวรรค์เบี่ยง ตอน17 @@@ จากคุณ : ryjarja - [ วันเนา (14) 12:11:58 ]